Smartass Magazine

You think you know it all

# 03 april 2011 € 2.10

www.smartassmagazine.be

The man, the legend, the shoes De grootste Air Jordan schoenencollectie van de

Lage Landen

Kom, doe de lion dance Chinese leeuwendans in Hasselt

“Mensen kopen meer schoenen dan dat ze dood gaan” Begrafenisondernemer op je twintigste

The Wake Woods

Smartass human heroes Waarom is Batman de coolste superheld? Superman, Spiderman en konsoorten hebben ook vrij indrukwekkende skills, maar toch moeten ze stuk voor stuk onderdoen voor de menselijke vleermuis. Hoe dat komt? Simpel, Batman is een normaal mens. Daarom is hij zo geweldig. Hij heeft geen speciale krachten, is geen mutant of komt niet van een andere planeet.

Nee, Batman is een gewone sterveling, zoals u en ik.

Mieke “Captain Kick-Ass” Claes

Toegegeven, zijn kogelvrije pakje en multifunctionele Batmobile zijn handige attributen, maar de man moet toch iets hebben om boeven en schurken te klissen.

“Dat kan allemaal wel kloppen, teergeliefde Smartassredacteur,” hoor ik u denken, “maar waar stuurt u op aan? Zal ik snel een cape gaan kopen?” Neen, beste lezer, u begrijpt me verkeerd. Wat ik wil zeggen is dat Batman de reden is dat we dit magazine gemaakt hebben.

Smartass staat niet vol onbereikbare beroemdheden, die niets met gewone stervelingen te maken hebben.

Tessa “The Red Lantern” Van Steyvoort

In tegendeel: misschien lees je wel een artikel over je buurvrouw. En die heeft sowieso wel meer boeiende dingen te vertellen dan, pakweg, een Paris Hilton. Want soms, vrienden, zijn gewone mensen veel interessanter dan beroemde mensen. Who needs superpowers?!

Lang leve onze anonieme helden!

En dan nu:

to the Batmobile!

Tessa, Mieke en Dries Eindredactie: MC

Dries “Twenty-something Mutant Ninja Dude” Crabbé

edito

3

dezemaand

8

20

Shortcut p.6

Kom, doe de lion dance p.8 Smartass sprak met het achterste van een Chinese leeuw.

Het stoffig schap p.14

Elke maand zet Smartass een boek en een film in de kijker, die dreigen vergeten te worden.

4

Inhoud

Onopgeloste mysteries p.16 Een aantal van de best bewaarde geheimen van moeder aarde, nader bekeken.

The Wake Woods p.20 Berlijn, cultuurhoofdstad bij uitstek, krioelt van de jonge bands. Wij spraken met de broertjes Siara van The Wake Woods

36 Galerij: Schoon costuum p.28 Smartass redactrice Mieke trok naar de beurs Made in Asia om meer te weten te komen over cosplayers.

“Mensen kopen meer schoenen dan dat ze doodgaan.� p.36 Laurent-Maxim Vanhoren is 20 jaar oud en is sinds zijn achtiende aan de slag als begrafenisondernemer.

42 MC Soom T p.40 Reggae is not dead. MC Soom T is hier het levende bewijs van.

The man, the legend, the shoes p.42 Jimmy Van Den Berghen verzamelt al jaren alles wat met Michael Jordan te maken heeft, maar vooral Air Jordan schoenen,

inhoud

5

shortCut

Lachen naar het eendje

The zombies are coming Het verslavende computerspel Plants vs Zombies van Popcap Games, waarbij je je huisje probeert te beschermen met vleesetende, erwtenschietende en andere planten tegen zombies, hield al velen onder ons nachtenlang wakker. Na de computer en Xbox 360 versie dringen de zombies nu ook je echte huiskamer binnen. Spelproducent Screenlife vond het wel tijd worden voor een authentiek bordspel en bracht een prototype mee naar de Toy Fair 2011 te Nuremberg. Het spel kan gespeeld worden met twee tot vier spelers. Het is een leuke mengeling van een bord- met een kaartspel. In de herfst van 2011 wordt het spel verwacht en kunnen we dus maar best onze hersenen goed beschermen.

Voor wie niet kan wachten, download alvast een keertje de trial van de computerversie op Popcap.com

Babyhuisjes Deze houten hokjes bieden je baby een rustig en gezond namiddagdutje.

Overdag zet je het huisje in de tuin en kan zoon- of dochterlief wegsoezen in de buitenlucht. De hokjes zijn zo ontworpen dat ze moeilijk omvallen en er geen direct zonlicht op de baby kan schijnen. Het gaas, dat rondom het huisje, zit zorgt ervoor dat dieren, zoals insecten, niet bij het kind kunnen komen. Je kan het hutje tijdens elk seizoen gebruiken, je moet gewoon de kleding van je baby aanpassen. Zo kan je kleine eskimo ook in de winter genieten van de buitenlucht.

Babyhuisje.nl

6

shortcut

We kennen wel allemaal iemand die het niet kan laten, elke keer dat er een camera in de buurt is: de duckface. De mond tuiten tot een semi-kus, zodat de lippen voller lijken en de kaakbeenderen geprononceerder. In theorie klinkt het goed, maar de praktijk laat dikwijls te wensen over.

De beheerders van de website antiduckface.com willen daar iets aan doen. Zij bundelen de grappigste, lelijkste, belachelijkste en meest verontrustende eendenbekken. Dè website voor iedereen die zijn lachspieren wil trainen.

Antiduckface.com

Zlatastiekje?

Dat de meeste mannen dromen van een lenige dame om wilde nachten mee te beleven, weten we. Het is alleen maar te hopen dat ze Zlata the Incredible a.k.a. The Rubber Girl niet als norm hanteren. De 24-jarige Russische kan zich in de gekste bochten wringen, en het er nog gemakkelijk doen uitzien ook. Naar eigen zeggen lijdt ze aan een zeer zeldzame aandoening, die ervoor zorgt dat haar lichaam de gekste posities kan aannemen. Bovendien houdt ze zich ook al sinds haar veertiende bezig met extreme gymnastiek.

Omdat de meisjes op de turnschool jaloers waren op haar verbazingwekkende skills, verhuisde ze naar het circus.

Intussen is Zlata een geliefkoosd model voor allerlei fotografen. En terecht, denken wij dan!

Boys do cry Uit verzamelde data van meer dan duizend jonge koppeltjes blijkt dat de mannen in een relatie onder veel meer emotionele stress lijden dan de vrouwen tijdens ruzies. Professor in sociologie Robert Simon van Wake Forest University in North Carolina, VS, wijst erop dat mannen hun pijn gewoon minder laten zien. Dus geen passief-agressieve statussen op facebook of zwartmakerij van hun geliefde bij hun vrienden.

You’ve got mail In tijden van GSM’s en internet lijkt het versturen van postkaartjes definitief voorbijgestreefd.

Niets is echter minder waar. Zo dachten ze er bij postcrossing.com in ieder geval over. Postcrossing is een site waar je kaartjes uitwisselt met mensen over de hele wereld. Als je een kaartje opstuurt krijg je er minstens een terug. Deze kan je registreren op de site, zo weten de verzenders dat hun kaartje is aangekomen. Vooral leuk als je van aangename verrassingen houdt. En je brievenbus is vast blij dat hij weer eens gebruikt wordt.

Een mogelijke uitleg is wellicht dat vrouwen vaker een meer uitgebreide cirkel van intimi hebben. Met andere woorden, vrouwen hebben meer personen waar ze hun diepste gedachten mee delen, terwijl mannen vaker maar één persoon hebben: hun partner. Als die wegvalt heeft de man helemaal geen emotionele uitlaat meer.

Postcrossing.com

shortcut

7

ingeblikt

8

rubriek T. Van Steyvoort

Smartass trok naar het hol van de leeuw

lion Kom, doe de

dance

Iedereen kent ze: de prachtige Chinese leeuwen die met hun uitbundige bokkensprongen telkens weer op veel aanzien kunnen rekenen. Dat er in die indrukwekkende wezens gewone mensen zitten, durven we al eens vergeten. Ziggy Jacobs (22) is zo een van die mensen. Smartass Magazine trok naar de kungfuschool in Hasselt voor een onderonsje met het achterwerk van een heuse leeuw. rubriek

9

ingeblikt

T. Van Steyvoort

Staart Ziggy Jacobs en kop Mathias Oversteyns

“Toen ik voor het eerst foto’s te zien kreeg van leeuwendans moest ik, zoals de meeste mensen in België, aan carnaval denken. Afgaande op die fel gekleurde kleren en zo, dacht ik niet dat het zoveel zou voorstellen. Toch ben ik eens samen met een vriend naar een les gekomen. De leerkracht was dolgelukkig dat we er waren. Hij gaf ons meteen een paar oefeningen.”

“Daar stonden we dan, met onze kont naar achter, een aantal bewegingen te maken. Heel vreemd om te doen, maar vanaf het moment dat we die leeuwenkop over ons hoofd kregen, veranderde alles. Je bènt de leeuwenkop: een heel apart gevoel.”

“Je zit niet in je eentje in zo’n leeuw: er is de kop en de staart. De persoon die de kop is, moet de leeuw tot leven brengen. De staart moet op zijn beurt de passen van de kop volgen.”

“

Als je onder zo’n leeuwenpak zit grijp je soms wel eens op de verkeerde plaats 10

hobby

T. Van Steyvoort

Ziggy: “Het eerste half jaar was ik na elke training geradbraakt.”

“Niet altijd even simpel, want er zijn tamelijk complexe passen in zo’n leeuwendans. De staart moet ook relatief sterk zijn. Het is de bedoeling dat hij iemand op zijn schouders kan tillen en ermee kan rondwandelen. Daarvoor moet je ook best goed op elkaar ingespeeld zijn. Twee mensen die onder dezelfde leeuw zitten, zijn doorgaans zo hard op elkaar afgestemd, dat je niet zomaar een van de twee kan vervangen door iemand anders. In die zin is leeuwendansen wel een echte teamsport.”

“Wie in een gemengd team wil terecht komen, moet daar niet te hard op hopen. Het is de regel dat jongens en meisjes niet samen mogen dansen.

Als je onder zo’n leeuw zit, gebeurt het al eens dat je op een verkeerde plaats grijpt, en het is niet echt bevorderlijk voor de dans als je dat bij een meisje doet. Momenteel hebben we ook nog geen vrouwenteam. Onlangs was er wel een meisje dat interesse had, maar die kan natuurlijk moeilijk alleen onder zo’n leeuw kruipen.”

“Het gebeurt ook soms dat je met meer dan één leeuw moet optreden, en dan moet je ook inspelen op wat die andere leeuwen doen. Vaak komt daar heel wat improvisatie bij kijken: “Chinese style”, noemen wij dat.”

T. Van Steyvoort

“Tijdens het afgelopen Chinese Nieuwjaar hebben we dat bijvoorbeeld nog moeten doen. We voerden een show op met zes leeuwen, en we hadden erop gerekend dat we de hele straat konden gebruiken.

Niet dus, het publiek kwam héél erg dichtbij staan.

Plots hadden we maar een paar vierkante meter ruimte om met zes leeuwen op te dansen.”

“Binnenkort gaan we beginnen met competitieleeuwendansen. Dan is het ook de bedoeling dat we palen kopen om op te dansen, zoals op wereldkampioenschappen. Op zo’n paal sta je twee meter hoog, zonder dat er matten liggen op de grond onder je. Hoogtevrees mag je dus zeker niet hebben.

Ik heb daar gelukkig geen last van, maar mijn kop heeft toch een beetje schrik. Begrijpelijk wel, twee meter is al beangstigend, maar als hij dan nog eens op mijn schouders moet komen zitten, komt daar nog eens 1,80 meter bij. Tel dat op bij zijn eigen lengte, en dan zit je aan bijna vijf meter!”

“En vallen is ècht geen optie. Als het toch gebeurt, is je leeuw helemaal kapot, wordt je team gediskwalificeerd en maak je je school ten schande.

En pijn heb je ook. Er zijn al voorvallen geweest waarbij mensen hun rug hebben gebroken door naar beneden te vallen. Maar daar ben ik helemaal niet bang voor. Dansen op palen is gewoon heel erg leuk.

Ik heb het ooit eens geprobeerd, en ik voelde me echt als een kind in een speeltuin.”

“Maar het is niet alleen maar lol, natuurlijk. Het eerste halfjaar was ik na elke training geradbraakt. Mijn halve rug was verkrampt, en ik kon me niet meer draaien of keren. Gelukkig heb ik daar nu geen last meer van. Ik voel zelfs niets meer; dansen met griep of bij 32 graden in de volle zon? Ik kan er tegen.”

“Het enige waar ik last mee heb, is het stoppen met roken. Als we een groot optreden hebben, is het de regel dat we vanaf twee maanden voor de show niet mogen roken, drinken of seks hebben.”

“

Ik heb geen last van angst om te vallen maar mijn kop wel rubriek

11

ingeblikt

T.Van Steyvoort

Ziggy: “Zo’n leeuwenpak kost al gemakkelijk 1200 euro.”

“Dat laatste is gemakkelijk te verklaren. In sperma zitten namelijk bepaalde eiwitten. Als we die kwijt zijn, kunnen we die niet meer aanmaken. We maken onszelf dus zwakker als we seks hebben. Ik heb me eens een keer niet aan de geen-seks-regel gehouden, en dat had niet zo’n aangename gevolgen.

Tijdens het optreden was ik moe, man, echt niet normaal.”

“Ook na een optreden moet je het even rustig aan doen. Je kan niet zomaar beginnen zuipen, roken en seks hebben, want dat is heel belastend voor je lichaam. Gevaarlijk, zelfs! Je moet het zien als een dieet voor topsporters.”

“In sommige landen valt leeuwendansen ook echt onder topsport. Het team van Mongolië bijvoorbeeld, dat de huidige wereldkampioen is, traint zeven dagen op zeven en wordt daarvoor betaald.

Leeuwendansen wordt daar beschouwd als topsport, en als een volwaardige job. Maar ook hier valt er wel wat geld te verdienen met leeuwendans. Eigenlijk is het zelfs de financiële steun van de kungfuschool.

Het is ook een heel dure zaak. Een optreden met

12

hobby

een enkele leeuw loopt al gauw op tot 800 euro. Je zit met twee mensen die moeten dansen, zo’n beest dat gemakkelijk 1200 euro kost, een drummer, twee mensen die de cimbalen bespelen, instrumenten die meer dan 200 euro kosten. Allemaal niet goedkoop, en daar komen ook nog eens vervoerskosten bij. Je loopt ook telkens het risico dat het materiaal stuk gaat, dus ergens is het logisch dat er geld gevraagd wordt voor een optreden.”

“We zijn nu ongeveer twee jaar bezig met leeuwendans, en we hebben al best veel gepresteerd. We zijn op TV Limburg geweest, we hebben optredens gedaan voor Chinese restaurants, en we werden gevraagd voor het Chinese Nieuwjaar in Brussel. Op Laundry Day hebben we ook een show mogen opvoeren. Daar heb ik zelfs op het podium mogen dansen, terwijl er een DJ aan het draaien was. Toen ik mijn kop op mijn schouders tilde, en al dat volk zag, kreeg ik echt een adrenalinestoot. Zalig gewoon!”

Tekst: Tessa Van Steyvoort Eindredactie: MC

rubriek

13

het stoffig schap

Maximen Smartass leert zijn volk lezen! Elke maand raadt één van onze redacteurs een boek aan dat, hoewel het zeker de moeite waard is, vergeten dreigt te worden door het brede publiek. Deze maand vertoeven we in wel heel nobel gezelschap. Aanschouw François, hertog van Rochefoucauld en zijn werk ‘Maximen’.

“Er zijn maar weinig mensen die goed weten te converseren, omdat iedereen meer lijkt te denken aan wat hij zelf zeggen wil, en stopt met denken wanneer hij kans tot spreken krijgt.” Zie hier één van de stellingen uit het werk van de hertog. Dit citaat is kenmerkend voor de rest van het boek, waarvan de grondstelling het best samen te vatten is met de waarneming dat al onze kwaliteiten eigenlijk maar gebreken in vermomming zijn.

De auteur kan heel wat bekende denkers zoals Nietschze tot zijn fans rekenen. Toch blijft hij erg toegankelijk voor het brede publiek. Het boek bevat een vijfhonderdtal zegswijzen en is makkelijk op een dag of twee uit te lezen. Er worden geen stellingen uitgebouwd of verhalen verteld.

Heel het boek bestaat uit korte aforismen; zinnetjes van vaak niet meer dan één regel lang die een boodschap van wijsheid bevatten. De onderwerpen zijn thema’s die elke mens wel eens bezig houden: liefde, moraliteit en vriendschap. Op het eerste zicht lijken ze eenvoudig en recht voor de raap. Maar bij een open en zelfkritische benadering blijken ze al even gelaagd en complex te zijn als onze menselijke natuur zelf.

La Rochefoucauld

M. Claes

14

Het Stoffig schap - Boek

De meningen over dit boek zullen verdeeld zijn. De cynici en pessimisten onder ons zullen blij zijn dat iemand hun ietwat zwarte gedachtegang deelt, maar zullen na het lezen ook kritischer zijn over zichzelf. De optimisten onder jullie zullen echter verontwaardigd zijn, want François twijfelt wel degelijk aan jullie goede trouw. Bedenk dan dat de auteur zelf in zijn voorwoord aanraadt om jezelf als enige uitzondering op zijn aforismen te beschouwen. Dat zal zijn stellingen wellicht meer aanneembaar maken – hoewel je ze zo ironisch genoeg bevestigt.

De aforismen kunnen confronterend zijn, maar o zo leerrijk. You think you know it all? Dan geef ik je nog één citaat mee, als uitsmijter: “Wie dwaasheid leeft is niet zo slim als hij denkt.”

Clerks Bijna twintig jaar geleden scoorde de onafhankelijke regisseur Kevin Smith (meest recente film ‘Zack and Mimi Make A Porno’) een grote hit met zijn debuutfilm Clerks (1994).

Gemaakt met een budget van slechts $28 000 en gefilmd in zwart-wit op een 16 millimetercamera zou de film uiteindelijk een goede drie miljoen dollar opbrengen. Zonder meer een aanrader uit de ondertussen al oude doos.

“I’m not even supposed to be here today.” Dat is het slagzinnetje van hoofdpersonage Dante Hicks (Brian O’Halloran). Zijn voornaam is geen toeval; de tweeëntwintigjarige is vrij ongelukkig met zijn leven en lijkt in het vagevuur te leven. Hij werkt nog steeds als kassier in een gemakswinkel en heeft net ontdekt dat zijn ex-liefje op het punt staat om te trouwen met een veel succesvollere man dan hij. De boel wordt nog verder verziekt door Jay en Silent Bob, twee drugdealers die niets beters te doen hebben dan rond te hangen voor de winkel en de klanten lastig te vallen.

Aan de technische kant gaat Clerks af en toe de mist in. Geluid is niet altijd helder en beeld niet altijd scherp. Schoonheidsfoutjes, makkelijk te vergeven met zo een bescheiden budget op de achtergrond.

Al bij al blijft Clerks, een film die onterecht in de cultsfeer aan het verzeilen is, ook na twintig jaar een aanrader. Elke generatie van jonge twintigers die onzeker zijn over hun toekomst zal zich aangesproken voelen, wat deze film een tijdloos karakter geeft.

Tekst: Dries Crabbé Eindredactie: TVS

Clerks lijkt op het eerste zicht een beetje op het cliché-verhaaltje van de kleine man die het opneemt tegen de maatschappij. Een diepere reflectie geeft echter inkijk in een veel dieper verhaal. De echte boodschap wordt, zoals bij zoveel films, vermomd door de activiteit aan de oppervlakte. De regisseur, die we hier trouwens kunnen verdenken van een autobiografische film, verweeft telkens een boodschap van moraliteit in de dialogen die eigenlijk minder absurd zijn dan ze lijken.

foto: Ishi-Eiketsu

het stoffig schap rubriek - film

15

ingeblikt

eerst zien en dan misschien geloven

on

opgeloste mysteries

Sinds het begin der tijden probeert de mens de wereld rondom hem te verklaren. In de oudheid deed hij dit door middel van mythes, legendes en goden. Later wendde de mens zich tot de wetenschap. Dat doen wij nu nog steeds, maar soms zitten zelfs de beste fysici, psychologen, geologen en honderden andere –logen met de handen in het haar.

16

rubriek

Vissenregens Hoewel verhalen over regens van vissen aanvankelijk werden afgedaan als legendes, zijn er inmiddels een aantal van deze gevallen wetenschappelijk gedocumenteerd. De aanleiding voor een nauwkeuriger onderzoek naar dierenregens was de regen van stekelbaarzen op de Welshe Mount Ash in 1859. Uit verdere research bleek dat er al vanaf de tweede eeuw voor Christus gewag werd gemaakt van het fenomeen. Ook bleek het niet alleen te gaan om vissenregens, maar ook om regens van insecten, slakken, vogels, vlees, bloed of zelfs stenen.

Uiteraard hebben onderzoekers intussen al een aantal verklaringen voor deze verschijnselen.

Een eerste theorie stelt dat ze veroorzaakt worden door vliegtuigen die in de lucht hun lading afwerpen.

Het probleem met deze uitleg is dat er massa’s verhalen zijn over deze regens uit tijden waarin er nog geen sprake was van vliegtuigen. Tel daarbij de kans op dat een vliegtuig een lading vis verliest tijdens zijn vlucht, en deze theorie wordt nog minder plausibel.

Een andere gangbare verklaring is dat de dieren of voorwerpen door wind- of waterhozen de lucht in worden geslingerd en later op een andere plaats terecht komen.

Maar ook hier duiken er een aantal problemen op: het verklaart niet waarom er bij dergelijke regens alleen maar dieren van eenzelfde soort uit de lucht komen vallen. Bovendien is ook de stekelbaarzenregen op Mount Ash hiermee niet verklaard. Stekelbaarzen leven namelijk niet in scholen. Toch waren er geen andere dieren, stenen of brokken aarde die uit de lucht kwamen vallen. Een laatste argument tegen de wervelstormtheorie is de toestand van de dieren die neervielen. In sommige gevallen waren de vissen ongedeerd bij hun landing, maar in andere gevallen waren ze dood, uitgedroogd of bevroren.

Kristallen tranen In maart 1996 kreeg de twaalfjarige Libanese Hasnah Mohamed Meselmani pijn aan haar oog toen ze op school zat. Tot de grote verbazing van haar lerares, kwam er een klein stukje scherp kristal uit haar oog gevallen. Op zich was dat al vreemd genoeg, maar op de koop toe hadden de scherpe kanten van het steentje geen letsels veroorzaakt in het oog van het meisje. Verschillende oogartsen konden geen verklaring vinden voor de kristallen tranen. Hasnah zelf beweerde dat ze ’s nachts regelmatig bezocht werd door een “witte ridder”, die zei dat hij een boodschapper van God was.

onopgeloste mysteries

17

De zaak kreeg enorm veel media-aandacht, en de Saoedi-Arabische autoriteiten betaalden naar verluid een hallucinante geldsom aan vader Meselmani, om hem de mond te snoeren. Volgens sommige bronnen waren verschillende islamitische instanties namelijk verontrust door de christelijke aspecten van het verschijnsel. Hoe dan ook zorgde de betaling ervoor dat veel mensen ervan uit gingen dat Hasnah’s kristallen tranen bedrog waren. Helaas kon de kwestie niet verder onderzocht worden. Na enkele maanden stopte het meisje met het huilen van haar bijzondere tranen.

De Bermudadriehoek Als er een onverklaarbaar fenomeen is dat tot de verbeelding spreekt, is het wel de Bermudadriehoek.

Talloze films en boeken zijn het bewijs van een eindeloze fascinatie voor deze uitzonderlijke plek. De Driehoek omvat het gebied tussen Florida, de Bermuda-eilanden, Puerto Rico en de Bahama’s. Tussen 1945 en 1975 verdwenen er 37 vliegtuigen, een kabelballon, 41 schepen en een atoomonderzeeër. Ook werd er een jacht teruggevonden dat op het water ronddobberde zonder bemanning.

Geen enkel van de voertuigen had voor zijn verdwijning een noodsignaal uitgezonden.

Ooggetuigen die de ongevallen overleefden maken melding van complete radiostilte of een ondraaglijk geruis, defecte instrumenten, klokken die allemaal 10 minuten achterliepen, kleurrijke nevelslierten en borrelend water.

Er zijn intussen evenveel hypothesen in verband met de Bermudadriehoek als er liters water in de zee zitten, de een wat aannemelijker dan de ander.

Ze gaan onder andere over buitenaardse interventie en de aanwezigheid van de gezonken stad Atlantis onder het water. Sommigen stellen dat de aarde op de plaats van de Driehoek chemische gassen uitstoot met een sterke straling, die apparatuur stoort en mensen in een soort trance brengt. Anderen opperen dat er een soort tijd-ruimtesprong ontstaan is op die plek, waardoor de voertuigen die zich op het

18

onopgeloste mysteries

verkeerde moment op de verkeerde plaats bevinden, ergens in de toekomst of het verleden terecht zullen komen.

Spontane zelfontbranding De eerste berichten over spontane zelfontbranding stammen uit 1671. In Parijs barstte een alcoholicus in vlammen uit terwijl hij op een strobed zat. De man werd tot een hoopje as herleid, maar het strobed vatte, bizar genoeg, geen vuur. De politie oordeelde destijds dat de dronkenlap in brand was geschoten doordat de alcoholdampen, die zich rondom hem hadden gevormd, ontstoken waren. Na verder onderzoek naar spontane zelfontbranding, konden een aantal tendensen worden vastgesteld: ten eerste was 80 procent van de slachtoffers een vrouw.

De slachtoffers waren meestal zwaarlijvig en / of sterk onder de invloed van alcohol. Ze waren in het gros van de gevallen alleen. De lichamen waren altijd tot as verbrand, maar kledij en omliggende voorwerpen bleven onaangetast. Ten slotte bleef er rond de slachtoffers altijd een plas gele, stinkende olie over.

Pogingen tot verklaringen zijn er genoeg, maar helaas kon geen enkele theorie stand houden. De theorie dat het zware alcoholgebruik van de slachtoffers ervoor zorgde dat elke cel in hun lichaam verzadigd was met alcohol, en om die reden gemakkelijk kon branden, werd met wetenschappelijk onderzoek te niet gedaan.

Atomaire reacties en kernsplitsingen binnenin de lichamen van de pechvogels in kwestie konden een andere verklaring zijn, ware het niet dat men geen weet heeft van nucleaire elementen in het menselijk lichaam. De meest recente theorie stelt dat spontane zelfontbranding niet bestaat. Aanhangers van deze verklaring, beroepen zich op het feit dat een menselijk lichaam voor 75 procent uit water bestaat, en dus te nat is om zomaar te verbranden.

De zwervende stenen van Death Valley In Death Valley, Callifornia ligt er een opgedroogd zoutmeer, Racetrack Playa genaamd, waar er een aantal stenen af en toe op wandel lijken te gaan. Het gaat om 160 blokken steen die tot 320 kilo wegen.

Op de bodem van het opgedroogde meer zijn er sleepsporen van de stenen zichtbaar, hoewel er niets te vinden is dat wijst op enige inwerking van buitenaf.

Tot nu toe heeft niemand kunnen waarnemen hoe de stenen hun traject afleggen. Wel hebben wetenschappers gedurende de jaren ’90 alle stenen in kaart gebracht, en hun reisweg over een tijdsbestek van een paar maanden gedocumenteerd.

Hieruit bleek dat de rotsblokken zich alleen in rechte lijnen voortbewegen, en soms een hoek van 90° maken.

Ook voor dit mysterie zijn er talloze verklaringen bedacht. Zo zou Racetrack Playa een zeer lichte hellingsgraad kunnen hebben, waardoor de stenen op wandel gaan, maar dat zou de koerswijzigingen niet verklaren. Een andere hypothese is dat de stenen worden aangetrokken door een sterk magnetisch punt in het landschap. Opnieuw gooien de koerswijzigingen van de stenen roet in het eten: het is onmogelijk dat dit magnetisch punt zo vaak van plaats verandert. Een laatste theorie die op veel bijval kan rekenen, stelt dat de nachten in de woestijn zo koud zijn, dat er een laagje ijs of dauw ontstaat, dat er in samenwerking met het fijne woestijnzand voor zorgt dat de stenen als het ware “voortglibberen”, geholpen door de wind. Helaas blijft het nog steeds bij theorieën, en zijn er nog geen waarnemingen gebeurd.

Tekst: Tessa Van Steyvoort Eindredactie: DC

onopgeloste mysteries

19

M.Claes

ingeblikt

Behind The Band

The Wake

Woods Berlijn, het mekka van elke cultuurliefhebber, wemelt van de jonge bands. Zo erg dat je door het bos de bomen niet meer ziet. Toch werd onze aandacht getrokken door The Wake Woods, een band die werd opgericht door de broers Ingo (21) en Helge (19) Siara, nadat hun vader stierf aan de gevolgen van een agressieve hersentumor. Met hun aanstekelijke “rock-met-een-snuifje-blues-sound� bleken ze zelfs geschikt voor een optreden voor een miljoen toeschouwers. Een van de vele goede redenen om hen te strikken voor een interview.

20

rubriek

T. Van Steyvoort

Helge en Ingo Siara Waar hebben jullie de inspiratie voor de bandnaam gehaald?

Ingo: Toen we met de band startten, waren Helge en ik wat aan het brainstormen over de naam. Omdat er toch een zekere familiesfeer binnen de band was, hebben we gekozen voor de meisjesnaam van onze moeder: Wachholz, maar dan letterlijk vertaald naar het Engels. The Wake Woods, dus.

Hoe combineren jullie de band met school en /of werk?

Ingo: Onze gitarist, Tobi, gaat nog steeds naar school, maar studeert dit jaar af. Ik ben een jaar naar de universiteit geweest, maar toen ben ik gaan werken. Nu ben ik wel bezig met een nieuwe opleiding,

maar met een leercontract voor event management. Helge doet hetzelfde. Dat valt goed te combineren met de band. We repeteren drie keer per week, en met dat leercontract hebben we maar twee dagen per week les hebben.

Hoe beroemd zijn jullie precies?

Worden jullie vaak herkend?

Ingo: Berlijn is de cultuurhoofdstad bij uitstek, en veel mensen komen naar hier om kunst te maken, om artiest te worden. Er is zo veel muziek en er zijn zo veel bands dat het erg moeilijk is om herkend te worden. We hebben een kleine vaste fanbase van zo’n 300 à 400 mensen. Maar omdat het zo moeilijk is om naam te maken

in Berlijn, proberen we zoveel mogelijk buiten de stad te spelen.

Soms zelfs op het platteland.

Is dat iets waar je naar streeft, herkend worden op straat?

Ingo: Niet per se. We proberen gewoon van muziek onze job te maken. We maken geen muziek voor het geld, maar het is wel cool als dat toch gebeurt. Voor sommige optredens werden we zelfs niet eens betaald.

Waar willen jullie naartoe met de band? Wil je gewoon je ding doen, of heb je een echt doel dat je wil bereiken?

Ingo: De band is in de eerste plaats gewoon leuk, maar we

behind the band

21

A dream come true.

Ingo: Het was in ieder geval een ongelooflijk geslaagd optreden.

Het is echt gek, maar hoewel hij muzikaal enorm veel gedaan heeft, kent niemand Blondie Chaplin. Ik voelde me hoe dan ook heel erg bevoorrecht dat ik mocht samenwerken met Mister Blondie Chaplin.

We zouden dus kunnen stellen dat het een droom is om even groot te worden als de Rolling Stones?

T. Van Steyvoort

Ingo: “Shit , ik ga vanavond met Blondie Chaplin spelen en ik ken geen enkel liedje.” hebben wel degelijk bepaalde doelen. Grotere shows, onder andere. Dit jaar nemen we ook ons eerste album op. Het komt er nu gewoon op aan om de contracten goed in het oog te houden, so we don’t get fucked.

Maar het is hoe het is. Je kan zo’n dingen niet echt plannen.

Maar je kan wel dromen.

Ingo: Ik denk dat iedere muzikant wel droomt van grote shows of samen spelen met een of andere ster. Anders zou je geen muziek maken. Maar de realiteit is wel anders.

Ik heb ooit eens samen gespeeld met Blondie Chaplin, de belangrijkste achtergrondzanger en gitarist van de Rolling Stones.

Het was wel grappig om samen te

22

behind the band

spelen met iemand die zo groot en professioneel is. Ik werd op een ochtend gewekt door mijn telefoon. Eén of andere manager aan de andere kant van de lijn zei: “Ingo, wil jij vanavond met Blondie Chaplin spelen? We komen je oppikken en brengen je weer naar huis.” Natuurlijk zei ik ja, maar toen ik de telefoon weer inhaakte, dacht ik: “Shit, ik ga vanavond met Blondie Chaplin spelen en ik ken geen enkel liedje.” (lacht) Ik heb de hele dag voor Youtube doorgebracht, met mijn gitaar, om al zijn liedjes in te studeren. Heel spannend, allemaal. Toen ik ’s avonds aan Blondie vroeg welke liedjes we zouden spelen, zei hij gewoon: “Euh, I don’t know.” De hele show was puur improvisatie.

Erg professioneel.

Ingo: Het is een onmogelijke uitdaging om even groot te worden als The Rolling Stones.

Bands als Kings of Leon en Muse zijn ook beroemd, maar dat zijn zeldzaamheden. Ik ben ook bang om bekend of beroemd te worden.

Je krijgt ineens een hele hoop vrienden bij, maar je weet niet wie je kan vertrouwen. We willen gewoon zo groot mogelijk worden.

Ik heb wel al twee keer opgetreden op de grote show voor het WK voetbal , voor de Brandenburger Tor. Eerst met mijn vorige band, Fritzkingdom, in 2006.

De tweede keer met The Wake Woods in 2010. We hebben daar voor een miljoen mensen gespeeld. De politie heeft het plein moeten afsluiten, omdat de opkomst te groot was. Maar ja, die mensen waren daar niet omdat wij optraden, maar omdat ze van voetbal hielden.

Hoe komt het dat jullie die deal hebben kunnen versieren?

moeten doen, toen speelden we gewoon anderhalf uur live.

Ingo: Connecties. We kennen een kerel die met de gouverneur neukt, of zo. Die is homo. Heel grappig toen die uit de kast kwam: “Ich bin schwull, und das ist auch gut so.” (Ik ben homo en dat is ook goed zo.)

In 2006 was je behoorlijk jong, en toch werd je al gevraagd om op zo’n gigantisch evenement op te treden. Hoe komt zoiets?

Hoe voelt het om voor zo’n groot publiek op een podium te staan?

Ingo: Geschift. Je staat daar, en opeens beginnen een miljoen mensen in hun handen te klappen.

Je hebt geen idee hoe luid dat klinkt. Het voelt alsof een muur van geluid in je gezicht slaat.

Moeilijk om je dan op je muziek de concentreren, waarschijnlijk.

Ingo: Helemaal niet. Je sluit je gewoon af voor alles wat er rond je gebeurt. Voor mij maakt het niet uit of ik voor 50 of voor een miljoen mensen speel. Dat zeg ik niet uit arrogantie, maar zo is het gewoon.

Ingo: Onze toenmalige manager kende iemand die in het organisatiecomité zat. Die had hem gezegd dat ze nog een “WKlied” nodig hadden. Dus ik mocht dat doen. De politieke wereld bekijkt de dingen nogal graag door een internationale bril, dus heb ik een lied geschreven met

gewoon om. Dus heb ik hem maar geslagen. Dan hebben we gewoon de hele tijd ruzie lopen maken over het feit dat we niet op tijd zouden zijn. Helge neemt het niet zo nauw met de Duitse traditie van de Pünktlichkeit. Hij is nogal relaxed.

Helge: (grijnst) Uiteraard.

Maken jullie dan ook ruzie over muziek?

Ingo: Ja. We hebben wel dezelfde invloeden, maar soms geraken persoonlijke meningsverschillen een beetje verstrengeld met

“

Ik ben bang om bekend te worden. Je weet niet meer wie je kan vertrouwen. het refrein in zeven verschillende talen. Spaans, Frans, Russisch, Arabisch,.. Blijkbaar viel dat in de smaak, dus mochten we optreden.

Is het gemakkelijk om met je broer in dezelfde band te zitten?

muzikale meningsverschillen. Dan geef ik commentaar over hoe hij gitaar moet spelen, of geeft hij kritiek op hoe of wat ik zing. Dan zeg ik meestal dat hij geen woord begrijpt van wat ik zing en dat hij zijn mond moet houden.

Helge: We hebben daar niet eens gespeeld.

Helge: Dat is het niet.

Ingo, je had het daarnet over invloeden. Welke zijn dat?

Ingo: (lacht) Ja, dat is eigenlijk wel waar. Wij moesten vier songs spelen, bij wijze van voorprogramma voor een andere artiest. De organisatie had niet de tijd om het geluid voor ons allebei in orde brengen, dus we moesten playbacken. Niet voor herhaling vatbaar. Playback sucks. In 2006 hebben we dat gelukkig niet

Ingo: We waren vandaag een beetje te laat voor het interview omdat we ruzie aan het maken waren. Ik was redelijk vroeg opgestaan omdat we op tijd moesten vertrekken om de metro te halen. Maar Helge was nog aan het slapen. Toen ik hem ging zeggen dat het tijd was om op te staan, draaide hij zich

Ingo: Toen ik dertien jaar oud was, zag ik de videoclip van Are You Gonna Be My Girl van Jet. Ik ben meteen naar de winkel gegaan om een broek met olifantenpijpen te gaan kopen (lacht). Verder waren mijn ouders ook allebei muzikanten, dus hoorden we thuis dikwijls jazz.

Onze moeder houdt ook van

Behind The band

23

motown, dus dat heeft ook wel zijn invloed gehad. Later ben ik overgeschakeld op bands als The Rolling Stones en The Beatles, en daarna op klassieke muziek, zoals Tchaikovsky en Ludwig Von Beethoven.

Je invloeden komen dus uit best verschillende genres.

Ingo: Inderdaad. Ik ben ervan overtuigd dat je geen muziek kan maken als je je oren sluit voor bepaalde genres.

Helge: Voor mij is het eerder AC/ DC, MC5, Lenny Kravitz, CCR. I like the old stuff. Daar kan ik me mee identificeren. Ik hou ook erg veel van blues, als genre op zich.

En Chuck Berry, natuurlijk.

Ingo: (lacht luid) Je weet dat de Amerikanen het ruimteveer Voyager naar het heelal hebben geschoten met een CD die geluiden van op aarde bevat?

Vogelgeluiden en zo. De negende symfonie van Ludwig Von staat daar op, maar ook Johnny Be Good van Chuck Berry. Stel je voor dat E.T. die CD begint te beluisteren.

Jullie vader stierf, aan de gevolgen van een hersentumor, toen jullie nog vrij jong waren.

Hebben jullie invloeden van hem meegekregen?

Helge: Hij heeft onze muziek niet echt beïnvloed, maar hij heeft ons wel muziek leren begrijpen.

Ingo: Hij doceerde muziek aan

24

behind the band

“

Ons motto was: ‘Er zijn slechtere bands’

de universiteit en componeerde stukken voor orkesten. Onlangs kregen we nog een e-mail van een Britse jongen die een stuk van hem wilde spelen voor zijn eindexamen. Zijn stukken worden dus nog steeds gespeeld, en ze zijn ook echt goed, maar muzikaal was zijn invloed niet zo enorm groot.

Hoe is het om een muziekleraar als vader te hebben? Was hij streng?

Ingo: Nee, echt niet. He was a cool guy. Hij stuurde ons helemaal niet in een of andere richting.

Of we nu muzikant, ingenieur of journalist wilden worden, voor hem was het allemaal goed. Hij heeft ons wel een advies gegeven: als je muzikant wil worden, moet je alles doen, zowel grote als kleine zalen. Er zijn maar een handvol artiesten die in de hitlijsten terecht komen, en al de rest moet brood op de plank krijgen door hard en veel te werken. Dat is nodig, als je geen grote naam bent in de muziekwereld.

Mijn vader zelf speelde accordeon, piano en klarinet. Hij leerde piano spelen omdat je om klarinet te spelen je tanden moet gebruiken, en hij bang was om

ooit in een café ruzie te krijgen en op die manier zijn tanden te beschadigen (lacht).

Je vader leek erg gepassioneerd door muziek.

Ingo: Ja, absoluut. Zo heeft hij bijvoorbeeld de jazz-afdeling aan de universiteit opgericht, midden jaren ’60. Voor die tijd kon je daar alleen maar klassieke muziek studeren. Daar is heel veel protest tegen gekomen, omdat het schoolbestuur geen departement wilde oprichten voor muziek die door niggers gemaakt werd. Maar hij heeft toch zijn wil doorgedrukt.

Een goede zaak, trouwens, want heel wat grote namen hebben daar een opleiding gevolgd.

Nina Hagen bijvoorbeeld, en de mannen van Rammstein.

Hoe ging hij om met het feit dat hij niet meer kon doen wat hij het allerliefste deed?

Ingo: Hij was nogal old school.

Hij wilde niet dat iemand kon zien dat hij ziek en zwak was. Hij heeft een laatste optreden gegeven, een week voor hij stierf. Hij kon amper bewegen, laat staan buiten komen. Maar hij wilde per se naar dat optreden gaan. “Ze hebben me nodig,” zei hij. Hij was zelfs van plan om met de trein te gaan, maar uiteindelijk heb ik hem toch maar met de auto gebracht.

Het optreden zelf was immens frustrerend. Doordat de kanker in zijn hersenen zat, deed hij soms erg vreemd.

Helge: Het leek alsof hij er soms

was, en soms niet. Dan zat hij gewoon voor zich uit te staren, en besefte hij niet waar hij was of wat hij aan het doen was.

Ingo: Het publiek dacht dat hij achterlijk was, denk ik. Hij kon, tijdens de pauze, niet eens meer van het podium af komen. Dan zat hij daar gewoon voor zich uit te staren, met het zweet dat langs zijn gezicht naar beneden liep. Hij maakte ook veel fouten en haalde verschillende stukken door elkaar.

Maar voor hem was het geen optie om het optreden niet te doen.

Dat was voor jullie ook een moeilijke periode voor jullie.

Vonden jullie troost in muziek?

“

Je mag neuken maar geen vijf keer per dag

Helge: Absoluut.

Ingo: We hebben meteen na zijn dood de band opgericht. Niet lang daarvoor was de band waar ik in zat, gesplit, maar Helge zat wel nog in een band.

Helge: Halbstark. (Nvdr. half volwassen) Coole naam.

Helge: Ons motto was: “Er zijn slechtere bands.”

Is dat de manier waarop je The Wake Woods zou beschrijven?

Ingo: Niet echt, maar het blijft wel een feit dat we niet de geweldigste band ooit zijn. Dat was nog zo iets dat onze vader altijd zei: het maakt niet uit hoe beroemd of succesvol je bent, er is altijd

T. Van Steyvoort

iemand die muzikaal beter is dan jij.

Je lijkt de adviezen van je vader wel goed in het achterhoofd te houden.

Helge: Een ding is me wel bijgebleven. Hij zei altijd: neem en doe alles, maar met mate.

Ingo: Toen ik zestien was zei hij dat altijd tegen mij. Je mag bier drinken, maar geen 100 liter per dag. Je mag roken, maar geen tien pakjes per dag. Je mag neuken, maar geen vijf keer per dag. Teveel is teveel.

Al die adviezen en invloeden zullen wel bijdragen tot een aantal mooie stukjes muziek.

Hebben jullie ooit iets gemaakt waar je zelf verbaasd over was?

Helge: Ik denk dat dat nu pas gaat gebeuren. Zoals ik al zei is het begrijpen van muziek erg belangrijk. Nu we wat meer ervaring hebben, gaat de muziek ook steeds beter worden.

Ingo: Bij mij was dat het nummer Upper Class Boogie. We waren in de repetitieruimte aan het experimenteren met twee akkoorden. Ik dacht: “Komaan,

behind the band

25

mannen, twee akkoorden, dat is gewoon belachelijk,” maar ik was de enige die dat vond. De rest wilde ermee verder gaan.

Uiteindelijk werd het een van onze beste liedjes, mensen vinden het echt leuk.

Gaat het er altijd zo democratisch aan toe als jullie liedjes schrijven?

Helge: Hoe de muziek zelf tot stand komt, verschilt van song tot song. Soms heb ik een idee voor een melodie, soms is dat Ingo of een van de andere jongens.

Ingo: De songteksten schrijf ik meestal. Helge heeft ook wel ideeën, maar meer in de zin van verhaallijnen.

Waar haal je de inspiratie voor je teksten?

Ingo: We hebben gewoon veel meegemaakt. Ik heb bijvoorbeeld een liedje geschreven, Where Do We Go, en iedereen denkt dat het over een ex-vriendin gaat.

Helge: Gaat het dan niet over haar?

Ingo: Dat bedoel ik dus.

Helge: Ik kon haar toch niet uitstaan. (lacht) Ingo: Eigenlijk gaat het liedje erover dat iedereen bezig is met zijn eigen leven en toekomst, maar dat je zelf niet weet wat de toekomst gaat brengen.

26

behind the band

M. Claes

Ingo: “We hebben gewoon veel meegemaakt.”

Review The Wake Woods M. Claes

Na het leuke interview met Ingo en Helge Siara, kregen we de kans om naar een optreden van hun te gaan kijken en luisteren. Een kans die wij niet zomaar aan onze neus voorbij lieten gaan. Het resultaat: een geslaagde avond waarbij het ritme van de muziek nog tot de ochtend voelbaar was.

“We are The Wake Woods,” klonk door de speakers.

Veel reactie kwam er echter niet. Het publiek wist niet wat te verwachten. Enkele enthousiastelingen lieten enkele kreten vallen maar verder was de sfeer ver zoek. Daar kwam gelukkig verandering in nadat de eerste tonen van What You Gonna Leave It For weergalmden. De zaal kwam tot leven en de band had er duidelijk zin in.

De band, die slechts bestaat uit vier leden, had een perfect en levendig samenspel. Helge en Tobias wisselden voortdurend af tussen lead en rhythm gitaar, de drums waren sterk en de bass riffjes van Ingo kon je voelen tot in je staartbeentje. Deze vibe

zorgde voor een ritme en beat waarop je gewoon niet kon stilstaan. Het werd ook al snel duidelijk dat deze band niet zomaar vrienden waren. Het familiegevoel was voelbaar tot ver achteraan de zaal. En ookal kon drummer Till niet echt rondspringen op het podium ook hij was erg aanwezig. Niet zoals bij sommige bands waar de drummer verdrongen wordt naar de achtergrond.

Die aanwezigheid werd nog eens extra duidelijk toen het ritme van Johnny Be Good, een cover van Chuck Berry, door de zaal schalden. Dit liedje werd niet gezongen door Ingo, die de meeste van de vocals doet, maar door Till. Het publiek ging volledig uit zijn dak. Ook Helge kreeg zijn moment of glory als zanger met het nummer Livin’ Today. Gitarist Tobias was de enige die geen nummer mocht brengen maar hij bekende achteraf dat ze daar nog aan werkten.

Iedereen mag dus een beetje zanger zijn bij The Wake Woods.

De harde rock nummers werden afgewisseld met zachtere, eerder jazz-aandoende muziek. Hoe mooi deze tonen ook klonken, de stem van Ingo was

Behind The Band Review

27

hier echter niet echt geschikt. Ook werden er bij de tragere nummers al eens wat meer noten gemist.

Spijtig, maar niet onvergeeflijk.

Plaats voor een gast-bassist was er ook. Nadat er gevraagd werd voor een groot applaus voor een van Ingo’s beste vrienden sprong Florian op het podium, nam Ingo’s bassgitaar over en speelde meteen een riff om U tegen te zeggen. Zijn toon was gezet. Ingo kon zich volledig focussen op de zang en dat kon je horen.

Rock ’n roll met invloeden uit de blues- en jazzwereld kon het publiek wel smaken. Na het optreden werd dan ook uitvoerig gevraagd waar men de cd kon kopen. “We hebben nog geen cd,” was het antwoord, “maar we zijn ermee bezig.” De Smartass-redactie kijkt in ieder geval al ontzettend uit naar het album.

Tekst: Tessa Van Steyvoort en Mieke Claes Eindredactie: DC

M. Claes

T. Van Steyvoort

M. Claes

Linksonder: Ingo en Helge // Rechtsboven: gitarist Tobias en Drummer Till // Rechtsonder: gast-bassist Florian

28

Behind the band review

rubriek

29

ingeblikt

Galerij: Made In Asia

Cos

Schoon tuum

Dat veel mensen graag in de huid kruipen van hun favoriete superheld is alom bekend. Cosplay verschilt hier niet veel van. De rage, die overvloog uit AziĂŤ, bestaat erin je te verkleden als je favoriete karakter van Japanse cartoons of anime.

Smartass trok naar Made in Asia, een duidelijk Aziatisch getinte beurs in Brussels expo. Lange rijen voor signeersessies, pokĂŠmonkaarten, schattige spulletjes en vooral veel cosplayers. Smartass redactrice Mieke ging op zoek naar de reden van dit verkleedfestijn.

30

rubriek

Michaël

M.Claes

“Op Facts (nvdr. een andere animebeurs) zag ik veel mensen die aan cosplay deden. Dat leek me wel leuk om te doen. Dit is de eerste keer dat ik zelf in zo’n pakje kruip. Ik heb gekozen voor Professor Franken Stein uit Soul Eater omdat ik vind dat hij het interessante personage uit de serie is. Hij is ook een personnage met veel diepgang. Mijn favoriete anime is trouwens Gurren Lagan, die serie is anders dan alle anderen.”

Galerij

31

Sara

M.Claes

“Het karakter dat ik heb gekozen heet Kendappa en komt uit de serie RG Veda. Ik vind dat zij enorm veel op mij lijkt en ik vind haar in alle opzichten leuk. Het is niet de eerste keer dat ik cosplay maar dit is wel mijn favoriete karakter dat ik ooit heb gespeeld. Mijn kleren heb ik ook zelf gemaakt, samen met mijn oma. We hebben er een hele zomer aan gewerkt.�

32

Galerij

M.Claes

Rob “Ik heb mij verkleed als Raijin Loraine uit de serie Bleach. Ik moet wel eerlijk zeggen dat dit personage niet voorkomt in de serie. Het leukste aan cosplay vind ik personages met grote zwaarden. Dat straalt macht uit. Daarom ben ik ook begonnen met cosplay. Graag zou ik mij verkleden in Simon van Gurren Lagan maar hij is nogal tenger. Ik heb er het figuur niet voor (lacht).�

Galerij

33

M.Claes

Joeri Sara “Wij hebben ons samen verkleed als Lelouch en C.C. uit Code Geass. Lelouch is een personage dat veel macht uitstraalt. Hij is een sterke antagonist. Sinds dat we een relatie hebben gaan we samen naar animebeurzen. Dit is de eerste keer dat we ons zelf verkleed hebben en ik moet zeggen dat dat best wel leuk is. We hebben onze outfit niet zelf gemaakt maar dat is misschien nog iets voor de toekomst.�

34

galerij

M.Claes

Kimi “Ike, een commander uit Fire Emblem, is waar ik voor gekozen heb. Het is misschien wel een mannelijk personage maar ik cosplay eigenlijk nooit meisjes. Het is niet zo fijn om een vrouw te cosplayen, ze stralen vaak geen power uit. Het is zeker niet de eerste keer dat ik me verkleed. Ik heb zelfs al mee gedaan aan wedstrijden op beurzen. Ik heb nog nooit de eerste plaats gehaald maar een vierde plaats vond ik ook al mooi.�

galerij

35

Wannes

M.Claes

“Ik weet dat mijn personage geen animekarakter is. Maar hoe cool is Captain America? Mijn vrienden zijn trouwens ook allemaal als superhelden verkleed en ik vond Cpt. America de meest originele (lacht). Het leukste om te cosplayen was op de vorige editie van Made In Asia. Toen was ik verkleed als Optimus Prime. Ik heb dan ook terecht de tweede prijs gewonnen op de wedstrijd.

Alhoewel, ik had gewoon eerste moeten zijn.�

36

galerij

Gastcolumn: Kent Nielsen Moving is such a bitch. Je denkt dat je weet wie je echte vrienden zijn, tot de dag dat je verhuist.

Iedere keer dat je om hulp vraagt, hebben ze andere plannen. Altijd zo’n dwaas excuus als: “Ik moet mijn grootmoeder helpen met de grote kuis in haar kelder.”

Ook al is verhuizen uitputtend en afschuwelijk, it sure beats living in a crappy little hellhole. De laatste plek waar ik woonde, was gewoonweg vreselijk. Mijn huis bevond zich vlak naast een postkantoor. Ik had dus het genoegen om de postwagens elke ochtend om drie uur rond te horen denderen. Bovendien voelde ik me in de zomer alsof ik in een studentenkot leefde.

Achter het gebouw waar ik woonde, lag er een steiger en een amfitheater. Mijn stad was echt niet groot of zo, maar op een of andere manier slaagde het bestuur er in om er altijd een evenement door te laten gaan, zoals een live optreden of een festival.

Nu heb ik geen probleem met live muziek, maar als je naar zo’n optreden gaat kijken, kies je wel zelf welke verdomde band je wil horen. Had ik die keus?

Vergeet het maar. Meestal ging het om een of andere melige 80’s cover band, of country. Good ol’ Ohio and it’s god awful country. Ze speelden altijd van die zielige liedjes over hun verloren hond, pick-up truck en vrouw, in die volgorde. Dus in plaats van me in zelfgenoegzaamheid te wentelen over geverfde stopcontacten en voorspelbare beige muren, moest ik het constante gejengel van psychologische oorlogsvoering aanhoren.

Je weet nooit precies wat je kan verwachten, als je verhuist, hoe vaak je ook al op bezoek bent geweest en research hebt gedaan. Nog niet zo lang geleden heb ik Amerika gelaten voor wat het was, en ben ik naar België verhuisd, dat kleiner is dan de staat waar ik woonde. Dit kleine landje geeft me het gevoel dat ik een kleinere versie van de realiteit ben binnengestapt. En dan heb ik het niet alleen over het feit dat je België met de auto kan doorkruisen zonder een keer te gaan tanken: het zijn de kleine gebouwen, de smalle stoepen, de nauwe straten en de petieterige mensen. Ik weet wel dat België niet het

M.Claes

land der dwergen is, maar fysiek komen ze op alle vlakken een beetje tekort, behalve op lengte. Ik mis alle tientonners. Dikke vrouwen die door Wal-Mart waggelen, in roze shortjes die amper de helft van hun dijen bedekken. Serieus, als je een Belg bent, en je kan door de wind omver geblazen worden, begin dan alsjeblieft elke dag ijs te eten. Je kan er zelfs een beetje mayonnaise op sprenkelen, if that floats your boat.

Toch vind ik het hier leuker dan thuis. Amerika wordt verondersteld volledig rond vrijheid te draaien, maar door naar hier te verhuizen ben ik gaan inzien dat het meer rond censuur draait. Ik verkeer nog steeds in een staat van lichte shock als ik naakt zie in krantenwinkels of op posters. In de states zie je dat alleen als je in een slijterij of pornoshop bent.

Sommige woorden zijn nog altijd taboe op kabel-TV. En bepaalde winkels verkopen zelfs geen CD’s die niet zijn aangepast.

Als je ook maar een woord aanpast in een liedje, is het niet langer het originele werk van de artiest.

It’s almost as if Belgium succeeded where America failed. Maar waar je ook woont, er zijn altijd minpunten. De kunst bestaat erin te leven met de minpunten die je het minst storen. Ja, verhuizen mag dan wel een afschuwelijke klus zijn, maar als je haat waar je woont, vertrek dan voor je er blijft plakken tot je sterft.

Tekst: Kent Nielsen Vertaling en eindredactie: TVS

Column

37

Een 20-jarige begrafenisondernemer vertelt

“Mensen kopen vaker schoenen dan dat ze

doodgaan�

Laurent-Maxim Vanhoren is een begrafenisondernemer die zijn job ademt. Wanneer we afspreken om langs zijn zaak te gaan biedt hij ons meteen aan om alvast een kist uit te zoeken. Klein detail echter: Laurent-Maxim is nog maar twintig jaar. Een lugubere jongeman vertelt.

38

rubriek

D. Crabbé

Laurent-Maxim : “Ik wil een degelijke, zware kist. Dan kan mijn broer goed heffen.”

Je lijkt vrij jong om dit beroep al uit te oefenen.

Wat zeggen de mensen meestal wanneer je vertelt wat je doet?

“Pas na de derde keer geloven ze het. Een beetje aandringen. Ik heb nu ook wel een sleutelhanger van een lijkkist, dat helpt wel een beetje.”

Begrafenisschool? Dat zoiets bestaat. Wat leer je daar zoal?

“Goh, een beetje van alles. Hoe je een lijk moet gaan halen bijvoorbeeld, hoe je met de familie om moet gaan. Maar ook hoe al het papierwerk in zijn werk gaat. Wat je allemaal mag van de staat en zo. Er komt veel kijken bij een begrafenis.”

Ooit iets anders willen doen?

Vind je dat je een boeiende job hebt?

“Eigenlijk niet, ik was al zeker dat ik in de zaak van de familie ging werken toen ik nog maar tien jaar was. Iets met auto’s, misschien, omdat ik nogal een freak ben op dat gebied. Vooral old-timers; daar hou ik van. Ik ben zelfs redelijk goed bevriend met een handelaar. Onlangs nog een lijkwagen mee gaan kopen in Amerika (lacht). Eigenlijk was dat mijn plan, maar ik vond dat ik de kans om in een succesvol familiebedrijf te stappen niet mocht laten liggen.

Ik ben nu al de vierde generatie die dit werk doet.

Daarom heb ik ook mijn studies aan de humaniora niet afgemaakt. Niet nodig, binnenkort ga ik naar de begrafenisschool en dat is al de opleiding die ik nodig heb.”

“Ja, want er is best veel afwisseling in. Zo hebben we eens een begrafenisdienst geregeld van een boeddhist. Thaise muziek, ik begreep er niks van. Ik heb ook gehoord van iemand die Always Look On The Bright Side of Life had gevraagd voor zijn dienst.

Tja. Dat zie je niet elke dag.”

“Je doet ook redelijk wat kilometers. Af en toe eens naar Hasselt of Brussel om een lijk te gaan ophalen.

Ik denk dat ik vorig jaar zo’n twintigduizend kilometer heb gereden voor de zaak. Hop, de auto in, muziekje opzetten. Dire Straits of zo.”

Job van je leven

39

Zijn er bepaalde gevallen waar je het moeilijk van krijgt?

“Diensten voor kindjes vind ik vrij zwaar. Daar hebben we er het afgelopen jaar wel een aantal van gehad. Pasgeboren baby’s, foetussen en zo. Ja echt, foetussen. Ook al zijn ze maar een vijftal centimeter groot, ze worden gewoon naar het kerkhof gebracht.

Wanneer een eigen familielid sterft zien wij daar evengoed van af natuurlijk. Maar de begrafenissen zelf en het regelen daarvan leer je in dit vak wel van je afzetten.”

En de eerste paar keren? Toen je je eerste lijken ging halen, zal ik maar zeggen?

“Op zich was dat niet zo nieuw voor mij, ik zie al lijken sinds ik drie ben. Alles went hé, na verloop van tijd sta je daar niet langer bij stil. Uiteindelijk is een dode toch maar gewoon een mens waar het hart niet meer

van werkt? Vroeger haalde ik zelfs mopjes uit. Zo heb ik ooit eens een vriendin opgesloten in de koelkamer van ons mortuarium. Eventjes maar hoor (lacht).”

“Weet je wat voor werk ik niét zou kunnen doen?

Dat van een verpleger. Hoe die heel de tijd met leed moeten omgaan. Niks voor mij. Net zoals werken in een rusthuis. Als je daar binnenkomt, dat is toch het ergste van wat er is. Verplegers moeten ook dode mensen opmaken, net hetzelfde als ik. Het enige verschil is dat zij ook met al het leed dat aan de dood voorafgaat moeten omgaan. Op zich is het ergste al voorbij wanneer iemand gestorven is, behalve voor de nabestaanden natuurlijk.”

Over nabestaanden gesproken, is het niet moeilijk om daarmee om te gaan?

“Ja. Als je bijvoorbeeld moet omgaan met ouders die net hun kind verloren hebben. Wat doe je dan? Vooral

Een dode is toch maar “ gewoon een mens waar het D. Crabbé

40

job van je leven

hart niet meer van werkt?

Maar waar ik écht niet tegen kan zijn mensen die hun artikelen in promotie zetten. “Twintig procent korting op bloemstukjes”, bijvoorbeeld. Dat hoort gewoon niet, daar is het beroep te serieus voor.”

Denk je nooit na over je eigen begrafenis?

“Tuurlijk. Doet iedereen dat niet? Welke liedjes je gespeeld zou willen, dat weet toch iedereen. Maar voor de rest niet meer dan iemand anders. Ik wil wel een degelijke, zware kist. Dan kan mijn broer goed heffen, die werkt ook bij ons (lacht). Nee, maar zonder zwanzen heb ik onlangs wel een schoon modelleke zien staan.”

Ben je bang om dood te gaan?

D. Crabbé

Laurent-Maxim: “Ik vloek wel eens wanneer ik midden in de nacht uit bed moet om een lijk te gaan halen.” luisteren, heb ik geleerd. Hen laten praten en zeker niet over jezelf beginnen.”

“Wat ook moeilijk is, is alles gepland krijgen. Ik sta ’s morgens om zeven uur op en werk tot tien uur ’s avonds. Zes dagen op zeven. Als er acht mensen op één dag sterven heb je niet veel keus. Dan kan alles wel een heksentoer worden natuurlijk. Al het papierwerk dat er moet worden doorgejast, en dan maar zien dat je niks door mekaar haalt. Ook vakanties zijn soms moeilijk. Ik vloek wel eens wanneer ik midden in de nacht uit bed moet om een lijk te gaan halen. Als je klaar moet staan moet je gewoon klaarstaan. En mijn moeder is een strenge baas.”

Hoor je soms over begrafenisondernemers die de mist in gaan?

“Een stom voorbeeld misschien, maar sommigen vergeten wel eens het protocol. De kist niet groeten of zo. Ik heb ook al gehoord van ondernemers die de kerk binnenwandelen en dan de verkeerde doodsprentjes uitdelen. Ja, sta daar dan maar eens.

“Van doodgaan op zich niet zo. Opnieuw, ook niet meer dan iemand anders. Wel voor ziek worden, voor afzien. Ik weet dat je van een begrafenisondernemer diepgaandere antwoorden verwacht over de dood, maar ik sta daar niet anders tegenover dan de meeste mensen.”

Iets anders dan. Begrafenisondernemer lijkt ons een werkzeker beroep.

“Ja, dat krijg ik wel vaker te horen, maar daar wil ik toch iets over kwijt. Mensen sterven inderdaad elke dag, maar daarom hoeven wij nog niet minder hard te werken. Integendeel. Mensen moeten toch ook elke dag eten? En hebben toch ook altijd nieuwe schoenen nodig? Waarom gaan er dan zoveel restaurants en schoenenwinkels failliet?”

Er zijn wel meer schoenenwinkels dan begrafenisondernemers.

“Mensen kopen ook vaker schoenen dan ze dood gaan.”

Tekst: Dries Crabbé Eindredactie: TVS

job van je leven

41

artiest in de kijker

MC SoomT Reggae is not dead. Het beste bewijs hiervan zijn ongetwijfeld de aanstekelijke deuntjes die voort komen uit het brein van Sumati Bhardwaj (31), beter bekend onder de naam MC Soom T. De Schotse zangeres met Indische roots bracht al een plaat uit onder de auspiciën van het label Jahtari Records, en is nu volop door Europa aan het touren. Gelukkig had ze toch nog eventjes tijd om een aantal vragen te beantwoorden.

Heb je ooit een song gemaakt waarmee je jezelf verbaasd hebt?

“Dat heb ik met elk liedje. Ik had nooit verwacht dat ik een heel album over ganja (nvdr. cannabis) zou maken, maar nu ben ik met dat album over de hele wereld aan het touren.”

Je hebt intussen met een heel aantal artiesten samengewerkt. Met wie was die samenwerking het leukst?

“Ze waren allemaal geweldig, maar Mungos Hifi & Disrupt steken er telkens weer met kop en schouders bovenuit.”

Je ouders zijn Indisch, en je groeide op in Schotland. Identiteitscrisis?

Met wie zou je ooit eens willen samenwerken?

“Ik ben geboren en getogen in Schotland, maar heb mijn Indische roots behouden. Er is nooit echt sprake geweest van een identiteitscrisis. Ik ben trots dat ik Schots ben, en ik ben trots dat ik Indisch ben. Ik heb contacten met mensen van over de hele wereld, dus eigenlijk is mijn ‘ras’ – wat dat ook moge zijn – compleet irrelevant.”

“Dat is een moeilijke vraag. Dat verandert eigenlijk constant. Vijf jaar geleden zou ik waarschijnlijk Rage Against the Machine gezegd hebben, maar nu weet ik het eigenlijk niet. Misschien Pearl Jam, omdat ik vind dat ze uitstekende songwriters zijn, en bovendien sociaal geëngageerd. Verder wil ik samenwerken met gelijk welke reggae artiest die

Hoe zou je je muziek zelf beschrijven?

“Experimenteel, eerlijk, grappig, krachtig en soms creatief.”

Waar haal je je inspiratie?

“Het leven. Zowel de slechte als de goede dingen die ik zie. Evenwicht, wetenschap, metafysica,.. Eigenlijk overal waar ik de waarheid van de wereld, het leven en de mensheid kan vinden.”

Welk liedje van jezelf zing je het liefst?

“Dirty Money, Puff that Weed, Run Fool,… Eerlijk

42

gezegd zing ik ze allemaal graag. Maar ik hou toch het meest van de krachtige liedjes, waar de boodschap agressief en uitgesproken is.”

Artiest in de kijker

muziek maakt om een stem te geven aan humanitaire problemen.”

Op je Myspace zeg je dat je beïnvloed wordt door een heel aantal bands. Is het niet moeilijk om een bepaalde stijl te creëren uit zoveel invloeden, gaande van Pink Floyd tot Commodore 64 game soundtracks?

“Nee. Ik heb gemerkt dat als we gebruiken wat we kennen, het iets geweldig kan worden, met een beetje experimenteren en doorzettingsvermogen.

Ik denk niet teveel na over het amalgaam van alle verschillende elementen. Ik voeg gewoon elke keer iets aan een liedje toe, naargelang hoe ik me voel als ik het schrijf of ernaar luister. Het resultaat is dan een creatief kunstwerk dat even uniek is als een vingerafdruk, omdat het opgebouwd is uit mijn individuele ervaringen en alles wat ik toevallig heb opgevangen op gebied van muzikale invloeden en stijlideeën. Die smeltkroes van ervaringen worden uiteindelijk een unieke sound.”

Zijn er bands die je geweldig vind om naar de luisteren, maar waar je je voor schaamt?

“Wat dacht je van Take That? Daar verdien ik echt een pak slaag voor. Gary Barlow is wel een uitstekende songwriter. Verder vind ik Elton John ook een genie. Ik hou van die man.”

“

Ik had nooit gedacht dat ik een heel album over ganja zou maken.

Wat was de eerste plaat die je ooit gekocht hebt?

“Een plaat van Mozart die ik in een tweedehandswinkel zag liggen voor 50 pence. Ik was toen negen jaar oud, dus het was het enige dat ik kon betalen.

Maar het heeft er wel voor gezorgd dat ik ervan begon te houden goede muziek te hebben.”

Wat is je favoriete plaat ooit?

“Dat is een moeilijke vraag. En een oneerlijke ook, aangezien er zoveel zijn die al erg lang mijn voorkeur genieten. Ik ben dol op Kraftwerk, Jean Michell Jarre Oxygene, Air Moon Safari, en zelfs de soundtrack van Dirty Dancing. Ik hou ook van Motown Gold.

Momenteel ben ik hun greatest hits aan het luisteren.”

Wat is het meest geschifte dat een van je vrienden ooit heeft gedaan?

“Mijn vrienden in Schotland hebben heel wat kattenkwaad uitgehaald, maar een topper was toch mijn vriend Scott, die voor Sky Cable TV Billing Companywerkte. Hij had een beledigend bericht getypt op het billboard van de manager van de voetbalclub die rivaliseerde met de club waar hij zelf fan van was. Het werd een voorpaginaschandaal in alle kranten. Hilarisch!”

Heb je een wild tourverhaal dat je met ons wil delen?

“Haha… Niet echt. Ik ben wel eens op wiet-jacht geweest. Er werd me verteld dat ik op zoek moest gaan naar een rood busje met bloemen erop. Ik heb uren rondgewandeld, en had intussen ruim tien andere mensen die ook op zoek waren naar wiet op sleeptouw genomen, toen we uiteindelijk het busje vonden. Het leek net iets uit een of andere komedie.

Dat busje was een volwaardige winkel, weggestopt onder een aantal tenten. Je kon er alles – en ik bedoel echt alles – kopen, netjes geprijsd en alles. I bought a quarter of good weed and a quarter of nice skunk. It was heavy stuff.”

Ongetwijfeld! Bedankt voor dit interview, en succes met de tour.

“Heel graag gedaan. One love.”

Tekst: T. Van Steyvoort Eindredactie: MC

artiest in de kijker

43

#23 Jimmy Van Den Berghen (31) heeft iets met het nummer 23. Niet zoals in die ene film van Jim Carrey; het is moeilijk een fobie te noemen. Het levert wel een interessante vraag op: hoe leidt een bizarre fascinatie en een reeks toevalligheden naar een Michael Jordansneakerverzameling ter waarde van een porsche?

“

The man The legend The shoes

Hoe lang kan iets zich blijven herhalen tot je jezelf begint af te vragen of het wel toeval is?

“Het zijn de kleine dingen die lijken op te vallen,” vertelt Jimmy.

“Laatst gingen we bijvoorbeeld eten en toen zaten we aan tafel 23. De laatste vakantie zat ik op het vliegtuig: stoel 23. Dan denk ik ‘het kan toch weer niet zijn,’ maar het komt altijd terug. Soms denken mensen dat ik het er speciaal voor doe, maar sommige van die dingen kies je toch niet?

Die worden je toegewezen.”

Toen Michael Jordan voorgoed stopte met spelen, ben ik ook gestopt met naar basket te kijken.

D. Crabbé

44

Verzameling

Kan het nog anders dat Jimmy’s trouwdag ook op 23 juni was?

Toegegeven, zoiets kan je nog sturen, maar wat dacht je dan hiervan: zelfs de geboorte van zijn dochter Jill viel op de 23ste. Om zoiets te sturen zou je wel heel goed moeten kunnen rekenen.

Eng vindt Jimmy het niet. “Dat is iets wat mij al sinds mijn twaalfde ‘achtervolgt’. Ik was op vakantie in de buurt van Barcelona, toen de Olympische spelen daar gehouden werden. Ik heb daar toen een boekje gevonden van Michael Jordan. In het Spaans dan nog, ik kon het niet eens lezen. Maar er stonden toffe foto’s en posters in en ik speelde zelf basket op school, dus ik was meteen verkocht. Toen is mijn verzameling over Michael Jordan begonnen. In het begin was dat natuurlijk klein, een poster hier of een popke daar, maar gaandeweg breidde zich dat uit.”

Een porsche in sneakers “Waarom Jordan?”, legt hij uit. “Omdat ik dat één van de grootste atleten aller tijden vind. Wat die man voor basket

gedaan heeft! Toen hij in 2003 voorgoed stopte met spelen ben ik eigenlijk ook gestopt met basket te kijken. Ik ben nu meer een fan van American football.”

Op zijn zestiende was Jimmy dan volop schoenen en kledij met het nummer 23 aan het verzamelen.

Nu, 15 jaar later, mag het resultaat gezien worden. Volgens Jimmy staan er op zijn kamer boven ondertussen gadgets -vooral sneakers van Air Jordan verzameld ter waarde van een porsche.

Een dure hobby dus, maar betaalbaar dankzij een onvervalst handelaarcircuit in die sneakers.

“Ik heb een redelijk groot netwerk van mensen die dezelfde hobby hebben als ik. Ik koop veel ja, maar ook de verkoop gaat aardig.

Als mensen iets zoeken kan ik hen dat meestal wel leveren, en omgekeerd. Als ik één stuk verkoop en er daarvan drie kan terugkopen is dat een investering hé. Het duurste dat ik ooit heb uitgegeven aan een gadget was 350 euro, aan een gesigneerd truitje. Ik had ook wel schoenen ter waarde van 1000 euro, maar die had ik voor een tiende van de prijs gekocht. Daar waren er maar 72 van gemaakt. Alleen spijtig dat ze zo lelijk waren; ik heb ze terug van de hand gedaan, voor hun volledige waarde welteverstaan.”

Jimmy heeft wel één voorwaarde voor zijn gadgets; overal moet Michael Jordan’s rugnummer 23 op staan. “Ik zal in de winkel misschien wel eens iets anders vastpakken, maar eigenlijk zoek

daar zijn tips voor om te weten welke websites echt zijn en welke niet. Een site die bijvoorbeeld een paar schoenen aan 85 dollar, verzendkosten inbegrepen, verkoopt terwijl dat paar eigenlijk 600 euro waard is. Of een website waar alle Jordan's aan dezelfde prijs worden verkocht, dat kan niet, elke sneaker heeft zijn eigen waarde.”

D. Crabbé

ik niet zo heel veel andere kledij.

Ik heb al zoveel van Jordan.

Misschien dat ik ooit wel eens iets anders aandoe, maar alleen als er 23 op staat.”

Bedrog en gescheld Met de komst van het internet werden ook sneakerverzamelaars slachtoffer van bedrog. Websites als e-Bay of Amazon zijn makkelijk uit te buiten voor valse artikelen.

Hoe kan je dan een valse schoen van the real deal onderscheiden?

“Veel mensen zien dat eigenlijk niet,” antwoordt Jimmy. “Ik kijk daar naar en ik zie dat meteen.

Het zijn vaak slechts kleine details. De enige manier voor mij om het echt te leren is gewoon de schoen bestuderen voor dat je iets koopt. Er zijn wel veel websites waar je op terecht kan. Maar ook

Het past waarschijnlijk niet bij het plaatje dat je jezelf inbeeldt wanneer je aan sneakerverzamelaars denkt, maar het blijken toch niet allemaal softies te zijn. Afgunst en scheldpartijen lijken schering en inslag, zo gaat Jimmy verder.

“De meesten gaan inderdaad wel heel ver in hun jaloezie. Ikzelf doe daar niet aan mee, maar op veel forums lees ik wel dat ze mekaar afbreken. Iedereen wil precies de grootste collectie hebben.

Voor mij hoeft dat niet hoor, ik heb mijn collectie voor mezelf.

Of je nu een paar Jordan’s hebt of vijfhonderd, dat maakt toch niet uit als je het graag doet. Stel nu dat je een paar hebt waar er slechts tien van zijn gemaakt. Dat is cool ja, misschien, maar moet je er daarom de grote Jan mee gaan uithangen? Mijn verzameling is jarenlang verborgen geweest voor de buitenwereld. Stond niet op internet omdat verzamelaars soms zo giftig kunnen zijn tegen mekaar.”

Tekst: Mieke Claes Eindredactie: DC

verzameling

45

Colofon Smartass Magazine is een uitgave van Smartass Media Berthoudersplein 44 2800 Mechelen

Contact

Eindredactie

Vormgeving

Mieke Claes, Dries Crabbé, Tessa Van Steyvoort

Mieke Claes, Dries Crabbé, Tessa Van Steyvoort

Redactie

Fotografie

Mieke Claes, Dries Crabbé, Tessa Van Steyvoort

Mieke Claes, Dries Crabbé, Tessa Van Steyvoort

Advertentiewerving

Drukkerij

Mieke Claes, Dries Crabbé, Tessa Van Steyvoort

Drukkerij Michiels bvba

info@smartassmagazine.be

Hoofdredactie Mieke Claes, Dries Crabbé, Tessa Van Steyvoort

Smartoon

46

Colofon

Volgende maand

HUISMOEDERS IN DE PROSTITUTIE

Dossier: Groeihormonen

“Ik loop altijd vijf rondjes rond de ontbijttafel” Dwangneuroses

Veganistische baby’s De zin en onzin van

uitsluitend plantaardig voedsel

Volgende maand

47