Soundtastic

rubriek

Soundtastic 

1

Voorwoord

Edito Prijs uzelf gelukkig, beste lezer, want u hebt het gloednieuwe magazine van Soundtastic in handen. Soundtastic is een muziekblad dat voornamelijk kwaliteitsinformatie brengt over niet-alledaagse muziekstromingen die u in de commerciële sector kunt zoeken, maar niet zult vinden. Wij zijn in onze opzet geslaagd als we onze moeilijk in toom te houden passie kunnen overbrengen naar u. Ja u, de muziekliefhebber die het wereldje door en door kent en intelligent genoeg is om kwaliteit van regelrechte crap te kunnen onderscheiden.

Om het met een oeroude quote van een zekere Plato te zeggen: ‘music gives a soul to the universe, wings to the mind, flight to the imagination and life to everything.’

We konden niet beter dan deze wijze man verwoorden wat een invloed muziek heeft op ons leven.

“Plato zei ooit: Music gives a soul to the universe”

In het eerste nummer legt Soundtastic vooral de focus op het onbekende. Van de veelbelovende band Orange Apple en de wereldmuziek van Katrien Bos, tot de alternatieve partyscène in Berlijn. Naast de interviews, zijn ook de vele interessante rubrieken, de festivalrecensies en het achtergrondverhaal omtrent de platenverkoop het bekijken zeker waard.

Wat ons magazine zo boeiend maakt, is de variëteit van muziekgenres die aan bod komen. Wat elk van ons journalisten in spe verbindt, is de liefde voor muziek. Een passe die we op elke pagina van het blad willen benadrukken.

Veel leesplezier!

Redactieleden Maarten Cattaert, Tijs Lissens en Nele Delvaux Colofon REDACTIE Tijs Lissens Maarten Cattaert Nele Delvaux Eindredactie Tijs Lissens Maarten Cattaert Nele Delvaux Coverfoto Tijs Lissens Advies Annick De Pauw Jos Verhoogen Werner Goossens Luuk Sengers Erik Roosens Renaat Bogaert

2

Soundtastic

Inhoud

Inhoud 10

28

18

32

26 2

Voorwoord Edito

6

katrien bos Contrabasspeelster brengt wereldmuziek

10

FENDER 60 jaar Fender versterking

14

wild in ‘t park Van de Ukelelevrienden tot de zwoele soulstem van Judith Okon IN MEMORIAm

17 18

22

14 28

achtergrondverhaal De rol van platen in onze huidige muziekindustrie

32

Pol verest Blinde muzikant leerde muziek spelen door zijn beperking

36

Groezrock 2014 Verslag van de 22ste editie van Groezrock

Orange apple Rockband hoopt in augustus nieuwe cd “Generation Late” te promoten

40

Iggy and the stooges The Stooges en hun extreme manier van optreden

42

berlijn Een alternatieve avond in Berlijn

oPEN MIC AVOND Nieuw muzikaal talent in het Leuvense depot

48

new wave Eén van de belangrijkse perioden uit de recente muziekgeschiedenis onder de loep genomen

26 8 bizarre backstage-eisen van muzikanten

Soundtastic

3

reclame

Rock-a-Mambo & l’African Jazz Souvenirs from Esengo 1957-1961

∞∞∞ Release date: 30 June 2014 ∞∞∞

Hier komt reclame

After the first release on Grand Kalle & l’African Jazz , for Planet Ilunga the quest continues to recover the Congolese music history. With this new compilation we delve into the back catalogue from Esengo, one of the labels that operated in the former Leopoldville in the fifties. In a five-year time span (1957-1961) this publishing company - named after the Lingala word for ‘pleasure’ - released over 400 records, all issued on 78 rpm records. This compilation focuses on the recordings of two of the most important and earliest ensembles of Esengo: Rock-a-Mambo and l’African Jazz.

Their recordings were characterized by a very melodic thinking and were often drenched in Afro-American rhythms. It resulted in an unparalleled joie de vivre, lots of pidgin Spanish and extremely danceable tunes.

Vinyl release * 2LP: 28 tracks (total running time: 77:06) * Comes with a 28-page booklet (in English) with lyrics in Lingala and lots of information and pictures from the Esengo-era * Full artwork gatefold * 180 gram vinyl * Remastered * Limited and numbered to 500 copies (no repress) * Worldwide distribution through carefully selected vinyl shops

4

Soundtastic

COLUMN

Make a change Nog even het politieke geleuter verdragen en aanhoren hoe de partijen de kiezer willen impalmen met beloftes waar enkele jaren later slechts een kwart waarheid van is geworden.Nog even de schoolbanken verslijten, bezig zijnde met zaken waar je waarschijnlijk nooit meer mee te maken zal hebben in je latere beroepsleven.

Nog even moegetergd het gezeik van je baas of bazin aanhoren en zwijgen en incasseren. Nog even en dan... kan je al deze dagelijkse bullshit achterwege laten en genieten van een welverdiende vakantie. Een vakantie waarin muziek mogelijk de rol van protagonist op zich zal nemen, of toch op z’n minst die van figurant.

Ons klein Belgenlandje, waar een kwart van de verzuurde bevolking toch altijd in slaagt het denigrerend te behandelen, tenzij een Wereldkampioenschap voetbal het samenhorigheidsgevoel weer aanwakkert, is gezegend met een wijd assortiment aan festivals. Festivals die over heel de wereld hun naam hoog te houden hebben zoals Couleur Café, Rock Werchter, Tomorrowland en Dour. Festivals waar grote namen jaar na jaar hun intrede maken en honderden nationaliteiten afzakken naar de plaats delict. Maar evenzeer mogen we de kleinere evenementen als pakweg Blues Bruges en Jazz Bilzen niet vergeten, die met een stevige organisatie keer op keer een prima editie op poten zetten. Naast de sfeer die een festival met zich meebrengt speelt de line-up een sterke rol in de factor aanwezigheid bij de festivalgangers.

Het is natuurlijk aangenaam een artiest live aan het werk te zien waar je al jaren naar uitkijkt en je je vertrouwd bij voelt.

Je houdt vast aan de artiesten die je kent, die je op de radio hoort en waar je meermaals per week nummers van beluistert op het wereldwijde net. Deze mensen zou ik graag de volgende tip willen geven: ga ook eens voor de artiesten die je niet kent. Durf eens te kiezen voor verandering.

In onze huidige maatschappij, waar in de commerciële muzieksector winstbejag de bovenhand lijkt te nemen op kwaliteit, is de angst voor het onbekende permanent aanwezig. Wat niet op radio of televisie komt is per definitie minderwaardig of het beluisteren niet waard. Fout! Er zijn zoveel artiesten te ontdekken die je ter plaatse goosebumps kunnen geven, maar je hen daartoe de kans niet geeft. Ga naar nieuw talent op zoek. Er is niets beter dan een nieuwe artiest te leren kennen en later zijn of haar gezangen door je koptelefoon of boxen te horen galmen. De gerenommeerde platenlabels der aarde kunnen erover meespreken!

En beste lezers, maak deze zomer boordevol muziek nog beter dan de vorige. En zanik niet over het feit dat je geen Tomorrowlandticket hebt kunnen bemachtigen. Er zijn zoveel andere festivals waar je muziekervaring even optimaal zal zijn. Misschien minder groot, maar daarom verre van slechter. Het meest bekende is niet ontegensprekelijk het beste, iets wat de meesten onder ons wel eens durven vergeten.

MAARTEN CATTAERT

Enjoy!

Soundtastic

5

rubriek

6 

Soundtastic

interview

Professioneel contrabasspeelster Katrien Bos

“Ik wou het proberen.

Anders was ik straks zestig en kon ik alleen maar denken: had ik het maar geprobeerd” Zelden gaat iemand zo op in zijn instrument als Katrien Bos in haar contrabas. “Die lage klanken, ik hou er heel erg van.”

Ze speelt in een folkgroep, een tangogroep en staat alleen op het podium met haar Loop Station. tekst en foto’s nele delvaux

Soundtastic

7

interview Wat heeft je voor contrabas doen kiezen?

Op mijn zevende ben ik begonnen met viool spelen. Maar ik wou echt graag contrabas doen. Uiteindelijk ben ik daar pas mee begonnen toen ik 16 was en dat voelde meteen juist aan. Ik kies altijd heel erg op gevoel en contrabas sprak mij gewoon aan. Uiteindelijk blijkt het ook wel erg te passen, het is niet persé een instrument waarmee je op de voorgrond komt. Als je meer solistisch bent ingesteld dan ga je meer voor een solistisch instrument kiezen.

Maar die lage klanken van de contrabas, ik hou er heel erg van.

Ben je voltijds bezig met muziek spelen of heb je nog een ander beroep?

Ik speel zelf muziek en geef ik les in een muziekschool. Af en toe doceer ik ook eens een cursus, zoals deze zomer geef ik de cursus ‘flirten met folkmuziek’. Qua inkomen is het natuurlijk wel heel onzeker maar ik heb het geluk dat ik een man heb met een goede job (lacht). Ik zie ook om me heen bij andere muzikanten dat het geen gemakkelijke manier van leven is om van rond te komen. Maar het geeft zo veel voldoening iets te doen waar je je ziel kan insteken. Dat doe ik als ik muziek maak.

Wanneer wist je dat muziek je toekomst ging worden?

Dat is ook een gevoelskeuze geweest.

Ook wel omdat ik niet wist wat ik anders moest gaan doen (lacht). Ik wist altijd dat ik heel graag met muziek wou verder gaan, maar misschien was ik wel helemaal niet goed genoeg.

Je kan dat op voorhand niet weten, het kan helemaal mis gaan. Maar ik wou het proberen. Ik was bang dat ik anders straks zestig zou zijn en alleen maar kon denken: had ik het toch maar geprobeerd. Dus ik ben er gewoon voor gegaan en ik zag wel wat er van kwam. En vanaf het moment dat die keuze was gemaakt, vanaf dat

8

Soundtastic

ik me er eenmaal had ingestort, kwam ik er nooit meer van los.

Hoe ging je omgeving met die keuze om? Het is niet meteen de droom van elke ouder zijn kind muziek als beroep te zien kiezen.

Mijn moeder heeft mij daar altijd in gesteund. Ze heeft nooit gezegd dat ik het niet moest gaan doen. Maar zij is ook wel met kunst bezig, dat zat bij ons in de familie. En zo een artistieke omgeving helpt wel, dan heb je meer het gevoel dat dat mogelijk is.

Hoe reageert je omgeving nu? Nu je bewezen hebt dat het kan?

Mijn schoonfamilie heeft nog altijd het idee dat dat mijn hobby is, die hebben nooit door dat ik daar geld voor krijg.

Zo reageren wel meerdere mensen. Als je zegt dat je muzikant bent, dan gaat iedereen er van uit dat dat mijn hobby is. Het idee dat ik er van kan rondkomen is blijkbaar wat moeilijk te vatten.

“Met mijn loopstation voel ik me in mijn eentje een heel orkest” WERELDMUZIEK

Ik ben klassieke muziek gaan studeren in het conservatorium van Rotterdam, met de focus op contrabas. Er was ook een afdeling wereldmuziek en daar heb ik Argentijnse tango leren kennen, en de mensen die daar mee bezig waren. Ze hadden geen bassist in het tango-orkest, zo ben ik begonnen met wereldmuziek. Nu speel ik geen klassieke muziek meer, dat was

helemaal mijn ding niet. Ik heb van tango en folk heel veel al doende geleerd, van in bandjes te spelen.

Waar ben je nu dan zoal mee bezig?

Ik speel in een tangogroep, Quinteto Astor en ik speel in een folkgroep, Clochard. Twee stijlen in de folkmuziek- en wereldmuzieksfeer waar ik zo graag mee bezig ben. Ik hou wel van een beetje experiment. Nu ben ik voor mezelf een project aan het maken, waarbij ik alleen speel met een Loop Station. Dat is een machientje waarmee je iets opneemt. Dus je speelt iets in, je drukt op een knop als je begint en als je stopt en dan herhaalt dat zichzelf. Dus je laat dat constant herhalen en je speelt daar dan iets bovenop en dat herhaalt zich ook weer. Zo kan je in je eentje een heel orkest zijn. En zo voel ik me in mij eentje ook een heel orkest. Je moet een beetje creatief zijn met de uitvoering, ik werk dan ook hard aan de juiste manier vinden om een stuk in elkaar te zetten. Die Loop Station is heel leuk speelgoed. (lacht) Ik heb daar al toffe dingen mee gedaan en ik krijg leuke reacties. Dus ik ben wel van plan om dat nog meer uit te werken, nog meer te experimenteren.

Dan kom je zo toch vooraan op het podium terecht?

Ja, ik treed daar mee in mijn eentje op.

Wat heel raar is want ik ben gewoon om achter een groep te staan, maar ook wel leuk want je kan zelf beslissen wat je doet. En je kan ook eens tonen wat je in je mars hebt. Dit ben ik en dit kan ik. Ik ben lang bezig met zo een stuk te maken en te verkopen. En dat is mijn slechte kant, mezelf verkopen. Dat is helemaal niet leuk, maar dat hoort er wel bij. Dan moet je mensen zoeken die je willen laten spelen.

CHAOS

Hoe ben je bij je bands terecht gekomen?

Dat gaat meestal viavia. Mijn tangogroep bestond al, maar de bassist ging er mee stoppen en dan zochten ze iemand anders. Dat klikte meteen. Het moet muzikaal klikken, maar het moet ook persoonlijk klikken. Bij een andere groep waarin ik speel ken ik de zanger via de crèche van mijn kinderen. Zelf heb ik om in een groep te komen nooit auditie moeten doen. Maar om bij een orkest te mogen meespelen gaat dat wel via een auditie natuurlijk.

Valt het je moeilijk in verschillende bands te spelen?

Ja soms wel. Het kan heel chaotisch zijn, omdat het typisch is dat alles op hetzelfde moment bij elkaar komt.

Soms heb ik een maand niets te doen en dan een maand alles na elkaar.

Dan gebeurt het wel eens dat ik in één weekend vijf optredens heb.

Nooit een dubbelboeking van een optreden?

Heel soms komt dat wel eens voor.

Dan doe ik er eentje wel en het andere niet. Of snel doorrijden naar het volgende. Dat is dan even doorpezen, maar aan de andere kant heb

ik dan soms een week niets en kan ik uitrusten.

Waar ben je nu het allerliefst mee bezig?

Met optreden, dat doe ik zo graag.

Maar ook wel met muziek maken, het proces van ergens aan beginnen en iets creëren. Het liefst werk ik tijdens dat proces samen met anderen. Als ik aan een compositie werk, helpt het mij heel erg om direct invloed te hebben van anderen. Dat je samen aan iets werkt en ideeën uit elkaar haalt, ik vind het moeilijker om alles uit mezelf te halen.

Wat zou je nog graag willen doen?

Ik zou heel graag iets met muziektheater doen, met een theatergezelschap meewerken. Acteren kan ik niet, maar ik wil graag de muziek maken.

Ik hou van iets dat niet in een bepaald hokje zit maar een cross-over is van stijlen of van disciplines.

Experimenteren met hoe je van iets een mooi stuk muziek maakt is zo leuk.

Ben je de manier van leven als beroepsmuzikant nooit beu geraakt?

Nee, eigenlijk niet. Het enige wat ik soms moeilijk vind, is dat je alles altijd uit jezelf moet halen. Maar dat maakt het ook juist leuk. Ik heb nog veel te veel ideeën, meer dan ik ooit zal kunnen uitvoeren. Sommige optredens zijn heel leuk, maar als je ergens op een feest speelt als achtergrondbehang dan is dat ook niet echt tof maar dan doe je dat gewoon voor het geld. Dat hoort er ook bij. Ook is het soms echt chaotisch als het veel tegelijk is. Dan loopt alles door elkaar en dan denk ik wel eens, ik wou dat ik gewoon één job had waarbij je ’s avonds thuis komt en het gedaan is. Maar ik vind het te leuk. Ik geraak muziek spelen nooit beu. Ik zou ook niet weten wat ik anders zou kunnen (lacht). Over het algemeen ben ik elke dag blij dat ik dit doe. Ik heb helemaal geen spijt!

Soundtastic

9

rubriek

60 jaar Fender Fender Frontman. Bij het horen van deze woorden fronsen velen al snel de wenkbrouwen maar bij zowat elke muzikant doet deze titel wel een belletje rinkelen. Fender is vandaag de dag nog steeds één van de meest verkochte versterkersmerken. De Fender sound is meer dan een geluid. Het is een gevoel, waarbij al uw zintuigen worden geprikkeld. Een culturele mijlpaal, die zelfs na meer dan 60 jaar nog steeds indruk maakt.

Tekst en foto’s Tijs Lissens

10 Soundtastic

rubriek

Je herkent de zogenaamde “The Fender Sound” wanneer een elektrische of akoestische gitaar klinkt door een versterker van Fender. De Twin Reverb heeft een heldere, soort kristalachtige klank en is zeer verschillend met die van een Marshall bijvoorbeeld, nog zo’n populair merk van versterking.

De Fender versterker verkoopt zichzelf tot op de dag van vandaag nog steeds als een zoet broodje.

Deze eerste, historische versterker verscheen in 1963 en wordt vandaag de dag nog steeds wereldwijd verkocht in elke muziekwinkel. Elke Fender bezit twee luidsprekers en een veergalm, die aangeduid wordt met de reverb-knop, waarmee je kan schakelen tussen verschillende effecten. Een twin reverb heeft 2 volledig gescheiden kanalen. Een normaal kanaal met volume, treble mid bass regelaars en een bright schakelaar behoren ook tot deze mogelijkheden. Wisselen van kanaal gebeurt zeer eenvoudig door de gitaarkabel in een andere aansluiting te prikken.

Vox of AC30 Naast de Fender versterker, bestaat er ook nog de Vox versterker. De Vox AC30 is een 30 watt-gitaarversterker, gemaakt sinds 1958. De AC30 wordt met de Fender Twin Reverb en de Marshall Plexi gezien als een van de drie oermodellen van de gitaarversterking. De AC30 werd ontwikkeld omdat de eerder op de markt gebrachte Vox AC15 onvoldoende vermogen en kwaliteit leverde voor de concerten van The Shadows.

Zo ziet een Fender versterker er vanbinnen uit. Foto: TL

De Vox AC30werd ontwikkeld omdat de eerder op de markt gebrachte AC15 onvoldoende vermogen leverde voor de concerten van the Shadows.

Beatles en Queen

Een Ibanez gitaar en een Fender versterker zorgt voor de ideale combinatie. Foto: TL

12

Soundtastic

De Vox werd pas helemaal wereldwijd bekend doordat ze bij de legendarische Beatles op het podium stonden. Zij gebruikten zwaardere gitaarversterkers die speciaal voor hun wereldtournees ontwikkeld werden. Ook de populariteit van Queen, waarin gitarist Brian May over een set van vier Vox versterkers speelde, droeg bij aan de stijgende bekendheid van de Vox AC30. De versterker is eenvoudig te herkennen aan de voorzijde met ruitmotief. Later pas kwamen er uitvoeringen met een soort boostfuncties die een stevig geluid mogelijk maakten. Goedkope exemplaren van Vox worden tegenwoordig vooral in Azië geproduceerd en verhandeld.

Bedrijven als Matchless maken versterkers nog steeds volgens de traditionele instellingen van de Vox AC30. Vaak worden deze zogenaamde boetiek-versterkers met zeer hoogwaardige onderdelen uitgevoerd.

Fender Een Frontman 2012R-model bezit ook twee inputs, waardoor er meerdere gitaren tegelijkertijd kunnen aangesloten worden. De inputs bevinden zich naast de volume-en trebleknop. Deze worden opgevolgd door een bassknop, waarmee de bas+versterking lager of hoger kan worden geschakeld.

Prijzig, maar kwaliteitsvol De geweldig klinkende, best verkochte 100-watt combo heeft een make-over gekregen! Fender’s Frontman versterkers leveren kwaliteitsgeluid tegen een scherpe prijs, met de onmiskenbare Fender Blackface look. De 100-watt Frontman 212R heeft twee 12” Special Design speakers, klassieke styling, simple en effectieve bediening, drive en more drive distortion en kanaalschakeling en galm. Oh ja, en hij is zeer luid. Voor een kleine 300 euro bent u ervan af!

Goedkoop, maar snel stuk gespeeld

De footswitch wordt door de gitarist gebruikt om te schakelen tussen clean en distortion. Foto: TL

Een wel heel kleine versterker die nog werkt ook is de Marshall MS-2R. U treft er een clean en overdrive effect op aan die u bij kunt stellen met de tone knop. Verder is er nog een volume knop en een handige power-indicator LED. Dit versterkertje past makkelijk aan uw broekriem met de clip zodat u er mee rond kunt lopen en bijvoorbeeld iemand kan verrassen met een onverwachtse performance, of stel hem tentoon bij de rest van uw miniatuur-band! Eén risico: hij is vrij rap kapot gespeeld. 30 euro, meer niet.

Soundtastic

13

WILD IN’t park

Van de ukelelevrienden tot de zwoele soulstem van Judith Okon Tekst en foto’s Maarten Cattaert

Het Leuvense festivalseizoen is officieel voor geopend verklaard, en dat met de zevende editie van het Herents buurtfestival Wild In’t Park. Ook dit jaar werd er geopteerd om een zo ruim mogelijk doelpubliek te bereiken met een mix van lokaal talent en nationale sterren. Even werd er gevreesd dat de weergoden het aantal feestgangers drastisch ging verlagen, maar met 5.300 festivalgangers kan het festival mooie cijfers voorleggen. Soundtastic was er in het weekend van 9 tot 11 mei ook bij en zag dat het goed was.

The Fuckuleles Wild In’t Park heeft sinds jaar en dag de reputatie grote namen naar het Wildemanspark in Herent te lokken. Ook dit jaar was dit niet anders. Onder meer Gorki, Willow, Zornik en Les Truttes namen plaats op het podium. Waar er de vorige edities enkel plaats was voor twee festivaldagen, werd er dit jaar op zondag een derde festivaldag aan gebreid. Dit speciaal voor de mannen van Clouseau, die als grote headliner op de affiches prijkten. De 2.000 voorziene tickets vlogen over de toonbank als waren het plukjes van de baard van een niet nader genoemd Eurovisiesongwinnaar voor de verzameling van een holebiliefhebber. Toch krijgen Koen Wouters en de zijnen van ons niet de nobelprijs. Die geven we aan de volgende talentvolle bands, die ons het voorbije weekend net niet deden watertanden.

14

Soundtastic

The Fuckuleles, de naam alleen al. Het concept van de coverband is simpel: 3 mannen, 3 ukeleles. Samen coveren ze tal van bekende songs uit vervlogen tijden, hoe fouter hoe beter.

Op hun site omschrijven ze zichzelf als virtuoos, onnozel, ontroerend en hilarisch, en je mag hen best op hun woord geloven. Eerder speelden ze al het sportpaleis en Dranouter plat, nu was Wild In’t Park aan de beurt. Op komische wijze bracht het trio klassiekers als what is love, Losing my religion, Tainted Love en Baker street. Tophit Rhythm is a dancer van gala droegen ze op aan een jongetje van maximaal vijf jaar vooraan in de tent die helaas de wonderlijke jaren 90 niet meemaakte. Het kleine kind wist niet wat hem overkwam.

De band doet ons ook kennismaken met de ukelele, een piepklein instrumentje dat ei zo na in mama’s handtas past.

Toch is het verbazingwekkend wat een krachtig geluid het kleine muziekwonder produceert. Het geeft wel een extra touch aan vele nummers, zoveel is zeker. Met The Fuckuleles is het showelement verzekerd, vaak een onderschatte factor in het festivalgebeuren.

oorverdovend applaus verliet de band het podium. Een mustsee voor elke muziekliefhebber die van levendige, kwaliteitsvolle muziek houdt.

tHE SCADILLACS

Okon and the Movement

The Skadillacs hadden het voorrecht zaterdag de tent af te sluiten in het Wildemanspark. HHerent. Traditiegetrouw is dit een voorbode voor een gigantisch feestje. En zo geschiedde. De groep telt maar liefst acht professionele muzikanten met zanger Maarten Goffin, onder meer bekend van de VTM-serie Wat als?, als bekendste kop. De groep heeft een grote passie voor het muziekgenre ska en speelt vooral two-tone ska uit de jaren 80, waarin ze de sound weer helemaal tot leven proberen te brengen. Legendarische klassiekers als Monkey Man en House of fun werden van onder het stof gehaald en in een eigen versie op het publiek afgevuurd.

Het enthousiasme van de band had duidelijk een effect op het feestgedruis. Geen enkel van de acht bandleden leek ook maar één seconde stil te staan, een stevige fitnessworkout van het kaliber Jean-Claude Van damme zou er niets tegen zijn.

Het is zowaar moeilijker om als toeschouwer niet je lichaam te bewegen op een concert van The Skadillacs dan een lid van de legendarische club of 27 te vinden die wél aan een natuurlijke dood is gestorven. Gedanst en geskankt werd er, all night long. Een mooie therapie voor de stijve planten onder ons die dringen wat nood hebben aan beweging. Onder een

De band Okon and the Movement, met de charismatische afrokop Judith Okon in de spotlights, barst van de creativiteit. De uit zes leden bestaande groep brengt een mix tussen jazz, hiphop en soul. Bij een optreden van Okon and the Movement kan je alleen maar vaststellen dat het plaatje klopt. De knetterende sound van de gitaar, de diepe bass, de no-bullshit beats van de percussie gecombineerd met de prachtige zwoele soulstem van de frontzangers kan niet anders dan het publiek in vervoering brengen. In maart ging de getalenteerde bende op tour in Duitsland, waar ze onder meer in Berlijn en München hun muzikale kunnen toonden.

Nu stond het kritische Herentse publiek deze eer te wachten.

En ze werden niet teleurgesteld. Judith Okon, een Belgische met Nigeriaanse roots, werd al meermaals een grote toekomst voorspeld door tal van muziekfanatici die haar live aan het werk hadden gezien. We zeggen het zoals het is: ze hebben allesbehalve overdreven. Okon and the Movement is nog relatief onbekend in België, maar deze groep gaat doorbreken.

Daar kan je donder op zeggen. (MC)

Soundtastic

15

s u T S U G U A d l 9 e v n e 8e t s l e a P t rk ‘

Pa

Hier komt reclame skip&die Easy star all stars

Inner Circle

mad professor & earl 16 leki Akua Naru Neville staple band Moombahteam ft. brainpower & tlm PANTANO CENTRAL THE CONCRETE COCONUTS LOS CALLEJEROS rUSTY BEAT CLUB RAGGARAVANE dj COCONUTS EAST END ROCK SOUND SYSTEM tIM ARISU RADIO MARTIKO Supported by: www.afrocaribbean.be

V.u.: Eddy Gryson, AGb, Kapelstraat 76, 8450 Bredene

THROES + THE SHINE GADJE SCUM rSVP dEBADEMBA BUADEE

in memoriam

In Memoriam Soundtastic vergeet zijn parels niet. In de rubriek ‘in Memoriam’ huldigen we op gepaste wijze een overleden muzikant die een immense invloed heeft gehad op de muziekwereld.

Een wereld waarin slechts een klein aantal artiesten het voorrecht hebben eeuwige roem te vergaren. Wat ons betreft mag deze naam gerust deel uitmaken van dit illuster rijtje. Joseph Kabasele alias Le Grand Kalle: de vader van de Congolese muziek

Tekst Maarten Cattaert Joseph Kabasele zag op 16 december 1930 voor het eerst het levenslicht in de stad Matadi, toenmalig onderdeel van Belgisch Congo. Niet veel later verhuisden zijn ouders naar Léopoldville, waar hij opgroeide in de middenklasse. Op zeer jonge leeftijd sloot hij zich aan bij het lokale kerkkoor, waar zijn zangtalent niet onopgemerkt bleef. Vanaf dan ging het snel voor het Congolese muziekwonder.

Zijn eerste stappen in de Congolese muziekbusiness, die toen voornamelijk gedomineerd werd door Griekse ondernemers, zette hij in de helft van de 20e eeuw. Hij maakte zijn debuut als zanger bij de band Orchestre de Tendance Congolaise, kortweg OTC. Vooral de jonge garde Congolese muziekliefhebbers wisten zijn muziek wel te smaken en Kabasele begon intensiever te werken met jonge muzikanten. In gezelschap van zijn oudere broer vormde hij in 1953 het ensemble l’African Jazz, tot op heden nog altijd één van de belangrijkste bands in de Congolese muziekgeschiedenis.

Kabasele blonk uit in creativiteit en was de eerste muzikant die het waagde Cubaanse ritmes te mixen met een traditionele Afrikaanse beat, ook wel bekend onder de naam Soukous. De ‘Father of Congolese Music’ was tevens de eerste Afrikaanse muzikant die zijn eigen platenlabel op de markt bracht.

Afrikaanse muzikanten moeten die ritmes herkend hebben en ontwikkelden zo hun eigen variant van de Cubaanse genres. Vanaf dan inspireerden vele generaties Congolese muzikanten zich op de muziek die Kabasele en de zijnen voortbrachten.

Wat de muziek van Kabasele zo ongelooflijk fascinerend maakt, is de soort van naïviteit die het bevat. Het beluisteren van deze muziek brengt een soort warmte en joie de vivre teweeg die in mindere mate teruggevonden kan worden in de Westerse muziek.

Het hoeft niemand te verbazen dat de dood van Le Grande Kallé in 1983 een enorme droefenis met zich meebracht.

Congo verloor een van zijn dierbaarste en meest invloedrijke muzikanten. Een groot muzikant was van ons heengegaan, maar zijn muziek weerklinkt vandaag nog altijd steevast door de kamers van vele jazzliefhebbers all over the world. En maar goed ook!

Aan de muziek van l’African Jazz is een hele historiek verbonden. Het ritme heeft veel weg van Cubaanse rumba, maar is wel degelijk afkomstig uit Congo. Deze is ontstaan door slaven die in de 18e en 19e eeuw massaal vanuit Afrika naar Cuba zijn gedeporteerd. De Afrikanen hebben zo eigenlijk een groot aandeel gehad in de beïnvloeding van de Cubaanse muziek. Later is de muziek via de platenhandel terug in Afrika terechtgekomen.

Soundtastic

17

rubriek

Rockband Orange Apple hoopt in augustus nieuwe cd “Generation Late” te promoten

“Toeren in het buitenland zou de max zijn”

18

Soundtastic

bandinterview

Met vijf zijn ze. De leden van rockband Orange Apple.

Al jaren laten ze Buggenhout, Londerzeel en omstreken genieten van hun muzikale talenten. Afgelopen twee jaar brachten ze een eerste demo uit, bestaande uit drie nummers. 2014 wordt echter een spannend jaar want Orange Apple’s allereerste cd is in de maak. Wij hadden een gesprek met zanger K evin Monsieur (28), Monsi voor de vrienden, en drummer Sven Corvers (20). “Hoe minder we repeteren, hoe beter we worden.”

Tekst en foto’s Tijs Lissens Op welke manier is Orange Apple tot stand gekomen?

Kevin: Sven en ik hebben de band niet mee opgericht. Wat ik wel weet is dat Orange Apple is ontstaan uit enkele restanten van andere bands. Bassist Davy (30) en gitarist Jurgen (26) speelden eerst bij Canaar, een bandje uit Londerzeel. Zij zijn dan via de toenmalige drummer Peter met mij in contact gekomen. Zij wilden exact hetzelfde als ik: muziek maken die ons echt aanstaat.

Hoe lang bestaat de band reeds?

Kevin: Zeven jaar. En laat ons zeggen dat ik de eerste zes of zeven repetities gemist heb en nadien aangesloten ben.

Sven: Ik ben pas sinds twee jaar actief in de groep. Peter is piloot en zat altijd maar in het buitenland. Vanaf dan werd ik gevraagd als ‘vervangdrummer’, zeg maar. Als Peter niet kon omwille van zijn werk, viel ik in.

Kevin: Sven kwam telkens meer repeteren en speelde al eens optreden mee omdat Peter het te druk had. Er is dan in onderling overleg beslist dat het beter was om de switch te maken en Sven officieel voor te stellen als drummer.

Beschrijf jullie genre eens.

Kevin: We kunnen er geen exacte stijl op plakken. Meerdere genres worden met elkaar vermengd. Wij willen enkel dat mensen naar ons komen en zeggen dat ze onze stijl goed vinden. We horen wel vaker en vaker dat we mensen doen denken aan Rise Against.

Sven: Het is altijd leuk wanneer mensen met verschillende meningen op ons afstappen. Sommigen zeggen dat ze het, laat ons zeggen, het ‘Rise Against-deel’ goed vonden, maar je hebt er ook die van mening zijn dat het ‘A Day to Remember-deel’ hen wat beter lag. Maar het is net die combinatie die het allemaal wat leuker maakt.

Kevin Monsieur (links) en Sven Corvers: “Je kan ons het best vergelijken met Rise Against.”

Orange Apple. Vanwaar de bandname?

Kevin: De naam zelf slaat eigenlijk op niet veel. We vonden toen: Op hoe minder het slaat, hoe beter de naam wordt.

Mensen vragen wel eens of er geen betekenis achter schuilt en daar proberen wij dan iets op te zeggen als “tegengestelde muziekgenres die toch wel bij elkaar passen” of iets in die aard. (lacht) Welk soort publiek trekken jullie zoal aan?

Sven: Dat hangt af van show tot show. Dikwijls zijn het kleinere shows met andere bands die naar elkaar komen kijken, wat heel leuk is. Heel breed kan je stellen dat dat soort publiek geïnteresseerd is in pakweg punkrock tot metal.

Kevin: Een jeugdiger publiek vooral.

Sven: Maar niet extreem jeugdig. Ik geloof eerder zowat jouw generatie (tegen Kevin, red.), die opgegroeid is met blink-182 bijvoorbeeld.

Kevin: Inderdaad, de jaren ’90, begin jaren ’00. De iets oudere jeugd, zeg maar.

Hoeveel eigen nummers hebben jullie op dit moment?

Kevin: Als we alle nummers samentellen, zullen dat er ongeveer vijftien zijn, wat helemaal niet veel is in acht jaar.

Orange Apple schrijft nogal traag eigen nummers.

Sven: Ons probleem is misschien wel dat we te perfectionistisch zijn.

Kevin: Klopt, ik herinner me nog heel goed dat we op een bepaald moment een twaalftal nummers hadden, die we toen hebben weggesmeten. We zeiden tegen elkaar: “En nu willen we klinken als Rise Against, dat soort muziek.” Dat moment zal ik niet snel vergeten.

“De naam Orange Apple slaat op niet veel. Wij vonden gewoon: Op hoe minder het slaat, hoe beter de naam wordt” Soundtastic

19

bandinterview In het begin toen jullie nog niet over eigen nummers beschikten, wat speelden jullie toen?

Kevin: Verrassend weinig covers eigenlijk. We zijn vrij snel begonnen aan eigen nummers. Davy kwam elke repetitie wel af met nieuw materiaal. Teksten, riffs,… In het begin was dat simpelweg wat jammen om elkaar gewoon te worden.

Zijn er plannen om een cd uit te brengen?

Sven: Toevallig wel. Eind juni staan er opnames gepland.

Kevin: We hebben drie jaar geleden een demo uitgebracht met drie nummers. Maar nu willen we toch wel aan het grotere werk beginnen. Zeker ook met Sven nu, want hij speelde nog niet bij ons toen de demo werd opgenomen.

Is de bassist Davy de enige die teksten schrijft?

Sven: Vooral Davy. Hij is diegene die het duidelijkste beeld heeft van wat voor Orange Apple het effectiefste is. Dat klinkt misschien raar, maar als je ons materiaal uiteindelijk hoort, klopt dat wel.

Kevin: Orange Apple is zijn geesteskind, zeg maar. Hij wil natuurlijk niet dat we brol afleveren. Dat is de reden waarom we zo weinig nieuwe nummers hebben. Het moet gewoon perfect zitten alvorens we het naar buiten brengen.

Wanneer hopen jullie dat de cd helemaal af is om verkocht te worden?

Sven: Vooraleer Monsi naar Canada vertrekt.

Kevin: Ik vertrek in oktober naar het buitenland, maar het target is toch om half augustus iets in handen te hebben, zodat we hem nog op enkele shows kunnen promoten.

Stijgt het aantal repetities naargelang een optreden dichterbij komt?

Sven: Nee, zoveel nummers hebben we niet. (lacht) Onlangs stond er een optreden gepland en hadden we tot zeven weken ervoor onze set niet meer gespeeld. Ongelofelijk maar waar, dat was een awesome concert.

Kevin: Hoe minder we repeteren, hoe beter we worden. (lacht)

“Davy is zowat de nar van onze groep”

20

Soundtastic

Welk optreden blijft jullie het meeste bij?

Kevin: We hebben ooit op een rockrally gespeeld. Ons publiek en wijzelf hadden al flink wat gedronken. Ik denk niet dat het muzikaal één van onze beste shows was, maar qua sfeer zat dat fantastisch goed in elkaar. Vorig jaar hebben we ook in de AB-Club gespeeld, waar we onze videoclip van Protest hebben opgenomen met een publiek van een 250-tal mensen.

Sven: De leukste shows voor mij waren de optredens op de Palmrockrally vorig jaar. Twee weken geleden stonden we ook op de Krotrockrally in Meise. Dat publiek deed fantastisch goed mee en dat is iets wat overgezet wordt op de muzikanten.

Onlangs speelde OA samen met Alex Agnew en de zijnen: Pandafest

Bandinterview Staan er in de toekomst nog optredens gepland?

Kevin: Krotrock en daarnaast nog een show in Londerzeel.

Een jammerlijk feit in de zomer is dat het voor alle vijf de bandleden moeilijk is om een gezamelijk plaatsje te vinden in de agenda.

Orange Apple trad onlangs akoestisch op in De Pit te Buggenhout, iets wat niet meteen de stijl van het huis is.

Beviel jullie dat of zijn jullie toch meer voor het hardere werk?

Kevin: Ik weet dat we nu een verschillend antwoord gaan geven. Persoonlijk vond ik het enorm fijn. Normaal moet ik als zanger mijn stem meer verheffen om met de kracht van de muziek mee te kunnen gaan. Daarnaast hadden we een zittend en ouder publiek dan normaal. Het was een ontdekkingsconcert, dus alle abonnees van De Pit waren aanwezig en kenden ons niet. Tijdens de repetities hadden we er niet meteen een goed gevoel bij, maar uiteindelijk viel het beter mee dan verwacht.

Sven: Het was een toffe ervaring, maar als drummer speel ik gewoonweg veel liever sneller. Ik miste die adrenaline van een normaal optreden.

Jullie zeggen nog maar eens dat de repetities niet van een leien dakje liepen, maar het was uiteindelijk alweer een goed tot zeer goed concert. Hoe verklaren je dit?

Kevin: Correct, dat is echt vreemd. “Een slechte generale is een goede première” wordt gezegd, niet? Daar zal waarheid inzitten. Ik denk dat de gedachte van dat we de set perfect kennen, net het grote gevaar is. Je zal automatisch nonchalanter gaan spelen. Een soort van onderschatting als het ware.

Heeft Orange Apple als band nog een bepaald doel in de toekomst?

Sven: Ik ben jong en droom nog enorm veel. Om te beginnen een goede EP afleveren, Generation Late, genaamd.

Vervolgens zou ik enorm graag toeren met Orange Apple.

Kevin: Een tour in het buitenland zou wel de max zijn. In Tsjechië bijvoorbeeld, waar het allemaal goedkoop is. (TL)

Wat is het vreemdste dat de band ooit heeft meegemaakt?

Kevin: Onze bassist tast nogal scherp zijn grenzen af als we gratis mogen drinken wanneer we ergens spelen. Davy is eens met zijn zatte botten op het podium gekropen, terwijl er nog een andere band aan het spelen was. Vervolgens is hij beginnen paaldansen op het podium en trok hij zelfs zijn broek naar beneden, wat op gegier werd onthaald bij de rest van Orange Apple. Dat was het startschot voor een andere dronkaard om ook te beginnen met paaldansen, waarna die over de drums struikelde en tegen de grond ging. Ten slotte hebben ze Davy nog net kunnen stoppen alvorens hij nog zijn onderbroek ook kon afsteken. Geloof ons, dat was raar. (lachen) Davy is zowat de nar van onze groep.

Wat zijn jullie rituelen alvorens je het podium betreedt?

Kevin: Geen alcohol voor een optreden. In het verleden heb ik al eens slecht gezongen na te veel gedronken te hebben.

Sven: Ik zonder mezelf soms wel af. Zuivere concentratie is belangrijk.

Welk muziekgenre kan jullie absoluut niet bekoren?

Kevin: Dubstep en pure punk, want dat is net iets te hard.

Sven: De popmuziek van tegenwoordig.

Wat is jullie droompodium?

Groezrock Met welke artiest/band zouden jullie graag een meet-andgreet willen hebben?

Blink-182 Soundtastic

21

berlijn

“Sluitingstijden kennen ze hier niet” Van de Berlijnse muur, de Brandenburger Tor tot het Olympisch stadion…

Het zijn allemaal bezienswaardigheden die je niet over het hoofd mag zien in Berlijn.

Maar dat is allemaal even niet aan de orde. Hetgene wat ons namelijk het meest interesseert speelt zich niet af overdag. We hebben het natuurlijk over het bruisende nachtleven van Duitslands grootste stad, ook wel The City That Never Sleeps genoemd. Met hulp van feestganger Cedrik Schmidt worden we helemaal ingewijd in de wondere wereld der muziek die Berlijn al decennialang in aanbieding heeft. Tot in de vroege uurtjes uiteraard, zoals deze stad het gebiedt. tekst MAARTEN CATTAERT

E

en volle week zouden we in Berlijn blijven. Zeeën van tijd dus om ’s avonds de partyscène te verkennen. Toch konden enkele enthousiastelingen, incluis mezelf, niet wachten om de eerste avond al het nachtleven in te duiken en aan levende lijve te ondervinden waarom dit zo de moeite is. Het is namelijk zaterdagavond, de uitgaansavond bij uitstek. Al zal je in Berlijn elke dag van de week wel iets vinden dat bij je muzikale mood past. We ruilen om 21u30 de hotelkamer in voor de buitenlucht. Een relatief vroeg uur om te vertrekken naar een feestje, maar het Duits openbaar vervoer was ons nog niet zo bekend en het zou wel even duren om de locatie te vinden. De locatie was namelijk Friedrichshain, een uitgaansbuurt gelegen in Oost-Berlijn.

Na een periode van draaien en omkeren, kijken op de kaart of we wel degelijk juist zitten en het zoeken naar het juiste perron, komen we omstreeks 22u30 aan in het station Warschauer Straße, een van de belangrijkste verkeersaders van het district Friedrichshain-Kreuzberg. Een hele tijd was het in Berlijn opvallend rustig en vredevol. Eens aangekomen in het station was het over de koppen lopen. Al heel snel werd het duidelijk dat we ons in een omgeving begaven

22

Soundtastic

waar muziek en amusement prioriteit is, te zien aan de vele alternatief geklede Duitsers die zich rond een op eigen houtje gemaakt muziekinstrument schaarden en helemaal opgingen in de muziek. Ook op de brug, op weg naar Friedrichshain, gaven enkele straatartiesten op muzikale wijze het beste van zichzelf in ruil voor een kleine vergoeding.

Grimmige sfeer Geld vergaren, datzelfde doel hadden enkele verkopers van Afrikaanse origine, die de mensenmassa trachtten te voorzien van stimulerende middelen. Zelf volledig in hogere sferen werd er luidkeels geroepen: XTC, MARIHUANA, COCAINE, ANYBODY? Doordat sommigen onder hen vrij opdringerig waren en moeilijkheden ondervonden om hun handen thuis te houden bij het uitdagende of sexy geklede vrouwelijk geslacht, werd de sfeer door velen onder ons als louche en ietwat grimmig ervaren. Vanaf dan was het vooral boodschap om snel door te stappen naar iets ‘veiliger’ oorden. Na drie minuten doorstappen kwamen we aan in Friedricshain.

berlijn

Twee Duitse hip-hoppers geven het beste van zichzelf. Foto: Cassiopeia

Transformatie Friedrichshain, ex-onderdeel van Oost- Berlijn voor de val van de Berlijnse muur, was lang dé locatie voor krakers en punkers en bezat nog altijd dat grauwe tintje van de DDR. Het is pas sinds enkele jaren dat dit stadsdeel een transformatie ondergaan heeft en zich ontwikkelde als een hip stadsdeel met vele jonge mensen en artiesten.

Huizen werden straat per straat gerenoveerd en door de stijging van de huurprijzen werd de buurt opgewaardeerd.

Doordat Friedrichshain pas sinds kort ontdekt is door projectontwikkelaars, heerst er op vele plaatsen nog altijd het alternatieve sfeertje dat de oorspronkelijke bewoners doet denken aan vroegere tijden.

Je kan er talloze cafés, bars en restaurants vinden waar je gezellig kan zitten en niet voor al te veel geld een leuke avond kan hebben. De wijk telt ook enkele alternatieve clubs, waarvan techno club Berghain de meest bekende is.

Wij zakten af naar een andere alternatieve club, genaamd Cassiopeia. Deze club ligt op het RAW-Gelände, een oud industriecomplex uit de tijd van de DDR dat nu vele jongeren, kunstenaars en technoliefhebbers lokt.

Overdag vind je hier vaak skaters - er ligt niet voor niets

een skateramp voor de deur - en mensen die bij goed weer gezellig iets willen drinken in de beergarden.

Gevarieerd affiche Na de leeftijdscontrole (onder de 18 jaar kom je er niet in) en de inkomsprijs te betalen (in ons geval 9 euro), treed je binnen door een kleine deuropening. Van buitenaf lijkt de club op een klein verlaten kraakpand. Binnen is het echter veel groter dan de omvang doet blijken. Er zijn drie floors, twee beneden en één boven, waar verschillende en zeer uiteenlopende muziekgenres op het programma staan: van reggae tot noise en van hiphop tot drum’ n bass. Elke dag maakt er wel een andere muziekstroming zijn intrede. Voor ons was dit beneden Duitse hiphop en drum’ n bass. Op de bovenverdieping was rustige soul te horen. Voor Cassiopeia was dit overigens een extra feesteditie, want op de affiches op de wild beschilderde muren lazen we dat de club haar negenjarig bestaan vierde. Hier hebben we echter niets van gemerkt, in Cassiopeia is het namelijk altijd feest.

Pepperspray Na onze keel gezalfd te hebben met Duits bier - geen slechte smaak overigens, maar het Belgisch bier valt nu eenmaal niet te evenaren – namen we een kijkje bij het podium het dichtst Soundtastic

23

berlijn rubriek

bij de hoofdingang, waar twee Duitse hiphoppers de harde lyrics niet schuwden. De beats waren bij momenten stevig en het publiek wist dit wel te appreciëren. De overgangen van het ene lied naar het andere verliepen niet altijd even vlekkeloos, maar gedanst en geknikt met de hoofden werd er, hoe dan ook. Een raar momentje deed zich voor naar het einde van het optreden, toen iedereen plots met de hoest zat. Later is ons verteld dat er pepperspray gespoten was in het publiek.

Door wie en waarom is ons vandaag de dag nog steeds een raadsel. Als het een methode was om de feestgangers naar andere zalen te jagen, was het wel effectief. Op de tweede, iets kleinere floor liet een dj de drum en de bass stevig weerklinken.

De muziek viel zeker in goede aarde bij het publiek, waardoor in een mum van tijd de ruimte vol zat. De verbazing was groot toen halverwege het optreden de beats van Belgisch dj Netsky door de boxen galmden. Opvallend voor een alternatieve Berlijnse club, maar ergens zeker wel een compliment dat de Belgische muziek ook internationaal de nodige waardering krijgt. Later werden er nog enkele bekende reggaesongs gedraaid, met een wietgeur tot gevolg.

Het was ondertussen al 2 uur en pas nu zat de keet bomvol.

In Berlijn is het in de clubs namelijk het drukst tussen 2 en 3 uur. In België is dit kennelijk vroeger.

Toeristvriendelijk Om even een sigaret op te steken of een frisse neus op te halen, kan je via de achterdeur naar buiten. Daar kwamen we in contact met Cedrik Schmidt, geboren en getogen in Berlijn. Hij had vrij snel door dat hij met toeristen te maken had, iets wat ze in Berlijn niet altijd even chill vinden. Hij

24

Soundtastic

vertelde ons dat ze in Cassiopeia vrij tot zeer tolerant zijn tegen toeristen. In clubs zoals Berghain en in mindere mate Tresor kan het al eens gebeuren dat een toerist de tent niet binnen mag, afhankelijk van het humeur van de portier. Dit doen ze om de authentieke sfeer te behouden. Luidruchtige, dronken toeristen hoeven niet eens te proberen.

We vertellen hem dat je in Berlijn zaken mag doen die je in België in tijden van GAS-boetes best niet zou proberen.

De flessen bier die je gewoon in de metro of op straat kan drinken zonder dat de politie ingrijpt om maar een voorbeeld te geven. Cedrik beschouwt dit als een normale zaak, maar zegt ons dat dit niet altijd het geval is geweest. Voor het late uur dat de clubs pas echt beginnen vol te lopen, heeft hij ook een verklaring. Dit komt doordat er geen officiële sluitingstijden zijn en de feestgangers kunnen doorgaan wanneer het hun belieft. Zo kan je als je een club verlaat om 7 uur ’s ochtends nog gaan feesten in de vele after party clubs. De meeste technoclubs slagen erin het vol te houden tot 12 uur. Het is zelfs niet ongewoon dat een club tot de volgende avond openblijft! Ils sont fous ces Berlinois!

Na nog even gedanst te hebben, nemen we afscheid van Cedrik. Het is ondertussen 5u30 en vermoeidheid begint toe te slaan, it has been a long day. Toch zegt iets ons dat er nog wel enkele uren muziek zal klinken in Cassiopeia en omstreken. Een taxi staat ons op te wachten en vervoert ons naar het hotel. De eerste ervaring met muziekliefhebbend Berlijn is alleszins een voltreffer gebleken. De band met deze fascinerende stad lijkt nu al niet meer te kunnen breken.

Berlijn bezoeken: een must do voor elke muziekliefhebber, neem het maar van ons aan! (MC)

cd doorgelicht nummers ook vrij Brits, met als gevolg dat de Japanse popstroming zo goed als volledig wordt omzeild.

Tijdloos karakter Op de cover van het album zien we vermoedelijk beide heren in het water, maar hun gelaat is niet herkenbaar. Arsenal heeft voor een groep die op elke plaat met meer dan acht gastzangers werkt, vrij weinig evolutie doorgemaakt de voorbije jaren. Dit keer is het niet anders. Het tweede nummer Not Yet Free zou in hun vorig album Outsides, dat 10 jaar geleden reeds werd uitgebracht, perfect passen. Vervolgens doen ook Golden (Are You Still?) en Lovesongs ons terugdenken aan langvervlogen tijden en lijken de Belgen dus weinig af te wijken van de gekende stijl van het huis.

Nieuwe cd Arsenal in de rekken Het zat eraan te komen. Na een jaar van afwezigheid is de Belgische indieband Arsenal terug met de gloednieuwe single Black Mountain. Dit nummer is het voorsmaakje van Furu, hun nieuwe studioalbum.

Tekst Tijs Lissens Tim Bruzon van The Wave Machines neemt in “Black Mountain” de zang over van John Roan. Het tweede lid van Arsenal, Hendrik Willemyns, trok naar Tokyo om daar de nieuwe videoclip te produceren, waar hij zich wel vaker mee bezighoudt. Het Belgische producersduo maakt een mix van pop, hiphop en wereldmuziek en komt dus één dezer dagen met een nieuw album op de markt. Het hele album Furu werd integraal in het buitenland afgewerkt.

De titel, Furu, is zoals u reeds kon raden een Japans werkwoord, dat kan vertaald worden als ‘vallen’. In tegenstelling tot andere platen van Arsenal waar invloeden van vreemde culturen onmiddellijk herkenbaar waren in de composities en producties, zijn er op Furu amper een Aziatisch tintje te horen.

Arsenal kreeg dus vocale steun van muzikanten van andere Britse bands en daarom klinkt het merendeel van de

Dit zegt mogelijk iets over het tijdloze karakter van de bekende Arsenal-sound. Eén van de vele gastzangers, die op elk album verschillen, is deze keer Lydmor, die te horen is in Temul (Lie Low) en Evaporate. Samen met de single, Black Mountain, dat tegenwoordig continu te horen is op Studio Brussel, zullen deze zich volgens ons tot hits van het zogezegd “nieuwe” Arsenal kronen. Verder zijn naast Lydmor ook Gavin Friday en Shawn Smith te horen in enkele van de tien nummers op de cd. Conclusie: Als u reeds de bestaande nummers van de Belgische indieband kon verdragen, zou het ons verbazen mocht Furu u plotseling niet aanstaan. (TL)

O A rsenal ns oordeel Live: 6,5/10 Fans van Arsenal kunnen zich in de handen wrijven want John Roan en Hendrik Willemyns staan namelijk voor een drukke festivalzomer. Alvorens de twee aan de shows in eigen land starten, komen eerst nog onze noord-en zuiderburen aan de beurt. Rock Werchter en diens Franse tweelingbroer Arras Main Square Festival ontvangen Arsenal begin juli. Later staan onder andere Suikerrock en de Lokerse Feesten opnieuw op het programma.

06/06/2014 12/06/2014 03/07/2014 05/07/2014 12/07/2014 02/08/2014 09/08/2014 10/08/2014 29/08/2014 05/09/2014 06/09/2014

Melkweg - Amsterdam - NL Nouveau Casino - Paris - FR Rock Werchter - BE Main Square Festival - Arras - FR Cactus Festival - Brugge - BE Suikerrock Festival - BE Lokerse Feesten - BE Brussels Summer Festival - BE Scene Sur Sambre - BE Crammerock Festival - BE Openluchttheater Rivierenhof - BE Soundtastic

25

rubriek

8 bizarre backstageeisen van muzikanten

Is het de arrogantie die een rol speelt of hebben ze simpelweg allemaal meer dan één vijs los zitten? Muzikanten kennen met hun fantasie geen blijf meer tijdens het opstellen van hun ‘rider’, waarop ze hun benodigdheden voor na en voor het optreden noteren. We zetten de vreemdste eisen even op een rijtje. Van Eminem tot Van Halen.

Tekst en foto’s Tijs Lissens

1. A xl Rose – 18 witte en zwarte rozen

2. 30 Seconds to M ars – Geen backstage-

Dat deze man hoge verlangens heeft, is algemeen bekend, maar gaat het er niet een klein beetje over wanneer je een zwarte kleedkamer met achttien witte en achttien zwarte rozen bestelt? Naast het bed moeten zes lampen staan. Geen vijf of zeven, maar zes. Fruit, groenten en twee potjes honing in de vorm van een beertje moeten aanwezig zijn. Dat de frontman van Guns ’N Roses ook al eens graag een glaasje alcohol drinkt, blijkt ook maar weer. Hij vraagt in zijn rider om wodka, champagne, tequila, drie verschillende merken bier en meerdere mixdrankjes. Als dat maar goed afloopt.

Opschudding in de backstage van Rock Werchter. In 2013 hingen de mannen van 30 Seconds to Mars overal een merkwaardige affiche op met hun foto erbij. De boodschap luidde als volgt. “These people never need passes and can escort anyone anywhere”. Niet meteen het beste plan aller tijden, aangezien deze actie in het verkeerde keelgat schoot bij Depeche Mode, die kort daarop zelf een affiche ontworpen met een duidelijk signaal voor Jared Leto en de zijnen. Depeche Mode – 30 Seconds To Mars: 1-0.

26

Soundtastic

pasjes nodig

Backstage

3. Foo Fighters - Spek De immer humoristische Foo Fighters zijn allesbehalve veeleisend. Op de vraag wat zij zoal verlangden, antwoordde leadzanger Dave Grohl met de nodige knipoog: “Bacon. I call it God’s currency”.

4. Mötley Crue – M achinegeweer en boa-constrictor De organisatoren konden hun oren niet geloven wanneer ze de wensen van Mötley Crue te horen kregen. De glamrockband van Vince Neil eiste onder andere mayonaise, Dijon mosterd en pindakaas, maar ook een machinegeweer. Ook altijd handig: de schema’s van de lokale Alcoholics Anonymous conferenties. Alsof dit alles nog niet gek genoeg was, wensten de heren ook een... drie meter lange boaconstrictor. Geen mens die weet waarom.

5. Eminem – Geen vrouwen Bij het securityteam van Pukkelpop heeft de Amerikaanse rapper alvast geen goede punten gescoord. Eminem wilde namelijk geen vrouwelijke veiligheidsagenten zien voor het podium en dreigde alles stil te leggen indien hij ze toch onder ogen zou komen. De reden? Ze doen hem denken aan zijn exen. Ook jonge vrijwilligers werden geweerd, want die doen hem herinneren aan zijn kinderen. En alsof dat nog niet straf genoeg was, mochten er ook geen oudere mannen aanwezig zijn. Die hem doen denken en zijn vader, waarmee hij ruzie heeft. Van de backstage crew bleef die dag alvast niet veel meer over.

6. Jay-Z – 57 eisen Hij is één van de best betaalde sterren uit Hollywoord en verwacht dan ook maar dat alles tiptop in orde is wanneer hij moet optreden. Zijn lijstje is vrij uitgebreid, met namelijk 57 eisen. Wijnflessen van tweehonderd dollar, fijn porselein, doekservetten en vier golfkarretjes om er maar enkele op te sommen. Ook heeft hij nood aan suikervrije redbull, sinaasappelsap zonder fruitpulp, biologisch brood en Italiaanse rode wijn uit het Bolgheri-gebied. Meer niet…

Het antwoord van Depeche Mode liet niet lang op zich wachten.

Foto: stubru

privéjet, verscheidene kamers voor haar personeel en enkel wit eten. Oh ja, haar koffie moet geroerd zijn… tegen de klok in, graag.

8. Van Halen – “No Brown M&M’s” De band die de eisen-lijst groot heeft gemaakt is zonder twijfel Van Halen. Hun beroemdste eis: een schaal M&M’s, maar dan zonder bruine. Gelukkig was er in dit geval geen sprake van sterallures of arrogantie. De rockers wilden enkel testen of de lijsten wel degelijk gelezen werden. De M&M’s konden achterwege gelaten worden. (TL) De beroemdste eis ooit: Van Halen vroeg M&M’s, maar geen bruine. Foto: TL

7. Jennifer Lopez – Koffie geroerd: “Tegen de klok in” De Indiase Cricket Premier League schrapte haar van de openingsceremonie van het seizoen nadat ze de nederige eisen van Jennifer gelezen hadden. Ze eiste namelijk een Soundtastic

27

evolutie platenverkoop

“De muziekmarkt is kleiner geworden, maar veel intensiever” Rudi Claes vertelt over de evolutie in de platenverkoop

Anno 2014 kunnen we meer dan ooit vaststellen dat de technologie niet op zijn lauweren blijft rusten. Ook in de muziekindustrie is dat zo. Vandaag zijn de diverse mogelijkheden om muziek te beluisteren niet meer op een hand te tellen, laat staan op twee handen. Wilt dit zeggen dat er in onze moderne Westerse cultuur geen plaats meer is voor het voornaamste muziekmedium van weleer, namelijk de platenspeler? En dat zo onder meer de platenmarkten hun boeltje definitief mogen opdoeken in de greep van de technologische vooruitgang?

We spitten het, met hulp van Rudi Claes van platenwinkel Bilbo In leuven, voor u uit.

Foto’s Nele Delvaux tekst maarten cattaert Het streamen van muziek zit in de lift. Zo zijn bij onze noorderburen de inkomsten van de muziekindustrie voor het eerst in twaalf jaar de hoogte in gegaan. Ook in België brengen streamingsdiensten, met het spotgoedkope Spotify op kop, veel geld in het laatje. Het grote voordeel van zulke vormen van muziek aan de man te brengen, is dat het op een legale manier tot stand komt en zo de hallucinante cijfers van het illegale downloaden een grote hak kunnen gezet worden.

Toch lijkt de toekomst voor Spotify en zijn andere concurrenten niet zo rooskleurig. Financiële gegevens vertellen ons dat hoe meer dat de populariteit van de muziekstreamingdienst toeneemt, hoe meer verlies het bedrijf lijdt. Al het geld dat binnenkomt, gaat voor een groot deel rechtstreeks naar de platenmaatschappijen. De rest van het geld blijkt niet genoeg om de overige kosten te dekken. Ook de muziekartiesten zouden zich ontevreden opgesteld hebben tegenover Spotify. Zo zouden ze in ruil voor hun muzikale prestaties slechts een schamel bedrag krijgen en eisen ze meer boter bij de vis. Iets wat de muziekbedrijven hun muziekleveranciers niet altijd kunnen bieden.

28

Soundtastic

Stabiel, maar voor hoe lang nog?

Door het overaanbod in muziekproducten, lijkt de houdbaarheidsdatum van dergelijke producten steeds meer en meer van korte duur te zijn. Wat een verschil met pakweg dertig jaar geleden, toen de cd-speler zijn intrede maakte en een rol van betekenis speelde in zowat ieder huishouden.

Het volk beschouwde dit destijds al als een van de betere uitvindingen die de 20e eeuw kenmerkte. Hierna kende de muziek een evolutie die niet stil bleef staan. Een evolutie waarin het ene product vervangen werd door een beter en waar er voor de meeste uitvindingen geen al te lang leven beschoren was.

Toch is er een medium dat, niet zonder kleerscheuren, de tand des tijds heeft weten te doorstaan: de platenspeler en zijn elpees. Dit oeroude muziekmedium werd op zijn beurt vervangen door de meer innovatieve cd-speler, maar wist toch nog enigszins stand te houden. Mede doordat muziekalbums voor lange tijd nog dubbel werden uitgebracht, op lp en cd.

Nichemarkt

Nu kunnen we echter nog niet met zekerheid stellen hoe lang de platenmarkt nog zal kunnen wedijveren met zijn concurrenten. Deze markt is immers meer en meer een nichemarkt geworden, waar liefhebbers hun verzameling kunnen uitbreiden en de ene plaat voor de andere kunnen ruilen. Maar het aantal l iefhebbers blijft wel jaar na jaar groeien.

Zo is de markt voor tweedehandsplaten de laatste jaren alleen maar in stijgende lijn geëvolueerd. Ook op veilingsites op het wereldwijde net zoals eBay, worden er kwistig platen verkocht en aangekocht. Zo kunnen goede lp’s nog heel lucratief zijn. De prijs van een ietwat zeldzame plaat

EVOLUTIE PLATENVERKOOP

“De prijs van een ietwat zeldzame plaat kan al gauw oplopen tot honderden euro’s”

kan namelijk oplopen tot honderden euro’s. Spek voor de bek van vele verzamelaars.

Gevoelige snaar

De opkomst van de cd-spelers hebben de huishoudens niet belet hun platenspelers van de hand te doen, wat er onder meer voor zorgde dat midden jaren 90 platenspelers van een nog steeds uitstekende kwaliteit op de markt terecht kwamen. Dit wekte interesse op en wist bij enkele nostalgische liefhebbers een gevoelige snaar te raken. Deze nichegroep geeft immers de voorkeur aan het superieure natuurlijke geluid van de grammofoon in plaats van de cd’s of digitale downloads en kijkt vaak met weemoed terug naar vervlogen tijden.

Platen lijken dus helemaal terug van weggeweest. Deze opvallende comeback is deels te verklaren doordat retro weer helemaal in lijkt te zijn. Hoe ouder, hoe unieker. De muziekindustrie speelt hier dan ook (wat had u verwacht?) op gepaste wijze op in. Zo brengt het nieuwe artiesten uit op vinyl, weliswaar in beperkte oplage. Ook worden oude opnames opnieuw opgenomen en op hoge kwaliteit vinyl geperst en heruitgebracht.

Uitbater Rudi Claes (53), al 11 jaar actief bij platenzaak Bilbo in Leuven, stond op de eerste rij toen de plantenverkoop een forse stijging kende. ‘Ik dacht twee jaar geleden, toen de vinyl helemaal back was, dat het plafond bereikt was wat de verkoop betrof. Nu constateer ik dat deze maar bleef stijgen. De verkoop zal weldra wel terug even minderen, maar de mensen die hooked zijn aan vinyl zullen nog jarenlang mijn plantenwinkel binnenstappen met de intentie hun platencollectie uit te breiden.

Soundtastic

29

evolutie platenverkoop

“De echte muziekliefhebbers onder de jongeren zijn niet langer tevreden met gewoon muziek op hun IPod te hebben en willen iets fysiek in handen” Ik herinner me nog goed dat vinyl midden jaren 90 zo goed als uitgestorven leek. Alleen enkele dj’s maakten er nog gebruik van om te draaien en te mixen. Subgenres zoals drum ’n bass en enkele nieuwere genres hebben de vinylverkoop tot vijf jaar geleden kunnen redden. Deze genres verkopen nu nog amper op vinyl. Ook de dj’s lijken nu te opteren voor het gebruiken van bepaalde computerprogramma’s voor het mixen van hun muziek. Tot vijf jaar geleden kon je zelden popmuziek op vinyl krijgen. Nu vind je haast geen platenwinkel die geen popmuziek op plaat verkoopt.

Ook de rockmuziek kan mooie verkoopcijfers voorleggen op vinyl en ook veel Belgische rockgroepen hebben hun muziek al vastgelegd op plaat. Buiten de platte commerciële muziek kan je nagenoeg alle releasen op vinyl terugvinden. Dat was ooit anders.

Ik ben aangenaam verrast dat de nieuwe generatie jonge mensen die al opgegroeid zijn met internet, juist nu platen ontdekken en kopen, hoewel dat voor hen veel duurder is.

De echte muziekliefhebbers onder hen zijn niet langer tevreden met gewoon iets op hun IPod te hebben en willen iets fysiek in handen hebben. Ook een aantal oudere mensen van mijn leeftijd zijn overgeschakeld naar vinyl en hebben deze (her)ontdekt. De charme en het hippe van vinyl is weer helemaal terug in en dat doet mij veel plezier.’

Concurrentie

In Leuven heb je enkele grote muziekketens lopen zoals Fnac, waar een grote mensenstroom dagelijks hun muziekvoorraad inslaat. Toch is Rudi niet bang voor de grote winkels.

‘Winkelketens als Fnac bieden niet dezelfde artikelen aan die wij aanbieden. Fnac is een algemene winkel waar vinyl vooral een tool is om mensen te lokken. Bij dergelijke ketens is winstbejag via massaverkoop het belangrijkste. Wij zijn zo niet. Wij hebben ook een heel ander publiek als klant. Onze klanten kopen Nick Cave en Nirvana. Nick Cave zijn nieuwe album dat vorig jaar verscheen verkoopt even goed als zijn albums van pakweg 20 jaar geleden. Die verkoopcijfers zijn niet gedaald. Onze klanten zijn ons al die jaren trouw gebleven. Dat zie je niet in de fnac.’

30

Soundtastic

Twee jaar geleden dacht ik dat vinyl op z’n hoogtepunt zat, maar nu weet ik wel beter. Vorig jaar hadden we 20% omzet door vinylverkoop en nu, een half jaar later zitten we al aan 25%. Ook de verkoop via onze website doet het uitstekend, en daar maakt vinyl toch ook een groot onderdeel van uit.

Bij sommige bands zoals the pixies en Novastar krijg je een cd bij de aankoop van een lp. Binnen vijf jaar is dit misschien de enige manier nog om een cd vast te krijgen, stel je voor! Ik merk ook dat platenmaatschappijen en de artiesten zelf meer werk maken van de presentatie. Mensen die lp’s kopen horen de muziek uiteraard graag, maar het is ook gewoon een mooi voorwerp. Als dit voorwerp dan nog eens mooi verpakt is, zal de klant sneller geneigd zijn het te kopen. Ook de kwaliteit van vinyl is over het algemeen sterk verbeterd in vergelijking met tien jaar geleden.

Waar ik ook duidelijk een evolutie in merk, is dat niemand nog moet luisteren in de winkel zelf om overtuigd te geraken van het product. De mensen weten al wat er gaat uitkomen voor het er is door het internet. Ze weten wat ze willen kopen en ik hoef gelukkig niet meer tien dingen te laten horen voor ik iets kan verkopen. (lacht) Doordat ze goed op voorhand weten wat er in de muziekwereld op til is, kan ik hier gepast op inspelen. Dan komen ze me bijvoorbeeld zeggen ‘van die groep komen er maar een paar exemplaren in gekleurd vinyl uit, zorg dat jullie die hebben’, en kunnen de mensen hun exemplaar al reserveren voor het verschijnt. Verdomd handig is dat!

Ik kan nu met grote zekerheid zeggen dat de platenmarkt nog jarenlang zal standhouden. De muziekmarkt is kleiner geworden, maar veel intensiever. En de platenverkoop speelt hier nog altijd een grote rol in, mooi is dat.’ (MC)

EVOLUTIE VINYL

2010

2011

Aantal exemplaren verkocht in Groot-BrittanniĂŤ

2012

2013

2013

1 op 5

2014

1 op 4

PORTRETKEYBOARDSPELER LEERDE MUZIEK SPELEN DOOR ZIJN BLINDE HANDICAP

“Ik heb de videoclip weten ontstaan, maar heb er nooit één gezien”

portret

Hij is al langer blind dan ziend, maar dat heeft hem er niet van weerhouden om muzikant te worden. Pol Verest (56) speelt al jaren keyboard bij coverband The Crumbles en geniet meer dan ooit van de kleine dingen in het leven. tekst tijs Lissens en foto’s nele delvaux

Vanaf welke leeftijd wist je dat je muzikant zou worden?

Pol Verest: In mijn jeugd ben ik altijd wel met muziek bezig geweest. Maar de beslissing om er echt in verder te gaan, is er pas gekomen nadat ik blind geworden ben. Dat is ondertussen iets meer dan 30 jaar geleden. 1981 of ’82, geloof ik.

Je bent dus niet blind geboren.

Nee, ik heb tot mijn 24 jaar kunnen zien, daarna ben ik op een periode van 5 à 6 maand volledig blind geworden. Ik was op dat moment in Gent bij een professor in behandeling die zei dat hij mijn zicht tot 80 procent weer in orde zou kunnen maken. Jammer genoeg is dit verkeerd afgelopen, vooral door overvloedig en onverwachte inwendige bloedingen in mijn ogen. En dat was een onherroepelijke zaak.

Wat voor een rol speelt muziek in jouw leven?

Ik geef halftijds muziekles. Daarnaast heb ik een opnamestudio, wat dus ook rond muziek draait. Verder speel ik in een groep, dus dat neemt natuurlijk ook een wekelijks aantal uren in beslag. Kijk, naast mijn werk heb ik twee grote passies: muziek en toneel. Zonder deze twee rode draden zou mijn leven niet hetzelfde zijn.

Schrijf je zelf nummers?

In het verleden heb ik enkele nummers geschreven, maar ik ben niet het type muzikant dat enkel met zijn eigen muziek wil bezig zijn. Ik denk niet dat er veel mensen zijn die op mijn muziek zitten te wachten. Maar een bepaalde charme heeft het schrijven van eigen liedjes natuurlijk wel.

Je speelt bij The Crumbles. Hoe zou je die stijl omschrijven?

The Crumbles is een coverband, gericht op ambiance. We zijn nogal rock getint, stevig, swingend en doorgaans dansbare muziek. Met een repertoire van in de jaren ’60 tot nu eigenlijk.

Hoe lang bestaat de band reeds?

Dat zal ondertussen 7 jaar zijn. Maar we spelen nu met een andere bezetting dan toen we opgericht werden.

Uit welke artiesten halen jullie je inspiratie?

We zijn nogal stevige Beatles-fans. Ikzelf heb verder een enorme bewondering voor wat Jim Morrison van The Doors

gepresteerd heeft. Melodieuze muziek met daarin meerstemmige zang vind ik fantastisch, maar dat loopt nogal uiteen. Dat kan zowel zeer rustige tot stevige muziek zijn.

Het is niet omdat je van The Beatles houdt, dat je U2 of Coldplay niet goed kan vinden. Er is in onze groep nogal een gevarieerde leeftijd. De drummer is 20 jaar, de twee gitaristen zijn 24 en 42, de bassist is 38 en ikzelf ben ondertussen 56, dus alle generaties zijn een beetje vertegenwoordigd.

Heb je keyboard leren spelen toen je nog kon zien?

Nee, pas meteen nadat ik blind geworden ben. Het is allemaal begonnen vanuit een soort bezigheidstherapie. Als ik blind geworden ben, ben ik een jaar noodgedwongen moeten thuisblijven en in die periode heb ik mijn allereerste elektrische piano gekocht. Ik had in die periode gewoonweg meer last van niets te doen dan van niet te kunnen zien.

Hoe ga je met je handicap om?

Het is niet evident om dat zelf te moeten zeggen. De meesten zeggen dat ik er goed mee omga, maar wat is ‘goed’ in die context? Ik heb misschien het geluk dat ik van nature iemand ben die niet gemaakt is om stil te zitten. De zin om actief aan het leven deel te nemen is zodanig groot dat dat een heel stuk van de nadelen overstijgt. Van in het begin besefte ik dat deze handicap onomkeerbaar was. Maar ondertussen leef ik wel al langer blind dan dat ik ziend geleefd heb, je vergroeit er een beetje mee. Het is natuurlijk geen aanrader, absoluut niet, het is een 100% handicap, maar ik voel het ondertussen misschien anders aan dan andere mensen met een beperking of een handicap.

Maar het is leefbaar in jouw geval?

Een voorbeeld als muzikant. Ik heb de videoclip weten ontstaan, maar heb er nooit één gezien. Ondertussen zijn we al jaren zover dat er onwaarschijnlijk veel geld wordt uitgegeven aan het maken van een videoclip, in vergelijking met de audio-opname. Maar uiteindelijk is dat wel de essentie. Het gaat over muziek en er wordt heel erg veel geld uitgegeven aan het visuele. De wereld is zodanig geëvolueerd in de richting van visuele zaken dat het de beperking wat extremer maakt, omdat je aan die bepaalde zaken niets hebt natuurlijk.

Soundtastic

33

portret

Kost het niet ongelooflijk veel tijd om bladmuziek in braille te lezen?

Onze bassist zegt altijd: “Spelen met partituren is voor mietjes.” Het enige wat wij ooit gebruikt hebben als wij nummers afspraken, was een tekst met een akkoordenschema. Als je een nummer enkele keren hoort en je weet hoe het in elkaar zit, speel je het gewoon. Ik gebruik geen braillepartituren.

Kan je makkelijk communiceren via technologie?

Het gebruik van pc’s is voor mensen met een visuele handicap een grote stap vooruit geweest. Dankzij de software op zo’n computer ben ik in staat om mails te ‘lezen’. De mail wordt gelezen door een stem. Je communiceert niet meer met braille maar wel met de middelen waar iedereen mee communiceert.

Ben je bezig met het schrijven van nieuwe nummers?

Op dit moment niet. Maar wie weet begin ik er morgen aan.

Zoiets moet je niet plannen.

Het piano spelen leerde Pol vanuit een soort bezigheidstherapie.

34 Soundtastic

“Ik ben ondertussen al langer blind dan ziend. Dan vergroei je er wel een beetje mee” Wat wil je in de toekomst nog bereiken op muziekvlak?

Grote streefdoelen hebben we binnen The Crumbles niet echt. Het belangrijkste is dat wij op een leuke manier proberen op een degelijk niveau mensen te entertainen. Op een groot podium spelen is altijd fijn, maar dat gebeurt nu niet zo vaak. De optredens komen tegenwoordig wel goed binnen en ik hoop dat dit blijft duren. Als jonge muzikant kan ik me goed voorstellen dat je cd’s wil uitbrengen en eigen muziek maken, maar na al die jaren wordt dit vanzelf een beetje gerelativeerd. Samen met andere mensen muziek spelen is toch wel het belangrijkste. En ervoor zorgen dat wat je brengt voor andere mensen, van degelijke kwaliteit is.

dvd doorgelicht

Op 13 mei lazen we in verschillende media met verstomming het volgende bericht: de 36-jarige Zweedse regisseur Malik Bendjelloul is in Stockholm overleden. De broer van de filmmaker meldt dat hij zich van het leven heeft beroofd na jarenlang met een zware depressie geworsteld te hebben.

Bendjelloul was een oprecht persoon die heel de wereld rondreisde om verhalen te zoeken die verteld moesten worden. Soundtastic voelde zich verplicht zijn laatste verhaal Searching for Sugar Man, waarmee hij vorig jaar een Oscar voor beste documentaire in de wacht sleepte, te vertellen.

Tekst Maarten Cattaert ‘He‘s my most memorable artist. I produced a lot of great ones, but he’s not just a talent. He’s like a wise man, a prophet. He’s way beyond just a musical talent.’ Zo luidde de niet mis te verstane woorden van producer Steve Roland, die onder meer samenwerkte met toppers als The Cure, Boney M en Jerry Lee Lewis. De woorden waren gericht aan het adres van pronkstuk Sixto Rodriguez. Sixto wie? Sixto Rodriguez, een man wiens carrière nog indrukwekkender is dan de backstage-eisen van de Amerikaanse hardrockband Van Halen.

Searching for Sugar Man vertelt het verhaal van twee Zuid-Afrikaanse fans die op zoektocht gaan naar informatie over hun idool Rodriguez, een AmerikaansMexicaanse folkartiest. Rodriguez groeide op in Detroit, onder meer de bakermat van de techno. Zijn muzikaal talent bleef niet lang onopgemerkt en in het begin van de jaren 70 bracht hij in D-town twee geniale albums uit. Deze verkochten verbazingwekkend genoeg maar matig in de Verenigde Staten. Zijn carrière zat volledig in het slop en hij zei zijn bestaan als muzikant vaarwel. Voortaan leefde hij een teruggetrokken leven als arbeider in de donkere straten van Detroit. Wat hij echter niet wist, was dat zijn muziek eindeloos veel werd gedraaid in radiostations in Zuid-Afrika.

Botswana en Zimbabwe, maar ook in Nieuw-Zeeland en Australië.

Toen Rodriguez meer en meer in de vergetelheid dreigde te geraken, staken enkele geruchten de kop op dat hij zelfmoord zou gepleegd hebben. Verschillende verhalen deden de ronde.

Zo beweerden kwatongen dat hij na een slecht optreden zichzelf neerschoot of in brand stak en zo een einde maakte aan zijn leven.Zuid-Afrikaanse fans gingen op onderzoek uit om meer te weten te komen over hun vergane idool. In dit land was hij zowaar een cultheld. Toch was het tijdens de

Apartheid nagenoeg onmogelijk sommige nummers te draaien vanwege het harde karakter van de teksten.

Dit liet niet na dat er net geen half miljoen platen over de toonbank vlogen in het land van Madiba.

Doordat er amper informatie aanwezig was over Rodriguez, leek het een onmogelijke opdracht zijn woonplaats te achterhalen. Het bestuderen van de lyrics om meer over hem te weten te komen bracht weinig tot niets op. Tot er uiteindelijk iets uitsluitsel bracht. Om te weten te komen wat, verwijzen we je graag door naar de film.In 1998 stonden de twee Zuid-Afrikaanse fans voor de verrassing van hun leven toen ze oog in oog kwamen te staan met Rodriguez, hun idool die ze jarenlang voor dood hadden geacht. De timide Rodriguez wist niet wat hem overkwam, ook niet toen hem doodleuk werd meegedeeld dat hij een superster was in een het andere eind van de wereld.

Het einde van de documentaire is op zen minst overweldigend te noemen. ‘Zou hij het wel echt zijn?’ werd er meermaals gefluisterd in de zalen. Met de woorden ‘thanks for bringing me back alive’ betreedt Sixto Rodriguez onder luid applaus het podium in Johannesburg. Hierna krijgen we ontroerende beelden te zien. Ook hiervoor verwijzen we je graag door naar de documentaire, want dit moet je gezien hebben. Wie overigens denkt dat Sixto Rodriguez plotsklaps zou zwemmen in het geld door onder meer de inkomsten van de vele verkochte platen, komt bedrogen uit. In een ideale wereld zou dit wel het geval zijn, maar nu hebben andere aasgieren zich tegoed gedaan aan zijn succes. Rijk aan ervaring is Rodriguez in ieder geval wel, en dat nemen ze niet meer van hem af. Een fantastische documentaire van een regisseur die veel te vroeg onze aardkloot verlaten heeft.

Respect!

Soundtastic

35

groezrock

Dit was Groezrock 2014

22 jaar geleden werd Meerhout bij het krieken van de meimaand voor het eerst overspoeld met bassdrums en gitaarsolo’s. Dit jaar was dit niet anders. Met 30.000 waren ze dit keer.

Talrijke festivalgangers die het begin van het alweer veel belovende festivalseizoen inzetten met een stevig potje punk(rock) en hardcore. De Groezrockorganisatie dook wederom in de archieven voor het samenstellen van de line-up en dat leverde behoorlijk wat nostalgie op.

Bands als Cro-Mags, NoFX, Descendents en Brand New ontgoochelden allesbehalve. De festivalzomer kan beginnen.

Tekst en Foto’s Tijs Lissens U kan veel zeggen over ons klein landje, maar niet dat we een tekort aan festivals bezitten. Om klokslag 12 uur werd op vrijdag 2 mei het startschot gegeven voor Groezrock 2014.

Vanaf het eerste uur vond elke ziel die punk en hardcore in het hart draagt, reeds z’n weg naar de festivalweide, maar de zon liet het afweten. Misschien had ze enkel een zaterdagticket gekocht?

Verschillende nationaliteiten zakten alweer af naar Meerhout.

Spanjaarden, Nederlanders, Zweden, Duitsers, Portugezen, Australiërs en nog zoveel meer kwamen naar de Kempen om

36

Soundtastic

de meer dan 70 bands uit 14 verschillende landen aan het werk te zien. Overal zagen we hoe nationaliteiten met elkaar verbroederen, net als op de line-up, waarop metalcore en poppunk broederlijk naast elkaar prijkten. De aftrap werd gegeven om 12 uur exact op het zogenaamde Monster podium door de punkers uit Oostenrijk in Astpai. Massaal was de opkomst allerminst, maar de punkrockers deden een meer dan verdienstelijke poging om het publiek op te warmen voor wat nog komen zou. Wat ons opviel, was dat er tijdens de Chunk! No, Captain Chunk!-cover van Smash

groezrock Mouth-hit All Star meer volk aanwezig was dan op het hoofdpodium. En dat in één van de kleinere tenten!

Saves the Day Om 16.45 uur begonnen de emo punkrockers Saves The Day op hun beurt aan hun set op de Impericon Stage. Wat opviel was de vrij magere opkomst voor deze toch wel legendarische band. Er werd geopend met Remember, populairste nummer op de nieuwe plaat. Het publiek ging zoals verwacht meteen uit z’n dak. De stem van zanger Chris Conley klonk loepzuiver. Hét hoogtepunt van dit concert was ongetwijfeld grootste hit At Your Funeral. Het laatste nummer Undress Me was de kers op de taart. Kon ook niet anders als dit de volle zeven minuten duurde. Na Saves The Day was het even tijd voor een korte pauze. Niet omdat we het beu waren, maar de batterijen moesten namelijk opgeladen worden voor Boysetsfire, die er om 18.30 uur aan begonnen. Nathan Gray en zijn mannen lieten een atoombom vallen op het hoofdpodium want ze verbaasden vriend en vijand met hun maatschappijkritische post-hardcore.

Enkele jaren terug speelde Boysetsfire een eerste keer op Groezrock, maar dat kon allerminst tippen aan dit concert.

Klasse-optreden.

Co-headliner H2O

anders. Een plaats die ze verdienen, dat bewijzen ze keer op keer. Ook dit jaar is dat het geval. Hits als Seeing Double At The Triple Rock en Linoleum passeren de revue en, - hoe kan het ook anders - worden ondersteund door enkele grapjes van Fat Mike. Zo verwijst de band zelfs op een bepaald moment in hun teksten naar New Found Glory en hun ex-gitarist, die ooit van pedofilie beschuldigd werd. En dat nog wel in België, het land van Dutroux. Een apart soort humor, maar wie gaat dat NoFX kwalijk nemen?

Dag twee NoFX mocht na middernacht iedereen richting tent sturen voor een korte nachtrust, want de dag erna stond er nog eens minstens even veel lekkers te bekijken. Deze tweede dag stond vooral in het teken van wereldband the Offspring want zij kwamen hun beroemde Smash integraal spelen. maar voordat the Offspring het festival kwam afsluiten stonden er nog een reeks bands op het menu.

De eerste groep The Charm The Fury uit Nederland, startte om 12.35 uur. De zang kwam ditmaal van de vrouwelijke kant. Caroline Westendorp nam de gedurfde beslissing om zowel clean vocals als screams voor haar rekening te nemen. op zich. The Charm The Fury had een zeer goede interactie

Headliner van dag één op het kleine podium was H2O (21.35 uur). We moesten er reeds vroeg bijzijn want al van voor het inzetten van de intro was de ruimte voor het Etnies podium volledig volgelopen. Tijdens het laatste nummer sprong het publiek ineens het podium op (want dit mag natuurlijk op Groezrock). In een mum van tijd waren de muzikanten al niet meer te zien. Na reeds twee legendarische sets van de heren uit New York op datzelfde podium, waren velen duidelijk nieuwsgierig om er ook eens deel van uit te maken. Alle verwachtingen werden perfect ingelost. De setlist zag er niet veel anders uit dan anders, maar met special guests als Freddy Madball, Scott Vogel en Walter Schreifels werd er voor voldoende afwisselend amusement gezorgd door de heren. Veni, vidi, vici. H2O kwam, zag en overwon.

Ieperfest mag zich in de handen wrijven want in augustus zullen ze ginds van de partij zijn.

NOFX sluit af Om middernacht begon de afsluiter van dag eraan: het grote NoFX. De punkers onder impuls van de immer humoristische Fat Mike zijn een vaste klant geworden op Groezrock want elke twee jaar prijkt hun naam wel eens op de line-up. Steeds als headliner en dat was ditmaal niet Soundtastic

37

groezrock met het enthousiaste Groezrock-publiek, maar zocht vooral contact met de Nederlanders onder hen.

Modern Life is War Modern Life is War is nog zo’n grote naam. Vorig jaar schoten er opeens vele shows en een nieuw album uit de grond. En ook dat in de kleine tent om 20.20 uur. Met The Outsiders begint de band opnieuw zeer sterk. Tijdens de set vallen ze echter een paar keer stil, zo ook het publiek. MLIW koos er namelijk voor een nummer van Fever Hunting, Brothers in Arms Forever, te spelen. Dit bleek niet meteen het beste plan ooit. Toen ze echter aan een nummer van Witness startten, ging het dak er nog net niet af. Het leuke was dat de playlist vooral bestond uit nummers van hun eerste albums, de hits met andere woorden. Een publiek heeft niet liever.

Zanger Jeffrey Eaton straalt en bedankt het Belgische publiek meermaals. Een show waarnaar veel mensen uitkeken en

niemand zich teleurgesteld hoeft te voelen nadat D.E.A.D. R.A.M.O.N.E.S. als afsluiter op ons werd afgevuurd.

New Found Glory (21.05 uur) was de volgende topper op onze agenda. Het was reeds zeven jaar geleden dat de band nog eens op Groezrock stond en ontgoochelde tot nu toe zelden of nooit. Het voelde alsof we tien jaar terug in de tijd gekatapulteerd waren. We ademden nostalgie. Dit was het steenharde bewijs dat New Found Glory nog steeds één van de beste pop punk bands ter wereld is. De echte hits zoals Hit Or Miss en Dressed To Kill, stonden, zoals dat hoort, meer naar het einde van het concert vastgelegd, maar afgesloten werd er natuurlijk met New Found Glory’s bekendste hit My Friends Over You.

Zelfs Tomorrowlandbezoekers zouden fan kunnen zijn van the Offspring Offspring Last but not least. Integendeel. De enige échte headliner van deze editie van Groezrock was natuurlijk de Amerikaanse punkrock band the Offspring, een legendarische groep waar zelfs bezoekers van Tomorrowland fan van zouden kunnen zijn. Sinds 1986 speelde dit viertal op de grootste podia ter wereld en stonden nu in België op Groezrock. De tent zat afgeladen vol en we werden op onze wenken bediend. Het viertal, speelde zonder al te veel pauze aan een zeer strak tempo.

Het publiek kon amper volgen. De ene hit na de andere werd op ons afgevuurd. Het verjaardagsalbum werd volledig losgelaten op de menigte: Come out and play, Bad habit, Genocide, Self Esteem, enzovoort werden als een kanon de tent ingeschoten, maar natuurlijk was er ook nog ruimschoots plaats voor die andere wereldbekende nummers als The Kids Aren’t Alright en Pretty Fly For A White Guy. The Offspring zette op een alweer meer dan geslaagde en nostalgische Groezrockeditie de kers op de taart en kon de mensen met een heerlijk gevoel terug huiswaarts sturen. De zestiger die tijdens het optreden van the Offspring onafgebroken meeknikte met de armen in de lucht was hier een goed voorbeeld van. Pretty fly for an old guy. Tot volgend jaar. (TL)

38

Soundtastic

In de tenten was het massaal drummen voor een plaatsje.

Gemiddeld aantal bezoekers festivals 3.500

Wild In't Park Groezrock Rock Werchter

30.000

340.000

180.000 130.000 135.000

Tomorrowland Dour Festival Graspop 0

50000 100000 150000 200000 250000 300000 350000

Waarom gaan mensen naar festivals?

Culturele meerwaardebezoekers 7,6 %

Socializers

14,4 %

Ontstressers

Pleziermakers

22,3 %

27,1 %

Meerdere doelenzoekers 28,6 %

Soundtastic 

39

data to remember

25 januari 1974: het laatste optreden van The Stooges Miracles do exist. Wat niemand nog voor mogelijk had gehouden, geschiedde in 2003.

Na jarenlang aandringen van de ondertussen ter zielen gegane gebroeders Ron en Scott Asheton, kon het fenomeen Iggy Pop de boot niet meer afhouden. The Stooges waren na net geen dertig jaar herenigd en illustreerden dit met een knallend reünie-optreden. De band leek herboren en kreeg eindelijk de erkenning en populariteit waarvoor ze dertig jaar eerder hadden geknokt, en het knokken mag je best letterlijk nemen. We zetten even op een rijtje wat er in het beruchte jaar 1974 allemaal misliep.

Tekst Maarten Cattaert

Dat de bekende Amerikaanse rock- en punkrockzanger Iggy Pop geen katje is om zonder handschoenen aan te pakken, hoeven we je niet te vertellen. De man kampte jaren met een groot drugsprobleem, iets wat hij niet zomaar voor de buitentenwereld verborgen kon houden. Het overvloedig gebruik van alcohol nam hij er maar al te graag bij. Het was niet ongebruikelijk dat de stage-crew of de andere bandleden bij een concert Iggy dienden te ondersteunen, met de vurige wens dat zijn evenwicht tot het laatste nummer behouden bleef.

Total art The Stooges stonden destijds al bekend om hun extreme manier van optreden. Tot bloedens toe. Iggy sloeg namelijk al eens graag glazen flessen stuk om er vervolgens doodleuk in te rollen en tal van snijwonden op te lopen. Gek zijn doet geen zeer, zal de excentrieke man gedacht hebben.

Een concert van The Stooges kan je moeilijk categoriseren onder de term muziek. Het is een vorm van total art met een extravagant, rijp voor het zottekot figuur in de hoofdrol. Dat het ooit eens serieus uit de hand zou lopen, kon het kleinste

40

Soundtastic

kind voorspellen. Iggy’s gewoonte om elk concert zijn publiek dusdanig uit te dagen, bleek namelijk niet bij iedereen in goede aarde te vallen.

Hell’s A ngels vs Iggy Na een optreden bleek dat Iggy had gevochten met een lid van de Hell’s Angels-groep The Scorpions, ook niet bepaald het type dat je ’s zondags in de kerk tegenkomt. Enkele dagen later goot hij nog wat olie op het vuur door tijdens een radio-interview de hele groep Hell’s Angels uit te dagen om zich te komen uitleven op zijn volgende concert. Dat moest hij de stoere motorkerels geen twee keer zeggen. Tijdens het concert maakte Iggy brandhout van de Hell’s Angels met rake, niet mis te verstane scheldwoorden. Tientallen voorwerpen maakten vervolgens hun weg naar het podium: stoelen, lampen, bierflessen, eieren en ja… zelfs een zware Nikon-camera die op een haar na gitarist James Williamson miste. Iggy diende zijn publiek van repliek met de uitdagende woorden: ‘You can throw all things of the world at me, but your girlfriend will still love me’. De Angels antwoordden gepast door het podium op te klimmen en Iggy knock-out te slaan.

data to remember

De band mét Iggy verliet het podium. Even later kwamen ze terug, maar het kwaad was al geschied.

Metallic K.O. Extreem gedrag gecombineerd met overvloedig drank-en drugsmisbruik zorgden voor het uiteenvallen van de band.

Iggy Pop besloot zich te laten opnemen in een psychiatrische kliniek om af te kicken van de drugs. Met hulp van goede vriend David Bowie, die het drugsgebruik ook niet schuwde, kwam hij er weer bovenop. Van een reünie wou hij vooralsnog niet weten, tot elf jaar geleden. Van het allerlaatste optreden van The Stooges in 1974 is er een half-legaal album verschenen, genaamd Metallic K.O. Op de voorkant is toepasselijk een foto van een bewusteloos geslagen Iggy Pop te bezichtigen. Een prima album overigens.

“You can throw all things of the world at me, but your girlfriend will still love me” - Iggy

Soundtastic

41

Open mic

“Hier is zowel aandacht voor artiesten die al ervaring hebben als artiesten die helemaal nog niet ver staan, maar eigenlijk even goed kunnen zingen.”

– Sarah Devreese, finaliste Humo’s Rock Rally

Echt nieuw muzikaal talent ontdekken kan je maar op één plek: een Open Mic avond. Het is een intiemere manier voor groepen om hun muziek aan de man te brengen. Het Depot in Leuven organiseert elke eerste woensdag van de maand zo een avond. tekst en foto’s nele delvaux

Zoe Que moet de spits afbijten. Gelukkig staat niet voor het eerst op een Open Mic podium.

42

Soundtastic

Het café van het Depot zit gezellig vol.

Er heerst een afwachtende spanning.

Iedereen wilt iets leuk zien, iets nieuw.

De artiesten komen op een podium en geven een akoestische miniset. Ze krijgen elk maar 2 liedjes de tijd hun publiek te overtuigen van hun talent.

De Backstage De muzikanten moeten zich op voorhand kandidaat stellen en enkele nummers opsturen. Je mag dus niet zomaar op het podium springen, iets of wat talent is aangeraden. Organisator Klaas Delrue, bekend als zanger van Yevgueni, kiest wie er mag meedoen. “Ze moeten twee nummers opsturen, zodat ik een idee heb van wat ze kunnen.”

Elke maand bieden ongeveer anderhalve keer zoveel artiesten zich aan als er nodig zijn. “Het is dus niet dat ik overrompeld word en dat ik kei veel mensen moet ontgoochelen, maar het is ook niet dat ik ooit moet zoeken, ik heb altijd juist genoeg mailtjes binnen.

Pakt dat ik op tien er ongeveer twee moet weigeren. Die twee zitten dan wel echt onder de lat.”

Klaas Delrue loodst mij al vertellend naar ‘de backstage’, wat eigenlijk de concertzaal van het Depot is, terwijl de optredens in het café zullen gebeuren, een beetje de omgekeerde wereld dus. Alle artiesten zitten hier wat met elkaar te babbelen. Waar er in het café een opgetogen sfeer heerst, is het hier iets bedrukter. Ook al zijn alle artiesten natuurlijk heel erg cool en laten ze het liefst niet te hard blijken, ze zijn duidelijk nerveus. Ik schipper de komende uren tussen het café en de backstage.

Vuurdoop De avond begon met de rustige Zoe Que. Ze is half Amerikaanse en half Vlaamse, wat wel wat te horen is aan haar Nederlands. Ze zingt heel lief en zachtjes. De volgende groep is tijdens

Zoe’s optreden zich aan het voorbereiden. Ze praten onderling wat over Zoe. Brecht, de gitarist vindt dat ze een lieve, zoete stem heeft. Maar Angie vindt dat er wel ‘ne grain’ in zit.

Dat woordje wordt niet alleen graag gebruikt bij shows als The Voice, het is ook in het Depot geslopen.

“Wij willen chille

Klaas Delrue: “Hier komen optreden is een vuurdoop. Je merkt dat er veel gebabbeld wordt, maar je merkt ook dat als het echt goed is, iedereen stil wordt.

Soms zijn de nummers goed genoeg maar het vergt ook talent om een publiek stil te krijgen tussen de nummers.

Ik zeg tegen iedereen: ga niet zitten.

Als je gaat zitten, ziet het publiek je niet en beginnen ze te praten. Dat zijn dingen dat ze hier leren, zeker de beginners.”

barbecuemuziek

Zoe heeft in elk geval goed geluisterd, ze staat dapper helemaal alleen op het podium. Maar het is dan ook niet de eerste keer dat Zoe een Open Mic doet. In Amerika is dit een zeer gebruikelijk iets.

ter, daarmee kan ik universele emoties overbrengen. Dan maakt Nederlands of Engels niet zo uit.”

“Ik vond zingen altijd al heel leuk, toen ik mijn eigen liedjes wou maken, ben ik met gitaar begonnen” Zoe heeft nooit les gevolgd, alles wat ze kan heeft ze zelf geleerd. “Ik had nooit zin in notenleer, want ik wou alleen liedjes kunnen spelen, niet die saaie theorie.

Nu zie ik het nut daar wel echt van in.” Zeker als Zoe in een band wilt spelen gaat dat nodig zijn. “Ik voel dat mijn gitaarvaardigheden nu nog niet goed genoeg zijn, maar na nog wat oefenen kan ik hopelijk die band beginnen.” Zoe speelde net 2 akoestische liedjes. “Dat is ook omdat dat het enig is wat ik kan. Als ik in band speel zou ik graag meer iets jazzachtig doen of misschien minimaal elektronisch erbij, dat zou pas cool zijn.” Muziek is heel belangrijk voor de tweetalige Zoe, het liefst raakt ze er mensen mee. “Communiceren via muziek gaat zoveel be-

maken”

Een Open Mic dient om een podium te bieden aan mensen die heel laagdrempelig bezig zijn, maar waar wel iets in zit. En als die hier dan een goede ervaring hebben kan dat een duw zijn.

Muzikale duizendpoot De volgende groep bestaat uit drie mensen: Emeraude of Eme, Angie en Brecht. Emeraude is duidelijk het middelpunt van de groep. Ze zingt haar trage, maar toch opzwepende muziek niet volledig toonvast. “Eme is wat ziekjes,” zegt Angie, die vandaag de contrabas voor haar rekening nam.

“Nee, niet zeggen! Ik wil dat helemaal niet als excuus gebruiken. Als mijn stem vandaag wat minder klinkt is dat maar zo.” Een gesprek met de twee dames van de groep. “De groep is helemaal nog niet compleet,” vertelt Eme rond wie de groep zich aan het vormen is, “Angie en Brecht zitten er al in, maar we moeten nog een drummer en Soundtastic

43

rubriek

De groep rond Emeraude staat nog niet zo ver, maar ze zijn wel heel enthausiast!

Ludo (links) is wat rustiger en Erwin (rechts) is wat feller, dat kan al eens botsen, maar muzikaal klikt het prima.

bassist vinden.” Het plan van de groep is samen een EP te maken, die volgend jaar zou moeten af zijn. Volgens Eme gaat hun muziek door veel mensen als soul beschreven worden. “Maar dat is gewoon omdat ik zwart ben. Het is ook wel soul, maar we hebben alle drie brede muzieksmaken en dat ga je ook in onze muziek horen. Ik laat mij ook beïnvloeden door hiphop en reggae.”

De twee muzikanten zijn klassieker geschoold dan Eme. “Maar dat helpt ook wel veel hoor,” vindt Angie, “Brecht en ik voelen elkaar daardoor heel gemakkelijk aan.”

Eme noemt Angie haar muzikale duizendpoot. Angie is begonnen als saxofonist en heeft dan eerst piano en later contrabas erbij genomen. “Ik vind die diversiteit heel tof. Eme gaat mij waarschijnlijk overal inzetten waar ze mij nodig heeft.” “Ja,” zegt Eme, “in mijn hoofd gaat het vaak rond piano (Angie) en gitaar (Brecht) draaien. Maar

44

Soundtastic

rubriek

Adam was heel nerveus, hij was aan het trillen op zijn benen. Niet dat je daar iets van kon merken.

Na ZaaT, de gelegenheidsnaam die Erwin en Ludo voor hun duo hebben gekozen, volgt er een korte pauze. Het publiek discussieert vurig na over wat ze al allemaal gezien hebben. “Ik vond die één echt goed.” “Wat? Die moest echt nog veel oefenen hoor!” De meningen zijn wat verdeeld.

voor het nummer Lioness bijvoorbeeld dat we net gespeeld hebben, hadden we al snel door dat het tof ging klinken met een bas onder. “En dan toevallig speel ik ook contrabas dus dan was dat meteen geregeld,” valt Angie lachend bij.

Eme benadrukt dat wat hun groep ook wordt, het gaat geen discotheek muziek zijn. “Denk eerder: je zit in je kamer of je hebt een barbecue en je hoort rustige, chille muziek op de achtergrond. Die klinkt zo goed dat je hem wilt luider zetten en dan hoor je teksten die echte verhalen vertellen.”

Dat is dus wat er op die EP binnen een jaar valt te verwachten.

Er wordt soms wat veel gebabbeld in het publiek en de meeste muzikanten hebben dan de neiging om luider te gaan spelen. “Maar eigenlijk moet je juist stiller gaan spelen. Dan horen de mensen zichzelf babbelen en stoppen ze,” raadt Klaas aan, “Als je luider begint te spelen dan beginnen de mensen gewoon luider te babbelen.”

Wereldberoemd Wanneer Erwin en Ludo op het podium komen is er een breuk met de

vorigen. Erwin en Ludo zijn hier vandaag als de enige twee van hun groep. “De gemiddelde leeftijd van de andere artiesten uitgedrukt in aantal jaren is waarschijnlijk hoelang wij al samen spelen.” Dit is de eerste keer dat ze hun eigen liedjes akoestisch spelen. Meestal speelt de groep Soul4You covers. “We doen alle genres. Jazz, blues tot en met techno.

Echt alles.” Erwin vertelt dat hij het moeilijk vond zoiets simplistisch te brengen, waarop Ludo hem wat uitlacht, “ja daar heb jij moeite mee, met intimiteit.” Beide mannen vonden het wel een leuke ervaring.

Erwin en Ludo vinden dat het dringend tijd wordt dat ze wereldberoemd worden. Ze willen wat verder gaan met hun eigen nummers dan met de covers. “Eigen nummers brengen, geeft meer voldoening. We proberen hier vanavond dus onze eigen nummers wat te promoten.”

Volgens Erwin zijn hij en Ludo twee leden van de beste covergroep uit België. Prijs-kwaliteit verhoudingsgewijs weliswaar. Maar toch een covergroep die liefst meer wilt doen met hun eigen nummers.

Nick Cave in een ravijn Achter de pauze komt Lola op het podium. Alles wat je niet meteen verwacht bij die naam komt op het podium: een donkerharige jongeman in een hoody. Ook zijn muziek doet je niet meteen aan een Lola’tje denken, trage melancholische klanken. En een stem die over droefheid lijkt te zingen, maar toch een hoop kracht bevat.

Er liep heel de tijd een meisje bij Adam, en ook aan het podium staat ze helemaal vanvoor, zijn vriendin zo blijkt. “Spreek hem niet aan met Lola, ik weet dat het zijn artiestennaam is, maar hij is daar nogal onzeker over.”

De eerste vraag die ik Adam Rusell stel is dan ook: waarom mag ik je niet Lola noemen? “Ik heb die naam niet graag.

Lola is ooit als grap gekozen, en dat is zo wat blijven hangen. Ik heb al wat rondgevraagd bij andere muzikanten en het kan zijn dat ik gewoon mijn echte naam neem.” Maar Adam blijkt graag een band te willen, dan is je eigen naam houden toch wel wat moeilijk. “Ik wil dat we allemaal gelijk zijn, bijvoorbeeld niet zoals bij Emeraude.

Ik ga niet de frontman zijn, maar een bandlid.

Adam heeft anderhalve week geleden nog maar voor de eerste keer opgetreden. “En dat was in mijn eigen huis voor een paar vrienden. Dit was de eerste keer voor een echt publiek. Viel het op? Ik stond te trillen, had een droge mond en er viel een zweetdruppel op mijn pedalen.” Maar hij vond het wel een ervaring. Want ook al is Soundtastic

45

Sarah was blij dat ze even kon gaan zitten in de zachte rode zeteltjes van het Depot.

hij nog niet zo zeker van zijn muziek, vanavond heeft Adam kunnen aftasten wat hij kan. “Door dit optreden heb ik al veel bijgeleerd over mezelf als muzikant en zanger.”

Iemand heeft de muziek van Adam ooit beschreven als Nick Cave die in een ravijn is gevallen en gewoon wat aan het zingen is, zichzelf wat aan het entertainen in zijn laatste uren voordat hij doodgaat. “Toen ik echt into Nick Cave begon te geraken ben ik beginnen zingen. Dus dat vond ik een leuke vergelijking.” Het thema van Lola’s muziek (hij koos tenslotte zelf voor die naam) is sillymelancholy, onnozel en melancholisch.

Het fragiele De volgende dame heeft al wat meer op podia gestaan. Momenteel heeft ze hoofdpijn, maar niet van de nastress, ze had niet echt stress, van die drie

46

Soundtastic

krieken die ze op heeft dan misschien?

“Maar nee, het kan niet van de drank zijn, een kater heb je pas de dag er na.”

Sarah deed dit jaar mee met Humo’s Rock Rally. “Ik speel al zestien jaar gitaar en schrijf sinds vier jaar mijn eigen nummers, maar echt optreden is pas op gang gekomen door Humo’s Rock Rally.” Sarah is heel blij met de extra deuren die opengaan want optreden vindt ze het allerleukst. “Optreden is mij uitleven, daar kan ik alles in kwijt.

Eigenlijk is er niets dat ik liever doe.”

Ze vindt de Open Mic avond een heel tof idee, omdat er zowel aandacht is voor artiesten die al ervaring hebben als artiesten die helemaal nog niet ver staan, maar eigenlijk even goed kunnen zingen. “Het is typisch in de muziekwereld dat vanaf je een naam hebt iedereen je wilt, maar daarvoor ben je niets. Hier krijgt iedereen een kans. Ik ben nu al wat gekender door Humo’s

open mic Rock Rally, de andere artiesten kunnen even goed zijn, maar hebben gewoon niet het geluk gehad al ‘ontdekt’ te zijn.” Ook vindt ze het fijn allemaal artiesten van verschillende leeftijden aan het werk te zien. En verschillende muziekstijlen. “Mijn eigen muziek is in de stijl van Daughter. Een beetje indiestyle, maar dat wordt voor veel dingen gebruikt. Het fragiele. Fragiele en emotionele muziek is wat ik echt wil maken.”

Ontmoetingsplaats De Open Mic avond is ideaal voor het ontdekken van nieuwe singer-songwriters en aanstormend talent. Maar afsluiten gebeurt telkens met een gevestigde waarde. Vanavond zijn dat er zelfs twee. Na de pauze komt My Little Cheap Dictaphone op het podium.

De groep is al vrij bekend in Wallonië en doet het ook in Vlaanderen niet slecht. “We sluiten altijd af met een hele bekende groep en een iets minder bekende als voorlaatste,” verduidelijkt Klaas.

My Little Cheap Dicatphone trokken zich niets aan van de taalbarrière en gaven een goede show.

Oliver speelde heel mooi, maar zat wat in z’n eigen wereldje. Zijn ogen gingen geen moment open.

“Als dat dan zo een toffe afsluiter als ne Frank Vanderlinden of Filip Kowlier is die na z’n optreden wat blijft hangen en je kan daar als beginner wat mee gaan praten, dat is heel tof.” Zo heeft de Open Mic ook wat weg van een ontmoetingsplaats.

Als laatste vandaag op het programma staat Oliver Symons van Warhola, winnaar van Humo’s Rock Rally 2014, die trouwens niet zo goed naar het advies van Klaas heeft geluisterd want hij zit heel zijn set lang. Oké misschien kan dat moeilijk anders als je in je eentje komt optreden en keyboard speelt, maar toch, het geroezemoes stijgt inderdaad. Wat zeker niet aan de muziek ligt want de melancholische popmuziek van Oliver klinkt heel leuk.

Wanneer de avond afgelopen is loopt Oliver Symons naar de bar, benieuwd wie van de beginners het eerste op hem durft toestappen.

Soundtastic

47

new wave

New wave als erfenis van Joey Ramone

The Cure, onder impuls van Robert Smith, staat vandaag de dag nog steeds bekend als één van de grondleggers van de new wave.

De jaren ’70-’80. Bij het horen van deze jaartallen komt bij zowat elke veertiger een spontaan gevoel van nostalgie naar boven. Donkere kledingstijl, zweverige muziek en kilo’s make-up. Het is de periode van de new wave. De ‘nieuwe rock’, zoals ze wordt genoemd, werd gekenmerkt door bands als Depeche Mode of The Cure, die na 30 jaar nog steeds te bewonderen zijn op de grootste evenementen ter wereld. Een zeldzame stijl met een aparte tint waar men niet omheen kan in de geschiedenisboeken.

TEKST TIJS LISSENS

N

adat Johnny Rotten begin 1978 the Sex Pistols verliet, raakten de veiligheidsspelden al snel uit de mode.

Het zou het begin betekenen van de overgang van punk naar new wave. Toch bleef de punk nog jarenlang invloedrijk, met name op het gebied van mode en popmuziek. Bands als the Cure en Depeche Mode schieten uit de grond en brengen

48

Soundtastic

een heel aparte muziekstijl. De new wave is geboren. Voor het eerst komt de term aan bod. Die term, new wave, geeft aan dat er sprake is van een nieuwe stroming in de brede geschiedenis van de rock-‘n-roll. Gitaarpartijen worden hoekig en synthesizers worden populair. Een nieuwe generatie muzikanten staat paraat om over te nemen.

New wave groeide onder invloed van het commerciële al gauw uit tot dé modestijl van die tijd

new wave

De newwavers waren in ‘80s de opvolgers van de punkers en waren net als punkers te herkennen aan hun uiterlijk De typische kledingstijl van de new wave. Hoe donkerder, hoe beter.

OORSPRONG De stijl kwam vooral tot bloei in New York en op de Britse eilanden. New wave was toen reeds een soort variant van punk.

Muziek werd donkerder, meeslepender en zweveriger als het ware.

Wanneer men aan de stijl denkt, fantaseert men meteen over in het zwart geklede muzikanten met kort en wild haar. New wave groeide onder invloed van het commerciële al gauw uit tot dé modestijl van die tijd. Later kreeg het wel eens het etiket van ‘tegendraadse muziek’ op het lijf geplakt, maar de populariteit steeg met de dag. Kenners verklaarden dat deze populariteit te wijten was aan de punkrage, die in de jaren ’70 onder invloed van the Ramones en the Sex Pistols de wereld inpalmde. Deze punkrage splitste later in new wave-aanhangers en de gothicsubcultuur.

UITERLIJK De newwavers waren in 1980 de opvolgers van de punkers en waren net als punkers te herkennen aan hun uiterlijk. Mensen droegen voornamelijk lederen vesten, brede pullovers en dat allemaal zo donker mogelijk. Zwart was in de mode en zowel mannen als vrouwen gebruiken ontzettend veel make-up. Haar werd blond, zwart of wit geverfd. Daarnaast waren ook sieraden en paternosters populair bij muzikanten. Dé band die de new wave kenmerkte, is ongetwijfeld The Cure. Robert Smith en de zijnen wijken maar niet af van hun stijl en treden nog steeds op zoals in de jaren ’80. Ook Martin Gore van Depeche Mode houdt zich aan de stijl van vroeger. Hij draagt zijn haren altijd asymmetrisch.

NEW WAVE-PIONIERS Muzikanten haalden inspiratie uit New Yorkse voorlopers. Patti Smith, The Velvet Underground of Kraftwerk om er enkele op te noemen. De échte new wavemuziek varieert, zoals bij de meeste genres. Van new wave-pioniers ‘The Talking Heads’ tot Joy Division, wat op een heel andere manier in elkaar zit. Het is een heel brede muziekstijl. Zo werden in het verleden reeds postpunkbands of enkele new-romantic bands tot de new wave gerekend.

Daarom bevat deze periode diverse muzikale genres. Er werd in de jaren ’80 vooral geluisterd naar gitaarmuziek en electro. Tot dat tweede werd bijvoorbeeld OMD gerekend. De synthpop-groep uit Liverpool werden in ’78 opgericht en waren gefascineerd door elektronische muziek. Samen met The Cure, Simple Minds en Depeche Mode kenmerken zij de periode van de new wave.

OPVOLGER Het duurde niet lang alvorens men de zinnen op iets anders had gezegd. De gothic van de jaren ’90 werd in feite genoemd als opvolger van de new wave van jaren ’80. Nochtans bleven de grote lijnen dezelfde. Zo bestond de gothic-stijl eveneens uit diverse muziekgenres. Niet enkel gitaarmuziek, zoals velen denken, maar ook electro en neofolk. De hedendaagse stijl die nog de meeste overeenkomsten toont, is misschien wel de postpunk, die meer aandacht heeft voor de alternatieve muziek. Een echte vervanger van de new wave zal en kan er waarschijnlijk nooit komen. De new wave heeft op deze wereld iets speciaals achtergelaten, en daar zal men nooit omheen kunnen bij het herbekijken van de recente muziekgeschiedenis. (TL)

Soundtastic

49

muziektheater

The Katunaric Family brengt muziektheater Lieden Op Zee tekst en foto’s nele delvaux

“Muziek zegt meer dan duizend woorden”

Muziek en theater, apart roepen ze blije gedachten op, maar wat als je ze samenvoegt: muziektheater. Is het theater waar ook muziek gespeeld wordt of is het een muziekoptreden waarbij iemand opeens een monoloog komt brengen? De jonge acteurs Astrid Ogiers en Thomas Van Caeneghem en de jazzmuzikanten Rob Banken en Trui Amerlinck, samen The Katunaric Family maakten samen hun interpretatie van muziektheater.

50

Soundtastic

Bij het binnenkomen in de zaal is alleen de plaats waar het publiek gaat zitten verlicht. Op het podium is geen leven te bespeuren. Wanneer iedereen zit en uit geroezemoesd is, begint de voorstelling vanzelf. Niemand hoeft duidelijk te maken dat het publiek stil moet worden, dat gebeurt gewoon.

Iedereen wacht in spanning af. Uit het pikkedonker start heel zachtjes één viool. De piano valt bij. En even later ook een gitaar. Je hoort dat het van ergens rechts op het podium komt, maar geen idee waar juist. Dan begint de PowerPointpresentatie op muur tegenover het publiek en je ogen vinden eindelijk een plek om op te rusten. Je zoekt wel eens of je de muzikanten nu weet te vinden, maar het scherm is bijna pikzwart en helpt ook niet veel. Dan verschijnen er woorden.

Van twee mensen, een vrouw en een man. En later ook van de kinderen. De man zit op zee, de rest zit thuis.

Ondertussen komt er af en toen een saxofoon bij de klanken.

Harde felle uitstoten die je doen opschrikken. Die zo luid zijn dat ze bijna pijn aan je oren doen en je voelt de pijn ook die ze in je binnenste veroorzaken. Zangstemmen vormen een zweverige leidraad. Je hebt eindelijk door dat de muzikanten twee meisjes en twee jongens moeten zijn. Je luistert.

Je luistert intenser dan je ooit hebt geluisterd. Want het is te donker. Je leest de woorden en je luistert naar de muziek.

Het verhaal gaat verder. De familie mist de man, de vader.

Ze willen dat hij terugkomt. Trage, lage celloklanken vullen de lucht. Ze missen hun vader, “kom terug papa, kom terug papa,” roept een stem uit de oude radio die nu aan de kant van het podium verlicht wordt. Ook meteen het enige deel

van het podium dat je ooit te zien gaat krijgen. Je wordt helemaal meegesleept in het verhaal en luistert naar de muziek.

Die muziek spreekt jou persoonlijk aan. Je kan niet meteen onderscheiden welke instrumenten je juist hoort. Gitaar, piano, saxofoon, cello, ze gaan allemaal in elkaar op. Maar het voelt alsof er speciaal voor jou een verhaal vertelt wordt. Dat jij het moet snappen. Zo intiem naar een muziekvoorstelling luisteren als dit heb je nog nooit meegemaakt. En wanneer de laatste noten geklonken hebben en de lichten terug aan gaan, heb je even nodig om terug op je effen te komen. Maar applaudisseren, dat lukt wel.

Het hele idee is gebaseerd op het radioprogramma Groeten Aan Zeelieden, gepresenteerd door Lutgart Simoens. Wanneer een man op zee ging konden hij en zijn familie niet zo gemakkelijk contact houden. Via het radioprogramma konden zijn vrouw en kinderen hem toch een boodschap overbrengen.

Hoe is dit stuk tot stand gekomen?

Thomas: aan de eettafel bij Astrid thuis waren we eens over radio aan het babbelen. Astrids vader vertelde over een programma Groeten Aan Zeelieden en wij waren meteen geïntrigeerd. We hebben het radioprogramma opgezocht en een klein fragmentje beluisterd. Waanzinnig was dat, super schoon. We wisten meteen: daar willen we ooit iets mee doen en daar moet muziek bij!

Hoe verliep het proces een stuk te maken met 2 muzikanten en 2 acteurs?

Astrid: Dat was een heel moeilijk proces, het verliep absoluut niet vlot. Het was moeilijk om een manier van samenwerken te vinden. Wat we vaak deden was dat de jongens apart werkten en de meisjes apart werkten en dan toonden we dat aan elkaar. Het heeft een hele tijd geduurd voordat alle puzzelstukjes in elkaar vielen.

Wanneer hadden jullie echt het gevoel, hier hebben we iets.

Trui: 2 weken geleden.

moest een heel teder iets worden. We zijn heel blij met het gevoel dat we op deze manier hebben kunnen overbrengen.

Thomas: Veel mensen zeggen dat het vroeger beter was. We hebben dan nagedacht over ‘vroeger’, de tijd van de radio.

En dan zijn we er op gekomen dat het vroeger helemaal niet beter was. We dachten: die mensen op de radio die gaan, omdat ze elkaar al zolang niet meer gezien hebben, hun hart blootleggen en we gaan de schoonste dingen horen, maar dat waren super banale dingen. Dat was niet mooier of eerlijker of groter, dat was gewoon hetzelfde, het was alleen moeilijker om iemand te bereiken.

Wat betekent de muziek in dit stuk?

Astrid: Alles. Voor ons als acteurs was het heel fijn om samen te werken met deze muzikanten. Het leuke aan muziek is, en nu spreek ik tegen mijn eigen winkel, muziek zegt meer dan duizend woorden. Met die muziek plus die woorden die geprojecteerd worden, creëren we een soort nieuwe taal. Dat vond ik heel fijn. De muziek is onontbeerlijk, zonder muziek zou het niets zijn.

Waarom de keuze jullie helemaal in het donker te zetten?

Rob: We hebben het ook uitgeprobeerd met licht, met een klein lampje, maar uiteindelijk…

Thomas: … het gaat niet over ons.

Rob: Voilà. Wij dienen hetgene wat daar gebeurd (wijst naar de zaal). Wij zouden teveel afleiden. Dan is het publiek niet bezig met het verhaal. Wij zijn puur om dat te ondersteunen.

Het is de muziek en de kleine geluidjes die we maken die belangrijk zijn, wij niet. Als mensen ons zagen zitten, hadden we die breekbaarheid nooit kunnen creëren.

De oude radio is het enige stuk decor dat The Katunaric Family gebruikt.

Rob: Dat was écht vrij op het einde pas.

Astrid: Anderhalve week geleden hebben we het voor het eerst aan een paar mensen laten horen en de reacties waren heel positief.

Wat willen jullie vertellen met deze voorstelling?

Rob: We willen vooral een heel nostalgische sfeer overbrengen. Van de vroegere communicatie tegenover de communicatie nu. Dat is hetgene wat ons het meest inspireerde. Het

Soundtastic

51

rubriek

13, 5 0 €

14, 5 0 €

19, 5 0 €

14, 5 0 €

14, 5 0 €

HERCULES & LOVE AFFAIR

TOM VEK

THE ANTLERS

OASIS

BASKERVILLE

Feast Of The Broken Heart

Luck

Familiars

Definitely Maybe

Strong Room

13,0 0 €

Hier komt reclame 14. 5 0 €

14, 5 0 €

(Remastered) (3CD)

15,0 0 €

14, 5 0 €

THE SEDAN VAULT

MESHELL NDEGEOCELLO

TAYLOR MCFERRIN

JACK WHITE

NIGHTMARES ON WAX

Minutes To Midnight

Comet, Come to Me

Early Riser

Lazaretto

N.O.W. Is The Time

13, 5 0 €

14,0 0 €

14, 5 0 €

CLAP YOUR HANDS SAY YEAH

ARCHIE BRONSON OUTFIT

Only Run

Wild Crush

14, 5 0 €

SMOOVE & TURRELL

HUNDRED WATERS

Broken Toys

Moon Rang Like A Bell

A L T E R N A T I V E

(2CD)

THE PAINS OF BEING PURE AT HEART Days Of Abandon

O N L I N E

R E C O R D S T O R E

W W W . B I L B O R E C O R D S . B E B I L B O • L A D EUZ E PL E I N 13 • B - 3 0 0 0 L EU V E N • 016 5 0 07 73

52

Soundtastic

14,0 0 €