Tab

Nulnummer  4,50euro  maand juni 2011

seksloze relatie travestiet gigolo minnares eenzaamheid

Kort maar Krachtig

1

2

Taboe, of niet?

Drugs zijn dodelijk, alcohol schaadt je hersenen, voor seks betaal je niet en durf er maar eens voor uit komen dat je rechtse ideeën hebt.

En dan beweren ze dat onze overgrootouders in een bekrompen maatschappij leefden. Wij? Wij zijn ruimdenkend, avonturiers als het om grenzen verleggen gaat en nog steeds de dapperste der Galliërs.

Tot we moeten uitkomen voor onze ideeën, onze fantasieën en onze bezigheden. Of durf jij morgen aan tafel tegen je mama zeggen dat je gisteren niet kon slapen door de Speed die je genomen had? Ga je tegen je partner verklaren waarom je soms langs de prostituees gaat?

En ga je in juni dronken naar je mondeling examen? Tab.-Magazine wil een einde maken aan deze taboes (of denken we alleen maar dat dit taboes zijn?) en start daar vandaag mee. En jij, wat doe jij? Blijf jij even bekrompen als de rest van onze samenleving of doe je mee met ons?

Jolien Vervoort, Jolien Leon en Kato Mannaerts

3

In dit nummer

Ik bied een sociale dienst

6

Op het podium word ik een echte diva

8

Ik heb nooit een echt thuis gekend

14

Ik focus mij op het aantrekkelijkste van een vrouw

18

We doen alles op onze manier

20

Ze wil niet vrijen

30

Samen ben je eenzaam

34

8 4

14

20

Parijs in de fotostudio

36

Wir haben es nicht gewusst

39

Verzet bracht vooral miserie

40

Elk volk zijn eigen plaats en eigen staat

44

Zijn vrouw is een bitch

48

Sex and drugs

54

30

39

40 5

e o

ik bied een

sociale dienst

6

re

Julie is een 55-jarige prostituee die maandelijks haar verhaal brengt in TAB.-magazine.

“Als je jong bent, is het leven nog zorgeloos en leuk.

Seks is geen probleem en je geniet met volle teugen van elke aanraking. Later verandert dit: je trouwt, krijgt kinderen, hebt je leven, je werk. Door al die drukte kan je jouw man niet alle dagen geven wat hij wil. Een man blijft een man en wanneer zijn klein ego naar boven komt, moet hij worden geholpen.

Daar dienen wij, prostituees, voor. Wij helpen de vrouwen hun man te behouden door ze naar ons te laten komen. Hier komt er geen liefde aan te pas.

Prostitutie is een stiel. Op het moment dat de man binnenkomt, kun je wel spreken van een zekere vorm van liefde. Maar één keer de man buiten gaat, dan zijn de gevoelens gedaan. Moest de man niet naar ons komen dan gaat hij op zoek naar een minnares en dat brengt heel veel gevoelens met zich mee. Zoiets breekt een huishouden, ik zou nooit een huwelijk breken. Ik heb daar respect voor.”

“Als de man na het vrijen naar huis gaat, is hij opgelucht. Hij zal niet vol frustraties beginnen zagen bij zijn vrouw. Integendeel, de man gaat naar huis met een gevoel van rust en hij zal zich gezellig naast zijn vrouwtje kunnen nestelen.”

“Wij, prostituees, bieden een sociale dienst. Ik ben er van overtuigd dat wij huwelijken redden. Voor mij is het het schoonste cadeau dat een man na onze afspraak mijn huis verlaat en met een voldaan gevoel terug bij zijn vrouwtje in de zetel kruipt.”

Jolien Vervoort | JL | KM

7

Een duik in de kattige travestietenwereld

Op het podium word ik een

echte diva

Kato Mannaerts | JL | Foto’s: JV

8

9

Proficiat. De meeste mensen denken dat elke travestiet ook een homo is.

Joey: Dat is nu eens echt niet waar. Er zijn er uiteraard wel veel, maar het is niet altijd hoor. Ik ken al een paar travestieten die hetero zijn.

Als je Joey (19) overdag op zijn werk ziet, zie je gewoon een leuke en heel spontane jongen. ‘s Avonds kan dit echter helemaal veranderen. Dan verandert Joey in Miss Joëlle en geeft hij het beste van zichzelf. Tab.-Magazine dompelde zich onder in de blitse glamour wereld van travestieten.

Wanneer en hoe ben je bij travestietenshows terecht gekomen?

Joey: Mijn vriend werkt voor Mask’ara en daar daagden ze mij uit om eens mee te doen. Hij geeft al zeven jaar shows. Mijn eerste show was een wedstrijd, dat moet nu ongeveer een jaar geleden zijn.

Dus meteen meedoen aan een wedstrijd? Gedurfd.

Joey: (lacht) Ja. Het probleem was enkel dat de concurrentie mij niet graag zag komen. Eén van de juryleden werkte namelijk samen met mijn vriend. Daardoor dachten ze dat ik de wedstrijd op voorhand al een beetje gewonnen had.

Aangezien het je eerste wedstrijd was, kon dat uiteraard niet.

Joey: Daar vergis je je in! Akkoord, eerste was ik niet, maar toch tweede. Na die uitslag had ik de smaak helemaal te pakken en bleef ik meedoen aan shows.

10

Ik kan mij voorstellen dat het een ongelooflijke make-over is. Daar moet toch waanzinnig veel tijd in kruipen. Elke show opnieuw.

Joey: Absoluut. Ik heb alles eigenlijk geleerd van mijn vriend. We zorgen altijd dat we ongeveer twee uur op voorhand op locatie zijn. Dan maken we ons samen klaar en ontvangt één van ons de gasten. We proberen om dat samen te doen, maar samen klaar geraken lukt meestal niet. (lacht) En dan telkens zorgen voor nieuwe outfits.

Joey: Dat is inderdaad nog een extra zoektocht.

Meestal zoeken we stoffen die we mooi vinden en tekenen we zelf een ontwerp. Soms bestellen we ook dingen via het internet. Mijn vriend zorgt voor de pluimen en zo krijgen we geweldige outfits.

Op jouw site zag ik dat je ook prachtige hoofddeksels hebt.

Joey: Dat zijn allemaal creaties van mijn vriend. Als hij een idee heeft en dat uitwerkt, dan kan hij daar uren aan bezig zijn, zonder stoppen. Zo kunnen we schitteren op het podium en zijn we origineel.

Ik kan mij voorstellen dat jullie hobby ook veel moet kosten.

Joey: We hebben inderdaad geen goedkope hobby uitgekozen. Wij werken allebei dus dat helpt en deze zomer hebben we onze eigen show. Als er veel volk komt kijken, verdienen we alle kosten weer terug.

Heb je ooit last van plankenkoorts of zenuwen?

Joey: Elke keer. Het moment voor ik het podium op moet, ben ik heel zenuwachtig. Eens ik er dan sta, begin te zingen en helemaal in mijn element

11

“Concurrenten steken elkaars pruik in brand of steken naalden in elkaars lippenstift�

12

ben, verdwijnen de zenuwen als sneeuw voor de zon. Dan word ik iemand helemaal anders.

Dan worden jullie echte diva’s.

Joey: Daar heb je geen idee van.

Wij kunnen echte katten zijn dan.

Hoe bedoel je?

Joey: Mij is het nog nooit overkomen, maar mijn vriend al wel.

Sommige concurrenten steken elkaars pruik in brand of steken naalden in lippenstift. Als iemand die lippenstift dan gebruikt, liggen zijn lippen helemaal open.

Dat is serieuze concurrentie.

Eens je helemaal omgetoverd

bent, zijn jullie zowel uiterlijk als innerlijk vrouw.

Joey: Dat kun je wel zeggen. Al wil ik hier een vooroordeel uit de weg ruimen. Het is niet omdat wij er als een vrouw uitzien op het podium en ons zo gedragen, dat wij een vrouw willen zijn. Ik ben een jongen en blijf dat.

Travestieten en homo’s zijn nog steeds een groot taboe in onze samenleving.

Joey: Daar kan ik gemakkelijk op reageren. Er wordt gewoon nooit over gepraat. Hierdoor vormt iedereen zijn eigen beeld over “ons” en ontstaan er foute ideeën.

Bestaan er voor jou nog taboes?

Joey: Dat is een moeilijke. Pedofilie is er alvast zeker één van. Voor de rest kan ik niet meteen op iets komen.

Hartelijk bedankt voor dit gesprek!

Als jullie geïnteresseerd zijn, kunnen jullie Miss Joëlle altijd boeken voor optredens of ontvangsten.

Het is ook mogelijk naar een show te gaan kijken. Meer informatie vind je op www.missjoelle.be

13

Erik* bracht zijn hele leven door in instellingen

ik heb nooit een

echte thuis

gekend

Jolien Vervoort | KM | Foto: KM

14

Al van zijn negen maand werd Erik in een instelling geplaatst door de jeugdrechter. Heel zijn jeugd groeide hij op in tehuizen over het hele land. Ondertussen is hij 17.

“Ik studeer voeding en verzorging in het vijfde middelbaar. Op dit moment wil ik mijn diploma halen, een levensdoel heb ik nog niet. Ik heb al anderhalf jaar een vriendin maar zij mag hier niet blijven slapen. Het enige verschil met een normale zeventienjarige is dat ik na school niet naar huis ga.”

Erik werd als baby samen met zijn twee jaar oudere broer geplaatst. “Ik weet niet waarom ik juist door de jeugdrechter ben geplaatst. Al mijn vragen worden op mijn achttiende verjaardag opgelost, dan mag ik eindelijk mijn dossier inkijken. Uit wat ik van mijn familie hoorde, heb ik opgemaakt dat mijn ouders geen geld meer hadden om voor mij te zorgen en dat er veel problemen waren. Daarom kijk ik uit naar mijn volgende verjaardag om eindelijk de waarheid te weten en alleen te gaan wonen. Je mag van de jeugdrechter nog blijven na je achttien jaar maar ik wil direct alleen gaan wonen. Beginnen aan een nieuw hoofdstuk in mijn leven. Weg van de instelling, weg van mijn problemen.”

“Toen ik pas werd geplaatst heb ik in twee verschillende tehuizen gezeten. Door mijn jonge leeftijd heb ik daar niet veel herinneringen aan overgehouden.

Daarna heb ik elf jaar in Hof Ter Heide in Hoboken gewoond. Daar ben ik dan buiten gegooid omdat ik agressieproblemen had. Op naar de Potgieter in Borgerhout. Vervolgens ben ik even bij mijn moeder ingetrokken, tot ik naar de Grote Wijn kon gaan. Daar hebben ze mij buiten gegooid omdat ik terug last had van agressieproblemen. Dan werd ik geplaatst in Mol, wat een jeugdgevangenis is. Er hangen zelfs tralies voor de ramen. Vandaar uit ben ik naar de psychiatrie verhuisd. Van de psychiatrie naar Don Bosco en van Don Bosco terug naar mijn moeder. Toen had de jeugdrechter beslist dat een pleeggezin beter was voor mij, daarom moest ik naar Geel. Daar liep

het helemaal uit de hand, mijn pleegmoeder heeft mij daar geslagen en ik heb gevochten met mijn pleegvader die mij uiteindelijk heeft gewurgd. Wegens plaatsgebrek, ben ik beland bij de moeder van mijn vriendin. Na enkele weken hadden ze crisisopvang voor mij gevonden op een boerderij in Deurne. En op 12 augustus 2010 ben ik hier terecht gekomen in Schoten.

Het was zwaar om van instelling naar instelling te verhuizen want je bouwt vriendschappen op maar moet altijd terug vertrekken. Zo heb ik nooit een echt thuis gekend, maar hier in Schoten zit ik goed.

Ik heb een leerstudio, dat betekent dat ik een keuken, slaapkamer en living heb. Het is zoals een student die op kot zit, ik doe zelf de boodschappen, kuis en kook. Het enigste verschil is dat er hier opvoeders zijn. Als ik naar de winkel moet dan vraag ik geld aan de opvoeders en dan neem ik na de inkopen het ticketje mee. Zoals vandaag ben ik kleren gaan kopen.

Ik heb 80 euro gekregen en ik heb daarna mijn ticketjes afgegeven. Zo kunnen de opvoeders mee mijn budget in het oog houden. Wekelijks krijg ik 40 euro om eten met te kopen. Als ik goed oplet kom ik zelfs met 20 euro toe in de Aldi. Zo kan ik de overige 20 euro gebruiken voor kleinigheden zoals een broodje kopen of iets voor mijn vriendin kopen.”

“Het gemis van een echt gezin en thuis heb ik nooit gehad. Heel mijn jeugd door ben ik geplaatst daardoor ben ik niets anders gewoon. In het weekend woon ik bij mijn vriendin. Als ik dan zie dat zij wel een gezin heeft dat om haar geeft en van haar houdt dan doet het pijn. Al een geluk hebben ze mij daar helemaal mee opgenomen in het gezinsleven, ik ben één van hen geworden. Later wil ik graag een gezin hebben en ga ik er heel goed voor zorgen. Mijn kin-

15

*Erik is niet de echte naam van de ge誰nterviewde. Zijn privacy is wettelijk beschermd omdat hij onder toezicht staat van de jeugdrechter.

16

deren mogen niet hetzelfde meemaken. Daar heb ik alles voor over.

“Het leven in een tehuis verschilt niet zoveel van het leven in een gezin. Ik sta elke ochtend zelf op, neem de bus naar school, kom ‘s avonds terug thuis met de bus, ruim mijn kamer op, maak huiswerk en kijk wat tv. Je moet hier wel met veel mensen kunnen samenwonen maar dat verloopt heel goed. We zijn één grote familie geworden. Er zijn hier geen psychologen maar we hebben wel jeugdvergaderingen waarop we bespreken wat er aan de hand is en hoe we de taken verdelen. De enige regel die me stoort is dat ik niet mag roken op mijn studio. Als je wordt betrapt moet je een boete betalen van 10euro. Ik heb ondertussen al zo’n 30 euro aan boetes gekregen. De opvoeders komen hier soms binnen zonder te kloppen en daar word ik wel heel boos van. Mijn privacy moet gerespecteerd worden. Gelukkig is dit nog maar een paar keer gebeurd.”

“Al van kleins af aan heb ik er nooit een geheim van gemaakt dat ik geplaatst was. Iedereen heeft er altijd goed op gereageerd. Ik heb het verhaal één keer aan mijn vriendin verteld en sindsdien stelt ze geen vragen meer. Ze is het al gewoon dat ik hier zit. Vrienden zal ik nooit meenemen. Wat kunnen zij hier doen? Vroeger ging ik altijd bij de andere kindjes spelen. Alleen mijn verjaardagsfeestjes gingen hier door.”

“Ik heb geen contact meer met mijn familie. Mijn vader heeft mij in de steek gelaten en mijn moeder zie ik ook niet meer. Het vreet wel aan mijn zelfbeeld maar ondertussen ben ik het al gewoon. Mijn moeder brak mij heel vaak af en gaf mij van alles de schuld.

Verder heb ik nog twee half zussen en één echte broer die samen met mij werd geplaatst. Van hen zie ik niemand meer terug. Mijn broer heeft heel mijn leven verzuurd. Hij heeft mij en andere kinderen in de instelling verschillende keren verkracht. Toen ik problemen had met mijn pleeggezin, is hij tegen mijn

pleegouders gaan zeggen dat ik aan de drugs zat, wat alles nog veel moeilijker maakte. Nadat bekend geraakte dat mijn broer mij en anderen misbruikte, werd hij overgeplaatst naar de psychiatrie. Ik vind het erg dat mijn vader wel voor hem blijft zorgen ondanks alles wat hij heeft gedaan. Hij blijft hem verdedigen. Dat heeft hij voor mij nooit gedaan. In plaats van te helpen, sloeg hij mij liever. Dat was voor mij de druppel, ik heb tegen hem geroepen ‘gij zijt mijn vader niet, ga weg’ en sindsdien heb ik hem nooit meer gezien.”

Erik zucht, “hoe ik dit alles verwerk weet ik niet. Ik kan er wel kracht uit putten dat ik goed ben terecht gekomen en dat ik zeker weet dat ik nooit zoals mijn familie zal worden. Ik heb bewezen dat ik karakter heb. Mijn vriendin helpt mij om er bovenop te blijven en met de opvoeders hier kan ik goed praten. Ik ben heel lang naar een psychiater geweest om over alles te praten en dat heeft mij veel goed gedaan”.

“Jongeren die in instellingen zitten krijgen automatisch een slechte naam. Mensen denken direct dat wij criminelen zijn, maar ze zouden eens een dag moeten meedraaien. Dan zullen ze zien dat wij jongeren zijn zoals andere. Wij kunnen alleen niet in een gezinssituatie meedraaien door omstandigheden. Er zijn natuurlijk wel criminele jongeren maar je moet zelf kiezen of je daarin meegaat of niet. In Mol kan je de kneepjes van de criminaliteit leren maar ik heb ervoor gekozen om op mijzelf te leven en hoe ik met mijn agressie moet omgaan.”

“Of ik gelukkig ben met mijn leven hangt van dag tot dag af. Soms denk ik: shit ik zit hier weeral een dag en dan kan ik heel ongelukkig worden, ongelukkig met wat ik heb en wat ik heb bereikt. Op die momenten wil ik er niet meer zijn. Maar eigenlijk heb ik al enorm veel bereikt: ik studeer, gebruik geen drugs, word binnenkort 18 jaar en heb een pracht van een vriendin. Ik zou trots moeten zijn op mijzelf en het leven omarmen,” besluit Erik.

17

Tussen de lakens met gigolo Marnix

Ik focus mij op het aantrekkelijkste van een vrouw Kato Mannaerts | JL | Foto: KM

18

Ook vrouwen hebben soms nood aan seks wanneer ze geen partner hebben. Mannen hebben een uitgebreide keuze aan vrouwelijk vermaak in de hoerenbuurten, maar waar moeten de vrouwen naartoe? Gigolo’s staan immers niet voor het raam. Gelukkig bestaat het internet!

Gigolo Marnix is te vinden op het internet en vond na een zware nacht even tijd om met ons te praten.

M: Seks is zeker en vast uitputtend, daarom beperk ik mijn afspraken. Hoeveel precies hou ik voor mezelf.

Discretie is zeer belangrijk in mijn beroep.

Goedemorgen! Wanneer en hoe ben je op het idee gekomen om in de prostitutie te gaan?

Marnix: Toen ik 34 jaar oud was, zocht ik naar een extra bijverdienste. Vrienden en collega’s hadden me al vaker een Casanova genoemd. Zo is het idee tot gigolo ontstaan.

Soms moet je toch vreemde verzoeken meemaken of in vreemde situaties terecht komen.

M: Mijn website is zeer braaf en daardoor krijg ik niet veel ongebruikelijke verzoeken. Maar ja, af en toe kom ik wel in vreemde situaties terecht.

De eerste keer moet een serieuze stap geweest zijn.

M: Dat viel goed mee. Toen ik aankwam bij die vrouw, hebben we eerst wat gepraat in de zetel. Ze vertelde mij dat ze al eerder een gigolo had gebeld en die gewoon aan de deur had laten staan. Dat stelde me gerust, ik was op zijn minst de voordeur toch al gepasseerd. (lacht) Dan nog blijft het voor een gigolo moeilijker dan voor een prostituee om seks te hebben. Jullie moeten een erectie krijgen, vrouwen kunnen glijmiddel gebruiken en beginnen.

M: Als ik bij een vrouw kom, zoek ik telkens haar meest aantrekkelijke punt. Iedere vrouw heeft wel iets. En zo is het niet moeilijk voor mij om een erectie te krijgen en kan ook ik genieten van de seks.

Ik kan mij voorstellen dat het soms zwaar moet zijn. Fysiek dan vooral.

Zoals?

M: Onlangs was ik op bezoek bij een getrouwde vrouw. We hadden seks in de zetel en toen we daar lagen, brak de zetel in twee. Ik heb daar in mijn blootje de zetel terug in elkaar moeten zetten! De volgende keer merkte ik dat er een nieuwe zetel stond en vertelde ze mij dat haar man vroeg om voortaan het bed te gebruiken.

Getrouwde vrouwen zijn dus een deel van je cliënteel. Heb je een vaste “soort” groep van vrouwen?

M: Niet echt. De meesten zijn wel van mijn leeftijd of net iets ouder. Ze komen van alle sociale klassen. Ik bedien wel enkel en alleen vrouwen, geen mannen.

Voor veel mensen zijn prostituees en gigolo’s een taboe. Wat is nu voor jou taboe?

M: Mijn taboes zijn toch allemaal seksueel getint: anale seks, seks met mannen, plasseks en seks met minderjarigen.

19

Dwerggroei in Vlaanderen

We doen alles op onze

manier Jolien Vervoort | Jolien Leon | Foto’s: JL

20

Hoe zou het voelen om altijd de kleinste te zijn? Om nergens aan te kunnen? Om anders te zijn?

Daar kunnen Joyce en Bruno over spreken.

Joyce is 21 jaar oud en zit in haar tweede jaar orthopedagogie. Ze is een normale tiener die houdt van dolfijnen en zwemmen. Alleen haar lengte is anders. Joyce is namelijk geboren met een zeldzame dwerggroei. Slechts acht gezinnen op de hele wereld hebben dezelfde aandoening als zij. Toch is ze met haar 125cm een gelukkige tiener.

Bruno is 53 jaar oud en is schoenmaker van beroep. Hij heeft zijn eigen winkel in Boechout en heeft zijn eigen petankbaan thuis.

Bruno is met zijn 140cm de trotse vader van Joyce. “Mijn vrouw heeft een normale lengte. Toen zij zwanger raakte, hadden we 50% kans op een kindje met dwerggroei. Joyce kreeg dezelfde afwijking als ik, maar wij bekijken dat niet als een handicap. Wij kunnen alles doen wat anderen doen, op onze eigen manier.�

21

22

23

24

“In ons huis hebben wij geen speciale verbouwingen gedaan. Als je alles gaat aanpassen aan je lengte kan je in een normaal huis niet functioneren�

25

“Ik ben aan het leren om auto te rijden. Ik doe dit net zoals iemand met een normale lengte.

Alleen heb ik extra kussens op de zetel liggen en staat er een verlengstuk op de pedalen.�

26

27

28

Joyce: “ik zwem twaalf uur per week en fiets elke dag naar school” 29

Seksloos huwelijk

Ze wil niet

vrijen Jolien Leon | JV | Foto: KM

30

Peter is 49 en leeft al 25 jaar in een seksloos huwelijk. Zijn vrouw legt de schuld bij hem en hierdoor is zijn zelfbeeld zodanig verschrompeld dat hij er niet in slaagt contact te leggen met andere vrouwen. “Een seksuoloog en een huisdokter raadden mij aan een minnares te nemen.”

“Mijn vrouw leerde ik in de jaren ’80 kennen. Iedereen zei dat ik de hoofdvogel had afgeschoten. Ze was niet echt mijn type, maar uit schrik om alleen te blijven, begon ik toch iets met haar. De eerste maanden vreeën we, tot er een condoom scheurde. Mijn vrouw was zo ziek van de morning after pil dat ze vaginitisch kreeg waardoor penetratie niet meer mogelijk was. Na enkele maanden was onze seksuele relatie eigenlijk al voorbij.”

Zelfbeeld “Mijn eigenwaarde is sindsdien zodanig naar beneden gezakt dat ik niet direct succes oogst bij andere vrouwen. Ik heb al drie zware depressies doorgemaakt en vrouwen merken meteen dat je depressief en pessimistisch bent. Het seksloos zijn knaagt zwaar aan mijn zelfbeeld en is dus waarschijnlijk wel mede de oorzaak. Mijn vrouw zegt dat ik niet kan vrijen, daarmee is voor haar de kous af, dat is erg hard. Vrijen kun je in mijn ogen leren, iedereen kan dat. Ook mijn carrière verliep slechter en slechter.

Een vriendin van mijn vrouw zei me ooit dat ik een veel hogere functie zou hebben, moest ik een andere vrouw hebben. Deze situatie is voor mij een onverdiende straf.”

Hulp “Aan prostitutie doe ik niet. Dat is gewoon zielig.

Voor seks betaal je niet. De maatschappij zou dat gratis ter beschikking moeten stellen aan mensen die het nodig hebben. Iedereen heeft het recht op intimiteit, het is een geboorterecht. Waarschijnlijk zit er een heel leger van mensen zonder seks, maar ze spreken er niet over. Ik heb daar vrijwel onmiddellijk over ge-

sproken. In 1990 ben ik al hulp gaan zoeken bij een CGSO, dat is nu een centrum voor geboorteregeling en seksuele opvoeding. Het waren charlatans, ze wisten ook niet wat ze moesten zeggen. Dan ben ik naar therapeuten, psychologen en psychiaters geweest die het ook allemaal niet wisten. Zelfs een seksuoloog kon mij niet helpen, de oplossing die zij voorstelde was een minnares te nemen, net zoals mijn huisdokter had aangeraden. ‘De vrouwen lopen wel niet op straat met een plakkaat dat ze beschikbaar zijn als minnares,’ antwoordde ik.”

“Momenteel neem ik pillen om mijn libido lam te leggen. Maar een libido is een natuurlijk gegeven, dat stop je niet zomaar weg. Met de pillen wordt het draaglijker, maar je neemt toch geen pillen om een natuurlijke drang te onderdrukken? Ik word een zombie door die pillen, ik ben een tikkende tijdbom.”

Vrienden “Mannen praten altijd over dezelfde onderwerpen; voetbal, vrouwen en auto’s. Over seks ook, maar alleen verhalen vol grootspraak. Als je zegt dat je geen seks hebt, wordt het weggelachen ‘ge zevert zeker’.

Het is een onbespreekbaar onderwerp met vrienden.

Als je geen seks hebt, ben je geen man. Mensen weten niet hoe ze ermee moeten omgaan. Ik weet zelf ook niet hoe ik ermee om moet gaan. Ik weet het al jaren niet.”

Welcome to hell “Mijn vrouw wil er niet over spreken. Het is alsof ik tegen een muur praat. Ze zegt dat ze het niet nodig heeft, als ik zeg dat ik het wel nodig heb, dan stopt

31

32

het gesprek. Ze heeft wel een dildo in haar nachtkastje liggen. Als ik haar daarover aanspreek, lacht ze dat weg. Dat kwetst mij enorm hard, want die dildo betekent dat ze wel nood heeft aan seks. Mijn relatie is een gevangenis. Ik durf amper op vakantie gaan.

De zomer is voor mij een nachtmerrie. Overal zie ik dan schaars geklede vrouwen. Zo was onze reis naar Italië vorig jaar verschrikkelijk, mijn libido is niet dood. De zomer is voor mij “welcome to hell”.

Ondanks alles zie ik haar wel graag. Het is een hele goede, intelligente vrouw waarmee ik kan praten, maar seks, dat knaagt enorm. Mijn vrouw vertelde mij onlangs dat ze al met een andere man geslapen heeft. Met hem was er toen geen probleem. Ze zei dat alle schuld bijgevolg bij mij lag. Op zo’n moment voel je jezelf machteloos.”

Relatie “Ik zeg al jaren dat ik weg ga bij mijn vrouw moest ik iemand anders vinden. Door het sociaal isolement en het gebrek aan zelfvertrouwen vind ik niemand.

In discotheken zie ik altijd een leger mannen staan zonder vrouw, een jaar later staan ze daar nog steeds zonder vrouw en twee jaar later ook. Dat is een probleem waar iets aan moet gebeuren. Een organisatie als Sensoa gaat altijd uit van seksuele problemen in een relatie. Maar wat met mensen die geen relatie hebben? Toen ik hun vroeg waarom ze hun focus niet verlegden naar een ander onderwerp, antwoordden ze dat ze betaald worden voor de aidspreventie etc. Dat is oud nieuws, daar zijn bibliotheken van volgeschreven. Ze zien niet dat er een leger van mensen is zonder relatie die niet weten hoe ze aan een relatie moeten geraken. Het is dus niet alleen het taboe van geen seks hebben, maar ook het taboe van geen relatie. Daar wordt behalve bij jongeren niet over gesproken.”

Toiletten “Een vrouw versieren is een militaire operatie.

Er zijn strategieën en technieken voor nodig. Die paringsdans steekt mij tegen, ik heb daar geen zin

meer in. Ik vind dat het 50/50 is. Een vrouw mag ook stappen zetten. Een vrouw wil dat je je kunstjes toont om nadien met een vriendin in de toiletten te bespreken of je gebuisd bent of niet. Knappe vrouwen hoeven bij manier van spreken maar knip te doen en de mannen liggen aan hun voeten. Voor vrouwen die niet aan de ideale maten voldoen, moet deze maatschappij ook een hel zijn.”

“Vrouwen krijgen geen toegang tot mannen die hen niet zomaar durven aanspreken. Zo mislopen ze de kans een schat van een man te vinden. Vrouwen zeggen altijd ‘alle mannen zijn slecht’, maar welke mannen durven er stappen zetten? De macho’s en de gigolo’s. Vrouwen moeten leren initiatief nemen en kijken naar de andere mannen die geen initiatief durven nemen. Niemand vindt een afwijzing prettig.

Daarom blijf ik eigenlijk bij mijn vrouw.”

Uitweg “Mijn droom is om er ooit een website over te beginnen, want zelfhulpgroepen bestaan niet. Je vindt er duizenden over aids en soa’s, maar dat verhaaltje zijn we ondertussen al beu gehoord. Als de overheid ziet dat er nood is aan een flirtcursus, moeten ze toch ingrijpen? Als je aan geestelijke gezondheidszorg wil doen, dan moet je daar iets aan doen. Ik wil absoluut mijn verhaal vertellen.”

“Ik zie geen uitweg. Ik blijf bij mijn vrouw omdat ik het ook niet alleen zou aankunnen. Mijn zelfbeeld is zodanig verschrompeld, dat is niet meer op te bouwen. Ik hoop nog altijd op een mirakel, dat ik iemand ontmoet. Al zie ik nog altijd de signalen niet.

In een discotheek zei mijn vrouw dat ik moest stoppen met naar een vrouw te kijken die steeds naar mij keek, ik had het niet eens door. Zo ontmoet ik nooit iemand.”

33

Op vakantie bij de fotograaf

Parijs in de

fotostudio

Jolien Vervoort | JL | Foto: EB

34

De zomer komt eraan en iedereen plant zijn verre reis naar Thailand of New York. Maar hoe zit het als jij zo’n reis niet kan betalen en toch met vakantiefoto’s wil pronken?

Er kan met wat technologie bij de fotograaf in de studio een heel vakantiealbum gemaakt worden.

Je poseert voor een bluescreen en dan wordt er handig met photoshop de Eiffeltoren achter geplaatst. Of wilt u liever een prachtige piramide?

Piet Van Den Heuvel is een 56jarige fotograaf uit ’s Gravenwezel.

Hij werkt 31 jaar als fotograaf en maakte voor het eerst kennis met dit fenomeen tijdens zijn stage.

“Ik deed stage in de jaren 80.

Daar kwam voor het eerst een gezin binnen die zo’n fotoshoot wou. Deze trend komt uit de jaren 1800. Daar werkten de schilders met voorgeschilderde achtergronden van parken en interieurs. Zo kon de klant kiezen waar hij werd

afgebeeld. Eigenlijk de voorloper van photoshop” (lacht).

Begrijpt u waarom mensen dit doen? “Zeker, we leven in een maatschappij waar de druk enorm hoog ligt om verre reizen te maken en we pronken daar maar al te graag mee. Geef toe, als iedereen zijn reisplannen bekend maakt, is het niet leuk om te vertellen dat jij in plaats van een prachtige zomervakantie thuis blijft. Daarom zoeken deze thuisblijvers een oplossing om er toch bij te horen. Er zijn zelfs mensen die zich drie weken in hun huis opsluiten omdat ze ‘op vakantie’ zijn. Om dan met hun zonnebril naar de zonnebank te gaan en later te verkondigen dat de skivakantie in Val Thorens fantastisch was.”

35

Eenzaamheid bij gepensioneerden

Samen ben je

eenzaam

Kato Mannaerts | JV | Foto: KM

36

Tieners zijn bang om een vrijdag- of zaterdagavond alleen door te brengen. Voor hen is eenzaamheid een weekend zonder vrienden of feesten, een sociale doodsteek. Naarmate je ouder wordt, hunker je steeds meer naar rust. Het noodlot kan heftig toeslaan: je partner sterft, je zorgbehoefte neemt toe en je vrienden gaan een voor een dood. Dan slaat eenzaamheid pas écht toe.

“We zien dat er steeds minder familie op bezoek komt omdat mensen langer werken. Na hun werkuren moeten ze nog voor hun kinderen en kleinkinderen zorgen. In het weekend gaan ze liever iets leuks doen en dan schiet er nog maar weinig tijd over om hun (groot)ouders te bezoeken. De bewoners leven hier in een omgeving met veel mensen van hun leeftijd maar wanneer hun familie er niet meer is of niet meer op bezoek komt, dan slaat de eenzaamheid toe.”

Als je partner is gestorven, blijf je als tachtigjarige alleen achter en kom je het huis niet meer uit. “Vaak ligt dat aan de fysieke beperkingen van ouderen”, vertelt Ann Sente van rusthuis De Vaeren in Reet.

“Hun sociaal leven gaat achteruit en ze sluiten zich op. Vaak krijgen zij de reactie ‘gepensioneerden kunnen toch gratis gebruik maken van het openbaar vervoer’. Dat is waar, maar het openbaar vervoer is niet zo goed aangepast. De opstapjes zijn te hoog en de oudere passagiers krijgen de tijd niet om eerst te gaan zitten voor de bus vertrekt. Dan zakt de moed hen in de schoenen en blijven ze liever binnen.”

Om die eenzaamheid te doorbreken speelt het rusthuis in op de persoonlijke interesses van de bewoners. “Als iemand heel graag Mozart beluistert, dan bieden we hen dat plezier. We stimuleren de bewoners om met elkaar contact te zoeken, bijvoorbeeld door samen te eten. Hierdoor zijn ze verplicht om uit de kamer te komen en hebben ze ook contact met medewerkers en verzorgers.

We zien altijd wie we samen aan tafel zetten. Mensen die nog een goed gesprek kunnen voeren zetten we samen en als het klikt blijven ze steeds aan dezelfde tafel zitten.”

“Ook in een rusthuis kan je eenzaam zijn , al leef je vaak in een grote groep mensen. Soms is het wel moeilijk om te weten of mensen zich eenzaam voelen. Sommigen praten er niet over en doen zich beter voor dan ze zijn. Bij personen met dementie is het wat aanvoelen hoe het met hen gaat. Zij zijn het moeilijkst te doorgronden. Alle personen die we niet kunnen opnemen, raden we thuiszorg aan of we stimuleren hen om naar een dagverzorgingscentrum te gaan. Daar komen vele ouderen overdag samen en is het vaak gezellig vertoeven.”

“Wij hebben hier zo’n 90 bewoners en tijdens de week krijgen we gemiddeld zo’n 20 à 25 mensen per dag op bezoek. In het weekend en vooral op zondag komt er wel meer familie, zo’n 35 à 40 mensen. Dit betekent dat er nog steeds de helft van de bewoners geen bezoek krijgt. Dat durft wel eens jaloezie oproepen.

Sommigen begrijpen niet dat zij geen bezoek krijgen en anderen wel. De mondige bewoners durven wel eens tegen elkaar zeggen: Gij krijgt veel bezoek dus gij moet niet zagen hé. Dus ja, jaloezie is van alle leeftijden.(lacht). Soms terecht want een mens is niet gemaakt om alleen te zijn!”

37

38

Wordt Hitler doodgezwegen in Duitsland?

Of wordt er niets vertelt over de vele collaboratie van de bevolking? Dat is wat Tab magazine wil uitzoeken in het Jüdisches museum in Berlijn.

Het was een tijd van buigen of barsten. Meewerken met de Duitser of zelf slachttoffer worden. Het is begrijpelijk dat vele Duitsers meewerkten om hun gezin te beschermen. Dat is het oerinstinct van elke mens.

Eigen bloed eerst. In het Judisches museum vind je enorm veel documentatie over het leven van de Joden, misschien een beetje te veel. In de overvloed aan informatie zoeken naar de gruwelgebeurtenissen die plaatsvonden in de Tweede Wereldoorlog was hopeloos.

Ergens in een duister hoekje vind je een beetje informatie over Hitler maar hoe zit het met de bevolking zelf? Hoe zit het met de gewone boer die onder dwang de Duitsers hielp om zijn gezin te redden?

Over hen vind je niets. Het lijkt alsof de oorlog alleen maar werd gevoerd door de grote tirannen zoals Hitler en Heinrich Himmler. Hoe gaat een bevolking om met zo’n grote schuld? Tab magazine hoopte dat het Jüdisches museum op deze vragen kon antwoorden, spijtig genoeg niet.

Het Jüdisches museum in Berlijn

wir haben es nicht

gewusst

Jolien Vervoort | JL | Foto’s: KM,JV

39

Vlaamsgezind tijdens WO2

Verzet bracht vooral

miserie Kato Mannaerts | JV | Foto’s: KM

40

Een rel barst los tussen Vlaanderen en Wallonië. Dit keer niet omdat Bart De Wever en Elio Di Rupo geen regering gevormd krijgen, maar omdat minister van Jusitie Stefaan De Clerck zou oproepen tot het herschrijven van de geschiedenis en het revisionisme.

Vlaanderen moet toegeven dat het gecollaboreerd heeft met de Duitsers, klinkt het aan Waalse kant. Hoe zat dat met de Vlaamsgezinden van toen?

Karel Mannaerts (89) vertelt ons zijn oorlogsverhaal.

“De oorlog begon op een vrijdag in België. Ik was net 18 jaar geworden en vertrok –zoals iedere morgen- te voet naar school. Daar stond de pastoor mij op te wachten. Hij was verbaasd dat ik er toch was doorgekomen. Weet je het dan niet? Het is oorlog, ga maar terug naar huis. Daar kreeg ik bericht dat alle mannen tussen 18 en 35 werden opgeroepen als soldaten.

We verzamelden allemaal in Ieper om van daaruit per goederentrein naar Frankrijk te worden getransporteerd. In de Franse kazernes kregen we onze opleiding. Tegen dat wij klaargestoomd waren om de vijand te bestrijden, had België zich al overgegeven en mochten we weer terug,” gaat Karel verder. “Plots kregen we het zakgeld waar we maandelijks recht op hadden maar nooit hadden gekregen. Angst moest hen de meester zijn geworden.”

Vluchten “Op de terugweg naar huis heb ik voor de eerste keer een Duitse soldaat gezien. Een beeld dat ik nooit vergeet. Eens terug thuis, moest ik elke dag pendelen tussen Mechelen en Leuven voor mijn studies. Dat was niet gemakkelijk. Treinen werden afgelast of hadden veel vertraging. Daardoor kon ik niet deelnemen aan het studentenleven, of toch van wat er nog van overbleef tijdens de oorlog. In onze klas zaten er naast Anglofiele ook Duitsgezinde studenten, zoals ikzelf. Toch hebben wij nooit problemen gehad met

elkaar. Op 2 september 1944, net voor ik het tweede deel van mijn eindexamens wilde afleggen, werd mijn vader heel ziek. Rond 19 uur kregen we een brief in onze bus, dat we de volgende ochtend naar Duitsland konden vluchten met de trein. Ik dacht er toen nog niet aan om weg te gaan, want mijn idee was dat in een democratie ieder het zijne mocht denken. Zeer naïef, maar goed, ik was slechts 22 jaar oud. Dan denk je nog idealistisch. Mijn vader zei echter dat hij niet in de handen van dat crapuul wilde belanden en dan zijn we toch maar vertrokken. Gelukkig maar, want 3 september waren de Engelsen hier.”

Hij benadrukt ook dat hij veel geluk heeft gehad.

“Onderweg hoorden we vaak bombardementen en zagen we ook veel militaire treinen, maar we zijn er altijd zonder kleerscheuren vanaf gekomen. Uiteindelijk zijn we dan in het zeer oude Fulda beland. Daar zijn we ondergebracht in een school en kregen we onmiddellijk eten en drinken. Hoe die organisatie in elkaar zat, dat was ongelooflijk. Ik had daar de bahnhof wächter aangesproken om de situatie van mijn vader te verklaren en binnen de vijf minuten stond daar een wagen van het Rode Kruis. Vervolgens hebben ze hem ondergebracht in een ziekenhuis, waar hij iets later overleden is”.

VNV Het is raar dat een Vlaming net naar Duitsland vlucht, terwijl de meesten daar net weg wilden. “Ik was eerder Vlaamsgezind dan Duistgezind, maar aangezien de Duitsers hadden beloofd dat ze onze eisen zouden inwilligen, was ik ook Duitsgezind. Ik heb Hitler nooit aanbeden, maar vond het wel een groot man. In 1943 kreeg ik bezoek van drie heren, onder andere van de arrondissementsleider van het VNV, Jan de Boeck. Ze vroegen mij of ik lid wilde worden van de Dietse Blauwvoet Vendels en van de NSJV (Nationaal Socialistische Jeugd Vlaanderen nvdr.). Geen haar op mijn hoofd dat daaraan dacht.

Ik was 21 en jeugdbewegingen interesseerden mij niet. Uiteindelijk heb ik toegestemd omdat ook zij

41

Vlaamsgezind waren en tegen een Verduitsing van de maatschappij. Al bij al bleef dat vrij passief. Ik ben wel eens mee gaan marcheren door de straten, maar dat was niet mijn ding.”

Neger Terug naar Duitsland dan. “Na Fulda zijn we uiteindelijk verspreid geraakt over de omliggende gebieden. Mijn moeder en Dina, mijn zus, werden bij een boer ondergebracht. Dit terwijl Herman, mijn broer, en ik bij een jonge vrouw zaten wiens man ook opgeroepen was. Mijn twee andere broers, Bruno en Hugo, waren aan het vechten in het Oostfront tegen het communisme. De vrouw waar mijn broer en ik ons bij verschuilden, was ontzettend vriendelijk.

Toch wilde ik er niet blijven. In Liebstadt, WestFalen, was er een soort Vlaamse regering in ballingschap. Ik dacht dat die me wel zouden kunnen helpen. Ze hebben mij naar Berlijn gestuurd, een andere Vlaamse dienst. In Berlijn heb ik weer een paar hevige bombardementen meegemaakt, gelukkig nooit in mijn directe omgeving. Uiteindelijk heb ik dan in Burch een opleiding tot brandweerman gevolgd. Al heb ik nooit moeten blussen. Einde maart 1945 zei onze ploegleider dat we beter onze burgerkleding konden aantrekken en terug naar België gingen,” vervolgt Karel zijn verhaal. “Onderweg pakte een Amerikaanse patrouille ons op. Op dat moment heb ik mijn eerste Amerikaanse soldaat gezien, een neger. (lacht) Ook daar mochten we na drie weken al weer weg,” pauzeert Karel.

Slaapplaats “Omdat mijn terugreis naar België zo vlot verliep besloot ik om nog even in Brussel te blijven. Veel mensen wilden me wel helpen, maar waren zo bang dat ik steeds bij nieuwe mensen moest aankloppen.

Uiteindelijk heeft er dan toch iemand mij opgenomen. Na twee of drie nachten was er een bende onderweg om te plunderen. Ik heb die mensen dan geholpen hun kostbare spullen nog te verstoppen en besloot dat ik anderen niet in gevaar wilde brengen

42

voor mijn eigen veiligheid. Dus trok ik weer door naar Mechelen. Toen ze ook daar geen problemen maakten van mijn thuiskomst, was ik stomverbaasd.

Moet ik dan niet naar de gevangenis, dacht ik. Mijn moeder zat ondertussen vast in de Jodenkazerne in Mechelen, mijn zus had een paar dagen vast gezeten.

Herman en mijn twee broers zaten nog steeds aan het front. Mijn lievelingstante heeft mij dan via via aan een adres geholpen waar ik een kamer kon delen met een zekere Gust.”

Staatsveiligheid Na zijn lange reis kende Karel dus eindelijk rust.

Hij had een vaste woonplaats en een kamergenoot, nu nog aan geld geraken. “Het schooljaar begon half september weer. Ik ben gaan aankloppen bij een school en mocht een paar uren Duits geven per week. De derde week gebeurde wat ik al de hele tijd verwacht had. Gust en ik lagen in bed en we werden wakker gemaakt met een revolver. De staatsveiligheid. Ik ben er zeker van dat mensen in de buurt hadden opgemerkt dat wij daar als twee jonge mensen woonden, zonder te werken. Die hun gefundenes fressen moet hen gewaarschuwd hebben. Ze hebben mij met zes anderen in een cel gestoken. Gust mocht terug naar huis. Ik begreep niet waarom ik in de cel zat en nam daarvoor een advocaat onder de arm, vermoedelijk Frans Vander Elst. Die vertelde mij dat ik beschuldigd werd van wapendracht. Dat vond ik vreemd, want hoe kon ik aan het front staan terwijl ik mijn examens op datzelfde moment aan het afleggen was in Leuven? Na drie maand heeft Leuven eindelijk mijn verklaring bevestigd. Toen was ik weer vrij. Hoe ze aan die beschuldiging kwamen, blijft een raadsel.”

Als we hem vragen of alles dan weer oké was, schudt Karel zijn hoofd. “Ik was dan wel vrij, maar omdat ik ook lid was van de jeugdbeweging, hebben ze mijn burgerrechten voor 20 jaar afgenomen. Dat betekende dat ik geen examens mocht afleggen, niet mocht gaan stemmen en uiteraard ook niet verkozen mocht

worden. Ik ben in Leuven gaan vragen of ik mijn laatste deel van de examens in het geheim mocht afleggen. Schandalig vonden ze het dat ik zoiets durfde vragen. Uiteindelijk heeft een vriend mijn 20 jaar tot drie jaar kunnen herleiden. In 1945 ben ik dan op een bedrijf in Brussel de boekhouding gaan doen. In 1949 heb ik uiteindelijk mijn examens mogen afleggen, iets later ook mijn eindwerk en zo ben ik afgestudeerd als licentiaat talen.”

“Wij hebben veel geluk gehad. In september was de situatie hier oververhit, gelukkig zaten wij toen in Duitsland. Tegen de tijd dat ze bij mij kwamen, was de situatie al gekalmeerd en daar ben ik heel dankbaar voor. Mijn schoonvader bijvoorbeeld, heb ik nooit kunnen leren kennen omdat die dood gecrepeerd is. Enkel omdat hij een zwarte was en twee zonen aan het Oostfront had. Een oud-leerkracht van mij is omdat hij Duitsgezind was, gefusilleerd geweest,” gaat Karel verder.

Concentratiekampen Mensen hadden dus duidelijk weet van malafide praktijken tegenover zichzelf, dan is het toch niet

onlogisch dat de vijand nog ergere kwellingen moest ondergaan. “Van de Jodenkazerne wist ik dat er joden naar gerepatrieerd werden en ik wist ook dat die hardhandig werden aangepakt, maar ik zweer het dat dit alles is wat ik wist! Veel mensen maalden er ook niet om, de joden waren nu eenmaal niet geliefd.

Waar ik wel zeker van ben, is dat niemand hen een concentratiekamp toewenste. Toch, tijdens de oorlog hebben wij dat woord nooit gehoord. Wij hadden geen weet van het bestaan van die kampen. Er zullen wel mensen meer geweten hebben dan anderen, maar wat moest je doen? Stel dat ik naast Buchenwald woonde. Moest ik dan alleen gaan protesteren? Dan was jij de volgende die in de oven belandde. Angst doet een mens zwijgen. Verzet heeft ons vooral miserie bezorgd, de oorlog is misschien dankzij hen enkele weken vroeger gestopt. Voor de rest was het enkel een kwestie van wraak en weerwraak.”

Het was niet enkel kommer en kwel tijdens de Duitse bezetting: “Als er ooit nog een bezetting moet komen, dan bid ik de Heer dat er een Duitse komt, want een dergelijke gedisciplineerde en ordevolle aanpak ben ik nergens meer tegen gekomen.”

43

De NSV, een controversiële studentenclub

Elk volk zijn eigen plaats en

eigen staat Jolien Vervoort | JL | KM | Foto’s: NSV

44

De Nationalistische Studenten Vereniging is een studentenclub die vaak wordt geassocieerd met racisme en rechtse ideeën. Deze studentenclub heeft leden in Gent, Leuven, Mechelen, etc. Tab ging praten met de leden uit Antwerpen. Strijden ze voor een onafhankelijk Vlaanderen? Zijn het allemaal skinheads? En vooral, mag Mohammed zijn lidmaatschap aanvragen?

We spraken af aan hun campus in Antwerpen. Niet wetende op wie we aan het wachten waren sloegen de vooroordelen ons toe. Moesten we uitkijken naar een bende skinheads of mannen met de Vlaamse Leeuw op hun arm getatoeëerd? Er kwamen vier normaal ogende studenten om de hoek gelopen. Arnout, een 24-jarige geschiedenisstudent. Elias, 21 jaar en werkende bij BASF, Stijn een 19-jarige student logistiek management en Bart, een 22-jarige rechtenstudent en tevens de praeses.

“Er zijn heel veel vooroordelen over onze studentenclub, waarschijnlijk omdat niemand weet waar we voor staan. Als ze ons echt kenden, zouden zo’n dingen nooit worden gezegd. Ja, wij zijn rechts maar vooral Vlaams Nationalistisch. Vlaamse onafhankelijkheid is één van onze stokpaardjes, we gaan voor een Vlaanderen als een volwaardige staat in Europa.

Om dit te verwezenlijken is een splitsing noodzake-

lijk. De staatshervorming was al een stap in de juiste richting. Links en rechts zijn voor ons achterhaalde begrippen, je bent nooit volledig het één of het ander. Als studentenclub geloven wij dat we een verschil kunnen betekenen. Uiterlijk verschillen wij niet van de andere studentenclubs, onze gedachtegang is wel anders. Dit zorgt er voor dat we een betere politieke studentenclub kunnen zijn. Hierdoor hebben we een hechte samenhang, denken we hetzelfde en hebben we zo hetzelfde doel. Terwijl het in een normale studentenclub alleen om feesten en bier drinken gaat, is er bij ons een politiek engagement.”

“Wij organiseren zoals elke normale studentenclub cantussen en feestjes, daarbovenop houden wij debatten. Op deze debatten mag elk lid zijn mening geven, alles is bij ons bespreekbaar. We proberen een drukkingsgroep te zijn op de universiteit, want het bestuur neemt vaak beslissingen in onze plaats.

45

Zo was er twee jaar geleden de problematiek rond de asielzoekers die geen onderdak hadden. Onze universiteit had toen beslist om ze onderdak te geven zonder dit aan zijn studenten te vragen. Wij vonden dit een politieke beslissing en waren niet akkoord dat deze werd gemaakt zonder toestemming van de studenten. Een student betaalt hier jaarlijks 600 euro inschrijvingsgeld, dan eisen we ook inspraak. Wij hebben hier direct op gereageerd, jammer genoeg zijn de asielzoekers gebleven. Later zijn ze nog naar de KDG-hogeschool gegaan en naar nog een paar andere universiteiten.”

“Wij worden vaak met racisme geassocieerd, toch zijn we tegen niemand. Het probleem ligt niet bij de andere mensen. Omdat wij volksnationalisten zijn, willen wij dat elk volk zijn eigen staat heeft, dat is ons doel. Of het nu Vlaanderen of Wallonië is, dat maakt voor ons niet uit. Zolang elk volk zijn eigen plaats heeft en zijn eigen staat. Als mensen dat racisme vinden, moeten ze die term toch nog eens opzoeken in het woordenboek. Akkoord, in ons clublied zingen we we zijn de Fransen moe, maar dat moet historisch worden bekeken. De Fransen hebben ons vroeger achteruitgeschoven en daartegen reageren wij.”

“Op onze website kan je stickers kopen waarop staat: Eerst tolerant, nu vreemdeling in eigen land of Hij kwam, hij zag en verdorie hij bleef. Dat is op een ludieke manier de problematiek rond vreemdelingen aankaarten. Het is een taboe om over immigratie te debatteren en dat willen wij hiermee juist doorbreken. Wij vinden deze slogans niet haatdragend of het wekt toch geen haat op. Het is niet zo dat iemand die een dergelijke sticker ziet ineens negers in elkaar gaat slaan. Het is een boutade met een hele gedachtegang erachter. En kom, als wij al niet stout mogen zijn, wie mag het dan wel?”

“Wij vinden niet dat Vlaanderen Wallonië nodig heeft. De Europese Unie zorgt voor een goede sa-

46

menwerking tussen landen, dan kan Wallonië in de toekomst perfect met iemand anders samenwerken.

Een Vlaming heeft er geen baat bij om bij de Walen te blijven. Integendeel, het kost ons enkel geld. Wij zijn niet individualistisch ingesteld, ik wil behoren tot een gemeenschap. Wie hoort bij de mijne? De mensen in mijn straat? Absoluut. Mijn familie? Zij ook. Mijn buren, mensen uit mijn gemeente, van mijn provincie en diegene die mijn taal machtig zijn.

Ergens stopt dat, er is een grens. Voor ons is die grens Vlaanderen.”

“Soms proberen we acties te ondernemen tegen deze vooroordelen. Dat kost ons enorm veel energie en aan de eindmeet levert het niet veel op. Je leert er wel mee leven. (lacht) Het is een soort van keuzenaam, een zekere status. Wij zijn berucht, dat helpt af en toe wel. Soms hebben we wel geen zin om onze petjes en lintjes te dragen op café. Iedereen begint te zeveren over de politiek als ze ons petjes zien. Zo zitten wij bijvoorbeeld nachten en nachten te zeveren op café terwijl we gewoon rustig een pintje wilden drinken. Zolang het bij lange discussies blijft, is het niet zo erg. In Leuven of Gent wordt er wel vaker agressief gereageerd tegen NSV-leden. Hier in Antwerpen blijft de situatie meestal relatief rustig. De meeste buitenlanders weten niet wie wij zijn. Ooit was er eens een Marokkaan die op een TD naar mij kwam en vroeg of ik een racist was omdat ik bij de NSV zit. Ik kaatste de bal terug: jij bent blijkbaar een Marokkaan, ben jij daar trots op? En hij antwoordde ja. Toen zei ik : wel ik ben heel trots om Vlaming te zijn. En de discussie was afgerond.”

“Wij zijn een erkende studentenclub. Na ons volgde Gent, daar hebben we veel tegenstand ondervonden.

Ze werden eerst erkend om iets later terug buiten gegooid te worden. Hun excuus? NSV komt niet overeen met de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens. Dat dacht het stadsbestuur toch.

Je bekijkt dit best in zijn context. Gent is historisch gezien een heel linkse stad en om daar een “rechtse”

studentenclub op te starten, dat ligt gevoelig. Er zijn daar veel linkse verenigingen die helemaal niet groot zijn, twee man en ne paardekop. Op de verkiezing om de NSV toe te laten stemden zij natuurlijk allemaal nee.

In Antwerpen was het zeker geen probleem. Wij zijn nog steeds de grootste NSV-club. Zo tellen we 50 leden op papier en een dertigtal actieve leden. Er zijn ongeveer evenveel jongens als meisjes, onze NSVbabes.” (lacht) “Op onze site staat dat we tegen abortus zijn en voor het leven, bedenk wel dat niet alle leden daar zo over denken. Over dergelijke zaken wordt intern gediscussieerd, al blijven velen van ons ertegen. Uitzonderingen zoals bij verkrachtingen of als het kindje gehandicapt is accepteren we wel. Er zijn vrouwen die abortus gebruiken als anticonceptiemiddel en dat willen we tegengaan. Politiekers pakken geregeld uit met de vergrijzing, maar als zij abortussen blijven toestaan zullen we die nooit kunnen bestrijden.

Mocht één van ons zijn vriendin zwanger geraken, zouden we het kindje houden. Student of niet. Dat is de verantwoordelijkheid die je neemt.”

“Als wij al niet stout mogen zijn, wie mag het dan wel?”

“Als morgen Mohammed lid wilt worden van onze studentenclub, is dat perfect mogelijk. We hebben een doop in het begin van het jaar. Op het einde van het schooljaar organiseren wij een examen dat dient als ontgroening voor onze schachten. Daarin testen we de kennis omtrent de geschiedenis van de NSV, de politiek en algemene kennis zoals liedjes uit de codex zingen enzovoort. Als je gebuisd bent kan je een herexamen krijgen of nog een jaartje schacht blijven.

Als Mohammed zijn lidgeld betaalt en slaagt voor ons examen is hij zeker welkom.” (lacht)

47

Het leven van een minnares

Zijn vrouw is een

bitch

Jolien Leon | KM | Foto: KM

48

Karin is 42 jaar en heeft al vier jaar lang een minnaar. Voor haar omgeving doet ze alsof zij de enige is in zijn leven. In feite is het dat wat ze wil, hem voor haar alleen hebben.

“Na een huwelijk van veertien jaar was ik opgelucht terug single te zijn. Mijn beste vriendin was enkele maanden eerder ook gescheiden en samen vertrokken we op reis. Op de stoel naast mij op het vliegtuig zat een knappe man met wie ik uit verveling begon te praten. Hij vertelde mij dat hij voor zijn werk naar Barcelona ging. Tijdens de hele vlucht praatten we over koetjes en kalfjes. Voordat we aankwamen gaf hij zijn gsm nummer en vroeg hij om hem te bellen eens ik terug in België was.”

hij langs mocht komen. Vanaf die nacht zie ik hem regelmatig overdag tijdens zijn middagpauze (ik werk niet), en komt hij na het werk nog langs.”

“De hele vakantie lang voelde ik vlinders in mijn buik en kon ik bijna niet wachten om hem te kunnen bellen. Eenmaal in België trok ik mijn stoute schoenen aan en belde ik hem om eens af te spreken. Onze eerste ‘echte’ date was geweldig, ik was verliefd en vroeg hem op een speelse manier of hij geen zin had om de nacht met mij door te brengen. Toen kwam de aap uit de mouw. Hij vertelde dat hij een vrouw had en zijn kinderen de volgende ochtend naar school moest brengen. Ik voelde mij gekwetst. Teleurgesteld vroeg ik of hij mij naar huis wilde brengen. Hij excuseerde zich en zei dat hij voor het weekend wel iets kon regelen zodat hij bij mij kon zijn. Verliefd als ik was, ging ik toch akkoord toen hij zaterdag vroeg of

“Ik bekijk mijzelf niet als zijn minnares. Hij is verliefd op mij en ik op hem zoals eender welk ander koppel. Een minnares is in mijn ogen iemand die een louter seksuele relatie heeft met een man. Natuurlijk komt Mark (mijn minnaar) bij mij langs als hij goesting heeft, maar dat is niet meer dan normaal. Moest Mark gelukkig zijn bij zijn vrouw, zou hij mij niet willen. Ik weet niet veel van haar, behalve dat ze een bitch is waarvoor hij niets goed kan doen. Hij zegt dat hij bij haar blijft voor de kinderen. Stiekem vrees ik dat hij toch ergens van haar moet houden, anders was hij al lang bij mij komen wonen, ik heb het hem zelfs al aangeboden.”

“We zien elkaar ongeveer vijf dagen per week en proberen om minstens een nacht per week samen door te brengen, maar iedere keer moet hij een excuus vinden voor zijn vrouw. Als hij op zakenreis gaat, ga ik soms mee. Dan heb ik én vakantie én hem ’s avonds voor mij alleen.”

49

50

“Zijn vrouw weet nergens van. De laatste tijd reageert ze wel nogal achterdochtig volgens Mark, dus ik hoop dat er in de nabije toekomst verandering komt in onze situatie. Ik wil hem voor mij alleen.

Schuldgevoelens heb ik niet tegenover zijn vrouw, ik heb haar in mijn hoofd tot ‘slecht mens’ bekogeld.

Daardoor heb ik geen medelijden.”

“Iedereen in mijn omgeving kent Mark. Ik heb hem voorgesteld aan al mijn vrienden, maar ik heb niet durven zeggen dat hij een getrouwde man is. De meeste mensen denken dat hij gewoon een drukbezette man is die voor zijn werk in zijn eigen huis blijft wonen. Zelfs mijn zus en mama weten niet dat hij een dubbelleven leidt.”

“Momenteel voel ik mij deels tweede keus. ik had gehoopt dat hij zijn vrouw zou laten vallen en bij mij zou komen wonen, maar tot nu toe is dat nog niet gebeurd. Anderzijds heb ik enkel de lusten en niet de lasten. Onze relatie blijft spannend omdat hij geheim is. Ik spreek bewust over een relatie, want zo voelt het voor mij.”

“Ik zou zelf graag eindelijk een vaste relatie hebben en iets willen opbouwen. Een relatie waarin ik de enige vrouw ben. Stel dat ik iemand anders zou ontmoeten, weet ik niet of ik Mark achter zou kunnen laten. Onze band is gewoon te hecht. Ik vrees dat ik in dezelfde situatie met een dubbelleven zou belanden, maar dat is momenteel absoluut nog niet aan de orde.”

51

2280 vrouwen sterven jaarlijks aan borstkanker

52

Foto: JV

53

Sex&drugs XTC

Cannabis

Cocaïne

Het bevordert je libido en zorgt ervoor dat je veel zin hebt in knuffelen en lichamelijk contact.

Vergroot bij mannen het verlangen en de lichamelijke gevoeligheid. Verlaagt de remmingen en werkt als spierontspanner. Horen, zien, voelen en ruiken wordt veel intensiever.

Werkt op verschillende stoffen in de hersenen: dopamine (prikkelt het beloningscentrum), adrenaline (maakt je actief), norepinefrine (versterkt je emoties, euforisch, paniekerig, angstig, opgewonden,...)

Man: De erectie stelt niet veel voor..

Klaarkomen gaat vaak moeilijk.

Vrouw: Klaarkomen gaat moeilijk.

Effect is meestal tijdelijk.

Regelmatig gebruik van XTC: Verandert het effect Vermindert het effect Zorgt voor spanning in het hoofd: bewegende beelden en flitsen in de ogen Score: 7/10 Prijs: 5 a 10 euro voor een pilletje in België Opgepast: Bij XTC is er kans op oververhitting van het lichaam als je niet genoeg drinkt. Als dit gebeurt is er kans op bloedingen, hoge koorts, verliezen van het bewustzijn,…

Jolien Vervoort

54

Man: Bij veel gebruik durft de erectie wel eens weg te blijven. Duurt langer voordat de man klaarkomt.

Vrouw: Veel minder remmingen, dus kan zich helemaal ontspannen wat kan zorgen voor een fantastisch orgasme.

Regelmatig gebruik van Cannabis: Wekt impotentie op bij de man en vermindert het verlangen naar seks.

Score: 8/10 Prijs: 8 euro voor 1gram in België Opgepast: Cannabis tast je geheugen aan. Bij langdurig gebruik zal het moeilijker zijn om dingen vanbuiten te leren en wordt je vergeetachtig.

Man: De adrenaline geeft je veel energie en zorgt voor een wilde, spetterende, langdurende vrijpartij.

Vrouw: Alle remmingen zijn weg Laat zich helemaal gaan en alles voelt beter Door de langer durende vrijpartij is een orgasme dichtbij Regelmatig gebruik van cocaïne: Rokers: longontstekingen, heesheid en slijm ophoesten Snuivers: Chronische sinusitis, perforatie van het neustussenschot, neusbloedingen, hepatitis c

Score: 9/10 Prijs: 48 euro voor 1gram in België bron: www.jointjedraaien.nl

Big, bigger, biggest Jolien Vervoort

Piemograaf

cm 20 18 16 14 12

Met dank aan P-magazine

10 8 6

AziĂŤ

BelgiĂŤ

Latijns-Amerika

Afrika

55

Draai mij om, loser

56