Zappa by Thomas More Journalistiek

Muziek verpakt en versneden

Maandblad editie juni — Jaargang 1 nummer 1

Marble Sounds & Little Trouble Kids Rockrally’s zijn ze het waard? — kraak festival in geur en kleur Antillectual — Punk in berlijn — Het verdwijnen van de cd-winkel — Les nuits in Beeld

“Most rock journalism is people who can’t write, interviewing people who can’t talk, for people who can’t read.” — Frank Zappa

Dit is Zappa niet. Alles behalve. Dit is geen eerbetoon aan een overleden artiest, al zijn genialiteit ten spijt. De afbeelding links is slechts een collage van verschillende figuren die geheel niets met Zappa te maken hebben, maar wiens totaalbeeld toevallig op dat van meneer Frank Vincent Zappa lijkt. Want dat is Zappa wél: alles en niets! Zappa is de verzameling van verschillende genres en stijlen. Het toonbeeld van alternatieve muziek. Zappa’ is een concept, ver van elke persoonlijkheid. ‘Zappa’ slaat op alles wat net niet binnen de lijntjes kleurt, of zelfs liever de lijntjes nog wat verder trekt. Wij brengen mainstream noch underground, wij brengen muziek in al zijn eenvoud en eerlijkheid. Van die tien jaar oude punkband die nog steeds in jeugdhuizen zijn boodschap verspreidt, tot het jonge groepje dat plots de Ancienne Belgique mag vullen. Van de fantaserende slaapkamerartiest die zijn eigen geluidwereld creëert, tot de ambitieuze band die niet kan wachten om zijn debuut de wereld in te sturen. ‘Vroeger was alles beter’, bullshit. Nieuwe ideeën en technologieën dringen zich op. Wij zijn de generatie die naar het verleden kijkt zonder nostalgie, en het herwerkt tot iets nieuws. Zo is het altijd en overal geweest. Net zoals muziek er altijd en overal zal zijn.

De Poulains

VAN PUZZELMUZIEK TOT RAW POWER

Kraak festival

Op obscure ontdekkingstocht

Uitverkoop

Het einde van de cd-winkel?

Inhoud De Poulains: Marble Sounds & Little Trouble Kids

KRAAK festival 14 Antillectual 21 Vegas! 24 Rockrallyâ&#x20AC;&#x2122;s 26 Gottland 30 Punk In Berlijn 32 Les Nuits in beeld 34 Het einde van de cd-winkel 42 Zappa tipt: de beste muziek sites

De drie beste muziek-apps 48 Recensies 50 Agenda 54 Cd-releases 55

Interview

De poulains Om onze vaderlandse trots aan te wakkeren organiseerde Studio Brussel eind februari de Week van de Eigen Kweek. Een week niets anders dan Belgische muziek op de radio, met als hoogtepunt een concert in de Ancienne Belgique. Vier gevestigde waarden in ons muzieklandschap â&#x20AC;&#x201C; waaronder Hooverphonic en Triggerfinger - ontfermden zich over hun jonge veulens en namen hen mee op het podium van deze Brusselse rocktempel. Zappa praatte met Marble Sounds en Little Trouble Kids.

Marble

SOunds puzzelen met muziek

Marble Sounds was de vreemde eend in de bijt tussen al dat rockgeweld in de AB. Hun weemoedige sound schommelt tussen dromerige folk en opwindende post-rock. Momenteel staat er een hele band op het podium, maar ooit begon alles op de cassetterecorder van Pieter Van Dessel.

Marble Sounds was jouw solo-project, hoe ging die beginfase? Pieter: “Al vanaf bij het begin had ik wel het idee hoe Marble Sounds zou moeten klinken. Ik heb in die periode ook de ep A Painting For A Spill opgenomen, waarvan ik twee nummers ook heb gebruikt op ons debuutalbum.” Het geluid van Marble Sounds wordt getypeerd door het aantal arrangementen. Deed je dat ook alleen? Pieter: “Ja, ik werk sowieso graag met laagjes. Ik ben iemand die bricoleert met geluid. Vroeger werkte ik nog met een 4-track recorder, waarop ik ook al de neiging had om zoveel mogelijk lagen over elkaar te spelen. Het is heel leuk om zo te puzzelen, het is bijna wiskunde.” Momenteel heb je echter een hele groep achter je. Zijn het huurlingen die zijn blijven hangen? Pieter: “Nee, het zijn eigenlijk mensen die ik al lang kende. Gianni, de gitarist, ken ik al meer dan tien jaar en heb al verschillende bands met hem gedeeld. De soort muziek die ik wil maken vraagt ook om een echte band, anders wordt het heel lastig om het live te brengen.” Ben jij dan nog steeds de drijvende motor achter de groep? Pieter: “Ja, en dat vind ik best wel goed. Een band heeft iemand nodig die de verantwoordelijkheid neemt. Dat is toch al beter dan in een groep te zitten waarin iedereen op elkaars initiatief wacht.”

pianist is de broer van Gaëtan, de zanger van Isbells. We zitten zelfs bij hetzelfde label: Zealrecords.” Bij de Sky High hoorde de geanimeerde videoclip. Indrukwekkend, maar ook zeer veel werk. Wiens idee was dat? Pieter “Dat was een idee van de animators zelf. Goede vrienden van me, ze hebben het zelfs quasi gratis gedaan. Door die videoclip is Sky High pas een single geworden, anders had dat waarschijnlijk niet het geval geweest. Het leek me wel het ideale lied om een clip bij te maken. Het had zo’n speciale warme sfeer die perfect bij hun tekenstijl lag.

Ik werk graag met banale geluiden –Pieter Jij neemt dus alles verantwoordelijk op, heb je dan al de schuld gekregen van iets? Pieter (lacht): “Nee, ze klagen niet. Het zijn brave muzikanten…” Jullie debuutalbum Nice Is Good betekent dat gewoon goed ook wel oké is. Neem jij genoegen met ‘gewoon goed’? Pieter: “Zeker niet, wanneer ik songs schrijf moet ik vanaf het begin het gevoel hebben dat het echt iets wordt. Anders werk ik er niet aan verder. Wat ik soms wel doe is oude ideeën opnieuw gebruiken. Een refrein kan later een goede strofe worden. Het loont de moeite om lang aan nummers te werken. Soms valt het dan wel voor dat ik té lang aan iets werk, waardoor het beter is om weer naar het basisidee te gaan. Een nummer is pas als af wanneer ik de sfeer voel. Aan onze single Sky High heb ik het langst moeten werken, dat is het schoolvoorbeeld van mijn manier van werken met laagjes. Alles bouwt langzaam op.”

Op Sky High hoor je ook de stem van de Japanse zangeres Miwako. Hoe kwam je bij haar terecht? Pieter: “Ik heb haar leren kennen via Myspace, in de hoogdagen gingen artiesten er nog met elkaar socializen. Achteraf ben ik op vakantie naar Tokio gegaan. Daar hebben we elkaar ontmoet en samen wat gespeeld. Wie zou haar live dan evenaren? Pieter: “Miwako ìs Sky High. Ik heb geen verlanglijstje van zangeressen die haar zouden kunnen vervangen. Live gebruiken we altijd gastzangeressen, wat wel tot interessante resultaten kan leiden. Soms doe ik het ook zelf, maar dat is natuurlijk iets minder” (lacht). “Het geeft ook een fijne sfeer aan de avond als een zangeres van een andere band bij jou op het podium staat. Zo hebben we al Inne van Amatorski of Naïma van Isbells gehad. Over Isbells gesproken, jullie hebben wel meerdere links met hun? Pieter: “Op dit moment zijn er zelfs twee gemeenschappelijke groepsleden. Onze

Een clip is ook heel belangrijk om je muziek te verspreiden. Niemand deelt toch een mp3 op facebook? Het is altijd interessanter om een link naar een videoclip te kunnen posten. Onze clip heeft ook het Kortfilmfestival van Leuven en een award op de MIA’s gehaald.” Wie enkel Sky High heeft gehoord zou zich live wel eens kunnen verbazen aan jullie. Piete: “Er is een contrast tussen onze nummers, zeker op het podium valt dat op. De mensen denken altijd dat wij dromerige muziek maken, maar ik vind van niet. Ik zou het zelfs indierock durven noemen.” Je omschreef het zelf ooit eens als ‘postmoderne postrock’. Pieter (lacht): “Echt? Ja, het zou wel kunnen, er zit zoveel in. Ze vergelijken ons ook graag met Isbells of andere singer-songwritermuziek. Wij zijn helemaal niet zo lyrisch. Ik hou zelf meer van strakke, afgemeten muziek.” De muziek varieert van melancholisch tot hoopvol. Is elk lied een momentopname? Pieter: “Hm,” (denkt even na) “Ik ben daar heel rationeel in. Ik schrijf bijvoorbeeld een nummer zonder lange epische

outro omdat we er daar al genoeg van hebben. Ze zeggen wel dat we een vaste formule hebben in onze songs, maar ik probeer wel rekening te houden met variatie. De basis van een lied schrijf ik wel in één keer, maar ik moet er achteraf wel lang aan puzzelen.” Je zingt liever in het Engels omdat je dan meer afstand tot de taal hebt. Hoeveel waarde hecht je dan aan de tekst? Pieter: “Het is belangrijk dat het goed klinkt, iets waar je in het Nederlands nooit enkel genoegen mee neemt. De inhoud is zeker wel belangrijk, maar daarom hoeft de taal niet altijd perfect te zijn. Vergelijk het met poëzie: dat hoeft ook niet per se een boodschap hebben, maar het klinkt wel mooi.” In maart waren jullie de Poulains van Hooverphonic. Hoe zijn ze bij jullie terecht gekomen? Pieter: “Gitarist Gianni heeft zelfs ooit nog een plaat opgenomen met Alex Callier. Die bleek achteraf een fan van Marble Sounds te zijn. Hij vroeg ons als voorprogramma voor hun concert in de AB waar de nieuwe zangeres Noémie werd voorgesteld en achteraf dus ook voor de Poulains in AB.” Veel stress? Pieter: “Ja, het was spannend. De Poulains werden live uitgezonden op Studio Brussel, dus elke fout is hoorbaar. En wij werken ook met samples via de computer, dus als die het laat afweten valt alles in duigen.” Is de AB een zaal voor Marble Sounds? Pieter: “Eigenlijk wel, het is een zeer gezellige zaal. Wanneer we op festivals spelen zijn die hoge podia en grote pleinen best intimiderend. De AB is het summum voor veel beginnende groepen, en nu lijkt het voor ons zo… normaal. Vreemd dat je alles zo snel gewend wordt. Stiekem wil je altijd meer

en meer. Ik blijf wel realistisch, je mag nooit op je lauweren rusten.” Hoe was het om in de AB als intieme band tussen al dat rockgeweld? Pieter: “We speelden vlak na The Sore Losers en A Brand, die samen afsloten met een straffe knaller. Toen was het heel raar om met een lied las The Time To Sleep te beginnen. Anderzijds vielen we wel op door stil te spelen. Noémie van Hooverphonic heeft toen nog Sky High als afsluiter meegezongen. Een bijzondere ervaring.” Moet je de mensen soms niet wakker schudden bij het begin? Pieter: “We beginnen wel eens met een zacht nummer omdat onze show dan mooi kan opbouwen. Maar het kan inderdaad wel beter zijn om steviger te beginnen en ineens het publiek vast te hebben.”

Je hebt ook het elektronisch project Plastic Operator. Komt daarvan je gebruik van samples? Pieter: “Daar heb ik natuurlijk wel geleerd om met de computer muziek te maken. Ik wilde de elektronische weg vermijden en echte gitaarmuziek maken, maar zo zijn die invloeden er dus ongemerkt ingeslopen.” Je bent oorspronkelijk pianist, maar speelt live wel altijd gitaar. Welk instrument verkies je als muzikant? Pieter: “Gitaar, want zo’n piano biedt te veel toetsen en mogelijkheden. Ik hou er van dat je op gitaar gewoon je vaste akkoorden kan zoeken. Ik ben geen virtuoos, en met simpele grepen kom je gemakkelijker tot keuzes. En muziek maken, is keuzes maken.”

Commentaar van Alex Callier was ook dat jullie internationaal klonken. Veel fans in het buitenland? Pieter: “In Nederland vlot het wel en dankzij facebook merken we wel dat we in verschillende uithoeken wel een fan hebben. In Japan en Zuid-Korea zou echter wel interesse zijn.” Op plaat vallen veel alternatieve geluiden op, zoals dat geratel in The Time To Sleep. Pieter: “Ik werk graag met banale geluiden die de muziek inkleuren, zoals papierscheuren. Dit zijn wel allemaal samples, ik neem ze zelf niet op. Het klinkt niet romantisch natuurlijk, maar daar ben ik een valsspeler in. Al is het wel heel leuk om iets organisch te laten klinken met verschillende digitale geluiden. Brian Eno zei al: ‘de studio is mijn instrument’, zo denk ik er ook over.”

Tekst & foto’s – Michael Lombarts

Little

Trouble

Kids

Little Trouble Kids is niet uw alledaagse man/vrouw-duo. Gitarist Thomas transformeert live zijn akoestische gitaar tot een overstuurd noise-monster en zangeres Eline stampt en hakt met flamencobotten op haar zelfgemaakte stompbox. Met hun up-tempo liedjes wisten ze met twee toch de hele zaal in te pakken. Tot voor kort waren jullie nog Boston Tea party, nu is het door copyrightredenen Little Trouble Kids. Waren jullie aangeklaagd? Thomas: “Nee, maar we kregen op een dag een telefoontje van de Nederlandse coverband ‘Boston Tea Party’ met de vraag of wij niet van naam wilden veranderen. Ze gebruikten die naam al 25 jaar. Dat was natuurlijk heel stom, omdat we eindelijk wat naambekendheid begonnen op te bouwen. Maar uiteindelijk zijn we best tevreden nu, we vinden deze naam zelfs beter.”

Eline: “Toen de Tea Party in de V.S. opkwam kregen we plotseling opvallend veel Amerikaanse fanmail, of werden we right-winged conservative assholes genoemd. Die Nederlanders mogen hun naam dus hebben” (lacht). Maar de naam verwees wel degelijk naar de Amerikaanse geschiedenis? Eline: “Ja, ik heb geschiedenis gestudeerd. Als ik toen pakweg Wereldoorlog I aan het bestuderen was hadden we mis-

schien wel het Verdrag van Versailles geheten.” (lacht). Little Trouble Kids is ook een verwijzing naar Sonic Youth. Eline: “Inderdaad, naar het liedje Little Trouble Girl. Mijn broer had ooit een mixtape gemaakt voor mij moeder, en zij vond dat liedje bij mij passen. Maar aangezien we met een jongen en een meisje in een band zitten konden we ons moeilijk Little Trouble Girls noemen.”

weinig kans maken. We willen onderaan beginnen en gaandeweg iedereen overtuigen. Zo heeft Triggerfinger het ook jarenlang gedaan.”

Wel een grote zaal om met twee te doen. Thomas: “In het begin dacht ik dat wij meer een band waren voor kleine vuile cafés met veel zatte mensen. Maar de AB ging ons verbazingwekkend goed af vond ik.” Eline: “Uiteindelijk moet je op elk podium kunnen spelen, maar de AB is echt de max. Alles is daar tot in de puntjes verzorgd, die zaal is een perfecte machine.”

Triggerfinger, niet toevallig jullie peters bij De Poulains… Eline: “We hebben hen leren in kennen in Frankrijk, waar we hun voorprogramma deden. We zijn contact blijven houden en werden zo vrienden.” Thomas: “Ik was echt verbaasd over hoe professioneel ze zijn. Alles is tot op de millimeter berekend. Zo heb ik eens een dikke uitvlieger gekregen toen ik tijdens een soundcheck tegen een micro liep. Hij verschoof amper tien centimeter!” (lacht).

Tim Vanhamel was de producer van jullie album en nam jullie mee op sleeptouw als voorprogramma. Vanwaar kennen jullie hem? Eline: “We traden op in Antwerpen en we waren in de auto al zenuwachtig: ‘Antwerpen, de grote stad, stel je voor dat iemand bekend komt?’. Het was spannend om te zien dat Tim daar toevallig was. Uiteindelijk stond hij alleen in een quasi lege zaal te shaken voor ons. Achteraf stelde hij dan voor om samen een cd te maken.”

Dat berekende werk lijkt me niets voor jullie. Eline: “Jawel, de klank moet in orde zijn.” Thomas: “Het is een misvatting dat je geen noise zou kunnen maken op een professionele, strakke manier. Wij zijn daar hard in gegroeid. In het begin deden we inderdaad alles uit de losse pols, maar we hebben veel bijgeleerd. Eline: “Als alles top zit: klank, setlist,… Dan heb je ook meer ruimte om je eigen ding te doen. Zo komt alles beter over.”

Het resultaat van die samenwerking klinkt heel lo-fi. Eline: “Eerst waren we zelfs van plan om alles in één take op te nemen. Het is niet echt doordacht gegaan, alles gebeurde gewoon.”

Je eigen muziek beluisteren is met vertraging in de spiegel kijken –Thomas

Thomas: “We hebben altijd al iets met de term ‘kids’ gehad. Oorspronkelijk wilde ik ons debuut zelfs Yo Kids Yo noemen. Het hoeft allemaal niet zo serieus te zijn, geef mij maar spel en plezier. ” Sommige liedjes die vorig jaar al op jullie debuut ‘Little Trouble Kids’ stonden worden nu weer als single uitgebracht. Een nieuwe start? Thomas: “Niet echt, we willen vooral de mensen laten weten dat we er nog zijn. Het is een bumpy road geweest voor ons. We willen onze naambekendheid weer oppikken. We zijn nu druk bezig om nieuwe songs te maken, we staan deze zomer op Rock Zottegem en Rock Herk en onze plaat komt zelfs uit in Engeland.” Hoe komen jullie in Engeland terecht? Thomas: “Heel toevallig. Toen The Undertones in België optraden zijn we naar hun toegestapt met een cd van ons. Twee weken later vroegen ze ons al om hun voorprogramma te voorzien in de legendarische punkclub The Garage in Londen. Eline (lacht): “Een uitverkochte zaal vol zatte Britten.” Thomas: “Achteraf kwamen de mensen van het platenlabel The Jezusfactory naar ons met de vraag of we ons debuut ook niet in Engeland willen uitbrengen.” Volgt er geen tour? Thomas: “Dat zijn we van plan, maar het staat nog niet concreet vast. Blijven optreden blijft voor ons wel het belangrijkste, we zijn een echte live band. Daarmee wil ik onze opnames niet slecht praten, maar we beseffen zelf dat we op de radio

Was het niet vreemd om als duo tussen al die bands in de AB te staan? Eline: “Ik heb daar geen probleem mee, het is vooral heel praktisch om met twee te zijn. Zaken zoals repeteren vragen geen organisatie. Ik zou het iedereen aanraden.” (lacht). “Het is best leuk met zijn tweetjes.”

Zijn jullie ook fans van Tim Vanhamel? Thomas: “Tim is geniaal.” Eline: “Ik vind het cool dat iemand met zo’n status jonge bands helpt en er zelfs zijn naam aan wilt verbinden. Zoals Triggerfinger heeft gedaan. Dat is echt niet vanzelfsprekend. Vooral omdat het gebeurt op basis van onze muziek en niet als managementbeslissing.” Thomas: “Eigenlijk is dat het fijnste aan een band: mensen ontmoeten en samen dingen doen.”

Doe je dan nog veel samen met Tim? Eline: “Wel… We gaan vanavond samen barbecueën” (lacht) “Hij speelde ook mee in onze clip van ‘Lately’ en af en toe jammen we samen.” Die stompbox waar Eline met flamencobotten op stampt doet dienst als drumstel. Nooit gedacht om te werken met samples? Eline: “Ja, maar ik ben helemaal niet zo goed met elektronica. Het is goed dat je ook alles ziet wat je hoort. What you see is what you get. Thomas: “Ik hou van dat fysieke aspect, optreden is afzien en je volledig geven. Wanneer alles zo geprogrammeerd is, heb je weinig ruimte om live af te wijken. Je moet kunnen fouten maken.”

Eline: “Ik heb trouwens intussen al heel dikke kuiten.” (lacht) “Ik heb zelfs nog tapdans en flamencoles gevolgd. Het is wel ooit fout gegaan: op een repetitie vlak voor een optreden brak ik mijn hak, in alle paniek moesten we toen op zoek naar nieuwe schoenen.” Thomas: “Sindsdien repeteren we niet meer voor optredens.” (lacht)

sorry” (lacht). “De opnames zijn heel vlot verlopen, we hadden helemaal geen plan of iets berekend. Het waren alle nummers die we hadden. Nu pas beginnen we de mogelijkheden te zien van onze middelen. We gaan nu bewuster op zoek naar die variatie.” Eline: “Onze nummers zijn veel meer gegroeid door ze live te brengen.”

Jullie wonen ook samen. Hoe gaat dat repeteren dan? Thomas: “Het is heel handig dat we niets moeten afspreken om te repeteren. We doen het wanneer we goesting hebben, ‘gaan we vanavond repeteren of kijken we naar ‘Komen Eten’?’ Eline: “Ja,‘Komen Eten’! We zijn ook even een tijdje werkloos geweest, toen repeteerden we echt elke dag.” Thomas: “Eigenlijk maken we gewoon liedjes, want repeteren… We spelen deze liedjes nu al 3 jaar, veel moet er niet meer ingeoefend worden.”

Beluisteren jullie soms nog eigen nummers? Eline: “Nee, het is heel raar om je eigen stem te horen. De nummers op onze plaat worden nu ook wel wat ouder, we willen nu vooruit kijken.” Thomas: “Naar je eigen muziek luisteren is zoals in de spiegel kijken met vertraging. Je wil niet geconfronteerd worden met jezelf.” Eline: “Wat niet wil zeggen dat we niet trots zijn op ons eigen werk. Maar wie luistert er nu naar zijn eigen platen? Misschien zo’n band als Guns ’n Roses of zo, die vinden zichzelf cool. Je moet ook weten dat we die plaat bij het mixen wel een miljoen keer hebben gehoord Iedere fout ken ik vanbuiten.”

De muziek van Little Trouble Kids mag dan soms wel ruig klinken, eigenlijk is het vrolijke muziek. Thomas: “We zijn ook vrolijke mensen. Maar onze nieuwe cd zal iets zwaarder klinken, wat donkerder.” Eline: “Ik luister ook graag naar popmuziek zoals Kylie Minogue.” Bijna al jullie nummers zijn up-tempo en lawaaierig. geen bang om in herhaling te vallen? Thomas: “Dat is ook een opmerking die we Eline: “Tim Vanhamel stond voor ons te shaken in een vaak krijgen. Het is nu eenmaal eentonig, lege zaal.”

Zouden jullie met een onbeperkt budget de muziek even lo-fi laten klinken? Thomas: “Het moet gewoon goed klinken, of je ons nu lo-fi of niet noemt. Al heb ik wel eerder de neiging om het lo-fi te houden.” Eline: “Zijn wij dan zo lo-fi? De mensen zeggen dat altijd. Het klinkt gewoon zoals wij willen, zonder in termen te denken. Lo-fi, Hi-fi… De volgende keer spelen we mid-fi, bestaat dat?” Tekst & foto’s – Michael Lombarts

Reportage

KRAAK festival

Het carnaval VAN DE onderwereld Terwijl in Aalst de Voil Jeanetten zich en masse begonnen te outen, trok de meerwaardezoeker en liefhebber van ongeremde experimenteerdrift op 5 maart naar zaal Netwerk. Want ook dit jaar presenteert het eigenzinnige platenlabel KRAAK daar zijn eigen festival, naar goede gewoonte een bond allegaartje aan obscure bands, markante performers en enorme contrasten. In de bar op de gelijkvloers mocht het nog onbekende groepje France (ja, uit Frankrijk) het hele gebeuren openen. Dit trio zette meteen de toon met zijn repetitieve ritmes en een helse herrie afkomstig van een - door effecten overstuurde - draailier. Wie zich bij dat instrument iets wil voorstellen: beeld u de mix in van een doedelzak en accordeon, gepaard met het uiterlijk van een soort cello en u komt dik in de buurt. Gedurende dit halfuur waren er van liedjes of enige andere structuur geen sprake: bassist en drummer gaven de maat aan terwijl de draailierspeler als een bezetene elk stukje ziel uit dit instrument perste. Fascinerend om te zien, want ondanks dit uitzinnig lawaai wist France toch reeds enkelen in een trance te wiegen en de eerste nieuwsgierige omstaanders – mezelf incluis – warm te maken. De kop was eraf.

“Ik heb nog enkele oude boeken mee uit mijn verzameling, wie daar interesse in heeft kan ze achteraf eens bekijken”, met deze woorden sloot de Belgische elektronische geluidskunstenaar Floris Vanhoof zijn optreden af. Maar het was al lang duidelijk: op Kraak festival ben je niet voor de muziek alleen. Naast de klassieke platenbeurs waar verzamelaars toegewijd hun pareltjes zoeken, stond er ook een klein marktje met tweedehands science-fiction boeken, vreemde cd’s met natuurgeluiden en nog veel andere objecten die nergens anders hun plaats vinden.

Geen ruimte voor compromissen

Na een theorielesje van Thomas Bloch - specialist obscure instrumenten - stond het publiek stomverbaasd te kijken naar hoe de man ’s werelds meest vreemde geluiden uit zijn instrumenten kreeg. De man gaf namelijk enkele demonstraties van zijn twee favoriete buitenbeentjes: de Ondes Martenot, iets dat eruit ziet als een orgel maar dat klinkt als dat zangerig gefluit uit de oude sciencefiction-films. En de glasharmonica: een soort durum van kristalglazen waar hij met natte vingers de meest buitenaardse klanken uit kreeg. Opvallend veel iPhones en dergelijke ook op kraakfestival, iedereen filmt en trekt foto’s naar lieve lust om al dan niet meteen online te posten. Logisch ook: aangezien de meeste muziek hier zijn weg niet vindt naar de gemiddelde cd-winkel is elke opname hier meteen een exclusief document. In de grote zaal van het Netwerk zette iedereen zich inmiddels rustig neer om zich gewillig over te geven aan Iasos. Deze artiest had atmosferische New Age mee, hand in hand met projecties op een groot scherm. Leuk concept, ware het niet dat de visuals er zo goedkoop uitzagen. Een dansende vrouw tussen palmbomen, caleidoscopische figuren en tuimelende sterrenhemels werden op het publiek afgevoerd. Het was duidelijk dat Iasos alle grenzen van de kitsch opzocht en zich er zelf reuze mee amuseerde. Naarmate het einde toe werd het voor de meesten wel welletjes, terwijl de dappere overblijvers er wel de humor van in schenen te zien. Om alle kitsch weer uit onze hoofden te jagen gingen de jazzbeesten Arthur Doyle en Steve Noble, respectievelijk saxofonist en drummer, hard tekeer doorheen verschillende improvisaties en duizelingwekkende solo’s. De furieuze wisselwerking tussen de twee rasmuzikanten resulteerde in een soort ‘free jazz’ die voor geen gat te vangen was. Van het ene uiterste naar het andere: Bridget Hayden verroerde de zaal met haar zeer simplistische delta-blues, overgoten met een subtiel sausje van overdrive waarover haar desolate stem alle kinderangsten uit haar lijf zong. De dreigende sfeer die ze met haar beperkte materiaal wist te creëren bleef nog lang na haar vertrek na zinderen. Eindelijk rock ’n roll? De atypische rockband Mother Of Fire laat in elk geval wel de elektriciteit door onze hoofden knetteren. De avond valt, het bier vloeit en geen mens ontsnapt nog aan die psychedelische tornado op het podium. De pompende, slopende ritmes afkomstig van het in elkaar gekluwde drumen baswerk houden de meegaande lichamen in de zaal stevig in hun handgreep. Terwijl de zangeres/violiste het publiek bezweert met een stem als gierende wind. Vioolwerk, herhalende ritmes en een sfeer die pendelt tussen droom en dreiging… Mother Of Fire klinkt wel alsof The Velvet Underground tij-

Arthur Doyle op zijn meest expressieve moment. dens de jaren ’80 opereerde. De duistere waanbeelden die ze oproepen tonen geen genade en de band gaat onverstoorbaar in zichzelf op. Ongetwijfeld het toppunt van de dag. Opvallend veel sympathisanten voor The Beautiful Band, blijkbaar een allstar-band samengesteld uit leden van verschillende Belgische bands uit het alternatieve milieu. Samen kregen ze zin om countryrock met een slordige kwinkslag te maken, en zodoende mochten ze het hoofdpodium van kraakfestival afsluiten. Met hun slome rock die meteen goed in het gehoor lag was The Beautiful Band de ideale afsluiter voor een dagje reizen doorheen alle onontdekte gebieden van het muziekspectrum. Na lang zwerven thuis. Kraakfestival was immers weer een flinke mind opener voor al wie afgelikte frontmannen en na elke twee refreinen een gitaarsolo zou verwachten. Geen ruimte voor compromissen hier. Wie elk jaar opnieuw zijn beklag doet over de voorspelbare line-ups van onze festivalzomer zal zich maar verplicht moeten voelen om volgende keer eens af te zakken naar dit onontgonnen muzikaal terrein.

Kijk op de volgende pagina voor ons fotoverslag Tekst & foto’s: Michael Lombarts

The Beautiful Band

Mother Of Fire

Bridget Hayden

Arthur Doyle

France

Mother Of Fire

Iasos

Interview

Voor ons geen luxeleven

l a u t c e l l i t an Antillectual is een politiek geïnspireerde punkrockband uit het Nederlandse Nijmegen. Met inspiratiebronnen als massaproductie, homofobie en extreme uitspraken van Geert Wilders maken ze melodische skatepunk met een vat vol emotie. Na tien jaar ervaring, drie langspelers en gemiddeld honderd optredens per jaar heeft Antillectual bewezen dat ze hun plaats in de punkscene wel verdiend hebben. Voor hun optreden in jeugdclub Zomaar praatten we met deze politiek bewuste jongens over hun visie op muziek, de eindeloze tournees en hun idealen.

Waarom politieke punkrock? Willem (zanger): “Ik vond het zelf leuk om naar bands te luisteren die iets meer te vertellen hadden dan: ‘Dit nummer gaat over mijn ex-vriendin’. Politieke bands zoals Strike Anywhere en Propagandhi heb ik altijd geweldig gevonden. Dit doen met een band lag in het verlengde van mijn interesses. Maar zelf was ik als kind al enorm hard geïnteresseerd in politiek. Toen ik in het zesde leerjaar zat, had ik al een werk gemaakt over anarchisme. Muziek en politiek zijn echt wel twee van mijn grootste interesses.” Jullie zijn net terug van een Russische tournee. Hoe was ze? Willem: “Het was een geweldige ervaring. We zijn gewend van altijd met ons busje doorheen Europa te rijden, maar deze keer zijn we gewoon met twee gitaren op het vliegtuig gesprongen en hebben de tour met het openbaar vervoer afgelegd. Je zou het niet zeggen, maar alles was heel goed geregeld. Elke avond was ook compleet anders want we speelden altijd met ander materiaal. In Rusland regelt de concertzaal altijd je materiaal om mee te spelen. Ook het publiek was elke avond door het dolle heen. Onze laatste plaat is ook uitgebracht in Rusland via een klein label in Sint-Petersburg, dus er waren wel mensen die meezongen tijdens de optredens. Zelfs de mensen die de muziek niet kenden gingen volledig los. Er werd enorm veel gecrowdsurft en gestagedived.” Tim (bassist): “Dat kwam wellicht door de wodka.” (lacht) Wat zijn de bezigheden op tournee? Willem: “Slapen. Veel slapen en mails beantwoorden. Wij zijn

nu op tournee maar ondertussen zijn we al de volgende aan het plannen. Er valt altijd wel iets te regelen.” Riekus (drummer): “Tijdens het rijden lees ik vooral veel voor mijn boekenclubje. Ik kom om de paar maanden met enkele vrienden samen en dan praten we een avond lang over het boek dat we hebben gelezen. Een beetje sociale druk om wat meer te lezen.” Willem: “Het toerleven is best wel suf eigenlijk. Collega’s zeggen wel eens dat het enorm rock ’n roll is, maar het komt er op neer dat je zes uur per dag in een bus zit, je volstopt met eten, je optreden speelt en gaat slapen. De volgende dag sta je op en doe je weer hetzelfde. Het hangt er natuurlijk van af wat je er zelf van maakt. Er zijn bands die één week per jaar toeren en er dan de meest dwaze schoolreis van maken. Maar wij spelen honderd optredens per jaar, zoiets kunnen wij niet maken. Als je elke dag de bloemetjes buitenzet, kunnen we zoveel optredens niet spelen.” Tim: “Ik heb eens zo hard gefeest op tournee dat ik driedagenlang een kater heb gehad. Toen heb ik mijzelf beloofd dat nooit meer te doen, want er zijn inderdaad nog optredens die je moet spelen.” Jullie cd’s staan op Bandcamp gratis te beluisteren en te downloaden. Zijn jullie voorstanders van copyleft? Riekus: “Onze eerste plaat is onder copyleft uitgekomen, iedereen mocht er zijn eigen ding mee doen van ons. Maar toen we de tweede plaat uitbrachten was er iets als creative commons waar we van gebruik wilden maken. Dat is een alternatieve

vorm van auteursrecht. Dus als iemand onze muziek wil gebruiken mag dat, maar dan moet onze naam vermeld worden, mag het niet voor commerciële doeleinden gebruikt worden en moeten zij hun versie ook ter beschikking stellen voor aanpassingen.” Willem: “Onze albums belanden hoe dan ook ergens op het internet, waarom zouden we ze dan niet zelf aanbieden aan goeie kwaliteit? Op die manier hebben wij er ook een idee van hoeveel onze nummers gedownload worden en in welke landen of continenten. Als mensen een bijdrage willen geven voor onze muziek kan dat natuurlijk ook.” De bezetting is al een paar keer veranderd. Is het moeilijk om door het toeren een stabiele line-up te behouden? Tim: “Je moet er immens veel voor opgeven. Mensen denken altijd hetzelfde over een band: lekker toeren, altijd lachen en plezier maken. Het klinkt hard, maar je moet er bijna je leven voor opgeven. Verjaardagen ga je missen en vrienden verdwijnen langzaamaan. Niets zo kut als mensen die je hard respecteert, zien verdwijnen uit je leven. Maar dat is een keuze die je maakt. Nu zijn we nog jong, nu kunnen we nog een deel van de wereld zien. En wie weet wat gebeurt er later? Kinderen, hypotheken en wat anders voor ongein. Ik heb mijn soloproject en ben het al gewend van veel onderweg te zijn. Wij gaan niet voor een luxeleven. Geloof me, er zijn momenten bij die onwijs kut zijn. Maar als we door Rusland liepen dacht ik: ‘Man, dit maak je met zo’n band maar één keer in je leven mee.’ En dat zijn onbeschrijflijk mooie momenten waar ik graag naar terugblik.”

heb er heel veel over nagedacht maar... ja, het is gewoon een kutvraag, weet je. Ik kan er geen goed antwoord op geven. We hebben er ook een nummer over Some of my best friends are meateaters. Ik probeer er wel heel veel bij stil te staan bij wat ik juist eet, want uiteindelijk eet ik best weinig vlees. Maar als we grillen in Duitsland, zondig ik erop los.

De wereld verandert. Er is altijd wel iets om over te zingen. –Willem, zanger De punkband Propagandhi speelt niet op Groezrock omdat het gesponsord wordt door multinationals. Antillectual speelde wel op de Macbeth-stage van Groezrock. Riekus: “We hebben er wel even over nagedacht, want op de een of andere manier kom je dan in contact met een merk of een bedrijf. Propagandhi zit nu wel in de positie dat ze heel veel mensen bereiken en ik begrijp ook het statement dat ze maken. Wij bereiken heel wat minder mensen en we dachten dat zo’n schoenenmerk als Macbeth er minder aan heeft dan ons als wij op dat podium spelen. We vonden dat we die kans moesten grijpen.”

Riekus: “Punkers zijn meestal vegetariër. Toen ik zelf in de punkscene terechtkwam, kwam ik snel in contact met mensen die die keuze gemaakt hebben en begin je zelf na te denken. Ondertussen ben ik al 13 jaar vegetariër en het wordt elke dag makkelijker voor mij. In Nederland is het niet moeilijk om vegetarisch te leven. In Rusland leek het ons wel iets moeilijker maar daar gaat het ook met enige moeite. Als je de luxe hebt om die keuze te maken, heb ik dat er zeker voor over. Tim is de enige onder ons die geen vegetariër is.”

Willem: “Het ligt er ook aan waar je je grens legt. Als je niet op podia speelt die gesponsord worden, speel je niet op Groezrock, laat staan op een ander festival. Maar dan kan je ook niet in jeugdcentra spelen want die worden misschien gesponsord door een lokaal bouwbedrijf of bierbrouwer. Langs de ene kant is het hypocriet om te zeggen dat je niet op Groezrock speelt omdat dit gesponsord wordt door Coca Cola, want Propagandhi speelt dan wel in De Melkweg in Amsterdam die sponsoring krijgen van Pepsi. Maar het gaat hen om het statement natuurlijk. Wij bekijken het per geval: ‘Doen we het of niet?’ Op Groezrock werd dat georganiseerd door vrienden van ons en het leek een goeie kans om voor veel mensen te spelen, te tonen wie we zijn en hierdoor in een boekje te komen dat door veel mensen wordt gelezen. Propagandhi zit ook in een positie waarin ze te kiezen hebben. Want ook al spelen ze niet op Groezrock, toch behouden ze de kans om op grote plaatsen op te treden.”

Hoelang duurt het nog voor jullie Tim van het vlees afhouden? (Iedereen lacht) Tim: “Ik woon in Duitsland weet je, daar zijn je overlevingskansen nihil als je vegetariër bent. Geloof me, ik

Naast T-shirts en cd’s verkopen jullie ook boeken. Willem: “Dat was een idee van onze eerste bassist, Yvo. Hij had gezien dat er op hardcore-shows boekenstandjes waren met boeken over onderwerpen die in de liedjes terugkwamen. De

De meesten onder jullie zijn vegetariër. Willem: “Ik ben vegetariër geworden toen ik alleen ging wonen. Dat ging best makkelijk . En als ik toch zelf de keuze heb, eet ik liever een tofuburger dan een gewone hamburger.”

Tim (bassist): Op tour gaan is niet enkel plezier. Je mist verjaardagen en je vrienden verdwijnen langzaamaan.” laatste tijd gebeurde dat niet meer dus wou hij het idee weer nieuw leven inblazen. Dat vond ik wel een goed plan. Dan wordt het meer dan muziek alleen. En toen Yvo ermee stopte hebben we besloten de boeken mee te blijven nemen naar optredens.” In het lied Buyer’s Remorse gebruiken jullie reclameslogans als Built to resist (Eastpak), Challenge everything (EA Sports) en I’m lovin it (McDonalds). Een eerbetoon aan multinationals en merkproducten? Willem: “Het nummer gaat over dat je moet weten wat je koopt en waar je je geld aan geeft. Want als je iets koopt, steun je letterlijk een bedrijf. Als een bedrijf kinderarbeid hanteert, ben jij daar mee verantwoordelijk voor. Er zijn veel multinationals die vuile handen hebben en die je beter niet steunt. Maar het is fucking moeilijk om erachter te komen welke je juist steunt en welke niet. Wellicht zou je alles wat ik aan heb kunnen weggooien omdat het misschien in een sweatshop gemaakt is. De schoenen die ik draag, zijn niet met leer afgewerkt en zijn niet van een groot merk maar ze zijn wel goedkoop dus op die manier ben ik wel bang dat er iets vies mee gemoeid is.”

Riekus: “Daarom hebben wij ook besloten om al onze merchandise fairtrade en sweatshop-free te produceren. Een bedrijf in Duitsland houdt zich daarmee bezig voor een betaalbare prijs. Maar wie weet is de inkt die ze gebruiken niet ecologisch afbreekbaar en doe je zo toch iets fout. Ergens moet je die grens trekken. Als je een T-shirt moet verkopen voor 25 euro om als band uit de kosten te komen, vrees ik dat je nooit een T-shirt gaat verkopen. Dan schiet je jezelf gewoon in je voet. Je kan nooit 100 procent goed doen.” Wat zijn jullie plannen voor de toekomst? Willem: “Wel, we hebben net gehoord dat er iemand vanuit Brazilië een tournee wil regelen voor ons maar dat is sowieso niet meer voor dit jaar. We hebben ook al contactpersonen in Australië en we zouden graag nog eens naar Amerika gaan. Maar eerst gaan we in juni door Europa toeren met Boy Sets Fire. Dat wordt trouwens onze eerste tournee als supportband. In augustus mogen we voor Rise Against spelen in Duitsland, daar kijken we erg naar uit. En als muzikanten gaan we ons blijven vernieuwen. De wereld verandert. Er is altijd wel iets om over te zingen.” Tekst: Bert Janssens – Foto’s: Michael Lombarts

Interview

VEGAS!

wordt

The New Bleeders (Op de foto vlnr: Kenny, Bart, Thomas #2 en Thomas)

Het Waasland is een kweekvijver aan beloftevolle bands. Eén daarvan is Vegas!, een eigenzinnige rockband met een hoog noise-gehalte. Vier jaar geleden begonnen, en ondertussen flink gegroeid, wat hen al een hoop prijzen en een optreden op Pukkelpop opleverde. Maar ze hebben nog heel wat toekomstplannen. Zappa ging hen opzoeken op TMF Stress Factor in Laken.

Jullie zijn niet de enige die Vegas heten. Er is zelfs een Griekse Hip Hop-band met dezelfde naam. Zorgt dat niet voor verwarring met andere bands? Thomas, drummer: “Ja, en dat is ook de reden waarom we besloten hebben om van naam te veranderen. En jullie hebben de primeur, we zullen in de toekomst New Bleeders heten.” Kenny, zanger: “We dachten daar al een tijdje aan, omdat we vaak verward werden met andere bands. Maar de druppel die de emmer deed overlopen was vorig jaar in de Botanique in Brussel, een Waalse naamgenoot verkocht daar drie dagen merchandise onder onze naam. We hebben geen manager, we doen alles zelf. Dan kom je die dingen tegen.”

Zijn jullie niet bang fans te verliezen door de naamsverandering? Kenny: “Het zal veel werk zijn om de mensen duidelijk te maken dat wij nog bestaan maar gewoon van naam veranderd zijn. Maar we willen dat ook uitgebreid aankondigen. Het is een kwestie van veel promo doen rond de naamsverandering. Iedereen moet het doorhebben.” Jullie hebben de tweede plaats bemachtigd op het Oost-Vlaams rockconcours in 2009. Welke invloed heeft dat gehad op jullie als band? Bart, gitarist: “Dat heeft ons zeker verder geholpen. We zaten plots bij 100% puur van Poppunt en dan krijg je als organisator korting als je ons boekt (lacht). Het heeft ons meer in de picture gebracht en we werden meer serieus genomen. We hebben het gevoel dat daardoor iets meer dan een lokale groep geworden zijn.”

Kenny: “Vroeger, voor Thomas (de drummer) erbij kwam, hebben wij elke rockrally meegedaan dat we konden. Dat was niet met de bedoeling om te winnen, want we verloren altijd, maar om snel en gemakkelijk speelkansen te krijgen.” Dan heeft Thomas een groot verschil gemaakt? Kenny: “Zeker. Thomas voelde als bandlid en persoon beter aan waar we als band naartoe wilden. De vorige drummer was ongelofelijk goed, maar eigenlijk een jazz-drummer. Hij stond wel open voor het harde werk, maar je voelde toch dat hij vooral met andere dingen bezig was. We moesten ons inhouden en aanpassen aan de drummer.”

We blijven doorgaan, desnoods verliezen we onze job –Thomas, drummer Thomas #2, bassist: “Wij hadden iets meer power nodig. En toen Thomas erbij kwam is het allemaal harder geworden. Het voelde aan als een bevrijding. Alsof onze frustratie van het jaren “kalmer” te moeten doen door drumbeperkingen plots wegviel. Uit enthousiasme hebben we dan het weekend erna meteen een ep opgenomen!” Bart: “De komst van Thomas zorgde voor een stijlverandering, en die is nog altijd aan de gang. Maar nu wel weer in de omgekeerde richting. De eerste maanden met Thomas was het hard gaan. We raakten kant noch wal bij manier van spreken. Maar nu komt er meer en meer plaats voor een ander gevoel, een andere sfeer. We gaan iets meer de ruimte opzoeken in onze nieuwe nummers. Onze eigen grenzen wat aftasten. Minder ruig, beter gebalanceerd en uitgedacht. Maar dat verloopt allemaal heel natuurlijk.” In datzelfde jaar stonden jullie op Pukkelpop via de Labo De Lux wedstrijd van Luc Janssen. Was dat een droom die uitkwam als band? Thomas #2: “Absoluut. Ik denk dat we daar unaniem over kunnen zijn. Dat was de maks! En ook het feit dat wij, als kleine band, niet ’s ochtends als eerste maar om half vier mochten spelen in de Wablieft-tent vonden wij nog zotter. Die hele dag was geweldig. Thomas heeft toen nog een vriend binnengesmokkeld door die een tong te draaien en te zeggen dat het zijn lief was. Je kon daar ook alles krijgen. Van eten, drank, mas-

sages, tot een babbel met een psycholoog. Echt zot. Ook cool om te zeggen; ons voorpramma was Alex Agnew. Toen was hij nog klein.” Jullie hebben in 2009 een ep uitgebracht. Werken jullie nu naar een plaat? Thomas: “Ja, daar zijn we volop aan bezig. Ze is al opgenomen, en wordt nu gemixt. De plaat die er nu aan komt is wel veel gevarieerder dan de ep. We zijn niet gestopt met werken aan de nummers, totdat iedereen het gevoel had “dees is’t”. We hopen dat door de lp een selecter publiek ons sneller gaat oppikken doordat hij iéts minder hard is.” Heeft de muziek die jullie brengen een boodschap, of gaan jullie ronduit voor de sfeer? Kenny: “We zijn sowieso niet de groep die een politieke of milieubewuste boodschap wil brengen. Dat noise maken ook op een andere manier kan, dat willen we wel aantonen. Het moeten niet altijd dezelfde strofes en refreinen zijn. En dan nog is dat niet echt een missie. Het komt er gewoon zo uit. We willen andere bands ook niet tonen hoe het volgens ons moet. Wat wij doen is puur een uitlaatklep voor het dagelijkse leven, waarin we allemaal werken en aan een gezin bezig zijn. Vegas! hebben we nodig om gelukkig te zijn. Een echte boodschap waaruit we vertrekken hebben we niet, behalve dat de mensen zich wel wat meer mogen amuseren.” Bart: “We spelen in de eerste plaats voor ons eigen plezier. Moesten wij geen vrienden meer zijn, dan zouden wij een muziek kunnen maken. ’t Is ook niet dat wij de hits hebben die iedereen wil horen.” (lacht) Als jullie eens heel breed mogen dromen, wat is het ultieme doel dat jullie met Vegas!, of New Bleeders dus, willen bereiken? Kenny: “Meerdere platen opnemen. Omdat we voelen dat er nog veel meer in zit dan dat er nu al uitgekomen is. Ook stilaan naar het buitenland gaan met onze muziek zou geweldig zijn. We kunnen er nog niet van leven, maar daar dromen we niet van. Dan zou de fut eruit gaan. We hebben de dagelijkse frustraties nodig, anders is Vegas! onze uitlaatklep niet meer.” Thomas: “We willen nog veel kunnen spelen, op de juiste plekken. Zelfs als we later de grotere zalen zouden moeten aandoen. Willen we nog altijd in staat zijn om in vochtige, veel te kleine kelders te gaan spelen. Want spelen in die kleine zalen en kelders is meestal bangelijk! Zolang we kunnen, gaan we het zeker blijven doen. Desnoods verliezen we onze job.” TEKST & FOTO’S: NIELS DE KEUKELAERE

Reportage

k c o R s â&#x20AC;&#x2122; y l l a r

Wie Wat Hoe& Waarom?

“een muziekwedstrijd is een belachelijk idee” Rockrally’s, de bands in ons land lijken er wel dol op te zijn. Van de lokale wedstrijdjes waar beginners hun eerste stapjes op het podium zetten tot de grote droom: een finaleplaats in de AB op Humo’s Rock Rally. Producers en concertorganisatoren komen er hun toekomstig talent spotten en met een beetje geluk loop je achteraf met een flinke geldsom naar huis. Ervaringsdeskundige is Team William-zanger Floris Dedecker. Met zijn band werd hij in 2008 derde op de fameuze Humo’s Rock Rally. Wat leidde tot veel media-aandacht en de onvoorwaardelijke liefde van Humo. Team William heeft naar zijn schatting al tussen de 10 à 15 wedstrijden meegedaan. “En we hebben zelfs nooit minder dan brons gehaald”, vertelt Floris. “Ik schuimde non-stop het internet af op zoek naar wedstrijden, als band zonder management moet je zelf het heft in eigen handen.” Zo dacht ook de jonge Mechelse groep Boulvard, die geselecteerd werden voor de preselecties van Maanrockrally. Zelf spelen ze een zo dansbaar mogelijke combinatie van Jazz, Swing, Elektro en alle andere genres die ze onderweg tegenkomen. Dat hun stijl ook in het rockrally-circuit zou aanslaan hadden ze niet gedacht. Lyndsay Benoodt, zangeres: “Maanrockrally was onze allereerste rockrally, we waren verrast toen we geselecteerd waren. Het niveau bleek echt wel hoog te liggen.” Dat het niveau hoger ligt heeft alles te maken met het nieuwe concept van de Maanrockrally. Brendan burny, organisator, vond dat het tijd was voor iets nieuws. “Vroeger mochten enkel Mechelse bands meedoen”, vertelt Brendan. “Nu we hebben we het open gesteld voor heel Vlaanderen, hiermee doorbreken we onze jaarlijkse sleur en laten we veel meer kwaliteit binnenstromen.” Ook Boulvard schreef zich in via het internet. “We kregen een aanbieding via www.vi.be, een website voor Belgische artiesten”, vertelt gitarist Gunther. “Het gebeurde zeer toevallig.” Voor de Maanrockrally is het zelfs verplicht om je via vi.be in te schrijven. “Enerzijds is het voor ons dan zeer gemakkelijk om bands te selecteren”, zegt Brendan. “Anderzijds wilden we ook de bands naar die website lokken. Die biedt immers veel mogelijkheden voor later.” Er is ook meer veranderd aan Maanrockrally. Zo zijn de preselecties niet meer op een groot podium op de Veemarkt, maar moeten

Floris, zanger Team William (rechts): “Neem het vooral niet te serieus.“ de bands zich eerst in kleine groepjes bewijzen in verschillende jeugdhuizen. “We wilden weer back to basics gaan” zegt Brendan. “Veel groepen voelen zich ofwel te goed voor een jeugdhuis, of zijn totaal nog niet klaar om op een groter podium te spelen.” Gunter (Boulvard): “Je moet altijd rond de kerktoren beginnen. Het was een aangename ervaring, enkel jammer dat het geluid voor ons wat tegenviel. Ik denk dat de geluidsfirma de foute mensen gestuurd had.” Team William vond die kleine optredens juist de leukste. “Onze beste shows waren die voor vijf man of minder”, zegt Floris. “Wanneer je het gevoel hebt dat niemand kijkt durf je echt helemaal los te gaan, wij hebben wilde shows gegeven. We konden de boel volledig afbreken en niemand klaagde.” (lacht). Rockrally’s zijn ook ideaal om andere bands te leren kennen, het contact onderling smeedt niet zelden sterke banden. Lindsay: “Uiteraard leren we veel bij van elkaar. We delen allemaal de passie

dig al simpele opnameapparatuur. Een goede jury hoort trouwens wel kwaliteit, ongeacht de toestand van de opname zelf.” Brendan: “Goede nummers blijven hun waarde wel behouden. Je ziet dikwijls ook bands die veel investeren in professionele opnames, maar met ondermaatse muziek afkomen. Tja, hoe afgelikt het ook mag klinken, de songs worden er niet beter op.”

Gunther en Lyndsay van Boulvard: “Begin altijd rond de kerktoren.” voor muziek, dus is het zeer interessant om ook anderen hun commentaar te horen. Daar valt heel wat inspiratie uit te putten.” Floris: “Het valt op dat je veel bands blijft terugzien. Met Steak Number Eight en The Galacticos stonden we samen op de finale van Humo’s Rock Rally. Maar we kwamen hun al regelmatig tegen op veel kleinere wedstrijden. Elk jaar zullen zo wel bands samen opgroeien en doorbreken.” Brendan: “Het is leuk om achteraf te merken dat bands vanop de

Deelnemen is belangrijker dan winnen. Ongetwijfeld, maar stiekem droomt toch elke band van die eerste plaats. Zeker wanneer er iets te winnen valt. “Wij ontvingen voornamelijk kleine geldprijzen”, zegt Floris. “Of eens een keer studiotijd, zeer handig. In het slechtste geval hou je er misschien nog wel leuke bandfoto’s aan over of speel je voor de eer. Bij Humo’s Rock Rally kregen we natuurlijk wel een flinke som geld, dat is allemaal rechtstreeks geïnvesteerd in de band. Ook leuk is dat we sindsdien de steun hebben van Humo.” Maanrockrally was oorspronkelijk een strijd voor een plekje op het gratis Mechelse stadsfestival Maanrock. Maar ook daar is sinds dit jaar verandering in gekomen. “De winnaars zullen komend jaar door professionals begeleid worden. Ze worden klaargestoomd om dan volgend jaar op Maanrock te spelen. We merkten zelf ook wel dat niet elke band daar klaar voor was, of er paste. Maanrock is ook een familiefestival. Maar we ze zijn wel open-minded, we

Van de 10 of 15 rockrally’s haalden we nooit minder dan brons Floris, zanger en gitarist van Team William Maanrockrally plots doorbreken. Het schept enige fierheid. We hebben hier nog Psycho44 en Willow gehad, twee bands die nu ook hun weg naar de grotere podia en radio vinden.” Bij een wedstrijd hoort ontegensprekelijk ook een jury, steevast de zondebok wiens plicht er nooit gemakkelijker op wordt. Maar krijgt men op lokaal niveau niet te gauw te maken met vriendjespolitiek? Floris: “Wij hadden nooit vriendjes en hebben nooit slecht gescoord.” (lacht). “Dat lijkt me wel een duidelijk bewijs.” Brendan: “Nooit mee te maken gehad. Het gebeurt wel vaak dat bands achteraf om feedback komen vragen, dan krijgen ze wel een verduidelijking of enkele tips. Onze jury bestaat uit vakmensen, bijvoorbeeld Hans Bellens van de bekende Motor Music studio.” Wie aan een wedstrijd wil deelnemen zal in de meeste gevallen een demo moeten opnemen een doorsturen. Niet elke band heeft daar al het budget voor. Floris: “Ach, voor weinig geld heb je tegenwoor-

hebben er zelfs al Jochen & De Ego’s gehad die hun lied pornoman zongen.” (lacht). Wie het rockrallymilieu volgt, ziet uiteraard veel trends passeren. Brendan: “De typische rockbands van vier à vijf leden zijn passé. Momenteel is het weer in om met twee of drie stevige bluesrock te spelen. Verder herken ik ook meer experimenteerdrift, op een van de preselecties hadden we een band bestaande uit zes gitaristen en een bassist.” Wat is dan de beste strategie om te winnen? Floris: “Ik heb maar één tip voor beginnende bands: doe je gewoon je zin. Ga niet concurreren met de rest, eigenlijk is muziek in wedstrijdverband maar een belachelijk idee. Het is een ideale kans om ervaringen op te doen, maar neem het liefst niet te serieus.” Tekst en foto’s: Michael Lombarts

Interview

Gottland

De sountrack van mijn fantasie

Het Mechelse eenmansproject Gottland begon als een bescheiden slaapkamerhobby. Toch zet bezieler Koen Vermeulen zijn muziek regelmatig gratis online en schopte hij het onlangs tot op de Week van de Amateurkunsten. Zijn muziek is voor hem een ontsnappingsroute om te weg te dromen over de geschiedenis en oude mythes.

Je speelde eerst bij Heimsieck, wat deed je veranderen? Koen: “Heimsieck is ook een elektronisch project waarmee we nog op Humo’s Rock rally hebben gespeeld. Maar Gottland is veel rustiger en persoonlijker. Live gebruik ik geen gitaren meer, ik programmeer alles ter plekke met samples en synthesizers. Ik laat me bijstaan door een toetsenist en we improviseren

een pak. Het vraagt veel concentratie om geen fouten te maken.” Je muziek zit vol details, neem je die zelf op? Koen: “Ja, ik gebruik geen samples van het internet. Ik maak bijvoorbeeld een opname van een drumstel en smijt er dan effecten over. Mijn muziek moet organisch zijn.”

Moet je dan soms lang op zoek naar het juiste geluid? Koen: “Ja, het is niet evident. Het vraagt veel denkwerk om te weten wat ik zoal moet aanpassen. Zo werk ik soms ontzettend lang aan één nummer, weken, maanden,… Aan sommige werk ik zelfs al vier jaar. Ik blijf verbeteren en zie altijd wel foutjes.”

Heb je al muziek uitgebracht? Koen: “Ik heb toevallig afgelopen weekend een demo gratis te downloaden geplaatst. Als mensen een cd vragen geef ik die simpelweg, zo ben ik dat in de toekomst ook van plan.”

Het zijn vrij abstracte woorden. Koen: “Inderdaad, ook met de naam Gottland hoop ik veel connotaties los te krijgen. Ik heb geschiedenis gestudeerd en de term ‘Gottland’ is me blijven fascineren; ‘Het land van God’. Het num-

Mijn muziek is ideaal om ‘s nachts te fietsen Dan lijkt zo’n perfectionisme me wel lastig. Koen: “Ja, ik beluisterde gisteren nog eens wat ik online heb gezet en hoorde toch weeral enkele punten die ik graag zou veranderen.” (lacht) “Ik heb er heel de ochtend over lopen nadenken, dus vanavond na mijn werkuren zal waarschijnlijk weer verder werken. Deze demo was trouwens al de derde versie.” Radiohead laat nummers remixen door fans, is dat geen idee? Koen: “Dat klinkt best wel interessant, daar had ik nog niet aan gedacht. Ik zoek mensen die met hetzelfde bezig zijn als ik, dat is blijkbaar niet vanzelfsprekend. Dus bij deze doe ik een oproep.” Op je Soundcloud staan drie nummers, telkens met een totaal ander geluid. Hoe zou je het zelf omschrijven? Koen: “Ik zou het ambient of soundscape noemen. Alles draait om sfeer bij mij. De meeste ambient is veel te zweverig en langdradig, ik probeer er altijd een goede melodie in te steken. Ik wil vooral indrukken geven, zoals de soundtrack bij een zonsondergang. Elke titel bestaat uit één woord, dat moet het gevoel bij een nummer beschrijven.”

zie je vaak eenzame figuren in een bos terwijl er een ruïne opdoemt, dat zijn de beelden die ik graag oproep.”

De naam, titels, muziek… Het straalt allemaal poëzie uit, toch gebruik je geen tekst? Koen: “Teksten zijn te beperkend voor muziek. Is het wel een meerwaarde? Een tekst duwt je muziek altijd in een bepaalde richting, nu heb je de vrijheid om te denken wat je wil.”

mer ‘Wanderers’ is gebaseerd op oude volksstammen die door Europa trokken. Dat spreekt enorm tot mijn verbeelding, daarom maak ik muziek waarbij ik kan fantaseren over al die oude tijden.”

Wat wil je nog graag doen met Gottland? Koen: “Ik zie dit niet als mijn ultieme project. Graag zou ik ooit weer een band opstarten met gelijkgezinden. Maar ik krijg wel steeds meer zin om met Gottland verder te gaan, ik ben van plan om meer nummers uit te brengen.

Je muziek heeft ook iets duisters. Koen: “Het is inderdaad geen opgewekte muziek, maar er zitten geen negatieve gedachten in hoor. Het is eigenlijk muziek om ’s nachts mee te fietsen, genietend van de volle maan. Overdag zou mijn muziek veel minder goed tot zijn recht komen.”

Waarom blijft Gottland een eenmansproject? Koen: “Er zit heel veel eigenheid in, ik verzin de naam en het concept. Maar anderen zijn gerust welkom, ik heb alleen de geschikte mensen nog niet gevonden. Gottland is heel lastig om in groep te spelen.”

Je muziek roept veel beelden op, ben je gefascineerd door dromen? Koen: “Dromen zijn niet echt van toepassing, maar ik fantaseer wel veel. Als ik hier in Mechelen de St-Romboutstoren zie, beeld ik me meteen in hoe het vroeger zou geweest. Ik heb een soort heimwee naar die tijd. Gottland is het gevolg daarvan. Sommige mensen schrijven boeken over hun ideeën, ik maak er muziek bij. Zo kan ik blijven verder wegdromen.”

Alles begon in de slaapkamer, wat zijn de live plannen voor Gottland? Koen: “Ik heb me nu ingeschreven voor enkele kleine wedstrijden, maar Gottland is geen festivalmuziek dus ik schat men kansen laag in. Het liefst zou ik op een donkere afgelegen locatie met een beperkt publiek optreden. In de toekomst wil ik live meer gitaar spelen, ik spaar nu voor een effect waarmee ik live kan opnemen en loopen.

Toch klinkt je muziek helemaal niet oud. Koen: “Nee, ik heb ook helemaal niets met de muziek van vroeger. Ik ken er niets van. Ik haal mijn inspiratie ook uit de schilderijen uit de romantiek. Daar

Tekst en foto’s: Michael Lombarts

Reportage

Punk in berlin

Een ode aan The Fast Four

Het ramones museum Wie aan muziek in Berlijn denkt, haalt zich meteen de meest waanzinnige techno- en elektroclubs in het hoofd. Maar deze metropool is al jaar en dag de thuisbasis van een levendige punkbeweging. Iggy Pop vond er zijn Lust For Life. En The Ramones-bassist en oprichter Dee Dee Ramone bracht er zijn jeugd door, de inspiratie voor Born To Die in Berlin. Reden genoeg voor een gesprek met Florian Hayder: levenslang punker en de trouwste Ramones-fan die je ooit zal tegenkomen. Florian– of we mogen ook gewoon ‘Flo’ zeggen – begon na een optreden in 1990 geleden als gepassioneerde fan aan een Ramones-verzameling en liet deze uitgroeien tot een heuse collectie van meer van 500 artikelen. Toen zijn huis te klein werd kwam hij op het idee om een museum te starten, gaande van authentieke spijkerbroeken tot frisbees. Tevens werkt hij al jarenlang als muziekjournalist en heeft hij zijn eigen radioshow boordevol punk. Flo vertelt ons graag over punk in Berlijn, zijn uniek museum en de liefde voor muziek.

Flo Hayder voor zijn muur tourfoto’s: “Dit museum is mijn persoonlijke collectie, ik verzamel al meer dan 20 jaar.” Flo: “Ik was meteen verkocht voor punk: het was hard en snel, en mijn ouders haatten het.” (lacht) “Toen ik 19 was volgde ik The Ramones al mee op tour. Om al mijn reizen te betalen werkte ik tijdens elke schoolvakantie. Door ze constant te volgen raakte ik hecht bevriend met de band en namen ze me dikwijls mee backstage.”

West-Berlijn was een broeihaard van alternatieve bewegingen. Veel andersdenkende jongeren trokken er naartoe om te ontsnappen aan de dienstplicht. Daar vonden ze hun gelijken waarmee ze ideeën konden delen, zo kreeg punkmuziek vrije kans om zich te ontwikkelen. Flo: “Eigenlijk trof de punk Berlijn pas echt in 1978, toen rezen de punkclubs uit de grond, waaronder de S036 als

“punk heeft geen boodschap nodig, Je mag ook zingen over feesten en drinken” belangrijkste mijlpaal. Grappig genoeg hebben The Ramones daar zelf nooit opgetreden. Zij werden altijd geboekt door de grotere concertzalen. Echte authentieke punkbands zoals in de V.S. of in Engeland vond je hier niet. Aangezien de bands hier pas later te boven kwamen, kregen ze meer invloeden uit de jaren ’80: de gouden tijd van de New Wave. Een van die grootste bands uit die tijd – en nu nog steeds zelfs – is Die Toten Hosen, één van mijn persoonlijke favorieten.” In Berlijn heerst ook een netwerk van kraakpanden, al viel dat niet altijd op. Flo: “Hier gebeurt veel achter gesloten deuren. Mensen wandelen gemakkelijk een pand voorbij zonder te beseffen dat daarbinnen optredens worden gehouden in de kelder of achtertuin. Vroeger stond de wijk Kreuzberg heel bekend om zijn kraakpanden. Momenteel is heel die toenmalige beweging volwassen geworden, waardoor het leven verhuist is naar Friedrichshain. Zo blijft alles doorgaan.

Punk is voor mij tegen alles ingaan. Just don’t go with the flow… Het is belangrijk dat ieder zijn eigen kijk heeft op de zaken. En punk hoeft zelfs geen boodschap te hebben, het is best oké om gewoon te zingen over feesten en drinken. Al heb ik natuurlijk veel respect voor bands die wel proberen om hun luisteraars iets bij te brengen. Neem nu Rise Against, veel jongeren zijn al vegetariër geworden door hun songteksten. Mijn visie: ‘doe gewoon je zin maar heb respect voor anderen’. Dàt is de boodschap die ik probeer door te geven aan de jongere generatie. Daarom heb ik ook dit museum opgericht: punk – en de liefde voor muziek – moeten blijven leven. Dit is niet zomaar een museum van een dode band, dit is een levendige plek. Ik hou hier zelfs regelmatig optredens.” En dat het niet altijd punk moet zijn, is duidelijk. We krijgen de kans om de indieband The Boxer Rebellion live aan het werk te zien in dit krappe museum. Is deze hommage aan punkmuziek geen rare plek voor zo’n soort band? Nathan Nicholson, frontman/gitarist van The

Boxer Rebellion, vindt alvast van niet: “Nee hoor, ik vind het zeker cool om hier te spelen. Muziek is muziek. En zulke intieme concerten passen echt wel bij deze locatie.” Dat het niet altijd zo intiem hoeft te zijn merken we ook aan de Wall Of Fame. Waar klinkende namen als Anti-Flag, Billy Talent en zelfs de immens populaire poppunkband Greenday hun handtekening gezet hebben. Zijn museum is uiteindelijk een kleine speld in de hele punkhooiberg. “Het leeft echt nog wel in Berlijn”, zegt Flo. “De meningen zijn hierover verdeeld. Maar ik zie gebouwen vol repetitiekoten, daar moet toch iets gebeuren? Ik hoor dagelijks tal van nieuwe bands die mij doen herinneren aan de oude tijd. Nee, mij zal je nooit horen klagen over de jeugd van tegenwoordig.” tekst & foto’s: Michael Lombarts

Les Nuits In beeld Naar jaarlijkse gewoonte pakte de Brusselse concertzaal Botanique uit met zijn festival dat de meest spraakmakende en opkomende bands van deze tijd presenteert. Tussen het bekende volk van dEUS of The Black Box Revelation gingen wij op zoek naar de namen die u dringend moet leren kennen. Tekst en fotoâ&#x20AC;&#x2122;s: Michael Lombarts

1, 2: Villagers 3: lucy Lucy! 4: Joy 5: Sleepingdog

6: Low 7: Esben & The Witch 8, 9: Holy Ghost 10, 11, 12: Twin Shadow

Reportage

gedaan

Is het met de cd-winkel?

We leven in tijden waarin muziek binnen handbereik ligt. Je hoeft zelfs niet meer buitenshuis te gaan om je muziek te bemachtigen. Je koopt een album online of downloadt het via een illegale website. Hebben cd-winkels een toekomst of zijn hun laatste noten gespeeld? De cijfers liegen er niet om. In 2010 werden er 9,41 miljoen platen minder verkocht dan in 2009, een achteruitgang met 11,2 procent. Het aantal verkochte singles daalde met liefst 53,6 procent tot 130.000 stuks. Het aantal downloads steeg met 15,4 procent voor singles. De volledige muziekmarkt kende een opbrengst van 149,81 miljoen euro. Dat is 5,8 procent minder dan de cijfers uit 2009. In dat jaar werd de opbrengst afgeklopt op 159,11 miljoen euro. De omzet van de muziekindustrie is sinds 2000 al gedaald met 40 procent. De meest gerespecteerde en alternatieve cd-winkel in Leuven, JJ-Records is momenteel met een uitverkoop bezig. Na 31 jaar trekt uitbater Stef Smits de deuren achter zich dicht. “De muziekbeleving is nu anders dan vroeger”, zegt Stef. “De kick van muziek kwalitatief te beluisteren is verdwenen. Nu worden er geen albums maar aparte nummers op een iPod gegooid en als ze die beu zijn, vliegen ze er gewoon weer af. De interesse voor albums is sterk verminderd. Nu gaat meer aandacht naar concerten. Vroeger werd er getoerd om een plaat te promoten en nu wordt er een plaat gemaakt om op tournee te kunnen gaan. Als winkel zijn wij nog lang gespaard gebleven van het download-fenomeen, aangezien wij eerder mikten op een nichemarkt. Muziek blijft een gigantische industrie die op een bepaald moment iets produceert wat niets kost maar jarenlang gigantische winsten blijft boeken. Door de evolutie van technologieën zijn er meer kapers op de kust gekomen en daarop heeft de muziekindustrie enorm oncreatief op gereageerd. Ik herinner mij een periode dat er een cd uitkwam en dat er vijf maanden later een dubbel-cd versie van uitkwam. Door zoiets voelt de consument zich enorm benadeeld als hij die cd in kwestie al gekocht heeft. “ Dat is de reden waarom Stef zijn winkel sluit: “Ik ben nooit geïnteresseerd geweest in een businessmodel. Muziek op zich heeft niks te maken met zaken doen. De kwaliteit van muziek is nu veel beter dan vroeger, maar voor veel mensen heeft dat maar één doel: geld verdienen. In het begin van de jaren ’80 had je een independent circuit, kleine platenfirma’s die niets te maken hadden met major labels. Nu wil iedereen bij die industrie horen, zelfs de meest alternatieve artiesten. Op het moment dat Nirvana doorbrak, zijn de major labels gaan inzien dat er op die markt geld te verdienen viel. Major labels jaagden op zo’n muziekgroepen. Vroeger kregen artiesten de kans om

Volle rekken in de heropende Bilbo te Leuven te groeien, nu moet het onmiddellijk perfect zijn. Zelfs voor de eerste plaat uit is. Daar is Selah Sue een perfect voorbeeld van.”

Een nieuwe wind Op ongeveer vijf minuten wandelen van JJ-Records is een jaar geleden de cd-winkel Bilbo opnieuw opengegaan onder het bewind van de voormalige eigenaars. Bilbo was een keten van kleine cd-winkels die de deuren moesten sluiten toen het overkoepelende bedrijf Sonica failliet ging. “De platenfirma Pias heeft onze heropening gefinancierd”, zegt Matias Pardon, verkoper en online-manager van Bilbo. “Op de dag dat de curator alles had afgesloten, heeft de platenfirma Pias besloten alles te kopen. Hierdoor zijn we met Bilbo opnieuw kunnen beginnen met dezelfde mensen, op dezelfde plaats. Er was een gat gevallen door het verdwijnen van Bilbo en Pias wilde het gat dich-

ten. We blijven een bvba die in de handen is van Pias, maar wij doen onze eigen zin.”

nen prijzen aanhalen die voor de kleine cd-winkel niet mogelijk zijn.”

De heropening heeft een positief effect gehad op de platenverkoop. De verkoopcijfers zijn zelfs hoger dan vroeger, maar ze blijven met hun voeten op de grond staan. “Vroeger hadden wij nog dvd-boxen die gemakkelijk 40 euro kostten”, vertelt Matias. “Nu niet meer, er valt een grote bron van inkomsten weg. Maar als we naar de cijfers van afgelopen maand kijken, mogen we optimistisch zijn. Toen we nog van Sonica waren, was dat 75 000 euro, en nu zitten we al op 77 000 euro. Maar we doen het niet voor het geld. Met die inkomsten moeten we belastingen en huur betalen. Op het einde van het jaar blijft er iets tussen de nul en drieduizend euro over van pure winst. Daar kunnen we is goed mee gaan eten, maar that’s it.”

Als Media Markt zo’n sterke positie heeft ingenomen, hoe bokst Free Record Shop dan op tegen zoiets? “Wij zijn sinds begin jaren 2000 hard van strategie veranderd”, vertelt Gert Pauwels, een van de Belgische managers van Free Record Shop. “Sinds het downloaden, het kopiëren en door de intrede van Media Markt hebben wij even nagedacht over hoe het verder moest. Het was duidelijk dat wij niet opkonden tegen Media Markt. Wij zijn heel sterk op een aantal punten gaan spelen. Het woord ‘entertainment’ heeft toen pas volwaardig zijn intrede gemaakt. De nieuwe cd van Madonna was misschien goedkoper bij anderen, maar wij hadden een aanvaardbare prijs. Wij hadden de releaseparty en wie de cd kocht, kreeg er een deurposter bij.”

De cd heeft als drager afgedaan –Stef, JJ records

De laatste tijd zijn er niet alleen minder cd’s verkocht, maar ze werden ook nog goedkoper. “De prijzen zijn wel moeten dalen om de consument te doen kopen, helemaal niet uit respect voor de kopers”, meent Stef. Matias gaat ervan uit dat mensen vergeten zijn dat een cd niet veel geld hoeft te kosten: “Veel mensen gaan daarvan uit totdat ze bij ons binnen zijn geweest. Dan zien ze dat het mogelijk is dat cd’s ook een normale prijs kunnen hebben. Een cd hoeft geen twintig euro te kosten. Als je bij ons iets vindt van die prijs, zal dat ofwel de nieuwste van Shakira zijn of een limited edition box van Mötörhead. Sommige nieuwe cd’s zijn te duur, maar we proberen de prijs toch zo laag mogelijk te houden. Soms hebben we daar zelf geen inspraak in. platenfirma’s zeggen soms hoeveel een cd moet kosten en dan kunnen we niet anders dan dat aan die prijs verkopen. Maar de nieuwste van Gossip lag in onze winkel voor tien euro, dus het is perfect mogelijk.”

David tegen Goliath Niet onbelangrijk zijn de ketens zoals Media Markt, Fnac en Free Record Shop die al jarenlang de kleine muziekwinkels het bloed van onder de nagels halen. “Vooral Mediamarkt is hier verantwoordelijk voor geweest”, zegt Stef. “Mediamarkt is een buitenlands concept dat overgewaaid is naar hier en dat alles verkoopt. Door hun kapitaal was het mogelijk om tonnen cd’s aan te kopen en die zelfs onder hun prijs te verkopen. Zij kun-

Doorheen de jaren probeerde Free record shop zijn oubollige imago af te schudden. “We hebben de winkels vernieuwd en zijn ons meer op service en klantvriendelijkheid gaan toespitsen”, zegt Gert. “Tot slot hebben wij een volwaardige marketingafdeling opgestart. Uiteraard zijn de inkomsten, verspreid over de laatste tien jaar, wel gedaald. Maar Free Record Shop is er elk jaar in geslaagd - met uitzondering van boekjaar 2008 om toch elk jaar opnieuw meer omzet te maken in die dalende markt. Dit jaar stevenen we af op een breakeven. Dat is niet meer stijgend, maar nog niet dalend. Tot op heden blijft het nog stabiel.”

Downloaden niet strafbaar Als een welvarende keten als Free Record Shop al zelfs breakeven draait, wordt het dan niet stilaan tijd om het downloaden aan te pakken? Maar wie moet er dan voor opdraaien? Dat is volgens Matias van Bilbo moeilijk te bepalen: “Het is belachelijk om de downloaders aan te pakken. In feite is zelfs downloaden niet strafbaar, maar het uploaden wel. De kern zou aangepakt moeten worden, maar waar is die te vinden? Iemand host een server ergens in de Filippijnen en die is lastig te traceren, laat staan hem te kunnen arresteren voor zijn illegale praktijken. Volgens mij zou het al veel helpen moest het downloaden iets moeilijker gemaakt worden. Ook zou de overheid af en toe en grote vis uit de vijver mogen halen. “

Alles moet de deur uit bij JJ Records, de kortingen lopen nu al op tot 50%

Matias is niet per se tegen downloaden. “Hierdoor raken mensen beter geïnformeerd. Dan moeten ze niet een cd volledig beluisteren in onze winkel terwijl er een hele rij mensen staat aan te schuiven. Wat wél verkeerd is, is altijd downloaden en nooit muziek kopen.” Dat vindt Gert ook. “Als je naar de winkel gaat en je wandelt buiten met een zak waspoeder waar je niet voor hebt betaald, beland je op het politiekantoor. Waarom mag dit met muziek wel?” Stef gelooft zelfs niet meer in de cd als drager. “De cd als drager heeft afgedaan. Ik kan natuurlijk niet zeggen wanneer het officieel ‘gedaan’ is met cd’s, maar het lijkt me dat er veel andere manieren op de proppen gaan komen om muziek te gaan beleven.” Volgens Matias blijven cd’s het basisidee van artiesten. “Er zijn veel concurrenten geweest voor de cd, maar er wordt steeds naar terug gegrepen. Vinyl wordt gigantisch veel verkocht, maar als je geen deftige platenspeler hebt en er niet wilt in investeren blijft de cd het makkelijkste medium.” De laatste jaren komen er steeds websites bij waar je muziek gratis kan beluisteren, zoals Spotify. Maar dit zorgt ervoor dat artiesten nog minder gaan verdienen volgens Matias: “Je kan op die website gratis muziek luisteren maar als je betaalt, wordt de reclame eruit gefilterd. In dit geval zijn de artiesten het grootste slachtoffer. Dat is zo’n initiatief dat ervoor zorgt dat de artiest ongeveer drie eurocent per nummer krijgt. Ik begrijp de mensen die dit gebruiken hoor. Als je bijvoorbeeld vijftien jaar oud bent, ga je niet de helft van je maandelijks zakgeld opdoen aan muziek. Er mag niet vergeten worden dat muziek geld kost.”

Het laatste oordeel Hebben muziekwinkels nog een toekomst? Al die negatieve factoren blijven de spreekwoordelijke emmer vullen maar zal ooit overlopen. Volgens Stef blijven ze niet bestaan. Hij gaat ervan uit dat er iets anders zal komen dat cd-winkels vervangt en op een andere manier muziek aanbiedt, maar dat valt nog moeilijk te zeggen. “Wij zitten momenteel goed”, zegt Matias. “De cijfers zijn hoog en we hebben net ons huurcontract ondertekend. Voorlopig kunnen ze ons nog niet buitengooien.” Gert gelooft in een toekomst als alle partijen water bij de wijn doen, maar dat lijkt zeer onwaarschijnlijk. “Als de bedrijven de prijs per dealer nog iets naar beneden zouden doen, de artiesten tevreden zijn met iéts minder geld, de btw naar beneden gaat én het illegaal downloaden heel hard zou aangepakt worden, kan er een iets uit de bus komen. Dan zou een nieuwe plaat volgens mij maar 9,99 euro hoeven te kosten. Maar het ziet er niet naar uit dat het die richting zal opgaan. Wij denken al na over nieuwe zaken, dat is niet meer dan realiteitszin.” Tekst: Bert Janssens foto’s: Michael Lombarts

De Tips van Zappa Beu om altijd als laatste te weten van de nieuwe hype of recentste remix? Word je uitgelachen met je belabberde kennis van de muziekgeschiedenis? Wij hebben voor jou de beste websites op een rijtje gezet waar je gratis nieuwe muziek kan ontdekken, stambomen kan uitpluizen of het verleden van alle overbekende samples kan nagaan. Vanaf nu ben jij diegene die op café kan uitpakken met zijn feilloze kennis. WhoSampled.com Als je vandaag de dag een nummer goed vindt, is de kans groot dat er samples in schuilgaan. Op whosampled.com vind je wie welke samples gebruikt in zijn muziek. Wist je dat Robot Rock van Daft Punk ruimschoots gesampled is uit Release The Beast van Breakwater? En Barbra Streisand van Duck Sauce op Gotto Go Home van Boney M? Je zou ervan versteld staan hoeveel nummers samples gebruiken uit oude muziek! Probeer het vooral zelf eens. Gnoosic.com Op Gnoosic kun je makkelijk nieuwe muziek in jouw genre leren kennen. Je hoeft enkel je drie favoriete bands in te geven, en je krijgt meteen een hoop suggesties voorgeschoteld. Aan jou om die dan ‘leuk’, ‘niet leuk’ of ‘ken ik niet’ te klikken. Op elke suggestie kan je klikken, en meer te weten over komen. Ontdekken maar!

Bandtoband.com Omdat het vaak niet evident is om bij te houden waar jouw favoriete muzikant allemaal speelt of speelde, is Band To Band een site waarmee je de levensloop van muzikanten kan volgen. Je kan er eenvoudig hun muzikale stamboom opvragen en de wirwar van hun muzikaal verleden ontcijferen. Zo kom je bij andere bands terecht die jou kunnen interesseren.

47 22tracks.com Op 22 tracks vind je de 22 beste nummers van het moment in jouw favoriete genre! Van disco, funk en soul tot electro, dubstep, hiphop en metal. In totaal zijn er 22 genres waaruit je kan kiezen. De lijsten worden elke dag geüpdatet. Als je een (gratis) account aanmaakt, kan je bovendien ook playlists aanmaken van jouw favoriete nummers. Tekst: niels de keukelaere

Recensie

De 3 beste gratis muziek-apps

Digitaal muziek produceren op alledaagse multimediaproducten, het zit al een tijdje in de lift. Eerder produceerde Gorillaz al zijn hele The Fall met de iPad, en ondertussen stijgt het aantal â&#x20AC;&#x201C; al dan niet kwalitatieve â&#x20AC;&#x201C; muziekapps drastisch. Belangrijkste aandeelhouder in die markt, is Apple, die met zijn iOSapparaten (iPhone, iPod Touch en iPad) de meeste muzikanten onder ons bereikt via zijn App Store. Tijd dus om de top 3 aan beste gratis iOS-apps voor muzikanten eens in de spotlight te zetten. Of toch diegene die we naar onze bescheiden mening elke muzikant kunnen aanraden.

DIGIDRUMMER

Reactiesnelheid

Klank van de drumsamples

Digidrummer transformeert je scherm naar een touchpad, met acht vakken. Niks bijzonders, dat doen de meeste gratis drum-apps voor iOS, maar deze wérkt wel. Zonder vertraging, zonder vastlopen, en vooral: met goeie klanksamples erin. Je hebt de keuze tussen 7 drumsets, waarmee je naar hartenlust kan drummen. En ok, het ziet er niet uit om op een podium op zo’n ding te staan prullen, maar in de studio is het zeker handig. Onze favoriet was de preset flatbeat, die een smerige bassbeat heeft, en een heerlijke 80’s snair. Je kan wat je speelt ook opnemen, opslaan, en naar je mailbox sturen. Kortom, handig!

Music Studio Lite Aan gratis piano-apps geen gebrek. Maar toegegeven; er zit behoorlijk wat crap bij. Het icoontje van Music Studio Lite laat wat anders vermoeden, maar dit is een heel degelijk app. Een eerste belangrijke factor is bespeelbaarheid. Op een relatief klein scherm ben je niets met toetsen die te nauw bij elkaar staan. Mobeat was dus snel weer verwijderd. En ook andere synths en piano’s vertonen wat tekortkomingen. Een crappy klank, knoppen op de interface die niet reageren, of apps die het zomaar begeven.

Bespeelbaarheid, Goeie klank Multitrack recording

Of dat nu aan technische onkunde of een gebrek aan creativiteit bij de ontwikkelaars ligt laten we even in het midden. Maar de absolute uitblinker tussen deze basis piano-apps, is Music Studio Lite. Inderdaad, een light-versie van een volwaardige app (€11,99). Je kan de breedte van je toetsen ook zelf kiezen. En zelfs met beperkte functionaliteiten is deze keyboard-app met voorsprong de beste. Vooral de sound van de voorgeprogrammeerde instrumenten en het gebruiksgemak maken van deze app een winner. Het uitgebreide effectenrack aan filters, reverb, pitch en multitrack-recording maken van je toestel een creatieve bom, die ook live tot zijn recht kan komen. Via een mini-jack naar een mengtafel of interface, and you’re ready to go.

Amplitube Gebruiksgemak

Goeie klank

Amplitube van IK Multimedia is een krachtige gitaarapp die softwarematig een goed uitgeruste home-studio in huis haalt. Dit programma werkt als een virtuele versterker. Het enige wat je nodig hebt is de iRig, een klein bakje waarmee je je gitaarkabel kan aansluiten. Het droge gitaarsignaal komt je toestel binnen, en de software doet de rest. De gratis versie kent wel wat beperkingen. Zo kan je enkel delay, noise filter en distortion als effect toevoegen. Maar de kennismaking met de interface en klank is veelbelovend. De volledige app (met een pak ingebouwde effecten) kan je downloaden voor 15,99 euro. Elk effect dat je daar bovenop wil, kost je minimum 2,39 euro. Voor software is dat relatief duur, hoewel je voor zo één effect in hardware-vorm gemakkelijk 60 euro betaalt.

Naast de effecten en EQ-instellingen kan je ook nog je virtuele versterker en microfoon kiezen. De App bevat ook een metronoom, virtueel stembakje, en je kan er zelfs meersporenopnames mee maken. Op YouTube barst het van de filmpjes waarin mensen hun gitaarkunsten tonen via deze App. Een aanrader voor elke gitaarfreak! Tekst & Foto’s: Niels De Keukelaere

Recensie

Wasting light Foo Fighters

ZAPPA ****

“De nieuwe plaat wordt de hardste plaat uit heel de Foo Fighters-carrière.” Een citaat van frontman Dave Grohl himself. Om dit waar te maken heeft hij de rommel in zijn garage opzijgeschoven en omgetoverd tot een studio. Om het rock ’n roll-gehalte met vijf punten omhoog te helpen heeft de band beroep gedaan op Butch Vig, de producer van Nirvana’s Nevermind. Ook ex-Foo Fighter Pat Smear is weer een volledig bandlid en voorziet de band van een derde gitaar.

Ook Arlandria opent sterk met een gitaarstuk waar mensen over jaren in een zatte bui nog luchtgitaar over zullen spelen. De Foo’s weten hier weer perfect stadionrock met een grote dosis pop te combineren wat sowieso mensen doet headbangen. Te kritische rockliefhebbers zullen echter afhaken op het net te hoge popgehalte van het refrein: “You used to say I couldn’t save you enough, so I started savin’ it up /and when you said I couldn’t give you enough, I started givin’ you up”.

Je moet een kat een kat noemen: de eerste song Bridge Burning zit er pal op. De openingsschreeuw “These are my famous last words” blaast je zo hard van je sokken dat het enkele minuten duurt voor je weer rechtkomt en een verschrikkelijke honger ontwikkelt naar meer van dit. Met het refrein komen ze zelfs bijna in het vaarwater van Queens Of The Stone Age door het gebruik van enkele zweverige zanglijnen.

Vanaf het vijfde nummer nemen we een versnelling terug en zou dit deel apart kunnen uitgegeven worden als B-sides van hun plaat In Your Honor uit 2005. A Matter Of Time en Back And Forth zijn songs die voldoen aan albumniveau, maar nooit zullen uitgroeien tot hits zoals Breakout en Best Of You die worden meegekeeld door duizenden mensen. “I Should have known” zweeft dan ergens tussen een powerballad en een bluesnummer. Grohl wil hier zeer breekbaar maar toch stevig uit de hoek komen, wat best goed gelukt is. Volgens Butch Vig moest dit nummer een keerpunt vormen op de cd, alhoewel het een vreemde eend in de bijt is.

Enige ruimte voor een gitaarsolo zit er niet meteen in, maar dat gat wordt met Rope al snel opgevuld. Met drie gitaristen in één band kan het niet uitblijven dat er een idee ontstaat om zoveel mogelijk stevige riffs in één song te knallen. Daarbovenop wordt deze song nog eens voorzien van een gitaarsolo waar we de Foo’s nog nooit mee geassocieerd hebben. Enige bewijzingsdrang van leadgitarist Chris Shiflett om aan Pat Smear te laten zien wie er nog steeds de sheriff is? Wie zal het zeggen. Met Dear Rosemary wordt de melodische kant zeer hard uitgespeeld. De hoofdriff heeft misschien wat weg van Monkey Wrench en over de strofe kan je perfect Steady As She Goes van The Raconteurs zingen. Bob Mould van Hüsker Dü heeft voor dit nummer zijn stem gecombineerd met die van Dave Grohl, wat zorgde voor een prachtig stukje zangwerk. Alhoewel “Rosemary, you’re a part of me, you know, you are” niet per se de beste tekst is die Grohl geschreven heeft.

Voor het laatste nummer Walk is de trukendoos nog eenmaal geplunderd en is er gesleuteld aan een song die een mooi einde breit aan de plaat. Een zacht begin, melodisch poprefrein en wat Grohl-geschreeuw waarin hij duidelijk maakt dat dit zeker niet het laatste is wat we van hun gehoord hebben: “I never wanna leave, I never say goodbye, I give you all my faith”. Na de plaat beluisterd te hebben is het nog moeilijk om te geloven dat ze volledig is opgenomen in een garage, want daar klinkt ze net iets te afgelikt voor. Niemand moet zich zorgen maken, de gitaren en scheurende cimbalen komen er nog steeds hard door. Verspreid het woord, de Foo Fighters zijn terug! We kunnen nu in alle rust Echoes, Silence, Patience And Grace vergeten. (BJ)

the game

Going out in style

ZAPPA

De Das Pop-fans hebben er lang moeten op wachten, maar sinds 11 april 2011 ligt hun nieuwste plaat eindelijk in de winkels. En het is een heel ander brouwsel geworden dan hun poppy, zonnige voorganger. The Game is een samensmelting van nummers met elk een heel eigen identiteit. Van synth-pop deuntjes die aan Mika-creaties doen denken, tot wat vooral de soundtrack van de jaren ’90-serie The Bold & The Beautiful benadert. Bent Van Looy was deze keer duidelijk niet bang om zijn piano naar voor te schuiven en de gitaren een streepje stiller te zetten. Dit zorgt er misschien wel voor dat je snel wil teruggrijpen naar de vorige plaat, maar na enkele malen op repeat went het geheel snel. Ben je een Das Pop-fan, laat je dan verrassen en haal The Game vandaag nog in huis. (NDK)

Luide doedelzakken, snelle gitaren en een post-Keltisch gevoel zijn de ingrediënten die ook deze plaat van de Murphys omvat. Ondertussen zijn ze al aan hun zevende langspeler toe, maar om eerlijk te zijn brengen ze amper variatie in hun muziek om aan een ‘nieuw’ album te voldoen. En als je als band ooit The Wild Rover hebt gecoverd, is het niet bepaald origineel om een lied uit te brengen dat The Irish rover heet. Toch heeft deze cd leuke nummers, zoals Hang ‘em High en Take ‘em Down die gegarandeerd een samenhorigheidsgevoel doen losweken tijdens het luisteren. Voor de echte fans: luister naar de cd, ga naar een optreden van de Dropkick Murphys, hijs het bier, en heb de tijd van je leven. ’Now lower the canons, the battle begins!’ (BJ)

Das Pop **

Dropkick Murphys ***

DECONTROL The Subs

ZAPPA ****

The Subs zijn terug, en je zal het geweten hebben! Decontrol ligt sinds eind maart in de winkel, en het is een stevige, waardige opvolger van Subculture geworden. Het trio is veranderd, en zo ook de sound. Stefan Bracke die de band verliet, is vervangen door de gekende producer Highbloo, een gekende naam op het Lektroluv-label.

pop-gehalte. Dry Lemon en Itch daarentegen, zijn dan weer de platen die u enkel in een heerlijk ranzige elektromix kan aantreffen. Toch voelt de cd helemaal niet aan alsof hij ‘opgevuld’ is. Sommige bands maken snel nog enkele nummers om aan voldoende tracks te komen, maar Decontrol is een selectie van eigenzinnige, nauwkeurig geselecteerde nummers.

The Subs zelf vinden hun plaat opener en universeler. Minder tot een niche in de electro-scene gericht. De echte The Subsfan die graag vasthouden aan de stijl, kunnen echter wat ontgoocheld zijn. De sound is veranderd. Nog steeds herkenbaar, maar scherper en minder melodieus. Een verschuiving die we eerder al bij Boys Noize vaststelden. Er is vooral iets met de snair veranderd. Maar dat zijn misschien wel de symptomen van een goed album, waarin de groep vooruitgang heeft geboekt. Niets slechter voor een band, dan steeds maar meer van hetzelfde te maken.

Is het de moeite om de nieuwste boreling van The Subs dan in huis te halen? Als u een fan bent van het genre, absoluut. Het is genieten van een verse sound, die al wat prijsgeeft over de techno-richting die het trio in de toekomst mogelijk opgaat. Als u vooral een fan bent van de hitsingles, is het misschien verstandiger om die individueel op iTunes aan te kopen. Decontrol; een rauwe en energieke plaat die smaakt naar meer. (NDK)

De toekomstige radiosingletjes kan je er zo uitpikken. The Face of The Planet kende u al, maar ook The Hype mag u nog door uw radio verwachten. Het zijn elektro-tunes met een hoog

Recensie

ZAPPA

AS IF WE WERE DANCING

****

Yuko

Yuko is een stijlvoorbeeld van het beloftevolle binnenlandse groepje dat al een poos onder de radar opereert maar daar nu met zijn tweede langspeler eindelijk verandering aan lijkt te brengen. En terecht: zoals we het graag hebben stuitert As If We Were Dancing letterlijk alle kanten op. Deze bonte mix van elementen hoopt samen tot zo’n speelse ingetogenheid waar je moeiteloos voor zwicht. As If We Were Dancing, de titel zegt het zelf: een aanstekelijke plaat waar we nét niet op zullen dansen. Zulke verfijnde nummers vragen nu eenmaal om intense luisterbeurten waarbij we hoogstens onbewust de voeten meetikken of al hoofdschuddend onze goedkeuring meegeven. De gitaarlijnen huppelen vrolijk over de onstuimige drumpartijen, en laten zich gewillig drenken in het sausje melancholie die de stem van spilfiguur Kristof Deneijs eraan toevoegt. Het geheel voelt geweldig afgewerkt aan: telkens dienen nieuwe details zich aan en drijven meer arrangementjes boven water. Wat As If We Were Dancing een plezier maakt om eindeloos te repeaten. Eindelijk nog eens een Belgische band die een frisse wind blaast! (ML)

itleAll is chaos Steak Number Eight

ZAPPA ****

“You can eat my shit if you don’t like my dick.” Met deze woorden deelt Steak N° 8 zijn eerste uppercuts uit op opener Dickhead. All Is Chaos is een visitekaartje om u tegen te zeggen. Het begin van de plaat staat in het teken van brute oerkracht. Knallers als het eerder vermelde Dickhead en het alles verschroeiende Pyromaniac. Wie Steak al eerder kende weet ook dat songwriter Brent Vanneste behalve in het (muzikaal) spieren rollen ook uitblinkt in het schrijven van treffende melodieën. Daar is pseudo-hitingle The Calling het ultieme bewijs van: ondanks die mokerslagen van drums zo catchy en meeslepend dat enkel de meest amuzikale onverlaat het niet op een meewiegen zou zetten. Op de tweede helft van All is Chaos laat Steak zich typeren met lange epische nummers meanderd tussen climaxen en haast ongemakkelijke stiltes. Of let ook even op het koor ten einde Track Into The Sky. Steak Number Eight ontgroeit langzaam met dit album het label ‘beloftevol’ en laat steenhard van zich horen. (ML)

Shed

Title Fight

ZAPPA ***

Deze band begon zeven jaar geleden als een trio dat hun inspiratie haalde bij het hardcore-genre, maar voor hun nieuwste langspeler kozen ze voor de punkrock-richting. De plaat klinkt wat als Hot Water Music met een vleugje Latterman, maar vervangt de levenslustige teksten door gebundelde, donkere gedachten. Bij het tweede nummer Shed wordt het duidelijk hoe diep de frustraties zitten. De kreet “You’re cold like the blood that runs through your veins” geeft aan waarom de zanger heel het album lang zijn longen eruit schreeuwt. Het album raast door tegen 370km/u, houdt even een rustpuntje bij het overgangsnummer Safe in your skin en gaat daarna minstens even hard met Your Screen Door en Stab. Bij 27 flirten ze met de klank van Alkaline Trio met een doorzichtige emo-tekst: “I said your name 27 times / Would that bring you back to life?” Dit is niet het soort album dat het politieke systeem aanvecht, maar toont hoe hard ze mensen missen die hun nauw aan het hart lagen. Er zit niet genoeg variatie in de liedjes om de plaat kapot te draaien, maar Shed, Stab en Flood of ’72 zijn nummers van topkwaliteit. (BJ)

blood pressures

ZAPPA ****

The Kills

Nu The White Stripes ermee kappen is al onze hoop gevestigd op dat andere met coolness doordrenkte man/vrouw-duo: The Kills. En ja hoor, zij weten nog steeds die scherpe blues-rock te maken die bulkt van de spanning. De vraag of deze twee al dan niet een (seksuele) relatie hebben is al lang achterhaald, gitarist Jamie Hince is zelfs verloofd met supermodel Kate Moss. Het vinnige heen- en weerwerk knettert nog steeds zoals de passionele ruzie tussen een pasgetrouwd koppel.

Zonder de oude vertrouwde sound achter te laten worden er op Blood Pressures toch nieuwe genres door de The Kills-mixer gesleurd. Op Satellite spelen ze een vunzig reggae - alsof Bob Marley liever heroïne spoot dan zijn occasionele jointje - waar nog steeds een zeer herkenbare The Kills-song in schuilt. Alison bewandelt solo ook al eens andere paden en bespeelt onze gevoelige snaren op Last Goodbye, een walsje dat voornamelijk steunt op haar stem en zijn doel niet mist.

Een single als DNA volstaat om te bevestigen dat The Kills hun mojo niet kwijt zijn. De bezwerende stem van Alison Mosshart, de strakke ritmes uit de drumcomputer en Jamie Hince die zijn licks en riffs tussen elke noot laat wringen en krabben. Nog steeds de Lou Reed van deze generatie. Al gaat het nu ook wel eens softer. Op ‘Wild Charms’ moeten we ons zelfs inhouden om Jealous Guy van John Lennon mee te kwelen.

Onze persoonlijke favoriet blijft voorlopig Baby Says. De neerslachtige riffs die als tranen over de eentonige bas en beat glijden, de man/vrouw-samenzang,… Het weet ons nergens zo goed te treffen als hier. Blood Pressures is een afwisseling van hoogtepunten, pure rock ’n roll en een ode aan de eenvoud. (ML)

HongKongdong Hongkongdong

ZAPPA ***

Boris en Sarah Zeebroek zijn waarschijnlijk de eeuwige vergelijking met vader Luc Zeebroek (Kamagurka) grondig beu gehoord. Maar het moet gezegd: de gelijkenissen zijn treffend. Van hun absurde songs tot het fascinerende – zelfgemaakte – artwork. Dit voorjaar presenteerden ze hun knotsgekke maar zeer degelijke ep. Het geluid van Hongkongdong omschrijven is geen simpele opgave. We horen de vettige funkbassen van LCD Soundsystem of Soulwax, of eigenzinnige zanglijnen en songstructuren die al eens even naar Zappa (de artiest weliswaar) knipogen. Hun sterk gevoel voor melodie bewijzen ze al bij opener Flowers. Deze start met een Chinees synthesizer-deuntje, golft over hobbelige baslijntjes en pakt hier en daar uit met een stevige gitaar. Hitsingle Lesbians are a boy’s best friend willen we u ook niet onthouden. Dit even absurde als meezingbare refrein is elke keer opnieuw een klein feest in uw hoofd. Ongetwijfeld het meest rockende nummer van deze (te) korte demo. Deze eerste ep is een overlopend vat van pure creativiteit en wilde ideeën geworden dat zich niet zomaar laat temmen bij de eerste luisterbeurt. (ML)

Agenda Na een lang jaar wachten is ze eindelijk weer in aantocht: de festivalzomer! Het is niet altijd even evident om festivals te vinden die kwaliteit bieden maar toch het geld in je portemonnee weten met rust te laten. Zappa zette de vijf beste gratis festivals van juni tot en met juli voor u op een rijtje.

24-25 juni: Grensrock Grensrock is een festival in het Brouwerspark te Menen. Menen is een klein stadje op ongeveer 10km van Kortrijk. Op dit festival kan je bands aan het werk zien als Little Trouble Kids, Triggerfinger en Drums Are For Parades. Perfect om na je examens op een goedkope manier je vakantie in te zetten!

20 juni - 3 juli: Dijlefeesten Dijlefeesten zou je kunnen omschrijven als het Pukkelpop van Mechelen. Veel bands te ontdekken op vier dagen tijd, maar dan zonder enige inkom te moeten betalen! Wie valt er te bewonderen? Sherman, Avi Buffalo, She Keeps Bees en bands waarvan je nog nooit gehoord hebt maar je zonder twijfel graag wil leren kennen. Aangename kennismaking!

20-21 juli: Powerfestival Ook aan de punkers met wat budgetbesef is gedacht. In La LouviĂ¨re is een festival op poten gezet met The Real Mckenzies, Mad Sin en Le Chat Noir. Ok, deze laatste spelen misschien geen punk maar stevig zijn ze in ieder geval wel. Laat je niet afschrikken omdat het in WalloniĂŤ is, festivals zijn daar minstens even leuk.

24-26 juni: Genk On Stage Genk On Stage is niet zomaar een gratis festival, maar een volksgebeuren. Met drie verschillende podia wordt hier op drie verschillende dagen heel wat muzikaal geweld aangeboden. Toch raden wij ten zeerste aan om zaterdag, 25 juni af te zakken naar Genk als je liever Arquettes, Balthazar of Broken Glass Heroes aan het werk ziet in plaats van Eva De Roovere, Arid of nog erger: DJ Dirk Stoops.

15-16 juli: Rock Herk Dit festival komt ieder jaar met een zeer veelzijdige affiche op de proppen waar genres terug te vinden zijn als indie, hardcore, punk en elektro. Bands die deze editie komen platspelen zijn o.a. Blood Red Shoes, Title Fight en Psycho 44. Enkel voor de camping betaal je hier inkom.

Tekst: Bert Janssens

CD-releases

–JUNI 6 juni

Fucked Up – David comes to life The Appleseed Casts – Middle States Depeche Mode – Remixes 2: 81-11 Suede – Coming up (reissue)

7 juni Frank Turner – England keeps my bones Arctic Monkeys – Suck it and see Limp Bizkit – Gold Cobra Battles – Gloss Drop Cults – Cults Black lips – Arabia Mountain

14 juni The Swellers – Good for me Ziggy Marley – Wild and free Junior Boys – It’s all true Woods – Sun and shade No Surrender – Medicine Babies

16 juni Seether – Hold on to strings better left to fray

21 juni Bon Iver – Bon Iver, Bon Iver Gomez – Whatever’s on your mind YACHT – Shangri-la

28 juni Set Your Goals – Burning at both ends

Colofon Redactie

Michael Lombarts Bert Janssens Niels De Keukelaere

Fotografie

Michael Lombarts Niels De Keukelaere

Lay-out

Michael Lombarts

Contact

Zin in meer? Scan deze QR-code met je smartphone! en ga naar www.Zappamagazine.be

Muziek, verpakt en versneden