Thanks: Ed Tajchman
2
ஆனி இதழ்- 2012
அன்புமடயீர். வணக்கம்.
ஆசிரியர்:ஷ
ோபோ
கணினியிடலும்,வடிவமைப்புை: கோர்த்திகோ.ை
சந்தோ&பமடப்புகள் அனுப்ப ஷவண்டிய முகவரி: R.MAHENDRAN 34,REDRIFFE ROAD PLAISTOW LONDON E13 0JX. ைின்னஞ்சல்: mullaiamuthan@gmail.com
ஆனி ைோத இதழுடன் சந்திக்கிஷறோம்.
இவ்வோண்டின் எைது பிரசுரைோக
பைோழிநூறு ,சுதந்திரன் கவிமதகள் என் இரண்டு நூல்கமள
பவளியிட்டிருந்ஷதோம்.இலக்கி யப்பூக்கள் பதோகுதி இரண்டு தயோரோகிறது.அதமனத் பதோடர்ந்து மூன்று நூல்கமளத் தயோரித்து
அச்சிற்கு அனுப்பவுள்ஷளோம். கோற்றுபவளிமய அச்சில்
நன்றிகள்:
கூகுள், தினகரன், முகநூல்
ைீ ண்டும் பகோண்டுவரும்
முயற்சிமயயும் மகவிடோைல் இல்மல.
பதோடர்ஷவோம்.
கோத்திரைோன தங்கள் விைர்சனங்கமள
பமடப்புக்களின் கருத்துக்களுக்கு ஆக்கதோரஷர பபோறுப்பு
வரஷவற்கிஷறோம். கோற்றுபவளி சோர்ந்த அமனத்துத் தகவலகமளயும் பிரசுரிக்கின்ற பதிவுகள் இமணயத்திற்கு எைது நன்றிகள். ைீ ண்டும் அடுத்த இதழில்.. சந்திப்ஷபோம்.
3
பிணம்! ஒளிவசும் ீ விழியிரண்டும் ஒளியின்றி ஆனதென்ன!
ஒலிகேட்கும் தெவியிரண்டும் ஒலியின்றிப் க ோனதென்ன!! தெவியிரண்டும் விழியிரண்டும் தெயலிழந்து க ோனெனனக் ேவிவழிகய மரக ோடு ேவிஞனிவன்
ோடுேிகறன்!!
உடதலன்னும் கூடுவிட்டு உயிர்ப் றனவ
றக்குெடோ!
உடதலன்ன உறதவன்ன எல்லோகம மறக்குெடோ!! ேோலிரண்டு மூன்றோேி ேோலங்ேள் தமோட்டோே!
கமலிருந்து அனழப்புவர மூன்றுேோல் எட்டோே!! மீ ளோெ தூக்ேத்ெில் மூழ்ேிவிட்ட ெனெப் ந்து!
ேோலனோகல ேோலமோேி ேவி ோடும் இனெச்ெிந்து!! ஒருதுளி விந்ெதுகவ அண்டத்கெோடு ேலந்துவிட
ேருவோனோய் ெோய்வயிற்றில் ேல்லனறயில் மலர்ந்துவிட! ிறந்ெக ோது க ர்னவத்துப் புேழ்ேின்றோர் த ற்கறோர்!
இறந்ெக ோது
ிணதமன்று இேழ்ேின்றோர் உற்றோர்!!
ஏனிந்ெ மோற்றதமன்று எவகரனும் தெோல்வரோ? ீ
‘நோன்யோர்?’ தெரிந்துதேோண்டு நனமநோகம தவல்வரோ? ீ
முமனபவன்றி நோ சுஷரஷ்குைோர்
தயோரோகிறது!
எழுத்தோளர் விபரத் திரட்டு'
ஈழத்துப் பமடப்பளர்களின் தகவல்கமளத் தோங்கி போரிய நூலோக அச்சில் பவளி வருகின்றது.தங்களின் தகவல்கமளயும்
தந்துதவுவதன் மூலம் நூமல நீங்களும் சிறப்பிக்க முடியும். பதோடர்பிற்கு:
முல்மலஅமுதன்
34 Redriffe Road,Plaistow,London,E13 0JX. mullaiamuthan@gmail.com
4
எங்கள் வோனத்தில் இன்ஷனோர் கரியநோள்
எனக்குள் உள்ளிருந்து கூறிய
ஓர் ெிறிய தவண்ணிற நம் ிக்னேத்துளி விரக்ெிக்குள்ளோேி கம
ின் ெள்ளப் ட்ட நோள்
ெிதனட்டு
எங்ேள் சுவோெத்ெின் உட்சுவர்ேள் மன இறுக்ேத்ெின் கெோேத்ெோல்
ெீப் ற்றி எரிந்து அென் தவப் ம்
இன்றுவனர ெணியவில்னலகய ஏன்? – அது எங்ேள் வோனத்ெில் இன்தனோரு ேரிய நோளோேிய கம
ெிதனட்டு
என்
ோெத்ெிற்குரிய கெெத்னெ
நங்கூரமிட்ட க ோர்க் ேப் லோே
நஞ்சூட்டிய ேண்ேளோல் ெிங்ேள த ௌத்ெம் எம்மின மக்ேனள கவட்னடயோடிய நோள் கம
ெிதனட்டு
ெினயயும் அனமெினயயும் நீெினயயும் விடுெனலனயயும் கவண்டி பூரண ஆயுெ ோணிேளோே கவங்னேேள் இறுெிவனர தேோடுங்கேோலனர எெிர்த்து நின்ற நோள் கம
ெிதனட்டு
நீ விரும் ினோல் எமது ெியோேங்ேனள நம்பு எமக்ேோே ஒரு
ருக்னே அரினெயோவது
ெந்துெவிடு என்று ேெறியழுகெோம் ேண்ண ீர் விட்கடோம் உலேம் எம்னம கம
ெிதனட்டு
ோரோமுேமோக்ேி நிர்க்ேெியோக்ேிய நோள்
5
மணலினடப்
ோனறதயோன்றின் கமல்
ஒன்று ெிரண்டு வந்ெ அனலேளின் கமோெல் க ோல் உலேம் ெிரண்டு நின்ற முனறயற்ற கமோெல் இதுதவன்தறண்ணி ெவித்ெ நோள் கம
ெிதனட்டு
ெரணனடந்ெ எம் மக்ேளுக்ேோே தேோடுங்கேோலர் புெிது புெிெோே ெினறச்ெோனலேளனமத்து நிர்வோணமோக்ேி ெித்ெிரவனெேள் தெய்ெ க ோதும் நோம் ேனவு ேண்டவோகற இருந்கெோம் எம் ேனவு த ோய்யோேவில்னலகய! இது ஓர் முனறயற்ற இன அழிப்பு என்கற
ெணல் நோலு முன்னின்று தவளிட்ட அவலங்ேனள அணிெிரண்டு நின்று
ோர்த்ெ உலேம்
ேெறியழுது ேண்ணர்ீ விட்டனெ நோன்
ோர்த்ெக ோது
மூன்றோண்டுேளோே எனக்குள் இருந்ெ
ஓர் ெிறிய தவண்ணிற நம் ிக்னேத் துளியோல்
அன்று எம்மக்ேள் அழுெ ேண்ண ீர் நின்று தேோல்ல க ரினவோெியின் க ோர்க் குற்றம் அம் லமோேி அனரப்ன த்ெியமோேியனெ இந்ெ கம
ெிதனட்டுக்குள்
அறிேின்கறோம் ஆணவத்ெினோல் எெிரி அழியப்க ோவனெ நோம் ஒற்றுனமயோே நின்று எரியூட்டினோல் எம் எண்ணத்ெீயின் விடுெனல கவட்னே எம் தநஞ்ெில்
ற்றிதயரிய
ேோலத்னெ ஏமோற்றிய எத்ென் அழிவோன் இந்ெ தவற்றினயத் ெோங்கும் கெெியக்தேோடி மண்ணின் னமந்ெர்ேளின் ேனவுேனளச் நோனள சுமந்து
றக்கும்
ஆக்கம்: சுவிஸ்சிலிருந்து விக்கி நவரட்ணம்
6
வோல்ைீ கி கோட்டும் சஞ்சீவிைமல மூலிமககள
நுணோவிலூர் கோ. விசயரத்தினம் (இலண்டன்) உலேம் க ோற்றும் ெனித்ென்னம வோய்ந்ெ இெிேோெங்ேளோே
இரோமோயணமும், மேோ ோரெமும் விளங்குேின்றன. இனவ இரண்டும் ோரெ நோட்டின் ேண்ேள் எனப் க ோற்றப் டுேின்றன. மேோ ோரெம,;
இரோமோயணத்னெவிடப் த ரியது. இெில் ஓர் இலட்ெம் சுகலோேங்ேள் உள்ளன. மனிெ வோழ்க்னேயில் எழும்
ிரச்ெினனேள், ெிக்ேல்ேள்
அனனத்னெயும் மேோ ோரெத்ெில் ேோணலோம். அந்ெப் ிரச்ெினனேனளயும், ெிக்ேல்ேனளயும் ெீர்க்கும் வழியும் அெில்
ேோணலோம்.
இரோமோயணக் ேோலத்னெயும், மேோ ோரெக் ேோலத்னெயும் ேணக்ேிட்டுக் கூறவியலோது. ஆனோல், மேோ ோரெத்துக்குப் ல்லோயிரம் ஆண்டுேளுக்கு முன் நடந்ெது இரோமோயணம் என்று கூறுவர் ஆன்கறோர். இரோமோயணத்னெ வோல்மீ ேியும், மேோ ோரெத்னெ வியோெ முனிவரும் எழுெியுள்ளனர்.
ெீெோ ிரோட்டினய மோறுகவடத்ெில் வந்ெ இரோவணன் ேவர்ந்து தென்று இலங்ேோபுரியில் ெினறயிலிட்டோன். ேடல் ெோண்டி இரோமர்
னட வந்துவிட்டது.
னற முரசு முழங்ேியது.
இரோவணன்
க ோர் மூண்டது.
தேோள்ள முடியோது மோண்டது ஒரு இன்தனோரு
க்ேம்.
அெிர்ந்ெது.
துள்ளி
ேர்ச்ெித்துக்
தேோண்டு
இரோவணன்
க்ேம், ெிெறி ஓடியது
எழுந்ெோன்.
ெிம்மோெனம்
உனறவோள் னேயில் வந்ெது
முன் என்றும் கேட்ேோெ
வறுநனட ீ
னட எெிர்
க ோட்டனெக்
தெய்ெி அது.
ேண்ட மந்ெிரி
நிறுத்ெி, நடந்ெனெக் கேட்டு அறிந்து, ஆகலோெனன
கூறினோன். உடன்
னட எெிர்தேோண்டது.
தெய்ெி அறிந்ெோன் இரோவணன்.
அவனுக்கே தெரியவில்னல. ெடுத்து
இலங்ேோபுரிக்கு
மன்னன் அனமெி தேோண்டோன்.
அரெ ென
கூடியது.
இரோவணன்
கேோ ோகவெத்துடன்
7
இருந்ெோன்.
ேனெ வரவில்னல. ேனல் ேக்ேியது. இனெக்
ேண்ணுற்ற
இந்ெிரெித்து- இரோவணன் மேன்-
ஆகவெத்துடன் கூண்கடோடு
எழுந்து
நின்று ~~ மன்னோ
னேலோயம் அனுப் ிவிட்டு வருகவன்.
ஆனணயிடுங்ேள்.|| என்று ~~மேகன
தென்று வோ.
தேோடுத்ெோன். இவன்
ேடுேெித்
ேளம்
அெிெய
ல
அத்ெிரங்ேனள
ோர்;னவ
கவண்டி நின்றோன்.
கெகரறிக்
ேடுந்ெவம் ஆற்றிப்
னவத்துச்
ேளநினலனயக்
ேண் அனல் தேோட்டி,
த ோழுெில்
வோனரச் கெனனேள் இறந்தும்,
ிரமோத்ெிரத்னெ
துண்டிக்ேப் ட்டும்,
தெோண்டு
ஏவி
ல
தெோந்ெம்
ேண்டு
தேோெித்து,
முறுக்கேறப்
வினட
ேளம் தென்றோன் இந்ெிரெித்து.
மோவரன். ீ
அடுக்ேி
எறிந்து
மன்னனும்
தவன்று வோ.|| என்று
ேண்ட
தேோண்டோடு வன். ஒரு
அவர்ேனளக்
இரத்ெம்
துடித்து,
மீ னெ
விட்டோன் இந்ெிரெித்து. ேணப் மடிந்தும், அவயவங்ேள்
ஆயுெ முனனேள் உனடந்து உடலில்
ேோயப் டுத்ெியும், த ரும் கெெம் உண்டோக்ேி விட்டது.
ோய்ந்தும்,
கமலும்
இரோமர், இலக்குமணன் ஆேிய இருவரும் மூச்சுத் ெிணறி மயங்ேி விழுந்து விட்டனர்.
இது யோவனரயும் ெிணற னவத்து விட்டது.
இந்ெிரெித்து இச் தெய்ெினய
ஓகடோடிச்
தென்று
தெோல்லி இருவரும் ஆனந்ெப் ட்டனர்.
வி ட ீ ணன், சுக்ேிரிவன் ஆேிகயோர் மற்றப்
னடேனள ஒன்று
கெர்த்துக் ேளம் இறங்ேினர். அனுமோனுக்கு நடக்ேவில்னல
என் னெ
உயிர்
மூலினேச்
அனழத்து கூடிய
~~ இமயமனலத்
ேோக்கும்
அறிந்ெ
இரோவணனிடம்
ஒன்றும்
யம் வோன் அனுமோனன
தெோடரில் தெடிேள்
ெஞ்ெீவிமனல உள்ளன.
உச்ெியில்
அவற்னறக்
ெீக்ேிரம்
தேோண்டு வந்ெோயோனோல் இரோமர், கெனனேள்
யோவரும்
எழுந்து
உடகன அனுமோன் மிேப்
இலக்குமணன்,
வோனரச்
விடுவர்.|| என்று கூறினோன்.
த ரிய உருதவடுத்து
ஆேோயத்ெில்
றந்து தென்று இமயம், ஏமகூடம், நிடெம், கமரு, நீலமனல ஆேிய மனலேனளக் ேடந்து ெஞ்ெீவி மனலயில் க ோய் இறங்ேினோன். யம் வோன்
கூறிய
மூலினேேனள அனுமனோல் இனம்
8
ேோணமுடியவில்னல. முழுவனெயும்
எனகவ,
ெஞ்ெீவிமனல
த யர்த்து
எடுத்து ஆேோய வழியோே
இலங்ேோபுரிப் க ோர்க்ேளத்துக்குச்
தேோண்டு வந்து கெர்த்ெோன். இறந்ெ
அனுமோன்
சுமந்து
அக்ேணகம இரோமர், இலக்குமணன்,
னடயினர், ேோயமுற்ற வோனர கெனனேள் உட் ட
அனனவரும்
உறங்ேிதயழுவதுக ோல்
ின், மீ ண்டும் க ோர் தெோடர்ந்து
இரோவணன்
இரோமர் தவற்றிவோனே சூடி, ெீனெ வி ட ீ ணன்
இலங்ேோபுரி
உயிர்த்தெழுந்ெனர். க ோரில் மோண்டு,
ெினறயிலிருந்து
மீ ட்ேப் ட்டு,
மன்னனோே முடி சூடி, இரோமர்,
இலக்குமணன், ெீனெ ஆேிகயோர் அகயோத்ெி தென்று, இரோமர் அகயோத்ெி மன்னனோே முடி சூடி, நோட்னடச் ெிறப் ோே ஆண்டெோேக் ேனெ க ோேின்றது.
இரோமோயணத்னெ எழுெிய வோல்மீ ேி ெஞ்ெீவிமனலயிலுள்ள மிருெ ெஞ்ெீவினி, (2) ெந்ெோன ேரணி, (3) விெல்ய ேரணி, (4) ெோவர்ண
ேரணி
ஆேிய
நோன்கு
த யர்ேனளக் குறிப் ிடுேின்றோர். விரிவோேப்
ோர்ப்க ோம்.
(1) மிருெ ெஞ்ெீவினி :உயிர்ப்; ிக்கும்
(2)
மூலினேச் தெடிேளின் இவற்றின் ெிறப்புத் ென்னமனய
மூலினே
இறந்ெவர்ேனள
ஆற்றல்
த ற்றது.
ெந்ெோன ேரணி
உறுப்புேனள
இந்ெ
(1)
:-
க ோர்
வPரர்ேளின் ீ
துண்டிக்ேப் ட்ட
மீ ளவும்
உடலுடன் கெர்த்து இனணக்ே வல்லது
இந்ெ
மூலினே. (3)
விெல்ய ேரணி
ஈட்டி, அம்பு, வோள், உடலில் ெங்ேி விடக்கூடிய
:-
இந்ெ
மூலினே
ேத்ெி க ோன்றவற்றின் விட்டோல்,
க ோர்
முனனேள் உனடந்து
அவற்னறத்
ஆற்றல் தேோண்டது.
ஆயுெங்ேளோன
ெீங்ேின்றிக்
ேனரத்து
9
(4)
ெோவர்ண ேரணி
:- ேோயப் ட்ட இடத்ெில் மருத்துவம் தெய்ெ
ின்பும் நிறகவறு ோடு அல்லது ச்ெினலனயத் சுற்றிலுமுள்ள
ெழும்பு, வடு
ெடவியதும்
கெோலின்
கெோன்றினோல் இந்ெப்
ேோயப் ட்ட
நிறமோே மோற்றமனடயச்
இடமும் தெய்யக் கூடிய
ஆற்றல் தேோண்டது இந்ெ மூலினே. ஈழத்ெில் மருத்துவ மூலினேேளோன ஆடோகெோனட, கவம்பு, ஆமணக்கு, வோெமடக்ேி, தநோச்ெி, த ோன் ஆவரசு, இஞ்ெி, மஞ்ெள், மல்லி, உள்ளி, ேடுக்ேோய், ேீ ழோ தநல்லி, நீர் முள்ளி, தேோவ்னவ, ிள்னளக் ேத்ெோனள, குமரி ெோனழ, பூமத்னெ, ேோட்டோமணக்கு,
தூதுவனள
ிரண்னட, ெோமனர, இலுப்ன , வோனழ, குண்டுமணி,
நந்ெியோவட்னட, சூரியேோந்ெி க ோன்றவற்றின்
ோவனன அருேி
வந்துள்ளனம ேவனலக்குரியெோகும். இன்னறய நவன ீ
மருத்துவம் இல்லோெ
இவ்வோறோன ெிறப் ோற்றல் தேோண்ட இருந்துள்ளனம
அக்ேோல
மக்ேள்
வோல்மீ ேி ேோலத்ெில்
மருத்துவ
மருத்துவத் துனறயில்
ெிறப்புடன் முன்கனற்றம் அனடந்துள்ளனமனய ஆச்ெரியப்
டோமலிருக்ே
மூலினேேள்
கநோக்ேின்
முடியவில்னல. இெற்கு அக்ேோல
மன்னர்ேளும் முன்னின்று உெவினர். ேோலக்ேிரமத்ெில் ேவனிப் ோரற்று
இத்துனற அருேியுள்ளனெ
மனம்ெோன் ேவனலப் டோெிருக்ே நோம் புெியனெக் ேண்டு
மிக்ே
அனவ
நினனத்ெோல் யோர்
முடியும். எல்லோ விடயங்ேளிலும்
னழயனெக்
னேவிட்டுவிட்கடோகமோ?
என்று நினனக்ேவும் கெோன்றுேின்றது. மனவுறுெி கவண்டும்; யோவும் எம் னேவெமோகும். _000_
10
கோட்டிலிருந்து வந்தவன சுதோரோஜ் கேட்டுக்கேள்வியில்லோமல் கேற்னறத் ெிறந்துதேோண்டு உள்கள
வந்ெோன். அப்க ோது நோன் வட்டு ீ முன் விறோந்னெயிலிருந்கென். மெியச் ெோப் ோட்டின்
ின்னர் ெற்று ஓய்வோே ெோய்வுக் ேெினரயில்
அமர்வது வழக்ேம். அனெ ஓய்வு என்றும் தெோல்ல முடியோது.
கயோெனன... ேவிழ்ந்துதேோண்டிருக்கும் ேப் னல எப் டி மீ ட்தடடுப் து என்ற கயோெனன..!
கயோெனன ெனடப் ட.. வரு வன் யோரோே இருக்கும் என்று எண்ணம் ஓடியது. முன் ின் அறிமுேமோனவன் க ோலத் தெரியவில்னல. தமலிந்ெ கெேம். ேறுப்பு கலோங்சும் தவள்னள கெர்;ட்டும் அணிந்ெிருந்ெோன். யோரோவது ெலுனே வினலயில் த ோருட்ேனள விற் வர்ேளோே இருக்குகமோ? ஆனோல் அவனது னேயில் ஏதும் த ோருட்ேளுமில்னல.. ேளுத்துப் ட்டியுமில்னல! நனடயில் ஒரு அவெரம் தெரிந்ெது.. விறுவிறு என வந்ெோன்.
ோர்த்துக்தேோண்டிருக்கும்க ோகெ வட்டுக்குள்ளும் ீ நுனளந்ெோன்.
நோனுண்டு என்
ோடுண்டு என்றிருந்ெ என்னனப்
ோர்த்து
உறுக்குவதுக ோலக் கேட்டோன்… “நீங்ேெோகன சுந்ெர ோண்டியன்?” (அதுெோன் எனது த யர்) ஒருகவனள ஊரிலிருந்து வருேிற யோரோேகவோ இருக்ேலோம். இப் டி வருேிற யோரிடமோவது அம்மோ ேடிெகமோ ேற்ேண்கடோ தேோடுத்துவிடுவோள். ஒகர ஒரு ேடிெத்னெத் ெருவெற்ேோே இவ்வளவு தூரம் வந்ெவனுக்கு ஆத்ெிரம் ஏற் டுவது இயல்புெோன்.
யணக்
ேனளப் ோயிருக்கும்.. அதுெோன் எரிந்து விழுேிறோன். நோன் அவனனச் ெமோெோனப் டுத்ெிகனன்.. “அவெரப் டோமல் இெினல இருங்கேோ..ெம் ி..! (ேெினரனயக் ேோட்டியவோகற..) மத்ெியோனம் ெோப் ிட்டிட்டீங்ேகளோ..?” ஆளுக்குப்
ெிக ோலிருக்ேிறது.. எரிச்ெலுக்கு அதுவும் ஒரு
11
ேோரணம்ெோன். அவனது முேத்; கெோற்றகம அனெக் ேோட்டியது. எனினும் அவனுக்குச் ெோப் ோடு க ோடும் உத்கெெம் எனக்கு இல்னல! சும்மோ அப் டிக் கேட்டு அவனது சூட்னடக் தேோஞ்ெம் குனறக்ேலோகம என்ற கநோக்ேம்ெோன்.
“நோன் இங்ே ெோப் ிட வரயில்ல..” - தவடித்துப் க ெினோன்.
“ெம் ி.. நீங்ேள்.. ஆர்..? எனக்குத் தெரியயில்ல.. எங்ேயிருந்து வோறீங்ேள்?
“ேோட்டினலயிருந்து..!” ஒரு நினலயிலின்றி அந்ெச் சுவருக்கும் இந்ெச் சுவருக்கும் இனடயில் வச்ெோே ீ நடந்ெோன்.. னேத் தெோனலக ெினய எடுத்து அகெ வினெயில் இலக்ேங்ேனள அழுத்…ெி..னோன்.
“ெரி...ஸ்த ோட்டுக்கு வந்ெோச்சு..! ஆள் இருக்ேிறோர்..!” அந்ெப்
ெில் என்னனச் ெட்தடனக் ேெினரயிலிருந்து எழுப் ியது.
த ோக்ேட்டிலிருந்து ஒரு அட்னடனய எடுத்து அெில் இருந்ெ இலச்ெினனனயக் ேோட்டித் ென்னன அனடயோளப்; டுத்ெினோன். என்னனயும் ஒரு ேண்ணோல்
ோர்த்துக்தேோண்டு.. தெோனலக ெியில்
இன்னும் ெிலனர எடுத்து, ஸ்த ோட் அது இது என்று ெேவல்ேள் அனுப் ினோன். உண்னமயில் அப் டி யோருடனும் க சுேிறோனோ அல்லது என்னன மிரட்டுேிற முயற்ெியோ என ஒரு ேணம்
கயோெித்கென். அந்ெ கயோெனன நீடிக்ேமுெகல.. அவனது னேயில் ஒரு னேயடக்ேத் துப் ோக்ேி! ேண் இனமக்கும் கநரத்ெில் ெனது த ோக்ேட்டினுள்களோ..கெர்ட் மனறவிகலோ இருந்து அனெ எப் டி எடுத்ெோன்? அது ஒரு மந்ெிரவித்னெ க ோலிருந்ெது. ெரியோேத் தெரியமுெகல.. என்னன ஒரு உலுக்கு உலுக்ேிவிட்டு அவனது மறு னேக்கு மோறி மனறவிடத்துக்குப் க ோனது. நோன் தேோஞ்ெம் ெடுமோறித்ெோன் க ோகனன்;. எனினும் அனெப் த ரிது டுத்ெோமல்.. (ெிறிய துப் ோக்ேிெோகன..! என்ன தெய்துவிடப்க ோேிறது என்ற) அெட்டுத்துணிவுடன்.. “ெம் ி அவெரப் டோமல் இெினல இருங்கேோ..!” …ேெினரனய அவனுக்கு அண்னமயோே இழுத்து னவத்கென்.
12
“நோன் இங்ே இருக்ேிறதுக்கு வரயில்ல..தவளிக்ேிடுங்ே இப் ..! தவளியில வோன் நிக்குது… உங்ேனளக் தேோண்டுக ோே வந்ெிருக்ேிறம்;!” உள்கள இரத்ெ ஓட்டம் ஒருமுனற நின்றுவிட்டது க ோன்ற
உணர்வில் அெிர்ந்கென். எனினும் நிெோனிக்ே முயன்கறன். “என்ன விஷயம்.. தெோல்லுங்கேோ..!”
“ ல ெடனவ உங்ேளுக்குக் ேடிெம் க ோட்டிருக்ேிறம்.. நீங்ேள் வந்து ெந்ெிக்ேயில்ல.. அதுெோன் தேோண்டுக ோய் விெோரிக்ே கவண்டியிருக்கு…!” ஒரு ெடப்த ோருனளத் தூக்ேிக்தேோண்டுக ோே வந்ெவன் க ோன்ற ஸ்னடலில் அவனது
ெில் இருந்ெது.
“எனக்கு அப் ிடி ஒரு ேடிெமும் வரயில்ல.. என்ன ேோரணம்?.. ஏன் நோன் வரகவணும்?”
“அனெதயல்லோம் அங்னே க ோய்ப் க ெலோம்.. இப்
நீங்ே
வரப்க ோறீங்ேளோ.. இல்னலயோ? இல்னலதயன்றோல் ன ஃக ோெோேக் தேோண்டுக ோேகவண்டியிருக்கும்...!” மீ ண்டும் தரலிக ோனன எடுத்து புரியும்;
ோனஷயில் புரியோெமோெிரித்
ெேவல்ேள் அனுப் ிக்தேோண்டிருந்ெோன். நோன் வட்டுக்குள் ீ ெிரும் ிப் ோர்த்கென். மனனவிகயோ
ிள்னளேகளோ ேிட்ட நின்றோல் இவன்
க சுவது அவர்ேள் ேோெிலும்
ட்டுவிடக்கூடும்... அெனோல்
அவர்ேளும் குழம் ிப்க ோய்விடுவோர்ேகள எனக் ேவனலயோயிருந்ெது. அப்க ோது வட்டுக்குள்ளிருந்து ீ எனது ெேப் னோரின் தெருமும் குரலும், நடந்து வரும் ேோலடிச் ெத்ெமும் கேட்டது. அவர் வயெோனவதரன்றோலும் ேம் ர ீ மோன மனுென். இருமுவது தெருமுவது கூட நோலு வடுேளுக்குக் ீ கேட்ேக்கூடியெோயிருக்கும். அெனோல் அக்ேம்
க்ேத்து வடுேள்கூட ீ தேோஞ்ெம் அடக்ேம்!
அப் டிப் ட்டவரின் குரல் அவனனயும் அச்சுறுத்ெியிருக்ேகவண்டும். தெருமல் ெத்ெம் கேட்டதும் அவனது னே ெட்தடன றிகவோல்வனர இழுத்.. “ெம் ி..ெம் ி.. ! அது என்ர அப் ோ..! வயெோனவர்.. வருத்ெக்ேோரன்..” (அெனோல் அவனர மன்னித்துவிடுங்கேோ எனக் கேளோமல் கேட்டுக்தேோண்கடன்) அப் ோ வயெோனவரோேவும் வருத்ெக்ேோரனோேவும் இருந்ெது நல்லெோேப்க ோய்விட்டது! அவனர
13
அவன் மன்னித்ெருளினோன். அப் ோ இங்ேிெம் தெரிந்ெவர். தவளியில் ேோற்கறோட்டமோே அமர்வெற்கு வந்ெவர்.. நோன் யோருடகனோ க ெிக்தேோண்டிருப் னெக் ேண்டதும் ெிரும் வும் உள்கள க ோய்விட்டோர். வட்டில் ீ யோனரயும்
குழப் மனடயச் தெய்யோமல் இவனனச் ெமோளிக்ேகவண்டுகம என்ற ேலக்ேம் என் மனனெ குழப் ிக்தேோண்டிருந்ெது. இவன்
உண்னமயில் யோரோே இருக்கும் என்று உள்கள மனம் ேணக்குப் க ோட்டது. ஏகெோ ஒரு இயக்ேத்னெச் கெர்ந்ெவதனன்று அனடயோளம் ேோட்டினோன். அது உண்னமயோேவும் இருக்ேலோம். அல்லது கவறு யோரோவது
ணம்
றிக்கும் கேோஷ்டினயச் கெர்;ந்ெவனோேவும்
இருக்ேலோம். அப் டியுமில்லோமல் மக்ேளின் உளவியனலக்;
குழப்புவெற்ேோே ஏற் ோடு தெய்யப் ட்டு அனுப் ப் டும் குழுக்ேனளச் கெர்ந்ெவனோேவும் இருக்ேலோம்.
எப் டிப் ட்டவனோயிருந்ெோலும்
துப் ோக்ேி னவத்ெிருக்கும் ஆனளத் ெந்ெிரமோேத்ெோன் னேயோளகவண்டும். “ெம் ி.. நோனும் வருத்ெக்ேோரன்.... தநஞ்சு கநோவுக்கு குளினெ எடுக்ேிறனோன். அங்ே.. இஞ்ெ ஒரு இடமும் வகரலோது.. உங்ேளுக்கு என்ன கவணும்.. தெோல்லுங்கேோ..?” (வருத்ெக்ேோரன் என்று தெோன்னோல் ஆள் மடங்ேிவிடுவோன் க ோலிருக்கு!)
“நோங்ேள் கேட்டு எழுெின தெோனே ேோனெ நீங்ேள் தேோண்டுவந்து ெரயில்ல.. அதுெோன் இப்
வந்ெிருக்ேிறம்...”
“ேோெோ.., எவ்வளவு..?” “இரு து லட்ெம்..!” நோன் அப் டிகய த ோத்தெனக் ேெினரயில் அமர்;ந்கென். வோய் மூடிக்தேோண்டது. மூச்னெ அெிேமோே உள்ளிளுத்து மீ ண்டும் இயல்புநினலக்கு வர முயன்கறன். நோன் ஏதும் க ெோெிருக்ே அவன் தெோடர்ந்து க ெிக்தேோண்டிருந்ெோன். “உங்ேனளப் ற்றின எல்லோ வி ரங்ேளும் எங்ேளுக்குத் தெரியும்.. உங்ேட வருமோனம் எவ்வளவு என்றும் தெரியும்.. புலனோய்வுமூலம் எல்லோ வி ரங்ேளும் எடுத்ெிருக்ேிறம்.!” வங்ேியிலிருந்து ேடிெம் வந்ெிருந்ெது. அடகு னவத்ெிருந்ெ நனே
14
நட்டுக்ேள் ேோலம் ேடந்தும் மீ ட்ேப் டோனமயோல் ஏலம் விடப்க ோேிறோர்ேளோம். அவற்னற மீ ட் ெற்கு
ணத்னெப் புரட்டும்
வழி தெரியோமல், அப் டிகய ஏலம்க ோே விட்டுவிடலோமோ.. அந்ெ முடினவ எந்ெ முேத்னெ னவத்துக்தேோண்டு மனனவியிடம்
தெோல்வது என்தறல்லோம் எண்ணிக்தேோண்டிருந்கென். அப்க ோதுெோன் இவன் வந்ெோன். இப்க ோது இவனுக்குத் கெனவயோன எங்கே புரட்டுவது?
ணத்னெ
“ெம் ி.. நீங்ேள் நினனக்ேிறமோெிரி நோன் ேோசுக்ேோரனில்னல..என்ர ிரச்ெனனேள் எனக்குத்ெோன் தெரியும்..”
“.. உங்ேளுக்கு எத்ெனன
ிள்னளேள்.. அனவ
டிக்ேப் க ோய் வோற
இடங்ேள் எல்லோம் எங்ேளுக்குத் தெரியும்.. சும்மோ க ெி கநரத்னெ மினக்தேடுத்ெோமல்; .. அங்ே வந்து உங்ேட தெோல்லுங்ே.. அதுெோன் உங்ேட
ிரச்ெனனனயச்
ிள்னளயளுக்கும்;
ோதுேோப்பு..”
-அடுத்ெ அடி! எனக்குக் தேோஞ்ெ நஞ்ெமிருந்ெ மூச்சும் நின்றுவிடும் க ோலிருந்ெது. என் மனனவி ஓர் அப் ிரோணி. என்னன யோரோவது ேோணகவோ ெந்ெிக்ேகவோ வந்ெோல்.. நோன் அவர்ேளுடன்
க ெிக்தேோண்டிருக்கும்க ோது நல்ல வனேயில் கெநீர்
ெயோரித்துக்தேோண்டு வந்துவிடுவோள்… விருந்கெோம் ல்! மனனவி அவ்வோறு கெநீர்த் ெட்டுடன் வந்ெதும் நோன் அவெரப் ட்டு எழுந்து அவளிடமிருந்து அனெ வோங்ேிகனன்… “உள்ளுக்குப்
க ோங்கேோ.. உள்ளுக்குப் க ோங்கேோ…” என ேண் ெமிக்னஞயில் தெரிவித்கென். கெநீர்த்ெட்டு உருக் தேோண்டதுக ோல என் னேயில் ட டத்ெது. எனது வித்ெியோெத்னெ அவள் புரிந்ெிருக்ேகவண்டும்.. “ஆரோள்.. வந்ெிருக்ேிறது?” என முேப் ோனஷயில் கேட்டோள். “தெரிஞ்ெ ஆள்த்ெோன்..
ிறகு தெோல்லுறன்.. க ோங்கேோ!” என அகெ
ோனஷயிற் தெரிவித்கென். கெநீனரக் தேோண்டுவந்து அவனிடம் நீட்டிகனன். “கவண்டோம்..இப் டிப் க ோற இடங்ேளினல.. நோங்ே… ஒன்றும் குடிக்ேக்கூடோது..!” “ ரவோயில்னல..குடியுங்கேோ.. அெினல நஞ்சு ேிஞ்சு ஒன்றும் க ோடயில்னல..! வட்டுக்கு ீ வந்ெிருக்ேிறீங்ேள்;.. ேனளச்சுப்க ோயிருக்ேிறீங்ேள்;..! முெலினல ரீனயக் குடியுங்கேோ!”
15
-புற்றினுள் இருக்கும் நச்சுப்
ோம்பு க ோல அவனது த ோக்ேட்டினுள்
இருக்கும் னேத்துப் ோக்ேி எந்ெ கநரத்ெில் ெீறிக்தேோண்டு வருகமோ என்ற எச்ெரிக்னேயுணர்வில் மிேவும் மரியோனெயோேகவ அவனிடத்ெில் எனது நடவடிக்னேேனள கமற்தேோண்கடன். அவன் கெநீனரத் ென் னேயில் வோங்ேிக்தேோண்டு, நோன்
தெோல்லோமகல ேெினரயில் அமர்ந்ெோன். உண்னமயிகலகய
யல்
ேனளத்துப்க ோயிருக்ேிறோன்; க ோற்ெோன் தெரிேிறது. நோனும் ெந்ெர்ப் த்னெப்
யன் டுத்ெிக்தேோண்டு அவனிடம் க ச்சுக்
தேோடுத்கென். ெில ேருத்துக்ேனளக் கூறிகனன். ெில கேள்விேனளக் கேட்கடன். அவனும் அெற்கேற்றவோறு க ெினோன். “என்ன…
ிரெர்.. இப் ிடி நோங்ேள் க ோற இடங்ேளினல
யத்ெில
மூச்கெ விடமோட்டோங்ேள்… நீங்ே.. என்தனன்டோல் ஆற அமர்ந்ெிருந்து க ெிறீங்ே?” “ யந்து என்ன ெம் ி தெய்யிறது?... வோழும்வனரக்கும் இப் ிடி எத்ெினன
ிரச்ெனனேனள எெிர்தேோள்ளகவண்டியிருக்கு!
ோர்க்ேப்க ோனோல்…
எல்லோம் உயிர் வோழிறத்துக்ேோன.. ஒருத்ெனர
ஒருத்ெர் ஈவிரக்ேமின்றி அழிக்ேிற க ோரோட்டம்ெோன்..! எப் கவோ ஒருநோள் நோனும் ெோேத்ெோன்க ோறன்… நீங்ேளும்
ெோேத்ெோன்க ோறீங்ேள்.. அது இண்னடக்கு நடந்ெோதலன்ன?..
ிறகு
நடந்ெோதலன்ன..!” ஒருவிெ எரிச்ெலுடனும், விரக்ெியுணர்வுடனும்ெோன் இவ்வோறு கூறிகனன். என்றோலும் உள்கள என்னிடம்
யம் இருந்ெது. தேோடுப் ெற்கு
ணம் இல்னல. இவன் என்னனக் தேோண்டு க ோய்த்
ெட்டிவிட்டோல்..? என்
ிள்னளேளின் எெிர்ேோலம் அநோெரவோேப்
க ோய்விடுகம..! நோனில்லோெ நோட்ேனள எப் டி எெிர்தேோள்;வோர்ேள்..? ஆேகவ எனது உயினர எப் டியோவது ெக்ே னவத்துக்தேோள்ளகவண்டும்…! அப் கன, அப் டி என்னன ஓரக் ேண்ணோல்
ோர்க்ேோகெ..!
அவன் தெோனலக ெியில் எனக்குக் கேட்ேோெ தெோனியிற் க ெிக்தேோண்டிருந்ெோன்;.
16
அவனுடன் ெற்று ெமோெோனமோன முனறயில் எனது ேஷ்ட நஷ்டங்ேனள எடுத்துச் தெோல்லிப்
ோர்த்ெோதலன்ன? ெமோெோனப்
க ச்சுவோர்த்னெேள் தவற்றியளிக்ேிறெோ… கெோல்வியில் முடியுமோ என் து கவறு விடயம். அற்லீஸ்ட் முயன்றோவது
ோர்க்ேலோகம..?
“என்னனப் ற்றின வி ரங்ேனளச் கெேரித்ெ உங்ேட புலனோய்வுக்கு எனக்குத் தெோழிலினல ஏற் ட்ட நஷ்டங்ேள்.. ேடன் ிரச்ெினனேனளப்
ற்றித் தெரியவரயில்னலயோ..?”
எனது இந்ெ எெிர் ோரோெ கேள்வியினோல் ெற்றும் மனம் ெளரோெிருந்ெ அவன் தேோஞ்ெம் ெடுமோறினோன். என்னனகய ோர்த்துக்தேோண்டிருந்ெோன். “சும்மோ ேனெ விடோனெயுங்கேோ.. ிரெர்..” - ஆழம்
ோர்த்ெோன்.
“அப் .. உங்ேட புலனோய்வுக்கு ெரியோன ெேவல் ேினடக்ேயில்ல.., ெம் ி..! தவளியில கேட்டோல், இந்ெ ஆளுக்கு என்ன குனற
எண்டுெோன் தெோல்லுவோங்ேள்.. என்ர ேஷ்டங்ேனள நோன் தவளிக் ேோட்டிறெில்னல.. ஆனோல் ேடன் சுனமயோல நோளும் த ோழுதும் நோன் டுேிற கவெனன எனக்கு மட்டும்ெோன் தெரியும்…!” -ஒரு கவேத்ெில் அல்லது கேோ த்ெில் நோன் கூறிய வோர்த்னெேள் என்னனக் தேோஞ்ெம் உணர்ச்ெிவெப் டுத்ெியது. ேண்ேள் விட்டது. அனெ அவன் ேவனித்ெிருக்ேகவண்டும்.
னித்தும்
“இல்ல ..இல்ல..அது..அது.. எங்ேளுக்கு எல்லோம் தெரியும்…
ேடனோ?..எவ்வளவு..?” “தெரிஞ்சுதேோண்டும்ெோனோ இவ்வளவு தெோனே ேோசு கேக்ேிறீங்ேள்?.. எனக்கு ஏற்ேனகவ அம் து லச்ெத்துக்கு கமல ேடன் இருக்கு..!” -இனெக் கூறிவிட்டு அவனது முேத்னெப் தமௌனமோயிருந்ெோன். ெற்று கநரத்ெின்
ோர்த்கென். அவன் ின் கேட்டோன்@ “இவ்வளவு
ேடன் ஏறும் வனரயும் என்ன தெய்ென ீங்ே?” நோன்
ெில் க ெோமலிருந்கென். அெற்கு ஒரு ேோரணமோ
கெனவப் டுேிறது?
ட்ட ேடனனக் ேட்ட வெெியில்லோவிட்டோல் அது
ென் ோட்டில் ஏறிக்தேோண்டுக ோேிறது! எனது மேள் னேயிற் புத்ெேத்துடன் தவளிகய வந்ெோள். ரியூெனுக்குப் க ோேிறோள். அவளுக்கு இங்கு நடக்கும் கூத்துக்ேள் ஒன்றும் தெரிந்ெிருக்ேவில்னல! ஒரு
ோ மும் அறியோமல்..
“க ோயிட்டு வோறன் அப் ோ..!” என்றவோகற நடந்ெோள். அது
17
அவனுக்கும் கேட்டிருக்கும். மேள் தவளிகயறும்வனர ோர்த்துக்தேோண்டிருந்ெோன்.
ின்னர் தரலிக ோனன எடுத்து
இலக்ேங்ேனள அழுத்ெி ேோெில் னவத்ெோன். ‘ஐனயகயோ… மேள் தவளிகய க ோேிறோகள..! இவன் வோேனத்துடன் நிற்கும் ெனது கூட்டோளிேளுக்கு ஏெோவது ெேவல் தேோடுக்ேிறோகனோ..?’
-அவெரப் ட்டு எழுந்து “ ெறோமல் இருங்ே..
ிள்னளனய நிறுத்துவெற்கு முற் ட்கடன். ிரெர்… நோன் கவற விஷயம் க ெிறன்..”
மேளும்; தவளிகயறிப் க ோய்விட்டோள். எனக்கு இருக்னே தேோள்ளவில்னல. இவன் தெோல்வனெ நம் முடியோது. எப் டியோவது மேனளப் க ோேோமற் ெடுத்ெிருக்ேகவண்டும். இப்க ோது கநர்ந்துவிடுகமோ என்ற
ிள்னளக்கு ஏெோவது ஆ த்து
யம் கமதலழுந்து தநஞ்னெ அழுத்ெியது.
-கமலும் கநரத்னெக் ேடத்ெக்கூடோது. இவனுக்கு ஏெோவது ஒரு தெோனேனயத் ெருவெோேச் ெம்மெித்து
ிரச்ெனனக்கு ஒரு முடிவு
ேட்டிவிடுகவோம் என முடிதவடுத்கென். ேோனெ யோரிடமோவது மோறிக் தேோடுக்ேலோம். “ெம் ி.. நீங்ேள் கேட்ட தெோனேனயத் ெரக்கூடிய நிலனமயில.. நோன் இல்ல.. ஏெோவது தேோஞ்ெம் டுத்ெோனெயுங்கேோ..!”
ோர்த்துத் ெோறன்..
ிரச்ெனனப்
“தேோஞ்ெக் ேோதென்றோல் எவ்வளவு?” “அனெ நீங்ேள்ெோன் தெோல்லகவணும்… என்ர நினலனமனய நோன் தெோல்லியிட்டன்…” அவனது ெனல ஒரு
ோவனனயில் அனெந்ெது. கயோெிக்ேிறோன்
க ோலிருக்ேிறது.. இறங்ேி வருவோகனோ…? “..அனெப் ற்றி நோன் முடிதவடுக்கேலோது.. கமலிடத்ெில கேட்ேகவணும்… தேோஞ்ெம் த ோறுங்ே…!” தரலிக ோனில் தெோடர்த டுத்ெோன். என்னுடனும் ேனெ தேோடுத்து விெோரனண தெய்துதேோண்டு இனடயினடகய தெோனலக ெித் தெோடர்புேளிலும் ஈடு ட்டோன். தெோழில் வி ரங்ேள்.. தெோழிலில் நஷ்டம் ஏற் ட்டெற்ேோன ேோரண ேோரியங்ேள்.. க ோன்ற வி ரங்ேனள விடுத்து விடுத்துக் கேட்டோன். (ஏற்ேனகவ புலனோய்வில் எல்லோ வி ரங்ேளும் தெரியும் என்று
18
தெோன்னோகன..!) நோனும் இந்ெமோெிரி எனது ேஷ்ட நஷ்டங்ேனள யோருக்கும் எடுத்துச் தெோன்னெில்னல. ஆனோல் அந்ெ நினலனமயில் என்னனயறியோமகலகய தெோல்லப் ட்டுவிட்டது. “ெரி..
ிரெர்..! விஷயத்துக்கு வருவம்.. உங்ேளோனல எவ்வளவு
ெகரலும்? …
த்து லட்ெம்?”
அனெக் கேட்டு ஒரு தமௌனச் ெிரிப்புத்ெோன் கெோன்றியது என்னிடத்ெில்! இவகனோடு இனி என்ன க சுவது? “என்ன க ெோமலிருக்ேிறீங்ே…? தெோல்லுங்ே…!”
தெோன்கனன்.. “என்னோல் ெரக்கூடியது அவ்வளவு த ரிய தெோனேயில்ல..” -இரு து
த்ெோேி.. ஐந்ெோேி… க ச்சுவோர்த்னெ எவ்வளவு தெோனே
என்று த ோருந்ெி வரோமல்.. இழு ட்டு இறுெியில் ஒரு லட்ெத்ெில் வந்து நின்றது!
ணத்னெ யோரிடமிருந்து த ற்றுக்தேோள்ளலோம் என ஏற்ேனகவ மனெிற்குள் ெிட்டமிட்டிருந்கென். நண் ன் ெோண்டவக்கேோன்ெோன் அெற்குச் ெரியோன ஆள்! கேட்கும்க ோதெல்லோம் உெவக்கூடிய
னெ
உள்ளவன். உெவிக்கு வட்டியுமுண்டு! வட்டிக்கு வட்டியுமுண்டு! எவ்வோறோயினும் அவன்ெோன் இப்க ோனெக்கு ஆ த் ோந்ெவன்!
“தேோஞ்ெம் இருங்கேோ ெம் ி.. இன்தனோரு ஆளிட்னடயிருந்துெோன் ேோசு எடுக்ேகவணும்.. கேோல்
ண்ணி ஒழுங்கு
ண்ணியிட்டு
வோறன்..” இருக்னேனய விட்டு எழுந்து வட்டுக்குள் ீ க ோே முற் ட்கடன். “ஏெோவது புத்ெிெோலித்ெனமோய் தெய்யலோதமன்று நினனச்சு.. வணோய் ீ வில்லங்ேத்ெில மோட்டிக் தேோள்ளகவண்டோம்...!”-எச்ெரித்ெோன். (அப் கன அந்ெக் ேோரணத்துக்ேோேத்ெோன் ஆரம் த்ெிலிருந்கெ நோன் ஏதும் புத்ெிெோலித்ெனமோே தெய்ய உத்கெெிக்ேவில்னல.!) அவன் நினனத்துத் ெயங்குவதுக ோல, உள்கள க ோய் க ோஃனில் த ோலிஸிற்கும் முனறயிடலோம். முன் வட்டிலிருக்கும் ீ யெோரிடம் தெோன்னோல் ெனது நண் ர்ேளுடன் வந்கெ ஆனள மடக்ேிவிடுவோன். ஆனோல் ெடி எடுத்ெவதனல்லோம் இங்கு ெண்ட(ல்) ேோரனோயிருக்ேிறோன்.
ின் வினளவுேனளயும் கயோெித்து இந்ெமோெிரி
ெமகயோெிெமோேத்ெோன் உயிர் வோழகவண்டியிருக்ேிறது.
19
உள்கள சுவரின் மறு க்ேமோே நின்ற மனனவி எனது னேனயப் ிடித்துக்தேோணடோள்;. ேண் ேலங்ேி நடுங்ேினோள். “என்ன?... என்ன தெய்யப்க ோறோங்ேள்?”- ெிரும்
தவளிகய க ோேவும்
விடமோட்டோள் க ோலிருந்ெது.
“ யப் ிடோனெயுங்கேோ… நோன் ெமோளிக்ேிறன்…” –மனனவினய ஆறுெற் டுத்ெியவோறு ெோண்டவக்கேோனுக்குத் தெோடர்ன
எடுத்கென்.
அவெரமோே ஒரு லட்ெம் ரூ ோ கெனவப் டும் விஷயத்னெ கூறி, ணம் உடனடியோே கவண்டும் எனக் கேட்கடன். இப்க ோது ென்னிடம் இல்னலதயன்றும், இரண்தடோரு நோள்
த ோறுக்ேமுடியுமோனோல் கவறு இடங்ேளில் எடுத்துத் ெரலோதமன்றும் வழக்ேமோன
ெில்ெோன் அவனிடமிருந்து
ேினடத்ெது.
“ேோசு இப் கவ கவணும்! இல்னலதயன்டோல்.. என்னனக் தேோண்டுக ோே வந்து நிக்ேிறோங்ேள்..” “ஐனயகயோ..!” – நண் னின் குரல் த ோறுங்கேோ தேோண்டுவோறன்..!” நண் னின்
ெறியது@ “தேோஞ்ெ கநரம்
ெற்றத்ெிற்கு என்கமற் தேோண்டுள்ள
ற்று
ோெம்
மட்டும் ேோரணமல்ல... என்னனக் தேோண்டுக ோய்விட்டோல்,
ஏற்ேனகவ ென்னிடம் த ற்றிருந்ெ ேடன் தெோனே அகெோ ேெியோேப் க ோய்விடுகம.. என் தும்ெோன்! எனகவ நோன் கேட்ட தெோனேனய
எப் டியோவது ெரகவண்டிய நிர்ப் ந்ெ நினலயிலிருந்ெோன் நண் ன்.
“வட்டுக்குள்ள ீ வரகவண்டோம்… கேற்றுக்கு தவளியில.. ெந்ெிக்ேலோம்..” என எச்ெரிக்னேயும் தெய்துனவத்கென். மனனவியின் னேனய விடுவித்துக்தேோண்டு, தவளிகய வந்து ேெினரயில் த ருமூச்சுடன் அமர்ந்கென். “ேோசு ஒழுங்கு
ண்ணியோச்சு!... இப்
வந்ெிடும்.”
இப்க ோது அவன் இருக்னே தேோள்ளோமல், எழுவதும்.. கேற் எட்டி எட்டிப்
ோர்ப் துமோே நின்றோன்.
க்ேமோே
“யோரிட்னடக் ேோசு கேட்டிருக்ேிறீங்ே?.. கேட்டவுடன இவ்வளவு ெரக்கூடிய ஆள் ஆர்?” எனக்குத் தெரியோெோ… இந்ெக் கேள்விதயல்லோம் எெற்தேன்று! (புலனோய்வு!)
ிடி தேோடுத்து நண் னன மோட்டிவிடோமல்,
ெோதுர்யமோேச் ெமோளித்துக்தேோண்டிருந்கென்.
மிேச்
20
ெோண்டவக்கேோன் தெருவில் அந்ெப்
க்ேம் க ோேிற யோகரோ
ஒருவனரப் க ோல… னெக்ேிளில் கேற்னறக் ேடந்து அசுனே ேோட்டியதும், எழுந்து கேற்றுக்கு தவளிகய க ோகனன். ஒரு என்வலப்ன ோருங்கேோ..!”
என் னேயிற் ெந்ெோன் நண் ன்@ “எண்ணிப்
‘ெரி!’ எனத் ெனலயனெத்து, ெோண்டவக்கேோனன அனுப் ிவிட்டுச் ெற்றும் ெோமெியோமல் உள்கள வந்கென். எனெ எண்ணிப்
ோர்ப் து..?
அப் டிகய
ணத்னெ அவனிடம் தேோடுத்கென்.
“எண்ணிப்
ோருங்கேோ..!”
“ ரவோயில்ல..!” – அனெ அப் டிகய த ோக்ேட்டினுள்
தெலுத்ெினோன். ஃக ோனனக் னேயிதலடுத்துத் ெேவல் தேோடுத்ெோன். ிரச்ெனன இந்ெ அளவிலோவது முடிந்ெகெ என நோன் நினனக்ே, அவன் கவதறோன்று நினனத்ெோன்@ “நீங்ேெோன் உங்ேட ேோரில… என்னனக் தேோண்டு க ோய் எங்ேட வோன் நிக்ேிற இடத்ெில விடகவணும்.” எனது ெயக்ேத்னெக் ேவனித்து, “வோனன அப் கவ
க ோேச்தெோல்லியிட்டன்.. ஒகர இடத்ெில.. ேன கநரம் நின்டோல்… கநோற்றட் ஆேியிடும்..” என்றோன்.
ிரெோன வெிவனர ீ நடந்து தெல்வெற்குத்
ெயங்குேிறோன்க ோலிருக்ேிறது. க ோேகவண்டிய இடத்னெக் கேட்கடன். அவன் கூறிய இடம்
த்துப்
ன்னிரண்டு ேிகலோமீ ;ட்டர்
தூரத்ெிலிருந்ெது. என் மனனவி தவளிகய வந்து… மீ ண்டும் என் னேனயப் ேலங்ேிக்தேோண்டு நின்றோள்.
ிடித்ெவோறு
“அவனர நோங்ேள் ஒண்டும் தெய்யமோட்டம் அம்மோ… அழோனெயுங்ே!” –மனனவினய அவன் கெற்றுேிறோனோ அல்லது ேிண்டல் தெய்ேிறோனோ..? மனனவியின் நினலனயப்
ோர்க்ே, எனக்குக் ேவனலயோயிருந்ெது@
“ெம் ி குனற நினனக்ேகவண்டோம்.. எனக்கு அவ்வளவு தூரம் வகரலோது..” கயோெனன தெய்துவிட்டு, இன்தனோரு இடத்னெக் குறிப் ிட்டோன். ஐந்து ேிகலோமீ ட்டர்வனர க ோேகவண்டியிருக்கும்.
21
உள்கள தென்று னேத்தெோனலக ெினய எடுத்து ஓஃப்
ண்ணி
த ோக்ேட்டினுள் மனறத்து னவத்கென். எதுவும் நடக்ேலோம்.. அப் டி ஏதுதமன்றோல் யோருக்ேோவது ெேவல் தேோடுப் ெற்ேோவது உெவும். மனனவியிடம்@ “ யப் ிடோனெயுங்கேோ… வந்ெிடுவன்..” எனக் கூறிவிட்டு தவளிகய க ோய்க் ேோனர எடுத்கென். எனக்குப் முன் ெீற்றில் அவன் அமர்ந்துதேோண்டோன்.
க்ேத்ெில்
ேோர்; ஓடிக்தேோண்டிருந்ெது. அவன் தரலிஃக ோனில் க ெினோன். ஏற்ேனகவ அவன் குறிப் ிட்ட இடத்னெ அனடயமுன்னகர, ென ெந்ெடி குனறந்ெ… ெற்று தவளியோன
ோனெயிற்
க ோகும்க ோது..ெிடுெிப்த ன்று ”நிப் ோட்டுங்ே.. நிப் ோட்டுங்ே..!” என அவெரப் ட்டோன். ெட்டப்க ோேிறோகனோ? இப் டி எத்ெனனகயோ
ேனெேள் நடந்ெிருக்ேிறது! அவன் கேட்ட தெோனேனயயும் நோன் தேோடுக்ேவில்னல… ெந்கெேத்துடன்
ோர்த்கென்.
“ ின்னுக்கு எங்ேட வோன் வருகுது..” என்றோன் ோனெ ஓரமோேக் ேோனர நிறுத்ெிகனன். ேோரிலிருந்து இறங்ேினோன். ‘அப் ோடோ.. தெோல்னல விட்டது க ோ..!’ ேெனவ இழுத்துப் பூட்டியவோறு நோன் ேோனர எடுக்ே, ெட்தடனக்; ேெனவத் ெிறந்ெோன்.
த ோக்ேட்டினுள் னே விட்டு..அனெ எடுத்து… முன் இருக்னேயில் னவத்துவிட்டுக் ேெனவச் ெோத்ெினோன்.
அது, அவனிடம் நோன் தேோடுத்ெ என்வலப்.. ணத்துடன்! ஆச்ெரியத்துடன்
ோர்த்கென்@ னேயனெத்துவிட்டு விறுவிறு என
நடந்து க ோனோன். (ஞோனம் ஜனவரி 11 இதழில் பிரசுரைோனது)
22
ைோயைோன்கள் இரோ.சம்பந்தன் அக்ேோ! நீ தவளிநோட்டிகல. அம்மோ இப் வும் ேிடுகு
ின்னப் க ோறவ.
அெற்கு கமலும் கரணுவோல் அந்ெக் ேடிெத்னெ வோெிக்ே
முடியவில்னல. ேண்ேள் ேலங்ேி எழுத்துக்ேள் இரண்டு மூன்றோேத்
தெரிந்ென. எத்ெனன சுருக்ேமோன வரிேள். அென் த ோருள் எவ்வளவு விரிவோனது என்று அவளுக்குத் தெரியும்.
மூன்று ஆண்டுேளுக்கு முன்புவனர அவளும் ேிடுகு
ின்னப்
க ோனவள் ெோன். அம்மோவும் ெோனும் கெர்ந்து உனழத்கெ ெமோளிக்ே முடியோமல் இருந்ெ வட்டுப் ீ
ிரச்ெனனேள். அதுவும் நோடு அவ்வளவு
குழப் ம் இன்றி இருந்ெ கநரம். இன்று ெம் ி ெங்ேச்ெி ஆட்ேனள னவத்துக் தேோண்டு அம்மோ என்ன தெோடங்ேி அதுக்கு ஓய்வில்னல.
ோடு டும்? ஐயோ தெத்ெ ேோலம்
மோெம் ஒரு இரு த்னெந்து தடோலர் அனுப் ினோகல அது ெமோளித்துக் தேோள்ளும். ஆனோல் இந்ெ மனுென் ேருனண ேோட்டினோல் ெோகன! ேனடோ மோப் ிள்னள. அதுவும் ெீெனமில்லோமல் கேட்ேினம் என்றதும் கயோெிக்ேோமல் ேழுத்னெ நீட்டி விட்கடகன! வுடிவோன த ோம் ினளயோே இருந்ெோல் ெரி ெீெனம் இல்லோவிட்டோலும்
ரவோயில்னல என்ற ேனெ வந்ெ க ோகெ எங்ேள்
குடும் த்தெோடு ஒத்துப் க ோேக் கூடியவரோ என்று நோன் நினனச்ெிருக்ே கவணும். எனக்கு இங்கே ேழுத்து நினறய நனேயும் விெம்விெமோன உடுப்பும் வோங்ேிப் க ோட்டு ேல்யோணவடு ீ ேோட்டிக்தேோண்டு வந்து என்ன ேோயோமல் ஏெோவது ஒரு வழி புண்ணியம்?
ோட்டிேள் என்று தேோண்டுக ோயக் லன்? அதுேளின்னர வயிறு ண்ணினோல் ெோகன இந்ெோளுக்குப்
எத்ெனன ெடனவ தேஞ்ெியோேி விட்டது. இரக்ேமில்லோெ ேல்லு
23
மனமோேப் க ோட்டுது இந்ெ மனுெனுக்கு. அம்மோ எவ்வளவு ெந்கெோெமோே எங்ேனள வழியனுப் ி விட்டது. அதுக்கு என்னதவல்லோம் தெோல்லிப்க ோட்டு வந்கென். கரணுவின் நினனவுேள்அந்ெ நோட்ேனள எண்ணிப்
ோர்க்ேின்றன.
அன்று அவளுக்கு கவனல இல்னல. த ோழுது இருட்டும் கநரம். முற்றம் கூட்டி முடித்து பூக்ேன்றுேளுக்குத் ெண்ண ீர் ஊற்றிக் தேோண்டிருந்ெோள் கரணு. இனி ஆடுேளுக்கு குனழயும் ேட்டி விளக்கும் னவத்ெோல் ெரி. ெீனு மோமோ ஓடிவந்ெோர். ெங்ேச்ெி தேோம்மோ எங்கே புள்னள? அம்மோ
ின் வளவுக்குள்கள விறகு த ோறுக்குேிறோ மோமோ!
ெீனு மோமோ அம்மோவுடன் ேனெத்ெ தேோஞ்ெ கநரத்ெில் அவளும் ர ரப் ோே ஓடி வந்ெோள். கரணுேோ! இங்கே ஒருக்ேோல் வோ எனக்கு னேயும் ஓடுெில்னல. ேோலும் ஓடுெில்னல! அவள்
ோவி ஊர்க் கேோவில் எல்லோம் விரெம்
ஒன்றும் வண் ீ க ோேவில்னல. ெீனலனய உடு
ிள்னள.
ிடித்து அனலஞ்ெது
ிள்னளயோனரக் கும் ிட்டுக் தேோண்டு
ிள்னள. நோன் க ோறதும் வோறதுமோய் வோறன்.
நடந்து நடந்து தெோல்லிக் தேோண்டு க ோனோர் ெீனு மோமோ.
கரணுவுக்குப் புரிந்து விட்டது என்றோலும் ஒன்றும் தெோல்லோமல் ெிடீதரன்று தவளிக்ேிடு என்று அவெரப் டுத்ெினோல் என்ன தெய்யிறது? என்று கேட்டு னவத்ெோள். ஓன்றுமில்னலப்
ிள்னள. யோகரோ ெீனு மோமோவுக்குத் தெரிந்ெ
ஆட்ேளோம். அனவயின்னர த ோடியன் ேனடோவிகல இருந்து வந்து நிக்குெோம். ேல்யோணம் ேட்டிக் தேோண்டு க ோே. ெீெனம் இல்லோவிட்டோலும்
ரவோயில்னல. நல்ல வடிவோன த ோம் ினள
கவணும் என்று ேனெச்ெவர்ேளோம். அதுெோன் உன்னன ஒருக்ேோல் ேோட்டிப்
ோர்ப்க ோம் என்று ெீனு மோமோ தெோல்லுது.
ஏகெோ நீ ெனல எடுத்ெோல் ெோன்
ிள்னள இதுேளுக்கு உெவி.
தேோய்யோ மோெிரி நோனும் ெிடீதரன்று ேண்னண மூடினோல் எல்லோம் அந்ெரிச்சுப் க ோகுங்ேள்
ிள்னள. நோன் ஒருக்ேோல் அழகு
மோமியிட்னடப் க ோய் ஒரு கெோடி ேோப்பும் ெங்ேிலியும் வோங்ேிக்
24
தேோண்டு வோறன். நீ ெனலனய இழு. கரணுவின்
ெிலுக்குக் ேோத்ெிரோமல் கவலிப் த ோட்டுக்ேோல்
நுனளந்து விட்டோள் அம்மோ. கரணு ெனக்குள்கள ெிரித்துக் தேோண்டோள்.
டிக்ேிற ேோலம் தெோட்டு எத்ெனனகயோ
க ருக்குள்ளோகல ெப் ி விெி இன்று இப் டிப் க ோேின்றது. வட்டு ீ வோத்ெியோர் மோமோவின்
க்ேத்து
ோலு கூடக் ேிட்டடியில் கேட்டவன்.
அவள் ெம்மெிக்ேவில்னல. நடப் து ஏகெோ நல்லெோே நடக்ேட்டும். மோப் ிள்னளக்கு இவள்
ிள்னளனய நல்லோேப்
ிடித்துக் தேோண்டுது.
அவருக்கும் அப் ோ இல்னல. அம்மோவும் இரண்டு அக்ேோமோரும் ெோன். இரண்டு க ருகம முடிச்ெிட்டுதுேள். ெின்னத் ெமக்னே ேனடோவிகல. அெின்னர புத்ெேத்கெோனட ெோன் மோப் ிள்னள வந்ெிருக்ேிறோர். தெய்வோெீனமோே இவள்
ிள்னளயின்னர முேமும்
அச்தெோட்டோய் த ோருந்துது. எனகவ க ோறெிகல
ிரச்ெனன
இருக்ேோது என்று தெோன்னோர்.இந்ெ விெயங்ேனள தவளியோகல ேனெச்சு எல்லோத்னெயும் குழப் ிப் தேோட்டிப்க ோடோனெயுங்கேோ மற்றது ெோயின்னர விருப் ம் க ோல ஊருக்கு வந்து ேல்யோணம் ேட்டுறோர் என்ற அளகவோனட நோங்ேள் குணத்னெப்
ற்றி
கயோெித்துக் ேவனலப் ட ஒன்றுமில்னல. ேல்யோண வட்டுக்கு ீ நோள் னவக்ேச் தெோல்லிப் க ோட்டினம். தெலனவ மோப் ிள்னள
ோர்த்துக்
தேோள்வோர். முடிச்சு ஒரு மோெத்துக்குள்கள ேனடோ க ோேினம். ெரிகயோ! நோன் எதுக்கும் க ோட்டு நோனளக்கு வோறன். ெீனு மோமோனவ வழி அனுப்பும் க ோது இரவு ஒன் து மணி. அம்மோ! நீ இன்னும் இருக்ேிறோய்?
டுக்ேனலயோ? என்ன கயோெித்துக் தேோண்டு
இல்னல கமோனன இன்னும் ஒரு மோெத்ெிகல நீ க ோய்விடுவோய் என்ன? நீெோகன அம்மோ ெீனுமோமோகவோனட கெர்ந்து என்னனத் ெள்ளி விடுேிறோய்!
25
ஏன்
ிள்னள இந்ெக் ேல்யோணத்ெிகல உனக்கு விருப் ம்
இல்னலயோ? அப் டிதயன்று இல்னல. உங்ேனள எல்லோம் விட்டுப் க ோற ேவனலயிகல தெோல்ேிகறன். ஏன்
ிள்னள எங்ேளுக்ே ேவனலயில்னலகய. நீ ேனடோ க ோேப்
க ோறோய் என்ற உடகன நீ இல்லோெ இந்ெ வட்னட ீ நினனச்சு மலர் ெனியப் க ோயிருந்து அழுகுது. சுெோவுக்கும் அந்ெரமோயத்ெோன்
இருக்குது. அவள் தவளியோகல மலர் மோெிரி அழமோட்டோள். இவன் குணம் ெோன் ெின்னப் த ோடியன். ெந்கெோெத்ெிகல ெிரியுறோன். தேோய்யோ தெய்ெ புண்ணியம் ெோன் புள்னள இப் டி வடு ீ கெடி வந்ெிருக்குது.
ோவி மனுென் இன்னும் தேோஞ்ெக் ேோலம் உயிகரோடு
இருந்து ெீரும் ெிறப்புமோே உன்னனப்
ோர்த்து விட்டுப் க ோயிருக்ேக்
கூடோெோ? இருக்கும் வனரக்கும் கரணு நல்லோே இருப் ோள் என்று தெோல்லிச் தெோல்லிகய மோயமோய்ப் க ோட்டோர்! இனி நீ அழுது இருக்ேிற ேவனலனயயும் கூட்டோகெ அம்மோ. ேோப்புக் கேக்ேப் க ோன இடத்ெிகல அழகுமோமி ஒன்றும் விடுப்புக் கேட்ேனலகய?
ஏன் கேக்கேல்னல. நோன் உள்ளனெச் தெோன்னனோன்! ேனடோப் த ோடியள் வந்து எழுெிச் ெீெனத்னெ வோங்ேிக் தேோண்டு கூட மோட்கடன் என்று தெோல்லியிருக்ேிறோன்ேள். எதுக்கும் கயோெித்துச் தெய்யுங்கேோ என்று தெோன்னவ. அப் டித்ெோன் தெோல்லுவோ என்றுெோன் நோனும் நினனச்ெனோன். அவவின்னர கெவிக்கு முெல் நோன் ேட்டுறன் என்ற எரிச்ெல். த ோறு ேனடோவுக்கு க ோய் அவவுக்கு எரியக் கூடியெோேப்
டம் எடுத்து
அனுப் ி விடுேிகறன். தேோண்டுக ோய்க் ேோட்டு! நீ உனெச் தெோல்லுறோய்
ிள்னள. எனக்கு அவர்
விசுவலிங்ேத்ெோரிகல ெோன் விடுேிறோகரோ தெரியோது.
யம். ஏெோவது ேல்லுக்குத்ெி
26
அதுக்குத்ெோனம்மோ என்னர ேல்யோணம் முடியும்வனர ெீனுமோமோகவோனட விசுவலிங்ேத்ெோனரகயோ அழகு மோமினயகயோ ேனெக்ே விட்டிடோகெ! மற்றது
ிள்னள எல்லோம் மோப் ினள
ோர்ப் ோர் என்று ெீனு மோமோ
தெோல்லுது. என்றோலும் நோங்ேள் க ெோமல் இருக்ேப் டோது ெோகன. ஒரு கெோடி ெங்ேிலி ேோப் ோவது உனக்குப் க ோட்டுவிட கவணும் என்று நினனக்ேிகறன். னேயிகல ேோசும் இல்னல. இப் டித் ெிடீதரன்று எல்லோம் அரங்கேறும் என்று யோர் ேண்டது?
அம்மோ எங்ேன்னர ேோணினய ஈடு னவத்து தேோஞ்ெக் ேோசு எடுத்துத் ெரச்தெோல்லிச் ெீனு மோமோவிட்னடக் கேட் ம். அவர் தெய்வோரம்மோ! ிறகு நோன் அவரிட்னடச் தெோல்லி மீ ண்டு ெோறன். என்னட்னடயும்
நல்ல உடுப்புேள் இல்னல. மலர் சுெோ ஆட்ேளுக்கும் ஏெோவது வோங்ே கவணும். நோன் உடுத்துப்
டுத்து நிக்ே அதுேள்
தவறுங்ேழுத்கெோனட நிக்ேிறகெ. இதுக்தேல்லோம் தெோட்டுத்தெோட்டு நினறயக் ேோசு கெனவயம்மோ. அதுெோன்
ிள்னள தெோல்லுறது. த ோம் ினளப்
ிள்னளனயப்
த ற்றோல் ஆறி இரோமல் ஒவ்தவோன்றோேத் கெடி னவக்ே கவணும் என்று! ெரி க ோவுது. ஒரு மணிக்கு அம்மன் கேோவில் மணியும் கேட்டு விட்டுது. நீ
டு விடிய கயோெிப் ம்.
ோயின் ஒரு மூனலயில் ெோவணிச் கெனலனய விரித்துவிட்டுப் டுக்கும் அம்மோனவயும் ஆழ்ந்ெ உறக்ேத்ெில் இருக்கும் ெம் ி ெங்னேேனளயும் கெோேமோேப்
ோர்த்துவிட்டு ெோனும் ெரிந்ெோள்
கரணு. தூக்ேம் வரவில்னல. மனம் ெிக்தேன்று அடித்துக் தேோண்டது. இரவு தேோண்டு க ோே கவண்டிய உனடேனள த ட்டியில் அடுக்ேிக் தேோண்டிருந்ெோள் கரணு ேணவன் வட்டில்! ீ இரவு தேோழும்புப் யணம்.
ின்பு ேனடோ.
கநற்று இரவு ெோன் ேணவன் ேனடோவில் இருந்து தேோண்டுவந்ெ டங்ேனள நிெோனமோேப்
ோர்த்து தெரியோெ
டங்ேளுக்கு அவனிடம்
விளக்ேம் கேட்டிருந்ெோள். ென்னன அனணத்ெ
டிகய ேனடோ க ோய்
வெிக்ேப் க ோகும் இடம் ெனது ேோர் நண் ர்ேள் கேோவில்ேள் என்று
27
ஒவ்தவோரு
டமோேக் ேோட்டிக் ேணவன் விளக்ேிய க ோது மனம்
துள்ளியது. ெிருமணமோேி இரு வோரங்ேளக்குள் னேநினறயக் ேோப்பும் லவிெமோன கெனலேனளயும்
ோர்த்து அெிெயிக்கும் அயல் வட்டுச் ீ
ெனங்ேனள நினனக்கும் க ோது இவர்ேள் எல்லோம் அம்மோனவ எவ்வளவு இழிவோே நடத்ெியவர்ேள் என்ற எண்ணகம அவள் மனெில் அனல கமோதும்.
கேோயில் குளம் என்று ேணவகனோடு க ோய்வரும் க ோதெல்லோம் எடி ிள்னள முடிச்ெ னேகயோனட நீ ேனடோ க ோறியோம். த ற்றவள் அவள்
ோவினய மறந்து க ோேோகெ என்று
ரிந்து மோயங்
தேோட்டு வர்ேனளக் ேோணும் க ோது ெிரமப் ட்டு வோனய அடக்ேிக் தேோள்வோள். இவர்ேளுக்தேல்லோம் அம்மோ கூப் ன் ெீனி விற்று எவ்வளவு துன் ப்
ட்டவ என்று ெோன் மனம் நினனக்கும்!
எல்லோ கவனலேனளயும் முடித்துக் தேோண்டு அம்மோவின் அருகே வந்து அமர்ந்ெோள் கரணு. ேவனம் ெம் ி ெங்னேேள் மீ து விழுந்ெது. கடய்! குணம் வினளயோடோமல் அம்மோவுக்கு வெவி தெய்து தேோடு. அக்ேோ ஆட்ேளுடன் ெண்னடப்
ிடிக்ேோமல் ேவனமோேப்
டி!
டிப்பு
முடிய அத்ெோனிட்னடச் தெோல்லிக் ேனடோவுக்குக் கூப் ிடுேிகறன். மற்றது மலர் சுெோ ஆட்ேள்! அக்ேோ இல்னல என்று ஊதரல்லோம் அளக்ேிறது இல்னல. அம்மோ நீ கவனலக்குப் க ோே கவண்டோம். நோன் க ோய்க் ேோசு அனுப்புகவன் ெோகன! ஒன்றுக்ேம் கயோெிக்ேோகெ! கநரத்துக்கு ெோப் ிடு. ெீனு மோமோனவ இரவிகல வந்து தெோல்லு. துனணயோே இருக்ேட்டும். ேோணினயப்
டுக்ேச்
ற்றி அவகரோடு இன்னும் நோன் ேனெக்ேவில்னல.
க ோய் அவருக்குச் தெோல்லி மீ ண்டு ெோறன். இெிகல ஆயிரம் ரூ ோய் இருக்கு. னவச்சுக்தேோள். கவறு என்னம்மோ. இருட்ட முெல் வட்டுக்குப் ீ க ோங்கேோ. ேன தூரமல்கலோ. நோங்ேளும் இன்னும் இரண்டு மணித்ெியோலத்ெிகல க ோய்விடுகவோம். க ோனதும் ேடிெம் க ோடுேிகறன். ிள்னள எங்ேளுனடய அம்மோள் ஆச்ெினய மனெிகல நினனத்துக்
28
தேோண்டு ெந்கெோெமோேப் க ோட்டு வோ. அவர் தெோல்லுறனெக் கேட்டு நட. நீ க ோகும் வனரக்கும் நிக்ே விருப் ம் ெோன்.
ிறகு
ஸ்
இல்னலயம்மோ. க ோட்டு வோறம். ேட்டிப் ிடித்துக் தேோஞ்ெி விட்டு கெனலத் ெனலப் ோல் ேண்ேனளத் துனடத்துக் தேோண்டு புறப் டும் அம்மோனவயும் அக்ேோ க ோட்டு
வோறம் என்ற டி புறப் டும் ெம் ி ெங்னேேனளயும் ேனடெியோே ஒருமுனற
ோர்த்துக் தேோண்டோள் கரணு. மனம் ேனத்ெது.
ஊரின் நினனப் ிலிருந்து விடு ட்ட கரணுவுக்கு உடம்த ல்லோம் குளிர்வது க ோல இருந்ெது. ேீ ற்றனரச் ெற்றுக் கூட்டி விட்டவள் ேடிெத்னெ மடித்து கமனெயில் க ோட்டோள். அம்மோ கரரடியோேக்
ேடிெம் எழுதுவெில்னல. ஒரு முனற ஒகர ஒரு முனற ேடிெம் எழுெினோள். அது அவளின் முெலும் ேனடெியுமோன ேடிெம்.
கரணுேோ! நீ அனுப் ிய ஐம் து தடோலரும் ேினடத்ெது. ேோசு ெினடத்ெோல் எடு. ஆனோல் ேினடத்ெது
ற்றி இங்கே ஒன்றும் எழுெ
கவண்டோம் என்று இன்னறக்கு நீ எழுெிய ேடிெத்ெில் இருந்து மட்டுமல்ல நீ க ோன நோட்ேளில் இருந்து எழுெிய எல்லோக் ேடிெங்ேளில் இருந்துகம நீ நல்லோே இருக்ேிறிகயோ என்று ெந்கெேப் ட்டுக் தேோண்டுெோன் நோன் இருக்ேிகறன். என்னுனடய கரணு என்வயிற்றிகல
ிறந்ெ
ிள்னள என்னன
இப் டிக் ேஸ்டப் ட விடோது என்று எனக்குத் தெரியும். ஆனோல் எது எப் டிகயோ எல்லோம் அவரவர் ெனலயில் எழுெிய
விெிப் டிெோன்
நடக்கும். இந்ெக் ேோசு அவருக்குத் தெரியோமல் அனுப் ி இருக்ேிறோய் என்று நினனக்ேிகறன். அவருக்குத் தெரியோமல் ேோசு அனுப் ி வறுனமப் ட்ட எங்ேனள வஞ்ெித்து வறுகுேிற ஆட்ேள் என்று ஆக்ேிவிடோகெ! இனிகமல் இங்கு ேோசு அனுப்
ட்டு
கவண்டோம். நீ ெந்கெோெமோே இருந்ெோல் ெரி.
இப் டிக்கு அம்மோ. உம்னமயும் ஒன்றுமில்லோமல் ேட்டி உம்முனடய வட்டுக்ேோரனரயும் ீ நோன்
ோர்க்ே கவணும் என்று எெிர் ோர்க்ேிறீகர கரணுேோ. என்னிடம்
அந்ெ அளவுக்கு ேோெில்னல என்று முடிவோேக் ேணவன்
29
தெோல்லிவிட்ட
ின்பு
ரிகெோெனன முயற்ெியோே அவனுக்குத்
தெரியோமல் அவள் அனுப் ிய னம; து தடோலர் ஏற் டுத்ெிய பூேம் ம் அம்மோவின் அந்ெக் ேடிெமோே வந்து கெர்ந்ெது. இனி அம்மோ ெனது உெவினய எெிர் ோர்க்ே மோட்டோள் என்று
அவளுக்குத் தெரியும். ஆனோல் அப் டி நினனத்துக் தேோண்டு தமௌனமோே இருந்துவிட முடியமோ? ஈடுனவத்ெ ேோணி
வினலப் ட்டோல் அதுேள் நடுத் தெருவுக்குப் க ோய்விடுங்ேகள! இங்கேயப் ோ! இரண்டு
ிள்னளேளும் ெோன் கட தேயருக்கு
க ோகுதுேகள. நோன் கவனலக்குப் க ோேட்டுமோ? ஏன் உமக்கு வட்டிகல ீ இருக்ே என்ன தெய்யுது? இல்னலயுங்கேோ! நோன் கவனலக்குப் க ோனோல் உங்ேளுக்கும் உெவியோே இருக்கும். அம்மோவுக்கும் ஏெோவது அனுப் லோம். கரணுவுக்கு அன்று ெம் ளம். முென் முெலோே அவள் உனழத்து எடுத்ெ ெம் ளம். இருநூற்றிநோற் து தடோலர். ேடவுகள இந்ெ
மனுென் எவ்வளவு ேோலத்துக்கு என்னன கவனலக்கு விடுகுகெோ தெரியோது. அவன் உன்னனப்
ோர்க்ேிறோன். இவன்
ோர்க்ேிறோன்
என்று தெோல்லி நிற் ோட்டிப் க ோடும். இந்ெ மனுென் மனம் இரங்ேி விட்டோலும் கவனல தெய்யும் இடத்ெிகல எப்
நிற் ோட்டுவோன்ேகளோ தெரியோது. இங்ேிலீ~;
எனக்கு எpளங்குெில்னல. ேடவுகள! மோெம் ஒரு நூறுதடோலர்
ோi~யும்
அனுப் ிக் ேோணினயயோவது மீ ண்டு தேோடுத்து விட்டோல் அதுேள் ஏெோவது கவனலக்குப் க ோயோவது
ினழத்துக் தேோள்ளுங்ேள்.
இன்று அவள் வோழ்க்னேயில் த ரிய நிம்மெியோன நோள். ஏகெோ ெவறு தெய்துவிட்டு வந்து விட்கடோகம என்ற ஏக்ேத்துக்கு மோற்றுவழி தெரிேிறது. ெம் ளச் தெக்னே மோற்றி இன்னறக்கே நூறு தடோலர் அனுப்
கவண்டும்.
அனறக்குள் நுனழந்ெோள் கரணு. தடலிக ோன்
ெிவில் உள்ள ெிவப்பு
30
னலட் மின்னிக்தேோண்டு இருந்ெது. யோகரோ ஏகெோ தெய்ெி
ெிந்து
விட்டிருக்ேிறோர்ேள். கடப்ன ப் க ோட்டுக் கேட்டோள். அவர் ெோன் ேனெத்ெிருக்ேிறோர். கரணுேோ ேோர் ஏகெோ ெத்ெம் க ோடுது. விடியக் தேோண்டுக ோய்க்
ேோட்ட கவண்டும். குழந்னெேனளக் கூட்டிக் தேோண்டு வரும்க ோது உம்முனடய ெம் ளச் தெக்னே மோற்றிக் தேோண்டு வந்து னவயும். மறந்து க ோேோனெயும். த ருமூச்சு விட்டோள் கரணு. இப் டிக் ேல்யோணம் ேட்டி வோழ்வனெ விட ேல்யோணம் ேட்டோமல் ேோணினய விற்றோவது நோன் ஏெோவது ஒரு நோட்டுக்குப் க ோயிரக்ேலோம்.. ெனிய வந்ெிருந்ெோல் இப்க ோது
எப் டிதயல்லோம் உனழத்து வடும் ீ ேட்டி மலர் சுெோ ஆட்ேளுக்கும் ஒரு வழி தெய்து இருக்ேலோம்.
இன்தனோருவன் தெோத்ெோே வந்து எவ்வளவு முட்டோள் ெனம் தெய்துவிட்கடன். ெீனெ மோய மோனனக் ேண்டதும் கயோெிக்ேோமல் ஆனெப் ட்டது க ோல ேனடோ மோப் ிள்னள என்றதும் ேனடோவுக்கு வர ஆனெப் ட்டு எங்ேள் குடும் த்னெகய நடுத்தெருவுக்குக் தேோண்டுவந்து விட்கடகன! ெங்ேனளத் ெோங்ேகள
ோர்க்ே முடியோெ இந்ெக் ேனடோ வோெிேள்
ேிரடிக் ேோட்டுேளிகல டிக்ேட் தெய்துதேோண்டு ஊருக்கு வந்து எப் டி அல் ங்ேனளயும்
டங்ேனளயும் ேோட்டி நடிக்ேிறோர்ேள். எத்ெனன
த ண்ேள் இந்ெ மோயமோன்ேளின் ெவிக்ேிகறோம்!
ின்கன ேனடோ வந்து
எத்ெனன த ண்ேள் மோடோய் உனழத்து இவர்ேள் மனுென்ேளோே வோழப்
ோடு டுேிகறோம். எத்ெனன ஒன்றும் தெரியோெ த ண்ேள்
முன் ின் தெரியோெ இவர்ேளுக்கு வோழ்க்னேப் ட்டு இவர்ேளின் ேடன்ேனள அனடக்ேிகறோம். எத்ெனன ேதல~;ென் ஏச்ென்ெிக்குப் ெில் தெோல்ேிகறோம்! அட ேடவுகள! இந்ெ மோயமோன்ேளின் ின்கன ஓடிவர எத்ெனன ெீனெேள் ெவம் ேிடக்ேிறோர்ேள் ஊரிகல! ோவங்ேள்! துன் த்னெ மறந்து வோய்விட்டுச் ெிரித்ெோள் கரணுேோ!
***
31
யோரிடம் விற்றுத் தீர்ப்பது?
துளிர்த்துச் ெிலிர்த்துப் ற்றிப்
டர்ந்து
ேிட்ட இருக்கும் ேினளேதளல்லோம் எட்டிப்
ிடிக்ேின்றன நச்சுக்தேோடிேள்.
அன்று முல்னலக்தேோடி இன்று நச்சுக்தேோடி எங்ேள்
டரத் கெர் ஈந்ெோன்
ோரி.
டர என்னதவல்லோம் ஈய்ேிறோர்
ோரிேள்.
தேோடிசுற்றிப்
ிறந்ெ
ிள்னள
குலத்துக்ேோேோது என்கற கேோயிதலல்லோம் சுற்றிப் ிணி நீக்ேினோள் எங்ேள்
ோட்டி.
வட்டில் ீ வளர்த்ெ மோட்டுக்கு குண்டிப் க்ேம் நோே டம் உடகன விற்றுவிடு என்றோர் அப் ோ உடம்த ல்லோம் நச்சுக்தேோடி
டரத் ெிரியும்
எங்ேள் ெனயன்மோனர நோங்ேள் யோரிடம் விற்றுத்ெீர்ப் து? ேிழவினயத் துேிலுரிந்து குழந்னெனயப்
ோர்ப் தும்
ிரித்துக் ேிழிப் தும்
32
குமரினயச் ெினெத்துக் தேோல்வதும் இன்னும் அப் னனயும் அண்ணனனயும் அடித்துக் தேோல்வதும் எந்ெக் குலத்ெில் ஐயோ எங்ேளுக்குச் தெோல்லித்ெந்ெோர். நோங்ேள் நச்சுக்தேோடிேகளோடு வோழ்ேிகறோம்.
இந்ெ உலேத்ெின் அெிமோனிடர் என்று தெோல்லிக்தேோண்கட.
துவோரகன் 05/2012
33
ஒரு பூவரசு , ஒரு கடிகோரம் , ஒரு கிழவி பூக்ேத் தெோடங்ேியது பூவரசு. ஆள்ேளில்லோமல் தவறிச்கெோடியிருந்ெ
நிலத்ெில் விருப் மில்லோமகல பூத்துப் பூத்துச் தெோரிந்து, ெருகுேளுக்கு ஆறுெல் தெோல்வதுக ோல் நின்று தேோண்டிருக்ேிறது. இப் டி எத்ெனன ெடனவ பூத்ெது அது. மஞ்ெள், மஞ்ெளோய், குமிழி குமிழியோய் இெழ்ேனள மலர்த்ெிச் ெிரித்து, வெந்ெேோலப் வருேின்ற
ண்கணோடு
றந்து
றனவேளுக்கு,னமயலும்,ேிறக்ேமுமோய் வோெனனயூட்டி...
இப்க ோதும்ெோன் பூத்ெிருக்ேிறது பூவரசு. னமயலில்னல. வோெனனயில்னல. எந்ெப்
றனவயுனடயதும் ேீ ச்சுக் ேீ ச்சும் இல்னல.
வறண்ட கவெனனனயப் பூக்ேளோய்ப் தேோண்டிருக்ேிறது.
இந்ெ யுத்ெப்
ிரெவித்ெ டி பூவரசு நின்று
ிரளய ேோலத்ெில் நிரந்ெரமில்லோமல்
இழக்ேப் ட்ட எத்ெனனகயோ ெந்கெோஷங்ேனள, மீ ட்டு, மீ ட்டுப் த ருமூச்தெறிந்ெ தவப் த்ெில் இனலேள் ெில ேருேிப் க ோயின. க ெோமல் தெத்துவிடலோம் க ோலிருக்கும். ெோவெற்கும் தேோடுத்து னவத்ெிருக்ே கவண்டும் க ோல் கெோன்றும். அந்ெக் ேிழவினயப் ோர்க்ேிறக ோது. ேிழவி தநடுநோனளய
ழக்ேம். நினனவு தெரிந்ெ
நோளிலிருந்து ேிழவி அந்ெப் பூவரனெகய வலம் வந்ெதும், முெல் பூப்பூத்ெதும், அனெ ெந்கெோஷமோய்ப்
ேிர்ந்து தேோண்டதும்… என்ன
இனினமயோய் இருந்ென நோட்ேள். அந்ெப் பூவரெம் இனலேனளச் சுருட்டிக் குழலோக்ேி அவள் குழந்னெேள் ஊதும்க ோதும், மிருதுவோய்ச் கெோர்ந்து விழும் உெிரிப்பூக்ேனளச் கெர்த்துச் ெந்கெோஷ ஆர்ப் ரிப்புச் தெய்யும்க ோதும் என்ன இனினமயோய்க் ேோெில் வழிந்கெோடும். ேிழவி அப்க ோது ேிழவியோயில்னல. இளனம தெோட்டும் இளம் ெோயோய் இருந்ெோள். ேோலத்னெ யோரோலும் நிறுத்ெ முடிவெில்னல. மணிக்கூட்டுக் ேம் ிேனள நிறுத்ெி னவத்ெோற்கூட…ேிழவிக்கு என்ன நடந்ெது? அவள் அந்ெ சுவர் மணிக்கூகட ேெியோய்க் ேிடந்ெோள். அந்ெ அெிர்ச்ெியோன நோளில் உனறந்துக ோய் மணிக்கூடு நின்கற விட்டது. த்து மணி ேீ ரெப்
த்து நிமிடம். ேிழவி அந்ெ கநரத்னெ முன்னுக்குத் ெள்ளப்
ிரயத்ெனப் ட்டோள். ேோலம் ெனலேீ ழோய்க் ேவிழ்ந்து
எெிர்த்ெினெ கநோக்ேிப் க ோேனவக்ே முயன்றோள். முயற்ெி கூடோெவனரயில், அந்ெ மணிக்கூட்னடக் ேட்டியனணத்ெ டி கமலும் நேரவிடோமல் ேோத்ெோள். எப் வும் அந்ெ மணிக்கூடு
த்துப்
த்துத்ெோன்
34
ேோட்டும். அன்று டிக், டிக்தேன்று கேட்ட ெத்ெம் இப்க ோது கேட்ேகவயில்னல. அென் மூலம் ேோலத்னெ நிறுத்ெி விட்டெோய்க் ேர்வம் தேோண்டோள் ேிழவி. ஆனோல் அெனிலும் கவேமோய் ஒலிக்ேத் தெோடங்ேிற்று இன்தனோரு டிக், டிக் ெத்ெம் அெி யங்ேரமோேவும்
வினரவோயும் இருந்ெது. அது ேிழவியின் இருெயச் ெத்ெம். அனெ ஒரு க ோதுகம நிறுத்ெிவிட முடியவில்னல. அது ேிழவியின்
ிள்னளேளின் ேோலம். அப்க ோதுெோன் சுருள்,
சுருளோய் ேரும்புனே கமதலழத் தெோடங்ேியிருந்ெது. வோனில் உறுமிக் தேோண்கட ஊர்ெிேள்
றந்ென.
இந்ெ நோட்டில் இருந்ெோகல உயிருக்கு உத்ெரவோெம் இல்னலதயன்று ிள்னளேள், அடுத்ெ கெெங்ேளுக்கு கவனல வோய்ப்புேனளத் கெடிப்
புறப் ட்டு விட்டோர்ேள். ேண் ேோணோெ கெெத்ெிதலன்றோலும், ேவனமோய் இருக்ேட்டுதமன்ற ேரிெனன ேண் துனடத்து, அவர்ேனள வழியனுப் னவத்ெது. இரண்டு க ர் எஞ்ெி நின்றோர்ேள். ெோய்க்குப் ேனடெியில் இந்ெப் பூவரசு க ோலவோேிற்று எல்லோம்.
க்ே லமோே…
பூவரசு, இருளில் ெனித்து தவறித்துக் ேிடக்ேிறது. ென் நிழனலக் ேண்கட
யப் ட்டு, என்ன கநர்ந்ெது இந்ெ ஊருக்கு…?
பூவரசு, அப்க ோது ேப்பும், ேினளயுமோய்ச் தெழித்ெிருந்ெது.
இரு து, முப் து வருஷங்ேளுக்கு முன் ிருக்குமோ…? ிள்னளேள்
ோடெோனலக்குப் க ோேத் தெோடங்ேியிருந்ெோர்ேள்.
ேிழவி பூவரெிற்குக் ேீ ழமர்ந்து ஏெோவது தெய்து தேோண்டிருப் ோள்.
சுறுசுறுப் ோய் ேிழிெல்ேளும், ெட்னடேளுக்குப் த ோத்ெோன்ேளுமோய் னெத்துக் தேோண்டிருப் ோள். இனடயினடகய பூவரசுக்குக் கேட்கும் டியோய் ஏெோவது முணுமுணுப் ோள். அது அகனேமோய் ஏெோவது ஒன்றிரண்டு ேோேங்ேள் பூவரெிகலறியிருந்து ெனலக்குகமல் எச்ெம் க ோடும் க ோெோயிருக்கும். “இந்ெச் ெனியனுேளுக்கு நீ ஏன் இடங்குடுக்ேிறோய்…?” ேிழவி முணுமுணுத்ெ டிகய ேீ ழிருக்கும் ேல்த ோறுக்ேி எறிவோள். ேோேங்ேள் க ோக்குக் ேோட்டும். க ோவெோய் க ோக்குக் ேோட்டிவிட்டு அடுத்ெ ேணம் மறுேினளயில் ெோவியிருந்து ேண் ெரித்துப்
ோர்த்துக் கேலியோய்
உற்றுகநோக்கும். ெிறிசுேள் நிம்மெியோய் ெோப் ிடுவனெகயோ ஒருக ோதுகம அந்ெக் ேோேங்ேள் ஏற்றுக் தேோண்டெில்னல. எற்றிப் அழனவத்து, முேம்
றித்து, குழந்னெேனள
ிறோண்டிப் க ோவெில் இந்ெக் ேோேங்ேள்
எந்ெவிெமோன குரூர ெிருப்ெினயத்ெோன் தேோண்டனகவோ?
35
பூவரசுதமன்ன, விரும் ியோ ேோேங்ேனள ஏற்றுக் தேோண்டது. லோத்ேரோமோய் வந்ெமரும் ேோேங்ேனளத் ென் ேோற்றுக் னேேளோல் விெிறி, விெிறிக் ேனலத்துவிட எவ்வளவுெோன் முயன்றது. ேோேங்ேள் றப் தும் வருவதுமோய்…
பூவரெின் வோழ்வும், ேிழவியின் வோழ்வும் ெமனெயோேத் ெோன்
நடந்து தேோண்டிருந்ென. ேிழவிக்கு மரங்ேளின்கமல் அ ோர அதுவும் இந்ெப் பூவரெில் அெீெ
ோெம்.
ிகரனம. நடுமுற்றத்ெில் னமயம்
தேோண்டிருந்ெ அந்ெமரம் யோர் ேண்னணக் குத்ெியகெோ? ஒருநோள் இடியப்
உரல்ேள் விற்றுக் தேோண்டு ெிரிந்ெவன் முன்னோல் வந்து
நின்றோன்.
“நல்ல ெடிச்ெல் மரம் அம்மோ, நல்ல வினலக்குப் க ோகும். இடியப்
உரலுக்குப் பூவரசு க ோனல அனமயுகம…
ெோங்கேோவன்…”
ோத்துத்
ேிழவி ெீறிதயழுந்து விட்டோள். “க ோ தவளினல, உன்னன ஆர் உள்னள விட்டது…” என்று ேத்ெினோள். “என்னம்மோ, தவறும் பூவரசு… அதுக்குப்க ோய் இப் டி…” “தவறும் பூவரதெண்டோலும், அது ெோற நிழனல ஆர் ெருவோர்…?” அெற்குப்
நினனப் ெில்னல.
ிறகு எவருகம அந்ெப் பூவரனெத் தெோடக்கூட
குழப் டிக்கும், குறும்புக்குதமன்று த யதரடுத்ெ ஐந்து
ன யன்ேள் ேிழவிக்கு. ஆனோல் ேிழவியின் ேணக்ேில்
ிள்னளேள்
ஐந்ெல்ல. அவள் ெினமும் த ோங்ேிப் த ோங்ேிப் க ோடுவது ஐந்து
ிள்னளேளுக்கு அளவோயில்னல. உனல னவப் ெற்தேன்கற ஒரு த ரிய
ோனன னவத்ெிருந்ெோள் அவள். ெினமும் மூன்று தேோத்து அரிெி
அவள் உனலயில் இடுவோள். ஐந்து ன யன்ேளும் தேோத்துக் தேோத்ெோய்க் கூட்டிவரும் ெிகனேிெப் ன யன்ேளுக்தேல்லோம் அவள்ெோன் அன்னமிட்டோள். பூவரசு வருேின்ற இறகு கேோெிக்தேோண்டு ெோனித்ெிருந்ெது.
றனவேளுக்தேல்லோம்
முந்ெின ேோலத்ெில் த ரிய கவளோண்னமக்ேோரனோயிருந்ெ அவளது ெேப் ன் ஏக்ேர், ஏக்ேரோய் இருந்ெ வயல் பூரோனவயும் இவள் க ரில் எழுெிச் தெத்துவிட்ட
ிறகு, அவளுதமன்ன அவற்னற னவத்து,
நோடோளவோ க ோேிறோள்? ெித்ெவன் வயிற்றுக்கு ஒரு வோய் க ோடுவனெப் க ோல ஒரு ெந்கெோஷம் எங்குெோன் ேினடக்கும்…? ஆனோல் ேிழவியின்
36
இளனமக்ேோலமும் ெனித்கெெோன் இருந்ெது. ெேல வெெிேளும் வட்கடோகட ீ வோய்க்ேப் த ற்றிருந்தும்கூட அவளோல் எல்னல ெோண்டி ென்தனோத்ெ ெிறுமிேகளோடு வினளயோட முடியோெிருந்ெது. ெனித்து வளர்ந்ெ எந்ெ மரத்கெோடும் ஒட்டுறவோேோமல் ெிமிர்
ிடித்ெது என மற்ற
மரங்ேள் எண்ணும் டியோய் தெழித்து நிற்ேிறகெ பூவரசு. ஆனோல் ெிமிர் பூவரசுக்கு இல்னல. என் னெயும் யோரோவது புரிந்து
தேோள்ளகவண்டுகம. யோரும் புரிந்து தேோள்வெோயில்னல. ஒரு க ோது…அப்க ோது ேிழவி குமரியோய் இருந்ெோள். கவலிக்கு கமலோல் எட்டிப் ோர்த்ெோன் என் ெற்ேோே ஒரு இனளஞனன, ேிழவியின் ெேப் ன் மரத்ெில் ேட்டி அடித்ெதும் நடந்ெது. அதுவும் இந்ெ முற்றத்ெில்ெோன். ேிழவி உருேி உருேி உனறந்ெக ோதும், எனெயும் தவளிக்ேோட்ட முடிந்ெெில்னல. தவளிக்ேோட்டியிருந்ெோகலோ அவன் எட்டிப்
ோர்த்ெெில் இவளுக்கும்
ங்ேிருந்ெெோய் விமர்ெிக்ேப் ட்டு,
இவளுக்கும் முரட்டி அடி ேினடத்ெிருக்ே கூடும். இவள் மூச்ெற்று உனறந்ெிருந்ெோள். அப்க ோது பூவரசும் ெின்னது. விஷயம் புரியோமல் எட்டி எட்டி கவலி கநோக்ேி நேர்ந்து மற்ற மரங்ேகளோடு க ெிப் ோர்க்ேகவ முனனந்ெது. இது
ிடிக்ேோமற் க ோகயோ என்னகவோ அவள் ெேப் னின்
ேட்டனளயோல், ேினளேள் தவட்டப் ட்டு தேோஞ்ெநோள் தமோட்னடயோேகவ நின்றது. பூவரசு மட்டுமில்னல. கவலிகயோடு நீட்டிக்தேோண்டு நின்ற மற்ற மரங்ேளும் அப் டித்ெோன் தவட்டப் ட்டன. “தேோஞ்ெமோவது அடக்ேி னவச்ெோத்ெோன் எல்லோகம ேட்டுப் ோட்கடோனட ெீரோய் இருக்கும்…” இனெச் தெோன்னது ேிழவியின் ெேப் ன்ெோன். ஆனோல் அது பூவரசுக்ேோேச் தெோல்லப் ட்டெோ? ேிழவிக்ேோேச் தெோல்லப் ட்டெோ..? இன்று வனர ேிழவிக்குப் புரியவில்னல. ஆனோல் இனலேள்
ிறகு ேிடுேிடுதவன்று அெீெமோன வளர்ச்ெி இருந்ெது.
ள ளத்துத் துளிர்ேள், தவளிக்ேிளம் ி. குவியல் குவியலோன
ச்னெேளுக்ேினடகய பூவரசு புதுனம த றத் தெோடங்ேியது. ேிழவியின் முேத்ெிலும் இளம் ருவத்துக் ேனவுேளும், ேற் னனேளும் துளிர்த்துப் புன்னனேயோய் அரும் ின. இன்தனோரு ேரத்ெில் அவனள ஒப்புவிக்ேப் க ோவெோய், ெேப் ன் ஊரூரோய் தெோல்லி… ம்…பூவரசுக்கும் ேல்யோணம் தெய்து னவத்ெோர்ேள்.
37
ஆண்டோண்டோய், ெவமிருந்து ேோத்ெெற்குக் ேினடத்ெ
ரிெோய், அந்ெ
முருக்ே மரம் பூவரசுக்கு ெற்றுத் ெள்ளி நடப் ட்டது. பூவரசுக்குப் யமோயிருந்ெது. அந்ெ முட்ேனளக் ேண்டோல் க ோதும். கமனி நடுங்குறத் தெோடங்ேியது.
இது ஏகெோ…என்ன வில்லங்ேகமோ என்று… ெிவப்புப்
இனடயில் ேட்டி முள்முருக்கு பூவரனெப் ெிரித்ெது.
“அடி என்னடி
ட்டு
ோர்த்து அட்டேோெமோய்ச்
யம் என்னில்…ேிட்ட வோடி…” பூவரசு
யம்
தெளிந்ெது. ென் இனலக்ேரங்ேனள நீட்டி நீட்டிப் பூவரனெத் ெழுவிக் தேோண்டது.
இவ்வளவு நோள் ெனினமக்கும் கெர்த்து பூவரசு ென்கனோடு ஒட்டிக்தேோண்ட முள்முருக்ேிடம் க ெிக்தேோண்கடயிருந்ெது. இரவுேளில் நிலோ வழிேிற த ௌர்ணமிப் த ோழுதுேளில் அனவ விழி ஓயோமல்
ோர்த்து, வோய் ஒயோமல் க ெிக்தேோண்டிருந்ென. மேிழ்வின்
உச்ெத்ெில் பூவரசு, பூக்ேனள புஷ் ித்துக் தேோண்கடயிருந்ெது. முள்முருக்கும் இரத்ெச் தெோட்டோய்ப் பூத்ெது. அந்ெப் பூனவ எட்டித் ெழுவித் ென் ஆனந்ெம் தெோல்லி ஆர்ப் ரித்து பூவரசு. இப்க ோது குருவிேள்,
றனவேள் வந்ெிருந்து ெல்லோ ிக்ேத் தெோடங்ேின. பூக்ேனள
வருடி ேீ ச்சுக் ேீ ச்தென்று குதூ ேலித்ென. குஞ்சு, குருமனோய் எத்ெனன றனவேள். ேிழவியின் வட்டுக்குள்ளும், ீ குழந்னெச் ெத்ெங்ேள் வருஷத்துக்தேோன்றோய் அெிேரிக்ேத் தெோடங்ேின. முள் முருக்கேோடு தேோண்ட உறவின் வினளவோய், பூவரசு ெோய்னமப் பூரிப்க ோடு பூத்துக் ேிடந்ெது. அந்ெப் பூரிப் ிலும் மண் விழுந்ெது. ஒருநோள்…அந்ெ முள்முருக்குச் ெோய்ந்ெது. இதுவனரயில் எந்ெக் ேோற்றுக்கும் எெிர்த்து ஈடுதேோடுத்ெ டி நின்ற அந்ெ மரத்ெிற்கு என்னவோயிற்று…? உள்களகய அரித்து கவர் இற்றுப் க ோயிற்கறோ…? பூவரசு இனலேனள ஆட்டி அனெத்துக் ேெறியது. இல்னல, ஒரு மூச்சுப் க ச்சு இல்னல அந்ெ முருக்ேமரத்ெிடம். முெல் நோள் அன் ோய்த் ெழுவியக ோது, ிரிந்ெது, இந்ெப்
ிரிய மனமற்றுப்
ிரிவு நிரந்ெரம் என்று புரிந்துெோகனோ…? ேோற்றில்
38
னேவிரித்து வோனத்ெில் ேடவுனளத் கெடிக் குமுறி அழுெோள் ேிழவி. சுற்றிவரச் சுற்றம் சூழ்ந்ெது, ஆறுெலூட்ட. ஆனோல் புற்றுகநோய் அரித்ெ ேணவனது உடனலப்க ோல், அரிக்ேப் ட்டுக் தேோண்டிருக்கும் அவளது உள்ளத்துக்கு யோர்ெோன் ஆறுெலூட்டமுடியும்? அப்க ோது கநரம்
த்துப்
த்து. ேணவன் க ோன ேிழனமெோன்
அனெ வோங்ேி வந்து மோட்டியிருந்ெோன். அது என்ன அெிர்ச்ெியில்
உனறந்ெகெோ? அப் டிகய நின்றுவிட்டது. ேிழவி அனெ அப் டிகய ேிடக்ேவிட்டோள். அந்ெ கநரத்னெ மோற்ற கவண்டும் என்கறோ, மணிக்கூட்னடத் ெிருத்ெ கவண்டும் என்கறோ அவள்
நினனக்ேகவயில்னல. அவள் வனரயில் உலேம் அன்கறோடு நின்று
க ோயிற்று. அந்ெ கநரம் அவள் ேணவனனக் ேோவு தேோண்ட கநரம். அது இன்கனோரு ெரம் வரகவ கூடோது என்று அவள் விரும் ினோள். ஆனோல் அது எப் டியும் வந்துெோகன ெீரும். ெினமும் இரண்டு ெடனவ ேோனல, மோனலதயன எப்க ோதும் நிறுத்ெ முடியும்…? எனப்
அந்ெப்
த்துப்
த்து வந்துெோகன ெீரும்.அனெ எப் டி
ேிழவி அந்ெக் ேடிேோரத்னெ யோனரயும் தெோட விட மோட்கடன் ிடிவோெமோய் நின்றோள். அந்ெ வட்டுற்கு ீ வரும் யோர் ேண்ணிலும், த்துப்
த்துத் ெோகன தெரியும். ன யன்ேள் ெின்னனோய்
இருக்கும்க ோகெ, அனெத் தெோட்டுப்
ோர்க்ேவும், ரேெியமோய்க் ேழற்றிப்
ோர்க்ேவும் ஆனெயுற்றோர்ேள். ஆனோல், எட்டோத் தெோனலவிலிருந்ெது
ேடிேோரம். அவர்ேள் ஆனெ அவர்ேளுக்குள்களகய அடங்ேிப்க ோனது. நோளோே, நோளோே வட்டுக்கு ீ வரும் ன யன்ேளின் தெோனே கூடக் கூட அனெக் ேழற்றிப்
ோர்க்கும் ஆவல் கூடியகெ ெவிரக் குனறயவில்னல.
“இது ஏனடோ, அடிக்ேோமல் ேிடக்கு…” கூட வரும் ன யன்ேளின் நச்ெரிப்புத் ெோங்ேோமல் த ரியவன் ஒருக ோது ேெினரனவத்து ஏற முயல்னேயில் ெின்னவன் ஓடிவந்து ேிழவியின் ேோெில் ஓெிவிட்டோன். ேிழவி பூவரெில்ெோன் ேம்பு முறித்ெோள். ென் மனகம, ெோறுமோறோய் முறிக்ேப் ட்டெோய்க் ேெறிக் ேெறி, அவனுக்கு முதுகுத்கெோல் உரியும் வனர அடித்துக் தேோண்கடயிருந்ெோள். அெோவது, அடுத்ெ ெரம் மணிக்கூட்னடத் தெோடும் எண்ணகம ன யனுக்கு வரோெ டி… வரவில்னலத்ெோன். எந்ெப் ன யன்ேளுகம, அெற்குப் மணிக்கூட்னடப்
ிறகு
ற்றிக் ேனெக்ேகவயில்னல.
ஆனோல், ேனடெி ேனடெியோய் எல்கலோரும் வளர்ந்ெ
ிறகு,
39
ேனடோவுக்கும், சுவிசுக்குமோய் மூன்று க ர் குடும் த்கெோடு, ிரஜோவுரினம த ற்றுவிட்ட
ிறகு, எஞ்ெி நின்ற இரண்டு ன யன்ேளில்
ஒருவனுக்தேன்று வோய்ந்ெ மனனவி, தமல்ல வோனயக் ேிளறத் தெோடங்ேினோள். “ஏன் மோமி, ஓடோெ மணிக்கூட்னடச் சுவரினல தெோங்ே விட்டுக்
தேோண்டு… வோறோக்ேள் ஒரு மோெிரி நினனக்ேப் க ோேினம்…”
ிள்னளேள் இரண்டு க ரும் ஒரு பூேம் கம உருவோேி விடப்க ோேிறதென்றும், அெற்குள் மருமேள் எப் டித் ெோக்குப் க ோேிறோள் என்றும்
ிடிக்ேப்
யந்ெோர்ேள். ஆனோல் ேிழவி, ெள்ளோனமனய
உணரத் தெோடங்ேியிருந்ெோள். இனி, அந்ெ வட்டில் ீ அவர்ேளது
தெோல்லுக்குக் தேோஞ்ெமோவது மெிப்புக் தேோடுக்ே கவண்டி வரும் என்றும், இல்லோவிட்டோல்
ிள்னளேள் மனனவிேளின்
ின்கன
க ோய்விடுவோர்ேள் என் னெயும் உணரத் ெனலப் ட்டிருந்ெோள். எனகவ இனளயவனன அருகே அனழத்ெோள். “எகடய், ரோென், அனெ ஒருக்ேோ தமல்லமோக் ேழட்டு
ோப் ம்…” இனளயவன் அனெச் தெோன்னது ெோய்
ெோகனோதவன ஒரு ேணம் ஐயுற்றோன்.
ின்னர் ேெினர க ோட்டு
ஏறிநின்று தமதுவோய்க் ேழற்ற எத்ெனித்ெோன். அெற்குள் எத்ெனனகயோ ெடனவேள் ேிழவி, “ேவனம், ேவனம்…” என்று ேத்ெியிருந்ெோள்.
“விழுத்ெிப் க ோடோனெயப் ன், கநரம் தேோஞ்ெம்கூட மோற
விடோனெ…”
என்றிவ்வோறோய், எத்ெனனகயோ
க்குவங்ேளுக்கு மத்ெியில்
ேடிேோரம் ேழற்றப் ட்டது. ேிழவி அனெ ஒரு குழந்னெனய வருடுவது க ோலக் னேயில் வோங்ேி சுவகரோடு ெோய்ந்து ெம்மணமிட்ட டி மடியிற் ேிடத்ெினோள். ேண்ேள் வழிய வழிய, முந்ெோனனச் கெனலதயடுத்து முப் து வருஷத்துத் தூசுேனளதயல்லோம் ஒற்றிதயடுத்துத் துனடத்ெோள். அப் டிகய நீண்ட கநரம் அழுெ டிகயயிருந்ெோள். மருமேள் ேணவன் ேோெில் ஏகெோ தெோல்ல அவன் இவள் அருகுக்கு வந்ெோன். “இனி, என்னம்மோ தெய்யிற, ெோங்கேோ ேனடயினல ெிருத்ெக் குடும் ம்… ேிழவி ‘தவடுக்’ தேன்று ெிரும் ினோள்.
40
“நோன் ெரன், நீ கவணுதமண்டோ கவனற வோங்கு…” ேிழவி அழுதுதேோண்கட அனெத் தூக்ேிக் தேோண்டு க ோய்த் ென் ேட்டிலின் ெனலமோட்டில் னவத்துக் தேோண்டோள். அெற்குப்
ிறகு
அந்ெக் ேடிேோரத்ெின் இருப் ிடம் அதுவோய்த் ெோன் க ோயிற்று. சுவர்
தவறுனமயோேகவ ேிடந்ெது. அெிகல இன்தனோரு ேடிேோரம் இன்னும் மோட்டப் டவில்னல.
ேோலம் மோறத் தெோடங்ேியது. ேரும்புனே வனளயங்ேள் சுருண்டு, சுருண்டு கமதலழத் தெோடங்ேின. அருனமயோன நூல்ேனளத் ெின்று ெீர்த்ெ தநருப்பு இன்னும்
ற்றிப் டர இடம் கெடிக் தேோண்டிருந்ெது.
ஆயுெம் ஏந்ெிய ேோக்ேியுனடேள்
ரவத் தெோடங்ேின. பூட்ஸ் ேோல்ேள்
முற்றங்ேனள உழக்ேித் ெீர்த்ென. அக்ேம்
க்ேத்து வடுேளிலிருந்ெ ீ
ன யன்ேள் ெிலர் ேோணோமல் க ோனோர்ேள். ேிழவியின் மருமேள்ேகளோ இரண்டும் தேட்டோன் வயது
ிள்னளேனள னவத்துக் தேோண்டு, எந்ெ
கநரமும் தநஞ்ெில் தநருப்ன க் ேட்டிக் தேோண்டிருந்ெோர்ேள்.
ஊர் ஏன் இப் டிப் க ோயிற்று…? முன் ிருந்ெ இயல்பு வோழ்க்னே
இனி வரகவ வரோெோ…? என உள்ளங்ேள் கெம் ிக் தேோண்டிருந்ென. ஆனோல், ெிடீதரன்று மீ ண்டும் ஊனரச் சுற்றி எக்ேச்ெக்ேமோய் ேருவனளயங்ேள் மூடின. ஊர் க ோரின் ேரங்ேளோல் முற்றுனேயிடப் ட்டது. பூவரெில் குடியிருந்ெ
றனவேதளல்லோம்,
லத்ெ தவடிச்ெத்ெதமோன்றில் ெிெறிக் ேலேலத்துப்
றந்து க ோயின.
பூவரசு தவறிச்கெோடிப் க ோயிற்று. தவறும் தவடிச் ெத்ெங்ேளும், ல்குழல் ஒலிேளும் ஒவ்தவோரு வடுேனளயும் ீ ெனரமட்டமோக்ேி தேோண்டிருந்ென. “இனி, இஞ்னெ இருக்கேலோெம்மோ… எல்லோச் ெனமும் க ோட்டுது. நோங்ேளும் க ோவம்… அம்மோ…”
ிள்னளேள் தேஞ்ெினோர்ேள்.
மன்றோடினோர்ேள். ேிழவி மெியவில்னல. “நோன் வரன், இந்ெப் த்துப்
த்துப்
த்னெ விட்டிட்டு நோன் வரன். அந்ெப்
த்ெினலகய, நோனும் அவரிட்னடப் க ோவன்…”
ேிழவியின்
ிடிவோெத்துக்கு முன் அவர்ேள் கெோற்றுப்
க ோனோர்ேள். “இனியும் நிக்கேலோெப் ோ. எங்ேட இளம்
ிள்னளேனள
41
னவச்சுக்தேோண்டு நோங்ேள் என்தனண்டு இஞ்னெ இருக்ேிறது…” என்று மருமக்ேள் மூக்னே உறிஞ்ெத் தெோடங்ேினோர்ேள். குண்டுச் ெத்ெங்ேளும் அெிர்ந்து தேோண்கடயிருந்ென. ேனடெியில்
அவர்ேள் ேிழவினய விட்டுவிட்டுப் க ோகய விட்டோர்ேள். ஆனோல் ஒருவன் வருவோன். ஓவ்தவோரு நோளும் ெண்னட ஓய்ேிற ெருணங்ேளுக்ேோய்க் ேோத்ெிருந்து,
ோகணோ ,கெோகறோ
ெிக்குத் ெந்து
விட்டுத் ெம்கமோடு வந்து விடும் டி தேஞ்சுவோன்.ேிழவி அனெயமோட்டோள். ேிழவி வரகவ மோட்டோள் என உணர்ந்து க்ேற்றுேளும்,
ின்னர், லக்ஸ் ிகற
ிஸ்ேட் த ட்டிேளுமோய் ெினமும் தேோண்டு வந்து
தேோண்டிருந்ெோன். அந்ெ வரவும் ெிடீதரன்று நின்றது. பூவரனெத் கெடி வந்துதேோண்டிருந்ெ ஒகரதயோரு குருவியும் வழிமோறிப் ஊர் எல்னலயில்
ிரிந்ெது.
யங்ேரமோய் ெண்னட தெோடங்ேி விட்டது.
அனெத் ெோண்டி வரமுடியோெ நினல மேனுக்கு ஏற் ட்டிருக்கும். ேடவுகள, அவன் இனி இஞ்னெ வரக்கூடோ…” ேிழவி அனெத்ெோன் ேடவுளிடம்
ிரோர்த்ெித்துக் தேோண்டிருந்ெோள்.
ஒரு ேிழனம ேிறீம் ேிகறக்ேர்ேனளயும், லக்ஸ் ிகற மோனவயும் ெின்று ேோலம் ேடத்ெினோள். தவறுப் ோயிருந்ெது. என்றோலும், த்ெிகலகய ஒரு ேோலனின் வரனவ எெிர்கநோக்ேியிருந்ெோள். ெினமும் அடுத்ெடுத்துப்
த்துப்
ோய்ந்துவரும் மல்ரி ரல் தஷல்ேள்
ஒவ்தவோரு வடுேனளயும் ீ ெோய்த்துச் ெரித்துத் ெனரமட்டமோக்குவனெ அவள் ஒரு னேயோலோேோத்ெனத்கெோடு முறிந்ென. எத்ெனனகயோ ேோலமோய்ப்
ோர்த்ெ டியிருந்ெோள். மரங்ேள் ோடு ட்டு வளர்த்ெ
சுனமச்
கெோனலேதளல்லோம் ேண்முன்னோகலகய த ோசுங்ேிக் தேோண்டிருந்ென. ஒவ்தவோரு குண்டுச் ெத்ெங்ேளும், விமோனங்ேள்
ெிந்து ெோழ்ேின்ற
இனரச்ெல்ேளும் ேிழவியின் தெவிமடல்ேனள முட்டி கமோெி நடுக்குறச் தெய்ென. “அந்ெ மனிென், புண்ணியஞ் தெய்ெது, இப் டியோன கேோரங்ேனளப்
ோர்க்ேோமகல க ோய்ச் கெர்ந்ெிட்டுது…”
ேிழவி நடுங்ேி, நடுங்ேி முணுமுணுத்துக் தேோண்டு அந்ெச்
42
சுவர்க் ேடிேோரத்ெிற்குள் முேம் புனெத்ெ டி ேிடந்ெோள். சுற்றுத்ெள்ளி ிள்னளேள் இருந்ெக ோது அவெரத்துக்தேன்று தவட்டப் ட்ட
ங்ேர்
விளிம்க ோரம் நசுங்ேிச் ெினெந்து ேிடந்ெது. “நல்லகவனள அதுேள் க ோய்த் ெப் ற் ீ றுதுேள்…” இப்க ோது
தஷல்ேள் ேிழவினயத் ெோண்டித் ெோண்டிப் க ோேோமல் அருேருகே தவடித்துச் ெிெறி தவளிச்ெங்ேனள உற் வித்து ஊரின் வோழ்னவ இருட்டடித்துக் தேோண்டிருந்ென.
பூவரசு…எத்ெனனகயோ, ெெோப்ெங்ேனள கவெனனகயோடும்,
ெந்கெோஷத்கெோடும் வோழ்ந்துவிட்ட பூவரசு… றனவேதளல்லோம் க ோய்விட முள்முருக்குப் ஏக்ேத்கெோடு, தூசு ெட்டிப்
ற்றிய ஞோ ேங்ேனளதயல்லோம்
றந்து
ோர்த்துக் தேோண்டிருந்ெ பூவரசு…ெரிந்ெது.
கவருக்ேடியில் விழுந்து ெிெறிய ஒரு தஷல்லோல்
ோறி
விழுந்து த ோறியும் ஒலியில் ெிடுக்ேிட்டோள் ேிழவி. ேடிேோரத்னெ அனணத்ெ டிகய வோெலோல் எட்டிப்
ோர்த்ெவள் நடுநடுங்ேிக் ேெறினோள்.
“அடி நீயும் க ோட்டிகயடி…” அடுத்ெ ேணம், சுவரில் கமோெி தவடித்ெ தஷல் துண்டுேளோல் அந்ெக் ேடிேோரத்ெிடமிருந்து
ிரிக்ேப் ட்டு, எற்றப் ட்ட ேிழவியின்
ெனல பூவரெின் அடிகவர் ேிண்டிய
ள்ளத்ெில் ேிடக்ேிறது.
“டிக்…டிக்…” அது ேிழவியின் இருெயச் ெத்ெமில்னல. அந்ெக் ேடிேோரம் ெிரும் வும் ஓடத் தெோடங்ேி விட்டது. -தினகரன்
வோரைஞ்சரி
12.08.2001
43
எனக்குள் ஒரு போரதி... க னோ முனனேளில் என் வலிேள்...
வலிேளில் ெோேம் இன்னும் ஒரு ெடனவ மோறுமோ இந்ெ
உலேத்ெின் ெனல எழுத்து..?? இனங்ேள் மெங்ேள்... தமோழிேள், ெோெிேள், க ெங்ேள்.. நோேரீேம்.. எத்ெனன எத்ெனன என்னோல் மோற்றமுடியவில்னல.. மடனமேனள வனளக்ே முடிந்ெது உனடக்ே முடியவில்னல.. ஏதனனில் நோன்
ோரெியில்னல..
இருந்ெோலும் எனக்குள் ஒரு
தைிழ்நிலோ
ோரெி..
44
முதிஷயோர் இல்ல நிழலிஷல... கெோற்றுப் க ோன
ோெங்ேளின்
ஒன்றுகூடல்ேளிங்கே ஒத்ெினே
ோர்க்ேின்றனகவோ
குற்றுயிர்த் ெியோனத்ெிலும் ! முதுனம சுரண்டப் ட்ட வோழ்க்னேயின் முற்றுப் த றோெ இவர்ேள்
க்ேங்ேளோய்............
அடிக்ேடி
தவட்ட தவளிேளுக்குள் கவரோேின்றனர் ! ழெோய்ப் க ோன மனெிலும் ெீழ் வடியும் விரக்ெித் துளிேள்............ ெீண்டிவினளயோடுது அடிக்ேடி அட்டேோெமோய் ! ேோகவோனலேளின் ............. உணர்வறுக்கும் குருத்கெோனலேள்
ேனவுேனள உருத்துலக்ேி உருத்துலக்ேிகய மனிெங்ேனள மறந்துக ோேின்றனர். தெோனலவோேிப் க ோன உறவுேளோல் தூக்ேிதயறியப் ட்ட இவர்ேள் ........... ெரிசு நிலத்ெில் வினெக்ேப் ட்ட ெர் வினெேள் ................ இந்ெ .................... முெிகயோர் இல்ல முேவரிேள் கெர்க்ேப் டோெ ேடிெங்ேள் !
ஜன்ஸி கபூர்
45
எழுகதிர் கோண்ஷபோம்! கநற்று,எம் நீெர்ேள் அங்ேம்
நிலத்ெில்
தேோன்றிட்ட
ெிெறி
குண்டுேள்
க ோட்டு
ெமிழர்ேள்
அவலப்
எத்ெனன?
ட்டு
அழிந்ெ எங்ேள் உறவுேள் எத்ெனன? முள்ளி வோய்க்ேோல் அவலத்ெின் இன்னும்எம்
மக்ேள்
முேோம்ேளில் இன்னும்
ின்னும்
டும்இடர் எத்ெனன? முடங்ேிக் ேிடந்து
நோளும் எம்மக்ேள் நலிந்து அழுேிறோர்!. ெித்ெிர வனெேள்,
ோலியல் வன்முனற
எத்ெனன எத்ெனன எத்ெனன தேோடுனமேள்!! இெற்தேோரு முடினவக் ேோண் தெப் தெோந்ெ மண்ணினில்
க ோது?
சுெந்ெிரம் இன்றி
வோழுதமம் உறவுேள் எதுவுகம தெய்ய
முடியோ நினலயினில் நோளும் நலிேிறோர்!. புலம்த யர் ெமிழர் நோங்ேள்ெோன் எதுவும் தெய்ெிட முடியும்! ...முெலில் எமக்குள் ஒற்றுனம கவண்டும்! கவற்றுனம ேனளகவோம்! தெோடர்ந்து எம்மினம்
அழிக்ேப்
டுவனெ
ன்னோட் டரசுேள் அறிந்ெிடச் தெய்கவோம்! ஒருமித்தெம் குரனல ஓங்ேி ஒலிப்க ோம்! ஒவ்தவோரு
ஈழத் ெமிழனும் இனிகமல்
எம்மினம் எம்மண்ணில் சுெந்ெிர மோே மோனத் துடகன வோழ்ந்ெிட உனழப்க ோம் ! என்றுநோம் இங்கே உறுெி பூணுகவோம்! இன்னறய
ேோர்இருள் நோனள ேனலந்ெிடும்!
எழுேெிர் ேோண்க ோம்! எம்னமநோம் ஆளுகவோம்!
கரிகோலன்
46
இவர்களோல் மனசு தவள்னளெோன் ! இருந்தும்......................
வோலி ச் சுவரின் ேனறக்குள் - அென் ெினற! மனிெ கவலிேளின் கூக்குரலோய்...... சுேமழிக்கும்
சுயநல முடிச்சுக்ேள்........... ஆக்ேிரமிக்ேின்றன - என் ஜீவிெத்னெ! வோழ்க்னேனய கெடிப்
யணிக்ேின்கறன்..!
முட்ேளின் சுவடுேளில் - என் குருெி
ேண்ணர்ீ வடிக்ேின்றது!
ெந்ெர்ப் வோெங்ேள் இெயம் அறுக்னேயில்..... ஆத்மோவின் அவலம்
மூச்னெ நசுக்குேின்றது ! கெனவேளின் தநருடலில் ேோலடி
ிடுங்கும்
ேோரியவோெிேள்....! தநஞ்னெப்
ிளந்து
நஞ்சு ெடவுேின்றனர்! ேனோக்ேளின் ேருக்ேனலப் ோல் தவளுத்துப் க ோன நிஜம்.........
47
தவம்மலின் ஆர்ப் ரிப் ிலும் ேனளத்துப் க ோேின்றது! ேண்ணர்த் ீ ெிவனலயோல் ேோயம்
ட்ட ேன்னம்.............
ேண்ணோடி முன்னோடி - அடிக்ேடி ேோணோமல் க ோேின்றது!
ஆணவத்ெின் ஆணிகவரோல் உறிஞ்ெப் டும்
ிறர் வோர்த்னெேள்
வெந்ெத்னெ மறந்து கநெத்னெ துறக்ேின்றன ! ஓ............! இத்ெனன குணமோந்ெரோல் இரவின் மடிெனில்......... உறக்ேம் தெோனலத்து ேோணோமல் க ோேின்கறன் - என் உயிரும் இறந்து க ோேின்கறன் !
ஜன்ஸி கபூர்
48
ஊத்பதோய்யோ நோன் தெோனலக்ேோட்ெி தவறித்துக் தேோண்டு இருந்கென். ேடல் க ோன்று கரோஜோக்ேனள அர் ணித்து மக்ேள் ேவனலனயச் தெோரிந்ெனர். க ெங்ேள் மறந்து மக்ேள்
ின்னிப்
ினணந்ெனர்.
ெங்ேள் மோர் ில் ென்னம் துனளத்ெெோய் அவர்ேள் புழுவோய்த்
துடித்ெனர், துவண்டனர், ேண்ணர்ீ ெிந்ெினர், ேவனலயில் மூழ்ேினர். அன் ோல் தவறுப்ன
தவல்லுகவோம் என்றனர்.
'ஒரு மனிெனிடம் இவ்வளவு தவறுப்பு இருக்கும் என்றோல் நோங்ேள்
எல்கலோரும் எவ்வளவு அன்ன ப் த ோழியலோம்' என்தறோரு கநோர்கவ மோணவி கூறினோள். உலேப்
ிரெித்ெம் த ற்ற வெனமோேிற்று அது.
ஒரு மனிெனுக்கு உணவில்னல என்றோல் இந்ெ தஜேத்ெினன அழித்ெிடுகவம் என்று
ோரெி தவகுண்டு எழுந்ெோன். ஏனழக்ேவிஞன்
வரிேள். யோருக்கும் அது இப்த ோழுது நியோ ேம் இருப் ெில்னல. தெோனலக்ேோட்ெியில் நிேழ்ச்ெி தெோடர்ந்ெது. அெில் வோடிய கரோஜோக்ேளும் த ோம்னமேளும் த ோக்ேிெமோய் ோதுேோக்ேப் டுேின்றன. உயிர் உள்ள அேெிேள் மட்டும்
தேோனலக்ேளத்ெிற்கு அனுப் ப் டுேின்றனர். தேோனலேள் ேண்முன்கன நடவோெவனர நோங்ேள் மனிெகநயத்ெின் ோதுேவலர்ேள். அன் ோல் தவறுப்ன
தவன்றவர். அேெியோய்
வந்ெவனர துரத்துவெில் தவற்றி ேண்டவர்ேள். அனடக்ேலம் கேட்டுவந்ெவனனத் துரத்ெிவிட்டோல்
னேவனோல் அவனுயிர்
க ோகுமோ? மோனம் க ோகுமோ? எங்ேளுக்கு அது
ற்றிக் ேவனல
இல்னல. வோக்னேப் த றுவெற்ேோன மனிெகநய நடவடிக்னேேள்... வோக்னேப் த றுவெற்ேோே மனிெ கநயப் புறக்ேனிப்புேள். ேிட்லரின் ேோலத்ெில் யூெனரக் னேதுதெய்து அனுப் ியெற்ேோய் இப்க ோது மன்னிப்புக் கேட் வர்ேள் எங்ேோளுக்ேோே எப்க ோெோவது மன்னிப்புக் கேட் ோர்ேளோ? னேவனிடம் ெரணோேெி அனடவது ென்னுயினரப் க ோக்ேிக் தேோள்ள முடியோெ கேோனழ தெய்யும் ேோரியம். ெரணனடந்ெ
ின்பு, மோனம்
என் து எள்ளவும் மிச்ெமிருக்ேோது. உயிர் என் து எெிரியிடும் ிச்னெனயப் த ோறுத்ெது. க ோவது க ோேட்டும். அது கநோர்கவயில் நடவோெ ெம் வம். நோங்ேள் அன் ோல் தவறுப்ன
தவல்லுகவோம்.
49
இங்கு நடக்கும் தேோனலேள் மட்டும் எங்ேள் அரெியலில் ேணக்கு னவத்துக் தேோள்ளப் டும். அனடக்ேலமோய் வந்ெவனன எெிரியிடம் அனுப் ி னவப் து
ற்றி
எவரோவது க ெியதுண்டோ? எனக்குத் தெரியோது. உங்ேளுக்கு? எந்ெ உயிர்ேள் எங்கே
லியிடப்
டகவண்டும் என் னெ அரெியோலோக்ேி
விட்ட விந்னெ உலகு இது. எங்ேனள தவளிகய அனுப்பும்க ோது அவோா்ேளின் வோக்ேோளர்ேள் உள்கள வருேிறோர்ேள். மனிெம் கூட ஏனழப் ட்டவனன எட்டி உனெக்ேின்றது. வோக்கு கவட்னடயில் நோங்ேள்
லியோடுேள். ெயவுதெய்து வந்ெ இடத்னெப்
ெிரும் ிச் தெல்லுங்ேள் என்ேிறோர்ேள். எனக்கு எதுவும் தெய்யப்
ோர்த்துத்
ிடிக்ேவில்னல. ெங்னேக்கு என்ன
நடந்ெது என் து புரியவில்னல. ெனிகய இருந்ெ த ண்ணவள்.
அவளுக்கு என்ன நடந்ெது? ெட்டங்ேள் கெோற்றுப் க ோன நோட்டில் ிறந்ெ
ோவத்ெிற்ேோய் த ண்னமனய அழித்து, உயினரப்
றித்து
விட்டோர்ேளோ? எனது மூத்ெ அண்ணன் இயக்ேத்ெில் இருந்து மோவரன் ீ ஆனோன். அெற்ேோே எங்ேளின் குடும் த்ெிற்கு இலங்னேயில் வோழும் உரினம
றிக்ேப் ட்டுவிட்டெோ?
இலங்னேயில் நடந்ெனெப் க ோரோட்டம் என்ேிறோர்ேள் ஒரு குெி ெழிழர்ேள். இல்னலப்
யங்ேரவோெம் என்ேிறோர்ேள் ஒரு குெி
ெிங்ேளமக்ேள். கேள்வி கேட்ேத் கெனவயில்னல என்ேிறது ெிங்ேள அரசு. ெித்ெிரம் ஒன்றோனோலும் கநோக்கு வனின் கேோணத்ெில் அென் ெித்ெரிப்பு கவறோனனவயல்லவோ? எல்லோ அரசுேளுக்கும் ஒரு ஒற்றுனம இருக்ேிறது. அவர்ேள் அேரோெியில் க ோரோளிேளுக்குப் த யர்
யங்ேரவோெிேள். க ோரட்டத்ெிற்குப் த யர் ேலவரம்.
நோன் இங்கு வந்ெ
ின்பு ெிறிது ஆறுெல் அனடந்கென்.
ெிலேோலத்ெில் ெங்னேனய எடுத்துவிடலோம் என்று ேனவு ேண்கடன். ெட்டங்ேள் கெோற்றுப் க ோய்விட்ட நோட்டில் தேோனலேளுக்குத் ெண்டனன இல்னல. இயக்ே விகரோெம் ெனெப் ெியோே மோறி இருக்ே கவண்டும். அல்லது இரோணுவத்ெின் ேண்ேள்
ட்டிருக்ேகவண்டும்.
ெனினமயில் இருந்ெோள் என் ெங்னே. ெந்கெேத்ெில் தேோனல தெய்வது இலங்னே மர ோேிவிட்டது. என்ெங்னே அந்ெ அநியோயத்ெிற்குப்
லியோேிப் க ோனளோ? ேோமத்ெிற்குப்
லியோனோளோ?
என்னனப் புரிந்து தேோண்டு என்னனகய நம் ி வோழ்ந்ெ உயிரவள்.
50
அவள் க ோன
ின்பு நோன் ெனித்து இந்ெ உலேில் என்ன தெய்ய
முடியும்? தெோனலக்ேோட்ெியில் 'அன்டர்ஸ்
ற்றிக் ேோட்டினர். எனக்கு அனெப்
ிகறவக்' ீ தெய்ெ தேோனலேள் ோர்க்ேப் ோர்க்ே அழுனே
அழுனேயோே வந்ெது. என்ன தேோடுனம? எப் டி அவனோல் தெய்ய முடிந்ெது அனெ? இலங்னேயில் எப் டி மனிெர்ேனள
நோய்ேள்க ோலச் சுட்டுத் ெள்ள முடிேிறது. இவனோல் எப் டி இளம் ிள்னளேனள எந்ெத் ெயவு ெோட்ெணியமும் இன்றிச் சுட்டுத்ெள்ள முடிந்ெது? இனதவறியோ? மகனோவியோெியோ? அரெியல்
ழிவோங்ேலோ? ஏன் இந்ெ மனங்ேளில் இரக்ேமற்றுப் க ோனது? அது
ஏன் உயிர் வனெயில் ேிறக்ேம் ேோண்ேிறது? தெோனலக்ேோட்ெியில்
ோெிக்ேப் ட்டவர்ேளுக்கு மகனோெத்ெவ
மருத்துவரிடம் ேனெப் ெற்கு வெெி தெய்து தேோடுக்ே ட கவண்டும் என்ேின்ற வோெம் முன்னவக்ேப்ட்டது. நோனும் ோர்த்ெ
ல தேோனலேனளப்
ின்பு இங்கு வந்ெவள். நிச்ெயம் தெய்ய கவண்டும். இறந்து
விழுந்ெ ெேகெோழனின் இரத்ெவோனட நோெியில் ஒட்டியிருப் ென்
கவெனனனய அனு வித்ெவனோல் மட்டுகம உணரமுடியும். எனக்கு
இன்றும் அந்ெ தவடில் நியோ ேமோய் இருக்ேிறது. இப்க ோதுகூட என் நோெியில் அந்ெ நோற்றம் ஏறுேிறது. ெனல சுற்றுேிறது. நிச்ெயம் அவர்ேள் நினலயில் இருந்து ெிந்ெிக்ே கவண்டும். என்னோல் ெிந்ெிக்ே முடிேிறது. அவர்ேள் கவெனன என் இெயத்னெ அறுக்ேிறது. இெற்கு ஏன் இவர்ேள் இழு றி தெய்ய கவண்டும்? எனக்கு அனெ நினனக்ே அழுனே வந்ெது. உத்தெோய்யோவில் இறந்ெவர்ேள் ஒவ்தவோருவரின் உருவத்ெிலும் நோன் என் ெங்னேனயக் ேண்கடன். அெற்கு கமல் என்னோல் ேட்டுப் டுத்ெ முடியவில்னல. நோன் ஓதவன வோய்விட்டு அழுகென்.
ின்பு
மேனன எண்ணி அனெ அடக்ேிக் தேோண்கடன். மேன் நிம்மெியோேத் துோங்ே கவண்டும். என்ேண்ேள் இனடவிடோது ேண்ணனரச் ீ தெோரிந்ென. நோெியின் நோற்றம் மயக்ேம் ெந்ெது. நோன் அேெி முேோமிற்குள் ஒளித்துக் தேோண்டுவந்ெ மண்தணண்னணப் க ோத்ெனல எடுத்துப்
ோர்க்ேிகறன். நிறமற்று
நீர்க ல கெோன்றிய ெிரவம். ெீப் ிடிக்கும் என்ேின்ற அ ோயக்குறி மஞ்ெள் நிறத்ெில் க ோடப் ட்ட
ிளோஸ்ரிக் க ோத்ெல். நோன்
51
ேண்னண மூடிக்தேோண்கடன். என் ெங்னே என்னனப்
ோர்த்து
அழுெோள். அக்ேோ என்னனக் ேோப் ோற்று எனக்தேஞ்ெினோள். என்னோல் முடியவில்னல. நோனும் முடிய இல்னல. எத்ெனன இரணமோன வோழ்னே இது? ஐகரோப் ோ தெல்வது சுவர்க்ேத்ெிற்கு தேோடுக்ேப் ட்ட நுனளவுச் ெீட்டு என்று எண்ணி அல்லவோ இங்கு வந்கென்.
சுவர்க்ேத்ெில்கூடச் ெிலருக்குத் ெண்டனன ெரப் டும் என் னெ நோன் இங்கு வந்ெ
ின்பு புரிந்து தேோண்கடன்.
நோன் அந்ெப் க ோத்ெனல ஒருமுனற
டுக்னேயின் ேீ ழ் னவத்கென். மேனன
ோர்த்கென். அவன் எந்ெக் ேவனலயும் இல்லோது
துோங்ேினோன். துோங்ேட்டும். மூச்னெ ஆழமோே இழுத்துவிடட்டும்.
இந்ெ உலேின் மூச்சுக் ேோற்று எங்ேளுக்குத் கெனவயில்னலதயன தவறுத்துவிடட்டும். இன்னும் நோலுமோெங்ேளில் இவனுக்கு இரண்டோவது
ிறந்ெநோள் வரப்க ோேிறது. இந்ெ நோட்டிற்கு வந்து
ஆறுவருடங்ேள் ஆேிவிட்டன. ஆறுவருடங்ேள் அேெிமுேோமின் நோலு சுவருக்குள். அேெி விண்ணப் ம் மீ ண்டும் மீ ண்டும் நிரோேரிக்ேப் ட்டது. நிரோேரிப் து என் னெ முடிவு தெய்ெ ின்பு நீ என்ன தெோல்ேிறோய் என் து ஒரு ேண்துனடப்பு. ேனடெியோே தவளிகயறச் தெோல்லி நோட்குறித்துக் ேடிெம் அனுப் ி
இருக்ேிறோர்ேள். ெம்மெித்து தேோனலக்ேளம் தென்றோல் னேயில் ேோசு ெந்து அனுப் ி னவப் ோர்ேள். இது புதுவிெமோன அரெியல்.
இல்லோவிட்டோல் த ோலீஸ் வரும். எங்ேனள அனழத்துச் தென்று, விலங்ேிட்டு, விமோனத்ெில் ஏற்றிக் தேோழும் ிற்கு அனுப் ி னவக்கும். அங்கே என்னனயும் மேனனயும் எங்கு தேோண்டு தெல்வோர்ேள்? நோலோம் மோடிக்கு தேோண்டு தென்று, நிர்வோணமோக்ேிச், ெித்ெரவனெ தெய்து, ேற் ழித்து, தேோனல தெய்து... யோரும் எதுவும் கேட்ேமுடியோது. இலங்னேயில் ெமிழர் என் ெற்கு இப்க ோழுது மறுத யர் அடினமேள்ெோகன? அடினமயோேப்
ிறந்ெவிட்ட என்னனப்
க ோன்ற விலங்குேனள யோரும் எதுவும் தெய்யலோம். அவர்ேள் என்னன உயிகரோடு விட்டோலும் ெங்னேனயக் தேோனல தெய்ெவர்ேள் எனக்ேோேக் ேோத்ெிருப் ோர்ேள். யோருமற்ற என்னன எதுவும் தெய்யலோம். அெில் இருந்து ெப் ினோல் கூட வயிற்றுப் ினழப்புக்கு நோன் என்ன தெய்ய முடியும்? ஆண்துனணயின்றி ஒரு ிள்னளயுடன் யோழில் வோழும் தேோடுனம ஐகரோப் ியருக்குப் புரியப் க ோவெில்னல. விெனவேளின் வி ச்ெோரப்
ட்டியலில் எனது
52
த யரும் இனணந்து தேோள்ளுமோ? உயிகரோடு இருக்கும் மேனுக்ேோே யோழ் ோணத்ெில் உடனல வித்துப்
ினழப்க னோ? இதுெோன் எனக்கு
இந்ெ உலகு தேோடுக்கும் வோழ்னேயோ? மனிெர்ேள் இருக்கும் இந்ெ உலேில் மனிெத்னெ மட்டும் ேோகணோம் என் ெோன உண்னம புரிேிறது. இயற்னே
னடத்ெ வளங்ேனள ெனக்கு மட்டும் என்ேின்ற
மனிெர்ேளிள் ெட்டத்ெிற்கு அடி ணிந்து, மீ ண்டும் நோன் இலங்னே தெல்ல கவண்டும். ெித்ெிரவனெேளுக்குப் உடனல விற்றுப்
ின்பு உயிர்வோழ்ந்ெோல்
ினழக்ே கவண்டும்.
நோன் ெிடீதரனச் ெிரித்கென். மனிெம் மரித்ெ மனிெர்ேள் என்று
தெோல்லிக் தேோண்கடன். மீ ண்டும் உத்தெோய்யோனவ எண்ணிகனன். அென் ின்பு நடந்ெ மனிெத்னெ உலுக்ேிய மனிெ எழுச்ெி எனது
நியோ ேத்ெிற்கு வந்ெது. எனக்கு மீ ண்டும் அழுனே வந்ெது. எனது ெங்னேனயத் கெடி உத்தெோய்யோ தெல்ல கவண்டும் க ோல் இருந்ெது. நோன் எனது அனறனயப்
ோர்த்கென். எனது ெங்னேயின் ஆவி
எெோவது ஒரு மூனலயில் இங்கு இருந்து அழுேிறெோ என்று கெடிப் ோர்த்கென். அனெக் ேோணவில்னல. மனிெக் ேண்ேளுக்கு ஆவிேள்
புலப் ட மோட்டது என எண்ணிக் தேோண்கடன். கநரம்
த்து
மணியோேி இருந்ெது. அெிேோனல த ோலிெோர் வருவோர்ேள். எனக்கும் மேனுக்கும் விலங்ேிட்டு விமோன நினலயம் தேோண்டு தெல்வோர்ேள். ோவம் உத்தெோய்யோவில் தேோல்லப் ட்டவர்ேள். அவர்ேனள இழந்து
ெவிக்கும் த ற்கறோர்ேள். என்ெங்னேயும் இலங்னே என்னும் உத்தெோய்யோவில் தேோல்லப் ட்டு... நோனும் அகெ உத்தெோய்யோவிற்கு அனுப் ி னவக்ேப் ட்டு... உங்ேள் கவெனன புரிேிறது.
றுவோய்
இல்னல... என்னனப் ற்றிக் ேவனலப் டோெீர்ேள். நோன் ெமிழனோய் ிறந்ெெிற்ேோன ெண்டனன இது. என்றோலும் உத்தெோய்யோ கவண்டோம். யோருக்கும் இந்ெ உலேில் அது கவண்டோம். ெயவு தெய்து உத்தெோய்யோக்ேனள அழித்துவிடுங்ேள். மீ ண்டும் மீ ண்டும் தேோனலக்ேளங்ேளுக்கு மனிெனர அனுப் ி னவக்ேோெீர்ேள். நோன் அழுகென். விக்ேி விக்ேி அழுகென். ெோளரத்ெினுோகட தவளிகய
ின்பு நோன்
ோர்த்கென். க ோக்குவரத்து அடங்ேி
இருந்ெது. ேோனல வினரவோே வரப்க ோேிறது. ேோவலர்ேள் னேவிலங்கேோடு வருவோர்ேள். பூெோவிலோ? யோழ் ோணத்ெில்
53
வி ச்ெரியோேவோ? அப் னற்ற
ிள்னள என்று என்மேன் அவச் தெோல்
கேட் ெோே? எனது முடிவு நல்ல முடிவோே இல்னல. இருந்ெோலும் எனக்கு கவறு வழியில்னல. இரக்ேமற்று நரேத்ெில் ெள்ளும் த ோழுது இந்ெ முடிவில் தவட்ேப் ட ஏதுமில்னல. மனிெம் மரித்ெ உலேில் மனிெருக்குப்
ோரமில்லோது க ோவெில் ெவறில்னல.
ேோனல னேவிலங்கேோடு ேோவலர்ேள் வரப்க ோேிறோர்ேள். நோன் முடிவு தெய்து தேோண்கடன். எனக்கு உத்தெோய்யோனவ எண்ண
எண்ணக் ேவனலயோே இருந்ெது. ெங்னேயின் நினனவு அடிக்ேடி வந்ெது. ெயவு தெய்து ஊத்தெோய்யோக்ேனள அழித்துவிடுங்ேள். நோன் மண்னணண்னணப் க ோத்ெனல எடுத்கென். எம் நரேத்னெயோவது நோம் தெரிவு தெய்து தேோள்கவோம் என நோன் தெோல்லிக் தேோண்கடன். என் நினனதவல்லோம் என்ெங்னே உத்தெய்யோவில் தேோல்லப்டுவெோய் சுழன்று தேோண்டு இருந்ெது. நோன் மீ ண்டும் அழுகென். அழுது அழுது மண்தணண்னணயில்
நோனும் நனனந்து எனது மேனனயும் நனனத்கென். நித்ெினரயில் அவன் முணுேினோன்.
ின்பு ெிரும் ிப்
டுத்துக் தேோண்டோன். நோன்
ேெனவ தவளியில் இருந்து யோரும் ெிறவோது கமனெ ேெினரேனள முட்டுக் தேோடுத்கென். மீ ண்டும் உத்தெோய்யோனவ எண்ண எனக்கு அழுனேவந்ெது. நோம் நரேங்ேனளயோவது தெரிவு தெய்து தேோள்கவோம் என்று எண்ணியவண்ணம் ெீக்குச்ெினய எடுத்கென். யோருக்கும் உத்தெோய்யவில் நடந்ெது க ோல் நடக்ேகூடோது என் து எனது ேனடெி ஆனெயோகும். நோங்ேள் இனி எந்ெ ஊத்தெோய்யோவுக்கும் க ோேப் க ோவெில்னல என் து எமது இறுெி முடிவோகும். ெயவுதெய்து, இயலும் என்றோல், ஊத்தெோய்யோக்ேனள அழித்துவிடுங்ேள்.
இவ்வண்ணம்
இ.தியோகலிங்கம்.
54
பழியும் பழைரமும் பூக்ேவில்னல என் ெற்ேோய்க்
ேோய்க்ேவில்னல என் ெற்ேோய்க் ேனிமரத்னெ ஏெோெீர்.
தெழிக்ேவிi;னல என் ெற்ேோய் மரத்னெக் குனற கூறோெீர். மற்றவனரப்
ழியோெீர்.
உம்னமகய நீர் கேளும்— நீதரன்ன தெய்ெீர்?
ஒரு த ோழுது நீர்தமோண்டு உம் னேயோற் த ய்ெீரோ?
மண்ணில் உரம் இட்டீரோ? குனிந்து ேனள எடுத்ெீரோ?
புல்லுருவி, தெோற்றினங்ேள் ரவமுனம் ேனளந்ெீரோ? அனனவரிலும் குனறேண்டு
ழியுனரப் னெத்; ெவிர்த்ெோல்
எெனிலுகம ஒட்டோமல்
ெோமனரயின் இனலகமகல நீர்த்துளிக ோல் நின்றிருந்ெீர். ேடுங்ேோற்னறக் தேோடுதவய்யினல விலங்குேளின் ேடி, மிெிப்ன மீ றி உயிர்
ினழத்து
தமதுவோய் மிே தமதுவோய் மரம் மட்டும் எவ்வோகறோ வளர்ேிறது, உயர்ேிறது. கவனள வரும்— அப்க ோது யோவினனயும் கமவிதயழும் யோவர்க்கும் ேனிவழங்கும். சும்மோ இருந்து குனறதெோன்ன உமக்குந்ெோன்.
சி. சிவஷசகரம்
55
சிறு பிமழகள் ஆலின் வினெ
ேடுேின் நுணிெோய்
மண்ணுட் புனெயும். ஆலின் விழுது
நூலின் தமலிெோய் மண்ணிற் ஆல்
ேினள
விரிந்து
ெியும்.
ரப் ி
ரவி
நிழல்வெி ீ நிற்கும். ஆலின் நிழலிற் யிதரதுவும் உயிர்ப் ெில்னல. உயிர்த்ெிருந்ெ எதுவும்
தெோடர்ந்து நினலப் ெில்னல. ெவறோனதும் ெீதும் நம் ேண்ேள் ேோணோமல் நம் மண்ணில் கவர்தேோண்டு நம்னமயும் மூடி
நிழல்வெி ீ நிற்ேலோம்.
சி. சிவஷசகரம்
56
மூடியிருக்கும் கதவுக்குப் பின்னோல்… அனறக்ேெவு மூடியிருக்ேிறது.
அனறக்குள் யோர்
இருக்ேிறோர்ேதளன்று எனக்குத் தெரியும்.
ஆனோல் என்ன
தெய்ேிறோர்ேதளன்று அறியமுடியவில்னல.
ேெவில் ெட்டி அனெத்
ெிறக்ேச் தெோல்ல எனக்கு உரினமயில்னல.
உள்கள நடப் னெ
நோன் அறிய கவணுதமன்ற ஆவல் என்னுள்கள நின்று உழத்துேிறது. ஆனோல் அறியகவணுதமன்ற அவெியமில்னல. கெனவயுமில்னல. ின் எெற்ேோே ஆத்ெிரப் டுேிறோய் என்று கேட்ேோெீர்ேள்.
அனறக்குள் ஒரு குரல் அனுங்குமோப்க ோல் கேட்ேிறது.
இன்தனோரு குரல் ஏகெோ ெமோெோனப்
டுத்துமோப் க ோலும் கேட்ேிறது.
மனிெோ ிமோனமுள்ள ஒருவன் இனெ எப் டி ெோங்ேிக்தேோண்டிருப் ோன்! நோகனோ ஆண் ிள்னள.
இந்ெ வட்டில் ீ வோனடக்கு இருப் வன்.
அனறயினுள் இருப் து த ண். இருப்புக் தேோள்ளவில்னல. எப் டி அறிவது?
அங்கு நடப் னெ அறியோமல் மனம்
அங்ேலோய்க்ேிறது.
என்ன தெய்யலோம்?
நடப் து நடக்ேட்டுகம, நீ ஏன் அறியகவணும்?
என்று நீங்ேள் கேட் ர் ீ ேள். இருக்ேிறெல்லவோ!
எனக்கு மனதமன்று ஒன்று
அதுெோன் ஆவற்
டுேிறது.
எத்ெனனகயோ ஆண்டுேளோே ஒகர வட்டிலிருந்து ீ
ெகேோெரிமோெிரிப் புழங்ேிய த ண் அழுேிறோள், முனேிறோதளன்றோல் எனக்கு மனம்
ெறோெோ?
நோன் அங்குமிங்கும் நடக்ேிகறன்.
அறியகவணுதமன்ற ஆவல். உள்ளுக்கு என்னெோன் நடக்ேிறது? ேெவு ெிறக்ேப் டோெோ? --- --- --- --- --என் மனச்ெஞ்ெலத்னெக் குனலக்ே தெோனலக ெி மணி அடிக்ேிறது. அது வட்டுக்ேோரரின் ீ தெோனலக ெி.
நோன் அெில் க ெ எனக்கு
உரினம ெரப் டவில்னல. கவதறோருவரும் தவளியில் இல்லோெ டியோல் நோன் துணிந்து க ோய் தெோனலக ெினய எடுத்துக் ேோெில் னவத்கென். யோரது? சுப்ன யோவோ? ஏன் கவதறோருவருமில்னலயோ? உங்கு என்ன புெினம்? ஆஸ் த்ெிரிக்குக் தேோண்டுக ோனோர்ேளோ? …….ஏன்
ேல்யோணினய
க ெோமோலிருக்ேிறோய், தெோல்கலன்” என்று அங்ேலோய்த்ெது அந்ெக் குரல்.
குரல் கவதறோருவருனடயதுமல்ல. வட்டுக்ேோரரின் ீ
57
குரல்ெோன்.
ேல்யோணியின் ேணவன்.
ஆவகலோடு அவர் கேட்ட
கேள்விக்குப்
ெில் தெோல்லகவண்டியது எனது ேடனம.
எப் டி நோன்
ெில் தெோல்வது?
நடக்ேிறதெோன்றும் தெரியோமல்
என்னத்னெ நோன் அவருக்குச் தெோல்வது? னேயிற் ிடித்ெ டிகய இழுத்கென்.
ஆனோல்
தெோனலக ெினயக்
ெிதலோன்றும் தெோல்லோமல் ம்…ம்…ம்…என்று
அவருக்கு ஆத்ெிரம் வந்ெிருக்ேகவணும். உடகன நோன்
என்ன கேக்ேிதறன், நீ ஊனமப் ோi~ க சுறோய்? முக்ேியமோன வி~யமிது?
எவ்வளவு
வட்டினல ீ கவதறோருவருமில்னலயோ?
எல்லோரும் ஆஸ் த்ெிரிக்குப் க ோய் விட்டோர்ேளோ? என்று ெத்ெமோேக் கேட்டோர்.
தெோல்கலனப் ோ!
அெற்குகமல் நோன் தமௌனம் ெோெிக்ே
விரும் வில்னல. நிெோனத்னெ வரவனழத்துக்தேோண்டு தெோனலக ெினயக்
னேயில் தேட்டியோேப்
ிடித்துக்தேோண்டு தெோன்கனன், என்னன
நீங்ேள் கேக்ேிறியள், நோன் என்ன
ெினலச் தெோல்லிறது?
உங்ேள்
அப் ோ இங்னேயில்னல, ேனடக்கு அவெரமோய்ப் க ோனவர் இன்னும் ெிரும் ிவகரல்னல. ேல்யோணி வயித்னெப்
ிடிச்சுக்தேோண்டு
ெோங்ேமுடியோமல் ேத்ெினோ. எனக்தேன்ன தெய்யிறதென்டு தெரிகயல்னல.
இந்ெ நோட்டுப்புறத்ெினல என்ன ேோர் வெெி
இருக்குெோ நினனச்ெவுடனன ஆஸ் த்ெிரிக்குப் க ோறதுக்கு? ஆ த்துக்குக் கூப் ிட டோக்ஸிகூட இல்னலகய! ேெவு ெோத்ெின டிெோனிருக்குது..
ேல்யோணி அவஸ்னெப் ட்டு
அழுேிறனெக் கேட்ே எனக்குத் ெோங்ே முடிகயல்னல. உடகன
னெக்ேிளினலக ோய் அடுத்ெ ேிரோமத்ெினலயுள்ள மருத்துவிச்ெினய ஏற்றிக்தேோண்டுவந்து விட்டிருக்ேிதறன். கெனவயோன ெோமோன்ேனள நீங்ேள் ஏற்ேனகவ வோங்ேினவச்ெது வோய்ச்சுப்க ோச்சுது.
ஏகெோ
உள்ளுக்கு நடக்குது, என்னதவண்டு அறியமுடியோலிருக்குது. நீங்ேளும் இந்ெகநரம்
ோத்து கவனலயலுவலோய் தவளியினல
க ோயிருக்ேிறியள். ஏன்?
த ண்ெோெி த றுமோெம், நோன் வட்டினல ீ
ேட்டோயம் நிற்ேகவணும் எண்டு தெோன்னோல் அவங்ேள் உங்ேனள கவனலயோனல நிப் ோட்டிப் க ோடுவோங்ேளோ?
நினற ேர்ப் ிணினயத்
ெனிய வட்டினல ீ விட்டுப்க ோட்டு, மற்தறோழுங்குேள் ஏெோவது தெய்யோமல் க ோனோல், அது எவ்வளவு க ய்த்ெனம்! எனக்கு முடிஞ்ெனெ நோன் தெய்தென். அவ்வளவுெோன்.
அங்னே ேெவு
ெோத்ெிக்ேிடக்குது. என்ன நடக்குதெண்டு அறியவழியுமில்னல. அப் ோவுமில்னல. நோன் தவளியினல நிண்டு துடிக்ேிதறன். கவனற என்ன தெய்யமுடியும் என்னோனல?
58
எண்டு தெோனலக ெியில் த ோரிஞ்சு ெள்ளிக் தேோண்டிருக்னேயில் ேெவு ெிறக்ேப் ட்டது.
மருத்துவிச்ெி எட்டிப்
கவதறோருவரும் இல்னலகயோ? என்றோள்.
ோர்த்ெோள்.
ஏன்,
இந்ெோ, அவருக்கு
மறுதமோழினய நீகய தெோல்லு என்று தெோல்லிக்தேோண்டு அவளிடம் தெோனலக ெினயக் தேோடுத்கென்.
ஐயோ!
வோழ்த்துக்ேள்!
த ோம்புனளப்புள்னள ஐயோ! ெர்க்ேனர வோங்ேிக்தேோண்டு வோங்கேோ. சுேப் ிரெவம்ெோன். உரிச்சுச் ிறந்ெிருக்குது
னடச்சு உங்ேனளப் க ோலகவ
ிள்னள. நீங்ேள் எப்
வோறியள். வந்து நீங்ேள்ெோன்
உங்ேனட மனுெிக்கு ஆறுெல் தெோல்லித் கெற்றகவணும். இல்லோட்டில் ேவனலப் டுவோ. அதுவனரயும் நோன் தேோள்ளுதறன்.
ோத்துக்
கெனவயோனதுேனள உங்ேனட அப் ோவிட்னடச்
தெோன்னோல் அவர் வோங்ேித்ெருவோர்ெோகன. நீங்ேள் இந்ெக் ேிழனம முடிவினல வோறெோய்ச் தெோல்லீனம். நோங்ேள் எல்லோத்னெயும் ஐயோ!
ெேளிப் டோமல் வோருங்கேோ.
ோத்துக்தேோள்ளிறம். சுேப் ிரெவம்ெோகன
எல்லோம் நல்ல டியோய் நடக்கும். ……….இந்ெோருங்கேோ ெம் ி.
உங்ேகளோனட க ெப்க ோறோரோம் என்று என்னிடம் தெோனலக ெினயத் ெந்ெோள். இனிகமலும் நோன் அனறக்குள்னள க ோேகவண்டிய அவெியமில்னல.
ோர்க்ேலோம்ெோகன!
அமர்க்ேளப் ட்டுது!
ிள்னளனய தவளியினல தேோண்டுவரக்கே அப் ோ!
தேோஞ்ெகநரம் மனம் என்ன
மருத்துவிச்ெி உள்ளுக்குப் க ோனதும் ேெவு
மீ ண்டும் ெோத்ெிக் தேோண்டது. அழுனே ெிரும் வும் கேட்குது, அது, ிறந்ெ குழந்னெயின் அழுனே.
ஏகோங்கி
59
இவர்களோல் மனசு தவள்னளெோன் ! இருந்தும்......................
வோலி ச் சுவரின் ேனறக்குள் - அென் ெினற!
மனிெ கவலிேளின் கூக்குரலோய்...... சுேமழிக்கும்
சுயநல முடிச்சுக்ேள்........... ஆக்ேிரமிக்ேின்றன - என் ஜீவிெத்னெ! வோழ்க்னேனய கெடிப்
யணிக்ேின்கறன்..!
முட்ேளின் சுவடுேளில் - என் குருெி
ேண்ணர்ீ வடிக்ேின்றது! ெந்ெர்ப் வோெங்ேள் இெயம் அறுக்னேயில்..... ஆத்மோவின் அவலம் மூச்னெ நசுக்குேின்றது ! கெனவேளின் தநருடலில் ேோலடி
ிடுங்கும்
ேோரியவோெிேள்....! தநஞ்னெப்
ிளந்து
நஞ்சு ெடவுேின்றனர்! ேனோக்ேளின் ேருக்ேனலப் ோல் தவளுத்துப் க ோன நிஜம்......... தவம்மலின் ஆர்ப் ரிப் ிலும் ேனளத்துப் க ோேின்றது!
60
ேண்ணர்த் ீ ெிவனலயோல் ேோயம்
ட்ட ேன்னம்.............
ேண்ணோடி முன்னோடி - அடிக்ேடி ேோணோமல் க ோேின்றது!
ஆணவத்ெின் ஆணிகவரோல் உறிஞ்ெப் டும்
ிறர் வோர்த்னெேள்
வெந்ெத்னெ மறந்து
கநெத்னெ துறக்ேின்றன ! ஓ............!
இத்ெனன குணமோந்ெரோல் இரவின் மடிெனில்......... உறக்ேம் தெோனலத்து ேோணோமல் க ோேின்கறன் - என் உயிரும் இறந்து க ோேின்கறன் ! இடுனே
ஜன்ஸி கபூர்
61
என்மன வோசிக்கும் உனக்கு... உனதும் எனதுமோன எண்ணங்ேள்
ஏகெோகவோர் புள்ளியில் னே குலுக்ேி
நட்பு நம்மினடகய நங்கூரமிட்ட ின் என்னன எரித்ெிடும் ெீக்குறித்து கேள்வி தெோடுக்ேிறோய்...
முேில் முட்டும் ருந்ெின்
ஒடிந்ெ ஓர் ெிறேின் துயர் டிந்ெ முனேல் கேள்
இருளுருகும் நடுநிெியில் - நோயின் உயிர் உனறய னவக்கும் ஊனள அ ஸ்வரத்ெின் அர்த்ெத்னெ அறி சூரியன் ென் சுடர்க்ேரத்ெோல் னிப் பூப் றிக்னேயில்
புல்லிடுக்ேில் புேலிடம் கேோரும் ஒற்னறப் னித்துளியின் ஓலத்னெ ஒட்டுக்கேள் வோனக்ேடல் ெோண்டி ெடுக்ேி மண் வழும் ீ எரி ேல்தலோன்றின் ஏேோந்ெத்னெ எண்ணிப் ோர் வோர்த்னெ வெமோேோது அனர குனறயோய் அழுது ேண் ேெக்கும் ேவினெதயோன்னறக் ேவனி... ஏகெோதவோன்றில் என்னனதயரிக்கும் ெீனயத் ெீர்மோனி - ஏதனனில் ேோலச் ெிலந்ெி ின்னிய வனலயில் குரல் வனள தநரிய மோட்டிய இனர நோன்!!
ஷயோஷகஷ்
62
கோலக்ஷகோள்கள் கவகரோடிப் க ோன புன்னன மரத்ெின் அடியில் புனெத்து னவத்ெ
நினனதவோன்று நிெோனித்து எழுந்ெது
வோன் தவளியில் ென் ேினள
ரப் ,
இருளிலும் , தவளிச்ெத்ெிலும்
ேருப்பு தவளுப் ோன நிறமிேளில் அனவேள் ென் வளர்ச்ெிக்கு கெனவயோன தவளிேனள உருவோக்ேி தேோண்டன .... கெமித்து னவக்ே ேோத்ெிருந்ெ எறும்புேள்
புன்னன மரத்ெின் அடி புெிக்ே
மீ ந்ெிருந்ெ மண்னடகயோடுேள் நினனவு கவர்ேளின் ஓலங்ேனள ேெறி ெீர்த்ென ேோலக் ேண்ணோடியில் இன்னமும் குருெியின் வச்ெம் ீ ஓய்வெோய் இல்னல ......
ம்ைி முத்துஷவல்
63
“ஷசர்ப்பிமறஸ் விசிட்” நோளோந்ெம்
ழகும் ெில நண் ர்ேள், உறவினர்ேளிடமிருந்து
ெிலகவனளேளில் தெோல்லோமல் தேோள்ளோமல் தெோனலக ெி அனழப்புேள் நின்றுவிடுவதுண்டு. எங்ேோவது தவளிநோட்டுக்குப் யணம் தெய்வெற்ேோேகவோ அல்லது ெங்ேள்
ிள்னளேளுக்கு
ெிருமணம் க சும் ெருணங்ேளோேகவோ அல்லது இன்னும் ஏெோவது பூடேமோன விஷயங்ேளோேகவோ அனவ அனமயலோம். ெில த ோழுதுேளில் எல்லோவற்னறயும் முடித்துக் தேோண்டு ஒன்றுகம நடவோெது க ோல முன் வந்து நிற் ோர்ேள். அப் டித்ெோன் ஒருநோள் இரோெலிங்ேமும் அவர் மனனவி சுகலோெனோவும் ெிடீதரன்று, நினனயோப் வட்டிற்கு ீ
ிரேோரமோே ெிறீெரனின்
ெரிெனம் தேோடுத்ெோர்ேள். ெிறீெரனின் மனனவி
வோனி
முேத்னெ 'உம்'தமன்று னவத்துக் தேோண்டு அவர்ேனள வரகவற்றோள். "ேனேோலமோ வகரல்னலத்ெோகன! அதுெோன் சும்மோ ஒருக்ேோ வந்ெிட்டுப் க ோவம் எண்டு" என்று 'சும்மோ'னவச் ெற்று அழுத்ெிச் தெோன்னோன்
இரோெலிங்ேம். தெோடர்ந்து,
"அப் ிடிதயண்டில்னல. இனி ஈஸ்கரண் ெக ப் ினலயிருந்து தவஸ்கடர்ண் ெக ப் ிற்கு வோறதுக்கு
த்துப்
ெினனஞ்சு தடோலர்
த ற்கறோலுதமல்கல தெலவோகுது" ேோனெக் ேோரணம் ேோட்டினோள் சுகலோெனோ. "நோங்ேள் நினனச்கெோம்... உங்ேளினல ஆகரோ ஒருத்ெருக்கு கவனல றிக ோட்டுகெோ எண்டு" உெட்டுக்குள் ெிரித்ெோள் அென்
வோனி.
ிறகு கேோ ம் நீக்ேி ெம் ிரெோயமோன உனரயோடல், சுேம்
விெோரிப்பு, கெநீர் விருந்து ெோரம். கமற்தேோண்டு கநரம் நேரோெ கவனளயில் சுகலோெனோ இரோெலிங்ேத்னெப்
ோர்த்து ேண்னண
தவட்டினோள். இரோெலிங்ேம் உெட்டுக்குள் ெிரிப்த ோன்னறத் ெவழவிட்டோர். ஏகெோதவோன்னற முடிச்ெவிழ்க்கும் முஸ்ெீ ில் தெருமினோர்.
64
"உங்ேளுக்தேோரு கெர்ப் ினறஸ் விஷயதமோண்டு தெோல்லகவணும். மவுன்ற் டண்டிகனோங்ேினல (Mount Dandenong) நோங்ேள் ஒரு புது வதடோன்று ீ ேட்டி இருக்ேிறம்" சுப் ர்மோர்க்தேட்டில் அரிெி ெீனி வோங்ேியது க ோலச் தெோன்னோர் இரோெலிங்ேம்.
"எங்ேளுக்கும் ேோத்துவோக்ேில உந்ெ விஷயம் ேெிந்ெது" என்றோள் ஆச்ெரியப் டோமல்
வோனி.
"இஞ்ெோருங்கேோ! நோங்ேள் ேோதும் ேோதும் வச்ெமோெிரித்ெோகன
ேட்டினனோங்ேள். என்ன மோெிரி இனவக்கு" தெோல்லி முடிப் ெற்குள், "ெண்ணிக்கு அடியினல 'ேோஸ்' விட்டோலும் கமலுக்கு வரத்ெோகன தெய்யும்" என்றோள்
வோனி.
"அெில்னல. எங்ேளுக்கு ஒண்னடச் தெோல்லிப் க ோட்டு தெய்ெோல் த ரும் ோலும் ெரிவோகறல்னல. அதுெோன் உங்ேளுக்கும் தெோல்கலல்னல. ெயவு தெய்து குனற நினனச்சுப் க ோடோனெயுங்கேோ"
"மனலயினல அந்ெரத்ெினல நிக்ேிற மோெிரி ேட்டியிருக்ேிறியள் எண்டு கேள்விப் ட்கடோம்"
வோனி தெோல்ல சுகலோெனோ பூரித்துப்
க ோனோள். "அெினல ஒரு ெங்ேெி இருக்குப் குவன்ஸ்லண்டினல ீ (Queensland)
வோனி. க ோன வருஷம்
நடந்ெ தவள்னளப் த ருக்ேினல எங்ேனட அண்னணயின்னர வட்னட ீ தவள்ளம் அள்ளிக் தேோண்டு க ோட்டுது. லட்ெங்ேனளக் தேோட்டிச் ெிந்ெி ஆற்கறோரமோ வியூ
ோத்துக் ேட்டின வடு ீ அது.
அப் டிதயோரு அனர்த்ெம் எங்ேளுக்கும் வரப் டோதெண்டுெோன் மனலயினல ேட்டியிருக்ேிறம்." "நோங்ேளும் ஒரு புது வடு ீ வோங்ேியிருக்ேிறம்" ெிறீெரன் தேோடுத்ெ ெிடீர் அெிர்ச்ெியில் முேம் ேறுத்து உனறந்து க ோனோர்ேள் இரோெலிங்ேமும் சுகலோெனோவும். "எவ்வளவுக்கு வோங்ேினியள்?" என்று
ோய்ந்ெோள் சுகலோெனோ.
"நீங்ேள் எவ்வளவுக்கு ேட்டினதெண்டு முெலினல தெோல்லுங்கேோ" விடவில்னல "ஆறு."
வோனி.
"எங்ேனட எட்டு." "அப் ோடோ!" த ருமூச்சு விட்டோள் சுகலோெனோ.
65
அடுத்ெ கேள்விக்ேனணனயத் தெோடுப் ெற்கு முன் இரோெலிங்ேத்னெப்
ோர்த்து ெிரும் வும் ேண் ெிமிட்டினோள்
சுகலோெனோ. இங்கே ஒவ்தவோரு ேண் அனெவிற்கும் ஒவ்தவோரு அர்த்ெம் இருக்ேின்றது. அது அது அவரவர்க்குத்ெோன் விளங்கும். "நீங்ேள் எங்னே வோங்ேியிருக்ேிறியள்?" "இகெ இடத்ெினலெோன். நம் ர் 18.
ெ குகளோஸ். ஆனோ அனெ இப்
நோங்ேள் வோடனேக்கு விட்டிருக்ேிறம். அந்ெப் த ரிய வட்டினல ீ நோங்ேள் குந்ெியிருக்ே விெரோ எங்ேளுக்கு. நல்ல தேோழுத்ெ ிஸ்னஸ் ஆளோப்
ோத்து குடுத்ெிட்டம். அவர் எங்ேனட
கமோட்கேஜ்னஜக் ேட்டிக் தேோண்டிருக்ேிறோர்."
"என்ன ஒரு ெத்ெத்னெயும் ேோகணல்னல" ெிறீெரன் இரோெலிங்ேத்னெப்
ோர்த்துக் கேட்டோன். அந்ெ கநரத்ெில் அவர்ேள்
தெோன்ன முேவரினய வோேோேச் சுருட்டி மூனளக்குள் னவத்துக் தேோண்டிருந்ெோன் இரோெலிங்ேம்.
ெிய
ின்னர் அவெர
அவெரமோே ெிறீெரனின் வட்டிலிருந்து ீ வினடத ற்றுக் தேோண்டோர்ேள். கநகர அந்ெ முேவரினய கநோக்ேிக் ேோர்
றந்ெது.
அது அழேோனதெோரு மோன்ென் ஹவுஸ் (Mansion House). முன்கன ஆளளவு உயரத்ெிற்கு ெண்ண ீர்க்குடத்னெ ஏந்ெிய டி நிர்வோண கேோலத்ெில் அழேோன ஒரு த ண் ெினல. ெரிந்ெ குடத்ெிலிருந்து ெண்ணர்ீ ெலெலத்கெோடியது. அழேோன லோண்ட்ஸ்கே
(land scaping).
இரவில் மின்னி அழகு ேோட்டுவெற்ேோே ெங்ேனளத் ெயோர் தெய்து தேோண்டிருக்கும் கெோலர் விளக்குேள் (Solar lights). இரத்ெினக்ேற்ேள் க ோல குறுணிக் ேற்ேள்.
ள ளத்து நிறப் ிரிக்னே ேோட்டும்
கவேத்னெக் குனறத்து ேோனர நிறுத்துவெற்ேினடயில் ேெனவத் ெிறந்து விழுந்து ேோலில் அடி ட்டுக் தேோண்டோள் சுகலோெனோ. "இஞ்னெ ஐஞ்சு ேரோஜ் இருக்கு!" என்று ேத்ெிய டிகய உள்கள ஓடினோள். சுகலோெனோவின் ெத்ெத்னெக் கேட்டு ஜன்னலிற்குள்ளோல் ஒரு
ரீன் ஏஜ் த ண் எட்டிப்
ோர்த்ெோள்.
" ிள்னளயள் மூண்டு, அனவயள் ரண்டு. ஐஞ்சு க ருக்கு ஐஞ்சு ேரோஜ்" என்று முணுமுணுத்ெோன் இரோெலிங்ேம்.
66
ெிரும் வும் ேோர் நிற்கும் இடத்ெிற்கு
ெேளிப் ட்டு வந்து கெர்ந்ெோள்
சுகலோெனோ. "ேமரோனவத் ெோருங்கேோ
டம் எடுக்ே கவணும். நீங்ேளும்
இருக்ேிறியகள...! ஒரு ஓட்னட வட்னடக் ீ ேட்டித் ெந்து க ோட்டு... இருங்கேோ ெளுக்ேப்
ணிய உெினல" ேமரோனவ வோங்ேிக் தேோண்ட
சுகலோெனோ மரம் தெடி தேோடி என அங்ேிருந்ெ எல்லோவற்னறயும் டம்
ிடித்ெோள். சுகலோெனோவின் குணம் அறிந்து ஒடுங்ேிப்
க ோயிருந்ெ இரோெலிங்ேம் ேோனர விட்டு இறங்ேவில்னல. வட்டிற்குள்ளிருந்து ீ தெோந்ெி முெலிலும் உருவம்
ின்னருமோே புஸ்
புஸ் என்று இனரந்ெ டி ஒரு மனிெர் தவளிகய வந்ெோர். "Who are you? What are you doing here?" என்னர • ிரண்டின்னர வட்டினல ீ தறன்றுக்கு இருந்து தேோண்டு
என்னன ஆதரண்டு கேட்ேிறோன் - ெமிழில் ேறுவிக் தேோண்டோள் சுகலோெனோ.
"I am Bavani's friend. Do you know Bavani? Bavani is Sri's wife. Owner of this house!" என்றோள் சுகலோெனோ. "What a nonsense you are talking..." ேத்ெத் தெோடங்ேினோன் அவன்.
ிரச்ெனன உச்ெத்ெிற்குப் க ோவது
ேண்ட இரோெலிங்ேம் ேோனர விட்டு இறங்ேினோன். "Sorry... Extremely sorry" என்று அந்ெ மனிெனிடம் மன்னிப்புக் கேட்டுக் தேோண்டோன். சுகலோெனோனவ இழுத்துக் தேோண்டு ேோருக்குள் ஏறினோன். "சுகலோ உனக்தேோண்டு புரிய கவணும். உம்முனடய • ிரண்டின்னர வதடண்டோலும், ீ ஆர் வட்டினல ீ தறன்றுக்கு இருக்ேினகமோ
அனவெோன் வட்டுக் ீ த ோறுப்பு. ெிறீ நினனச்ெோக்கூடி ென்னர வட்னட ீ உடனடியோே வந்து ெட்டம். வட்னடப் ீ
ோர்க்ே முடியோது. இதுெோன் அவுஸ்ெிகரலியோச் ோக்ேிறதெண்டோ, 24 மணித்ெியோல கநர அவேோெம்
அனவக்குக் குடுக்ே கவணும்." அவர்ேள் அந்ெ இடத்னெ விட்டு அவெரமோே தவளிகயறினோர்ேள். ஐந்து ேிகலோ மீ ட்டர்ேள் தூரம் ஓடியிருக்ேமோட்டோர்ேள், ஒரு த ோலிஸ் ேோர் அவர்ேனளப்
ின் தெோடர்ந்ெது.
" ின்னோனல ஒரு த ோலிஸ்ேோரன் எங்ேனளத் தெோடர்ந்து வோறோன்" என்றோள் சுகலோெனோ.
67
"நோன் ஐம் து ஓடகவண்டிய இடத்ெினல ஐம் ெினல ஓடுறன், அறு து ஓடகவண்டிய இடத்ெினல அறு ெினல க ோறன். உவனுக்குப்
ிறகேன்
யப் ிட கவணும்"
த ோலிஸ்ேோரன் ெமிஞ்னெ விளக்னேப் க ோடுவதும்
ின்னர் னெரன்
அடிப் துமோே அவர்ேனளக் ேனலத்ெோன். இரோெலிங்ேம் எதுவுகம நடவோெது க ோல தெோடர்ந்தும் நிெோனமோே ேோனரச் தெலுத்ெிக்
தேோண்டிருந்ெோன். கமலும் இரண்டு ேிகலோமீ ட்டர்ேள் தூரம் இந்ெ வினளயோட்டுத் தெோடர்ந்ெது. த ோறுனமயிழந்ெ த ோலிஸ்ேோரன் கவேத்னெ அெிேரித்து ஒரு தவட்டு தவட்டி ெனது ேோனர அவர்ேளின் ேோரிற்கு முன் ோே
நிறுத்ெினோன். அெற்குள் இன்னுதமோரு த ோலிஸ்ேோரன் ஒளிந்து இருந்ெோன். இரோெலிங்ேம்
ஐந்தும் தேட்டு அறிவும் தேட்டு ேோனர
நிறுத்ெினோன். இரோெலிங்ேத்னெ ேோனர விட்டு இறங்ே கவண்டோதமன்று சுகலோெனோ ேண்டிஷன் க ோட்டோள். இரோெலிங்ேம் னலதென்னெ எடுத்து த ோலிஸ்ேோரனிடம் நீட்டினோன். அவன் அனெ வோங்ேி அெிலுள்ள ோர்த்ெோன்.
டத்னெயும் இரோெலிங்ேத்னெயும் ஒப் ிட்டுப்
"நீங்ேள் ெற்று கநரத்ெிற்கு முன்னர் ஒரு வட்டிற்குள் ீ அத்துமீ றி நுனழந்துள்ள ீர்ேள். அங்கு
டம் எடுத்துள்ள ீர்ேள். உங்ேனள
ேளதவடுக்கும் கும் னலச் கெர்ந்ெவர்ேள் என்று ெந்கெேப் டுேின்கறோம்" என்றோன் த ோலிஸ்ேோரன்.
"அது எங்ேளது நண் னின் வடு. ீ கவண்டுதமன்றோல் அவர்ேனளக் கேட்டுப்
ோருங்ேள்" - இரோெலிங்ேம்.
"அப் டியில்னல... அது அங்கு குடியிருப் வர்ேளின் தெோந்ெ வடு" ீ த ோலிஸ்ேோரன். "இந்ெோருங்ேள் எனது நண் னின் தரலிக ோன் நம் ர்" த ோலிஸ்ேோரனிடம் தரலிக ோன் நம் னரக் தேோடுத்ெோன் இரோெலிங்ேம். த ோலிஸ்ேோரன் ெனது தமோன ல்க ோனன எடுத்ெோன். "ஸ் க் ீ ேரில் க ோடுேின்கறன். அனமெியோேக் கேளுங்ேள்" என்று தெோல்லிக் தேோண்கட ெிறீெரனுடன் தெோடர்பு தேோண்டோன். ெிறீெரன் அது ெனது
68
வடில்னல ீ என்று தெோல்லத் தெோடங்ேியதும் சுகலோெனோ "த ோய் தெோல்லுேின்றோர்ேள்... த ோய்... நம் ோெீர்ேள்" என்று ேத்ெத் தெோடங்ேினோள். த ோலிஸ்ேோரன் ெனது தரலிக ோனன இரோெலிங்ேத்ெிடம் தேோடுத்து ெிறீெரனிடம் ேனெக்ேச் தெோன்னோன். "நோங்ேள் உங்ேளுக்கு சும்மோ
ேிடிக்ேோேச் தெோன்னனோங்ேள்.
நீங்ேளும் சும்மோ குழந்னெப் ிள்னள மோெிரி நம் ி விட்டீர்ேள். ஏன் இப்
என்ன நடந்து விட்டது?" என்று வடிகவலு
ோணியில்
தெோன்னோன் ெிறீெரன். த ோலிஸ்ேோரன் தரலிக ோனன னவப் ெற்குள் சுகலோெனோ முந்ெிக் தேோண்டோள், "அதுெோகன
ோத்ென். உவங்ேளோவது வடு ீ
வோங்ேிறெோவது! முெலினல இருக்ேிற வட்டின்னர ீ ஜன்னல் ேெவுேனள ெிறந்து மூடப்
ழே கவணும். வடு ீ ேிடக்ேிற ேினட."
த ோலிஸ்ேோரன் அவர்ேளிடமிருந்ெ ேமரோனவ வோங்ேி தமமறிக் ேோர்னட(memory card) எடுத்துக் தேோண்டோன். "நோனளக்கு ெண்னென் த ோலிஸ் ஸ்கரெனுக்கு நீங்ேள் இருவரும் வந்துவிட்டுப் க ோங்ேள்" என்றோன். "உவன் இன்னுதமோரு
ெினனஞ்சு தடோலருக்கு எனக்கு அழிவு
னவக்ேப் க ோறோன்" என்றோள் சுகலோெனோ. "சுகலோ... அவன் த ோலிஸ்ேோரன் இல்னலயப் ோ! என்னன, உனக்கு ஆதரண்டு அனடயோளம் ேோட்டின தெய்வம்!!" என்றோன் இரோெலிங்ேம்.
ஷக.எஸ்.சுதோகர்
69
அமடயோளம் கோணப்படோத பறக்கும் வஸ்துக்கள்.
( U nidentified Flying Objects. ) ெித்ெினர மோெம், இளகவனிற் ேோலத்து கேோனட தவய்யில் ெேித்துக்தேோண்டிருந்ெ மத்ெியோன கநரம். இரத்ெத்னெக் தேோெிப் னடயச் தெய்யும் ேடும் தவப் ம்.
ோனனத் ெண்ண ீரின்
குளிர்ச்ெினய அனு வித்துவிட்டு வட்டின் ீ அருகே அடர்ந்து
டர்ந்ெிருந்ெ கவப் மர நிழலில் ெோய்மனணக் ேெினர ஒன்றில்
ஓய்வோேப்
டுத்ெிருந்து அன்னறய ெினெரிப்
த்ெிரினேனய அலெி
ஆரோய்ந்து தேோண்டிருந்கென். கூெிர்ேோல முடிவில் இனலயுெிர்த்து வெந்ெத்னெக் ேண்டதும் துளிர்விட்டுப் பூவும் குலுங்ேிக்தேோண்டிருந்ெ அந்ெ கவப் மிேவும் இெமோே இருந்ெது.
வட்னடச் ீ சுற்றியுள்ள கவம்பு, மோ,
ிஞ்சுமோேக்
மரத்ெின் நிழல் எனக்கு லோ மரங்ேள்; குனட ிடித்துப்
ரப் ிக்தேோண்டிருந்ெ நிழலின் ேீ ழ் வினளயோடிக்தேோண்டிருந்ெ
எனது க ரப் ிள்னளேளும், தவளிநோட்டிலிருந்து விடுமுனறயில் விருந்ெினரோே வந்ெிருந்ெ எனது நண் ர் ஒருவருனடய
ிள்னளேளும் ேனளப் னடந்து வட்டிற்குள் ீ தென்றுவிட்டனர்.
ெற்று கநரத்ெில் அவர்ேள் உற்ெோேமோே தவளிகய வந்ெோர்ேள். அங்கே அவர்ேள் என்னத்னெச் ெோப் ிட்டோர்ேகளோ - என்னத்னெக் குடித்ெோர்ேகளோ தெரியவில்னல, அவர்ேள் உள்கள தென்ற
ெமயத்ெில் அவர்ேளுனடய முேங்ேளில் ேோணப் ட்ட அலுப்ன இப்க ோது ேோணமுடியவில்னல. உள்கள தென்ற ெமயம் தேோண்டுதென்ற ேிரிக்ேட் மட்னடனயகயோ அவர்ேளது னேேளில் ேோணமுடியவில்னல.
ந்னெகயோகூட ெிலோே அவர்ேள்
ஒவ்தவோருவரினது னேேளலும் புத்ெேங்ேள் ேோணப் ட்டன. மறு னேயில் ேெினரேனளயும் தேோண்டுவந்து எனக்குச் ெற்றுத் தூரத்ெில் க ோட்டு அமர்ந்துதேோண்டு புத்ெேங்ேளில் ேண்னணச் தெலுத்ெத் தெோடங்ேினர். அவர்ேள் என்ன புத்ெேங்ேனள வோெிப் ெற்ேோே எடுத்து வந்ெிருக்ேிறோர்ேள் என்று அறிவெில் எனக்குள் ஒரு அவோ எழுந்ெது.
70
“ ிள்னளேள் … நீங்ேள் என்தனன்ன புத்ெேங்ேனள தேோண்டு வோருங்கேோ
வோெிக்ேிறியள் …
ோப் ம்” என்று அவர்ேளிடம் கேட்டதும் எனது
நண் ரின் இனளய வோண்டுப்
யல் ஓடிவந்து ெனது புத்ெேத்னெ
என்னிடம் நீட்டினோன். அது ெிறுவர்ேளுக்ேோன அடங்ேிய ஒரு ஆங்ேிலப் புத்ெேம்.
டக்ேனெேள்
“ெம் ிக்கு என்ன த யர்?” என்று கேட்கடன்.
“ெோத்ெோ என்னர த யர் மோதுளன்” என்று மழனல தமோழியில் த ோழிந்ெோன். “நல்ல த யர் ெம் ிக்கு” என்று கூறிவிட்டுப் புத்ெேத்ெின் உள்கள ோர்த்துவிட்டு அவனனக் கேட்கடன் :
“ெம் ிக்கு
டக்ேனெேள் எண்டோல்; மிச்ெம்
ிடிக்குகமோ?” என்கறன்.
“ஓ! கயஸ்.. ஐ னலக்ேிற் தவறி மச் ெோத்ெோ” என்று த ௌவிமோேப் ெில் அளித்துவிட்டுத் ெனது புத்ெேத்னெ என்னிடமிருந்து
வோங்ேியவன் தமதுவோே நடந்துதென்று ெனது இருக்னேயில் அமர்ந்து புத்ெேத்னெத் ெிறந்ெோன்;. அடுத்து நண் ரின் மேள் ென்னுனடய புத்ெேத்னெ என்னிடம் தேோண்டுவந்து ேோண் ித்ெோள். புத்ெேத்னெ வோங்ேிக்தேோண்டு “ ிள்னளக்கு என்னம்மோ த யர்? என்று கேட்கடன். “என்னன அ ிரோமி எண்டு கூப் ிடுவினம் ெோத்ெோ. அது என்னர ோட்டியின்னர த யர் என்று அப் ோ தெோல்லுவோர்.”
அந்ெப் த யனரக் கேட்டதும் என்னன அறியோமல் எனக்குள் ஒரு மேிழ்ச்ெி. அர்த்ெமில்லோெ த யர்ேனளக் ேண்டு ிடித்துப் ிள்னளேளுக்குப் த ற்றோர் சூட்டுேின்ற இந்ெக் ேோலத்ெில் ென்னுனடய ெோயோரின் த யனரத் ென் மேளுக்கு னவத்ெ எனது நண் ரின் த ருந்ென்னமனய நினனக்கும் த ோழுது மேி;ச்ெி அனடயோமல் இருக்ே முடியவில்னல. “ ிள்னளக்கும் நல்ல த யர் னவத்ெிருக்ேிறோர் அப் ோ.” என்று ோரோட்டிவிட்டு அவளது புத்ெேத்னெப் ெிருப் ிக் தேோடுத்கென். எனது க ரப்
ோர்னவயிட்ட ின் அவளிடம்
ிள்னளேள் இருவரும் ெங்ேள் னேேளில் இருந்ெ
புத்ெேங்ேனள என்னிடம் தேோண்டுவந்து ேோண் ித்துவிட்டு ெத்ெமது இருக்னேேளுக்குச் தென்று அமர்ந்து வோெிக்ேத் தெோடங்ேிவிட்டனர். ேனடெியோே நண் ரின் மூத்ெ ன யன்,
ெினனந்து வயது
இருக்ேலோம், அவனும் ெனது புத்ெேத்னெக் தேோண்டுவந்து
71
என்னிடம் நீட்டினோன். அனெப்
ோர்த்கென்.
றக்கும் ெட்டுக்ேள்
ெம் ந்ெமோன ெிறுேனெேள் அடங்ேிய ஆங்ேில நூல் அது. உள்கள ெட்டிப்
ோர்த்கென். இனடயினடகய விெம் விெமோன
ெட்டுக்ேள், வர்ணப்
றக்கும்
ல உருவங்ேளில் கவற்றுலேவோெிேள் க ோன்ற அழேிய
டங்ேள்
ெித்ெ கநர்த்ெியோன நூல்.
“ெம் ிக்கு என்ன த யர்” என்று அவனனயும் கேட்கடன். “னம கநம் இஸ் ரமணன் அங்ேிள்” என்றோன். “நல்லது. உம்முனடய அப் ோ
ிள்னளயளுக்கு நல்ல நல்ல
த யர்ேளோேப் த ோறுக்ேி எடுத்து னவச்ெிருக்ேிறோர். ெம் ி! இப் ிடியோன
ிக்ென் ஸ்கரோறி புக்ஸ்
டிக்ேிறெினல உமக்கு
விருப் கமோ?” என்கறன். “கயஸ் அங்ேிள்” என்றோன். “ ினளயிங் கெோஸர்ஸ்
ற்றிக் ேனெதயல்லோம் வருேிறகெ…
அெினல ஏெோவது உண்னம இருக்குதமன்று நினனக்ேிறீரோ மேன்?;” என்று வினோவிகனன். “கம
ி கெோ” என்றோன்.
“உமக்கு இெினல நம் ிக்னே இருக்ேோ?” என்று கேட்டெற்கு… “னவ தநோட்…தெயரோர் கெோ தமனி ஸ்கரோறீஸ் எ வுட் இட்… தெௌெனட்ஸ் ஒவ் ஐ விட்னஸஸ் னெட்டிங் ஒப்தஜக்டஸ் இன் தெவறல்
ினளயிங்
ிகளஸஸ். கெோ இட் ேதநோட்
ிக்ஸஸ் ஸ்கரோறி அங்ேிள்” என்று ஆங்ேிலத்ெில் த ோழிந்து
ி ஏ
ெள்ளிவிட்டோன்.
அப்த ோழுதுெோன் அந்ெப் ன யனுக்கு த ச்சுத் ெமிழ் இடக்ேர் தேோடுேின்றது என்ற விடயம் எனக்குப்
புரிந்ெது. அவன் ெமிழில்
க சுவனெப் புரிந்துதேோள்ேிறோன் ஆனோல் சுத்ெமோேத் ெமிழ் க ெவரோது. அப் டியோே வளர்க்ேப் ட்டிருக்ேிறோன் -
ோவம் … புலம்
த யர்ந்து தென்று தவளிநோடுேளில் வோழ்ேின்ற அகனேமன ெமிழ் மக்ேளின்
ரிெோ ேரமோன ேெி இதுெோன். அவ்விடங்ேளில்
வோழ் வர்ேளின் வருங்ேோலச் ெந்ெெியினரின் வோழ்க்னே முனறனம இப் டித்ெோன் அனமயப்க ோேின்றகெோ என்ற எண்ணம் என்னுள் எழுந்து என்னன அனலக்ேளித்ெது. ெற்று கநரம் என்னன உனறயச் தெய்துவிட்டது. “ஓகே ென் ஐ அன்டஸ்ரோன்ட் யூ. இற் கம
ி ஓர் கம தநோட்
ி ட்றூ
இன் றியலிற்றி. ெச் இலியூெினறி ெிங்ஸ் ஆர் த ௌண்ட் ஓன்லி இன் ெச்
ிக்ெஸ் ஸ்கரோறீஸ். அன்ட் ெீஸ் ஸ்கரோறீஸ் தெண்ட்
ப் ீ ிள் இன்ரு ஏ டி தரன்ட் Nவுர்ல்ட். ஓகே ென் யூ கம கேோ அன்ட்;
72
ஸ்ரோட் றீடிங் யுவர்; க வரி;ட் புக்.” அவன் நன்கு புரிந்து தேோள்ளக்கூடிய தமோழியில் கூறி அவனன அனுப் ி னவத்கென். ெற்று கநரம் ேண்னண மூடிச் ெோய்ந்கென். எனது ெிந்ெனன கவதறங்கும் ெிெறிப் க ோேமுடியோமல் தவளிநோடுேளில் வெிக்ேின்ற ெமிழ் மக்ேனளச் சுற்றிகய ேட்டிப்க ோட்டுவிட்டது. புலம் த யர்ந்து தவளி நோடுேளில் வோழ்ேின்ற அவர்ேள ெமிழ் தமோழியிலிருந்தும், ெனித்துவமோன ேலோெோர விலேி
ண் ோட்டு விழுமியங்ேளில் இருந்தும்
அன்னியமோேிக் தேோண்டிருக்ேின்றனர்.
அவர்ேளின்
ெந்ெெியினர் ெங்ேள் ெோய்தமோழினய மறந்து, ெங்ேள் ேலோெோரங்ேனள மறந்து
ோரம் ரியங்ேனள விட்டேன்று ெங்ேள்
ஆளனடயோளங்ேனளகய தெோனலத்துக் தேோண்டிருக்கும் அவலத்னெ எண்ணியதும் எனது மனசு ேனத்ெது. “அங்ேிள்” என்று கூப் ட்ட ெத்ெம் என்னன விழிப் னடயச் தெய்துவிட்டது.
எனக்கு அருேில் அமர்ந்ெிருந்ெ நண் ரின் மேள் அ ிரோமி என்னனகய உற்றுப்
ோர்த்துக் தேோண்டிருந்ெவள், எனது
கெோழ்ப் ட்னடனயத் தெோட்டு.. “இதென்ன அங்ேிள் உங்ேனட கெோழினல ஒரு த ரிய ஸ்ேோர் இருக்குது. எப் ிடி அது வந்ெது அங்ேிள் … இங்னே ெண்னட நடந்ெ ேோலத்ெினல ேன் தஸோட் அப் ிடி ஏதும்…”என்று இழுத்ெோள். “கெச்கெ… அப் ிடிதயல்லோம் இல்னலப்
ிள்னள… அது
ோல்…”
என்றதும் மனத்ெில் ஏகெோ எண்ணம் கெோன்றவும் நிறுத்ெிவிட்கடன். ெற்று கநரம் நிெோனித்கென். ேற் னனச் ெிறகு விரிந்ெது. அவளது அண்ணன் னேயிலிருந்
றக்கும் ெட்டுேள்
ற்றிய ேற் னனக்
ேனெப் புத்ெேம் ஒரு விநோடி என் மனக்ேண்முன் கெோன்றி மனறந்ெது. “அது ஒரு த ரிய ேனெ
ிள்னள” என்கறன்.
“அனெ எங்ேளுக்கும் தேோல்லுங்கேோ அங்ேிள் ... கேட் ம்;” என்று ஆவலோேக் அவள் கேட்ேவும் மற்றப் ேனெனயச் தெோல்லும் டி கேோரஸ்
ிள்னளேளும் அந்ெக் ோடினர்.
“ெரி அந்ெக் ேனெனயச் தெோல்லிறன் த ோறுங்கேோ.” என்று கூறிவிட்டு அருேிலிருந்ெ ெண்ண ீரச் தெம்ன
எடுத்து ஒரு மிடறு
குடித்துவிட்டுத் தெோண்னடனயக் ேனனத்துக்தேோண்டு ேனெ தெோல்லத் ெயோரோகனன். ேனெ கேட்ேின்ற சுவோரஸ்யத்ெில் எல்லோப் ிள்னளேளும் ெோங்ேள் வோெித்துக் தேோண்டிருந்ெ புத்ெேங்ேனள
73
மூடினவத்துவிட்டு ேெினரேனள இழுத்துவந்து என்னனச் சுற்றவரப் க ோட்டுக்தேோண்டு ேனெ கேட்கும் ஆவலில் அமர்ந்து என்னனகய ோர்த்துக் தேோண்டிருந்ெனர். நோனும் ெற்று நிெோனித்துவிட்டு எனது கெோழ்ப் ட்னடயில் ஏற் ட்ட வடுவுக்ேோன ேோரணத்னெக் ேனெயோேச் தெோல்ல ஆரம் ித்கென்.
2 “இப் டித்ெோன் அதுவும் ஒரு கேோனட ேோலம். நோன் நினனக்ேிகறன்
அது 88ம் ஆண்டோேகவோ 89ம் ஆண்டோேகவோ இருக்ேகவணும்;. நோன் த ன்ென் எடுத்து ஓய்வோே இருந்ெ ேோலம். அன்ரிக்கு யோழ்ப் ோணம் த ரிய ஆசுப் த்ெிரியில் கவனல. யோழ்ப் ோணப் குண்டு மனழ n~ல் மனழ த ோழிந்ெ ஒரு
ிரகெெம் எங்கும்
யங்ேரமோன ேோலம்.
குண்டடி ட்டு ெினந்ெினம் தெத்ெ ெனங்ேள் ஏரோளம். இங்கு இருக்ேப் ிள்னளேள்
யப் டத் தெோடங்ேினர். என்னுனடய மூத்ெ மேனின்
கூட்டோளிப் ன யன் ஒருவன்; n~ல்லடி தெய்ெினயக் கேள்விப் ட்டதும்
ட்டுச் தெத்துப்க ோன
ிள்னள ெினேத்துப்க ோனோன்.
“அப் ோ இனி இஞ்னெ இருக்ேிறது புத்ெியில்னல. கவனற எங்னேயோவது க ோவம்” எண்டு நச்ெரிக்ேத் தெோடங்ேிவிட்டோன். மற்றப்
ிள்னளேளும்
யப் டத் தெோடங்ேிவிட்டோர்ேள். எனக்கும்
அன்ரிக்கும்கூட மனெில் ஒருவனே உனெப்பு. ேோலம் க ோேப்க ோே நினலனம கமோெமோேி தநருக்குவோரம் கூடும்க ோலத் தெரிந்ெது. தேோழும்புக்குப் க ோவெோேத் ெீர்மோனம் எடுத்கெோம். எத்ெனனகயோ ே~;ட ந~;டங்ேனள அனு வித்துக் தேோண்டு தேோம் டிப்
ோனெயோல்
ஒருவழியோே தேோழும்ன ச் தென்றனடந்கெோம். ஒரு தலட்ஜில் தேோஞ்ெக் ேோலம் இருந்கெோம். தலோட்ஜ் வோழ்க்னேயும் ேனடச் ெோப் ோடும் ஒருத்ெருக்கும்
ிடிக்ேவில்னல.
ிறகு நோங்ேள் தெஹிவனளயில் ஒரு வட்னட ீ வோடனேக்கு எடுத்து குடியிருக்ே ஆரம் ித்கெோம்;. அதெோரு இரண்டு அனறவடு, ீ அதுக்குப் த ரிய கஹோலும் விெோலமோன குெினியனறயும் அற்றோச் ோத்றூமும் தரலிக ோனும் தரறோகெோ ெனரயும் என்று நல்ல வெெியோன வடு;. ீ சுத்ெிவர மோ,
லோ மரங்ேளும் வோனழேளுமோே
மிச்ெம் குளிர்ச்ெியோன சுத்ெமோன வட்டுச் ீ சூழல். ேடற்ேனரப்
க்ேம்
என்ற டியோல் சுத்ெமோன ேடல் ேோற்றும் வெிக்தேோண்டிருக்கும். ீ இரவில் ன ப் ெண்ணர்ீ வரும் - ஓவதஹட் ரோங்னே நிரப் ிவிட்டோல் அடுத்ெ நோள்
ேல் முழுவதுக்கும் ெண்ணிப்
ிரச்ெினனகய
74
இருக்ேோது. அக்ேம்
க்ேங்ேளில் வெித்ெவர்ேள் ெிறிது ேோலத்ெில்
எங்ேளுடன் நட் ோேப் ேிட்டத்ெில்
ழே ஆரம் ித்ெனர்.
ெந்னெயும் ேனடேளும்
இருந்ெ டியோல் n~hப் ிங் கலெோே இருந்ெது. வோழ்க்னே
சுேமோேப் க ோய்க்தேோண்டிருந்ெது. ிள்னளேனளயும் தேோழும்புப்
கெர்த்ெோேிவிட்டது.
ள்ளிக்கூடங்ேளில்
அன்ரிக்கும் இரண்தடோரு மோெ கநோ க
லீகவோடு ேளுக ோவினல ஆஸ்ப்ெிரிக்கு இடமோற்றங் ேினடத்து அவவும் கவனலக்குப் க ோேத் தெோடங்ேிவிட்டோ. ெனமயல் கவனலக்கு ஒரு ன யனன னவத்ெிருந்கெோம். யோழ்ப் ோணத்துச் ெனமயல் ேனலயில் அவன் நல்ல நிபுணன். த ோலிஸ் இரோக்ேோலத்ெினல தெக்ேிங் என்று தவளிப்
ெிவு -
ிரச்ெினனேள்
இருந்ெோலும் வட்டு ீ வோழ்க்னே யோழ்ப் ோணத்னெப் க ோலப்
யம்
நினறந்ெெோக் இல்லோமல் அனமெியோேப் க ோய்க்தேோண்டிருந்ெது. ெமிழ்த் ெினெரிப்
த்ெிரினே ஒன்னறத் ெினமும் ெவறோமல் வோங்ேி
வோெிப்க ன். ஞோயிற்றுக் ேிழனமேளில் ெமிழ்ப் ஆங்ேிலப்
த்ெிரினேகளோடு ெில
த்ெிரினேேனளயும் வோங்ேி அவற்றில் உள்ள
குறுக்தேழுத்துப் க ோட்டிேனள நிரப்புவது என் து என்னுனடய த ோழுதுக ோக்கு. ெில ெமயங்ேளில் 3 அன்தறோரு நோள், ேோனல கநரம்;,
ரிசும் ேினடத்துள்ளது.
ிள்னளேள்
ள்ளிகூடத்துக்குப்
க ோய்விட்டோர்ேள். அன்ரிக்கும் அன்று ேோனல கவனல க ோய்விட்டோ. ெனமயல்ேோரப் ன யனும் குெினியில் ஏகெோ
த ோரிக்ேின்ற மணம் மூக்னேத் துனளத்துக்தேோண்டிருக்ே, நோன் ெோய்மனணக் ேெினரனய யன்னல்
க்ேமோே இழுத்துப்
க ோட்டுக்தேோண்டு னேயில் த ன்ெில் ஒன்னற ஆங்ேில வோரப்
எடுத்துக்தேோண்டு
த்ெிரினே ஒன்றில் இருந்ெ குதறோஸ் கவோட்
புெினர நிரப்புவெற்கு முயற்ெி தெய்து தேோண்டிருநN;ென். எனக்குப் க்ேத்ெில் இருந்ெ ஸ்ரூலில் டிக்~னறிேள் என்னெக்குதளோப் ீடியோக்ேள் க ோன்;ற னவத்ெிருந்கென்.
ல புத்ெேங்ேனள அடுக்ேி
ெிடீதரன வண்டு க ோன்ற ஏகெோ ஒரு பூச்ெி அந்ெப் புத்ெே அடுக்ேின் கமல்
றந்து வந்து விழுந்ெது க ோல இருந்ெது. அந்ெப்
ேண்னண ஒருமுனற ெிருப் ிப்
ோர்த்துவிட்டு ெிருப் வும் குதறோஸ்
கவோட்டில் ேண்னணச் தெலுத்ெ முயன்ற ெமயம் அந்ெப் புத்ெேத்ெின்
க்ேம்
கமல் வந்து விழுந்ெ பூச்ெியில் ஏகெோ ஒரு
75
வித்ெியோெம் இருப் து க ோல எனது எண்ணத்ெில் ெட்டுப் ட்டது. மீ ண்டும் அென்மீ து எனது
ோர்னவனயத் ெிருப் ிகனன்.
ெோெரணமோன வண்கடோ பூச்ெிகயோ க ோல அந்ெ வண்டு தென் டவில்னல. அது எவ்விெமோன அனெவுமின்றி
ஒகர
நினலயில் குந்ெி இருந்ெது. ஒரு வண்டின் ெோங்ேத்ெில், ஒரு ஐந்து ரூ ோக் குத்ெியின் னஸஸில் அது ேோணப் ட்டது. ெட்னடயோன
வட்ட உருவம். ஆனோல் அென் விளிம்பு ஓரங்ேனளச் சுத்ெி நீல நிறத்ெிகல தவளிச்ெம் தவளிகய வந்துதேோண்டிருப் து தெளிவோேத் தெரிந்ெது. ஒகர வட்டமோே இல்லோமல் ஓட்னடேளுக்குள் இருந்து அந்ெ ஒளி தவளிகய வருவதுக ோல இருந்ெது. மின்னிமின்னிப் பூச்ெி இனமோே இருக்குகமோ என எண்ணத் கெோன்றியது. மின்னிமின்னிப் பூச்ெியோே இருக்ேலோதமன்றோல் அென் ஒளி
ளோச்
ளோச் என்று விட்டுவிட்டு அடிக்குகம. அது அப் டி அடிக்ேவில்னல,
முறிவில்லோெ தெோடர்ச்ெியோன தவளிச்ெமோே அது தெரிந்ெது. அனெப்
ிடித்துப்
ோர்க ோதமன்று னேனய அென்
தென்றதுெோன் ெோமெம் அது விர்தரன்று அப் ப் ோ அது
க்ேமோக் தேோண்டு
றந்து மனறந்துவிட்டது.
றந்துக ோன கவேத்னெக்கூட என்னோல்
ேண்டுதேோள்ள முடியவில்னல. எந்ெப்
க்ேமோே அது
றந்து
க ோனதென்றுகூட என்னோல் அனுமோனிக்ே முடியவில்னல என்றோல்; அென் கவேம் எப் டி இருந்ெிருக்கும் என்று ேற் னன தெய்து ோருங்ேகளன்.
அப் டி ஒரு அசுர கவேம். தமதுவோே எழுந்து அது
எங்ேோவது தென் டுேினெோ என்று அனற முழுவதும் கெடிப் ோர்த்கென், அனெக் ேண்டு ிடிக்ே முடியவில்னல. ெிரும் ி வந்து மீ ண்டும் குகறோஸ் கவோட்னட விட்ட இடத்ெிலிருந்து நிரப்புவெில் எனது த்துப்
ேவனத்னெச் தெலுத்ெ ஆரம் ித்கென். ன்னிரண்டு நிமி~ம் க ோயிருக்கும் ~;~;~;~;……என்ற தமல்லிய
இனரச்ெல் ெத்ெம் என்னுனடய ேவனத்னெத் ெினெ ெிருப் ியது. அந்ெச் ெத்ெம் என்னதவன்று அறிவெற்கு ெனலனய வலது க்ேமோேத் ெிருப் ிப்
ோர்த்கென். அந்ெ வண்டுெோன்
றந்துதேோண்டிருந்ெது. உண்னமயில் அது
றந்து
தேோண்டிருக்ேவில்னல. அது எனது வலது ேோதுப்
க்ேமோே ஹ_வர்
ண்ணின மோெிரி ஒகர நினலகுத்ெோே அந்ெரத்ெில் தெோங்ேிக் தேோண்டிருக்ேின்ற மோெிரி தெரிந்ெது. அவ்வளவு கநரமும் அென்மீ து அெிேம் ேவனம் தெலுத்ெோமல் இருந்ெ எனக்கு அென் வித்ெியோெமோன நடவடிக்னேேனள அவெோனித்ெதும், விகநோெமோன
76
ஒன்றோே அது இருக்குதமன்று எண்ணத்கெோன்றியது. அந்ெ வஸ்து என்னவோே இருக்கும் என்று அறிந்துதேோள்ளும்; ஆவல் என்னுள் கூடியது. னேயோல் அென்
அனெ அமத்ெிப்
ிடிப்க ோம் என்று னேனய
க்ேமோ தேோண்டு க ோனதுெோன் ெோமெம் அது மோயமோய்
றந்து மனறந்துவிட்டது.
த்துப்
ெினனஞ்சு நிமி~த்ெோல் அது
ெரும் வும் வந்ெனெ அென் தமல்லிய ரீங்ேோரச் ெத்ெத்னெக்தேோண்டு என்னோல் உணரமுடிந்ெது.
எனது இடது க்ேத்
கெோள்ப் ட்னடயில் ஏகெோ ஒன்று வந்து இறங்ேி இருந்ெதுக ோல உணர்ந்N;ென்.
அது கவதறோன்றுமில்னல, அந்ெ வண்டுப்
ிள்னளெோன் வந்து எனது
இடது கெோள்ப் ட்னடயில் குந்ெி இருக்ேிறோர் என்று எண்ணிக்தேோண்டு தேோஞ்ெ கநரம் நோன் ஆடோமல் அனெயோமல் இருந்துவிட்டு ேண்னண மட்டும் சுழற்றித் கெோள்ப் ட்னடனயப் ோர்த்கென்.
ஓம்… அந்ெ வண்டுப்
ிள்னளெோன் வந்து எனது இடது கெோளில்
இறங்ேி இருக்ேிறோர் என் னெக் ேண்டுதேோண்கடன். இந்ெத் ெடனவ அவனரப்
றந்துக ோே விடோமல் அமத்ெிக ோட கவண்டுதமன்ற
ஆவலில் தமதுதமதுவோே எனது வலது னேனய இடது கெோளின் க்ேமோே உயர்த்ெிக் தேோண்டுக ோய் ல க்தேன்று அனெப்
அடித்கென். அெற்குள் அது மோயமோய்
எங்கு க ோனதென்கற தெரியவில்னல.
ிடிக்ே
றந்து மனறந்துவிட்டது.
ஆனோல் எனது கெோள்ப் ட்னடயில் அது இறங்ேி இருந்துவிட்டுப்
றந்துக ோன னமயத்ெில் தமல்லியெோே ஒரு எரிச்ெல் ஏற் டுவனெ
உணர்ந்கென். எரிவண்டோே அது இருக்ேலோகமோ என்ற ெந்கெேத்ெில் உடனன எழுந்து
ோத்றூமுக்குள் க ோய் எரிவு ஏற் ட்ட அந்ெ
இடத்னெச் கெோப்புப் க ோட்டு ேழுவிவிட்டு
ச்னெத் ெண்ண ீரோல் நன்றோேக்;
ெிரும் ி வந்து ெோய்மனணக் ேெினரயில்
இருந்துதேோண்டு அது எங்ேோவது தென் டுேிறெோ என்று நோலோ க்ேமும்
ோர்த்N;ென். ஆனோல் அனெக் ேண்டு ிடிக்ே
முடியவில்னல. குதறோஸ் கவோட்டில் ெிரும் வும் ேவனத்னெச் தெலுத்ெத் தெோடங்ேியதும் மீ ண்டும் அந்ெ ~;~;~;~;……என்னும் ெத்ெம் என்னனச் சுத்ெிச்சுத்த்p வருவதுக ோல இருந்ெது. ஆனோல் அந்ெ வண்னடத்ெோன் என்னோல் ேண்டுதேோள் முடியவில்னல, தேோஞ்ெ கநரத்ெில் அென் இனரச்ெல் ெத்ெமும் நின்றுவிட்டது. அந்ெ வண்னடப்
ற்றிய நினனப் ில் இருந்ே டியோல்
77
இனடக்ேினடகய அங்குமிங்கும்
ோர்னவனயச்
தெலுெெிக்;தேோண்டிருந்ெ த ோழுது ஒரு ெமயத்ெில் யன்னல் நினலப் டியில்
அந்ெ வண்டு
இருக்ேின்ற மோெிரித் தென் ட்டது.
தமதுவோே எழும் ி கமனெ லோச்ெிக்குள் னவத்ெிருந்ெ டிஜிட்டல்
ேதமரோனவ எடுத்து யன்னலில் இருந்ெ அந்ெ வண்னட ஐந்ெோறு க ோட்கடோக்ேள் எடுத்துவிட்டு, அனெ அமத்ெிப் கநோக்ேத்ெில் அது இருந்ெ
ிடிக்ேின்ற
க்ேமோே தமதுவோேப் க ோகனன். நோன்
அெனன அண்மித்ெதுெோன் ெோமெம் அது ேண்னணக் கூெச்தெய்ேின்ற மோெிரியோன ஒளினய வெிய ீ டி, ேோனெச் தெவிடு ஒலிகயோடு தவளிகய
றந்து க ோய்விட்டது.
டுத்ெக்கூடிய
யன்னலுக்கு அருேில் த ோத்ெி ெள்ளிக்தேோண்டு நின்ற வோனழ மரத்ெிற்கு ஊடோே அது
றந்து க ோவிருக்ேகவண்டுதமன
முடியவில்னல. அென்
ின்னர் அது தென் டகவயில்னல.
நினனத்கென். அது
றந்து க ோனனெ என்னோல் ேண்டுதேோள்ள
4 அன்று நனடத ற்ற புெினத்னெ வட்டில் ீ உள்ள ஆட்ேளுக்குச் தெோல்லிச் ெிரித்துவிட்டு அந்ெச் ெம் வத்னெப் மறந்துக ோய்விட்கடன்.
இரண்டு மூன்று நோட்ேளுக்குப்
ற்றி துப் ரவே
ின்னர் எனது இடது
கெோள்ப் ட்னடயில் வக்ேம் ீ ஏற் ட்டது. ேண்ணோடியில்
க்ேத்
ோர்த்ெத ோழுது எனது கெோள் ட்னடயில் அந்ெ வண்டு
இருந்துவிட்டுப்
றந்துக ோன இடம் ெற்றுச் ெிவந்துக ோய்
இருப் ெோேத் தெரிந்ெது. ஏகெோ ஒரு
ோனம எடுத்துத் அந்ெ
இடத்ெில் ெடவிவிட்டு க ெோமல் இருந்துவிட்கடன். ஆனோல் அடுத்ெ நோள் ேோனலயில் தூக்ேத்னெவிட்டு எழுந்ெிருந்ெ ெமயத்ெில் இடது னே வங்ேி ீ ஒருவிெ வலியும் அரிப்பும் கெோன்றியிருப் னெ உணர்ந்கென். கநரம் தெல்லச் தெல்ல வலி கூடிக்தேோண்டு க ோயிற்று.
எரிேோயம் க ோலக் ேோணப் ட்ட அந்ெ
ஸ்த ோட்டில் த ரியதெோரு தேோப்புளம் க ோட்டிருந்ெது. அருேோனமயில் இருந்ெ டிஸ்த ன்ெரிக்குப் க ோய் அங்ேிருந்ெ தடோக்ரரிடம் நடந்ெ ெம் வங்ேனளப்
ற்றி விரிவோேச் தெோன்கனன்.
அவரும் அது ஏகெோ ஒருவனே எரிவண்டடின் கவனலயோே இருக்ேலோதமன்று கூறி தேோப்புளத்னெ உனடத்து மருந்தும்ேட்டி அன்டி யட்டிக் ஊெி மருந்தும் க ோட்டுவிட்டு புண் ஆறுவெற்ேோே உள்தளடுக்கவண்டிய ஓறல் மருந்துேளும் ெந்து என்னன
78
அனுப் ிவிட்டோர். ஒன்னறவிட்தடோரு நோள் அவரிடம் க ோய் மருந்து ேட்டுவித்து ஊெி மருந்தும் க ோடுவித்துக்தேோண்டு வந்கென். ஆனோல் புண் ஆறுேிற மோெிரியோேத் தெரியவில்னல. அது கமலும் கமலும் த ருத்துக்தேோண்கட க ோனது. னேயும் வங்ேி ீ அனெக்ே முடயோெ மோெிரி ஆேிப்க ோனதுெோன் மிச்ெம். அன்ரிக்கு
யம்
ஏற் ட்டுவிட்டது. அவ என்னன ேளுக ோவினல ஆஸ் த்ெிரிக்குக்
கூட்டிப்க ோய் ேோண் ித்ெோ. அங்கே எனக்கு இரத்ெம் ெலம், எல்லோம் ரிகெோெித்து மருந்தும் ேட்டிவிட்டு ஓறல் அன்டி யட்டிக்கும் தேோடுத்து அனுப் ிவிட்டோர்ேள். எனது கெோள்ப்
ட்னடயில் ஏற் ட்ட புண் ஒரு மோெமோேியும்
ஆறோமல் த ரிெோேிக்தேோண்கட க ோனது. என்னன தஹோஸப் ிட்டல் வோட்டில் மறித்துனவத்து ஏகெகெோ ெிேிச்னெேனளச் தெய்து ோர்த்ெோர்ேள்.
லன் ஏதுமில்னல.
லவிெமோன
ரிகெோெனனேனளச் தெய்து
ஸ்த ெலிஸ்ட் ஒருவரிடம் என்னனப்
ோரங்தேோடுத்ெோர்ேள். அவரும்
தேோடுத்ெோர். அவரது றீட்தமண்டிலும்
லகனதும் ேிட்டவில்னல.
ோர்த்துவிட்டு றீட்தமண்ட்
கமலும் கமலும் புண் த ரிெோேிக்தேோண்டு க ோனகெ அல்லோமல் ஆறுேிற ோடோேத் தெரியவில்னல. புண் ஆறோமல் த ருத்துக்தேோண்டு க ோவெற்ேோன ேோரணத்னெக்கூட எவரோலும் ேண்டு ிடிக்ே முடியவில்னல.
ஸ்த ெலிஸ்ட் தடோக்ரரின் வோட்டில் ேடனமயோற்றிய அவரது ெீனியர் தஹளஸ் ஒ ிெர், ஒரு இளந்ெோரி, அதமரக்ேோவில் ென்னுனடய ஆரோய்ச்ெிப்
டிப்ன
முடித்துக்தேோண்டு இலங்னேக்குத்
ெரும் ி வந்து அண்னமயில்ெோன் அரெ னவத்ெியெோனலயில் கெர்ந்ெவர். அவர் என்னுனடய ேனெனயக் தேட்டதும் அவருக்கு ஏகெோ மனெில் கெோன்யுள்ளது. நோன் குடியிருந்ெ வட்னட ீ ஒருமுனற ோர்னவயிட கவண்டுதமன்று ஸ்த ெலிஸ்ட் தடோக்ரருக்கு அ ிப் ிரோயம் கூறினோர். “ெரி..நீகர க ோய்ப்
ோர்த்துவிட்டு றிப்க ோட் ெோரும்” என்று அவருக்கு
அனுமெி தேோடுத்ெோர். 5 அந்ெ ெீனியர் தஹளஸ் ஒ ிெர் கவறுதமோரு தடோக்ரருடன்; என்னனயும் அம்புலன்ஸில் ஏத்ெிக்தேோண்டு நோன் குடியிருந்ெ வட்டிற்கு ீ வந்ெோர். எனது ேனெயின் ேெோநோயனோன அந்;ெ வண்டு ேனடெியோக் குந்ெியிருந்துவிட்டுப்
றந்துக ோன யன்னல்
டினயப்
79
ரிகெோெித்ெோர். அது இருந்ெ இடம் மட்டும் தநருப் ினோல் சுட்டு எரித்ெது க ோன்று ேருேிக் ேிடந்ெது. வோனழ மரத்னெப் அெில் ஒரு
ோர்த்ெோர் -
ச்னெ இனல முற்றோே எரிந்து ேருேிப்க ோயிருந்ெது.
வோனழ மரமும்
அென் அடியில் நின்ற குட்டிேளும் வோடிப்
ட்டுக்தேோண்டிருந்ென. அவரது மனெில் ஏகெோ ஒரு ெந்கெேம்
எழுந்ெது. அவருடன் உெவிக்கு வந்ெிருந்ெ ஜூனியர் தடோக்ரனர
உடகன ஆஸ் த்ெிரிக்கு அனுப் ி ஏகெகெோ ேருவிேனள எடுத்துவரச் தெய்து யன்னல் மரத்னெயும் என்னனயும்
டியில் எரிந்து இருந்ெ
குெினயயும், வோனழ
ரிகெோெனன தெய்ெோர். அகெ ேருவிேனளக்தேோண்டு
ரிகெோெித்ெ அவரது முேம் தவளிறிவிட்டனெக்
ேண்கடன். அங்கு வந்ெிருந்ெ தடோக்ரஸ் இரண்டுக ரும் ெங்ேளுக்குள் ஏகெோ க ெிக்தேோண்டோர்ேள்.
அவர்ேளில் ஒருவர் ென்னுனட னேத்தெோனலக ெியில் யோருடகனோ
தெோடர்புதேோண்டு ேனெத்ெோர். ெிறிது கநரத்ெில் அந்ெ ஸ்த ெலிஸ்ட் தடோக்ரரும், ேளுக ோவினல ஆஸ் த்ெிரிக்குப் த ோறுப் ோன கமடிக்ேல் ஒ ிெரும் அன்ரினயயும் கூட்டிக்தேோண்டு ேோரில் வந்து இறங்ேினோர்ேள். வந்ெதும் அவர்ேள் ெீனியர் தஹளஸ் ஒ ிெருடன் ேனெத்துவிட்டு அங்கு தேோண்டு வரப் ட்டிருந்ெ ேருவிேனளக்தேோண்டு ெோங்ேளும் ரிகெோெனனேனளத் தெய்து
ோர்த்துவிட்டு அன்ரினயயும் கூப் ிட்டு
அவர்ேளுக்குள் க ச்சுவோர்த்னெ; நனடத ற்றுக் தேோண்டிருந்ெது. எல்கலோருனடய முேங்ேளிலும் ஒருவிெ தென் ட்டது.
ெட்டமும், ேவனலயும்
அன்ரி எனது அருேில் வந்து என்னுனடய ெனலனயத் ெடவிக்தேோண்டிருந்ெோ. அனெ அெோனித்ெ தடோக்ரர் அப் டிச் தெய்யகவண்டோதமன்று னெனேமூலம் தெரிவித்ெனெக் ேண்கடன். தடோக்ரஸின் நட டிக்னேேளும், அன்ரியின் முேத்ெில் தென் ட்;ட ேவனலயின் கரனேேளும் என்னனப் அவற்னறதறல்லோம அவெோனித்துப்
யங்தேோள்ளச் தெய்ென. ோர்த்ெ த ோழுது ெீரயஸோன
ெிக்ேலோன ெம் வம் ஏகெோதவோன்று நடந்ெிருேிக்ேிறது என் னெ மட்டும் என்னோல் ஊேிக்ேமுடிந்ெது. அது என்னதவன்றுெோன்எனக்கு விளங்ேவில்னல. எனது மனனவியோனர அருகே அனழத்து “என்னப் ோ விெயம்? எல்லோரும் ேலவரப் ட்டுக் தேோண்டிருக்ேிறியள். என்ன விெயம் எண்டு மனறக்ேோமல் தெோல்லும்” என்று கேட்கடன். என்குப்
ெிலளிக்ேச் ெற்றுத் ெயங்ேியவள்
ின்னர் ென்னனச்
80
சுெோரித்துக்தேோண்டு “இந்ெ இடத்ெினல னஹ கறடிகய~ன் ெோக்ேம் இருக்ேிறெோம். ஒரு அணு உனலயினல இருந்து தவளிப் டக்கூடிய அளவுக்கு உயர்ந்ெ ேெிர்வச்சுக் ீ ேோணப் டுவெோேக் தெோல்ேிறோர்ேள். அந்ெ ேெிர்வச்ெின் ீ ெோக்ேந்ேோன் உங்ேனளயும்
ோெிச்ெிருக்ேோம் அெோனல உங்ேனட
எலும்புேள்கூடத் ெோக்ேப் ட்டிருக்ேலோம் என்று ெந்கெேப் டுேிறோர்ேள். உங்ேனட னேயினல ஏற் ட்ட ேோயம் த ரிய புண்ணோேி ஆறோமல் இருக்ேிறதுக்கு ேெிர்வச்ெின் ீ ெோக்ேந்ெோன் ேோரணம் என்று தெோல்லுேினம். எெற்கும்
யப் டகவண்டோம் என்றும் இெற்ேோன
ெிேிச்னெேனள முனறயோேக் தேோடுத்து எல்லோவற்னறயும்
ெரிதெய்யலோம் என்று தெோல்லிச்ெினம். நீஙேள் ஒன்றுக்கும் கயோெிக்ே கவண்டோம்.” என்று ேவனல கெோய்ந்ெ குரலில் தெோன்னோ. ிறதேன்ன! அந்ெப் புெினம் ஆஸ் த்ெிரி எங்கும்
ரவி ஒகர
ேகள ரமோேப் க ோய்விட்டது. அந்ெ விடயம் தமதுதமதுவோே
தவளிகய ேெிந்து ஊதரங்கும் நோதடங்கும், ஏன் இந்ெ உலதேங்குகம ரவிவிட்டது. என் குடும் த்ெவர்ேள் ெேலரும் கறடிகய~ன் தரஸ்ற்ருக்கு உட் டுத்ெப் ட்டு அவர்ேளிலும் குனறந்ெ அளவில் கறடிகய~ன் ெோக்ேம் உள்ளெோேத் தெரிவித்ெனர். அயல் வட்டுக்ேோரர்ேளும் ீ
ரகெோெனனக்கு உட் டுத்ெப் டடனர். அவர்ேனள அந்ெக் ேெிர்வச்சு ீ
தேோஞ்ெமும்
ோெிக்ேேோெ டியோல் அவர்ேனள விட்டுவிட்டோர்ேள்.
ஆனோல் எங்ேள் வட்னட ீ மட்டும் பூட்டிச் ெீல்னவத்துவிட்டு எங்ேள் எல்கலோனரயும் ஆஸ் த்ெிரக்குக் தேோண்டு தென்றனர். நோங்ேள் குடியிருந்ெ வட்டிற்கு ீ உள்களகயோ ேம் வுண்டுக்கு உள்களகயோ தெரியோத்ெனமோே எவரும் உட்புகுந்து அங்ேிருந்ெ ேெிர்வச்ெின் ீ ெோக்ேத்துக்கு ஆளோேக்கூடோது என்ற
ோதுேோப்ன க்
ேருத்ெில்தேோண்டு வட்டிந்கு ீ 24 மணித்ெியோல கநரமும் த ோலிஸ் ேோவல் க ோடப் ட்டது. ேெிர்வச்ெின் ீ ெோக்ேத்ெில் இருந்து எங்ேனள மீ ட்தடடுக்கவண்டுதமன்ற ேோரணத்ெோல் எங்ேள் எல்கலோனலயும் ஆஸ் த்ெிரிக்கு தேோண்டு தென்று அனுமெித்ெனர். எங்ேள் உடல்ேளில்
ரவியிருந்ெ ேெிர்வச்ெினோல் ீ ஆஸ் த்ெிரியில்
ேடனமயோற்றும்
ணியோனர்ேகளோ
ஏனனய கநோயோளர்ேகளோ
ோெிப் னடயக் கூடோது என்ற ேோரணத்ெோல் எங்ேனளத் ெனினமப் டுத்ெி னவத்ெிருந்ெோர்ேள்.
81
என்னனத் ெனியோன ஓரு அனறயிலும் மற்றவர்ேனள கவறு இரண்டு அனறேளிலும் ஐதெோகலட்
ண்ணித் ெங்ே னவத்ெனர்.
ோர்னவயோளர்ேனளகயோஈ ஆஸ் த்ெிரி ஊழியர்ேள் எவனரயுகமோ உள்கள வருவெற்கு அனுமெிக்ேப் டவில்னல. எங்ேளுக்குத்
கெனவயோன ெோப் ோடு ஊடுப்பு ெேலவற்றுக்கும் ஆஸ் த்ெிரிகய ஏற் ோடு தெய்து தேோடுத்ெது.
எங்ேனளப் க ட்டி ேோண் ெற்கேோ,
டம்
ிடிப் ெற்கேோ
த்ெிரினே
நிரு ர்ேள், ரீவிக்ேோரர்ேள் என்று ஒரு த ரிய கூட்டகம அங்கு கூடிவிட்டது. அவர்ேள் எவனரயும் உள்கள வரவிடோது
ெடுத்துவிட்டனர். அவர்ேள் எல்கலோரும் உள்கள புகுவெற்குச் ெந்ெர்ப் த்னெ டிெிர ோர்த்து அந்ெ தஹோஸ் ிட்டனலகய
சுத்ெிச்சுத்ெி
வந்துதேோண்டிருப் ெோேச் தெோன்னோர்ேள். ஆனோல் தஹோஸ் ிட்டல் மகனஜ்மன்ட் எவனரயும் உள்களவர அனுமெிக்ேவில்னல. விெிட்கடர்ஸ்கூட உள்கள வரமுடியோது. கறடிகயென்
ேடும் ேட்டுப் ோடுேள் விெிக்ேப் ட்டன. எவரும் உள்கள நுனழந்துவிடோமல்
யத்ெோல்
ோர்த்துக்தேோள்வெற்ேோே தவளிகய த ோலிஸ்
ேோவலுகூடப் க ோடப் ட்டது. கவளி நோட்டிலிருந்து கறடிகயென் ஸ்த ெலிஸ்ட் குழு ஒன்று வரவனழக்ேப் ட்டது. எங்ேளில்
டிந்ெிருந்ெ ேெிர்வச்ெின் ீ ெோக்ேத்னெ
அேற்றுவதும், நோங்ேள் குடியிருந்ெ வட்டிலும், ீ ேம் வுண்டின்
உள்களயும் தெறிந்ெிருந்ெ ேெிர்வச்னெ ீ அேற்றுவதும் அவர்ேளது ணியோே இருந்ெது. அவர்ேள் அவற்னற நினறகவற்றுவெில்
முனனப் ோே ஈடு டத் தெோடங்ேினர். எங்ேளுக்குத் கெனவயோன றீட்தமன்னட அவர்ேள் உடனடியோேகவ தேோடுக்ே ஆரம் ித்துவிட்டனர். எங்ேனளப்
ரிகெோெிக்ேகவோ, றீட்தமன்ட் தேோடுக்ேகவோ
நோங்ேளிருந்ெ அனறேளுக்கு உள்கள வரும்த ோழுது தடோக்கரஸ{ம் ெோெிேளும் எங்ேளில் இருந்ெ கறடிகய~னோல் அவர்ேளும் ெோக்ேப் டோமல் இருப் ெற்ேோே விகெடமோேத் ெயோரிக்ேப் ட்ட ோதுேோப்பு உனடேளோல் ெங்ேனள மூடிக்ேட்டிக்தேோண்கட உள்கள வருவோர்ேள். இரண்டு வோர ேோலத்ெில் எங்ேள் வடும் ீ ேம் வுண்டும் ேெிர்வச்ெிலிருந்து ீ துப் ரவோக்ேப் ட்டுவிட்;டது என்றனர். வரியம் ீ குனறந்ெ ேெிர்வச்ெோல் ீ ெோக்ேப் ட்ட டியோல் அன்ரியும் ிள்னளேளும் ெீக்ேிரகம அெிலிருந்து விடு ட்டுவிட்டனர். நோங்ேள்
82
குடியிருந்ெ வடும் ீ அென் ேம் வுண்டும் சுத்ெமோக்ேப் ட்டு உறுெிதெய்யப் ட்ட
ின்னகர அன்ரினயயும்
ிள்னளேனளயும்
வட்டிற்குச் ீ தெல்வெற்கு அனுமெித்ெனர். நோன் மட்டும் இரண்டு மோெத்துக்கு Nஆஸ் த்ெிரியில் ெங்ேியிருக்ே கவண்டி
ஏற் ட்டுவிட்டது. எனது கெோள்ப் ட்னடப் புண் குணமோேியதும், எனது ஊடலில் தெறிந்ெிருந்ெ ேெிர்வச்ெின் ீ தவப் ம் முற்றோே அேற்றப் ட்டு விட்தென் னெ உறுெிதெய்ெ
ின்னகர என்னன
வட்டிற்குச் ீ தெல்வெற்கு அனுமெித்ெனர். 6 அணுக் ேெிர்வச்சு ீ என் து இலங்னேயில் முன்னர் எக்ேோலத்ெிலும் அறியப் டோெ புெனமயோன ஒரு அனு வம்.
ல்ேனலக் ேழே
க ரோெிரியர்ேளும் ஏனனய நிபுணர்ேளும் அந்ெக் ேெிர்வச்சு ீ
ஏற் ட்டெற்ேோன ேோரணத்னெ அறிந்துதேோள்வெில் ெனலனயப் க ோட்டுப்
ிய்த்துக்தேோண்டிருந்ெனர். தவளிநோடுேளிலிருந்து கமலும்
ல விஞ்ஞோனிேளும் வந்துகெர்ந்து அந்ெ ஆரோய்ச்ெியில் ேலந்துதேோண்டனர்.
நோன் ேதமரோவினோல் எடுத்ெ க ோட்கடோக்ேனளப் அவற்னற எல்லோம் என்லோஜ்
ரிெீலித்ெனர்.
ண்ணி ஸ்ேிறீனில் க ோட்டுப்
ோர்த்ெ
ின்னர்ெோன் கறடிகய~ன் ஏற் ட்டெற்ேோன ேோரணத்னெ அவர்ேளோல்
ேண்டுதேோள்ள முடிந்ெது. அவர்ேள் அந்ெப் எங்ேளுக்கும் ேோண் ித்ெனர். அவற்னறப்
டங்ேனள
ோரத்ெதும்
ெினேத்துப்க ோகனோம். த ரும் அெிெயமோேவும் புெிரோேவும் அது இருந்ெது. ஒரு ெிறிய கஸோஸரின் கமல் இன்தனோரு கஸோஸனரக் ேவிழ்த்து னவத்ெது க ோல அந்ெப்
டங்ேளில் ேணப் ட்ட வஸ்துத் தெரிந்ெது.
விளிம் ிகல அது வெிக்தேோண்டிருந்ெ ீ ஒளியும் விளக்ேோமோேப்
டத்ெில் தெரிந்ெது. நோன் வண்தடன்று நினனத்ெ அந்ெப் த ோருள் உண்னமயில் ஒரு வண்டல்ல. அது ஒரு ெின்னஞ் ெிறிய ‘ ினளயிங் கஸோஸர்’ என்ற உண்னம தெரியவந்ெதும் எல்கலோரும் ெினேத்துப்க ோகனோம். இத்ெனன ெிறிய
றக்கும் ெட்டு ஏகெோ ஒரு கவற்றுக் ேிரேத்ெில்
இருந்துெோன் வந்ெிருக்ேகவண்டும் என்று ெீர்மோனித்ெனர். அது எங்ேிருந்து வந்ெது? எங்கு க ோய்ச் கெர்ந்ெது? எவ்வளவு தூரத்துக்கு அப் ோல் இருந்து வந்ெது?
83
இன்னும் பூமினயச் சுற்றி ஆரோய்ந்துதேோண்டு இருக்ேிறெோ அல்லது ெிரும் ிப் க ோய்விட்டெோ? அெற்கு உள்கள, அனெச் தெலுத்ெி வந்ெவர்ேள் இருந்துள்ளனரோ அல்லது அது ஒரு ெோனியங்ேி ஓடமோ?
ஒரு வண்டின் னெஸில் இருந்ெ அந்ெப்
றக்கும் ெட்டினுள்
இருந்ெிருக்ேக் கூடியவர்ேள் எங்ேனள ஒத்ெ மனிெர்ேனளப் க ோன்ற கெோற்றம் உனடயவர்ேளோ?
அெற்குள் இருந்ெவர்ேனள எல்லோம் எங்ேள் ேண்ேளோல் கநரடியோேப் ோர்க்ே முடிந்ெிருக்குமோ அல்லது பூெக்ேண்ணோடி மூலந்ெோன் ோர்ர்த்ெிருக்ே கவண்டி இருந்ெிருக்குமோ?
அென் அசுர கவேத்னெ அனடவெற்கு என்ன வனேயோன ெக்ெினயப் ிரகயோேித்ெனர்?
இத்ெியோெி கேள்விேளுக்ேோன வினட எெனனயும் அங்கு ஆய்வில் ஈடு ட்டிருந்ெ விஞ்ஞோனிேள் எவரோலும் ெிட்டவட்டமோேத்
தெளிவு டுத்ெ முடியவில்னல. இருந்தும் ஒரு ெில விடயங்ேனள மட்டும் அவர்ேளோல் ஊர்ஜிெம் தெய்ய முடிந்ெது. பூமினயவிடவும் கவறு எங்கேோ தெோனல தூரத்ெில் உள்ள கவற்றுக் ேிரேம் ஒள்றில் தெோழில் நுட் த்ெில் மிேவும் முன்கனறிய - அறிவு வளர்ச்ெியுள்ள ஜீவரோெிேள் வோழ்ேின்றன. அெி ெக்ெிவோய்ந்ெ எரித ோருனளப்
யன் டுத்ெிப்
ல
ஒளியோண்டுேளுக்கு அப் ோலிருந்து ஏகெோ ஒருவனே உத்ெினயக் னேயோண்டு இங்கு வந்து ஆரோய்ச்ெி தெய்துவிட்டுச் தென்றிருக்ேலோம். இெிலிருந்து
ல உண்னமேள் மட்டும் தெரியவருேின்றன. புமினய
விடவும் கவறு எங்கேோ தெனல தூரத்ெில் உள்ள சூரியக் குடும் த்ெில் ெஞ்ெரித்துக் தேோண்டிருக்ேின்ற ஏகெோ ஒரு ேிரேத்ெில் உயிரினங்ேள் உள்ளன. அவற்றுள் ஏகெோ ஒரு ஜீவரோெி பூமியிலுள்ள மனிெர்ேனள விடவும்
ல மடங்கு அறிவு வளர்ச்ெியும்
தெோழில்நுட் த்ெில் அெீெ கெர்ச்ெியும் த ற்றவர்ேளோே இருக்ே கவண்டும். அவற்னற கமலும் அலெி ஆரோய்ந்ெ த ோழுது யங்ேரமோன இன்னுதமோரு விடயம் கெோன்றி எல்கலோரது மனங்ேனளயும் உறுத்ெத் தெோடங்ேிவிட்டது. அத்ெனன அறிவு வளர்ச்ெியும் வல்லனமயும்
னடத்ெ கவற்றுக்ேிரேவோெிேனள
வரகவற் ெோ அல்லது அவர்ேளிடமிருந்து விலேி ஒதுங்ேி இருப் து ஆதரோக்ேியமோனெோ?
என் கெ அந்ெ ஊறுத்ெல். இதுவும்
விளங்ேிதேோள்ளகவோ விளக்ேம் தேோடுக்ேகவோ முடியோெ ெிக்ேல ன
84
த ரிதெோரு கேள்வி. கவற்றுக்ேிரே வோெிேகளோடு பூகலோேவோெிேள் தெோடர்புேள் எெனனயும் னவத்துக்தேோள்ளக்கூடோது என் துெோன்
அறிவுபூர்வமோனது. அறிவு வளர்ச்ெயனடந்ெ அப் டியோன ஜீவரோெிேகளோடு தெோடர்புேள் எெனனயும் பூமியில்
னவத்ெிருப் ெோல்
உள்ளவர்ேளுக்குத்ெோன் ஆ த்துக்ேள் ஏற் டக்கூடிய
வோய்ப்புேள் உள்ளன. குறிப் ட்ட இந்ெச் ெம் வத்கெோடு
தெோடர்புனடய முன்கனற்றமனடந்ெ கவற்றுக் ேிரேவோெிேகளோடு ஒப் ிடும் த ோழுது, நமது பூகலோேவோெிேள் ெோெோரண அறிவு
வளர்ச்ெி ேண்டவர்ேளோேகவ ேணிக்ேப் டத்ெக்ேவர்ேள் எனலோம்;. பூகலோேவோெிேளுடன் அவர்ேளுக்குத் தெோடர்புேள் ஏற் டும் ட்ெத்ெில் புத்ெிக் கூர்னமயுள்ள அவர்ேளது கமலோெிக்ேம்
பூகலோேவோெிேள் மீ து தெலுத்ெப் ட்டு அவர்ேனள
அடினமப் டுத்ெக்கூடிய ெோத்ெியம் உண்டு. அல்லது
பூகலோேவோெிேனள முற்றுமுழுெோேகவ அழித்தெோழித்து விடவும் கூடும். அெனோல் கவற்றுக்ேிரேவோெிேகளோடு தெோடர்புேனள னவத்துக்தேோள்வது மனிெ வர்க்ேத்ெின் அழிவுக்குக் ேோல்கேோளிட்ெோேகவ முடிந்துவிடக்கூடும். ஆரோய்ச்ெிேனள கமற்தேோண்ட
லவிெமோன வோனியல்
ிர ல விஞ்ஞோனியோன க ரோெிரியர்
ஸ்டீ ன் தஹோக் என் வர் ‘இந்ெ விடயத்ெில் மனிெர்ேள் மிேவும்
அவெோனமோேவும் எச்ெரிக்னேயோேவும் தெயற் டகவண்டும்’ என்ற எச்ெரிக்னேனய விடுத்துள்ளோர். அந்ெச் ெம் வம்
த்ெிரினேக்ேோரர்ேளுக்கும் ரீவிக்ேோரர்ேளுக்கும் ஓரு
த ரும் விருந்ெோேக் ேினடத்துவிட்டது. அந்ெக் ேனெனயக் கேள்விப் ட்டு என்னனயும் க ட்டி ேண்டு நோன் க ோட்கடோக்ேனளயும் க ோட்டு
க்ேம்
ிடித்ெ
க்ேமோேச் புெினங்ேனள
த்ெிரினேேளிலும் தெோனலக்ேோட்ெிேளிலும், வோதனோலிேளிலும், ஏன் இனணயத் ெளங்ேேளில்கூட தவளியிடத் தெோடங்ேிவிட்டனர். என்னுனடய இடது கெோள்ப் ட்னடயில் தெரிேின்ற இந்ெ வடு அப்த ோழுது ஏற் ட்ட ேோயத்ெின் அனடயோளந்ெோன்; என்று எனது ேனெனயக் கூறி முடித்துவிட்கடன்.
ிள்னளேள் ிள்னளேள்
ல
கேள்விேனளக் கேட்டோர்ேள். நோனும் அவற்றுக்தேல்லோம் மனெில் உெித்ெ ேற் னனக் ேோரணங்ேனளக் கூறிச் ெமோளித்துக் தேோண்டிருந்கென். ஆனோல் அவர்ேளுக்கு நோன் தெோல்லோமல் மனறத்துவிட்ட ேனெ
85
கவதறோன்று உள்ளது.
ிள்னளேளுக்கு என்னுனடய ேனெனயக்
கேட்டெில் மிேவும் ெிருப்ெி என் னெ அவர்ேளுனடய முே ோவனனேளில் இருந்கெ தெரிந்துகேோண்கடன். அெிலும் எனது நண் ரின் மூத்ெ மேனுக்கு இப் டி ஒரு ேனெ கேட்டெில் மிேவும் ெந்கெோெம் என் து புரிந்ெது.
எனது கெோள்ப் ட்னடயில் ஏற் ட்ட வடுவின் உண்னமக் ேனெ இகெோ. த ரியம்னம என்தறோரு தேோடிய தெோற்று கநோய் முற்ேோலத்ெில் பூமியிலுள்ள மனிெ குலத்னெகய அழித்துக்தேோண்டிருந்ெது. அந்ெ கநோய் தெோற்றிக்தேோண்டோல் அெிலிருந்து மீ ட்ெி த றக்கூடிய ெிேிச்னெ முனறேள் எதுவும்
அக்ேோலத்ெில் இருந்ெெில்னல. அந்ெ கநோய்த் தெோற்று ஏற் ட்டோல் மரணம் நிச்ெயம். கேோடிக்ேணக்ேோன மக்ேள் அந்ெ கநோயினோல்
மோண்டுக ோயினர். அந்ெ கநோனய எெிர்க்ேகூடிய ெக்ெினய உடலில் ஏற் டுத்ெினோல் கநோய் ஒருக ோதும் ெோக்ேோது என் னெயும் அெற்ேோேப்
யன் டுத்ெப் டக்கூடிய ெடுப்பு மருந்னெயும்
தஜன்னர் என்ற விஞ்ஞோனி ேண்டு ிடித்ெோர். அதுெோன்
எட்கவோட்
ோல் ேட்டும்
முனறனம எனப் ட்டது. தவற்றியளித்ெ அந்ெக் ேண்டு ிடிப் ின் ின்னர் அந்ெ கநோயின் ெோக்ேம் ேட்டுப் ோட்டிற்குள்
தேோண்டுவரப் ட்டது. கநோய் எெிப்புச் ெக்ெினய ஒவ்தவோருவரின் உடலிலும்
ஏற் டுத்துவெற்ேோேன ெடுப்பு மருந்னெ ஒவ்தவருவருக்கும் ெிறுவயெிகலகய ஏற்றகவண்டும் என் து அக்ேோலத்ெில் ெட்டமோே இருந்துள்ளது. நோன்
ினறமறி ஸ்கூலில்
டித்துக்தெோண்டு இருந்ெ
ேோலத்ெில் எனக்கும்
ோல் ேட்டப் டது. அெனோல் ஏற் ட்ட புண்
எனது ேவனக்குனறவோல் த ரிெோேி குணமோவெற்கு மோெக்ேணக்ேோனது. அெனோல் கெோள் ட்னடயில் த ரிெோே இரண்டு வடுக்ேள் ஏற் ட்டுவிட்டன.
விஞ்ஞோன வளர்ச்ெியின் ேோரணத்ெோல்
ற் ல ஆரோய்ச்ெிேனள
கமற்தேோண்டு அந்ெ கநோய்க் ேிருமிேனளத் ெற்க ோது பூமியில் இருந்து முற்றுமுழுெோேகவ அழித்தெோழித்து விட்டனர். அந்ெ கநோனயப்
ரப்புேின்ற ேிருமிேனளப் பூமியிலிருந்து
முற்றுமுழுெோேகவ அழித்தெோழிக்ேப் சுேோெோர ஸ்ெோ னம்
ட்டுவிட்டகென 1980ல் உலே
ிரேடனப் டுத்ெியுள்ளளது. அெனோல்
ோல்
ேட்டுேின்ற நட டிக்னேயும் னேவிடப் ட்டுவிட்டது. முற்ேோலத்ெில் த ரியம்னம கநோய் ஏற் டுவனெத் ெடுப் ெற்ேோேப்
ோல்ேட்டிய
86
விடயம் இப்க ோதுள்ள இளம் ெந்ெெியினர்
லருக்குத் தெரியோது -
மூத்ெவர்ேளும் அனெ மறந்துத ோய்விட்டனர். அது எனக்கு வோய்ப் ோேிப்க ோய்விடவும் குழந்ெேள் மத்ெியில் த ரிெோே ஒரு றீல் விடவும் முடிந்ெது.
இவ்வளவு கநரமும் வோெல் ேெவருகே நின்று நோன்
ிள்னளேளுக்குச் தெோல்லிய ேனெனயக் கேட்டுக்தேோண்டிருந்ெ
எனது மனனவியோர் ஒரு நமட்டுச் ெிரிப்க ோடு என்னனப்
ோர்த்துச்
தெோன்னோ “என்ன!
ிள்னளயளின்னர ேோெினல பூப்க ோனலயிருக்கு!” என்றோள்.
“எடி க ோடி - ேோெினல பூச்சுத்துேிற விெயமும் இனவயளுக்கு விளங்ேோது -
ோல்ேட்டுேிற விெயமும் தெரியோது. அனவயனளப்
ோத்ெிகயோ! என்னுனடய ேனெனயக் கேட்டு எல்லோரும் எவ்வளவு
தூரம் ெந்கெோெப் டுேினம்
என்று
ோர்” எனது மனனவியோருக்கு
விளங்குேிற மோெிரிக் கூறி முடித்கென்.
அந்ெச் ெந்ெர்ப் த்ெில் தவளிகய க ோயிருந்ெ எனது நண் ரும் மனனவியும் உள்கள வந்துதேோண்டிருந்ெனர். அவர்ேனளப்
ோர்த்து “வோருங்கேோ. ஏன் இவ்வளவு கலட்;” என்று
அவர்ேனளக் குெலம் விெோரித்துவிட்டுப்
ிள்னளேனளப்
ோர்த்து
“ெோப் ோடு தறடி - னே ேோல்ேனளக் ேழுவிக்தேோண்டு எல்லோரும் வோருங்கேோ ெோப் ிடலோம்” என்று கூறிவிட்டு எனது மனனவி; உள்கள தென்றுவிட்டோள்.
நினறவு.
சி.வ.இரத்தினசிங்கம் நன்றி:ஞோனம்
87
நிலம்
கோற்று
இந்ெ நிலம் கவறு
ேோற்னற இழுத்து,
இந்ெ வோழ்க்னே கவறு
மருந்து குப் ியில் அனடத்ெோன்
இந்ெ ேனவு கவறு
எந்ெிரத்ெில் சுருக்ேி வியோ ோரி.
இந்ெ நிலத்ெில், ேனனவ வினெத்து,
முனளக்கும் வோழ்க்னே கவறு. முனளத்ெ வோழ்க்னேயில், நினனவுக்குள் ஊரும் எண்ணம் கவறு. ின்னம் கவறு
ின்னத்ெின் துேள் கவறு
னலதயன்று,
ேோற்றுக்குப் ினய ன் மருத்துவன்.
பூக்கும் நினனவு கவறு.
எண்ணத்ெின்
உன் சுவோெத்ெில் தூய்னம இல்
ேிரோமம் நீ,
ரிந்துனரத்ெோ
ிரிந்து, நேரம் ேண்ட
விழுங்குேிறோய்
ேோற்றுக்குப் ிேனள.
துேளின் அணு கவறு
ேவினெ எழுெ நோன்
நீ கவறு, நோன் கவறு,
ேோசு
யோர் கவரு?
ேோற்று வோங்ே நீ
ோர்க்ே அவன்
ேண் எட்டோ துரத்ெில் அம்மோவின் குரல்.
ஜி கஷண
ன்
88