Δώρος Αντωνιάδης - Στο μάτι του ταύρου by Kastaniotis Editions

ANTONIADIS_MATI sel_Final_Layout 1 15/06/2015 7:38 ΜΜ Page 5

ΔΩΡΟΣ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗΣ

ΣΤΟ ΜΑΤΙ τΟΥ ΤΑΥΡΟΥ Αστυνομικό μυθιστόρημα

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ

ANTONIADIS_MATI sel_Final_Layout 1 15/06/2015 7:38 ΜΜ Page 6

Το 50% των εσόδων του συγγραφέα από την πώληση του βιβλίου δίνονται για την ενίσχυση του έργου του συλλόγου «Νοσηλεία» (http://www.nosilia.org.gr/). ©

Έτος 1ης έκδοσης: 2015 Aπαγορεύεται η αναδημοσίευση ή αναπαραγωγή του παρόντος έργου στο σύνολό του ή τμημάτων του με οποιονδήποτε τρόπο, καθώς και η μετάφραση ή διασκευή του ή εκμετάλλευσή του με οποιονδήποτε τρόπο αναπαραγωγής έργου λόγου ή τέχνης, σύμφωνα με τις διατάξεις του ν. 2121/1993 και της Διεθνούς Σύμβασης Βέρνης-Παρισιού, που κυρώθηκε με το ν. 100/1975. Επίσης απαγορεύεται η αναπαραγωγή της στοιχειοθεσίας, σελιδοποίησης, εξωφύλλου και γενικότερα της όλης αισθητικής εμφάνισης του βιβλίου, με φωτοτυπικές, ηλεκτρονικές ή οποιεσδήποτε άλλες μεθόδους, σύμφωνα με το άρθρο 51 του ν. 2121/1993.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ Α.Ε. ΓΡΑΦΕΙΑ: Θεμιστοκλέους 104, 106 81 Αθήνα ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ: Ζαλόγγου 11, 106 78 Αθήνα % 210-330.12.08 – 210-330.13.27 FAX: 210-384.24.31

e-mail: info@kastaniotis.com www.kastaniotis.com ISBN 978-960-03-5922-0

ANTONIADIS_MATI sel_Final_Layout 1 15/06/2015 7:38 ΜΜ Page 7

ΚΕΦΑΛΑΙΑ

ΜEΡΟΣ ΠΡΩΤΟ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Αθήνα, σήμερα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Θεσσαλονίκη, πριν . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Αθήνα, σήμερα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Θεσσαλονίκη, πριν . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Αθήνα, σήμερα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Θεσσαλονίκη, πριν . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Αθήνα, σήμερα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Θεσσαλονίκη, πριν . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Αθήνα, σήμερα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

ΜEΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Θεσσαλονίκη, πριν . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Αθήνα, σήμερα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Θεσσαλονίκη, πριν . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Αθήνα, σήμερα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Θεσσαλονίκη, πριν . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Αθήνα, σήμερα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Θεσσαλονίκη, πριν . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

22 29 41 50 59 71 78 86

103 115 124 134 141 147

Μ E Ρ Ο Σ Τ Ρ Ι Τ Ο . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 155

Αθήνα, σήμερα Αθήνα, σήμερα Αθήνα, σήμερα Αθήνα, σήμερα Αθήνα, σήμερα Αθήνα, σήμερα

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 157 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 164 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 173 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 184 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 188 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 195 7

ANTONIADIS_MATI sel_Final_Layout 1 15/06/2015 7:38 ΜΜ Page 8

Αθήνα, σήμερα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Αθήνα, μετά . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Βιέννη, Χριστούγεννα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Αθήνα, Πρωτοχρονιά . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

203 211 215 220

ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 229

ANTONIADIS_MATI sel_Final_Layout 1 15/06/2015 7:38 ΜΜ Page 9

στην Αγγελική, στον Ανδρέα και στον Γιάννη

ANTONIADIS_MATI sel_Final_Layout 1 15/06/2015 7:38 ΜΜ Page 10

ANTONIADIS_MATI sel_Final_Layout 1 15/06/2015 7:38 ΜΜ Page 11

Μέρος Πρώτο

Σε προσκαλώ στο θάνατό μας. Θα έρθεις; Σε προειδοποιώ: δε θα δεχτώ το «όχι» ως απάντηση. Μα τι βλέπω; Δάκρυα είναι αυτά; Υποθέτω τότε πως συμφωνείς, αν κρίνω από τη συγκίνησή σου. Κι εγώ έκλαψα όταν συνέλαβα την ιδέα. Όμως μην κλαις άλλο. Αφέσου σ’ εμένα. Όλα τώρα αρχίζουν. Σου υπόσχομαι πως δε θα νιώσεις τίποτα παρά μόνο ηδονή. Και μην ξεχνάς: δεν είσαι εσύ το πρώτο θύμα. Το πρώτο θύμα ήμουν εγώ. Σε λίγο θα έρθει κι ο επίτιμος καλεσμένος μας. Ας τελειώνουμε. Γράφε μόνο πιο γρήγορα. Πρέπει να προλάβουμε, μη μας βρει έτσι. Το σχέδιό μου δεν μπορεί να αποτύχει!

ANTONIADIS_MATI sel_Final_Layout 1 15/06/2015 7:38 ΜΜ Page 12

ANTONIADIS_MATI sel_Final_Layout 1 15/06/2015 7:38 ΜΜ Page 13

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

Αθήνα, σήμερα

ΙΩΘΩ τη δόνηση του κινητού πάνω στο κομοδίνο, πριν καν ξεκινήσει το πρελούδιο του «Forever Young» των Alphaville. Χάνω αρκετό χρόνο να το βρω κάτω από τα ρούχα και τα βιβλία όπου είναι κρυμμένο. «Let us die young or let us live forever» είναι ο τελευταίος στίχος που ακούω πριν το σηκώσω. «Πέτρο, καλημέρα. Έχουμε ένα πτώμα στο Χαλάνδρι...» μου λέει ο Αθανασίου, αφήνοντας επίτηδες τη φράση του μετέωρη. Με ξέρει καλά. Δεν απαντώ. «Πέτρο; Με ακούς;» «Και γιατί θα έπρεπε να με ενδιαφέρει;» λέω μέσα από τα δόντια μου. «Ε, χμ, η περίπτωση είναι ιδιαίτερη, θα χρειαζόμασταν λίγη βοήθεια», μου απαντά διστακτικά. «Είναι ακόμα πολύ πρωί και δε νιώθω...» «Πέτρο, μόνο εσύ μπορείς να βγάλεις άκρη», λέει ο Αθανασίου και συνεχίζει σχεδόν ψιθυρίζοντας, «Άλλωστε νομίζω πως θα ήθελες να το δεις αυτό». Ναι, με ξέρει αρκετά καλά. «Οκέι, έρχομαι. Στείλε μου σε μήνυμα τη διεύθυνση», λέω και το κλείνω. Δε μου αρέσει το απότομο ξύπνημα, γι’ αυτό και δε βάζω ποτέ ξυπνητήρι. Κάθε φορά που τα όνειρά μου μένουν ατέλειωτα, ξινίζω τη μούρη σαν να έχω δαγκώσει λεμονόκουπα. Έχω την ίδια στραβωμένη έκφραση όπως όταν κόβουν τους τίτλους τέλους των ταινιών στα κανάλια. Καθένας μας αποζητά και ικανοποιείται από διαφορετικά πράγματα. Σε κάποιον αρκεί απλώς να δει μια καλή ταινία. Θέλει να ψυχαγωγηθεί, να περάσει την ώρα του. Εγώ αγωνιώ να μάθω ποιος τη δημιούργησε. 13

ANTONIADIS_MATI sel_Final_Layout 1 15/06/2015 7:38 ΜΜ Page 14

Θέλω να ξέρω ποιοι ευθύνονται για την ψυχαγωγία μου ή για τη βαρεμάρα μου. Η ταινία για μένα δεν τελειώνει όταν τραγουδήσει η χοντρή. Τελειώνει μετά το χειροκρότημα, το encore και τα λουλούδια στους πρωταγωνιστές. Τελειώνει όταν όλα έχουν τελειώσει. Ανάβω το φως στο κομοδίνο και σηκώνομαι όπως όπως. Με πιάνει μια μικρή σκοτοδίνη. Ξανακάθομαι. Σηκώθηκα απότομα. Αρπάζω τα χτεσινοβραδινά ρούχα, σιγομουρμουρίζω ένα «Καλημέρα, φεύγω» στην Ελπίδα που προσπαθούσε να ξανακοιμηθεί και σηκώνομαι. Αργά αυτή τη φορά. Είμαι οκέι. Το μάτι μου πέφτει φευγαλέα στο Περί της Συντομίας της Ζωής του Σενέκα. Το διάβαζα χτες βράδυ πριν αποκοιμηθώ. Σε λίγο κλείνω τα σαράντα πέντε και το θέμα τού αν αληθινά ζούμε έτσι όπως έχουμε επιλέξει να ζούμε απασχολεί την ανθρωπότητα πάνω από δυο χιλιάδες χρόνια. Γαμώτο! Περνάω να τσεκάρω τα παιδιά. Αγγελούδια. Βέβαια. Αφού όλη μέρα χτες έκαναν άνω κάτω τον κόσμο. Τα φιλάω και πάω στην κουζίνα. Το στομάχι μου γουργουρίζει σαν 72άρι παπάκι με μανιβέλα που δεν παίρνει μπροστά. Βγάζω μπολ, γάλα και δημητριακά. Κάποιες συνήθειες απλώς δεν είναι συνήθειες. Είναι ανάγκες. Όσο βιαστικός κι αν είμαι, δεν μπορώ να φύγω χωρίς να φάω το πρωί. Δε λειτουργώ. Όπως τρώω, διαβάζω στα πεταχτά τις ειδήσεις στο κινητό μου. Κρίση εδώ, κρίση εκεί, κρίση παραπέρα. Χάρηκε σύσσωμη η κυβέρνηση για τη δόση που θα μας σώσει. Θα ξημερώσουν καλύτερες μέρες. Να θυμηθώ να χαρώ. Ξαφνικά ακούω τον Βουτσά να λέει «Φσστ, μπόινγκ». Έχω e-mail. Κοιτάζω. Έξι το σύνολο. Ένα σημερινό και πέντε με χτεσινοβραδινή ημερομηνία. Θα τα δω μετά. Ελέγχω το ημερολόγιο. Έχει μόνο έναν αριθμό σαν ολοήμερο συμβάν: 28. Είκοσι οκτώ μέρες ακόμα. Είχα υποβάλει την παραίτησή μου στο Τμήμα Ανθρωποκτονιών λίγες μέρες πριν. Με φώναξε για εξηγήσεις ο Αργυρός, ο διευθυντής μου. Εμφανισιακά ο Αργυρός θυμίζει τον Μπάτσο Μήτσο του Λαζόπουλου. Μόνο εμφανισιακά ευτυ14

ANTONIADIS_MATI sel_Final_Layout 1 15/06/2015 7:38 ΜΜ Page 15

χώς. Στο γραφείο του εκείνη την ώρα, εκτός από τον ίδιο, βρίσκονταν η Λίνα η γραμματέας του, μια τριαντάρα ζωντοχήρα που ξεχνούσε να πάει σπίτι της, ο Αθανασίου ο βοηθός μου και δύο προϊστάμενοι άλλων τμημάτων. Ο Αργυρός ζήτησε να μείνουν και αυτοί μέσα. Είπα σε όλους πως χρειαζόμουν επειγόντως μια μεγάλη αλλαγή κατεύθυνσης, ένα πίβοτ, στροφή 180 μοιρών. Αυτό. Με κοιτούσαν σαν χάνοι. Προφανώς θα πίστευαν πως υπάρχει και συνέχεια. Ίσως περίμεναν πως θα ανέλυα περισσότερο το σκεπτικό μου. Σκέφτηκα προς στιγμήν να τους έκανα μια εισαγωγή στις βασικές κινήσεις του μπάσκετ. Δεν είχε νόημα. Μόνο ο Αθανασίου κατάλαβε τι εννοούσα. Ήξερε. Του είχα μιλήσει. Θα αναλάμβανε χρέη προϊσταμένου αμέσως μετά την αποχώρησή μου, δηλαδή σε ένα μήνα περίπου. Τυπικά λοιπόν ανήκα ακόμα στο Σώμα. Ντύνομαι στα όρθια. Βγάζοντας το κεφάλι από το λαιμό της μπλούζας, κοιτάζω προς τη βιβλιοθήκη. Έχω μια κρίση νοσταλγίας. Όταν το παρόν πάει σκατά, ψάχνεις στήριξη στο παρελθόν. Πριν από αρκετά χρόνια είχα περάσει με κατατακτήριες στο δεύτερο έτος στο Μαθηματικό της Αθήνας. Τα μαθηματικά ήταν πάντα η μεγάλη μου αγάπη, η ερωμένη που τα είχαμε για ένα διάστημα. Δεν την τελείωσα ποτέ τη σχολή. Ίσως γι’ αυτό να μου έμεινε η καψούρα. Προσπαθούσα, παρακολουθούσα κάνα μάθημα αν βόλευαν οι ώρες, έφτασα να χρωστάω καμιά δεκαριά μαθήματα. Δεν είχα χρόνο να συνεχίσω. Η δουλειά δε μου άφηνε περιθώρια να ασχοληθώ με οτιδήποτε άλλο. Αφού γνώρισα την Ελπίδα, τα μαθηματικά έγιναν οριστικά παρελθόν. Το μόνο που μου έχει μείνει είναι το χόμπι να διαβάζω για παράδοξα, για τον Ζήνωνα τον Ελεάτη, τον Επιμενίδη και τον Σρέντινγκερ με τη γάτα του. Στη βιβλιοθήκη μας είχα κρατήσει σε μια γωνιά τα βιβλία της σχολής. Τα διακρίνω στο πάνω πάνω ράφι δεξιά, σε πίσω σειρά. Μπροστά τους έχουν μπει διάφορα άλλα, κυρίως ταξιδιωτικοί οδηγοί και χάρτες από τον καιρό που ξεκλέβαμε χρόνο με την Ελπίδα για να αλλάξουμε παραστάσεις. Πλησιάζω. Είναι όλα εδώ: Θεωρία Αριθμών, Άλ15

ANTONIADIS_MATI sel_Final_Layout 1 15/06/2015 7:38 ΜΜ Page 16

γεβρα, Απειροστικός Λογισμός, Διαφορική Γεωμετρία, Πιθανότητες, Στατιστική, Τοπολογία, Διαφορικές Εξισώσεις, Αλγεβρική Πληροφορική, Βάσεις Δεδομένων... Τεντώνω το χέρι, τα χαϊδεύω. Δεν έχουν τόση σκόνη όση θα περίμενα. Ανοίγω την πόρτα και κοιτάζω έξω. Βλέπω στον ορίζοντα τα σύννεφα να φεύγουν μακριά. Ωραίος καιρός. Όταν ήμουν μικρός, το φθινόπωρο δε μου άρεσε, γιατί ήταν η εποχή αμέσως μετά το καλοκαίρι, τότε που δεν είχαμε σχολείο, μέναμε ξύπνιοι μέχρι αργά, κάναμε μπάνιο στη θάλασσα, βλέπαμε τον παππού και τη γιαγιά, τρώγαμε παγωτά, κοζάραμε τα κορίτσια με σορτσάκια. Ήταν το συνώνυμο της ξενοιασιάς. Μεγάλος αγάπησα το φθινόπωρο, όταν το να φάω παγωτό ή να κοιμηθώ πιο αργά ήταν επιλογή μου, όταν παρατήρησα πως τα κορίτσια φοράνε πιο συχνά σορτσάκια απ’ ό,τι το καλοκαίρι. Χαιρόμουν να ανεβαίνω στη μηχανή χωρίς να ιδρώνω και μου άρεσε η απρόβλεπτη αλλαγή καιρού. Το ότι ξαφνικά έπιανε μια βροχή και σου άλλαζε τα δεδομένα. Το φθινόπωρο με ιντρίγκαρε. Παίρνω μπουφάν, κράνος, και βγαίνω έξω στο γκαράζ. Ακούω ήχο από άνοιγμα καπακιού μπίρας. Μήνυμα. Ο Αθανασίου μου έστειλε τη διεύθυνση που του ζήτησα. Την αντιγράφω στην εφαρμογή ΧΑΡΤΕΣ και πέντε δευτερόλεπτα μετά βλέπω ακριβώς πώς να πάω. Πατάω τη μίζα της Z1000 και η μηχανή της γουργουρίζει σαν γάτα που της χαϊδεύεις το λαιμό. Ανάβουν όλες οι ενδεικτικές λυχνίες. Κοιτάζω από συνήθεια το ψηφιακό ρολόι στο καντράν. Η ώρα είναι 7:22. Ξημερώνει άλλη μια γλυκιά φθινοπωρινή μέρα, από τις τελευταίες του Νοεμβρίου. Τα Χριστούγεννα πλησιάζουν. Θέλω να έχω τελειώσει με όλα μέχρι τότε. Έχω υποσχεθεί στην Ελπίδα και στα παιδιά πως γιορτές θα κάνουμε φέτος μόνοι μας στο εξωτερικό. Δεν τους έχω πει βέβαια πως τα εισιτήρια για τη Βιέννη είναι μιας διαδρομής. Η πρωινή δροσιά με ξυπνάει εντελώς. Τέτοια ώρα δεν έχει ιδιαίτερη κίνηση στους δρόμους. Βρίσκω ευκαιρία και γκαζώνω λίγο παραπάνω. Φτάνω στο Χαλάνδρι μέσα σε δέκα λε16

ANTONIADIS_MATI sel_Final_Layout 1 15/06/2015 7:38 ΜΜ Page 17

πτά. Παρατηρώ πως η Σήμανση και ο Αθανασίου βρίσκονται ήδη εδώ. Σηκώνω τη ματιά και κοιτάζω το κτήριο. Πολυκατοικία-κουτί. Τυπική της περιόδου των αρχών της δεκαετίας του ’80. Τότε που στην Ελλάδα αντιμετώπιζαν τους αρχιτέκτονες ως καλλιτέχνες και τους θεωρούσαν περιττούς στις οικοδομές. Κατεβάζω το σταντ, βάζω το κράνος πάνω στο ντεπόζιτο, τα γάντια στις τσέπες, παίρνω μια ανάσα και προχωρώ. Άλλη μία και τέλος. Άλλη μία τελευταία. «Καλημέρα, παιδιά», απευθύνομαι σε όλους, αλλά κοιτάζω επίμονα τον Αθανασίου. Με πλησιάζει. Οι υπόλοιποι χαιρετούν με ένα νεύμα και συνεχίζουν τη δουλειά τους. «Η Δήμητρα Καλογήρου, τριάντα οκτώ ετών, κάτοικος Κάτω Χαλανδρίου, τηλεφώνησε στο 100. Τη συνέδεσαν με την υπηρεσία στις 6:13, όταν δήλωσε πως βρήκε το γείτονά της μάλλον νεκρό, να κείτεται γυμνός στο σαλόνι του ισόγειου διαμερίσματός του, στην πολυκατοικία όπου διέμεναν και οι δύο. Έβγαζε πρωινή βόλτα το σκύλο της όταν τον είδε. Πρώτος έφτασα εγώ. Τον βρήκα ανάσκελα, με ανοιχτά χέρια και τα πόδια σε έκταση. Επαλήθευσα πως δεν είχε σφυγμό. Τηλεφώνησα αμέσως στη Σήμανση και μετά σ’ εσένα», με ενημερώνει στα γρήγορα ο Αθανασίου, βαδίζοντας ταυτόχρονα προς την είσοδο της πολυκατοικίας. Φτάνουμε στην πόρτα του σπιτιού και μπαίνουμε μέσα. Στο χολ βλέπω μια γυναίκα. Ωραία γκόμενα. Αθλητικό κορμί, πρόσωπο ακόμα δεν μπορώ να δω. Είναι σκυμμένη. Δείχνει προσηλωμένη σε κάτι. Έχει κόκκινο λαμπερό μαλλί, σπαστό μακρύ, πιασμένο κότσο. Φοράει γκρι σκούρο κολάν με ανακλαστικά και ένα τεχνικό ισοθερμικό κόκκινο φωσφοριζέ μπουφάν. Της αρέσει το τρέξιμο στους δρόμους. Συγκεκριμένα το βραδινό τρέξιμο. Πίσω της βλέπω τρομαγμένο να κουρνιάζει ένα σκυλί. «Χμ, η κυρία Καλογήρου;» ξεροβήχω. «Πέτρος Ελευθεριάδης. Είμαι ο υπεύθυνος των ερευνών», της λέω και απλώνω το χέρι μου. 17 2 – Στο μάτι του ταύρου

ANTONIADIS_MATI sel_Final_Layout 1 15/06/2015 7:38 ΜΜ Page 18

Σηκώνει το πρόσωπό της. Ανοιχτόχρωμο δέρμα, εύθραυστο. Διακρίνω μερικές γαλάζιες φλέβες στο μέτωπο και στα ζυγωματικά της. Δε φοράει μέικαπ. Μάτια καστανοπράσινα που με καρφώνουν και χείλη ελαφρώς σκασμένα να γυαλίζουν από το ροζ λιποζάν. Με το κόκκινο μαλλί μού θυμίζει λίγο την Τζέσικα Ράμπιτ. Ελπίζω τουλάχιστον να μη με βλέπει σαν τον Έντι Βάλιαντ. Οι βλεφαρίδες της πεταρίζουν στιγμιαία. Δε μιλάει. Είναι ακόμα σοκαρισμένη. Παρατηρώ στο χέρι της ένα κινητό. Απ’ όσο μπορώ να διακρίνω, είναι ανοιχτό στο Facebook. «Δεν πιστεύω να ενημερώσατε τους φίλους σας για το συμβάν;» τη ρωτάω δείχνοντας το κινητό της και ρίχνοντας μια άγρια ματιά στον Αθανασίου, που ξέχασε προφανώς να της το αναφέρει. «Καλύτερα να περιμένετε πρώτα μέχρι να ολοκληρώσουμε την έρευνα». «Βεβαίως, δεν είχα σκοπό, δεν... Δεν το ήξερα», μου απαντάει σαστισμένη, κλείνοντας το κινητό. «Δήμητρα Καλογήρου», μου λέει και μου δίνει το χέρι της. Χέρι ζεστό αλλά ταλαιπωρημένο. Ίσως απεριποίητο, ελαφρώς τραχύ, από δουλειές του σπιτιού και έκθεση στο κρύο. Κρίνοντας από τη συνολική αμφίεση και τα χείλη της, μάλλον από το τρέξιμο τις κρύες νύχτες του χειμώνα. Δικιά μας. Χαμογελάω. «Θα σας δω ξανά σε λίγο», της λέω και την αφήνω προσωρινά στον Αθανασίου. Προχωράω στο σαλόνι. Στο κέντρο του σαλονιού κείτεται το πτώμα. Είναι ένας γυμνός άντρας με ανοιχτά χέρια και πόδια. Στο κεφάλι φοράει μία διάφανη σακούλα πολυμπάγκ, η οποία είναι τυλιγμένη στο λαιμό με ένα κορδόνι παπουτσιών χρώματος μαύρου. Φαίνονται καθαρά τα χαρακτηριστικά του. Δείχνει λίγο μικρότερος από μένα, κάπου μεταξύ τριάντα πέντε με σαράντα. Mελαψός με αμυγδαλωτά μαύρα μάτια και ξυρισμένο κεφάλι, χωρίς άλλο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό. Κάτι μου θυμίζει έτσι όπως τον βλέπω, αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ. Αν είχε κοτσίδα, θα έλεγα πως μοιάζει στον Τονγκ Πο, αλλά στο πιο γλυκό του. Ψηλός 18

ANTONIADIS_MATI sel_Final_Layout 1 15/06/2015 7:38 ΜΜ Page 19

αλλά όχι ντερέκι. Σίγουρα μεγαλόσωμος. Τουλάχιστον εκατό με εκατόν δέκα κιλά. Θα μπορούσες εύκολα να τον περάσεις για παλαιστή. Το αντίθετο από μένα δηλαδή, που τα εκατόν ογδόντα εφτά εκατοστά μου στηρίζονται σε μόλις εβδομήντα οκτώ κιλά. Δύσκολο να τον κουμαντάρει κάποιος, σκέφτομαι, οπότε η αυτοκτονία ίσως να είναι μια εκδοχή. Εκ πρώτης όψεως δεν έχει άλλα σημάδια, εκτός από κάτι σαν τατουάζ ψηλά στο στήθος. Σκύβω να δω καλύτερα. Είναι από αίμα. Ένα κεφαλαίο γράμμα, ένα πεζό γράμμα και ένας αριθμός, ύψους πέντε εκατοστών περίπου το καθένα. Ίσως η αρχή μιας πρότασης. Αν 3, αυτό γράφει. Κοιτάζω πιο χαμηλά. Στο δεξί χέρι κρατάει σφιχτά ένα χαρτί διπλωμένο. Στα γεννητικά του όργανα φαίνεται κάτι που θα μπορούσε να είναι μια μικρή ποσότητα σπέρματος. Στο χαλί δίπλα στο αριστερό χέρι υπάρχει ένα πατσαβούρι ποτισμένο με αίμα. Γυρίζω ξανά πίσω στο χολ για να μιλήσω στην Καλογήρου. «Ενημερώθηκα από τον κύριο Αθανασίου για τα όσα του είπατε, αλλά θα ήθελα, αν δε σας πειράζει, να μου τα ξαναπείτε κι εμένα», της λέω. Η Καλογήρου συγκατένευσε και άρχισε την εξιστόρησή της. «Σας ορκίζομαι πως δε μετακίνησα απολύτως τίποτα. Έχω δει όλους τους κύκλους του CSI και ξέρω πολύ καλά τι πρέπει να κάνω σε τέτοιες περιπτώσεις», μου εκμυστηρεύεται πολύ σοβαρά, σχεδόν συνωμοτικά. «Χίλια συγγνώμη που ο Κούκης μου δεν κρατήθηκε και μόλις είδε το πτώμα αποφάσισε πως έπρεπε να... σημαδέψει άμεσα την περιοχή του», συνεχίζει κοιτώντας προσποιητά άγρια προς τα κάτω, στα πόδια της. Κατεβάζω τη ματιά μου. Το σκυλί καθόταν μαζεμένο πίσω από τα κίτρινα αθλητικά παπούτσια της. Το παρατηρώ καλύτερα. Είναι ένα γλυκύτατο μπασταρδάκι που θυμίζει τον Ραντανπλάν. Το χαϊδεύω και μου το ανταποδίδει κουνώντας την ουρά του. Ξαναγυρνάω στην Καλογήρου και την προτρέπω να συνεχίσει. 19

ANTONIADIS_MATI sel_Final_Layout 1 15/06/2015 7:38 ΜΜ Page 20

«Μόλις έφτασε το ασανσέρ στο ισόγειο από τον τρίτο όπου μένω, αντί ο Κούκης να τρέξει ευθεία προς την κεντρική είσοδο, όπως κάνει κάθε πρωί, έστριψε απότομα δεξιά και σπρώχνοντας με φόρα τη μισάνοιχτη πόρτα του διαμερίσματος του... του... Συγγνώμη, αλλά ακόμα δεν...» «Ξέρω, είστε αναστατωμένη, αλλά είναι σημαντικό να μου πείτε τώρα ό,τι θυμάστε. Μπορείτε να συνεχίσετε; Μήπως θα θέλατε ένα ποτήρι νερό;» «Όχι, όχι, είμαι εντάξει», μου λέει η Καλογήρου. Παίρνει μια βαθιά ανάσα. «Σπρώχνοντας με φόρα την πόρτα, με τράβηξε με ορμή στο σαλόνι. Όπως έμπαινα μέσα, δεν έβλεπα τίποτα. Ήταν σκοτάδι ακόμα έξω. Για λόγους οικονομίας εδώ και δύο χρόνια δεν ανάβουμε τα κοινόχρηστα φώτα της εισόδου. Επειδή δεν υπήρχε κανένα φως ούτε μέσα στο διαμέρισμα, σκουντούφλησα πάνω σε κάτι κι έπεσα κάτω μπρούμυτα, πηδώντας ουσιαστικά από πάνω του. Ταυτόχρονα μου ξέφυγε μια κραυγή από την τρομάρα μου. Σηκώθηκα με προσοχή. Άπλωσα το χέρι μου στον απέναντι τοίχο και κατάλαβα περίπου πού ήμουν. Ψηλάφισα για τους διακόπτες των φώτων –που ευτυχώς είναι στο ίδιο σημείο με τους διακόπτες στο δικό μου διαμέρισμα– και αντίκρισα αυτό το τρομερό θέαμα. Πρέπει να ούρλιαξα ακόμα δυνατότερα από πριν, αλλά από κει και πέρα δε θυμάμαι πολλά. Από τις φωνές μου πάντως ξύπνησα τους ενοίκους του πρώτου ορόφου, την οικογένεια Αριστείδου από την Κύπρο. Κατέβηκαν με τις ρόμπες τους άρον άρον να δουν τι συμβαίνει. Εν τω μεταξύ ο Κούκης είχε ήδη ουρήσει στο δεξί γόνατο του Σταύρου. Το μόνο που θυμάμαι μετά είναι να πληκτρολογώ 100 στο κινητό μου». «Μήπως είδατε κάποιον να φεύγει; Προσέξατε κάτι περίεργο;» τη ρωτάω. «Όχι. Δε θυμάμαι τίποτ’ άλλο. Σίγουρα πάντως δεν είδα άλλον άνθρωπο πουθενά». «Γνωριζόσασταν με το θύμα; Κάνατε παρέα; Ξέρετε αν είχε κάποια σχέση;» 20

ANTONIADIS_MATI sel_Final_Layout 1 15/06/2015 7:38 ΜΜ Page 21

«Δε λέγαμε τίποτα παραπάνω από ένα γεια. Όσο για το αν είχε σχέση, δεν μπορώ να ξέρω, αλλά γενικά ήταν κοινωνικός. Τον είχα πετύχει αρκετές φορές έξω με κόσμο. Κυρίως με γυναίκες. Πάντα χαμογελαστός και ευγενικός ήταν. Παρά το λίγο άγριο παρουσιαστικό του, δε σε φόβιζε. Το αντίθετο». «Εντάξει λοιπόν», της λέω. «Σας ευχαριστώ πολύ για όλα. Ίσως χρειαστεί να σας καλέσουμε στο τμήμα για μια συμπληρωματική κατάθεση. Ξέρω πως είναι δύσκολο να κάνετε αυτό που θα σας πω, αλλά προσπαθήστε να ξεκουραστείτε τώρα και να ηρεμήσετε». Βγάζω από την τσέπη την επαγγελματική μου κάρτα και της τη δίνω. «Αν θυμηθείτε οτιδήποτε άλλο, να με καλέσετε. Α, και κάτι τελευταίο. Ακούσατε μήπως κανέναν περίεργο θόρυβο πιο πριν το πρωί; Ή μήπως χτες βράδυ;» Σήκωσε τους ώμους της. «Δε θυμάμαι τίποτα. Μάλλον όχι. Από την άλλη, τι να ακούσω από τον τρίτο;» μου απαντάει. «Έχετε δίκιο», λέω και γυρνάω στον Αθανασίου «Νίκο, συνόδεψε, σε παρακαλώ, την κυρία Καλογήρου μέχρι το σπίτι της». Μόλις φεύγουν, προχωράω ξανά μέσα στο σαλόνι. Στέκομαι και πάλι πάνω από το πτώμα. Παρατηρώ το πρόσωπό του. Είμαι σίγουρος πως τον ήξερα πριν καταντήσει έτσι. Φοράω τα γάντια μου και βγάζω το σημείωμα από το χέρι του. Δεν ήταν δύσκολο να το τραβήξω. Σαν κάποιος να του το σφήνωσε μετά. «Πώς λεγόταν ο τύπος;» ρωτάω τον Αθανασίου μόλις επιστρέφει. «Το θύμα είναι ο Σταύρος Αναγνώστου. Ψυχολόγος. Έχει συνεργαστεί και μ’ εμάς μερικές φορές στο παρελθόν. Δεν τον θυμάσαι;»