Λεονάρδο Παδούρα - Μάσκες

PADOURA sel_DD_Layout 1 22/10/2010 5:43 ΜΜ Page 9

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

9

Παίρνοντας­κάποια­ποιητική­ελευθερία,­σε­τούτο το­μυθιστόρημα­έχω συμπεριλάβει μεγαλύτερης ή­μικρότερης­έκτασης κείμενα­του­Βιρχίλιο Πινιέρα,­του­Σεβέρο­Σαρντούι,­του­Ντάσιελ­Χάμετ, του­Αμπίλιο­Εστέβες,­του­Αντονέν­Αρτώ,­του­Ελισέο­Διέγο,­της­Ντάλια­Ακόστα­και­του Λεονάρδο­Παδούρα,­καθώς­και­διάφορα­ημιεπίσημα­ντοκουμέντα­και ορισμένες περικοπές από­τα­Ευαγγέλια.­Σε­περισσότερα από­ένα­σημεία τα­μεταμόρφωσα,­σε­άλλα­μέχρι­και­που­τα­βελτίωσα,­και­σχεδόν παντού αφαίρεσα­τα­εισαγωγικά­που­χρησιμοποιούσαν­παλιότερα­σε ανάλογες­περιπτώσεις. Επιπλέον,­θέλω­να­ευχαριστήσω,­για­το­χρόνο και­το­ταλέντο­που επένδυσαν­στην­ανάγνωση­και­τη­διόρθωση­των­αρχικών­εκδοχών­του βιβλίου,­τους­παρακάτω­φίλους:­Λούρδες­Γκόμες,­Αμπρόσιο­Φορνέτ, Άλεξ­Φλέιτες,­Νορμπέρτο­Κοδίνα,­Αρτούρο­Αράνγκο,­Ροδόλφο­Πέρες Βαλέρο,­Χούστο­Βάσκο, Χισέλα­Γκον­σάλες,­Ελένα­Νούνιες­και,­ασφαλώς,­τη­Λουσία­Λόπες­Κολ.­Τέλος,­όπως­πάντα,­προειδοποιώ πως­τα πρόσωπα­και­τα­γεγονότα­αυτού­του­βιβλίου­είναι­έργο­της­φαντασίας μου,­παρόλο­που­θυμίζουν­αρκετά­την πραγματικότητα.­Ο­Μάριο­Κόντε­είναι­μια­μεταφορά,­όχι­ένας­αστυνομικός,­και­η­ζωή­του­απλώς­εκτυλίσσεται­μέσα­στον­πιθανό­χώρο­της­λογοτεχνίας.

PADOURA sel_DD_Layout 1 22/10/2010 5:43 ΜΜ Page 10

PADOURA sel_DD_Layout 1 22/10/2010 5:43 ΜΜ Page 11

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΟΥ 1989

ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ:­ [...] Όχι,­ δεν­ υπάρχει­ καμία­ πιθανή

διέξοδος. ΟΡΕΣΤΗΣ:­Μένει­το­σόφισμα. ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ:­ Ασφαλώς.­ Σε­ μια­ πόλη­ τόσο­ ματαιό-

δοξη­ όπως­ αυτή,­ με­ ανδραγαθήματα­ που­ ποτέ δεν­έγιναν­πραγματικότητα,­με­μνημεία­που­ποτέ δεν­αναγέρθηκαν,­με­αρετές­τις­οποίες­ουδείς­εφαρ­μόζει,­το­σόφισμα­είναι­το­κατεξοχήν­όπλο.­Αν­κά­ποια­από­τις­συνετές­γυναίκες­σού πει­πως­είναι δημιουργική συγγραφέας­τραγωδιών,­μην­τολμήσεις­να­της­αντιμιλήσεις·­αν­ένας­άνδρας­σε­διαβεβαιώσει­ότι­είναι­ο­απόλυτος­κριτικός,­υποστήριξέ τον­ στο­ ψέμα­ του.­ Πρόκειται,­ μην­ το­ λησμονείς, για­μια­πόλη­στην­οποία­οι­πάντες­θέλουν­να­τους κοροϊδεύουν. ΒΙΡΧΙΛΙΟ ΠΙΝΙΕΡΑ Ελέκτρα­Γκαριγκό,­πράξη­ΙΙΙ

Πρώτα απ’­όλα­έχει­σημασία­να­αποδεχτούμε­ότι το­ θέατρο,­ όπως­ και­ η­ πανούκλα,­ είναι­ ντελίριο και­είναι μεταδοτικό. ΑΝΤΟΝΕΝ ΑΡΤΩ Το θέατρο­και­το­είδωλό του

Όλοι­φοράμε­μάσκες. ΜΠΑΤΜΑΝ

PADOURA sel_DD_Layout 1 22/10/2010 5:43 ΜΜ Page 13

τα­πάντα.­Η­ζέστη­πέφτει­σαν­μανδύας­από­κόκκινο­μετάξι,­ εφαρμοστός­ και­ πυκνοϋφασμένος,­ τυλίγοντας­ τα σώματα,­τα­δέντρα,­τα­αντικείμενα,­για­να­ενσταλάξει μέσα­τους το­σκοτεινό δηλητήριο­της­απελπισίας­και­τον­πιο­αργό­και­σίγουρο­θάνατο.­Είναι­μια­τιμωρία­χωρίς­εφέσεις­και­ελαφρυντικά,­που­μοιάζει­να­έχει­βαλθεί να­εξολοθρεύσει­ολόκληρη­την­ορατή­οικουμένη,­παρόλο­που η­θανατερή­της­δίνη­θα­’πρεπε­να έχει­επιπέσει­στην­αιρετική­πόλη,­στην­καταδικασμένη­συνοικία. Είναι­το­μαρτύριο­των­αδέσποτων­σκυλιών που,­άρρωστα από ψώρα­και­εγκατάλειψη,­αναζητούν­μια­λιμνούλα­μέσα­στην­έρημο·­εκείνων­των­γέρων­που­σέρνουν­μπαστούνια­πιο­κουρασμένα­από­τα­δικά­τους­πόδια,­καθώς­βαδίζουν­κόντρα­στον­καύσωνα,­στον­καθημερινό­τους­αγώνα για­την­επιβίωση·­των­δέντρων,­μεγαλόπρεπων­παλιότερα, σκυμμένων τώρα­μπροστά­στη μανία­των­βαθμών­που­δεν­σταματάνε­να­παίρνουν­την­ανηφόρα·­της­πεθαμένης­σκόνης­πάνω­στα­πεζοδρόμια,­που­νοσταλγεί μια­βροχή­που­δεν­λέει­να­’ρθει ή­έναν­άνεμο­γεμάτο­επιείκεια, που­θα­μπορούσαν­με­την­παρουσία­τους­να­ανατρέψουν­εκείνο το­πεπρωμένο της­ακινησίας­και­να­τη­μετατρέψουν­σε­λάσπη, σε­τραχιά­σύννεφα,­σε­καταιγίδες, σε­κατακλυσμούς.­Η­ζέστη­συ­ντρίβει­τα­πάντα,­τυραννάει­τον­κόσμο,­διαβρώνει­ό,τι θα­μπορούσε­να­σωθεί­και­αφυπνίζει­μόνο­την­οργή,­τη­μνησικακία,­το φθόνο,­το­πιο­κολασμένο μίσος,­λες­και­ο­σκοπός­της­είναι­να­φέ­ρει­το­τέλος­του­χρόνου,­της­ιστορίας,­της­ανθρωπότητας­και­της μνήμης...­ Μα­ πώς­ μπορεί­ να­ κάνει­ τόση­ ζέστη,­ γαμώτο;­ μουρμούρισε καθώς­έβγαζε τα­σκούρα­γυαλιά­για­να­σκουπίσει­τον

13

Η

ΖΕΣΤΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΑΚΟψΥΧΗ ΜΑΣΤΙΓΑ ΠΟΥ ΚΑΤΑΚΥΡΙΕΥΕΙ

PADOURA sel_DD_Layout 1 22/10/2010 5:43 ΜΜ Page 14

14

ιδρώτα­που­του­βρόμιζε­το­πρόσωπο­και­έφτυνε­προς­το­οδόστρωμα­ένα­σάλιο­πηχτό­και­λιγοστό­που­κύλησε­πάνω­στην­υπερβολικά διψασμένη­σκόνη. Ο­ ιδρώτας­ τού­ έκαιγε­ τα­ μάτια,­ και­ ο­ υπολοχαγός* Μάριο Κόντε κοίταξε­ προς­ τον­ ουρανό,­ εκλιπαρώντας τον­ οίκτο­ κάποιου­καλόκαρδου­σύννεφου.­Και­εκείνη­ήταν­η­στιγμή­που οι κραυγές­της­χαράς αιχμαλώτισαν­τον­εγκέφαλό­του.­Πετούσαν στον­αέρα,­μεταφέροντας­ένα­συμπαγές βουητό από­φωνές,­σαν καλοπροβαρισμένο­χορικό,­που­εξαπλώθηκε­λες­και­είχε­ξεπεταχτεί­από τη­γη­και­γλιστρούσε­πάνω­στη­ζέστη­του­απογεύματος,­ ορθωνόταν­ για­ μια­ στιγμή­ πάνω­ από­ το­ μούγκρισμα­ των αυτοκινήτων­και­των­φορτηγών­που­έτρεχαν­στη­λεωφόρο και τύλιγε με­πανουργία­τη­μνήμη­του­Κόντε.­Μόνο­όμως­όταν­έφτα­σε­στη­γωνία­τούς­είδε:­ενώ­μερικοί απ’­αυτούς­πανηγύριζαν,­χτυ­πώντας­μεταξύ­τους­τις­παλάμες­και­συνεχίζοντας­να­φωνάζουν, κάποιοι­άλλοι­τσακώνονταν,­επίσης­μεγαλόφωνα­και­με­έκφραση­πραγματικών­εχθρών,­ρίχνοντας­την­ευθύνη­ο­ένας­στον­άλλο­για­τους­ίδιους­λόγους­που­οι­άλλοι­ήταν­τόσο­ευτυχείς:­τούτοι­εδώ­έχασαν­και­οι­άλλοι κέρδισαν,­συμπέρανε­με­ευκολία­όταν­στάθηκε­να­τους­κοιτάξει.­Ήταν­αγόρια­διαφόρων­ηλικιών, μεταξύ δώδεκα­και­δεκάξι,­κάθε­χρώματος­και­εμφάνισης,­και­ο Κόντε­σκέφτηκε­πως­αν­κάποιος­πριν­από­είκοσι­χρόνια­είχε­στα­ματήσει,­όπως­τώρα­αυτός,­στην­ίδια­γωνία­της­γειτονιάς,­ακούγοντας­μια­παρόμοια­φασαρία,­θα­είχε δει­ακριβώς­ό,τι­έβλεπε και­ο­ίδιος:­αγόρια­κάθε­χρώματος­και­εμφάνισης,­μόνο­που­εκείνος εκεί­πέρα,­αυτός­εκεί­που­περισσότερο­τσακωνόταν­ή­πανηγύριζε,­θα­ήταν­σίγουρα­ο­μικρός­Κόντε,­ο­εγγονός­του­Ρουφίνο­του­Κόντε.­Ξαφνικά­άρχισε­να­τον­πλημμυρίζει η­ψευδαίσθηση­ότι­εκεί­δεν­υπήρχε­ο­χρόνος,­γιατί­αυτή­ακριβώς­η­άκρη του­δρόμου χρησίμευε­από τότε­για­να­παίζουν­μπέιζμπολ,­αν και­ κάπου­ κάπου­ εμφανιζόταν,­ ύπουλη­ και­ προδοτική,­ καμιά μπάλα­ποδοσφαίρου­ή­ένα­καλάθι­του­μπάσκετ­καρφωμένο­στο στύλο­του­ηλεκτρικού.­Σύντομα­όμως­η­μπάλα­του μπέιζμπολ­– *­ Η­ αστυνομία­ στην­ Κούβα­ έχει­ βαθμούς­ αντίστοιχους­ με­ του­ στρατού. (Σ.τ.Μ.)

στο­μπαστούνι,­στο­χέρι,­στις­τέσσερις­βάσεις,­στα­τρία­ρόλινγκε-φλάι ή­στο ανάχωμα– κυριάρχησε­ξανά­σ’­αυτές­τις­περαστικές­μόδες,­χωρίς­πολλές­πολλές­αντιρρήσεις:­το­μπέιζμπολ τούς μόλυνε,­ σαν­ χρόνιο­ πάθος,­ και­ ο­ Κόντε­ και­ οι­ φίλοι­ του­ είχαν κολλήσει αυτή­την­αρρώστια­στην­πιο­βαριά­μορφή­της. Παρά­τη­ζέστη,­τα­αυγουστιάτικα­ απογεύματα­ήταν­πάντα τα­καλύτερα­για­να­παίζει­κανείς­μπέιζμπολ­στη­γωνία.­Η­περίοδος­ των­ διακοπών­ βοηθούσε­ στο­ να­ βρίσκεται­ όλος ο­ κόσμος συνέχεια στη γειτονιά,­χωρίς­να­έχει­τίποτα­καλύτερο­να­κάνει, και­ο­υπερδραστήριος ήλιος­του­καλοκαιριού επέτρεπε­να­συνεχίζονται­τα­παιχνίδια­και­μετά­τις­οκτώ­το­βράδυ,­όταν­ο αγώνας­άξιζε­στ’­αλήθεια­τον κόπο.­Τον­τελευταίο­καιρό,­όμως,­ο Κόντε­έβλεπε λίγους­αγώνες μπέιζμπολ­στη­γωνία.­Τα­αγόρια­έμοιαζαν­να­προτιμούν­άλλες­διασκεδάσεις,­λιγότερο­δυναμικές και­δύσοσμες­από­το­τρέξιμο,­τα­χτυπήματα­με­το­μπαστούνι­και τις­φωνές,­για­αρκετές­ώρες­στη­σειρά,­κάτω­από­τον­καυτό καλοκαιρινό ήλιο,­και­αυτός­αναρωτιόταν­τι­να­έκαναν­άραγε­τα σημερινά­αγόρια­τα μακρόσυρτα­απογεύματα­του­Αυγούστου. Αυτοί,­όχι:­αυτοί­πάντα­έπαιζαν­μπέιζμπολ,­θυμήθηκε,­και θυμήθηκε­ότι­απ’ αυτούς­δεν­έμεναν­πια­πολλοί­στη­γειτονιά:­ενόσω κάποιοι μπαινόβγαιναν­στη­φυλακή­για­εγκλήματα μεγάλα­ή­μικρά,­άλλοι­είχαν­μετακομίσει­σε­τόπους­τόσο­διαφορετικούς όπως­το Αλάμαρ,­το­Χαϊαλία,­το­Σαντιάγο­δε­λας­Βέγας,­η­Γιούνιον­Σίτι,­το­Κοχίμαρ­ή­η­Στοκχόλμη,­μέχρι­που­υπήρχε­και­κάποιος­που­είχε­πάρει­εισιτήριο­άνευ­επιστροφής­για­το­νεκροταφείο Κολόν·­καημένε­Μαρκίτος.­Γι’­αυτό,­παρόλο­που­το­ήθελαν και­είχαν­δυνάμεις­στα­πόδια­και­αντοχή­στα­μπράτσα­για­να­το κάνουν,­η­παρέα της­εποχής­εκείνης­δεν θα­μπορούσε ποτέ­ξανά­να­οργανώσει άλλη­ομάδα­για­να­παίξουν­μπέιζμπολ εκεί­στη γωνία:­γιατί­η­ζωή­είχε­ρημάξει­αυτή­τη­δυνατότητα,­όπως­άλλωστε­και­τόσες­άλλες. Όταν­οι­τσακωμοί­και­οι­πανηγυρισμοί­τελείωσαν,­τα­αγόρια αποφάσισαν­να­στήσουν­κι­άλλον αγώνα­και­οι­δύο­προφανείς ηγέτες­της παρέας­ετοιμάστηκαν­να­διαλέξουν­τους­παίκτες­κάθε­ομάδας­για­να­γίνει­ανακατανομή­στις­δυνάμεις­και­να­συνεχιστεί­ο­πόλεμος­σε συνθήκες­πιο­ισοδύναμες.­Τότε­ο­Κόντε­σκέ-

15

PADOURA sel_DD_Layout 1 22/10/2010 5:43 ΜΜ Page 15

16

PADOURA sel_DD_Layout 1 22/10/2010 5:43 ΜΜ Page 16

φτηκε­κάτι:­θα­τους­ζητούσε­να­παίξει.­Ένιωθε­σαν­να­τον­είχαν αλέσει­στη­μηχανή­του­κιμά,­ύστερα­από­την­οκτάωρη δουλειά στο­Γραφείο­Πληροφοριών,­στα­Κεντρικά­της­Αστυνομίας,­αλλά­ ήταν­ μόλις­ έξι­ το­ απόγευμα­ και­ προτιμούσε­ να­ μη­ γυρίσει ­ακόμα στη­ μοναχική­ ζέστη­ του­ σπιτιού­ του.­ Το­ καλύτερο­ που μπορούσε­να­κάνει­ήταν­να­καθίσει­να παίξει­μπέιζμπολ.­Αν­τον άφηναν. Πλησίασε­την­ομάδα που­στεκόταν­γύρω­από­τη­σανίδα­που είχαν­διαλέξει­ως­αρχική­βάση και­φώναξε­τον­γιο­του­Φελίσιο του­μαύρου.­Ο­Φελίσιο­ήταν­ένας­από­αυτούς­που­έπαιζαν­πάντα­μαζί­του­και για­τον­οποίο,­αν­έκρινε­από­το­πόσο καιρό­είχε να­τον­δει,­υπέθεσε­πως­θα­ήταν­ξανά­στη­φυλακή.­Το­αγόρι­ήταν­τόσο­μαύρο­όσο­κι­ο­πατέρας­του­και­είχε­κληρονομήσει­επίσης­και­εκείνη­τη­μυρωδιά­του­ιδρώτα,­τραχιά­και­πικρή,­που ο­Κόντε­γνώριζε­από­μνήμης, αφού­είχε­το­προσόν­να­την­αποκτά­κι­αυτός κάθε­φορά­που­βρισκόταν­μαζί­με­τον­Φελίσιο. «Ρουμπέν»,­είπε­τότε­στον­μικρό­μαύρο,­που­τον­κοίταζε­παραξενεμένος,­ «πιστεύεις­ ότι­ θα μπορούσα­ να­ παίξω­ λίγο­ μαζί σας;» Το­αγόρι­συνέχιζε­να­τον­παρατηρεί σαν­να­μην­τον­είχε­καταλάβει και­ύστερα κοίταξε­προς­τους­φίλους­του.­Ο­Κόντε­σκέφτηκε­πως­ήταν­επιβεβλημένο να­δώσει­κάποια­εξήγηση. «Έχω­καιρό­να­παίξω­και­μου­ήρθε η­διάθεση να­ρίξω­μια δυο μπαλιές...» Τότε­ο­Ρουμπέν­πλησίασε­τους­υπόλοιπους­παίκτες,­για­να μην­πάρει­πάνω­του­εξ­ολοκλήρου­το­βάρος­της­απόφασης.­Σε τούτη­τη­χώρα­το­καλύτερο­είναι­να­κάνεις­διαβούλευση­για τα πάντα,­σκέφτηκε­ο­Κόντε,­ενόσω­περίμενε­την­ετυμηγορία.­Οι γνώμες­φαίνεται­πως­ήταν­μοιρασμένες­και­η­συμφωνία­καθυστέρησε­περισσότερο­από­το­αναμενόμενο. «Εντάξει»,­είπε­τελικά­ο­Ρουμπέν,­με­την­ ιδιότητα­του­ενδιάμεσου,­ αν­ και­ ούτε­ αυτός­ ούτε­ οι­ υπόλοιποι­ έμοιαζαν ευχαριστημένοι­με αυτή­την­παραχώρηση. Όση­ώρα συζητούσαν­για­το­σχηματισμό­των­ομάδων,­ο­Κόντε­έβγαλε­το­πουκάμισό­του­και­γύρισε­δύο­φορές­τα­μπατζάκια­του­παντελονιού­του.­Ευτυχώς­εκείνη­τη­μέρα­δεν­είχε­πάρει

στη­δουλειά­το­πιστόλι.­Κρέμασε­το­πουκάμισο­στον­τοίχο­του σπιτιού­όπου­ζούσε­κάποτε­ο­Ενρίκε­ο­Γαλιέγος­–πεθαμένος­κι αυτός,­πριν­από...­δέκα;­είκοσι;­χίλια­χρόνια;–­και­τελικά­του­είπαν­πως­ήταν­στην­ομάδα­του­Ρουμπέν­και­ότι­θα­έπαιζε­στην εξωτερική­ζώνη.­Ωστόσο,­βλέποντας­τον­εαυτό­του­περιτριγυρισμένο­από­τα­αγόρια,­χωρίς­πουκάμισο­όπως­κι­αυτά,­ο­Κόντε διαισθάνθηκε­το­προφανές,­ότι­τα­πάντα ήταν­υπερβολικά­παράλογα­και­βεβιασμένα·­ένιωθε­στο­πετσί­του­το­περιπαικτικό βλέμμα των­αγοριών­και­σκέφτηκε­πως­θα­τον­έβλεπαν­σαν­τον πρώτο­ιεραπόστολο­που­έφτανε σε­κάποια­απομονωμένη­φυλή: ήταν­ένας­ξένος,­με­άλλες­λέξεις­και­άλλες­συνήθειες,­και­δεν­θα ήταν­εύκολο­να­ενσωματωθεί­σε­αυτή την­αδελφότητα που­δεν τον­είχε­ζητήσει,­ούτε­τον­ήθελε,­ούτε­μπορούσε­να­τον­καταλάβει.­Επιπλέον,­όλα­αυτά­τα­αγόρια­πρέπει­να­ήξεραν­ότι­ήταν­αστυνομικός­και,­ακολουθώντας την­πατροπαράδοτη­ηθική­της γειτονιάς,­ δεν­ θα­ τους­ ήταν­ ιδιαίτερα­ ευχάριστο­ να­ τους­ δουν άλλοι­σε­τόσο­μεγάλη­οικειότητα­με­τον­Κόντε,­όσο­φίλος­κι­αν είχε­υπάρξει­με­τους­πατεράδες τους­ή­τα­μεγαλύτερα­αδέλφια τους.­Όντως,­υπήρχαν­κάμποσα­πράγματα­που­δεν­άλλαζαν­στη γωνία. Καθώς­οι­παίκτες­της­ομάδας­του­κινούνταν­για­να καταλάβουν­τις θέσεις τους,­ο­Κόντε­πήρε­το­πουκάμισό­του­και­πλησίασε­τον­Ρουμπέν.­Θέλησε­να­τον­πιάσει­από­τους­ώμους,­αλλά συγκρατήθηκε,­καθώς­αισθάνθηκε­εκ­των­προτέρων­την­επαφή του­δέρματός­του­με­το­στρώμα­του­ιδρώτα­που­κάλυπτε­το­αγόρι. «Συγγνώμη,­Ρουμπέν,­αλλά­θυμήθηκα­ότι­περιμένω­ένα­τηλεφώνημα.­Θα­παίξουμε­άλλη­φορά»,­του­είπε. Και­απομακρύνθηκε­προς­τη­λεωφόρο,­νιώθοντας­τον­ήλιο, κόκκινο,­ανελέητο,­ήδη­στο­ύψος­των­ματιών­του,­να­του­καίει το­σώμα­και­την­ψυχή.­Πάνω­από­το­κεφάλι­του­μπορούσε­να δει­τη­ρομφαία­από­φλόγες­που­του­έδειχνε­την­ανέκκλητη­έξοδο­από­εκείνο­τον­παράδεισο,­τον­αναπότρεπτα χαμένο,­που­είχε­υπάρξει­δικός­του και­που πλέον δεν­ήταν,­ούτε­υπήρχε­περίπτωση να­ξαναγίνει.­Αν­αυτή η­γωνία­δεν­του­ανήκε,­απέμενε άραγε­τίποτα­που­να­έχει­μείνει­δικό­του;­Η­σπαρακτική αίσθη2 –­ Μάσκες

17

PADOURA sel_DD_Layout 1 22/10/2010 5:43 ΜΜ Page 17

PADOURA sel_DD_Layout 1 22/10/2010 5:43 ΜΜ Page 18

18

ση­πως­ήταν­ξένος,­παρείσακτος,­διαφορετικός,­τον­τύλιξε­με­τέτοια­ορμή­που­ο­Κόντε­χρειάστηκε­να­κοντοσταθεί­και­να­κρατηθεί­από­τα­τελευταία­ψήγματα­της­περηφάνιας­του­για­να­μην αρχίσει­να­τρέχει. Τότε­και­μόνο­τότε,­όταν­πια­είχε­αποκτήσει ξανά­την­αίσθηση­μιας­ζέστης ακατάλληλης για­να­αρχίσει­να τρέχει­στη­γωνία,­αντιλήφθηκε­τον­απλό­λόγο­που­δεν­ήθελαν να­τον­δεχτούν:­Πώς­δεν­το­κατάλαβα,­αυτοί­οι­κερατάδες παίζουν­με λεφτά...

«Τι­σου­συμβαίνει,­ρε­κτήνος;» «Δεν­ξέρω.­Νομίζω­πως­είμαι­κουρασμένος». «Πολλή­ζέστη,­ε;» «Διαβολεμένη». «Ρε­συ,­έχεις­μια­φάτσα,­σκατά». «Το­φαντάζομαι»,­παραδέχτηκε­ο­Κόντε­και έβηξε­και­έφτυσε­από­το­παράθυρο­προς­τον­κήπο­του­σπιτιού.­Από­το­αναπηρικό­καροτσάκι­του,­ο­Κοκκαλιάρης­Κάρλος­τον­παρατήρησε­και­ανασήκωσε­τους­ώμους.­Ήξερε­ότι όποτε ο­φίλος­του­φερόταν­με­τέτοιο­τρόπο,­το­καλύτερο­που­είχε­να­κάνει­ήταν­να τον­αγνοεί.­Πάντα­έλεγε­ότι­ο­Κόντε­ήταν­ένας­μαλάκας­που­του άρεσε­να­υποφέρει,­ένας­αδιόρθωτος­που­ήθελε­πάντα­να­θυμάται,­ένας­μαζοχιστής­για­δικό­του­λογαριασμό,­ένας­υποχονδρια­κός,­ φτιαγμένος­ ειδικά­ για να­ αντέχει­ κάθε­ χτύπημα,­ ο­ τύπος που­πιο­δύσκολα­από­οποιονδήποτε­άλλο­στον­κόσμο­μπορούσε­να­παρηγορηθεί,­και­εκείνη­τη­μέρα­μάλλον­δεν­είχε­τη διάθε­ση­να­επενδύσει­χρόνο­και­νευρώνες για­να­αποκρυπτογραφήσει την­κρίση­οξείας­μελαγχολίας­από­την­οποία­υπέφερε­ο­φίλος­του. «Θέλεις­να­βάλεις­μουσική;»­τον­ρώτησε­τότε. «Εσύ­θέλεις;» «Μια­κουβέντα είπα.­Έτσι,­για­να­κάνουμε­κάτι». Ο­Κόντε­πλησίασε­τη­μεγάλη­σειρά­από­κασέτες­που­καταλάμβανε­το­πάνω­μέρος­των­ραφιών.­Διέτρεξε­με­το­βλέμμα­τίτλους­και­ερμηνευτές,­και­αυτή­τη­φορά­σχεδόν­δεν­εξεπλάγη­καν από­το­εκλεκτικό­μουσικό­γούστο­του Κοκκαλιάρη.

«Τι­ θα­ ήθελες­ να­ ακούσεις;­ Μπιτλς;­ Σικάγο;­ Φόρμουλα­ V; Λος­Πάσος;­Κρίντενς;» «Αχά,­Κρίντενς»­–­για­άλλη­μια­φορά­αυτή­ήταν­η­ετυμηγορία:­τους­άρεσε­να­ακούν­τη­συμπαγή­φωνή­του­Τομ­Φόγκερτι και­τις­πρωτόγονες­κιθάρες­των­Κρίντενς­Κλιργουότερ­Ριβάιβαλ. «Εξακολουθεί­να­είναι­η­καλύτερη­εκτέλεση­του­Proud­Mary». «Σε­αυτό­δεν­χωράει­συζήτηση». «Τραγουδάει­λες­και­είναι­μαύρος­– ή­μάλλον­όχι:­τραγουδάει λες­και είναι­Θεός,­γαμώτο». «Σωστά,­ρε­γαμώτο»,­είπε­ο­άλλος,­και­ένιωσαν­σαν­να­έπιανε­ο­ένας­τον­άλλο­στα­πράσα καθώς κοιτάζονταν­στα­μάτια: την­ίδια­στιγμή­είχαν­αισθανθεί­και­οι­δύο­την­επιθετική βεβαιό­τητα­της­νοσηρής­επανάληψης­που­βίωναν.­Τον­ίδιο­διάλογο,­με τις­ίδιες­λέξεις,­τον­είχαν­επαναλάβει­κι­άλλες­φορές,­πολλές­φορές,­στη­διάρκεια­των­σχεδόν­είκοσι­χρόνων­φιλίας,­και­πάντα στο­δωμάτιο­του­Κοκκαλιάρη,­και­η­περιοδική­αναβίωσή­του­τους προκαλούσε­την­αίσθηση­ότι­εισέδυαν­στο­μαγεμένο­βασίλειο­του κυκλικού­και­αέναου­χρόνου, εκεί­όπου­ήταν­δυνατό­να­φαντάζεται­κανείς­ότι­τα­πάντα είναι­άσπιλα­και­αιώνια.­Όμως,­πολλά σημάδια­ορατά­και­άλλα τόσα που­κρύβονταν­κουλουριασμένα πίσω­από­την­ντροπή,­το­φόβο,­την­πικρία,­μέχρι και­τη­στοργή, δήλωναν­πως­το­μοναδικό­σταθερό­στοιχείο ήταν­η­ηχογραφημένη­φωνή­του­Τομ­Φόγκερτι­και­οι­κιθάρες­των­Κρίντενς:­η­απειλητική­φαλάκρα­του­Κόντε­και­το­νοσηρό­πάχος του­Κοκκαλιάρη που­πια­δεν­ήταν­κοκκαλιάρης,­η­συμπαγής­θλί­ψη­του­Μάριο­και­η­αμετάκλητη­αναπηρία­του­Κάρλος,­ήταν αρ­κετά­αξιόπιστες­ αποδείξεις,­ ανάμεσα­ σε­ χιλιάδες­ άλλες,­ μιας­ καταστροφής­αξιολύπητης,­η­οποία,­για­αποκορύφωμα,­συνέχιζε διαρκώς να­εξελίσσεται. «Έχεις­μέρες­να­δεις­τον­Κάντιτο­τον­Κόκκινο;»­τον­ρώτησε ο­Κοκκαλιάρης­όταν­τελείωσε­το­τραγούδι. «Ναι,­πολλές». «Τις­προάλλες­ήρθε­ένα­απόγευμα­από­δω­και­μου­είπε­ότι είχε­παρατήσει τη­δουλειά­με­τα­παπούτσια». «Και­με­τι­ασχολείται­τώρα;» Ο­Κοκκαλιάρης­κοίταξε­προς­το­κασετόφωνο,­λες­και­κάτι

19

PADOURA sel_DD_Layout 1 22/10/2010 5:43 ΜΜ Page 19

PADOURA sel_DD_Layout 1 22/10/2010 5:43 ΜΜ Page 20

στο­ μηχάνημα­ ή­ στο­ τραγούδι­ τού είχε­ τραβήξει­ ξαφνικά­ την προσοχή. «Τι­τρέχει,­ρε­κάθαρμα;» «Τίποτα...­Τώρα­έχει­ανοίξει­ένα­μπαρ­στο­σπίτι και­πουλάει μπίρα...» Ο­Κόντε­κούνησε­το­κεφάλι­και­χαμογέλασε.­Μπορούσε­να μυριστεί­από­πολλά­χιλιόμετρα­τις­προθέσεις­του­φίλου­του. «Και­μου­είπε,­γιατί­δεν­πάμε­καμιά­μέρα,­εσύ­κι­εγώ...» Ο­Κόντε­κούνησε­ξανά­το­κεφάλι­και­επανέλαβε­το­χαμόγελο. «Ξέρεις­ότι­εγώ­δεν­μπορώ­να­πάω­εκεί,­Κοκκαλιάρη.­Αυτό το­πράγμα­είναι­παράνομο­και­αν­συμβεί­κάτι...» «Αχ,­ρε­Μάριο,­κόφ’­την­πλάκα.­Κοίτα­τι ζέστη­κάνει­σήμερα και τι­χάλια­έχει­η­φάτσα­σου...­Και­από­δω­το­σπίτι­του­Κάντιτο είναι­κοντά...­Λίγες­μπιρίτσες­μόνο.­Άντε,­πάμε». «Δεν­μπορώ,­ρε­κάθαρμα.­Γαμώτο,­θυμήσου­ότι­είμαι­αστυνομικός»,­είπε,­ενώ­ταυτόχρονα­σήκωνε­με­τα­αδύναμα­μπράτσα­της­κακοποιημένης­θέλησής του κάτι­σημαιάκια­που­κραύγαζαν S.O.S. «Μη­συνεχίζεις,­Κοκκαλιάρη». Ο­Κοκκαλιάρης­όμως­συνέχισε: «Γαμώτο,­εγώ­θέλω­σαν­τρελός να­πάω­και­σκέφτηκα­ότι­κι εσύ­θα­με­ενθάρρυνες.­Εσύ­το­ξέρεις­ότι­δεν­βγαίνω­ποτέ­από δω­μέσα,­βαριέμαι­πιο­πολύ­και­από­βάτραχο­κάτω­από­μια­πέτρα...­Λίγες­κρύες­μπιρίτσες...­Για­τα­γενέθλιά­μου...­Τι­λες;­Άλλωστε­κι εσύ­πια­σχεδόν­δεν­είσαι αστυνομικός...» «Τι­καργιόλης­που μου­έχεις­βγει,­ρε­Κοκκαλιάρη.­Αφού­τα γενέθλιά­σου­είναι­την­επόμενη­βδομάδα». «Εντάξει,­εντάξει.­Αφού­δεν­θέλεις,­δεν­πάμε...»

20

Ο­ Κόντε­ σταμάτησε­ το­ αναπηρικό­ καρότσι­ με­ το­ που­ έφτασε στην­είσοδο­του­σολάρ.* Σκούπισε­ξανά­τον­ιδρώτα,­ενώ­ταυτόχρονα­παρατηρούσε­το διάδρομο,­γεμάτο­από­πόρτες­παραταγμένες­ και­ στις­ δύο­ πλευρές.­ Τα­ μπράτσα­ του­ ήταν­ βαριά­ από την­προσπάθειά του­να­οδηγήσει­τα­εκατόν­είκοσι­κιλά του­φί*­Κτήριο­χωρισμένο­σε­μικρές­οικογενειακές­κατοικίες. (Σ.τ.Μ.)

λου­του­για­πάνω­από­δέκα­τετράγωνα,­στη­διάρκεια­των­οποίων χρειάστηκε­να­ανέβει­δύο­λοφίσκους,­μαζί­με­τις αναπόφευκτες κατηφόρες­τους.­Στο­βάθος­του­διαδρόμου,­μια­λάμπα­που­τρεμόπαιζε­ έσπαγε­ κάπως­ το­ ημίφως και­ από­ την­ ανοιχτή­ πόρτα κάθε­δωματίου­του­σολάρ­ανάβλυζαν η λάμψη από­την οθόνη της­τηλεόρασης­και­οι­φωνές­των­προσώπων­του­σίριαλ­που­προ­βαλλόταν αυτή την­ώρα.­«Πες­μου,­μαμά,­ποιος­είναι­ο­ένοχος για­όλα­όσα­συνέβησαν;­Σε­παρακαλώ,­μαμά,­πες­μου»,­παρακαλούσε­κάποιος­στον­οποίο­σίγουρα­είχαν­συμβεί­τρομακτικά πράγματα­στη διάρκεια­εκείνης­της­ζωής­της­χωρισμένης­σε­κεφάλαια­που­πάσχιζε­να μοιάζει­με­την­άλλη­ζωή.­Έβαλε­το­μαντίλι­στην­τσέπη­και­προχώρησε­προς­την­πόρτα­του­Κάντιτο, τη­μοναδική­που­έμενε­κλειστή.­Σπρώχνοντας­το­αναπηρικό­καρότσι,­προσπαθούσε­ταυτόχρονα­να­κρύβει­το­πρόσωπό­του­ανάμεσα­στα­μπράτσα­του:­είμαι­ακόμη­αστυνομικός,­σκεφτόταν, καθώς­πλησίαζε­στον­πειρασμό­εκείνων των μπουκαλιών­με­την παράνομη­μπίρα και­της δροσερής­και­δελεαστικής­λήθης που­η συσσώρευσή­τους­θα­του­προσέφερε. Χτύπησε­και­η­πόρτα­άνοιξε­σαν­να­τους­περίμεναν.­Η­Κούκι,­η­νεαρή­μουλάτα­που­ζούσε­τώρα με­τον­Κάντιτο,­δεν είχε παρά να­απλώσει­το­χέρι­και να­γυρίσει­την­μπετούγια.­Όπως­όλοι­οι­κάτοικοι­του­σολάρ,­κι­αυτή­επίσης­έβλεπε­το­σίριαλ­και στο­πρόσωπό­της­ζωγραφίστηκε­η­έκπληξη­κάποιου που­επιτέλους­ανακαλύπτει­όλη­την­αλήθεια.­«Εγώ­είμαι­ο­ένοχος»,­σκέφτηκε­να­πει­ο­Κόντε,­αλλά­συγκρατήθηκε. «Περάστε,­περάστε»,­επέμεινε­εκείνη,­αλλά­στη­φωνή­της­υπήρχε­η­αβεβαιότητα­του­πρωταγωνιστή­ενός­μελοδράματος σε συνέχειες:­αρνιόταν­να­το­πιστέψει­και­ίσως­γι’­αυτό­φώναξε­προς το­εσωτερικό,­χωρίς­να­παύει­να­παρατηρεί τους­νεοαφιχθέντες: «Κάντιτο,­έχεις­επίσκεψη». Σαν­σε­παράσταση­κουκλοθέατρου,­ο­Κόκκινος­Κάντιτο­πρό­βαλε­το­κροκί κεφάλι­του­ανάμεσα­στις­κουρτίνες­που­έκρυβαν την­κουζίνα,­και­ο­Κόντε­κατάλαβε­τον­κώδικα:­έχεις­επίσκεψη σήμαινε­κάτι­διαφορετικό­από­το­έχεις­πελάτη,­και­ο­Κάντιτο­έπρεπε να­βγει­με­προσοχή.­Βλέποντάς­τους,­όμως,­ο­μουλάτος χαμογέλασε­και­προχώρησε­προς­το­μέρος­τους.

21

PADOURA sel_DD_Layout 1 22/10/2010 5:43 ΜΜ Page 21

PADOURA sel_DD_Layout 1 22/10/2010 5:43 ΜΜ Page 22

22

«Γαμώτο,­Κάρλος,­τον­έπεισες»,­είπε,­ενώ­ταυτόχρονα­έσφιγγε­τα­χέρια­των­δυο­παλιών­του­συμμαθητών στο­Προ.* «Εγώ­σ’­το­είπα­ότι­θα­ερχόμουν,­και­να­με.­Εντάξει;» «Ωραία,­περάστε­μέσα,­μου­έχει­μείνει­ακόμα­λίγο­πράμα.­Έλα,­Κούκι,­ετοίμασε­κανένα­μεζεδάκι σπέσιαλ­για­τους­κολλητούς­μου­και­παράτα­αυτό­το­σίριαλ,­άντε.­Αφού­κάθε­φορά­που το­βλέπω­τις­ίδιες­μπούρδες­λένε...» Ο­Κάντιτο­τακτοποίησε­τα­έπιπλα­έτσι­ώστε να­μπορέσει­το καροτσάκι­του­Κοκκαλιάρη­να­διασχίσει­το­σαλόνι,­σήκωσε­την κουρτίνα­που­έκρυβε­την­κουζίνα­και­άνοιξε­την­πόρτα­που­έβγαζε­στην­αυλή:­περίπου­έξι­τραπέζια,­όλα­κατειλημμένα,­έκαναν­τον­Κόντε­να­σταθεί. Ο­Κάντιτο­τον­κοίταξε­στα­μάτια­και του­ένευσε:­ναι,­μπορούσε­να­περάσει.­Όμως,­από­την­κουζίνα, ο­Κόντε­παρατήρησε­για­μια­στιγμή­τους­πελάτες:­όλοι­σχεδόν ήταν­άντρες,­υπήρχαν­μόνο­τρεις­γυναίκες,­και­προσπάθησε­να αναγνωρίσει­κάποιο­από­τα­πρόσωπα.­Το­ένστικτο­τον­έκανε­να αγγίξει­τη­ζώνη­του,­για­να­αντιληφθεί­έτσι­την­απουσία­του­πιστολιού­του,­ηρέμησε­όμως­όταν­συνειδητοποίησε πως­δεν­υπήρ­χε­κανένας­γνωστός.­Οποιοσδήποτε­από­αυτούς­τους­τύπους­θα μπορούσε­να­είχε­κάποια προηγούμενη συζήτηση μαζί­του­στα Κεντρικά­της­Αστυνομίας­και­στον­Κόντε­δεν­άρεσε­η­ιδέα­να τον­ξανασυναντήσει­σε­ένα­μέρος­σαν­αυτό. Τα­τραπέζια­ήταν­στρογγυλά,­από­φτηνό­μάρμαρο­πάνω­σε σιδερένια­πόδια,­και­στην­επιφάνειά­τους­συσσωρεύονταν­τα­άδεια­μπουκάλια.­Μια­λάμπα,­που­έριχνε­ένα­παγωμένο­φως,­φώ­τιζε­το­χώρο­και­ένα­κασετόφωνο έπαιζε,­στη­διαπασών,­πονεμένα­τραγούδια­του­Χοσέ­Φελισιάνο,­η­φωνή­του­οποίου­πάσχιζε­να­επιβληθεί­σε αυτή των­θαμώνων.­Δίπλα­σε­ένα­πλυντήριο, δύο­μεταλλικά­βαρέλια­ίδρωναν τον­πάγο­τους­μέσα­στη­ζέστη της­ατμόσφαιρας.­Ο­Κάντιτο­πήγε­προς­το­τραπέζι­που­βρισκόταν σε­μια­γωνία­και­στο­οποίο­κάθονταν­δύο­χαρακτηριστικοί τύποι­με­όψη­τρομακτική.­Τους­μίλησε­χαμηλόφωνα.­Οι­δυο­άντρες­κατένευσαν­και­σηκώθηκαν­από­τις­καρέκλες τους·­ο­ένας *­ Προπανεπιστημιακό.­ Εκπαιδευτική­ βαθμίδα­ αντίστοιχη­ με­ το­ λύκειο. (Σ.τ.Μ.)

ήταν­ξανθός,­τεράστιος,­πάνω­από­δύο­μέτρα­και­με­χέρια­πελώρια,­με­μια­φάτσα­γεμάτη­από­τόσους­κρατήρες­που­έμοιαζε­με την­επιφάνεια­της­σελήνης·­ο­άλλος,­πιο­μικρόσωμος­αυτός­και με­δέρμα­τόσο­μαύρο­που­έμοιαζε­γαλάζιο,­πρέπει­να­ήταν­άμεσος­εγγονός­και­καθολικός κληρονόμος­του­ίδιου­του­ανθρώπου του­Κρο-Μανιόν:­η­δαρβινική­θεωρία­της­εξέλιξης­αντικατοπτρι­ζόταν­στον­υπερβολικό­προγναθισμό­του­και­σε­εκείνο­το­στενό πρόσωπο­όπου­λαμπύριζαν­τα­κίτρινα­φώτα­δυο­ματιών­ζώου της ζούγκλας.­Με­μια­χειρονομία,­ο­Κάντιτο­ο­Κόκκινος­ζήτησε από­τον­Κόντε­να­φέρει­κοντά­το­καροτσάκι­του­Κάρλος­και­με μια­άλλη­έδειξε­στους­τύπους­να­σερβίρουν­τρεις. «Τι­είπες­σ’­αυτούς­τους­ανθρώπους­των­σπηλαίων;»­ψιθύρισε­ο­Κόντε­καθώς­καθόταν. «Χαλάρωσε,­ Κόντε,­ χαλάρωσε.­ Εδώ­ είσαι­ ανώνυμος,­ εντάξει;­Τούτοι­εδώ­είναι­οι­κολλητοί­μου­στη­δουλειά». Ο­ Κόντε­ στράφηκε­ προς­ τον­ μεγαλόσωμο­ ξανθό­ που­ πλησίαζε­ήδη­με­τις­μπίρες,­τις­απόθετε­στο­τραπέζι­και,­χωρίς­να πει­κουβέντα,­απομακρυνόταν­προς­τα­βαρέλια. «Οι­σωματοφύλακές­σου­είναι,­έτσι;» «Είναι­οι­κολλητοί­μου,­μικρέ­μου­Κόντε,­και­είναι­γενικών καθηκόντων». «Και­δεν μου­λες,­Κάντιτο»,­είπε­τότε­ο­Κοκκαλιάρης,­«πόσο πάει­η­μπίρα;» «Εξαρτάται,­ Κάρλος,­ ανάλογα­ με­ το­ πόσο­ εύκολα­ τη­ βρίσκεις.­Αυτό­τον­καιρό­τα­πράγματα­είναι­κάπως­περίπλοκα­και την­έχω­βάλει­τρία­πέσος.­Αλλά­η­δική­σας­είναι­κερασμένη και σ’­αυτό­δεν χωράει συζήτηση,­οκέι;»­–­και­χαμογέλασε καθώς­κα­τέφθανε­η­Κούκι­με­ένα­πιάτο­ξέχειλο­από­κομμάτια­ζαμπόν,­τυ­ρί­και­παξιμάδια.­«Ωραία,­νέγρα­μου,­συνέχισε­τώρα­να­χαλαρώνεις­ με­ το­ σίριάλ σου»­ –­ και­ την­ αποχαιρέτησε­ με­ ένα­ χάδι στον­πισινό. Η­ δροσιά­ της­ μπίρας­ έφερε­ κάποια­ γαλήνη­ στο­ ξαναμμένο πνεύμα­του­Κόντε,­που­λυπήθηκε­όταν­ήπιε­το­πρώτο­μπουκάλι σχεδόν­χωρίς­να­πάρει­ανάσα.­Τώρα­τον­ενοχλούσε­μόνο­η­επιθετική­ένταση­της­μουσικής­και­η­αίσθηση­πως ήταν­ανυπεράσπιστος, η­οποία οφειλόταν­στο­γεγονός­ότι­είχε­στραμμένη­την

23

PADOURA sel_DD_Layout 1 22/10/2010 5:43 ΜΜ Page 23

24

PADOURA sel_DD_Layout 1 22/10/2010 5:43 ΜΜ Page 24

πλάτη προς­τους υπόλοιπους­πελάτες,­καταλάβαινε όμως­ότι­ο Κάντιτο­ήταν­εκείνος­που­έπρεπε­να­κοιτάζει προς­τα­άλλα­τραπέζια και­αποφάσισε­να αποδιώξει­την­ανησυχία­του όταν­ο­ξαν­θός­τού­άλλαξε­την άδεια­με­μια­γεμάτη.­Η­αποδοτικότητα επέστρεφε­στο­νησί. «Και­πού­γυρνάς,­Κόντε;»­–­ο­Κάντιτο­ήπιε­κάμποσες­μικρές γουλιές.­«Είναι­καιρός­που­έχουμε­χαθεί». Ο­Κόντε­δοκίμασε­το­ζαμπόν. «Τώρα­ τεμπελιάζω­ σαν­ κούτσουρο,­ γιατί­ μ’­ έχουν­ θέσει­ σε διαθεσιμότητα­από­τότε­που τσακώθηκα­με­έναν­ηλίθιο­εκεί.­Μ’ έβαλαν­να­συμπληρώνω­καρτέλες­και­δεν μ’ αφήνουν­ούτε­να ξεμυτίσω­στο­δρόμο...­Εσύ­πραγματικά άλλαξες­εντελώς­ρότα». Ο­Κάντιτο­ήπιε­μια­μεγάλη­γουλιά­από­το­μπουκάλι­του. «Δεν­μπορούσε­να­γίνει­αλλιώς,­Κόντε,­κι­εσύ­το­ξέρεις:­αυτό που­δεν­μπορεί­να­συμβεί είναι­να­καεί­κανείς­σε­μια­δουλειά.­Η ιστορία­με­τα­παπούτσια­ήταν­μισοκαμένη­και...­τίποτα... άλλαξα­βιολί.­Εσύ­το­ξέρεις­πως­ο­δρόμος­είναι­πολύ­σκληρή­ιστορία και­αν­δεν­έχεις­φράγκα­είσαι­έξω­απ’­το­παιχνίδι.­Έτσι­δεν­είναι;» «Αν­σε­τσιμπήσουν­εδώ­πέρα,­θα­έχεις­τραβήγματα.­Τουλάχιστον­από­ένα­γερό­πρόστιμο­δεν σε­σώνει­ούτε­ο­Θεός ο­ίδιος... Και­αν­εμένα­με­τσιμπήσουν­εδώ,­δεν θα­βγω­από­την­κατάψυξη για­όλη­την­υπόλοιπη­ζωή­μου». «Μην­κάνεις­έτσι,­Κόντε,­σου­το­λέω­εγώ ότι­δεν θα­γίνει καμιά­στραβή». «Και­στην­εκκλησία,­συνεχίζεις­να­πηγαίνεις;» «Ναι,­μερικές­φορές πάω.­Πάντα­πρέπει­να­τα­’χεις­καλά­με κάποιους τύπους...­Όπως­με­την­αστυνομία,­για­παράδειγμα». «Κόψ’­τις­μαλακίες,­Κάντιτο». «Αφήστε­τα­αυτά,­κύριοι»,­παρενέβη­ο­Κοκκαλιάρης.­«Αυτές­οι­μπίρες­είναι­τόσο­παγωμένες­που λες­και­θα­σπάσουν.­Πες τους­να­μου­φέρουν­άλλη μία,­Κόκκινε». Ο­Κάντιτο­σήκωσε­το­μπράτσο­και­έδειξε: «Άλλες­τρεις». Ο­ξανθός­τούς­σερβίρισε­ξανά.­Στο­κασετόφωνο­ακουγόταν τώρα­η­φωνή­του­Βισεντίκο­Βαλδές,­φωνή­μελωδικού­μεθύστα-

PADOURA sel_DD_Layout 1 22/10/2010 5:43 ΜΜ Page 25

*­«Τα­δαχτυλίδια­που­λείπουν­από­το­φεγγάρι­/­τα ’χω­φυλαγμένα­για­να σου­φτιάξω­ένα­κολλιέ,­/­τα­βρήκα­ένα­πρωί­μέσα­στο­πούσι...­/­Τα­δαχτυλίδια που­λείπουν­από­το­φεγγάρι­/­τα­’χω­φυλαγμένα­/­στα­βάθη­της­θάλασσας». (Σ.τ.Μ.)

25

κα­–διαβεβαίωνε­πως ήξερε­πού­βρίσκονταν­τα­δαχτυλίδια που λείπουν­από­το φεγγάρι–,* και,­καθώς­έπινε­την­τρίτη­του­μπίρα, ο­Κόντε­ένιωσε να­χαλαρώνει.­Τα­πάνω από­δέκα­χρόνια­στην αστυνομία τον­είχαν­μπολιάσει­με­εντάσεις­που­τον­καταδίωκαν παντού.­Μόνο­σε­ορισμένα­μέρη,­όπως­στο­σπίτι­του­Κοκκαλιάρη,­κατάφερνε­να­απαλλαγεί­από κάποιες­εμμονές­και­να­αισθαν­θεί­πως­ξαλαφρώνει­μέχρι­τα­βάθη­της ψυχής του,­όπως τους πα­λιούς καιρούς,­εκείνη την­εποχή για­την­οποία­μιλούσαν­τώρα, όταν­ήταν­μαθητές­στο­Προ της­Λα­Βίμπορα­και­τα­όνειρα­για το­μέλλον­ήταν­εφικτά­και­συχνά,­γιατί­τότε­ο­Κοκκαλιάρης­ήταν­κοκκαλιάρης­και­βάδιζε­στα­δυο­του­πόδια­και­δεν­τον­είχαν­τραυματίσει­στον­πόλεμο­της­Αγκόλας,­ο­Αντρές­είχε­στόχο να­γίνει μεγάλος­παίκτης­του μπέιζμπολ,­ο­Κούνελος επέμενε­να ξαναγράψει­την­ιστορία,­ο­Κάντιτο­ο Κόκκινος­επεδείκνυε­το ατίθασο­και­κροκί­άφρο­μαλλί­του­και­ο­Κόντε­ίδρωνε και­ξεΐδρω­νε πάνω­σε μια­Underwood γράφοντας­τα­πρώτα­διηγήματά­του ως­συγγραφέας που­του­έμελλε­να­μείνει­στα­μισά του­δρόμου. «Θυμάσαι,­Κόντε;»­τον­ρώτησε­ο­Κάντιτο,­και­ο­Μάριο­είπε πως­ναι,­θυμόταν­κι­αυτός­εκείνη­την­τόσο­συμπαθητική­ιστορία που­τώρα δεν­είχε­ακούσει. Ο­ξανθός­έφερε­τον­τέταρτο­γύρο­μπίρες και­η­Κούκι­το­δεύτερο­πιάτο­μεζέδες,­πάνω­στο­οποίο­όρμησε­ο­Κοκκαλιάρης­Κάρ­λος.­Ο­Κόντε­έσκυψε­για­να­πιάσει­ένα­κομμάτι­ζαμπόν,­όταν­ο Κάντιτο­σηκώθηκε­όρθιος,­ρίχνοντας­κάτω­την­καρέκλα­στην­οποία­καθόταν. «Καργιόλη»,­φώναξε­κάποιος. Χωρίς­να­προλάβει να­σηκωθεί,­ο­Κόντε­έστρεψε­το­κεφάλι και­είδε­τον­μουλάτο που,­καλύπτοντας το­πρόσωπό­του,­παρέπαιε προς­τα­πίσω,­σαν­να­προσπαθούσε­να­απομακρυνθεί­από τον­μεγαλόσωμο­ξανθό­που­στεκόταν­μπροστά­του­με­ένα­μπου­κάλι­στο­χέρι. Τότε­ο­προϊστορικός­μαύρος­πλησίασε­από­πίσω

26

PADOURA sel_DD_Layout 1 22/10/2010 5:43 ΜΜ Page 26

τον­άνδρα,­κραυγάζοντας­καργιόλη,­καργιόλη,­κάρφωσε­τα πόδια­του­κάτω,­πόδια­πιθήκου­εν­ώρα­μάχης,­και­του­άλεσε­τα­νεφρά με­μια­σειρά­από­ταχύτατες­γροθιές­που­τον­έκαναν­να­γονατίσει.­Στο­μεταξύ,­ο­μεγαλόσωμος­μαύρος­είχε­ήδη­στρέψει­την πλάτη­στον σύντροφό­του­και­κοίταζε­προς­τα­υπόλοιπα­τραπέζια,­με­τα­χέρια­στη­μέση,­προειδοποιώντας:­«Όποιος­σηκωθεί...» Κανείς­άλλος­όμως­δεν­είχε­σηκωθεί. Ο­Κόντε,­όρθιος­πια,­είδε­τον­Κάντιτο­να­περνάει­δίπλα­του και­να­φτάνει­μπροστά­στον­μετανοούντα­μουλάτο και­να­τον αρπάζει­από­το γιακά­του­πουκαμίσου.­Από­το­ένα­φρύδι­του­άν­δρα­ανάβλυζε­αίμα,­ενώ­ο­μικροκαμωμένος­μαύρος,­από­την­άλ­λη­πλευρά,­τον­κρατούσε­από­τα­μαλλιά­και­με­μια­βούρτσα­πλυ­σίματος­στο­άλλο­χέρι­τον­κοπανούσε στο­ύψος­του­αυτιού. «Άσ’­τον­πια»,­φώναξε­ο­Κάντιτο,­αλλά­ο­μαύρος­συνέχισε με­τη­βούρτσα.­«Είπα­να­τον­αφήσεις,­γαμώτο»,­φώναξε­και­παράτησε το­πουκάμισο­του­μουλάτου­για­να­αρπάξει­το­χέρι­του μαύρου­που­μόνο­τότε­χαλάρωσε­τη­λαβή του.­Ο­Κόντε­παρατηρούσε­ με­ ενδιαφέρον­ σχεδόν­ επιστημονικό­ την­ κατάρρευση του­πελεκημένου­μουλάτου:­έπεσε­προς­τα­δεξιά και­το­κεφάλι του­ήχησε­πάνω­στο­τσιμέντο­σαν­ξερή­καρύδα.­Όχι,­δεν­θα­είχε αντέξει­για­πολύ ακόμα. Τότε­ο­ξανθός­πήγε­προς­το­κασετόφωνο­και­άλλαξε­κασέτα: ο­Ντανιέλ­Σάντος­ήταν­ο­καινούργιος­προσκεκλημένος­της­βραδιάς.­Κατόπιν,­χωρίς­να­βιάζεται­ιδιαίτερα,­πήγε­προς­τον­μουλάτο­και­τον­έπιασε­από­τις­μασχάλες,­ενώ­ο­μικρόσωμος­μαύρος­τον­σήκωνε­από­τους­αστράγαλους.­Βγήκαν­από­μια­πόρτα που­βρισκόταν­στο­βάθος­της­αυλής­και­την­οποία­ο­Κόντε­δεν είχε­παρατηρήσει. Ο­Κάντιτο­κοίταξε­προς­τους­υπόλοιπους­πελάτες.­Για­ένα λεπτό­ακουγόταν­μόνο­η­φωνή­του­Ντανιέλ­Σάντος. «Δεν­έγινε­τίποτα,­εντάξει;»­είπε­στο­τέλος.­«Αν­κανείς­θέλει κι­άλλη­μπίρα­μού­το­λέει,­οκέι;»­–­και­σήκωσε­την­καρέκλα­που είχε­πέσει­από­την­ορμή του­όταν­πετάχτηκε­πάνω. Ο­Κόντε­είχε­ήδη­καθίσει­και­ο­Κοκκαλιάρης­σκούπιζε­τον­ιδρώτα­που­είχε­αρχίσει­να­τον­λούζει­σε­ολόκληρο­τον­όγκο­του πάχους­του.

«Τι­ συνέβη,­ Κόκκινε;»­ –­ ο­ Κοκκαλιάρης­ ήπιε­ μια­ τεράστια γουλιά. «Μην­ανησυχείτε.­Απρόοπτα­της­δουλειάς,­που­λένε». «Ο­τύπος­ερχόταν­για­μένα,­έτσι­δεν­είναι;» Τώρα­ ήταν­ ο­ Κάντιτο­ εκείνος­ που­ ήπιε­ από­ την­ μπίρα­ του και­χωρίς­να­κοιτάξει­διάλεξε­ένα­κομματάκι τυρί. «Δεν­ξέρω,­Κόντε,­αλλά­ερχόταν­για­κάποιον»­–­ανάσαινε­ηχηρά,­χωρίς­να­παύει­να­μασάει. «Και­πώς­στο­διάβολο­το­ξέρεις­εσύ,­Κόκκινε,­αφού­ο­τύπος ούτε­καν­μίλησε;»­–­ο­Κοκκαλιάρης­δεν­μπορούσε­να­συνέλθει από­την­έκπληξή­του. «Δεν γίνεται­να­τους­αφήσεις­να­μιλήσουν,­Κάρλος,­αλλά­ερχόταν­για­κάποιον». «Αρχίδια,­παραλίγο­να­τον­σκοτώσουν». Ο­Κόκκινος­χαμογέλασε­και­πέρασε­το­χέρι­από­το­μέτωπό του: «Η­μαλακία σε­αυτή­την­ιστορία­είναι­πως­δεν­μπορεί­να­γίνει­αλλιώς,­αδελφέ­μου.­Εδώ­αυτό­που­μετράει­είναι­ο­νόμος­της ζούγκλας:­ο­σεβασμός­είναι­σεβασμός.­Τώρα ούτε­αυτός­ούτε­κα­νένας­απ’­όσους­βρίσκονται­εδώ­ή απ’­όσους­θ’­ακούσουν­την­ιστορία­για­το­τι­συνέβη­σήμερα­εδώ­δεν­πρόκειται­να­το­τολμήσει­ξανά». «Και­τώρα,­τι­θα­τον­κάνουν αυτόν;»­–­η­περιέργεια­έτρωγε τον­Κοκκαλιάρη,­που­έπινε­νευρικά. «Θα­ τον­ βάλουν­ να­ ξεκουραστεί­ μέχρι­ να­ συνέλθει.­ Και­ αφού­πληρώσει­ό,τι­ήπιε,­θα­τον­στείλουμε­σπίτι­του,­διότι­σήμερα του­χρειάζεται­να­κοιμηθεί­νωρίς,­δεν συμφωνείς;» Ο­Κοκκαλιάρης­κούνησε πέρα­δώθε το­κεφάλι­σαν­να­μην καταλάβαινε­κάτι­και­κοίταξε­τον­Κόντε,­που­συνέχιζε­να­είναι σιωπηλός,­βυθισμένος κατά­τα­φαινόμενα­στο μπολέρο­που­τρα­γουδούσε­ο­Ντανιέλ­Σάντος. «Το­είδες­αυτό,­ρε­κτήνος;» «Προφανώς­και­το­είδα,­ρε­κάθαρμα». «Και;­Εσύ­μήπως­καταλαβαίνεις τίποτα;» «Όχι.­Σ’­ορκίζομαι­στη­μάνα­μου­πως κάθε­φορά­καταλαβαίνω­και­λιγότερα...­Ε,­Κόκκινε,­φέρε­άλλη­μια­μπίρα,­άντε».

27

PADOURA sel_DD_Layout 1 22/10/2010 5:43 ΜΜ Page 27