Θάνος Μπελαλίδης - Ο Πλούτος μέσα σου

Tον

αναπνεύσεις.

To ίδιο νερό θα πιεις.

Στην ίδια γη θα πατήσεις.

Στα ίδια δύο τετραγωνικά θα κοιμηθείς.

Και όταν έρθει η ώρα σου, στην ίδια γη θα καταλήξεις.

Ένα και μοναδικό κορμί θα λάβεις.

Για να το ζήσεις με αγάπη και σεβασμό. Ή όχι.

Είτε είσαι πλούσιος είτε φτωχός, αυτό δεν αλλάζει.

Την ίδια απόλαυση θα δικαιούσαι… Όταν φας ένα καλομαγειρεμένο φαγητό.

Όταν βουτήξεις στη θάλασσα.

Όταν κοιτάξεις τη θάλασσα. Όταν κοιτάξεις τ’ αστέρια. Όταν ζεις μια φιλία για μια ζωή. Όταν αγγίξεις.

Όταν ερωτευτείς. Όταν αγαπήσεις. Όταν αγκαλιάσεις το παιδί σου.

Τα χρήματα δεν αγοράζουν την αγάπη. Τα δώρα δεν υποκαθιστούν την αγάπη. Ένα τηλεφώνημα γεμίζει την καρδιά χίλιες φορές περισσό

στην Ελλάδα είναι πάντα καλοκαίρι.

καβαλάω τη μηχανή μου και σε 20 λεπτά να διασχίζω από άκρη σε άκρη την Αθήνα. Την υπέροχη πόλη μου. Να κοιτάζω τη θάλασσα. Με τις ώρες. Ποτέ δεν χορταίνεις να κοιτάς τη θάλασσα. Να

στην αγαπημένη μου, στα παιδιά μου, στους γονείς μου, στους φίλους μου. Να το λέω ακόμα κι αν αισθάνομαι άβολα. Αφού το νιώθω, άλλωστε. Να βλέπω ταινίες από τη δεκαετία του ’60 με την αγαπημένη μου, βραδιές καλοκαιριού, σε παλιά καλοκαιρινά σινεμά. Ή στο μπαλκόνι μας. Ή έστω στο σαλόνι μας. Κι αυτό καλό είναι. Αρκεί να είναι καλή η ταινία. Αρκεί να τη μοιράζεσαι με καλή παρέα. Να παίρνω τον γιο μου Παρασκευή μεσημέρι από το σχολείο, να πηγαίνουμε οι δυο μας για φαγητό και μετά για την προπόνησή του στο ποδόσφαιρο. Να τον κοιτάζω και να είμαι περήφανος. Όχι επειδή είναι παιδί μου. Για το μονοπάτι στο οποίο πορεύεται. Όποιο και να είναι αυτό. Να τρώω αργά και να απολαμβάνω το φαγητό μου, αντί να χλαπακιάζω την τροφή αμάσητη. Πόση χαμένη απόλαυση είναι η αμάσητη τροφή…

Να παρεκκλίνω από το πρόγραμμά

Από στάση ζωής. Να συμμερίζομαι τον πόνο του άλλου, αντί να αποστρέφω το κεφάλι. Από επιλογή. Για μένα, πλούτος δεν είναι να έχω στην κατοχή μου νούμερα στην οθόνη ενός υπολογιστή, τα οποία ονομάζουμε «τραπεζικό λογαριασμό». Δεν είναι να καταναλώνω άκριτα, να αγοράζω ακατάπαυστα, να σπαταλώ, προσπαθώντας, πιθανώς ανεπιτυ χώς, να καλύψω το κενό που βιώνω μέσα μου. Πλούτος είναι η αγάπη, η χαρά, το πάθος. Πλούτος είναι να στύβω τη ζωή που μου προσφέρθηκε από τον Δημιουργό μου, από τη φύση, το όλον, την άπειρη ευφυΐα, μέχρι να μην έχει τίποτ’ άλλο να στάξει. Σταμάτησα να περιμένω από τον κόσμο να μου δώσει αυτά που ήθελα. Άρχισα να τα δίνω εγώ στον εαυτό μου.

—BYRON KATIE

προς κατάκτηση. Δεν υπάρχει κάτι που πρέπει να κάνουμε ώστε να είμαστε πλούσιοι, χαρούμενοι και ευτυχισμένοι. Αποτελεί πεποίθησή μου πως μια «θεία χάρη» καλύπτει κάθε

μας ανάγκη, κάθε στιγμή, χωρίς καν να το αντιλαμβανόμαστε. Μπορεί να κάνω λάθος. Αντιλαμβάνομαι ότι ο κόσμος μας δεν δείχνει έτσι. Έχεις απόλυτο δίκιο. Τι να σχολιάσω ως προς αυτό… Όμως, ας πιάσουμε την εικόνα από την αρχή. Ας ξεκινήσου με με τα βασικά. Περισσότερα από τριάντα επτά τρισεκατομμύρια κύτταρα εκτελούν κάθε στιγμή στο σώμα μας τη διακριτή τους λειτουργία ώστε να ζούμε και να λειτουργούμε αποτελεσματικά.

«διάστημα». O γαλαξίας μας μόνο διαθέτει εκατό έως τετρακόσια δισεκατομμύρια αστέρια. Όσοι οι κόκκοι της άμμου σε μια ακτή… Οι περισσότεροι από εμάς δεν αντιλαμβανόμαστε αυτές τις λειτουργίες στον μικρόκοσμο και τον μακρόκοσμο που μας επι τρέπουν να είμαστε ζωντανοί. Ή τις θεωρούμε δεδομένες. Μέχρι που μια α-σθένεια εμποδίζει την αναπνοή μας. Μέχρι που μια α-δυναμία οδηγεί την καρδιά μας σε δυσλειτουργία. Μέχρι που μια φυσική καταστροφή μάς ξεσπιτώνει. Αποτελεί πεποίθησή μου πως είμαστε μέρος διαδικασιών απερίγραπτης σοφίας, που απλά δεν μπορεί να τις επεξεργαστεί ο εγκέφαλός μας. Και ο ρόλος μας είναι, στην πραγματικότητα, απλός: να συνεργαζόμαστε αρμονικά με την πηγή μας, το σύμπαν, δίχως να προσπαθούμε να ελέγχουμε τη ζωή. Η προσπάθεια ελέγχου δημιουργεί μόνο πόνο. Και μακροπρόθεσμα

Μπορούν να σου παρέχουν διαμονή σε πολυτελή ξενοδοχεία και εξωτικές παραλίες με ξαπλώστρες με εξωφρενικό τίμημα ενοι κίασης. Όχι όμως μια ανέμελη καρδιά για να αφεθείς αληθινά. Μπορούν να σου αγοράσουν ένα γεύμα στα σπουδαιότερα

της ανθρωπότητας.

Τα χρήματα είναι πραγματικά υπέροχα.

Μπορούν να σου παρέχουν μια πολυτελή κατοικία. Όχι όμως ένα σπιτικό. Τους κορυφαίους γιατρούς για να φροντίσουν το κορμί σου. Όχι όμως υγεία και ευεξία. Γνώσεις, αλλά όχι καλλιέργεια. Σου παρέχουν την «ασφάλεια» του τραπεζικού λογαριασμού. Όχι όμως την ασφάλεια που σου παρέχει η πίστη στον εαυτό σου, στις ικανότητές σου, στον Δημιουργό σου. Μπορούν, λοιπόν, να σου προσφέρουν πολλά αποκτήματα, αντικείμενα που σου παρέχουν ψευδή προσωρινή ανακούφιση από τις δυσκολίες της ζωής. Δεν μπορούν όμως να σου προσφέρουν αληθινή αγάπη για τον εαυτό σου, αγάπη που βα σίζεται στην ακεραιότητά σου, την ηθική,

δοτικότητα,

Να χάνεσαι στο κρυμμένο λευκό νησί στην καρδιά της Αθήνας, με τα στενά δρομάκια και τις ασβεστωμένες αυλές. Να κατηφορίζεις στην Πλάκα, στο Θησείο, να διασχίζεις την Ερμού –αυτή με τα καταστήματα και κυρίως αυτή χωρίς τα καταστήματα– και να καταλήγεις στον Κεραμεικό. Να επιλέγεις το φαγητό που σ’ ευχαριστεί ανάμεσα σε εστια τόρια χίλιων δυο εθνών που συνυπάρχουν αρμονικά κάτω από τον ελληνικό ουρανό. Να καταλήγεις σε αιθιοπικό, π.χ., εστιατόριο και να ταΐζεις τους φίλους σου με τα χέρια, όπως ορίζει η παράδοση αυτού του λαού. Μία αξία ανυπολόγιστη. Να διασχίζεις

νο,

σου στο ηλιοβασίλεμα. Ναι, με το φορητό σου τραπέζι, τις καρέκλες, το φαγητό που με αγάπη θα ετοι μάσεις για να απολαύσετε μαζί, δίπλα στο κύμα. Να κλείνεις τη βραδιά με μια δροσιστική νυχτερινή βουτιά – πότε ήταν η τελευταία φορά που βούτηξες νύχτα στη θάλασσα; Όπως κάναμε τότε που ήμασταν παιδιά; Να διοργανώνεις εκδρομή στα βασιλικά ανάκτορα στο Τατόι. Να απολαμβάνεις το ξεχωριστό βίωμα μιας εποχής με πρίγκιπες και πριγκίπισσες που έχει κλείσει τον κύκλο της ανεπιστρεπτί. Άλλωστε, ο καθένας, η καθεμιά από εμάς είναι πρί γκιπας και πριγκίπισσα στην καρδιά του, στην καρδιά

εκατομμύρια, εάν όχι δισεκατομμύρια, εχθρούς. Χωρίς τη δική σου συνειδητή συν δρομή. Ενώ εσύ παραπονιέσαι –ή όχι– για την ασθένεια. Όλοι αυτοί οι μηχανισμοί, παρά τον κρίσιμο ρόλο τους στην επιβίωσή σου, παραμένουν στην απόλυτη αφάνεια, εστιασμένοι στη φροντίδα σου. Στην προστασία σου από σοβαρές απειλές όπως ο Covid ή ο καρκίνος, αλλά εξίσου από το κοινό κρυολόγημα ή απλώς από μια γρατζουνιά. Σκέψου μια απλή γρατζουνιά. Αρκεί για να σε σκοτώσει. Χωρίς το ανοσοποιητικό σου, το αίμα δεν θα σταματούσε να τρέχει. Θα πέθαινες λόγω μιας γρατζουνιάς. Έτσι απλά. Όταν σκέφτομαι μερικές φορές τι αδιανόητες συνέπειες προκύπτουν από τα μικρά και καθημερινά, τείνω να

σύντροφό σου, τη σύντροφό σου. Έχεις την οικογένειά σου. Ίσως τα παιδάκια σου. Έχεις κάποια ή αρκετά από τα παραπά νω, ίσως και όλα. Είσαι αδιανόητα πλούσιος, πλούσια. Έχεις ελευθερία. Ζεις σε μια χώρα με δημοκρατία. Μπορείς να λες ό,τι θέλεις, όποτε θέλεις, χωρίς να διώκεσαι για τις από

ψεις σου. Έχεις τη μουσική της επιλογής σου να κάνει την κάθε σου στιγμή πιο όμορφη: έντεχνη, τζαζ, κλασική, δημοτική, ροκ, μέταλ, αλλά και τόσες άλλες επιλογές. Μπορείς να φας ό,τι θέ λεις, από όποια χώρα του κόσμου θέλεις. Και δεν είναι μόνο το φαγητό που σου προσφέρει απεριόρι στες επιλογές. Ύπάρχουν τόσες ακόμα κατηγορίες. Ένα φθηνό αεροπορικό εισιτήριο, π.χ., μπορεί να σε πάει παντού, ή σχεδόν παντού, στον μικρό υπέροχο πλανήτη μας. Είσαι αδιανόητα πλούσιος, πλούσια. Όπως κι εγώ. Απολαμβάνεις τον υπέροχο ελληνικό ουρανό. Απολαμβάνεις το ασυ ναγώνιστο ελληνικό φως. Σε όσες χώρες κι αν έχω πάει, σαν το ελληνικό φως δεν έχει πουθενά. Το ελληνικό φως δεν αγοράζεται. Όσα χρήματα και να έχεις. Και, φυσικά, έχεις μάτια για

πειράζει, μπορείς να φτιάξεις τον καφέ σου μόνος, μόνη. Με το παγούρι σου δεν θα δημιουργήσεις και περιττά σκουπίδια, άλλωστε. Εάν αρρωστήσεις, το Εθνικό Σύστημα Ύγείας θα σε περιθάλψει δωρεάν, με γιατρούς που φημίζονται ως καλύτεροι από αυτούς στα ιδιωτικά νοσοκομεία. Θα σε περιθάλψει ακόμα κι αν είσαι ανασφάλιστος και άπορος – φαντάσου να ζούσες στην Αμερική! Θα σε πετούσαν στον δρόμο. Είσαι αδιανόητα πλούσιος, πλούσια. Στην Ελλάδα μπορείς να βρεις παρηγοριά στη θρησκεία της επιλογής σου χωρίς διώξεις. Εάν θέλεις, μπορείς να έχεις στήρι ξη από έναν αξιόλογο δάσκαλο για την προσωπική σου εξέλιξη, σε κόστος που μπορείς –εύκολα ή δύσκολα– να διαχειριστείς. Και εάν δεν μπορείς να διαθέσεις κανένα ποσό, μπορείς να βρεις

δωρεάν.

πραγματικότητα.

αναφαίρετο δικαίωμά σου.

όπως κι εσύ. Και εάν δεν έχω μάθει ακόμη να εκτιμώ τον

συνάνθρωποί

εξόδων περίθαλψης. Απολαμβάνω την ελευθερία μου σε ένα δημοκρατικό κρά τος. Περισσότεροι από το 50% των κατοίκων του πλανήτη, 3.700.000.000 συνάνθρωποί μας, ζουν σε κράτη με απολυταρχικά καθεστώτα ή ανεπαρκείς δημοκρατικές ελευθερίες (πηγή: Freedom House). Έχω πρόσβαση στο Internet. 2.500.000.000 συνάνθρωποί μας δεν έχουν καθόλου πρόσβαση (πηγή: Statista), ενώ μεγάλο πο σοστό αυτών που έχουν αντιμετωπίζουν λογοκρισία. Άνθρωποι όπως εσύ κι εγώ, με μαμά και μπαμπά, πιθανόν με παιδιά, για τα οποία θέλουν το καλύτερο, με όνειρα που παραμένουν ζωντανά ή που ξεχάστηκαν από ανάγκη. Με χαμόγελο που λάμπει