Soaren leer je op een oude fiets

De zomer van een vliegverslaafde

Tekst en foto’s: Daniella ten Berge

Als ik iets doe, dan doe ik het goed, het is alles of niks en alles is zwart of wit. Heel irritant als je zo bent ingesteld, maar mijn vliegpassie wordt dan wel volledig uitgebuit. In mijn beginfase heb ik dan ook uren achter elkaar staan groundhandlen in mijn weilandje en als het weer het toeliet stond ik ook altijd op het lierveld. Maar dat is natuurlijk niet genoeg voor deze vliegverslaafde.

Al een poosje terug had ik namelijk het soaren ontdekt. Oké, ik had het nog nooit gedaan, maar ook dat zou ik me toch wel eigen kunnen maken? Na eerst twee groundhandle-sessies van Martijn Geurts werd het tijd om de lucht in te gaan. Maar ja, toen werd het slecht weer, had ik nog geen soarscherm en bleef ik dus hopeloos met beide beentjes aan de grond geplakt. Het geluk wilde dat ik in het voorjaar van 2019 verliefd werd op mijn huidige berg- en lierscherm Mister X. Best sneu voor mijn Mojo, maar hé, misschien kon ik daar wel mee leren soaren? Op een oude fiets moet je het tenslotte leren en dus gewapend met een oud scherm en een gloedje nieuw soarharnas (een Icaro Apus, een harnas met de meeste protectie die ik kon vinden) reisde ik begin zomer 2019 af naar het strand. Ja reizen is het voor mij wel, want ik moet een kleine twee uur in de auto zitten om het strand te bereiken. Maar aangezien ik al in mijn eentje naar Slovenië was getuft om te vliegen en die zomer ik ook naar Italië zou afreizen voor ‘my first SIV’, is een ritje naar het strand natuurlijk peanuts. Het beloofde zelfs twee dagen achter elkaar vliegbaar te worden dus het tentje ging ook mee in de auto en hop gaan met die banaan.

Oefenen, oefenen en prikkelbosjes

Voor de zekerheid had ik eerst nog een opfrislesje geboekt. Stiekem had ik al een paar weken eerder mijn eerste duinhopjes gemaakt en toen het was ‘nou, laat maar zien wat je kunt’, liep ik met mijn scherm naar boven en vloog ik weg. Ja, dat lag niet helemaal in de lijn der verwachting. ‘Gelukkig’ sloeg daarna het geklungel toe en kon ik tenminste echt aan de slag als beginner. Daniella zou Daniella niet zijn als ze niet weer eens helemaal doorslaat in hetgeen wat ze doet en die eerste dag was het dus oefenen, oefenen, oefenen totdat de wind echt helemaal op was. Ook de volgende dag heb ik echt mijn benen onder mijn lijf vandaan getraind en waarschijnlijk wel honderd keer dat duin opgelopen met het scherm en wat hopjes gemaakt. Soms met prikkelbosjes of een sleur over het duin, soms redelijk beheerst. Toen ik echt niet meer kon lopen en de wind voor de tweede keer helemaal opgebruikt was, was het tijd om naar huis te gaan. Wat een heerlijke ervaring! Dat smaakte duidelijk naar meer!

Drie keer per week vliegen

In het dagelijks leven heb ik een eigen toko waarin ik zelf veel dans- en theaterlessen

geef op vaste tijden. ‘Even’ een uurtje soaren is er dan ook niet bij. Maar het geluk wil wel dat er in de maanden juli en augustus geen wekelijkse lessen zijn, wat voor mij dan ook betekent dat ik me twee maanden lang volledig kan wijden aan mijn passie. Oké, zo ver het geld het toelaat, maar soaren is in die zin behoorlijk goedkoop. Op de brandstof en lekkere snack aan het einde van de dag na kost het me verder niks. Na die twee eerste dagen soaren was het natuurlijk continu uitkijken naar nieuw vliegweer en dat bleek in die zomer verschrikkelijk vaak voor te komen. Gekscherend heb ik tegen mezelf toen gezegd dat ik in de maanden juli en augustus minimaal drie keer per week iets met vliegen wilde doen: groundhandlen, lieren, soaren of bergvliegen en op één verregend weekje na is dat nog gelukt ook! Dan weer soaren, dan doordeweeks weer ‘s avonds lieren bij Paragliding Friesland, soms doordeweeks of in de weekenden bij Paho en Cloud to Cloud. Ik kon mijn geluk niet op. Zelfs af en toe op één dag op twee locaties gevlogen en zelfs een keer gedacht ‘nueven-niet!’ zoveel was ik aan het vliegen.

Leren soaren is keihard trainen

Dat keiharde trainen bij soaren vond ik toch wel erg fantastisch, al geloof ik wel dat ik de enige idioot ben die zich zo in het zweet staat te werken daar op het strand. De meesten gooien hun spul uit, klikken zichzelf vast en vliegen weg. Een uurtje of wat heen en weer en gaan dan weer huiswaarts. Ik heb mezelf aangeleerd om eerst maar even een half uurtje te groundhandlen. Dan heb ik het weer lekker in de vingers en is mijn zelfvertrouwen weer snel op peil. Ja, ik kan wel enorm aan mezelf twijfelen. Kan ik het allemaal wel, ik moet nog zoveel leren, iedereen vliegt direct weg... Maar als ik dan eventjes heb gegroundhandled weet ik weer dat ik het scherm ondertussen wel zo kan temmen dat ik de regie behoud. Stapje bij beetje werd ook mijn zelfvertrouwen in het starten en vliegen groter. Tijdens die bijna perfecte zomer heb ik elk mogelijk soarmomentje gepakt. Dat resulteerde er ook in dat ik af en toe op het strand stond terwijl het niet vliegbaar was, maar eerlijk gezegd kan dat bij mij de pret niet drukken. Heerlijk heen en weer rennen, glijden en springen over het strand samen met m’n oude Mojo om mijn groundhandleskills te verbeteren. Of tig hopjes maken in plaats van lange vluchten omdat het te cross of te zacht is, buit ik uit door te oefenen op het starten of het oefenen van doellandingen. En als het dan wel echt goed vliegbaar is en je kunt lekker lang blijven hangen, dan ga ik natuurlijk ook niet uren heen en weer vliegen. Overlandvliegen is niks voor mij, dus overduin ook niet. Nee, laat mij maar lekker een paar bochten maken en dan een gave landing om vervolgens met dezelfde vaart weer het duin op te rennen.

Downsizen

Mijn laatste soardag van de zomer 2019 werd dan ook beloond met een hele lange soardag waarbij ik uren in de lucht heb kunnen spelen. Wel was de wind die dag randje voor mijn oude fiets. Met speed erbij kwam ik nog maar amper vooruit. Oei, dat is balen! Want het ging me eerlijk gezegd allemaal nog niet hard genoeg. Tijd voor een kleiner scherm dan misschien? Samen met een vliegvriend ben ik op zoek gegaan naar een klein soarscherm. Maar na drie maanden zoeken hadden we nog steeds niks gevonden en een soardagje waarbij ik aan de grond moest blijven staan omdat het te hard waaide maakte mijn wens nog groter: dat kleine scherm moest gauw komen! Na een oproepje op Soarfreaks werd ik overspoeld met schermen, welke moest ik nou nemen? In eerste instantie wilde ik niet aan de Little Cloud, want iedereen vliegt daar al mee en ik wil natuurlijk weer iets aparts, maar dat ego heb ik overboord weten te mikken en zo kocht ik mijn derde vriendje: een Spiruline 16 m2. Een paar dagen na de aanschaf leek het soarbaar te worden dus gauw weer naar het strand om mijn nieuwe vriendje uit testen. Uiteindelijk was er te

weinig wind voor de Spiruline om te vliegen, maar wauw, wat groundhandled dat ding fantastisch zeg! Hij is zo ontzettend braaf, hij luistert zo goed naar me, dat ik het bijna saai zou vinden. Opzetten, uitdraaien, stuurtokkels loslaten en hij fladdert vrolijk achter me aan als een speelse puppy. Maar wel een strak afgetrainde hond, want nogmaals wauw, wat gaat het me opeens makkelijk

af zeg! En daarmee kwam ik zelf wel tot de conclusie dat ik erg blij mag zijn dat ik het op een oude fiets geleerd had: een zwaar en traag scherm, dat een paar seconden later reageert dan wanneer ik het aangeef, maar toch wist ik deze uiteindelijk zover te krijgen dat hij naar me luisterde. En nu met zo’n snel klein kereltje gaat alles zoveel makkelijker, gewoon een lachertje! Nou, lachertje, ik werd er zo ontzettend blij van toen ik de tweede soardag met mijn Spiruline door de lucht vloog, dat ik maar een paar dagen later zelfs zijn grote broer heb gekocht. Ja, wel een beetje sneu voor mijn oudje, mijn eerste liefde, mijn Mojo, maar goed, hij mag nu genieten van zijn welverdiende rust op zijn oude dag.