Mijn ritueel | Dries Segers

Mijn ritueel

DRIES SEGERS

Een ritueel benader ik liever vanuit spiritualiteit dan vanuit ‘de nood aan een gewoonte’. Vanuit een spirituele kijk is het (oprecht) bezoeken van een tentoonstelling voor mij een ritueel. Het is het moment waarop je aanwezig bent in een tentoonstelling, waarop je samen bent met de kunstwerken en de mensen rondom je en het moment waarop die ook onderling met elkaar interageren. Het is iets waardevols en lichamelijks. Misschien zal de quarantaineperiode ervoor zorgen dat we het ritueel anders zullen moeten benaderen. Hoe zal de wandelrichting bepaald worden? Wordt er een tijdslimiet gehanteerd voor videowerk en performance? Zullen we de ruimte met mondmaskers betreden? Bij tentoonstellingen denk je ook aan openingen en het publiekelijk vieren van een bijzonder moment in een werkproces. Zal je met een publiek kunnen samenkomen om dat moment te vieren? Hoe gaan die rituelen hun vorm terugkrijgen? Ik ben daar heel nieuwsgierig naar.

Voor mijn volgende solotentoonstelling, in DMW Gallery (Antwerpen), denk ik na over een digitaal luik. Dat zal op zichzelf kunnen staan. Dus niet zo’n digitale versie die de tentoonstellingsruimte omzet in een 3D-model en waar ik mijn werk in kan uploaden. Want in zo’n digitale platformen valt voor mij het ritueel van een tentoonstelling weg. Een tentoonstelling is een fysieke uitdaging met een werk. Daarom hoop ik dat een tentoonstelling nog meer een ritueel kan worden dan voorheen, en we die tijd ook anders zullen spenderen.

DRIES SEGERS ° 1990 Studeerde aan de Academy of the Arts in IJsland en volgde een opleiding Fotografie aan Sint-Lukas in Brussel. Heeft een atelierruimte bij de coöperatieve organisatie kunstenaarsstudio Level Five, op een steenworp van de Beurs in Brussel.

Tekst: Zoë Hoornaert

Our companion, our other. Foto’s: Nici Jost / VITRINE, Basel.