Landscape Magazine #20 NL/FR

issue #20 - december / january 2013-14 free magazine

COVER

VOORWOORD ISSUE #20 - DECEMBER/JANUARY 2013-14 STAY CALM AND BREATH

Photo: Maarten Essers Rider: Loek Quaedflieg

PROEM

Photo: Maarten Essers Text: Maarten Essers newsflash . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 06 burn your visa. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 07 dh, origin of mtb . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 08 - 14 tests. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 15 - 21 biking the net . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 22 useless twentyone. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 23 bikemotion. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 24 - 35 rampage. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 36 - 39 roc d’azur. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 40 - 55 chain connection. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 56 - 57 hill chasers. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 59 - 61 bike battle . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 62 - 67 culture. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 68 - 69

COLOFON General manager Maarten Essers Chief editor Guy Maalsté Editors Ilja van Bommel Maarten Essers Guy Maalsté Daar zijn we dan eindelijk met de langverwachte Landscape nummer 20. Na veel onduidelijkheid en twijfel over de toekomst gaat Landscape Magazine gewoon door. Zelfde blad, zelfde manier van werken, maar een nieuwe internationale crew. Eén verandering valt direct op zodra je het blad openslaat: we zijn nu 4-talig. Eén editie (deze dus) komt uit in het Nederlands en Frans, de andere in het Engels en Duits.

We hopen dat ons ‘eerste’ blad jullie net zo goed zal bevallen als de voorgaande 19. Ik heb er in ieder geval al een blijvende herinnering aan overgehouden; een mooi brandmerk van mijn remschijf na een afdaling in Fréjus tijdens het maken van het artikel over Roc d’Azur.

In het volgende nummer zullen we ons, als nieuwe crew, uitgebreid aan jullie voorstellen. Daar hadden we nu simpelweg de tijd niet meer voor. Dus verheug je maar vast op 2014, waarin wij ervoor zorgen dat netjes elke twee maanden een nieuwe editie voor jullie klaarligt. Wij hebben er in ieder geval zin in! En volgend jaar zien we ook nog eens het jubileumnummer 25 tegemoet! Reden voor een feestje, maar daarover meer in uitgave nummer 24.

Veel leesplezier!

German Staff Fabian Kutsch Philipp Heise Felix Hens French Staff Jonathan Mahec Photography coordinator Ilja van Bommel Graphic designer Dennis Leidelmeijer Contributors Juriaan van der Flier Peter de Muer

Finalement, le voici enfin le tant attendu numéro 20. Apres pas mal de spéculations sur l’avenir de Landscape Magazine, on vous l’annonce, ça va continuer ! Même magazine, même format et manière de travailler, mais juste avec une équipe différente, internationale. Le seul changement que nous y avons apporté, vous pouvez deja le voir, cher lecteur; il est édité en 4 langues. Une édition (celle que vous tenez entre vos mains) en Français/ Hollandais et une autre en Anglais/Allemand.

General contact info@landscape-magazine.com

Nous espérons tous que vous apprécierez cette ‘première’ édition, autant que les dix-neuf précédentes. J’en garde moi même un souvenir permanent et très particulier; une jolie brulure de disque de frein, qui à eu lieu après une des descentes à Frejus lors de la réalisation de l’article sur le Roc d’Azur.

Advertising sales@landscape-magazine.com

Dans la prochaine édition, nous présenterons la nouvelle équipe, parce que nous n’avons juste pas eu le temps dans celle ci. Donc gardez bien les yeux ouverts pour 2014, nous vous proposerons une parution toute fraiche tout les deux mois. On est aussi très impatient pour l’an prochain, vu que nous fêterons le 25iéme anniversaire avec une édition spéciale ! Ce qui voudra aussi dire une bonne grosse fête, mais patience, attendons le numéro 24 de Landescape Magazine, pour vous en dire plus.

Bonne lecture

issue #20 - 4 /72

Editor contact maarten@landscape-magazine.com

Digital LS Mag www.landscape-magazine.com Thanks for everything Jonathan (John) Broms & Vincent Rocher, Benni Stockhaus, Alan Bonds, Joost Wichman, Loek Quaedflieg…

Distributed by:

BENELUX Sabma Suspension Center www.sabma.com +32 87 63 19 80

FRANCE Tribe Sport Group www.tribesportgroup.com +33 04 94 54 19 50

ridefox.com/air40

issue #20- 5 /72

NEWSFLASH

BINNENKORT MOGELIJK: VADER-ZOON-FRONT-FLIP

‘IETS’ BIJ SANTA CRUZ Iedereen die ervan droomt aan de slag te gaan bij het Design & Engineering Department van Santa Cruz maakt nu kans op een zogenaamd ‘golden ticket’ dat vele deuren moet openen. Het is vooralsnog vrij onduidelijk wat die baan precies inhoudt, maar de fabrikant stelt in ieder geval veel lol in het vooruitzicht. Dus, als jij ‘iets’ in de fietswereld wilt doen, check dan www.santacruzbicycles.com en waag een poging. Het is voor Santa in ieder geval bijna tijd om te gaan ‘cruzen’, dus wie weet…

Y’A ‘QUELQUE CHOSE’ CHEZ SANTA CRUZ Quiconque ayant deja rêvé de faire parti de la team ‘recherche et développement Santa Cruz’, devrai essayer d’obtenir le ticket d’or pour rejoindre l’équipe. On arrive pas vraiment à savoir en quoi consiste exactement ce boulot, mais il semblerai qu’ils annoncent ça comme un truc bien fun.

Donc si ça vous branche de faire « quelque chose » dans le milieu du bike… visitez w w w. santacruzbicycles.com et tentez votre chance. Et en plus si vous croyez au père noel… on sait jamais…

issue #20 - 6 /72

Droom je er al jaren van om je kinderen mee te nemen te nemen op je bike of ben je vast van plan dat te doen tegen de tijd dat je er een paar geproduceerd hebt? Check in dat geval het project van Glen Dobson op www.kickstarter.com (zoek op Mac Ride). Outdoor dude Glen, een ‘bi ker- daddy’ uit Va ncouver (Canada), doet daar namelijk een poging geld bij elkaar te krijgen om zijn uitvinding in productie te laten nemen. De Mac Ride tovert je bike in een handomdraai om tot ouderkind-transportmiddel zonder al te veel aan plezier in te moeten boeten.

We kunnen haast niet wachten, totdat de eerste front flip video’s op YouTube verschijnen. Mocht je Glen een sympathieke gast vinden en je hebt toevallig nog een paar tientjes onder je bed liggen, help ‘m dan.

LE FRONT FLIP EN DUO PÈREFILS, BIENTÔT POSSIBLE Vous avez toujours voulu emmené vos enfants pour un ride tout terrain, ou vous en avez l’intention dés que vous aurez réussi à en faire quelques uns? Dans ce cas, allez jeter un coup d’oeil au projet de Glen Dobson sur www.kickstarter.com (cherchez Mac Ride). Glen passionné d’outdoor, est un papa-rider de Vancouver (Canada), il cherche actuellement des subventions pour produire son invention. Le Mac Ride transforme très rapidement votre vélo en un moyen de transport parent-enfant, tout en restant très fun à piloter. On attend avec impatience le premier Flip en Mac Ride sur Youtube. Si vous aimez le projet, que vous avez quelques euros à dépenser n’hésitez pas à filer un coup de main au gaillard.

661 MINI DOWNHILL De Britse 661 Mini DH is voor enkele winterraces teruggekeerd naar de bossen van Dean. De eerste van vier wedstrijden vond 1 december plaats.

De overige races zijn gepland op 26 januari, 23 februari en 30 maart.

Mocht je van plan zijn aan deze serie deel te nemen of er als toeschouwer naartoe willen, check dan www. minidownhill.com voor meer info.

Mocht je gelijk in de auto willen springen, is dit ‘the place to be’: Gloucestershire

661 MINI DOWNHILL La 661 Mini DH de retour dans la foret de Dean ( Gloucestershire Pedalabikeaway Cycle Centre, Ca n nop Va lley, Nr. Coleford, Gloucestershire. GL16 7EH, UK) pour la fameuse série de courses hivernales. La première a eu lieu le 1 décembre. Les suivantes sont prévues les 26 janvier, 23 février et 30 mars 2014. Si vous voulez vous y i n s c r i r e, c’e s t p a r l à ; www.minidownhill.com.

Pedalabikeaway Cycle Centre, Ca n nop Va l l e y, Coleford, Gloucestershire, GL16 7EH.

ARMA ENERGY MTB TEAM MOBILE APP Het ARMA Energy MTB professionele mountainbiketeam heeft een gratis eigen app gelanceerd voor smartphones en tablets. Met dit stukje software kun je de rijders volgen tijdens reizen en wedstrijden over de hele wereld.

Ze garanderen dat jij als eerste alle nieuwtjes, updates, foto’s en video’s te zien krijgt. Samen met alle andere gebruikers dan hè, niet jij alleen (duh). Maar goed, het is zeker een leuke app om te hebben. Check ARMAEnergyMTB. mobapp.at om te downloaden.

L’APPLICATION TELEPHONE ARMA ENERGY MTB TEAM Le team VTT professionnel ARMA Energy vient de lancer une app’ gratuite pour smartphones et tablettes. Avec ce petit programme vous aurez la possibilité de suivre tout les pilotes du team, lors de leurs déplacements et compétes à travers le monde. Vous garantissant d’être le premier à avoir des news, des photos et des vidéos. Enfin le premier avec tout les autres utilisateurs bien sur… Néanmoins, c’est une petite app sympa à avoir d a n s l a p o c he. c’e s t ic i ; ARMAEnergyMTB.mobapp.at que ça se passe.

Pl a c e

e / Pl acez c lo u i ci / N ag el A n ai l h er bs tu rz

BURN YOUR VISA Writer: Web:

Our Creditcards www.landscape-magazine.com

03.

01.

05.

04.

ide-d tI 's u ps

o wn !

07.

08.

06.

02.

01. Race Face Atlas pedal www.raceface.com - 02. DVO Emerald www.dvosuspension.com - 03. The Nutter Tool www.full-windsorshop.com - 04. Met Parabellum 2014 www.met-helmets.com - 05. Gemini Olympia www.gemini-lights.com - 06. GoPro HD Hero3+ Black www.gopro.com - 07. DSP Racing Bighorn RC Post www.dspracing.com - 08. 6-pack frame holder www.donkey-products.com

issue #20- 7 /72

Writer: Photos:

Guy Maalsté Wende Cragg, Rolling Dinosaur Archives

Downhill-rijders zijn doorgaans goed in kamikazeacties. Ook al loopt een dwaze move op een net iets te linke trail soms maar nét goed af. Tóch vertel je even later met een smile van oor tot oor en vol trots over je ‘ik-ben-blij-dat-ik-hier-nu-zit-belevenis’. Hoe cool dat ook mag zijn. In vergelijking met de grote voorvaderen van de downhill-sport is iedereen die deze discipline binnen het mountainbiken tegenwoordig beoefent eigenlijk maar een mietje. Het spijt me dat ik het zo moet zeggen, maar het is de waarheid.

En règle générale, les descendeurs sont plutôt bons quand il s’agit de jouer les kamikazes. Même quand ça manque de se finir dans les larmes, ils partageront leurs aventures avec la banane jusqu’aux oreilles, tout en disant « WAOUH!, c’était chaud, je suis content d’être en vie ». C’est plutôt cool, je sais, mais peu importe votre degrés de folie, comparé aux grands pionniers du VTT de descente, quiconque pratiquant de nos jours est une chochotte. Je suis désolé de vous l’apprendre de cette manière, mais la vérité n’est pas toujours facile à entendre.

Want: kun jij het je voorstellen dat je in je spijkerbroekje met een stalen ‘cruiser bike’ uit pak ‘m beet de jaren ’30 of ’40 met enkel een terugtraprem, zonder vering en met niet bepaald ‘grippy tires’ behoorlijk ruwe trails af raast?

Trails waarvoor je tegenwoordig een dikke downhill bike pakt en jezelf als edele ridder in een harnas van beschermers hijst? Er zijn vast ‘dudes’ en ‘dudettes’ die het nog aandurven, maar de overgrote meerderheid zal vragen of je ze nog wel allemaal op een rijtje hebt ‘daarboven’.

Including me. Onder de makers van dit blad ben ik namelijk - zonder twijfel - het grootste mietje. Desalniettemin zijn de grondleggers van de downhill-sport, en daarmee eigenlijk mountainbiking in het algemeen, naast ware pioniers ook echte helden en waaghalzen.

VERSCHILLENDE STROMINGEN Je zou kunnen zeggen dat de mountainbike, zoals wij die nu kennen, in de jaren ‘70 op het Amerikaanse continent ontstond en dan ook nog op verschillende plaatsen tegelijk.

Het is dus lastig om één echte grondlegger aan te wijzen Het zal vooral het effect zijn geweest van de inspanningen van al die onafhankelijke groepen bikers bij elkaar. Ze werkten niet samen, maar brachten onbewust wel een nieuw fenomeen op gang, een beweging die op steeds meer aanhangers kon rekenen.

Echter, er zijn fietsen aangetroffen die eind negentiende eeuw al werden aangepast voor off road-trips. Zo gebruikte

issue #20 - 8 /72

En gros: imaginez-vous sur un cruiser en acier de 1930 ou 40, avec un rétro pédalage pour seul frein, pas de suspensions, des pneus pourris et vêtu seulement d’un jeans, dévalant une pente comme un cinglé! Je vous parle d’une descente bien tech, qu’on ne voudrait faire qu’avec un bon tout-suspendu, équipé de protections comme un chevalier des temps modernes. Bien sur il existe toujours des gars et des ‘gonzesses’ capables de relever ce challenge, mais la majorité des riders, tout le monde même, vous demandera si il ne vous manque pas une case, moi y compris. De tous les rédacteurs de ce magazine - et sans aucun doute- je suis la plus grosse poule mouillée, ou si vous préférez, une mauviette.

Mais comparé aux parrains du VTT, on en est tous une, pas vrai? Les créateurs de la DH et par la même du VTT, étaient de vrais visionnaires, des héros et aussi un peu des trompesla-mort.

DIFFÉRENTS MOUVEMENTS On pourrait dire que le VTT tel qu’on connaît à débarqué sur le continent américain dans les années soixante-dix. Le plus drôle c’est qu’il est apparu à plusieurs endroits en même temps, ce qui complique légèrement la tache pour désigner un fondateur du mouvement.

En fait, c’est probablement grâce aux efforts communs de tout ces groupes de riders que le VTT est né. Il n’y a pourtant pas eu de collaboration, mais inconsciemment ils ont crée un phénomène, qui prendra vite de l’ampleur et gagnera rapidement de nouveaux adeptes.

het Amerikaanse leger, de ‘Buffalo Soldiers’ om precies te zijn, in 1896 een aangepaste fiets voor een expeditie naar Yellowstone. Ook zeer zeker een vermelding waard is de Britse Geoff Apps. Hij was trialrijder op motoren en begon al in 1965 met het aanpassen van straatfietsen voor off road-gebruik. Hij geldt zonder twijfel als één van de pioniers van de mountainbike en valt bovendien te linken aan MTB-goeroe Gary Fisher, die door Apps voor het eerst van noppenbanden werd voorzien (red. Nokia Hakkapeliitta sneeuwbanden uit Finland).

CALIFORNIA DREAMIN’ Gezien het feit dat we ons in dit artikel toespitsen op de downhill bike, vinden wij dat we als aanhangers en beoefenaars van onze sport het meest verbonden zijn met de bikers uit California.

In Amerika waren in de jaren ’70 diverse groepen fietsers actief. Ze gebruikten aangepaste, oude cruisers uit de jaren ’30 en ’40. Deze stevige fietsen werden voorzien van een betere (terugtrap)rem en bredere banden en vervolgens gebruikt om in onder andere Marin County (California) van bergpaden af te razen. Het frame van de Schwinn Excelsior was vanwege de robuuste bouw favoriet.

In eerste instantie ging het om fietsen zonder versnellingen, maar Gary Fisher kwam later op het idee om z’n fiets zo aan te passen dat je er niet alleen mee bergaf kon rijden, maar ook bergop. Verder werden onder meer remmen van motoren gemonteerd en stuurtjes van BMX-fietsen en crossmotoren gebruikt om de wendbaarheid en controle te verbeteren

Au XIXeme siècle des améliorations ont été apportées aux vélos, leur permettant d’être utilisés hors des sentiers battus. Les soldats de Buffalo de l’armée américaine avaient utilisé un vélo comme ceux-la en 1896 lors d’une expédition à Yellowstone. On se doit aussi de nommer le trialiste (moto) britannique Geoff Apps, qui en 1965 avait lui commencé à modifier un vélo de route pour lui permettre d’aller sur la terre. D’ailleurs nous pouvons le lier au Guru du MountainBike, Gary Fisher, qui à reçu ses premiers pneus tous terrains de M. Apps. Ces pneus étaient des Nokia Hakkapeliitta, des pneus neiges finlandais modifiés.

Alan Bonds slideways in Repack’s Camera Corner, May 1978. White shirt, beige shoes, green bike. Alan repainted many of the 1930s and 1940s Schwinns to original livery. Photo by Wende and Larry Cragg.

LE RÊVE CALIFORNIEN Dans cet article je me focaliserai sur le VTT descente, je pense donc que je parle pour nous tous, quand je dis que c’est avec les riders de Californie, que nous entretenons les relations les plus fortes.

Dans les années 70, ils utilisent de vieux cruisers, pour la plupart datant des années 30 ou 40. Ces vélos très résistants, sont modifiés pour augmenter leur efficacité en tout terrain.

De meilleurs freins et des gros pneus y sont installés et c’est avec ces vélos customisés qu’ils déboulent sur les pistes de Marin County en Californie. Le cadre du Schwinn Excelsior était le favoris à l’époque, car il était indestructible.

Au début pas de dérailleurs, mais l’idée de pouvoir aussi utiliser le vélo en montée fait vite son chemin dans la tête de Gary Fisher. Rapidement s’en est fini de pousser, pour faire un nouveau run. Les freins deviennent plus puissants, car ils sont dérivés de ceux de moto, tout comme les guidons qui sont emprunté au BMX et a la moto, plus larges, ils augmentent le contrôle en descente.

issue #20- 9 /72

issue #20 - 10 /72

issue #20- 11 /72

On Pine Mtn. Truck Road looking toward s Pine Mountain Saddle, March 1977. In foreground are, left to right: Vince Carlton, Charlie Kelly, Alan Bonds, Benny Heinricks, Jim Sterns, Howie Hammerman.

Photo by Larry Cragg.1

DOWNHILL THRILL

LE FRISSON DE LA DESCENTE

Het ging natuurlijk allemaal om de kick. Een motorrijder die was overgestapt naar de fiets ontdekte min of meer per toeval een leuk paadje ten westen van Fairfax (California) en kwam op het idee om daar met z’n maten van af te raggen. De trail was amper 3,4 kilometer lang, maar kende wel een hoogteverschil (verval) van ongeveer 396 meter. Wie een beetje inbeeldingsvermogen heeft, zal best begrijpen dat het een behoorlijke kick oplevert als je daar met je oude cruiser (met succes) naar beneden racet.

Bien sur, seul le frisson de la descente importe. Un motard, qui était passé au vélo, découvre par pure coïncidence un joli sentier à l’ouest de Fairfax en Californie et décide donc de se mettre à rider là avec quelques-uns de ses amis. 3,4 kilomètres de long, totalisant 39m de dénivelé… Avec juste un peu d’imagination, on se rend vite compte qu’avec ces vieux cruisers, chaque descentes (réussies) sur cette piste est un sacré moment d’émotion.

De oude fietsen waren hier niet bepaald voor gemaakt. Zo is bekend dat de trommelremmen van die fietsen zo heet werden dat het vet dat erin zat compleet verdampte. Na een paar runs moest de naaf - om die reden – in orde worden gemaakt en werd deze opnieuw ingepakt (repack).

De trail werd er zelfs naar vernoemd: Repack.

Het mag geen verrassing heten dat - gezien de ontwikkelingen in de regio - de eerste echte race op Repack plaatsvond (red. op 21 oktober 1976).

De trail was inmiddels een paar jaar in gebruik en zoals wel vaker gebeurt op plaatsen waar mensen met een competitieve geest bij elkaar komen, ontstond het idee voor een krachtmeting. Het was geen race zoals wij die nu kennen. Het ging om een groepje van tien bikers dat wilde uitmaken wie van hen het snelst was. Ze regelden tijdmeting, vertelden rond wat ze van plan waren en hadden zodoende binnen een mum van tijd een race met publiek.

De wedstrijd werd uiteindelijk gewonnen door Alan Bonds.

Hij was de enige deelnemer die niet crashte.

issue #20 - 12 /72

Clairement, ces vieux vélos modifiés n’étaient pas fait pour ça, la graisse à l’intérieur du système de frein chauffe tellement, qu’elle se vaporise. Après quelques descentes, il faut donc tout démonter, re-graisser et remonter. C’est ainsi que la piste à obtenu son nom: « repack », « re-conditionner » en anglais.

Je penses que personne ne sera étonné d’apprendre, surtout vu le développement que le sport pris dans cette région, que la première course de descente se déroula sur la piste Repack, c’était le 21 octobre 1976.

Apres avoir ridé cette piste pendant deux ou trois ans, c’est tout naturellement que lorsque des gars s’amusent ou fond du sport, une sorte de compétition s’installe, pour savoir qui va le plus vite.

Rien a voir avec les compétitions d’aujourd’hui, juste un petit groupe de dix riders, qui voulaient se mesurer. Ils installent un chrono, passent le mot et très rapidement, les premiers spectateurs affluent. Le vainqueur s’appelle Alan Bonds, il fut le seul à ne pas tomber.

paperboy bike or klunkers

Alan Bonds in apex of Repack’s Camera Corner, January 1979. All denim pants, green parka, white shoes. Photo by Wende Cragg.

Deze eerste race op Repack had grote aantrekkingskracht op bikers uit de regio en zorgde ervoor dat ook zij de competitie wilden aangaan. Binnen een tijdsbestek van negen weken vonden maar liefst negen races plaats. Rijders daalden om de twee minuten af om een tijd neer te zetten.

Om het spannend te houden, werden de snelste bikers na verloop van tijd als laatste ingedeeld, zodat ook het publiek tot het eind zou blijven.

Cette première course sur Repack, fait l’effet d’une bombe, tout un tas de riders du coin veut maintenant en découdre.

En l’espace de neuf semaines, il fut organisé neuf courses.

Au début les départs s’effectuaient toutes les deux minutes, et c’est après quelques courses qu’ils modifieront l’evenment : le meilleur rider (celui avec le meilleur temps), partirait en dernier, histoire de garder le suspens et les spectateurs jusqu’a la fin.

NIET MEER TE STOPPEN

INARRÊTABLE

Repack deelnemers en organisatoren (én roommates) Charlie Kelly en Gary Fisher begonnen in 1979 het bedrijf MountainBikes. Ze bouwden fietsen die bedoeld waren voor - je raadt het al - mountainbiking. De frames werden gebouwd door Tom Ritchey, die later ook zijn eigen bedrijf startte (red. Ritchey Components). Daardoor kreeg de fiets, die tot dan toe als ‘klunkers’ of ‘paperboy bikes’ bekend stond, zijn huidige naam.

Les coureurs et organisateurs (et aussi colocataires) Charlie Kelly et Gary Fisher, montent une société en 1979, cette société s’appelle MountainBikes, et devinez ce qu’ils faisaient… oui c’est bien ça, ils vendaient des vélos pour aller dans la montagne. Tom Ritchey construisait les cadres, ce nom ne vous rappelle rien? Plus tard Tom créa une société appelée Ritchey Components. Grace à ce développement, ces vélos autrefois appelés « paperboy » (livreur de journaux) ou « klunkers », avaient maintenant un nom, que l’on continue toujours d’utiliser.

issue #20- 13 /72

we Are all

pussies Excelsior shirt group photo after Repack, April 1977.

Alan Bonds silk-screened and air-brushed these T-shirts with the old 1930s a n d 19 4 0 s S c h w i n n Excelsior headbadge logo.

Bonds was also responsible for painting many of the refurbished Schwinns with the old Schwinn-style paint jobs. Left to right: Alan Bonds, Benny Heinricks, Ross Parkerson look-alike, Jim Stern, Charlie Kelly.

Photo credit Wende Cragg.

Leuk om te vermelden: de allereerste productiebike was de Lawwill Pro Cruiser (1978), een fiets die het gat dichtte tussen BMX-fietsen en de tot dan toe beschikbare mountainbikes. Hij kostte ongeveer 500,- dollar en er werden er tussen 1978 en 1980 circa 600 gebouwd. De eerste massa geproduceerde bikes rolden in 1982 van de band. Het waren de Specialized Stumpjumper (850,- dollar) en de Univega Alpina Pro (695,- dollar). Custom built fietsen, zoals Ritchey al in 1979 bouwde, leken weliswaar meer op de stalen hardtails die we vast allemaal wel kennen, maar kostten ook aanzienlijk meer: zo’n 1400,dollar. In die tijd een hoop geld! Al met al echter bikes waarmee je nu niet meer naar een bike park zou gaan, maar destijds moest je het daar toch echt mee doen. De eerste min of meer succesvolle fully verscheen pas in 1992.

En ja, het wereldje is klein… Deze fiets, de Gary Fisher RS-1, werd namelijk ontworpen door Mert Lawwill, de man die ook al de eerste productiebike op de markt bracht.

Ook voor deze fiets geldt dat ‘ie in niets meer te vergelijken is met wat we nu kennen, maar hij was bijvoorbeeld wel al voorzien van een schijfrem achter. Ik kan me in ieder geval nog goed herinneren dat destijds mijn bek echt openviel van verbazing toen ik met mijn omgebouwde Raleigh Magnum door het bos croste en zomaar ineens een RS-1 voorbij zag komen.

Hoe dan ook, de race op Repack was een doorslaand succes en de ontwikkeling die in gang was gezet, bleek niet te stoppen. Daar zijn wij vandaag de dag met z’n allen getuige van, want wat doen wij het liefst in onze vrije tijd (ok, op dat ene na)? Het mooie aan de geschiedenis van de mountainbike is dat het ooit allemaal begon met downhill racing, dus jullie downhill-beesten beoefenen in zekere zin de puurste en meest originele vorm van deze sport.

Alles wat daarna kwam, is immers een afgeleide van…

Echter, de belangrijkste conclusie is wat mij betreft dat geschiedenis verbroedert. Daar waar vaak een diepe kloof lijkt te bestaan tussen de meer extreme bikers en de ‘brave’ cross country scene, blijkt dat we toch meer gemeen hebben dan we vaak denken. Dan heb ik het over de historie in het algemeen, maar bovenal over het feit dat ook ‘onze’ geschiedenis ooit op een ‘gewone’ mountainbike begon.

Dan doet het deugd te zien dat de ‘good old hardtail’ nog steeds niet weg te denken is.Bovendien hebben we nog iets gemeen: in vergelijking met de bikers van toen zijn we namelijk allemaal mietjes.

Tot slot nog iets om je relativeringsvermogen te voeden.

Het record op Repack staat al jaren op naam van Gary Fisher. Zijn tijd van 4 minuten en 22 seconden werd op een ouderwetse ‘klunker’ gereden en schijnt nog steeds niet verbeterd te zijn. Zo zie je maar dat nieuwer en extremer niet altijd sneller hoeft te zijn.

issue #20 - 14 /72

Quelques faits: Le premier vélo produit s’appelait le Lawwil Pro Cruiser (1978), il était supposé comble le trou entre le BMX et les MountainBikes disponibles à l’époque. Il coûtait 500 $ et, entre 1978 et 1980, il s’en est construit 600 exemplaires. Le premier vélo de grande série est arrivé en 1982, c’est le Specialized Stumpjumper (toujours au catalogue aujourd’hui), pour un prix de 850$, suivi par l’Univega Alpina Pro (695$). Les vélos fait main par Tom Ritchey, ressemblaient deja aux cadres acier que nous utilisons toujours aujourd’hui, mais ils coutaient bien plus, environ 1400$, ce qui représentait beaucoup d’argent à l’époque. Ces vélos, ne seraient, aujourd’hui, pas votre choix pour aller rider en bike park, mais à cette époque, il n’y avait pas d’autres options.

Le premier semblant de cadre tout suspendu est apparu en 1992. Ce vélo, appelé Gary Fisher RS-1, a été dessiné par Mert Lawwil, l’homme qui fabriqua le tout premier VTT distribué sur le marché. Concernant le RS-1, on est loin de ce qui se fait aujourd’hui; mais il y avait deja un frein à disque à l’arrière.

Je n’oublierai jamais la fois où je ridais en forêt avec mon Raleigh Magnum customisé, mon cheval d’acier (ou mon tank, comme vous voudrez…) et que j’aperçu, pour de vrai un RS-1…J’en étais bouche bée.

Après le succès de Repack, le phénomène était lancé. On peut tous s’en rendre compte : quelle est la chose qu’on aime le plus faire, dés qu’on a du temps libre (ok la deuxième meilleure chose…)? Ce qu’il faut retenir de l’histoire du MountainBike, c’est que tout a commencé par la descente, donc vous, démons de la vitesse, pratiquez ce sport dans son plus pur esprit. Tout ce qui est venu après, n’est qu’une dérive.

Néanmoins, selon moi, la conclusion la plus importante de cette histoire est le sentiment de réconciliation. Il a toujours semblé y avoir une énorme fracture entre les disciplines extrêmes et le moins spectaculaire Cross-Country, mais l’histoire nous apprend que nous avons beaucoup en commun.

Je vous dis par là, que nous partageons les mêmes racines (et histoire), mais aussi que tout à commencé sur un VTT tout ce qu’il y a de plus normal. C’est aussi bon de voir que le bon vieux Hardtail, à encore de beaux jours devant lui.

Au final on partage tous aussi un même sentiment : en comparaison avec ces gars qui ont inventé ce sport, nous sommes tous des mauviettes.

Une dernière anecdote, juste pour remettre les choses à leurs places, Gary Ficher détient toujours le record sur Repack. Son temps de 4 minutes et 22 secondes, établi au guidon d’un bon vieux Klunker, n’a jamais été battu encore a ce jour. Vous voyez?! Dernier cri, ne veut pas forcement dire plus rapide ;)

TEST / LEATT

KNEE GUARD 3DF Writer: Photos:

Philipp Heise Benni Stockhaus

De zoektocht naar de juiste kniebeschermer komt tegenwoordig bijna overeen met de zoektocht naar de heilige graal. Zo kwam het in ieder geval op mij over toen ik begin dit jaar het internet afstruinde op zoek naar deze beschermers.

Mijn wensen hierbij waren een niet te hoog gewicht en het moesten soft protectoren zijn met een perfecte pasvorm. Er is immers niets ergers dan afglijdende beschermers en vooral tijdens wedstrijden wil ik me daarover geen zorgen hoeven maken. Nog een belangrijke punt: de beschermer mag ook tijdens urenlange endurotoeren niet storend werken. Met deze criteria in mijn hoofd heb ik de websites van diverse fabrikanten doorzocht om er uiteindelijk achter te komen dat het aanbod simpelweg te groot is en alleen een gang naar de vertrouwde dealer licht Partir à la recherche de bonnes genouillères aujourd’hui est au moins aussi épique que la quête du Saint Graal. En tout cas, ce fut mon sentiment, quand j’ai commencé à parcourir le Web à la recherche de nouvelles protections. Mes critères étaient; légèreté, souplesse, et maintien parfait.

Parce qu’il n’y a rien de plus agaçant que des protections qui bougent, surtout pendant une course…

Un autre critère important: les protections ne doivent pas «traîner dans mes pattes», même pendant de longues sessions d’enduro. C’est donc avec ces critères en tête que je me suis mis à visiter les sites Web de pas mal de marques, avec pour seul résultat, de me rendre compte que l’offre est vraiment trop importante pour pouvoir choisir, c’est pourquoi j’ai décidé de me rendre chez mon vélociste locale, afin d’avoir ses lumières sur le sujet.

Price: Sizes:

€ 59,99 JUNIOR • S/M • L/XL • XXL

Web:

www.leatt-brace.com

in de duisternis zou kunnen brengen. Maar goed, ook in de gespecialiseerde fietsenwinkel bleek het lastig te zijn om een passende protector te vinden, aangezien mijn beenproporties blijkbaar niet standaard zijn. Boven de knie te strak, om de kuitspier te los of net andersom. Uiteindelijk kreeg ik de Leatt Knee Guard 3DF in de hand (of beter gezegd om de knieën). Deze met slechts één strap uitgeruste beschermer zat meteen goed, ook al twijfelde ik over de enkele strap. Dus, hup naar buiten d’r mee. Bij dit eerste uitstapje zou ‘ie zich meteen moeten bewijzen. Zowel bergop als bergaf zitten ze stabiel om de knieën en tochten die meerdere uren duren (zelfs onder hoge, zomerse temperaturen) zijn geen enkel probleem.

Na de eerste race van de Specialized Enduro Series in Riva (Italië) was ik volledig overtuigd.

Harde bodemtests op de beruchte Trail 601 vormden de eerste echte test van de beschermede functie.

Mais même dans le meilleur des magasins, il est difficile de trouver «LA protec qui va bien», surtout compte tenu du fait que les mensurations de mes jambes ne rentrent pas dans les standards. Audessus du genou, trop serré et au niveau du mollet, trop lâche et inversement. À la fin j’ai (ou plutôt mes genoux) mis la main sur une paire de«Leatt Knee Guard 3DF». Avec un seul«strap » on se sent direct comme à la maison, même si j’ai quand même quelques doutes à l’usage, avec seulement un seul maintien. J’ai donc décidé de les mettre directement à l’épreuve avec un test ride, afin de voir si elles valent vraiment le coup.

la«Specialized Enduro Series» à Riva en Italie, que je fus totalement convaincu. Les«crashs tests» à l’appui, sur la fameuse Trail 601, mon permis de mettre à l’épreuve leurs qualités protectrices.

Montées, comme descentes, le genou s’y sent confortable plusieurs heures durant, même les températures estivales ne posent pas de problèmes. Mais c’est après ma première course à

Nu, het gehele seizoen en meerdere races met deze protectoren verder, voel ik me op normale XC toeren zelfs onaangenaam ‘naakt’ als ik naar mijn onbedekte knieën kijk. En dat is precies het punt. Deze protectoren trek je aan en je vergeet ze gewoon de rest van de dag. Geen storend krassen of schuren, zelfs niet bij lange uphill passages.

Concluderend: een zeer geslaagde kniebeschermer voor een redelijke prijs, die op mijn aanraden nu ook door mijn vrienden gedragen wordt.

Aujourd’hui, avec une saison complète de ride et de courses derrière moi, je me sent mal à l’aise «À poil», quand je vois mes genoux non protégés, même sur un ride XC. Et c’était un peu le but de la recherche; quand on enfile ces genouillères, on les oublie complètement. Pas de gènes, pas de frottements, même dans les longues montées.

En conclusion; une très bonne paire de genouillères pour un bon prix, et suivant mes conseils, la plupart de mes potes de ride en sont à chaque fois pleinement satisfait.

issue #20- 15 /72

RED BULL CIRCLE PIT NOVEMBER 2013 - GHENT KNOCK OUT RACES ON ROUNDABOUTS issue #20 - 16 /72

issue #20- 17 /72

TEST / MASH

CXSS Writer: Photos:

Peter de Muer Peter de Muer

Wie de afgelopen jaren al eens een fixed-gear video op Youtube of Vimeo heeft bekeken, zal de naam Mash zeker niet onbekend in de oren klinken. Michael Martin en Gabe Montfort uit San Francisco lieten in 2007 de toen nog jonge fixie scene op haar grondvesten schudden met hun Mash SF video. Een uur non-stop brakeless trackbike waaghalzerij en straatraces, gefilmd in en om de heuvels van San Francisco.

Si vous avez matté une video de fixies sur Youtube ou Vimeo, ces dernières années, le nom de Mash doit vous dire quelque chose. En 2007 Michael Martin et Gabe Monfort de San Fransisco avaient remué la jeune communauté fixies, avec leur édit MashSF; une heure de ride brakeless sur piste et de courses de rues nonstop, le tout shooté sur les pentes de San Fransisco.

issue #20 - 18 /72

issue #20- 19 /72

issue #20 - 20 /72

A FRAME, WHICH WILL MOST CERTAINLY MOVE THE ENTHUSIAST

De heren van Mash bleven echter niet op hun lauweren rusten, want in 2013 was daar plots de CXSS. Dit singlespeed cyclocrossframe heeft op het eerste zicht veel weg van een Mash Histogram op groeihormonen. De CXSS heeft een Columbus 7000 aluminium frame met horizontale dropouts en inbouwbreedte voor 120 mm singlespeed hubs.

Het frame is wederom voorzien van een Columbus carbon voorvork en de ondertussen welbekende Mash paintjob.

De meest in het oog springende verschillen zijn het ‘tapered’ balhoofd, de cantilever remnokken op zowel het frame als de voorvork en natuurlijk de ruimte voorwielen

En très peu de temps Mash s’est fait une place dans le milieu du fixie. Ce qui n’a fait que se renforcer, quand en coopération avec Cinelli, ils ont lancé leur premier cadre de piste. Les années suivantes, ont vu les versions se succéder. Avec des peintures flashy et une géométrie qui s’orientait de plus en plus vers le street, ces cadres deviennent vite à la mode chez les jeunes.

Les gars de Mash ne vont pas s’arrêter là, car en effet en 2012, le CXSS fait son apparition. A première vu ce vélo de cyclocross en single speed, ressemble à un Mash Histogram sous stéroïdes. Mais avec son cadre alu Colombus 7000, ses pattes horizontales en 120mm d’entreaxe et sa fourche Columbus carbon, le tout recouvert d’une superbe peinture façon Mash, c’est bel et bien un modèle atypique.

Les détails les plus flagrants, sont la douille « taper », les supports de freins à cantilever sur le cadre et la fourche.

Et bien sur le dégagement du cadre pour faire passer les

met cyclocross banden. Wie wil, kan gewoon de hele set onderdelen van zijn of haar Histogram of Parallax overzetten op het CXSS-frame, maar dat zou zonde zijn, want de CXSS is uiteindelijk een volbloed cyclocross frame dat vooral in zijn element is op offroad en geaccidenteerd terrein. Het lichte en super stijve frame is ontworpen en gebouwd met slechts één doel voor ogen: racen! Deze fiets schreeuwt om snelheid en ruw terrein. Hij stuurt heel direct en stabiel, zelfs op de meest technische singletracks en afdalingen. Deze fiets zal je talenten zeker niet beperken, integendeel.

Wie op zoek is naar een singlespeed woon-werk-frame of trainingsfiets voor deze winter kan misschien beter uitkijken naar een ander frame. De CXSS is namelijk niet voorzien van nokken voor spatborden of drinkbushouders en het stijve aluminium frame rijdt uiteindelijk wel minder comfortabel dan, ik noem maar wat, een stalen cross frame.

Ben je echter op zoek bent naar een licht en stijf raceframe waarmee je vol vertrouwen aan de start kunt staan van de volgende cross? Zoek dan niet verder. Met de CXSS hebben Mash en Cinelli weer een pracht van een frame gebouwd dat liefhebbers zeker niet onberoerd zal laten.

pneus de cyclocross. Ils auraient pu ensuite installer tout les périphériques de leurs Histogram ou encore du Parallax.

Mais ça aurai été du gâchis, car le CXSS est un cadre de cyclocross pur sang, qui se sent à l’aise quand il se lance dans des terrains techniques et à haute vitesse. Sa maniabilité en virages, même dans des sentiers en descente est démoniaque. Il ne vous laissera pas en reste, bien au contraire.

Si vous vous cherchez un bike pour le vélo taf ou encore pour vous entrainer cet hiver, passez votre chemin. Le CXSS n’est pas équipé de supports pour garde boue, ni de porte bidon et la rigidité de son cadre le rend bien moins confortable qu’un cadre de cyclocross classique, en acier.

Par contre si vous chercher une arme de guerre, pour vous aligner à la prochaine course de cyclocross du coin, ne cherchez pas plus loin. Mash et Cinelli, avec le CXSS, ont créé une machine.

WWW.CINELLI.IT

Binnen de kortste keren bouwde Mash een solide reputatie op binnen de fixed gear scene, die bevestigd werd toen ze in samenwerking met Cinelli hun eerste track frame uitbrachten. In de daaropvolgende jaren volgen de verschillende versies elkaar op. De opvallende paintjobs en een geometrie die meer op de straat dan de piste gericht is, maken deze frames met name bij het jonge publiek tot een schot in de roos. Fietsen is niet langer het alleenrecht van profs en wielertoeristen. Wie hip en trendy wil zijn rijdt een fixed-gear.

issue #20- 21 /72

Writer: Web:

BIKING THE NET

Guy Maalsté www.mmb-mbhof.org

“Every time I see an adult on a bicycle, I no longer despair for the future of the human race.” (H.G. Wells) Zo luidt de welkomstboodschap van het nog te openen Marin Museum of Bicycling in Fairfax, Californië (check: www.mmb-mbhof.org). Als alles volgens planning verloopt, opent het in het voorjaar van 2014 zijn deuren. Lezers die toevallig van plan zijn om richting Californië te reizen, met name degenen die hebben gesmuld van ons artikel over de geschiedenis van het mountainbiken, moeten deze bezienswaardigheid absoluut bovenaan hun ‘to do list’ zetten.

Het Marin Museum of Bicycling (MMB) zal dienstdoen als museum en cultureel centrum.

Uit de informatie op de website – die er overigens best strak uitziet - kun je opmaken dat dit het nieuwe thuis wordt van de Mountain Bike Hall of Fame. Het gebouw heeft een oppervlakte van ongeveer 279 vierkante meters die wordt gevuld met fietsen van vroeger tot heden. Daarnaast is

het de bedoeling dat er tal van gerelateerde evenementen plaatsvinden. Denk aan lezingen, filmvertoningen en live uitzendingen van MTBevenementen over de hele wereld. De oprichters hebben duidelijk een ultieme ontmoetingsplek voor fietsenthousiastelingen voor ogen. Klinkt dus als een perfecte locatie om je trip door Californië te beginnen: ideaal om lokale rijders te treffen (die je ongetwijfeld vertellen welke trails je niet mag missen) en even lekker het typische sfeertje te proeven.

Het mooie voor ons bikers is dat dit allemaal wordt opgezet op initiatief van Joe Breeze, Otis Guy en Marc Vendetti. Dit drietal wordt gerekend tot de ware pioniers van het mountainbiken en uit de teksten op eerder genoemde website blijkt dat ze nog steeds pionieren, genieten van het fietsen, kennis delen en proberen mensen

enthousiast te krijgen voor de MTB. Voor de lezers die een extra geschiedenislesje op prijs stellen: Joe Breeze is frameontwerper (Breezer Bikes), Otis Guy maakt ‘hand built’ frames (Otis Guy Cycles) en Marc Vendetti was/is lid van de Larkspur Canyon Gang. Deze groep fietsers was al rond het eind van 1971 actief en vormde een inspiratiebron voor mannen als Joe Breeze en Gary Fisher, om er maar een paar te noemen.

Het MMB wordt zeker niet het grootste museum, maar - ondanks dat het nog niet eens open is – volgens mij wel een van de gaafste. Het wordt tijd dat wij ook zoiets krijgen… Hee wacht even, dat krijgen we ook! In Nederland wordt binnenkort een mega fietscollectie tentoongesteld in een eveneens nieuw te openen museum. Je leest er alles over in Landscape #21. Cheers!

“Chaque fois que je vois un adulte sur une bicyclette, je ne désespère plus pour le futur de la race humaine.” (H.G. Wells) Voici la maxime de bienvenu du Marin Museum of Bicycling à Fairfax en Californie, qui ouvrira bientôt ses portes (www.mmb-mbhof.org). Si tout ce passe comme prévu, l’ouverture est prévue pour le printemps 2014. Nos lecteurs qui ont l’intention d’aller en Californie, et spécialement ceux qui ont apprécié notre article sur l’histoire du Mountain Bike, devraient définitivement mettre cette visite en tête de liste.

Le Marin Museum of Bicycling (MMB) sera à la fois un musée et un centre culturel. D’après le site web, qui à l’air pas trop mal, ce musée sera l’hôte du nouveau Panthéon du Mountain Bike.

Le bâtiment de 279m2 sera rempli de vélos provenant des débuts de notre sport, jusqu’à aujourd’hui; avec une attention plus particulière au matériel Américain bien évidement. Il traitera aussi des événements relatifs au vélo (lecture, vidéos et couverture TV d’événements tout autour du monde), tout ça au même endroit. Les fondateurs veulent en faire un lieu de rencontre pour les passionnés. Ca nous parait être le lieu parfait, pour commencer un trip en Californie; rien de mieux pour rencontrer des locaux (qui vous diront surement quels sentiers vous devriez essayer) et s’imprégner de l’ambiance.

issue #20 - 22 /72

Le bon point pour nous VTTistes, est que Joe Breeze, Otis Guy and Marc Vendetti, sont à la base de ce projet. Ces trois là, sont considérés comme les pionniers de notre sport, et à en lire le site web cité plus haut, il semblerai qu’ils le soient toujours, partageant aussi leur savoir et de bons rides. Pour ceux qui voudraient une petite leçon d’histoire: Joe Breeze est un créateur de cadres de vélos (Breeze Bikes), Otis Guy fabrique des vélos sur mesure (Otis Guy Bikes) et Marc Vendetti était un membre du Larkspur Canyon Gang. Ce « gang » de riders, qui existait deja en 1971, fut la source d’inspiration de gars

comme Joe Breeze et Gary Fisher, pour ne nommer qu’eux.

Ce n’est peut être pas le plus gros des musées, mais avant même son ouverture, je penses que c’est l’un des plus cool. Nous aurions bien besoin d’un truc comme ça, ici aussi… Et LA bonne nouvelle, chers accros du ride, c’est que nous allons l’avoir! En effet en Hollande, une impressionnante collection de vélos, va être dévoilée au publique sous la forme d’un musée. Jetez un coup d’oeil sur l’article un peu plus loin dans cette édition. A bientôt !

Joost Wichman 2. Date of Bir th?

May 19th 1978 3. Profession? Ow ner Th irty7even Cloth ing lab el, marketeer & profession biker al moun tain 4. Sponsors? Ro se Bikes, Vaujany Vill protection, Race Face, Sram age, Th irty7even Cloth ing, Magu ra Brakes, Bliss , DT Swiss, Continental, Ca rbocage, Fizik, BBB 5. What ma kes you happy? Rid ing single trails and hitting big jum ps 6. What ma kes you not so happy?

Bad weather when I wann a go ou t and ride 7. Favor ite food?

Frietje curry (Fren ch fries wit h curry) 8. What result are you most proud of? Win nin g Wo rl d Cham ps & my first national BMX title in 1986 9. Do you belie ve in the power of moist toi let paper?

No pe 10. What’s your favorite tire pressu re? Depen ds on wh ich discip line and wh ich trac is different every time. k/trail. It 1.

Na me?

11. What kind of music 12. When was the las

do you like?

Electron ic house

t time you laugh

ed your pa nts off ?

Today when something abou t himself do ing squats with 160 KG, but I saw somebody posting he So coo l to see that peo ple th ink they are coo l, but ac barely did a squat. tu ally make a fool ou t of themselves ;)

13. Best road tri p eve

r and wh

o were you with?

Ro adtrip with the Cannonda Cran kworx Wh istler. I was le team to on the ro ad with Sam Da le, Ch ris van Din e, Aaron Chase and my favo rite me chan ic Ciacomo (Steve Peats old mechan ic) 14. Any reg rets wh ile on the road?

No, it is coo l to be at home , but it is always coo l ag ain to be on the ro ad to som e coo l destin ation 15. Do aliens ex ist? Yes my neig hb or is on e, or is he just fr om Ch ina??

16. Do you take the sha mpoos and conditioner bottle s fro m a hotel?

No I don't have hair on my head

17. Would you rat her be

attacked by a big

I probably wil l be in Wh istle r.

18. Where would you

bear or a swarm of

bees?

Big bear... because that me ans

bury hidden tre

asure if you had som e? No.. I wo ul d tr of it and spent it. You on y to make money ou t ly live on ce 19. DJ or ba nd, at a wedding? We ha d a DJ at ou r wedding 20. Anyth ing yo u wa nt to sha re wi th us? me th ru the years and ma Would like to than k some peo ple who have suppo rt ed de en ts, Girlfriend, Herman th it possible fo r me to become wo rld cham pion: My Pa re German, Maiky Krien itz, Jasper de Kin kelder, Jason and everybody I fo rgot. TH Davies AN K YOU!

21. And last but not lea

st‌. Do you eat yo ur

ow n boogers?

What are boogers?? issue issue#20#20-23 23/100 /72

Writer: Photos:

Ilja van Bommel Ilja van Bommel

De Bikemotion in Utrecht stond dit jaar in het teken van, Cette année au salon BikeMotion à Utrecht (Benelux) il hoe kan het ook anders, 650 B. Nadat de vgrote merken n’y en avait que pour, je vous le donne dans le mille… le het woord enduro de laatste jaren voor zo’n beetje elk 650B. Apres avoir tout décliné à la sauce Enduro, les plus nieuw product hebben gebruikt, lijken ze zich nu allemaal grandes marques, sautent à présent à pieds joints, dans te hebben gestort op de nét even iets minder grote wielen. le monde des roues juste un peu plus grandes. Pour 2014 Het is zelfs zo dat er voor 2014 eigenlijk nauwelijks nieuwe il n’y a pas vraiment de nouveaux modèles, les grosses modellen te spotten zijn. De belangrijkste verschillen met différences sont principalement les coloris, les 2013 zijn, in a nut shell, de kleur, afmontage en jawel: périphériques et bien sur; les roues de 650B. de 650 B- wielen.

Belangrijk voor jullie, de Landscape-lezers: de ‘big bikes’ waren wederom zwaar ondervertegenwoordigd. Ondanks het feit dat deze bike-genres wél voorkomen in de line-up van menig gerenommeerd merk, koos men er veelal voor deze fietsen op Bikemotion niet aan het grote publiek te presenteren. Onderdelenfabrikanten waren op dit vlak evenmin goed vertegenwoordigd. Bikemotion is voor rijders met een ‘gravity-hart’ dan ook niet bepaald de placet to be, maar gelukkig kwamen we tóch zaken tegen die een vermelding waard zijn.

issue #20 - 24 /72

Ce qu’il faudra retenir, chers lecteurs de Landscape: il n’y avait que très peu de « gros vélos ». Même si beaucoup de marques possèdent des vélos à fort débattements dans leurs gammes, il semblerai qu’elles n’aient pas décidé de les exposer au BikeMotion. Même les fabricants de périphériques, n’avaient pas grand chose à proposer à nous autres; « addict » à l’adrénaline.

A croire que ce salon, n’est pas un endroit pour les « riders »… Mais on a quand même réussi à vous trouver deux ou trois petites choses.

BULLS WILD CORE, 200 MM REAR TRAVEL, BOXXER WC, SAINT, XTR… Jup, Bulls maakt een flinke sprong in het ‘zwaartekracht geassisteerde’ segment. Deze bike werd bij de World Cup in Hafjell nog als prototype gepresenteerd door Wyn Masters, maar is nu dus ook verkrijgbaar voor het grote publiek.

Opvallend zijn het veersysteem en de kettinglijn, waarbij meteen ook een mogelijk zwak punt aan de orde komt: doordat dit systeem zorgt voor een enorm verschil in kettinglengte bij het inveren, is een wat langere derailleurkooi nodig en dat wil bij downhill nog weleens resulteren in het afbreken van de derailleur.

BULLS WILD CORE, 200MM DE DÉBATTEMENT, BOXXER WC, SAINT, XTR… Et oui, la marque Bulls (http://www.bulls.de/bikes/) s’est lancée dans la descente. On a pu découvrir le prototype lors de la World Cup à Hafjell cette année, entre les mains de Wyn Maters, le modèle de série est maintenant disponible au publique. La particularité de ce cadre est son système de suspension et sa ligne de chaine, mais c’est aussi son point faible. En effet lors de grosses compressions, la chaine se tend tellement, qu’il est nécessaire d’utiliser un dérailleur à chape longue. Pas le meilleur des choix pour la descente, quand on sait que les rochers ont une fâcheuse tendance à manger du dérailleur au petit dej’.

issue #20- 25 /72

CHOOSE YOUR RENTHAL De Fatbar van Renthal is momenteel misschien wel één van de populairste op de markt en dat is mede te danken aan de ruime keus aan afmetingen.

RENTHAL, L’EMBARRAS DU CHOIX. Renthal Fatbar, avec toute une variété de largeurs et hauteurs, c’est surement la marque de guidon la plus populaire du moment.

issue #20 - 26 /72

Dit stukje ‘histoire’ uit 1935 stond ergens in een hoekje. Check het schakelsysteem en kilometerteller.

Nous avons trouvé cette pièce historique de 1935, trainant dans un coin. jetez un coup d’oeil et mattez moi le compteur!

De Trek Slash is voortaan verkrijgbaar met - je raad het al - 650B wielen.

We zijn benieuwd of dit een voorbode is van een Session met grote wielen.

Le Trek Slash est maintenant disponible, vous l’aurez devinez; en roues de 650. Serai-ce la première étape vers un Session à grandes roues?

issue #20- 27 /72

Oké, we weten dat dit een racefiets is, maar elke biker waardeert een mooi gebouwde fiets. En Van Nicholas bouwt ze wel héél erg mooi!

Bon ok! C’est un vélo de route, mais tout rider peut apprécier un beau montage. Von Nicholas est un spécialiste du genre.

IXS komt voor 2014 met de nieuwe Trail RS helm. Dat ‘RS’ staat voor niemand minder dan freeride-legende Ritchey Schley, die zijn visie op dit ontwerp heeft losgelaten.

Enorme luchtgaten en ruime instelmogelijkheden maken dit een mogelijke hit voor het komende seizoen.

IXS avait sorti son nouveau casque, le Trail RS. RS, pour Richie Schley, en effet la légende du freeride, s’est fait plaisir sur le design. Grosse ventilation et ajustement aux petits oignons, risquent d’en faire un favoris sur les sentiers en 2014.

Giant introduceert de 26 inch wielen vooralsnog alleen in het goedkopere segment. Verder alleen 29-ers en daar is die weer: 650 B. Het is een kwestie van tijd voordat ook de Glory eraan moet geloven.

Chez Giant, c’est 26 pouces uniquement en bas de gamme.

Apres c’est 29’’ ou 650B. Il semblerai que ce ne soit qu’une question de temps, avant que le Glory se retrouve chaussé plus grand…

issue #20 - 28 /72

issue #20- 29 /72

De all mountain-lijn van Vaude zag er goed uit. Lichte stoffen en gewoon praktisch. Ook de rugzakken zijn zeker de moeite van het bekijken waard.

La gamme de fringues Vaude à l’air vraiment sympa. Des sapes de ride légères et pratiques. Leurs sacs à dos valent aussi le coup.

issue #20 - 30 /72

Weinig heet nieuws onder de zon bij Specialized voor 2014 op het gebied van downhill en freeride. Wat wél opviel waren de Öhlins TTX22M demper en de ‘full on race mode’ cassette op de demo.

Pas grand chose de nouveau en Freeride et DH chez Specialized pour 2014. La seule chose qui attire l’attention c’est l’amortisseur Öhlins TTX22M et la cassette en mode « race » du Demo.

issue #20- 31 /72

Wie houdt er nou niet van mooi, hightech gereedschap? Lezyne heeft altijd een van de meest ‘shiny’ stands van elke willekeurige beurs en neemt de looks van hun tools altijd zeer serieus.

Qui n’aime pas les outils Bling-Bling? Le sta nd Lezyne est toujours aussi clinquant, une chose est sûre; ils ne prennent pas le look de leurs outils à la légère.

Urbancostumbike.com had een enorme overvloed aan kleur in hun stand. Semi custom of full custom ‘fixies’ behoren, naast losse onderdelen, tot de mogelijkheden.

Une la rge va riété de couleurs chez urbancostumbike.com . Sur mesure, c’est le mot d’ordre pour ces fixies.

issue #20 - 32 /72

EINDELIJK BESCHIKBAAR VOOR ONS STERVELINGEN: DE 2014 FOX 40 K FLOAT RC2 FIT. 203 mm luchtgeveerde veerweg en eindelijk een gewicht dat kan concurreren met een Boxxer WC.

ENFIN DISPONIBLE POUR NOUS AUTRES MORTELS: LA FOX 40 K FLOAT RC2 FIT. 203 mm d’amortissement à air et enfin la perte de poids qui va lui permettre de se confronter à la Boxxer WC.

issue #20- 33 /72

De BMX-ers vertoonden gedurende de openingsdagen van Bikemotion 2013 hun kunsten. “Een plezierige ontwikkeling voor mij als fotograaf is de herintrede van de turndown”.

Les BMXers ont assuré le show, tout les jours. « A mon grand plaisir en temps que photographe, le turndown est de retour .

issue #20 - 34 /72

Op zoek naar nét dat beetje extra ‘custom look’ voor je bike? Check dan zeker de kettingen van KMC. Vous cherchez de quoi « pimper » un peu plus votre vélo? Assurez vous de jeter un oeil aux chaines KMC.

Met een staat van dienst waar je u tegen zegt - zelfs al voordat de productie is begonnen - is de nieuwe GT Fury een van de meest gewilde bikes van dit moment. Wij verwachten dat deze de overvloed van Wilsons en Demo’s in de bikeparks misschien wel gaat doorbreken.

Avec deja u ne l i st e i mpression na nte de résultats avant même d’être en production, le nouveau GT Fury est l’un des bikes les plus attendu en ce moment. On espère qu’il va un peu trancher avec l’abondance de Wilsons et Demos que l’on retrouve sur les bikeparks.

issue #20- 35 /72

Rampage a

issue #20 - 36 /72

r: Wr ite Ilja v a n Bo m m el Photo s: Red Bull

artikel

Het is een van de meest prestigieuze evenementen van het jaar en het is niet eens een jaarlijks evenement! Red Bull Rampage is een van slechts 3 ‘diamond events’ op de kalender van de FMB World Tour en het is er één die iedere rijder ’s nachts wakker houdt. Niet alleen door de status die je verdient als je ‘m wint, maar ook vanwege de enorme gevaren.

Het menu bestaat uit gigantische sprongen en drops, steile hellingen en paden langs afgronden. En het mooiste voor ons als kijkers is dat de rijders het gevaar zelf moeten opzoeken door hun eigen lijnen te graven. Freeride in zijn meest extreme vorm.

Nu… We weten allemaal dat veel mensen praten over de gevaren van Internet. Nou ja laten we wel wezen. Die mensen zijn waarschijnlijk jouw ouders, maar het fijne van Internet is dat een evenement als dit helemaal live bekeken kan worden. En dat zelfs gratis! Zelfs de dagen voor de wedstrijd worden websites als Facebook bedolven onder foto’s en video’s van rijders die hun lijnen bouwen en ze vervolgens voor de eerste keer rijden. Met alle gevolgen van dien… Dat zal ook de reden zijn dat een bedrijf als Red Bull evenementen als deze organiseert. De media-aandacht is fenomenaal.

Maar hoe zit het met de wedstrijd zelf? Het komt er op neer dat iedereen maximaal gaat. Alleen de toprijders worden uitgenodigd en iedereen weet wat ‘ie doet. Iedereen wil Rampage, maar na die ongelooflijke 360 van Cam Zink in 2010 was iedereen hooggespannen waar men mee zou komen.

Wij als wereldwijd publiek richten ons vooral op de 2 belangrijkste obstakels: de Oakley Icon Sender en de Canyon Gap. En we werden niet teleurgesteld: een enorme backflip over de Canyon Gap - de tweede keer dat hij ‘m sprong bezorgde Kelly McGarry een dubbele pagina in het geschiedenisboek van Rampage. Alsof dat nog niet genoeg was, claimde Cam Zink de cover van datzelfde boek door een backflip van de Sender af te doen. Grote ballen is een understatement voor deze mannen. Het was echter Kyle Strait die met een waanzinnig strakke en steile run en een suicide no hander van de Icon Sender aan het langste eind trok.

Weet je nog dat we het hadden over het Internet?

Als je meer wilt weten of de dikke acties waarover ik het had nog niet hebt gezien, vergeet dan wat je ouders zeiden en ga naar www.rampage.redbull. com voor foto’s, video’s en alle denkbare info over de Red Bull Rampage.

Red Bull Rampage 2013 Results 1. Kyle Strait 87.50 2. Kelly McGarry 86.75 3. Cam Zink 84.75 4. Andreu Lacondeguy 84.25 5. Tyler McCaul 80.50 6. Pierre Edouard Ferry 76.50 7. Cam McCaul 75.75 8. Brendan Fairclough 75.50 Best Trick: Cam Zink People’s Choice: Kelly McGarry

issue #20- 37 /72

C’est l’événement le plus attendu de l’année… et ce n’est même pas un événement annuel! La Red Bull Rampage est l’un des trois rendez-vous « diamond » du calendrier FMB World Tour, et c’est aussi celui qui fait frémir tous les pilotes. Pas seulement à cause de la notoriété que tu obtiens quand tu gagnes, mais aussi et surtout à cause de l’engagement et des risques qu’il faut prendre. Au menu d’énormes jumps et drops, des pentes super raides et des lignes sur crêtes vertigineuses. Et cerise sur le gâteau, pour nous spectateurs; les meilleurs riders du monde doivent eux même créer l’originalité en shappant leurs propres lignes. Le freeride à son paroxysme.

issue #20 - 38 /72

De nos jours, beaucoup de gens critiques l’internet. Soyons honnêtes, la plupart du temps ce sont nos parents qui le montre du doigt, mais notre point de vue est bien différent, car cet outil de communication, nous permet de suivre l’incroyable événements qu’est la RBR en direct, confortablement installé une boisson à la main. Et le meilleur de tout, c’est que c’est gratuit. A travers les réseaux sociaux, il est même possible de suivre les péripéties des riders, les jours avant la compétition, creusage, test ride, chilling… le tout au travers de photos et vidéos. Probablement la raison pour laquelle Red Bull tiens autant à ce petit bout de désert, l’exposition à travers les media est phénoménale.

Qu’en est il de l’action à la Rampage? Concrètement tout le monde est là pour envoyer du gros. Seul les meilleurs pilotes sont invités et tout le monde sait ce qu’il a à faire… Rapporter un titre de cette événement est comme une consécration. Mais après l’incroyable 360 drop de Cam Zink sur l’Oakley Icon Sender l’an dernier, tous savent qu’il va falloir se dépasser. Les yeux de l’audience mondiale, sont rivés sur les deux principaux obstacles du parcours; l’Icon Sender et le gigantesque Canyon Gap. Et

encore une fois, nous n’avons pas été déçu… L’énorme Backflip du géant Kelly Mc Garry, au dessus du Canyon, lors de son second essai, lui vaut de remporter LA double page dans le livre d’or de la Rampage. Comme ça ne devait pas s’arrêter là, Cam Zink à surement voulu se payer la couverture de ce même livre d’or, en « flippant » l’Icon Sender!!! C’est sur, ces mecs en ont… Néanmoins, ce sera Kyle Straits qui brisera la malédiction des deux victoires à la Rampage, avec un run engagé, d’une propreté démoniaque, se payant même un très risqué « suicide no hander » en sortie du module Oakley. A noter aussi la très belle 6ieme place de Pierre Edouard Ferry, le seul français qui réussi à se qualifier, pour les runs de finale, après seulement deux participations à cette épreuve mythique.

Resultats Red Bull Rampage 2013

On vous a parlé d’internet? Donc si vous voulez en savoir plus ou si vous n’avez pas encore vu tous ces runs, oubliez ce que vos parents disent et allez jeter un oeil sur le site officiel:

1. Kyle Strait 87.50 2. Kelly McGarry 86.75 3. Cam Zink 84.75 4. Andreu Lacondeguy 84.25 5. Tyler McCaul 80.50 6. Pierre Edouard Ferry 76.50 7. Cam McCaul 75.75

www.rampage.redbull.com des photos, des vidéos, ainsi que toutes les infos dont vous rêvez sur l’événement y sont regroupées.

Best Trick: Cam Zink People’s Choice: Kelly McGarry

issue #20- 39 /72

issue #20 - 40 /72

issue #20- 41 /72

Writer: Photos:

Maarten Essers Maarten Essers, Benni Stockhaus

Wat doe je als het in het grootste deel van Europa al flink herfst aan het worden is? Simpel: je stapt in de auto en rijdt naar de Côte d’Azur. Daar bezorgen een nog warme Middellandse Zee, palmbomen en temperaturen van boven de 20 graden je een warm welkom. En niet te vergeten de Roc d’Azur: een groots fietsevenement wat voor mij al jaren de ideale afsluiter is van het seizoen. Dit evenement, wat dit jaar voor de dertigste keer plaatsvond, kent het Franse Fréjus als thuisbasis. Perfect gelegen tussen Cannes en Saint-Tropez. Een oud militair vliegveld, direct aan het strand, vormt het toneel van 5 dagen fietsplezier. Of je nu XC, Enduro, DH, Dirt of BMX minded bent.

Hier is voor elk wat wils.

issue #20 - 42 /72

Quoi faire quand l’automne s’est installé sur une bonne partie de l’Europe? C’est simple, tu sautes dans ta voiture et direction la Côte d’Azur. Une mer Méditerranée encore «baignable», des palmiers et des températures encore bien au dessus des 20 degrés t’y attendent. Et pour ne rien gâcher: c’est le Roc d’Azur. Le gros rassemblement VTT, qui est ma fin de saison préférée depuis ces dernières années. Cet événement, qui fêtait son 30ieme anniversaire cette année, se déroule à Fréjus, dans le VAR. Idéalement situé à mi chemin entre Cannes et SaintTropez. C’est sur une ancienne base aéronaval, avec vue mer, que se déroulent ces 5 jours de fiesta VTT. Que tu sois XC, Enduro, DH, Dirt ou encore BMX, il y en a pour tout le monde.

Het is zaterdagochtend 7.00 uur als teamrijder Loek Quaedflieg zich meldt om de reis richting de zon samen aan te vangen. Alhoewel samen… De eerste 5 uur ligt laatstgenoemde luid naast me te snurken, maar eenmaal door België en Luxemburg heen liggen na Metz en Nancy de Franse tolwegen helemaal open. Cruisecontrol aan en heerlijk genieten van het schitterende Franse landschap. Als na het middaguur mijn reisgenoot ontwaakt, kan zelfs weer een praatje gemaakt worden. 1145 kilometers laten zich immers gemakkelijker verorberen met gezelschap.

In wakkere toestand doemt echter een ander verschil op: de generatiekloof. Hoewel ik mezelf niet echt oud vind (pas 39 jaar jong zelfs), ben ik toch 20 jaar ouder dan Loek. Dit verschil komt tot uiting wanneer ik een Cd met het live concert ‘Delicate Sound of Thunder’ van Pink Floyd op zet. Al snel gaan bij Loek de oordopjes in en hoor ik in de verte een rapbeat door mijn geliefde muziek heen klinken. Pink Floyd in de remix.

Erger wordt het wanneer bij ‘In the air tonight’ van Phil Collins doodleuk wordt vermeld: “Dit draaien mijn ouders ook altijd op verjaardagen.”

Wellicht ben ik dan toch ouder dan ik me voel.

Negen en een half uur later rijden we Fréjus binnen. Door de jaren heen is Roc d’Azur zo enorm gegroeid dat tijdens deze 2013-editie (met 21.500 deelnemende bikers) voor het eerst de magische 20.000-grens werd doorbroken. Naast dit aantal fietsers komen er ook nog een slordige 150.000 toeschouwers op dit event en de bijbehorende beurs af. Al met al een gezellige drukte dus. Ik hoef denk ik niemand uit te leggen dat je op ernstige files kan rekenen wanneer, bijvoorbeeld voor de 40 kilometerrace op zondag, 5300 dames en heren aan de start verschijnen in vakken van 250 rijders, telkens 10 minuten na elkaar. Zeker op de mooie single tracks die hier in het gebied te vinden zijn.

Daarmee is de kracht van dit event, de fantastische trails met technische ‘klimmetjes’ en dito afdalingen, tevens ook zijn achilleshiel geworden.

Na de laatste paar edities vaak stil te hebben gestaan - wachtend tot de trail weer vrij was - en niet je eigen tempo bergop of bergaf te kunnen fietsen, besloten we maanden vooraf om dit jaar enkele dagen eerder te vertrekken. De eerste officiële lange races/touren zijn pas vanaf donderdag en om de drukte voor te blijven, willen we nu dus vooraf van lege trails kunnen genieten en wat zijn we blij geweest met deze keuze!

samedi, 7 heures du matin, Loek Quaedflieg, le rider du team, me rejoint pour ce road-trip en direction du soleil. Il passera les 5 premières heures à ronfler profondément juste à coté de moi. Une fois le péage de Metz/ Nancy franchi, j’enclenche le régulateur de vitesse et c’est parti pour le défilé de paysages. Juste après midi, mon compagnon de voyage se réveil enfin, nous allons pouvoir refaire le monde. 1145km passent plus vite quand on a de la compagnie. Mais très vite nous prenons conscience qu’il y a une différence de génération... Bien que je ne me considère pas comme un vieux (seulement 39 ans...), j’ai quand même 2 décennies de plus que Loek. Cette différence s’est vraiment faite sentir, quand j’ai inséré un CD d’un live des Pink Floyd; The Delicate Sound Of Thunder. Très rapidement les écouteurs de l’iPhone de Loek, ont trouvé le chemin de ses oreilles...

Le rythme Rap ou Hip Hop qui s’échappait de son crâne, commença alors à parasiter ma musique préférée. Les choses se sont même aggravées lorsque j’ai monté le volume pour «In The Air Tonight» un solo de Phil Collins. Loek enleva ses écouteurs, et me dit: «Hey, je connais ça! Mes parents passes toujours ça aux anniversaires...». Je suis peut être plus vieux que ce que je penses...

Neuf heures et demie après notre départ, nous entrons enfin dans Fréjus.

Ces dernières années le Roc d’Azur n’a cessé de prendre de l’ampleur.

Cette édition 2013, accueil près de 21.500 inscrits, pulvérisant par la même, pour la première fois, la barre des 20K. Ajoutant à ce chiffre les 150.000 visiteurs et spectateurs, ce qui fait pas mal de gens partageant le même état d’esprit. Evidement pas besoin de préciser qu’avec des chiffres pareils, la probabilité d’avoir des embouteillages augmente. Pour exemple la course des 40km, c’est à elle seule 5300 pilotes, départ toutes les 10 minutes par groupe de 250. Ce qui fait la force de cet événement?; de superbes sentiers techniques en montées comme en descentes, mais c’est aussi son talon d’Achille. En effet, après avoir participé plusieurs fois, il est quasi impossible, même en patientant, de pouvoir rider à son propre rythme. C’est pour cela, que plusieurs mois à l’avance nous avions décidé d’emprunter ces parcours avant la première grosse course du jeudi et par la même d’éviter la foule. Très bon choix!

Niveau logement cette année, on a loué un appartement sur Saint-Raphael, juste à coté de Frejus. 7 km de ride en bord de mer, loin de la cohue du Roc.

issue #20- 43 /72

Als accommodatie kozen we dit jaar een appartement in Saint-Raphaël, grenzend aan Fréjus en slechts 7 fietskilometers langs de mooie kust verwijderd van het evenemententerrein.

De zondag gebruikten we als rustdag (even aan het klimaat wennen) en hebben we heerlijk aan het strand en in het zwembad doorgebracht, maar na de tweede Franse nachtrust werden de bikes van stal gehaald en kon het achterland worden verkend.

Het gaat hier vanaf de kust direct mooi omhoog over roodbruin gesteente, begroeid met voornamelijk kleine naaldbomen en de heerlijkste kruiden.

Overal in het wild groeit hier munt, tijm, rozemarijn en nog veel meer kruiden die ik niet van naam ken. Je krijgt dus niet alleen honger van de inspanning, maar ook van al die heerlijke luchtjes.

Het klimmen gaat ongemerkt makkelijker als je van de diversiteit aan geuren aan ‘t genieten bent en eenmaal boven schittert het fantastische uitzicht in al zijn glorie: achter je de azuurblauwe zee met palmbomen en kleine zandstrandjes en voor je het fantastische binnenland met de ene rotspartij nog mooier dan de andere. Dit wordt genieten!

Aangezien we vandaag nog niet voor de trails van het evenement gekozen hebben, maar direct achter Saint-Raphaël onderweg zijn, ligt alles er wat ruwer bij. Dit zijn geen fietspaden, maar hier en daar wandelpaadjes en watergeulen. Zeker tijdens de vele afdalingen geeft dit een extra dimensie. Waar rond Fréjus de trails mooi schoon zijn, ligt hier de bodem bezaaid met gravel, losse stenen en keien. Iets meer voorzichtigheid is dus geboden. We willen immers niet op de eerste dag al onze knieën aan gort rijden op de vele rotsen of ‘head first’ in een grote cactus duiken.

Bergop wordt dus genoten van het magnifieke landschap en bergaf wordt geconcentreerd gereden, de bodem afspeurend naar grip en plaats om onze wielen langs stenen en begroeiing te krijgen. Na elke afdaling op plekken waar nog nooit eerder iemand gefietst lijkt te hebben, is de

issue #20 - 44 /72

On commence tranquillement le dimanche, petite journée de repos, histoire de s’acclimater. Le programme fut chargé, plage, mer et piscine… mais après une deuxième nuit passée en France, il est temps de monter les vélos et d’allé explorer l’arrière pays. En trois tours de pédaliers la plage cède place à des pentes rocheuses brun-rouge envahi de petits arbres et buissons, de pins et certaines des meilleures herbes aromatiques.

Menthe, thym, romarin et tant d’autres poussent naturellement ici. Tout d’un coup les montées prennent une autre dimension et semblent moins difficiles, en évoluant parmi toutes ces senteurs. Mais c’est une fois au sommet d’une de ces collines que la vue spectaculaire, vous laissera bouche bée; le ciel bleu azur, la mer à perte de vue avec ses petites plages de sable fin, les palmiers, d’un côté et un arrière pays à vous couper le souffle de l’autre, avec ses pics rocheux tous plus jolis les un que les autres. Voilà ce que veux dire « en prendre plein les yeux !». Comme nous avons choisi de pas nous jeter directement sur les circuits officiels du Roc, c’est sur le potentiel des collines juste derrière notre appartement à St Raphael, que nous riderons, tout y est; mais un peu plus sauvage. Pas de sentiers VTT, mais plutôt des tracés piétons et parfois ni plus ni moins que de petits ruisseaux.

Ce qui donne tout de suite une autre caractère aux nombreuses descentes… D’autant plus que toutes les pistes qui composent le Roc d’Azur, sont quand à elles, relativement propres, ici on ride plutôt dans un mélange de gravillons et poussière, des plus glissants. Donc pour éviter d’atterrir sur cette râpe à fromage que forment les cailloux du coin ou bien encore empalé dans l’un des nombreux cactus, on décide de lever le pied et profiter du paysage.

Chaque descentes nous mènent dans des lieux toujours plus sauvages, le niveau d’adrénaline au plus haut, on ne peut s’empêcher de se précipiter dans la montée qui nous jettera dans une nouvelle pente vierge de toutes traces. On en prendra plein la vue toute la journée, quel bonheur!

Malheureusement pour Fabian (un ami allemand), cette journée mémorable se finira par une crevaison… Il pince sur un rocher, dans ce qui sera notre dernière descente, en quelques secondes; plus d’air dans son pneu.

adrenaline weer zo hoog, dat we meteen weer de volgende heuvel willen bestormen, op zoek naar nog zo’n maagdelijke downhill. Hier amuseren we ons de hele dag. Drie liter water in de rugzak en de nodige energierepen, wafels en energy shots zorgen ervoor dat we zo lang als we willen weg van de bewoonde wereld kunnen blijven. Je bent hier echt één met je vrienden, je fiets en de natuur. Geweldig! In wat uiteindelijk de laatste afdaling van de dag bleek te worden reed Fabian (onze Duitse vriend) zijn band lek op een rots. De welbekende ‘snake bite’ siste snel alle lucht uit zijn achterband. Op deze eerste rit had helaas niemand eraan gedacht reserve binnenbanden in de rugzakken te pakken. Een pompje met CO2 patronen waren wel aanwezig, maar het stukje rubber om dit binnen te houden ontbrak. Gelukkig zaten we toen net weer aan de goede kant van de heuvels en was het een korte wandeling terug naar het appartement. Een verfrissende duik in het zwembad bleek perfect om het verzamelde stof van je af te spoelen en de spieren weer lekker soepel te zwemmen.

Tijdens het avondeten, Fabian is een uitstekende kok en kan vlees kruiden en grillen als geen ander, nemen we de dag nog even door.

Loek is benieuwd naar onze verhalen en vertelt zelf over zijn rustige eerste sessies op de dirtjump bike in het skatepark van Fréjus. De grote dirts voor de wedstrijd hadden we zaterdag bij aankomst al even bekeken, maar deze mogen pas vanaf donderdag worden bereden. Dus, tot die tijd amuseert hij zich in het skatepark en entertaint het publiek met dikke tricks over de funbox en quarterpipes.

Il semble qu’en plus personne, en cette première journée, n’ai pensé à emporter une chambre à air de rechange, j’ai bien une mini-pompe et une cartouche de CO2, mais pas de quoi réparer. Coup de chance, nous ne sommes pas trop loin de la côte, la marche jusqu’a l’appartement ne sera donc pas trop longue. A notre arrivée, le plongeon dans la piscine est parfait pour rafraichir les esprits, et s’avère très efficace pour se débarrasser de la poussière accumulé lors de ce ride et en plus un peu de nage est très bon pour détendre les muscles.

Pendant le diné on se remémore les meilleurs passages de la journée. Loek écoute attentivement nos histoires et nous raconte à son tour, ses expériences du jour, ses premiers tour de roues sur le skate park de Frejus. On a pu observer la massive ligne de jumps pour le contest, à notre arrivée samedi, mais ceux ci ne seront ouvert aux riders qu’à partir de jeudi… Donc en attendant il se rabat sur les modules du skate park et fait le show en envoyant de gros tricks sur la fun box et le quarter.

issue #20- 45 /72

Dinsdag moest er een schuld ingelost worden bij Loek. Vorig jaar was er geen tijd voor, maar dit jaar wil hij Monaco zien. Om het nuttige met het aangename te combineren, namen we zijn bike gewoon mee en maakten we er meteen een ‘photo shoot’ van.

Een paar euro tolweg armer rijden we via een tunnel bergaf het prinsdom en belastingparadijs binnen. Halverwege wordt de radio even uitgezet en gaan de ramen snel open. Vanaf de andere richting komt er een Alfa 8C omhoog accelereren en die 4,7 liter V8 symfonie willen we natuurlijk niet missen. Loek baalt dat hij te laat was met zijn iPhone om een filmpje te maken, maar ik stel hem gerust. Eenmaal in Monte Carlo zal hij meer dan genoeg kansen krijgen om dergelijke machines te filmen.

Mardi j’avais une promesse à tenir. Comme l’an dernier nous n’avions pas eu le temps, cette année Loek voulait visiter Monaco.

C’est donc pour mélanger travail et plaisir, qu’il décide de prendre son vélo et moi mon appareil, nous voilà lancé dans une expédition photo shoot en principauté. Quelques péages plus tard, nous empruntons enfin le tunnel qui nous mène vers le paradis fiscale. à mi chemin de la descente, j’éteins la radio et baisse ma fenêtre. En face de nous une Alfa 8C est en pleine accélération… On ne veut rien rater de la symphonie du V8 4,7L. Loek est dégouté de ne pas avoir été assez rapide pour dégainer son iPhone, mais je le rassure; une fois à Monte Carlo nous aurons l’embarras du choix pour filmer toutes les dernières voitures de sport.

We parkeren de auto in een van de talrijke parkeergarages en lopen eerst richting de Monaco Beach Club om bij restaurant Le Neptune een pizza te gaan eten. Dit is in de vele jaren dat ik hier kom een traditie geworden. Aangezien we over een paar uur pas weer in de auto stappen trakteren we onszelf op een lekker koud pilsje ( ja, ze hebben hier zelfs Leffe Blond!) om de pizza peperoni te vergezellen. Zoals ze zeggen: pizza and beer go well together.

On se gare dans l’un des nombreux parking souterrains ( en effet l’espace est très limité sur « le rocher ») et on se dirige vers le Monaco Beach Club, histoire de se faire une petite pizza au restaurant Le Neptune. Pour moi c’est devenu une tradition toutes les fois que je viens ici. Et comme nous n’aurons pas à conduire pour les prochaines heures, on se laisse tenter par une bière bien fraiche.

pizza and beer go well together

issue #20 - 46 /72

Na deze heerlijke lunch is het toch tijd om te werken. De fiets wordt uit de auto gehaald en we gaan op zoek naar mooie locaties om wat ‘urban street riding’ foto’s te schieten. Eerste stop: de jachthaven. Ik wil graag een shot waarin Loek een ‘tail tap’ op een bolder maakt. Bij de eerste poging glijdt zijn achterband weg op het glad gelakte staal en ligt Loek bijna met fiets en al tussen wal en ‘tientallen-miljoenen-euro’s-aan-schip.

Hij geeft echter nooit op en de tweede poging wordt gelukkig mooi op de gevoelige plaat vastgelegd en omdat we ook het mooiste bootje van de haven willen laten zien schudt Loek nog even snel een ‘bunny-hop-barspin’ uit zijn mouw. Op de foto valt dit een beetje in het niet tegen de achtergrond van de Cakewalk, een 85,6 meter lang mega-jacht.

Deze is trouwens te koop. Voor slechts 192.500.000,- dollars, exclusief btw welteverstaan, mag je jezelf de trotse eigenaar noemen en je krijgt er voor dat geld ook nog drie speedboten en vier jetski’s bij. Heb je dat niet liggen, dan is ze ook te huur voor 650.000 euro’s per week, exclusief onkosten (zoals het vullen van de 370.000 liter brandstoftanks).

Omdat we ons afvragen hoeveel geld je in ‘s hemelsnaam moet hebben om bijna een kwart miljard dollar aan een boot uit te kunnen geven, trekken we naar het casino. Helaas mogen we hier in onze normale mensenkledij niet naar binnen.

Apres ce bon repas, il est temps de se mettre au boulot. On retourne au parking, chercher le bike de Loek et on se met à la recherche d’un bon spot « street » pour faire des images. Premier arrêt, la marina; j’ai en tête de voir Loek poser un « tail-tap » sur une des bites d’amarrage. Son premier essai s’est soldé par une belle glissade sur le métal glissant, qui a bien failli se finir en plongeon entre le quai et un yacht de dix millions. Mais Loek ne renonce jamais et son second essai est un succès. Parce que nous voulons une action avec les plus gros bateaux du port, Loek se lance dans un Bunny-Hop-Bar-Spin. Mais on le remarque à peine face à cet énorme méga yacht de 85,6m, le « Cakewalk » prend toute la place. Si vous êtes intéressé il est à vendre, pour seulement 192.500.000 $ hors taxes vous pouvez en être l’heureux nouveau propriétaire. pour ce prix là vous aurez aussi trois hors-bords et 4 jet-skis dans la cale. Apres si c’est trop cher pour vous, vous pouvez aussi le louer à la semaine, pour 650.000 par semaine, charges non comprises (comme par exemple les 370.000 litres du plein d’essence).

En ce demandant à quel point il faut être riche pour pouvoir se payer un bateau à un quart de billion de dollars, on prend le chemin du casino.

Habillé comme tout les jours, on se fait malheureusement refuser l’entrée, donc on décide d’a ller shooter da ns le ja rdin du casino.

issue #20- 47 /72

Foto’s maken in de tuin voor het casino wordt ook niet op prijs gesteld en twee van de in ruime mate aanwezige agenten sturen ons weg. Tijdens onze vlucht trekt Loek er nog snel een dikke ‘table-top’ uit van een trapje af.

Zijn we toch niet voor niets die hele berg op gelopen. Aan de andere kant gaan de trappen naar beneden richting ingang tunnel. Ik blijf even boven en Loek neemt een stukje Formule 1-circuit mee op een van de meest bekende ‘hairpins’. Karakteristiek Monaco-fotomomentje.

Là aussi on est pas trop apprécié, puisque très rapidement deux policiers nous prennent en chasse. Pendant la poursuite Loek nous pose quand même un « Table » sur un set de marches.

Bon on est pas venu jusqu’ici pour rien. Au bout des escaliers nous arrivons sur la rue qui mène au fameux tunnel du port de Monaco. Je reste en haut et Loek se lance dans la plus connu des épingles. Un classic pour les fans de formule 1.

issue #20 - 48 /72

Op woensdagochtend worden de Enduro bikes weer van stal gehaald en trekken we richting Fréjus om wat Roc d’Azur tracks te rijden. Alle bordjes hangen al netjes op hun plek, en er zijn vrijwel geen andere rijders op het parcours vandaag. We kunnen dus zo snel als we kunnen (of zo langzaam als we willen) bergop rijden en vervolgens keihard bergaf raggen alsof de duivel in eigen persoon ons op de hielen zit. De trails hier zijn werkelijk fantastisch!

In zijn jarenlange ervaring slaagt de Roc d’Azur erin om elke rijders’ droom uit te laten komen in de vorm van een van de mooiste tracks die ik ooit gereden heb. De verscheidenheid aan trails houdt je scherp. Je moet zowel bergop als bergaf goed bij de les blijven en er zijn zoveel mooie single tracks waar je soms met beide schouders tegelijkertijd door de bladeren gaat. Vanaf de meeste toppen op het laatste gedeelte van de trails wordt je getrakteerd op adembenemende uitzichten over de baai van Fréjus met z’n zandstrandjes en palmbomen. Plezier zonder grenzen!

De 23 graden en zon voelen meer als 35 wanneer je aan het klimmen bent tussen de pieken waar geen wind of schaduw is. En aan de voet van een van de langere downhill stukken wil ik mijn zadel weer omhoog trekken (mijn Cove Hustler heeft een 30.0 zadelbuis, dus geen verstelbare zadelpen voor mij deze keer) en daarbij ben ik zo stom om over mijn achterwiel te gaan staan waarbij ik de binnenkant van mijn kuit tegen de remschijf aan druk en even flink verbrandt. Dat is een stommiteit die je maar één keer uithaalt denk ik. Aan het einde van de tocht hebben we er zo’n 50 kilometer op zitten met iets meer dan 1.250 hoogtemeters. We laten de trails nu over aan de vele duizenden rijders die er de komende 4 dagen overheen zullen komen.

Als ik hier zou wonen zou het zeer moeilijk zijn om werk gedaan te krijgen, ik zou de hele dag op de fiets zitten!

Mercredi matin, c’est l’heure de sortir les vélos d’enduro et direction Frejus, pour rouler sur les sentiers du Roc d’Azur. Tout les marquages et panneaux sont en place, mais presque aucun vttistes, donc on va rouler aussi vite que l’on peut (ou aussi doucement que l’on veut…) en montée et voler dans les descentes. Les pistes sont géniales !

Avec leurs années d’expériences, les équipes du Roc d’Azur ont réussi à compiler ce que j’appellerai, certaines des meilleurs pistes que j’ai pu rider. La diversité et la technicité des parcours, vous gardes les yeux grands ouverts.

Que ce soit en montées ou en descentes il faut être réactif; tellement de passages en single track, où vos épaules frôlent les buissons, des deux cotés. Et pour ne rien gâcher, à chaque sommet, vous avez une vue imprenable sur la baie de Frejus, avec ses plages et ses palmiers. Pur plaisir garanti ! Les 23 degrés ainsi que le soleil, l’absence de vent et d’ombre, donnent plutôt l’impression à chaque montées, qu’il fait 35. Une fois en bas de ce qui fut notre plus longue descente de la journée, je m’arrête pour remonter ma selle (mon COVE Hustler a un tube de selle en 30.0mm, donc pas de tige de selle télescopique pour moi ce coup ci…), et sans savoir pourquoi je me tiens à cheval au dessus de ma roue arrière… BAM! paye ta brulure de disque de frein, c’est une erreur que l’on ne fait qu’une fois . [Insert small pic of burn mark.] Au final on aura fait 50km ce matin là, totalisant 1.250m de dénivelé positif. On peut maintenant laisser les sentiers en pâture aux milliers de compétiteurs; qui se battront jusqu’au bout, ces 4 prochains jours.

Si j’habitais ici, il me serai dur de travailler, je crois que je riderai tout les jours!

issue #20- 49 /72

RIDER: Luke Strobel_PNW PHOTO: Mason Mashon issue #20 - 50 /72

‘Available a t Canadian D ir t Im ports www.canad ian-dir t.com ’

LUKE STROBEL / UPRISING CARBON The Uprising is the bike we always wanted to build for ourselves. A low, slack, lightweight carbon trail boss with 150mm of adjustable Delta System Suspension designed to get you up and down quicker than your friends. + 150mm/5.9” Rear Travel + High Modulus UD Carbon Frame + Delta System Suspension FOR ALL THE LATEST NONSENSE VISIT /

+ Adjustable Geometry + 142 x 12mm Rear Spacing + 5 Sizes

+ Integrated Headset + ISCG05

www evil-bikes.com issue #20- 51 /72

‘s Middags (want ’s ochtends ligt een dirt-rijder natuurlijk nog in z’n nest) staat er skateparksessie op het programma. Op het evenemententerrein ligt een super street parcours waar werkelijk alles op 2 wielen of 4 wieltjes en een plank zich prima kan vermaken. De perfecte gelegenheid om even lekker in te rijden voordat donderdag eindelijk op de grote jumps van het wedstrijdparcours gereden kan worden.

Loek doet wat Loek het beste doet: er een leuke show van maken voor de steeds meer toestromende toeschouwers. Vooral dikke backflip combo’s over de centrale funbox doen het goed, zoals een ‘flipwhip’ en een ‘backflip barspin’.

De vaart zit er goed in en we gaan door tot na zonsondergang, wanneer het echt te donker wordt om te rijden. Het vaste ritueel na het rijden: even bij de Mac stoppen om met gratis wifi Facebook en Instagram bij te werken.

Dans l’après-midi (oui, les dirt-jumpers ça reste au lit le matin), une autre session skate park est programmée. Il y a beaucoup de monde sur deux ou quatre roues, qui s’éclate sur ce superbe skate park de Frejus. C’est donc l’occasion de se tenir en forme avant de passer aux gros jumps le lendemain, Loek se lance donc dans ce qu’il sait faire le mieux; faire le show, pour le publique de plus en plus nombreux. Les gros combos en backflip, sur la grosse funbox, font l’unanimité. La foule semble adorer ses backflip-to-barspin et ses flips-whips… Loek est à fond et la session s’achèvera bien après le couché du soleil, quand il fera finalement trop sombre pour rider. Le passage par le Mc Do est maintenant devenu un rituel après chaque journées de ride, le Wifi gratuit, nous permettant de partager photos et vidéos sur Facebook et Instagram.

issue #20 - 52 /72

Donderdag rijdt Philipp Heise, teamrijder van IRONworkX, de Enduroroc race.

Hier volgt zijn verslag.

“De Col de Valdingard (400m) was het hoogtepunt van elke endurorijder op Roc d’Azur. Het vinden van de startlocatie op de top van deze heuvel was een beetje lastig, maar toen de race eindelijk van start ging, viel alle stress meteen van je af. Voorafgaand aan de start nog wat gekletst met Tommy Umbreit, de Duitse wedstrijdrijder. Dat gaf me een goede indruk van wat me te wachten stond en we bespraken de eerste lijnkeuzes (nog bedankt hiervoor Tommy). Daarna konden we eindelijk starten. Bijna… Het wachten was nog op Fabien Barel, die net op tijd arriveerde om in te droppen in deze eerste stage, welke ook de langste van de dag was.

Vanaf de top werden we getrakteerd op zowel zanderige als rotsachtige ondergrond en met een paar tricky trapsecties over ‘rock gardens’

Jeudi, Philipp Heise, du team IRONworkX, participe au Roc Enduro.

Voilà son compte rendu.

Le col de Valdingarde (400m), le point culminant et le centre d’intérêt de tous les compétiteurs de la course d’Enduro du Roc d’Azur.

Trouver le départ de la course au sommet de cette colline ne fut pas facile, mais quand la course démarre enfin, toutes les inquiétudes disparaissent. Avant le départ je discutais avec Tommy Umbreit, un autre pilote Allemand. Il me donna son avis sur le choix de ligne pour cette première spéciale (merci pour les conseils Tommy !). Puis se fut le moment de s’élancer. Tout le monde attendait Fabien Barel, qui arrive juste à temps pour s’élancer dans la spéciale, qui fut la plus longue de toute la journée. Au départ du sommet sur du poussiéreux et rocheux, avec quelques pierriers en montée assez piegeux, ce fut la ligne la plus physique. Une fois passé cette section, la piste devint

bergop was de eerste stage fysiek een goede uitdaging. Na deze sectie veranderde de trail in een super snelle track met goede mogelijkheden om langzamere fietsers ook bergop te passeren.”

Philipp vervolgt: “Stage 2 startte op dezelfde heuvel, dus dat betekende voor ons allen een lange weg terug naar de top. Na een steil stuk met veel los gravel dook de track het typerende Provencaalse struikgewas in. Over de 5 stages van de race waren de verschillen in terrein erg extreem. Je kwam alles tegen wat je maar wensen kan tijdens een enduroserie, dus ik was erg verbaasd dat alles tegen te komen in één enkele race. Van zanderige en rotsachtige ondergrond naar losse gravel en bosgrond met super veel grip en zelfs een ‘urban’ stuk in stage 5. Deze laatste stage bracht de sport ook echt naar het publiek.

Zelfs voordat we de straatjes van Roquebrune sur Argens indoken, stonden er al veel toeschouwers langs het parcours om te zien hoe de rijders de laatste stage naar beneden denderden. Eindconclusie van deze race: fantastische tracks, perfecte organisatie tijdens de race en een typische, relaxte sfeer tussen de stages. Ik ben er volgend jaar zeker weer bij!”

beaucoup plus rapide avec plus d’options pour le dépassement des pilotes à la traine.

La spécial n°2 démarre exactement du même endroit, il nous a donc tous fallu remonter au sommet. Cette fois si sur une pente plus raide, la piste s’engouffre dans une végétation typiquement provençale.

Tout au long des 5 spéciales que comportait cette course, les changements de terrains furent extrêmement variés. J’ai vraiment été surpris de retrouver sur une seul et même course, tout ce que l’on peut rêver de trouver sur une Enduro série ! De poussiéreux et rocheux, en passant par de la terre de folie en foret, jusqu’a même une section urbaine, la spéciale 5 fut un mix de tout, le rêve de tout enduriste. En effet cette dernière à permis de montrer au public ce qu’est notre sport. Avant même d’entrer dans les rues de Roquebrune sur Argens, il y avait deja beaucoup de spectateurs, sur les bords du tracé de cette fantastique spéciale. En conclusion; de superbes tracés, une bonne organisation, une atmosphère très relax lors des liaisons, que du bon. Je reviendrai l’an prochain, sans hésitation!

issue #20- 53 /72

Na donderdag aan het eind van de dag al wat runs gereden te hebben, staat vrijdag eindelijk de officiële training voor de ‘dirt contest’ op het programma. Loek begint zich al behoorlijk thuis te voelen op de perfect aangelegde jumps.

Na twee breuken eerder dit seizoen is dit de laatste contest van het jaar waar hij lekker los kan gaan. De grootte van de jumps maken diverse zieke combo’s mogelijk en Loek staat te popelen om zaterdag de kwalificatie te kunnen rijden.

ing perfect, maar schiet van zijn pedaal bij het aanzetten voor de volgende jump: weer onderuit, einde run, einde kwalificatie. En hoe dik de tricks op de eerste 3 jumps ook waren. Bij niet uitrijden, kwalificeer je je helaas niet voor de finale. Gedesillusioneerd bekijkt Loek daarna de runs van zijn mede-bikers. Uitkijkend naar een beter seizoen in 2014. De uiteindelijke uitslag: 5e Tomas Lemoine, 4e Daryl Brown, 3e Szymon Godziek, 2e Mehdi Gani en 1e Louis Reboul.

Wanneer het eindelijk zover is, barst het feest echt los. De dirts zijn altijd een grote publiekstrekker en dat motiveert de rijders alleen maar meer om echt álles uit de kast te halen. De DJ knalt vette beats uit de speakers en de ene trick na de andere doen veel ohhhs, ahhhs en applaus uit het publiek opstijgen.

Op zondag, onderweg naar huis, lijkt het wel of we in een scène van ‘Life Cycles’ zitten. Gaandeweg we naar het noorden rijden, verandert werkelijk alles: van de zonnige 23 graden en groene omgeving naar een geel, rood en bruin landschap met bijbehorende grijze bewolking. Zo rijden we gaandeweg de herfst binnen, maar gelukkig hoeven we geen heel jaar te wachten tot de volgende Roc. Van 2 tot en met 4 mei vindt immers de eerste editie van Roc d’Ardenne plaats in Houffalize! Alleen hopen dat we daar net zo’n heerlijk weer krijgen als aan de Côte d’Azur.

Ik ben benieuwd…

Tijdens Loeks eerste run wordt hij vlak voor de een na laatste landing bijna van zijn fiets geblazen door de wind en schuift hij op het moment van neerkomen helaas onderuit. Tijdens zijn tweede kwalificatierun ‘stickt’ hij de land-

issue #20 - 54 /72

Vendredi, enfin les « trainings » pour le contest de dirt, après avoir passé une bonne partie du jeudi après-midi à tester des vélos diverses et variés; il est temps de s’envoyer pour Loek. Il se sent à l’aise sur ces gros jumps. Avec deux fractures ce début de saison, ce contest et la derniere chance qu’il a de montrer pourquoi il est descendu jusqu’ici. Les bosses sont suffisamment grosses et l’air qu’elles procurent, permet pas mal de combos, Loek à vraiment hâte d’être à demain après-midi pour les qualifs…

mettre quelques coups de pédales histoire d’avoir la bonne vitesse pour envoyer la suite, c’est là que son pied glisse… s’en est fini de ses runs de qualifs. Peu importe l’amplitude des premiers sauts, si tu ne fini pas la ligne, pas d’entrée en finale. C’est donc dégouté et en spectateur que Loek regarde ses potes riders, s’envoyer, tout en pensant déjà à une meilleur saison pour 2014… Les résultats du contest cette année sont; 5 Tomas Lemoine, 4 Daryl Brown, 3 Szymon Godziek, 2 Mehdi Gani et premier Louis Reboul.

Les qualifs enfin! Le contest de dirt est l’une des attractions phare du festival du Roc d’Azur, la foule y est dense, ce qui boost encore plus les riders, ils sont prêt à envoyer tout les plus gros tricks qu’ils ont en poches. Le DJ envoi du son et tricks après tricks, les spectateurs montent en pression.

Le chemin du retour à la maison, ressemble à un extrait de « Life Cycles ». Au plus nous avançons vers le nord, au plus le paysage passe d’un 23 degrés ensoleillé et une végétation verdoyante, à un jaune/rouge/marron automnale, avec les nuages menaçants qui vont avec. Heureusement nous n’aurons pas à attendre une année complète pour le prochain événement « Roc ». En effet le Roc s’exporte, prochain rendez vous; du 2 au 4 Mai 2014 pour le Roc d’Ardenne à Houffalize, en Belgique! Un peu plus près de la maison, en espérant que la météo soit aussi clémente que sur la Côte d’Azur…

Pour son premier run Loek manque de se faire balayer de son vélo, à cause d’une rafale de vent, juste avant la réception du 3ieme jump, il s’éjecte… Pour son second run de qualification, il envoi un énorme « flatspin » suivi d’un 360-barspin et juste après avoir replaqué, il décide de

issue #20- 55 /72

CHAIN CONNECTION Writer:

Guy Maalsté

‘Er was eens, heel lang geleden’ is altijd een populaire manier geweest om een verhaal mee te beginnen. Die paar woordjes flitsten dan ook even door mijn hoofd toen ik schreef over de geschiedenis van het mountainbiken.

Ik wist vooraf al dat dit onderwerp bepaalde herinneringen in mij naar boven zou halen. De een wat prettiger dan de ander, maar voor mij (allemaal) even belangrijk. Om eerlijk te zijn voelde het in eerste instantie niet heel intens, maar vandaag, terwijl ik lekker buiten met de honden aan de wandel was, realiseerde ik me zomaar ineens hoe diep het mountainbiken in mijn ziel geworteld is.

Ik ben normaal gesproken niet het type dat te pas en te onpas tegenover Jan en alleman z’n emoties de vrije loop laat, maar deze is voor de man die het allemaal mogelijk maakte, die als geen ander begreep hoeveel ik ervan hield en alles aan de kant schoof om mijn droom te laten uitkomen.

In de jaren ’80 had niemand in Nederland een mountainbike. Tenminste, ik had er nog nooit een gezien. Als kind was ik echter al gek van fietsen.

Vooral nadat ik mijn eerste BMX kreeg, was ik echt helemaal verkocht. De fietsenmaker bij ons in het dorp (Theo) was de neef of achterneef – ik weet het niet meer precies – van mijn oma. Hij was zonder twijfel een grapjas, al kon niet iedereen zijn humor waarderen.

Zijn zaak was zo’n typisch ouderwets fietsenwinkeltje en echt, je zult nooit kunnen bevatten wat voor bende zijn werkplaats was. Het was een behoorlijk grote ruimte, maar bezaaid met honderden fietsen. Sommige exemplaren zouden nu een fortuin waard zijn. Het waren namelijk hele oude, maar gloednieuwe exemplaren. Als je begrijpt wat ik bedoel. Hij was altijd

‘Il était une fois’, c’est souvent comme ça que l’on commence une histoire. Ca m’est revenu en écrivant l’article sur l’histoire du Mountain Bike.

Je savais que ça allait me rappeler des souvenirs. Certains bons, d’autres moins, mais une chose est sûre, tous importants. Pour être honnête, je l’ai un peu pris à la légère et n’y ai pas fait attention. Mais aujourd’hui, alors que je promenais le chien, je me suis mis à prendre conscience, à quel point le VTT et ses origines faisaient partie intégrante de qui je suis. Je ne suis pas du genre à être émotif (surtout publiquement), mais celle ci est pour l’homme qui a rendu tout ça possible, celui qui avait compris à quel point j’aime le VTT et qui a tout mis de côté pour faire en sorte que mon rêve se réalise.

Dans les années 80, personne n’avait de VTT, ici en Hollande. Ou en tout cas je n’en avais jamais vu. Mais comme tout gamin, j’adorais les vélos.

Avec mon BMX j’étais le roi du monde. Théo, le mécano vélo de mon village se trouvait être le neveu ou petit neveu de ma grand-mère et pour tout vous dire -et sans aucun doute- c’était un marrant. Pas toujours aux goûts de tout le monde, mais bon.

Son magasin était plutôt old-school et vous n’auriez jamais cru le bazar qu’il y avait dans son atelier. C’était pourtant une pièce assez grande, mais remplie d’une bonne centaine de vélos, dont certains vaudraient une fortune aujourd’hui. Il y avait tout le temps un désordre pas possible et lui travaillait au milieu de tout ça, assis à même le sol sur un morceau de carton ou au mieux un petit tabouret. Le gars était plein aux as, mais il se fichait

issue #20 - 56 /72

omgeven door troep. Theo in het midden, zittend op de grond op een stuk karton of hoogstens een klein houten bokje.

Theo was best gefortuneerd, maar had lak aan status of geld.

Ik herinner me nog goed dat een ontzettende kakmadam binnenkwam met de mededeling dat haar band lek was. Hij greep een schaar en zei: “Hier, dan kun je het gat eruit knippen.” Sorry, ik dwaal af…

Ik weet niet meer precies hoe het zover kwam, maar op een bepaald moment ging ik dagelijks naar hem toe. Een praatje maken, een beetje helpen… Natuurlijk nam ik altijd alle brochures mee naar huis en zo kwam het dat ik voor ’t eerst een mountainbike zag. Het was een Raleigh Magnum, donkerblauw met robuust bagagedragertje en kunststof spatborden. Ik vond ‘m zo cool en zo stoer. Ik was echt compleet uit het veld geslagen, gewoon verliefd. Geloof me als ik zeg dat ik maandenlang heel weinig sliep. De brochure stond naast mijn bed en elke avond viel ik in slaap terwijl ik naar de Magnum keek.

Je moet weten dat mijn vader ernstig ziek was (kanker) en daardoor hadden mijn ouders het ook financieel behoorlijk zwaar. Een nieuwe fiets zat er voor mij echt niet in en daar was ik me ook van bewust. Mijn passie voor deze bike hield de droom echter levend.

En toen… Het was een zaterdagmiddag ergens in het voorjaar van 1989. Ik was aan ’t voetballen op de oprit en min of meer gehypnotiseerd door mijn pogingen om met mijn linkervoet een bepaalde steen te raken (ik ben eigenlijk rechtspoot).

Ineens zag ik in mijn ooghoek een auto met aanhanger voor ons huis stoppen. Ik herkende ‘m meteen. Het was Theo. Hij stapte uit, liep naar de aanhanger en begon touwen los te

complètement de l’argent ou du statut. Je me rappel d’une femme un peu coincé qui était venu en lui disant « je crois que je suis crevé », il lui avait répondu « il faut dormir la nuit » avec un sourire malicieux.

Je ne me souviens plus trop comment ça s’est passé, mais passé un moment, j’allais à son magasin tout les jours et lui filais un coup de main. Bien sur je rentrais à la maison avec toujours tout un tas de catalogues et c’est là que j’ai aperçu mon premier VTT. C’était un Raleigh Magnum, bleu foncé, avec porte bagage et garde boue. Vous pouvez me croire quand je vous dis que ça m’a gardé éveillé la nuit, pendant un bon moment. Le catalogue était sur ma table de chevet et c’est comme ça que je m’endormais. En regardant le Magnum.

Je dois vous avouer que mon père était gravement malade (cancer) et pour cette raison, mes parents n’avaient pas beaucoup d’argent, donc pour moi, avoir un vélo comme ça, il en était hors de questions. J’en étais conscient, mais ma passion pour ce vélo restait intacte.

Et un jour… C’était quelque chose comme un samedi aprèsmidi du printemps 1989. Je jouais au foot dans la rue. Un peu comme hypnotisé à essayer de toucher une brique en particulier sur le mur en tirant du pied gauche (je suis droitier), tout d’un coup je remarque une voiture avec une remorque,

maken die een Raleigh Magnum op z’n plek hielden. Dat ik die fiets ooit zou krijgen, was totaal onmogelijk in mijn hoofd, dus het idee dat deze fiets misschien wel voor mij was, kwam zelfs op dat moment niet in mij op.

Ik zal dan ook nooit vergeten hoe Theo naar me toe liep met die fiets aan z’n hand. Hij zei: “Hier jongen, die is voor jou.”

Nog steeds kon ik het niet geloven, maar mijn vader – die ondertussen naar buiten was gekomen – knipoogde naar me alsof hij wilde zeggen ‘ja jongen, die is nu van jou’.

De prijs van die fiets was als ik het goed heb 595 gulden - kan ook 545 zijn geweest - en ik vraag me nog altijd af hoe hij dat toen heeft kunnen betalen. Misschien gaf Theo een fikse korting. Ik heb geen idee. Wat ik wel weet is dat – voor mij – mountainbiken en mountainbikes voor altijd verbonden zullen zijn met dat specifieke moment en natuurlijk met mijn vader.

Hij stierf een paar jaar later, maar als ik ga biken, heb ik nog steeds het gevoel dat ‘ie op de een of andere manier met me mee geniet…

Cheers, Guy Maalsté Geinig om online foto’s te vinden van een oude Raleigh Magnum. Helaas moet ik je mededelen dat deze onlangs voor 225 dollar van eigenaar is gewisseld. Dit was wat wij in die tijd wilden hebben. Deze Magnum mist de originele spatborden (die best gaaf stonden). Ik heb uiteindelijk alle onnodige zooi ervan afgehaald en ‘m een nieuwe kleur gegeven.

qui s’arrête juste devant chez moi. Je l’ai immédiatement reconnu. C’était la voiture de Théo. Il est sorti de sa voiture et s’est dirigé vers la remorque ouverte, il a commencé à défaire des cordes, puis a soulevé une bâche, qui protégeait un Raleigh Magnum. Pour moi posséder ce vélo était tellement impossible (dans mon esprit), que je ne me suis pas douter un instant qu’il pouvait être pour moi.

Je n’oublierai jamais quand; Théo est venu vers moi avec le vélo dans les mains, en me disant « Tiens jeune, c’est pour toi ». Là encore, je n’y ai pas cru, mais mon père, qui entretemps nous avait rejoint, m’a fait un grand clin d’oeil comme pour me dire « oui fils, c’est le tiens ».

A l’époque se vélo valait; 595 Florin Hollandais et je me demande toujours comment mon père a réussi à me le payer.

Peut-être c’était-il arrangé avec Théo, je n’en sais rien. Mais ce que je sais, c’est que le VTT pour moi est directement connecté à ce souvenir et bien sur à mon père, qui est décédé quelques années plus tard, mais à chaque fois que je vais rider, je sais qu’il n’est pas très loin…

Guy Maalsté

issue #20- 57 /72

issue #20 - 58 /72

RED BULL

HILL CHASERS Writer: Photos:

Felix Hens Red Bull

In eerste instantie denkt men bij Red Bull aan spectaculaire waaghalzerij en de meestal redelijk gestoorde events zoals de Red Bull Rampage, de zeepkistenrace of de Red Bull Stratos, de sprong van Felix Baumgartner uit de naamgevende Stratosfeer.

La première chose qui vient à l’esprit quand on entend Red Bull, c’est « extrême »; sports extrêmes, ou encore; événements de ouf comme la Rampage, Soapbox Race ou Red Bull Stratos avec le saut stratosphérique de Felix Baumgartner.

De Hill Chasers, die op 26 oktober dit jaar voor het eerst in Duitsland gehouden werd, heeft zich super in deze event traditie weten te nestelen, omdat het er hier net zo prettig gestoord aan toe gaat als bij de andere events van de gevleugelde fabrikant van energy drinks. Alleen… Een beetje anders.

La Hill Chasers, s’est déroulée pour cette nouvelle édition, en Allemagne le 26 Octobre. Un événement qui respecte la tradition des autres manifestations de la marque de boissons énergisantes. Avec son lot de folie, mais juste un peu différent…

issue #20- 59 /72

Zoals de naam al doet vermoeden, draait het hier om de Hill, de heuvel. Echter, plaats van de eenvoudige weg te volgen die de zwaartekracht voorschrijft, streven de dames en heren van Red Bull, zoals de reclame slogan vermeld, naar de top. Naar boven dus. Dat klinkt misschien niet heel spectaculair, maar het wordt door de eigenschapen van de racetrack naar waardig Red Bull niveau getild.

Als locatie werd de historische binnenstad van Marburg gekozen, met haar middeleeuwse kinderkopjes en smalle steegjes. De twee eerdere edities vonden overigens plaats in Edinburgh en Kuala Lumpur. Een afstand van een goede 350 meter moest in 4X-modus bedwongen worden, waarbij het steeds met minstens 18 procent hellingshoek bergop ging. Dat zijn, om een duidelijker beeld te krijgen, 18 meter stijging per 100 meter afstand. Oftewel 63 meter hoogteverschil op dit 350 meter lange parcours. En bedenk dan dat de overheid het bij percentages onder de 10 procent doorgaans al in de broek doet, bergop aparte vrachtwagenbanen aanlegt en bergaf overal waarschuwingsborden plaatsen die gebieden vooral langzaam te rijden en op de motor te remmen. Vanuit die visie gaat het hier dus zeker om extreme sport!

Zo’n vierduizend bezoekers hadden een plekje bemachtigd aan het bochtige parcours, via de

issue #20 - 60 /72

universiteit en langs door monumentenzorg beschermde, historische gebouwen tot aan het gemeentehuis en zagen deelnemers voorbij razen die zich de longen uit hun lijf trapten.

an der Weinstraße had het volgende over de track te zeggen: “Je merkt pas dat je in je uiterste grensbereik gestreden hebt, nadat je het tot de finish hebt volgehouden!” Sprints zijn zonder twijfel een echte energievreter.

“Minstens 18% hellingshoek bergop...”

De Schwarzwaldse amateur Matthias Pfrommer uit Calw klokte uiteindelijk de snelste tijd, waarna hij in zijn sympathieke ‘Ländle-Dialect’ zijn winnende tactiek uithoestte: “In de bochten langzamer en op de rechte stukken pushen, pushen, pushen!”

Het uiterst diverse deelnemersveld ging van hobbyfietser via ambitieuze racer tot aan de groten der sport, zoals wereldkampioen triatlon Daniel Unger en Olympische bronzen medaillewinnaar cross country Marco Fontana. Werkelijk alles was vertegenwoordigd. De inschrijving was open voor iedereen die meerderjarig is, over een werkende fiets beschikt en zichzelf de marteling toevertrouwde. De 16 uitgenodigde profs reden hun kwalificatie onafhankelijk van de amateurs, van wie er uiteindelijk 32 in de halve finale belandden. In de grote finale namen de twee beste amateurs het op tegen de twee snelste profs.

De video’s, die overal op het internet te vinden zijn, getuigen van de uitgelatenheid en de enorme dosis plezier die de rijders en fans tijdens dit bijzondere event ondervonden.

De strijders raasden over de gladde kinderkopjes naar boven en probeerden tot in de laatste bocht voor de finish hun neus voorbij die van hun voorligger te krijgen. Wolfram Kurschat uit Neustadt

De drie snelste rijders, eerdergenoemde Matthias Pfrommer, Oliver Laudenberg en Oliver Keller wonnen passende Fixies van Charge Bikes in respectievelijk goud, zilver en brons. Naar onze mening een geslaagde prijs als bekroning van een zeer geslaagde dag. We zijn benieuwd of het volgend jaar weer bergop gaat. Van ons mag het…

Pour ceux qui galèrent un peu en anglais, la traduction de « hill » c’est: pente. Et là , en l’occurrence tout est relatif à ce mot… Mais au lieu de choisir la facilité de se laisser aller par la gravité, les garçons et les filles, vont se lancer à l’assaut du sommet de cette dite pente. Si ça vous parait pas super spectaculaire à première vue, détrompez vous, sur le parcours tout y est pour faire un événement typiquement Red Bull.

Cette année, c’est donc dans le coeur historique de Marburg, que la chasse aura lieu, dans de petites ruelles étroites pavées, datant du moyenâge. Les deux précédentes éditions s’étaient déroulées à Edinburgh et Kuala Lumpur. C’est en mode FourCross que les participants s’élancent sur les 350m d’un parcours dont la pente moyenne, n’est rien d’autre que de 18%. Encore une fois, pour ceux qui ont rien suivi en cours de math; ça fait un dénivelé positif de 18m tout les 100m. En d’autres térmes, les « chasers » s’envoyant 63m de dénivelé en seulement 350m.

Quand on imagine que l’état oblige, les voies de dégagement pour camion à partir de 10%, on se rend compte que ça risque fort d’être du sport extreme!

Près de quatre milles spectateurs se sont amassés le long de cette piste tortueuse, qui part de l’université en passant devant des bâtiments inscrits au patrimoine de l’UNESCO, pour finir

devant l’hôtel de ville. Tout ça pour voir les participants, cracher leurs poumons.

“la pente moyenne, n’est rien d’autre que de 18%...”

Une grande diversité de participant étaient venu se mesurer à cette pente, on a pu y retrouver du rider occasionnel et du racer ambitieux, sans oublier non plu les grands noms; comme le champion du monde de triathlon Daniel Unger.

Et si à ça on rajoute le médaillé de bronze des JO; Marco Fontana, on a la totale. Les inscriptions étaient ouvertes à tous ceux, à partir de 18 ans, qui possèdent un vélo en état de marche et qui avaient assez de confiance en eux, pour endurer la torture qu’ils ou elles allaient devoir subir.

Wolfram Kurschat, à dit de la piste, « c’est seulement une fois la ligne franchie, qu’on se rend compte qu’on est allé jusqu’à la limite ». Les sprints,c’est sur, ça défonce.

C’est le « terminator » amateur Matthias Pfrommer, qui remporta cette édition. A bout de souffle sur la ligne d’arrivée, il nous confie sa tactique « Tranquille dans les virages, et à bloc, à bloc, à bloc dans les lignes droites!!! » le tout avec son accent atypique.

Les vidéos que l’on peut trouver un peu partout sur internet, attestent de l’ambiance de folie que partagent publique et pilotes.

Le podium aura donc vu récompenser; Matthias Pfrommer, Olivier Laudenberg et Olivier Keller, par trois superbes Fixies de chez Charge Bikes, respectivement de couleurs Or, Argent et Bronze.

De bien beaux trophées, pour un tout aussi bel événement. En espérant que la Red Bull Hill Chasers, continue à montée…

32 amateurs arrivent jusqu’en demi-finale. Les 16 pros invités avaient des qualifications séparées afin de déterminer les deux qui finiraient en finale contre 2 des meilleurs amateurs des demi-finales.

Sur les pavés, les concurrents se battent jusqu’au dernier virage, pour passer en tête. Le pilote

issue #20- 61 /72

Of ficial

an Joost Wichrpmarty n Afte

io World Champ

Writer: Photos:

Ilja van Bommel Ilja van Bommel

issue #20 - 62 /72

Rider: Desmond Tessemaker

issue #20- 63 /72

Rider: Joost Wichman Rider: Niels Bensink

Laten we zeggen dat je een beetje ouder wordt en die verdraaide jonkies proberen jouw 4X-carrière tot een ware hel te maken. En ook laten we zeggen dat je laatste World Cups niet helemaal waren wat je er van verwachtte.

Je zou de handdoek in de ring kunnen gooien en het wat rustiger aan gaan doen. Je zou met pensioen kunnen gaan en een normale, burgerlijke carrière beginnen. Of… Je zou jezelf een schop onder je kont kunnen geven en harder trainen dan ooit tevoren om te krijgen wat je verdient. Ik herinnerde me een post op Facebook terwijl ik dit schreef dus ik heb ‘m opgezocht. Na lang zoeken bleek dat op 13 november 2012 geweest te zijn: “Champions are made during the offseason! Season 2013 started yesterday ;) ” Disons que vous devenez un peu plus vieux chaque année et que les petits jeunes, essayent de faire de votre carrière de « Four Crosseur » un véritable enfer. Et disons aussi que vos derniers championnats du monde, c’était pas ça non plus. Vous pourriez, vous retirer en étant encore plus ou moins au top et le prendre un peu plus tranquille, commencer une carrière « normale ». Ou… Vous pouvez, vous remuer les fesses et vous entrainer comme jamais, pour obtenir les résultats que vous attendez.

Quand je me suis mis à écrire cet article, je me suis rappelé d’un statut Facebook, j’ai fait ma recherche; il datait du 13 novembre 2012: “C’est pendant l’arrière saison qu’on devient un champion! La saison 2013 à commencé hier ;) “

issue #20 - 64 /72

Rider: Sam Reynolds

“Champions are made during the offseason!

Season 2013 started yesterday ;) ”

Die mentaliteit heeft zijn vruchten afgeworpen voor Joost Wichman. In zijn laatste seizoen werd hij eindelijk wereldkampioen en er is geen betere manier om dit te vieren dan met een kneiter van een party. Dit feestje heette de Thirty7even Bike Battle. Een pumptrack wedstrijd met een knock-outsystem, wat wil zegen dat twee rijders tegen elkaar rijden en de snelste telkens doorgaat naar de volgende ronde. Rijders als Tomas Slavik, Guido Tschugg, Sam Reynolds en Wichman zelf knalden over de fantastische pumptrack, terwijl de DJ en drummer voor opzwepende muziek zorgden. Het evenement had een enorm rock ‘n roll-gehalte met lekker knallende muziek en Lorenzo Di, die het publiek op gang hield met zijn vlotte babbel. Toen de finale tussen Desmond Tessemaker en Niels Bensink klaar was, gingen de rijders en het publiek uit hun dak voor Bensink. Hij was de hele avond niet te houden. De conclusie: absoluut een evenement waarvan wij rijders hopen dat het in 2014 weer op de agenda staat. Rock on!

Il semblerai que l’entraînement ai payé pour Joost Wichman. Il est enfin devenu champion du monde pour sa dernière saison. Quoi de mieux qu’une grosse fête pour célébrer ça?! Et quelle fête, la Thirty7even Bike Battle. Une compétition de pumptrack à l’intérieur même d’un night club. Un format éliminatoire, 2 riders, l’un contre l’autre, le plus rapide des deux, passe au round suivant. Des pilotes comme Tomas Slavik, Guido Tschugg, Sam Reynolds and Wichman se sont affrontés sur cette super pumptrack, pendant qu’un DJ leur en mettait plein les oreilles. Une ambiance de ouf pour cet événement, ente la musique à fond et le speaker Lorenzo Di , qui se chargeait de garder le publique en haleine. Au moment de la final entre Desmond Tessemaker (NL) et Niels Bensink (NL), la foule n’a pu s’empêcher d’encourager Bensink, qui fut imbattable, tout au long de la nuit. Une chose est sur, c’est un événement que l’on espère revoir en 2014.

issue #20- 65 /72

Rider: Menno Rouwenhorst

issue #20 - 66 /72

Rider: Ollie Wilkins

Official

Joost Wic

World Cham

hman

pion After

party

Results Thirty7even Bike Battle 1. Niels Bensink (NL) 2. Desmond Tessemaker (NL) 3. Ollie Wilkins (GB) Rider: Niels Bensink

Rider: Desmond Tessemaker

issue #20- 67 /72

CULTURE Writer: Photos:

Juriaan van der Flier Rockstar Games

Web:

www.rockstargames.com/v/

GTA V, het spel waar de meesten van jullie wellicht jaren op hebben gewacht, ligt sinds september in de winkel. De meest voor de hand liggende vraag is nu ‘maakt het de verwachtingen waar?’.

Ik durf ‘m wel aan: GTA V overstijgt de ‘hype’.

GTA V, le jeu que beaucoup d’entre vous avez pu attendre avec impatience, a débarqué dans les magasins en septembre. Est -il à la hauteur de nos attentes? Je vais même vous dire qu’il les a dépassées et de loin.

A L

bnormaal wat GTA V allemaal te bieden heeft! De grootste, mooiste en meest gedetailleerde kaarten, de meest gestoorde verhaallijn, de meest nutteloze manier om helemaal niks nuttigs te doen en - mijn persoonlijke favoriet - het meest waanzinnige samenzweringsmysterie ooit. aten we wel wezen. We konden eigenlijk verwachten dat Rockstar een manier zou vinden om binnen de GTA-serie innovatief te blijven.

Het verhaal draait nu om drie karakters wiens levens elkaar op veel verschillende vlakken kruisen. De karakters beschikken allemaal over een totaal andere achtergrond en persoonlijkheid. Van sociaal verantwoorde goedzak tot volledig ontspoord sociopaat. Zoals we gewend zijn van de altijd goede gameplay van Rockstar, hebben ze het voor elkaar gekregen een systeem te ontwikkelen dat het wisselen tussen de karakters erg simpel maakt en naadloos in het hele verhaal past. Om de boel toch lekker fris en innovatief te houden, zijn de missies uitgebreid. Zo moet je zogenaamde ‘heists’ plannen, een crew samenstellen en een plan van aanpak maken over hoe de klus te klaren. Meer concreet betekent dit dat

A L

pparemment ce qu’il a à offrir n’est pas moins, que la plus superbe et détaillé des « map », la plus délirante des histoires, la meilleure et plus inutile façon de faire ce que vous voulez où vous voulez, et ce qui à obtenu mes faveurs, c’est la plus belle et meilleure conspiration. e moins que l’on puisse dire c’est que Rockstar a encore trouvé le moyen d’être innovant dans cette épisode. L’histoire a maintenant 3 personnages dont les vies s’entrecroisent de plusieurs manières.

Ils ont tous une vie, une personnalité et un passé différent; depuis le gars aux bonnes manières jusqu’au gros sociopathe complètement dérangé.

Et comme on ne pouvait pas en attendre moins de l’équipe Rockstar, un gameplay (une jouabilité) de ouf, vous pouvez passé d’un personnage à l’autre en un instant et reprendre l’histoire comme si de rien n’était. Pour ne rien gâcher, les missions ont eu le droit elles aussi à des mises à jour.

Vous pouvez maintenant planifier des cambriolages, en vous constituant une équipe et en choisissant un mode opératoire. Ca veut aussi dire remplir d’autres missions afin de collecter de l’équipement, pour finalement pouvoir faire le casse. Quand, dans le précédent opus de la série, GTA

issue #20 - 68 /72

je meerdere missies moet volbrengen om aan al je benodigdheden te komen teneinde de grote missie te volbrengen. Zoals in GTA IV, het vorige deel in de GTA -serie, de ‘big mission’ een bankberoving was, zijn de ‘heists’ nu nog uitgebreider en spraakmakender dan elke missie je ooit hebt gespeeld in elk andere willekeurige GTA game. En vergeet niet dat we het dan niet over slechts één of twee missies hebben!

I

k moet zeggen dat GTA geen GTA zou zijn als het alleen maar om de verhaallijn ging en de missies die erbij horen. Er zijn verschrikkelijk veel verschillende manieren om hobby’s en andere vormen van tijdverdrijf uit te proberen. Sporten, auto’s tunen, off-road racen, jagen en veel, heel veel meer. Je krijgt zelfs de kans om op bigfoot te jagen!

Maar… Het allerbelangrijkste: je kunt lekker doen waar je zelf zin in hebt en je uren lang kostelijk amuseren met volkomen nutteloze dingen.

Misschien is dat een complete ramp creëren en proberen te overleven zodra je hebt ingebroken in de legerbasis waar je een straaljager aan het stelen bent of juist door een bmx of mountainbike (zoals ik) te pakken en bij de kabelbaan onderaan de grootste berg in het spel te gaan staan IV, l’apogée était de braquer la banque, la nouvelle version est bien bien au dessus de tout, et on ne s’arrête pas à juste un ou deux cambriolages!

I

mpossible d’avoir un GTA avec juste des missions. Il y a tellement de choses à faire et à essayer en dehors. Des sports, du tuning, des courses tout terrains, chasser, et bien plus encore. Vous aurez même l’opportunité de chasser ‘bigfoot’! Mais le plus important de tout, c’est la liberté, la liberté de faire ce que vous voulez, pendant des heures, sans aucun but. Tout simplement en détruisant tout, ou en essayant de survire le plus longtemps possible après être rentré par effraction sur une base militaire pour y voler un avion de chasse. Ou encore prendre un BMX ou un VTT et attendre le téléphérique au pied de la plus grosse montagne du jeu. Je me suis tout de suite cru dans les alpes. Ca ressemble beaucoup à la remontée de Champéry, la grosse cabine, vous remonte en un instant au sommet. Une fois là haut, vous avez le choix de la direction, si vous cherchez bien, vous trouverez vite les différentes pistes avec des sauts et des marches. Vous pouvez aussi choisir de partir en mode freeride et tenter de survivre jusqu’au bas de la montagne. Un peu comme descendre

wachten. Ik waande me direct terug in de Alpen. Het deed me denken aan de lift van Champéry, waar een grote, enkele cabine je komt ophalen en je in één keer bovenop de berg dropt. Eenmaal boven op de berg kun je verschillende richtingen kiezen, maar als je goed zoekt, vind je een aantal plaatsen waar met bordjes wat downhill tracks staan aangegeven met grote jumps en drops. Je kunt natuurlijk ook gewoon echt gaan freeriden en voor extreem groot gaan en simpelweg proberen te overleven tijdens je rit naar beneden. Eigenlijk net zoals het afdalen op de world cup track van Champéry, behalve dan dat je hier beduusd wakker wordt in het dichtstbijzijnde ziekenhuis, nadat je te pletter gevallen bent van een zwaar onderschatte drop die spontaan in een meer dan 100 meter hoge sprong veranderde. Zonder enige waarschuwing….

E

n als lol hebben alleen al genoeg is om deze game de beste ooit te maken, dan snap je dat ik mezelf echt moet dwingen te stoppen erover te praten, anders zou ik een heel boek kunnen vullen met alle vette dingen die GTA V te bieden heeft. Het is haast hoofdbrekend als je bedenkt hoeveel mogelijkheden en nevenopdrachten met bijbehorende verhalen in deze game aanwezig zijn. Je zal het echt moeten proberen om erachter te komen hoe ziek deze game is.

la piste de la coupe du monde de Champéry, à la chose prêt que vous vous réveillerez vivant et à l’hôpital le plus proche, juste après avoir succombé à un drop d’une taille plutôt sous estimée, qui en réalité faisait plus de 100m…

E N

n ne faisant juste que s’amuser, ce jeu est déjà le meilleur, et si je ne m’arrêtais pas là, je pourrai écrire un roman sur tout les trucs déments que l’on peut faire dans GTA V. C’est un vrai casse tête de penser à toutes les possibilités et missions. Vous devez tout essayer, pour vous en rendre compte par vous même. otez que au plus vous jouerez, au plus vous vous apercevrez à quel point le jeu est complexe et prendrez conscience du soucis que Rockstar a apporté aux détails. Absolument tout ce que vous trouverez dans le jeu, se trouve dans la vraie vie, mais juste différemment.

Il y a aussi beaucoup de références à GTA San Andreas, le premier de la

N

eem daar bij mee dat hoe langer je GTA V speelt, je steeds beter zal beseffen hoe uitgebreid dit spel is uitgewerkt en hoeveel aandacht Rockstar heeft besteedt aan de details. Letterlijk alles uit de game kan in de echte wereld worden teruggevonden, maar dan net ietsje anders. Er zijn ook aardig wat verwijzingen naar GTA San Andreas - het eerste GTA-spel dat zich afspeelde in San Andreas - en dat geeft een leuke extra dimensie aan het spel voor spelers die al langer in de GTAserie verwikkeld zijn.

S

amenvattend kunnen we gerust zeggen dat Rockstar het weer heeft geflikt. Ik heb het voor mekaar gekregen om meer dan 100 uur in dit spel te steken zonder dat ik me ook maar één moment verveeld heb. Zelfs wanneer je zover bent dat je het hele spel 100 procent hebt uitgespeeld, weet deze game je alsnog gek te maken met één laatste actie.

Het mysterie van de Chiliad berg. Een raadsel dat gamers over de hele wereld heeft aangezet tot het zoeken van aanwijzingen en antwoorden in en rond Los Santos. Is het een sadistische grap van Rockstar? Of hebben ze voor elkaar gekregen wat geen enkele andere gamebedenker ooit gelukt is en het grootste gamegeheim gecreëerd dat bovendien nog door niemand is opgelost? Hoax of samenzwering, er zit zelfs een hint in dit bericht. De winter komt eraan en de dagen dat je niet kunt rijden, wil je toch echt bezig zijn met het spelen van deze game.

série, ce qui le rend encore plus attractif, pour les ‘gamers’ de longue date.

S

ans nul doute, Rockstar a encore réussi son coup. J’ai du passer au moins 100 heures à jouer, sans m’ennuyer une seule minute.

Même si vous avez fini le jeu à 100%, ils ont prévu de quoi vous rendre fou avec une dernière chose. Le mystère du Mont Chiliad. Une énigme qui tiens tout les joueurs de la planète en haleine, en les envoyant à la recherche d’indices et de réponses, autour de Los Santos. Est ce juste une mauvaise blague de Rockstar? Ou ont ils réussi à faire ce qu’aucun créateur de jeu, n’a osé faire jusqu’à présent, à savoir créer un jeu secret, que personne n’a encore réussi à finir? Canular ou conspiration, il y a même un indice dans ce message. Si vous n’avez pas encore le jeu, vous allez peut-être avoir envie de l’acheter maintenant. L’hiver est là et les jours où vous ne pourrez rider, vous pourriez bien les passer à jouer.

issue #20- 69 /72

, NL

.com

Next level in products & service!

Rider: Joost Wichman Credit: Christoph Bayer

Ride and dress like a World Champ - Check out our collection in our webshop

Order safe and simple online: Follow us

/ Thirty7even-LifeStyle

issue #20 - 70 /72

YOUR SHOP HERE? ASK FOR OUR RATES! sales@landscape-magazine.com

issue #20- 71 /72