Landscape Magazine #10 - spring 2010

issue #10 - spring 2010 free magazine

COVER

illustration: Sucette www.miss-sucette.com

ÉDITO ISSUE #10 - SPRING 2010

YOU’RE BEAUTIFUL, BUT WE ARE CUTER.

. . . .

TRICK . . .

FASHION .

TESTS . . .

. . . . .

URGE NÉPAL .

. . . . . .

STRONGER THAN DISEASE .

NISSAN DH . . . . . . . .

RIDERS ARTISTS . . . . . .

. . . . . . . . .

TEAM SUNN MONTGENÈVRE .

SNOWSCOOT JAPAN TOUR . .

PEDAL BXL . . . . . . . . .

KONA MASH-UP . . . . . . .

NEWS

CULTURE

. . . . . .

. . . . . .

. . . . . .

. . . . . .

. . . . . .

. . . . . .

. . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . .

6-7 8 9 10-14 16-22 24-31 32-34 36-40 42-60 62-64 66-73 74-78 80-82

photo: Vincent Rocher

COLOFON associate editors

Jonathan Borms Christophe Bortels Christophe Carmeliet Vincent Rocher

publisher editor Vincent Rocher rue du chateau 6 5030 Gembloux

editor in chief Vincent Rocher

art direction & design

Jonathan Borms + Christophe Carmeliet = Food /// www.designmyfood.be

photography coordination

Christophe Bortels & Vincent Rocher

illustrations

Juliette Mousseau - sinnahpse.blogspot.com .iou - www.iouworks.com Sucette - www.miss-sucette.com LA VIE BRAKELESS Si vite, le temps passe si vite. Qu’il se compte en fraction de seconde lors d’une course ou en années à l’échelle de nos vies, il défile sans que rien ne puisse l’arrêter. On ne peut pas le ralentir, c’est comme un vélo sans freins, «brakeless» pour les initiés. On vit haletant, on se met la pression comme si réussir sa vie c’était courir sans savoir vraiment où l’on va. On tourne en rond et on tourne vite pour ne pas perdre l’équilibre. Boulot-loisirs-dodo, on enchaîne les journées à des rythmes qui laissent de moins en moins de place pour partager des moments privilégiés en compagnie de nos proches. A l’ère de Twitter et Facebook, où l’on est averti en quelques secondes que la terre tremble en Haïti, où l’on a des « amis» virtuels à ne plus savoir qu’en faire ; on oublie parfois de simplement regarder à côté de soi, nos familles, nos «vrais» amis. L’essentiel.

Alors Il faut parfois freiner, quitte à le faire avec les pieds, quitte à user ses semelles pour enfin ralentir, se poser et dire à ceux et celles que l’on aime combien ils comptent. Le temps s’écoule, nos vies s’effacent, des vies s’envolent... et dans la vie, pédaler en arrière ne fera hélas jamais remonter le temps. À Pascale et Greg.

general contact

info@landscape-magazine.com

redaction contact

redaction@landscape-magazine.com

advertising

sales@landscape-magazine.com

digital LS Mag

www.landscape-magazine.com

web design

dog7 - www.dogseven.be

BRAKELESS LEVEN De tijd vliegt, razendsnel. Of je hem nu meet in fracties van seconden bij een race of in jaren in de loop van je leven, de tijd raast voorbij zonder dat iets of iemand hem kan tegenhouden. Onmogelijk af te remmen, als een fiets zonder remmen, “brakeless” voor de ingewijden. Je leeft voortdurend buiten adem, onder druk om te lopen zo hard je kan, ook al heb je geen idee waar naartoe. Je draait rondjes, steeds sneller, om het evenwicht niet te verliezen. Werkenhobbies-slapen, de dagen rijgen zich aaneen op een ritme dat steeds minder plaats laat voor momenten om te delen met mensen die je graag ziet. In het tijdperk van Twitter en Facebook, waar je een paar seconden na de ramp weet dat de aarde beeft in Haïti, waar je zoveel virtuele “vrienden” hebt dat je niet meer weet wat je ermee aan moet, vergeet je soms gewoon om je heen te kijken, naar je familie, je echte vrienden. De essentie.

Soms moet je dus even op de rem gaan staan, als het moet met je voeten over de grond schrapen, zelfs als dat wil zeggen dat je schoenzolen eraan zijn. Gewoon even stilstaan en zeggen aan je geliefden hoeveel ze voor je betekenen.

De tijd verstrijkt, onze levens worden uitgewist, levens raken uitgewist...en in het leven kan je nog zo hard achteruit trappen, de tijd zal er niet door omkeren.

Voor Pascale en Greg..

ISSUE #10 - 4 /84

thanks for everything!

Grégory Abino, Caroline Delvaulx, Sacha Kimmes, Mireille Louis, Natacha Hostyn, Christophe Bortels, Stanley Neerinck, Léa Kerkhove, Jonathan Marchal, Monique Daive, Pierre Burton, Chat, Marc Genon, François Debroux, Mortimer Lojka, Anne Bertinchamps, Filip Roose Bénédicte Mertens, Lara Bongaerts Thibault Jadoul, Corentin Mattielli, Fred Glo, Patrick Cova, Nico Vink Arnaud Ghesquière, Werner Speeckaert Clément Bonneau, Jérémie Brigolle Hervé Bonnefont, Nico Pillin

NEWS Writer: Illustration: Web:

Vincent Rocher, Christophe Bortels iou www.landscape-magazine.com

photo: Christophe Bortels

SUMMER IN LES 2 ALPES

WATERPROOF !

WWW.LES2ALPES.COM

WWW.KONAWORLD.COM

La station alpine réitère ses 3 évènements VTT phares : • Du 17 au 20 juin, le mondial du VTT avec cette année, en plus du salon, de la freeraid, bikercroute et autres spécialités locales, un contest slopestyle qui s’annonce bien fat !

• Du 16 au 18 juillet, les enfers se déchaîneront lors de la 11ème édition de la légendaire Mountain of Hell.

• Du 14 au 15 août, les Enduro Series seront de passage.

Le printemps est souvent synonyme de petits crachins désagréables pour nous les bikers. On a voulu tester les limites de 2 vestes prévues à cet effet : la Kona Freddy Jacket Brown et la Dare 2b Stratosphere Jacket Blue.

Het resort in de Alpen herhaalt haar 3 VVT evenementen : • Van 17 tot 20 juni, de mondial van VTT, met dit jaar, bijkomend van het salon,de freeraid, bikercroute en nog andere lokale specialiteiten, een slopestyle contest dat zich heel fat aankondigd.

• Van 16 tot 20 juli , de hellen zullen heet worden tijdens de 11de etidie van de legendarische Mountain of Hell.

• Van 14 tot 15.08, de Enduro Series « zullen langskomen ».

Daily fresh news on www.landscape-magazine.com ISSUE #10 - 6 /84

/ WWW.DARE2B.COM De lente is vaak voor ons, bikers, synonyme van kleine onaangename motregen. Daarvoor heben we de grenzen willen testen van 2 jassen die hiervoor besteden zijn : Kona Freddy Jacket Brown en Dare 2b Stratosphere Jacket Blue.

GO PRO GOES HD WWW.ACTIONCAMERAS.FR

Go Pro a frappé très fort avec sa nouvelle caméra embarquée : la Hero HD, qui offre un angle de 170° et filme en HD 1080p. Si la qualité d’image est excellente tant qu’il ne fait pas trop sombre, on regrettera par contre l’absence d’écran de contrôle qui rend les réglages parfois un peu aléatoires. La caméra enregistre sur carte SD, fonctionne avec une batterie recharcheable par port usb et est fournie d’origine avec une sangle de casque et des supports de montage adhésifs. Plein de petits accessoires pour fixer la cam sur le bike, sur la poitrine, sur une voiture avec une ventouse etc. sont disponibles en option. Prix : 349€ .

Go Pro heeft sterk getroffen met zijn nieuwe on board camera : de Hero HD , biedt een hoek van 170° aan en filmt in HD 1080p. De qualiteit van het beeld is heel scherp als het niet te donker is, maar we betreuren de afwezigheid van een contolescherm wat de instellingen soms wat willekeurig maakt . De camera registreert op een SD kaart, werk met een herlaadbare batterij via USB en is orspronkelijk meegeleverd met een helm riem en adhesieve montagebeugels. Heel veel kleine toebehoren om de camera op de fiets te klemmen, op de borst, een wagen met ventouzen enz. zijn in optie beschikbaar. Prijs : 349 Euro

Writer: Illustration: Web:

Vincent Rocher, Christophe Bortels iou www.landscape-magazine.com

photo: Marc Genon

FIZE EXPERIENCE

GRAVITY AVITY BIKE PARK IN BRUSSELS

HTTP://FISE-EVENTS.NET

WWW.ESS-COMPANY.COM

Après le succès de 2009, la tournée FISE Experience 2010 écumera les routes de France avec des étapes BMX, VTT(MTB) ou les 2 en même temps ! A ne pas confondre avec le Festival Internationnal des Sports Extrême (FISE) de Montpellier qui aura lui lieu du 12 au 16 mai.

Landscape a le plaisir de vous l’annoncer en exclusivité : E2S Company, créateur de skate parks et pionnier de la réalisation de bike parks, ouvrira cet été un bike park à l’ouest de Bruxelles ! Le site comprendra une partie slopestyle avec trois lignes de difficulté croissante qui mélangeront bosses de dirt, wallrides, passerelles, etc, mais on y trouvera aussi un mini 4X, un espace de maniabilité pour les kids et bien d’autres choses.

Na het succes van 2009 zal het tournée FISE Experience 2O1O de wegen van Frankrijk doorkruisen met de BMX, TT(MTB) etapes of de 2 tegelijkertijd ! Niet te verwarren met de Festival International des Sports Extrême (FISE) van Montpellier dat plaats zal vinden van 12 tot 16 mei. Aan jullie agenda’s !

AGENDA Rennes / 10-11.04.2010 / bmx Le Havre / 8-9.05.2010 / bmx Clermont Ferrand / 5-6.06.2010 / bmx - mtb Avoriaz / 24-25.07.2010 / bmx Mont de Marsan / 21-22.08.2010 / bmx - mtb Besançon / 11-12.09.2010 / mtb Marseille / 25-26.09.2010 / bmx Montpellier / 9-10 & 16-17.10.2010 / bmx

Landscape heeft het plezier om jullie het in exclusiviteit aan te kondigen : E2S Company, vader van de skate parken en pionnier van de realisatie van bike parken, zal deze zomer een bike park openen in het westen van Brussel! De site zal een part van slopestyle bevatten met 3” lijnen van stijgende moeilijkheden die bosses de dirt, wallrides en passerellen mixen maar we kunnen er ook een mini 4x vinden, een beheersbare ruimte voor kids en talrijke andere dingen.

TIGNES FOR FREE WWW.TIGNES.NET

Rien, zéro, quedalle: voilà ce que coûtera le forfait remontées du Bike Park de Tignes cet été ! Une bonne raison de plus pour venir découvrir les magnifiques pistes de descente, d’enduro et même de xc de la station savoyarde, qui sera ouverte de fin juin à fin août.

Niets, zero, Peanuts : dit is wat het abonnement voor de Bike Park in Tignes zal kosten deze zomer ! Een reden meer om de prachtige afdaling pistes, de enduro en zelfs de xc van het savoyarde station de ontdekken vanaf eind juni tot eind augustus.

ISSUE #10 - 7 /84

CULTURE Writer: Web:

Bénédicte Mertens, Vincent Rocher www.landscape-magazine.com

HEAVY RAIN PLAYSTATION 3 SONY

BATTLEFIELD: BAD COMPANY 2 XBOX360/PS3/PC

HIGHSLEEP WITH SLOANE HIGHSLEEP WITH SLOANE

ELECTRONIC ARTS

Un polar bien dégoulinant débarque exclusivement sur la PS3. Entre jeu et cinéma, Heavy Rain nous plonge dans une histoire sombre d’enfants assassinés par un tueur en série. Incarnant 4 personnages différents dont les chemins s’entrecroisent sur une soixantaine de chapitres, on découvre une mise en scène soignée qui n’est pas sans rappeler celles de longs métrages de Spike Lee. Ambiances et musiques prenantes, le tout dans un habillage graphique des plus réussis. Cela n’empêche pas un manque de rythme parfois ennuyeux. Si l’on accepte de le considérer pour ce qu’il est, soit une intrigue policière interactive de haut vol dont on est spectateur/acteur, alors Heavy Rain est une expérience à vivre.

Par contre les acharnés du joypad ne jurant que par des jeux ne laissant pas une seconde de répit à leurs 10 doigts devraient passer leur chemin!

La guerre fait rage entre 2 jeux s’affrontant pour le titre de meilleur FPS guerrier. D’un côté Modern Warfare 2 et de l’autre ce tout frais Bad Company 2. Si les premiers opus des 2 séries étaient très différents, on assiste ici à un rapprochement de style. Bad Company 2 limite un peu la liberté qui faisait l’originalité de son prédécesseur pour offrir une aventure solo plus rythmée mais aussi plus scriptée, tout en gardant quand même un ton plus amusant que son concurrent. Le côté «architecture au bazooka» est lui renforcé, on peut exploser à peu près tous les bâtiments et c’est vachement jouissif. Mais le véritable point fort du jeu est le multijoueur, qui permet à 24 joueurs maximum de se massacrer joyeusement dans des maps gigantesques et bien pensées. Et pour bien faire les choses, l’arsenal de véhicules et d’armes est complété par un système d’expérience qui permet des améliorations matérielles et de compétences. Du tout grand jeu!

De l’énergie et une certaine envie de planer, voilà ce que l’écoute du 1er album d’Highsleep with Sloane procure.

Een thriller die druipt van het bloed, exclusief voor PS3. Heavy Rain zit op het raakvlak tussen spel en fi lm, en dompelt ons onder in een somber verhaal waar kinderen worden afgemaakt door een seriemoordenaar.

Je kruipt in de huid van 4 verschillende personages, wiens paden kruisen doorheen de ongeveer zestig hoofdstukken. Je loopt doorheen een mooi gemaakt decor dat wel een beetje aan de fi lms van Spike Lee doet denken. De sfeer en de muziek kruipen onder je huid, de vormgeving is meer dan geslaagd, en toch ontbreekt het een beetje aan tempo. Maar als je het spel ziet voor wat het is, een kwalitatief hoogstaande interactieve politiethriller waarin je kijker/acteur bent, is Heavy Rain een ervaring om mee te maken. Wie daarentegen van een joypad houdt en zweert bij spellen waar je tien vingers geen seconde niets te doen hebben, kiest beter voor een ander spel!

Er woedt een gewelddadige oorlog tussen de twee spellen die allebei de titel beste oorlogs-FPS in de wacht willen slepen. Aan de ene kant Modern Warfare 2 en aan de andere kant het kakelverse Bad Company 2. De eerste edities van deze twee series verschilden erg van elkaar, maar hier zien we dat ze dichter naar elkaar toe groeien qua stijl. In Bad Company 2 heb je dit keer iets minder vrijheid dan in 1 – wat het spel toen zo origineel maakte – en een ritmischer maar ook meer gescript soloavontuur. Toch blijft de algemene teneur van het spel ludieker dan zijn concurrent. Het aspect “architectuur aan de bazooka” is er nog sterker aanwezig, je kan zowat alle gebouwen doen ontploffen en dat is echt geestig. Maar het allersterkste punt van het spel is de multispelermodus, waarmee je met maximaal 24 spelers vrolijk aan het moorden kan slaan in gigantische en goed ontworpen maps. En om het helemaal af te maken, is het arsenaal voertuigen en wapens uitgerust met een ervaringssysteem waardoor je het materiaal en je eigen kunde kunt verbeteren. Geen kinderspel!

Energie en zin om te zweven, dat is het effect dat het eerste album van Highsleep with Sloane op me heeft.

Deze groep met duidelijke rock stoner invloeden jongleert tussen bijna doom-duisternis en psychedelisch genot. Hun compleet instrumentale muziek is hier en daar nogal zwaar, al voel je soms de afwezigheid van een bass sterk. Dit album werd helemaal live opgenomen, zonder retouchering. Het is eenvoudig, doeltreffend en erg krachtig.

Ze spelen zichzelf echt naar een hoogtepunt toe op het podium, en dit Brusselse trio laat duidelijk zien dat je geen cactussen aan de horizon moet zien om gestoorde muziek te maken!

ISSUE #10 - 8 /84

Ce groupe aux influences prononcées rock stoner, jongle entre l’obscurité presque doom et la volupté psychédélique. Leur musique, totalement instrumentale, parvient à rester lourde même si l’absence de basse se fait quelque fois ressentir. Cet album, enregistré entièrement en live et sans retouche, est simple, efficace mais surtout très puissant.

A la limite de l’orgasme sur scène, le trio bien inspiré bruxellois prouve qu’on n’a pas besoin de cactus à l’horizon pour faire de la musique torride !

THE TRICK Writer: Web:

Mortimer Lojka www.landscape-magazine.com

ONE LEG OVER THE BAR SKID

BY POHL KARDAMA En roulant à allure normale, on prend appui sur une pédale (G sur la photo) et juste après qu’elle ait atteint le point le plus bas, on déchausse du strap ou du calle-pied opposé (D). Dans un même mouvement et grâce à son appui, on se lance en avant pour quitter la selle...

On lâche le cintre, on passe la jambe (D) et on récupère le cintre (attention que le

Terwijl je normaal rijdt, leun je op een pedaal (G op de foto) en net nadat ze het laagste punt heeft bereikt, maak je je voet los uit de strap of de tegenoverliggende voetklem (D). In eenzelfde beweging en vanuit je voet, slinger je je naar voren en kom je van het zadel los...

Je laat het stuur los, je steekt je been over (D) en je neemt het stuur weer vast (opgelet dat de onderkant van je broek

bas du pantalon ne se prenne dans l’extrémité du cintre).

Le pied opposé (G), fixé à la pédale, revient déjà à son point le plus bas, et tout le poids est maintenant sur l’avant du vélo : il est très facile de bloquer le mouvement et donc la roue arrière, jambe (G) tendue: on fait un skid («dérapage»).

niet blijft haken achter het uiteinde van het stuur).

De andere voet (G), die vast bleef op de pedaal, komt weer terug op zijn laagste punt, en al het gewicht zit nu op de voorkant van de fiets: het is nu erg gemakkelijk om halt te houden en dus het achterwiel te stoppen, met een gestrekt been (G): je doet een skid (“slip”).

On peut garder la position ou simplement passer le pied de l’autre côté de la roue (comme sur la photo), en continuant son dérapage.

Avec un peu d’entraînement et d’assurance, on le fera avec plus de vitesse pour faire un skid le plus long possible.

Pour revenir à sa position normale, on se relance légèrement en avant grâce à la cuisse sur le cintre, on lâche le cintre, on repasse la jambe, on relance le pédalage et on récupère le cintre.

Je kunt je positie behouden of eenvoudigweg je voet naar de andere kant van het wiel brengen (zoals op de foto) terwijl je blijft slippen.

Met een beetje training en zelfvertrouwen, doe je dit sneller om een zo lang mogelijke skid uit te voeren.

Om terug te keren naar je normale positie, slinger je je weer lichtjes naar voren dankzij je dij op het stuur, je laat het stuur los, je haalt je been weer naar de andere kant, je begint weer te trappen en je pakt het stuur weer beet.

ISSUE #10 - 9 /84

photography, art direction and stylisme photo: Food

no shoes allowed

filip polo: paul frank sweat: paul frank pants: insight christophe cap: wethepeople tshirt: insight pants: wesc watch: nixon

ISSUE #10 - 10 /84

filip sunglasses: komono headphones: skullcandy hoodie: loreak mendian short: paul frank watch: komono bĂŠnĂŠdicte sunglasses: komono shirt: insight short: wesc watch: komono helment: bern

ISSUE #10 - 11 /84

bĂŠnĂŠdicte hoodie: stussy deluxe filip cap: new era sweat: loreak mendian pants: wesc bag: stereo fydelity virginie hoddie: stussy deluxe tshirt: paul frank short: wesc

ISSUE #10 - 12 /84

virginie headphones: skullcandy tshirt: insight short: wesc portfolio: suba design helmet: bern bag righth: audio fydelity bag left: suba design christophe tshirt: paul frank pants: wesc watch: nixon

ISSUE #10 - 13 /84

THANKS TO: BL ENTREPRISES FOR PAUL FRANK LOREAK MENDIAN INSIGHT STUSSY DELUXE

for more info about the european collections of those brands, you can contactBl Entreprises: +32 (0)3 460 36 08

BERN

www.bernunlimited.com FYDELITY

www.highfydelity.com KOMONO

www.wearekomono.com SACHA KIMMES

www.sachakimmes.com SKULLCANDY

www.skullcandy.com SUBA

www.subadesign.nl

bénédicte tshirt: sacha kimmes short: sacha kimmes virginie dress: loreak mendian lara top: paul frank short: paul frank seb tshirt: insight pants: insight cap: new era watch: vestal

ISSUE #10 - 14 /84

photos: Alpinestars

ISSUE #10 - 16 /84

TEST

ALPINESTARS Writer: Web:

Philippe Hébert www.alpinestars.com

JAMBIÈRES : Les jambières Alpinestars font leur apparition sur le marché en 2010. Compte tenu du passé et de l’expérience de la marque étoilée en matière de motocross, nous étions évidemment impatients de découvrir ce nouveau produit.

Dès la prise en main, les protections respirent la solidité et la qualité. Les dimensions sont généreuses et les renforts en plastique sont nombreux. Au moins c’est clair, on va pouvoir mordre la poussière en toute sécurité !

Trois gros scratches permettent de maintenir les protections en place, en serrant au niveau de la cheville, au dessus du mollet et au dessus du genou. On souligne ici la qualité des scratches et le design intelligent qui propose une large surface d’accroche.

Quand au ride lui-même, sa tenue est excellente ; les protections ne bougent pas. Les coques en plastique sont de très bonne facture et encaissent impeccablement les chocs. On peut simplement regretter une légère irritation dans le creux des genoux lors des premières utilisations mais c’est une question de rodage!

En conclusion, voilà un produit très intéressant qui vous protègera efficacement, de quoi vous prendre pour Greg Minnaar en toute sécurité !

DORSALE : Le modèle de dorsale Alpinestars que nous avons testé est en fait un gros plastron. Ce modèle offre donc une protection pour le torse – côtes et sternum et une protection pour le dos. Exit les épaules ou les coudes, on joue ici dans la catégorie de ceux qui n’ont pas peur!

BEENBESCHERMING: De beenbeschermers Alpinestars doen hun intrede op de markt in 2010. Met hun verleden en de ervaring met motorcross van dit topmerk in het achterhoofd, waren we uiteraard ongeduldig om dit nieuwe product te ontdekken.

Van zodra we ze vastnemen, weten we dat de beenbeschermers stevigheid en kwaliteit ademen. De afmetingen zijn ruim en de beschermers zijn uitgerust met tal van plastic verstevigingen. Zo kunnen we tenminste in alle veiligheid in het stof bijten!

Drie stevige velcro’s houden de beschermers op hun plaats.

Je kunt ze vast aantrekken aan je enkel, boven je kuit en onder je knie. We willen hier nog eens benadrukken dat de velcro van uitstekende kwaliteit is. Ook het design zit goed in elkaar, met een groot hechtingsoppervlak.

Bij het riden zelf houden ze voortreffelijk – de beschermers blijven op hun plaats zitten. De plastieken schelpen zijn van zeer goede makelij en vangen de schokken goed op.

Het enige spijtige is de lichte irritatie in je knieholtes wanneer je ze voor het eerst gebruikt, maar dat is een kwestie van inrijden!

Ons verdict is dat het een erg interessant product is, dat de meest doeltreffende bescherming biedt. Iets waarmee je gerust de Greg Minnaar kunt uithangen in alle veiligheid!

RUGBESCHERMING: Het model rugbescherming van Alpinestars dat we hebben getest is eigenlijk een groot borststuk. Het biedt dus

La dorsale est de bonne qualité générale. L’intérieur est épais et agréable à porter. L’extérieur est recouvert d’une coque en plastique dur très résistant. De quoi tomber sereinement. En levant les coudes tout de même!

Très agréable à porter, elle se glisse facilement sous ton t-shirt préféré et tient très bien en place grâce aux deux énormes scratches sur le flanc. De plus, elle présente l’avantage, par rapport à une dorsale complète, de ne pas donner trop chaud. Au final, ce produit nécessite un choix avant son achat. Suis-je prêt à me faire un peu plus mal pour avoir un peu moins chaud en roulant?

Mais le plaisir du ride n’est-il pas aussi de transpirer à grosses gouttes dans ses protecs ? Le débat est lancé.

Quoiqu’il en soit, nous recommandons vivement cette dorsale. Au moins aux riders qui roulent uniquement en t-shirt, à la canadienne!

BIONIC NECK SUPPORT : Le neckbrace fait son apparition sur la scène de la DH. Originaire du motocross, le neckbrace permet de limiter les mouvements du cou lors d’une chute et reprend une partie des efforts transmis aux cervicales. C’est donc une sorte de collier de luxe pour rider …

Le neckbrace Alpinestars est livré dans une sacoche très classe avec une notice de montage (comme chez IKEA). Parlons-en du montage… qui n’est pas des plus aisés. Même avec un testeur étudiant ingénieur, il nous a fallu plus d’un quart d’heure pour réussir à appliquer les conseils de la notice. Cela dit, votre neckbrace représentera d’autant plus de valeur quand vous aurez réussi à le monter !

bescherming van je romp – je zij en borstbeen, en je rug.

Schouders of ellebogen zijn niet beschermd, hier zitten we in de categorie van wie nergens bang voor is!

De rugbescherming is over het algemeen van goede kwaliteit, de binnenkant is dik en aangenaam om te dragen. De buitenkant is bedekt met een laag erg hard en resistent plastic. Zo kun je in alle rust tegen de vlakte gaan. Wel even de ellebogen optillen!

De bescherming is aangenaam om te dragen en past makkelijk onder je favoriete t-shirt. Dankzij de twee enorme velcro’s aan de zijkant blijft ze ook goed op haar plaats. Bovendien – en dat is wel een voordeel in vergelijking met een complete torsobescherming – krijg je het er niet te warm in. Je moet wel een keuze maken voor je koopt. Ben ik bereid me een beetje meer pijn te doen om het tijdens het rijden minder warm te hebben?

En is het plezier van het riden ook niet net dikke druppels te zweten in je bescherming? Het debat is geopend.

Wat je ook kiest – wij kunnen deze rugbescherming van harte aanbevelen. Zeker aan de riders die in niets meer dan een t-shirt rijden, op zijn Canadees!

BIONIC NECK SUPPORT : De neckbrace doet haar intrede op de DH-scene. Oorspronkelijk uit het motorcross zorgt de neckbrace ervoor dat je nek minder beweegt bij een val. De bescherming neemt ook een deel van de schok over die je nek normaal te verwerken zou krijgen. Het is dus een soort luxecollier voor een rider...

De Alpinestars neckbrace wordt geleverd in een chique

Le Bionic Neck Support (BNS) est disponible en 2 versions. Nous avons testé la version réalisée en carbone.

Coté fixation au corps on a le choix entre un système de fixation à lanière et clips ou bien avec de simples élastiques nommés savamment X-Strap. Dans notre cas, il s’agissait de la version X-Strap. Il faut donc enfiler deux élastiques en bandoulière autour du torse pour ensuite les faire passer dans deux petits crochets situés sur le neckbrace, de part et d’autre du cou. Malgré le côté un peu système D, cette solution s’avère très efficace. Le neckbrace ne se balance pas dans tous les sens dans les passages défoncés et il reste bien collé au corps.

Cette solution présente un autre avantage, celle de limiter le poids déjà faible de cette protection. Très agréable à porter, le BNS se fait vraiment oublier, d’autant plus qu’il permet une liberté de mouvement de la tête relativement importante.

Au niveau de la finition, notons la partie carbone de très bonne facture. On peut cependant regretter l’aspect un peu cheap « façon frigolite » du matériau complémentaire composite mais la légèreté de l’ensemble est bluffante. Du matos de pointe!

« elle se glisse facilement sous ton t-shirt préféré » zakje, met een bouwhandleiding erbij (zoals bij de IKEA). En dat opbouwen... is niet voor doetjes. Zelfs een tester die voor ingenieur studeert had meer dan een kwartier nodig om de aanwijzingen in de handleiding op te volgen. Al is de neckbrace natuurlijk wel iets meer waard als je hem één keer in elkaar hebt gekregen!

De Bionic Neck Support (BNS) is beschikbaar in 2 versies, waarvan een in carbon, die wij getest hebben.

Om het ding vast te maken aan je lichaam heb je de keuze tussen een systeem met een riem en clips, of met eenvoudige elastiekjes, die wijselijk de X-Strap wordt genoemd. Wij gingen natuurlijk voor de X-Strap. Je moet twee elastieken dwars over je romp rekken en die door twee kleine haakjes op de neckbrace halen aan weerszijden van je hals. Het ziet er een beetje geïmproviseerd uit, maar blijkbaar is deze aanpak ontzettend doeltreffend. De neckbrace beweegt niet alle kanten op bij gestoorde trajecten, en blijft goed op het lichaam geplakt. De oplossing met de elastiekjes biedt ook nog een ander voordeel – zo wordt deze al lichte bescherming nog een pak lichter. De BNS is aangenaam om te dragen, zodat je zelfs vergeet dat je hem aanhebt. Je kunt dus je hoofd ook vrij bewegen.

Behalve het stuk in carbon vinden we het een beetje spijtig dat de rest er wat “cheap” uitziet, zoals het hulpmateriaal. Maar het eindresultaat is echt verbazend licht. Topmateriaal !

ISSUE #10 - 17 /84

photos: Vincent Rocher / rider: Philippe HĂŠbert

ISSUE #10 - 18 /84

TEST

INTENSE 951 Writer: Web:

Philippe Hébert www.intensecycles.com

Un Intense 951 à tester pendant les vacances de Noël… C’est un peu la Saint-Nicolas 2010 en avance ! C’est pourtant bien le cadeau auquel la rédac’ a eu droit récemment, et on ne s’en est pas privé.

Le 951, nouveau bébé de la marque américaine, est leur nouveau vélo phare de descente. Modèle phare, oui, mais pas de là à faire de l’ombre à l’indétrônable M6.

Il est en effet pertinent de se demander pourquoi Intense sort un nouveau modèle de DH, alors qu’un autre modèle récent existe déjà. Tout simplement pour subvenir aux besoins des riders désireux de rider avec un vélo un peu plus light, avec un peu moins de débattement, pour pouvoir attaquer des courses légèrement moins défoncées où le M6 pourrait pâtir de son embonpoint. On peut dire qu’ils ont le souci du client chez Intense… Du coup ils en ont profité pour injecter dans le 951 toute la technologie des suspensions VPP qu’ils ont pu accumuler depuis les années, pour en faire une arme de descente !

C’est donc le cœur battant que nous avons entamé les premiers tours de roues du bestiau. Première impression en s’asseyant sur la selle, mon dieu que c’est doux ! La suspension s’enfonce de façon très fluide et contrôlée.

Le vélo propose un sag (enfoncement des suspensions à

Een Intense 951 om te testen tijdens de kerstvakantie...

Het is alsof we onze Sinterklaas 2010 wat vroeger hebben gekregen! En toch is dat precies wat onze redactie onlangs cadeau kreeg, en we hebben geen nee gezegd.

De 951, de nieuwe creatie van het Amerikaanse merk, is hun paradepaardje voor downhill. Een paradepaardje, dat wel, maar het is niet dat daardoor de M6 ineens van de troon gestoten wordt; We kunnen ons zelfs afvragen waarom Intense een nieuw DH-model uitbrengt, terwijl er al een ander recent model bestaat. Blijkbaar wilden ze tegemoetkomen aan de vragen van riders die een iets lichtere bike wilden, met iets minder veerhoogte, om minder hobbelige races te kunnen rijden – waar de M6 door zijn stevige bouw toch een nadeel heeft. Bij Intense hebben ze dus zeker wel oor naar de wensen van hun klanten... Ze hebben dan maar meteen van de gelegenheid gebruik gemaakt om alle suspension-technologie van mountainbikes die ze in de loop der jaren hebben ontwikkeld in de 951 te injecteren – het resultaat is een ware downhill-tank!

Het is dus met kloppend hart dat we voor het eerst een paar rondjes rijden op dit beest. Eerste indruk wanneer we op het zadel gaan zitten – jeeeeeezus wat is dat zacht! De ophanging beweegt uiterst vloeiend en beheerst mee. De bike beschikt over een luxueuze en goed beheersbare sag (voorspanning voor de niet-ingewijden), zodat je een goede grip hebt op het terrein.

l’arrêt pour les moins intimes) généreux et bien géré, de quoi garder une bonne accroche sur le terrain. S’ensuivent les premiers tours de pédale, et là, il faut avouer que le vélo démarre vraiment bien pour un DH de 200mm de débattement. Cela vaut bien entendu aussi pour les relances. On sent bien l’effet VPP qui limite le pompage et les interactions entre la suspension et la transmission.

Ces premiers coups de pédales amènent inévitablement le vélo vers un premier saut. A nouveau, c’est le bonheur, le vélo décolle avec légèreté et retombe de façon tout aussi fluide grâce au travail des suspensions très progressif ! La suspension arrière donne vraiment l’impression d’être sans fond ! Le poids relativement faible du cadre – 9,5lbs officiellement, soit 4250g environ - se ressent bel et bien, et le bike jouit vraiment d’une facilité d’évolution en l’air étonnante.

Après ce premier saut pour s’échauffer, arrivent quelques virages serrés et des passages plus défoncés. Les suspensions remplissent encore très bien leur rôle, le travail est irréprochable, et le bike ne bouge pas de la ligne choisie et ne rebondit pas. Les virages s’enchaînent avec gaité, en balançant facilement le vélo d’un côté à l’autre.

Le pilotage est très agréable grâce à une géométrie équilibrée. Maniabilité et stabilité se conjuguent harmonieusement. D’ailleurs, tant qu’on est dans la géométrie, il est important de noter qu’elle est ajustable par l’intermédiaire de trois positions possibles des pattes arrières, dénommées G3. Nous n’avons utilisé que la dernière position, offrant l’angle de chasse le plus faible, et le boitier de pédalier dans sa position la plus basse.

Daarna doen we een paar rondjes met het betere trapwerk. Toegegeven, de bike gaat echt goed van start voor een DH met 200mm veerhoogte. Hetzelfde geldt uiteraard ook voor stukken waar je jezelf opnieuw in gang moet trappen. Het mountainbike-effect is goed te voelen, want je moet minder pompen en er is minder interactie tussen de suspensie en de transmissie.

De eerste trappen op de pedalen en je bike is goed op weg voor een eerste jump. Opnieuw puur geluk – de bike komt verbazend makkelijk van de grond los en raakt de grond opnieuw in één vloeiende, elegante beweging, dankzij de prachtig ontwikkelde suspensie.

De achtersuspensie geeft echt de indruk dat je zweeft!

Je voelt goed hoe licht het frame eigenlijk is – officieel 9,5 lbs ofwel zo’n 4250g – zodat je met verbazend gemak je bike de lucht in kunt manoeuvreren.

Na deze eerste sprong om wat op te warmen, komen er een aantal nauwe bochten en daarna wat riskier passages. Ook hier doet de suspensie goed zijn werk, echt onberispelijk. De bike wijkt niet af van het gekozen pad en stuitert niet terug. De bochten volgen elkaar snel op en de bike laat zich goed van de ene kant naar de andere bewegen. Dankzij een uitgebalanceerde bouw is het aangenaam rijden. Wendbaarheid en stabiliteit vullen elkaar perfect aan. En als we het dan toch over de bouw hebben, moeten we misschien opmerken dat

Il s’agit de la configuration la plus typée DH. Elle est très bien équilibrée, mais si vous vous sentez l’âme d’un freerideur, il est possible de jouer avec les 2 autres configurations pour plus de maniabilité. Cette possibilité de réglage peut aussi vous séduire si vous tenez absolument à adapter votre vélo à chaque profil de piste de DH. Le débattement est lui aussi réglable (200mm ou 210mm), grâce à deux fixations possibles de l’amortisseur.

Au final, le 951 est bien le monstre attendu. Vif dans les changements de cap et précis dans sa direction, il permet de se lancer sereinement dans les passages défoncés et de coller au sol sans aucun souci. On ne peut que souligner le travail exemplaire de la suspension arrière, sensible sur tous les types de chocs et progressive. Pour couronner le tout, le bike est doté d’un excellent rendement. Ca lui vaut bien une note de 951/10 ! On espère que le petit tour à vélo vous a plu !

« Première impression en s’asseyant sur la selle, mon dieu que c’est doux ! » die in drie verschillende posities gezet kan worden door gebruik te maken van haken achteraan, G3s. We hebben alleen de laatste positie gebruikt, die de kleinste vooraskanteling geeft, met de pedaalkast in de laagste stand. Dit is de meest typische confi guratie voor de DH. De bike is zo goed in evenwicht, maar als je de ziel van een freerider hebt, kan je spelen met de twee andere confi guraties voor meer wendbaarheid.

Deze aanpasbaarheid is misschien ook aantrekkelijk als je je bike absoluut wil aanpassen aan elke verschillende DH-track. De veerhoogte is ook afstelbaar (200mm of 210mm) dankzij twee verschillende vasthechtingen van de schokdemper.

We kunnen dus wel degelijk concluderen dat de 951 een monster is dat niet teleurstelt. Je kunt zijn capaciteit snel aanpassen en precies richten, waardoor je je rustig in de meest gestoorde afdalingen kunt storten en zonder je zorgen te maken tegen de grond kunt plakken. We willen dus alleen nog maar onderstrepen wat een prachtwerk die achtersuspensie is, gevoelig voor allerlei soorten schokken en perfect ontwikkeld.

En om in schoonheid af te sluiten – de bike levert een uitstekend rendement. Dit verdient wel een 951 op 10 !

We hopen dat je ervan genoten hebt!

ISSUE #10 - 19 /84

photo: Vincent Rocher / rider: Philippe Hébert

TEST

B’TWIN ROCKRIDER FR10 Writer: Web:

Philippe Hébert www.btwincycle.com

Le Rockrider FR10 est le tout nouveau freeride de chez Decathlon. Comme à son habitude, b’Twin propose un bike abordable, au design simple et éprouvé, un 4-bar linkage en l’occurrence.

Deux tailles sont disponibles: M 16 pouces et L 17,6 pouces.

Le montage du bike est très cohérent : du Marzocchi devant et derrière avec une fourche 66 RCV et un amortisseur Rocco Coil. Les suspensions simples en réglages – précontrainte et rebond - délivrent chacune un débattement de 180 mm, ce qui permet de classer le FR10 comme bike de freeride engagé. Des périphériques FSA robustes complètent le montage ainsi qu’une transmission SRAM X7 et des freins Hayes Stroker Trail en 203 mm. On note aussi la déco du bike bien sympa en noir et blanc avec quelques touches graphiques réussies!

Sur le terrain, le bike est convaincant, malgré un certain embonpoint de 18,8kg. La position est très agréable et naturelle. La cohérence du montage se ressent vraiment

au guidon du FR10. Les suspensions se coordonnent très bien et offrent un confort suffisant tout en étant bien progressives. Rien à signaler pour les roues ou la transmission, elles remplissent parfaitement leur rôle.

On peut toutefois regretter un léger manque de maniabilité, au sol comme en l’air.

Il ne faut donc pas avoir peur de lancer le bike sur du gros, il n’attend que ça! Le FR10 est un bike au comportement très sain qui donne confiance au rider pour lui permettre de progresser. À la vue du prix annoncé de 1650 €, vous avez devant vos yeux un très bon bike pour débuter sérieusement en freeride!

FRAME: Aluminium 6061frame with 1.5’’ head tube.

SUSPENSIONS: Marzocchi 66 RCV 1.5’’ fork.

Marzocchi Roco Coil 222x70 mm shock

TRANSMISSION : Truvativ Ruktion 1.0 RG 34 T 170 mm crankset.

Bottom bracket Howitzer 2 external bearings.

Rear derailleur SRAM X7 ; Shifter SRAM X - 7 .

BRAKES: De Rockrider FR10 is de nieuwste freeride van bij Decathlon. Zoals gewoonlijk biedt b’Twin een betaalbare fiets aan met een simpel design, volgens beproefd recept, in dit geval een 4-bar linkage. Hij is beschikbaar in twee maten, M16 inch en L17,6 inch.

De bike is erg evenwichtig opgebouwd: Marzocchi voor en achter, met een 66RCV stuur en een schokdemper van Rocco Coil. De eenvoudige en afstelbare ophanging – voorgespannen en rebound – zorgt voor een veerhoogte van 180mm. We kunnen de FR10 dan ook klasseren als een overtuigende freeride-bike. De stevige FSA-componenten maken de montage af, net als de SRAMX7-aandrijving en de remmen van Hayes Stroker Trail in 203mm. Ook de vormgeving van de bike is opvallend, echt leuk gedaan in zwart en wit, met een paar geslaagde grafi sche toetsen!

ISSUE #10 - 20 /84

Ook op het terrein weet de bike te overtuigen, ook al is hij aan de zware kant met zijn 18,8kg. De positie is erg aangenaam en natuurlijk. De evenwichtige opbouw laat zich echt voelen als je aan het stuur van de FR10 zit.

De ophangingen zijn goed op elkaar afgestemd en bieden voldoende comfort hoewel ze toch vloeiend genoeg zijn.

Niets aan te merken op de wielen of de aandrijving, ze vervullen hun functie uitstekend. De bike is alleen niet superwendbaar, op de grond of in de lucht.

Je moet dus vooral niet bang zijn om de grote middelen in te zetten wanneer je jumpt, hij zit er op te wachten! De FR10 is een bike die zich gezond gedraagt, zijn rider zelfvertrouwen geeft zodat die vooruitgang kan boeken. Gezien de vraagprijs van 1650 is dit echt een uitstekende koop voor wie zich ernstig in de freeride wil gooien!

Stroker Trail. 203 mm disks.

HANDELBAR, STEM, HEADSET : FSA Maximus oversize 710 mm Handelbar. FSA Gap 1.5’’ 50 mm Stem. FSA The Pig One Point Five headset.

Rockrider Lock on Rockrider grips.

WHEELS : Jalco DBX 336 32 holes doublewall rims.

Formula DH/DC91 20 mm front hub.

Formula DH/G 135x12 mm rear hub

TYRES: Kenda Nevegal 2,35

photos: Jonathan Borms / rider: François Debroux

TEST

ST-MARTIN DIAMOND Writer: Web:

François Debroux www.stmartinbmx.com

Au premier regard, on remarque tout de suite la ligne classico-moderne de ce cadre. C’est sobre et pur.

2 triangles simples. Avec 1.73 Kg, il est évidemment très léger et se manie avec facilité.

Je l’ai testé en 19.4 et monté brakeless. Perso, je mesure 1M88 et un cadre plus petit, ça devient chaud. Le fait d’avoir soudé les bases et haubans à l’intérieur est d’un grand confort lors de tricks sur la roue arrière. Et comme le triangle arrière est étroit, ces mêmes tricks arrières sont un vrai plaisir.

Il est un peu plus haut que le ‘A bad thing slim fit’ mais suffisamment bas pour les whips et autres jumps d’un côté à l’autre du cadre. Si vous roulez en extérieur, avec un tel poids, il y a des chances pour que le vent perturbe vos links. Attention, ca peut surprendre.

Sinon, il est très agréable à manier en hitchiker, backpacker, steamroler, etc....

Op het eerste zicht valt deze bike meteen op door het klassiek-moderne frame. Sober en puur.

2 eenvoudige driehoeken. Met 1,73 kg is hij uiteraard erg licht en laat zich makkelijk dragen.

Ik heb het getest in 19,4 en brakeless. Ik ben 1m88 en een kleiner kader wordt al snel moeilijk. Het feit dat de achtervork en staande achtervork aan de binnenkant zijn gelast geeft een groot comfort bij de tricks op je achterwiel. En omdat de achterdriehoek smal is, zijn diezelfde tricks op het achterwiel een waar plezier.

Hij is een beetje hoger dan de “A bad thing slim fit”, maar laag genoeg voor de whips en andere jumps aan de ene of de andere kant van het frame. Als je buiten rijdt is er kans dat, met zo’n gewicht, de wind je links in de war

En résumé, St Martin a encore réussi un très beau cadre, de belles finitions et fonctionalités. Un seul bémol, même si certains tubes sont ‘double butted’, avec un tel poids, on peut se demander si le cadre va vraiment tenir longtemps. Après tout, vous allez commencer à lancer des whoopers et pleins d’autres jumps. Un vélo doit rester un vélo, la course éperdue au gain de poids se paye toujours à un moment ou à un autre.

Allez bon riding et à bientôt sur un parking...

« Au premier regard, on remarque tout de suite la ligne classico-moderne de ce cadre. » komt sturen. Opgelet, je kunt er door verrast worden.

Anders is het een erg leuke manier om te hitchhiken, te backpacken, te steamrollen....

De St Martin heeft dus een zeer mooi kader afgeleverd, mooi afgewerkt en heel functioneel. Misschien het enige minpuntje is dat sommige buizen “double butted” zijn. En met zulk gewicht kan je je afvragen op het kader wel lang meegaat. Want je gaat beginnen met whoopers en massa’s andere jumps. Een bike blijft een bike, de cut-throat race naar een steeds lager gewicht moet je op een bepaald moment toch ergens anders betalen.

CLASSIC-MODERN FLATLAND FRAME

100 % Sanko cr-mo tubing top tube : 17.9», 18.7» or 19.4» chainstays : 12.0» head angle : 75° seat angle : 71° BB height : 11.8» 1.73 kg / 3.82 lbs NEW FOR

2010 :

double butted top tube and down tube for upgraded strength COMPLETE SPECS

:

high quality tubing double butted front triangle narrow rear triangle : seat stays and chain stays are welded INSIDE dropouts to reduce overall width 4 mm dropouts for 3/8» axle (heat treated) integrated chain tensioners inside dropouts Campagnolo-style internal head tube (heat treated) Spanish bottom bracket (heat treated) removable brake lugs (invisible when removed) removable cable stops (for dual lower cable) removable gyro tabs no weld-on seat clamp 2010 colors : ED-black or red

Veel rijplezier en tot binnenkort op een parking...

ISSUE #10 - 21 /84

photos: Jonathan Borms / Rider: Mortimer Lojka

TEST

FOCALE 44 NOBLE Writer: Web:

Mortimer Lojka www.focale44bikes.com

Ce matin, l’air est frais, le ciel bleu et le bitume humide.

Je termine mon café, les mains déjà dans les gants et, comme certains choisissent leurs chaussures, je décide du vélo que j‘utiliserai aujourd’hui: ce sera le Focale.

dérailleur, tout se fait à la force des cuisses: on se bat contre soi-même dans une bonne montée. On prend son pied dans une longue descente et on entre dans la petite communauté des fixeux, amoureux de vélos épurés.

La veille, un ancien coureur cycliste s’était étonné: “Vous roulez en pignon fixe, en ville?”.

“En tout cas, il est superbe !”

Destiné à rouler sur piste, ce type de vélo est simplifié à l’extrême: aucun frein, ni de dérailleur ou vitesses. L’unique pignon est fixé à la roue arrière, d’où le nom, et les pédales en sont solidaires: on adapte sa vitesse en moulinant ou en résistant. On peut bloquer pour partir en dérapage (et même s’amuser à rouler en arrière)… Les coursiers New-yorkais ont vite compris l’intérêt: légèreté, entretien aisé et sensation de contrôle. Mais sa conduite en ville demande concentration et habileté. Et sans l’artifice du

De ochtendlucht is koel, de hemel blauw en het asfalt vochtig. Ik drink mijn koffie op, met mijn handschoenen al aan, en zoals sommigen hun schoenen kies ik mijn fiets van de dag: de Focale.

De avond ervoor nog had een vroegere coureur me verbaasd gevraagd: “Rij jij met een vast kettingwiel in de stad?

Le vieux coureur est impressionné et il y a de quoi ! Esthétiquement, le Focale44 est une réussite. Les soudures sont impeccables et le noir mat est présent jusque sur les rayons.

Le combo cintre-potence est d’une pièce, pour l’esthétisme: une idée des deux concepteurs français de chez BMX Groupment qui, durant 2 ans, ont mis tout leur savoirfaire dans ce projet.

La selle en plastique n’offre évidement pas le confort du cuir mais est néanmoins bien moulée. Le braquet 46 / 16 donne un ratio relativement élevé de 2.8, un régal pour

om er in de stad mee te rijden moet je het gewend zijn en geconcentreerd rijden. En zonder behulp van een derailleur doe je alles met je dijspieren: je moet serieus vechten wanneer je een helling opgaat, je krijgt een kick van een lange afdaling, en je rijdt ook meteen binnen in het kleine groepje van obsessievelingen, pure fietsliefhebbers.

“In ieder geval, hij is schitterend!”

Dit soort fiets is ontworpen om op een piste te rijden en is dus maximaal uitgepuurd: geen remmen, geen derailleur of versnellingen. De enkelvoudige ketting is vastgemaakt aan het achterwiel, vandaar de naam, en de pedalen zijn hieraan aangepast: je past je snelheid aan door ofwel lekker mee te trappen of weerstand te bieden.

Je kunt je zelfs blokkeren om te slippen (en zelfs achteruit rijden als je wat gekkigheid wil uithalen).

De New-Yorkse coureurs hebben snel door waarom ze dit soort fiets zouden kiezen: licht, makkelijk in het onderhoud en een heerlijk gevoel van controle. Maar

ISSUE #10 - 22 /84

De oude coureur is danig onder de indruk, en daar heeft hij alle reden voor: esthetisch is de Focale44 geslaagd. De lasnaden zijn onberispelijk en het mat zwart wordt zelfs doorgetrokken op de spaken. De combinatie stuur-stuurvoorbouw is uit één stuk uit esthetische overwegingen : een idee van twee Franse designers bij BMX Groupment die twee jaar lang al hun knowhow aan het project hebben gewijd.

Het plastic zadel biedt uiteraard niet het comfort van een lederen, maar het is toch goed gevormd. Het verzet van 46/16 geeft een tamelijk hoge ratio van 2.8, een

ceux qui aiment avaler les kilomètres et le moyeu flip-flop possède d’origine une roue-libre, pour les moins téméraires qui ajouteront un frein sur la fourche déjà percée.

Le cintre très large m’a d’abord laissé perplexe pour rouler dans le trafic, là où je tire tout mon plaisir, mais il a révélé son confort en danseuse: ce vélo ne se conduit pas, il se pilote !

La potence ahead rend la bécane rigide ( bonjour pavés ) et l’utilisation d’acier CrMo en fait un fixe un peu lourd (10,8 kg), mais robuste ; un bel engin milieu-de-gamme à classer dans le haut du panier.

Le Focale44 Noble porte bien son nom et a donc été pensé pour la route, où il ne passera pas inaperçu. Quant à ceux qui préfèrent les tricks, qu’ils se tournent vers le Focale Relax doté d’un cintre droit et d’un ratio plus léger.

genot voor wie graag kilometers vreet, en de fl ip-flopnaaf beschikt oorspronkelijk over een vrijwiel, voor de minder grote waaghalzen die graag een rem op het al doorboorde stuur zetten.

Het stuur is erg breed en eerst wist ik niet goed hoe ik daarmee in het verkeer moest navigeren, dat waar ik net het meeste plezier uithaal, maar al dansend ben ik er achter gekomen: op deze fiets rij je niet, je bestuurt hem!

De voorbouw ahead maakt de fiets rigid ( hello hobbelige wegen ) en het gebruik van CrMo-staal zorgt voor een beetje een zware (10,8 kg) maar stevige kader : een mooi beestje, dat we bovenaan zouden plaatsen in de middelste klasse.

De Focale44 Noble draagt zijn naam goed en werd dus ontworpen voor de weg, waar hij niet onopgemerkt zal voorbijgaan. Voor wie liever tricks heeft – die kan bij de Focale Relax terecht, uitgerust met een recht stuur en een lichtere ratio.

photo: Christophe Gallo

photo: Fred Glo

photo: Fred Glo

photo: Fred Glo

ISSUE #10 - 24 /84

photo: Christophe Gallo

OVER THE TOP URGE NÉPAL 2010 Web: Writer: Photography:

www.urgenepal.com Nico Vink Sébastien Boué, Fred Glo, Christophe Gallo

L’Urge Népal 2010 de Nico Vink, Fabien Barel invitational.

Après la première édition au Kenya, le Népal était à l’honneur en 2010. J’ai eu l’occasion de prendre part à cet événement hors du commun au pied de l’Himalaya.

Je n’ai jamais eu autant de problèmes en une semaine, mais comparés à l’expérience acquise, ces problèmes ne représentent rien. C’est grâce à de tel voyages qu’on se rend compte de ce qu’est réellement le VTT. J’adore la scène DH et la compétition, mais un tel évènement c’est du pur VTT. Monter dans les montagnes avec tes potes, un sac, ton vélo, sans télé, sans GSM, et surtout sans ordinateur. Aller à la recherche des runs ultime ! Et puis il y avait aussi la montée vers le sommet et le campement en altitude. Urge nepal, ce n’est pas seulement un « Happening » VTT, c’est une véritable aventure !

LE CONCEPT Fabien a invité 12 riders de différentes nationalités en vue de grimper ensemble une montagne de l’Himalaya.

Chaque rider devait porter son vélo jusqu’au sommet.

Une fois en haut, c’était parti pour un enduro musclé.

Ce n’était pas seulement un événement sportif, c’est aussi une bonne action puisque chaque athlète apportait un vélo ou du matos qui pouvait être vendu aux enchères. Les revenus iront à une ou deux écoles de Katmandou ainsi qu’à une école de VTT pour développer de nouvelles activités touristiques génératrices de revenus pour l’économie locale.

MON HISTOIRE Le jour où j’ai reçu l’invitation pour participer au Urge Népal, je n’ai pas hésité une seconde : je voulais y aller ! Je savais qu’il allait être difficile de clôturer le budget.

Après plusieurs semaines de recherches, je n’avais que deux tiers de la somme. Finalement, 3 semaines avant le départ, les fonds étaient réunis.

Je n’avais pas eu beaucoup de temps pour me préparer mais après pas mal de mails, de stress et de coups de fil, j’étais prêt. 10 jours avant le départ, j’ai eu une gastro, pas vraiment idéal pour la condition physique juste avant un tel événement en altitude. Au lieu de m’entraîner, je passais mon temps sur les chiottes. Il me restait

une semaine, ça commençait à devenir limite. Je dois une fière chandelle à Peter de Solid Bikes qui m’a monté un nouveau Solid Blade, Fersie qui m’a procuré des vêtements Troy Lee et Guy qui m’a prêté du matos de camping.

JOUR 1 Au desk British Airways de l’aéroport, j’ai dû me rendre à l’évidence : il y avait un problème de réservation et je ne pouvais avoir que 20kg de bagages. Avec un vélo emballé qui pèse déjà minimum 22kg et 50€/kg en surpoids, je me suis retrouvé avec une facture supplémentaire de 800€. Il ne restait qu’une heure avant le décollage de mon avion, un peu juste pour régler ce problème. Malgré la bonne volonté de l’hôtesse, je n’ai pas pu contourner les règles et j’ai raté mon vol.

JOUR 3 2 heures de sommeil et un petit dej’ rapide, puis en route vers l’aéroport de Pokhara où un avion allait nous mener à Jomson, un village de montagne avec un petit aérodrome. Le vol était impressionant ! Un petit avion à hélice au-dessus de l’Himalaya, c’est pas le genre de truc qu’on fait tous les jours. Dès l’atterrissage, on a oublié l’animation, le smog et la circulation. Le bike m’a déjà mené dans beaucoup d’endroits, mais là c’était vraiment un lieu unique.

Toujours pas de trace d’un Solid Blade au Népal. Heureusement j’ai pu utiliser le vélo de Laurent.

A ce moment précis, j’ai bien cru que mon Urge Népal se terminait à l’aéroport de Zaventem. Heureusement, Pierre et Laurent de Cap Liberté ont pu transférer mon vol d’un jour et j’ai quand même pu partir.

Fatigués mais motivés, on a fait notre première étape, une balade cross-country tranquille pour profiter de l’environnement, de la nature et un peu se dérouiller les jambes après le voyage. Après quelques heures de vélo, on est tombé sur les autres riders qui étaient arrivés plus tôt au Népal. Ils rentraient justement d’une «balade» d’acclimatation de 10 petites heures.

JOUR 2 Lundi 1er mars. Mon vol s’est bien passé même si j’ai peu dormi et je pensais que je pourrais bien me reposer à Katmandu.

Ensemble, on a roulé jusqu’à Marpha où l’on a logé dans un refuge répondant au nom de «Paradise». Après 2 jours de voyage et seulement 6 heures de sommeil, je me réjouissais d’une bonne nuit de sommeil.

Une fois arrivé, les problèmes ont repris : sur le tapis à bagages, mon sac est bien arrivé, mais pas de vélo en vue. Après enquête, il s’est avéré que mon vélo était toujours à Londres et qu’il n’arriverait que le lendemain.

Je savais bien que prendre l’avion avec un vélo c’était aller au devant de soucis, mais pas à ce point là…

JOUR 4 C’est le jour où la longue montée vers le sommet commence. Toujours pas de vélo; maintenant c’est sûr, je ne le verrai pas avant le début de l’évènement. Un revers auquel il n’y a rien à faire. Le vélo que je peux utiliser ne me convient pas vraiment et aucun composant ne correspond à mes sponsors, mais après pas mal de stickage, on peut penser que c’est un Solid…

Sorti de l’aéroport et parti à la recherche de Lauren, j’ai été assailli par au moins 20 chauffeurs de taxi qui voulaient tous me proposer un trajet ou un hôtel. Heureusement, après une demi-heure j’ai trouvé Lauren, puis il a fallu attendre Alex Maurin et Ben le caméraman, qui, eux aussi, avaient raté leur vol. Une fois à Katmandu, 6 heures de route nous attendaient pour rejoindre Pokhara. A Katmandu, j’ai vraiment été impressionné par l’animation dans les rues, le smog, la manière de rouler des voitures.

La pièce la plus importante sur une voiture népalaise, c’est le Klaxon. En l’utilisant beaucoup, le chauffeur s’est frayé un chemin dans Katmandu puis c’était parti pour 6h de routes de montagne avec pas mal de contrôles de police qui étaient parfois forcé ou soudoyé par le chauffeur. Après un bien long voyage, on est enfin arrivé à Pokhara où un hôtel nous attendait.

Nous commençons à monter à Marpha à 2700m d’altitude et nous devons rejoindre le bivouac à 3700m. Nous pouvons grimper tranquillement car nous avons la journée pour avaler les 1000m de dénivelé. Sans acclimatation à l’altitude, l’ascension est difficile, mais finalement ça se passe bien. En chemin, nous filmons et prenons quelques photos. Après 8h d’ascension et de portage sur le dos, nous atteignons enfin le bivouac.

Nous nous attendions à un repas simple mais un menu complet nous a été servi. Après le briefing, nous nous sommes glissés dans nos sacs de couchage, le réveil était annoncé à 4H30.

ISSUE #10 - 25 /84

photo: Christophe Gallo

JOUR 5 C’est la première fois que je passais la nuit à 3700m... et j’ai mal dormi ! Le plus haut où j’étais monté, c’était le Pic Blanc pour le départ de la Mégavalanche où on monte avec les remontées mécaniques. Beaucoup moins fatiguant quoi! A 5H30, je suis parti vers les 4700m. Il faisait encore nuit, c’est donc munis d’une lampe frontale que nous nous sommes lancés à l’assaut des sentiers de montagne.

Darren Berrencloth est parti le premier, suivi de Sabrine Jonnier, Greg, Sam, Olivier, Kumar le rider local. Je devais être quelque part au milieu. Derrière nous, Vouilloz, Barrel, Wildhabber et Simone. Arrivés à 4100m, nous nous sommes rendu compte qu’il avait pas mal neigé, le guide a donc modifié le trajet et nous a fait emprunter le flanc sud afin de rester sous la limite neigeuse.

LA COURSE Le parcours était super varié et rapide : 90% de singletracks, des parties bien pentues, des roches, du sable, etc. Cette descente était belle et complète.

Parfois y avait 4 lignes ou plus, ce qui rendait le parcours encore plus difficile à mémoriser et certains riders ont raté leur chemin.

Celui qui faisait ici un bon temps est un rider très complet. Barrel et Vouilloz, partis en premier, ont volé sur la première partie comme si c’était une manche de la coupe du monde. En les suivant des yeux dans les singletrack, on voyait à quelle vitesse de dingue ils descendaient vers la vallée. J’ai démarré troisième et j’avais un problème de frein au départ. L’avant ne fonctionnait qu’à moitié, ce qui a été un gros désavantage sur la première partie du parcours qui était très pentue. Je n’avais déjà pas beaucoup de contrôle du vélo, je n’ai donc pas pris trop de risques et je suis descendu calmement.

La course a été gagnée par Barel avec un temps de 29’25, pour ma part je termine 9ème en 37’52.

JOUR 6 Programme du jour : une descente de 50km ! Nous avons roulé sur des singles magnifiques, traversé des villages dans la vallée, roulé sur des ponts suspendus et longé des chutes d’eau, la nature y est exagérément belle. La descente aura duré plus de 6 heures avec les montées qui vont bien. Et il y a eu pas mal de soucis côté matos, je n’ai jamais vu Fabien gonfler autant de pneus et réparer les chaînes des autres riders en un jour ! A 10 km de l’arrivée, j’ai perdu 3 vis de mon plateau, on a réparé avec des colsons mais ça n’a pas tenu bien longtemps, ce qui fait que j’ai dû terminer sur mon petit plateau.

Les autres nous attendaient avec des bières bien méritées. Après avoir fêté ça pendant une demi-heure, tout

« je pensais que les amortisseurs allaient sortir du capot ! » le monde était bien lâché, pas vraiment une bonne idée quand il ne reste plus qu’une heure pour charger les vélos. Il faut savoir que le chauffeur ne roulait pas de nuit sur les routes défoncées de l’Himalaya.

Barel et Vouilloz qui chargent leur vélo un peu bourrés, ça reste l’un des moments les plus amusants du voyage.

Le trajet de retour de Benjie à Pokhara a été raisonnablement sauvage et mon temps était compté en sachant que le lendemain à 7h du matin je devais être à l’aéroport de Katmandu et qu’il restait 10h de route jusqu’à Benjie. On

s’est bien fendu la gueule lors du trajet retour avec Vouilloz qui est monté sur le toit du bus, le bus qui a crevé, etc.

Une fois à Pokhara, j’ai à peine eu le temps de prendre une douche et d’un peu manger avant de reprendre la route pour Katmandu.

Je pensais pouvoir un peu dormir dans la voiture mais le chauffeur somnolait et coupait ses virages alors que des camions arrivaient en face ! Cerise sur le gâteau, il roulait dans des trous si violemment que je pensais que les amortisseurs allaient sortir du capot !

Une fois à Katmandu, il était temps de faire le check-in et de chercher où était mon vélo. Il était à l’aéroport, mais derrière une porte fermée. Et la personne qui avait la clé n’était pas encore là… J’ai donc dû partir sans vélo, qu’ils allaient m’envoyer plus tard. Au point ou j’en étais...

POUR FINIR Le trip était un peu fou mais je ne voudrais échanger l’expérience pour rien au monde. Les riders et l’équipe étaient au top. On a beaucoup rigolé, roulé et souffert et ce pour une bonne cause, que voulez-vous de plus ?

Une des plus belles expériences que j’ai pu vivre !

Je suis vraiment content d’avoir eu cette chance et je voudrais remercier tout ceux qui m’ont aidé dans cette aventure.

Fabien Barel et Fred Glo Brake authority, Laurent de cap liberte, Peter Schmid, Solid Bikes, Reverse products, Fernand Blieck, Fersie, Troy Lee Designs, Lazer, The Landscape Magazine crew, Hope, Vans, sapim spokes, schwalbe, rock shoks, MRP and Cane creek.

RÉSULATS URGE NEPAL 1 - Barel - 29’25’’ 2 - Vouilloz - 30’07’’ 3 - Wildhaber - 30’37’’ 4 - Doucende - 31’38’’

NICO VINK T’es converti au Bouddhisme maintenant ? La lévitation ça doit être pratique pour les courses de DH, non ?

Non pas encore, mais j’apprécie le bouddhisme plus que notre croyance. Et en effet la lévitation ça serait bien sympa sur les DH !

Comment réagissaient les népalais quand ils vous voyaient avec de gros vélos et de gros casques?

Ils nous dévisageaient, pour eux c’était quelque chose d’inhabituel mais je pense qu’ils trouvaient ça marrant.

ISSUE #10 - 26 /84

5 - Balaud - 32’05’’ 6 - Giordanengo - 32’22’’ Ils ont de bonnes bières au moins?

On a bu de la bière Himalaya, elle avait bon goût et avec l’altitude on est encore plus vite saoul ! (rires) Et t’as pas croisé l’abominable homme des neiges?

Non, je ne l’ai pas vu, je suis bien parti à sa recherche mais le seul Yeti que j’ai trouvé au Népal c’était un VTT….

7 - Peridy - 36’20’’ 8 - Berrecloth - 36’41’’ 9 - Vink - 37’52’’ 10 - Trocello - 42’12’’ 11 - Zaniboni - 43’36’’ 12 - Jonnier - 45’14’’ 13 - Kumar - 1h22’13’’

FABIEN BAREL Salut Fabien, une victoire dans les montagnes népalaise, tu t’y attendais?

Je ne m’y attendais pas vraiment de par la qualité du plateau. Nous avions des spécialistes bien meilleurs que moi dans le domaine. C’est donc une belle satisfaction même si le plaisir du ride passait bien au dessus du résultat.

Cette course en milieu hostile n’a pas réveillé ta blessure de la saison passée?

Non, pas du tout. Nous avons fait un travail de rééducation important tout au long de l’hiver et je dois dire que tout se passe bien pour l’instant.

Cet Urge Nepal était-il plus éprouvant que l’Urge Kenya de l’an passé?

Je pense que cette édition aura été encore bien meilleure.

J’ai ressenti une logistique moins lourde et le ride fait en amont nous aura aidés à une bonne acclimatation. Cela reste un vrai challenge mais j’ai trouvé l’approche très progressive et donc plus plaisante ! De plus nous avons beaucoup roulé, ce qui a augmenté la qualité du trip.

FRED GLO

Comment s’est déroulée la course ?

La course aura été fabuleuse. L’ascension dans un premier temps au lever du jour nous a remplis d’un positif hors du commun. Le paysage et ses sommets supérieurs à 7000m nous entourait d’un reflet magique.

La première victoire fut de voir tous les pilotes, le sourire aux lèvres au sommet du nouveau parcours.

Bloqués à 4000m par la neige sur le versant nord, nous changeons de pan de montagne pour gravir encore 350m de dénivelé et entamer le run de course dans une partie très freeride, très engagée. Bref, du plaisir pour les yeux et pour le pilotage.

En ce qui me concerne, j’ai explosé dans la partie basse avec les effets de l’altitude et le cœur qui battait bien trop fort à mon goût.

Mais j’ai réussi à faire un run très propre techniquement qui me permet de réaliser le meilleur chrono.

et meurtris par une respiration trop intense. Il est clair que l’altitude donne une dimension puissante au travail que nous devons fournir sur un tel run !

Quel est ton bilan au niveau rencontres et échanges avec les népalais ?

Nous avions rencontré une population en véritable difficulté au Kenya. Le Népal nous a accueillis avec les sourires et le bonheur d’une population épanouie dans un contexte de vie difficile mais centrée sur l’essentiel.

Ce fut un partage profond au cours duquel de grandes leçons d’humilité et de respect nous ont été données.

Tu remets ça l’an prochain?

Ces aventures auront une suite. Maintenant sous quel concept et quel format ??? 2011 nous le dira :)

Comment réagissaient les pilotes à l’altitude ?

Nous avons clairement assisté à des scènes inhabituelles où des athlètes de très haut niveau étaient exténués

/ INITIATEUR - ORGANISATEUR URGE NEPAL

Salut Fred, le voyage a commencé par une tempête alors que vous étiez seulement à l’aéroport de départ !

Ca commençait fort !

Ca commençait clairement sur de bonnes bases ! (rires) L’an dernier c’était la neige qui avait mis le bordel dès le départ. Cette année c’est la même chose mais tout a bien roulé par la suite même si trois pilotes et un membre du staff nous ont finalement rejoints un jour plus tard. L’ambiance de dingue entre nous tous s’est ponctuée par une petite fiesta improvisée le dernier jour après 70 km de ride, c’était du lourd, c’était chaud !

Pas facile de boucler une telle organisation avec la crise actuelle. As-tu douté d’y arriver ?

La structure de l’évènement et son montage font que finalement la crise a peu d’impact. Pour arriver à le finaliser, il nous suffit en fait de s’investir à fond en dépensant beaucoup d’énergie et de temps. Notre sincérité et notre engagement font que les pilotes nous suivent et leurs partenaires avec. De plus, d’un point de vue exposition médiatique c’est certainement un des meilleurs coups de l’année pour les pilotes et leurs sponsors. Grâce à notre montage économique cela fait deux ans qu’on organise cela en pleine crise, donc c’est certain que cela ne pourra qu’aller mieux à l’avenir.

On a constaté que les communications on été rompues pendant quelques jours. Vous étiez vraiment seuls au monde là haut ?

Nous nous y attendions effectivement et comme là n’est pas le plus important, il n’est pas question pour nous de

sacrifier quoi que ce soit pour faire de la communication à tout prix. On s’adapte au terrain et aux conditions et pas le contraire.

Seuls au monde ou presque, en tous cas le bivouac sous un sommet de 7000m et face au Daulhagiri, ce 8000m mythique du Nepal, ce fut magique.

Quel moment du périple t’a le plus stressé ?

Tu sais, jusqu’à ce que le trip soit parfaitement terminé et que tout le monde soit rentré sain et sauf, c’est du stress assez permanent. Le clou de l’aventure est d’atteindre un certain dénivelé pour donner le départ du plus beau run possible, donc un max de pression à la clé pour que le jour J la météo soit bonne et que personne ne se blesse. La neige était tombée très bas quelques jours avant notre arrivée. Au bout du compte nous sommes partis de 4350m seulement au lieu de 5100, par contre le run fut d’une rare qualité. S’il ne fallut que 30 minutes aux meilleurs pour dévaler la pente, ils ont tous salué un tracé et une séquence de ride exceptionnels, ce qui dans la bouche de ces pilotes qui ont roulé un peu partout dans le monde a une certaine valeur à mes yeux.

Au travers les événement Tribe et Urge, on sent une volonté d’amener le VTT dans des endroits improbables.

Tu as encore beaucoup d’idées de destinations aussi dingues ?

Des idée oui, maintenant c’est très compliqué à organiser. Le tout est donc de trouver un juste milieu entre tous les multiples paramètres pour que ce soit réalisable. On peut très vite se retrouver fasse à un échec, la marge de

manœuvre est souvent limitée et c’est donc difficile de trouver le pays, le site idéal mais on y travaille.

La partie humanitaire de cette organisation reposait sur le matériel vendu aux enchères. L’objectif est-il atteint de ce côté là?

Les enchères sont encore en cours pour plusieurs semaines et on devrait atteindre de belles sommes qui iront à 100% au bénéfice de l’aide humanitaire, on est confiant car c’est bien parti.

La notion d’aide humanitaire est indissociable des URGE Events. Nous sommes résolument optimistes, pragmatiques et volontaristes pour apporter ne serait-ce qu’une goutte d’eau. En tous cas il était et il est toujours hors de question pour nous de ne faire que passer et profiter d’un terrain de jeu, ça c’était pour le siècle dernier. Nos organisations sont humblement mais sûrement une autre façon d’aborder l’aventure et la compétition dans des pays où les habitants ont quotidiennement des préoccupations bien éloignées des nôtres.

Des remerciements à faire au retour de cet Urge Nepal 2010 ?

Oui, à toutes les personnes positives qui regardent devant elles contrairement aux cyniques qui regardent leurs pieds ou leur nombril. C’est avec les premiers qu’on avance et qu’on construit. Heureusement, autour de ces évènements URGE nous en croisons beaucoup, cela permet de croire encore et toujours en l’humanité malgré tout.

ISSUE #10 - 27 /84

photo: Sébastien Boué

Na de eerste editie van Urge Kenya in 2009 was het dit jaar tijd voor Urge Nepal. Samen met twaalf andere rijders kreeg ik de kans om deel te nemen aan dit buitengewone evenement in het Himalaya gebergte.

Nog nooit heb ik zoveel problemen in één week tijd gehad maar vergeleken met de ervaringen die ik nu rijker ben stelde deze niets voor. Het zijn trips zoals deze die je doen beseffen wat mountainbike rijden is.

Ik hou van de downhill scene en de competitie maar met een evenement zoals dit is mountainbike op zijn puurste. Dit was de mooiste ervaring dat ik tot nu toe heb meegemaakt. De bergen intrekken met je mountainbike, je rugzak, je vrienden zonder gsm, televisie en vooral zonder computer, op zoek naar de ultieme run. Het draaide niet enkel om de DH run maar ook om de klimtocht naar de top en het kamperen in het hooggebergte.

Urge Nepal was niet zomaar een mountainbike evenement het was een avontuur!

CONCEPT Fabien Barel nodigde twaalf top rijders met verschillende nationaliteiten uit om samen het Himalaya gebergte te gaan beklimmen tot op een hoogte van 5100 meter. Elke rijder moest zijn eigen fiets tot aan de top meedragen en eens boven aangekomen hielden we een enduro wedstrijd. De fi nish lag in Marpha, een dorp gelegen op 2700 meter hoogte, helaas door de sneeuwval moest de start verlaagd worden tot 4350 meter.

Het hele evenement was ten voordele van een goed doel. Iedere atleet moest een fiets of bepaalde spullen inbrengen die geveild konden worden. De opbrengst van deze spullen gaat naar één of meerdere scholen in Kamandu Nepal.

MIJN VERHAAL, De dag dat ik de uitnodiging kreeg om deel te nemen aan Urge Nepal twijfelde ik geen seconde of ik wou deelnemen. Ik wist natuurlijk dat het moeilijk zou worden om het nodige budget samen te krijgen maar na lang mailen, stressen en bellen is het me toch gelukt.

ISSUE #10 - 28 /84

Tien dagen voor mijn vertrek kreeg ik nog buikgriep, niet bepaald de ideale fysieke toestand voor je moet vertrekken naar een van de meest uitdagende mountainbike evenementen op hoogte. In plaats van de trainen en me voor te bereiden zat ik op de toilet.

Met maar een week om alles goed rond te krijgen was de tijd zeer krap voor mij maar met de hulp van sommige mensen zoals Peter van Solid Bikes die mij een nieuwe Solid Blade opbouwde, Fersie die mij nieuwe Troylee kledij bezorgde en Guy die mij zijn kampeerspullen wou lenen die zeer goed van pas kwamen, stond ik voor ik het wist gepakt en gezakt klaar in Zaventem.

DAG 1 In Zaventem Airport, klaar om te vertrekken kwam ik aan de desk van British Airways tot de conclusie dat er iets was mislopen met de boeking. Ik mocht namelijk maar 20 Kg bagage meenemen en mijn fiets op zicht woog al minimum 22 Kg. Met 50 per Kg aan overgewicht kwam de eindrekening aan 800 extra dat ik moest opleggen. Ik had nog maar een uur de tijd om dit probleem op te lossen voor de vlieger de lucht in ging. Ondanks de goede hulp van de air hostesses heb ik de regels toch niet kunnen omplooien en heb ik mijn vlucht die dag gemist. Op dat moment dacht ik dat Urge Nepal voor mij gedaan was.

Gelukkig hebben Pierre en Laurend van Cap Liberté er nog voor kunnen zorgen dat ik maandag alsnog kon vertrekken.

DAG 2 Mijn vlucht was goed verlopen maar veel heb ik niet geslapen, ik was van het gedacht dat ik dat wel zou kunnen eens ik in Katmandu aankwam. Maar eens aangekomen begon de miserie opnieuw. Aan de bagageband zag ik mijn rugzak maar mijn fiets was nergens te bespeuren.

Na wat rondlopen en zoeken kwam ik tot kennis dat mijn fiets nog in Londen was en pas de volgende dag in Kathmandu zou aankomen. Ik wist dat reizen met een fiets om problemen vragen was maar zoveel problemen had ik nog nooit eerder gehad.

Eens buiten de luchthaven, op zoek naar Laurend werd ik omringd door wel 20 Taxi chauffeurs die mij allemaal tegelijk een rit of een hotel wouden aansmeren. Gelukkig vond ik snel wie ik moest hebben.

Vanuit Katmandu hadden we nog een rit van zes uur naar Pokhara. Ik was onder de indruk van de drukte

in de straten, de smog en de manier van auto rijden in Katmandu. Het ging er toch iets anders aan toe als hier in België. Er is geen sprake van baanvakken of regels, ik denk dat het belangrijkste onderdeel op een voertuig in Nepal de claxon is. Na veel drummen en claxonneren baande de chauffeur zich een weg door katmandu. Nog zes uur te gaan tot aan Pokhara op hobbelige bergwegen met veel politie controles die af en toe genegeerd werden of de chauffeur die met wat smeergeld de politie kon omkopen.

DAG 3 Na twee uurtjes slapen en een snel ontbijt moesten we weer vertrekken naar Pokhara airport. Daar namen we de vlieger naar Jomson, een bergdorp met een kleine luchthaven. De vlucht was adembenemend mooi in een klein vliegtuigje door de bergen van de Himalaya. Dat maak je niet iedere dag mee natuurlijk. Eens geland vergaten we onmiddellijk de drukte van de stad, de smog en het lange reizen.

Het mountainbike rijden heeft mij al op veel plaatsen gebracht maar dit is toch een van de meest unieke plaatsen waar ik ooit geweest was.

Spijtig genoeg nog altijd geen Solid Blade te bespeuren in Nepal. Gelukkig mocht ik de fiets van Laurent gebruiken. Na het opbouwen van onze fietsen begonnen we moe maar gemotiveerd aan onze eerste rit. Een rustige cross country rit om wat van de omgeving en de natuur te genieten en natuurlijk om onze benen wat los te smijten na al dat reizen. Na onze rit kwamen we uiteindelijk de rest van de rijders tegen die al een dag vroeger in Nepal waren en die net een acclimatiseringtocht van 10 uur achter de rug hadden. Gezamenlijk reden we naar Marpha waar we logeerde in een herberg, genaamd Paradise. Na het eten onmiddellijk de slaapzak in want na twee dagen reizen met maar zes uurtjes slaap was ik echt toe aan een goede nacht rust!

DAG 4 De dag van de lange beklimming naar te top. Er was nog steeds geen fiets te bespeuren dus ik was er nu zeker van dat ik dit evenement niet met mijn fiets zou kunnen rijden.

Een tegenslag maar niets aan te doen. De fiets die ik mocht gebruiken lag mij niet echt en geen enkel onderdeel kwam overeen met mijn sponsors. Na veel bestikkeren dachten sommigen al dat het mijn Solid was

photo: Christophe Gallo

We begonnen onze klim in Marpha op 2700 meter hoogte en moesten doorrijden naar de bivac die op 3700 meter hoogte lag. Dit konden we vrij rustig doen aangezien we de hele dag tijd hadden om die 1000 hoogtemeters te overbruggen. De beklimming was vrij lastig maar al bij al viel het wel mee. Onderweg deden we nog enkele fotoshoots en werd er af en toe gefi lmd.

Na 8 uur klimmen en fietsen dragen op de rug bereikten we allen de bivac. We hadden allemaal een zeer simpele maaltijd verwacht maar we kregen ter plekke een uitgebreid menu geserveerd.

Na de briefi ng was het tijd om in de slaapzak te kruipen want om half 5 moesten we alweer uit de veren.

DAG 5 Dit was de eerste keer in mijn leven dat ik op een hoogte van 3700 meter moest slapen en ik had er duidelijk wel wat last van. Picblanc is het hoogste punt waar ik ooit eerder geweest was voor de start van de Mega Avalanche en daar ga je met de ski lift naar boven dus dat is een pak minder vermoeiend. Om half vijf die dag stonden we op en om half zes vertrokken we onze tocht naar 4700 meter. Het was nog donker dus we hadden onze koplampen nodig om toch de steile bergpaden te kunnen zien.

Darren berrecloth vertrok als eerste gevolgd door Sabrinna jonnier, greg, sam, olivier, Kumar de local kid, ikzelf reed ergens in het midden en achter mij kwamen vouilloze, Barrel, wildhabber en Simone. Eens we op 4100 meter waren kwamen we tot de ontdekking dat er redelijk veel sneeuwval was geweest met het gevolg dat de gids de route naar boven iets moest aanpassen naar een iets zuidelijker gerichte fl ank van de berg.

DE WEDSTRIJD. het parkoers was super gevarieerd en snel. 90% singeltrack, steile stukken, rotsstukken en zandstukken.

Deze afdaling was echt de moeite waard en compleet.

Bij sommige passages had je vier of meer lijnen waardoor het nog veel moeilijker te onthouden was en sommige rijders het parkoers wel eens misten en hun weg terug moesten zoeken.

Wie hier een goede tijd rijd is een complete rijder. Barrel ging als eerste van start gevolgd door vouilloze.

Deze twee vlogen het eerste stuk in of het een wereldbeker was. We konden ze een lange tijd volgen op de singeltracks en zagen hoe ze aan hoge snelheid de vallei invlogen.

Na deze twee was het mijn beurt. Ik had juist een klein remprobleem aan de start, mijn voorrem werkte maar half en dat was een groot nadeel op het eerste steile stuk. Ik had sowieso al niet echt veel controle over de fiets dus heb ik geen risico’s genomen en rustig afgedaald.

De wedstrijd werd gewonnen door Barrel met een tijd van 29’25, ik was 9th in 37’52.

DAG 6 We hadden een 50km lange afdaling op het progamma staan. We reden er super mooie singeltracks in de vallei door de dorpen over hangbruggen en langs watervallen, de natuur was echt adembenemend mooi. De afdaling zou meer dan zes uur duren met de voorgaande beklimmingen inbegrepen. Er was redelijk wat materiaalpeg die dag. Ik heb Fabien nog nooit zo veel banden zien oppompen en kettingen zien repareren van andere rijders op eenzelfde dag. Tien km voor het einde verloor ik nog drie bouten van mijn voorblad waardoor ik enkel nog op mijn kleinste tandwiel kon rijden. we hebben het nog proberen herstellen met zip tiyes maar dat ging niet lang goed. na een lange tijd pedaleren op mijn klein verzet kwamen we eindelijk toe in Benjie waar de anderen al op ons zaten te wachten met de nodige biertjes. We zouden dan iets later vertrekken met de bus terug naar pokhara.

Na een half uurtje drinken en bekomen was iedereen goed los. Misschien niet zo een goed idee als je de fietsen nog moet inpakken en maar een uur de tijd hebt wetende dat de chauffeur niet ’s nachts wil rijden over de hobbelige grindwegen in de Himalaya.

Vouilloz en Barel die hun fietsen dronken moesten inpakken was een van de grappigste momenten van de hele trip.

De tien uur durende busrit terug van benjie naar pokhara was redelijk wild en voor mij was de tijd krap wetende dat ik de volgende ochtend om zeven uur op de luchthaven van Katmandu moest zijn. Tijdens de busreis lachten we ons allemaal dood met vouilloz die op het dak van de bus was gekropen, de bus die een lekke band kreeg en nog veel meer…

Eens in pokharra had ik niet veel tijd meer, een snelle douche en wat eten en klaar voor de volgende etappe van de rit naar Katmandu.

Ik dacht wat te slapen in de auto maar dat was geen optie, de chauffeur zelf was half aan het slapen en sneed zijn bochten wat sketchy aan, vooral met veel

tegemoetkomend verkeer. Af en toe reed hij zo hard in de putten dat ik dacht dat de dempers van de wagen door de motorkap zouden vliegen. Eens aangekomen in Katmandu was het tijd om in te checken en uit te zoeken waar mijn fiets was. Hij was op de luchthaven van Katmandu maar achter een gesloten deur en de man die de sleutel had was nog niet aanwezig, dus ik kon naar huis zonder fiets en ze gingen hem later opsturen naar mij thuis.

Deze trip was hectisch maar de ervaring zou ik voor geen geld meer willen omruilen, De rijders en de gehele crew waren top. We hebben samen veel gelachen, gereden en af en toe afgezien en dit alles voor een goed doel. wat wil je nog meer?

Ik ben echt blij dat ik deze kans heb gekregen en zou graag iedereen bedanken die mij geholpen heeft in dit avontuur.

Fabien Barel en Fred Glo van Brake authority, Laurent van cap liberte, Peter Schmid van Solid Bikes, Reverse products, Fernand Blieck, Fersie, Troy lee designs, Lazer, The landscape magazine crew, Hope, Vans, Sapim spokes, Schwalbe, Rock Shoks, Mrp and Cane Creek.

RESULTS URGE NEPAL 1 - Barel - 29’25’’ 2 - Vouilloz - 30’07’’ 3 - Wildhaber - 30’37’’ 4 - Doucende - 31’38’’ 5 - Balaud - 32’05’’ 6 - Giordanengo - 32’22’’ 7 - Peridy - 36’20’’ 8 - Berrecloth - 36’41’’ 9 - Vink - 37’52’’ 10 - Trocello - 42’12’’ 11 - Zaniboni - 43’36’’ 12 - Jonnier - 45’14’ 13 - Kumar - 1 h 22’ 13’ ISSUE #10 - 29 /84

photo: Christophe Gallo / rider: Nico Vinco

photo: Sébastien Boué / rider: Nico Vinco

NICO VINK

FABIEN BAREL

Ben je nu aan boudisme geconverteerd? Levitatie kan een iets groots zijn voor downhill.

Nee nog niet, maar ik waardeer boedisme meer dan ons geloof. Levitatie zou zeker handig zijn.

Dag Fabien, een overwinning in de Nepalese bergen, iets waar je je aan verwachtte?

Niet echt, want het plateau was zo moeilijk. Er waren specialisten bij die een pak beter waren dan ik op dat vlak. Het is dus een mooie verrassing, zelfs al is het rijplezier natuurlijk veel belangrijker dan het resultaat.

Hoe reageren de Nepalese als ze de riders met hun dikke fietsen en dikke helemen zagen?

Ze staarden ons aan. ik denk dat het voor de nepalezen echt een ongewoon zicht moet geweest zijn. Ik denk dat ze het grappig vonden.

Zijn er goede bieren daar?

Ja we hebben himalaya bier gedronken, dat had een zeer goedde smaak en met de hoogte ben je nog sneller zat.

Heb je de Yeti gezien? Misschien had je eerst kunnen zijn als hem gezien had en geschrok zijn?

Nee die ben ik niet tegen gekomen. Ik ben opzoek gegaan naar een yeti maar heb hem niet gevonden. De enigste yeti die ik in nepal gevonden heb was een mtb.

« ik dacht dat de dempers van de wagen door de motorkap zouden vliegen. » ISSUE #10 - 30 /84

Dit competitieve wedstrijdmilieu heeft je blessure van vorig seizoen niet terug geforceerd?

Helemaal niet. Ik heb de hele winter lang serieus aan mijn revalidatie gewerkt, en ik moet zeggen dat het op dit moment goed gaat.

Was deze Urge Nepal zwaarder dan de Urge Kenya van vorig jaar?

Ik denk dat deze editie nog heel wat beter was. De logistiek leek minder uitgebreid en een ride iets hogerop zou ons geholpen hebben met wat stevig acclimatiseren.

Het blijft een echte uitdaging, maar ik vind deze aanpak erg progressief en dus leuk! We hebben bovendien aardig wat gefietst, wat de trip nog leuker maakte.

Hoe ging de wedstrijd zelf?

Die was geweldig. De klim bij het krieken van de dag vervulde ons met zo’n buitenzinnig positief gevoel.

Het landschap en die pieken hoger dan 7000m waren magisch. De eerste overwinning was gewoon al die riders zien, glimlach op de lippen, daar bovenaan een nieuw parcours. Omdat je door de sneeuw aan de noorderzijde vastzat op 4000m, gingen we over naar de andere kant van de berg om zo nog 350m verder te

kunnen klimmen en zo de wedstrijd run in een erg freeride-deel te kunnen beginnen. Het was gewoonweg een genot voor de ogen en voor je ridersinstinct. Ik ben echt bijna geëxplodeerd in de lagere stukken, want met het extreme hoogteverschil klopte mijn hart in mijn keel... Maar ik heb een technisch zuivere run kunnen neerzetten, die me de beste tijd gaf.

Hoe reageerden de riders op de hoogte?

We hebben uiteraard ongewone situaties gezien, waar topatleten afgemat, afgepeigerd waren door het te hevig ademen. Die hoogte geeft een sterke extra dimensie aan het werk dat je voor zo’n run moet leveren!

Hoe sta je tegenover de ontmoetingen en uitwisselingen met de Nepalezen?

In Kenya kwamen we in contact met een bevolking die echt in moeilijkheden zat. Nepal heeft ons ontvangen met de glimlach en met het geluk van een bevolking die zich ontplooid heeft in een moeilijke context, maar die draait rond de essentie.

Er was sprake van diepgaande uitwisseling tijdens de wedstrijd, die ons grote lessen leerden over bescheidenheid en respect.

Volgend jaar opnieuw?

Dit avontuur krijgt een vervolg. Maar in welk format en met welk concept? 2011 zal het ons zeggen :)

photo: Sébastien Boué / rider: Fabien Barel

FRED GLO Hi Fred, de reis begon al met een stevig onweer terwijl je nog niet verder was dan de luchthaven. Dat begint goed!

Waar zijn we aan begonnen... Vorig jaar was het de sneeuw die van bij het vertrek roet in het eten kwam gooien. Maar ook dan is alles toch nog in orde gekomen.

Dit jaar net hetzelfde – alles ging goed,v daarna, ook al zijn 3 riders en 1 staff member met een dag vertraging gekomen. Laatste reden om gelukkig te zijn – de sfeer zat er goed in, met een geïmproviseerd feestje de laatste dag, na 70km riden. Zwaar en wild!

Niet makkelijk om zo’n organisatie rond te krijgen met de huidige crisis. Is er een moment geweest waarop je dacht dat het niet meer goed zou komen?

De structuur van het evenement en het opzetten ervan zorgen ervoor dat de crisis uiteindelijk maar weinig impact had. Om te slagen moesten we er gewoon al onze energie en tijd in investeren. Onze eerlijkheid en ons engagement maken dat de riders ons volgen en ook hun partners meebrengen. Om nu te zeggen dat we nooit onze twijfels hadden... Maar nogmaals, ik heb altijd gedacht dat de bal in ons kamp lag. En met onze onbuigzame wil en overtuiging slagen we erin anderen ook te overtuigen.

Blijkbaar was de communicatie een paar dagen verbroken. Was je dan echt helemaal alleen daar hoog in de bergen?

We konden ons er inderdaad al wel aan verwachten.

Maar dat soort dingen is echt niet het belangrijkste. We zouden dus ook nooit gekke dingen opofferen om koste

wat het kost communicatie te hebben. Jij past je aan aan het terrein en de omstandigheden, niet andersom.

Alleen op de wereld of toch bijna... in ieder geval, je kamp opslaan op een top van 7000m, recht tegenover de Daulhagiri, deze mythische 8000m van Nepal, was magisch voor ons allemaal.

Welke moment van jullie tocht heeft je het meest gestresseerd?

Je weet dat zolang de trip niet helemaal is afgelopen en iedereen gezond en wel weer thuis is, je in voortdurende stress zit. Maar het hoogtepunt van het avontuur is tot een bepaald hoogteverschil klimmen en je daar in de mooiste run mogelijk te gooien. Er zit dus ontzettend veel druk op wanneer je wacht op D-day en hoopt dat het weer je goedgezind is en niemand zich pijn doet.

Dit jaar was moeilijk, want een paar dagen voor onze aankomst was er erg laag op de berg sneeuw gevallen.

We wisten dus niet op welke hoogte we zouden kunnen vertrekken. Uiteindelijk zijn we vertrokken van op maar 4350m in plaats van 5100. De run was wel mooier dan wat we al ooit ervaren hebben. De besten hadden maar 30 minuten om de helling af te komen. Maar allemaal hebben ze hun lof geuit over het traject en de sequentie van de ride die echt uitzonderlijk waren. Uit de mond van riders die toch overal in de wereld komen, was dat toch een hele opsteker.

Het humanitaire deel van deze organisatie steunt op materiaal verkocht via opbod. Hebben jullie de gewenste drempel gehaald? Was het niet te moeilijk om huma-

nitaire ideeën te introduceren in het erg commerciële universum van de tweewielers?

De veiling loopt nog enkele weken, en we zouden een mooie som moeten halen die 100% zal worden ingezet voor humanitaire hulp. We hebben er vertrouwen in dat we op de juiste weg zijn.

Het idee van humanitaire hulp is onlosmakelijk verbonden met URGE Events. We zijn radicaal optimistisch, pragmatisch en willen ervoor gaan, al weten we dat we maar een druppel op een hete plaat zijn. Het is in ieder geval ondenkbaar voor ons dat we alleen maar ergens zouden langsgaan, van het terrein genieten, en dan weer weg. Dat is iets voor de vorige eeuw. De Urge events zijn bescheiden maar zeker een andere manier om avontuur en competitie te benaderen. Alleen al door geconfronteerd te worden met inwoners die dagelijkse zorgen hebben die ver van de onze verwijderd te zijn. Hun competitie en hun avontuur is vaak gewoonweg elke dag opnieuw proberen te overleven. Een soortgelijk evenement op poten zetten is dan wel het minste wat we kunnen doen, ook al stellen we ons altijd vragen en moeten we ook altijd alles in vraag blijven stellen.

Zijn er mensen die je zou willen bedanken na deze Urge Nepal 2010?

Ja, alle positieve mensen die vooruit keken, dit in tegenstelling tot de cynici die alleen maar naar hun eigen navel zitten staren. Met die eersten kan je echt vooruit, dingen opbouwen. Gelukkig komen we de hen rond die URGE evenementen veel tegen. Zo zijn we ondanks alles ons geloof in de mensheid nog niet kwijt.

ISSUE #10 - 31 /84

photo: Christophe Bortels

ISSUE #10 - 32 /84

STRONGER THAN DISEASE DAVID STEVENS Writer: Photography: web:

Grégory Albino Christophe Bortels & Jonathan Marchal www.muco.be

En tant que rider et journaliste, on est amené à rencontrer des tas de fortes personnalités sur des contests ou des events. Des gagnants, des perdants, des kids ou des seniors...

Parmi tous ces visages certains forcent l’admiration, et ce n’est pas spécialement sur les premières marches des podiums que se retrouvent les plus grands combattants. Car il y a des combats de l’ombre, des combats dont au premier regard on ne mesure pas l’ampleur. Nous avons rencontré David Stevens, et son histoire inspire le respect.

Bonjour David, peux-tu te présenter brièvement?

J’ai 35 ans, Bruxellois, Analyste programmeur de formation et actuellement employé temps plein pour le compte d’une société de consultance en informatique.

Mes passions, le snowboard et le VTT depuis peu.

Tu as souffert de la mucoviscidose, maladie extrêmement grave; décris-nous en quelques mots cette maladie afin d’éclairer nos lecteurs...

La mucoviscidose est une maladie génétique grave. Elle affecte principalement les voies respiratoires et le système digestif. On peut avoir l’un ou l’autre et bien souvent les deux. Dans mon cas, je suis touché par les deux !

Le mucus qui tapisse nos bronches est anormalement épais, ce qui provoque à plus ou moins court terme, des infections respiratoires et donc des lésions, qui à la longue provoquent une insuffisance respiratoire.

Je n’avais plus que 15% de capacité respiratoire. C’est ce qu’une personne en bonne santé utilise au repos.

Je devais dormir avec une bonbonne d’oxygène.

Mes lésions dans les poumons provoquaient des saignements plus ou moins graves.

J’avais une sonde dans l’estomac pour pouvoir me nourrir la nuit, car je ne pouvais plus m’alimenter normalement la journée.

J’avais des séances de kiné afin d’essayer d’évacuer les mucus épais, à raison de 3 fois par semaine. Et pour compléter le tableau, pas mal de séjours à l’hôpital pour des cures d’antibiotique par intraveineuse.

Tu as subi une opération particulièrement lourde: une transplantation des poumons: comment envisages-tu la vie depuis?

Vu mon état, il ne restait donc que la solution ultime, la greffe de poumons. A ce jour, cette maladie est incurable ! Je précise bien, que suite à la transplantation, les poumons ne sont plus touchés par la mucoviscidose, mais que le système digestif l’est toujours! Le pancréas étant touché, dans certains cas, on peut arriver à avoir du diabète et donc devoir s’injecter de l’insuline. C’est mon cas !

Après une greffe, on a deux solutions, soit on décide de vivre à 200% mais avec le risque de le faire à court terme. L’organisme étant plus fragile, on peut le payer cash ! Soit, comme moi, on a une vision à long terme et donc on décide de vivre sainement, sans trop d’excès !

A 120%, cela me semble un bon pourcentage...

Donc, je vis ma vie un peu au jour le jour mais tout en me disant que ça pourrait durer très longtemps...

Pour moi l’objectif était, après la greffe, de bosser, d’avoir une vie sociale «normale», de pouvoir voyager, faire du sport, faire la fête, glander de temps en temps, ne pas devoir dire quand on me demande ce que je fais dans le vie, «Ben je suis invalide car j’ai subi une greffe des poumons», mais bien pouvoir dire, «Je suis analyste programmeur, consultant et toi ?»

en plus je partais en 4ième, mon cœur battait à du 200 ! Arrivé à la fin j’étais heureux de ne pas être tombé, même si mon temps était médiocre. Les suivantes, ben j’étais presque grillé, surtout après la première côte de la deuxième spéciale... Mais j’ai tenu pour finir la journée.

Grâce à cette opération, te voilà sur un bike d’enduro en train d’arpenter les singletracks... Pourquoi avoir choisi cette discipline et comment l’as-tu connue?

Au début de l’année j’ai eu envie de faire un peu de sport mais ailleurs que dans une salle, j’en avais un peu marre d’être enfermé avec des gars bourrés aux hormones... fiers d’eux-mêmes et narcissiques. (Rires) Et donc me suis dit que le VTT serait une bonne solution, je me suis acheté un Xc dans une grande chaîne de sport bien connue ;-) puis j’ai commencé à chercher des infos sur le net. Je me suis vite rendu compte que j’avais envie d’un peu plus de fun, un peu à l’instar de ce que je fais en snowboard.

Du coup, j’ai vite acheté un cadre plus typé freeride/ enduro/dh. De là est partie l’envie. J’ai alors participé à ma première Just Ride It ( journée de descente libre) à Huy. C’était la toute première descente de ma vie! Je n’ai pas choisi la plus simple pour commencer! (rires) Je me suis éclaté au sens propre comme au figuré!

Puis j’ai fait celle de Namur, dans la boue, deuxième bonne école!

Et me voilà sur un enduro. J’ai toujours voulu participer à une compétition, depuis ma plus tendre jeunesse, mais cela m’était impossible physiquement.

Je peux vous dire qu’au départ de cette première spéciale de l’enduro de Rendeux, je n’en menais pas large,

Que voudrais-tu dire à toutes les personnes qui te liront et qui elles aussi souffrent d’une grave maladie?

Que la vie est belle, qu’elle est compliquée parfois mais qu’elle vaut vachement le coup...

Pensez aux dons d’organes ;-) Et surtout, ne jamais lâcher prise, que tôt ou tard, les combats paient... Tout est possible quand on le veut !

Faites comme moi, «au lieu de rêver votre vie, vivez vos rêves».

Petit mot de la fin, en découvrant l’enduro et les disciplines proches (dh, freeride, ...) j’ai trouvé un monde ouvert, un monde qui ne demande qu’à se faire plaisir.

Et ça c’est déjà grandiose!

Ce premier enduro a été pour moi comme un rêve, un rêve où je me suis fait mal certes, mais c’était tellement bon d’arriver à la fin ! La banane quoi.

Quels sont tes rêves les plus fous?

Mon premier rêve serait de trouver un job au Luxembourg et enfin pouvoir vivre avec ma chérie. Si jamais vous lisez ces lignes, vous RH et directeurs de sociétés prospères Luxembourgeoises, n’hésitez pas! (rires) Pour en revenir au VTT et l’enduro, comme je prends vraiment goût à cette discipline, mon souhait serait de participer à toutes les épreuves belges en 2010, 2 ou 3 épreuves en France, tel l’Enduro Semoy, Elsass enduro tour et pourquoi pas un Enduro Series ! L’ultime épreuve serait la Mega de l’Alpes d’Huez... tout ça avec un full suspendu car avec mon rigide, je ne tiendrai pas la distance.

Dans la foulée j’aimerais bien réaliser un court métrage, présentant mes disciplines (Enduro et Snowboard), histoire de montrer, en images, que le sport extrême est possible même après une greffe. Il faut sensibiliser aux dons d’organes, car on est en manque d’organes et que, j’en suis la preuve, çà marche!

infos: www.muco.be

« Au lieu de rêver votre vie, vivez vos rêves » ISSUE #10 - 33 /84

photo: Christophe Bortels

Als rider en journalist ontmoet je een goeie selectie sterke persoonlijkheden op contests of events. Winnaars, verliezers, kids, seniors... Tussen al deze figuren zijn er die bewondering afdwingen, en dan heb ik het niet per se over diegenen die op het bovenste trapje op het podium staan. Want er is ook de strijd in de coulissen, waar we op het eerste zicht de omvang niet van kunnen inschatten. We mochten David Stevens ontmoeten, en zijn verhaal dwingt respect af.

Dag David, kan je ons kort vertellen wie je bent?

Ik ben een 35-jarige Brusselaar, analist-programmeur van opleiding, en momenteel werk ik voltijds voor een informaticaconsultancy.

Mijn passies zijn snowboard en sinds kort ook VTT. Je lijdt aan mucoviscidose, een zeer ernstige ziekte; beschrijf in een paar woorden wat deze ziekte inhoudt zodat onze lezers ook mee zijn...

Mucoviscidose is een ernstige genetische ziekte. Ze tast voornamelijk de ademhalingswegen en het spijsverteringstelsel aan. Je kunt last hebben met een van de twee of met allebei. In mijn geval had ik ze allebei!

Het slijm dat onze longpijpen bedekt is uitzonderlijk dik, wat op korte of minder korte termijn voor infecties van de ademhalingswegen zorgt en dus voor laesies, die er op lange termijn voor zorgen dat je niet meer voldoende kunt ademhalen.

Ik had nog maar 15% ademcapaciteit over. Dat is wat iemand met een goede gezondheid gebruikt wanneer hij niets doet.

Ik moest slapen met een zuurstofmasker op.

De laesies in mijn longen zorgden voor bloedingen die soms minder erg en soms heel erg waren.

Ik had een sonde in mijn maag om me ’s nachts te voeden, want overdag kon ik niet normaal eten.

Ik had kinesitherapiesessies om te proberen het dikke slijm kwijt te raken, 3 keer per week. En om het plaatje helemaal af te maken, moest ik regelmatig in het ziekenhuis blijven voor intraveneuze antibioticakuren.

Ze hebben een zeer zware operatie uitgevoerd: een longtransplantatie: hoe sta je tegenwoordig in het leven?

ISSUE #10 - 34 /84

photo: Jonathan Marchal

Gezien mijn toestand was er nog maar één oplossing – een transplantatie.

Tot op de dag van vandaag is deze ziekte ongeneselijk!

Sinds de transplantatie zijn mijn longen dus niet meer aangetast door mucoviscidose, maar mijn spijsverteringsstelsel nog wel!

Omdat mijn pancreas getroffen is, ben ik diabeet geworden. Ik moet me dus elke dag inspuiten met insuline!

Na een transplantatie zijn er twee oplossingen – ofwel leef je aan 200%, maar met het risico het niet lang vol te houden. Omdat je organisme kwetsbaarder is, kan het zijn dat je hier de ultieme prijs voor moet betalen.

Ofwel kun je er, zoals ik, een langetermijnvisie op nahouden en dus beslissen gezond te leven, zonder al te veel excessen. Voor 120% leven, dat lijkt me een goed percentage...

Dus ik leef een beetje van dag tot dag, wetende dat het zo wel lang kan duren...

Na mijn transplantatie was het doel voor mij om te werken, een “normaal” sociaal leven te hebben, te kunnen reizen, sporten, feesten, van tijd tot tijd wat lanterfanten... Als men me vraagt wat ik doe, niet hoeven zeggen “Ik ben invalide want ik heb een longtransplantatie achter de rug”, maar kunnen zeggen, “ik ben analist-programmeur, consultant, en jij?”

Dankzij deze operatie mogen we je nu op een endurobike zien, in volle vaart op de singletracks...

Waarom heb je deze discipline gekozen en hoe ben je er op gekomen?

Aan het begin van het jaar had ik zin om iets van sport te doen, maar ergens anders dan in een fitnesscentrum.

Ik had er een beetje genoeg van opgesloten te zitten tussen de kerels die zich volspuiten met hormonen... en overlopen van de eigenliefde en het narcisme. (lacht) Zo kwam ik er dus op uit dat mountainbiken wel een goeie oplossing zou zijn, dus ik heb een Xc gekocht in een welbekende sportketen;-) en ben meteen op zoek gegaan naar informatie op het internet. Ik kwam er al snel achter dat ik wel zin had in wat meer fun, een beetje meer zoals wat ik doe op een snowboard.

Dus ik heb snel een kader gekocht dat beter was voor freeride/enduro/DH. Van toen af aan was ik echt gebeten. Ik heb net meegedaan aan mijn eerste Just Ride It (een dag voor free downhill) in Huy. Dat was de eerste downhill van mijn leven! Ik heb niet de eenvoudigste gekozen om mee te beginnen! (lacht) Ik ben zowel letterlijk als fi guurlijk uit mijn dak gegaan!

Daarna heb ik die van Namen gedaan, in de modder, een tweede goeie leerschool!

En nu zit ik dus op een enduro. Ik heb altijd al willen meedoen met een wedstrijd, al van toen ik jong was, maar fysiek was dat altijd onmogelijk.

Ik kan jullie zeggen dat vanaf die eerste special van de

enduro in Rendeux ik niet groot inzette, ik ging trouwens pas als 4de van start, want mijn hart sloeg 200!

Aan de fi nish was ik zo blij dat ik niet was gevallen, hoewel mijn tijd maar middelmatig was. Op de volgende was ik bijna toast, zeker na de eerste helling van de tweede special... Maar ik heb het tot het einde van de dag volgehouden :-) Wat zijn je wildste dromen?

Mijn grootste droom zou zijn dat ik een job vind in Luxemburg en eindelijk met mijn liefste kan samenwonen. Als u deze regels zou lezen, HR-ers en directeurs van succesvolle Luxemburgse bedrijven, aarzel niet !

Maar om terug te keren naar de mountainbike en de enduro – ik heb de smaak van deze discipline echt te pakken gekregen. Ik zou in 2010 het liefst van al meedoen aan alle wedstrijden in België, 2 of 3 wedstrijden in Frankrijk, zoals de Enduro Semoy, Elsass Enduro Tour en waarom niet een Enduro Series! De ultieme test zou de Mega van Alpes d’Huez zijn... allemaal met een full suspension, want mijn rigid zou die afstand niet volhouden.

Ergens in de toekomst zou ik ook graag een kortfi lm maken over mijn disciplines (enduro en snowboard) om in beelden te laten zien dat extreme sports mogelijk zijn na een transplantatie. Ook de orgaandonors moeten worden gesensibiliseerd, want er zijn altijd organen te kort. En ik ben het levende bewijs van wat een ongelofelijk effect een transplantatie kan hebben!

Wat zou je willen zeggen aan iedereen die dit leest en die ook aan een ernstige ziekte lijdt?

Dat het leven mooi is, dat het soms moeilijk is, maar dat het allemaal de moeite waard is...

Denk er dus aan orgaandonor te worden ;-) En vooral, nooit de moed laten zakken, want ooit krijg je iets terug voor al je strijd... Als je maar wil is alles mogelijk!

In plaats van over je leven te dromen, leef je dromen.

Misschien nog iets om af te sluiten...door enduro en aanverwante disciplines (DH, freeride,...) te ontdekken, heb ik een open wereld ontdekt, een die niets meer vraagt dan dat je je amuseert. En dat is ongelofelijk!

De eerste enduro was voor mijn als een droom, een droom die niet mals voor me is geweest, dat is zeker, maar het was zalig om aan de fi nish te komen! Echt grandioos...

Info: www.muco.be

photo: Vincent Rocher

photo: Christophe Bortels / rider: Nico Vink

ISSUE #10 - 36 /84

NISSAN DOWNHILL CUP 2010 ISSUE #10 - 37 /84

photo: Christophe Bortels / rider: CĂŠdric Moermans

ISSUE #10 - 38 /84

NISSAN DOWNHILL CUP Web: Writer: Photography:

www.nissan-downhillcup.be Christophe Bortels Christophe Bortels

C’est indéniablement une page qui se tourne dans l’histoire de la descente en Belgique. Après quasi une décennie de courses sous la houlette de 81bikesprogress – devenu par la suite United2Ride qui avait relancé en 2001 des compétitions de descente un peu sur le déclin en Belgique - puis deux ans de collaboration avec X-Free, celleci, société organisatrice d’événements sportifs, reprend cette année l’ensemble de l’organisation de la Coupe de Belgique.

de départ et d’arrivée -, ce qui garantira des résultats plus précis, fiables et un classement disponible plus rapidement. Voilà qui devrait donc éviter bien des débats et frustrations...

Un passage de témoin, surtout dicté par les impératifs familiaux et professionnels de plusieurs membres de l’asbl U2R combinés à une charge de travail sans cesse croissante, qui s’est fait dans la bonne entente entre les deux parties. Mais United2Ride n’est pas morte pour autant. L’association et ses membres se recentreront sur le club, continueront à organiser des JRI à l’intersaison et seront présents sur les courses armés notamment de leurs gueulophones pour, expliquent-ils, “mettre l’ambiance dans les bois et retrouver le plaisir et la passion”. La bande à Alexandre Bernier en profitera également, à n’en pas douter, pour porter un regard bienveillant, empreint de soulagement et sans doute un brin nostalgique sur son bébé qui a tant grandi.

Une autre nouveauté, qui reste à confirmer toutefois, pourrait concerner la détermination du classement général final. En effet, au terme des cinq épreuves, seuls les quatre meilleurs résultats pourraient être pris en compte pour le décompte final. Une règle que X-Free applique déjà pour ses courses de trail et qui permettrait aux riders de limiter les dégâts en cas de contre-performance ou de pouvoir manquer une course tout en assurant malgré tout le coup pour le classement général.

Mais que l’on se rassure, François Henrion et toute l’équipe de chez X-Free ne la joueront pas perso et déconnectés du terrain. Ils comptent bien s’entourer de consultants de choix – riders locaux et top pilotes belges, entre autres – pour l’amélioration et l’aménagement des pistes. Suggestions, idées et coups de main seront donc les bienvenus. Quoi qu’il en soit, 2010 sera la saison du renouveau à plus d’un titre !

Au rayon de ce qui ne change pas, tout d’abord, on retrouvera un format de course identique aux trois dernières épreuves de 2009 – des entraînements le premier jour, deux qualifs et une finale avec les 30 meilleurs le lendemain -, le village course, de quoi se nourrir et s’abreuver à foison, des caméras, le désormais traditionnel écran géant sur l’aire d’arrivée, un espace VIP, etc. Et bonne nouvelle pour les allergiques au pédalage, le pumptrack devrait également être à nouveau de la partie !

Premier changement, et il est de taille : le chronométrage sera dorénavant assuré par la société ChronoRace et se fera par transpondeur – une puce placée sur le vélo qui est détectée lors du franchissement des lignes

Ça devrait aussi pas mal bouger sur le plan des médias.

X-Free a en effet mis les petits plats dans les grands pour que les épreuves bénéficient d’un maximum de visibilité. Les super finales des courses de la Nissan Downhill Cup ainsi que des trois manches de la Nissan European Downhill Cup seront retransmises en direct à la télévision et sur Freecaster ! Des comptes-rendus de 26 minutes pour chaque course, eux aussi destinés à la télévision, seront également réalisés. Les canaux de diffusion ne sont pas encore tous connus, mais un partenariat a d’ores et déjà été conclu avec la chaîne Exqi Sport, disponible via Belgacom TV, pour les directs télévisés. D’autres chaînes ainsi que des télévisions locales belges et françaises pourraient également se joindre à la fête.

Enfin, concernant le déroulement proprement dit de la NDC, on retrouvera des valeurs sûres mais aussi quelques nouveautés. La saison débutera tôt et très fort puisque la première course aura lieu à la mi-avril sur la magnifique piste de Maboge (La Roche), tracée en quelques jours l’année passée et qui avait fait l’unanimité auprès des pilotes et du public. Elle devrait subir quelques aménagements et la passerelle au dessus de l’Ourthe sera reconstruite pour l’occasion, mais le saut qui s’y trouvait sera adapté. Ouf ! Un mois et demi après La Roche, les riders se retrouveront à Malmédy pour, si tout va bien, fouler de leurs crampons une toute nouvelle piste qui devrait être aménagée aux abords de la piste de 4X, sur le site de la Ferme Libert. Une trace qui, si le permis d’urbanisme rentré par le gestionnaire du site est accepté, s’annonce longue et très spectaculaire !

La piste ultra technique et raide de Huy, qui avait fait bien des dégâts ces dernières années, sera le théâtre de la troisième manche, au début du mois de juillet. La Nissan Downhill Cup marquera alors une longue pause jusqu’en septembre avant d’enchaîner les deux dernières courses, Bouillon et Namur, en l’espace de deux semaines ! Bouillon se déroulera à nouveau le samedi et bénéficiera de l’infrastructure du Grand Raid Godefroy. On y retrouvera bien évidemment le spectaculaire road gap de l’aire d’arrivée. Quant à la finale à Namur, son déroulement sera différent des autres manches : elle comptera également pour la Nissan European Downhill

Cup et en adoptera dès lors le format de course (voir ci-contre). Un tout gros week-end de ride en perspective, puisque la citadelle sera également prise d’assaut par les slopestylers du Wall Ride Tour !

NISSAN EUROPEAN DOWNHILL CUP Parallèlement à la Nissan Downhill Cup, X-Free proposera cette année une Coupe d’Europe de descente : la Nissan European Downhill Cup. Pour sa première édition, elle sera composée de trois manches : La Bresse (France) les 26 et 27 juin, Bardonecchia (Italie) les 7 et 8 août et enfin Namur, les 25 et 26 septembre, qui constituera également la finale de la Coupe de Belgique. Le format des week-ends de course sur cette Coupe d’Europe sera sensiblement différent de celui de la Nissan Downhill Cup : des reconnaissances à pied auront lieu dès le jeudi après-midi, les entraînements se dérouleront le vendredi ainsi que le samedi, qui accueillera dans l’après-midi une manche de classement qui comptera 300 partants au maximum. Celle-ci déterminera l’ordre de départ, du plus lent au plus rapide, de la première qualif du dimanche matin, au terme de laquelle les 100 meilleurs temps seront retenus pour la deuxième manche de qualifications du dimanche après-midi. Seuls les 20 pilotes les plus rapides de la qualif 2 pourront alors disputer la super finale !

S’il n’y aura pas de points UCI en jeu pour cette première édition, X-Free compte malgré tout sur la présence de pilotes de niveau mondial, avec des prize money à la hauteur de cette ambition. L’objectif affiché est aussi de faire découvrir aux riders belges des courses et des pistes d’une dimension supérieure. Un déplacement en car sur les manches française et italienne de la Nissan European Downhill Cup et des possibilités de logement à des tarifs démocratiques devraient ainsi être proposés.

Précisons enfin que X-Free a tendu la main aux organisateurs de la IXS European Downhill Cup pour un rapprochement entre les deux Coupes qui, s’il n’a pas pu voir le jour pour l’instant, pourrait, on l’espère, se concrétiser à l’avenir !

« X-Free compte malgré tout sur la présence de pilotes de niveau mondial » ISSUE #10 - 39 /84

photo: Christophe Bortels / rider: Dave Goris

photo: Christophe Bortels / rider: Kristof Lenssens

Er wordt zeker en vast een bladzijde omgeslagen in de geschiedenis van de downhill in België. De wedstrijden werden bijna een decennium lang georganiseerd door 81 bikesprogress (daarna werd dit United2Ride, dat in 2001 de downhill-wedstrijden die in België een beetje op hun retour waren, terug van onder het stof haalde).

Nu is het al twee jaar het sportevenementenbureau X-Free dat, net als dit jaar, de hele organisatie van de Cup van België onder zijn hoede neemt. Een vlekkeloze overgang die we vooral te danken hebben aan de familiale en toch professionele sfeer bij de vzw U2R. De organisatie wordt ieder jaar groter en zwaarder, maar dat wordt goed opgevangen door de beide partijen. Maar daarom is United2Ride nog niet dood verklaard. De vereniging en haar leden komen bij elkaar in de club, organiseren nog steeds JRI in het tussenseizoen en zullen nog steeds aanwezig zijn op de wedstrijden, gewapend met hun lawuitsprekers om, zo leggen ze uit, “wat sfeer in de bossen te brengen en plezier en passie uit te lokken”. De gang van Alexandre Bernier zal er ongetwijfeld ook van genieten. Zo kunnen ze hun kleine jongen die toch zo groot is geworden eens aan het werk zien, met een zucht van opluchting besluiten dat het goed gaat, en een traantje wegpinken van nostalgie.

Er verandert ook aardig wat bij de media. Geen moeite was X-Free te veel om de beproevingen zoveel mogelijk ruchtbaarheid te geven. De superfi nale van de Nissan Downhill Cup, net als drie rondes van de Nissan European Downhill Cup zullen live worden uitgezonden op televisie en op Freecaster! Er zullen van elke wedstrijd reportages worden gemaakt van 26 minuten lang, ook bedoeld voor de televisie. Welke zenders het materiaal zullen uitzenden is nog niet bekend, maar er werd al een partnership beklonken met de zender Exqi Sport, beschikbaar via Belgacom TV, die voor de live-verslaggeving zal zorgen. Ook andere zenders en Belgische en Franse lokale zenders kunnen meefeesten.

Maar we mogen gerust zijn : François Henrion en het hele X-Free-team zullen het terrein niet persoonlijk onder handen nemen. Ze laten zich omringen door een keur van experts – lokale riders en Belgische toppers – om de pistes perfect aan te leggen en te verbeteren. Suggesties, ideeën en een beetje hulp zijn dus altijd welkom. Waar we zeker van kunnen zijn is dat er in 2010 meer dan één titel van eigenaar zal veranderen!

Maar laten we eerst eens kijken naar wat er niet verandert. Het format van de wedstrijd is net hetzelfde als de drie laatste beproevingen van 2009 – de eerste dag training, de volgende dag twee kwalificatieronden en een fi nale met de 30 besten. En zoals altijd is er de dorpsrace, eten en drinken in overvloed, camera’s, het ondertussen traditioneel geworden reuzenscherm aan de ingang, een VIP-ruimte, enz. En goed nieuws voor wie allergisch is voor al dat gefiets – ook de pumptrack zou weer van de partij moeten zijn!

De eerste verandering is de lengte van de wedstrijd: van nu af aan is het ChonoRace die instaat voor het chronometriseren. Dit gebeurt met een transponder – een chip die op de fiets wordt geplaatst en die een signaal uitzendt zodra de fiets de fi nish overschrijdt.

Dit zorgt voor precieze, betrouwbare resultaten en ook het uiteindelijke klassement is zo sneller beschikbaar.

Een techniek die dus veel discussie en frustratie uit de wereld helpt...

ISSUE #10 - 40 /84

Een andere nieuwigheid – die echter nog bevestigd moet worden – gaat over de manier waarop het klassement van de algemene fi nale wordt bepaald. Na de vijf beproevingen zouden enkel de vier beste resultaten tellen voor de fi nale. Een regel die X-Free al toepast voor zijn trailwedstrijden. Zo krijgen de riders de kans de schade te beperken wanneer ze een tegenvaller hebben of wanneer ze een wedstrijd niet halen, zonder daarmee hun kans op de fi nale op te offeren.

Je zult zeker een aantal vaste waarden terugvinden in de algemene organisatie van de NDC, maar er zijn dus ook enkele nieuwigheden. Het seizoen gaat vroeg en krachtig van start, want de eerste wedstrijd is al voor half april op de schitterende piste van Maboge (La Roche).

De piste werd vorig jaar op een paar dagen aangelegd en kon op de unanieme bijval van de riders en het publiek rekenen. Er moesten een paar kleinigheden aan veranderd worden, en de doorgang boven de Ourthe zal voor de gelegenheid opnieuw worden opgebouwd, maar de jump die er de vorige keer was, wordt dit jaar aangepast.

Oef! Anderhalve maand na La Roche zien de riders elkaar weer terug in Malmédy om – als alles goed gaat – een gloednieuwe piste te testen. De piste wordt aangelegd in de buurt van de 4X-piste, op de site van Ferme Libert.

Als de vergunning die de manager heeft ingediend bij stedenbouw wordt aanvaard, wordt dit traject lang en spectaculair! De uiterst technische en snelle piste van Huy, die vorig jaar heel wat brokken heeft gemaakt, wordt het schouwtoneel van de derde ronde begin juli. De Nissan Downhill Cup is dan het laatste event voor een lange pauze tot in september. Dan mogen we ons weer laten gaan op twee wedstrijden, in Bouillon en Namen, en dat in slechts twee weken! Bouillon gaat opnieuw op een zaterdag door, en kan bogen op de infrastructuur van de Grand Raid Godefroy. Zo is de spectaculaire road gap aan de start er nog steeds. De fi nale in Namen wordt anders dan andere rondes: dit keer telt die ook voor de Nissan European Downhill Cup en neemt dus ook het format van deze wedstrijd over (zie hiernaast).

Een vet weekend vol rijplezier in het vooruitzicht, want ook de citadel wordt met storm genomen door de slopestylers van de Wall Ride Tour!

NISSAN EUROPEAN DOWNHILL CUP Parallel met de Nissan Downhill Cup biedt X-Free dit jaar de Nissan European Downhill Cup aan. Voor de eerste editie bestaat ze uit drie rondes: La Bresse (Frankrijk) op 26 en 27 juni, Bardonecchia (Italië) op 7 en 8 augustus en tot slot Namen op 25 en 26 september, die ook de fi nale is van de Belgische Cup. Het format van de wedstrijdweekends op deze European Cup zal stevig verschillen van dat van de Nissan Downhill Cup. Donderdagmiddag kunnen de riders de piste te voet verkennen, vrijdag en zaterdag kunnen ze trainen. Zaterdagmiddag gaat de kwalificeringsronde door, waaraan maximaal 300 deelnemers mogen deelnemen. Deze ronde bepaalt de vertrekvolgorde op de kwalificatieronde zondagochtend van de traagste tot de snelste.

Daarna worden de 100 beste tijden geselecteerd om door te gaan naar de tweede kwalificatieronde zondagmiddag.

Alleen de 20 snelste riders van kwalificatieronde 2 mogen zich dan naar de superfi nale reppen!

Er spelen op deze eerste editie geen UCI points. Toch rekent X-FREE op de aanwezigheid van riders van wereldklasse, met geldprijzen die deze ambitie waard zijn. Het doel is ook om de Belgische riders dit soort wedstrijden en pistes van superieure kwaliteit te laten ontdekken. In het aanbod zitten waarschijnlijk, zoals andere jaren, ook het vervoer per bus naar de Franse en Italiaanse rondes van de Nissan European Downhill Cup en de mogelijkheid om aan democratische prijzen te overnachten.

Tot slot willen we nog opmerken dat de X-Free de organisatoren van de IXS European Downhill Cup van dichtbij hebben begeleid, voor een zo groot mogelijke toenadering tussen de twee Cups, die misschien niet vandaag, maar – laten we hopen – in de toekomst werkelijkheid wordt!

“ Toch rekent X-FREE op de aanwezigheid van riders van wereldklasse ”

ISSUE #10 - 42 /84

ISSUE #10 - 43 /84

photo: Chris Saunders

ISSUE #10 - 44 /84

Dans le grand monde du petit vélo, nous assistons depuis quelques mois à une véritable déferlante de web-edits plus ou moins longues, bien lissées ou carrément punks…

De ce nuage vidéo ressortent bien évidemment de nouveaux noms et de nouveaux styles. Un des noms qui nous ont marqués ces derniers mois est celui de Chris Zeppieri, 20 ans, nouvelle recrue de chez The Take et co-fondateur du collectif AOTC avec son pote CB Coombs. Etudiant en Art, pro-rider, artiste-plastique-video-designer… Une personnalité amoureuse de son casque, complexe et haute en couleur, dont vous entendrez encore beaucoup parler cette année. En attendant, LS lui a dit bonjour !

In het kleine bikerswereldje merken we de laatste paar maanden een ware tsunami van lange of minder lange web-edits, mooi afgelikt of net punk...Deze videowolk geeft aanleiding tot nieuwe namen en nieuwe stijlen. Een van de namen die ons deze maanden is bijgebleven is die van Chris Zeppieri, 20. Hij is net aangekomen bij The Take en is mede-oprichter van het collectief AOTC, samen met zijn vriend CB Coombs. Student aan de kunstacademie, prof-rider, plastisch-kunstenaar-video-maker-designer... Iemand die getrouwd is met zijn helm, complex, bontgekleurd. Dit zal vast niet het laatste zijn dat je dit jaar van hem hoort. In afwachting slaat LS met hem een praatje!

ISSUE #10 - 45 /84

photo: Chris Saunders

photo: CB Coombs

photo: Chris Zeppieri

photo: Chris Zeppieri

ISSUE #10 - 46 /84

photo: Chris Zeppieri

INTERVIEW IN

CHRIS ZEPPIERI CH Tu es l’un des jeu jeunes riders de plus en plus présents devais te décrire en quelques lignes, sur le web, si tu de que dirais-tu?

Je pense que l’image q que j’ai de moi sur Internet est assez précise. Je suis plutôt iinsouciant, j’aime parler pour ne rien dire de temps en temp temps mais le plus important: j’aime m’amuser ’ ett toute t t ma vie i tourne autour de ça.

Que pourrait écrire ta mère à ton sujet?

Eh bien, je pense que ma mère aime la façon dont je vis ma vie dans la plupart des cas mais je sais qu’elle a un petit souci avec le fait que je ride... Elle est un peu plus heureuse depuis que j’ai commencé à porter un casque tout le temps mais je sais qu’elle préfèrerait me voir dessiner des plans de maisons plutôt que de me voir faire des tricks. Mais elle et mon père me supportent à fond, donc tout va bien!

On parle de plus en plus de toi sur des sites américains et un petit peu sur quelques sites européens. Viens-tu parfois en Europe? As-tu essayé quelques spots? Quand passeras-tu manger quelques gaufres en Belgique?

L’industrie du BMX en Amérique est plutôt petite. Si tu publies une vidéo sur un site en quelques minutes elle sera sur tous les autres ! C’est dingue de penser que mes edits ont fait le tour du monde jusque sur les sites européens... J’ai voyagé en Europe avec ma famille et des amis pour les vacances mais jamais avec mon bike.

J’adorerais rider sur des spots partout sur votre continent. Les villes ont beaucoup plus d’histoire que toutes celles d’Amérique, c’est un énorme héritage. Et il s’avère que j’aime les gaufres donc il faudra absolument que je vienne en Belgique pour y goûter LA vraie gaufre, l’unique.

Tu rides depuis à peine 6 ans et tu as déjà atteint un niveau élevé. Tu es maintenant pro-rider pour «The Take». Comment as-tu appris le BMX, comment l’as-tu approché?

Quand j’étais plus jeune, j’étais vraiment à fond dans le skateboard. Beaucoup de mes amis roulaient en BMX, donc j’ai commencé aussi. Débuter un an ou deux après eux était une bonne chose car je voulais absolument les rattraper le plus vite possible. Le reste est venu avec la motivation je pense. Rencontrer de nouvelles personnes, rider sur de nouveaux spots, regarder plein de vidéos et lire des magazines m’ont vraiment influencé pour les tricks que je voulais apprendre. À présent c’est toujours irréel, je reçois un bike gratuitement et je dois aller faire quelques sortes de trips pendant qu’on me filme... C’est un rêve devenu réalité!

Comment définirais-tu ton style?

Je pense que c’est plus un style technique qu’autre chose. Quand j’y pense, faire des tricks énormes et aller vite, c’est un truc de malade. Je n’ai juste jamais fait ça, ce n’est pas mon style. J’essaye de faire des choses que les autres personnes ne font pas beaucoup, des figures moins populaires. Ou si elles le sont, les faire sur différents spots et voilà le travail!

Tu rides pour «The Take», comment est-ce de collaborer avec une marque indépendante avec un esprit underground? Penses-tu qu’il y ait une différence avec les autres grosses marques? Le ressens-tu quand tu rencontres d’autres riders?

Les 7 derniers mois ont été géniaux avec The Take. Je discute de plus en plus avec le team manager Alex Bermudez et le propriétaire Mike Erb afin d’apporter du neuf sur les produits et les idées étaient bonnes! Je

roulais sur FBM (qui est la maison mère de The Take) quand j’ai commencé à rider ; je connaissais donc leur histoire. C’est ce qui me rendait fou à l’idée de travailler avec eux, ces gars sont les meilleurs! Quand je rencontre d’autres riders, on me pose systématiquement des questions sur mon bike. Il est assez spécial... mais je leur réponds toujours et j’essaye d’être sympa avec les plus jeunes des parks et spots. Je n’ai aucune raison d’être un salaud avec des jeunes qui essayent d’apprendre à rider, on doit les encourager!

Explique-nous ce qu’est le concept AOTC, qui est derrière ce projet? Pourquoi? Comment?

AOTC était juste une idée émise par mon bon ami CB Coombs et moi : faire une vidéo avec tous nos amis.

Maintenant quand je regarde cette vidéo, avec du recul, j’ai du mal à croire que nous l’avons faite et je suis si content de la manière dont elle est sortie. AOTC sera de retour en 2010, il faut juste attendre, on va faire d’énormes trucs cette année et nous avons en projet de mettre des jeunes sous les feux des projecteurs. Faites attention à ce que vont faire Zac Cooke, Brett Silva, Ian Bresnahan et Dylan Bresnahan en 2010.

Tu es un sérial blogger (bikes, meufs, art...). Est-ce que pour t’exprimer, Internet est un moyen important?

Qu’est-ce qu’il vous apporte dans la vie de tous les jours?

Je pense définitivement qu’Internet est extrêmement important pour m’exprimer. J’adore Internet, c’est dingue de penser que des gens peuvent vivre sans ça. C’est le moyen le plus rapide pour échanger des informations, je ne dirais pas que j’en dépends, je dirais plutôt que j’aime toujours rester à la pointe et me rendre la vie plus facile. Tous les jours, je regarde des tas de sites de design, des news sur le BMX ou encore des stores en ligne pour faire des achats. J’ai aussi plus ou moins décidé que je ne communiquerai plus que par email. Parler à des gens par téléphone c’est génial mais quand il faut donner des informations comme des noms, des dates et des numéros de téléphone (...), je ne peux pas comprendre comme les gens peuvent vivre sans ça, ou vérifier ça seulement ou deux fois par mois.

Tu es un étudiant en art, quel est ton point fort?

J’ai commencé en faisant des animations mais plus tard, je me suis totalement concentré sur les sculptures mécaniques. Créer des machines ou des objets qui fonctionnent et que les gens peuvent utiliser me fascine. Je me vois bien travailler là-dedans pendant longtemps!

J’ai découvert ton site web ( www.chriszep.com ), tu sembles être un très bon artiste ayant plusieurs disciplines. Vidéo, dessins, installations, design... J’aime beaucoup tes recherches personnelles, vos vidéos et votre installation (abstract randomizer).

Je suis content que tu aies croisé la route de mon site!

Je dois demander à mes visiteurs de me soutenir jusqu’au prochain mois jusqu’à ce que je le mette à jour. J’ai travaillé sur un bon nombre de nouvelles choses que j’y mettrai bientôt!

Tes vidéos m’ont fait penser à PEZ ou quelque chose comme les premiers travaux de Michel Gondry. Il y a beaucoup d’humour et de poésie dans tes films, et aussi un grand savoir-faire maison. Quand as-tu commencé ces projets et quelles ont été tes influences?

Où as-tu trouvé l’inspiration pour un projet comme ‘Duckling’ ?

C’est marrant que tu dises ça, PEZ est un de mes ani-

mateurs favoris. Je garde un bon nombre de fichiers sur mon bureau tout le temps et ça fait parfois fleurir mes idées. Des choses de ma vie, mon lien d’environnement avec des objets et le prochain truc que je sais c’est que j’ai l’idée sur papier pour une nouvelle pièce.

Quand pourrons-nous voir plus d’installations comme «Abstract Randomizer», un chouette travail entre la sculpture et le design graphique? Pourrais-tu créer un random entre la peinture et la sculpture pour «The Take»?

Je travaille actuellement sur quelques nouveaux projets dans des idées similaires à ‘Abstract Randomizer’, des nouvelles machines qui sont en train de faire une nouvelle pièce d’art. Regarde sur www.chriszep.com/blog pour les nouveautés sur mon site de travaux actuel.

L’année passée, on a commencé à voir de plus en plus de longues vidéos ou de trucs web avec une approche complètement différente que les films classiques sur le BMX. Je pense notamment au travail de Joe Simon pour Mutiny ou un bon nombre de vidéos Sunday… Maintenant, il y a une réelle recherche, composition, photographie, postproduction, caméra (8mm, Canon 5D, …).

Penses-tu que tu pourrais y apporter autre chose? Ne penses-tu pas à un mix entre l’art et le BMX? Je suis ravi de voir la récente amélioration de la qualité des vidéos. Joe Simon est dans le rang des meilleures producteurs BMX, il pourrait faire un rendu génial sur les 10 dernières années.. J’adore la manière dont évoluent les webs edit et les dvds. Je dirais aussi que je fais des bonnes vieilles vidéos « hardcore », tu n’as pas besoin d’être le meilleur cameraman avec le meilleur équipement pour faire de bonnes vidéos. Avec mes vidéos, j’essaye de faire un bon mix entre les deux.

Qu’est-ce que tu penses des vidéos «punk »comme la nouvelle assez connue Banned Edit?

Je pense que les edits de Banned sont géniales! Au niveau musical, je n’écoute pas vraiment du punk rock mais ces gars sont définitivement déchirés et savent s’amuser… J’aime aussi beaucoup Act Like You Know / Hood Antics edits, ces gars déchirent tout!

Ton dernier mot?

Premièrement, j’aimerais remercier mes parents et ma famille pour avoir toujours été là et m’avoir supporté dans tout ce que j’ai entrepris. Secundo, j’aimerais remercier CB Coombs d’être mon meilleur ami et de m’avoir aidé à monter AOTC. Je voudrais aussi remercier tous mes amis avec qui je ride et je sors régulièrement, Dan McAllister, Craig Passero, Jody and Christine du Timeless BMX pour m’avoir toujours aidé en tout et avoir gardé mon attitude à l’œil haha. Je remercie également ma copine Nicole d’être géniale… Adam22 du The Come Up, tous les gars de OSS, le B Club, TJD, The Take, FBM, merci à vous tous les gars pour votre aide!

Et merci à Landscape pour cette opportunité! BEST FUCKING RIDERS EVER.

« j’aime les gauffres »

ISSUE #10 - 47 /84

Je bent een van de riders die het zichtbaarst is op het web. Als je je in een paar regels mocht omschrijven, wat zou je zeggen?

Ik denk dat het beeld van mij op internet tamelijk precies is. Ik ben eerder zorgeloos, ik hou wel van oeverloos geklets van tijd tot tijd, maar het belangrijkste: ik amuseer me graag en daar draait mijn hele leven om.

Wat zou je moeder over je zeggen?

Wel, ik denk dat mijn moeder over het algemeen wel houdt van de manier waarop ik mijn leven leid, maar ik weet dat ze een probleempje heeft met het feit dat ik ride... Ze is er al wat blijer mee nu ik altijd een helm op heb, maar ik weet dat ze me liever plannen voor huizen zou zien tekenen in plaats van mijn tricks te zien doen. Maar mijn vader staat er volledig achter, dus alles is in orde!

Er wordt meer en meer over jou gepraat op Amerikaanse sites, en een beetje op Europese sites. Ben je soms in Europa? Heb je een paar spots uitgeprobeerd?

Wanneer kom je eens wafels eten in België?

De BMX-sector in de Verenigde Staten is aan de kleine kant. Als je een video op het internet zet, weet een paar minuten later iedereen het! Geschift om te denken dat mijn edits de hele wereld rondgaan, tot op Europese sites... Ik ben met mijn familie in Europa geweest, en met vrienden op vakantie, maar nooit met mijn bike. Ik zou dolgraag op spots komen rijden overal in Europa! De steden hebben meer geschiedenis dan de Amerikaanse, jullie hebben echt een ontzettend erfgoed. En het moet nu net lukken dat ik wafels heerlijk vind. Ik zal dus echt eens naar België moeten komen om de Enige, Echte wafel te proberen.

Je rijdt nog maar 6 jaar en je hebt al een hoog niveau, je bent op dit moment prof-rider voor “The Take”. Hoe heb je BMX geleerd, hoe ben je eraan begonnen?

Toen ik jonger was, was ik echt verslingerd aan skateboarden. Veel van mijn vrienden BMX-ten, dus zo ben ik ook begonnen. Een jaar of twee na hen beginnen was een goeie zaak, want ik wilde hen absoluut zo snel mogelijk inhalen. De rest is gewoon mijn motivatie denk ik. Nieuwe mensen leren kennen, op nieuwe spots riden, veel video’s bekijken en magazines lezen hebben me echt beïnvloed voor de tricks die ik wilde leren.

Ik vind het nu zelfs een beetje irreëel soms, ik krijg een bike, gratis, en al wat ik hoef te doen is er een paar keer mee springen terwijl ze me fi lmen... Een droom die werkelijkheid is geworden!

Hoe zou je je stijl omschrijven?

Ik denk dat mijn stijl eerder technisch is. Als ik er zo over nadenk, gigantische tricks doen en snel gaan, dat is echt ziek. Dat soort dingen heb ik nooit gedaan, dat is niet echt mijn stijl. Ik probeer dingen te doen die anderen niet zo vaak doen, minder populaire fi guren.

Of als ze wel populair zijn, doe ik ze gewoon op andere spots, en ziezo!

Je rijdt voor The Take. Hoe is het om samen te werken met een independent merk met een sterke undergroundspirit? Denk je dat er een verschil is met andere grote merken? Voel je dat wanneer je andere riders ontmoet?

Deze laatste 7 maanden waren echt schitterend met The Take. Ik bespreek steeds vaker dingen met de team manager Alex Bermudez en de eigenaar Mike Erb om

ISSUE #10 - 48 /84

nieuwe input te leveren over de producten, en er zaten goeie ideeën bij! Ik reed op een FBM (het moederhuis van The Take) toen ik net begon, dus ik ken hun geschiedenis. Ik wist niet wat ik hoorde toen ik met hen mocht werken, die kerels zijn de besten! Als ik andere riders ontmoet, stellen ze me systematisch vragen over mijn bike. Hij is tamelijk speciaal...Maar ik antwoord altijd en ik probeer op een leuke manier om te gaan met de jongsten in de parks en spots. Ik heb echt geen enkele reden om me als een eikel te gedragen met jongeren die proberen riden, ik moet hen net aanmoedigen!

Leg ons eens uit wat het concept AOTC is, wie er achter dit project schuilgaat? Waarom? Hoe? AOTC was gewoon een idee van mijn goeie vriend CB Coombs en mij. We wilden een video maken met onze vrienden. Nu ik die video nog eens bekijk, met een beetje afstand, kan ik maar moeilijk geloven dat wij hem hebben gemaakt. Ik ben echt blij met de manier waarop hij er is uitgekomen. AOTC komt terug in 2010, nog een beetje geduld. We doen echt reusachtige dingen dit jaar en we zijn van plan ook jonge riders onder de spotlights te brengen. Let maar goed op Zac Cooke, Brett Silva, Ian Bresnahan en Dylan Bresnahan in 2010.

Je bent een serial blogger (bikes, vrouwen, kunst...).

Is het internet een belangrijke uitlaatklep voor je?

Hoe ga je ermee om op dagelijkse basis?

Het internet is inderdaad een heel belangrijke uitlaatklep. Ik ben dol op het internet. Het is gewoon te gek om te bedenken dat er mensen zijn die zonder kunnen.

Het is de snelste manier om informatie uit te wisselen.

Ik zou niet willen zeggen dat ik er afhankelijk van ben, maar ik blijf graag op de hoogte en het maakt mijn leven gemakkelijker. Elke dag kijk ik naar massa’s sites over design, BMX-news of online stores om dingen te kopen. Ik heb ook min of meer besloten dat ik alleen nog communiceer via e-mail. Met mensen telefoneren is geweldig, maar als je informatie moet geven zoals namen, data en telefoonnummers (...), begrijp ik niet hoe sommige mensen het zonder doen, of hoe ze hun mails maar eens of twee keer per maand kunnen checken.

Je zit aan de kunstacademie. Wat is je sterke punt?

Ik ben begonnen met animatie, maar later heb ik me op mechanische sculpturen gesmeten. Machines of iets maken dat werkt en dat mensen kunnen gebruiken, dat fascineert me mateloos. In de verre toekomst zie ik me daar wel in werken!

Ik heb je website ontdekt (www.chriszep.com). Je lijkt een goeie kunstenaar in verschillende disciplines.

Video’s, tekeningen, installaties, design... Ik hou erg van je persoonlijke onderzoekingen, je video’s en je installatie (abstract randomizer).

Het is leuk dat je dat aanhaalt, PEZ PEZ is een van mijn favoriete animatoren. n. Ik heb altijd alti d een hele hoop mappen op mijn bureaublad ad staan waar ik inspiratie uit haal. Er gebeurt iets in mijn le leven, ven, ik zie een voorwerp en voor ik het weet staatt er iets ets op papier.

Wanneer kunnen we je installatie zien zoals “Abstract Randomizer”, een leuk werk tussen sculptuur en graphic design? Zou je een random kunnen maken tussen schilderkunst en sculptuur voor The Take? (...)

Op dit moment werk ik aan nieuwe projecten met soortgelijke ideeën als in ‘Abstract Randomizer’, machines die een nieuw kunstwerk zijn aan het maken.

Kijk op www.chriszep.com/blog voor nieuws over mijn laatste werk.

Vorig jaar zag je meer en meer lange video’s of web tricks met een compleet andere aanpak dan de klassieke BMX-fi lms. Zo denk ik bijvoorbeeld aan het werk van Joe Simon voor Mutiny, of een groep video’s van Sunday... Nu gaan mensen echt op zoek naar nieuwe dingen, compositie, fotografie, postproductie, camera (8mm, Canon 5D),...) Denk je dat je er iets aan zou kunnen toevoegen? Denk je niet aan een mix tussen kunst en BMX? Ik ben blij met de recente verbetering in de kwaliteit van de video’s. Joe Simon is een van de beste BMXproducers, hij zou een (...) geniaal kunnen maken. Ik hou van de kwaliteit van zijn webvideo’s en DVDs. Ik maak ook goeie ouwe hardcore video’s. Je moet niet noodzakelijk de beste fi lmer zijn met het beste materiaal om goeie video’s te maken. Met mijn video’s probeer ik een goeie mix te bewaren tussen de twee.

Wat denk je van punkvideo’s zoals de redelijk bekende van Banned Edit?

De edits van Banned zijn de max! Ik luister niet echt naar punk rock, maar die kerels amuseren zich duidelijk te pletter! Ik hou ook van de Act Like You Know / Hood Antics edits, die kerels slaan echt alles.

Je laatste woorden?

Ik zou eerst en vooral mijn ouders en mijn familie willen bedanken om er altijd voor me te zijn en me te steunen in alles wat ik doe. Secondo, ik wil graag CB Coombs bedanken om mijn beste vriend te zijn en me te helpen met (...). Ik wil ook mijn andere vrienden bedanken met wie ik ga riden en uitga, Dan McAllister, Craig Passero, Jody en Christine van Timeless BMX om me altijd te hebben geholpen en mijn attitude een beetje in de gaten te houden, hahaha. Ik wil ook mijn vriendin Nicole bedanken om gewoon schitterend te zijn... Adam22 van The Come Up, alle kerels van OSS, de B Club, TJD, The Take, FBM, dank je allemaal voor jullie hulp! En bedankt aan Landscape voor deze gelegenheid! BEST FUCKING RIDERS EVER.

Ik ben blij dat je mijn site hebt gevonden! Ik hoop dat mijn bezoekers nog even geduld hebben tot volgende maand, want pas dan kan ik hem opnieuw updaten.

Ik heb aan heel wat nieuwe dingen gewerkt en die zet ik er binnenkort op!

Je video’s doen me denken aan PEZ of aan de eerste werken van Michel Gondry. Er zit veel humor en poëzie in je fi lms, en veel skill. Wanneer ben je met deze projecten begonnen en wie zijn je invloeden? Waar heb je je inspiratie gehaald voor een project zoals ‘Duckling’?

« dat ik wafels heerlijk vind. »

photo: Freddy Bermond

ISSUE #10 - 50 /84

Avoir une interview d’Antony Lille, c’est un peu comme chercher le Soldat Ryan… Mais où est-il, est-il vivant, un peu cassé ou mort ? Mais dans quel hôpital ce garçon prendil encore du bon temps ? Tout le monde connaît Antony par son style bien particulier délicat comme un éléphant faisant une chorégraphie aérienne avec des ailes de papillon dans un magasin de porcelaine. Tu vois le mur là-bas ? Je vais me jeter dessus… Tu vois la voisine trois étages en bas ? Dans deux minutes j’atterris sur sa table en manual. Un style épuré, violent et maîtrisé. Pour ce LS#10, on prend le dos de notre petite cuillère pour casser la petite coquille autour d’Anto et de tout savoir sur lui, sa vie, son bike, ses accidents et sa nouvelle collaboration avec BSD. A vos marques, prêts !

Gappez moi ce mur !

Antony Lille interviewen is een beetje als Private Ryan zoeken...Waar is hij toch, leeft hij nog, hangt hij nog maar half aaneen of is hij dood? En in welk ziekenhuis zit hij dit keer weer? Iedereen kent Antony omwille van zijn zeer typische, subtiele stijl, een beetje als een olifant die een luchtballet doet met vlindervleugels in een porseleinwinkel. Zie je die muur daar? Daar ga ik me tegenaan gooien...Zie je de buurvrouw drie verdiepingen lager? Binnen twee minuten land ik op haar keukentafel in manual. Zijn stijl is uitgepuurd, gewelddadig en beheerst. Voor deze LS#10 nemen we ons lepeltje om eens op de schaal rond Anto te tikken en alles over hem te weten te komen, zijn leven, zijn bike, zijn ongelukken en zijn nieuwe samenwerking met BSD. Op je plaatsen...klaar! Let me gap this wall!

ISSUE #10 - 51 /84

photos: Freddy Bermond

ISSUE #10 - 52 /84

INTERVIEW

ANTONY LILLE Salut Antony, bien remis de toutes tes dernières casses ?

Raconte-nous un peu tes derniers bobos qui t’ont mis en vacances depuis un petit temps côté deux roues.

Au final ce n’est pas du tout fini... Je me suis fait une petite luxation de la cheville il n’y a pas longtemps, du coup plaque, vis, ligament niqué... Je ne remonterai sur le vélo que dans un bon moment. Encore et toujours un peu d’attente pour moi...

mauvais anglais que j’arrive pas trop à développer la chose. Toujours pas de contest en vue ni de tricks, peutêtre essayer de vraiment plus bouger et de me refaire une bonne condition physique pour arrêter de me niquer tout le temps!

À défaut des podiums en contest, t’as reçu un trophée à l’hôpital ?

Que dalle, ils ne m’ont rien filé ces connards!

Ton plus grand moment d’autosatisfaction ?

Aucune idée je ne sais vraiment pas quoi répondre.

Les gaps et les tricks en chaise roulante ça donne quoi ?

Ils t’en ont fabriqué une spéciale chez BSD ?

En fait j’ai des béquilles donc tout va bien!

En parlant de BSD, parle-nous un peu de ta nouvelle collaboration avec eux. Vont-ils également te construire un cadre taillé direct dans un block d’acier comme ton mirror chez Superstar ?

En fait ça fait un moment maintenant que Grant (boss de BSD) me file des pièces ça fait que j’en ai un peu plus... Ils vont en effet me construire un cadre mais j’espère pas en fonte...

Après avoir revu des photos et des vidéos de tes différentes sessions, faut bien avouer que tu as un style bien à toi. Alors que la tendance actuelle serait de tricoter le plus possible, j’ai bien envie de dire qu’avec toi la philosophie est plus « simplicité, efficacité, plus haut, plus long et toujours plus dangereux… ». Me trompe-je ? Comment définirais-tu le style d’Antony Lille ? Oui, tu peux à la troisième personne comme Alain Delon si tu veux.

Simple à réaliser pour moi c’est plus plaisant je trouve, moins prise de tête... Les bus, les whips et tous ces trucs m’attirent un peu moins parce que j’ai du mal à apprendre ce genre de choses du coup je n’ai pas trop envie et je n’ai pas trop le temps. Mais ça me plait à voir... Le “toujours plus dangereux” je ne pense pas, je roule les spots qui passent devant moi, comme tout le monde je pense....

Comment vois-tu ton retour sur les pédales ? Des nouveaux objectifs ? Des nouvelles envies de tricks ? Des nouveaux sponsors ? Des contests en vue ? Un podium aux Worlds ? Une Banner Edit en concours de folie avec Colt Fake ?… Comment sera 2010 ?

Ben il me tarde mais ça va être long ! Je n’en ai pas trop profité depuis ma dernière blessure et je suis impatient de reprendre mais il ne faut pas trop que j’y pense...

Sinon il y a plein d’objectifs; la collaboration avec BSD va grandir je pense, j’aimerais bien participer plus à la marque! C’est juste un peu compliqué à cause de mon

On va tester ta créativité de jeune artiste. Passons à l’interview ‘» ET SI.. « J’essaye, ça va être dur je n’ai pas trop de connaissances en art...

Comment verrais-tu le monde si :

Ta plus grosse frayeur en bike ?

Dernièrement le pied en travers c’est vraiment étrange.

Tu es adepte de la bonne chute, la belle qui fait mal et en beauté, mais tu roules toujours sans protection…

Explique-nous ton choix.

Aucune idée, parce que même si j’avais des protecs je les perdrais je pense, je ne les mettrais qu’une fois...

Est-ce que Madame Antony Lille et Maman Antony Lille sont vraiment d’accord avec cela ?

Haha, je ne pense pas mais c’est comme ça!!

La personne que tu admires le plus dans le bmx, celle à qui tu dois tes premières influences et ta détermination à rider ?

Je dirais tous mes potes en général, je les admire, ce sont eux qui me font avancer...

Et dans la vie de tous les jours ?

Pareil les relations en général, les rencontres…

Tu nous à confié que tu étais étudiant à l’Académie.

Quelle est ta discipline de prédilection ? Un projet spécifique pour l’instant ?

Ouais je suis aux beaux arts de Toulouse, c’est plutôt pas mal, on s’amuse bien là-bas... Je n’ai pas réellement de discipline de prédilection, plus des envies qui changent, du coup je touche à tout. Puis on a pas mal de matos dans l’école c’est vraiment bien... et je pense que se cantonner à une seule discipline c’est vraiment chiant, enfin je parle pour moi. Je n’ai pas envie de m’ennuyer donc je me balade un peu partout: vidéo photo, dessin, peinture, volume, installation, son... et le reste, je m’amuse vraiment bien!

Ride et Art, tu vois ça comment ? L’un peut-il influencer l’autre ?

Ben ouais au final, c’est le même niveau de création...

En street surtout; tu t’adaptes, tu crées...

L’Art influence-t-il ta vie ou ta vie influence-t-elle ton Art ?

Trop philosophique pour moi cette question...

Et si Dan Flavin faisait du tuning ?

Je ne sais pas qui est ce mec mais je sais ce que c’est que le tuning...

Et si Banksy travaillait à l’aménagement public ?

Je sais qui est Banksy mais l’aménagement public par contre on s’en fout...

Et si Terry Richardson était prêtre ?

Je n’aime pas les prêtres Et si Claes Oldenburg mesurait 4m de haut ?

Il serait plutôt grand Et si Dali était réalisateur porno ?

Haa là par contre on rigolerait bien...

Et si Anish Kapoor était décorateur d’intérieur ?

Ce serait crados mais pas mal Et si Warhol était responsable de supermarché ?

On aurait tous des petites statues de Warhol chez nous...

Merde, en plus il est plutôt moche...

Et si Zaha Hadit jouait à la pâtissière ?

J’aime bien les pâtisseries mais je ne sais pas qui est cette fille...

Et si Trevor Brown était instituteur ?

Aucune idée là!!

Et si Ellsworth Kelly était opticien ?

Mais je ne connais pas tous ces gens, je vais me renseigner pour savoir qui ils sont quand même...

Merci Antoni, un dernier mot ?

Merci tout le monde! Merci la vie !

« le pied en travers c’est vraiment étrange. » ISSUE #10 - 53 /84

photo: Freddy Bermond

Dag Antony, goed hersteld van je laatste breuken?

Vertel ons eens van je laatste pijntjes die je verplicht op vakantie hebben gestuurd voor een tijd.

Eigenlijk ben ik niet hersteld...ik heb nog niet zo lang geleden mijn enkel verstuikt, in het gips, een pin erin, mijn ligament naar de kloten... Nog even wachten voor ik weer op een fiets klim. Ik zal dus nog een beetje geduld moeten hebben...

graag meer betrokken worden bij het merk! Het is alleen een beetje ingewikkeld door mijn slechte Engels, zodat ik er niet echt in slaag iets te ontwikkelen. Ik heb nog altijd niet echt hoop op wedstrijden en tricks voorlopig. Misschien moet ik proberen om eens wat meer te bewegen en ervoor te zorgen dat ik weer in conditie geraak, en ophouden met mezelf de hele tijd de vernieling in te helpen!

Behalve op de wedstrijdpodia, heb je in het ziekenhuis een trofee gekregen?

Dedju, ze hebben me niks gegeven, de smeerlappen!

Wanneer heb je het meeste schrik gehad op je bike?

De laatste keer, toen mijn voet in de andere richting zat, dat was wel een vreemde ervaring.

Gaps en tricks in een rolstoel – valt er iets voor te zeggen? Hebben ze er een speciale gemaakt bij BSD? Ik heb krukken, dus alles gaat goed!

Wanneer was je het meest tevreden met jezelf?

Hmm, dat weet ik nu eens echt niet.

Nu we het er dan toch over BSD hebben, vertel ons een beetje over je nieuwe samenwerking met hen. Gaan ze je ook een frame maken op maat uit één blok staal zoals je mirror bij Superstar?

Het is al wel eventjes dat Grant (de baas van BSD) me regelmatig onderdelen geeft, dus ik heb er tamelijk wat nu... En ze gaan inderdaad een frame voor me maken, maar ik hoop niet uit gietijzer...

Je hebt net de foto’s en video’s van je sessies nog eens teruggezien. Je moet toegeven, je heb toch een unieke stijl. De huidige trend lijkt wel om zoveel mogelijk toeren uit te halen, maar ik zou willen zeggen dat bij jou de fi losofie wel lijkt “eenvoud, doeltreffendheid, hoger, langer, en steeds gevaarlijker...”. Vergis ik me?

Hoe zou je de “Antony Lille”-stijl omschrijven? Ja, dat mag in de derde persoon zoals Alain Delon als je wil.

Die eenvoudige dingen zijn gewoon leuker, minder stress... Die buses, whips, en al die tricks trekken me minder aan want ik vind het altijd heel moeilijk om dat soort dingen te leren. Ik heb er dus niet echt veel zin in en ook niet echt de tijd voor. Maar ik kijk er wel graag naar... En dat “steeds gevaarlijker” denk ik niet, ik rij op de spots die ik voor mijn neus krijg, zoals iedereen denk ik...

Hoe zie je je comeback? Nieuwe doelen? Zin in nieuwe tricks? Nieuwe sponsors? Wedstrijden in het vooruitzicht? Een podium op de Worlds? Een Banner Edit op een gestoorde wedstrijd met Colt Fake?... Hoe ziet 2010 er voor jou uit?

Dat soort dingen zijn nog niet voor meteen denk ik.

Ik heb niet al te veel gedaan sinds mijn laatste blessure en ik kan niet wachten om terug te keren, maar ik mag er niet te veel aan denken... Verder heb ik een aantal nieuwe doelen in het vooruitzicht; de samenwerking met BSD gaat groot worden denk ik, ik zou

ISSUE #10 - 54 /84

Je bent verslingerd aan een mooie val, wie mooi wil zijn moet pijn lijden enzovoort. Maar je rijdt nog altijd zonder bescherming... Leg dat eens uit?

Geen idee. Zelfs al had ik bescherming, zou ik ze maar één keer aandoen en daarna meteen al weer kwijt zijn...

Zijn Mevrouw Antony Lille en Mama Antony Lille het daar wel mee eens?

Hahaha dat denk ik niet, maar zo is het nu eenmaal!

Wie bewonder je het meest in het bmx, aan wie heb je je eerste invloeden te danken of door wie ben je beginnen riden?

Ik zou zeggen mijn vrienden. Ik bewonder hen, zij zijn het die me vooruithelpen...

En in je gewone leven?

Hetzelfde, mijn relaties in het algemeen, bepaalde ontmoetingen...

Je hebt ons verteld dat je student bent aan de Academie.

Wat is je favoriete discipline? Speciale plannen op dit moment?

Ja, ik zit aan de Academie voor Schone Kunsten in Toulouse, het is niet slecht daar, we amuseren ons goed... Ik heb niet echt een favoriete discipline, het is altijd iets anders, ik doe dus een beetje vanalles. En we hebben ook heel veel materiaal op school, dat is ook wel leuk...en uitblinken in maar één discipline lijkt me echt saai, enfi n ja, voor mij toch. Ik heb geen zin om me te vervelen, dus ik doe een beetje vanalles: video, fotografie, tekenen, schilderen, 3D, installaties, geluid,...en al de rest. Ik amuseer me echt wild!

Ride en Art, hoe zie je dat? Kan het een het ander beïnvloeden?

Tja, eigenlijk is het dezelfde manier van dingen maken... Vooral street; je past aan, je modelleert...

Beïnvloedt kunst je leven of beïnvloedt je leven je kunst?

Te fi losofi sch voor mij...

We gaan je creativiteit als jonge kunstenaar testen.

Tijd voor een kleine test... JAWEL! Ik zal proberen, maar dit wordt moeilijk want ik ken niet al teveel van kunst...

Hoe zou de wereld zijn als: Dan Flavin zich zou bezighouden met tuning?

Ik weet niet wie die kerel is, maar tuning ken ik wel...

En als Banksy voor stedenbouw zou werken?

Ik ken Banksy maar stedenbouw daar kan ik me echt niet voor interesseren...

En als Terry Richardson priester was?

Ik hou niet van priesters En als Claes Oldenburg 4m groot was?

Dan zou hij heel groot zijn En als Dali pornoregisseur was?

Haa dat zou leuk zijn...

En als Anish Kapoor binnenhuisarchitect zou zijn?

Vettig, maar niet slecht!

En als Warhol verantwoordelijke zou zijn in een supermarkt?

Dan zouden we thuis allemaal kleine Warhol-beeldjes hebben staan... Damn, en hij is aan de lelijke kant...

En als Zaha Hadid banketbakker was?

Ik hou van taartjes maar dat meisje ken ik niet...

En als Trevor Brown les gaf?

Geen idee!

En als Ellsworth Kelly opticien was?

Maar ik ken al die mensen niet, ga ze toch eens moeten opzoeken om te zien wat ze doen...

Merci Antoni, een laatste woord?

Bedankt iedereen! Bedankt aan het leven!

ISSUE #10 - 56 /84

Werner Speeckaert a réussi à concilier sa passion pour le 2 roues avec sa vie professionnelle. C’est même sa jeunesse passée au guidon d’un BMX qui lui a ouvert les portes d’une carrière de directeur artistique pour une prestigieuse écurie de moto. A 44 ans, c’est un habitué des pistes de DH du plat pays, pour les compétitions ou juste pour le plaisir. Plus de 30 ans de ride et de participation aux scènes BMX, MX, MotoGP et VTT. Respect !

Werner Speeckaert heeft zijn passie voor 2 wielen kunnen verenigen met zijn professionele leven. Het is zelfs omdat hij zijn jeugd aan het stuur van een BMX heeft doorgebracht, dat er deuren voor hem opengingen voor een carrière als artistiek directeur van een prestigieus motorhuis. Op zijn 44ste is hij een vaste klant bij de DH-pistes van le plat pays, voor wedstrijden of gewoon voor de fun. Meer dan 30 jaar ride-ervaring en een vaste waarde in de BMX, MX, MotoGP en mountainbike scene. Respect!

ISSUE #10 - 57 /84

photo: Vincent Rocher

photo: Stanley Neerinck

ISSUE #10 - 58 /84

INTERVIEW

WERNER SPEECKAERT Werner, tu as commencé le 2 roues par le BMX. C’était en quelle année ?

J’ai commencé en 75 avec un Raleigh Grifter, un des premiers BMX importés en Europe. Comme j’allais souvent voir du motocross avec mes parents, j’avais pu voir les premiers pas du BMX en marge des courses de moto.

Il y a eu aussi un reportage sur la scène 20’’ aux USA dans un magazine «Moto Verte» de l’époque qui m’avait vraiment donné envie de commencer.

Pour trouver des BMX dans les années 70 en Belgique, ça ne devait pas être facile. C’était quoi les marques qu’on trouvait à l’époque ?

En fait, c’était pas si difficile de trouver des bikes en fait, c’est juste que le choix était très limité. Il y avait Peugeot et sa gamme CPX puis les marques US ont débarqué : Mongoose, Redline, Hutch, GT, Torker et surtout ma préférée, SE Racing.

Tu étais plutôt branché freestyle que race. C’est toujours le cas aujourd’hui?

Au début, j’ai fait uniquement de la race, mais lors d’une compétition internationale j’ai vu Bob Haro à l’oeuvre compé en freest freestyle et j’étais sur le cul. On a alors construit un quarter dans dan le jardin de mon pote Stefan Moons et c’était parti. Maintenant Mainte que je vois ce que font les jeunes riders, je trouve ça d dingue même si j’ai encore le plus grand respect pour lles gars old school comme Bestwick. Ce qui se fait aujou aujourd’hui en race est vraiment impressionnant également au niveau de la vitesse et des jumps.

Pour apprendre les tricks, y avait pas internet !

Comment ça se passait ? années 80 sont arrivé les premiers magaAu début des an zines comme B Bicross magazine, BMX plus et BMX Action. Un peu ap après c’était le tour des vidéos.

Tu as partici participé à de grandes compétitions. Quels sont tes meilleu meilleurs souvenirs ?

Les conte contests étaient toujours fun, on y apprenait beaucoup. L Les Tizer Worlds qui se sont déroulés en Angleterre en 1987 restent mon plus grand souvenir ! Une terr compétition étalée sur sept jours avec tous les tueurs de l’époque. On y découvrait un extra-terrestre nommé Matt Hoffman qui participait à sa premières compèt’ en Europe. Les Worlds à Trier (Allemagne) en 1990 furent aussi un excellent moment, surtout parce que mon pote Fred Pe fut sacré champion du monde de rampe. J’avais choisi aussi de participer en catégorie pro et je m’étais classé 8ème. J’aurais pu pourtant faire

un podium en roulant en catégorie Master mais on pouvait rouler plus en Pro et c’est ce qui comptait le plus pour moi.

Au début les freestyler portaient des vêtements de motocross, comme en race. Quand est-ce que le look des freestyler a changé ?

Je trouvais ça cool mais au début des années 90 des marques comme Vision Street Wear ont révolutionné le style.

Aujourd’hui tu es plutôt 26 pouces. Pourquoi ?

Les bikes full suspensions sont si confortables et pardonnent énormément d’erreurs, puis rouler dans la nature ça me plait vraiment. Refaire un peu de Vert en BMX me tenterait bien mais je me suis vraiment habitué à mon Intense SS. Raconte-nous ton parcours de graphiste ?

Comme je voyais tous les riders motocross porter des casques personnalisés super classes, j’en voulais absolument un mais je ne connaissais personne capable de me faire la déco. J’ai alors trouvé un tuto de Troy Lee dans un magazine Motocross Action qui expliquait pas à pas comment personnaliser un casque. C’est de là que tout est parti !

Mon premier essai était vraiment pourri (rires!) mais finalement j’ai réussi à faire du beau boulot. J’ai été repéré par Michael Paquay, célèbre pilote de vitesse, qui m’a demandé de concevoir le design de son propre casque. C’était mon ticket d’entrée dans le milieu des sports moteurs !

Après quelques projets bien réussis, je m’étais fait un nom dans le petit monde du motocross et à force de déambuler d’une buvette à l’autre sur les compétitions, j’ai rencontré Fernand Blieck. Il m’a alors présenté chez Lazer qui sponsorisait Stefan Everts. Quand il m’a été proposé de designer un casque pour Stefan, je n’ai pas hésité longtemps et cela a finalement duré jusqu’au dernier GP de cette légende vivante du MX. Entre-temps j’ai rencontré Francis Batta avec qui le courant est très bien passé. J’ai alors commencé à bosser pour Alstare ce qui m’a donné des possibilités incroyables en m’accordant une confiance sans faille.

C’est une chance qui n’arrive qu’une fois dans la vie. Si je n’avais pas rencontré des gens comme Francis et Fernand je tournerais encore en rond sur mon BMX.

La manière de designer les casques a-t-elle fort évolué ?

Au début je faisais tout à la main puis avec l’arrivée des ordinateurs tout est devenu plus facile. Ce que tu peux faire avec une imprimante spéciale Roland Soljet pro 3 est tout simplement incroyable. Niveau programmes, j’utilise Corel Draw et Photoshop, c’est tout !

Bosser pour un team prestigieux de moto comme Alstare, c’est pouvoir exercer ton talent sur beaucoup de supports. Explique nous le genre de projets et travaux que tu réalises ?

C’est Francis Batta qui est derrière Alstare et travailler pour lui est ce que je pouvais rêver de mieux en tant que graphiste. Il me laisse une complète liberté de création.

Après toutes ces années nous avons vraiment formé une équipe inséparable. On se fait confiance aveuglément car on est complètement sur la même longueur d’onde pour nos projets.

Le boulot est considérable et les heures passées derrière un écran puis avec les sous-traitants sont incalculables.

Il faut souvent réaliser des projets pour des futurs sponsors du team, qu’ils voient concrètement comment ils seront mis en valeur. Une fois l’accord conclu, on passe à la réalisation de toutes les décorations nécessaires, des motos au camions de transport en passant par les vêtements, équipements, etc.

C’est un job difficile à concilier avec une vie de famille vu que pendant la saison je suis en déplacement constant pendant minimum 4 mois.

Si tu devais retenir une seule de tes décos, celle dont tu es le plus fier, ce serait laquelle?

J’en ai deux en fait. La moto plaquée or de Troy Corser quand il est devenu Champion du Monde et le casque «That’s all folks» de Stefan Everts pour son dernier GP.

« On y découvrait un extra-terrestre nommé Matt Hoffman » ISSUE #10 - 59 /84

Hey Werner, we zullen met de voorstelling beginnen, leeftijd, waar woon je? Jouw job?

Speeckaert Werner, geboren op 06 06 66 ! Designer geïnspireerd door TLD. Op 2 wielen, ben je BMX begonnen, wanneer was dat?

Het was het begin voor BMX in Europa? Hoe heb jij BMX ontdekt?

Ben met BMX begonnen in 1975 met een Raleigh Grifter, ik denk de eerste Europese BMX. Doordat ik met mijn ouders vaak naar de motocross ging zag ik daar de eerste echt BMX fietsen. Eigenlijk ontdekte ik het in een «Moto Verte» motocross magazine waar een ganse reportage in stond uit de States In de jaren 70 in België was het zeker moeilijk om BMX te vinden. Wat waren de merken te vinden toen?

Eigenlijk was het niet zo moeilijk om BMX fietsen te vinden, het aanbod daarintegen was echter beperkt Er was Peugeot met het cpx gamma, en er begonnen wat Amerikaanse merken op de markt te komen zoals Mongoose, Redline, Hutch, Torker, GT etc. mijn lievelingsmerk was zonder enige twijfel SE Racing.

Jouw ding was meer freestyle dan race, is het nog altijd zo? Waarom?

In het begin deed ik enkel Race, maar op een internationale wedstrijd zag ik Bob Haro aan het werk en ik was verloren. Bij Stefan Moons bouwden we een quarter in de tuin en we waren vertrokken. Als ik zie hoe de sport is geëvolueerd de laatste jaren vraag ik me af waar dit gaat eindigen. Wat die jonge gastjes met hun w bike doen is gewoonweg insane «respect» al moet ik bik de eerste e nog tegenkomen die old shool Bestwick kan verslaan. BMX race is ook indrukwekkend, de snelheid vers en jjumps zijn gewoonweg gekkenwerk.

Om de tricks te leren doen was er internet nog niet, hoe gebeurd het?

Al b begin de jaren tachtig kwamen ook de eerste magazines op de markt zoals Bicross magazine, BMX plus en BMX action. Wat later waren er ook de eerste video’s.

BM Je hebt meegedaan aan grote wedstrijden, wat zijn je beste herinneringen? Heb je goede resultaten gehaald?

Wedstrijden waren altijd fun, gewoonweg al om bij te leren. De Tizer Worlds (87) in Engeland blijven ongetwijfeld een hoogtepunt, zeven wedstrijden in the UK met al de toppers van toen , en een kleine Alien die Math Hoffman noemde en zijn eerste wedstrijd in Europa reed . De Worlds in Trier waren ook onvergetelijk,

ISSUE #10 - 60 /84

vooral omdat mijn beste vriend Fred Pe er wereldkampioen werd. Ik had er voor gekozen om met de pro’s te rijden en werd uiteindelijk achtste of negende, had ik master gebleven haalde ik zeker een podium.

Maar als pro kon je meer rijden en daar draait toch alles om.

In het begin de freestylers droegen MX kledij zoals in race. Waneer is de look veranderd?

Ik vond dit cool , maar met merken zoals Vision Street wear etc. veranderde de look stilaan rond de jaren negentig. Als ik sommige gastjes tegenwoordig zie rondrijden stel ik me vragen, maar zij zullen die ongetwijfeld ook hebben gehad als ze ons bezig moesten gezien hebben.

Nu 26inch is meer je ding, waarom? Zou jij een terugkomst op 20inch overwegen of ben je defi nitief op dikke fiets overgeschakeld?

Vert zie ik wel nog eens zitten, maar ik denk dat ik het maar houd op mijn vertrouwde Intense SS. Full suspension bikes zijn zo gemakkelijk en vooral vergevingsgezind ,ook rijden in de natuur geeft me een enorme voldoening en rust.

Waarmee is je graficus parcours begonnen?

Je werd opgemerkt dankzij je helmen decoraties. Kan je professionele ervaring uitleggen?

Als ik al die Motorcrossers in de states zag met hun supecoole helmen wou ik er absoluut ook een, maar ik vond niemand die het wou doen of kon.

In een oude Motorcross action stond een step by step met Troy lee en de bal (of beter helm) was aan het rollen. Mijn eerste helmen waren compleet shit, maar ik wou en zou een coole helm hebben en uiteindelijk lukte me dit nog ook. Zo liep ik op een dag Michaël Paquay tegen het lijf, en die vroeg me of ik zijn helm kon ontwerpen. Dit was mijn ticket naar de Motorsport en vooral bij Alstare.

Na vele helmen te hebben gespoten begon ik stilaan een naam te krijgen in de Motorcross wereld, en daar liep je of het wou of niet in een of andere biertent een altijd goedgezinde Fernand Bliek tegen het lijf.

Hij introduceerde mij bij Lazer Helmets en hij zij me dat ze Stefan Everts hadden als toppiloot.

Op de vraag of ik ook een helm wou ontwerpen samen met al die bekende designers moest ik niet lang nadenken. Ben de tel kwijtgeraakt maar tot op zijn laatste GP heeft Stefan met mijn designs rondgevlogen.

Ondertussen was ik ook Francis Batta tegen het lijf gelopen en kwam alles in een stroomversnelling.

Voor een team werken als Alstare is gewoonweg onge-

loofl ijk, de steun en de mogelijkheden die ik ginder heb gekregen heb ik voor 100% benut.

Zo een kans krijg je maar een keer in je leven denk ik.

Mensen zoals Francis en de Ferre kom je niet veel meer tegen, dit zijn Die Hard fanatiekelingen en zonder hen zat ik waarschijnlijk nog op een of andere lopende band te werken.(vond het niet nodig om naar shool te gaan, reed liever rond op mijn bmx) Toen, zonder computers, de helmen decoraties waren helemaal anders. Hoe werkte toen en nu?

In het begin deed ik alles volledig met de hand, aftapen inspuiten etc. Wat later kwamen de eerste plotters wat alles wat gemakkelijker maakte.

Tegenwoordig doe ik alles met «Soljet pro 3 « print plotters van Roland, wat je daarmee kan grenst aan het ongelofelijke.als programma’s gebruik ik Corel Draw en Fotoshop that’s it.

Samenwerken met een prestigieuze motor team als Alstare is jouw talent uitdrukken op meerdere supports. Kan je ons uitleggen met welke type projecten en jobs je bezig ben?

Alstare is Francis Batta en werken voor hem is gewoonweg de max als designer, hij laat me volledig vrij in wat ik doe. In al die jaren is er een band gevormd die niet meer stuk kan, we vertrouwen elkaar blindelings en we zitten op dezelfde golflengte als het over ontwerpen etc. gaat. Let op, voor een bedrijf als Alstare werken is niet gemakkelijk en de uren die je achter de computer en bij onderaannemers doorbrengt zijn ontelbaar.

Het begint allemaal met een hoofdsponsor te zoeken en deze virtueel te tonen hoe alles er zou kunnen uitzien. Als deze dan akkoord is moeten al deze projecten dus ook het daglicht zien, het uiterlijk van de moto’s, trucks, Box, Team Gear promomateriaal etc.

Om deze job te beoefen heb je een vrouw nodig die het aankan dat je tijdens de opstart van een seizoen haast nooit thuis bent gedurende minstens vier maand, gelukkig is dit in de winter. Dit jaar werken we aan meerdere projecten want Alstare is niet enkel in de motorsport actief.

Als je 1 decor moest onthouden, die dat je het trotste zou op zijn, welke zou dat zijn?

Zonder twijfel de Gold plated bike voor Troy Corser toen die wereldkampioen werd en de «That’s all folks helm van Stefan Everts» voor zijn laatste GP.

photo: Gary Perkin / rideuse: AnaĂŻs Pajot

photo: Vincent Rocher / rideuse: Anne-Caroline Chausson

photo: Vincent Rocher / rider: RĂŠmi Thirion

photo: Vincent Rocher / rider: Robin Wallner

ISSUE #10 - 62 /84

PEOPLE OF THE SUNN TEAM SUNN-MONTGENÈVRE PRESENTATION Web: Writer: Photography:

www.sunnbicycle.com - www.montgenevre.com Vincent Rocher Gary Perkin & Vincent Rocher

MI-JANVIER, NOUS ÉTIONS INVITÉS À LA PRÉSENTATION DU TEAM SUNNMONTGENÈVRE. VOUS N’AUREZ PAS DROIT À TOUS LES DÉTAILS CROUSTILLANTS DU SÉJOUR, LES DÉRAPAGES, LES CHOSES INAVOUABLES ET CERTAINEMENT HONTEUSES. D’AILLEURS NOUS PRÉSENTONS ENCORE NOS PLUS PLATES EXCUSES À MONSIEUR GUY HERMITTE, LE MAIRE DE CETTE STATION ENSOLEILLÉE DES ALPES DU SUD...

Nous avons en effet raté une bonne partie de son discours.

Avions-nous trop traîné sur les excellents hors-pistes de la station ou l’heure du rendez-vous qui nous avait été communiquée était-elle erronée? On ne le saura sans doute jamais. Bref, on a manqué le discours mais on a capté l’essentiel : le partenariat entre Sunn et la station de Montgenèvre c’est du solide et ça part d’ailleurs dans tous les sens niveau projets de collaboration! Des patrouilleurs VTT équipés par la marque française aux présentations des nouvelles gammes VTT en passant par l’accueil des riders du team pour différents stages d’entraînements, Montgenèvre affirme encore un peu plus son intérêt pour le vélo de montagne. Parlons justement de ce team ! Un team qui mise depuis quelques années sur de jeunes talents tels qu’Anaïs Pajot, Championne du Monde junior de DH, Romain Saladini Vice Champion du Monde de 4X, Rémi Thirion Vice Champion du Monde junior 2008, et qui se renforce encore avec l’arrivée du Suédois Robin Wallner. Autre «petite nouvelle», Anne-Caroline Chausson, Championne olympique de BMX aux derniers JO et multiple Championne du monde de DH qui va rouler pour le team enduro mais qui va surtout participer au développement et la promotion des vélos de la marque.

Durant un week-end nous avons passé du temps avec tous ces riders. On a pu skier avec eux ...ou plutôt essayer de les suivre puisque ce ne sont pas des manches niveau glisse. Loin de là! Accompagner Anne-Caro et Rémy Thirion en hors-piste reste une expérience mémorable.

Au départ tu suis comme tu peux, puis une fois que tu peux plus faire demi-tour tu te dis «quand faut y aller faut y aller!». Heureusement les conseils sont là pour mettre en confiance: «Tu verras, la vitesse est ton alliée ... par contre évite de prendre une gamelle, tu le sentirais passer.» Ouch!

Outre les joies de la glisse, c’était aussi l’occasion d’aborder et de faire plus ample connaissance autour d’un verre dans les bars de la station. Un rider ça parle blessure en montrant ses cicatrices, ça parle prépa physique en maudissant les tortures du coach. Anne-Caro nous expliquait qu’en BMX Race les filles sont plus hargneuses que les mecs et que les soirées d’après courses ne valent pas celles des descendeurs. Bref, une plongée dans le quotidien d’athlètes pro. La conscience professionnelle n’étant jamais bien loin, même aux petites heures, on a essayé d’obtenir, à coups de pintes, des informations confidentielles de la part de Clément, marketing manager chez Sunn, mais des années passées au Royaume-Uni lui ont apporté l’endurance nécessaire pour résister à nos assauts alcoolisés. Damned!

On aura quand même retenu une possible participation du team à la finale de la Nissan Downhill Cup en Belgique fin septembre.

Tu pratiques d’autres sports?

J’ai fait pas mal de hockey sur glace, sport national en Suède. Mais maintenant je me concentre vraiment sur le VTT. Depuis 3 ans en World Cup de DH et cette dernière saison fut ma meilleure. J’ai remporté les championnats suédois et nordiques plusieurs fois.

Tu étais déjà venu à Montgenèvre?

Non mais c’est un superbe domaine skiable, boisé et varié. La station a l’air très dynamique et j’ai hâte de venir y rouler en été pour découvrir les pistes de DH et le bike park. Je suis vraiment heureux d’intégrer le team Sunn-Montgenèvre, c’est une vraie motivation pour la prochaine saison.

L’hiver tu t’entraines où?

J’aime beaucoup Malaga pour le climat et ses pistes de descente.

En Suède, la scène gravity est-elle bien développée?

C’est une petite scène mais beaucoup de rider talentueux.

La station d’Åre est ma préférée au pays.

Et côté bouffe, qu’est ce qu’on trouve de bon par chez toi?

Alors il y a les pizzas-kebab (sic), les fameuses boulettes de viande et puis bien sûr la vodka Absolut.

De la Belgique tu connais quoi?

Les bières! (rires)

On se console avec une petite discussion de comptoir avec Robin Wallner, 21 ans, originaire de Stockholm, Suède.

Santé Robin, on a pu voir que tu te débrouillais pas mal en ski. Tu en fais souvent?

En fait ça faisait 2 ans que je n’étais plus monté sur des skis. Je ne me sens pas trop en confiance mais ça revient vite. Cet après-midi, première descente, je perds un ski dans le premier virage. Ils étaient mal réglés et ça me vaut une main droite en vrac. Pas grave, ça ira mieux demain!

“ la vitesse est ton alliée ... par contre évite de prendre une gamelle ” ISSUE #10 - 63 /84

photo: Gary Perkin / rider: Rémi Thirion

Half januari waren we uitgenodigd op de presentatie van het team Sunn-Montgenèvre. We verklappen je niet alle sappige details van de dag, waar het uit de hand liep, waar het echt te schaamtelijk werd om verder te vertellen... We zouden trouwens wel onze oprechte excuses willen aanbieden aan Mijnheer Guy Hermitte, de uitbater van dit zonnige skioord in de Alpes du Sud...

We hebben namelijk een groot deel van zijn speech gemist. Zijn we te lang blijven hangen op de uitstekende buitenpistes van het station, of was het uur dat ons werd gecommuniceerd het verkeerde? We zullen het wellicht nooit weten. Wat er ook van zij, zijn speech hebben we gemist maar de essentie hebben we onthouden: het partnerschap tussen Sunn en het station van Montgenèvre is een goeie zet! Hun samenwerkingsplannen gaan echt alle kanten uit! De mountainbike-patrols waren uitgerust door het Franse merk om hun nieuw mountainbikegamma voor te stellen. Daarna werden de riders van het team uitgenodigd voor verschillende trainingen waarmee Montgenèvre haar interesse voor de mountainbike nog bevestigde.

Maar nu over het team! Een team dat al een aantal jaar inzet op jong talent zoals Anaïs Pajot, Wereldkampioen Junior DH, Romain Saladini, tweede op de Wereldbeker 4X, Rémi Thirion, tweede op de Wereldbeker Junior 2008, dit jaar nog versterkt met de komst van de Zweed Robin Wallner. Ander nieuwtje, Anne-Caroline Chausson, Olympisch kampioen BMX op de laatste Spelen en meervoudig wereldkampioen DH, gaat voor het enduroteam rijden. Maar daarbij gaat ze ook nog eens bijdragen aan de ontwikkeling en het promoten van de bikes van het merk.

Een week lang hebben we kunnen doorbrengen met de riders, we hebben met hen kunnen skiën...of eerder – we hebben geprobeerd hen te volgen, want het zijn

ISSUE #10 - 64 /84

lang geen klunzen op de latten. Verre van! Met AnneCaro en Rémy Thirion je buiten de piste begeven is een memorabele ervaring. In het begin volg je zo goed en zo kwaad als het kan, en eens je zo ver bent dat je niet meer terug kunt, zeg je “wat moet dat moet!”. Gelukkig zijn ze daar met goede raad om je zelfvertrouwen te geven: “Je zult zien, snelheid is je bondgenoot...probeer wel te vermijden dat je op je bek gaat, want dat zul je gevoeld hebben.” Auch!

Behalve het genot van op twee latten te staan, was dit ook de beste gelegenheid om het team wat beter te leren kennen bij een glaasje in de cafés van het station. Eén rider heeft het over zijn blessure en laat zijn littekens zien, een andere over zijn fysieke voorbereiding, vloekend op de kwellingen van de coach. Anne-Caro legt ons uit dat in het BMX de meisjes nukkiger zijn dan de kerels, en dat de avonden na de wedstrijden niet kunnen tippen aan die van de DH-ers. Je wordt dus even ondergedompeld in het dagelijkse leven van profatleten. De beroepseer is nooit veraf, zelfs niet in de vroege uurtjes. We hebben geprobeerd om, gewapend met fl ink wat glaasjes, vertrouwelijke informatie los te weken van de marketing manager bij Sunn. Maar al die jaren in de UK hebben waarschijnlijk de nodige weerstand gekweekt tegen aanvallen onder invloed van drank. Damned! We zijn wel te weten gekomen dat het team misschien meedoet aan de fi nale van de Nissan Downhill Cup in België eind september.

We troosten ons met een praatje aan de toog met Robin Wallner, 21, uit Stockholm in Zweden.

Robin, kerel, we hebben mogen zien dat je het lang niet slecht doet op ski’s. Ski je vaak?

Eigenlijk was het al 2 jaar geleden. Ik voelde me niet zo zeker, maar dat komt snel terug. Deze middag, bij

de eerste afdaling, was ik mijn ski al kwijt in de eerste bocht. Ze waren niet goed afgesteld. Ik heb er een pijnlijke rechterhand aan overgehouden. Maar dat is niets, morgen gaat het wel beter!

Doe je nog andere sporten?

Ik heb tamelijk wat ijshockey gedaan, de nationale sport in Zweden. Maar nu concentreer ik me echt op het mountainbike. Ik doe al drie jaar mee aan de World Cup DH, en dit seizoen was mijn beste. Ik heb de Zweedse en Scandinavische kampioenschappen meerdere keren binnengehaald.

Ben je al eens in Montgenèvre geweest?

Nee, maar het is een prachtig skidomein, met veel bossen en een afwisselend landschap. Het station ziet er echt dynamisch uit, en ik kan niet wachten om in de zomer terug te komen om de DH-pistes en het bike park te ontdekken. Ik ben er echt blij mee in het team Sunn-Montgenèvre te zijn opgenomen, het is echt een goeie motivatie voor het volgende seizoen.

Waar train je in de winter?

Ik hou erg van Malaga om het klimaat en de downhillpistes.

Is in Zweden de gravity scene goed ontwikkeld?

Het is een kleine scene, maar met veel getalenteerde riders. Het station Are is mijn favoriet in Zweden.

En op etensvlak, wat is er lekker bij jou?

Je hebt de pizza-kebab, de beroemde gehaktballen en natuurlijk Absolut vodka.

Wat ken je in België?

Bier! (lacht)

photo: Chris McLennan / rider: Nico Pillin

ISSUE #10 - 66 /84

JYKK SNOW SCOOT JAPAN TOUR 2010 Web: Writer: Photography:

www.jykkjapan.com Nico Pillin Chris McLennan & Vincent Anglaret

Du 23 janvier au 3 février dernier, je suis parti au Japon pour le Japan Tour de Jykk Snowscoot, un road trip vidéo en compagnie de l’ensemble des riders du team Jykk : Hervé Bonnefont (France), Dusan Antalik (Slovaquie), Tommy Lajoie (Canada), Takashi Gaman et Yoichi Oshumi (Japon). Pendant une dizaine de jours, nous avons parcouru les stations japonaises dans l’optique de vous ramener de belles images vidéo et photos, voici donc un résumé étape par étape.

ISSUE #10 - 67 /84

ISSUE #10 - 68 /84

ÉTAPE 1 : TOKYO/KENDATSU KOGEN. Ca commence le 22 janvier, après de longs voyages tous les riders du team sont enfin réunis à Tokyo. Juste le temps d’une petite visite éclair de Tokyo et nous rejoignons les montagnes pour la 1ere étape de notre périple, Kendatsu Kogen dans le centre du Japon.

Le jour suivant tout le petit monde se réveille difficilement mais la motivation est là malgré le mauvais temps.

La journée sera marquée par la neige, encore la neige et toujours neige. On n’exploitera pas le park comme il se doit, mais ça va rider sec quand même sur la partie jib. Tommy, le plus jeune rider du team, casse tous les rails avec son riding ultra tech et engagé, ce qui motive les autres. Box 360 to bar spin out pour Hervé et fackie to box 180 to bar spin out pour Dusan entre autres…

De mon côté, je tourne quelques plans avec ESPN pour un portrait à venir donc pas de jib session, promo oblige !

La journée se termine par une session de nuit sur un quarter pipe shapé à côté de l’hôtel et là encore les tricks ont fusé : flair, whip, downside whip, invert, condor…

Dimanche 24 janvier, il fait un temps magnifique et avec la neige tombée la journée précédente, on prend tous la direction des quelques hors-pistes autorisés pour bouffer de la fraiche, rien d’autre à ajouter excepté le fait que c’était le pied ! ÉTAPE 2 : AOMORI Après plus de 800 bornes enquillées dans la nuit, le réveil est encore bien difficile ce 25 janvier! Nous sommes à Aomori dans le nord du pays chez Gaman et il fait un temps sibérien -15° et de la neige à gogo. Malgré les conditions météo, nous prenons la direction d’Ajigasawa resort, une petite station à 30 minutes de là.

Les caméras resteront dans la voiture, il fait trop mauvais pour shooter, on va juste aller profiter du mètre de poudreuse fraîchement tombée en plus des 3 m déjà cumulés!

Déjà le 26 janvier…, pas d’évolution au niveau du temps, toujours d’énormes quantités de neige et un froid glacial, on prend quand même la direction de Hakkoda, une petite station traditionnelle perdue dans la montagne mais là encore recouverte d’une couche de neige hallu-

cinante. Malgré les conditions très difficiles, on a quand même eu la possibilité de faire quelques plans vidéo.

Dommage que le temps n’ait pas été de la partie pour ramener plus d’images en poudreuse. ÉTAPE 3 : TOYAMA Ce mercredi 27 janvier le temps est magnifique ! Ce qui va vite effacer la fatigue sur les visages. On prend donc la direction Ushidake ressort sur les hauteurs de Toyama pour une session sur le petit snowpark local. Il ne propose qu’un seul kick de dimension potable qui avoisine les 10/12 m. On peut y envoyer quelques tricks (whips, double whips, flips, superman…) mais la matinée se termine sur une mauvaise note lorsque Tommy se fracture la cheville, victime d’une mauvaise réception.

Je file donc avec lui à l’hôpital afin que tout se passe pour le mieux.

Le reste du team a quand même continué à rider quelque peu refroidi et a shooté quelques tricks sympathiques dont un box 720 pour Hervé et un fackie to box 180 to whip out pour Dusan.

Jeudi 28 janvier, journée de repos pour tous, le rapatriement de Tommy au Canada est callé, il sera opéré là-bas dès le lendemain. ÉTAPE 4 : HAKUBA La dernière et la plus longue étape de notre trip est Hakuba, station proche de Nagano célèbre pour les Jeux Olympiques. Elle regroupe pas moins de 6 stations dans un rayon de 15 km!

une 60aine d’allumés du guidon pour un boarderX, une jam freestyle et un bunny up contest. Après la course de boarderX, tout le monde se réunit au pied du kick pour la jam freestyle et ça va pas rigoler, Hervé est survolté, en 3 sauts il pose double whip, bus to whip et flip whip, bam. Emballez c’est pesé ! Dusan continue d’impressionner l’assemblée avec son style fluide, il enchaine quelques 3-6 bien stylés, des turndowns bien poussés et des whips et double whips à la cool! Pour ma part, je ride tranquille, sans prendre de gros risques avec quelques 3-6 nosedives, whips, double whips, flips et autres superman frame grabs, Oshumi envoi du tech sur le module pyramide et les Japonais progressent au fur et à mesure des passages. Gaman quant à lui ride smooth mais nous met quand même une déculottée au bunny up contest en passant la barre de 1 m. Le weekend se termine dans la bonne humeur, il est temps de regagner l’hôtel pour du repos bien mérité.

Lundi 1er et mardi 2 février, la météo ne nous permet malheureusement pas de retourner sur Hakuba 47 pour une autre session shooting, ça va donc chiller sévère avant de regagner Tokyo pour le retour en Europe.

Vous pouvez toujours contempler les 3 vidéos du trip sur le net sur le blog officiel du team : www.jykk-team.com Remerciements : Ken et Jykk Japan, Central Clinic, les stations de Kendatsu, Ajigasawa, Hakuba Sanosaka, Hakuba 47, Oshumi et le crew Toolate, Gaman, l’équipe de l’hôtel Happokan, tous les riders de la tournée ainsi que tous les riders japonais rencontrés durant le trip.

Get well soon Tommy !

Nous arrivons donc sur place le 29 janvier et après un rapide détour par notre magnifique hôtel Happokan, nous passons l’après-midi à rider tranquillement afin de nous préparer à la grosse journée shooting du lendemain.

Samedi 30 janvier, le soleil brille, chacun est motivé pour rejoindre Hakuba 47 et son magnifique snowpark.

L’ensemble est bien shapé et tout le monde va bien se lâcher sur le gros kicker avec comme trick du jour un triple whip d’Hervé!

Dimanche 31 janvier, nous sommes invités à un petit évènement de snowscoot « les Snowbike Freaks » qui réunit

« ... quelques 3-6 nosedives, whips, double whips, flips et autres superman frame grabs.»

ISSUE #10 - 69 /84

photo: Vincent Anglaret

INTERVIEW NICOLAS PILLIN Salut Nico... petite présentation rapidos?

Nicolas Pillin, j’ai 26 ans, je viens d’Auvergne et je suis snowscoot rider professionnel tout simplement.

Tu es actif dans différentes disciplines, snowscoot, bmx, fmx. Tu t’éclates plus dans l’une ou l’autre?

Je peux m’éclater autant dans chaque discipline, mais le snowscoot me prend pas mal de temps, j’ai dû donc mettre un peu de côté le motocross et le bmx. Je ne suis pas souvent à la maison et j’ai donc moins le temps d’entretenir mon trail mais je vais essayer de faire plus de bmx cette année. Je pense de plus en plus à rouler de nouveau en moto, en supercross plus particulièrement.

Tu peux nous parler un peu de Blackliner?

Blackliner c’est ma marque mais également un team crossover que l’on gère avec mon pote Julien Marty de chez Kali. Ça regroupe plusieurs disciplines que l’on adore (fmx/snowscoot/bmx) et l’on permet à des riders d’évoluer sur des démos tout au long de l’année quelque soit la discipline. D’ailleurs je remercie Julien qui joue plutôt bien le rôle du commercial car 2010, Blackliner c’est l’équivalent de 4 à 5 shows par mois

ISSUE #10 - 70 /84

Le snowscoot tu l’as découvert comment? Ça remonte à 1995 si mes souvenirs sont bons, j’étais minot, je ne vivais que par le motocross et un jour j’ai vu une séquence video snowscoot de mon modèle, José Delgado. J’ai pu m’acheter ma propre machine en 97 et depuis je ne m’en lasse pas. Merci José !!! (rires) Cette discipline est encore jeune, tu lui prédis un bel avenir?

Si on arrive à changer l’image un peu «vieillotte» et «ringarde» que le snowscoot véhicule pour l’instant et qu’on arrive à attirer de plus en plus de médias et de kids, ça devrait le faire! Il faut lui donner une vraie crédibilité dans le milieu des sports extrêmes. Les jeunes c’est l’avenir de notre sport, faut se bouger et faire les choses dans leur sens pour que ça leur plaise et les fasse rêver.

Tu as pu voyager pas mal ces dernières années.

Quel pays t’a fait le plus triper?

J’ai la chance de pouvoir me rendre régulièrement au Japon et je dois dire que c’est quelque chose de totalement différent et c’est vraiment sympa, j’adore…

J’ai bien aimé la Norvège aussi, les Fjords et les paysages sont magnifiques et puis quand t’arrives là-bas et que tu mets la radio, le son qu’ils passent c’est du Turbonegro, tu te dis, ça c’est un pays! (rires) Non mais sinon, on est bien quand même chez nous en France…

On te cite souvent, parmi les meilleurs snowscooters au monde, si ce n’est le meilleur. Tu te dopes à quoi?

T’as un bon pharmacien? C’est quoi le secret?

Pour bien rider, y a pas de secret, faut bosser, bosser et encore bosser, mais faut que ça reste l’éclate et un plaisir de le faire avant tout. Après et bien j’ai été le meilleur à un instant T, le jour J, lors des championnats du Monde, mais sinon je ne pense pas qu’il y ait de rider au dessus de tout le monde en snowscoot surtout en freestyle, chacun a son style, sa vision du spot à rider, y’a pas de règles et de critères pour juger tel ou tel rider, l’important c’est d’apporter quelque chose en plus au riding pur.

Quand tu dois remplir de la paperasse administrative, à la case profession tu écris «rider»? Facile à assumer aux yeux des autres ce lifestyle? À vrai dire, je pense que les gens s’en foutent de ce que

photo: Jérémie Brigolle

l’on est, faut pas y accorder une importance particulière, chacun sa vie, chacun son taff, le nôtre est simplement plus fun mais aussi plus dangereux (rires) …

Mais j’assume à 100 %!

En tant que rider «multi-discipline», tu côtoies pas mal de monde pratiquant différents sports. Tu retrouves souvent un même état d’esprit parmi eux?

Chaque sportif, peu importe sa discipline, est passionné et donnerait tout pour rider, c’est en ce sens là que l’on est tous pareils, après peu importe le support. La majorité des riders sont des créatifs qui ne font pas ça parce que c’est une mode mais par conviction. Le style après c’est simplement une touche personnelle… à part pour les poseurs !!! (rires) Il faut faire les choses parce qu’on pense qu’elles sont cools pour nous-mêmes par pour ce qu’elles peuvent nous faire représenter aux yeux des autres.

On ne te voit pas forcément sur tous les contests de snowscoot. Pourquoi?

Les nouveaux médias et la façon de communiquer qu’ils engendrent jouent-ils un rôle important?

Je me suis simplement fixé des objectifs différents plus axés sur l’image en jouant plus le jeu des médias. Les compétitions de snowscoot ne montrent pas assez le potentiel de notre sport et les organisateurs ne savent pas préparer des parcours engagés et sécuritaires à la fois, ce qui ne permet pas d’attirer assez l’attention.

C’est vrai que c’est sympa de se retrouver entre gars qui font du snowscoot pour rider et se tirer la bourre, mais en général on ne peut pas appeler ça de la vraie compétition. Grâce à internet et aux sites de partage vidéo, y’a pas mal de kids qui ont bien plus d’impact positif pour notre discipline en postant des vidéos d’eux progressant semaine après semaine sur leurs spots locaux. Mais toujours est-il qu’un jour ou l’autre dans toute discipline, un jeune doit faire ses preuves en contest avant de vouloir se concentrer sur l’image pure.

Des remerciements? Des big up?

Principalement mes parents et ma petite amie qui sont toujours là même quand ça ne va pas. Les sponsors qui me permettent de vivre de ma passion, Ken, le soleil et la neige. Les amis proches qui se reconnaîtront, lines up prod, happy dayz prod, tofi prod et puis celui là je ne

l’oublie jamais dans les remerciements, Bernard S. de Roger Motos, il se reconnaîtra… Et j’en profite pour parler d’« IGNITION », la 1ère vraie vidéo full hd de snowscoot qui arrivera à l’automne.

«... j’ai vu une séquence video snowscoot de mon modèle, José Delgado.»

ISSUE #10 - 71 /84

photo: Jérémie Brigolle

Van 23 januari tot 3 februari was ik in Japan voor de Japan Tour van Jykk Snowscoot, een road trip video, in gezelschap van de riders van het team Jykk: Hervé Bonnefont (Frankrijk), Dusan Antalik (Slovakije), Tommy Lajoie (Canada), Takashi Gaman en Yoichi Oshumi (Japan). We hebben een toer van een dag of tien gedaan langs de Japanse spots om voor jullie de mooiste foto’s en video’s te verzamelen, hier dus een stap-voor-stap verslag.

ETAPPE 1: TOKYO/KENDATSU KOGEN. Het begon allemaal op 22 januari. Alle riders hebben er een lange reis op zitten, maar nu zijn ze dan eindelijk samen in Tokyo. We hebben net de tijd voor een blitzbezoek aan Tokyo en daarna vertrekken we voor de eerste etappe van onze omzwerving naar de bergen – Kendatsu Kogen in het centrum van Japan.

De volgende dag wordt ons groepje maar moeilijk wakker, maar ondanks het slechte weer is iedereen erg gemotiveerd. Het wordt een dag van sneeuw, sneeuw en nog meer sneeuw. We genieten niet ten volle van het park, maar dat wordt trash, zelfs op het jib-deel. Tommy, de jongste rider van het team breekt met alle clichés met zijn super technische en energieke stijl, en dat motiveert de anderen. Box 360 to bar spin out voor Hervé en fackie to box 180 to bar spin out voor Dusan, onder andere...

Ik draai een paar sequenties met ESPN voor een toekomstig portret, dus geen job-sessie, de promo vraagt erom!

De dag zit erop na een nachtelijke sessie op een geshapete quarter pipe naast het hotel, en daar knetterde het van de tricks: flair, whip, downside whip, invert, condor…

Zondag 24 januari. Het is prachtig weer, en met de sneeuw die de vorige dag is gevallen, racen we met zijn allen naar de paar geautoriseerde buitenpistes om wat verse sneeuw te voelen. Niets aan toe te voegen, behalve dan dat het de max was!

ISSUE #10 - 72 /84

photo: Jérémie Brigolle

ETAPPE 2: AOMORI Na een nachtelijke tocht van 800 kilometer is het op 25 januari nog moeilijk dan anders om wakker te worden!

We zijn in Aomori, in het noorden van het land, bij Gaman, en het is Siberisch koud. -15° en sneeuw à volonté.

Ondanks de weersomstandigheden gaan we op pad richting het Ajigasawa-resort, een klein skioord op 30 minuten van waar we zijn.

De camera’s blijven in de auto want het weer is te slecht om te filmen. We gaan dus gewoon heerlijk genieten van de meter verse sneeuw die gevallen is bovenop de 3 m die er al lag!

Het is al 26 januari. Het weer lijkt geen zin te hebben in verandering. Nog steeds enorme hoeveelheden sneeuw en ijselijke kou. We gaan toch richting Hakkoda, een klein traditioneel skioord ergens hoog verloren in de bergen. Bij aankomst zien we dat er een pak sneeuw ligt zoals we nog niet vaak zijn tegengekomen. Ondanks de zeer moeilijke omstandigheden hebben we toch enkele scènes kunnen filmen. Spijtig dat het weer niet van de partij was, om meer beelden in de poedersneeuw te kunnen schieten.

ETAPPE 3: TOYAMA Woensdag 27 januari en het is schitterend weer! De vermoeide gezichten klaren snel op. Het gaat dus richting het resort Ushidake, op de berg Toyama, voor een sessie in een klein lokaal snowpark. Er is maar één kick van aanvaardbare afmetingen, zo’n 10/12m. Daar kunnen we een paar tricks op doen (whips, double whips, flipts, superman...), maar de ochtend eindigt in mineur wanneer Tommy zijn enkel breekt bij een foute landing.

Ik snel dus met hem naar het ziekenhuis.

De rest van het team heeft toch nog wat voort kunnen riden. En hoewel ze zo ongeveer bevroren waren, hebben we toch nog een paar mooie tricks kunnen filmen, waaronder een box 720 voor Hervé en een fackie to box 180 to whip out voor Dusan.

Donderdag 28 januari, een dag rust voor iedereen.

Tommy’s repatriëring naar Canada is geregeld, en hij gaat de volgende dag meteen onder het mes.

ETAPPE 4: HAKUBA De laatste en langste etappe van onze trip is Hakuba, een oord dicht bij Nagano, bekend van de Olympische Spelen. Daar vind je maar liefst 6 skioorden in een straal van 15 km!

We komen dus ter plaatse aan op 29 januari. We nemen snel een kijkje in het prachtige hotel Happokan, en brengen dan de namiddag al ridend door om ons voor te bereiden om de grote shooting de volgende dag.

Zaterdag 30 januari. De zon schijnt, iedereen heeft zin om naar Hakuba 47 en het prachtige snowpark daar te gaan. Iedereen is goed in vorm en kan niet wachten om zich te laten gaan op de grote kicker met als trick du jour een triple whip van Hervé!

Zondag 31 januari. We zijn uitgenodigd voor een klein snowscoot-event, de Snowbike Freaks. Zo’n 60 snowbikelovers komen samen voor een boarderXn een jam freestyle en een bunny up contest. Na de boarderX-race komt iedereen samen aan de voet van de kick voor de jam freestyle. Het is Hervé menens – hij is goed op weg, in 3 jumps slaat hij er een double whip uit, een bus to whip en een flip whip. Zo, die zit! Dusan blijft op iedereen indruk maken met zijn vloeiende stijl. Hij rijgt de mooi afgewerkte 3-6 aan elkaar, laat schitterend uitgevoerde whips zien en zijn double whips doet hij op zijn dooie gemak! Ik doe het rustig aan, zonder teveel risico’s te nemen. Ik ga voor een 3-6 nosedive, whips, double whips, fl ips en verder een superman frame grab. Oshumi laat zich van zijn meest technische kant zien op de piramide, en de Japanners worden hoe langer hoe beter. Gaman is een smooth rider, maar zet ons toch met onze billen bloot op de bunny up contest wanneer hij rustigjes hoger springt dan 1m. We sluiten het weekend af in een schitterend humeur. Het is tijd om weer naar het hotel terug te keren voor onze welverdiende rust.

Maandag 1 en dinsdag 2 februari. Het weer maakt het ons spijtig genoeg onmogelijk om terug te keren naar Hakuba 47 of een andere shooting-sessie. Dat wordt dus stevig chillen voor we terugkeren naar Tokyo om van daaruit Europa weer op te zoeken.

Je kan altijd de 3 video’s van de trip bekijken op de officiële blog van het team: www.jykk-team.com Graag dank aan: Ken en Jykk Japan, Central Clinic, de skioorden van Kendatsu, Ajigasawa, Hakuba Sanosaka, Hakuba 47, Oshumi en de crew Toolate, Gaman, het team van het hotel Happokan, alle riders van de tournée en ook alle Japanse riders die we op de trip ontmoet hebben.

Get well soon Tommy !

INTERVIEW NICOLAS PILLIN Hi Nico... in een paar woorden – wie ben jij?

Nicolas Pillin, 26, ik kom uit Auvergne en ik ben gewoon een professionele snowscoot-rider.

Je bent actief in verschillende disciplines, snowscoot, bmx, fmx. Kick je meer op het een dan op het ander?

Ik ga uit mijn bol in elke discipline, maar snowscoot neemt behoorlijk wat tijd in. Ik heb het motorcross en bmx een beetje aan de kant moeten schuiven. Ik ben niet vaak thuis, dus ik heb niet echt veel tijd om mijn trail te onderhouden. Maar dit jaar ga ik proberen meer te bmx-en. Ik denk er meer en meer over om opnieuw te gaan motorcrossen, vooral supercross dan.

Kan je ons een beetje vertellen van Blackliner?

Blackliner is mijn merk, maar ook een crossover-team dat ik manage samen met mijn maat Julien Marty van Kali. Het team brengt de verschillende disciplines waar ik zot op ben bijeen (fmx/snowscoot/bmx). De riders krijgen zo de kans zich het hele jaar door te ontwikkelen op demo’s, ongeacht de discipline. Bij deze zou ik trouwens Julien willen bedanken, die de rol van commercial manager lang niet slecht speelt – in 2010 doet Blackliner 4 tot 5 shows per maand.

Hoe heb je snowscoot ontdekt?

Als ik het me goed herinner was het in 1995, ik was nog een jong gastje, en ik stond op en ging slapen met motorcross. Op een dag zag ik een snowscootvideosequence van mijn grote voorbeeld, José Delgado. Ik heb mijn eigen toestel kunnen kopen in ’97 en ik ben er sindsdien niet meer van weg te slaan. Bedankt José!!!

Het is een jonge discipline, denk je dat ze een rooskleurige toekomst tegemoet gaat?

Als het een beetje “oubollige” en “ouderwetse” imago van het snowscoot vehicle kan worden veranderd en als we de media en de kids meekrijgen, moet dat zeker in orde komen! Het moet echte “credibility” krijgen in het milieu van de extreme sports. Jongeren zijn de toekomst van onze sport. We moeten dus aan de slag en ons meer op hen richten, zodat ze zien hoe geweldig het is en ze er zelf ook van beginnen dromen.

Je hebt de laatste jaren heel wat afgereisd. Van welk land ben je het meest achterover gevallen?

Ik heb de kans gekregen om regelmatig naar Japan te gaan, en dat is toch wel stevig iets anders...het is echt de max, niet te doen...

Ik hou ook wel van Noorwegen, de fjorden en de landschappen daar zijn gewoonweg prachtig. En als je de radio opzet, hoor je Turbonegro – dat is pas een land!

Maar anders is het zo slecht nog niet bij ons in Frankrijk...

Men haalt je vaak aan als een van de beste snowscooters ter wereld, om niet te zeggen de beste. Wat is je doping?

Heb je een goeie apotheker? Wat is je geheim?

Het is geen geheim – om goed te riden moet je werken, werken en nog eens werken. Maar je moet je natuurlijk blijven amuseren en er plezier uit blijven halen.

Daarna was ik ook inderdaad eventjes de beste ter wereld, één klein moment, op D-day, de Wereldkampioenschappen. Maar verder denk ik niet dat er een snowscoot-rider is die beter is dan al de rest. Zeker in freestyle heeft ieder zijn eigen stijl, zijn visie op de sport. Er zijn geen regels of criteria om te zeggen wie de beste is. Wat telt is dat je iets bijdraagt aan de sport, behalve zuiver techniek.

Als je officiële papieren moet invullen, schrijf je dan in het hokje voor ‘beroep’ “rider” ? Hoe ga je met je lifestyle om in de ogen van anderen?

Eerlijk gezegd denk ik dat het mensen geen zier uitmaakt wat ik ben. En daar is niets mis mee, weet je, ieder zijn leven, zijn werk, dat van ons is gewoon meer fun, maar ook gevaarlijker (lacht)...Maar ik ga er voor de volle 100% voor!

Als “multidisciplinair” rider leer je heel wat mensen uit verschillende sporten kennen. Heb je de indruk dat jullie een zelfde soort ingesteldheid delen?

Iedere sportfreak, uit welke discipline ook, is gepassioneerd en zou alles geven om te kunnen riden. In die zin voelen we wel een grote overeenkomst, en maakt het verder niet uit in welke discipline we zitten. De meeste riders zijn creatieve geesten, die niet riden omdat het nu net in de mode is, maar echt uit overtuiging. En stijl is gewoon een personal touch... behalve dan voor de aanstellers!!! (lacht) Je moet doen wat je zelf de max vindt, niet voor wat je denkt dat anderen dan in je gaan zien.

We zien je lang niet op alle snowscoot-wedstrijden.

Waarom? Spelen de nieuwe media en hun manier van communiceren een belangrijke rol?

Ik heb gewoon andere doelen gesteld, doelen die minder te maken hebben met een bepaald imago. Ik ben ermee gestopt het spel van de media mee te spelen.

Snowscoot-competities laten niet genoeg zien wat een enorm potentieel er in onze sport zit. Verder slagen de organisatoren er vaak niet in parcours aan te leggen die zowel spannend als goed beveiligd zijn, zodat je niet lang geboeid blijft. Maar goed, het is wel leuk om bijeen te komen met allemaal soortgenoten en samen wat te racen, maar echte wedstrijden kun je dat niet noemen. Dankzij het internet en video sharing sites zijn er kids die heel wat meer impact hebben op onze discipline, gewoon door video’s te posten van hoe ze week na week evolueren op hun lokale spots. Maar zoals in elke discipline zal elke jonge gast zich wel willen bewijzen in wedstrijden voor hij zich wil toeleggen op de pure sport.

Iemand die je wil bedanken? Big ups?

Zeker mijn ouders en mijn vriendin, die er altijd voor me zijn, ook als het niet goed gaat. De sponsors die me de kans geven me op mijn passie uit te leven, Ken, de zon en de sneeuw. Goeie vrienden die zich wel zullen herkennen, lines up prod, happy dayz prod, tofi prod en dan nog iemand die ik nooit zou vergeten bedanken, Bernard S. van Roger Motos, hij zal wel weten wie ik bedoel... En dan zou ik ook IGNITION willen aanhalen, de eerste echte full hd snowscoot video die in de herfst uitkomt.

« Op een dag zag ik een snowscootvideosequence van mijn grote voorbeeld, José Delgado. « ISSUE #10 - 73 /84

photo: Jonathan Borms / rider: Pohl Kardama

BIKERS W CARE ISSUE #10 - 74 /84

S

ISSUE #10 - 75 /84

photos: Christophe Carmeliet / rider: Pohl Kardama

S

photo: Jonathan Borms

ISSUE #10 - 76 /84

ZERO EMISSION DELIVERY INTERVIEW / POHL KARDAMA Web: Writer: Photography:

http://pedalbxl.com Thibault Jadoul Jonathan Borms & Christophe Carmeliet

Salut Pohl, tu viens de Suède et si je ne me trompe pas la Belgique n’est pas ton dernier stop ?

Tu te trompes, je viens de Finlande mais effectivement la Belgique n’est certainement pas mon dernier stop.

Te rappelles-tu de ton premier vélo d’enfant ? Était-ce déjà une longue et belle amitié ?

Le premier vélo qui est gravé dans ma mémoire est mon BMX. J’en voulais absolument un après avoir vu le film E.T, comme des millions d’enfants à l’époque.

Quelle est ton opinion à propos du cyclisme dans Bruxelles par rapport à toutes les villes, tous les pays que tu as parcourus ?

Toute ma vie j’ai regardé les grands classiques belges comme le Tour de Flandre. Quand je suis arrivé à Bruxelles j’ai été très étonné de voir que personne ne roulait ici. Mais je vois que les choses sont en train de changer…

Quand et comment as-tu découvert le fixie ?

Je faisais déjà de la compétition sur piste dans les 80’s.

Plus tard dans les années 90 j’ai découvert la culture Bike Messenger et c’était la première fois que je voyais des gars avec un vélo de piste sur la rue. J’étais scotché.

Que penses-tu de la nouvelle tendance branchée envers le fixed gear ? Du n’importe quoi ou un bon moyen de découvrir ces bikes ?

Pour réponde à cette question je préférerait citer « Superted » le fameux rider fixie qui quand on lui a posé la question a répondu : « Du moment qu’il y a des mouvements qui incitent les gens à rouler, cela ne peut être qu’une bonne chose ».

Tu travailles pour Pedal, une compagnie de Bike Messenger fraîchement arrivée à Bruxelles mais dont l’aventure a commencé il y a quelques années à Barcelone.

Quelle est donc l’histoire de Pedal ?

Mon bon pote Steven (le père fondateur de Pedal) est

belge et vit à Barcelone depuis 10 ans. Il y a 7 ans je suis passé lui rendre visite là-bas et je lui ai parlé de toute cette culture Bike Messengers. Pour lui c’était comme si je jetais une étincelle dans une chambre remplie d’explosifs. Il est tombé complètement dedans et voilà, : Pedal est né !

Plus tard quand je me suis installé ici j’ai décidé d’ouvrir un deuxième bureau. Un troisième Pedal va bientôt démarrer à San Sebastian (Portugal).

Quels sont les avantages pour toi de rouler en fixie ?

Ou est-ce seulement un choix ?

Certainement que c’est un choix ! Mais pour citer quelques avantages, en voici quelques uns qui claquent.

Quand tu utilises ton bike 8 heures/jour par n’importe quel temps le fixie est le plus simple à entretenir, contrairement aux réglages rigoureux d’un vélo avec périphériques. En ville la maîtrise est parfaite, il y a vraiment une « connexion » avec le vélo. Ce n’est pas évident d’exprimer ce sentiment, il faut juste que vous le découvriez par vous-même. Ca paraît un peu mystique, mais c’est pourquoi le ride en fixie est aussi appelé : le Zen du cyclisme.

cycles.com m’ont fourni / sponsorisé un incroyable Cinelli Mash. Une magnifique surprise juste après une mauvaise. Un énorme merci au staff de Dealer !

Est-ce toujours un plaisir de rouler le week-end, après une semaine de boulot passée sur ton bike ? T’es jamais blasé ?

Honnêtement je ne peux pas dire que je suis blasé et je ne peux pas expliquer pourquoi. Peut-être que c‘est mon truc ?

Bike Messenger et Taxi Post, le même boulot ? Pensestu que tu seras taximan à 50 ans ?

Vu de l’extérieur c’est la même chose ; apporter des choses d’un point A à un point B. De l’intérieur c’est autre chose. Je fais cela et je l’adore. Je conduirais un taxi seulement s’il n’y avait pas d’autre alternative. Je me sens vraiment reconnaissant d’avoir le choix de faire ce que je veux dans la vie. Trop de gens dans le monde n’ont pas ce luxe.

Maintenant il est temps pour tes dernières paroles qui seront gravées pour la postérité : BIKERS DO IT BETTER!

Quand on parle de bike messengers on pense tous à NYC. Penses-tu que l’histoire moderne des coursiers vienne des Etats-Unis ?

Qu’est ce qui ne vient pas des States hahaaaa ? À cela colle vraiment la phrase « si les chaussures te vont, utilise-les ! » On a appris que ton dernier vélo a été volé dans Bruxelles, celui même que tu utilisais pour travailler tous les jours. Ce genre de bike est assez cher. Ca a été pour en trouver un rapidement ?

Oui, mon superbe Bianchi ! Le gars qui l’a volé ne doit certainement même pas savoir que faire avec…

En fait je n’ai pas eu à chercher après un nouveau.

Douze heures après le vol, les gars de www.dealerbi-

« En ville la maîtrise est parfaite, il y a vraiment une connexion avec le vélo. »

ISSUE #10 - 77 /84

photo: Jonathan Borms

BIKERS D I W A CONSCIENCE Hi Pohl, je komt uit Zweden, en als ik me niet vergis is België niet je eerste stop?

Je vergist je, ik kom uit Finland maar inderdaad, België is niet mijn laatste stop.

Herinner je je nog je eerste fiets als kind? Was die het begin van een lange en mooie vriendschap?

De eerste fiets die in mijn geheugen gegrift staat is mijn BMX. Ik wou er echt een nadat ik de fi lm E.T. had gezien, zoals miljoenen kinderen toen.

Wat vind je van fietsen in Brussel vergeleken met andere landen en steden waar je doorheen bent gekomen?

Al mijn hele leven kijk ik naar de grote Belgische klassiekers zoals de Tour de France. Toen ik in Brussel aankwam, was ik erg verbaasd om te zien dat niemand hier fietst. Maar ik zie dat de dingen hier in beweging zijn…

Wanneer en hoe heb je de fi xie ontdekt?

Ik deed al in de jaren ’80 mee aan wedstrijden op de piste. Later, in de jaren ’90, ontdekte ik de Bike Messenger cultuur en dat was de eerste keer dat ik kerels met een fiets voor op de piste op de baan zag. Ik was meteen verkocht.

Wat denk je van de nieuwe trend in de richting van fi xed gear? Zever of een goede manier om die bikes te leren kennen?

Om op deze vraag te antwoorden zou ik “Superted” willen citeren, de bekende fi xie-rider: “Zo gauw er trends zijn die mensen aanzetten om te rijden, kan dat alleen maar een goeie zaak zijn”.

Je werkt voor Pedal, een Bike Messenger-bedrijf dat net op de Brusselse markt is gekomen, maar wiens avontuur een paar jaar geleden is begonnen in Barcelona. Wat is het verhaal achter Pedal?

Mijn goeie maat Steven (de aartsvader van Pedal) komt

ISSUE #10 - 78 /84

uit België maar woont al 10 jaar in Barcelona. Zeven jaar geleden ben ik hem daar gaan opzoeken en heb ik hem verteld van de Bike Messengers-cultuur. Voor hem was het alsof ik een vonk was is een kamer vol explosieven. Hij heeft zich er gewoonweg in gesméten en ziehier: Pedal werd geboren!

Wat later ben ik hier komen wonen en besloot ik om een tweede kantoor te openen. Er gaat binnenkort een derde Pedal open in San Sebastian (Portugal).

Wat zijn de voordelen voor jou om op een fi xie te rijden, of is dat gewoon een keuze?

Dat is zeker een keuze! Maar om enkele voorbeelden op te noemen, hier zijn er een paar die toch echt de max zijn. Als je je bike 8 uur per dag gebruikt, of eender hoelang, de fi xie is het makkelijkst om te onderhouden, in tegenstelling tot de nauwkeurige afstellingen bij een fiets met verschillende onderdelen. In de stad heb je er de perfecte controle over, je hebt echt een “band” met je fiets. Het is moeilijk om te beschrijven, je moet het echt zelf maar eens proberen. Dat lijkt misschien wat mystiek, maar daarom wordt rijden op een fi xie ook wel de Zen van het fietsen genoemd.

Als je het hebt over messengers-bikes, denk je meteen aan NYC. Denk je dat de moderne geschiedenis van de messengers uit de Verenigde Staten komt?

Wat komt er niet uit de States, hahahaha! Ach, wie het schoentje past, trekke het aan.

We hebben gehoord dat je laatste fiets gestolen is in Brussel, de fiets die je elke dag gebruikte om te werken.

Dat zijn dure fietsen, is het een beetje gelukt om er snel een andere te vinden?

Ja, mijn prachtige Bianchi! De kerel die hem gestolen heeft, heeft waarschijnlijk niet het fl auwste benul wat hij ermee moet aanvangen...Eigenlijk heb ik niet naar een nieuwe moeten zoeken.

Twaalf uur na de diefstal hebben de kerels van www. dealerbicycles.com me gesponsord met een schitterende Cinelli Mash. Een ongelofelijk mooie verrassing, meteen na een ongelofelijk slechte. Hartelijk bedankt aan iedereen bij Dealer!

Heb je nog zin om te rijden in het weekend na een week op je bike? Heb je er nooit genoeg van?

Ik ben het eerlijk gezegd nooit beu, en ik kan niet goed uitleggen waarom. Misschien is het echt mijn ding?

Bike Messenger vs Taxi Post, dezelfde job? Denk je dat je op je 50ste taxichauffeur wordt?

Van buitenaf gezien, zien die dingen er misschien hetzelfde uit; iets van punt A naar punt B brengen. Maar als je er in zit is het iets anders. Ik ben echt verslingerd aan wat ik doe. Ik zou alleen met een taxi gaan rondrijden als ik geen enkel alternatief had. Ik ben echt dankbaar dat ik de vrijheid heb gekregen om te doen wat ik wil in het leven. Niet al teveel mensen hebben die luxe.

Het is tijd voor je laatste woorden die de eeuwigheid zullen ingaan: BIKERS DO IT BETTER!

« In de stad heb je er de perfecte controle over, je hebt echt een “band” met je fiets. »

t o N so t a l f

10 0 2 up

c h d

lais a c e as d andie p d nor norm e i rd pica

e t n e c s i e a d m e 2 1/ mai v tt d

(62) N I A OLH (60) E É S HAUS C (80) N L E E T M S A U RE-H I ST-J O T (76) CON E R V LE HA (62) M E H NG SENI (59) N I Z AN

15/166juin 5/ juin 7 2 / 6 2 12 sept.

11/ 9 sept.

18/1

photos:Pierre Burton

ISSUE #10 - 80 /84

CELTIC ROAD TRIP KONA MASH-UP WINTER 2009 Web: Writer: Photography:

www.konamashup.co.uk Pierre Burton Pierre Burton

L’histoire débute sur le parking du Aldi d’une une ville industrielle, sous la pluie et une Leffe à la main. La classe quoi...

Après la traversée de la Manche en ferry et quatre heures de route plutôt arrosées, nous venons de débarquer au Pays de Galles.

Nous voulions rejoindre le Sud pour avoir l’occasion de sortir nos bikes en plein hiver et nous n’avons trouvé que le Sud du Pays de Galles. No problem. En optant pour le climat rude et difficile de Port Talbot, toutes les conditions étaient réunies pour se faire une préparation à la Rocky Balboa. Saison 2010, nous voilà !

Bon personnellement, je suis surtout là pour prendre des photos mais mes compagnons de route comptent bien profiter du voyage pour travailler le physique.

Kristof Lenssens sort tout juste d’une fracture de la cheville et compte bien se remettre d’aplomb pour la saison 2010 tandis que Lio Van Eldom sort d’une expérience difficile lors de l’émission “L’île de la Tentation” et doit retrouver ses marques sur un bike. Pour les rassasier, nous avons choisi de pédaler deux journées de suite sur les sentiers de Glyncowrg avant de participer au Kona Mash-Up, une épreuve d’enduro plutôt relevée, pour ensuite terminer par une journée consacrée à la DH. Glyncowrg est un village que l’on pourrait qualifier de trou du cul du Monde. La zone. Le bled. Histoire de distraire les moutons, quelques irréductibles ont créé le Glyncowrg MTB Centre qui regroupe quatre pistes d’enduro plus amusantes les unes que les autres. Par contre, autant le dire directement: ça grimpe. D’ailleurs, les parcours débutent tous par la même ascension de 6 kilomètres (!) qui vous met directement 300 mètres de dénivelé dans la vue. Ok, faut se les farcir, mais la côte reste assez chouette à passer puisqu’elle emprunte un sentier technique qui empêche de s’ennuyer. Nous avons suivi deux itinéraires: White Level et Skyline. Ce Dernier est le gros morceau puisqu’il totalise 46 kilomètres et 2.000 mètres de dénivelé! Par contre, on vous le recommande pour la qualité des singletracks et des descentes: du pur bonheur. Tous les sentiers étant dessinés et aménagés pour le bike, vous avez toujours une super fluidité dans l’enchaînement des virages. Tout s’enquille à la vitesse de l’éclair et sans mauvais feeling. Le panard intégral. Le mauvais côté c’est que vous bouclez le Sky-

line totalement sur les rotules. Le White Level est plus court (24 kilomètres) et plus orienté DH. C’est donc le même... mais en mieux ! Une suite sans fin de virages relevés, d’épingles, de rochers et le tout sans quasiment toucher aux freins. Fluidité est définitivement le maîtremot. Autre gros point positif du Glyncowrg MTB Centre: le Drop Off Cafe. Un endroit “oh combien sympathique” qui vous accueille aux pieds des pistes à grand renfort de boissons bien agréables et de délicieux repas réalisés par la patronne. Comment se refaire de deux solides journées de ride? En faisant la tournée des pubs pardi!

Et en étant assez bourré que pour remplir les 70 litres du réservoir de la voiture par du mauvais carburant...

Thanks Lio! Séquence dépanneuse et gros retard au départ du Kona Mash Up. Les liaisons se feront donc au taquet histoire de rester dans les délais. L’enduro utilise les parcours de Glynwowrg avec 4 ou 7 sections chronométrées selon la catégorie. Le bonheur est identique à nos deux journées précédentes avec en plus la petite dose d’adrénaline procurée par le chrono. Kristof fait parler sa technique et Lio prouve une nouvelle fois que sa puissance est démoniaque. Les temps sont serrés et la bagarre fait rage dans notre petit groupe. L’enduro est très populaire en Grande Bretagne, on dénombre d’ailleurs près de 500 inscrits sur cette course qui se déroule quand même début décembre. La dernière spéciale reprend l’ultime section de White Level à savoir un long singletrack, pas très pentu mais hyper rapide, qui se démarque par son lot de rochers et marches à encaisser à pleine vitesse. Lio part à la faute en vue de l’arrivée, Kristof signe le meilleur temps mais ne parvient pas à récupérer le temps perdu sur crevaison dans la première spéciale.

Lio emporte donc haut la main notre petit challenge. Il rentre dans le top 20 au général, tout comme Kristof d’ailleurs. Un bon score étant donné la course folle qui a marqué notre journée... Elle se terminera d’ailleurs très très tard après que Lio ait enfin réussi à conclure lors de la soirée de clôture. L’honneur était sauf...

Pour la dernière journée, direction de Cwmcarn, dans la région de Newport. À la base, nous comptions participer à la Mini DH de la Forest of Dean, un petit challenge hivernal de descente qui se tient sur des pistes de moins de deux minutes. Seulement, pas de bol, les 300 places s’étaient envolées en quelques jours et nous n’avons pas pu être de la fête. Au final, nous n’avons pas perdu au change en découvrant la piste permanente de Cwmcarn. Un parcours fabuleux, conçu pour ouvrir les gaz en grand. Une DH de 1.750 mètres, créée en 2005

par Phil Saxena, démarrant sur une trace naturelle avant d’enchaîner les virages relevés dans la pente et de gagner progressivement de la vitesse pour débouler sur une section assez terrible qui enchaîne quelques marches, des hips et une grosse table qu’on prend à une vitesse affolante.

Sur la fin, plusieurs options avec des doubles de plusieurs tailles, un énorme virage relevé et quelques autres réjouissances bien agréables. De l’avis de Kristof Lenssens, il s’agit d’un parcours idéal pour préparer une coupe du Monde étant donné le nombre de passages (très) rapides et l’engagement demandé. La particularité de la piste de Cwmcarn est qu’elle se trouve sur un domaine de la Forestry Comission, l’accès y est totalement interdit aux voitures. Les navettes pour accéder aux départs de la DH se font via Cwmdown, la société qui a le privilège d’emprunter les routes du domaine. Il vous en coûtera une trentaine d’euros pour la journée mais le service est nickel. Votre bike est protégé, vous remontez au chaud et surtout vous avez le privilège de rouler sur une piste démentielle. Notre séjour s’est terminé par une dernière nuit torride à Oxford, chez la soeur de Kristof.

Là, nous avons pu compter sur son lovely boyfriend Andy pour nous emmener faire la tournée des bars et découvrir tous les recoins cachés de la ville estudiantine. 2 heures de sommeil, 2 heures de route, 2 heures de ferry et nous étions de retour chez nous. La tête dans le cul....

INFOS: • Glyncorrwg MTB Centre & Drop Off Cafe: www.dropoffcafe.com • Kona Mash up: www.konamashup.co.uk • DH Cwmcarn: www.cwmdown.co.uk

« Histoire de distraire les moutons, quelques irréductibles ont créé le Glyncowrg MTB Centre... » ISSUE #10 - 81 /84

photos: Pierre Burton / rider: Kristof Lenssens

Het verhaal begint op de parking van de Aldi in een industriestad, in de regen, met een Leffe vast. Pure klasse... We zijn net met de ferry het kanaal overgestoken om vier natte uren later aan te komen in Wales.

We wilden eigenlijk naar het zuiden om ook middenin de winter onze bikes eens te kunnen bovenhalen, maar we vonden niets beters dan Zuid-Wales. No problem.

Het woeste landschap en het moeilijke klimaat van Port Talbot waren de perfecte omstandigheden voor een training à la Rocky Balboa. Season 2010, here we come!

Goed, persoonlijk ben ik hier vooral om foto’s te nemen, maar mijn reisgenoten willen dit reisje wel degelijk benutten om wat aan hun fysiek te werken. Kirstof Lenssens is net aan het recupereren van een enkelbreuk en wil een knallende comeback maken in 2010.

Lio Van Eldom heeft net een moeilijke ervaring bij “Tempation Island” achter de rug, en wil zijn strepen terugverdienen op zijn bike. Om hen gelukkig te maken hebben we besloten twee dagen lang over de paadjes van Glyncowrg te rijden als voorbereiding op de Kona Mash-Up, een stevige enduro-wedstrijd, om te eindigen met een dag gewijd aan het DH. Glyncowrg is een dorp dat we zouden kunnen omschrijven als een godvergeten gat. De zone. Een gehucht. Om de schaapjes wat te entertainen hebben een groepje eigenzinnigaards het Glyncowrg MTB Centre opgericht, met vier enduropistes, de een al leuker dan de andere. Zaak is wel – laten we het maar meteen zeggen - het is hier nogal steil.

De trajecten beginnen allemaal met dezelfde beklimming van 6 kilometer (!) waardoor je meteen 300 meter hoogteverschil te verwerken krijgt. Ok, die moet je incasseren, maar de helling blijft leuk om te doen – de techniek is niet eenvoudig, dus je kunt je niet vervelen. We hebben twee trajecten afgelegd: White Level en Skyline. Dat laatste is een stevige brok – 46 kilometer en 2000 meter hoogteverschil! Maar we kunnen het warm aanbevelen, zo’n topkwaliteit singletracks en afdalingen zie je niet vaak. Puur geluk.

Alle paden zijn uitgezet en aangepast voor bikes, en de bochten volgen vloeiend op elkaar. Dit alles krijgen we bliksemsnel te slikken en zonder een slecht gevoel in onze maag. The stuff dreams are made of. Wat minder is, is dat je bekaf bent na de Skyline. De White Level is korter (24 kilometer) en meer in de richting van de DH. Idem dus....maar beter! Een eindeloze aan-

ISSUE #10 - 82 /84

eenschakeling van hellende bochten, haarspeldbochten, rotsen en dit alles bijna zonder de remmen aan te raken. Flow is hier zeker en vast het sleutelwoord. Een andere opsteker voor het Glyncowrg MTB Centre: het Drop Off Cafe. Een “oh zo charmante” plek, waar je aan de voet van de pistes terecht kunt, met een fl inke dosis heerlijke dranken en eten om van te smullen, vers klaargemaakt door de bazin. Hoe kan je het best bekomen van twee stevige dagen riden? Door eens stevig door te zakken natuurlijk! En goed genoeg in de wind zijn om de tank van de auto te vullen met 70 liter verkeerde brandstof... Thanks Lio! Hierna dus een panne en gigantische vertraging voor de Kona Mash Up. Het netwerken zal dus voor aan de fi nish zijn, kwestie van onze achterstand in te halen.

De enduro gebruikt het parcours van Glynwowrg met 4 of 7 gechronometreerde onderdelen al naargelang de categorie. Weer een ervaring van puur geluk net als de twee voorbije dagen, met daarbij dan ook nog eens de adrenalineshot door de chrono. Kristof laat zijn techniek zien en Lio bewijst nog maar eens dat hij een bijna duivelse kracht heeft. Hun tijden zijn op een fractie na gelijk, wat even voor een opstootje zorgt in onze groep. Enduro is erg populair in Groot-Brittannië – we tellen zeker 500 inschrijvingen voor deze wedstrijd die toch begin december doorgaat. De laatste special herneemt het laatste deel van de White Level, een lange singletrack, niet erg steil maar wel razendsnel, die begint met een hoop rotsen en trappen waar je aan een rotvaart vanaf dendert. Zo gauw de fi nish in zicht is wijkt Lio van de track af, Kristof zet de beste tijd neer maar slaat er niet in de tijd in te halen die hij verloor met zijn lekke band in de eerste special.

Lio behaalt de overwinning dus fluitend. Hij komt in de algemene top 20 terecht, net als Kristof trouwens.

Een goede score gezien onze razende race om op de wedstrijd te geraken... Het werd trouwens nog erg, erg laat, want we konden niet gaan slapen voor Lio het einde in schoonheid had afgesloten. Om zijn eer te redden...

Voor de laatste dag gaat het richting Cwmcarn in de streek van Newport. Eerst wilden we meedoen met de Mini DH van de Forest of Dean, een kleine winterse downhill-wedstrijd op pistes van minder dan twee minuten. Maar het geluk zat ons niet meer – de 300 plaatsen waren in een paar dagen de deur uitgevlogen en we hebben niet kunnen meefeesten. Maar uiteindelijk bleek dat zo slecht nog niet, want anders hadden we nooit de permanente piste van Cwmcarn ontdekt. Een waanzinnig parcours, ontworpen om vol gas te geven.

Een DH van 1.750 meter, in 2005 aangelegd door Phil Saxena, vertrekt op een natuurlijk pad alvorens los te slaan in hellende bochten en dan steeds meer snelheid te winnen om uit te monden in een spectaculair stuk van trappen, hips en een stevige plateau waar je met een ontstellende snelheid op afracet.

Op het eind heb je de keuze tussen doubles van verschillende afmetingen, een enorme hellende bocht en nog een paar andere leuke verrassingen. Volgens Kristof Lenssens is dit het ideale parcours om te trainen voor een World Cup, gezien het aantal (zeer) snelle passages en de inzet die ervoor nodig is. Wat er zo bijzonder is aan de piste van Cwcarn is dat ze op een domein van de Forestry Commission ligt, dus auto’s zijn absoluut niet toegelaten. De pendelbussen om aan de DH te geraken worden geregeld door Cwmdown, het bedrijf dat als enige de wegen van het domein mag berijden. Het kost je ongeveer dertig euro voor een dag, maar de service is pico bello. Je bike is veilig, je kunt in een lekker warme bus naar boven en vooral, je mag op een te gekke piste rijden. Onze dag zit erop na een laatste helse nacht in Oxford bij de zus van Kristof. We werden er onthaald door haar lovely boyfriend Andy om ons de cafés van de stad en alle verborgen hoekjes van deze studentenstad te laten zien. 2 uur slaap, 2 uur in de auto, 2 uur op de ferry en we zijn weer thuis. Met een kop alsof we in de WC hebben geslapen...

INFO: • Glyncorrwg MTB Centre & Drop Off Cafe: www.dropoffcafe.com • Kona Mash up: www.konamashup.co.uk • DH Cwmcarn: www.cwmdown.co.uk

«Om de schaapjes wat te entertainen hebben een groepje eigenzinnigaards het Glyncowrg MTB Centre opgericht, ...»

INTERNET

EVENT

Une demo de freestyle Motocross sur votre event?

Contactez le Team Ride Attack FMX david.fmx@skynet.be / +32 (0)479 530 621

NAMUR / NAMEN

-10% SUR URGE, EL GALLO, KRAFTSOFF, SHAMAN, MDE 464 CHAUSSÉE DE MARCHE - 5101 ERPENT " 36& %& #3"*#"/5 407&5 t 5&-

BRUXELLES / BRUSSEL

LIĂˆGE / LUIK LE SHOP DES PASSIONNÉS

www.larouelibre.be rue de Herve 83 Ă Battice

BRABANT NE WA DD RE SS , NE WS HO P!

('' X]Vjhh‚Z YZ AdjkV^c "&(%% LVkgZ iZa/ %&%$')#&(#.+ " ^c[d5bdk^c\hidgZ#WZ mmm$cel_d]ijeh[$X[

ISSUE #10 - 83 /84