Landscape Magazine #8 - fall 2009

issue #8 - fall 2009 free magazine

Édito issue #8 - fall 2009

YOU’RE BEAUTIFULL, BUT WE ARE CUTTER.

COVER

photo: Vincent Rocher rider: Philippe Hébert

CONTENT news .

. . . . . . . . . culture . . . . insert coins . . test . . . . . . shopping

. . . . .

trick of the mag fashion

. . . . . . . .

bmX worlds

mountain of hell

. . .

mondial du Vtt girls on bike .

. . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . .

nissan downhill cup

. . . . . . wrt . . . . . . . . . bike messenger . . . enduro des nations bike energy

. . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . .

06-08 10-11 12-13 14 16-18 19 20-26 28-38 40-44 46-47 48-68 70-76 78-80 82-86 88-92 94-96

THE KISSES associated editors Jonathan Borms Christophe Carmeliet Vincent Rocher

publisher editor Vincent Rocher rue du chateau 6 5030 Gembloux

money responsible Christophe Carmeliet

the redactor chief Vincent Rocher

art direction & design

Jonathan Borms + Christophe Carmeliet = Food /// www.designmyfood.be

photography coordination Vincent Rocher

dr. stamp

www.stanw.be

illustrations

Juliette Mousseau, Adrianne Yates, .iou

translation

www.commonground.be Vieux con vs jeune con Constat alarmant : Tonton est devenu un vieux con… Tonton rassure néanmoins toutes ses groupies : Le Nicolas est un vieux con qui honore allègrement la Carla donc Tonton pourra aussi continuer à satisfaire les plus gourmandes d’entre vous… Il n’empêche : force est de constater que les ados boutonneux que vous êtes sont également de jeunes cons… Ben oui, il faut le dire : le leitmotiv de la jeunesse actuelle est « le plaisir immédiat ». La notion d’effort semble avoir disparu, on veut rider, mais pas shapper ; on veut être bon en dh, mais sans s’entraîner ; on veut faire du bike mais pas pédaler ; on veut draguer, mais pas bouger son cul du canapé… Oui, je le répète : le constat est alarmant…

Heureusement, dans ce sombre tableau, il semblerait que les filles aient la volonté de surpasser cet état d’esprit comme le prouve les nombreuses pages qui leur sont consacrées dans le sublime numéro du mag gratuit le moins cher du monde que vous tenez entre les mains. On savait déjà que la femme était l’avenir de l’homme; voici maintenant que la fille est l’avenir de l’ado… Allez Carla, remets une tournée…

Ouwe zak vs. jonge zak Verontrustende vaststelling: Tonton is een ouwe zak geworden... Maar hij stelt zijn groupies gerust: Sarko is ook een ouwe zak en hij slaagt er nog in Carla te verwennen, dus Tonton kan zeker en vast jullie honger stillen... Maar het moet gezegd: jullie puisterige pubers zijn gewoon jonge zakken.... Tja, het is toch zo: het leitmotiv van de jeugd van tegenwoordig is “instant gratification”. Het concept ‘inspanning’ lijkt te zijn verdwenen, je wil wel riden maar niet het terrein aanleggen; je wil goed zijn in DH maar niet trainen; je wil fietsen maar niet trappen; iemand versieren maar niet uit de zetel komen.... ja, ik herhaal: het is een alarmerende vaststelling.... Gelukkig is er in dit sombere tafereel nog een streepje licht, want de meisjes zien het blijkbaar beter zitten om uit deze lamlendigheid te geraken – waarvan getuige de talrijke bladzijden in dit schitterende nummer van het goedkoopste gratis tijdschrift ter wereld dat je nu vast hebt. We wisten al dat de vrouw de toekomst was van de man, nu weten we ook dat het meisje de toekomst is van de puber... Nog een rondje graag, Carla !

Tonton D.

general contact

info@landscape-magazine.com

advertising

sales@landscape-magazine.com

digital LS Mag

www.landscape-magazine.com

thanks for everything!

Grégory Abino, Caroline Delvaulx, Sacha Kimmes, Mireille Louis, Natacha Hostyn, Grégory Masson, Philippe Hébert (et son papa), Christophe Bortels, Geoffroy Libert, Stanley Neerinck, Léa Kerkhove, Jeremy Vanderschelden, Jonathan Marchal, Arnaud Ghesquière, David Cardone, Djana Rocher, Monique Daive, Pete Oneil, Pascal Closset, Quentin Jaud, Claire ‘Dwam’ Vidalle, Sylvain Rudent, Yolande Van Muylem, Sara, Dorian Boxus, Marcin Nikiforuk, Myriam Antonutti, Chat, Marc Genon, Thomas Genon, Esteban Hendrickx

news Writer: Web:

Vincent Rocher www.landscape-magazine.com

news of the Barracuda-Kona team www.gravity-team.be

Les dernières semaines furent pour le moins prolifiques pour le team Barracuda-Kona. Nous retiendrons que Bertrand Gilles est installé en tête du classement général de l’IXS German Downhill Cup avant la dernière manche qui se déroulera à Thale (Allemagne) le 27 septembre prochain.

La semaine précédant cet évènement, Bertrand et Kristof Lenssens seront à Schladming pour l’ultime manche de la World Cup 2009. En attendant les championnats de Belgique qui se tiendront à Malmedy, Kristof a pris la direction du Canada. Après une très bonne 11ème place en IXS European Cup à Leoegang (Autriche), Kristof s’attaque maintenant aux courses canadiennes et notamment au fameux Crankworx Festival de Whistler!

Vous retrouvez toutes les infos concernant Bertrand Gilles et Kristof Lenssens sur le site www.gravity-team.be

Ovifat Bikepark www.landscape-magazine.com

Ca bouge en Belgique! Après Malmédy qui propose une piste de 4X et une piste DH/FR desservies par un remonte pente, c’est au tour d’Ovifat de proposer cette fois un vrai Bikepark avec différents modules progressifs.

Encore en construction, le site est ouvert tous les weekends de 14 à 18 heures pour un forfait journalier de € 5.

Le potentiel est énorme et le lieu est entre de bonnes mains puisque Styles, le trailbuilder du Filthy Trails, s’occupe de la construction des modules.

Un reportage plus complet avec vidéos et photos sur www.landscape-magazine.com

België zit niet stil! Na Malmedy met een 4X-piste en een DH/FR-piste bediend door een skilift is het nu de beurt aan Ovifat om dit keer een echt Bikepark aan te bieden, met verschillende progressieve modules. De site, die nog in aanbouw is, is elk weekend open van 14 tot 18 uur voor een dagprijs van 5 euro. Het potentieel is enorm en de plek is in goede handen, want Styles, de trailbuilder van Filthy Trails, houdt zich bezig met de constructie van de modules. Een volledige reportage met video’s en foto’s op www.landscapemagazine.com

Bye bye Tignes Airwaves Welcome Winter X Games Europe! www.canal-plus.fr

Après 5 années de Tignes Airwaves, la station française passe au niveau supérieur puisqu’elle accueillera les premiers Winter X Games Europe du 10 au 12 mars 2010.

ESPN et Canal+ Events sont à l’origine de cette organisation.

Le VTT n’est malheureusement pas au programme de cet événement mais par contre une démo de Freestyle motoneige aura lieu. Ca va envoyer le pâté!

Plus d’infos sur www.canal-plus.fr

issue #8 - 6 /100

Na vijf jaar Tignes Airwaves gaat het Franse sportoord voor een upgrade, want het host de eerste Winter X Games Europe van 10 tot 12 maart 2010. ESPN en Canal+ Events staan aan de basis van deze organisatie.

VTT staat voor dit event spijtig genoeg niet op het programma, maar er is daarentegen wel een demo freestyle sneewscoot. Actie verzekerd!

Meer info op www.canal-plus.fr

De laatste weken waren heel produktieve voor het Barracuda-Kona team. Bertrand Gilles staat nog altijd op kop in het algemeen klassement van de IXS German Downhill Cup voor de laatste wedstrijd die zal plaatsvinden in Thale (Duitsland) op 27 september. De week ervoor, zullen Bertrand en Kristof Lenssens ook in Schladming zijn voor de laatste wedstrijd van de World Cup 2009. In afwachting van het belgisch kampioenschap in Malmedy, is Kristof nu naar Canada getrokken. Na een héel sterke 11de plaats op IXS European Downhill Cup van Leogang is Kristof nu actief op de Canadese wedstrijden met de Crankworx Festival als hoogte punt! Meer infos op www.gravity-team.be

news Writer: Web:

Vincent Rocher www.landscape-magazine.com

Black mountain contest http://altimax.com/snowscoot

En plus du concours « Black Mountain – Landscape » qui vous permet de gagner un snowscoot aux couleurs de votre magazine préféré, une autre possibilité de gagner un de ces engins de glisse vous est offerte en répondant au questionnaire à l’adresse suivante: http://altimax.com/snowscoot/ Behalve de wedstrijd Black Mountain – Landscape, waar je je eigen snowscoot kan winnen in de kleuren van jullie geliefde magazine, is er nog een optie om een van deze sneewbeesten te winnen, gewoon door te antwoorden op de volgende vragenlijst: http://altimax.com/snowscoot/

Ride & Shoot

www.ras-project.com

Ride & Shoot est un collectif de passionnés spécialistes de l’image dans leurs sports respectifs : VTT, Ski, Snow, Surf, Wake, FMX. Des services à destination de tous les médias mais aussi des marques, collectivités, associations, teams, riders, etc.

Un webzine, une banque d’images, une agence… un sacré projet.

Alors la prochaine fois que vous verrez un copyright RAS, vous saurez que c’est la signature de gars qui à leurs façons font aussi avancer le sport.

Retrouvez les sur www.ras-project.com Ride & Shoot is een collectief van gepassioneerde fotoen videospecialisten in hun respectieve sporten : VTT, Ski, Snow, Surf, Wake, FMX. Ze bieden hun service aan aan allerlei soorten media, maar ook aan merken, groepen, verenigingen, teams, riders, enz.

Een webzine, een beelddatabank, een agentschap... een kanjer van een project.

Dus wanneer je de volgende keer het RAS-copyright ziet, weet je dat dat de handtekening is van de kerels die op hun manier de sport vooruit stuwen.

Vind er alles over op www.ras-project.com

Snowscoot Speed Record www.snowscoot.com

Toujours plus vite sur la neige et au guidon d’un snowscoot Insane Toys, Yann Granjean détient depuis quelques mois le record du monde de vitesse de la discipline.

147,551 km/h. La belle combi rouge en latex en prime!

Yann Granjean, steeds sneller op de sneeuw en aan het stuur van een Insane Toys snowscoot, is sinds enkele maanden recordhouder voor de snelste tijd in de discipline. 147,551 km/h. De mooie rooie combi in latex krijg je er gratis en voor niets bij!

David Delcampe rides Troy Lee www.davidfmx.com

Le rider FMX belge change de sponsors et passe chez Troy Lee pour les équipements et Von Zipper pour les masques. Il sera en démo le 23 août en Auvergne et le 6 septembre à Pont sur Sambre dans le Nord de la France. Plus d’infos sur www.davidfmx.com De Belgische rider FMX gaat over naar een nieuwe sponsor: Troy Lee voor zijn uitrusting en Von Zipper voor zijn maskers. Hij is op demo 23 augustus in Auvergne en op 6 september in Pont-sur-Sambre in Noord-Frankrijk. Meer info op www.davidfmx.com

Pour les news les plus fraîches du monde du bike alternatif, connectez vous régulièrement sur www.landscape-magazine.com Neem voor kraakvers nieuws uit de wereld van het alternative biking regelmatig een kijkje op www.landscape-magazine.com

issue #8 - 7 /100

news Writer: Web:

Vincent Rocher www.landscape-magazine.com

short news Thibaud Radermecker

Thibaud Radermecker, le rider liégeois du DC Team sera équipé par Vans. Il roulera notamment avec les nouvelles baskets pour pédales auto.

Thibaud Radermecker, de Luikse rider van het DC Team, zal worden uitgerust door Vans. Zo rijdt hij bijvoorbeeld met de nieuwe sportschoenen voor autopedalen.

Shimano distribute Dainese protections

Conscient du développement des disciplines engagées du mountainbike, Shimano est devenu le distributeur exclusif pour l’Europe de la gamme VTT de la célèbre marque italienne de protections Shimano is zich wel bewust van de gevaarlijke ontwikkelingen in mountainbike, en heeft zich ontpopt tot exclusieve distributeur in Europa voor het VTT-gamma van het bekende Italiaanse merk beschermingen.

Primus enduro trophy 10.05.10 Aywaille – 14 06.10 Rendeux

Après l’édition relativement humide d’Andenne, le soleil allait enfin nous lécher l’épiderme pour les manches suivantes : Aywaille et Rendeux. L’enduro d’Aywaille allait se dérouler quasi uniquement sur les pentes de la Redoute, et mes amis, quelles pentes… du technique, bien technique et encore du technique… D’ailleurs, les commentaires de Renaud Chantry (DC Team – MDE), vainqueur de la manche aquilienne, ne manquaient pas d’éloges : « un circuit digne de Métabief, en plus court… ça veut tout dire… » .

Un mois plus tard, rendez-vous à Rendeux pour une manche concoctée par Laurent Georges.

4 spéciales ayant chacune leur particularité : une typée DH, une typée FR, une physique et une dual…

Là encore : enduro = banane sur le visage des pilotes.

Après 3 manches, les meilleurs enduristes du plats pays sont connus : Renaud Chantry, Laurent Georges, Bodaf Compère et John Claeys avec Phil Hebert en embuscade… Mais attention, la finale du dimanche 30 août à Liège va voir débarquer 2 pilotes de marque : Fred Van De Werdt et Nico Casteels… Bref y va y avoir de la bagarre sur les pentes liégeoises et au bar par la suite.

Pour clôturer cette saison, une garden rock party se tiendra au Centre Sportif du Sart Tilman.

Et pour ceux qui voudraient prolonger un peu la saison d’enduro, le club de Thuin organise ce premier week-end de septembre son Enduro DH...

Primus Enduro Trophy Liège : Dimanche 30 août endurotrophy@live.be tel : 0473 68 45 20 Enduro Thuin : Samedi 05 septembre vincentmichot@hotmail.com tel : 0476 30 56 81

issue #8 - 8 /100

Thomas Genon on Mongoose bikes Na de tamelijk natte editie van Andenne zou de zon eindelijk onze huid nog eens strelen voor de volgende rondes: Aywaille en Rendeux. De enduro van Aywaille ging bijna volledig door op de hellingen van de schansen en, beste vrienden, wat een hellingen...techniek, techniek en nog eens techniek... De commentaar van Renaud Chantry (DC Team – MDE), winnaar van deze ronde, was vol lof: “een circuit op het niveau van Métabief in het kort...dat wil wat zeggen...”

Een maand later – afspraak in Rendeux voor een ronde ontworpen door Laurent Georges. 4 specials met ieder hun bijzonderheid: één DH, één FR, één fysiek en één dual... Daar gold: enduro = riders met een glimlach van oor tot oor.

Na 3 ronden zijn de beste enduroërs van le plat pays bekend: Renaud Chantry, Laurent Georges, Bodaf Compère en John Claeys met Phil Hebert in een hinderlaag… Maar opgepast, voor de finale op zondag 30 augustus in Luik meren er 2 sterriders aan: Fred Van De Werdt en Nico Casteels… Het zal serieus rammelen op de Luikse hellingen en daarna aan de bar, met om het seizoen af te sluiten een garden rock party die doorgaat in het sportcentrum van Sart Tilman.

En voor wie het enduroseizoen nog een beetje wil verlengen, organiseert club Thuin het eerste weekend van september zijn DH Enduro...

Primus Enduro Trophy Liège : Zondag 30 augustus endurotrophy@live.be tel : 0473 68 45 20 Enduro Thuin Zaterdag 05 september vincentmichot@hotmail.com tel : 0476 30 56 81

Cannondale ayant annoncé la fin de la production de gros vélos, c’est sur Mongoose, autre marque du groupe Dorel, que roulera prochainement Thomas Genon. D’autres riders Cannondale passeront chez Mongoose également.

Nu Cannondale heeft aangekondigd dat het de productie van zware bikes stopzet, rijdt Thomas Genon binnenkort zeker op Mongoose. En ook de andere Cannondale-riders stappen over.

Syndicate at Roc d’Azur

Alors que Peaty reste dans le haut du classement de la World Cup, Rob Rosopp, boss de Santa Cruz, a annoncé que le Syndicate et ses illustres représentants Jamie Goldman, Josh Bryceland, Greg Minnaar et Steve Peat descendront au Roc d’Azur en octobre prochain.

Pour contenir les fans de ces riders de légende, Race Company aurait déjà prévu un service d’ordre sur son stand...

Pour les amateurs de pedigrees, tout est là: www.santacruzbicycles.com/08syndicate/ Hoewel Peaty aan de top blijft in de rankings van de World Cup: Rob Rosskopp, aanvoerder van Santa Cruz, heeft aangekondigd dat Syndicate, vertegenwoordigd door de vermaarde Jamie Goldman, Josh Bryceland, Greg Minnaar en Steve Peat, komende oktober afdalen tot aan de Roc d’Azur.

Om de fans van deze legendarische riders een beetje in toom te houden, voorziet de Race Company al een legertje kleerkasten op zijn stand...

Voor liefhebbers van stambomen: alles staat hier www.santacruzbicycles.com/08syndicate/

shoPPinG Writer: Web:

Tonton D. www.landscape-magazine.com

actiOn cameras www.actioncameras.fr

• High-quality wearable video camera records with 720 x 480 resolution at 30fps • Ergonomic user interface design enables single-handed operation and hands-free video capture • Modular mounting system provides camera stability while attached to helmets, bikes or other high impact gear • Components are shock-resistant, water-resistant and dustproof for use in the most hazardous environments

viper X team 2010

dOuBle agent

www.viper-bikes.co.uk

L’hiver approche, ses frimas aussi, et l’occasion est toujours tentante de faire de la graisse et des calories…

Afin de remédier à ces multiples excès, pourquoi ne pas travailler un peu votre endurance… Pour ce faire Viper vous donne l’opportunité d’acquérir un XC bien sympa avec un montage « quasi » à la carte. Ce modèle sera disponible en 3 coloris avec la possibilité de choisir tant ses pédales que la fourche ou encore le groupe. Vous aurez le choix entre le XTR, le XT, un panaché XT/SLX ou encore le X9.

La société liégeoise évoque également la sortie aux alentours du mois de février d’un All Mountain/Enduro de 140 mm. Bref une gamme qui se développe à son rythme et dont nous ne manquerons pas de faire écho sur notre website.

www.skullcandy.com

De winter komt eraan, het wordt koud, en het is altijd verleidelijk om lekkere vettige caloriebommen te eten...

Om al deze excessen in toom te houden, waarom niet een beetje aan je enduro werken? Speciaal hiervoor heeft Viper een leuke XC met een montage bijna à la carte. Het model is beschikbaar in 3 kleuren, en je kunt zowel de pedalen kiezen, het stuur als de soort. je hebt de keuze tussen een XTR, een XT, een bontgekleurde XT/SLX of een X9.

Het bedrijf uit Luik kondigt ook de launch aan van een All Mountain/Enduro van 140 mm, rond februari.

Kortom, een gamma dat gestaag ontwikkelt, en waar we zeker en vast over zullen berichten op onze website.

• Premium audio fidelity plus an integrated SD card slot and music player.

• Charge time: 1,5 hour • Run time: 8 hours • Battery: Lithium Ion • 1 Gb SD card Incuded for wireless use • 3,5mm Cable for standard use with MP3 players

repuBlik

www.nexsenbike.com

Republik Marque créée par Matt Sweeney arrive en France par l’intermédiaire de NexsenBike. Portée par des riders comme Adam Hauck ou encore Mike Montgomery, le design sympa et la qualité sont au rendez-vous.

Pour fêter l’arrivée de Republik, NexsenBike vous propose des prix très intéressants.

issue #8 - 10 /100

Het merk Republik, gecreëerd door Matt Sweeney, komt naar Frankrijk via NexsenBike. Mooi design en kwaliteit, gedragen door riders zoals Adam Hauck of Mike Montgomery.

Om de komst van Republik te vieren, heeft NexsenBike interessante prijzen voor jullie in petto.

shoPPinG Writer: Web:

Tonton D. www.landscape-magazine.com

namcO BandaÏ www.namcobandaigames.com

Namco Bandai Partners vous offre 10 jeux « codename : Panzers – Cold War » + 10 maquettes de modèle réduit.

Pour participer, rendez-vous sur www.landscape-magazine.com Gagnez ce jeu passionnant et plein d’action mettant en scène un véritable scénario alternatif de la guerre froide! Challenge immersif, graphismes impressionnants, dimension tactique innovante, … Voilà de quoi vous distraire pendant des heures quand le temps ne se prête pas à des activités extérieures !

Namco Bandai Partners biedt u 10 games ‘Codename :Panzers – Cold war’ + 10 bouwpakketten .Om deel te nemen, gaat op www.landscape-magazine.com Win deze actiegame waarin je een alternatief scenario ontwikkelt van de Koude Oorlog ! uitdagend, impressionnante ‘graphics’, vernieuwde dimensies,… Dat is wat u te wachten staat!

Xcytt - new prOducts www.xcytt.com

& www.corsairbikes.com

Le dynamique distributeur de Transition, Gamut, Blackspire, Ignit et Quamen rajoute la marque Corsair à son catalogue. Corsair Bikes est une toute jeune marque basée aux States proposant des cadres à la finition remarquable en plus de posséder des systèmes de suspensions novateurs.

De dynamische distributeur van Transittion, Gamut, Blackspire, Ignit en Quamen voegt het merk Corsair bij aan zijn catalogus. Corsair Bikes is een piepjong merk uit de States dat frames maakt met een opmerkelijke kwaliteit en innovatie suspensiesystemen.

gamut crOwn

gamut crOwn

Déjà disponibles en 36 dents, les couronnes Gamut Race existent maintenant en 38 et 40 dents au prix de 39 euros.

Poids de la couronne en 36 dents : 39g Poids de la couronne en 38 dents : 47g Le prix est aussi light que le poids.

Ces couronnes seront prochainement sur le marché en 37 et 39 dents.

Quamen la BamBar made in us.

Colours : black, white or red Price: : 75 euros

stem Quamen 49er. made in us

Lenght : 49mm Colours : Silver, black, gold, blue or red Price : 75 euros

BmX dirt frame Quamen lOcal made in US, cold treatment Sizes : 20,75 and 21,25” Colours : blue, orange or black Price: 495 euros

BmX street/park/dirt frame Quamen cOOl made in US. Sizes: 20.5 et 21” Colours: blue, orange or black Price: 390 euros

De plates van Gamut Race, die al beschikbaar waren in 36-teeth, zijn nu ook te krijgen in 38 en 40-teeth voor 39 euro.

Gewicht van de plate in 36-teeth: 39g Gewicht van de plate in 38-teeth: 47g de prijs is net zo licht als het gewicht.

Deze plates zijn binnenkort beschikbaar in 37 en 39-teeth.

Quamen la BamBar made in us.

Colours : black, white or red price: : 75 euros

stem Quamen 49er. made in us Lenght : 49mm Colours : Silver, black, gold, blue or red Price : 75 euros

BmX dirt frame Quamen lOcal made in uS, cold treatment sizes : 20,75 and 21,25” Colours : blue, orange or black Price: 495 euros

BmX street/park/dirt frame Quamen cOOl made in uS. sizes: 20.5 et 21” Colours: blue, orange or black Price: 390 euros

issue #8 - 11 /100

cuLture Writer: Web:

Eric Deraedemacker www.landscape-magazine.com

swOrn enemy

earth crisis

nOfX

Alors que les deux derniers albums des New-Yorkais de Sworn Enemy se complaisaient dans un thrash metal enragé, légèrement teinté de hardcore (quand même), le groupe revient vers ses premiers amours avec ce Total World Domination qui ralentit un peu la pédale et remet le –core, made in NY, à sa place. Tous les ingrédients sont là : une voix criarde, du mosh, des accélérations bien senties et encore du mosh, sans oublier des paroles poétiques au possible. Rien de fort novateur ; Sworn Enemy n’a jamais été connu pour faire dans la dentelle, les maîtres mots restent : efficacité et baston.

Après 9 ans d’absence les défenseurs de la planète en crise sont de retour avec ce « To the Death ». Oubliées les expérimentations malheureuses de leurs deux précédents albums, ce nouvel effort d’Earth Crisis revient vers l’essentiel ; un hardcore métallique, basique, hargneux et puissant rappelant l’époque de Destroy the Machines ou encore Breed the Killers. Aucun répit n’est laissé à l’auditeur : le son lourd, signé Tue Madsen, est agrémenté de riffs sinueux et d’une voix retrouvée. Bien que la musique de ce disque ne soit pas révolutionnaire, elle constitue un agréable retour aux sources, pour le plus grand plaisir des fans.

Quoi de mieux que de fêter ses 25 ans avec un nouveau CD. C’est ce qu’a décidé de réaliser NOFX avec ce Coaster qui vous servira d’excellent sous-verre. A l’écoute le disque se révèle très sympathique aussi. Du NOFX pur jus qui mélange morceaux rapides punk-rock à d’autres plus mid tempo, parfois lorgnant sur le ska, voire le reggae. En effet le groupe aime expérimenter jusqu’à se retrouver dans un délire heavy metal sur la fin de la chanson « Paul, Eddie and Bruce ». Les thèmes habituels sont traités : de la critique de la religion et de la société, à l’apologie de l’alcool et de la drogue, Fat Mike semble toujours aussi inspiré : les paroles sont corrosives, intelligentes et résolument très drôles.

TOTAL WORLD DOMINATION

De twee laatste albums van de Sworn Enemy uit New York behoorden tot een woeste trash metal, met lichte hardcore-toetsen (nou ja). Nu keert de groep met deze Total World Domination terug naar haar eerste liefde, waar er iets minder hard op de pedaal geduwd wordt en de –core, made in NY, weer in hardcore komt.

Alle ingrediënten zijn er: een schreeuwende stem, moshing, goed getimede versnellingen en nog meer moshing, zonder de allerliefl ijkste teksten te vergeten.

Niets baanbrekends; Sworn Enemy stond nooit bekend om hun precisiewerk, en hun slogan blijft dan ook: doeltreffend en donderend.

Eric Deraedemacker

TO THE DEATH

Na negen jaar afwezigheid zijn de verdedigers van een bedreigde planeet weer terug met deze “To The Death”.

De ongelukkige experimenten van hun twee vorige albums zijn we al lang vergeten, want deze nieuwe inspanning van Earth Crisis keert terug naar de basis: primitieve, nijdige en krachtige metal-hardcore die doet denken aan de tijd van Destroy The Machines of Breed The Killers. De luisteraar krijgt geen tijd om te ademen: het zware geluid, getekend Tue Madsen, is versierd met kronkelende riffs en een hervonden stem.

Hoewel de muziek op deze CD niet revolutionair is, is het een aangename terugkeer naar de bron, en dit tot groot plezier van de fans.

COASTER

Wat is er beter om je 25ste verjaardag te vieren dan een nieuwe CD. Dat is wat NOFX met deze Coaster – een ideaal bierviltje - ook gezegd moeten hebben. Ook om naar te luisteren is de CD ideaal. Pure NOFX, met een mengeling van snelle punk-rock stukken en midtempo, met soms een knipoog naar ska of zelfs reggae.

Het is een groep die houdt van experimenteren, luister maar naar de heavy metal trip op het einde van de track “Paul, Eddie and Bruce”. De gebruikelijke thema’s komen aan bod: van kritiek op religie en de maatschappij, tot lofreden op alcohol en drugs – Fat Mike lijkt nog net zo geïnspireerd: de teksten zijn bijtend, intelligent en ontzettend grappig.

Eric Deraedemacker Eric Deraedemacker

issue #8 - 12 /100

cuLture Writer: Web:

Christophe Marcus, Sacha Kimmes, Vincent Rocher www.landscape-magazine.com

mf dOOm

DOOM BORN LIKE THIS

MF Doom aka King Geedorah aka Viktor Vaughn aka Metal Fingers et maintenant Doom l’ homme au masque de fer, revient sur Lex Record avec un opus très inspiré et une culture musicale irréprochable. Cet album est une réussite avec un casting de très haut niveau ( Raekwon et Ghotface du Wu Tang au micro et pour couronner le tout Madlib, J Dilla, Bukowski, et Jake One à la prod ).

Comme d’ habitude il arrive à nous emmener dans son univers de comics avec toujours cette voix hypnotisante et énergisante, avec un flow qui coule sur des paroles engagées.

Les instrus sont bien au dessus du niveau du reste de la soi-disant scène hip hop, celle qui passe en boucle sur les chaînes dites de musique. L’album est vraiment bien ficelé, comme un bon long métrage qui vous rive à l’écran.

Cet album est à mettre entre toutes les mains, que ce soit celles des amateurs de bon hip hop ou seulement celles d’amateurs de bonne musique, c’est pourquoi je ne vous ferai pas une critique qui décortique tous les morceaux.

MF Doom aka King Geedorah aka Viktor Vaughn aka Metal Fingers en nu Doom de man met het ijzeren masker is terug op Lex Record met een zeer geïnspireerd werk en een onberispelijke muzikaal referentiekader. Het album is een zeer geslaagd project, met een casting van hoog niveau (Raekwon en Ghotface van Wu Tang aan de microfoon, en als kers op de taart Madlib, j Dilla, Bukowski, en jake One als producers).

Zoals gewoonlijk slaagt hij erin je mee te slepen in zijn comics-universum, op de flow van zijn hypnotiserende en energieke stem en geëngageerde lyrics. De instrumentals zijn een pak beter dan de rest van de zogenaamde hip hop scene die wordt grijsgedraaid op zogenaamde muziekzenders. Het album is goed uitgevoerd, zoals een goeie fi lm waarvoor je aan het scherm plakt.

Het is een album dat ik iedereen zou aanraden, liefhebbers van goede hiphop of gewoon liefhebbers van goede muziek.

Daarom zal ik de stukken dan ook niet kapot analyseren.

slam

NICK HORNBY

On ne devrait plus présenter Nick Hornby, célèbre auteur britannique dont la plume poignante ne manque pas de charme et dont le dernier livre est sorti récemment en poche. Slam est l’histoire de Sam, un accro du skate nul avec les filles. Il devra cependant assurer quand sa copine tombe enceinte.

Ne vous attendez pas à un roman à l’eau de rose dans lequel un gamin de seize ans se découvre un instinct paternel car, non, Sam n’assurera pas. C’est une caricature honnête d’un ado qui se retrouve face à des responsabilités qui ne sont pas de son âge et qu’il ne sait pas aborder.

Hornby signe ici une œuvre remarquable en posant comme toujours un regard critique mais sans jugement sur la société anglaise.

Notez également Tony Hawk en guest star…

De bekende Britse schrijver met de pakkende stijl en charme te over, Nick Hornby, hoeven we niet meer voor te stellen. Zijn nieuwste boek is net uit in pocketformaat. Slam vertelt het verhaal van Sam, een skatefreak die niet met meisjes omkan. Maar hij moet snel bijleren wanneer zijn vriendin zwanger wordt.

Verwacht geen roman die ruikt naar rozenwater over een jongetje van zestien dat plots zijn vaderinstinct ontdekt, want dat is buiten Sam gerekend. Het is een eerlijke karikatuur van een puber die geconfronteerd wordt met verantwoordelijkheden die zijn petje te boven gaan en waar hij geen blijf mee weet. Hornby pent hier een opmerkelijk werk neer waarin hij zoals steeds de Engelse maatschappij kritisch bekijkt maar zonder te oordelen.

En als we zeggen dat Tony Hawk guest star is, waar wacht je dan nog op...

Sacha Kimmes

pilOter sOn vtt BERTRAND RABATEL glÉnat

Voilà un guide vraiment pratique! Bertrand Rabatel, actuellement Directeur des Moniteurs Cyclistes Français, nous fait partager son expérience avec toute la pédagogie et la technique forgées au cours de ses longues années d’enseignement du VTT. L’objectif de ce livre est de donner les clés pour pouvoir “jouer” avec son vélo, le maîtriser pour l’emmener où l’on veut et prendre un maximum de plaisir. Au fil de huit chapitres largement illustrés par des photos, schémas, séquences et croquis, l’auteur livre des indications précises destinées aussi bien au débutants qu’aux riders confirmés. Virages relevés, sauts, passages de racines, manual... Tout ce qui représente le VTT moderne est expliqué en détail.

C’est le genre de bouquin à prendre dans son sac quand on va rouler pour le consulter rapidement sur le terrain.

On progresse alors plus vite avec des bases saines.

Le pied!

Dit is nu eens een echt praktische gids. Bertrand Rabatel, de huidige directeur van Moniteurs Cyclistes Français, laat ons meegenieten van zijn ervaring op het vlak van pedagogie en techniek die hij gedurende zijn lange jaren als VTT-instructeur heeft geleerd. Het doel van dit boek is de sleutel te bieden om te kunnen “spelen” met je bike en de kunst te beheersen om je bike te laten doen wat je wil en er zoveel mogelijk plezier uit te halen. In acht rijkelijk geïllustreerde hoofdstukken met foto’s, schema’s, sequenties en schetsen biedt de auteur precieze aanwijzingen voor beginners en gevestigde riders. Hellende bochten, jumps, over wortels rijden, manual...alle aspecten van het moderne VTT komen in detail aan bod. Het is het soort boek dat je in je tas stopt wanneer je gaat rijden om het snel ter plaatse te raadplegen. je maakt sneller vooruitgang wanneer je basis goed zit. Een topper!

Vincent Rocher

Marcus. C

issue #8 - 13 /100

insert coins Writer: Web:

Vincent Rocher www.landscape-magazine.com

HALO WARS

Gears of War 2

Microsoft

Microsoft

XBOX 360

La saga Halo, exclusive à la Xbox, fait un détour par le genre STR (Stratégie Temps Réel) avec cet opus disponible depuis quelques mois. Pour patienter avant le très attendu Halo 3: ODST, Microsoft a mis en ligne des packs de contenus supplémentaires “Halo Wars” incluant cartes, mises à jour et nouvelles missions. “Halo Wars” est un STR assez simple, on le conseillera aux novices du genre ou aux fans de la série souhaitant diversifier leur mode de jeu. Des graphismes assez pauvres et une durée de vie trop courte sont contre-balancés par des campagnes variées et prenantes. Un Halo en demiteinte au final!

De Halo-saga, exclusief voor Xbox, maakt met dit werk dat een paar maanden geleden uitkwam een omweg via het genre van de Real-Time Strategy. Om het wachten op de Halo 3: ODST iets te verzachten heeft Microsoft een pack met extra content online gezet, “Halo Wars”, met geüpdate kaarten en nieuwe missies. “Hallo Wars” is een tamelijk eenvoudige RTS dat we zeker zouden aanraden aan wie nieuw is in het genre of voor fans van de reeks die hun manier van spelen wat willen variëren. De povere graphics en korte levensduur worden gecompenseerd door de gevarieerde en boeiende vechtscènes. Al bij al een matige Halo !

issue #8 - 14 /100

XBOX 360

“Tiens, voilà du bourrin, voilà du bourrin!” ... Du bourrin oui, mais du bourrin premier choix, Monsieur! Avec ce deuxième épisode de la série Gears of Wars, Epic montre toutes les capacités de leur moteur graphique Unreal Engine 3. Sorti fin 2008, ce jeu retrouve une nouvelle jeunesse avec le dernier pack “Dark Corners” ou encore la compilation de tous les packs de mises à jour regroupés sous le nom de “All Fronts Collection”, disponibles sur le Xbox Live. De l’efficacité pure, un gameplay aux petits oignons, un mode multi très complet... pour résumer ce GoW 2 déboîte méchamment sa mère!

“Brute kracht, dat is het, brute kracht” Dat is misschien wel waar, maar het is dan ook eerste klas bruto kracht, Mijnheer! Met deze tweede aflevering in de reeks Gears of Wars laat Epic ons de volle kracht van hun grafische motor Unreal Engine 3 zien. Dit spel, dat gereleased werd in 2008, vindt zijn verloren jeugd terug in “Dark Corners” of in de compilatie van alle geüpdate packs samengebracht onder de naam “All Front Collection”, beschikbaar voor Xbox Live.

Pure doeltreffendheid, een gameplay om je vingers bij af te likken, een zeer volledige multi mode...kortom, deze GoW 2 maakt gehakt van zijn voorouders!

Tiger Woods PGA Tour 10

Call of Juarez: Bound in Blood

Electronic Arts

Ubisoft

PS3/XBOX 360/WII/PSP

Aaah le golf, la classe, la précision et les grands espaces... On lâche nos guidons pour un club par pad interposé! Au rayon des jeux du genre, la franchise Tiger Woods s’impose comme leader depuis quelques années, apportant à chaque nouvelle édition son lot d’améliorations.

Cette fois on note une gestion plus précise de la phase de putting (vous voyez, le truc qui ressemble au minigolf!), l’arrivée de la licence de l’U.S. Open et une amélioration sensible des graphismes. Le mode online est soigné puisqu’on pourra y disputer des tournois en ligne en parallèle des tournois “en vrai”. Sans réelle concurrence, Tiger Woods PGA Tour 10 comblera aussi bien les débutants que les perfectionnistes de la discipline.

Aaaah golf – klasse, precisie, veel plaats... On lâche nos guidons pour un club par pad interposé! In het rek met de genrespellen is de Tiger Woods-franchise al enkele jaren marktleider. Iedere nieuwe editie heeft dan ook een pak verbeteringen in petto. Dit keer merken we op dat je meer preciesie krijgt bij de putting-fase (je weet wel, dat ding dat op minigolf lijkt!), een nieuwe licentie voor de US Open en een aanzienlijke verbetering in de graphics. De onlinemode is beter afgewerkt, want nu kan je er toernooien spelen en rechtstreeks de competitie aangaan met “echte” toernooien. Echte concurrentie heeft het spel niet, en Tiger Woods PGA 10 maakt zowel beginners als de perfectionisten uit de discipline gelukkig.

PS3/XBOX 360/PC

Si incarner un cow-boy le temps d’un FPS bien foutu te tente, alors rue-toi sur ce Call of Juarez 2. Bien plus convaincant que son aîné sorti il y a plus de 2 ans. Un décor digne d’un film de Sergio Leone avec les incontournables clichés du genre: attaques de diligences, duel avec le shérif, chevauchées sauvages dans le désert, territoires indiens et mines d’or. Côté gameplay, le jeu s’en tire correctement sans révolutionner le genre. On appréciera les missions secondaires qui offrent une liberté digne des paysages somptueux parcourus. Le mode multi est assez complet même si le manque d’un mode coopération est regrettable.

Assez parlé gringo! Enfourche ta monture, dégaine ton Colt, Yeeeehaaaa!

Als in de huid kruipen van een cowboy tijdens een uit de kluiten gewassen FPS je wel wat zegt, haast je dan naar deze Call of Juarez 2, die een pak overtuigender is dan de voorganger die 2 jaar geleden uitkwam. Een decor dat zou kunnen figureren in een film van Sergio Leone met alle clichés van dien: struikrovers, duels met de sheriff, wilde paardritten door de woestijn, een streek van Indianen en goudmijnen. Op speelvlak doet het spel het behoorlijk, zonder daarom het genre te revolutioneren. We zouden het wel op prijs stellen als er bijkomende missies waren die je evenveel vrijheid gaven als de prachtige landschappen die je doorkruist. De multi mode is tamelijk volledig, al is het spijtig dat je niet kunt samenspelen. Genoeg gepraat, gringo! Bestijg je stalen ros, Colt getrokken, Yeeeehaaaaa!

le règlement du concours est disponible sur / het wedstrijdreglement is beschikbaar op www.landscape-magazine.com

test Writer: Web:

Vincent Rocher & David Cardone www.landscape-magazine.com

Dakine Mission Photo

POC BONE VPD LEG & JOINT VPD KNEE

Nombreux sont les riders qui aiment emporter du matériel photo afin d’immortaliser leurs sorties entre potes dans une station de montagne, un bikepark ou un trail en pleine forêt.

Rouler avec du matos dans le dos n’est pas toujours pratique, surtout avec des sacs imposants et pas vraiment prévus pour une telle utilisation. Dakine propose une série de sacs photo dont le modèle Mission. Il permet d’emporter facilement un boîtier reflex, plusieurs objectifs, un (ou plusieurs) flash et des petits accessoires. Le compartiment photo est amovible et peut alors se porter en bandoulière. Différentes sangles sur le devant du sac permettent d’attacher un trépied, un casque ou même un snowboard. La face qui se retrouve contre votre dos est très rembourrée pour un grand confort et une protection en cas de chute. La partie photo est accessible par l’arrière du sac et indépendante des autres compartiments où vous pourrez ranger nourriture, boissons, outils... enfin la panoplie pour une bonne journée de ride!

La marque suédoise de protection nous a envoyé 2 modèles de protections jambes.

Un modèle type “coque” protège tibia-genoux, les « Bone VPD Leg » et un modèle typé genouillères souples, les « Joint VPD Knee ».

Poc est du haut de gamme, ça se remarque au premier coup d’œil. A l’utilisation aussi ça respire le produit très développé. Un confort maximum et une protection qui ne nous a pas fait défaut.

La “Bone” possède un protège mollet qui provoque un léger manque d’aération mais cette partie est amovible. On notera aussi un très bon maintien de la protection grâce à une partie VPD solidaire du genou et qui prévient par la même occasion des frottements contre les coques rigides.

La gamme “Joint” sont des genouillères souples, avec différentes parties en VPD. Cette matière innovante qui durcit lors des chocs et ensuite retrouve sa souplesse immédiatement. Très confortables également, avec un maintien parfait, on n’a trouvé aucun défaut à ce modèle.

www.dakine.com

Er zijn veel riders die graag hun fotomateriaal meenemen om hun trips met vrienden in een van de sportoorden in de bergen, het bikepark, of een trail middenin het bos te vereeuwigen.

Maar rijden met materiaal op je rug is niet altijd praktisch, zeker niet met grote zakken die niet echt bedoeld zijn voor dit gebruik. Dakine stelt daarom een reeks fototassen voor van het model Mission. Je kunt er makkelijk een reflex-camera in meenemen, enkele objectieven, een of meerdere flashes en kleine accessoires. Het fotocompartiment is afneembaar en kan dus worden gedragen als schoudertas.

Door de verschillende riemen op de tas kan je er een statief aan vast maken, een helm of zelfs een snowboard. De kant die tegen je rug zit, is dik opgevuld voor het grootste comfort en als bescherming bij het vallen. Je kan in het fotogedeelte via de achterkant van de tas, dat afgescheiden is van de andere compartimenten waar je plaats hebt voor je eten, drinken, gereedschap... kortom alles wat je zou nodig hebben op een bike-dag!

www.pocski.com

Dit Zweedse merk bescherming heeft ons twee modellen beenbescherming opgestuurd. Een “schelptype” als scheen-kniebescherming, de Bone VPD Leg, en een flexibel model kniebescherming, de Joint VPD Knee.

Poc zit in het topsegment, dat zie je meteen. Ook bij het gebruiken voel je aan alles dat dit een ver ontwikkeld product is. Maximum comfort en een bescherming die je niet één keer teleurstelt.

De “Bone” heeft een kuitbescherming die iets minder ventileert, maar dat deel kan je er afhalen. Dankzij het vaste kniegedeelte geven ze ook een perfecte ondersteuning, en op dezelfde manier wordt er ook vermeden dat er wrijving ontstaat tussen de harde schelpen.

De “Joint” zijn soepele kniebeschermers met meerdere delen in VPD, het innovatieve materiaal dat verhardt bij een schok om meteen daarna weer soepel te worden. Ook deze bescherming is erg comfortabel en biedt veel steun. We hebben echt geen enkel foutje gevonden.

Vincent Rocher David Cardone

issue #8 - 16 /100

Writer: Web:

Gregory Masson www.landscape-magazine.com

dÉcathlOn -B’twin suBsin

santa cruz - driver 8

Décathlon réussit un joli pari avec les 2 modèles Subsin disponibles depuis peu.

Ils proposent des bikes très bon marché, très modulables et bien conçus pour un public allant du débutant en dirt/street/4X ou encore au papa qui veut accompagner son enfant dans les nouvelles pratiques du VTT. 299 euros pour le Subsin Double équipé en singlespeed et 369 euros pour le Subsin Triple équipé d’un dérailleur 8 vitesses, tous 2 disponibles en roues 24 et 26 pouces, c’est un peu la révolution à la mode Btwin. La géométrie du cadre a été appréciée par tous nos testeurs. Par définition, le Subsin est plus réactif et nerveux en 24 pouces mais le 26 pouces n’est pas à la traîne, surtout sur des trails défoncés. Les ingénieurs de chez Decat ont eu soin des détails qui rendent les vélos polyvalents: passage facile de 24 à 26 pouces, longue tige de selle pour les longs trajets, moyeux pour freins à disques, ...

L’équipement général est très correct. Certes, on aurait pu se passer d’un frein à disque avant et de la fourche RST mais ces bikes se veulent grand public, il ne faut pas l’oublier.

Puis à ce prix, difficile de faire la fine bouche.

Le test complet sur www.landscape-magazine.com

Nombreux d’entre vous ont déjà rêvé de rouler sur des vélos comme ceux de Steve Peat ou Greg Minaar mais le débattement et la massivité vous ont rebuté. Aujourd’hui, Santa Cruz a réalisé un cadre idéal pour le bike park, freeride et DH de station, le Driver 8. A première vue il ressemble assez au V10 avec sa courbe du top tube et son système de suspension VPP. Mais pourtant le comportement est bien différent avec 180mm de débattement et quelques détails de conception qui apportent des différences notables.

Très maniable dans les virages, ainsi qu’à haute vitesse, il est aussi efficace dans les parties techniques. La forme du top tube permet une grande liberté de mouvement lors de sauts, c’est son job vu que ses domaines de prédilection restent les bikeparks et les trails joueurs.

www.decathlon.be

Decathlon levert een knap kunstje af met deze 2 Subsin-modellen die sinds kort beschikbaar zijn: zeer betaalbare, afstelbare en goed ontworpen fietsen voor een publiek dat gaat van beginners in dirt/street/4X tot de papa die zijn kind wil begeleiden op zijn/haar VTT-oefensessies. 299 euro voor de Subsin Double uigerust met singlespeed, en 369 euro voor de Subsin Triple uitgerust met 8 versnellingen, allebei beschikbaar in wielen van 24 en 26 inch – een kleine revolutie op zijn Btwin’s. De vorm van het frame werd door al onze testers zeer op prijs gesteld. Per defi nitie is de Subsin reactiever en nerveuzer in 24 inch, maar de 26 inch hoeft hier zeker niet voor onder te doen, zeker op de moeilijkste trails. De ingenieurs bij Decat hebben veel aandacht besteed aan de details die deze fietsen zo polyvalent maken: je kunt makkelijk van 24 naar 26 inch, een lange zadelstang voor lange trajecten, een wielnaaf voor schijfremmen... Op de algemene uitrusting valt niets aan te merken. Natuurlijk zou je vooraan zonder schijfrem kunnen of zonder RST-stuur, maar het zijn dan ook fietsen bedoeld voor een breed publiek, laten we dat niet vergeten. En voor deze prijs moeten we niet nuffig doen. De volledige test vind je op www.landscape-magazine.com

www.santacruzmtb.com

Velen onder jullie dromen ervan op bikes te rijden zoals die van Steve Peat of Greg Minaar, maar de veerhoogte en de zwaarte ervan hielden jullie tegen. Daarom heeft Santa Cruz nu het ideale frame voor het bikepark, freeride en DH – de Driver 8. Op het eerste zicht doet hij nog het meest denken aan een V10, met de gebogen bovenste buis en VPP-suspensie. Nochtans gedraagt hij zich helemaal anders met 180mm veerhoogte en een paar ontwerpdetails, die een heel verschil maken.

Hij is zeer handelbaar in de bochten, ook bij grote snelheden, en net zo doeltreffend bij technische stukken. De vorm van de bovenste buis geeft je veel bewegingsvrijheid bij jumps, wat wel mag want hij blijft dan ook vooral gemaakt voor bikeparks en trails.

Gregory Masson

Gregory Masson

issue #8 - 17 /100

test Writer: Web:

Pete Oneill & David Cardone www.landscape-magazine.com

Intense Slopestyle

Tomac Snyper 140 Race

Bien placé dans la tendance, Intense a sorti un bike conçu pour performer en Slopestyle ou devenir la terreur des bikeparks. Le Slopestyle (c’est son nom…) est un vélo super joueur qui possède 165 mm de débattement délivrés par une suspension arrière VPP. Un vélo capable d’attaquer de grosses lignes mais qui ne rechigne pas à lancer de bonnes figures de dirt. La géométrie très compacte autorise toutes les folies et c’est plutôt le pilote qui impose ses limites au vélo. Pour notre test, nous optons rapidement pour des réglages assez fermes des suspensions, à savoir un sag de 15%. L’objectif est d’obtenir le vélo le plus réactif possible sur les sauts. Nous avons également remplacé les pneus en 2,5 par des modèles en 2,35 pour gagner en vivacité. Ainsi réglé, le Slopestyle est parfait pour le programme. Il réagit très bien sur les appels raides, pas si évident pour un full et fait preuve d’une très très grande stabilité en vol. Entre les bosses ou dans les relevés, l’Intense est comme sur des rails et permet d’atteindre des vitesses supersoniques.

Malgré l’usage exclusif auquel Intense réserve le vélo, le Slopestyle vous ouvrira les portes de la DH en assouplissant cette fois les suspensions. Deux bémols: l’angle de direction fermé sera un peu pénalisant dans le pentu et le boîtier de pédalier placé bas vous forcera à être attentif pour ne pas racler le sol avec les pédales. Idem en ce qui concerne une utilisation enduro (on croise des Slopestyles sur la Mega), le VPP et la vivacité du bike seront de bons atouts pour passer un moment bien agréable…

John Tomac a décidé de lancer sa marque de VTT avec une gamme qui s’étend du XC à la DH. Nous avons testé l’un d’entre eux et tout comme son créateur qui a touché à tout, nous avons choisi un bike à tout faire... Le Snyper 140. Nous avons soumis à nos testeurs la version “Race”, disponible chez l’importateur Barracuda au prix de 2.350 euros.

L’accent du Snyper est mis sur son poids léger, sa rigidité et sa longévité. En résulte des aubans en carbone avec une armature assez costaude pour loger les roulements.

Le pivot central, donne au vélo un centre de gravité bas qui inspire confiance lors de descentes techniques. Et franchement, on peut se lâcher !

Le Snyper 140 vise une clientèle très large. Il va intéresser le crosseux qui veut se balader sans avoir mal au dos et sans devoir tirer un char d’assaut ainsi que l’enduriste qui veut se faire plaisir dans les pentes tout en sachant qu’il va falloir tout remonter par la suite. La fourche RockShox Revelation, présente sur le modèle Snyper Race, propose le blocage Poplock qui permettra d’attaquer un peu plus à la relance.

Avec un peu de customisation, on amène le Snyper sous la barre des 12,5 Kg soit une belle arme pour grimper et dévaler la montagne... ou les pistes belges.

www.intensecycles.com

Intense komt op de proppen met een knaller voor slopestyle die ook het ideale wapen is om bikeparks onveilig te maken. De Slopestyle (what’s in a name…) is een uitermate speelse bike met 165 mm VPP achtervering. Hij kan de zwaarste lines probleemloos aan maar mengt er ook zonder brommen lekkere dirt figuren door. Dankzij de compacte geometrie haal je met de slopestyle de gekste toeren uit, het is trouwens eerder de piloot die op zijn limieten zal botsen dan de bike.

We kozen voor onze test al snel voor een eerder harde afstelling van de vering, waarbij zo’n 15% sag ideaal bleek. Het is op dit soort fiets natuurlijk de bedoeling om maximaal reactievermogen bij het springen te verkrijgen. De oorspronkelijke 2.5 banden werden overigens door 2.35 exemplaren vervangen om de Slopestyle levendiger te maken. Met deze setup is de bike perfect voorbereid op zijn taak: hij reageert uitstekend op steile jumps (niet vanzelfsprekend voor een full) en blijkt super stabiel in de lucht. Tussen jumps door of op banked turns rijdt deze Intense als op een rail en haal je er echt supersonische snelheden uit. Ondanks de beperkingen van een zeer gerichte slopestyle geometrie zal je met deze bike ook het downhillen kunnen ontdekken, mits soepelere instelling van de veringen.

Twee kanttekeningen: de erg rechte balhoofdhoek is wat minder geschikt voor het erg steile werk en de lage bottom bracket vereist wat aandacht als je niet snel met de pedalen over de grond wil schuren. Ook als je de Slopestyle voor enduro zou willen inzetten (ze werden ook op de Megavalanche gespot…) is er geen probleem; de VPP vering en de speelsheid van deze Intense staan garant voor puur rijplezier.

Pete Oneill

issue #8 - 18 /100

www.tomac.com

John Tomac heeft besloten zijn eigen VTT-merk op de markt te brengen, met een gamma dat gaat van XC tot DH. We hebben er een van getest, en omdat de maker ervan ook alles heeft gedaan, kiezen we een bike die alles kan... De Snyper 140.

We hebben de versie “Race” aan onze testers voorgelegd, een model dat beschikbaar is via importeur Barracuda voor 2.350 euro.

Het accent ligt bij de Snyper op het lichtgewicht, de stevigheid en duurzaamheid.

Dit is te danken aan de aubans in carbon, met een geraamte dat stevig genoeg is om de schokken op te vangen.

De centrale as geeft aan de fiets een laag zwaartepunt waardoor je je zekerder voelt bij technische afdalingen. En echt, je kunt er voor gaan!

De Snyper 140 mikt op een zeer breed publiek. Crossers die wat willen rondrijden zonder rugpijn te hebben en zonder het gevoel te hebben aan een tank te trekken, maar ook enduro-riders zullen plezier hebben aan deze fiets op de hellingen, zelfs als ze weten dat ze daarna weer omhoog moeten. Het stuur RockShox Revelation op het model Snyper Race beschikt over een Poplock remsysteem waardoor je bij versnellingen een beetje meer kunt aanvallen.

Met een beetje customizen krijg je de Snyper onder de 12,5 kg, een mooi beestje om bergen mee te beklimmen en af te dalen....of het Belgische landschap mee te lijf te gaan.

David Cardone

the trick Writer: Web:

Thomas Genon www.landscape-magazine.com

Barspin

video on www.landscape-magazine.com Le barspin peut se faire sur un saut de bosse ou directement après un bunny up.

Pour commencer, mieux vaut choisir une table ou petite bosse que l’on connaît bien.

On choisira aussi le sens de rotation que l’on préfère. Dans notre exemple c’est le sens inverse des aiguilles d’une montre (vers la gauche pour ceux qui lisent l’heure sur leur Gsm!!). Étape 1: Bien gérer le début du saut en gardant le guidon dans les mains et en serrant la selle entre ses jambes tendues.

La tête et les épaules doivent rester audessus du guidon.

Étape 3: Le dos de la main gauche continue d’accompagner le guidon jusqu’à la moitié de la rotation complète et la main droite vient se replacer dans l’axe pour réceptionner la poignée. Étape 4: Une fois que la main droite a solidement rattrapé la poignée, la main gauche vient également se replacer sur sa poignée. Étape 5: La réception doit se faire avec les 2 mains en contact avec le guidon sinon nous ne garantissons pas le bon état de vos dents.

De barspin kan bij een bump jump of direct na een bunny up. Om te beginnen, kies je best een klein plateautje of een bump die je goed kent.

Je kiest ook de rotatierichting die je het best ligt. In ons voorbeeld nemen we tegenwijzerzin (naar links voor wie het uur op zijn gsm leest !!!).

Stap 1: Beheers het begin van de jump goed door het stuur in je handen te houden en het zadel tussen gespannen benen te klemmen. Je hoofd en schouders moeten boven het stuur blijven.

Stap 3: De rug van je linkerhand blijft je stuur volgen tot halverwege de volledige rotatie, terwijl de rechterhand weer op de as wordt gezet om de handgreep te vangen.

Stap 4: Zodra de rechterhand stevig op de handgreep staat, zet ook de linkerhand zich weer op de handgreep.

Stap 5: Je moet het stuur weer beetpakken met 2 handen, anders kunnen we niet garanderen dat je al je tanden nog hebt.

Thomas Genon

Étape 2: Une fois la phase du «tirage» terminée, lâcher la main droite et commencer la rotation du guidon en l’accompagnant de la main gauche.

Thomas Genon

Stap 2: Une fois la phase du «tirage» terminée, laat je rechterhand los en begin aan het stuur te draaien waarna je linkerhand volgt.

L’école buissonnière

photography, art direction and stylisme photo: Vincent Rocher

sarah cap: elm hoody: nomis tshirt: alpinestars trouser: wesc dorian cap: elm hoody: nomies tshirt: carhartt belt: nikita trouser: wesc shoes: dc shoes yolande beenie: emily the strange scarf: emily the strange tshirt nomis trouser: paul frank shoes: armani

issue #8 - 20 /100

stan cap: elm shirt: alpinestars trouser: alpinestars shoes: adidias yolande jacket: wesc hoody: wesc trouser: paul frank shoes: armani dorian cap: elm hoody: paul frank trouser: wesc sarah jacket: alpinestars trouser: wesc

sarah cap: elm bag: alpinestars hoody: nikita trouser: nikita dorian hoody: wesc tshirt: alpinestars trouser: wesc on the bike helmet bern

issue #8 - 21 /100

photography: Jonathan Borms stylisme photo: Sacha Kimmes art direction: Food

Back toschool

myriam shirt: loreak mendian vest: paul frank skirt: paul frank socks: paul frank stan cap: elm sweat: paul frank pants: paul frank shoes: converse yolande hoody: paul frank tshirt: paul frank skirt: paul frank tights: paul frank shoes: armani sacha: polo: emily the strange skirt: emily the strange shoes: converse marcin shirt: paul frank pants: loreak mendian shoes: dc shoes on the bike foot cap: elm bag: emily the strange one the tools: cap elm

issue #8 - 22 /100

issue #8 - 23 /100

issue #8 - 24 /100

on the right myriam headphones: skullcandy sweat: paul frank panty : paul frank sacha umbrella : paul frank pencil: loreak mendian shirt: paul frank panty : paul frank socks: american apparel yolande hoody : paul frank tshirt: emily the strange brief: paul frank monkey : paul frank watch: komodo

on the left stan cap: elm hoody: paul frank pants: paul frank shoes: converse monkey: paul frank marcin cardigan: loreak mendian tshirt: paul frank pants: loreak mendian shoes: dc shoes sacha cardigan: loreak mendian skirt: emily the strange socks: american apparel shoes: doc martens

issue #8 - 25 /100

yolande dress: insight socks: american apparel shoes: armani myriam sweat: paul frank skirt: paul frank marcin sweat: paul frank pants: loreak mendian sacha cardigan: loreak mendian skirt: emily the strange

thanks to: bl entreprises for paul frank loreak mendian insight emily the strange

for more info about the european collections of those brands, you can contactBl Entreprises: +32 (0)3 460 36 08

alpinestars

www.alpinestars.com bern

www.bernunlimited.com elm

www.elmcompany.com komono

www.wearekomono.com nikita

www.nikitaclothing.com nomis

www.nomisdesign.com skullcandy

w w w. s k u l l c a n d y. c o m wesc

www.wesc.com

special thanks to KM10 for the location

issue #8 - 26 /100

photo: Christophe Carmeliet / Rider: Brian Hunt

issue #8 - 28 /100

issue #8 - 29 /100

photo: Jonathan Borms

issue #8 - 30 /100

bmx worlds 2009 köln / 10 - 12.07.2009 Web: Writer: Photography:

www.bmxworlds.de Jonathan Borms Jonathan Borms, Christophe Carmeliet, Stanley Wozniak

Les Worlds, c’est un peu une super fête d’ados sauf qu’on n’a plus 16 ans, puis à la place d’un salon parental on est planté au milieu des modules.

A peine arrivés nous voilà plongés dans des riffs percutants de hardcore sur la mini ou dans les beats envoûtants du hiphop 90’s sur la piste de flat, et la Früh (bière locale de Cologne) commence à nous sustenter en compagnie de nos compatriotes retrouvés sur place.

Bref, que du bonheur ! C’est un peu le Dour du petit vélo; tu rigoles, tu bois des bières, t’écoutes de la musique très fort, sauf que y a pas de groupes à contempler mais des fous furieux sur deux roues, tu passes des soirées dans des concerts de oï au milieu de punks pour les uns, soirées DJ, New Era, et blondasses pour les autres.

Comme à la plaine de la machine à feu, on y mange également que des kebabs et les gens dorment partout...

Sous les rampes, dans la boue, dans le sable (ouais ouais il y a des plages au bord du Rhin, qui l’eut cru), dans le parking... Et même un dans l’entrée d’un magasin et qui se mangera une barrière nadare pour le petit dej, bizarre ce garçon.

Deux absents nous manqueront particulièrement pour ces 25 ans des Masters, le soleil et le beau temps. Pas évident d’organiser une finale pro en street avec un tuba et des palmes, pas très pratique pour le tailwhip. Les riders nous auront montré qu’ils savent aussi bien user de leurs guidons que d’une raclette.

Le temps aura pas mal pourri l’organisation, les timings furent changés non stop, certaines épreuves ont dû être annulées et les filles n’ont même pas eu l’occasion de montrer leur savoir-faire.

Les Worlds c’est 4 épreuves (flat, mini, vert et street) réparties sur la longueur du Jugenpark, le tout envahi par 12.000 personnes. Je peux vous dire que 3 personnes pour couvrir le tout c’est pas de trop, surtout pour galoper d’une plateforme à l’autre en courant sous les gouttes avec tout le matériel dans une main et une bière dans l’autre.

Les Worlds c’est aussi l’occasion d’enfin apprécier le style des riders les plus courus en 2009, c’est pas tous les jours qu’on peut voir un Mark Webb ou un Ryan Nyquist en action.

Quelques petits exemples pour faire baver ceux qui n’étaient pas là. Imaginez Webb devant vous en mini, le dark rider tatoué des pieds à la gorge vous enchaîner un 180° to faky sur le spin et finaliser le tout par un front-flip lancé à la force des muscles et de l’inconscience, je ne parle même pas des flairs-whip qui lui sont aussi simples que le bunnyhup pour vous. Encore un autre ? Anthony Napolitan met tout le monde d’accord avec son run parfait en dirt. Lancé à mach 24, il dégoûtera du guidon en enchaînant avec une facilité déconcertante un frontflip no-hand suivi d’un backflipwhip sur des doubles de la taille de votre maison de campagne. Ca fait mal au slip...

Le lourd, le gros qui tache c’est bien, c’est beau mais ça ne paye pas toujours.

Beaucoup d’entre nous misaient la baraka sur Mark Webb et ses tricks hallucinants mais la première marche revient à Danial Dhers pour son run parfait d’une fluidité exemplaire. Comme quoi avant de tout tester, soyez d’abord propres et sans bavure !

Les Worlds c’est aussi des découvertes surprenantes, comme le jeune Brett Bananawitcs Mad Dog (USA). 16 ans et roulant déjà en pro aux couleurs du DK Team !

Ca peut prêter à la rigolade d’envoyer un ket de 16 ans au carnage face aux monstres confirmés, mais direct, lorsqu’on le verra envoyer des doubles whips, des flairswhips ou des flairs sur le spin à une hauteur à faire pâlir un boeing, là... le rictus se transforme vite en une bouche bée laissant échapper un “ rhoooo...”.

L’adrénaline c’est bien, mais passons au flat.

L’ambiance y sera radicalement différente, plus de guitares criantes dans les oreilles, mais des beats hiphops à la Pharcyde, plus de gens qui crient partout, mais de la concentration.

Les riders de flat sont un peu ce que sont les moines shaolins au kung-fu. Ils sont calmes au début, ils ont l’air de gars pépères tournant en rond en pensant à leur run et puis badaboum, ça tourne, ça virevolte, ça roule sans les mains, en équilibre sur la roue avant avec juste un pied sur un pegs... Mouais, moi aussi je ne pige pas tout, il doit y avoir une astuce.

Bien que nos amis du soleil levant ont montré leur savoirfaire, la French Connection avec Raphael Chiquet et Matthias Dandois aura dominé haut la main la plateforme de flatland.

Les grandes perdantes de cette 25ème édition des championnats du monde seront les filles.

Leurs contests seront annulés pour cause de dommages aquatiques. Espérons que l’année prochaine elles seront en tête d’affiche avec un podium en biscuit, bonbons et pétales de rose.

N’oublions surtout pas la touche made in Belgium à Cologne (mise à part la performance inouïe de certains d’entre nous lors de la fête de la bière qui a eu lieu ce même week-end ), saluons Jimmy van Belle qui finira premier en amateur Vert et troisième en amateur Mini.

En résumé, Cologne c’était sympa, on en a eu plein les yeux, de la bière plein la pense, un de nous a fini en slip dans une flaque d’eau et on y retournera l’année prochaine.

«...c’est un peu le Dour du petit vélo...»

issue #8 - 31 /100

photo: Christophe Carmeliet

issue #8 - 32 /100

photo: Christophe Carmeliet

«...het is een beetje het Dour van de bike...»

De Worlds, dat is een superfeest voor pubers, maar dan voor wie ouder is dan 16, en in plaats van in het salon van je ouders sta je midden tussen de modules.

We zijn nog niet aangekomen of we worden al ondergedompeld in de schokken van een hardcore-riff op de mini, of in de onweerstaanbare 90’s hiphop-beats op de flat-piste, en Früh (lokaal bier uit Keulen) houdt ons en de landgenoten die we hier zijn tegengekomen op de been.

Kortom, puur geluk! Het is een beetje het Dour van de bike; je lacht wat, je drinkt wat bier, je luistert naar erg luide muziek, en in plaats van groepen om van te genieten zijn het zotten op twee wielen, je brengt je avonden door op oi!-concerten tussen de punks, of op DJ-avonden, New Era, tussen de blonde grieten. Net zoals op La pleine de la machine à feu eet je er kebabs en de mensen slapen er zo’n beetje overal... Onder de rampen, in het slijk, in het zand (jaja, er zijn stranden aan de oevers van de Rijn, wie had dat ooit gedacht), in de parking... Aan de ingang van een winkel lag er zelfs iemand met opengezakte mond tegen een dranghek, rare keuze voor ontbijt.

Twee afwezigen werden bijzonder hard gemist op deze 25 jaar Masters: de zon en het mooi weer. Niet echt praktisch om een final pro in street te organiseren met een snorkel op en zwemvliezen aan, ook niet echt praktisch voor een tailwhip. De riders zouden ons hebben laten zien dat ze net zo goed met hun stuur overweg kunnen als met een trekkertje.

Het weer heeft veel roet in het eten gegooid voor de organisatoren, de timing werd non-stop door elkaar gegooid, sommige beproevingen moesten worden af-

geschaft en de meisjes hebben zelfs de gelegenheid niet gekregen om hun kunnen te laten zien.

De Worlds zijn 4 beproevingen (flat, mini, green en street) in het Jugenpark, overspoeld door zo’n 12.000 mensen. Ik kan jullie zeggen dat 3 mensen om verslag uit te brengen zeker niet te veel is, zeker om van het ene naar het andere platform te rennen tussen de druppels door met al het materiaal in één hand en een biertje in het andere.

De Worlds, dat is ook de gelegenheid om de stijl van de meest bekende riders van 2009 eens van dichtbij te zien, het gebeurt niet alle dagen dat je een Mark Webb of een Ryan Nyquist in actie ziet.

Wat kleine voorbeelden om diegenen die er niet bijwaren te doen kwijlen: stel je Webb voor op een mini, de dark rider, van kop tot teen getatoeëerd, die een 180° to faky op de spin uitvoert om te eindigen met een front-flip vanuit zijn spieren en zijn onderbewuste, en dan heb ik het zelfs nog niet over de flair-whips die zo simpel zijn als een bunnyhup voor jou. Nog eentje? Iedereen is het er over eens: de dirt-run van Anthony Napolitan is gewoon perfect. Aan een snelheid van mach 24, zorgt hij er voor dat je je stuur nooit meer aanraakt: met onthutsend gemak laat hij een frontflip no-hand zien, gevolgd door een backflip-whip twee keer zo hoog als je huis op het platteland. Dat doet pijn...

Veel van ons hadden er ons heel kot om willen verwedden dat Mark Webb en zijn geflipte tricks zouden winnen, maar het hoogste podium was voor Danial Dhers voor zijn perfecte run in één vloeiende beweging. Dus voor je alles los gooit; werk aan je afwerking en maak je bewegingen piekfijn!

De Worlds betekent ook verrassende ontdekkingen, zoals de jonge Brett Bananawitcs Mad Dog (USA). 16 jaar en al een pro in de kleuren van het DK Team!

Het kan misschien een grap lijken om een gast van 16 jaar naar een bloedbad met erkende monsters te sturen, maar al snel zagen we zijn double whips, zijn flairswhips of flairs op de spin waar een boeing van zou

verbleken.... de glimlach verdwijnt dan snel genoeg van je gezicht, om plaats te maken voor een bewonderende “waaaaaaaaauuuww...”.

De adrenaline zit goed, maar laten we eens naar de flat kijken.

De sfeer is helemaal anders, geen jengelende gitaren meer maar hiphop-beats à la Pharcyde, geen mensen die overal door elkaar schreeuwen, maar concentratie.

De riders van de flat zijn een beetje de shaolin-monniken van de kung-fu. Ze zijn kalm genoeg in het begin, wat jongens die zomaar rondlummelen terwijl ze wat aan hun run denken, en dan badaboem, dat draait, dat jaagt er vandoor, dat rijdt zonder handen, in perfect evenwicht op één voorwiel met niets dan een voet op een van de pegs... Mmm, ik begrijp het zelfs ook niet helemaal, er moet een trucje achter zitten.

Hoewel onze vrienden uit het land van de rijzende zon goed hebben laten zien wat ze kunnen, is het op de flatland de French Connection met Raphael Chiquet en Matthias Dandois die de scène domineren.

De grote verliezers van deze 25ste editie van de wereldkampioenschappen zijn de meisjes.

Hun wedstrijden werden geannuleerd omwille van waterschade. Laten we hopen dat zij volgend jaar bovenaan de affiche staan met een podium in cake, snoepjes en rozenblaadjes.

Laten we zeker niet de Belgian touch vergeten (behalve de ongehoorde performance van sommigen van ons op het bierfeest dat datzelfde weekend doorging), en even richting Jimmy van Belle kijken, die als eerste van de amateurs in Green uitkwam, en als derde in amateur Mini.

We kunnen dus concluderen dat Keulen leuk was, we hadden onze ogen vol, onze buik vol bier, een van ons is in zijn slip in een plas water geëindigd, en volgend jaar komen we zeker terug.

issue #8 - 33 /100

photos: Christophe Carmeliet

issue #8 - 34 /100

photo: Christophe Carmeliet / rider: Mark Webb

issue #8 - 35 /100

photo: Jonathan Borms

issue #8 - 36 /100

photo: Stanley Wozniak

photo: Jonathan Borms issue #8 - 37 /100

photo: Christophe Carmeliet

PRO DIRT 1. Anthony Napolitan USA 2. Ryan Nyquist USA 3. Rob Darden USA PRO MINIRAMP 1. Danial Dhers Venezuela 2. Brett Bananawitcz USA 3. Mark Webb UK PRO FLATLAND 1. Raphael Chiquet France 2. Matthias Dandois France 3. Jorge Gomez Spain AMATEUR FLATLAND 1. Worawee Srivichai Thailand 2. Pascal Nanko Germany 3. Renauld Laspeyres France GIRLS FLATLAND 1. Monika Hinz Germany 2. Irina Sadovnik Ă–sterreich PRO VERT 1. Jamie Bestwick UK 2. Koji Kraft USA 3. Francisco Coco Zurita USA VERT AMATEUR 1. Jimmy van Belle Belgium 2. Sven Kabosch Schweiz 3. Wladimir Kupser Germany AMATEUR STREET 1. Adrien Lecomte France 2. Mathias Dymarski France 3. Stas Shatilo Russia issue #8 - 38 /100

photo: Héléna Hospital - OT Les 2 Alpes

issue #8 - 40 /100

MOUNtAIN OF

HELL LES 2 ALPES / 17 - 19.07.2009 web: writer: Photography:

www.les2alpes.com Christophe Bortels Christophe Bortels, nicolas Le Carré & Héléna Hospital

Prenez 500 riders aguerris – inconscients diront certains – et emmenez-les sur un glacier alpin à 3400 mètres d’altitude, un dimanche matin à l’aube, alors que le thermomètre flirte avec les 0°. Ensuite, au son d’une corne de brume et du riff légendaire de Highway to Hell, faites-les enfourcher leur bike et lancez-les dans une descente de 25 km de long pour 2500m de dénivelé négatif qu’ils dévaleront en traversant glace, neige, boue, pierres, prairies et sentiers piégeux...

Voilà en substance la diabolique recette de la Mountain of Hell, course que les organisateurs annoncent eux-mêmes vouloir « difficile voire très difficile ».

Neem 500 door de wol geverfde riders – waaghalzen volgens sommigen – en neem ze mee naar een gletsjer in de Alpen, 3400 meter hoog, zondagochtend vroeg, wanneer het kwik rond de 0° schommelt. Laat ze vervolgens, op het geluid van een misthoorn en de legendarische riff van Highway to Hell, hun bike bestijgen, en stuur ze op weg voor de 25 km lange afdaling met een hoogteverschil van 2500 meter, terwijl ze zich doorheen ijs, sneeuw, modder, stenen, prairie en verraderlijke paden naar beneden storten...

In essentie is dat het duivelse recept voor deze Mountain of Hell, een wedstrijd die de organisatoren zelf aankondigen als “moeilijk, zelfs heel moeilijk”.

issue #8 - 41 /100

photos: Christophe Bortels

issue #8 - 42 /100

photos: Nicolas Le Carré - OT Les 2 Alpes

La dixième édition a eu lieu le 19 juillet dernier aux 2 Alpes, sous un ciel bleu et un soleil éclatant. Et pourtant, la préparation de cette descente infernale avait commencé dans des conditions climatiques dantesques. Le vendredi, les reconnaissances des tracés des qualifications et de la finale avaient déjà été perturbées par un violent orage et une tempête de grêle. C’est ensuite la neige qui a fait son apparition dans la nuit, couvrant les sommets d’un manteau blanc. Le samedi matin, les reconnaissances ont tout simplement été interdites à cause de la neige et du manque de visibilité en altitude. Les riders, refoulés au pied des télécabines, ont un moment espéré pouvoir prendre part aux qualifications de l’aprèm, mais celles-ci, d’abord retardées d’une heure, ont finalement elles aussi été annulées. Les organisateurs ont alors annoncé ce qui leur semblait être « la seule solution » pour ordonner les coureurs sur la grille de départ : les pilotes ayant réalisé un podium en 2008 occuperaient les premières positions sur la ligne, les autres seraient placés par tirage au sort. Une solution qui n’a pas fait que des heureux. L’organisation a donc répété aux déçus qu’elle avait voulu privilégier la sécurité. C’est d’ailleurs la même raison qui l’a poussée à modifier une partie du parcours. Les pilotes ont ainsi été contraints de contourner des pierriers rendus trop dangereux par la neige. Le sentier piéton de Venosc était en revanche bien au rendez-vous et sa pente, ses virages ultra-techniques et ses marches ont fait des dégâts en fin de parcours. Même les pilotes de pointe s’y sont laissés piéger. Au final, c’est le Français Greg Doucende qui a su le mieux tirer son épingle du jeu en passant en tête la ligne d’arrivée avec un chrono de 47’08’’673, remportant ainsi une deuxième victoire consécutive. Alex Balaud (47’33’’) et Thibaud Legastelois (48’10’’) complètent le podium.

Le dernier rider a quant à lui bouclé sa descente en près de 3 heures, avec toutefois l’immense satisfaction de ne pas faire partie des 10% de concurrents qui ont abandonné.

Infernal on vous disait...

interview greg Doucende

vainqueur du mountain of hell ‘09

Greg, comment tu te sens après cette deuxième victoire? Ça fait toujours plaisir de conserver un titre. C’est une course particulière de par son ambiance et son tracé, en plus c’était la dixième édition, et dans des conditions particulièrement dantesques. C’était une course dure, une course guerrière ! L’épaisseur de la neige était super difficile à estimer à certains endroits. Je suis tombé deux fois d’ailleurs... Sinon le sentier piéton de Venosc à la fin, c’était super. Je ne l’ai pas reconnu juste avant, j’avais la flemme de le faire à pied. Je suis rentré là-dedans et je suis tombé dès le début ! Après ça, j’ai roulé vraiment tranquille et j’ai géré mon avance.

Qu’est-ce qui fait la différence dans une telle course ?

La motivation, la prudence, savoir bien rouler au bon mo-

ment. J’ai eu de bonnes jambes et j’ai su faire la différence dans les bosses où j’ai pu gagner de précieuses secondes.

Sur quel vélo roules-tu ?

Sur un Lapierre Spicy, comme l’année passée. On a pu gratter un peu de poids grâce au bras arrière en carbone et on a encore amélioré les suspensions. Chaque année le vélo évolue et est un peu plus performant. Pour la préparation, on vérifie tous les serrages, la pression des pneus, les suspensions, et on redémonte complètement le vélo la veille de la course !

Quelle est ton ambition pour l’année prochaine ?

L’objectif, c’est gagner une troisième fois. Alex Balaud et moi, on est les seuls à avoir gagné deux fois. Pour l’instant, ça marche bien. Je ne vais rien changer et ça le fera !

L’Alp ‘n Slopestyle reporté L’Alp ‘n Slopestyle, qui devait se dérouler dans le bike park de la station en marge de la Mountain of Hell, a lui aussi été victime des intempéries. Les fortes pluies du vendredi ont en effet contraint les organisateurs à reporter les qualifs, puis, malgré la présence de la crème des riders de slope, à purement et simplement annuler la compétition, qui devrait finalement se dérouler à la fin de ce mois d’août.

issue #8 - 43 /100

photos: Christophe Bortels

De tiende editie ging door op 19 juli in Les 2 Alpes, onder een knalblauwe hemel en een stralende zon. De voorbereidingen voor deze helse afdaling waren nochtans begonnen in een iets meer dantesk klimaat. Vrijdag werden de verkenningen van de pistes voor de wedstrijd en die van de finale al in de war gegooid door een krachtig onweer en een hagelstortbui.’s Nachts is het dan beginnen sneeuwen, alle toppen waren plots wit. Zaterdagochtend heeft men de verkenningstochten gewoon verboden omdat het te hard sneeuwde en het zicht op die hoogte te slecht was. De riders, die zijn samengetroept aan de voet van de kabelliften, dachten op een bepaald moment dat de kwalificatierondes ’s namiddags konden doorgaan, maar na een uur uitstel werden ze uiteindelijk geannuleerd. De organisatoren kondigden vervolgens aan wat hen “de enige oplossing” leek om de riders te plaatsen op het beginschema: de riders die in 2008 het podium hadden gehaald kregen de eerste plaats op de lijn, de anderen werden geplaatst volgens loting. Een oplossing waar niet iedereen blij mee was. De organisatie herhaalde aan zij die hun teleurstelling lieten blijken, dat ze alleen maar de veiligheid wilden waarborgen. Het is ook om die reden dat ze uiteindelijk een gedeelte van het parcours gewijzigd hebben. De riders moesten dus rond de plekken rijden die door de sneeuw te gevaarlijk waren geworden. Het wandelpad van Venosc was daarentegen wel van de partij, en de helling, ultratechnische bochten en trappen hebben heel wat brokken gemaakt. Zelfs de beste riders liepen in de val. In de finale is het de Fransman Greg Doucende die zich er het best uit heeft weten te werken, want hij kwam op kop aan met een tijd van 47’08’’673, wat hem de tweede opeenvolgende overwinning opleverde. Alex Balaud (47’33’’) en Thibaud Legastelois (48’10’’) delen het podium met hem. De laatste rider deed bijna 3 uur over de afdaling, maar was toch ontzettend opgelucht niet bij de 10% te horen die het hadden opgegeven... Een helse tocht, zoals we al zeiden...

interview greg Doucende

winnaar van de mountain of hell ‘09

Greg, hoe voel je je na deze tweede overwinning ?

Het is altijd leuk om de titel te behouden. Zowel om de sfeer als het parcours is het een bijzondere wedstrijd, het was de tiende editie, en de weerscondities maakten het er niet makkelijker op. Het was een moeilijke wedstrijd, een echt slagveld! De dikte van de sneeuw was erg moeilijk in te schatten op sommige plekken. Ik ben zelfs twee keer gevallen... Maar het wandelpad van Venosc op het einde, dat was echt schitterend. Ik had het daarvoor niet verkend, ik had geen zin om het te voet te doen. Ik ben er recht in gevlamd en onmiddellijk onderuitgegaan! Daarna ben ik wat rustiger gaan rijden en heb ik mijn voorsprong behaald.

juiste moment. Ik heb sterke benen en ik heb het verschil kunnen maken op de bulten, waar ik een aantal kostbare seconden heb gewonnen.

en ik zijn de enigen die twee keer hebben gewonnen.

Het gaat goed, voorlopig. Ik ga niets veranderen en dat zou het moeten doen!

Op wat voor fiets rij je?

Op een Lapierre Spicy, net als vorig jaar. Ze hebben er wat gewicht kunnen afhalen door de achterste bar in carbon te maken, en de ophanging is ook verbeterd.

Het is een bike die elk jaar evolueert en ieder jaar is hij een beetje beter. Voor de voorbereiding wordt alles goed aangedraaid, de bandenspanning wordt nagekeken, de ophanging, en de avond voor de wedstrijd wordt alles opnieuw gedemonteerd!

Alp ‘n Slopestyle uitgesteld Alp ‘n Slopestyle, dat normaal zou doorgaan in het bike park van het station naast de Mountain of Hell, werd ook het slachtoffer van de weersomstandigheden.

Hevige regenbuien op vrijdag hebben de organisatoren verplicht de kwalificatierondes uit te stellen, en daarna, ondanks het feit dat de crème de la crème van slope riders aanwezig waren, de wedstrijd – die normaal eind augustus moest doorgaan - gewoonweg moeten af blazen.

Wat maakt het verschil tijdens zo’n wedstrijd?

Motivatie, voorzichtigheid, goed kunnen rijden op het

Wat is je ambitie voor volgend jaar?

Het objectief is een derde keer winnen. Alex Balaud

issue #8 - 44 /100

photo: Vincent Rocher

photos: GrĂŠgory Masson

MONDIAL DU Vtt 18 - 21.06.2009

videos, pictures and reports on www.landscape-magazine.com

illustration: Adrianne Yates / www.adrianne.co.uk

issue #8 - 48 /100

girls on bike Une fille qui roule ne laisse aucun rider indifférent ! Un peu de féminité dans un univers si masculin c’est une touche de fraîcheur, comme un sapin magique dans une Twingo remplie de riders revenant d’un bikepark. 5 rideuses aux profils différents se dévoilent dans les pages suivantes tout en expliquant leur approche du bike... alors les gars, soyez attentifs, ce qui est rare est précieux!

Een meisje dat rijdt, dat laat geen enkele rider koud. Een beetje vrouwelijkheid in dit mannelijke universum is een frisse wind, als een magische kerstboom in een twingo bomvol riders die terugkomt van het bikepark. De 5 ridesters met verschillende achtergronden die je op deze bladzijden zult tegenkomen, vertellen ons hoe zij tegenover het biken staan...opgelet dus jongens, wat zeldzaam is, is kostbaar!

issue #8 - 49 /100

photo: Vincent Rocher

issue #8 - 50 /100

interview

Salut Aurélie, une petite présentation rapide ?

Aurélie Tournier ou Timie (pour Timo Pritzel Mr backflip) 30 ans née à Montpellier, localisée à Yverdon les bains en Suisse

tion donc c’est l’excuse parfois pour ne faire que les trainings ou démo ! Mais non, je n’ai jamais de remarques, les gens en Europe doivent trouver ça normal que je sois la seule …lol

Ton palmarès ?

• P remière fille en Europe à avoir effectué un backflip sur un contest • P remière fille à s’adonner au saut de barre rocheuse en contest • 5e dual slalom championnat de France 2003 • Championne dh Languedoc Rousillon 2002, 2003 • V ice championne 2004 • Participation coupe du monde Dh 2003

Avec les compétitions tu dois voyager beaucoup. Tu as le temps de voir un peu les pays où tu te rends ? Un voyage t’a plus marqué que les autres ?

Oui j’essaie de visiter un minimum le pays mais bon si je ne visite que les spots ça me suffit amplement ! A vrai dire je ne suis pas très visite guidée, parmi mes voyages j’ai beaucoup aimé le Canada, évidemment la ColombieBritannique avec la mecque du vtt : Whistler.Mais j’ai un petit faible pour les îles aussi surtout en hiver !

Alors on te voit sur différents contests mais on veut savoir d’où tu tiens cette passion du vélo ?

Si seulement je savais comment j’ai attrapé le virus!! Ma première passion était pour la balle jaune! Donc rien à voir…ensuite j’ai fait de la natation pour devenir maître nageur donc toujours rien à voir…un jour j’ai voulu m’acheter un bon vtt et j’ai eu un coup de coeur pour un vélo plutôt typé out of bound (kona stuff) à partir de là j’ai voulu pratiquer ce pourquoi était fait mon vélo càd champ de bosse dual slalom.Puis freeride et Dh en semi ainsi j’ai rencontré les 3d diggers et de là tout a commencé !!

On parle beaucoup des questions environnementales actuellement. L’écologie c’est compatible avec l’aménagement de bikeparks ? Personnellement est-ce un sujet qui te touche ?

Euh oui je suis sensible à l’environnement, je ne pense pas que l’aménagement de bikepark soit incompatible, c’est une autre manière de mettre de l’ordre dans la montagne et de profiter des remontées mécaniques…

D’ailleurs lorsqu’on doit aller sur un spot sans remontée mécanique où jusqu’à présent l’ on préférait utiliser des navettes en voiture désormais dans la mesure du possible on essaye de remonter à pied plutôt qu’en voiture… ça fait travailler le physique aussi !

Après j’avoue que j’ai apprécié au Canada les gros pickup Chevrolet pour des remontées à l’américaine … mais bon pas très écolo

Tu t’es mise sérieusement au vélo vers quel âge et dans quelles circonstances ?

A 26 ans j’ai intégré le team edg qui m’a permis d’assouvir ma passion dans une vraie structure, depuis c’est devenu mountain concept qui continue à me faire confiance.

A part le dirt et slopestyle tu roules dans d’autres disciplines du bike ?

Je fais pas mal de freeride pour découvrir la Suisse mais finalement cela se transforme en downhill il n’y a presque que ça ici ! Sinon je fais de l’enduro derrière chez moi en demi saison, du bmx l’hiver et de la route enfin du home trainer surtout quand je suis blessée histoire de me défouler !

Comment gères-tu études et sport ?

C’est un peu la course ! Mais au final c’est facile lorsque j’en ai marre d’étudier je fais du sport et quand je veux mettre mon corps au repos, j’étudie le corps humain!

Ce n’est pas un sport où on voit beaucoup de filles.

As-tu souvent des remarques ? Tu trouves ça dommage que peu de filles se lancent dans le bike ?

Oui c’est assez dommage car tant qu’il n’y aura pas plus de filles on ne peut pas avoir de vraie catégorie fille en contest comme c’est le cas au Canada et cela m’oblige à continuer à rouler hors catégorie en Europe…mais bon je n’aime pas spécialement le stress de la compéti-

A part le vélo as-tu d’autres centres d’intérêt… et surtout as-tu le temps de t’y consacrer ?

Je m’intéresse à tout ce qui touche de près ou de loin au freeride, MotoCross, pitbike, bmx Kitesurf, mountainboard, wake, snowscoot et j’apprends comme le skateboarding est fuckin hard ! Lol mais non je n’ai pas le temps de tout faire à fond il me faudrait plusieurs vies !

Donc en hiver c’est snowscoot, j’ai intégré le team blackmountain ça me plait beaucoup aussi et j’espère faire aussi bien qu’en vtt prochainement…

En demi saison c’est la pitbike merci à magicdownhill pour le cofactory ycf, j’aimerais m’initier au mini FMX peut être plus vite que je ne le pense avec les blackliner à suivre …

Y’a quoi dans ton ipod ?

Mon regretté Michael Jackson, ACDC, Electro6 Est ce que ton état d’esprit en course, ton attitude, ton caractère, correspondent à Aurélie en mode hors vélo ?

Oh oui je pratique cette activité justement pour ça, car elle correspond à ma manière d’être, de vivre : freeride !

Est-ce que ce sport t’a apporté des choses?

Oui plein d’amis, un état d’esprit. De la patience et de la persévérance !

Tu t’es déjà fait une grosse frayeur sur un bike?

Tu nous expliques ?

Vous allez rire mais la seule fois où j’ai vraiment eu peur en bike, c’est en ville lorsqu’un conducteur a ouvert sa portière sans m’avoir vue ! La nature nous fait rarement des coups pareils !

La question cliché : Les filles pleurent-elles quand elles tombent en vélo ?

Ca dépend comment ça se passe si c’est une petite chute j’en rigole sinon je n’ai pas le temps de pleurer…

Trouves-tu que le matos est assez adapté aux filles ?

Qu’est ce qui manque ou pourrait être amélioré ?

Les vélos deviennent de plus en plus légers et maniables alors cela va de mieux en mieux Mais je félicite évidement les marques comme Transition qui croient en nous les filles et qui ont dans leur gamme un vtt freeride engagé pour fille : Le syren sur lequel je ride, c’est un modèle avec des tailles plus petites un cadre tout suspendu plus léger encore, c’est le top!

Ce qui pourrait être amélioré mais ça vient peu à peu ce sont les protections dorsales qui ne prévoient que peu souvent la poitrine…et les complètes de descente qui ne possèdent qu’une simple fermeture éclair dans l’entre jambe alors que de quoi séparer le haut du bas serait utile pour nous parfois enfin des petits détails quoi…

Après on s’étonne qu’on ride sans protection lol…

C’est facile de trouver sa place au milieu des mecs ?

Ca va paraître idéaliste mais à partir du moment où on pense vélo, on vit vélo, on dort vélo quoiqu’on fasse de différent tous à côté, qu’on soit jeune ou vieux, noir blanc, un garçon ,une fille ou un chien lol ,chacun a sa place ! C’est aussi ça la magie du freeride !

Il paraît que ton chien est un freerider? Tu confirmes?

Oh oui le pauvre il lui faudrait un vélo, il s’use trop les coussinets !

Des remerciements ? À Mountain Concept, tous mes partenaires qui me font confiance, mon chéri qui me supporte et m’accompagne quasi partout et à mes collègues et étudiants en ostéopathie qui me réparent souvent !

Un coup de gueule sur quoi que ce soit ?

Les nazes qui comprennent rien et disent que mon chien est un chien de combats !

issue #8 - 51 /100

photo: Marc Mercier

Hi Aurélie, stel je jezelf even voor?

Aurélie Tournier of Timie (voor Timo Pritzel Mr backflip) 30 jaar, geboren in Montpellier , nu in YverdonLes-Bains in Zwitserland.

Je palmares?

• Eerste meisje in Europa dat een backflip deed op een wedstrijd • Eerste meisje dat met plezier van rotsen af springt op een wedstrijd • 5 e dual slalom kampioenschap van Frankrijk 2003 • k ampioen DH Languedoc Rousillin 2002, 2003 • t weede in 2004 • deelname aan de wereldbeker DH in 2003 We zien je op tal van wedstrijden, maar wij willen weten waar je passie voor biken vandaan komt.

Wist ik maar waar ik dat virus had opgelopen!! Mijn eerste passie was voor tennis! Niets mee te maken dus... Daarna ben ik beginnen zwemmen, ik wilde topzwemmer worden, dus nog steeds niets mee te maken.. op een dag wilde ik een goeie VTT kopen, en ik ben halsoverkop verliefd geworden op een out of bound bike (kona stuff). Van toen af aan wilde ik doen waar mijn fiets voor gemaakt was, namelijk bump field, dual slalom.... daarna freeriden en DH in semi, waar ik ook de 3d diggers heb ontmoet, en daar is alles begonnen!

Wanneer heb je je serieus op het biken toegelegd? Hoe oud was je en hoe kwam het?

Toen ik 26 was, werd ik toegelaten door het EDG-team.

Daar kon ik mijn passie uitleven in een echte structuur. Sindsdien is het Mountain Concept dat me die kans geeft.

Behalve dirt en slopestyle – welke disciplines beoefen je nog?

Ik heb tamelijk wat FREERIDE gedaan om Zwitserland te ontdekken, maar dat is al snel uitgemond in downhill – daar hebben we hier immers genoeg van! Daarnaast doe ik enduro, juist bij mij achter de hoek in het tussenseizoen, bmx in de winter en ik fiets ook gewoon op de weg, ook nog wel op mijn home trainer, zeker wanneer ik gekwetst ben – kwestie van me af te reageren!

Hoe manage je de combinatie studies-sport?

Tja, altijd rennen! Maar uiteindelijk is het niet zo moeilijk, wanneer ik het studeren beu ben ga ik sporten, en wanneer ik mijn lichaam wil laten rusten, bestudeer ik het menselijk lichaam!

Het is geen sport waar je veel meisjes ziet. Krijg je daar vaak opmerkingen over? Vind je het spijtig dat er maar zo weinig meisjes met biken beginnen?

Ja, ik vind het wel spijtig, want zolang er niet meer meisjes zijn, is er geen echte categorie vrouwen op wedstrijden, zoals in Canada bijvoorbeeld, zodat ik verplicht ben in Europa buiten categorie te blijven

issue #8 - 52 /100

photo: Marc Mercier

rijden... Maar bon, ik hou niet zo van de stress van competitie, dus dat is dan weer het perfecte excuus om geen trainingen of demo’s te doen! Maar nee, ik krijg nooit opmerkingen, de mensen in Europa vinden het waarschijnlijk normaal dat ik de enige ben...lol Voor de wedstrijden reis je veel. Heb je wat tijd om de landen te zien waar je naartoe gaat? Is er een reis die je in het bijzonder is bijgebleven?

Ik probeer toch een minimum van het land te bezoeken, maar goed, zelfs al bezoek ik alleen de spots – dat is genoeg voor mij! Eerlijk gezegd ben ik niet zo voor rondgeleide tours, dus van mijn reizen vond ik vooral Canada geweldig, natuurlijk Brits-Columbia met dé kerel van de VTT: Whistler...Maar ik heb ook een zwak voor eilanden, zeker in de winter!

Er wordt veel gesproken over milieukwesties. Is ecologie compatibel met de aanleg van bikeparks? Is het een issue dat je raakt?

Euh ja, ik geef om het milieu, en ik denk niet dat de aanleg van een bikepark daar niet mee te verzoenen zou zijn. Het is gewoon een andere manier van een berg organiseren en te genieten van skiliften...

Maar als we op een spot zijn zonder skiliften, zouden we vroeger met de auto gegaan zijn, maar nu proberen we in de mate van het mogelijke te voet naar boven te gaan in plaats van met de auto.... zou train je je lichaam ook nog wat!

Maar goed, ik moet wel toegeven dat ik hou van die grote Chrevrolet pick-ups in Canada om in Amerikaanse stijl naar boven te gaan...maar dat is niet erg ecologisch.

Heb je behalve je bike nog andere interesses? En vooral: heb je daar nog wel tijd voor?

Ik ben in alles geïnteresseerd wat van dichtbij of veraf iets te maken heeft met freeride, motorcross, pitbike, bmx, Kitesurf , mountainboard, wake, snowscoot en ik ben net aan het leren hoe fucking hard skateboarding is! Lol maar geen tijd om alles goed te doen, ik heb meer dan één leven nodig!

Dus in de winter doe ik snowscoot, waar ik ben toegelaten tot het Blackmountain-team, dat vind ik ook erg leuk, ik hoop er binnenkort net zo goed in te zijn als in VTT...

In het tussenseizoen doe ik aan Pitbike – dankje Magicdownhill voor de Cofactory YCF, ik zou graag eens een mini FMX proberen, die misschien sneller is dan ik denk met de blackliners om te volgen...

Wat staat er op je iPod? De diepbetreurde Michael Jackson, ACDC, Electro6 En wat is je geestesgesteldheid tijdens een wedstrijd, je houding, je karakter? En hoe is dat anders dan de niet-bike Aurélie?

Oh maar er is iets dat ik doe net omdat het zo goed past bij mijn manier van zijn, van leven: freeride!

En heeft deze sport je dingen bijgebracht?

Ja, massa’s vrienden...een bepaalde ingesteldheid... geduld en doorzettingsvermogen!

Ben je al eens bang geweest op een bike? Vertel ons daar eens iets over?

Je gaat lachen, maar de enige keer waar ik echt bang ben geweest, was in de stad, toen een chauffeur zijn deur open deed zonder me te zien! De natuur doet niet vaak zo’n dingen!

De clichévraag: huilen meisjes wanneer ze vallen met de fiets?

Dat hangt er van af, als het niet ernstig is lach ik ermee, en als het wel ernstig is heb ik geen tijd om te huilen...

Vind je dat het materiaal genoeg aangepast is aan meisjes? Wat ontbreekt er / zou er verbeterd kunnen worden?

De fietsen worden steeds lichter en ook beter wendbaar, dus dat gaat steeds beter Maar ik zou merken zoals Transition toch zeker willen feliciteren, want zij geloven in meisjes en hebben in hun freeride VTT gamma een fiets voor meisjes: De syren waar ik op rijd is een model met kleinere maten en een kleiner, lichter kader, in full suspension, echt top!

Wat nog verbeterd kan worden, maar dat komt stilaan, zijn de rugbeschermers die niet vaak iets voorzien voor je borsten...en de downhills tracksuits met niet meer dan een rits tussen de benen, terwijl het voor ons handig zou zijn om het bovenstuk van het onderstuk te kunnen losmaken, fin ja, details...

En dan verbaast men er zich over dat we zonder bescherming rijden lol...

Is het makkelijk om je plaats te vinden in een mannenwereld?

Dat klinkt misschien idealistisch, maar zodra je bike denkt, leef je bike, je gaat slapen en staat op met het biken... en wat er dan ook anders is, of je nu oud bent of jong, zwart of wit, een jongen, een meisje of een hond, er is voor iedereen plaats! Dat is dan ook de magie van de freeride!

Blijkbaar is je hond een freerider?

Kan je dat bevestigen?

Oh ja, de sukkel, hij zou een fietsje moeten hebben, hij verslijt de kussens teveel!

Iemand die je zou willen bedanken?

Mountain Concept, de partners die in me geloven, mijn lieve schat die me steunt en me bijna overal begeleidt, en mijn collega’s en medestudenten in osteopathie die me vaak oplappen!

Moet er iets van je hart?

Idioten die er niets van snappen en zeggen dat mijn hond een vechthond is!

photo: Vincent Rocher

issue #8 - 54 /100

interview

Salut Manon, peux-tu te présenter et nous donner ton palmarès?

J’ai 18 ans et j’habite Valréas dans le Vaucluse (France).

J’ai commencé le BMX Race à l’âge de 10 ans. Mon club actuel est le Saint-Etienne Bicross Je roule depuis cette année en catégorie Elite. J’ai été championne du Monde Junior Dames ‘08, vice championne d’Europe junior fille ‘08, 4ème au championnat de France Elite Dame ‘08 Tu roulais sans petites roues à quel âge?

A 4 ans sans les petite roues. (La maman confirme) Plus tard je piquais les bmx des potes de mon frère.

Il y a d’autres riders dans ta famille?

On peut dire que c’est une vraie famille de riders puisque mon père fait du street et du dirt. Mon frère, Alex, fait lui partie du team BMX Vans France. Forcément dans ces conditions notre jardin ….c’est un skatepark!

Tu as des origines guadeloupéennes. Tu vas souvent en Gwada?

Pas assez mais là j’ai un séjour d’1 mois dans mon agenda.

A part la race, pratiques-tu d’autres sports?

Je me concentre vraiment sur le BMX Race. Pour l’instant je préfère ne pas me disperser dans d’autres sports.

Le dirt ou le street c’est pas mon truc. Le VTT de descente, je n’ai pas encore eu l’occasion d’essayer mais le 4X devrait être au programme.

Comment combines-tu études et sport?

Je suis au Pôle France d’Aix-en-Provence, un endroit où des sportifs de haut niveau sont encadrés. Je suis en même temps les cours de BTS communication.

C’est un sport où il n’y a pas beaucoup de filles?

Tu en penses quoi?

En France il y a quand même pas mal de rideuses. C’est peut être plus dans la culture mais en tout cas je ne vois

pas pourquoi il y aurait moins de filles que de garçons.

Les courses des filles et des mecs sont différentes.

Les mecs vont plus vite et font plus de sauts, il y a aussi plus de contacts. Je pense que les garçons sont contents quand des filles commencent à rider. Nous sommes un peu chouchoutées.

Les filles en courses… ça bouscule autant que chez les mecs?

Normalement pas autant mais moi si! (rire) Je ride toujours avec des protections et je suis assez combative en course donc ça ne plaît pas à toutes les filles.

Dans la vie t’es comme sur les courses?

Un peu étant donné que je m’entraîne tous les jours et puis en compétition c’est mon caractère qui ressort davantage.

Qu’est ce que ce sport t’apporte dans la vie?

La race m’a apporté de l’assurance. Puis c’est un sport cool, je m’amuse en roulant.

Tu voyages pas mal pour les compétitions?

J’ai déjà fait pas mal de pays, Brésil, Chine, Canada, Australie et puis toutes les manches des championnats d’Europe et de France bien sûr! Généralement les voyages sont assez courts donc pas vraiment le temps d’en profiter. J’ai quand même visité la grande muraille de Chine, fait du shopping à Vancouver et en Australie où j’ai passé 2 semaines.

Ton programme d’entraînement consiste en quoi?

Alors je m’entraîne 2 fois par jour. Musculation, sprint vélo, du vélo de route cet hiver et bien sûr du BMX.

Là tu as 18 ans mais tu te vois comment à 40 ans?

Pas facile de voir si loin mais j’aimerais rester dans le milieu du bike. Rester en contact avec le bmx est essentiel pour moi. Mes études en communication me seront utiles pour l’avenir ça c’est sûr! J’ai des projets mais c’est encore assez vague même si la pub me tente. Côté famille, je veux vite des bébés pour les mettre au BMX! Qu’est ce qui tourne en boucle dans ton ipod cet été?

Le nouvel album des Black Eyed Peas et du Michael Jackson Dis-nous un truc que personne ne connaît sur Manon Valentino mais que maintenant tout le monde va savoir?

Tout le monde le sait que j’ai peur du noir...

Des remerciements?

Mes parents, ma soeur et mon frère. Mon club, SaintEtienne Bicross. Mes coaches, Fabrice Vettoretti et Florent Boutte. Le Pôle France d’Aix. Sylvain André.

Aston’s. Mes sponsors.

«Plus tard je piquais les bmx des potes de mon frère.»

En dehors du sport as-tu d’autres loisirs ou passions?

De la création avec un peu de tout... L’équitation, pendant les vacances surtout... et puis les choses simples de la vie : dormir, manger,...(rires) c’est vrai!

issue #8 - 55 /100

photo: Vincent Rocher

«Iets later stal ik de bmxen van de vrienden van mijn broer. « Hallo Manon, kan je jezelf even voorstellen en een overzicht geven van je palmares?

Ik ben 18 en woon in Valréas in Vaucluse (Frankrijk).

Ik ben met BMX Race begonnen toen ik 10 jaar was.

De club waar ik nu bijzit is Saint-Etienne Bicross. Sinds dit jaar rijd ik voor de categorie Elite. Ik ben Wereldkampioen Junior Dames 2008 geweest, tweede op de Europese Kampioenschappen Junior Meisjes in 2008, 4e op de kampioenschappen van Frankrijk Elite voor Meisjes 2008 Hoe oud was je toen je voor het eerst zonder kleine wieltjes reed?

Vier. (Mama bevestigt). Iets later stal ik de bmx-en van de vrienden van mijn broer.

Zijn er nog riders in de familie?

Je kunt wel zeggen dat we een echte ridersfamilie zijn, mijn vader doet street en dirt. Mijn broer Alex zit bij het BMX-team Vans France. Je kunt je wel voorstellen dat de tuin bij ons thuis een skatepark is!

Je roots liggen in Guadeloupe. Ga je vaak naar Gwada?

Niet genoeg, maar nu staat er een verblijf van een maand in mijn agenda.

Doe je nog andere sporten behalve racen?

Ik concentreer me echt op BMX Race. Voorlopig wil ik mijn aandacht liever niet wijden aan andere sporten.

issue #8 - 56 /100

Dirt of street is mijn ding niet. Downhill VTT heb ik nog niet kunnen proberen, maar 4X zou op het programma moeten staan.

genieten. Ik ben toch naar de Chinese Muur geweest, ben gaan shoppen in Vancouver en in Australië ben ik 2 weken gebleven.

Hoe combineer je je studies en sport?

Ik zit bij Pôle France in Aix-en-Provence, een plek voor topsporters. Tegelijkertijd volg ik de lessen van BTS communicatie.

Hoe ziet je trainingsprogramma eruit?

Ik train 2 keer per dag. Spiertraining, sprintjes met mijn fiets, baanfietsen in de winter en natuurlijk BMX.

Er zijn niet veel meisjes in deze sport.

Wat vind je daarvan?

In Frankrijk zijn er nochtans heel wat ridesters. Het zit misschien meer in de cultuur, maar ik zie in ieder geval niet waarom er minder meisjes dan jongens zouden zitten. De wedstrijden van meisjes en jongens zijn anders, de jongens gaan sneller en springen meer, er zijn ook meer contacten. Ik denk dat jongens blij zijn dat de meisjes ook beginnen rijden. We worden een beetje verwend.

Heb je naast sport nog andere hobby’s of passies?

Ik knutsel wel graag... Paardrijden, vooral tijdens de vakanties...en de simpele dingen des levens: slapen, eten,... (lacht).. echt waar!

Wordt er bij de meisjes ook zoveel geduwd en gedrumd als bij de jongens?

Normaal niet zoveel, maar ik doe zo’n dingen wel! (lacht). Ik rij altijd met bescherming en ben tamelijk strijdlustig tijdens wedstrijden, en niet alle meisjes houden daarvan.

Ben je in het echt zoals op wedstrijden?

Toch wel, en omdat ik elke dag train en vaak meedoe aan competities, komt mijn karakter er toch wel sterker uit.

Wat heeft sport je bijgebracht in je leven?

Racen heeft me zelfvertrouwen bijgebracht. En het is een coole sport, ik amuseer me ontzettend tijdens het rijden.

Je reist zeker heel wat af voor je wedstrijden?

Ik ben al in heel wat landen geweest: Brazilië, China, Canada, Australië en verder natuurlijk alle rondes van alle wedstrijden in Europa en vooral in Frankrijk natuurlijk! Over het algemeen zijn die reizen tamelijk kort, dus we hebben niet echt de tijd om er van te

Je bent nu 18. Hoe zie je jezelf wanneer je 40 bent?

Goh, niet gemakkelijk om zo ver in de toekomst te kijken. Maar ik zou graag in het bike-milieu blijven.

In contact blijven met bmx is essentieel. Mijn studies communicatie zullen in de toekomst zeker nog van pas komen! Ik heb wel plannen, maar allemaal nog wat vaag, al trekt reclame me wel. En op familiaal vlak wil ik snel kindjes om ze op een BMX te zetten!

Wat staat er deze zomer op repeat op je iPod? Het nieuwe album van Black Eyed Peas en Michael Jackson Zeg ons iets dat niemand weet over Manon Valentino, maar dat nu iedereen gaat weten?

Iedereen weet dat ik bang ben in het donker...

Iemand die je zou willen bedanken?

Mijn ouders, mijn zus en mijn broer. Mijn club, SaintEtienne Bicross. Mijn coaches, Fabrice Vettoretti en Florent Boutte. Pôle France van Aix-en-Provence. Sylvain André. Aston’s. Mijn sponsors.

photo: Manu Molle

issue #8 - 58 /100

interview

Salut Myriam, une petite présentation rapide ?

Myriam Nicole, je vis à Clermont l’Hérault, petite ville du sud, depuis 19 ans.

Vice championne d’Europe et du Monde junior ‘08 Vainqueur de la coupe du monde junior ‘08 4ème du classement provisoire de la coupe du monde Elite Alors on te voit sur les DH de la World Cup et autres mais on veut savoir d’où tu tiens cette passion du vélo?

J’ai 3 grands frères, Sylvain, Guilhem et Olivier qui roulent depuis longtemps en DH, c’est donc eux qui m’ont initiée.

Tu as roulé tôt en vélo? (sans les petites roues bien sûr) Assez tôt, oui à 5ans !

Sur une course de mes frères j’ai emprunté le vélo sans roulette d’un petit et je suis partie !

D’autres riders dans ta famille ?

Mon père n’utilise presque jamais la voiture, il utilise tous les jours son vélo pour se rendre au travail !

A part la DH tu roules dans d’autres disciplines du bike?

Je vais souvent au bikepark de Lagamas, au skatepark pour le fun, puis pour l’entrainement je fais de la route, du cross-country et du bmx Comment gères-tu études et sport ?

Ce n’est pas évident, mais j’essaye de m’investir dans chacun des 2 domaines, cette année j’étais en prépa kiné.

Ce n’est pas un sport où on voit beaucoup de filles, même si la France est à la pointe niveau DH féminine.

Tu as souvent des remarques ?

J’aimerais qu’on soit aussi nombreuses que les mecs pour pas qu’on dise que c’est plus facile d’être une fille dans ce milieu pour percer.

Avec les compétitions tu dois voyager beaucoup. Tu as le temps de voir un peu les pays?

Quand il y a plusieurs courses dans un même pays on peut visiter entre les courses, sinon c’est un peu rapide.

Le voyage en Afrique du sud m’a bien marquée. C’est un pays émouvant de part son histoire.

On parle beaucoup des questions environnementales actuellement. L’écologie c’est compatible avec la DH pour toi ?

Oui, j’aimerais bien que les tear-off soient interdits !

C’est horrible d’en voir partout tout au long de la piste.

Y’a quoi dans ton ipod ?

MGMT, Lily allen, Katy perry, ACDC, Shiny toy guns Ton programme d’entrainement est-il chargé ?

Tu peux nous le détailler un peu ?

L’hiver n’est pas de tout repos ! Le lundi est souvent mon jour de repos.

En général j’ai 4 à 5 semaines d’entrainement puis une semaine de récup.

Durant la semaine je vais à la piscine, au bmx, à la muscu, je cours de temps en temps et le week-end c’est plutôt XC, route ou DH !

Est ce que ton état d’esprit en course, ton attitude, ton caractère correspondent à Myriam Nicole en mode hors vélo ?

Oui je suis la même mis à part que les choses me gonflent plus vite quand je suis stressée par la course.

Est-ce que la pratique de ce sport t’a apporté des choses?

Oui, ça m’a permis déjà de parler anglais, puis ça me rend plus autonome.

Ca m’a fait découvrir des pays où je ne serais jamais allée toute seule.

Là ta carrière commence mais comment te vois-tu à 40 ans ?

Ce n’est pas encore une question d’actualité, réponse d’ici 2,3 ans ! Lol ! J’aimerais bien développer certains produits tout en ayant un boulot. Je souhaiterais vraiment être kiné.

Un mot pour les filles qui hésitent à se lancer dans le gros vélo ?

Plus d’hésitation ! C’est vraiment trop cool, l’ambiance est vraiment bonne Il n’y a pas de prise de tête, ce n’est que du plaisir !

Il faut y aller petit à petit : course régionale puis nationale.

Tu t’es déjà fait une grosse frayeur en DH ? Tu nous expliques ?

Je me suis déjà étranglée avec une rubalise en tombant … NO COMMENT !

Trouves-tu que le matos DH est assez adapté aux filles ?

Que manque-t-il ou pourrait être amélioré ?

Avec de bon réglage on arrive à bien adapter les vélos pour les filles qui n’ont pas la même carrure que les hommes. On rend alors les vélos plus maniables.

Sinon au niveau design il n’y a pas de déco particulière faite pour les vélos fille en DH mais personnellement les décos sont tellement belles que je n’aimerais pas les changer.

C’est facile de trouver sa place au milieu des mecs ?

Eaaasy ! Je suis entourée de gars depuis toute petite.

Ca ne me pose donc aucun problème, c’est même souvent eux qui me chouchoutent !

Un mot sur les gars du team et sur ton manager ?

Nous sommes 5 pilotes dans le team : Jey Marechal (freeride), Yannick Granieri (dirt/slopestyl), Arno Faucher (enduro), Aurélien Giordanengo (DH).

L’hiver on se retrouve tous au 2 Alpes pour un stage de préparation physique et c’est vraiment sympa. Il y a une trop bonne ambiance !

Pendant la saison je suis plus avec Aurélien, on s’entend super bien et il est vraiment pro. Il m’aide donc à m’améliorer.

Le mécano Jey Pizze est super et Sebastien Chovet, le manager, est extraordinaire, il m’aide mentalement, sur le terrain … il fait vraiment bien son boulot et ça m’aide beaucoup.

Des remerciements ?

Jean baptiste Wiroth est mon entraineur, je lui fais entièrement confiance. Il m’aide à réaliser de belles performances!

Sophie la femme de Seb qui bosse pour le team et qui me soutient beaucoup!

Puis mes Amies et surtout ma Famille …

Un coup de gueule sur quoi que ce soit ?

Pas spécialement, je trouve que le milieu dans lequel évolue la descente est sain, noble et sympathique.

«Sur une course de mes frères j’ai emprunté le vélo sans roulette d’un petit et je suis partie !» issue #8 - 59 /100

photo: Nicolas Duyé

«Ik heb de koersfiets van een van mijn broers gepakt en weg was ik!»

Hi Myriam, stel je jezelf even voor?

Myriam Nicole, ik woon al 19 jaar in Clermont l’Hérault, een klein dorpje in Zuid-Frankrijk.

Tweede op de Europese Kampioenschappen en op de Wereldkampioenschappen Junior 2008 Winnaar van de Wereldbeker Junior 2008 4de in het voorlopige klassement van de wereldbeker Elite We zien je op DH’s en op de World Cup en zo, maar waar komt deze passie voor biken vandaan?

Ik heb 3 grote broers, Sylvain, Guilhem en Olivier, die al lang DH rijden en zij hebben me ingewijd.

Zat je al vroeg op de fiets?....zonder hulpwieltjes, natuurlijk!

Toch wel, toen ik 5 was!

Ik heb de koersfiets van een van mijn broers gepakt – zonder wieltjes uiteraard – en weg was ik!

Zijn er nog riders in de familie?

Mijn papa gaat bijna nooit met de auto, hij gaat elke dag met de fiets naar het werk!

Behalve DH – welke disciplines beoefen je nog?

Ik ga vaak met de fiets naar het park van Lagamas, naar het skatepark voor de fun, en om te trainen fiets ik op de weg, doe ik cross-country en BMX. Hoe manage je de combinatie studies-sport?

Het is niet gemakkelijk, maar ik probeer me in te zetten voor allebei, dit jaar zat ik in mijn voorbereidend jaar kine.

Het is geen sport waar je veel meisjes ziet, ook al staat het DH voor vrouwen in Frankrijk op hoog niveau.

Krijg je daar vaak opmerkingen over?

Ik zou wel willen dat er evenveel meisjes als jongens waren, zodat ze niet meer kunnen zeggen dat het makkelijk is om als meisje op te vallen in dit milieu.

issue #8 - 60 /100

photo: Manu Molle

Voor de wedstrijden reis je veel. Heb je wat tijd om de landen te zien waar je naartoe gaat?

Als er meerdere wedstrijden zijn in één land, kunnen we tussen de wedstrijden door wat rondreizen, anders is het wat snel.

De reis naar Zuid-Afrika heeft veel indruk gemaakt.

Het is een aangrijpend land, en niet alleen om de geschiedenis.

Er wordt veel gesproken over milieukwesties. Is voor jou DH verzoenbaar met ecologie?

Ja, ik wou dat tear-offs verboden waren! Vreselijk om te zien zo langs de piste.

Wat staat er op je iPod? MGMT, Lily allen, Katy perry, ACDC, Shiny toy guns Heb je een druk trainingsschema? Kan je er ons iets meer over vertellen?

Het is niet zo dat ik ’s winters niets doe!

Meestal is dat maandag.

Over het algemeen train ik 4-5 weken, en dan heb ik een week om te recupereren.

Door de week ga ik zwemmen, ik doe aan bmx, spiertraining, ik ga van tijd tot tijd lopen en in het weekend is het meestal XC, fietsen op de weg of DH! En wat is je geestesgesteldheid tijdens een wedstrijd, je houding, je karakter? En hoe is dat anders dan de niet-bike Myriam?

Ik ben dezelfde, alleen raak ik makkelijker overstuur als ik gestresst ben voor een wedstrijd.

En heeft deze sport je dingen bijgebracht?

Ja, ik heb er Engels door geleerd, en ik ben er zelfstandiger door geworden.

Ik heb er landen door ontdekt waar ik alleen nooit naartoe zou zijn geweest.

Je carrière begint nu, maar hoe zie je jezelf als je 40 bent?

Die vraag is nu nog niet aan de orde, probeer binnen 2-3 jaar nog eens! Lol! Ik zou graag bepaalde producten ontwikkelen naast mijn gewone job. Ik wil echt graag kinesist zijn.

Wil je iets zeggen aan meisjes die zich aan het serieuze fietswerk willen wagen?

Twijfel niet! Het is echt geweldig, de sfeer is goed en niemand windt zich op, het is alleen maar leuk! Begin klein: met regionale wedstrijden en dan nationale.

Ben je al eens bang geweest op een bike? Vertel ons daar eens iets over?

Ik ben bij het vallen al eens gewurgd door het politielint dat ze gebruiken om de site af te zetten...

Vind je dat het materiaal genoeg aangepast is aan meisjes? Wat ontbreekt er / zou er verbeterd kunnen worden?

Je kunt veel fietsen goed afstellen voor meisjes, die niet dezelfde bouw hebben als jongens. Zo worden de fietsen ook wendbaarder.

Puur op designvlak is er niet echt iets voor meisjes in DH, maar ik vind de designs nu zo mooi dat ik er niets aan wil veranderen.

Is het makkelijk om je plaats te vinden in een mannenwereld?

Eaaasy ! Ik word al sinds ik klein ben omringd door jongens. Geen probleem dus, zij zijn het trouwens vaak die mij verwennen!

Wil je iets kwijt over de jongens van je team of je manager?

We zijn met zijn vijven in het team: Jey Marechal (freeride), Yannick granieri (dirt/slopestyle), Arno faucher (enduro), Aurélien Giordanengo (DH) In de winter gaan we allemaal naar Les deux Alpes voor een fysieke stage, en dat is echt tof, goeie sfeer!

Tijdens het seizoen ben ik vaker bij Aurélien, we komen supergoed overeen en hij is een echte professional. Hij helpt me dus om net zo goed te worden.

De mecanicien Jey PIzze is super en Sebastien Chovet, de manager, is gewoonweg fantastisch, hij helpt me mentaal, op het terrein... hij doet zijn job echt goed en dat helpt ontzettend.

Iemand die je zou willen bedanken?

Jean baptiste Wiroth is mijn trainer, en ik vetrouw hem volledig. Hij helpt me mooie performances maken!

Sophie is de vrouw van Seb die voor het team werkt, en ze steunt me ongelofelijk! Dan zijn er mijn vrienden en natuurlijk mijn familie...

Moet er iets van je hart?

Niet echt, het milieu waarin ik me kan ontwikkelen op het vlak van DH is echt gezond, rechtgeaard en leuk.

photo: Vincent Rocher

issue #8 - 62 /100

interview

«J’ai commencé en voyant des gens rouler et sur internet, avant je ne roulais pas beaucoup.»

Une petite présentation rapide ?

Salut, je m’appelle Maïté, j’ai 13 ans et j’habite à Wavre.

Je ride sérieusement depuis 2 ans.

Mon bike c’est un Specialized Big Hit. Comment as-tu commencé à rouler en freeride/DH ?

Tu roulais déjà en VTT avant ?

J’ai commencé en voyant des gens rouler et sur internet, avant je ne roulais pas beaucoup.

Ce n’est pas un sport où on voit beaucoup de filles. Tu as souvent des remarques ? Tu trouves ça dommage que peu de filles se lancent dans la DH, le dirt ou le freeride ?

J’ai souvent des remarques du genre « Oh ! Une rideuse c’est pas tous les jours qu’on en voit » Je trouve ça dommage qu’il n’y ait pas beaucoup de filles

qui roulent car c’est un chouette sport. J’adore les sensations qu’on a sur un bike.

As-tu une rideuse favorite ? Et un rider ?

J’admire beaucoup Rachel Atherton et Sam Hill

Dans ta chambre c’est plutôt des posters de VTT ou de stars de musique et cinéma ?

Il y a beaucoup de posters de VTT mais ce n’est pas pour ça que je rêve de ça. Quand je dors, je dors !

Est-ce que la pratique de ce sport t’a apporté des choses ?

La confiance en moi

Tu roules toujours entourée de mecs… c’est pas trop lourd ? Ils ne te draguent pas entre 2 descentes ?

Non pas du tout. Les mecs sont généralement super sympas. Il oublient souvent que je suis une fille… ça me fait marrer.

Les mecs avec qui tu roules sont-ils galants ?.. Genre ils t’aident pour remonter ton bike, etc… ?

Pour remonter mon vélo je le fais la plupart du temps, ils m’aident quand ça devient trop lourd. Niveau galanterie on va dire qu’ils ne me laissent pas particulièrement passer devant (rire)… tant mieux je préfère suivre !

Tu ne casses pas trop la tête de tes parents avec ta passion ?

Non, ma maman me suit dans tout ce que je fais et m’encourage. Elle a un état d’esprit jeune. Ca la fait marrer mais elle me donne de bonnes consignes de prudence.

Un mot pour les filles qui hésitent à se lancer dans le gros vélo ?

Il faut se lancer sans hésiter car une fille peut faire la même chose qu’un mec à vélo Au début j’avais peur de me lancer mais ça passe !

Y’a quoi dans ton lecteur mp3?

Flo-Rida, Calvin Harris et des remix du moment.

Des remerciements ?

Je remercie ma maman pour tout ce qu’elle fait pour moi. Mes potes de ride dont Tof et Stan.

Un coup de gueule sur quoi que ce soit ?

Ras le bol des destructeurs de pistes !

C’est quoi la touche féminine d’une rideuse ?

Alors là je n’en ai aucune idée. Chaque rider a son style que ce soit une fille ou un garçon.

issue #8 - 63 /100

photo: Vincent Rocher

«Ik ben begonnen door op internet mensen te zien rijden-daarvoor reed ik niet zo veel.»

Stel je jezelf even voor?

Hallo, ik ben Maïté, ik ben 13 en woon in Waver. Ik rij nu 2 jaar serieus. Mijn bike is een Specialized Big Hit. Hoe ben je begonnen met freeride/DH? Deed je daarvoor al aan VTT? Ik ben begonnen door op internet mensen te zien rijdendaarvoor reed ik niet zo veel.

Het is geen sport waar je veel meisjes ziet. Krijg je daar vaak opmerkingen over? Vind je het spijtig dat er maar zo weinig meisjes met DH, dirt of freeride beginnen?

Ik krijg vaak opmerkingen genre “oh! Een ridester!

Dat zien we ook niet alle dagen” Ik vind het spijtig dat er niet meer meisjes rijden, want het is een leuke sport. Wat een zalig gevoel om op zo’n bike te zitten.

issue #8 - 64 /100

Hangen er in je kamer meer VTT-posters of meer van muziek en film?

Er hangen er veel van VTT, maar daarom droom ik er nog niet van. Als ik slaap, dan slaap ik!

Je bent altijd omringd door jongens als je rijdt.... is dat niet vervelend? Ze proberen je niet te versieren tussen 2 afdalingen in?

Helemaal niet. De gasten zijn over het algemeen supercool. Ze vergeten vaak dat ik een meisje ben... wel grappig.

Zijn de jongens met wie je rijdt galant? Helpen ze je je bike naar boven te krijgen en zo?

Dat doe ik zelf wel meestal, maar ze helpen we wanneer het te zwaar wordt. Op het vlak van de hoffelijkheid – laten we zeggen dat ze me niet bepaald voor laten gaan (lacht)...maar dat is niks, ik volg liever!

Heb je vaak boel met je ouders vanwege je passie?

Nee, mijn mama volgt me in wat ik doet en moedigt me aan. Ze is jong van geest. Ik moet altijd lachen als ze me goede raad geeft en aanmaant voorzichtig te zijn.

Wat is de vrouwelijke touch bij het riden?

Goh, geen idee. Iedere rider heeft zijn eigen stijl, of het nu een meisje of een jongen is.

Heb je een favoriete ridester? Of rider?

Ik bewonder Rachel Atherton en Sam Hill wel erg.

En heeft deze sport je dingen bijgebracht?

Zelfvertrouwen Wil je iets zeggen aan meisjes die zich aan het serieuze fietswerk willen wagen?

Gewoon beginnen, en niet twijfelen dat een meisje niet hetzelfde kan als een jongen! In het begin was ik soms wel bang, maar dat gaat over!

Wat staat er op je mp3-speler?

Flo-Rida, Calvin Harris en de remixes van het moment.

Iemand die je zou willen bedanken?

Ik wil graag mijn mama bedanken voor alles wat ze voor me doet.

Mijn ridervrienden, zoals Tof en Stan.

Moet er iets van je hart?

Ik ben vandalen op de pistes kotsbeu!

photo: NAD

issue #8 - 66 /100

interview

Salut Nina! Quoi de neuf depuis le Worlds ?

Heyo!! Le voyage avec DK Bicycles au 2009 BMX Worlds était génial. J’ai pu rencontrer des tas d’amis et rider des spots incroyables. Malheureusement je me suis blessé l’épaule pendant le voyage, mais j’ai reçu des soins pour la soigner en deux semaines. Je pensais que le docteur allait dire ‘ Pas de soucis, je peux vous guérir en seulement trois mois! ‘ Qui es tNina Buitrago? Qui est la fille derrière ces deux couettes?

Je suis originaire de Long Island, NY, J’ai 28 ans et après quatre ans de collège, j’ai quitté NY pour faire plus de BMX et je vis maintenant depuis 5 ans de manière intermittente à Cleveland.

Quand as-tu commencé à rouler? Qui t’a appris à rouler? Quand ? Où ? Quel est ton premier bon souvenir sur les deux roues?

J’ai eu mon premier bike aux alentours du milieu de mes années de collège. Peut-être en 2001? De retour à NY, ma voiture tomba en rade, et le skateboard ne me semblait pas être un moyen pratique pour se déplacer…

Alors après avoir vu des amis faire quelques figures avec leur bike après seulement une visite sur leurs trails, je DEVAIS avoir MON bike !

Comment as-tu découvert le BMX et quand as-tu décidé de laisser ton bike traditionnel au garage ?

J’ai acheté mon premier BMX chez George K (qui est maintenant responsable de www.cantstopthekicks.com, c’était un S&M dirtbike Classic. Avant même que je vois du dirt jumping de mes propres yeux, je m’imaginais que je commencerais par là et que je riderais le petit trail à l’arrière du Port jusqu’à ce que je les ai tous faits.

Quand ceux-ci furent envoyés, à ma première visite à un park, j’ai rencontré Vic Ayala, qui est devenu mon mentor, et mon meilleur ami. Il m’a introduit dans le monde du street, des roadtrips, et des parks. Je ne réalisais que peu que Vic deviendrait une telle légende. Je n’avais aucune idée de combien sa manière de rider était unique et robuste, je pensais juste que tout le monde devait rider comme lui, haha… oops! Eh bien, j’étais juste dingue parce qu’il faisait toujours une place pour moi dans la voiture pour leur streets missions, de jour comme de nuit, peu importe l’heure ou à quelle vitesse ils roulaient. Je n’ai jamais pensé que mon niveau de débutant ou le fait que je sois une fille était une tare, et donc, il a tracé la route pour moi, et il a introduit l’idée que les filles savaient aussi rouler, ce qui était encore une nouvelle idée en 2001.

Il est certain que la communauté du BMX est essentiellement masculine. Est-ce facile de s’introduire dans un monde de couilles, de tee-shirts puants et de blagues salaces ?

Bien qu’il y ait plus de gars, ils sont assez à l’aise avec leurs couilles, leur mauvaise odeur et leurs blagues salaces, cela m’arrive même de penser que ça fait vraiment partie de l’esprit du BMX, :-) ! En tout cas, je crois que tout cela me rend beaucoup plus à l’aise avec ça que la plupart des filles.

sera sûrement un jour de cliniques, et le reste sera un weekend ‘long session’ pour rassembler des filles qui rident, pour s’entraider, s’apprendre de nouveaux mouvements et s’amuser ! (www.raysmtb.com pour quelques détails).

Quand tu pars en roadtrip pour un mois ou plus, est-ce que tu leur rappelles parfois qu’il y a une fille parmi eux ? Ou te transformes-tu en Nino Buitrago?

Bien que je sois une rideuse, je reste une fille et cela requière de plus d’efforts pour agir en tant que tel. En roadtrips j’ai absolument besoin de me sentir propre, de me laver, de me coiffer les cheveux et de me changer au moins une fois de temps en temps. Juste pour me rappeler que je peux le faire. hahaha

Et quel est ton trick rêvé ?

Non désolée, ce n’est pas un flipwhip, mais un... Cannonballs!! hahhaa j’adore le look que ça a! Et je le demande à chaque fois, je sais que quelqu’un peut les faire.

Comment vois-tu le girly 20» scene ?Que penses-tu de leur implication? De leur évolution, du futur ?

Depuis que j’ai commencé à rider, jusqu’à maintenant, je suis heureuse de dire qu’il y a véritablement une scène pour le BMX féminin. Il n’y en avait pas franchement beaucoup lorsque j’ai commencé, et le temps passant, plusieurs d’entre elles se sont impliquées et font des sites web (WOFBMX.com) et des magasines indépendants (emerald nation), commencent à entrer dans des compétitions et voyagent beaucoup plus. C’est de là que viennent les all-girl jams et les roadtrips, et le reste est encore en cours. C’est génial de voir des groupes comme le girls bmx spot (myspace.com/girlbmxers) et tellement de jeunes filles autour du monde, poussant le niveau de ride plus haut et ayant de plus en plus envie d’avoir leur propres compagnies (magnolia bmx). C’est tellement bon de voir des filles s’impliquer, et les 27 filles enregistrées au 2009 worlds??? Si on pouvait faire ce score chaque année, je vois un bon futur pour le BMX féminin!

Quelles sont tes dernières nouvelles personnelles en BMX ?

Je suis retourné à Cleveland, Ohio. Maintenant, vous pouvez me trouver, travaillant dur, au Ray’s Indoor Mountain Bike Park, l’un des plus grands et meilleurs parcs indoor en Amérique. Je serai à nouveau capable de rider à partir de novembre, après la remise en forme de mon épaule, so come shred! J’organise aussi un weekend de BMX féminin du 19 au 21 février au Ray’s, ce

Quel est ton trick favori pour le moment?

Autant j’aime les toboggans, autant j’adore grinder quelques ledges ou coping. C’est comme dans un jeu vidéo, s’il y en a, grind le!!! Points bonus! hahaha

Que lis-tu et écoutes-tu pour le moment ?

Je suis en train de lire «sonically speaking: MC5, a tale of revolution and rock ‘n’ roll» un livre sur le Motor City 5 de detroit, génialissime!! Comme musique, toujours quelque chose de nouveau, the Animals, David Bowie, Old Dirty Bastard, et un peu de Wu-Tang, mon iPod est sans arrêt en mode shuffle.

Si tu devais choisir le livre ou le LP de ta vie ?

Aw mec, je ne l’ai pas encore trouvé, mais pourquoi pas celui du film «wayne’s world?» méga teuf, excellent.. woowoowwoowoo!!!!!!!!!! yeah pas sérieux du tout, on devrait y rajouter quelques morceaux des Rolling Stones au soundtrack et ce serait le paradis! ha!

Tes derniers mots : Je remercie John de Landscape pour cette interview, ma famille, mon petit-ami Dave, la DK Bicycles family, Etnies girl, Albes.com, Bern Helmets, Afro Pat, Tattoo Faction, Ray Petro, et toutes les autres personnes qui m’ont introduites dans le monde du BMX, que j’ai rencontrées ou qui m’ont aidée durant ce long chemin. Pour vous toutes Mesdemoiselles, keep shreddin’ and spreadin’ the BMX word!

«...ils sont assez à l’aise avec leurs couilles, leur mauvaise odeur et leurs blagues salaces...» issue #8 - 67 /100

photo: NAD

«...ze behoorlijk trouw zijn aan hun ballen, stinkend zweet en scheve moppen soms...»

Hi Nina ! En, wat heb je nog uitgespookt sinds de Worlds?

Heyo!! De reis met DK Bicycles naar de 2009 BMX Worlds was gewoon geweldig! Ik heb er zoveel mensen leren kennen en ongelofelijke spots ontdekt! Helaas heb ik tijdens die reis mijn schouder bezeerd, maar binnen twee weken ga ik onder het mes om het in orde te maken. Maar geen stress, de doktor zei dat ik in maar 3 maanden kan herstellen!

Wie is het meisje achter de twee staartjes?

Ik kom van Long Island, NY, ik ben 28 en na 4 jaar unief ben ik uit NY weggegaan om meer van mijn BMX te genieten. Ik woon nu al 5 jaar op en af in Cleveland.

Wanneer stond je voor het eerst op de pedalen? Wie heeft je leren rijden? Wanneer? Waar? Wat is je allereerste herinnering op twee wielen?

Mijn eerste bike heb ik ergens halverwege de unief gekocht, misschien in 2001? Ik woonde nog in NY, mijn auto had het begeven, een skateboard was niet echt praktisch als vervangmiddel, dus toen ik vrienden van me zalige tricks zag doen op hun bikes, en zeker nadat ik eens een keer ben meegegaan naar de trail MOEST ik een bike hebben!

Hoe heb je het BMX-en ontdekt en wanneer heb je besloten om je klassieke fiets in de garage te laten?

Ik kocht mijn eerste BMX bij George K (nu hoofd van www.cantstopthekicks.com) en het was een S&M dirtbike Classic. Ik had alleen maar dirt jumping gezien, dus ik dacht gewoon daar te beginnen. Ik ben klein begonnen, achter de Port Trails, tot die werden omgeploegd. Toen die weg waren, ben ik voor het eerst naar een ramppark gegaan waar ik Vic Ayala leerde kennen. Hij werd mijn mentor en mijn beste vriend.

Hij introduceerde me in de wereld van street riding, roadtrips en rampparks. Toen had ik er geen idee van dat Vic een soort legende zou worden. Ik had geen idee

issue #8 - 68 /100

hoe uniek of hevig zijn rijstijl was, ik dacht gewoon dat iedereen wel zoals hij zou rijden, oeps, haha! Echt flippen, hij maakte altijd plaats voor me in de auto voor street missions, maakt niet uit hoe laat/vroeg het was of hoe ver rijden. Ik heb nooit het gevoel gehad dat mijn beginnersniveau of het feit dat ik een meisje was belangrijk waren, zeker dankzij hem en zijn houding. Het idee dat meisjes ook kunnen riden was nog nieuw in 2001.

Maar het is waar dat de BMX-community heel mannelijk is. Is het makkelijk om mee te draaien in een wereld van ballen, stinkend zweet en scheve moppen?

Hoewel het bijna allemaal mannen zijn, en ze behoorlijk trouw zijn aan hun ballen, stinkend zweet en scheve moppen soms, denk ik vaak dat dat gewoon deel is van BMX ! Ik denk dat het me zelfs meer laid back heeft gemaakt over zo’n dingen dan het gemiddelde meisje.

Als jullie gaan toeren voor een maand of meer, herinner je hen er soms aan dat er nog een meisje bij is? Of word je gewoon Nina Buitrago?

Hoewel ik een rider ben, ben ik nog altijd een meisje, en hoewel het meer moeite kost om te leven als meisje, heb ik op toer toch de behoefte aan schoon zijn, mijn haar doen en van tijd tot tijd eens iets moois aandoen.

Gewoon zodat ik weet dat het nog lukt, haha.

Zie je de meisjes van 20” wel eens? Wat denk je van hen? Hun evolutie, de toekomst?

Sinds ik ben beginnen rijden tot nu ben ik blij te kunnen zeggen dat er een echte scene is voor meisjes op BMX. Toen ik begon waren er niet al te veel, maar mettertijd waren er een aantal van ons die zichtbaarder werden en websites begonnen maken (WOFBMX. com) en zelfgemaakte ‘zines (emerald nation), en die mee begonnen doen met wedstrijden en begonnen toeren en zo. Van dat moment had je de all-girl jams en trips, en de rest is geschiedenis. Het is schitterend om te zien dat zoveel jonge meisjes over de hele wereld de grenzen van het biken verleggen, meer betrokken geraken bij de hele scene, hun eigen bedrijfjes opstarten, (magnolia bmx) en groepen zoals de girls bmx spot (myspace.com/girlbmxers). Goed om te zien dus dat er meer meisjes bijkomen, en met 27 meisjes geregistreerd voor het 2009 worlds park ..... Als we dat cijfer elk jaar omhoog krijgen, en als ik de toewijding zie om jams en trips op poten te zetten, zie ik een mooie toekomst weggelegd voor vrouwen in BMX! Wat is je persoonlijke laatste BMX-nieuws?

Ik ben opnieuw in Cleveland, Ohio nu, en je vindt me

vaak hard aan het werk in Ray’s Indoor Mountain Bike Park, een van de grootste en de beste indoor parks in de US. In november of zo ga ik weer kunnen rijden na dat gedoe met mijn schouder, dan bike ik dat skatepark aan diggelen! Ik ben ook een vrouwenweekend aan het organiseren, van 19 tot 21 februari in Ray’s, het wordt een dag clinics, en de rest van het weekend is een lange sessie waarbij meisjes kunnen samenkomen om te rijden, elkaar wat nieuwe moves te leren en vooral plezier te hebben (www.raysmtb.com voor meer informatie).

Wat is je favoriete trick van het moment?

Ik hou veel van toboggans, maar ook van wat over richels of dekplaten grinden...Het is als een videospelletje, als het er is, moet je gewoon grinden !! Meer punten!!! hahaha En je droomtrick?

Nee sorry, geen flipwhip, maar... Cannonballs haha hoe zalig zien die er niet uit!!! Ik vraag het altijd als ik iemand ken die ze kan voordoen.

Wat lees je en waar luister je naar op dit moment?

Lees “sonically speaking: MC5, a tale of revolution and rock ‘n’ roll”, een boek over Motor City 5 uit Detroit, zaaaaaaalig! Muziek: altijd iets anders, van The Animals tot David Bowie, Old Dirty Bastard en WuTang, mijn i-pod mag zich behoorlijk in het zweet shuffelen.

Als je het boek of de plaat van je leven moest kiezen?

Sheeeee man... die heb ik nog niet gekozen, maar wat dacht je van de film “Wayne’s Wolrd” ? Party time, schitterend.... woowoowoowoowoo !!! Ok, niet echt serieus, misschien moet ik wat Rolling Stones bij de soundtrack doen en dat zou het moeten doen. Ha! Je laatste woorden: Dank je John @ Landscape voor dit interview, mijn familie, vriendje Dave, de DK Bicycles-familie, Etnies girl, Albes.com, Bern Helmets, Afro Pat, Tattoo Faction, Ray Petro, en alle anderen die me BMX hebben leren kennen en die ik heb leren kennen of die me onderweg hebben geholpen. Voor alle dames: scheur er lekker vandoor en vertel het voort!

photo: Esteban Hendrickx

issue #8 - 70 /100

issue #8 - 71 /100

photo: Vincent Rocher / rider: Charles Gone

issue #8 - 72 /100

photo: Vincent Rocher / rider: Nico Vink

ROUND 1 : Huy / 31 mai 2009 Et oui c’est bien connu, les riders n’ont peur de rien, et surtout pas d’une caméra qui a fait les frais d’un pilote trop téméraire sur cette descente hutoise particulièrement corsée. Pour ceux qui se seraient cramé les neurones à Werchter, aux Ardentes ou à Dour, je ne vais pas vous faire l’insulte de vous faire un copié collé de l’article de notre site… Par contre, pour ceux qui ne l’auraient pas encore remarqué, cette Nissan Downhill Cup cuvée 2009 frappe fort d’entrée : une piste appréciée de tous, un village accueillant, un pumptrack et un écran géant permettant de suivre les aventures de nos pilotes préférés.

Enfin, si vous étiez à Huy ce 31 mai et que vous ne l’aviez pas constaté, c est qu’effectivement vous vous êtes cramés les neurones. Faites gaffe ça se récupère pas ces machins là ! Bref gros succès pour cette première manche : tant au niveau du nombre de participants qu’au niveau de l’organisation.

ROUND 2 : LA ROCHE – MABOGE / 28 juin 2009 Waouuuwww : voilà le premier mot qui sortit de ma bouche à la vue de cette piste sortie de terre en quelques jours… Pour la tête, imaginez un sourire béa comparable à celui d’une groupie d’Iggy Pop se rendant compte que son idole est encore capable d’avoir une érection sans avoir recours a du viagra… Bref que du bonheur…

Enfin, pas pour tout le monde… Quelques riders on en effet fait les frais de cette piste saluée unanimement par les participants comme étant l’une des plus belle jamais réalisée en Belgique depuis les début de la DH dans notre plat pays. Quelques chutes sérieuses ont un peu pénalisé le déroulement de la journée, ce qui obligea les

organisateurs à supprimer la super finale. A ce propos, une réunion de concertation digne des grands combats syndicaux à permis de dégager plusieurs solutions afin d’assurer une plus grande sécurité des pilotes sur les prochaines manches. Sinon, la grosse claque viens du chrono de Ludovic Oget qui, au cours de la 1ere manche, mettra une seconde dans la vue de NicoVink, effectuant sur cette piste son grand retour. « The right man at the right place », voilà le résumé de la deuxième manche puisque Vink allait se montrer plus qu’efficace en réalisant le premier temps devant… ben oui, Ludo Oget qui à 15 ans démontre qu’il est capable de boulverser la hiearchie en place. Il a de l’avenir ce petiot ! round 3: Liège / 01 août 2009 On pourrait rebaptiser cette 3ème manche par « Nissan Downhill Mud » étant donné les litres de flotte qui se sont abattus sur Liège durant ce 2 août.

Le samedi avait pourtant bien commencé : une piste qui faisait la quasi unanimité si ce n’est que certains la trouvait un peu courte… Autre remarque de la part des participants : le drop du départ qui était beaucoup trop engagé. D’ailleurs, ils ne furent que 5 pilotes à en avoir d’assez grosses que pour s’y risquer non sans casse mécanique pour certains. Petite réunion fin d’aprem et voilà votre valeureux Tonton qui se charge d’aller fermer le fameux saut. Bref une journée comme on en voudrait plus souvent : soleil, chaleur, piste sèche et des pilotes qui ont la banane…

Le samedi soir, c’est un autre type de descente qui attendait les plus valeureux : une descente en ville, dans le quartier du Carré dont certains sont revenu encore plus

ronds qu’une roue de bike neuve. Certains ont même pu découvrir la serviabilité de la maréchaussée locale…

Réveil douloureux et vision d’horreur : la pluie tombe (ndr : en même temps,le jour où la pluie montera!). La première manche verra les pilotes prendre leurs marques et sera marquée par un nombre impressionnant de gamelles. La deuxième manche quant à elle sera un peu plus palpitante, les favoris faisant leur possible afin de faire partie des 30 participants à la super finale. En l’absence de Kristoff Lenssens et de Nico Vink, les chances de victoire grimpaient en flèche pour Bertrand Gilles qui devenait du coup le grand favori sur cette piste liégeoise. C’était sans compter sur la fougue tranquille de Cédric Moermans qui allait forger sa victoire en réalisant un run quasi parfait et en évitant les pièges tendus par la météo.

Force est de constater que de plus en plus, les élites ont du soucis à se faire si ils veulent continuer à truster les première places du classement scratch, étant donné que les juniors et les débutants sont en train de s’emparer des meilleurs temps. Les masters ne sont pas à la traîne non plus, ce qui fait que les élites se retrouvent pris en sandwich entre la fougue de la jeunesse et l’expérience des plus anciens… (Ndr : y a pas à dire, ça doit quand même donner des sensations!)

Tonton D.

issue #8 - 73 /100

photo: Geoffroy Libert / rider: Cédric Moermans

ROUND 1 : Huy / 31 mei 2009 Jawel, het is alom bekend, riders zijn nergens bang voor, en zeker niet voor een camera die zich in alle bochten moet wringen om een waaghals van een rider op deze bijzonder pittige afdaling in Huy op de voet te volgen. Voor zij die hun neuronen hebben laten gaarstoven op Werchter, Les Ardentes of op Dour – ik ga jullie niet beledigen door een copy-paste te doen van het artikel op onze site... Maar voor zij die het nog niet zouden gemerkt hebben, deze Nissan Downhill Cup 2009 belooft goed te worden: een piste waar iedereen blij mee is, een gemoedelijk dorpje, een pumptrack en een gigantisch scherm waarop je de avonturen van je favoriete riders kan volgen. Dus als je op 31 mei in Huy was en het niet hebt opgemerkt, dan zijn je neuronen inderdaad gaar gestoofd. Let op want die groeien niet opnieuw aan!

Kortom: een groot succes voor deze eerste ronde, zowel het niveau van de deelnemers als op het niveau van de organisatie.

ROUND 2: LA ROCHE – MABOGE / 28 juni 2009 Waaaaaauuuwwww: dat was het eerste geluid dat uit mijn mond kwam toen ik deze piste zag, vers uit de grond opgedolven een paar dagen geleden.... De uitdrukking op mijn gezicht: denk aan de gelukzalige grijns die niet hoeft onder te doen voor die van een groupie van Iggy Pop die zich net realiseert dat haar idool nog in staat is een erectie te hebben zonder gebruik te moeten maken van Viagra... Puur geluk... Fin ja, niet voor iedereen.... Enkele riders hebben de piste dan ook unaniem uitgeroepen tot een van de mooiste die ooit zijn aangelegd in België sinds het begin van de DH in ons plat pays. Enkele ernstige valpartijen hebben een beetje een domper gezet op het verloop van de dag,

issue #8 - 74 /100

zodat de organisatoren verplicht waren de superfinale te annuleren. Hierover werd er een overlegvergadering gehouden die niet hoeft onder te doen voor de grote vakbondsgevechten, en waar meerdere oplossingen uit kwamen voor meer veiligheid voor de riders van de volgende ronde. Sinon, la grosse claque viens du chrono de Ludovic Oget qui, au cours de la 1ere manche, mettra une seconde dans la vue de NicoVink, effectuant sur cette piste son grand retour. « The right man at the right place », zo kan deze tweede ronde worden samengevat, want Vink bleek meer dan doeltreffend met zijn eerste tijd, zelfs nog voor... Ludo Oget, die met zijn 15 jaar geeft laten zien dat hij de hiërarchie kan omgooien. Hij heeft toekomst, dit ukje!

ROUND 3: Liège / 01 augustus 2009 We kunnen deze derde ronde gerust omdopen tot de “Nissan Downhill Mud”, want het water viel met bakken uit de hemel deze 2 augustus in Luik.

Zaterdag was het nochtans goed begonnen: een piste waar iedereen blij mee was, al waren er die hem nogal kort vonden.. Andere opmerking van de deelnemers: de drop aan het begin was te gewaagd. Er waren maar 5 riders die genoeg ballen aan hun lijf hadden om het aan te durven, zelfs al hebben sommigen er hun bike mee aan frennen gereden. Kleine bijeenkomst ’s namiddags en wie zien we daar: onze onversaagde Tonton die zich wel eens met de jump in kwestie zou bezighouden.

Kortom, een dag zoals we er wel meer zouden willen: zon, warmte, een droge piste en riders die met een grote glimlach rondlopen...

Zaterdagavond wacht de dapperste riders een ander soort afdaling: een afdaling in de stad, in de Carréwijk, waar sommigen straalbezopener dan een straal-

jager zijn van teruggekomen. Sommigen hebben zelfs de hulpvaardigheid van de lokale gendarmerie mogen ontdekken...

Alsof het wakker worden de volgende dag nog niet pijnlijk genoeg is, zien we een vreselijk tafereel: de regen valt uit de hemel (nvdr: hoewel het natuurlijk ook niet ideaal zou zijn als ze zou opstijgen). De eerste ronde maakte de pole position duidelijk en zag ook een spectaculair aantal crashes. De tweede ronde is spannender, en de favorieten doen al wat ze kunnen om bij de 30 finalisten te zijn. Nu Kristoff Lenssens en Nico Vink er niet zijn, ziet Bertrand Gilles zijn kans op de overwinning pijlsnel stijgen, en hij wordt dan ook meteen de grote favoriet op deze Luikse piste. Dat was dan buiten de stille kracht van Cédric Moermans gerekend, die de overwinning verzilverde met een zo goed als perfecte run, en zonder in de valstrikken te rijden die het weer voor hem had uitgezet.

We moeten dus vaststellen dat de elites meer en meer moeite moeten doen als ze op kop willen blijven, want de juniors en beginners stelen hun beste tijden van onder hun neus vandaan. De masters blijven ook niet achter, wat maakt dat de elites als een sandwich tussen de kracht van de jongen en de ervaring van de ouderen zitten (Nvdr: niet dat dan geen leuke ervaring zou zijn!)

Tonton D.

photo: Christophe Bortels

photo: Vincent Rocher

photo: Geoffroy Libert

photo: Esteban Hendrickx

photo: Christophe Bortels

photo: Geoffroy Libert

photo: Christophe Bortels

issue #8 - 75 /100

photo: Geoffroy Libert / rider: Bertrand Gilles

Ranking after 3 rounds Next races: Bouillon September 12 Namur October 4

Elite 1. Simon Mahieu (82) 2. Kristof Lenssens (67) 3. Loic Van Campenhout (64) 4. Philippe Hébert (63) 5. Corentin Mattielli (56) 6. Thomas Schlisteur (54) 7. Thibaud Radermecker (54) 8. Jim Thijs (53) 9. Geoffrey Maréchal (49) 10. Arno Laton (48) Junior 1. Cédric Moermans (102) 2. Florent Malengreaux (84) 3. Nicolas Simon (75) 4. Bertrand Gilles (67) 5. Johnny Magis (60) 6. Gauthier Jadot (45) 7. Arnaud Lefevre (45) 8. Tristan Beau (41) 9. Tristan Defenfe (41) 10. Mathias Havaux (39) Master 1. Pascal Closset (102) 2. Laurent Georges (62) 3. Christophe Dhont (53) 4. John Claeys (52) 5. Dimitri Hurion (52) 6. Kris Zientala (44) 7. Jerome Geinaret (42) 8. Anthony Ma (40) 9. Geoffroy Bouillet (38) 10. Alex Geukens (36) Débutant 1. Nicolas Mathieu (102) 2. Kevin Vanwetswinkel (84) 3. Joakim Michiels (73) 4. Grégoire Pazdziorko (71) 5. Antoine Thonnard (70) 6. Charles Gonne (68) 7. Yoann Bilde (66) 8. Albert Brieu (60) 9. Quentin Schlisteur (53) 10. Louis François (49) Rigide Expert 1. Benjamin Roland (67) 2. Adrien Louvet (45) 3. Christophe Gromesch (35) 4. Sébastien Maréchal (32) 5. Joris Maertens (30) 6. Olivier Willem (30) 7. Mario Gouter (28) Rigide Junior 1. Xavier Gromesch (88) 2. Maxime Brichet (58) 3. Pierre Fellendael (54) 4. Nicolas Levaux (32) 5. William Patris (32) 6. Thibaud De Depper (30) 7. Gilles Massa (26) 8. Kevin Goudmacker (25) 9. Vincent Defays (24) issue #8 - 76 /100

photo: Altermondo Media

photo: OT Vars

photo: OT Vars

photo: Philippe HĂŠbert

issue #8 - 78 /100

photo: Philippe HĂŠbert

enduro des nations vars / 25 - 26.07.2009 Web: Writer: Photography:

www.e-mtn.net & www.landscape-magazine.com Philippe Hébert Philippe Hébert, Altermondo & OT Vars

La station de Vars accueillait au cours du weekend du 25 et 26 juillet l’Enduro des Nations. A l’image de ce qui existe par exemple en MX, avec le Motocross des Nations, cet événement vise à proposer une épreuve unique pour confronter des équipes venues représenter leur pays depuis les quatre coins du globe. Dans le cas qui nous intéresse ici, l’Enduro des Nations proposait à dix équipes de trois riders de s’affronter sur plus de 10 spéciales chronométrées. Les nations représentées étaient la France - grande favorite avec trois équipes, la Suisse, avec deux équipes, les USA, l’Italie et surtout la Belgique !

L’équipe belge, composée de Laurent George, John Claeys et Renaud Chantry avait du pain sur la planche pour tenir tête aux ténors de la discipline présents à Vars, comme Alex Balaud, Rémy Absalon, René Wildhaber ou encore Brian Lopes. Et grâce à l’aide et au soutien de Landscape, KM10, G-Skin et Nissan, on peut dire qu’ils se sont très bien débrouillés… Récit de l’aventure.

Samedi 25/07, 6 :30 Le réveil sonne. Douche, petit déj’ à l’hôtel, enfilage des protections et direction Vars Sainte-Marie. Au programme de la première journée de course, 6 spéciales plus une nocturne hors chrono. Le matin sera dédié à un même parcours, descendu trois fois. Départ à 2528m d’altitude, en haut du télésiège de Peyrol. La spéciale commence par une portion caillouteuse à flanc de montagne, avant de lancer le rider plein gaz dans des pâturages généreux.

La trace se resserre ensuite en un single très poussiéreux dans des bois, plus technique et un peu plus lent. La fin du tracé permet de rejoindre le village de Vars SainteMarie (1636m) par des singles de graviers assez glissants.

Cette descente de 8km s’avèrera très exigeante techniquement, mais surtout physiquement vu ses nombreuses portions de relance. Heureusement, les ravitaillements tenus par des bénévoles surmotivés permettent de récupérer un minimum avant d’attaquer le run suivant.

Jeudi 23/07 - 4 :10 Départ pour Vars très matinal, avec le X-Trail prêté par Nissan. Nous partons à deux, et fort heureusement, puisque le coffre de la voiture était plein à craquer. John Claeys et Renaud Chantry nous rejoignent sur place.

Nous arrivons vers 15h dans le centre de Vars, où nous sommes pris en charge par l’organisation.

L’après-midi permettra de découvrir deux tracés, parcourus chacun deux fois. Longs passages dans des prairies pentues et défoncées ou encore des tournants en dévers et des bourbiers, c’est l’éclate totale, pour les bras aussi, puisque c’est une véritable descente pendant 1/4h non-stop! Le deuxième tracé est celui emprunté par la course nocturne. Une descente de repérage – chronométrée – est donc effectuée de jour. Celle-ci emprunte un autre flanc du domaine de Vars, du côté des Claux, qui fait la part belle au single dans les myrtilles et les sous-bois. C’est une descente courte, de 3km, sans grosse difficulté technique, quoique la nuit venue, la perception du relief est différente, et malgré toute l’ingéniosité des riders pour s’éclairer, les sensations sont différentes par rapport à l’après-midi.

Au terme de cette longue première journée, la dreamteam “France 1” composée de Jey Clementz, Alex Balaud et Remy Absalon se démarque du lot. La Belgique se place quant à elle à une honorable 6ème place, grâce aux abandons et tentatives de tricherie des autres concurrents.

Vendredi 24/07, 10 :00 En attendant le début de la compétition, nous décidons de découvrir la station plus en profondeur, enfin plutôt en hauteur, direction la piste permanente et ses pistes annexes ! Les espaces naturels varscincqs sont vraiment superbes et offrent des paysages d’une tranquillité rares…

Les singles qui jalonnent la région sont donc tout simplement jouissifs, d’autant plus que leur technicité est très élevée grâce à la pente et à la quantité de pierres sur le parcours. C’est donc avec énormément d’impatience que nous attendons de découvrir les spéciales inédites du lendemain …

Dimanche 26/07 - 8 :30 Départ pour le dernier tracé de la course, parcouru trois fois. Le haut du parcours se fait dans des lacets à flanc de pâturage qui lancent le pilote sur une crête escarpée…

Les choses se calment ensuite avec un long passage en prairie, peu pentu mais troublé par des passages à gué, avant de rejoindre la descente finale vers la station de Vars les Claux à travers des épingles serrées et pentues en sous-bois…

La spéciale est ensuite descendue une quatrième fois par les pilotes des Nations, avec en prime un départ en ligne absolument monstrueux, dans un énorme nuage de poussière. A ce petit jeu c’est Remy Absalon qui s’impose, en parvenant à rattraper un Brian Lopes parti en force.

Au terme de cette journée de course, l’équipe France 1 conforte son avance et assoit sa victoire de l’épreuve, devant le team USA 1 (Mark Weir, Brian Lopes et Moeschler Jason) et le team France 2. La Belgique termine quant à elle à une honorable 5ème place au général grâce à sa constance remarquable. Et au-delà de la compétition, on retiendra aussi le succès de l’organisation, qui a réussi à proposer un event hors du commun, avec un staff super accueillant, un choix de tracés judicieux et un bon esprit omniprésent.

L’aventure continue sur: www.e-mtn.net et www.landscape-magazine.com avec les résultats complets et plein d’infos supplémentaires.

«Les singles qui jalonnent la région sont donc tout simplement jouissifs...» issue #8 - 79 /100

photo: Philippe Hébert / riders: John Claeys, Renaud Chantry, & Laurent Georges

Het weekend van 25 en 26 juli is Vars de gastlocatie van de Enduro des Nations. In navolging van wat er bijvoorbeeld bestaat in MX met Motocross des Nations, wil dit evenement een uniek platform bieden waar teams uit alle windstreken met elkaar de competitie kunnen aangaan om hun land te verdedigen. Enduro des Nations biedt tien teams van drie riders de gelegenheid zich te meten op 10 gechronometreerde specials.

De aanwezige ‘naties’ waren Frankrijk – grote favoriet met drie teams -, Zwitserland met twee teams, de Verenigde Staten, Italië en België! Het Belgische team – Laurent George, John Claeys en Renaud Chantry, had er een hele kluif aan stand te houden naast de sterren van de discipline in Vars, zoals Alex Balaud, Rémy Absalon, René Wildhaber of Brian Lopes. En dankzij de hulp en steun van Landscape, KM10, G-Skin en Nissan hebben ze zich goed uit de slag getrokken... Het ging als volgt: Donderdag 23/07, 4:10 Zeer vroeg vertrokken naar Vars met de X-Trail geleend door Nissan. We zijn met zijn tweeën, en gelukkig maar want de koffer van de auto barst bijna uit zijn voegen.

John Claeys en Renaud Chantry wachten ons ter plekke op. Rond 15u zijn we in het centrum van Vars, waar de organisatie zich over ons ontfermt.

Vrijdag 24/07, 10:00 Terwijl we wachten tot de wedstrijd begint, besluiten we het sportoord eens grondig – nou ja, bergig - te bekijken. Op richting permanente en tijdelijke pistes!

De natuur in Vars is echt overweldigend en zorgt voor een zeldzame kalmte... De singles die het gebied doorkruisen zijn dus gewoon een lust voor het oog, eens te meer omdat ze technisch erg goed zijn dankzij de steile hellingen en de hoeveelheid stenen op het parcours.

We wachten de spectaculaire specials van de volgende dag dus ongeduldig af...

issue #8 - 80 /100

Zaterdag 25/07, 6:30 De wekker gaat. Een douche, ontbijt in het hotel, ons in onze bescherming hijsen en richting Vars SainteMarie. Op het programma van de eerste wedstrijddag staan 6 specials plus een niet-getimede nachttrip. ’s Ochtends wordt hetzelfde parcours drie maal overgedaan. Vertrek op 2528m hoogte, bovenaan de stoeltjesliften van Peyrol. De special begint met een stevige portie kiezelsteentjes op de berghelling, waarna de riders zich volle gas in het sappige weideland storten.

Daarna versmalt het parcours weer in een stoffige single in de bossen, een technischer en iets trager stuk.

Het einde van het parcours loopt het dorp van Vars Sainte-Marie (1636m) in met tamelijk glibberige grintsingles. Deze afdaling van 8km is technisch erg moeilijk, maar vooral fysiek omdat de riders op verschillende plekken weer op snelheid moeten komen. Gelukkig zorgen de zeer gemotiveerde bevoorradingsploegen ervoor dat de riders toch een beetje terug op krachten kunnen komen voor ze de volgende run te lijf gaan. ’s Namiddags krijgen we de tijd twee parcours te verkennen, die ieder twee keer worden doorlopen. Lange stukken over hobbelige hellingen met scherpe bochten en modderpoelen – niet gelachen, en ook de armen mogen serieus werken want het is echt non-stop dalen gedurende ¼ u! Het tweede parcours is datgene dat we al gezien hadden op de nachttrip. Overdag is het tijd voor een –getimede- verkenningsafdaling. Dit parcours strekt zich uit over een andere bergflank op het domein, aan de kant van Les Claux, een mooi single tussen de bosbessen en de bossen. Het is een korte afdaling, 3 km zonder grote technische moeilijkheden.

Hoewel, zodra de nacht invalt, ziet het reliëf er helemaal anders uit en ondanks de spitsvondigheid van de riders om hun pad te verlichten, blijft het een heel andere ervaring dan ’s namiddags.

Aan het einde van deze lange eerste dag onderscheidt

het dream team “France 1”, Jey Clementz, Alex Balaud en Remy Absalon, zich duidelijk van de hoop. België plaatst zich op een eervolle 6de plaats, dankzij de andere concurrenten die opgaven of probeerden vals te spelen.

Zondag 26/07, 8:30 Vertrek voor het eerste parcours van de wedstrijd, dat drie keer wordt afgelopen. Bovenaan vooral haarspeldbochten tussen de weiden door, die de riders op een steile bergkam slingeren... Daarna wordt het iets rustiger, met een lang stuk door de velden, licht glooiend maar niet eenvoudig door passages door riviertjes. De laatste afdaling loopt in de richting van het sportoord van Vars les Claux, door smalle haarspeldbochten en hellingen tussen de bomen door...

De special is uiteindelijk nog een vierde keer afgedaald met de riders van Nations, met een absoluut monsterlijke linie op kop, in een enorme stofwolk. Remy Absalon werpt zich in dit spelletje op als sterkste rider wanneer hij Brian Lopes, die er als een pijl uit een boog vandoor was gegaan, inhaalde.

Aan het einde van deze lange wedstrijddag bevestigt het team France 1 zijn voorsprong en haalt het overwinning binnen, nog voor het team USA 1 (Mark Weir, Brian Lopes en Moeschler Jason) en het team France 2. België eindigt op een eervolle 5de plaats dankzij haar opmerkelijke doorzettingsvermogen. En niet alleen de wedstrijd, maar ook de organisatie was een groot succes: ze is er in geslaagd een buitengewoon evenement te organiseren, met een supervriendelijke staff, pittige parcours en een goede ambiance.

Het avontuur gaat door op: www.e-mtn.net en www.landscape-magazine.com met de volledige uitslagen en een heleboel extra informatie.

photo: Vincent Rocher

issue #8 - 82 /100

Web: Writer: Photography:

www.bikeenergy.com Vincent Rocher Vincent Rocher

Au cœur de la Champagne, entre un ancien circuit de F1 et les vignes, Simon Rogier nous a fait découvrir sa région mais aussi son approche du 2 roues. Une approche bien particulière puisque basée sur la recherche scientifique autant que sur la volonté de créer une dynamique entre riders de différents horizons. Ayant fait ses gammes au sein d’un club VTT de Reims, Simon se concentre ensuite plus particulièrement sur le trial, non sans être passé par le cross-country et la descente via les compétitions de jeunes vététistes à la sauce française. Champion de Champagne en trial à plusieurs reprises il a fait de son sport son métier. Après avoir décroché différents diplômes d’éducateur en cyclisme et un Master en Biomécanique, durant lequel il a particulièrement étudié les mouvements des pratiquants de trial, il a créé Bike Energy, une boîte aux multiples facettes allant de formations pour éducateurs et entraîneurs VTT à des démonstrations de trial en passant par du coaching dans toutes les disciplines du VTT.

La région du précieux breuvage rempli de bulles compte de plus en plus de pratiquants de bike hors fédération. Ils roulent pour le plaisir sur des spots réputés comme à Berru ou du côté de Saint Thierry ou encore la sablière de Chalons sur Vesles dotée de bosses et de passerelles poussant comme les champignons en automne.

On observe beaucoup d’initiatives de jeunes, comme à Gueux, qui démarchent les politiques pour mettre en place des champs de bosses. Les skate parks vivent bien autant sur Reims qu’Epernay avec beaucoup de jeunes mais pas de gros modules.

Ludovic Oget, jeune descendeur de talent est originaire de cette région dont le relief n’est pourtant pas favorable à sa discipline. Bref, comme dans beaucoup de coins les riders se bougent et les politiques suivent plus ou moins. Des initiatives comme celle de Simon qui avec Bike Energy essaie de rassembler un maximum de monde et faire progresser le bike dans son ensemble. Keep up the good work !

In het hart van de Champagnestreek, tussen een oud F1-circuit en wijngaarden, laat Simon Rogier ons de omgeving zien, maar ook wat hij kan met 2 wielen. Zijn aanpak is heel bijzonder, gebaseerd op wetenschappelijk onderzoek en op zijn droom een dynamiek te creëren tussen riders van verschillende achtergronden.

Nadat hij zijn ding had gedaan in een VTT-club in Reims, concentreert Simon zich vooral op de trial, maar niet voor zich te wagen aan cross-country en downhill in de wedstrijden voor jonge VTT-ers op zijn Frans. Als meervoudig Kampioen van Champagne in trial, heeft hij van zijn sport zijn beroep gemaakt: na zijn diploma’s als fietstrainer en een Master in Biomechanica – waar hij vooral de bewegingen van trialbeoefenaars bestudeerde – richtte hij Bike Energy op, een veelzijdig bedrijf, dat alles doet van opleidingen voor trainers en beoefenaars van VTT tot trialdemonstraties of coaching in alle disciplines van de VTT.

De streek van het kostbare bubbeldrankje telt meer en meer bikers die, zonder lid te zijn van een vereniging, voor hun plezier rijden op befaamde spots zoals in Berru of in de buurt van Saint Thierry of aan de zandgroeve van Chalons sur Vesles, waar de bumps en passages groeien zoals paddestoelen in de herfst. Er zijn heel wat initiatieven van jongeren, zoals in Gueux, die politici aansporen een bump field aan te leggen. Ook in Reims of Epernay tieren skate parks welig, met veel jongeren maar weinig grote modules. Ludovic Oget, een jonge, getalenteerde downhiller, is geboren in deze streek waar het reliëf nochtans niet ideaal is voor zijn discipline. Kortom, zoals op veel plaatsen laten de riders van zich horen en volgt de politiek min of meer. Initiatieven zoals dat van Simon, die met Bike Energy probeert zoveel mogelijk volk op de been te krijgen en het biken in zijn geheel te promoten. Keep up the good work !

issue #8 - 83 /100

photo: Vincent Rocher

issue #8 - 84 /100

photos: Vincent Rocher

interview

SIMON ROGIER De part ta formation tu proposes à des riders d’améliorer leurs performances. Ta spécificité c’est de développer cela pour le trial et même le dirt. Explique ?

Cette démarche d’amélioration de la performance doit venir des pilotes qui ressentent une nécessité de passer un cap. A partir de là mon rôle est de les faire progresser. Ca peut paraître étonnant mais ma démarche va être purement scientifique. Bien sûr je m’appuie sur mes connaissances et mon expérience de terrain dans cette démarche. Dans un premier temps, on va analyser la discipline (trial ou dirt), déterminer les exigences de celle-ci. Ensuite, il faut découvrir le pilote, sa motivation, ses points forts et faibles en fonction de notre analyse de la discipline et ses objectifs. Enfin je peux lui proposer une préparation, un entraînement physique adaptés à sa discipline et au pilote en particulier pour qu’il avance dans sa discipline et qu’il soit au top je jour J. Cette programmation sera toujours différente en fonction du pilote car chaque personne est unique.

« Il faut l’envie et la motivation, ce sont des éléments essentiels de la réussite. » Un dirter, un descendeur, un bmxer de race ou un trialiste, ce sont des approches différentes de la préparation.

Peux-tu expliquer les spécificités de chaque discipline ?

Les exigences spécifiques de chaque discipline se déterminent dans différents domaines : psychologique (motivation, rapport avec l’adversaire), physiologique (la durée et le temps d’effort), biomécanique (souplesse, types de contraction musculaire…) et encore bien d’autres domaines.

Cela serait trop long de détailler chaque discipline car on la décortique vraiment sur chaque point. Mais pour en revenir à nos 4 disciplines, prenons le temps de course en descente, il faut être à bloque entre 3 et 5 min sur 2 manches dans la journée, en dirt selon l’épreuve on peut avoir une ligne de bosses qui dure 30 sec à répéter plusieurs fois où l’on ne travaille musculairement vrai-

ment que sur les jumps. En trial on a 6 zones d’environ 2min à parcourir 3 fois en 5h max. En race, on a une épreuve de 30 secondes à bloc où l’on pédale non stop à répéter plusieurs fois dans la journée. Toutes ces particularités nous font travailler dans des filières énergétiques différentes et le travail variera donc à l’entraînement pour progresser dans notre discipline. On pourrait encore prendre d’autres exemples mais je vais m’arrêter là pour ne pas vous faire bouillir le cerveau…

Pourquoi les dirters ont intérêt à se préparer ? Et pourquoi sont-ils de plus en plus nombreux à y penser?

C’est une discipline qui a tout de suite été médiatisée.

Nous étions dans le show et la liberté. L’argent et les sponsors sont rapidement arrivés pour les meilleurs et donc quand on veut être devant, la professionnalisation s’installe et cela passe par une préparation efficace.

La préparation va être importante, dans un premier temps pour protéger son corps lors des chutes, être souple et musclé pour encaisser les chocs ensuite pour être capable de faire un beau run en début de journée et les enchaîner sans ressentir trop la fatigue pour faire le plus beau à la fin, et enfin pour que le vélo te semble léger et que tu sois dynamique sur l’appel pour monter haut et envoyer ton vélo dans tous les sens et sortir les plus beaux trickxxx.

Tu es en contact avec Antoni Villoni, l’auteur du double backflip au Fise Xperience. D’autres dirters font-ils appel à toi ?

Je travaille depuis peu avec Anto mais aussi Robin CHAUVIN, tous deux de la WRT Family. J’ai rencontré Alex le manager de l’équipe qui aime sa discipline et souhaiterait que les instances dirigeantes du cyclisme (UCI ou FFC en France) voient les pilotes comme de réels sportifs et pas seulement des fêtards. Pour cela nous travaillons ensemble pour montrer qu’il est nécessaire de se préparer pour avancer et progresser comme dans toute discipline sportive.

soit compatible avec de la préparation physique ?

C’est la première chose à laquelle je me suis obligé de faire attention dans mon analyse. Il ne faut surtout pas denaturer la discipline… Donc faire attention à ce que l’on propose aux pilotes. Maintenant, ce sont des sportifs de haut niveau et cela demande obligatoirement quelques sacrifices mais loin d’être insurmontables !!!

Penses-tu qu’il faut un don ou des capacités particulières pour devenir un bon dirter ou n’importe qui, avec un bon coaching peut y arriver ?

Il faut l’envie et la motivation, ce sont des éléments essentiels de la réussite. Maintenant, un pilote qui a des dons aura toujours plus de facilités à être devant. Mais celui qui se prépare correctement avec sérieux aura toujours sa carte à jouer. Le coach est là pour amener le pilote à son meilleur niveau, celui qui possède des dons a des capacités à développer plus importantes, maintenant sans travail pas, il ne sera pas devant…

Une chose est par contre difficile à « préparer », c’est le style. Un avis là dessus ?

Le style est la marque de fabrique perso du pilote…

Maintenant s’il est à l’aise physiquement, il sera toujours plus aérien et toujours plus propre que s’il est dans le rouge dès le drop de départ…

Quelque chose à ajouter ?

Les descendeurs se sont déjà lancés depuis quelques années dans la préparation physique, on les voit même sur des vélos de route. En trial, cela fait 3 ou 4 ans que l’on en parle. En Dirt, c’est tout neuf. A chaque fois dans ces disciplines FUN, les précurseurs passent pour des nazes mais ce sont eux qui font avancer et progresser leur discipline. On les en remercie toujours par la suite.

Mais un moment, ils dépassent ceux qui jouent seulement sur leur don.

Alors les pilotes, n’hésitez pas à passer le cap…

L’image du dirt et slopestyle est souvent liée à une certaine insouciance faite de soirées arrosées et d’absences de contraintes. Penses-tu que l’esprit de ces disciplines

issue #8 - 85 /100

photo: Vincent Rocher

Met je opleiding wil je de riders de kans geven hun performance te verbeteren. Je specialiteit is om dit te ontwikkelen voor trial en zelfs voor dirt. Leg uit.

Het initiatief om hun performance te verbeteren moet komen van de riders die het gevoel hebben zelf niet verder te raken. Dan is het aan mij om ze vooruitgang te laten maken. Dat kan gek klinken, maar mijn aanpak is puur wetenschappelijk, ook al gebruik ik natuurlijk mijn kennis en mijn ervaring op het terrein. In een eerste fase analyseren we de discipline (trial of dirt) om te bepalen wat de eisen ervan zijn. Daarna onderzoeken we de rider, zijn motivering, zijn sterke en zwakke punten in functie van onze analyse van de discipline en de doelstellingen ervan. Tot slot kan ik hen een programma voorstellen, een fysieke training die me aangepast lijkt aan hun discipline en aan die rider in het bijzonder, zodat hij vooruitgang boekt en in topvorm is op D-Day. Dit programma zal altijd anders zijn naargelang de rider, want iedereen is uniek.

Een dirter, een downhiller, een race-bmx-er of een trialist – ieder vereist een andere aanpak. Kan je uitleggen wat er voor elke discipline anders is?

De specifieke eisen van elke discipline situeren zich op verschillende vlakken: psychologisch (motivatie, relatie met de tegenstander), fysiologisch (de duur en de tijd van de inspanning), biomechanisch (flexibiliteit, soorten spiercontracties...) en nog heel wat andere vlakken.

Het zou teveel zijn om hier voor elke discipline in detail op in te gaan, want we ontleden echt elk minuscuul aspect. Maar om terug te keren naar onze 4 disciplines, bijvoorbeeld de tijd van een downhill-wedstrijd, je moet 3 en 5 minuten keihard werken, twee rondes op één dag, en bij dirt kan je al naargelang de wedstrijd een lijn bumps hebben die 30 seconden duurt om meermaals te herhalen, waar je op het niveau van de spieren echt hard werkt op de jumps. Bij trial zijn er 6 zones van ongeveer 2 minuten om 3 keer te doorlopen in maximum 5 uur. Bij de race is er een test van 30 seconden aan een stuk waar je non-stop trapt, en dit meerdere keren

issue #8 - 86 /100

per dag. Al deze verschillen vragen om een andere aanwending van je energie, en de training zal dus anders zijn voor elke discipline. We zouden nog andere voorbeelden kunnen geven, maar ik stop hier zodat je hersenen niet gaan koken...

Waarom kunnen dirters zich best voorbereiden?

En waarom zijn er steeds meer die er ook zo over denken?

Het is een discipline die plots heel veel aandacht heeft gekregen in de media. Het ging om show en vrijheid.

Het geld en de sponsors waren er al snel voor de besten, en dus heeft er een professionalisering opgetreden voor zij die de beste wilden zijn, en dat vraagt om een behoorlijke voorbereiding.

Trainingen zijn belangrijk, eerst en vooral om het lichaam te beschermen wanneer je valt, om lenig en gespierd te zijn om schokken op te vangen, en vervolgens ook om aan het begin van de dag een mooie run neer te zetten, en ze dan aan elkaar te rijgen zonder te moe te worden zodat je de mooiste op het laatst kan laten zien, en tot slot zodat je bike heel licht lijkt en je dynamisch bent, zodat je hoog kunt springen als je wil, en je bike alle kanten op kan sturen voor de mooiste trickxxxxx.

Je staat in contact met Antoni Villoni, die de dubbele backflip maakte op Fise Xperience. Zijn er andere dirters die een beroep doen op jou?

Ik werk sinds kort met Anto, maar ook met Robin Chauvin, allebei van de WRT Family. Ik heb Alex ontmoet, de manager van het team, die van zijn discipline houdt en graag zou willen dat de bestuursorganen van de wielersport (UCI of FFC in Frankrijk) die riders zien als echte sportlui, en niet alleen als feestbeesten. Daarom werken we samen, om te laten zien dat trainingen nodig zijn om vooruit te gaan, net zoals in elke andere sporttak.

Het beeld van dirt en slopestyle is vaak verbonden aan een zekere laid-back attitude, met drank overgoten

feestjes en bandeloosheid. Denk je dat de spirit van die disciplines compatibel is met fysieke training?

Dat is het eerste waar ik moet op letten in mijn analyse. Je moet de discipline niet verminken...

Dus opletten wat je voorstelt aan de riders. Maar goed, het zijn sporters op hoog niveau, en dat vraagt natuurlijk wel wat opofferingen, maar die zijn verre van onhaalbaar!!!

Denk je dat je een speciaal talent moet hebben, of een bijzondere eigenschap, om een goeie dirter te worden, of kan iedereen met een goede coach er geraken?

Je moet er vooral goesting in hebben en gemotiveerd zijn, dat is essentieel om te slagen. Natuurlijk, een getalenteerd rider gaat het altijd makkelijker hebben om de eerste te zijn. Maar wie zich goed voorbereidt, heeft altijd een grote sterkte achter de hand. De coach is er om de rider op zijn beste niveau te tillen, en wie talent heeft, kan daarin dus veel verder gaan, maar als hij niet werkt, is hij niet de eerste...

Er is één ding dat nochtans moeilijk te “trainen” is stijl. Heb je daar een mening over?

Stijl is het persoonlijk keurmerk van de rider...

Maar als hij fysiek goed in vorm is, beweegt hij ook lichter en werkt hij zich bewegingen mooier af dan wanneer hij meteen een rode kop krijgt...

Wil je daar nog iets aan toevoegen?

Downhillers zijn al enkele jaren bezig met fysieke trainingen, je ziet ze zelfs wel eens fietsen op de weg. In trial praat men er al 3 of 4 jaar over. In Dirt is het nieuw. Zo gebeurt het altijd in FUN disciplines; zij die er het eerst mee beginnen gaan door voor ambetanterikken, maar zij zijn het die hun discipline op een hoger niveau tillen. Daarna bedankt men ze altijd.

Maar er is een punt waarop ze diegenen die enkel op hun talent rusten, voorbijsteken.

Dus riders, aarzel niet om de sprong te wagen...

photo: Quentin Jaud / ride & shoot

issue #8 - 88 /100

wrt Web: Writer: Photography:

www.wrt.fr Lionel Beccari Quentin Jaud & Marc Genon

Pour 2009, le staff de Five Solutions (Alexis Gautier, Robin Chauvin et Cyril Cabiac) ainsi que Lionel Beccari souhaitent mettre un coup de boost à l’unique circuit français de VTT Alternatif, le «WRT». Un Circuit fort de déjà 2 saisons et qui subsiste face à cette conjoncture économique délicate, alors que la plupart des événements slopestyle se sont écroulés.

Voor 2009 wil de staff van Five Solutions (Alexis Gautier, Robin Chauvin en Cyril Cabiac) samen met Lionel Beccari een boost geven aan “WRT”, het unieke Franse Alternative VTT circuit. Een sterk parcours dat al 2 seizoenen bestaat en zelfs in dit precaire economische klimaat standhoudt, terwijl de meeste andere slopestyle-evenementen het hebben laten afweten.

issue #8 - 89 /100

photo: Marc Genon / rider: Darren Berrecloth

photo: Quentin Jaud

issue #8 - 90 /100

photo: Quentin Jaud

photo: Marc Genon / rider: Thomas Genon

Villars / 02 - 03 mai 2009 Pour cette ouverture de saison à Villars, le tracé de 2008 fût modifié afin de rendre l’épreuve encore plus spectaculaire et technique. Pour cela les shapers maison (Fatal le Yac et Mitch) ont opté pour des bosses plus longues et plus raides en rajoutant un hip (gauche/ droite) pour finir cette ligne démentielle. De plus, un big air taille xxl de 10m a fait le bonheur des riders les plus engagés à l’image de Robin Chauvin (WRT Family/ Santacruz) qui s’est envoyé des flips d’une amplitude hallucinante.

En tout cas, on a apprécié la présence de 90% de la scène française, provenant de tout l’hexagone avec 90 riders au départ !!

2009 s’annonce d’ores et déjà comme un excellent cru.

Comme de tradition sur le WRT, on a pu assister une nouvelle fois à l’éclosion de jeunes talents (catégorie Kids) qui feront sans doute demain partie intégrante de cette scène en pleine explosion!

Cabriéres d’Avignon / 13 - 14 juin 2009 Pari réussi pour Five Solutions et la Gare de Coustellet à Cabriéres d’Avignon à l’occasion de la seconde manche.

Sur un tracé inédit nécessitant plus de 2000 m3 de terre, quelques uns des meilleurs pilotes mondiaux étaient présents aux côtés de très jeunes participants (dés 8 ans) qui pour la première fois pouvaient évoluer en même temps que les tops riders de la discipline.

Affichant complet avec une centaine de participants de tout le pays et même d’Italie, après des qualifications en plein après-midi sous une température caniculaire, l’interrogation était de savoir quelle serait l’issue des phases finales programmées en nocturne. Sous les éclairages, la foule arrivait en masse pour assister au dénouement tant attendu. En favori, le vainqueur de l’an passé, Yannick Granieri (Ayton Giant) mais aussi le n°1 italien Peschetto (Corsair), le Parisien Desnoes (Nemesis), vainqueur de l’ouverture à Villars ainsi que les locaux, Chauvin (WRT Family), Dupin et Ben Sahraoui (Gangsta Identiti) ou encore le jeune Delfour, ultra motivé après sa 3ème place à Mont de Marsan la semaine précédente. Après les demi-finales à 30 pilotes, le titre se joua en finale sur un seul passage. Faisant parler son expérience de n° 1 français, Granieri boucla le run complet avec une superbe amplitude et beaucoup de fluidité. Tail whip sur le step down puis flip condor, pour finir en 3.6 whip. Yannick allait remporter la victoire devant un public en liesse alors que les locaux Dupin

photo: Quentin Jaud

et Ben Saharaoui, transcendés par cet événement à domicile, réussirent à se hisser aux 3ème et 4ème places face à une concurrence de niveau international.

Fait symbolique, mais aussi un peu historique pour cette jeune discipline du slopestyle, les tous premiers titres départementaux FFC décernés en France.

En espérant que par le biais de la tournée française du WRT, d’autres comités s’ouvriront en 2010 à cette pratique qui obtient un succès sans précèdent et apporte un vent de fraîcheur au cyclisme. chatel mountain style / 3 - 4 - 5 juillet 2009 3ème édition du Chatel Mountain Style en ce début juillet, la compète freeride bien fat comptait cette fois pour le classement général de la WRT. La piste nommée “The Face” a attiré des riders de gros calibre mais aussi de différents styles puisque sur le podium final on retrouvait aussi bien des freeriders que des descendeurs bien placés en coupe du monde. Les Canadiens, maîtres de la discipline, squattent le haut du classement.

Kurtis Sorge s’impose devant son compatriote Darren “Bearclaw” Berrecloth. Le Français Fabien Pédemanaud monte sur la troisième marche du podium. On notera la performance du jeune Belge Thomas Genon, qui du haut de ses 15 ans remporte la compétition amateur et se classe dixième chez les pros. Respect! digne les bains / 25 juillet 2009 Le Beach Festival, un événement de trois jours d’activités sportives dans la ville de Digne les Bains, accueillait la 4ème étape du WRT pour une épreuve bien estivale : le waterjump.

Sous un bon 32 degrés, en plus de la jouissance de pouvoir s’envoyer dans les tricks les plus fous sans peur de se fracasser, le plaisir de barboter un peu entre chaque run était énorme.

Les spectateurs se sont régalés en admirant un nombre incroyable de backflips, frontflips et autres superman seat grabs... Seuls 16 jumpers pouvaient accéder à la finale qui se déroulait en nocturne, dans un esprit très «show». Lumières, DJ’S, foule enflammée par l’ambiance...

Pas de doutes, le waterjump de Digne a fait ses preuves.

Côté compétition, une lutte acharnée à base de tricks mortels a permis à Antoni Villoni (WRT Family Santa Cruz) de s’imposer grâce à ses fat double backflips devant Robin Chauvin (WRT Family Santa Cruz) et ses superman seat grabs surtendus ou sa création : le fameux saut de

la truite. Gaétan Dupin (Gangsta Identiti) ferme ce podium avec ses perfect Flip tail whips.

Mike Cavro, 4ème, a marqué les esprits avec son amplitude à décrocher la lune. Il a obtenu sa Wild Card pour la finale au Roc d’ Azur.

SANTA CRUZ SLOPESTYLE / 10 - 11 octobre 2009 Pour sa 3ème année d’existence et plus de 1200 inscrits depuis sa création, le Wall Ride Tour verra sa finale 2009 se dérouler au Roc d’Azur.

Au programme, un tracé spectaculaire et pluridisciplinaire (Freeride, Slopestyle, Dirt) qui offrira l’opportunité aux 12 meilleurs du classement général du WRT de s’affronter aux plus grands riders mondiaux. Ce contest Slopestyle hors norme concocté par Gravity bike park (E2S company) partira sur le sable des plages de Fréjus et sera composé d’une structure de départ de 8m s’ouvrant sur un drop de départ énorme de 5m! Les pilotes trouveront ensuite un module step-up/step down en forme de «U» perché à 5 m du sol pour accéder ensuite à un module northshore vertigineux de 30m de longueur hissant les riders à 6m au-dessus du public suivi d’un dernier drop pour finir enfin sur deux grosses bosses de dirt. En bref, un parcours composé de 1000 m3 de terre et de 10 tonnes de bois engagé et sélectif à l’issue duquel le Wall Ride Tour sacrera le pilote le plus polyvalent.

De nombreux top riders internationaux seront de la partie. Nous pouvons d’ores et déjà annoncer la présence de Jamie Goldman (Santacruz Syndicate), l’incroyable Mike Montgomery (SB3/ Trickx) ainsi que la crème des riders européens et français.

Seront aussi présents les 4 chanceux disposant des Wildcards obtenues sur les précédentes manches (Villars, Cabriéres, Châtel et Digne) Tomas Lemoine, le Belge Thomas Genon, l’espagnol Hector Saura et l’hallucinant Mike Cavrot ainsi que Cédric Gracia en tant que Master juge.

Les meilleurs du classement se partageront les 3000€ de prize money. D’autres grands noms de la discipline sont encore en cours de confirmation et quelques inconnus triés sur le volet venant notamment des Pays de l’Est (selon une source proche du STAFF WRT). Un spectacle grandiose et jamais vu à ne rater sous aucun prétexte au Roc d’azur du 10 au 12 octobre 2009.

issue #8 - 91 /100

photo: Quentin Jaud

Villars / 02 - 03 mei 2009 Voor de opening van het seizoen in Villars werd het parcours van 2008 aangepast om het nog spectaculairder en technischer te maken. Daarom hebben de inhouse shapers (Fatal le Yac en Mitch) gekozen voor langere en steilere bulten, en ze hebben ook een hip toegevoegd (links/rechts) om deze waanzinnige lijn in schoonheid af te sluiten. Er was ook een big air in XXL-formaat van 10km waar de meest gemotiveerde riders geen genoeg van kregen, en dit na voorbeeld van Robin Chauvin (WRT Family/Santacruz) die daar een reeks verbijsterende flips uitvoerde.

In ieder geval, 90% van de Franse scene was aanwezig, uit alle uithoeken van het land, met 90 riders aan de beginstreep! 2009 kondigt zich dus aan als een uitstekend jaar.

Zoals traditioneel op de WRT hebben we kunnen genieten van nieuw ontluikend talent (categorie Kids), die morgen ongetwijfeld niet meer weg te denken zijn uit deze scene in volle explosie!

Cabriéres d’Avignon / 13 - 14 juni 2009 Opzet geslaagd voor Five Solutions en het Station van Coustellet in Cabriéres d’Avignon voor de tweede ronde.

Op een nooit gezien parcours waar meer dan 2000 m3 aarde voor nodig was, waren enkele van de beste riders ter wereld aanwezig, maar ook heel jonge deelnemers (vanaf 8 jaar), die voor de eerste keer tegelijkertijd met de topriders uit de discipline mochten evolueren. Met zo’n honderdtal deelnemers uit het hele land en zelfs uit Italië, en na de kwalificatieronde pal op de middag in snikhete temperaturen, was de vraag wat de finales zouden geven ’s avonds. Langs het verlichte parcours dromden de mensen samen om de langverwachte ontknoping te zien. De favorieten waren de winnaar van het jaar daarvoor, Yannick Granieri (Ayton Giant), maar ook de Italiaanse nr. 1 Peschetto (Corsair), de Parijse Desnoes (Nemesis), winnaar van de opening in Villars, en ook de locals: Chauvin (WRT Family), Dupin en Ben Sahraoui (Gangsta Identiti) of nog de jonge Delfour, uiterst gemotiveerd na zijn derde plaats op de Mont de Marsan de week daarvoor. Na de halve finale met 30 riders, zou de titel afhangen van een enkele passage.

Gebruikmakend van zijn ervaring, rondde de Franse nr.1 Granieri de volledige run af in één krachtige, vloeiende beweging. Tail whip op de step down, daarna flip condor, om te eindigen met een 3.6 whip. Yannick sleepte de overwinning in de wacht voor een uitzinnig publiek, terwijl de lokale Dupin en Ben Saharaoui, die

issue #8 - 92 /100

thuis waren verslagen, er in slaagden zich in de 3e en 4e plaats te hijsen, en dit terwijl de concurrentie van internationaal niveau was.

Het is symbolisch, maar ook wat historisch voor deze jonge slopestyle-discipline: het waren de allereerste departementale FFC-titels die in Frankrijk waren uitgereikt. Laten we hopen dat door de Franse ronde van de WRT ook andere comités zich in 2010 openstellen voor deze sport, die een nooit geëvenaard succes kent en een frisse wind laat waaien door de wielersport. chatel mountain style / 3 - 4 - 5 juli 2009 3de editie van de Chatel Mountain Style begin juli, de complete freeride telde deze keer mee voor de ranking van de WRT. De piste die “The Face” heette, trok heel wat riders van groot kaliber aan uit verschillende stijlen, want op het podium stonden uiteindelijk zowel de beste freeriders als downhillers. De Canadezen, meesters van de discipline, bezetten de bovenste regionen van de ranking. Kurtis Sorge staat nog voor zijn landgenoot Darren “Bearclaw” Berrecloth. De Franse Fabien Pédémanaud neemt de derde plaats in.

En dan willen we toch nog even iets zeggen over de prestatie van de jonge Belgische Thomas Genon, die met zijn net 15 jaar de competitie amateur en de tiende klasse bij de pro’s in de wacht sleept. Respect! digne les bains / 25 juli 2009 Het Beach Festival, een driedaags sport-event in de stad Digne les Bains, was de setting voor de 4de ronde van het WRT voor een echte zomerse beproeving: waterjump.

Een lekkere 32 graden, daarbij kon je je overgeven aan de zotste tricks zonder bang te moeten zijn verkeerd neer te komen, en daarbij heerlijk in het rond kunnen spetteren tussen elke run...

De kijkers waren net zo opgetogen bij het zien van het grote aantal backflips, frontflips en andere superman seat grabs... Maar 16 jumpers werden toegelaten tot de finale, die ’s avonds doorging, in een “showy” sfeertje. Lichten, DJ’s, het publiek ging door zijn dak door de sfeer... De waterjump in Digne heeft zonder twijfel indruk gemaakt.

Wat de wedstrijd betreft: een verbeten strijd gebaseerd op dodelijke tricks heeft Antoni Villoni (WRT Family Santa Cruz) de kans gegeven om nog voor Robin Chauvin te plaatsen (WRT Family Santa Cruz) , dankzij zijn vette double backflips en zijn superman seat grabs, of zijn eigen creatie: de fameuze forellensprong. Gaétan

Dupin (Gangsta Identiti) sluit het podium af met zijn perfecte Flip tail whip.

Mike Cavro, 4de, liet een diepe indruk achter bij het publiek omdat hij met zijn tricks bijna achter de maan bleef haken. Hij kreeg zijn Wild Ward voor de finale in Roc d’Azur.

SANTA CRUZ SLOPESTYLE / 10 - 11 oktober 2009 Voor haar driejarig bestaan en meer dan 1200 inschrijvingen sinds de oprichting gaat de finale 2009 van de Wall Ride Tour door aan de Roc d’Azur.

Op het programma: een spectaculair en multidisciplinair traject (Freeride, Slopestyle, Dirt) waar de 12 beste van het algemeen klassement van de WRT de kans krijgen om de confrontatie aan te gaan met de beste riders ter wereld. Deze buitengewone Slopestyle, bekokstoofd door Gravity Bike Park (E2S company) vertrekt op het zand van de stranden van Fréjus, en bestaat uit een vertrekstructuur van 8 m die meteen wordt opengetrokken in een start-drop van 5m! Daarna vinden de riders een module step-up/step down in de vorm van een opgehoogde “U”, vijf meter van de grond, om daarna de duizelingwekkende module northshore van 30m lang binnen te rijden, die de riders 6m boven het publiek hijst voor de laatste drop om uiteindelijk te eindigen op twee grote dirt bumps.

Kortom, een gedurfd en selectief parcours bestaande uit 1000m2 aarde en 10 ton hout, waar de Wall Ride Tour alleen de meest polyvalente riders heel zal laten.

Tal van internationale topriders zullen van de partij zijn, zo kunnen we al aankondigen dat Jamie Goldman komt (Santacruz Syndicate), de ongelofelijke Mike Montgomery (SB3/ Trickx) en de crème de la crème van de Europese en Franse riders.

Ook de 4 bofkonten die een Wildcard hebben gekregen op een van de vorige rondes ((Villars, Cabriéres, Châtel en Digne) Tomas Lemoine, de Belgische Thomas Genon, de Spaanse Hector Saura en de geflipte Mike Cavrot) en ook Cédric Gracia als Master Judge.

De besten van het klassement mogen 3000 euros prijzengeld verdelen. Andere grote namen uit de discipline moeten nog bevestigd worden, en er zijn ook een aantal nobele onbekenden vooral uit het Oosten (volgens een nauwe bron van STAFF WRT). Een grandioos spektakel zoals je nog nooit gezien hebt, om onder geen beding te missen: Roc d’Azur van 10 tot 12 oktober 2009.

illustration: Food (thanks to Dwam for her pictures of New York)

NY c’est un peu la mecque des coursiers en vélo, se faufilant dans une circulation dense entre yellow cabs et voitures de police NYPD, ils délivrent des colis aux 4 coins de la ville. Nos collègues de Distilled Mag, basés dans “Big Apple” ont réalisé en exclusivité pour Landscape l’interview d’un de ces “bike messengers”. Let’s go!

NY is een beetje het mekka van de fietskoeriers die zich tussen het drukke verkeer wurmen, tussen yellow cabs en politiewagens van de NYPD, om pakjes te leveren in alle uithoeken van de stad. Onze collega’s van Distilled Mag in de ‘Big Apple’ hebben exclusief voor Landscape een interview verzorgd met een van deze “bike messengers”. Let’s go!

photo: Peter Keilty / Distilled mag

issue #8 - 96 /100

interview

austin horse Austin est le Champion du “North American Cycle Courier”, il souhaite remercier ses sponsors Red Bull, Brooklyn Machine Works, Five Ten Shoes et Outlier Clothing.

Donc voilà, Austin, commençons par une petite présentation. Comment tu as débuté ?

Je m’apelle Austin Horse et je suis « coursier » à New York City. J’ai débuté le cyclisme quand j’étais à l’école, parce que c’était une bonne manière de bouger en ville, avant je faisais déjà beaucoup de mountain bike dans ma ville natale « Texas ». Ah oui, et j’ai 45 ans (rire).

Est-ce que tu peux nous expliquer pourquoi travailler comme messager à NyC est différent d’ailleurs?

New York est probablement différente des autres villes essentiellement parce qu’il y a autant de coursiers . Dans une autre grande ville, on en rencontre entre 100 et 200, mais ici, ces derniers temps, c’est plutôt 2000, et à son sommet il y en avait 5000 et plus. Donc il y a plus de gens qui travaillent dans la rue. Et aussi, la ville même est plus étendue que beaucoup d’autres, donc on se retrouve trouve à faire des distances énormes. J’ai roulé jusqu’au Nassau County, jusqu’au Bronx...plus ou moins partout, sauf à Staten Island.

Des expériences dingues?

Oui, on avait une cliente qui était une dame très riche au Upper East Side. Elle rêvait d’avoir toute sa vie livrée à domicile, et ce qui m’a frappé le plus c’est la nourriture qu’elle voulait qu’on lui apporte pour les fêtes qu’elle organisait. La première fois que j’ai fait une livraison vraison chez elle, c’était pour une espèce de cake, dans mon sac de coursier. J’ai essayé de le garder aussi droit que possible, mais je n’ai aucune idée de l’état dans lequel il était quand elle l’a déballé. Et comme si ce n’était pas assez, elle m’a fait chercher 4 kg de fromage à l’épicerie! C’est une masse de fromage. Le dispatcher me disait que je devais livrer du fromage, mais je n’avais aucune idée de la quantité. Donc quand je suis arrivé au magasin pour venir le chercher, on m’a remis un seau rempli de fromage. Heureusement, le seau avait un couvercle, donc je l’ai mis dans mon sac et croisé les doigts...

J’avais une autre livraison à faire d’abord, et là j’ai découvert couvert que l’enveloppe était un peu mouillée aux bords. Le temps d’arriver à l’ascenseur en descendant, je regarde dans mon sac et le couvercle s’était ouvert, et je me suis aperçu que ce n’était pas juste un bloc de fromage, c’était du fromage liquide. Donc il y avait 10 cm de fromage liquide dans le fond de mon sac, et comme tu sais, les sacs de coursiers sont imperméables, donc rien ne s’était échappé. Je l’ai donc renversé dans le seau et livré comme ça!

Des accidents?

Oui, le pire était en hiver, en janvier. Il bruinait, donc la rue était glissante, et j’étais un peu enrhumé donc j’avais pris des médicaments, bref, je me sentais un peu vaseux. Je descendais Fifth Avenue, où les feux font une espèce de “vague”, donc si tu fais bien ton timing, tu peux faire toute l’avenue sans devoir t’arrêter. C’est assez lisse et tu peux aller très vite. J’étais coincé dans une file avec des voitures devant et derrière moi, donc je me sentais assez en sécurité. Il y avait un taxi tout à droite, et une fois que toutes les autres voitures sont parties, il a coupé toute l’avenue pour aller à gauche dans la 26ième. Ce n’était vraiment pas autorisé, et il m’a renversé. Il a roulé sur moi et mon vélo et la voiture s’est arrêtée avec moi et mon vélo en dessous. Ensuite il a essayé de redémarrer pour s’échapper. La deuxième fois qu’il a roulé sur moi, il était sur ma jambe et écrasait mon vélo.

étant coursier, on comprend tous que c’est notre responsabilité de rester prudent, et donc on essaie à tout prix d’éviter les accidents. Tu as beaucoup à y perdre, pas seulement une éventuelle blessure, mais aussi le temps de travail. Nous n’allons jamais à l’hôpital ou à la police pour une déclaration, parce que non seulement la police n’est pas vraiment compatissante envers notre profession, mais que devient le colis qu’on est censé livrer? Ça doit impérativement être fait, le client l’attend.

Tu peux vraiment contrarier le dispatcher et gâcher tout l’horaire si tu perds du temps pour te rendre à la police ou à l’hôpital. Tu peux être sanctionné pour ça, et la prochaine fois s’il n’y a pas assez de travail, on prendra plutôt un autre coursier que toi.

En observant beaucoup de coursiers rouler, tu pourrais penser qu’ils sont vraiment agressifs et imprudents, mais au fait, ils roulent défensivement. Ils font hyper attention à leur environnement. Aussi, si tu bouges vite, tu as plus de contrôle que si tu ne fais que traînasser.

Rouler à la même vitesse que les voitures est bien mieux, parce qu’on interagit avec elles quand elles changent de direction.

Comment a démarré l’affaire avec Brooklyn Machine Works?

La semaine après l’accident que je t’ai raconté, j’ai appris que Brooklyn Machine Works faisait des track bikes.

Quand j’étais plus jeune, je voulais vraiment avoir un BMW Park bike, et je faisais beaucoup de moutain bike urbain. J’avais un petit bike dirt jump avec des roues de 24 inch et une fourche suspendue, mais je rêvais déjà d’avoir un Park, même si je ne pouvais pas me le permettre. J’étais un gros fan de BMX quand ils arrivaient en ville. J’ai acheté une paire de gants aux doigts d’acier, ce qui m’a sauvé pas mal de fois. Donc je suis entré et leur ai raconté que mon vélo était écrasé. Joe m’a montré un modèle d’un track bike qu’ils étaient en train de réaliser. Je me débrouillais pas mal dans des races et j’étais à ce moment-là champion du North American Cycle Courier, donc ils m’ont proposé un contrat et tout a démarré là.

Est-ce que tu peux nous raconter comment tu as assemblé ton vélo?

Le cadre est de Brooklyn Machine Works Gangsta. Tout en gros tuyaux d’acier, ce qui rend le bike assez rigide, mais en même temps lui donne cet air “doux”. Les angles sont un peu plus pratiques pour street riding, un peu plus à l’aise que sur un track bike fait pour un track. Il s’est bien comporté même durant des journées de travail de 13h. Dans des races, il est performant aussi; plus stable et un peu plus tolérant pendant une longue race, ce qui est exactement ce qu’il me faut. J’ai l’impression que plus j’y mets, plus qu’il me donne en retour. Je ne me sens jamais retenu par mon bike, c’est plutôt “si j’étais plus fort, je pourrais le faire aller plus vite”. C’est le sentiment que je veux avoir, ça me motive à m’améliorer. J’ai aussi fait exprès qu’il ne soit pas trop beau.

Tu vois ça souvent à New York, des gens qui essaient de camoufler leurs bikes coûteux. J’ai fait oxyder le cadre, pour qu’il n’attire pas trop les voleurs. Mais en même temps, j’aime bien cette couche de rouille!

En ce qui concerne les pièces: j’ai une roue avant de Mavic Ksyrium, un guidon cool en acier obtenu dans un magasin de moto via Ebay, des manivelles de Campagnolo Pista qui sont très rigides et légères. Le vélo est tellement rigide que, quand j’utilise des manivelles inférieures, elles ont l’air super flexibles. Il y a beaucoup d’usage sur les pièces, mais j’essaie de ne pas abuser.

Maintenant les gens font des grinds sur leurs track bikes, mais les pièces ne sont pas faites pour ça. Entretenir un vélo est dur, même le nettoyer n’est pas facile à New York. La ville est organisée de telle manière que nous n’avons pas d’allées et des tuyaux d’arrosage. Parfois je dois l’emmener dans la douche avec moi, ou nettoyer des pièces dans le lavabo. Il y a aussi une culture générale de négligence, parce que le plupart des gens s’attendent à ce que leur vélo soit volé, donc en général, ils roulent avec des vélos de merde parce qu’ils n’ont pas envie de perdre un bike plus cher. Et quand tu roules sur un vélo de merde, pourquoi changer des pièces?

Est-ce que tu peux nous raconter un peu sur les races?

Il y a beaucoup d’événements, du plus traditionnel au du-tout-traditionnel. It’s not an uncommon sentiment that when it comes to sanctioned road racing, it’s kind of a bummer. Quand j’étais jeune, des scandales de dopage m’ont beaucoup influencé, et je me disais toujours “pourquoi est-ce que je voudrais faire du race sur des road bikes?” Donc c’est probablement une des choses qui m’ont poussé à faire du mountain bike. Je fais du cyclocross race sur my fixed gear, et mon vélo est parfait pour ça, parce qu’il a beaucoup plus de clearance qu’un cadre typique. Le Cyclocross est le sport parfait pour les coursiers, on monte et on descend de nos vélos tant de fois par jour, que c’est un mouvement très naturel pour nous. En plus, on a l’habitude d’aller si vite qu’on ne sent pas la fatigue, parce que c’est ce qu’on fait au travail toute la semaine. C’est aussi un sport très individualiste, pas comme le road racing, où tu dois jouer le jeu avec le peloton, et tu as une équipe en plus.

Il y a très peu de coursiers qui travaillent bien en équipe. Dans le sport du road racing, souvent c’est le plus gros connard qui gagne. C’est celui qui évite la plupart du travail, et qui est alors le plus en forme pour le sprint final. Donc si tu veux faire des généralisations sur le road racing, ce serait ça. Et si tu extrapoles ceci au travail d’un coursier, ce serait le gars qui n’appelle pas les jours de pluie, qui glande un peu et qui ne répond pas à sa radio, qui ne ferait rien de trop pour aider la société, etc. En tant que coursier, tu n’avancerais pas.

Ce sont les gars qui entrent, font leur boulot et ne créent pas de problèmes pour leur dispatcher qui avancent.

C’est comme le cyclocross, tu dois faire ton propre travail. Je crois que, psychologiquement, c’est pourquoi les coursiers aiment mieux le cyclocross.

Est-ce que tu participes à des races de coursiers spontanés à travers la ville?

J’en ai entendu parler... (rire) Ok, même si tu ne participes jamais à une telle activité illégale, est-ce que tu peux nous en parler un peu?

Des gens nous demandent pourquoi on fait des Alleycat races, si c’est comme travailler mais sans être payé. La réponse est que, dans la rue, il y a beaucoup de compétitivité. On pourrait comparer nos fiches de paie, mais parfois c’est juste chouette de sortir et de sprinter, pour voir qui est le plus rapide. C’est important pour la communauté de coursiers, parce que c’est notre façon à nous de vivre, plutôt que de seulement travailler. C’est une manière d’infuser notre identité et nos activités d’un peu de vie, au lieu d’être juste des automates qui pédalent pour avoir de quoi vivre. On le fait pour une seule raison: se sentir vivant.

issue #8 - 97 /100

interview

austin horse Austin is de huidige “North American Cycle Courier Champion”, en wil graag zijn sponsors bedanken: Red Bull, Brooklyn Machine Works, Five Ten Shoes en Outlier Clothing.

Goed Austin, laten we bij het begin beginnen.

Hoe het allemaal begonnen is, enz.

Ik ben Austin Horse en ik ben messenger in New York City. Ik ben begonnen met fietsen toen ik nog op het middelbaar zat, want het was een leuke manier om je te verplaatsen. Waar ik geboren ben, in Texas, deed ik vooral aan mountainbiking. Oh ja, en ik ben 45.

Kan je ons vertellen waarom als messenger werken in NYC anders is dan in andere steden?

Waarschijnlijk het grootste verschil tussen New York en andere steden is hoeveel messengers er hier zijn.

In een andere grote stad zou je er misschien tussen de 100 en de 200 hebben, maar hier zijn het er eerder 2000, en op het hoogtepunt waren het er zelfs 5000 en meer. Dus je hebt al meer mensen op straat die hetzelfde doen. Ook is de stad groter dan veel andere steden, dus we leggen enorme afstanden af. Ik ben al helemaal tot in Nassau County gereden, tot aan de Bronx...zo’n beetje overal, behalve op Staten Island.

Maffe ervaringen tijdens het werken? ja, we hadden ooit een klant, een rijke dame aan de upper East Side. Ze wou zo ongeveer haar hele leven aan huis geleverd hebben, en wat me het meest is bijgebleven is het eten dat ze liet leveren voor alle feestjes die ze organiseerde. De eerste keer dat ik bij haar moest leveren, was het een soort cake die in mijn messenger-tas moest. Ik heb hem zo recht proberen houden als ik kon, maar ik heb geen idee in welke staat het was toen ze het uiteindelijk opende. En alsof dat niet erg genoeg was, liet ze me eens vier kilo kaas ophalen van de Deli! En dat is veel kaas. De dispatcher zei me gewoon dat ik kaas moest afleveren, ik had geen idee hoeveel. Dus toen ik aankwam om het op te halen, gaven ze me een emmer vol kaas... gelukkig zat er een deksel op, dus ik heb hem in mijn tas gestopt en gewoon gehoopt dat het in orde zou komen. Ik moest eerst nog iets anders afleveren, en toen ik die envelop afgaf, merkte ik dat die een beetje nat was aan de zijkanten.

Toen ik weer in de lift stond naar beneden, keek ik in mijn tas en het deksel was er af gevlogen, en ik ontdekte dat het niet gewoon een blok kaas was, het was lopende kaas. Dus er zat ongeveer tien centimeter lopende kaas onderin mijn tas, en zoals je weet zijn messenger-tassen waterdicht, dus het zat er allemaal nog in. Ik heb het dus omgekieperd in de emmer en aan haar overhandigd!

Ongelukken? ja, het ergst was in de winter, in januari. Het miezerde, dus de weg was glad, en ik had iets genomen tegen mijn verkoudheid dus ik voelde me een beetje mellow. Ik reed op Fifth Avenue, waar de verkeerslichten in een soort “golf” zijn afgesteld, zodat je bijna de hele laan kan afrijden zonder te moeten stoppen als je het juist timet. Het is tamelijk effen en je kan er echt snel gaan. Alle auto’s op straat reden voor me, dus ik zat gewoon achter hen zonder iemand achter mij, dus ik voelde me tamelijk veilig. Helemaal rechts reed er een taxi, en toen alle auto’s voor me waren doorgereden, sneed hij de hele laan over om naar links te gaan en af te draaien op 26th street. Hij was duidelijk in fout, en hij schepte me gewoon op. Hij reed over mij en mijn fiets heen, en de auto stopte met mij en de fiets eronder, en hij probeerde nog eens over me heen te rijden terwijl ik er nog onderzat, om weg te geraken.

De tweede keer reed hij over mijn been en verpletterde mijn fiets helemaal.

issue #8 - 98 /100

Wij messengers begrijpen dat het onze eigen verantwoordelijk is om op onze veiligheid te letten, en dus we doen ons uiterste best om ongelukken te vermijden. je verliest er te veel aan, niet alleen doordat je dan gekwetst bent, maar ook door de tijd dat je niet kunt werken. We gaan eigenlijk nooit naar het ziekenhuis of naar de politie, want niet alleen heeft de politie het niet zo begrepen op messengers, maar wat gebeurt er ondertussen met het pakje dat we bijhebben? Dat moet nog steeds worden afgeleverd, en de klant wacht erop. je kunt de dispatcher echt serieus irriteren en het hele schema omgooien als je tijd vrij neemt om naar de politie of het ziekenhuis te gaan. We kunnen daar zelfs gestraft voor worden, want de volgende keer dat er niet genoeg werk is voor iedereen, bellen ze naar iemand anders in plaats van naar jou.

Het lijkt misschien dat messengers agressief en roekeloos rijden, maar eigenlijk rijden ze gewoon defensief en zijn ze zich als geen ander bewust van hun omgeving.

Als je snel vooruitgaat, krijg je meer controle over een situatie dan wanneer je maar wat zit te lanterfanten.

Aan dezelfde snelheid als de auto’s rijden is een pak veiliger, want dan verloopt de interactie met hen veel vlotter.

Hoe ben je aan je deal met Brooklyn Machine Works geraakt?

De week na het ongeluk waar ik van vertelde, hoorde ik dat Brooklyn Machine Works nieuwe track bikes waren aan het maken. Toen ik jonger was, wilde ik echt een BMW Park bike, want ik deed heel wat urban mountain biking. Ik had zo’n kleine dirtjump met wielen van 24 inch en een suspensiekader, maar ik wilde altijd een Park, ook al kon ik dat niet betalen.

Ik was een ongelofelijke fan van BMW toen ik voor het eerst naar de stad kwam, en ik heb bij hen een paar handschoenen met stalen knokkels gekocht en dat heeft me toch een aantal keer gered. Dus ik vertelde hen dat mijn fiets kapot was, en joe liet me een toonmodel zien van de track bike die ze aan het maken waren. Ik deed het lang niet slecht op races, en ik was op dat moment North American Cycle Courier Champion, dus ze gaven me een contract en toen begon het allemaal.

Kan je ons vertellen hoe je je bike hebt geassembleerd?

Het frame is van Brooklyn Machine Works Gangsta.

Het is een en al oversized stalen buizen, wat hem echt heel rigide maakt en toch “zacht” laat aanvoelen. De hoeken zijn iets meer bedoeld voor street riding, en heel wat meer laid back dan ze zouden zijn op een track bike gemaakt voor de track. Hij behandelt me goed, zelfs na een werkdag van dertien uur. Ook tijdens races is hij goed: stabieler en heel wat beter te doen tijdens een lange race, wat precies is wat ik nodig heb. Ik heb het gevoel dat hoe meer ik er in stop, hoe meer het me teruggeeft. Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik ben tegengehouden door mijn bike, het is meer “als ik sterker was, kon ik nog sneller gaan”. Dat is een goed gevoel, het drijft me. Ik heb er ook voor gezorgd dat hij er niet te mooi uitziet. Dat zie je vaak in New York, mensen die proberen camoufleren hoe duur hun fiets wel is. Ik heb het frame laten roesten zodat hij niet te hard opvalt tussen de andere fietsen en geen dieven aantrekt. Maar ik moet zeggen dat ik wel van die verroeste look hou!

En wat de onderdelen betreft: ik heb een voorwiel van Mavic Ksyrium, een cool titanium stuur dat ik in een motorwinkel op Ebay heb gekocht, en Campagnolo Pista track cranks die heel rigide en licht zijn. De fiets is zo licht, dat wanneer ik minder goede cranks gebruikte, die superflexibel aanvoelden. Veel componenten verslij-

ten snel, maar ik probeer ze goed te behandelen. Mensen doen nu vaak grinds op hun track bikes, maar de onderdelen zijn daar niet voor gemaakt. Een fiets onderhouden is moeilijk, zelfs een fiets schoonmaken is in New York al niet gemakkelijk. Het is niet alsof we opritten en tuinslangen hebben. Soms moet ik de fiets mee in de douche nemen, of aparte onderdelen in de wasbak schoonmaken. Er is ook een algemene cultuur van verwaarlozing, want de meeste mensen verwachten toch dat hun fiets gestolen wordt, dus mensen rijden op crappy fietsen omdat ze geen zin hebben om een dure fiets te verliezen. En als je een crappy fiets hebt, waarom zou je dan ooit de onderdelen vervangen?

Kan je ons iets vertellen over je races?

Er zijn veel evenementen, van traditioneel tot niet-zotraditioneel. It’s not an uncommon sentiment that when it comes to sanctioned road racing, it’s kind of a bummer. Toen ik jong was, waren er heel wat dopingschandalen en dat heeft een serieuze indruk op me gemaakt. Ik dacht toen “waarom zou ik ooit op een road bike willen fietsen?” Dus dat is waarschijnlijk een van de dingen die me hebben gedreven om meer mountainbiking te doen. Ik doe cyclocross op mijn fi xed gear, en mijn fiets is daar perfect voor, want het heeft heel wat meer clearance dan een typisch kader.

Cyclocross is de perfecte sport voor messengers, we stappen zo vaak per dag op en van onze fiets dat het een natuurlijke beweging is geworden. We zijn ook gewoon om de hele tijd zo hard te gaan als we kunnen, want we doen de hele week niets anders. Het is ook een erg individualistische sport, niet zoals road racing waar je het spel moet spelen met het peloton, en je ook nog een team hebt om op te letten. Maar weinig messengers werken goed in team. In road racing is het vaak de grootste eikel die wint. Diegene die het meeste werk op iemand anders’ schouders dumpt, zodat hij in vorm is voor de eindsprint. Als je veralgemeningen wil maken over road racing, zou dat er een zijn. En als je dit extrapoleert naar het werk van messenger, zou dat waarschijnlijk de kerel zijn die de telefoon niet zou opnemen wanneer het regent, die gewoon wat rondhangt en niet antwoordt op zijn radio, die zeker geen inspanning teveel doet om het bedrijf te helpen.

Als messenger geraak je zo niet ver. Het zijn de kerels die binnenkomen, hun werk doen en geen problemen veroorzaken voor hun dispatcher die het goed doen.

Het is zoals cyclocross, je moet je eigen werk doen.

Psychologisch denk ik dat dat is waarom messengers meer van cyclocross houden.

Doe je ooit mee aan die spontane messenger-races doorheen de stad?

Ik heb er over horen vertellen... (lacht) Ok, dus ook al zou je niet meedoen aan zulke illegale activiteiten, kan je ons er een beetje over vertellen?

Mensen vragen ons waarom we de Alleycat races doen, want uiteindelijk is het zoals werken zonder betaald te worden. Het antwoord is dat er op straat heel wat competitiviteit heerst. We zouden natuurlijk ook onze loonbriefjes kunnen vergelijken, maar soms is het gewoon leuk om eens echt te testen wie er de beste is.

Het is belangrijk voor ons in de messenger community, zo laten we zien dat we meer doen dan gewoon werken, het is een manier van leven. Op die manier geven wat we doen karakter, in plaats van gewoon als automaten rond te fietsen om brood op de plank te brengen. We doen het voor maar één reden: leven met volle teugen.