YOU SHALL KNOW OUR VELOCITY ให้รู้ซะบ้างว่าเราเร็วแค่ไหน เดฟ เอกเกอร์ส์ เขียน มณฑารัตน์ ทรงเผ่า แปล Copyrights for YOU SHALL KNOW OUR VELOCITY © 2002 by Dave Eggers Copyright Arranged with The Wiley Agency (UK) Ltd 17 Bedford Square, London, WC1B 3JA, England First published in Thailand 2018 by Legend Books Publishing Co.,Ltd Thai Translation Copyright © 2018 by Montharat Songphao
พิมพ์ครั้งที่หนึ่ง มีนาคม 2561 ราคา 430 บาท หมวด วรรณกรรมแปล
ข้อมูลทางบรรณานุกรมของสำ�นักหอสมุดแห่งชาติ National Library of Thailand Cataloging in Publication Data เอกเกอร์ส, เดฟ ให้รู้ซะบ้างว่าเราเร็วแค่ไหน-- ขอนแก่น : เลเจ้นด์ บุ๊คส์, 2561 484 หน้า. (วรรณกรรมแปล) 1. นวนิยายอเมริกัน. I. มณฑารัตน์ ทรงเผ่า, ผู้เแปล. II. ชื่อเรื่อง. ISBN: 978-616-8093-05-4
บรรณาธิการบริหาร: เทพพิคฑูนญ์ เลิศฤทธิ์ธนะกุล, วิมล เลิศฤทธิ์ธนะกุล, บุญ หลวงจันทร์
ผู้จัดการและที่ปรึกษากฏหมาย: ศุภฤกษ์ เทิงสูงเนิน บรรณาธิการฝ่ายผลิต: ศิริธาดา กองภา จัดรูปเล่ม: วารยา ศุภศิริ พิสูจน์อักษร: ฤกษ์ ศุภศิริ ภาพประกอบและปก: ภาพแผนที่โลก:
จัดพิมพ์โดย บริษัท สำ�นักพิมพ์ เลเจ้นด์ บุ๊คส์ จำ�กัด ในเครือ บริษัท เลเจ้นด์ ลีกัล กรุ๊ป จำ�กัด ที่อยู:่ 103 หมู่ 3 ตำ�บลนาหว้า อำ�เภอภูเวียง จังหวัดขอนแก่น 40150 สถานที่ติดต่อ: 3/29 คอนโด เดอะคิทท์ พลัส ซอยนวนมินทร์ 163 แขวงนวลจันทร์ เขตบึงกุ่ม กรุงเทพฯ 10230 โทรศัพท์ 08 - 1051 - 9137, 09 - 0595 - 3027 Email : Legendbooks.publishing@gmail.com Facebook : www.facebook.com/legendbooks publishing พิมพ์ที่ ห้างหุ้นส่วนจำ�กัด เรือนแก้วการพิมพ์ 947 ถนนอรุณอมรินทร์ แขวงศิริราช แขตบางกอกน้อย กรุงเทพฯ 10700 โทรศัพท์ 0 - 2411 - 1523 โทรสาร 0 - 2866 - 3248 จัดจำ�หน่ายทั่วประเทศโดย บริษัท อมรินทร์ บุ๊คส์ เซ็นเตอร์ จำ�กัด 108 หมู่ 2 ถนนบางกรวย-จงถนอม ตำ�บลมหาสวัสดิ์ อำ�เภอบางกรวย จังหวัดนนทบุรี 11130 โทรศัพท์ 0 - 2423 - 9999 โทรสาร 0 - 2449 - 9560
A New York Times Notable Book A Village Voice, San Jose Mercury News, and Minneapolis Star Tribune Best Book of the Year
“เอกเกอร์สเขียนนวนิยายทีย่ อดเยีย่ ม เรื่องเล่าทีเ่ ปี่ ยมด้วย จินตนาการและความบันเทิง” —The Boston Globe “You Shall Know Our Velocity ประสบความส�ำเร็จในการสร้าง ความรวดร้าว เป็ นบทกวีทท่ี า้ ทายผูอ้ ยูเ่ บือ้ งบน...`ดีเหลือเกินทีไ่ ด้ฟงั น�้ำเสียงของเอกเกอร์ส” —Newsweek “นวนิยายชัน้ เยีย่ ม...วลีอนั น่าจดจ�ำมากมายถูกหว่านลงบนพืน้ ราวกับเจ้าของโรงกษาปณ์โปรยเหรียญเพนนีทเ่ี ขาไม่ตอ้ งการ.” —The Washington Post Book World “เอกเกอร์สสามารถเขียนเรื่องอะไรก็ได้ และท�ำให้มนั เปล่ง ประกายและกลับตาลปตั รบนหน้าหนังสือ เขาสามารถเขียนนิยายระทึก ขวัญ สามารถพรรณาบทกวี และเขียนบันทึกการเดินทางทีเ่ ปี่ยมด้วย ความบันเทิง” —The New York Times
ค�ำน�ำส�ำนักพิมพ์
คงไม่ต้องบรรยายสรรพคุณของ เดฟ เอกเกอร์ส ในหมูน่ ักอ่านบ้าน เรา เพราะจากผลงานทีผ่ า่ นมาทัง้ สามเล่มทีส่ ำ� นักพิมพ์เลเจ้นด์ บุ๊คส์ ได้ จัดพิมพ์นนั ้ น่ าจะพอบอกได้วา่ งานของเอกเกอร์สเป็ นแบบใด แต่ถา้ จะ พูดสัน้ ๆ ง่ายๆ ...เอกเกอร์สเป็ นนักเขียนทีถ่ า้ คุณไม่หลงรักงานของเขา จนเป็ นแฟนตัวยง คุณก็อาจจะเกลียดจนอยากโยนหนังสือเลยก็ได้ เพราะเรือ่ งราวในนวนิยายของเอกเกอร์ส มันคือเรือ่ งธรรมดาสามัญ ที่ จนบางครัง้ เราอาจมองข้ามและคิดว่าไม่น่าสนใจ แต่ภายใต้ความสามัญ นัน้ เอกเกอร์สสามารถน� ำเรื่องมาเล่าได้อย่างไม่ธรรมดา เขาสร้างตัว ละครที่ดูผดิ เพี้ยน แต่ทุกประโยคที่หลุดออกมาจากปาก ล้วนแต่ทมิ่ แทงใจเรา สร้างอารมณ์ขนั แบบทีท่ ำ� ให้เรานึกสงสัยว่า นี่เราข�ำบ้าอะไร อยูเ่ นี่ย แต่แล้วเสียงหัวเราะเหล่านัน้ จะย้อนกลับมาโบยตีเรา… และเรา ก็ขอยืนยันค�ำเดิม ว่าอยากให้ลองอ่านงานเอกเกอร์สสักครัง้ … ให้ รู้ซ ะบ้ า งว่ า เราเร็ว แค่ ไ หน (You Shall Know Our Velocity) คือนวนิยายเรือ่ งแรกของ เดฟ เอกเกอร์ส ตีพมิ พ์ครัง้ แรกเมือ่
ปี 2002 (เดิมใช้ช่อื Sacrament และมาเปลีย่ นเป็ น You shall Know Our Velocity พร้อมเพิม่ การเล่าเรื่องในมุมมองของแฮนด์เข้าไป ในปี 2003) สร้างชื่อให้เขาในฐานะนักเขียนทีม่ สี ไตล์การเล่าเรื่องเฉพาะตัว ว่าด้วยเรื่องราวการเดินทางของวิลกับแฮนด์ ทีอ่ ยูม่ าวันหนึ่งวิลได้รบั เงิน 32,000 เหรียญสหรัฐฯ เป็ นค่าตอบแทนจากการทีบ่ ริษทั หลอดไฟ น�ำภาพของเขาไปใช้ แต่หลังจากลาภก้อนใหญ่ ชีวติ ของเขาก็มแี ต่เรือ่ ง ซวยซ�้ำซากตามติดมาเรื่อยๆ ไม่ว่าจะเป็ นแจ็ค เพือ่ นสนิทอีกคนเสีย ชีวติ หรือเขาโดนท�ำร้ายร่างกาย วิลคิดว่าเขาต้องก�ำจัดเงินหายนะก้อน นี้ จึงแทคทีมกับแฮนด์จดั ทริปเดินทางรอบโลกในหนึ่งสัปดาห์ เพือ่ น�ำ เงินไปมอบให้คนทีเ่ หมาะสม ความวายปว่ งและเพีย้ นสุดกู่จงึ เริม่ ต้นขึน้ นับตัง้ แต่วนั แรกทีพ่ วกเขาก้าวเท้าออกจากบ้าน ล่าสุด แดเนียล แรดคลิฟต์ นักแสดงมากความสามารถได้เซ็น สัญญาเพื่อรับบทวิล ใน You Shall Know Our Velocity เวอร์ชนั ่ ภาพยนตร์ ซึง่ จะเริม่ ถ่ายท�ำเร็วๆ นี้ ส�ำนักพิ มพ์ เลเจ้นด์ บุค๊ ส์
*หมายเหตุ วรรคตอน เครือ่ งหมาย และการเว้นหน้ าว่างในหนังสือ เป็ นการยึดตามต้นฉบับทัง้ หมด
ขออุทิศนวนิยายเรื่องนี้แด่เบธ
ทุกอย่างเกิดขึ้นหลังจากแจ็คตายและก่อน ทีผ่ มกับแม่จะจมน�ำ้ ไปกับเรือเฟอร์รที ถ่ี กู ไฟ ไหม้กลางแม่นำ�้ กัวเวียอารีสนี ำ�้ ตาลเรื่อเย็น เยียบ ในพื้นที่ภาคกลางค่อนไปทางเหนือ ของประเทศโคลัมเบีย พร้อมคนท้องถิน่ อีกสีส่ บิ สองคนทีเ่ รายังไม่ทนั ได้พบหน้ากัน ด้วยซ�ำ้ วันนัน้ อากาศปลอดโปร่ง ท้องฟ้ า เป็ นสีฟ้าใส ดุจเดียวกับวันแรกที่เรื่องนี้ เริ่มขึ้น...วันหนึ่งในเดือนมกราคมเมือ่ ไม่ก่ี ปี ก่อน ทางตอนเหนือของกรุงชิคาโก ใต้ เงาอันโอฬารของสนามกีฬาริกลีย ์ โดยมี สายลมต�ำ่ พัด ละเลีย ดไปตามทะเลสาบ พื้น ผิว ขรุ ข ระที่เ กือ บจะกลายเป็ น น�ำ้ แข็ง ผมอยู่ในเรืออันอบอ้าว ก�ำลังเดินจากประตู บานหนึ่งไปยังอีกบานหนึ่ง
ผมก�ำลังคุยกับแฮนด์ เพื่อนสนิ ทหนึ่ งในสองคนของผม...คนที่ยงั มี ชีว ิต อยู่ และเราก็ก�ำ ลัง วางแผนเดิน ทางกัน ถึง ตอนนี้ เ รามีท งั ้ วัน ที่ดี สัปดาห์ทด่ี ี เราแสร้งท�ำเป็ นว่าทีแ่ จ็คเคยมีชวี ติ อยูก่ เ็ ป็ นเรือ่ งทีด่ แี ล้ว ชีวติ เขาสมบูณ์ แ ล้ว ในแบบสัน้ ๆ ของเขา แต่ ว นั นี้ ไ ม่ไ ด้เ ป็ น วัน ดีแ บบนัน้ ผมก� ำ ลัง เดิน ไปมาโดยที่แ ฮนด์รู้ดีว่ า ผมก� ำ ลัง เดิน ไปมาและรู้ด้ว ยว่ า มันหมายถึงอะไร ผมจะเดินแบบนี้เวลาขบคิดหาทางหรือวางแผน โดย จะหมุนข้อนิ้วมือและหักข้อนิ้วเบาๆ แบบไม่เป็ นจังหวะ รวมทัง้ จะเดิน จากริมด้านตะวันตกของอพาร์ตเมนต์ อันเป็ นจุดทีผ่ มจะล็อคและปลด ล็อคประตูหน้า ไปทางตะวันออกเพือ่ ไปยังบานเลื่อนกระจกตรงระเบียง ด้านหลัง จากนัน้ ก็จะเปิ ดประตูบานเลื่อนอย่างรวดเร็ว ยืน่ หน้าออกไป ดู แล้วเลื่อนประตูปิด แฮนด์อาจจะได้ยนิ เสียงเลื่อนประตูบนรางไปมา แต่เขาไม่ปริปาก อากาศเย็นเฉียบทัง้ ทีเ่ วลานี้คอื บ่ายวันศุกร์ ผมอยูบ่ า้ น สวมกางเกงนอนผ้า สัก หลาดสีน้� ำ เงิน ตัว ใหม่ท่ีผ มสวมแทบทุ ก วัน ไม่ ว่าจะอยู่ในร่มหรือออกไปข้างนอก นกงีเ่ ง่าท่าทางตื่นกลัวสีสนั เหมือนอึ ตัวหนึ่งกระพือปี กอยู่ตรงชามอาหารเหนือระเบียง มันก�ำลังกินสารพัน เมล็ดพืชหน้ าตาน่ าเกลียดที่ผมใส่ไว้แบบไม่มเี หตุผลจนต้องมานึกเสีย ใจในช่วงหลังว่า อีกไม่นานนกพวกนี้กค็ งตาย ผมไม่อยากเห็นมันบิน ไปหรือตาย ตึกหลังนี้จะร้อนขึน้ เองโดยเอาแน่ เอานอนไม่ได้ และไม่ม ี การกระจายความร้อนให้ทวถึ ั ่ งกันทุกมุมตึก นานๆ ทีหอ้ งผมซึง่ อยู่สงู ขึน้ ไปทางริมซ้ายด้านหลังได้รบั ความร้อน มิหน�ำซ�้ำยังเกิดขึน้ เป็ นพักๆ ด้วย แจ็คอายุยส่ี บิ หกในตอนทีเ่ ขาเสียชีวติ เมือ่ ห้าเดือนทีแ่ ล้ว ส่วนตอน นี้ผมกับแฮนด์ก�ำลังจะเดินทางไปทีอ่ ่นื สักระยะ ผมโดนเงาด�ำสามร่างใน โรงเก็บของที่โอโคโนโมว็อกอัดมาเมื่อสองอาทิตย์ก่อน เรื่องนี้ไม่ได้ เกีย่ วข้องกับแจ็คหรืออะไรหรอก จริงๆ นะ หรืออาจจะเกีย่ วก็ได้ คือ แจ็คอาจจะมีส่วนผิดอยู่บา้ งนิดหน่ อย ในขณะทีแ่ ฮนด์อาจจะมีส่วนผิด เต็มๆ แต่เราก็ตอ้ งไปจากทีน่ ่ีสกั พัก หน้าผมมีแผลตกสะเก็ดหลายแผล รวมถึงทีห่ ลังด้วย แถมยังมีแผลโนบวมปูดขนาดเท่าลูกแพร์อยูต่ รงกลาง 14 Y.S.K.O.V.
กระหม่อมอีก นอกจากนัน้ ผมก็ยงั มีเงินก้อนนี้ทจ่ี ะต้องเอาไปกระจาย จ่ายแจก ดังนัน้ ผมกับแฮนด์จงึ ต้องออกเดินทาง ศีรษะผมตอนนี้เหมือน โบสถ์คนบาปทีม่ คี า้ งคาวเกาะบนเพดานเต็มไปหมด ทว่าผมก็สามารถ สลัดอารมณ์ มดื มัวนี้ไปเป็ นอารมณ์ สุขสี โมสรได้เมื่อคิดถึงเรื่องที่จะได้ เดินทาง “เมือ่ ไหร่” แฮนด์ถาม “อีกหนึ่งสัปดาห์หลังจากนี้” ผมบอก “วันทีส่ บิ เจ็ดหรือ” “ใช่” “สิบเจ็ดนี้น่ะนะ” “ถูก” “พระเจ้า” “อาทิตย์นนั ้ นายลาได้ไหม” “ไม่รสู้ ”ิ แฮนด์ถาม “ฉันขอถามอะไรโง่ๆ หน่ อยได้หรือเปล่า” “อะไร” “ท�ำไมไม่ไปหน้าร้อนนี้” “ก็เพราะ” “หรือไม่กฤ็ ดูใบไม้รว่ งถัดไป” “ไม่เอาน่ า” “อะไร” “ฉันจะจ่ายเงินเองถ้าเราไปตอนนี้” ผมพูด รูว้ ่าแฮนด์ตอ้ งตอบ ตกลงอยูแ่ ล้วเพราะตลอดห้าเดือนเราไม่เคยปฏิเสธกันเลย มันอาจมีคำ� ขอ ทีท่ ำ� ให้ลำ� บากใจบ้างแต่เราก็ไม่ปฏิเสธกัน “แล้วนายก็ตดิ ค้างฉันอยูด่ ว้ ย” ผมพูดต่อ “อะไรนะ ติดค้างเรือ่ ง...โอ พระเจ้า ก็ได้” “ดี” “ไปนานแค่ไหนนะ” เขาถาม เดฟ เอกเกอร์ส 15
“นายลาได้แค่ไหนล่ะ” ผมถาม “ก็อาจจะอาทิตย์นึง” ผมรูเ้ ขาลาได้ แฮนด์สามารถลาออกจาก งานได้ดว้ ยซ�้ำถ้าทางนัน้ ไม่ยอมให้ลา ตอนนี้เขามีหน้าทีก่ ารงานทีด่ ที �ำ แล้ว ในฐานะหัวหน้ าแผนกรักษาความปลอดภัยในบ่อนคาสิโนริมน�้ ำ ใต้ดอิ าร์ค* แต่สมัยอยู่ไฮสกูลเขาเคยเป็ นนักว่ายน�้ ำอันดับสองของรัฐ วิสคอนซินอยูพ่ กั หนึ่ง และเขาก็หวังว่าความรุง่ โรจน์แบบนัน้ จะยังยื ่ นต่อ ไป ทว่าเขาไม่เคยมุ่งมันเหมื ่ อนทีเ่ คยมุ่งมันตอนนั ่ น้ อีกเลย ตอนนี้เขา กลายเป็ นคนสนใจอะไรเพียงผิวเผิน มีประสบการณ์ดา้ นคนคุมห้องอัด เสียงนิดหน่อย ด้านสัญญาณกันขโมยติดรถยนต์นดิ หน่อย ด้านพยากรณ์ อากาศนิดหน่อย (นี่เรือ่ งจริงนะ แต่เรือ่ งยาว) ด้านช่างไม้นิดหน่อย ทีจ่ ริง เราเคยท�ำงานฤดูรอ้ นกันหนหนึ่งด้วย เคยสร้างระเบียงบ้านหลังมหึมา ทีม่ หี น้าตาเหมือนบ้านขนมปงั ขิงบนทะเลสาบเจนีวา แต่เขาจะลาออก จากทุกงานที่ท�ำแล้วรู้สกึ ว่าไม่ได้เรียนรู้อะไร หรือเมื่อมีส่วนไหนของ ศักดิศรี ์ ของเขาถูกหยาม ไม่วา่ ศักดิ ์ศรีของเขาจะมีนิยามว่าอะไรก็เถอะ “งัน้ ก็หนึ่งสัปดาห์” ผมพูด “เราจะท�ำทุกอย่างทีท่ ำ� ได้ภายในหนึ่ง สัปดาห์” บ้านผมอยู่ชคิ าโก แฮนด์อยู่เซนต์หลุยส์ แต่เราต่างก็มาจาก มิลวอกี ไม่กช็ านๆ เมืองละนะ เราเกิดทีน่ นั ่ เกิดห่างกันสามเดือน พ่อ เราเล่นโบลิง่ ด้วยกันก่อนทีพ่ ่อผมจะหายตัวไปครัง้ แรก ก่อนทีพ่ ่อแฮนด์ จะเริม่ เล่นกลอง เริม่ สวมสายรัง้ กางเกงกับเสือ้ กักหนั ๊ ง เราสองคนไม่ได้ คุยถึงพ่อเราเลย เราโทร.หาสายการบินต่างๆ ทีม่ ตี ั ๋วแบบเหมาจ่ายไม่จำ� กัดเทีย่ ว บินขาย ตั ๋วนี้ อนุ ญาตให้บินได้แบบไม่จ�ำกัดตราบใดที่เราเดินทางไป ทิศทางเดียวกัน ไปทีเดียวรอบโลกได้เลยถ้าไม่ยอ้ นกลับ ปกติเราจะมี เวลาสิบสองเดือนเพือ่ จะบินให้ครบวงโคจร แต่เราจ�ำเป็ นต้องบินภายใน เวลาหนึ่งสัปดาห์ ค่าตั ๋วต่อคนตกสามพันเหรียญ เป็ นตัวเลขทีเ่ กินเอือ้ ม * ซุม้ โค้งขนาดมหึมาซึง่ เปรียบเสมือนสัญลักษณ์เมืองชิคาโก้ 16 Y.S.K.O.V.
อย่างมากส�ำหรับคนอย่างเราถ้าอยู่ในสถานการณ์ปกติ แต่ก่อนหน้านี้ ราวหนึ่งปี ผมได้เงินมาจ�ำนวนหนึ่ง อารมณ์ประมาณส้มหล่นใส่ก่อให้ เกิดทัง้ ความรูส้ กึ ขอบคุณและสับสนเป็ นระยะไปพร้อมกัน ตอนนี้ผม อยากจะก�ำจัดเงินก้อนนี้หรือเกือบทัง้ ก้อนทิง้ แล้ว ผมเชื่อว่าการก�ำจัด เงินก้อนนี้จะท�ำให้เกิดความชัดเจนขึน้ และคิดว่าการเดินทางรอบโลก อย่างรวดเร็วนี้จะช่วยให้ก�ำจัดได้...ผมไม่รหู้ รอกว่าท�ำไมเราถึงเอาความ คิดสองอย่างนี้มารวมกัน เราแค่คดิ แบบหลับหูหลับตาโดยไม่เอะใจอะไร เลยว่าเราสามารถเดินทางไปรอบโลกได้ในคราวเดียวภายในเวลาหนึ่ง สัปดาห์ เราจะเริม่ ออกเดินทางจากชิคาโกและไปจะไปซัสแคตเชวัน ก่อน ตามที่คดิ ว่าแบบนี้ละดีสุด ต่อด้วยมองโกเลีย เยเมน รวันดา มาดากัสการ์ บางทีสองที่สุดท้ายอาจจะสลับกัน จากนัน้ ก็ไปไซบีเรีย กรีนแลนด์ แล้วค่อยกลับบ้าน ง่ายๆแค่น้ี “อันนี้ดแี น่ ” แฮนด์พดู “แน่ นอน” ผมพูด “เราจะก�ำจัดเงินทัง้ หมดเท่าไหร่นะ” “คิดว่าสามหมืน่ แปดพันเหรียญ” “นันรวมค่ ่ าตั ๋วแล้วหรือยัง” “รวม” “แปลว่าทีจ่ ริงเงินทีเ่ ราจะแจกก็คอื เท่าไหร่นะ สามหมืน่ สองหรือ” “ก็ทำ� นองนัน้ ” ฉันพูด “แล้วนายจะถือไปยังไง เงินสดหรือ” “เช็คเดินทาง” “แล้วเราจะเอาไปให้ใคร” เขาถาม “ก็ยงั ไม่รู้ ฉันว่าเดีย๋ วพอไปถึงเราก็คงรูเ้ อง” และถ้าเรามุ่งหน้าไปทางทิศตะวันตก เราจะเสียเวลาน้อยมาก เราจะสามารถเดินทางรอบโลกได้ภายในหนึ่งสัปดาห์ และอาจจะแวะได้ สักห้าจุดระหว่างทาง เวลาหลายชัวโมงที ่ ผ่ ่านไปจะชดเชยได้ดว้ ยการ เดฟ เอกเกอร์ส 17
ข้า มเขตเวลาและต้อ งข้า มไปทางตะวัน ตกเสมอ เราจะเดิน ทางจาก ซัสแคตเชวันไปมองโกเลีย เราคิดว่าน่ าจะเสียเวลาบินอยูบ่ นเส้นอาร์กติกเซอร์เคิลแค่สกั สองสามชัวโมง เราจะบิ ่ นย้อนการหมุนของโลกและ จะไม่ยอมพบกับดวงอาทิตย์ตกเด็ดขาด จากนั น้ เราก็ต้อ งตัด สิน ใจกัน ทางโทรศัพ ท์ถึง ก� ำ หนดการที่ เปลีย่ นแปลงไปในแต่ละวันของทัง้ สีว่ นั โดยผมจะยึดจากแผนทีก่ ระดาษ มันเงาฉบับย่อม ส่วนแฮนด์ซ่งึ อยู่เซนต์หลุยส์จะใช้ลูกโลกขนาดยักษ์ คือประมาณเท่าลูกบอลชายหาด ทีห่ มุนติ้วอย่างบ้าคลังอยู ่ ่ระหว่างขัว้ สองขัว้ เขาเคยเดินชนมันด้วยตอนดึกคืนหนึ่งจนผิวมันไม่เรียบอีกต่อไป และมันก็โดดเด่นทีส่ ดุ ในห้องนังเล่ ่ นของเขาแล้ว ดังนัน้ อันดับแรกก็เป็ น ชิคาโกไปซัสแคตเชวัน ต่อด้วยมองโกเลีย มองโกเลียไปกาตาร์ กาตาร์ไปเยเมน เยเมนไปมาดากัสการ์ มาดากัสการ์ไปรวันดา รวันดาไปซานฟรานซิสโก ต่อด้วยชิคาโก เราชอบอันนี้ แต่อากาศเส้นนี้รอ้ นเกินไป เน้นละติจดู เดียวมาก เกินไป เส้นถัดมาเราเลยปรับหน่ อย ชิคาโกไปซานฟรานซิสโก จากนัน้ ไปมองโกเลีย มองโกเลียไปเยเมน เยเมนไปมาดากัสการ์ มาดากัสการ์ไปกรีนแลนด์ กรีนแลนด์ไปซัสแคตเชวัน ซัสแคตเชวันไปซานฟรานซิสโก ต่อด้วยชิคาโก เราแก้ปญั หาเรื่องอากาศร้อนได้แล้ว แต่กอ็ อกนอกเส้นทางไป ไกลเกิน เราต้องมีเส้นทีส่ วนกันไปมามากกว่านี้ ให้มนั มีเดินหน้าบ้าง 18 Y.S.K.O.V.
ถอยหลังบ้าง ขึน้ เหนือบ้างลงใต้บา้ ง แต่ให้มุง่ หน้าไปทางทิศตะวันตก เอาไว้ ดังนัน้ ก�ำหนดการเส้นทีส่ ามจึงเป็ น ชิคาโกไปซานฟรานซิสโก ต่อไปไมโครนีเชีย ไมโครนีเชียไปมองโกเลีย มองโกเลียไปมาดากัสการ์ มาดากัสการ์ไปรวันดา รวันดาไปกรีนแลนด์ กรีนแลนด์ไปซานฟรานซิสโก ต่อด้วยชิคาโก เส้นนี้มคี รบทุกอย่าง แลดูมแี ผนการดูเป็ นศูนย์รวมไคลแมกซ์ เราแยกย้า ยบ้า นใครบ้า นมัน แล้ว เริ่ม เอาจุด หมายทัง้ หมดกรอกใส่ เว็บไซต์ตรวจสอบราคาตั ๋วเครือ่ งบินและตารางบิน แฮนด์โทร.มา “มีอะไร” “เราซวยแล้ว” มีบางอย่างผิดปกติเกี่ยวกับตารางบิน เขาลองเอาจุดหมาย ปลายทางทัง้ หมดกรอกลงไปในเว็บ แต่ทุกครัง้ ทีเ่ ราออกจากซานฟรานซิสโก ซึง่ เป็ นจุดทีเ่ ราต้องแวะหลังออกจากชิคาโก เราจะไม่สามารถบิน ถึงมองโกเลียภายในไม่กช่ี วโมงหลั ั่ งจากนัน้ ได้ แต่จะใช้เวลาบินถึงสอง วัน หลังจากนัน้ “เป็ นไปได้ยงั ไง” “ฉันคิดออกแล้ว” แฮนด์บอก “อะไร” “นายก็รใู้ ช่ไหมว่ามันคืออะไร” “อะไร” “ฉันจะเป็ นคนบอกนายเอง” “งัน้ ก็บอกมา” “พร้อมยัง” เดฟ เอกเกอร์ส 19
“ไปตายเลยไป” “มันเป็ นเพราะเส้นแบ่งเวลาสากล” เขาบอก “ถามจริง” “จริง” “เส้นแบ่งเวลาสากลเนี่ยนะ!” “เออ” “ก็ช่างเส้นแบ่งเวลาสากลแม่งปะไร!” ผมบอก “เราท�ำได้เหรอแบบนัน้ ” “ไม่รสู้ ิ มันท�ำงานยังไงนะ” “คือว่านิวซีแลนด์น่ะ เป็ นจุดทีอ่ ยู่ไกลสุดของโลกถ้าแบบเวลา เดินตามเข็มนาฬิกานะ ทีน่ นจะเข้ ั่ าปี ใหม่ก่อน ซึง่ แปลว่าถ้าเราเดินทาง จากชิคาโกไปทางตะวันตก เราจะเดินทางได้ดใี นแง่ของการประหยัด เวลาไปจนถึงนิวซีแลนด์ แต่เมือ่ ไปถึงตรงนัน้ แล้ว เวลาเราจะเร็วไปหนึ่ง วัน เร็วไป หนึง่ วันเต็มๆ” “เราเสียไปเลยทัง้ วัน” “ถ้าเราออกวันพุธ เราจะถึงวันศุกร์” “งัน้ การเดินทางไปด้านตะวันตกก็ไม่ช่วยน่ ะสิ” ผมบอก “ช่วยได้ไม่มาก ทีจ่ ริงไม่ช่วยเลยมากกว่า” เราโทร.หาตัวแทนสายการบิน เจ้าหน้าทีค่ ดิ ว่าพวกเราเป็นพวก กวนประสาท ถ้าเราอยากเดินทางรอบโลกในหนึ่งสัปดาห์ เราจะต้องอยู่ กลางอากาศเป็ นเวลาเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ของเวลาทัง้ ทริป ต่อให้เราบิน ตามดวงอาทิตย์ เราก็จะเสียเวลาบินบานเบอะอยูเ่ หนือมหาสมุทรแปซิฟิก ไปไม่น้อยอยูด่ ี “ถ้างัน้ เราก็ตอ้ งไปทางตะวันออก” แฮนด์พดู “อาจจะต้องไปตะวันออกแล้วค่อยไปตะวันตก” ผมพูด “ไม่ได้ เราต้องบินไปทิศทางเดียวกันถ้าจะใช้ต ั ๋วนัน้ ” เส้นทางถัดไปจึงเป็ น 20 Y.S.K.O.V.
ชิคาโกไปนิวยอร์ก ต่อด้วยกรีนแลนด์ กรีนแลนด์ไปรวันดา รวันดาไปมาดากัสการ์ มาดากัสการ์ไปมองโกเลีย มองโกเลียไปซัสแคตเชวัน ซัสแคตเชวันไปนิวยอร์ก แล้วไปชิคาโก “แต่ว่าเราจะเสียเวลาแต่ละเทีย่ วบินไปนะ” ผมบอก “ดูคร่าวๆ แล้วแต่ละเทีย่ วมันจะใช้เวลาเป็ นสองเท่าเลยนะถ้าบินแบบนี้” “เฮ้อ ถูกของนายว่ะ” “งัน้ เราอาจจะต้องลดจุดหมายเหลือสีจ่ ดุ พอ หรือไม่กใ็ ช้เวลาแวะ ให้สนั ้ ลง” “แบบนี้ไม่ไหวนะ” แฮนด์พดู “เรามีเวลาสัปดาห์เดียวซึง่ เราคง ต้องตัดมองโกเลียทิง้ ไป เครือ่ งบินพวกนี้ทำ� ไมบินช้านักวะ เครือ่ งบินมัน บินช้าขนาดนี้ตงั ้ แต่เมือ่ ไหร่” เส้นทางถัดไป ชิคาโกไปนิวยอร์ก แล้วไปกรีนแลนด์ กรีนแลนด์ไปรวันดา รวันดาไปมาดากัสการ์ มาดากัสการ์ไปกาตาร์ กาตาร์ไปเยเมน เยเมนไปลอสแอนเจลิส ต่อด้วยชิคาโก แต่ไม่มเี ทีย่ วบินทีบ่ นิ จากกรีนแลนด์ไปรวันดา หรือจากรวันดา ไปมาดากัสการ์ “เวรชิบ” ผมพูด “เออๆ ฉันรู”้ หรือจากมาดากัสการ์ไปกาตาร์ มีเทีย่ วบินจากซัสแคตเชวันไป นิวยอร์กหนึ่งเทีย่ ว จากมองโกเลียไปซัสแคตเชวันก็มหี นึ่งเทีย่ ว แต่จาก เดฟ เอกเกอร์ส 21
กรีนแลนด์ไปรวันดาไม่มเี ลย เราโมโหมาก ท�ำไมถึงไม่มเี ทีย่ วบินจาก กรีนแลนด์ไปรวันดา แทบทุกเที่ยวแม้แต่จากรวันดาไปมาดากัสการ์ เป็ นต้องบินผ่านเมืองอย่างปารีสหรือลอนดอน แต่เราไม่อยากไปปารีส หรือลอนดอน หรือปกั กิง่ ทีเ่ ขาให้เราแวะระหว่างบินไปมองโกเลีย “แบบนี้อย่างกับอยูใ่ นยุคกลางไม่มผี ดิ ” แฮนด์พดู “ฉันคิดไม่ถงึ เลย” ผมบอก เราเลยต้องตัง้ หลักใหม่ เริม่ ใหม่หมดอีกครัง้ “ไปลุยดาบหน้าเถอะ” แฮนด์พดู “ซือ้ ตั ๋วนัน้ แล้วค่อยไปวางแผน เอาระหว่างเดินทาง ไม่ตอ้ งวางแผนทุกอย่างตอนนี้หรอก” “ก็ด”ี ผมบอก แต่เปล่าเลย สายการบินยืนยันขอทราบว่าสนามบินทีเ่ ราจะแวะ ระหว่างทางมีสนามบินอะไรบ้าง เราไม่ตอ้ งแจ้งวันทีห่ รือเวลาทีแ่ น่ นอน ก็จริง แต่เขาต้องการทราบจุดหมายเพือ่ จะได้คำ� นวณภาษีให้ได้ “ภาษีเรอะ” แฮนด์พดู “ฉันไม่ยกั รูว้ า่ สายการบินท�ำแบบนัน้ ได้ดว้ ย” เราตัดสินใจจะยกเลิกตั ๋วเดินทางรอบโลกแบบวางแผนล่วงหน้า โดยเราจะใช้มองโกเลียเป็ นจุดเริม่ ทริปแล้วบินจากตรงนัน้ แทน พอถึงที่ หมายเราจะกลับมาสนามบินตอนที่พร้อมจะเดินทางต่อ หรือถ้าให้ด ี กว่านัน้ เราจะถึงสนามบินและซื้อตั ๋วเดินทางต่อระหว่างทีย่ งั อยู่ทส่ี นาม บินเลย แผนใหม่น้ีให้ความรูส้ กึ ดีไม่น้อย ยังไงมันก็รกั ษาภาพรวมได้ มากกว่า ดีสำ� หรับการเดินทางแบบไม่เอาไหน ดีสำ� หรับความต้องการ ทีอ่ าจเกิดขึน้ ปุบปบั พอไปถึงมองโกเลียแล้วเราค่อยดูวา่ มีเทีย่ วบินอะไร บ้างค่อยซือ้ ตั ๋วไป เราคิดว่ามันคงไม่ใช้เงินแพงนัก มันจะสักเท่าไหร่กนั นะ เราก็ไม่รู ้ สิง่ เดียวทีผ่ มต้องการคือเดินทางให้รอบโลกภายในหนึ่ง สัปดาห์ ให้มนั ผ่านมองโกเลียตอนไหนสักตอน แล้วก็ไปถึงเม็กซิโก ภายในแปดวันเพื่อไปร่วมงานแต่งงานของเจฟ เจฟเป็ นเพื่อนคนหนึ่ง ของเราสมัยไฮสกูล เขาแต่งงานกับลูป ซึ่งมีแต่เจฟที่เรียกเธอว่าก็อด 22 Y.S.K.O.V.
ครอบครัวเธออยู่ทน่ี ครกูเอร์นาวากา ผมได้ยนิ มาว่าเป็ นงานแต่งงานที่ ใหญ่มากทีเดียว “นายได้รบั เชิญด้วยหรือ” แฮนด์ถาม “นายไม่ได้หรือ” ผมถามกลับ ผมไม่รูว้ ่าเพราะอะไรเขาถึงไม่เชิญแฮนด์ ผมพาเขาไปได้ไหม อาจจะไม่ได้ เราเคยท�ำแบบนัน้ มาหนหนึ่งแล้วทีง่ านแต่งของเพื่อนอีก คนในโคลัมบัส เราคิดว่าบางทีฝา่ ยนัน้ อาจจะแค่ไม่มที อ่ี ยูข่ องแฮนด์ ผม เลยพาเขาไป จนพอไปถึงทีง่ านนันแหละเราถึ ่ งได้รวู้ า่ เพราะเหตุใดแฮนด์ ถึงไม่ได้รบั เชิญให้มาร่วมงานแต่แรก แฮนด์เป็ นคนผมบลอนด์ตวั สูงและ ดวงตาก็เป็ นสีเข้ม จะว่าตาเหมือนกวางก็ได้ซง่ึ เป็ นทีช่ ่นื ชอบมากของ ผูห้ ญิง และเป็ นดวงตาทีม่ คี วามสนใจใคร่รแู้ บบไม่จบสิน้ โดยจะสนใจ แบบหว่านแหไปหมดทุกเรื่องตัง้ แต่เรื่องวิทยาศาสตร์ไปจนถึงบรรดาผู้ หญิงทีอ่ ่อนไหวและไว้ใจคนง่ายมากทีส่ ดุ ดังนัน้ เขาจึงเคยหลับนอนกับ คนมาแล้วมากมาย รวมถึงนอนกับชีลาซึง่ เป็ นน้องสาวของเจ้าสาวด้วย เธอเป็ นผูห้ ญิงนุ่ มนวลโรแมนติก แต่เหตุการณ์นนั ้ จบไม่ดเี ท่าไหร่ และ แฮนด์กย็ งั คงเป็ นแฮนด์ คือลืมเหตุการณ์ไปจนหมดสิน้ ลืมว่าชีลากับ เจ้าสาวมีความเกี่ยวข้องกัน งานแต่งงานนัน้ ก็เลยกระอักกระอ่วนมาก ตะกุกตะกักผิดทีผ่ ดิ ทางไปหมด ทุกอย่างเป็ นความผิดของผมเอง ไม่วา่ จะครัง้ นัน้ หรือครัง้ ไหน และมันก็น่าแปลกด้วย ทีม่ นั เป็ นความผิดผมทุก ครัง้ ที่ความปรารถนาของแฮนด์ ไม่ว่าจะต่อเรื่องผู้หญิง เรื่องลึกลับ เรื่อ งแผนการร้า ย หรือ เรื่อ งการท่ อ งอวกาศ ตลอดจนความโง่แ บบ เดรัจฉานทีแ่ สนดิบและไม่มสี งิ่ ใดเจือปน ได้พาเราสองคนไปอยู่บนเส้น ทางแห่งอันตรายและหายนะแบบไม่อาจหลีกเลีย่ งได้ แต่เราจ�ำเป็ นต้องเดิ นทางรอบโลกจริ งหรือ เราตัดสิ นใจแล้วว่าเรา ไม่จำ� เป็ นต้องท�ำแบบนัน้ เราจะท�ำเท่าทีท่ ำ� ได้ในเวลาหกวันหรือหกวัน เดฟ เอกเกอร์ส 23
ครึง่ นัน้ แล้วเราก็จะกลับ ตอนนี้เรายังไม่รูด้ ว้ ยซ�้ำว่าจะเริม่ ตรงไหนดี ใจเราเอนไปทางกาตาร์ แต่แฮนด์รแู้ ล้วว่าจะจบทริปทีไ่ หน “ไคโร” เขาพูดโดยออกเสียงพยางค์ทส่ี องผ่านลมหายใจแผ่วยาว จนท�ำให้สระ โอ ฟงั ดูเศร้าสร้อยแต่กเ็ ปี่ ยมด้วยความหวัง “ท�ำไม” “จะได้จบทริปบนยอดพีระมิดคูฟูไง” เขาบอก “เขายังอนุ ญาตให้คนปี นขึน้ พีระมิดได้อยูห่ รือ” “เราก็ตดิ สินบนยามแต่เช้าหรือตอนดวงอาทิตย์ตกสิ ฉันเคยอ่าน เจอเรือ่ งนี้มา เขาว่าทุกคนในกีซาน่ ะรับสินบนหมด” “โอเค” ผมพูด “งัน้ ก็ตามนัน้ เราจะจบทริปทีพ่ รี ะมิด” “ให้ตายสิ” แฮนด์พดู เสียงเขาเบาแทบจะเป็ นเสียงกระซิบ “ฉัน อยากไปพีระมิดคูฟูมาตัง้ นานแล้ว ไม่อยากเชื่อเลย” ผมโทร.หาแคธี วอมแบต ซึง่ เป็ นเพือ่ นสมัยไฮสกูลของแม่ เธอ เป็ นตัวแทนท่องเทีย่ วทีม่ ชี อ่ื แบบทีส่ ามารถล่อให้คนโทร.มาแกล้งได้เป็ น ร้อยสาย ทัง้ สองคน หมายถึงเธอกับแม่ผมเติบโตในโคโรลาโด ทีเ่ มือง ฟอร์ตคอลลินส์ ซึง่ ผมไม่เคยเห็นหรอกแต่ชอบคิดว่ามันต้องมีป้อม*จริงๆ ทีท่ �ำจากไม้ซุงแถวนัน้ และยังคงท�ำหน้าทีเ่ ป็ นปราการป้องกันนักส�ำรวจ ยุคบุกเบิกจากชนพืน้ เมือง ตอนนี้แคธี วอมแบตอยูฮ่ าวาย ทีซ่ ง่ึ เหมือน มีตวั แทนท่องเทีย่ วดังๆ ไปรวมตัวอาศัยอยู่ตอนนี้ หลังได้ยนิ แผนการ ของเรา เธอก็คดิ ว่าเราเป็ นพวกกวนประสาทเหมือนกัน แต่กม็ องเป็ น เรือ่ งข�ำๆ จากนัน้ เธอก็จองตั ๋วให้ เป็ นตั ๋วเทีย่ วเดียวจากไคโรสองไฟลท์ ของแฮนด์เป็ นตั ๋วบินจากนิวยอร์กไปเซนต์หลุยส์ ส่วนของผมเป็ นตั ๋วไป กรุงเม็กซิโก เราคิดได้แล้วว่าจะเริม่ จากตรงไหน แต่แฮนด์โทร.มาอีก “เราโง่มาก” “เรือ่ งอะไร” * Fort มีความหมายว่าป้อมปราการ 24 Y.S.K.O.V.
“วีซ่า” เขาพูด “อ๋อ” “วีซ่าไง” เขาพูดอีกครัง้ คราวนี้ยวั ะด้วย “ชิบเป๋งละ” จุดหมายครึง่ หนึ่งถูกตัดทิง้ ซัสแคตเชวันไม่เป็นไร แต่ทงั ้ รวันดา และเยเมนต่างก็ตอ้ งใช้วซี ่า แล้วหนังสือเดินทางกับวีซ่ามันต่างกันยังไง ผมก็ไม่รแู้ น่ ชดั เหมือนกัน รูแ้ ต่ว่ามันต้องมีการรอด้วย ไม่สามวันก็หนึ่ง สัปดาห์ ซึง่ เป็ นเวลาทีเ่ ราไม่ม ี มองโกเลียก็ตอ้ งมีวซี ่า กาตาร์กต็ อ้ งใช้ วีซ่า ซึ่งกว่าจะออกได้กต็ อ้ งรอตัง้ หนึ่งสัปดาห์ ถือเป็ นความหยิง่ ทะนง อย่างเหลือเชือ่ ส�ำหรับประเทศทีม่ รี ปู ร่างและขนาดเล็กเท่าหัวแม่มอื พวก เรามีเวลาอีกแค่สามวันเท่านัน้ นับจากวันทีแ่ ฮนด์ลางานไว้ เขาโทร.กลับมาใหม่ “กรีนแลนด์ไม่ตอ้ งใช้วซี ่า” “โอเค” ผมพูด “งัน้ เราเริม่ จากทีน่ นแล้ ั ่ วกัน” ค่าตั ๋วถือว่าถูกมากแค่คนละสีร่ อ้ ยเหรียญโดยประมาณจากสนาม บินโอแฮร์ในชิคาโก เจ้าหน้าทีห่ ญิงจากสายการบินกรีนแลนด์แอร์บอก ว่าเป็ นอัตราช่วงฤดูหนาว เราเซ็นชื่อและเตรียมพร้อม แฮนด์จะขับรถ มาจากเซนต์หลุยส์วนั ศุกร์ แล้วเราก็จะออกเดินทางวันอาทิตย์ไปยังเมือง ทีเ่ ราหาในดิกชันนารีหรือแผนทีไ่ ม่พบ เทีย่ วบินจะแวะทีอ่ อตตาวาก่อน ตามด้วยอิกาลูอติ บนเกาะแบฟฟิ น ก่อนจะลงจอดทีแ่ คงเกอร์ลุสซวกช่วง เทีย่ งคืน เราตกลงกันว่าจะจ�ำกัดกระเป๋าเอาไปแค่คนละใบ ไม่มอี ะไร ต้องเช็ค ไม่มอี ะไรต้องรอหรือเสีย่ งสูญหาย เราต่างเอากระเป๋าเป้ใบเล็ก ไปด้วย ไม่ใช่เป้ใบใหญ่แบบพวกแบ็คแพ็คเกอร์ แต่เป็ นแค่เป้ขนาด มาตรฐานธรรมดา ตัง้ ใจจะเอาไว้ใส่หนังสือหรือผ้าขนหนูชายหาด “เสือ้ โค้ทล่ะ” แฮนด์ถาม “ไม่ตอ้ ง” ผมบอก “ใส่ทบั หลายชัน้ เอา” อากาศหนาวทีช่ คิ าโกในเดือนมกราคมนัน้ เป็ นแบบสามมิต ิ ทัง้ มีชวี ติ ชีวาและหนาวแบบเอาเป็ นเอาตาย เราจึงจะไปสนามบินโดยการ เดฟ เอกเกอร์ส 25
สวมทุกอย่างทีค่ ดิ จะเอาไป เราจะขนเสือ้ ผ้าราคาถูกทีใ่ ช้แล้วทิง้ ได้ เผือ่ ว่าเราไปมาดากัสการ์ได้กจ็ ะได้ทง้ิ ของหนักไว้ทน่ี นเลย ั่ จากนัน้ ก็สวมแค่ เสือ้ ยืดไปไคโรพร้อมกระเป๋าทีว่ า่ งเปล่า “โอเค” แฮนด์พดู “แน่ ใจนะว่านายอยากจะจ่ายทุกอย่าง” “ใช่ ฉันไม่อยากเก็บมันไว้” “แน่ ใจนะ” “แน่ ใจ” “เพราะฉันไม่อยากให้นายท�ำเรือ่ งนี้ แบบอยากจะก�ำจัดอะไรนัน่ เพราะเรือ่ งนี้มนั ไม่ได้มอี ะไรเกีย่ วกับ--” “ไม่หรอก” “ดี” “เจอกันพรุง่ นี้” ผมวางโทรศัพท์ดว้ ยความลิงโลด ก่อนจะกระโดดเข้าใส่ผนังแล้ว แกล้งท�ำเหมือนตัวเองโดนไฟช็อต ผมชอบท�ำแบบนี้เวลาทีร่ สู้ กึ ว่ามีความ สุขมากๆ วันเสาร์ผมต้ องเป็ นพี่เลี้ยงลูกแฝดของเจอร์รี ซึ่ งเป็ นลูกพี่ลูกน้ อง ผม พวกแกชื่อโมกับธอร์ เป็ นเด็กผูห้ ญิงอายุแปดขวบ เจอร์รเี ป็ นญาติ เพียงคนเดียวทีผ่ มมีในชิคาโก แม่ผมย้ายไปจากโคโรลาโดเพือ่ แต่งงาน กับพ่อผม ทิง้ ตายายทีต่ อนนี้เสียไปแล้วกับพีน่ ้องผูห้ ญิงสามคนและพี่ น้องผูช้ ายอีกสีค่ นไป ตอนนี้พน่ี ้องแม่พกั อยู่ในฟอร์ตคอลลินส์หรือไม่ ใกล้ไม่ไกลจากนัน้ และตอนนี้พอทอมมีซ่งึ เป็ นพีช่ ายทีแ่ ก่กว่าผมหกปี และมีโรงรถกับหนวดเป็ นของตัวเองโตเป็ นผูใ้ หญ่แล้ว แม่ผมก็ยา้ ยไป อยู่เ มมฟิ ส เพื่อ ไปอยู่ใ กล้เ พื่อ นเก่ า และลงเรีย นวิช ามานุ ษ ยวิท ยา เจอร์รเี ป็ นลูกชายของป้าทีช่ ่อื เทอร์ร ี เป็ นลูกคนทีส่ ามจากทัง้ หมดห้าคน เป็ นทนายคนแรกของตระกูลเรา และมีรูปภาพปรากฏอยู่ในสมุดหน้า 26 Y.S.K.O.V.
เหลือง เขาแต่งงานกับเมโลรา เจ้าของความอ�ำมหิตทีถ่ ูกอ�ำพรางไว้ใต้ รูป ร่า งเล็ก กระทัด รัด ราวเด็ก ผู้ช ายอายุ ส ิบ สี่ เธอเป็ น คนที่เ สีย งพูด เหมือนขูฟ่ ่อตลอดเวลา เจอร์รกี บั เมโลรารูว้ ่าผมอยู่แถวนี้ตลอดและก็ว่าง ดังนัน้ ผมจึง ได้รบั อนุ ญาตทีท่ ำ� ให้ผมกับแฮนด์สามารถพาโมกับธอร์ไปซือ้ เสือ้ ผ้าและ ของจิปาถะกับเราได้ ภรรยาผูบ้ อบบางของเจอร์รเี กลียดชื่อทีผ่ มเรียก ลูกสาวเธอมาก แต่ผมไม่มวี นั ยอมเรียกเด็กแปดขวบทีท่ งั ้ ซนจัดทัง้ พูด มากและชอบวิง่ แซงหน้าไปก่อนเวลาเดินอยู่รมิ ถนน แถมยังไม่ว่าอะไร เวลาโดนจับโยน ว่าเพอร์เซโฟนีกบั เพเนโลพีเด็ดขาด ทัง้ คูม่ รี ถมาส่งพร้อมเสียงแตรหนึ่งครัง้ จากเมโลรา เราไปรับทัง้ สองคนทีห่ น้าประตูตกึ ผม พวกแกเคยเจอแฮนด์มาแล้วสามครัง้ แต่ยงั จ�ำ เขาไม่ได้ “อาก็ไม่ได้ดูแย่มากนะ” โมพูดกับผม เสือ้ โค้ทสีชมพูหนาหนุ่ ม ของแกใหญ่จนแทบจะหุม้ แกมิด พอผมรูดซิปลงไปสองสามนิ้วแกก็หายใจ ออกมา “ก็ดขี น้ึ แล้วละ” ผมบอก “ตอนนี้ตาอาเป็ นสีฟ้าแล้ว” ธอร์พดู ต่อ แต่ตาผมเป็ นสีน้� ำตาล นานแล้วและก็ยงั เป็ นสีน้�ำตาลอยู ่ พอแกเดินมาหาผมก็คกุ เข่าลงตรงหน้า แก “ตรงนี้กเ็ พิง่ เป็ น” แกพูดพร้อมกับแตะจมูกผม เส้นคดสีแดงไล่ยาว ไปตามดัง้ “มันเป็ นอย่างนัน้ อยูแ่ ล้ว ยายโง่!” โมพูด “ไม่จริง” ธอร์เถียง “มันเป็ นอยูแ่ ล้ว” ผมพูดแบบพยายามไกล่เกลีย่ “แต่ตอนนี้สมี นั เข้มขึน้ เธอพูดถูกทัง้ คูน่ นแหละ” ั่ เราเดิน ไปยัง ร้า นขายอุ ป กรณ์ ก ลางแจ้ง ร้า นใหม่ ท่ีข ายพวก เชือกไนลอนแถบตีนตุ๊กแก เอเนอร์จบี าร์ ห่วงเกีย่ วนิรภัย และมีหน้า ผาจ� ำ ลองที่ไ ม่ ม ีใ ครใช้ ผมกับ แฮนด์ ต้ อ งซื้อ กางเกง แบบที่ใ ช้ ทุ ก เดฟ เอกเกอร์ส 27
สถานการณ์ได้ ไม่วา่ จะร้อนจะหนาว จะปลอดโปร่งหรืออึดอัด แล้วก็ ต้อ งมีก ระเป๋าเยอะๆ ผมมีกางเกงสีกากีรุ่นมาตรฐานตัวหนึ่ ง แต่ก็ม ี กระเป๋าหลายช่อง ประเภทที่พวกช่างภาพซาฟารีสวมกัน คือมีช่องสี ่ เหลีย่ มใหญ่ๆ แบบติดซิป หรือตีนตุ๊กแกทีข่ ากางเกงข้างละสองอัน แฮนด์ พรวดพราดออกมาจากห้องลองพร้อมเสียงพึบ่ พับ่ กางเกงเขาขากว้าง มาก เนื้อผ้าเงาวับและมีลกั ษณะใยสังเคราะห์ สีเทาของกางเกงก็ดเู ป็ น สีเงิน “นายดูอย่างกับนักวิง่ แน่ ะ” ผมพูด “มันสบายนะ” เขาบอก “เหมือนนักวิง่ ทีม่ อี ตึ ุงในกางเกง” “เออ” แฮนด์พดู พลางเอานิ้วโป้งจุ่มน�้ ำลายแล้วแหย่เข้าไปในหู โม “แต่ฉนั รูส้ กึ คล่องตัวนะ” คูแ่ ฝดวิง่ พล่านไปทัว ในร้ ่ านนี้ไม่วา่ อะไรก็ดสู ำ� คัญไปหมด ไม่ ว่าจะเป็ นไฟฉายน�้ ำหนักเบาอันจิว๋ ทีห่ อ้ ยกับพวงกุญแจได้ หรือเนื้อเส้น หรือชุดปฐมพยาบาล หรือกระเป๋าเงินลับส�ำหรับใส่เงินกับหนังสือเดินทาง ผ้าโพกผม พัดลมขนาดเล็ก ยากันแมลง ผมคอยหลบตาคน แบบ พยายามช่วยทุกคนไม่ให้ตอ้ งเดือดร้อนทีไ่ ด้เห็นผม หน้าผมไม่ได้แย่เท่า ทีเ่ ป็ นเมือ่ สองสามสัปดาห์ก่อนก็จริง แต่หลายจุดก็ยงั เละอยู ่ ดัง้ จมูกของ ผมยุบเป็ นแอ่งสีเขียวไปถึงเบ้าตา ท�ำให้ผมเหมือนมีอะไรคาดตาหรือมี ตาทีส่ าม สภาพผมก็เป็ นอย่างทีเ่ ป็ น คือเป็ นคนทีโ่ ดนคนสามคนซ้อม อ่วมอยูใ่ นกล่องเหล็ก “นายยังกะเผลกอยูน่ ะ” แฮนด์พดู “ใช่” ผมตอบ “มันไม่ได้แย่ขนาดนัน้ หรอก”เขาพูด “แค่ดนู ่ าขนลุกเท่านัน้ เอง” แฮนด์มผี า้ โพกผมสิบผืน ส�ำหรับเราคนละห้าผืน เขาบอกว่าผ้า โพกผมเป็ น สิ่ง ที่นัก เดิน ทางทุ ก คนล้ว นกลับ มาคิด ว่า น่ า จะเตรีย มไป มากกว่านี้ “แล้วนายจะขอบใจฉัน” เขาพูด แฮนด์พดู แบบนี้บอ่ ยมาก แล้ว 28 Y.S.K.O.V.
นายจะขอบใจฉัน ทีจ่ ริงผมจ�ำไม่ได้ดว้ ยซ�้ำว่ามีอะไรต้องขอบคุณเขาด้วย ไม่มเี ลยซักครัง้ โมกับธอร์กลับมาจากการส�ำรวจแล้ว ผมงีล้ บี เชียว พวกแกเอา เสือ้ ไหมพรมผูกไว้รอบเอว คูแ่ ฝดอยากกลับแล้ว “ใครเป็ นคนอยากกลับ” ผมถามธอร์ “เราหรือโม” “หนูธอร์ต่างหาก” ธอร์บอก “คนไหนธอร์” ผมถาม “ก็หนูไง!” แกตอบ “โทษที” ผมพูด “อาแยกพวกเธอสองคนไม่ออกน่ ะ” “แต่เราเป็ นแฝดทีเ่ กิดจากไข่คนละใบนะ!” แกพูด “แฝดอะไรนะ” โมกลอกตา “แฝดจากไข่คนละใบไง! เรือ่ งนัน้ อาก็รนู้ ่ ี งีเ่ ง่าชะมัด” ผมลูบคางพลางคิด “อืม อาว่าอาก็เคยได้ยนิ อะไรท�ำนองนี้มา ก่อนนะ แต่ไม่คดิ ว่ามันเป็ นเรือ่ งจริง อาคงไม่อยากเชื่อมัง้ ” “อาพูดอะไรของอา” โมถาม แกเป็ นเด็กหงุดหงิดง่าย หน้างีย้ ู่ อย่างกับผิวตรงขัว้ มะเขือเทศ “ฟงั นะ” ผมพูดพร้อมกับนังยองๆ ่ ลงตรงหน้าทัง้ คู่ “ช่วยอะไรอา หน่ อย อย่าให้ใครมาบอกพวกเธอว่าพวกเธอมีอะไรผิดปกติ อย่าให้นัก วิทยาศาสตร์หรือนักวิจยั ของรัฐบาลคนไหนมาจับเธอแยกไป และท�ำให้ เธอรูส้ กึ เหมือนเป็ นตัวประหลาดเพียงเพราะเธอเป็ นคู่แฝดแต่ดนั มีหน้า ตาไม่เหมือนกัน พระเจ้าท�ำผิดพลาดได้ ซึง่ ใช่ มันเป็ นความผิดทีใ่ หญ่ หลวง เพราะมีแฝดแบบไหนบ้างทีห่ น้าตาไม่เหมือนกัน ทีแ่ ย่กว่านัน้ คือ มีแฝดคู่ไหนบ้างทีม่ หี น้าตาเหมือนพวกเธอ เหมือนลิงถูกดองอยู่ในกรด —” ธอร์ตบฉาดเข้าทีห่ น้าผากผม “อาพูดเร็วเกินไปแล้ว” แกบอก เราพาพวกแกไปวอลกรีน เราจ�ำเป็ นต้องซือ้ ของใช้สำ� หรับทริป เดฟ เอกเกอร์ส 29
นี้ ความจริงคือพวกแกเป็ นแฝดทีห่ น้าเหมือนกันน้อยทีส่ ดุ แล้วทีผ่ มเคย เห็น และมีแค่ธอร์เท่านัน้ ทีห่ น้าตาเหมือนพ่อแม่ซง่ึ ต่างก็มผี มสีบลอนด์ และผิว สีอ่ อ น ธอร์ม ีล ัก ษณะของเชื้อ ชาติอ ารยัน และเป็ น คนรู ป ร่ า ง บอบบาง ขณะทีโ่ มจะคล้ายผมมากกว่า คือมีผมด�ำเหยียดตรง ตาสีเข้ม ขนตาด�ำยาว ผมมีขนตาแบบนัน้ แหละ ทัง้ ด�ำและมีรูปร่างเหมือนปี ก ค้างคาวเหมือนผมกรีดอายไลเนอร์ไว้ ซึง่ เรื่องดีทน่ี านๆ จะเกิดขึน้ จาก ความด�ำของขนตาคูน่ ้ีเทียบไม่ได้เลยกับความเศร้าทีไ่ ด้ หรือสายตาทีค่ น อื่นจ้องมอง หรือทีผ่ มเคยโดนน�ำไปเปรียบเทียบกับนักร้องอย่างโรเบิรต์ สมิธ *เป็ น ประจ� ำ แถมคนยัง ชอบเข้า ใจผิด ว่ า โมเป็ น ลู ก ผม ซึ่ง แก เกลียดมาก ผมซื้อยาสีฟนั ขนาดพกพากับถ้วยทีย่ ุบได้ ซื้อแว่นกันแดดกับ เสือ้ ยืดแขนยาวราคาเจ็ดเหรียญสองตัว สีเลือดหมูกบั สีดำ � แฮนด์ซ้อื น�้ำยาระงับกลิน่ กายขวดใหญ่ ตอนนี้เราอยูท่ แ่ี คชเชียร์แล้ว ก�ำลังรอเด็ก แฝดและก�ำลังดูผูห้ ญิงข้างหน้าเรารวบรวมคูปองกองเล็กบนเคาน์เตอร์ คูปองแต่ละใบตัดมาอย่างปราณีต และผูห้ ญิงทีต่ วั เล็กนิดเดียวแต่มรี อย ไหม้สมี ว่ งรอยใหญ่บนคอเรียวระหงของเธอ เอาคูปองทัง้ หมดห่ออยูใ่ น คลิปพลาสติกอันใหญ่ทใ่ี ช้สำ� หรับหนีบปากถุงมันฝรังทอดเพื ่ อ่ ให้มนั กรอบ อยูเ่ สมอ ผมเกลียดคูปอง เกลียดการทีต่ อ้ งใช้คปู อง ผมอยากจ่ายส่วน ต่างให้ผหู้ ญิงคนนี้ชะมัด เธอจะประหยัดไปสองดอลลาร์แต่ผมอยากจ่าย ให้เธอเพือ่ ทีเ่ ธอจะได้เอาเวลาของเธอไปท�ำอย่างอื่นทีด่ กี ว่านี้ ดีกว่ายัง ไงหรือ ผมก็ไม่รูห้ รอก หรือบางทีเธออาจจะชอบตัดคูปอง เธอไม่ชอบ หรอก ตัง้ แต่ผมได้เงินมา เรือ่ งนี้จงึ สร้างความล�ำบากให้ผมเป็ นประจ�ำ ผมรู้ส กึ คับ ข้อ งใจกับ คนพวกนี้ แ ละคูป องเหล่า นี้ กับ คนที่ส วมเสื้อ ผ้า มอมแมมสกปรก กับบรรดาครอบครัวชาวเอลซัลวาดอร์ทอ่ี าศัยอยูใ่ นชัน้ ใต้ดนิ ของโบสถ์แถวบ้าน ผมเดินผ่านพวกเขาทุกเช้า ไปยืนรอรถทีป่ ้ าย * นกั ร้ องน�ำวง The Cure มีเอกลักษณ์ที่ชอบเขียนขอบตาสีด�ำ 30 Y.S.K.O.V.
รถเมล์พร้อมกับลูกสาวของเขาซึง่ ก�ำลังไปโรงเรียน แกสวมเสือ้ สีขาวกับ กระโปรงลายตาราง และความอยากจะซือ้ ของให้เขาแม้จะเป็ นแค่อาหาร ก็ต ามแต่ และหงุด หงิด ที่ต ัว เองไม่ส ามารถเข้า ไปช่ว ยแก้ไ ขอะไรได้ เนื่องจากอุปสรรคทางความคิดทีผ่ มจินตนาการขึน้ มาเองระหว่างตัวผม กับคนแปลกหน้าทีส่ องมือต้องดิน้ รนไขว่คว้า ทีจ่ ะเข้าไปมีส่วนร่วมและ จัดการอะไรๆ ให้พวกเขา ผมไม่เคยอยากมีเงินในบัญชี ผมรูส้ กึ สบายใจ กว่ามากทีไ่ ด้อยูต่ รงเส้นศูนย์สตู รแบบมีเงินหรือติดลบนิดหน่ อย ซึง่ ผม คิดว่าผมหาทางก�ำจัดได้ ทางทีว่ ่าก็เกีย่ วกับผูห้ ญิงใช้คปู องทีว่ อลกรีนนี่ แหละ รวมถึงเกีย่ วกับคูปองเอง ทว่าระยะห่างนัน้ ดูจะไม่มที ส่ี น้ิ สุดและ น่ ากลัวเหลือเกิน ผมไม่ได้ชอบคุยกับคนอื่นในลักษณะนี้ คงเชื่อมโยง อะไรแบบนี้ไม่ได้ คงสร้างอะไรไม่ได้ สถานการณ์น้ีทำ� ให้ผมทรมานมาก “ซือ้ แค่นนั ้ หรือ” แฮนด์ถาม ตอนนี้โมกับธอร์อยู่ท่เี คาน์ เตอร์ของวอลกรีนแล้ว พวกแกซื้อ การ์ดวันวาเลนไทน์แบบเป็ นแพ็คหนึ่งโหล “ใช่” โมตอบ “คุณมีสแตมป์ขายไหมคะ” ธอร์ถามพนักงาน “ไม่มจี ะ้ ” พนักงานตอบ “น่ าจะมีนะคะ” แกพูด “ยีส่ บิ สามเหรียญแปดสิบเซนต์คะ่ คุณ” พนักงานตอบ “มีครีมกันแดดไหม” แฮนด์ถาม ผมใจลอยไม่ได้ฟงั “วิล” ผมได้ยนิ ชือ่ ตัวผมแต่หาทางไปยังปากตัวเองไม่ได้ ผมได้ยนิ ทุก คนคุยกันแต่ใจผมไม่ได้อยูต่ รงนัน้ เลย “วิล” ผมคลานกลับเข้าไปในหัวตัวเอง “อะไร” ผมถาม เดฟ เอกเกอร์ส 31
หลายคนบอกว่าผมพูดช้า ผมพูดในแบบทีบ่ างครัง้ คนก็บอกว่า ถนอมถ้อยค�ำ เวลาโทรศัพท์ดงั แล้วผมรับสาย คนมักถามว่าเขาโทร.มา ปลุกผมหรือเปล่า ผมชอบจนค�ำพูดกลางคัน ทิง้ ให้คนฟงั ค้างเติง่ พัก ใหญ่ ผมไม่สามารถควบคุมอาการได้ ผมพูดได้และจะสนใจสิง่ ทีต่ วั เอง พูดด้วย แต่แล้วก็กลับมีใครบางคน ผมมันใจว่ ่ านี่คอื สิง่ ทีเ่ กิดขึน้ คือมีบาง คนทีผ่ มเองก็อยากรูว้ ่าเป็ นใคร เพราะผมมีอะไรต้องจัดการกับหมอนี่ เขามายืมหัวสมองผมไป ยืมไปชัวระยะเวลาสั ่ น้ ๆ เหมือนเวลาเครือ่ งคิด เลขโดนถอดถ่านไปใส่รโี มทคอนโทรลน่ะ ผมมักถูกคนอื่นยืมพืน้ ทีส่ มอง ไปเสมอ “ครีมกันแดดน่ ะ” แฮนด์พดู “ไม่ม”ี ผมตอบ เขาเลยหยิบใส่กองข้าวของของผมหลอดหนึ่ง ตอนเดินตรงทีจ่ อดรถเราได้เห็นรถฟอร์ดบรอนโกสีขาวนวลสาม คันขับผ่านไป เราทัง้ หมดหยุดยืนครู่หนึ่ง ล�ำพังทีย่ งั มีการผลิตรถรุน่ นี้เป็ นสีน้ีกแ็ ย่พออยูแ่ ล้ว แต่การได้เห็นสามคัน พร้อมกันถึงขัน้ ดูเป็ นลางร้ายไปเลย สาวๆ ไม่มใี ครปลืม้ สักคน แต่ผมไม่ แปลกใจหรอก ผมเลิกหาทางเดาแล้วว่าจะท�ำอะไรให้พวกเธอปลืม้ ได้ บ้าง เมื่อไม่ก่เี ดือนก่อนนี้เอง เราเจอชายทีเ่ ป็ นผูใ้ หญ่และแก่กว่า เขา พล่ามเป็ นภาษาทีฟ่ งั ดูคล้ายรัสเซีย และก�ำลังวิง่ เหยาะๆ ไปตามถนน ด้วยชุดผีเสือ้ สีฟ้า ซึง่ พวกสาวๆคิดว่ามันเจ๋งมาก แต่รถฟอร์ดบรอนโก กลับไม่มคี วามหมายอะไรส�ำหรับพวกเธอเลย เราเดินผ่านวัยรุน่ สองคนทีส่ วมชุดหนังติดหมุด ผูห้ ญิงไว้ผมทรง โมฮ็อคส่วนผูช้ ายโกนผม ศีรษะเขียวช�้ำทีม่ รี อยบุบของเขาเต็มไปด้วย ข้อความทีเ่ ขียนด้วยหมึกสีเดียวกับเนื้อดิบ โมออกวิง่ พร้อมกับตะโกนว่า “ไงพวก!” ก่อนจะเตะเข้าทีต่ น้ ขา ของชายคนนัน้ ฝา่ ยนัน้ ตกใจมาก ผมกับแฮนด์ตกใจน้อยกว่า เด็กสอง คนเรียนคาราเต้ทโ่ี รงเรียนอยูแ่ ละชอบลองเล่นกับคนทีม่ ที า่ ทางชอบต่อสู้ “แม่งงงงงง...เด็กบ้า” ชายกะโหลกช�้ำพูดพลางปดั รอยเท้าออก 32 Y.S.K.O.V.
จากกางเกงยีน ผมขอโทษเขาไป จากนัน้ ก็มองแฮนด์ให้แน่ ใจว่าเขาจะ ไม่พดู อะไร “พวกแกสติไม่ดนี ่ ะ” แฮนด์อธิบาย ชายกะโหลกช�้ำมองผมพลางกะพริบตาเป็ นนัยให้รูว้ ่าพร้อมมี เรือ่ ง ผมเองหนักกว่าเขาสิบปอนด์ แต่เห็นชัดว่าเสือ้ ผ้าของหมอนี่ทำ� ให้ เจ้าตัวดูแข็งแกร่ง ผมไม่รวู้ า่ ผมอยากมีเรือ่ งกับเขาไหม หรือว่าอยากจะ ท�ำให้เรือ่ งใหญ่ ท�ำให้เรือ่ งลุกลามไปเรือ่ ยแบบไม่สนจุดสิน้ สุด ซึง่ ไม่รู้ มันจะไปสิน้ สุดตรงไหน ผมสามารถท�ำให้เรื่องนี้กลายเป็ นความขัดแย้ง ขึน้ มาจริงๆได้ ท�ำให้มนั กลายเป็ นหนทางระบายอารมณ์ ใจผมครึง่ หนึ่ง ก็ก�ำลังเดือด มันเดือดมาหลายสัปดาห์หรือหลายเดือนหรือนานกว่า นัน้ อีก— หนุ่มกะโหลกช�้ำกับเพือ่ นแกล้งท�ำเหมือนคิดว่าเรือ่ งทีโ่ ดนโมเตะ เป็ นเรือ่ งตลกทัง้ ทีไ่ ม่ได้คดิ แบบนัน้ แล้วก็เดินต่อไป ผมหายใจออกมาจาก นัน้ เราก็ท�ำท่ากึง่ วิง่ กึง่ เลือ้ ยแบบมังกรจีนไปตามถนน รวมทัง้ พร้อมใจ กันประสานเสียงตะเบ็งเป็ นเพลง “ฟรอกกี เวนท์ อะ คอร์ตงิ *” เราพาคู่แฝดกลับไปส่งที่บา้ นเจอร์รี โดยจ�ำกัดการพูดคุยกับเมโลรา เหลือแค่เสียงงึมง�ำในล�ำคอจากฝา่ ยเรา กับอาการหรีต่ าพร้อมเสียงลม ทีเ่ ค้นออกมาจากฝ่ายเธอ จากนัน้ เราก็บง่ึ ไปทีโ่ รงพยาบาลยูไอซีเพื่อ ฉี ด ยา พยาบาลอายุ ร าวเจ็ด สิบ ผู้ม ีผ ิว เหมือ นไม้เ นื้ อ แดงชื่อ เกลนดา แกล้งท�ำเป็ นโมโหเรา “นี่จะไปกันเมือ่ ไหร่” เสียงเธอแหบแต่รน่ื หู ส�ำเนียงกึง่ ชิคาโกกึง่ ลูกทุ่ง “พรุง่ นี้ครับ” เราตอบ “จะไปไหนกันนะ” * ความหมายคือ กบจีบสาว เดฟ เอกเกอร์ส 33
“กรีนแลนด์” “กรีนแลนด์เรอะ แต่ทก่ี รีนแลนด์ไม่มมี าลาเรียนะ จะฉีดวัคซีน ป้องกันมาลาเรียไปท�ำไม แล้วนันหน้ ่ าไปโดนอะไรมาน่ ะทีร่ กั ” “อุบตั เิ หตุรถชนครับ” ผมตอบ “เราอาจจะต้องไปรวันดาด้วย” แฮนด์พดู “อะไรนะ ตกลงไปไหนแน่ ” “หมายความว่าไงครับ” “ก็เมือ่ กีเ้ ธอเพิง่ บอกว่าจะไปกรีนแลนด์” “คือเราอาจจะไปทัง้ สองทีน่ ่ ะ” “ไปสองทีไ่ ด้ยงั ไง พวกเธอเป็ นเจ้าหน้าทีบ่ รรเทาทุกข์อะไรพวก นัน้ หรือ” แฮนด์พยักหน้า “เปล่าครับ” ผมตอบ “เธอสองคนสับสน แล้วพวกเธออายุเท่าไหร่กนั ” “ยีส่ บิ เจ็ดครับ” ผมตอบ “แล้วไม่มปี ระกันสุขภาพกันบ้างหรือ” “เขามี” ผมพูด “ผมไม่ม”ี แฮนด์บอก ผมนึกว่าเขามีเสียอีก “แต่วนั นี้เธอฉีดมาลาเรียไม่ได้หรอก เพราะเธอยังไม่ได้ปรึกษา ใคร จะรีบร้อนอะไรขนาดนัน้ ” “พอดีเรามีเวลาแค่สปั ดาห์เดียวครับ” แฮนด์พดู “คุณให้คำ� ปรึกษา เราเลยได้ไหมล่ะ ไหนๆ เราก็อยูท่ น่ี ่ีกนั ครบแล้วมาปรึกษากันเลยเถอะ” “ไม่ได้ตอ้ งปรึกษากับหมอสิทร่ี กั แล้วก็คงใช้เวลาเป็ นชัวโมงนั ่ น่ แหละ ถ้าพวกเธอจะมาใหม่พรุง่ นี้ฉนั นัดให้ได้นะ” “มีอะไรทีค่ ุณฉีดให้เราโดยไม่ตอ้ งปรึกษาหมอได้บา้ งครับ” ผม ถาม “ก็มไี ทฟอยด์ ไวรัสตับอักเสบเอบีซ”ี 34 Y.S.K.O.V.
“แต่ไม่มมี าลาเรีย” “ไม่ม ี เธอต้องหาหมอก่อน ถ้าติดมาลาเลีย เธอจะต้องเสียใจ ทีผ่ ลีผลามเดินทาง “มันถึงตายหรือเปล่า โรคมาลาเรียเนี่ย” ผมถาม “ตายเรียบแหละ” แฮนด์พดู เหมือนเป็ นนักวิทยาศาสตร์รุน่ เยาว์ “มันร้ายกาจมาก” “แค่บางครัง้ น่ ะ” เกลนด้าแย้ง “แล้วกรณีไหนทีไ่ ม่ถงึ ตาย” ผมถาม “เธอจะรอดถ้าได้ไปโรงพยาบาล” “ดี” ผมพูด “เราได้ไปแน่ ” “เราขับรถได้ ขับเร็วด้วย” แฮนด์พดู “กลางคืนก็อยู่ในอาคารไว้ล่ะ” เธอพูดขณะทีเ่ ราถูแขน “ถ้าไป รวันดา ยุงตัวไหนก็มเี ชือ้ ได้ทงั ้ นัน้ ” เราขอบคุณเกลนด้า เธอนัง่ อยู่บนเก้าอี้เหล็กพลางโบกมือลา ด้วยสองมือ ด้วยท่าแบบเด็กทีก่ �ำลังคว้าฟองสบู่ในอากาศ ผมเดิ นตามแฮนด์ไปตามล็อบบีโรงพยาบาลก่ ้้ อนจะเลี้ยวไปเจอเขา ก�ำลังคุยอยูก่ บั ผูห้ ญิงทีส่ วมเสือ้ โค้ทส�ำหรับท�ำงานห้องแล็บ พิลาร์น่ะเอง “เฮ้” ผมทัก เธอดูผอมบางเหลือเกิน “ไฮ” เธอพูด เรากอดกัน กลิน่ ตัวเธอยังคงเป็ นกลิน่ ทีผ่ สมกัน ระหว่างกลิน่ สุนัขกับกลิน่ มินต์เหมือนเดิม เธอผอมเหมือนไม่มนี ้� ำหนัก สมัยอยูไ่ ฮสกูลเธอเป็ นคนร่าเริงกระฉับกระเฉง เป็ นนักกีฬาทีม่ ไี หล่กว้าง แบบนักเทนนิส แต่ตอนนี้เธอกลับผอมเก้งก้าง ตาโตขึน้ โหนกแก้มก็ แหลมชีไ้ ปทางหู แลดูโกรธเกรีย้ วเหมือนเดือยไม้ทถ่ี ูกจับงอ เธอเคยคบ กับแจ็คเมือ่ หลายปี ก่อนแต่ผมไม่อยากยอมรับสิง่ ทีส่ นั นิษฐานไว้ มันต้อง เดฟ เอกเกอร์ส 35
ใช่แน่ นอน เรื่องมันไม่ง่ายขนาดนัน้ ทีว่ ่าการตายของเขาเป็ นสาเหตุท่ี ท�ำให้เธอเปลีย่ นไป “มาท�ำอะไรกันทีน่ ่ีน่ะ” เธอถาม “นันหน้ ่ าเธอไปโดนอะไรมา” เราเล่าเรือ่ งการฉีดวัคซีนกับเรือ่ งทริปเดินทางให้เธอฟงั “เธอไม่ตอ้ งฉีดอะไรแบบนัน้ เพือ่ ไปกรีนแลนด์หรอก” เธอพูด เราพยายามอธิบาย ถึงจุดหมายอื่นๆ อะไรแบบนัน้ “หน้าเธอไปโดนอะไรมา” เธอถามอีกครัง้ “หกล้มมา” ผมบอก “โกหก” “แล้วเธอมาท�ำอะไรทีน่ ่ีล่ะ” แฮนด์ถาม “ฉันท�ำงานทีน่ ่ี ในห้องแล็บน่ะ” เธอบอกพร้อมกับผายมือให้ดเู สือ้ โค้ทให้แฮนด์ได้เห็นสิง่ ทีเ่ ห็นได้ชดั เจนอยูแ่ ล้ว “อ้อ” เขาพูด “แล้วท�ำไมต้องไปภายในสัปดาห์เดียว” เธอถาม “ท�ำไมไม่ท�ำ ทริปให้มนั ดีๆ อย่างไปช่วงหน้าร้อนอะไรท�ำนองนัน้ น่ ะ เพราะถ้าไปแบบ นี้เธอจะไม่ได้เห็นอะไรเลยนะ” ผมอ้าปากจะพูดแต่กค็ ดิ ไม่ออกว่าจะตอบค�ำถามนี้อย่างไร ใคร สักคนใช้สมองผมเพือ่ เติมพลังให้กบั เครือ่ งท�ำกาแฟอยู่ แฮนด์กำ� ลังเงยหน้ามองเพดานแบบใช้ความคิดพร้อมกับผิวปาก แบบไม่มเี สียงไปด้วย พิลาร์มผี วิ สีมะกอก เป็ นคนน่ าทึง่ และเป็ นทีห่ มาย ปองของใครหลายคนตอนอยูไ่ ฮสกูล เธอกับผมเคยลึกซึง้ กันคืนหนึ่ง หลัง เธอกับแจ็คเลิกรากันไปแล้ว แต่เห็นได้ชดั ว่าแจ็คต่างหากคือคนทีเ่ ธอ แคร์จริงๆ ผมเป็ นเพียงเครือ่ งปลอบใจ เป็ นเพียงตัวแทนเท่านัน้ ผมน่ ะ เป็ นรองทัง้ แจ็คและแฮนด์ ทีต่ ่างก็ยม้ิ ง่ายกว่าและมีรปู หน้าทีด่ กี ว่าไม่ว่า จะโดนอัดมาหรือเปล่า มันคือความรูส้ กึ ทีผ่ มคุน้ เคยดี “เรามีเวลาแค่สปั ดาห์เดียวน่ ะ” ผมบอก พิลาร์เอามือจับขมับด้วยท่าทีค่ นชอบท�ำกันเวลาอยากจะห้าม 36 Y.S.K.O.V.
เลือด “ไมเกรนหรือ” แฮนด์ถาม “เปล่า” เธอตอบ “คือก็ใช่แหละ” “ดีใจนะที่ได้เจอเธอ” เขาพูดแล้วยกแขนกอดเธอหลังจากนัน้ อึดใจเดียวก็ถอยออกมา ผมก้าวเข้าไปกอดเธอบ้าง เราทัง้ หมดยืนกัน อยูต่ รงนัน้ ครูห่ นึ่ง ยืนรอให้ใครสักคนมาบอกว่าเราต้องท�ำอย่างไร แล้ว ก็มเี สียงประกาศตามหาคนดังผ่านอินเตอร์คอม ฟงั ดูเหมือนจะชื่อ คุณ หมอกัญชา แฮนด์หวั เราะออกมา เราสามคนหัวเราะหมด “เขาชื่อนัน้ จริงๆ แหละ” พิลาร์พดู ก่อนจะหยุดหัวเราะ “อือ” แฮนด์พดู พิลาร์เอามือสองข้างท�ำเป็ นรูปตัววีแล้วเอาคางตัวเองไปวางไว้ กลางฝา่ มือ ตาของเธอมองสลับไปมาระหว่างเราสองคนก่อนจะมีน้� ำตา คลออย่างรวดเร็ว “แย่ชะมัดเลยทีเ่ จอพวกเธอสองคน” เราอยูใ่ นห้องครัวผมถึงสี่ท่มุ พยายามวางตารางเดิ นทางใหม่พร้อม กับอ่านเว็บไซต์ของกรีนแลนด์ไปด้วย อีกแปดชัวโมงเราจะบิ ่ นแล้ว “เป็ นเกาะทีใ่ หญ่ทส่ี ดุ แล้ว” แฮนด์พดู “ภาษาทางการคือกรีนแลนดิก” ผมสังเกต “ไม่ใช่แค่กรีนแลนดิกนะ แต่เป็ นกรีนแลนดิกตะวันตกด้วย ภาษา กรีนแลนดิกตะวันตกซึง่ ใช้พูดกันแถบซิซมิ ุยต์ มานิตซอกและนุ ค คือ ภาษาทางการทีใ่ ช้ในการสือ่ สารทัวกรี ่ นแลนด์ ส่วนภาษากรีนแลนดิก ตะวันออกนัน้ มีความแตกต่างจากกรีนแลนดิกตะวันตกอย่างมากก็จริง ทว่าชาวกรีนแลนด์ตะวันออกก็สามารถเข้าใจภาษากรีนแลนดิกตะวันตก ได้เกือบทุกคน” “จ�ำนวนประชากรทัง้ หมดมีหา้ หมืน่ สามพันคน” เดฟ เอกเกอร์ส 37
“มีน้�ำแข็งปกคลุมถึงแปดสิบห้าเปอร์เซ็นต์ของพืน้ ทีท่ งั ้ หมด” “คนทีน่ นต้ ั ่ องการนักท่องเทีย่ วอย่างมาก มีนกั ท่องเทีย่ วประมาณ ปี ละแปดพันคน แต่เขาตัง้ เป้าว่าจะให้มถี งึ หกหมืน่ คน” “เขาตัง้ ชื่อลมด้วยนะ ฟงั นะ กรีนแลนด์ตะวันออกจะมีลมพิเทรัก ซึง่ เป็ นลมหนาวคาตาบาติก อันเป็ นปรากฏการณ์ลมทีค่ นรูจ้ กั กันดีและ กลัวกันมาก ความเร็วลมสูงสุดในอัมมาซาลิกนัน้ มีบนั ทึกไว้ในปี 1972 โดยมีความเร็วทีว่ ดั ได้อยูท่ เี ่ จ็ดสิบสองเมตรต่อวินาที” “คาตาบาติกอะไร” “ในฐานะผูท้ เี ่ ดินทางมาเยือนกรีนแลนด์ ทุกคนจ�ำเป็นต้องรูส้ งิ ่ ต่อ ไปนี้ นัน่ คือสภาพอากาศสามารถเปลีย่ นแปลงปุบปบั ได้ตลอด อาจมี การขัดข้องทางเทคนิคเกิดขึน้ ได้ทุกเมือ่ ดังนัน้ จึงขอแนะน� ำให้สอบถาม กับทางสายการบินกรีนแลนด์ในเย็นวันก่อนหน้าการเดินทาง หรืออย่าง น้อยก็สอบถามภายในวันเดียวกัน” “ขัดข้องทางเทคนิคหรือ นี่พดู ถึงสภาพอากาศอยูใ่ ช่ไหม” “คิดว่างัน้ นะ” เราหลับไปในห้องนัง่ เล่น แฮนด์หลับบนโซฟาส่วนผมหลับบน เก้าอีเ้ อนนอน พอแปดโมงเราก็ต่นื มาเก็บของเพือ่ ออกเดินทางในอีกสอง ชัวโมงถั ่ ดไป เราตกลงกันไว้ว่าจะยังไม่แพ็คของจนกว่าจะถึงตอนเช้า ซึง่ ปรากฏว่าเป็ นสิง่ ทีท่ ำ� ตามได้งา่ ยมาก ตอนเก็บของจริงๆ เราก็แค่เอา เสื้อสองตัวยัดใส่ไปกับกางเกงใน เครื่องอาบน�้ ำ แผนที่ฉบับกระเป๋ า ทัง้ หมดใช้เวลาเพียงสามนาทีเท่านัน้ แล้วก็เก็บหนังสือเดินทาง ตั ๋ว เช็ค เดินทางสามหมืน่ สองพันเหรียญกับผ้าโพกผม แฮนด์เอาแผ่นดิสก์ เครือ่ ง เล่นแผ่นรวมทัง้ เทปเทปอีกจ�ำนวนหนึ่งส�ำหรับฟงั ในรถเช่าไปด้วย แล้ว ก็ค�ำ เตือ นเกี่ย วกับ การเดิน ทางในต่ า งประเทศของกระทรวงการต่ า ง ประเทศ และยัง เอากระดาษที่พ ิม พ์ม าจากเว็บ ของกองควบคุ ม โรค ติดต่อไปอีกปึ ก เกือบทัง้ หมดเป็ นเรื่องโรคอีโบลา เขาสามารถคุยเรื่อง อีโบลาได้ไม่จบ ผมเองเอาชีวประวัตขิ องเชอร์ชลิ ทีก่ �ำลังอ่านอยู่โยนใส่ 38 Y.S.K.O.V.
กระเป๋าด้วย แต่หลังจากลองเหวี่ยงเป้ขน้ึ ไหล่ก็พบว่าหนังสือหนึ่งพัน สองร้อยหน้านี้หนักไม่เบา เลยเปิดกระเป๋าเอามาฉีกสองร้อยหน้าแรกกับ สามร้อยหน้าสุดท้ายออก แล้วยัดหนังสือกลับลงไปใหม่ เราผล็อยหลับไปบนโซฟา ก่อนจะสะดุง้ ตื่นอีกทีตอนสิบโมงครึง่
วันอังคาร แม่งเอ๊ย แค่น้ ี ก็สายแล้ว --แล้วก็ออกไปนอนต่อบนแท็กซี่ ต่างคนต่างเอาศีรษะพิ งหน้ าต่าง และหลับเป็ นตาย คนขับแท็กซีป่ ลุกเราตอนไปจอดตรงใต้หลังคาอาคาร ผู้โดยสารระหว่างประเทศอันโอ่อ่าของสนามบินโอแฮร์ ประตูไร้เสียง ของสนามบินเปิ ดต้อนรับเรา เราเดินไปยังเคาน์เตอร์กนั อย่างมีความสุข สนามบินเพดานสูงและปลอดโปร่ง แฮนด์ผวิ ปากเป็ นเพลงดังของจอห์น เดนเวอร์ แต่พอไปถึงเคาน์ เตอร์เรากลับได้ฟงั ว่าเทีย่ วบินของเราถูก ยกเลิก สนามบินทีแ่ คงเกอร์ลุสซวกปิ ดเนื่องจากลมแรง “ไม่จริง” ผมพูด “เพราะลมคาตาบาติก” แฮนด์พดู “พระเจ้า” “เรามีเวลาแค่อาทิตย์เดียว” เจ้าหน้าทีห่ ญิงบอกว่าเราไปครึง่ ทางก่อนก็ได้ ไปรอทีส่ นามบิน อิคคาลูอทิ ในคานาดาแล้วก็รอ รอนานแค่ไหน เราถาม “ใครจะทราบล่ะคะ” เธอพูดโดยไม่มองหน้ าผม เธอคุยแต่กบั แฮนด์ซง่ึ ผมก็รเู้ หตุผลดี เพราะหน้าผมนี่แหละ “คนกลุม่ นัน้ ก็รออยูเ่ หมือน กัน” เธอชีไ้ ปทางกลุ่มคนบนม้านังอี ่ กด้าน ทัง้ หมดดูเหมือนก�ำลังเดินทาง ไปกรีนแลนด์ เพราะมีทงั ้ เสือ้ กันลม กระเป๋าเป้ แล้วก็หนวด ขณะทีพ่ วก เราแต่งตัวอย่างกับจะไปเล่นซอฟต์บอล เดฟ เอกเกอร์ส 39
“เรารอไม่ได้” ผมพูด “เราต้องไป” แฮนด์พดู สรุปกรีนแลนด์โดนตัดทิง้ ไอ้ลมคาตาบาติกเวร กรีนแลนด์แม่ง ผมมองแฮนด์ นันเขากลุ ่ ม้ หรือช็อคน่ ะ เจ้าหน้าทีห่ ญิงของกรีนแลนด์แอร์ แนะน� ำให้เราเก็บตั ๋วไว้ก่อนแล้วใช้ใหม่วนั พรุ่งนี้ แฮนด์ท�ำท่าเหมือนจะ ทนต่อไปไม่ไหว “เราเสียเวลาไปมากแล้วนะ” เขาบอก “นี่เพิง่ เทีย่ งเองนะคะ” เจ้าหน้าทีพ่ ดู “เทีย่ งแล้ว!” เขาร้อง ผมก็ไม่รวู้ า่ ท�ำไมเขาถึงอารมณ์เสียนัก ทัง้ ทีม่ นั เป็ นความคิดบ้าๆ ของผมเองแท้ๆ เราเดินออกจากอาคารผู้โดยสารมาเดินเตร่ท่ามกลางอากาศ หนาวพลางพยายามทบทวนความเป็ นไปได้อย่างอื่น แฮนด์พดู พล่ามไม่ หยุด แฮนด์จะมีวธิ คี ุยกับคุณ ตาเขาจะจ้องมาที่ตาเราแบบไม่กะพริบ กรามจะขยับให้รถู้ งึ ความจริงจังหรือความบ้าทีไ่ ม่มอี ย่างอื่นเจือปน มีรถลินคอล์นขับมาจอดคันหนึ่งก่อนทีค่ รอบครัวชาวผิวด�ำจะลง รถมาด้วยเสื้อผ้าสไตล์ชนเผ่าสีสนั สดใส แล้วพนักงานของสนามบินก็ เข้าไปช่วยจัดการเรื่องสัมภาระ คนพ่อชาวแอฟริกาจ่ายเงินให้พนักงาน ทีว่ ่านี้เป็ นธนบัตรสองใบ เขาพยักหน้าไปด้วยตอนเอาธนบัตรแต่ละใบ ยัด ใส่ม ือ พนัก งานคนนัน้ พนัก งานพูด ว่ า “ขอบคุ ณ ครับ ท่ า น” แล้ว ครอบครัวก็เดินผ่านเข้าประตูอตั โนมัตทิ ก่ี ำ� ลังค่อยๆ ปิ ดแบบเงียบๆ จาก นัน้ ผมก็ดูครอบครัวนี้ เดินนวยนาดสะบัดผ้าสีสดไปยังเคาน์ เตอร์ของ แอร์อาฟรีคทีอ่ ยูห่ า่ งจากกรีนแลนด์แอร์ไม่กฟ่ี ุต ผมเดินตามไปด้วยโดย มีแฮนด์ตามมาอีกที บนหน้าจอขนาดเล็กรุน่ โบราณมีรายชือ่ เทีย่ วบินแสดงอยูเ่ ป็ นไฟ สีเขียวริบหรี่ แอร์อาฟรีค บ่ายโมงห้าสิบ ไปยังดาการ์ “ดาการ์อยูท่ ไ่ี หน” แฮนด์ถาม ผมล้วงเข้าไปในเป้แล้วเปิ ดแผนทีด่ ู 40 Y.S.K.O.V.
“เซเนกัล” เราต้องจ่ายค่าตั ๋วเป็ นเงินหนึ่งพันหกร้อยเหรียญต่อตั ๋วหนึ่งคู่ ส�ำหรับการเดินทางเทีย่ วเดียว นับเป็นราคาทีผ่ มหาเหตุผลมารองรับแบบ ผิดๆ ว่าเดีย๋ วเราก็คงได้รฟี นั ด์จากกรีนแลนด์ทงั ้ คู่ นี่เป็ นเงินทีเ่ ยอะทีส่ ดุ ทีผ่ มเคยใช้ซอ้ื ของ แม้แต่รถสองคันทีผ่ มเคยซือ้ ยังใช้เงินน้อยกว่า คือแค่ แปดร้อยกับหนึ่งพันสีร่ อ้ ยเหรียญ เป็ นรถโคโรลลาทัง้ คู ่ เราสองแม่งโคตร ระย�ำ เราฝ งั ความละอายไว้ลึก ข้า งใน เผามัน แล้ว ก็เ ต้น ร�ำ ไปรอบๆ กระโดดข้ามมัน เราจะไปเซเนกัลและผมก็ซอ้ื ตั ๋วทีจ่ ะพาเราบินจากกรุง ไคโรกลับมายังสนามบินโอแฮร์ไว้แล้ว ถ้าแบบนัน้ เราก็จะบินไปดาการ์ เราจะสามารถข้ามทวีปไปจบทีพ่ รี ะมิดได้ก่อนจะบินกลับมา โดยไม่ตอ้ ง ไปดาการ์สองครัง้ อัจฉริยะสุดๆ เขาบอกให้เรารอประกาศเลขเกต ตอนนี้ทงั ้ ชัน้ เต็มไปด้วยชาว เซเนกัลทีส่ วมเสือ้ พืน้ เมืองสีสด ส่วนมากเป็ นผูช้ าย ทุกคนผิวด�ำ ทุกคน สวมแว่ น เป็ น แว่ น กรอบเงิน ดู ม าดแล้ว อย่ า งกับ เจ้า หน้ า ที่ต ัว แทน สหประชาชาติหรือไม่กพ็ วก...พวกผูช้ ายทีช่ อบแต่งตัวแนวเดียวกันเนี่ย แหละ หลังผ่านไปสิบห้านาทีกม็ ปี ระกาศออกมา เทีย่ วบินซึง่ เดิมมีก�ำหนดจะบินออกตอนบ่ายโมงห้าสิบนาทีจะขึ้นบินล่าช้า เราเดินไปยัง เคาน์เตอร์ ช้าแค่ไหนหรือ เราถาม เจ้าหน้าทีห่ ญิงตอบด้วยใบหน้าเรียบ เฉยว่าเวลาใหม่ท่กี �ำหนดตอนนี้คอื สามทุ่มค่ะ แฮนด์ทรุดตัวลงคุกเข่า เล่นใหญ่เกินไปแล้วหมอนี่ ผมรอให้เขาลุกขึน้ มา ซึง่ เขาก็ลุกพร้อมกับ ปรบมือแทนการจบเรือ่ ง จากนัน้ เราก็เดินออกจากเคาน์เตอร์ “ตลกแล้วแบบนี้” เขาพูด “พวกทีใ่ ส่เสือ้ พืน้ เมืองไม่ยกั โมโหแฮะ” ผมบอกพร้อมกับชีไ้ ปทาง กลุ่มทีร่ วมตัวคุยกันอยู่ แฮนด์อยากลองอีกครัง้ เขาอยากรีฟนั ด์เงินหรือขอไปทีอ่ ่นื ก็ได้ เช่นสาธารณรัฐโตโกหรือหมูเ่ กาะฟรานซ์โจเซฟแลนด์ ผมเองตัดสินใจ ไม่ถูก เที่ยวบินที่มนั บินขึ้นจริงๆ หายไปอยู่ไหนหมด สิง่ เดียวที่เรา เดฟ เอกเกอร์ส 41
ต้องการก็แค่เดินทางไปทวีปอื่นให้เร็วทีส่ ุด เราถามเขาว่าพอจะรูอ้ ะไร เกีย่ วกับเวลาบินมากกว่านี้ไหม เช่นความเป็ นไปได้ทงั ้ หลาย แน่ ใจหรือ ว่ามันจะล่าช้าขนาดนัน้ คุณแน่ ใจขัน้ นัน้ ได้อย่างไร เจ้าหน้าทีห่ ญิงของแอร์อาฟรีคมีคำ� ตอบให้ “เพราะเครือ่ งบินยัง ไม่ออกจากดาการ์คะ่ ” เครือ่ งบินทีจ่ ะบินจากชิคาโกไปดาการ์ยงั ไม่ออกจากดาการ์เพือ่ มายังชิคาโก มีรถบัสคันหนึ่ งท�ำหน้ าที่ พาผู้โดยสารไปยังโรงแรมเบสต์เวสเทิ รน์ เราได้หอ้ งทีน่ ัน่ กันคนละห้อง มีเวลาหกชัวโมง ่ พอรถบัสเต็มและแล่น ออกไปก็มอี กี คันมาแทนที่ เรานัง่ ติดกับผูช้ ายตัวผอมคนหนึ่ง เขาก�ำลัง ก้มหน้าซบฝา่ มือ “แอร์อาฟรีคอีกแล้ว ทุกครัง้ เลย” เขาพูด ชายผูน้ ้ีสวมสูทสีเทา ลายทาง อายุราวยีส่ บิ สี ่ เขาอาจจะยังเป็ นนักศึกษาอยู่ สวมแว่นตากรอบ เงิน เราเดาจากส�ำเนียงว่าน่ าจะเป็ นชาวเซเนกัล “หรือมันเป็ นสายการบินทีแ่ ย่” แฮนด์ถาม ผมอยากถามเหมือน กันว่าท�ำไมผูช้ ายทุกคนทีไ่ ปเซเนกัลต้องสวมแว่นแบบเดียวกัน เป็ นของ ทีร่ ฐั บาลท�ำแจกประชากรชายหรือเปล่า เหมือนเรือ่ งรองเท้าหัวแหลมใน อิตาลีน่ะ “ประวัตดิ า้ นความปลอดภัยน่ ะไม่มอี ะไรหรอก” เขาบอก “แต่มนั ท�ำอะไรช้า สายตลอดเวลา แย่สดุ ๆ แล้วก็ไม่เคยแคร์อะไรด้วย” คนข้างเราเป็ นผูช้ ายผิวขาวหน้าตาเหมือนเดวิด คาราดีนทีเ่ ป็ น ดาราจากเรือ่ ง กังฟู ยุคหลังๆ อย่างมาก เขาก�ำลังคุยกับผูช้ ายอีกคนทีด่ ู แล้วน่ าจะเพิง่ รูจ้ กั กัน เรานังฟ ่ งั เราอดฟงั ไม่ได้หรอก เพราะคาราดีนพูด เสียงดังมากแล้วพวกเขาก็นัง่ ห่างจากเราไปแค่ไม่กน่ี ้ิวเอง ชายอีกคนที่ ว่านี้มาจากประเทศกานาและเพิง่ จะเคยไปเซเนกัลเป็ นครัง้ แรก ส่วน 42 Y.S.K.O.V.
เพราะอะไรเขาถึงเดินทางผ่านชิคาโกเพือ่ ไปทีน่ นก็ ั ่ เป็ นเรือ่ งทีเ่ ราไม่รชู้ ดั แต่คนเด่นคนดังตอนนี้คอื คาราดีน ฟนั ล่างของเขาซีเ่ ล็กเหมือนฟนั ปลา แถมคมกริบ เขามีทค่ี าดผมคล้องคออันหนึ่ง ผมเขามันแผล็บเกาะกัน เป็ นก้อนยาวประบ่า เราจับความได้หลายประโยค ตอนนี้ผมกับแฮนด์ ก�ำลังโน้มตัวไปฟงั ชายผิวขาวคุย “คือ พระเจ้าน่ ะมอบชีวติ ทีม่ งคั ั ่ งให้ ่ แก่ผม...” ผูฟ้ งั ของเขาทีเ่ ป็ นชายชาวกาน่ าก�ำลังตัง้ ใจฟงั ด้วยความเคารพ “...ผมก็ไม่รนู้ ะว่าท�ำไมพระเจ้าท�ำแบบนี้ หรือผมไปท�ำอะไรถึง คูค่ วรจะได้อะไรแบบนี้...นอกจากเป็ นคนซื่อสัตย์แล้วก็ใจดี...” รูปร่างหน้าตาของคาราดีนเหมือนคนขายกระเป๋าท�ำมือทีท่ ำ� ด้วย ใยกัญชาตามตลาดนัดไม่มผี ดิ ผมแปลกใจมากที่แฮนด์ไม่เข้าร่วมวง สนทนานี้ ในเมือ่ คนแบบนี้เป็ นคนประเภททีแ่ ฮนด์ตอ้ งขอคุยด้วยอย่าง หลีกเลี่ยงไม่ได้ แฮนด์สะสมคนแบบนี้ไว้เยอะมาก สะสมเรื่องราวไว้ มากมาย โดยเรือ่ งราวเหล่านัน้ มักเกีย่ วข้องกับคนทีเ่ ขาเพิง่ รูจ้ กั และกลาย เป็ นเพื่อนกันได้ทนั ที มีหลายคนทีช่ อบเจอคนแปลกหน้าและมีบางคน อย่างเช่นผมทีจ่ ะรูจ้ กั แต่เฉพาะคนทีร่ ูจ้ กั ในวัยเด็ก ปกติแฮนด์มกั จะให้ คนพวกนัน้ ยืมเงินหลังรูจ้ กั ไม่นาน หรืออนุ ญาตให้มาพักอยู่ในโรงรถได้ ซึง่ เคยมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึน้ แล้วสองครัง้ “ใช่ ผมมีชวี ติ อย่างราชาเลยละ” ชายผิวขาวบนรถพูด “สามารถ เอนเตอร์เทนเพือ่ นฝูงจากทัวโลกได้ ่ สบาย...แน่นอน ภาษาอังกฤษผมไม่ เอาไหนหรอก ผมสอบซ่อมวิชาภาษาอังกฤษอยู่ตงั ้ สามปี ...ครูผมไม่ เข้าใจเวลาผมอยากจะสือ่ สารอะไรแต่ละครัง้ ...” รถบัสจอดทีโ่ รงแรม คาราดีนมีกระเป๋าห้าใบทีเ่ จ้าตัวพยายาม จะขนแบบทุลกั ทุเล เขาสะพายไหล่ใบหนึ่ง อีกสองใบถือด้วยมือซ้าย และมือขวาถือสองใบทีเ่ หลือ แฮนด์ชว่ ยรับมาถือสองใบ แล้วชายผิวขาว สัมภาระเยอะก็เดินตามเราออกมา เราลงจากรถบัสแล้วก้าวเข้าไปใน ล็อบบี้ เดฟ เอกเกอร์ส 43
“คุณเคยไปเซเนกัลมาก่อนหรือเปล่า” เขาถามแฮนด์ แฮนด์ตอบว่าเรายังไม่เคยไป “งัน้ คุณจะได้เห็นขอทานกับคนพิการทีน่ นมากกว่ ั่ าทีเ่ คยเห็นมา ทัง้ ชีวติ รวมกัน” เขาเหลือบมองผม “คุณจะรูส้ กึ เหมือนอยูบ่ า้ นเลยละ” เราเดินเข้าไปในล็อบบี้้ เมือ่ กี้เขาล้อเรือ่ งหน้าผมหรือเปล่า ใช่แน่ ผมคิด ตอนนี้เราก�ำลังต่อแถวรอเช็คอินกัน ชายผิวขาวมองรองเท้าเรา มองเป้ของเรา เดาว่าใส่อะไรไว้ในนัน้ “แล้วนี่” เขาพูด “พวกคุณมีแผนจะไปตีกลองกันหรือ” ตอนนี้ เรายังอยูใ่ นอเมริกา อยูท่ ี่เมืองชอมบูรก์ หรือเบนเซนวิ ลล์หรือ ที่ไหนก็ตามที่โรงแรมนี้ตงั ้ อยู่ และเราก็ก�ำลังเดินไปตามโถงทางเดิน ปลอดคนซึง่ ปูพรมเป็นลายสีมว่ งไขว้สลับกับสีเหลือง เราไม่ได้อยูร่ ะหว่าง เดินทางไปเซเนกัล แถมผมก็เพิง่ รูต้ วั ว่าตัวเองไม่ได้แพ็คกางเกงขาสัน้ มาและคงไม่ได้ไปทีน่ นจนกว่ ั่ าจะเช้าก่อน ซึง่ จะท�ำให้เสียเวลาไปหนึ่งวัน เท่ากับเวลาในเจ็ดวันนี้หายไปแล้วหนึ่งวัน ผมเดินผ่านคูร่ กั วัยกลางคนทีส่ วมเสือ้ แจ็คเก็ตแบบเดียวกัน —คุณสองคนต้องเปลีย่ นเสือ้ นะ —อะไร ท�ำไมล่ะ คูร่ กั วัยกลางคนพูดกับสมองผม และพูดอยูใ่ น หัวของผม —เพราะพวกคุณสวมแจ็คเก็ตแบบเดียวกันน่ ะสิ —เราซือ้ มาตอนไปเทีย่ วทีน่ ิวพอร์ต —ต้องเอาพวกคุณไปซ่อนจากสายตาคนอื่น —แต่เสือ้ แจ็คเก็ตตัวนี้สวยดีออก —มันไม่สวย คิดถึงพวกเด็กๆ บ้างสิ ผมเถียงกับคนแปลกหน้ าเป็ นประจ�ำ แต่เถียงแค่ในกะโหลก เบลอๆ ของผมนะ แล้วผมก็ชอบใช้น้�ำเสียงดุดนั กังวานซึง่ น่ าจะเป็ นของ 44 Y.S.K.O.V.
ย่าทีแ่ ม้แต่ผมเองยังทนฟงั ไม่ได้ การถกเถียงทีไ่ ร้สุม้ เสียงแต่ทว่าเด็ด เดีย่ วนี้เป็ นงานอดิเรกในความคิดผม ผมจะชอบเถียงกับคนรูจ้ กั หรือคน ทีข่ บั รถผ่านไปมาบนท้องถนน —คุณ คุณทีข่ บั เล็กซัสน่ ะ —ผมหรือ —ใช่คุณนันแหละคุ ่ ณใช้เงินสิน้ เปลืองมากไปแล้ว —ว่าไงนะ —คุณใช้เงินมากเกินจนวิญญาณคุณแปดเปื้ อนไปหมดแล้ว —คุณพูดถูก ผมท�ำผิดแต่ผมจะส�ำนึกบาปนะ มันช่วยให้ผมสางปญั หาหลายอย่างได้ แก้ไขอะไรต่ออะไรได้ ท�ำให้ผมได้บทสรุปสุดท้ายทีก่ ่อให้เกิดประโยชน์หรือแม้แต่บทสรุปทีด่ ตี ่อ ทัง้ สองฝา่ ยในบางครัง้ —คุณ คุณทีน่ งอยู ั ่ บ่ นมอเตอร์ไซด์น่ะ —ครับ —ของคุณก็แค่รอเวลาเท่านัน้ นะ —ผมรู้ มันคงสนุ กดีนะ ผมว่า ถ้ามันไม่ได้เกิดขึน้ ประจ�ำและ เสียงดัง มากนัก ตอนนี้มนั กลายเป็ นสิง่ ทีเ่ ลีย่ งไม่ได้ไปแล้ว ถ้าให้พดู จริงๆ ก็คอื หลังสนุ กกับการโต้เถียงมาหลายปี ผมอยากให้มนั จบแล้ว ผมอยากให้ เสียงพวกนี้เงียบลงและอยากให้หวั ตัวเองคิดน้ อยลงบ้าง ผมไม่อยาก เถียงกับใครและก็ไม่อยากให้เสียงนัน่ ตามติดตัวไป เสียงทีค่ อยขอโทษ คนทีผ่ มเถียงด้วยและโดนผมต่อว่าน่ ะ และก็เป็ นเสียงขอโทษทีอ่ ยู่ขา้ ง ในเหมือนกัน —ขอโทษที! เสียงสุดท้ายในหัวผมจะพูดแบบนี้พลางวิง่ เหยาะๆ ไล่ตามเสียงแรกไปเหมือนผูช้ ่วยวิง่ ตามผูส้ มัครชิงต�ำแหน่ งทางการเมือง ผมจะไม่ให้เรือ่ งนี้เกิดขึน้ อีกแล้ว!นีเ่ ป็ นสิง่ เล็กน้อยส�ำหรับชดเชยทีท่ ำ� ให้ คุณต้องเดือดร้อน! เดฟ เอกเกอร์ส 45
ตอนนี้ผมต้องการการเห็นพ้อง ผมต้องการองค์ประกอบทีห่ ลาก หลายและความจริง โดยไม่มกี ารโต้เถียงแบบเป็ นพิธรี ตี องใดๆ มันไม่ม ี อะไรเหลือให้โต้เถียงแล้ว ไม่มกี ารถกกันอย่างร้อนแรงอันไหนทีด่ จู ะก่อ ให้เกิดทางแก้ทช่ี ว่ ยเยียวยาปญั หาได้ ผมต้องการความจริง แบบทีเ่ รียบ ง่ายเท่าทีจ่ ะหาได้ แบบทีต่ รงดิง่ ไปถึงแก่น ไม่ผลิตผลจากแนวคิดทีข่ ดั แย้งกันแต่เป็ น เอกลักษณ์ทไี ่ ม่มใี ครเหมือน ซึง่ ก็คอื ความจริง! เราทุกคน รูจ้ กั ความจริง แต่ยงั ยืนยันทีจ่ ะบิดเบือนเรือ่ งนัน้ เรือ่ งนี้ให้ดเู หมือนว่าเรา ทัง้ หมดเห็นต่างกันไปคนละทางไม่วา่ จะเรือ่ งไหน เหมือนประเด็นส�ำคัญ สุดอยูท่ ท่ี กุ เรือ่ งล้วนต้องมีสองด้าน ทัง้ ทีค่ วามจริงไม่ใช่ มันมีแค่ดา้ นเดียว เท่านัน้ แหละ มีดา้ นเดียวมาตลอด เหมือนอย่างเรือ่ งทีโ่ ลกนี้กลม ความ จริงก็กลม ไม่มสี องด้านแต่เป็ น ทรงกลม และ— แฮนด์กบั ผมได้หอ้ งของตัวเองคนละห้อง ผมหลับตานอนบน เตียงทีม่ ผี า้ คลุมและพยายามหลับ แต่กลับพบว่าความคิดตัวเองลอยขึน้ ไปเหนือเตียงพร้อมกับดวงตาหวาดหวันหลายดวงของมั ่ น และตอนนี้ ความคิดผมก�ำลังอยู่ในอารมณ์อยากมีเรื่อง ฆ่าแม่งเลย ฆ่าแม่งเลย ฆ่า แม่งเลย ผมกลับมาเป็ นแบบเดิมอีกครัง้ คือผลักไสการโต้เถียงแต่อยาก วิวาทเต็มแก่ ทุกวันจะมีหลายชัวโมงที ่ ผ่ มอยากเอาปืนกลเล็งใส่ทไ่ี หนสัก แห่ง ทีไ่ หนก็ได้ ให้มปี ลอกกระสุนหล่นแปะๆ ใส่หลังเท้า มีหลายชัวโมง ่ ทีท่ ุกความขัดแย้งบนโลกคือสิง่ ทีผ่ มรูส้ กึ คุน้ เคยอย่างมาก ผมลุกขึน้ นังแล้ ่ วโทร.ไปหาแม่ ผมไม่ได้เล่าเรือ่ งทริปนี้ให้แม่ฟงั ตัง้ ใจว่าถึงกรีนแลนด์ค่อยโทร.หา ซึ่งตอนนี้เหตุผลทีผ่ มรอก็ได้รบั การ ยืนยันแล้วว่าถูกต้อง “ลูกใช้เงินทีไ่ ด้มาใหม่หรือ” “ครับ” “แล้วเคทีวา่ ยังไงบ้างเรือ่ งนี้” “เขาไม่มอี ะไรจะว่าหรอก” ผมรูว้ า่ แม่โกรธมาก แต่โกรธเคทีมากกว่าจะโกรธผม 46 Y.S.K.O.V.
“วิล เรือ่ งนี้มนั ฟงั ดูไม่เข้าท่าเลยนะ” “มันก็...” “ลูกท�ำอะไรไม่มเี หตุผลเลยลูกรัก” “ก็ขอบคุณนะครับทีช่ ่วยบอก—” “ปี น้ีของลูกมันโหดร้ายแม่เข้าใจแต่วา่ —” “คืออย่างนี้ครับ—” “และบอกตามตรงนะ” แม่พดู “แม่เองก็สบั สน” ผมมองเลยเตียงไปยังกระจกเงาและได้เห็นใบหน้าโกรธจัดทีบ่ ดิ เบีย้ วจนผมต้องเบือนหน้าไปทางอื่น “ไหนบอกผมซิ” ผมพูดด้วยระดับความใจเย็นทีแ่ ม้แต่ตวั ผมเอง ยังทึง่ “ท�ำไมครับแม่ทำ� ไมแม่ถงึ สับสน” “ก็ลูกเองไม่ใช่หรือทีไ่ ม่สนใจเรื่องการเดินทาง ลูกเคยประท้วง ใหญ่โตตอนทีแ่ ม่อยากจะพาลูกไปเทีย่ ว ต่อให้ไปแค่เฟลปส์อะไรพวกนัน้ ก็เถอะ” “นันมั ่ นไม่เหมือนกัน” “ก็ลกู เองนันแหละ ่ ลูกเองนันแหละที ่ น่ งตรงนั ั่ น้ นังบนเก้ ่ าอีส้ ตูล ในห้องครัวทีบ่ า้ นหลังแรกของเราและบอกว่าลูกไม่อยากไปเทีย่ วทีไ่ หน ทัง้ นัน้ แม่อยากให้เราไปเทีย่ วทีแ่ ปลกๆ ลูกก็บอกว่าลูกสามารถไปเทีย่ ว หรือคิดอะไรก็ตามทีต่ อ้ งการได้โดยไม่จำ� เป็นต้องออกจากสนามหลังบ้าน” ผมถอนใจให้เสียงดังแล้วก็ใส่อารมณ์มากทีส่ ดุ เท่าทีท่ ำ� ได้ “ต้องใช่แน่ !” แม่พดู ต่อ “ตอนนัน้ แฮนด์เป็ นต้นคิดของแผนการ เป็ นคนอยากไปเทีย่ วอวกาศ แต่ลกู บอกว่าการเดินทางน่ ะเป็ นการเบีย่ ง เบนจากอะไรทีม่ นั จ�ำเจซ�้ำซาก มันโดนใจมากจริงๆ นะค�ำพูดของลูกน่ ะ เสียดายแม่ไม่ได้อดั เทปไว้” ผมแอบอยากรู้ว่ า ผมจะกระแทกหู ว างได้ด ัง แค่ ไ หน บางที โทรศัพท์เครื่องนี้อาจเป็ นแบบทีม่ กี ริง่ จริงๆ อยู่ในตัวเครื่องก็ได้ มันคง ท�ำให้เสียงดังได้ไม่น้อยทีเดียว ผมจะขว้างโทรศัพท์ลงและ— เดฟ เอกเกอร์ส 47
“วิล” แม่เรียก “ครับ” ผมตอบ “กลับบ้านแล้วคืนนี้โทร.หาแม่ดกี ว่าไหมเราจะได้คุยเรื่องนี้กนั แม่ว่าลูกสองคนตัดสินใจผิดนะ คิดถึงเงินก้อนนัน้ สิ! ขอแม่คุยกับแฮนด์ หน่ อย เรือ่ งนี้เป็ นความคิดแฮนด์ใช่หรือเปล่า” “สายไปแล้วครับแม่ เราซือ้ ตั ๋วไปแล้ว” “ซือ้ ตั ๋วไปไหนนะ” “เซเนกัล” แม่ฮดึ ฮัด “ไม่มใี ครเขาไปเซเนกัลกันหรอก!” “เราไงครับ” “เดีย๋ วก็ตดิ เอดส์พอดี!” ผมวางสาย ผมบอกหรือเปล่าว่าแม่อาจจะเสียสติไปแล้ว ครัง้ สุดท้ายทีผ่ มไปหาแม่ทค่ี อนโดใหม่ในเมมฟิ ส แม่ใช้ครีมนวดผมล้างมือ เพราะเข้าใจผิดคิดว่าเป็ นสบู่เหลว ตอนนี้ผมกับทอมมีกก็ ลัวกันอยู่ว่า เราจะต้องดูแลแม่ขโ้ี มโหและอาจสมองเสื่อมมืออยู่ไม่สุขกันนานยีส่ บิ ปี หรือเปล่า เหมือนทีเ่ คยดูแลยาย ยายซึง่ ตลอดเวลาครึง่ หนึ่งเราจะอยาก ดูแล ยายผูม้ ผี มยาวตรงสีเทาทีเ่ ราเห็นแล้วอยากหวีให้ แต่อกี ครึง่ หนึ่งที่ เจอ ครึง่ หนึ่งทีย่ ายชอบตะคอกแผดเสียงว่า ลูกฉันอยู่ไหน! ม้าฉันอยู่ ไหน! ฉันท�ำของพวกนี้พงั เพราะมันจ�ำเป็ นต้องพัง! เราจะอยากเอาหมอน อุดหน้ายายให้ขาดใจตายแทน ผมพยายามงีบหลับ แต่หวั ผมดันไม่ยอมนอน หัวผมเหมือน ทารกในห้องทีเ่ ต็มไปด้วยแขกเหรือ่ หน้าใหม่ มันทัง้ กระโดดทัง้ กรีด๊ แถม ยังเอาหนังสือบนชัน้ มาปาเล่น ใช่ ผมเป็ นหนึ่งในคนทีพ่ ดู ช้าทีส่ ุดเท่าที่ คุณเคยพบก็จริง แต่ความคิดผมไม่ชา้ เลย ถ้าในยามนัน้ ผมมีความคิด และมันไม่ได้หลับอยู่หรือถูกใครยืมไปน่ ะนะ ผมรูแ้ ละพิสูจน์ ได้ด้วยว่า ความคิดผมเกาะอยูเ่ หนือปี กนกฮัมมิงเบิรด์ มันจะลอยตัวและกระพือปี ก เมือ่ มันท�ำงานเต็มก�ำลังมันจะกระพือปีกไม่หยุด เครือ่ งจักรพวกนี้ไม่เคย 48 Y.S.K.O.V.
หยุดพัก ระบบแทบไม่เคยเย็นลง และถึงผมจะสามารถลืมเรือ่ งอะไรได้ ทุกอย่างไม่ว่ามันจะส�ำคัญมากน้อยแค่ไหน (ซึง่ ด้วยเหตุน้ีแหละทีท่ �ำให้ คนชอบเล่าความลับให้ผมฟงั ) แต่ความคิดผมมีทกั ษะด้านการจัดระเบียบ ทีน่ บั ว่าเป๊ะมากถ้าเป็ นเรือ่ งความเจ็บปวด เพราะมันจะไม่เคยพลาดเรือ่ ง ทรมานใจใดๆ ทัง้ สิ้น ไม่ม ีแ ม้แ ต่ จ ะท�ำ ให้ส สี นั หรือ ความรุน แรงหรือ คุณภาพเสียงของความทรมานพวกนัน้ เจือจางไป แถมยังจัดเก็บทุกอย่าง ไว้ใกล้แถวหน้าด้วย ลองนึกภาพโต๊ะท�ำงานสักตัวดูส ิ โต๊ะตัวนี้ตงั ้ อยู่บนยอดเขาสี เขียว สูงราวสองร้อยฟุตจากทุ่งหญ้าอ่อนนุ่ มเบือ้ งล่างทีม่ ดี อกทิวลิปกับ ฝ้ายขึน้ ประปราย มีล�ำธารเล็กๆ ไหลเร็วคดเคีย้ วไปมา กระแสน�้ ำส่ง เสียงซู่ซ่า โต๊ะตัวนี้มวี วิ ทีต่ ระการตาเหลือเกิน อากาศรอบโต๊ะกับอากาศ เหนือทุ่งมีอุณหภูมริ าวเจ็ดสิบสององศา เป็ นลมทีอ่ ุ่นและสดชื่น ท้องฟ้า เป็ นสีฟ้าแต่ไม่ฟ้าจัด ทุกอย่างดูเหมาะจะเป็ นทีต่ งั ้ โต๊ะท�ำงานแบบไร้ทต่ี ิ โต๊ะทีเ่ ราสามารถสังเกตการณ์ความเป็ นไปต่างๆ ร่วมกับท�ำงานทีต่ อ้ ง ท�ำได้ ปญั หาเดียวก็คอื โต๊ะตัวนี้ตงั ้ อยู่เหนือสิง่ ปลูกสร้างขนาดใหญ่ชน้ิ หนึ่ง และทางเข้าสิง่ ปลูกสร้างนี้กอ็ ยูห่ ลังโต๊ะท�ำงานนี่เอง โดยอยูใ่ ต้โต๊ะ ท�ำงานอีกที สิง่ ปลูกสร้างนี้มคี วามลึกสิบชัน้ ลึกลงไปในยอดเขาและใช้ เป็ นทีอ่ ยูข่ องประชากรทีม่ ลี กั ษณะคล้ายมนุ ษย์กลุ่มใหญ่ ประชากรเหล่า นี้ผวิ ซีดตัวมันเมือ่ มแต่ไม่มผี มหรือขน หน้าตาท่าทางคล้ายตัวตุ่นเพราะ มีฟนั เหลีย่ มซี่ใหญ่สเี หลืองกับปากทีด่ ูเหมือนเปลวไฟ ทุกคนมีหน้าที่ จดจ�ำหรือเก็บกู้เนื้อหาทีม่ ที งั ้ บันทึก แฟ้มเอกสาร ค�ำคม เอกสารทาง ประวัติศ าสตร์ เหตุ ก ารณ์ ต ามล� ำ ดับ เวลา เศษเสี้ย ว การศึก ษาเชิง วัฒนธรรม ประกอบเป็ นความทรงจ�ำทัง้ ในช่วงทีร่ ุง่ โรจน์ทส่ี ดุ จ�ำเจทีส่ ดุ และเจ็บปวดมากทีส่ ดุ เอาเป็ นว่าผมชอบทีม่ สี งิ่ ปลูกสร้างนี้อยูก่ แ็ ล้วกัน ผมเห็นคุณค่า ทีม่ นั อยู่ตรงนี้ โดยทีผ่ มสามารถเข้าถึงมันได้ง่ายๆ ถ้าผมต้องการอะไร ต้องการแฟ้มเรื่องไหน สิง่ เดียวทีผ่ มต้องท�ำก็มแี ค่เรียกหามัน แล้วเจ้า เดฟ เอกเกอร์ส 49
หน้าทีห่ อ้ งสมุดทีไ่ ม่มผี มแต่มดี วงตาสีแดงก�่ำและสวมชุดขาวก็จะเป็ นคน น�ำข้อมูลมาให้ โดยมักจะมาแบบไม่รอช้า ถ้าผมคุยโทรศัพท์กบั แฮนด์ แล้วเขาเอ่ยถึงตอนทีเ่ ราผลักดาร์เรน ลาร์สนั ล้มใส่สปริงเกลอร์ (เราเป็ น เด็กตัวใหญ่และมีนิสยั อันธพาล) จนท�ำให้ดาร์เรน ลาร์สนั หน้าแข้งแตก ถึงขัน้ มีของเหลวสีขาวขุน่ ทะลักออกมา จากนัน้ เจ้าตัวก็ไปซ่อนอยูห่ ลังรัว้ ข้างทะเลสาบใต้ทอ้ งฟ้าทีด่ วงอาทิตย์ก�ำลังตก ร้องไห้กระซิกๆ ผมก็จะ ขอให้บรรณารักษ์เอาข้อมูลทีห่ าได้เกีย่ วกับเหตุการณ์นัน้ มาให้ผม และ ให้รบี เอามาด้วย เพื่อทีผ่ มจะได้คุยกับแฮนด์แบบรอบรูไ้ ด้ ไม่กว่ี นิ าที หลังจากนัน้ เจ้าหน้าทีช่ ุดขาวท่าทางกระตือรือร้นทีต่ าแดงไม่มขี นแถม ยังมีกลิน่ ก�ำมะถันแรงจนน�้ ำหอมกลิน่ ฉุ นยังแทบกลบไม่มดิ ก็จะมาอยู่ ตรงหน้าผม พร้อมกับแฟ้มกระดาษมะนิลาเรียบเนี้ยบของห้องสมุดที่ บรรจุขอ้ มูลวันนัน้ อยู ่ แต่ความทีห่ อ้ งสมุดไม่ได้รบั การบริหารดูแลอย่าง ถูกต้องมาหลายปี บวกกับเจอน�้ำท่วมบ้างไฟไหม้บา้ ง ข้อมูลจึงหายไป มากอยู ่ แต่จะโทษใครได้ล่ะ? และถึงผมจะตืน้ ตันกับประสิทธิภาพและความใส่ใจแบบมืออาชีพ ของเจ้าหน้าทีห่ อ้ งสมุด แต่ผมก็เริม่ กังวลกับกระบวนการใหม่ของคน เหล่านี้แล้ว เนื่องจากโดยมากแล้ว พวกนี้ควรจะท�ำงานตามค�ำสังของ ่ ผมเฉพาะตอนทีผ่ มสัง่ ไม่อย่างนัน้ ก็คอยจัดเก็บไฟล์ให้เป็ นระเบียบไป เพราะส่วนหนึ่งเราตกลงกันแบบอ้อมๆ ไว้วา่ เจ้าหน้าทีห่ อ้ งสมุดไม่มสี ทิ ธิ เลือกให้ผม ว่าผมควรรับเนื้อหาอะไร ทว่าช่วงหลังเวลาผมนังที ่ โ่ ต๊ะเพือ่ ท�ำงาน หรือไม่กช็ ่นื ชมทิวทัศน์และขบคิดเกีย่ วกับล�ำธารว่ามันมาจาก ไหน มีปลาในน�้ำไหม ปลาพวกนัน้ มีช่อื หรือเปล่า มีตวั ไหนพูดภาษา ปลาลับๆ ไหม และถ้ามีจะพูดว่าอะไร จู่ๆ ก็จะมีเจ้าหน้าทีห่ อ้ งสมุดคน หนึ่งโผล่มายืนข้างผม เอามือแตะหลังผม ส่วนอีกมือก็ชไ้ี ปทีเ่ นื้อหาใน แฟ้มทีเ่ ธอถือมาให้และเอามากางบนโต๊ะ เพื่อให้ผมมองตามนิ้วเธอไป ยังจุดทีเ่ ธอชี ้ ซึง่ พอผมเห็นว่าเธอชีอ้ ะไรอยูผ่ มก็ผวาร้อง ผมไม่อยากเห็นคลิปบ้านันอี ่ ก แล้วก็โกรธมากด้วยทีแ่ ม่ผมเก็บ 50 Y.S.K.O.V.
คลิปไว้ ต้องเป็ นคนโรคจิตประเภทไหนถึงท�ำแบบนี้ แม่ไม่ได้เอาให้ผม ดูหรอก แต่มนั ก็มวี างอยู่ อยู่ในลิ้นชักที่เราใช้เก็บกรรไกรกับซอง จดหมายและข่าวตัด ข่าวนี้ตดั จากหนังสือพิมพ์ทอ้ งถิน่ เป็ นรูปรถยนต์ ทีถ่ ูกชนยับ บนรูปมีพาดหัวข่าวว่า ชายหนุ่มดับหลังถูกรถพ่วงแล่น ทับรถ ผมไม่เคยคิดว่าจะได้เห็นภาพอะไร ไม่รูว้ ่ามันมีภาพด้วยเหตุการณ์ ผ่านมาสามเดือนแล้ว ตอนนี้ผมสามารถนอนหลับสนิทได้แล้ว และก�ำลังอยูร่ ะหว่างเยีย่ มแม่ทเ่ี มมฟิ สตอนเจอข่าวตัด ผมอ่านข่าวทีพ่ บั ตามยาว แถมเป็ นข่าวทีโ่ ดนฉีกแทนทีจ่ ะโดนตัด ตอนแรกผมไม่รวู้ า่ เป็ น ข่าวแจ็ค เพราะสองสามย่อหน้ าแรกมันยังเป็ นแค่เรื่องน่ าหดหู่และน่ า เวทนาเรือ่ งหนึ่ง เกีย่ วกับชายหนุ่มผูน้ ่าสงสารซึง่ เสียชีวติ เนื่องจากขับรถ ช้าเกิน มีรถพ่วงคันหนึ่งแล่นมาด้วยความเร็วสูง มาปะทะกับรถชาย หนุ่มคนนี้ ก่อนจะขับทับไป ขยีร้ ถเป็ นเศษเหล็กภายในวินาทีเดียว ภาพ ข่าวนัน้ ชัดเจนมาก เป็ นภาพรถเก๋งทีย่ บั ยูช่ นิดกันชนหน้าติดกันชนหลัง ทว่าถึงอย่างไรนี่กเ็ ป็ นแค่รถทัวไป ่ เป็ นแค่ข่าวรถทีเ่ ขียนมาลวกๆด้วย อารมณ์โมโห จนเมือ่ ข่าวเผยข้อมูลผมถึงเห็นว่าเป็ นแจ็ค โดยมีภาพถ่าย สมัยเรียนจบไฮสกูลของเขาซึง่ มีเสือ้ กีฬาพาดอยูบ่ นไหล่ขวา มีภาพของ คนขับ รถพ่ว งอยู่ข้า งกัน เหมือ นทัง้ สองคนเป็ น ทีม เดีย วกัน เหมือ น ควอเตอร์แบ็กทีช่ นะการแข่งขันกับตัวรับทีร่ บั ลูกได้ “ฉันแค่คดิ ว่า” บรรณารักษ์พดู น�้ ำเสียงสัน้ กระชับแบบมืออาชีพ “คุณน่ าจะได้เห็นข่าวนี้” ฉันรูจ้ กั แฟ้มเอกสารนี้ดี แต่ฉนั ไม่ได้อยากเห็นมันตอนนี้ ฉันไม่ ได้ขอดูแฟ้มบ้านี่สกั หน่ อย ผมบอกเธอไป “ค่ะ” เธอพูด “แต่ฉนั คิดจริงๆ ว่าคุณน่ าจะได้ดแู ฟ้มนี้อกี ครัง้ เรา รูส้ กึ ว่าคุณควรอย่างยิง่ ทีจ่ ะตัง้ ใจดูแฟ้มตอนนี้ และทบทวนถึงเหตุการณ์ นัน้ ในหัวคุณไปสักสองสามชัวโมง” ่ ผมมองดูแฟ้ม เนื้อหาในนัน้ กรีดร้องใส่ผมด้วยเสียงทีเ่ ต็มไป ด้วยสิง่ ไม่น่าอภิรมย์นับพันในบ้านรกสกปรก ผมผลักแฟ้มกลับไปหา เดฟ เอกเกอร์ส 51
บรรณารักษ์ “ฉันดูแล้ว ขอบใจ” เธอผละไป ผมมองไปยังทุ่งหญ้าและได้เห็นนกบินไล่ตามกัน ประปราย ผมสามารถมองเห็นได้ไกลถึงราวสามสิบไมล์ แต่แล้วก็มคี นมากระตุกแขนเสือ้ ผมอีก เป็ นบรรณารักษ์อกี คน คราวนี้เป็ นชายหนุ่ มทีด่ วงตาเหมือนสัตว์ถูกไฟแผดเผา เขาโน้มตัวลง เหนื อ โต๊ ะ แล้ ว ก็ถือ แฟ้ มอัน หนึ่ ง มาด้ว ย เป็ น แฟ้ มเดีย วกัน กับ อัน ที่ บรรณารักษ์คนก่อนถือมา “อันนัน้ ฉันเพิง่ ดูไป” ผมพูด “ครับ แต่ขา้ งล่างรูส้ กึ ว่าคุณยังดูไม่ละเอียดพอ โดยเฉพาะส่วน ทีเ่ กีย่ วกับไนเจล คนทุเรศจากร้านท�ำพิธศี พ รวมถึงส่วนของเพือ่ นแจ็ค สมัยมหาวิทยาลัยทุกคนทีม่ าหัวเราะและสูบบุหรีต่ รงชานระเบียงวันงาน ด้วย” ผมนึกภาพถึงสิง่ ทีต่ วั เองจะพูดกับพวกปญั ญาอ่อนนันถ้ ่ าได้เจอ กันอีกครัง้ ผมอยากท�ำอะไรสักอย่าง และอยากให้สงิ่ ทีท่ ำ� สร้างความเจ็บ ปวดและอับอายให้พวกนัน้ แต่กอ็ ยากให้มนั เกิดขึน้ อย่างเงียบๆ ให้มนั เงียบทุกอย่าง ยิง่ มีชวี ติ อยู่นานผมยิง่ มีความอดทนต่อเสียงเอะอะน้อย ลงทุกปี ตอนนี้ผมสะดุง้ ง่ายมาก อย่างเสียงดังทีเ่ จอตลอดในทีท่ ำ� งาน เช่นเสียงสว่านหรือเสียงเลื่อย ผมก็ทนฟงั ไม่ได้ต่อไปแล้ว ก่อนออกจาก งานผมเคยไปขอท�ำงานทีเ่ สียงเบากว่านี้ เช่นทาสีผนัง หล่อปูน หรือติด ตัง้ ประตู แต่ผมยังยินดีทำ� งานพวกทุบเพดานอยู ่ โดยเฉพาะพวกเพดาน เปล่าตามออฟฟิ ศและงานเลาะพืน้ ผมชอบท�ำทัง้ สองงาน มีพน้ื ไม้ดๆี มากมายทีถ่ กู ปิดทับด้วยพืน้ ผิวทีไ่ ม่น่าให้อภัยชัน้ แล้วชัน้ เล่า ไม่วา่ จะเป็ น เสือ่ น�้ำมัน พาร์ตเิ คิลบอร์ด ยาง พรม ปูน หรืออะไรก็ตาม ผมชอบแงะ สิง่ เหล่านี้ขน้ึ มาเพื่อดูพน้ื เดิม พืน้ ทีป่ ูขนานกันและล็อคกันด้วยร่องลิน้ ผมชอบรือ้ มันขึน้ มา แล้วอาฝา่ มือหยาบกระด้างของตัวเองลูบไปตามไม้ เนื้อนุ่มจากนัน้ ก็ขดั มัน ตามด้วยเคลือบผิว เป็ นการเริม่ ต้นใช้ไม้เนื้อเรียบ 52 Y.S.K.O.V.
เนียนของเดิมอีกครัง้ งานเพดานก็น่าพอใจเหมือนกัน การได้เลาะแผ่น ฝ้าเพดานน่าเกลียดทีก่ ระจายตัวเหมือนท้องฟ้าทีเ่ ต็มไปด้วยดวงดาวกลับ ด้าน ออกจากโครงฝ้าทีใ่ ช้ยดึ ฝ้าเหนือศีรษะน่ ะ ง่ายอย่างทีส่ ดุ ! เลาะให้ เห็นเพดานทีส่ งู ขึน้ ไปอีกหลายฟุต เห็นขือ่ ไม้อนั เขือ่ งทีเ่ ก่าแก่และเต็มไป ด้วยเส้นลายโค้งจากการดิ้นรนเติบโต ผมชอบมากเวลาได้ท�ำทัง้ สอง อย่างในทีเ่ ดียวกัน คือเพิม่ ความสูงเพดานและเจาะพืน้ จนเห็นเนื้อไม้ อีกครัง้ ทัง้ ด้านบนและด้านล่าง เห็นพืน้ ทีข่ ยายขึน้ มีพน้ื ทีท่ ใ่ี ช้งานได้และ มีลมเพิม่ ขึน้ ตามมาภายในผนังทีอ่ ยู่นิ่งไม่ขยับ เห็นแล้วผมก็คดิ ถึงภาพ เขียนในห้องท�ำงานเจ้านาย มันเป็ นภาพบนปฏิทนิ ทีเ่ ขาได้มาจากลูกสาว และเป็ นงานของศิลปินชือ่ กุสตาฟ แคลิโบท์ ในภาพนัน้ มีชายจ�ำนวนหนึ่ง ก้มตัวอยูบ่ นพืน้ ไม้ แสงแดดสาดส่องให้พวกเขาดูขาวโพลน ชายในภาพ เขียนนี้ก�ำลังคุกเข่าลงขัดพืน้ ไม้สอี ่อนบนห้องชัน้ สองในสถานทีแ่ ห่งหนึ่ง ซึง่ คงอยูใ่ นปารีสนันละ ่ ขณะที่ผมก�ำลังมีความสุขกับขบวนความคิดที่ได้มาอย่างยาก ล�ำบาก หญิงสาวอีกคนก็มาปรากฏตัวข้างโต๊ะผม เธอไม่มผี ม ผิวขาว แต่ดวงตาร้อนแรงไปด้วยสีแดงด�ำ ตอนนี้มเี จ้าหน้าทีม่ าขนาบผมสองคน แล้ว ต่างคนต่างชีท้ เ่ี อกสารชิน้ เดียวกัน เธอก็มแี ฟ้มเดียวกัน เมื่อรถ พ่วงแล่นทับรถเก๋ง ผมเพิง่ มองมันไปแล้วก็พยายามลืมจนส�ำเร็จ เธอ เองก็เห็นว่าผมตระหนก “นี่มนั บ้าอะไร” ผมถาม “เราถ่ายส�ำเนามาค่ะ” เธอตอบ ผมเปิ ดทีว ี เจอเรือ่ ง สเตท ออฟ เดอะ ยูเนีย่ น ฉายซ�้ำทางเคเบิล ผมเอาหูแนบหมอน ประธานาธิบดีพรวดพราดเข้ามาในห้อง และทุกคน มีความสุขมาก ทุกคนดูสนุ กสนานมากจริงๆ ประธานาธิบดีกระซิบบอก อะไรคนพวกนัน้ หรือ แทบทุ ก คนเอาแต่ ย ืน ปรบมือ แต่ ม ีบ างคนที่ ประธานาธิบดีมากระซิบบอกอะไร ซึง่ เป็ นเรือ่ งทีย่ อดเยีย่ มมาก คนเหล่า นี้สวมสูทผูกไท หรืออย่างผูห้ ญิงก็สวมชุดสีสนั สดใสเหมือนผักผลไม้ลกู เดฟ เอกเกอร์ส 53
โตทีก่ ระจายตัวกันอยูห่ ลวมๆ มีทงั ้ พริกยักษ์สเี ขียวสีแดง แอปเปิ ล บลูเบอรี ทุกคนยิม้ ด้วยรอยยิม้ เกร็ง ไม่ใช่ยม้ิ สบายๆ หากแต่เป็ นรอยยิม้ ที่ เต็มไปด้วยความขุน่ เคืองและความหวาดกลัว ผมแย้งตัวเอง ผมไม่มสี ทิ ธิตดั สินคนทีผ่ มไม่เคยเจอหรือไม่มวี นั ได้เจอหรอก แล้วสมมติเอาเองว่ารอยยิม้ ของคนเหล่านี้เป็ นรอยยิม้ ทีฝ่ ื น ใจท�ำหรือท�ำด้วยความขมขืน่ ก็ในเมือ่ มันเป็ นไปได้ทุกอย่างว่าคนเหล่า นี้มคี วามสุขจริงๆ หรือเป็ นคนดีจริงๆ เช่นวุฒสิ มาชิกจากนอร์ทดาโกตา ก็อาจจะเป็ นปกติและมีความสุขจริง เขาอาจรักคนรอบข้างและท�ำทุก อย่างทีท่ ำ� ได้เพือ่ ช่วยเหลือประชาชนของตนเอง และมันก็เป็ นไปได้รอ้ ย เปอร์เซ็นต์ทว่ี ฒ ุ สิ มาชิกดีเด่นจากโอกลาโฮมาจะเจ็บปวดทุกครัง้ ทีผ่ ลการ ส�ำรวจระบุว่าประชาชนขาดความไว้วางใจและไม่รูส้ กึ ชื่นชมกลุ่มคนที่ ตนเองเลือกตัง้ เข้ามา เขาอาจเจ็บปวดจริงๆ ก็ได้ บางทีตอนมีคนเอา ผลส�ำรวจมาแจ้ง เขาอาจส่ายหน้ าและอาเจียนออกมาก่อนจะวิง่ ไปที่ หน้าต่างเพือ่ สูดอากาศ จากนัน้ ก็โทร.หาแม่ทย่ี งั อาศัยอยูใ่ นบ้านสมัยเด็ก ของเขา แม่ซ่ึงเป็ นม่ายก็จะปลอบโยนโดยเรียกเขาด้วยชื่อจริงพร้อม นามสกุล กระซิบทัง้ สองชื่อพร้อมกัน ซ�้ำไปซ�้ำมา ซ�้ำไปซ�้ำมา— โอ จิม โอ เจมส์ โอ เจมส์ลกู รัก โอ เจมส์สดุ รักของแม่ โอ เจมส์ อินโฮฟ จิมมี จิมมีลกู แม่ โอ จิมมี อินโฮฟ จิมจ๋าจิม จิมมี อินโฮฟ จิมมี อินโฮฟ ...ซึง่ อันนี้กไ็ ด้ผลส�ำหรับวุฒสิ มาชิกด้วย แต่ทงั ้ สองฝา่ ยไม่รหู้ รอก ว่าเพราะอะไร 54 Y.S.K.O.V.
ตอนนี้ มืดแล้วและโทรศัพท์กก็ ำ� ลังดัง ปลอกหมอนใต้ปากผมเปี ยก ชุ่มไปหมด “ตื่นหรือยัง” ผมหลับไปสองชัวโมง ่ แต่เหมือนนานแค่สองนาที แฮนด์มาทีห่ อ้ งแล้วเราก็สงพิ ั ่ ซซามากินกันพร้อมกับดูหนังเรื่อง คิงพิน ทางช่องเคเบิลไปด้วย ความรูส้ กึ ผิดครัง้ นี้มหาศาลยิง่ นัก เราก�ำลัง เสียเวลาทีส่ งวนไว้ไป เรามีเวลาหลายชัวโมงแต่ ่ กลับนอนหลับ ทัง้ ทีเ่ รา สามารถท�ำอะไรได้ สัปดาห์น้ีเรือ่ งส�ำคัญของเราคือการใช้เวลาหลายนาที หรือหลายชัวโมงเหล่ ่ านี้ เราจะฉวยมันมาถือไว้ ขัดถูมนั แล้วก็โยนมัน ออกไปให้ไกลทีส่ ุดเท่าทีท่ �ำได้ แต่แค่ตอนแรกทีม่ โี อกาส มีเวลาหลาย ชัวโมงที ่ เ่ ต็มไปด้วยทางเลือกไม่สน้ิ สุด เรากลับไม่ทำ� อะไรสักอย่าง ทัง้ ทีเ่ ราสามารถไปเดินทีไ่ หนก็ได้ เราสามารถเคาะประตูบา้ นคน หรือแม้ กระทังในโรงแรมนี ่ ้ เพือ่ พบปะหรือสัมผัสคนหน้าใหม่ แต่เปล่าเลย เรา ไม่ทำ� เลย เราซือ้ ตั ๋วเครือ่ งบินไปเซเนกัล แต่เรากลับมานังรอพิ ่ ซซาอยู่ ในโรงแรมเบสต์เวสเทิรน์ ของโอแฮร์ เราอยากเล่าถึงเวลาทุกชัวโมงที ่ ใ่ ช้ ในสัปดาห์น้ีให้ทกุ คนฟงั ทุกชัวโมงที ่ เ่ ราท�ำอะไรทีไ่ ม่เคยท�ำเลยสมัยก่อน หรือนานๆ จะท�ำสักครัง้ (อย่างน้อยก็สำ� หรับคนประเภทเรา) แต่เรากลับ มานังดู ่ พวกผูร้ า้ ยอารมณ์เสียเอามือวูดย้ี ดั ลงไปในเครือ่ งส่งลูกโบลิง่ “ถ้านายคิดดูดๆี ” แฮนด์พดู พร้อมกับฉีกพิซซาออกจากขอบแป้ง “ตารางเดิมน่ ะจะให้เราไปถึงดาการ์ตอนตีหนึ่ง ซึง่ ช้าเกินกว่าจะท�ำอะไร ได้อยูแ่ ล้ว ตอนนี้เราจะถึงประมาณเก้าโมงแทน ซึง่ ไม่ได้ต่างอะไรกัน เลย แต่เราต้องนอนบนเครือ่ งบินแทน” เขาพูดถูก เขาคือเทพ เราสองคนจะไม่มปี ญั หา และภายในหนึ่งชัวโมงโทรศั ่ พท์กด็ งั อีก รถบัสก�ำลังมา เราวิง่ เหยาะๆ ลงไปทีล่ อ็ บบี้้ พอไปถึงก็เห็นชาวเซเนกัลผูท้ รงเกียรติยนื รวม กันอยูใ่ นล็อบบีโดยต่ ้้ อแถวกันอยู่ มีผหู้ ญิงยืนอยูด่ ว้ ยไม่กค่ี น คูห่ นึ่งอายุ เท่าเรา ผิวพวกเธอเรียบเนียนมากและไม่มรี อยด่างใดๆ จนดูเหมือนผิว เดฟ เอกเกอร์ส 55
ปลอมหรือไม่กต็ งึ เปรีย๊ ะเกิน ผมตะลึงมองสะโพกกลมกลึงของหญิงชุด แดงคนหนึ่ง แดงแบบเลือดใหม่ทถ่ี ูกแสงแดดส่องโดนตรงๆ ผมสะกิดแฮนด์ เขากลอกตา เขารูว้ า่ ผมชอบผูห้ ญิงตัวใหญ่และมีสว่ นเว้าส่วนโค้ง สูงห้าฟุต สิบเอ็ดนิ้วขึน้ ไป คือสูงเท่าหรือสูงกว่าผม ตอนนี้ผมสูงน่ าจะราวหกฟุต หนึ่งนิ้ว แต่รวมแล้วตัวเลขสัดส่วนต้องมากเข้าไว้ นี่เป็ นความชอบทีผ่ ม ได้มาเมือ่ ไม่กป่ี ี ก่อน หลังคบกับชาร์ลอ็ ตซึง่ เปลีย่ นผมเป็ นคนใหม่เพราะ รูปร่างเหลือกินเหลือใช้ของเธอ ชาร์ลอ็ ตเป็ นนางแบบพลัสไซส์ท่มี รี ูป ลักษณ์โอ่อ่าตราตรึง ทีท่ ำ� ให้ได้รบั ความสนใจจากผูค้ นตามสองข้างทาง หรือ ในห้อ งนัง่ เล่ น เธอมีเ สีย งหัว เราะนุ่ ม ทุ้ม เหมือ นเมฆขาวก้อ นโต กระทบกัน เราคบกันอยู่หกเดือนก่อนทีเ่ ธอจะประกาศว่าเธออยากย้าย ไปอยู่ลอสแอนเจลิสเพื่อท�ำอย่างทีเ่ คยท�ำ เธอชวนผมให้ไปด้วยแต่ผม ปฏิเสธและคิดว่าดีแล้วที่ตดั สินใจแบบนัน้ เราเริม่ มีปากเสียงกระทบ กระทังกั ่ นอยูก่ ่อนแล้วด้วยอารมณ์และความเบือ่ “คุณพูดแบบนัน้ ได้ยงั ไง ในเมือ่ คุณก็รวู้ า่ ผมผิวปากไม่เป็ น” “คุณพูดแบบนัน้ ได้ยงั ไงในเมือ่ คุณก็รู้ ว่าป้าฉันเป็ นเบาหวาน” อีกอย่าง ผมก็หมดถ้อยค�ำอุปมาทีส่ มเหตุสมผล แล้ว เวลาเราจู๋จกี๋ นั ซึง่ ส่วนมากท�ำในห้องนอน การจนค�ำพูดเหล่านี้ถอื ว่า เสีย่ งตายมาก เธอเป็ นคนชอบค�ำอุปมาเวลามีเซ็กซ์ เช่นผมจะพูดว่า “ผมก�ำลังไถนาคุณ! ผมก�ำลังไถนาคุณ!” ซึง่ ชาร์ลอ็ ตจะตอบว่า “ไถแรงๆ เลย! ไถแรงๆ เลย!” และก็จะขอแบบทีใ่ ห้ภาพประหลาดพิลกึ มากขึน้ เรือ่ ยๆ “ผมก�ำลังจอดยาน!” “ผมก�ำลังยัดไส้โรตีคุณ!” “ผม...ผมก�ำลังจม ลงใน...ในสนาม...สนามรบชุม่ ฉ�่ำสุดฟิตของคุณ!” ซึง่ ผมว่าพอถึงจุดหนึ่ง ทีผ่ มพบว่าต้องขอค�ำปรึกษาเพื่อนเพื่อหาไอเดีย ซึ่งแฮนด์น่ีแหละเป็ น เจ้าของค�ำอุปมาชุดอวกาศทีเ่ กีย่ วกับการจอดยาน แต่มนั ไม่โดนใจเธอ เท่าไหร่...ผมก็รสู้ กึ ว่ามันเหนื่อยเกินไปแล้ว ผมหยุดมองเมือ่ พนักงานขนกระเป๋าซึง่ เป็ นชายผิวขาววัยกลาง คนเจ้าของหนวดบางปลายเหีย่ วพูดกับเรา 56 Y.S.K.O.V.
“พวกคุณกินอาหารกันอร่อยเลยใช่ไหม” “คงงัน้ ครับ” ผมตอบ ผมรูส้ กึ ขนลุกกลัวว่าเขาจะคุยกับเราเพราะเราเป็ นคนขาวสอง คนจากทัง้ หมดแค่สามคนที่มใี นล็อบบี้้ (ตอนนี้คาราดีนก�ำลังให้ความ บันเทิงคนอื่นด้วยเรื่องเล่าเกีย่ วกับความโชคดีของตัวเอง เรื่องความมี น�้ำใจโอบอ้อมอารี และความห่วยในวิชาคณิตศาสตร์ของตัวเอง) “คงงัน้ หรือ ไม่เอาน่ า! ผมเห็นคนส่งพิซซามาทีน่ ่ี คุณต้องคน ต้องฉลองกันหนักแน่ !” ผมกับแฮนด์ยม้ิ พนักงานขนกระเป๋ารายนี้มบี างอย่างทีผ่ มหวัง ว่าเป็ นยาสีฟนั ติดอยูต่ รงมุมปาก —แกมันปญั ญาอ่อน —ผมขอโทษ วิล —เช็ดคราบน�้ำลายตรงมุมปากซะ —ผมขอโทษ วิล ผมบอกเขาว่าจะกินพิซซาทีเ่ หลือก็ได้ เรากินไปแค่ครึง่ เดียว ที่ เหลือยังอยูท่ เ่ี ดิมในห้องเรา เขาตอบว่าอาจจะกิน ถ้าโรสไม่เอาไปเสียก่อน ผมก็ไม่ได้ถามว่าใครคือโรส แล้วนีแ่ ฮนด์หายไปไหน จูๆ่ แฮนด์กห็ ายไป “คุณก็จะไปแอฟริกาเหมือนกันหรือ” พนักงานยกกระเป๋าถาม ผมพยักหน้า “ฟงั นะ คุณต้องระวังตัวให้ด”ี เขาพูด “ทีน่ นเละเทะมาก ั่ เขาหัน่ มันเป็ นชิน้ อย่างกับพิซซา” พิซซาอีกแล้ว เขาชอบพิซซาจริงๆ เขาก้าว มาใกล้ผม “พวกนัน้ ชอบฆ่ากันเองตลอด! พีฆ่ า่ น้อง น้องฆ่าพี!่ คุณจะไป ไหนนะ” “เซเนกัล” “เซเนกัล เซเนกัล! คุณต้องระวังนะ จ�ำได้ไหม นี่! (จับไหล่ผม) ทีน่ นแหละที ั่ ม่ คี นยิงนักบินแล้วจับไอ้จอ้ นลากไปมา!” ผมบอกว่าที่เขาคิดคือโซมาเลีย แต่เขากลับส่ายหน้ าใส่ผม เดฟ เอกเกอร์ส 57
เหมือนผมเป็ นราชันย์แห่งชาวงัง่ แฮนด์กลับมาแล้ว “ผมเคยส่งเงินไปแอฟริกาด้วย” พนักงานยกกระเป๋าพูด “แต่มา รูท้ หี ลังว่าพวกหัวหน้ากองก�ำลังทหารเอาไปหมด มันเอาเงินไปและพอ เราส่งเสบียงไปพวกรัสเซียก็มาขนไปขึน้ เครือ่ งบิน ขนหนีไปหมดเลย!” “ถูกแล้ว” แฮนด์พดู พร้อมกับชีไ้ ปทีเ่ ขา “คุณพูดถูก” ผมไม่รวู้ า่ แฮนด์พดู จริงหรือเปล่า “ไม่รใู้ ช่ไหมล่ะ” พนักงานยกกระเป๋าบอกผม “พวกรัสเซียได้ของ ที่เ ราส่ง ไปทุกอย่า ง มัน ไปซื้อตรงจาก พวกหัวหน้ ากองก�ำลังทหาร” ท่าทางเขาจะชอบค�ำนี้มาก “บ้าบอมาก ตอนนี้ผมเลยไม่สง่ เงินไปแล้ว” ผมจับมือลาเขาก่อนจะนิ่วหน้า ผมลืมไปเลยว่ามือตัวเองทีห่ กั ยังไม่หายดี แฮนด์จบั มือลาเขาอีกคน “คุณชื่ออะไรครับ” เขาถาม “ร็อบบี”้ เขาน่ าจะอายุไม่ต่�ำกว่าห้าสิบ “ร็อบบี้ เราขอบคุณคุณมาก” แฮนด์คอ้ มศีรษะเล็กน้อย แล้วเราก็ขน้ึ รถบัส ผมเข้าใจเรือ่ งราวของเงาโลกบนดวงจันทร์ ผมรูว้ ่าโลกบังดวงจันทร์ จากแสงในค�่ำคืนนี้จนเกือบมิด เหลือเพียงเสี้ยวโค้งสีขาวเสี้ยวเดียว เท่านัน้ แต่สงิ่ ทีผ่ มไม่รกู้ ค็ อื เหตุใดดวงจันทร์กบั เงาของมันถึงได้ดชู ดั เจน ขนาดนัน้ เส้นขอบของมันคมกริบ ขณะทีเ่ ส้นดวงอาทิตย์ไม่คมเอาเสีย เลย ขอบของมันผันผวนและเปลีย่ นไปตลอดเวลา และถึงผมจะรูว้ า่ ดวง อาทิตย์ประกอบด้วยแก๊สส่วนดวงจันทร์ประกอบด้วยหิน ผมก็ยงั สงสัย ว่าท�ำไมเส้นรอบนอกของดวงจันทร์ถงึ ได้คมชัดมากนัก ขอบของมันเรียบ กริบเหมือนถูกกรรไกรตัดออกมาจากกระดาษแข็ง เมือ่ เครือ่ งบินหันหัวเลีย้ ว ดวงจันทร์กย็ า้ ยไปอยูด่ า้ นหลังเรา ทีน่ งของเราบนเครื ั่ อ่ งบินเป็ นทีน่ งชั ั ่ น้ เฟิรส์ คลาสซึง่ เราไม่รหู้ รอก 58 Y.S.K.O.V.