Familie van Nº 5 |voor jaar 2013 Postbus 128, 9470 AC Zuidlaren Telefoon (050) 409 75 85 Familie van Lentis verschijnt in het voor- en najaar onder redactie van de Centrale Familieraad en wordt verspreid binnen alle zorggroepen van Lentis.
Blad voor familie en naastbetrokkenen van cliënten van Lentis.
Mijn zoon heeft schizofrenie
Het duurde lang voor er hulp kwam... hield zich niet aan afspraken en kwam niet op tijd thuis. We hadden toen al contact opgenomen met het maatschappelijk werk. We voelden ons machteloos en konden hem moeilijk meer bereiken. Dan maar op kamers in Groningen gaan wonen. Alles hadden we keurig ingericht en geregeld.
Redactieadres: d.eleveld@lentis.nl Mijn motto: Nait soezen, mor doun en kop derveur! Mooie beleidsvoornemens zijn niet genoeg. Je hebt er pas iets aan als het ook gebeurt. Hanneke Meijer Lentis Direct: vlot hulp bij psychische problemen Lentis Direct heeft nu ook een vestiging in Veendam. Lentis Direct is er voor mensen die bijvoorbeeld vaak somber zijn, veel piekeren, door spanningen vastlopen in hun werk of studie, vaak bang zijn, paniekaanvallen meemaken, slaapproblemen hebben of de grip op hun leven kwijt zijn. Ook mensen met langdurende psychische problematiek kunnen terecht bij Lentis Direct om terugval te voorkomen en goed te blijven functioneren. Lentis Direct biedt vertrouwde en goede zorg, is snel beschikbaar, werkt met korte behandelingen op een persoonlijke manier. Binnen drie dagen na aanmelding is het eerste gesprek met de cliënt. Wie meteen al aan de slag wil, kan kijken naar de praktische tips op www.lentisdirect.nl.. Een postzegel voor Lentis Lentis gaat weer postzegels gebruiken. In sommige gevallen is dat namelijk voordeliger. TNT biedt de mogelijkheid om een gratis ‘eigen’ postzegel te maken.
Lentis nu ook op
De houtkachel verspreidt een aangename warmte in de gezellige en sfeervolle huiskamer. Ik ben te gast bij mevrouw Base Broekema-Molapisi. Ze is geboren in Botswana en woont al heel lang in Nederland. In Botswana stond ze als onderwijzeres voor de klas. Hier in Nederland werkt ze bij de thuiszorg met ouderen. In haar vrije tijd sport ze veel. Ze is goed in badminton en is van plan om te gaan hardlopen. In 2008 schreef ze in het tijdschrift Ypsilon Nieuws: “Mijn lieve knappe zoon lijdt aan schizofrenie. Het heeft veel te lang geduurd voordat hij hulp kreeg. Zonder mijn inzet en schreeuw om hulp was hij nog op straat geweest met die vreselijke ziekte. Ik kan nu vol trots vertellen dat mijn zoon sinds een half jaar hulp heeft. Dat is een grote stap geweest en langzaam gaat het redelijk goed. Ik heb de laatste paar maanden geleerd hem te accepteren zoals hij is, hoe hij ook wordt. Het is mijn vlees en bloed, mijn kind.” Het is ruim vijf jaar geleden dat mevrouw Broekema deze hartenkreet schreef. Ten einde raad Ze vertelt wat er aan vooraf ging. ”Op de lagere school was mijn zoon een jongen die goed kon leren. Het was een vrolijk iemand. Hij schaatste en deed mee aan de avondvierdaagse. De eerste twee jaar van de MAVO gingen nog goed. Het derde jaar ging minder. Hij deed zijn huiswerk niet meer. We dachten: het hoort een beetje bij de puberteit. Hij bleef zitten en ging van school af. Hij wilde kok worden en ging naar de koksschool in de stad Groningen. Dat leek hij niet serieus te nemen. Hij
De daaropvolgende week bleek dat hij niet meer terug mocht komen op de opleiding vanwege zijn gedrag. We hadden al veel kosten voor hem betaald en nu had hij geen opleiding en studiefinanciering meer. Hij heeft daarna nog een poosje in Haren gewoond maar dat lukte ook niet. Hij zei op een gegeven moment: “Ik ga niet terug” en bleef bij ons thuis. Hij deed vervolgens verschillende soorten werk voor een uitzendbureau. Maar kwam toch al gauw weer in dezelfde cirkel terecht. In bed blijven liggen en zich niet aan regels houden. Hij wilde zijn eigen gang gaan. We konden niet meer met hem communiceren. Hij begon te schreeuwen en werd agressief en bezorgde veel overlast. Op een keer na zo’n woedeuitbarsting deden we de deur niet meer voor hem open en toen heeft hij de ruiten kapot gemaakt. We hadden de politie algebeld. Voor de zekerheid hebben we die nacht doorgebracht bij Hotel van der Valk. Op zo’n moment ben je wel ten einde raad.” Fysiek bezig zijn doet hem goed “Terugkijkend op deze periode was dit de beginfase van de ziekte. Hij begon stemmen te horen. Als ik in de keuken bezig was hoorde ik hem hardop praten terwijl er niemand bij hem was. Via het maatschappelijk werk ging hij naar een opvang in Nieuw-Amsterdam. Hij ging daar weer naar school en behaalde goede cijfers. We dachten: “Dit gaat de goede kant op”. Ook hier ging het uiteindelijk toch niet goed. Hij kwam weer terug en had inmiddels wel een uitkering van de sociale dienst. Hij werd begeleid door de stichting Compaz en ging naar een dagopvang in Veendam. Toch wilde ik een duidelijker beeld krijgen van wat er met hem aan de hand was. Via de GGD kwam ik in contact met een SPV-er van Lentis. Hem heb ik het hele verhaal verteld.