In dit nummer onder andere:
Barbara Stok
Stripmaker
Bram Esser
Over de sollicitatiebrief
Ria Blom
Neemt afscheid
Het tijdschrift voor medewerkers en geïnteresseerden verschijnt drie keer per jaar zowel als digitale uitgave als gedrukt magazine.
Johanna Koster
Adviseur Arbeidsmarktcommunicatie
Lentis Magazine vanaf nu hip in hybride
Op veler verzoek wordt het magazine vanaf nu ook weer gedrukt, maar in een kleinere oplage dan voorheen. Het is natuurlijk niet duurzaam om voor iedere medewerker een exemplaar te drukken, dus daarom is ervoor gekozen om een hybride variant aan te bieden. Vanaf nu ontvang je het personeelsmagazine daarom digitaal in je mailbox en er ligt een stapeltje magazines op elke afdeling, op elke locatie. Zo kan je het magazine ook doorbladeren en eventueel meenemen naar huis. Bovendien geven we bezoekers en cliënten ook weer een kijkje in de keuken van Lentis. Het gaf ons ook meteen de kans om de vormgeving op te frissen. We zijn benieuwd wat jullie van ons nieuwe jasje vinden!
Een andere belangrijke wijziging is dat Lentis Magazine voortaan 3 keer per jaar uitkomt, zodat we meer tijd hebben om mooie en bijzondere verhalen te verzamelen.
In deze eerste editie van 2024 lees je een interview met collega Ria Blom, die na 36 jaar afscheid van Lentis neemt. We lezen meer over het werven en aannemen van nieuwe collega’s en, daarop aansluitend, leert Bram Esser ons alles over de kunst van de sollicitatiebrief. Verder lees je nog veel meer over ontwikkelingen binnen Lentis, zoals het openen van onze deuren voor de Lentis Leerafdeling en het sluiten van de deuren van de Wasserij.
Veel leesplezier!
Namens de redactie, Saskia Scholte
Colofon
Redactie Lentis Magazine
Postbus 128, 9470 AC Zuidlaren
Telefoon (050) 409 76 43, magazine@lentis.nl.
Redactie
Saskia Scholte (hoofdredactie), Petra Albertema, Anne Helmus, Ursula Sennema, Jannie Strijk en Anjo te Velde
Ontwerp en opmaak
Klaas van Slooten | bno
2
Interview Barbara Stok
Anne Helmus wist een interview met stripmaker Barbara Stok te regelen, waarin ze openlijk vertelt over haar mentale gezondheid en de invloed die het heeft op haar werk.
5
Nieuwe Werken bij Lentis website
We zijn live! Sinds dinsdag 14 mei hebben we een nieuwe Werken bij Lentis website, waarmee we Lentis als werkgever goed op de kaart zetten. We delen een paar details.
6
Bram Esser solliciteert
Filosoof en schrijver Bam Esser bundelde een aantal bijzondere sollicitatiebrieven, door hemzelf geschreven, in zijn boek De sollicitant. Het zijn open sollicitaties met een absurdistisch karakter.
8
Interview met Johanna Koster
Johanna werkt als adviseur arbeidsmarktcommunicatie en dat is, zeker in deze tijden van krapte op de arbeidsmarkt, een behoorlijk uitdagende functie.
11 Helmus zoekt feedback
Iedereen heeft het weleens: Je vraagt je na een bezoek, verjaardagsvisite of een telefoongesprek af: ‘Wat vinden ze eigenlijk van mij.’ Anne Helmus gaat verder op dat vraagstuk in.
12 Ria Blom neemt afscheid
Na maar liefst 36 jaar neemt collega Ria Blom afscheid. We belichten stukjes van haar mooie carrière binnen Lentis.
14 Ursula vertelt over de Leefstijlopleiding
Vier jaar geleden volgde zij deze opleiding, de leukste opleiding die ze ooit heeft gevolgd. Wat is er blijven hangen?
16
Ter nagedachtenis aan Theo Buurman
Theo is een paar maanden geleden plotseling overleden. Naar aanleiding van deze gebeurtenis sprak Anne Helmus met een aantal leden van Clubhuis de Horizon in Winschoten.
18 Lentis opent Leerafdeling
En daar zijn we ontzettend trots op! Sinds dit schooljaar kunnen derde en vierdejaars leerlingen van het Alfa College en Noorderpoort aan hun toekomstige werk ruiken.
20 ‘Dit was de was’
Na 129 jaar trouwe dienst is de wasserij op terrein Dennenoord officieel gesloten. En daar is natuurlijk een officieel moment van gemaakt.
22 Samen maken wij Lentis
In deze nieuwe vaste rubriek delen we op de achterkant van het omslag een collage met beelden van allerlei ontwikkelingen binnen Lentis. Deze keer een greep uit de foto’s van werknemers die op de foto zijn gegaan voor de nieuwe Werken bij Lentis website.
Barbara Stok is stripmaker. Haar eerst stripverhalen dateren uit 1996, toen Barbara een twintiger was. Ze drumde in een punkrockband, ging veel uit en ontdekte haar seksualiteit. In de loop van de jaren groeiden de verhalen met haar leeftijd mee. Haar beste autobiografische strips zijn gebundeld in het boek ‘De dikke Stok’. Ze heeft dertien boeken op haar naam staan en ontving de Stripschapsprijs voor haar gehele oeuvre. Ze wordt gezien als een van de belangrijkste striptekenaars van Nederland, of beter gezegd de koningin van de Nederlandse strip. De Groene Amsterdammer schrijft: ‘Stok is niet bang voor zelfspot, reflecteert ongedwongen op haar doen en laten en toont zichzelf zonder gêne op haar aller-onnozelst en in haar mindere momenten. Dat getuigt van lef van deze stoere Groningse.’ Haar in opdracht geschreven boek over het leven van Vincent van Gogh is in achttien talen uitgebracht. Haar laatste boek, waar ze vijf jaar aan heeft gewerkt, ‘De filosoof de hond en de bruiloft’, is echt een verkoopsucces en is aan de achtste druk toe.’
Door Anne HelmusAchter in het rustige café restaurant Schimmelpenninck in de Oosterstraat spreek ik Barbara. In haar autobiografische strips vertelt ze over seksuele problemen en een burn out. ‘Ik maak verhalen over dingen die me bezighouden. In de periode toen duidelijk werd dat we geen kinderen konden krijgen heb ik daar ook strips over gemaakt. Het tekenen daarover kan therapeutisch werken, maar dat is niet mijn insteek. Mijn verhalen gaan over de grote en kleine vragen van het leven. Een van de vragen die mij interesseren is wat goed leven is. Dat is een eeuwige zoektocht, een rode draad in mijn boeken.’
Verwend?
Barbara houdt van een eenvoudig leven, wars van veel luxe. ‘Nederlanders vind ik vrij verwend. We kunnen erg zeuren over kleinigheden. Dan denk ik: Kijk eens hoe goed we het hebben. Waar klaag je nou over? Mensen willen steeds meer. Natuurlijk heeft een deel van de Nederlanders het echt moeilijk. Zelf heb ik contact met mensen die rijk zijn en mensen die minder hebben. Zoals de mensen in de buurt waar ik woon. Dat zijn zulke verschillende werelden. Als je in luxe leeft, gaat je standaard van wat je comfortabel vindt steeds verder omhoog. Zelf ben ik ook wel eens verwend. Dan zit ik bijvoorbeeld lekker op een terrasje en dan voel ik een beetje tocht, en dan heb ik de neiging toch even aan een ander tafeltje te gaan zitten. Ik probeer het bij mezelf te herkennen en er niet aan toe te geven. Om de grenzen op te rekken waarbinnen ik op mijn gemak ben. Sinds vorig jaar de energierekening zo omhoog is gegaan hebben wij de kachel op zeventien gezet. Vrij snel wen je daaraan. Tekenen gaat niet altijd gemakkelijk. Daar moet ik me soms toe zetten. Eerst ga ik dan allerlei dingen doen om het uit te stellen, zoals de was en opruimen. Schrijven vind ik het leukste onderdeel van strips maken. Ik heb veel zelfdiscipline. Dat moet je hebben als je zelfstandig werkt. Zelf heb ik een aantal keren gebruik gemaakt van psychische hulp. Toen onze hond is overleden hakte dat er behoorlijk in. Het moment dat we haar moesten laten inslapen vond ik zo naar, hoe dat ging. Ik kon maanden niet werken en na een jaar had ik er nog steeds last van. Ik vond het heel overdreven dat ik er zo verdrietig over was, maar ik kon er niets aan doen. Mijn man zei op een gegeven moment dat ik er toch
misschien maar eens hulp bij moest zoeken. Ik ben toen naar een EMDRtherapeut gegaan. Dat werkte goed. Daarna was ik nog steeds wel eens verdrietig als ik eraan terugdacht, maar veel milder, niet meer zo extreem.’
Allerlei sociale dingen waren me te veel ‘Mijn stripboek Vincent werd dat een internationaal succes. Het boek werd in meer dan twintig landen uitgebracht. In veel van die landen werd ik uitgenodigd om daarover lezingen te komen geven. Dat was natuurlijk fantastisch, maar het
was een drukke tijd. Ik kreeg veel last van keelpijn en vermoeidheid en ik ging steeds meer tegen de optredens opzien. Ik ben een vrij introvert persoon. Mijn aard is niet om in het middelpunt van de belangstelling te staan. Als ik eenmaal op zo’n podium sta, vind ik het wel leuk, maar het kost me bakken energie. Ik ging overal als een berg tegenop zien. Niet alleen de promotietrips en de optredens, ook verjaardagen en allerlei normale sociale dingen waren me te veel. Ik dacht, waarom ben ik nou toch steeds zo moe? Later kwam ik erachter dat het de spanning was. Toen ik merkte dat gewoon rusten niet hielp, heb ik cognitieve therapie gedaan. (Red. Tijdens de cognitieve gedragstherapie breng je bepaalde (negatieve) gedachten en gedragspatronen in kaart. Je leert hoe het veranderen van deze gedragspatronen invloed heeft op je gevoelens. Daar kan je mee oefenen in een gedragsexperiment. Je gaat aan wat je normaal uit de weg zou gaan.) In die therapie leer je je gedachtes onder de loep te nemen en in kleine stapjes de draad weer op te pakken. Toen ik daarvan hersteld was, zat ik vol nieuwe energie.’
Voelde me twintig jaar jonger ‘Nu ben ik in de overgang. Daardoor sliep ik een tijd slecht en had ik enorme dippen die ik nog nooit had gehad. Zo fragiel dat je de hele tijd op het punt staat om in huilen uit te barsten, echt niet te doen. Die
dippen kwam altijd plotseling opzetten. Dan zat ik rustig te lezen op de bank en dan kwam dat zware gevoel in mijn lichaam en was ik ineens een natte dweil. Mijn huisarts stelde hormoontherapie voor. Dat helpt geweldig. In één klap sliep ik weer als een blok en ik voel me twintig jaar jonger.’
Dacht dat het een marginaal boek zou worden Haar laatste boek ‘De filosoof, de hond en de bruiloft’ is een verkoopsucces. ‘Dat heeft me erg verrast. Ik wilde al langer een boek maken over Hipparchia. Zij was een filosoof uit de Griekse oudheid die een minimalistische levensstijl uitdroeg en zich keerde tegen alle maatschappelijke rangen en standen, normen en conventies. Die ideeën zijn weer heel actueel. Ik heb er vijf jaar aan gewerkt. Toch hield ik er rekening mee dat dit een marginaal boek zou kunnen worden, omdat weinig mensen van Hipparchia hebben gehoord. Heel anders dan Vincent van Gogh. Maar het werd juist een groot succes met vertalingen en al. Het boek past goed in deze tijd. Het gaat over minder consumeren, het is een feministisch verhaal, en het is een pleidooi om de samenleving anders in te richten.’
Dinsdag 14 mei is de vernieuwde werkenbijlentis.nl live gegaan! Naast een fris en modern design beschikt deze website over honderden nieuwe foto’s, een verbeterde zoekfunctie voor vacatures en veelal vernieuwde teksten. Eigenlijk helemaal nieuw dus.
Door Johanna Koster
Op de vernieuwde website hebben we nog meer gefocust op de onderdelen waarmee we ons onderscheiden van onze concullega’s en wie wij als organisatie (willen) zijn. Zo heeft Lentis Research een mooie plek op de website gekregen en vind je over de hele website de missie, visie, kernwaarden en strategische koers terug. De hele website is gevuld met foto’s van onze eigen collega’s. Dit maakt het geheel helemaal af en laat zien wie wij zijn als Lentis!
Fotomodellen, bedankt!
In de afgelopen 6 jaar zijn er al veel collega’s op de foto gekomen voor onze website en die foto’s blijven we ook heel enthousiast gebruiken. Voor de nieuwe site hebben we meerdere fotoshoots georganiseerd en zijn er nog eens circa 50 collega’s gefotografeerd. Daar zijn wij super blij mee, dankjewel daarvoor! Een kleine greep uit alle foto’s vind je achterop dit magazine. Ons doel is om bij elke vacature en uiting foto’s te gebruiken van collega’s die daadwerkelijk bij ons werken en het liefst ook in de functie waarvoor we werven.
Hoe nu verder
Uiteraard blijven we de website continu verbeteren en daar gaan we vanaf vandaag mee verder. De komende tijd zal recruitment aan de slag gaan met het verbeteren van de vacatureteksten en vanuit communicatie is er contact gelegd met de verschillende opleidingen om die specifieke informatiepagina’s te herschrijven en uniformer op de website te zetten. Ook gaat er vandaag een online Lentis campagne live. Met die campagne willen we mensen kennis laten maken met onze organisatie en enthousiasmeren voor het werken bij Lentis.
Bekijk de nieuwe website hier
Enkele screenshots van de nieuwe werkenbijlentis.nl website
op een rij
Het design van de website is aangepast, maar we hebben de website ook verbeterd. Hieronder zetten we de belangrijkste verbeteringen op een rij:
• De vacature zoeker is vernieuwd: Voorheen kon je alleen op ‘filters’ zoeken. Nu zoekt hij door de gehele vacaturebank. Als je nu op bijvoorbeeld een afdelingsnaam zoekt dan komen alle vacatures waar deze afdelingsnaam in voor komt naar boven.
• Er zijn nieuwe filters toegevoegd: Je kunt nu ook filteren op opleidingsniveau. Daarnaast staat bij de vacature vermeld voor hoeveel uren de vacature is en op welke afdeling.
• Alle informatie is in maximaal 3 klikken te bereiken: We hebben heel kritisch gekeken naar de informatie die op de website staat en hoe dit te vinden is. Hier hebben we vervolgens een schifting in gemaakt waardoor in principe alle pagina’s in maximaal 3 klikken kan bereiken. Overzichtelijk en toegankelijk!
• Mobiele weergave is flink verbetert: We zien in de data dat werkenbijlentis.nl door de meeste mensen op mobiel bezocht wordt. We hebben daarom extra aandacht besteed aan de mobiele weergave en dit verbeterd. Zo is het nu ook mogelijk om via whatsapp contact op te nemen met de recruiters.
Bram Esser werd geboren op de achtste verdieping van een flat aan Aristotelesstraat in Apeldoorn. Volgens zijn moeder is hij om die reden nooit helemaal geland. Na zijn studie filosofie werd hij ontdekkingsreiziger van het alledaagse. Op zoek naar kleine sterke verhalen verbleef hij onder meer een maand op en langs de snelweg, liep langs de Nederlandse kust, ging in de leer bij een Ghanese automonteur en verbleef een week met Urker vissers op de Noordzee. Voorover bekend hebben deze ervaringen hem geen praktische vaardigheden opgeleverd.
In het interview met Johanna Koster, Adviseur Arbeidsmarktcommunicatie in dit nummer vertelt ze dat de drempel om te solliciteren zo laag mogelijk is gemaakt en dat het niet meer nodig is om een sollicitatiebrief te schrijven met een uitgebreide motivatie. Het vermelden van de CV is voldoende om een beeld te krijgen van de sollicitant.
Bram vindt dit erg jammer. Hij bundelde een aantal bijzondere sollicitatiebrieven van zijn hand, in het boek ‘De sollicitant’. Het boek bevat vele brieven naar instanties en bedrijven. Het zijn geen brieven naar aanleiding van een bestaande vacature, maar open sollicitaties met een activistisch en absurdistisch karakter.
Bram: ‘In een sollicitatiebrief formuleer je niet degene die je nu bent maar wie je wil worden binnen die nieuw te verwerven functie. In de gebundelde brieven heb ik dat gegeven uitvergroot. Voor het boek heb ik op vijftig verschillende functies gesolliciteerd. Een breed palet aan verschillende soorten werk. Het is gebruikelijk om over je ervaring en je diploma’s te vertellen in een sollicitatiebrief. Ik doe dat anders. Als ik solliciteer op de functie van vuilnisman probeer ik de functie te analyseren. Wat doet hij precies. In de brief laat ik merken dat ik echt snap wat het behelst om een vuilnisman te zijn die zijn werk echt serieus neemt. Het werk van een vuilnisman, glazenwasser of schoonmaker is werk dat niet gezien wordt en voor veel mensen onzichtbaar is. Ik probeer dat soort werk op een voetstuk te plaatsen en het anders te belichten zodat je er ook een andere kijk op krijgt. Ik ontdek daardoor dat het veel meer inhoudt dan ik had kunnen denken.
Maar bij mensen die bijvoorbeeld in een managementbubbel zitten probeer ik hun gedrag door te prikken en hun werk in het belachelijke te trekken en ze een spiegel voor te houden.
Onlangs werd ik gebeld door de eigenaar van een glazenwassersbedrijf. De brief die ik had geschreven circuleerde door het hele bedrijf. Er had nog nooit iemand de tijd genomen om zo over hun werk na te denken en dat op te schrijven. Dan kom je tot andere inzichten en komt dat werk in een heel ander daglicht te staan. Dat is heel waardevol. Als we er niet meer over nadenken wat een bepaald soort werk inhoudt komen er geen frisse inzichten meer.
Schrijven is niet niks en veel mensen lijken het uit de weg te gaan. De taalvaardigheid wordt hierdoor ook niet verder ontwikkeld. Het verdwijnen van de sollicitatiebrief is meer een symptoom van de tijd waarin we leven. De mens is van nature al meer beeldgericht.
Als de beeldcultuur de overhand krijgt zullen we steeds minder taalvaardig worden en de taal aan AI overlaten. Evolutionair gezien maken we een omgekeerd ontwikkeling door die ons steeds dommer zal maken.’
Marcel van Roosmalen zei over het boek ‘De sollicitant’:
‘Dit zijn geen sollicitatiebrieven meer, maar minireportages over het alledaagse leven.’
Het boek van Bram Esser is hier te bestellen
We moeten de sollicitant overtuigen om voor ons te komen werken
‘Door de krapte op de arbeidsmarkt en dat alle zorginstellingen in dezelfde vijver moeten vissen, is er een personeelstekort ontstaan. Zelf ben ik 2018 bij Lentis begonnen. Mijn eerste opdracht was om de website ‘Werken bij Lentis’ te vullen met content. Op de website zijn de vacatures nu op een mooie manier zichtbaar. Het is een website waarop we laten zien wie we zijn als organisatie en ook zijn er enthousiaste verhalen van collega’s te vinden. We hebben de website vernieuwd en opgefrist. De vernieuwde versie staat sinds 14 mei live.’
Oneerlijk beleefde condities
‘In een aantal beroepsgroepen zijn er ook een belangrijk aantal medewerkers die de overstap naar Zzp’er (Zelfstandige Zonder Personeel) hebben gemaakt. Als voordeel wordt veelal gezien dat je je eigen voorwaarden kan scheppen en je verdient meer. Je kan het daarmee aantrekkelijker maken voor jezelf. Je hoeft bijvoorbeeld als Zzp’er niet in de crisisdienst mee te draaien. Als je bij ons in loondienst bent moet dat wel. Er zijn veel mensen die deze keuze hebben gemaakt. Het komt voor dat je die mensen vervolgens tegen een hoger tarief weer in dienst krijgt. Soms gaat dit via een bureau. Deze ontwikkelingen geven ook wel eens spanningen op de werkvloer omdat er verschillende en oneerlijk beleefde condities ontstaan. We proberen hier meer grip op te krijgen door meer mensen in vaste dienst te nemen en de inhuur van Zzp’ers terug te dringen. Er is ook een periode geweest dat we niet zonder het inhuren van deze mensen konden omdat we anders de nodige zorg niet konden leveren. Dan kom je wel in een lastige positie omdat je gedwongen wordt om een Zzp’er in te huren. Deze ontwikkelingen hebben er mede voor gezorgd dat het aantal vacatures zo is gestegen.’
‘Die vraag naar intensiever werven zijn al voor mijn tijd begonnen. In die tijd was er al een recruiter werkzaam bij Lentis. Sinds 2016 zijn we als organisatie hier al mee bezig en speelt het personeelstekort ook.’
‘Toen ik hier in 2018 begon hadden we het rond de 40 vacatures per maand en nu zitten we gemiddeld boven de 100. Dat aantal is dus alleen maar toegenomen. Ondanks alle inspanningen. Dit probleem speelt niet alleen binnen Lentis. Je merkt dat alle zorginstellingen hier mee kampen. Een aantal functies is erg moeilijk vervulbaar. Dan heb je het over de regie behandelfuncties, psychiaters, psychologen, verpleegkundig specialisten. Dat is een landelijk probleem. Voor veel van deze functies heb je minimaal een universitaire opleiding nodig. Ook is er daarna dikwijls nog een specialisatie of aanvullende opleiding vereist om aan de gevraagde functie eisen te kunnen voldoen. De vacatures voor basisartsen, psychologen en verpleegkundigen weten we meestal wel te vervullen. We hebben contact met de opleidingen zelf en zijn samen met de afdeling recruitment bezig om op hogescholen en universiteiten beter zichtbaar te zijn.’
Onszelf neer zetten als een aantrekkelijke partij De uitdaging voor Lentis is om professionals te enthousiasmeren om juist wel voor de complexe ggz te kiezen. Er zijn meer vacatures dan geschikte mensen. Hierdoor heeft men veel vrijheid om te kiezen en zie je dat lichtere problematiek in veel gevallen de voorkeur krijgt. In mijn functie als Adviseur Arbeidsmarktcommunicatie heeft dit mijn grootste focus. Ik ben dagelijks bezig om te laten zien wie we zijn, wat we doen en waarom professionals juist voor ons moeten kiezen. We draaien veel campagnes om onze zichtbaarheid te bevorderen. Vorig jaar hebben we een arbeidsmarktcampagne gedraaid voor de ouderenpsychiatrie waarbij een documentaire is gemaakt over de VKB (Voortgezette Klinische Behandeling) hier op het terrein in Zuidlaren en over de A Borg in Winschoten. Waarbij heel mooi in beeld is gebracht wat deze zorg inhoudt. Deze documentaire wordt dan on en offline uitgebracht om mensen te enthousiasmeren. Zo’n campagne levert wel een hoop zichtbaarheid op maar het is helaas lastig om er echt zicht op te krijgen wat het oplevert qua sollicitanten.’
‘Toen ik bij Lentis begon was ons imago op de arbeidsmarkt niet heel goed. Als je op Lentis zocht kwamen er veel negatieve berichten naar boven. Op bijvoorbeeld Google waren de eerste 5 tot 10 berichten dat psychiaters bij ons in angstcultuur
leefden of wegliepen. De mensen die in die periode Lentis verlieten zorgden ook voor negatieve geluiden. Dat heeft echt wel een paar jaar geduurd om daar wat positiviteit tegenover te kunnen zetten. Dit doen we door de berichtgeving naar buiten met een positieve insteek te brengen en aandacht te vragen voor mooie dingen die binnen de organisatie plaatsvinden. De adviseurs werving en selectie van Lentis leveren hier ook een grote bijdrage aan en zijn bijvoorbeeld actief op beurzen en open dagen van scholen en hebben contacten met studieverenigingen en banenmarkten zoals Startfest.’
Solliciteren?
‘Er worden nog steeds wel old school sollicitatiebrieven geschreven. Twee jaar geleden is de afdeling recruitment uitgebreid. Totaal werken er nu drie adviseurs werving en selectie en twee medewerkers werving en selectie. Voorheen was werving en selectie een thema waar bijna iedereen binnen de afdeling HR een rol in had. Hierdoor ontbrak de focus en was het vaak zoeken wie je voor welke vraag moest hebben. Sinds september 2022 is er een team recruitment binnen HR en wordt alles rondom werving en selectie opgepakt door dit team. We zijn toen ook naar de processen gaan kijken. We hebben onszelf afgevraagd hoe kunnen we het de mensen zo makkelijk mogelijk maken om te solliciteren.
Met (bijna) iedereen die aan het profiel voldoet wordt er een gesprek gepland. Je hebt vaak niet de keuze om heel kritisch te zijn, maar de juiste match is wel heel belangrijk. Of iemand aan die voorwaarden voldoet zie je ook wel aan een CV. In deze tijden moet
je de drempel om te solliciteren zo laag mogelijk maken en is een sollicitatiebrief met motivatie minder noodzakelijk. Het is goed om een CV te kunnen tonen want we hebben wel te maken met profielen waar eisen aan vastzitten. In veel gevallen moet je bepaalde opleidingen afgerond hebben en zijn registraties vereist. Als iemand aan de eisen voldoet wordt er zo snel mogelijk contact opgenomen om te kijken of er een match is. Daar wordt vanuit recruitment op gestuurd. Ook kunnen kandidaten op veel plekken meelopen als er een vacature openstaat.
Voorheen konden we als organisatie kiezen wie we in dienst namen. De afgelopen jaren hebben we gemerkt dat wij een medewerker moet overtuigen om voor ons te komen werken. De nieuwe medewerker heeft de keuze. De rollen zijn wat dat betreft omgekeerd. Dat vraagt ook van ons om wat flexibeler te zijn en het stelt eisen aan je selectievaardigheden. Ik denk wel dat we door deze situatie geneigd zijn om soms wat minder kritisch te zijn. Vroeger was de houding: bij twijfel niet doen. Nu is het meer: bij twijfel doen we het maar wel. Dat kan positief uitpakken, maar ook negatief. Het is mooi dat mensen hierdoor misschien sneller een kans krijgen, maar we moeten voorkomen dat er mismatches ontstaan. Mismatches zijn ontzettend vervelend voor het team en de professional zelf. Het werkt daarnaast ook negatief door op ons imago. Daarom willen we dit zo veel mogelijk voorkomen en voeren de adviseurs werving en selectie hier ook regelmatig gesprekken over met leidinggevenden. We moeten dit probleem gezamenlijk oppakken en iedereen speelt daar een belangrijke rol in.’
Iedereen heeft het wel eens. Je vraagt je na een bezoek, verjaardagsvisite of een telefoongesprek af: ‘Wat vinden ze eigenlijk van mij.’ Wat specifieker: ’Wat vinden ze van mijn gedrag en mijn deelname aan het gesprek. Stelde ik de juiste vragen? Was ik alleen aan het woord? Luisterde ik wel? Heb ik misschien een onheuse opmerking gemaakt?
Klonk mijn goedbedoelde complimentje wel oprecht?’
Zelf ben ik wel nieuwsgierig naar wat mensen van me vinden. Om dat rechtstreeks te vragen vind ik lastig. Een enkele keer zegt iemand weleens hoe ik over kom.
Bijvoorbeeld dat ik iemand niet uit laat praten of een cynisch grapje maak, dat verkeerd valt. Of dat ik niet echt luister naar het verhaal van degene waar ik mee in gesprek ben. Dat ik maar gauw een onderwerp aansnij, wat alleen maar een opstapje is, om mijn eigen leuke anekdote te vertellen.
Om mijn interacties met anderen te verbeteren denk ik erover om een formulier te ontwikkelen met feedback vragen. Na een bezoek van mij aan een familielid, vriend, kennis of buurtgenoot is het plan om ze per mail of app een aantal vragen te sturen. Aan de hand waarvan ze hun meningen en observaties kenbaar kunnen maken. Dit stelt mij in staat om de manier waarop ik contacten aan ga te verbeteren en mijn empathie te vergroten.
Iedereen kent de vragenlijsten van bijvoorbeeld de Energiewacht, de garage of andere diensten, als er een monteur bij je is geweest om je verwarming weer aan de praat te krijgen of je auto te repareren. Na de hulp krijg je al snel een mailtje van de organisatie waar de dienstverlener aan verbonden is, met de vraag of hij/ zij je goed heeft geholpen. Soms mag je ook een cijfer geven over de geleverde dienstverlening. Meestal ben ik wel tevreden en geef een positieve recensie of een hoog cijfer. In de naïeve veronderstelling dat de desbetreffende medewerker dit te horen krijgt en dat zijn baas tevreden over hem kan zijn. En belangrijker dat ik, als ikzelf weer hulp nodig heb, op mijn wenken bediend zal worden.
Voor zover ik weet zijn er binnen Lentis geen instrumenten die direct feedback geven. De ROM (Routine Outcome Monitoring) dan? Zult u zeggen. De ROM is dikwijls gekoppeld aan onderzoek die de resultaten op termijn weergeeft.
Ik denk dat de medewerker van Lentis vooral is gebaat bij een directere vorm van feedback van hun klanten. Ik kan me voorstellen dat cliënten het ook prettig vinden om, nadat de hulpverlener de deur achter zich dicht heeft getrokken, even vers van de lever te reageren op zijn input. Deze kunnen op basis van de ontvangen reacties hun interventies bijstellen om de klanttevredenheid van de aan hun zorg toevertrouwde cliënten te vergroten.
Klinkt leuk. Maar is het bij nader inzien wel zo’n goed idee om feedback te vragen en vervolgens je gedrag hierop aan te passen? De kans is groot dat de hulpverlener dan af zal zien van confrontaties die bij de cliënten wrevel zullen opwekken, maar wel nodig zijn om hen verder te helpen. Hij zal zijn klanten onnodig naar de mond praten om een goede score te krijgen. Meepraten zonder tegengas is een slechte optie. Iedereen heeft wel eens een duwtje in de goede richting nodig waar hij of zij niet direct op zit te wachten. In eerste instantie is er vervolgens alleen maar irritatie. Echter soms is het nodig om een beetje te pushen want: zonder wrijving geen glans.
Ria Blom werkte bijna 36 jaar bij Lentis en haar voorgangers. Ze was op verschillende plekken in Lentis werkzaam. In 1988 begon ze als organisatieadviseur, ze was hoofd Opleiding, Vorming en Training, zette de A opleiding op, werkte bij Cenzor, het Centrum voor Zorgontwikkeling waar de rehabilitatievisie werd uitgewerkt en daarna deed ze verschillende projecten en werkte als teamcoach. Reden genoeg om even terug en vooruit te kijken. Veel thema’s blijken ook nu weer actueel. In de strategische koers zijn passend leiderschap en een ondersteunende cultuur belangrijke voorwaarden voor het realiseren van onze doelen. In 2022 startten we met een programma cultuur en leiderschap. Ruim tien jaar geleden was Ria de spin in het web bij leiderschapsontwikkeling. Ze ontwikkelde SMOEL, een traject waarmee leiderschap in alle lagen van de organisatie een smoel kreeg. En TOP Lentis, het programma voor medewerkers die een functie als teamleider ambieerden.
Persoonlijke benadering en een Award
Veel mensen kennen Ria nog steeds goed van deze beide programma’s. ‘Er werd verbinding gemaakt tussen alle lagen in de organisatie. Mensen uit verschillende zorggroepen werden aan elkaar gekoppeld. Het programma bestond uit enkele thema’s die de deelnemers met elkaar vormgaven. Het draaide allemaal om contact en onderlinge verbinding. Wat heb jij nodig? Waar moet het over gaan dat het ook nuttig voor je is? Het was vooral gericht op uitwisseling van ervaringen – niet teveel op papier.’ Ria nam zelf het voortouw in het contact. Ze benaderde
mensen persoonlijk. ‘Behalve praktisch toepasbaar moest het ook vooral energie geven.’ Het werd een hit. Lentis ontving er de Noorderlink Award voor. Als ze nu naar de organisatie kijkt, vindt ze het jammer dat we zo weinig contact hebben. ‘Dat vreet aan de onderlinge verbinding.’ En juist dat gunt ze Lentis zo. ‘Ik zou het de Raad van Bestuur en managers gunnen dat ze minimaal één keer per jaar, maar het liefst twee keer per jaar ergens waar ze nog nooit geweest zijn, aanschuiven. Gewoon om te zien: hoe gaat het hier, wat houdt jullie hier, als jij mijn functie had, wat zou jij dan aanbevelen? Waar moeten we mee stoppen en waar moeten we mee doorgaan? Het gaat vooral om belangstelling tonen!’
Veranderen gaat alleen als het ertoe doet De laatste jaren was ze vooral bezig met intervisie in groepen. Daar zag Ria dat we allemaal erg druk zijn en dat alles heel snel gaat. ‘Maar zijn we druk met het goede? Veranderen gaat alleen als het ertoe doet. En in de snelheid verlies je de verbinding gemakkelijk.’ In onze voorgeschiedenis waren er verschillende grote veranderingen. Ria was betrokken bij een belangrijke verandering. Ze introduceerde samen met Rob Versteden, destijds behandelcoördinator van Wonen, de rehabilitatievisie. ‘Er werd gesproken over een enkeltje Dennenoord. Iemand die op het Dennenoordterrein ging wonen, bleef daar vaak tot aan de dood. Dat moest terug naar twee jaar wonen. Dat vroeg een complete omslag van het denken.’ Grote groepen medewerkers werden getraind in RAP2000, een succesvolle methode om medewerkers te scholen in de rehabilitatievisie. De Hanzehogeschool maakte
er zelfs een volwaardige HBO opleiding van. De rehabilitatievisie vormt ook nu nog het hart van de moderne psychiatrie. Onze inzet is nu altijd gericht op herstel.
Vertrouwen is belangrijk
Als ze terugkijkt op haar carrière, ziet ze dat ze het best functioneerde als ze in contact met mensen was. ‘Ik heb negen functies binnen Lentis gehad. Iedere keer moest ik mezelf opnieuw uitvinden. Ik heb nooit in een vast team gewerkt. Dat heeft nadelen, maar ook voordelen. Je moet dan op zoek naar mensen.’ Ze kijkt tevreden terug op haar arbeidzame leven: ‘Ik geef het een 8. Lentis heeft mij de ruimte gegeven om het op mijn manier te doen. Dat is mij gegund, zo zie ik het. Dat vertrouwen is heel belangrijk. Ik heb heel veel dingen kunnen doen waar ik goed in ben. Ik nam veel initiatief en ik ben bijna nooit afgewezen. Het heeft me veel energie gegeven en dat heeft me hier gehouden. En de sfeer, niet hiërarchisch, maar informeel. Dat past bij mij.’ Ooit zat Ria in een sessie waarin anderen haar moesten omschrijven. ‘Daar kwam zes keer ‘onafhankelijk’ als karaktereigenschap naar voren. Dat heeft me ook wel wat gebracht, die onafhankelijkheid, maar altijd met de intentie: is het goed voor Lentis?’
Altijd met de intentie: is het goed voor Lentis?
Ria’s weg in Lentis
1988: Organisatieadviseur bij P&O
1990: Hoofd Opleiding, Vorming en Training geworden. Samen met psychiater Frits Milders de A opleiding voor psychiaters opgezet.
Hoofd P&O
Leidinggevende bij Cenzor, het Centrum voor Zorgontwikkeling: Rehabilitatievisie uitgewerkt in trainingen voor veel groepen medewerkers (RAP2000).
Projectleider Centralisatie Aanmeldservice en Crisisdienst (2008).
Leergang voor leidinggevenden en voor medewerkers die een positie als teamleider ambiëren: SMOEL geven aan leiderschap en TOP Lentis. Hiervoor werd Lentis in 2012 beloond met de Noorderlink Award.
Domotica op de kaart (2015) met name binnen Dignis en de Ouderenpsychiatrie.
Teamcoach (2018): coaching, intervisie en teamontwikkeling, zo›n 30 teams door de hele organisatie heen.
Door Ursula Sennema
De leukste opleiding die ik ooit deed was de Lentis Leefstijl opleiding. Inmiddels ben ik vier jaar verder. Wat is er blijven hangen van destijds? Niet alles, wel veel. En juist datgene dat werkbaar bleek. Ik ging eerst met mijn eigen Leefstijl aan de slag, daarna met die van mijn cliënt. Immers wat goed is voor jezelf, is vaak ook goed voor de ander. Alles wat bijdraagt aan goed leven, dat is Leefstijl. Een aantal items, soort mantra’s zijn het geworden, heb ik me zo eigen gemaakt dat ze mogelijk niet meer opvallen. Tijd om deze middels dit stukje op te poetsen. Plezier voorop. Zonder plezier houdt niemand goede voornemens vol en blijft het worstelen. Kies wat bij je past, wat voor jou werkt. Ik mag graag tennissen, maar hou ook van chips. Kapstok is de 80/20 regel: 80 procent vul je gezond in, die overige laat je lekker vrij.
En gebruik geen woorden als: Ik heb gezondigd bij het nemen van taart. Ze vallen onder die 20 procent, dus zorg dat je ervan geniet. Genieten is immers gezond. Kom maar door met die bitterballen! De eerste vraag is: Waar ben je tevreden over, wat wil je behouden? Dat zorgt voor een fijnere mindset dan: Wat wil je veranderen? Bovendien geeft het een andere uitkomst. Eerst de kracht, dan de klacht. En flink inzoomen op die kracht. Kleine stapjes. Deze manier van denken en iets aanpakken, is toepasbaar op vrijwel alles. Het vergroot de kans op positieve ervaringen. Lukt iets niet? Maak het stapje kleiner en leuker. Minder koffie willen drinken? Begin met een iets kleiner kopje, hou dat een tijdje vol. Als ik een indicatie moet schrijven waar ik tegenaan hik: de taak in stukjes hakken, drie keer twintig minuten ermee bezig gaan en voilà: klaar. Je richten op de zaadjes, niet op de oogst, valt hier ook onder. De uitkomst daar hebben we geen directe invloed op, wel op de kleine tussenstapjes die leiden tot iets goeds.
Mildheid. Verandering aanbrengen of een goede gewoonte behouden is lastig, dat geldt voor ons allemaal. En dat is weer geruststellend. Bij stress of ongemak zorgt ons oerbrein dat we teruggrijpen naar oude patronen, naar snelle suikers. Het mooie is: ons brein blijkt trainbaar, we kunnen nieuw gedrag aanleren en dit behouden. Lukt het niet? De volgende dag gewoon opnieuw proberen. En nog zo’n fraaie: beloon jezelf als het wel lukt. Dat hoeft niet groots, maar wel gemeend: jezelf een compliment geven of een miniwellnessmoment.
Onderdeel van de training was aan de slag met gezond koken. Zoals het bereiden van een vegetarische maaltijd of drie kleuren groente gebruiken. We deelden tips uit over gezonde hapjes. Hoe je sluipenderwijs op zaterdagavond snoeptomaatjes op de borrelplank kunt introduceren.
Tijdens de training was ik streng in de leer. Het ontlokte bij de man in huis de terugkerende grappig bedoelde vraag: ‘Hoelang duurt die training Ursula?’
Geen paniek bij mij. Een onderdeel van de training was immers: hoe ga je om met weerstand uit je omgeving. Ik zette derhalve rustig door met de kleine positieve stapjes. Wat je doet is veel belangrijker dan wat je zegt, dat leerde ik ook. Ik had plezier in de opdrachten, de wandelcontacten met de jongeren, het enthousiasme uit de groep.
Groot was echter de verrassing toen de man in huis, tevens verpleegkundige op een jongerenafdeling bij Lentis, vorig jaar thuiskwam met de mededeling dat hij zich opgegeven had voor de Leefstijl opleiding. Had ik toch een zaadje gepoot?
Hij had er zowaar aardigheid in. Maar er was ook verzet constateerde ik. Ik zag hem zuchten boven het werkboek en bladzijdes snel omslaan. Een onderdeel bestempelde hij als ‘zweverig’ en ‘meer iets voor jou Ursula’. Hij vroeg hoe ik de opdracht destijds had gedaan met ‘gefermenteerde voeding’. Ik negeerde dit en gaf hem als tip: haal eruit wat voor jou werkt. Dat bleek een schot in de roos. Ik zei dat hij goed bezig was. Groningse mannen doen het goed op complimentjes, maar niet te opzichtig, anders denken ze dat ze voor de gek worden gehouden.
Waar ik mijn plan en pitch aan het einde van de training had gericht op wandelcontacten met de jongeren startte hij een hardloopgroepje door het Noorderplantsoen. Soms met één jongere, een andere keer met vier. In december bleek er budget om na het loopje samen een gezond drankje te doen. Een beloning. Een goed stapje zetten op het ene terrein stimuleert het zetten van een ander stapje. Wekelijks haalt hij ongezouten noten van de markt, gaat hij naar de sportschool nu het voetballen over is en verving hij vleeswaren op brood voor appelstroop.
Het allermooist vind ik wanneer ik op de kalender kijk, daar trouw genoteerd wordt ‘hardloopgroepje’ en hij in de vroege ochtend met een sporttas richting werk gaat.
Theo is een paar maanden geleden plotseling overleden. Zijn overlijden kwam zeer onverwachts en het was een schok voor zijn familie en de (staf)leden van het Clubhuis.
Naar aanleiding van deze gebeurtenis spreek ik met een aantal leden van Clubhuis de Horizon in Winschoten, waar hij werkte als staflid met als specialisme computers. Hierin deed hij inkoop, verkoop en reparatie. Dit is een geïntegreerd onderdeel van Clubhuis de Horizon. Het Clubhuis is een gezamenlijk project van Lentis en de gemeente Oldambt.
Door Anne Helmus
We zitten rond de tafel en er worden door de leden herinneringen opgehaald, wat hun zichtbaar goed doet.
Theo zat in de laatste fase van zijn werkzame leven en was zich al een beetje op zijn pensioen aan het voorbereiden. Een van de leden vertelt dat Theo een app had waarop hij dagelijks informatie kreeg over hoeveel dagen en uren hij verwijderd was van het tijdstip dat hij met pensioen zou gaan. Hij was aan het aftellen. Niet dat hij geen lol meer had in zijn werk, integendeel. Elke dag was hij vroeg aanwezig om er weer tegen aan te gaan en was het een vaste prik dat er op de vrijdag geklaverjast werd. Samen met de leden sociale activiteiten ondernemen vond hij belangrijk.
Theo als persoon en zijn inzet op het Clubhuis wordt heel erg gemist. Men omschrijft hem als een grote knuffelbeer. Hij was gezellig in de omgang en je voelde je veilig bij hem. Hij was een lieve man waar iedereen goed mee kon opschieten. Theo was volgens de leden echt een sfeermaker. Hij hield van een geintje en wist mensen, als ze in de put zaten, weer op te beuren. Hij gaf je het gevoel erbij te horen. Hij was in staat om op een luchtige manier conflicten op te
lossen en hij kon zichzelf vergeten in het helpen van de anderen. Hij kende de problemen van de leden en wist wat hen bezighield. Je kon met hem over verschillende onderwerpen praten zoals politiek, sport, geschiedenis en alledaagse dingen. Theo was een vriend, een familielid als het ware en ging voor je door het vuur. In het Clubhuis wordt er tussen de middag regelmatig een warme hap geserveerd. De snert die Theo altijd maakte heeft diepe indruk achter gelaten.
Theo had hart voor de mensen en zijn werkzaamheden. Een van de leden herinnert zich een bijzondere gebeurtenis toen Theo met zijn computerafdeling nog onderdeel uitmaakte van het ARC. Doordat het aantal deelnemers en activiteiten niet meer in de hem toebedeelde ruimte pasten, heeft hij op een zaterdag met een paar deelnemers een wand verwijderd zodat de naastgelegen lege ruimte bij het project betrokken kon worden.
Theo zette zich in voor zijn medemens en vond het belangrijk om anderen te helpen. Voornamelijk mensen die het minder makkelijk hadden. Zo was hij aan het werk als vrijwilliger in zijn woonplaats
Musselkanaal. Een ander voorbeeld is de samenwerking met stichting Leergeld. Hij handelde de aanvragen van stichting Leergeld af en zorgde ervoor dat kinderen van ouders met krappe beurs een computer kregen om deel te kunnen nemen aan onderwijs dat ze verder kan helpen.
Hiernaast werkte hij samen met de Familie Brons Stichting om cliënten van Lentis aan een computer of laptop te helpen.
Jan Maathuis, secretaris van de Familie Brons
Stichting, kende Theo al lang. In de beginperiode toen hij samen met de deelnemers begon met renoveren en upgraden van afgeschreven pc’s, heeft hij hem geholpen om de bijbehorende administratie op te zetten en bij te houden. Jan: ’Ik kon goed met hem samenwerken om een passende computer te vinden bij de cliënt voor wie er eentje werd aangevraagd. Vaak hadden we aan een half woord genoeg om elkaar te begrijpen. Hij gaf altijd een goed advies en kwam met een prijsvriendelijke aanbieding. Ook de aftersale service was goed. Hij was altijd bereid om te helpen als de klant er niet uit kwam of als er iets haperde.’
Het Zuiderpaviljoen, onderkomen van de leerafdeling VKB in Zuidlaren, voelt als een warm bad. Een bewoner spreekt een werknemer aan op de losse veters, de ander zit rustig een kopje koffie te drinken met een tijdschrift. Maar achter die gemoedelijkheid gaat een hoop werk schuil. Sinds dit schooljaar mogen derde- en vierdejaars leerlingen van het Alfa College en Noorderpoort aan dat werk ruiken: dit is de eerste leerafdeling van Lentis. Mensen van verschillende opleidingen krijgen hier een kans. Op dit moment combineren vijftien leerlingen van de opleidingen Verzorgende IG en Verpleegkunde hun studie met de praktijk.
Veilig leerklimaat
Jolien, gedifferentieerd verpleegkundige, werkt al negentien jaar in het Zuiderpaviljoen. Het is een (laatste) thuis voor mensen met een langdurige psychiatrische geschiedenis én somatische problematiek. De meeste zijn ouderen. Jolien weet als geen ander wat het werk kan vragen. ‘Er wordt hier 24 uur per dag zorg geboden. Het lijkt op een verpleeghuissetting, maar dat is het zeker niet. De psychiatrie speelt een grote rol. Als iemand apart gedrag vertoont, moeten wij éérst de somatische factoren uitsluiten. Is het geen urine of luchtweginfectie, bijvoorbeeld? Doordat we er kort opzitten zijn we er snel bij als er bijvoorbeeld een arts nodig is.’
Collega Thom komt erbij zitten en vult aan. ‘We kennen de mensen door en door. Je bent op de groep aanwezig, dus je signaleert heel veel.’ Thom heeft een coachende rol ten opzichte van de leerlingen. ‘We proberen leerlingen hier een veilig werk en leerklimaat te bieden.’
Unieke afdeling
De jongeren doen een hoop ervaring op. Per periode wisselen ze van afdeling en zien zo verschillende problematiek. Thom: ‘We hebben drieëndertig bewoners met allemaal hun eigen ziektebeeld: schizofrenie, Huntington, bipolaire stoornissen. En naast dat ziektebeeld zijn er ook nog somatische behoeftes, want het zijn allemaal ouderen.’
Een flinke en unieke vuurdoop dus. Jolien: ‘Wij krijgen de meest complexe mensen. Arjon Glazenborg, de hoofdbehandelaar, zegt altijd: er zijn over het hele land maar drie afdelingen die zulke zorg als jullie kunnen bieden.’ Wij zijn uniek, omdat we warme zorg en nabijheid bieden.
Thom vult aan: ‘Tel daar de somatische en psychiatri
sche kennis en kunde bij op, en je snapt waarom bijna elke bewoner hier de levensverwachting overstijgt. Dat is wel heel bijzonder.’
Overlijdensprotocol
Je ontkomt er niet aan. Op een psychiatrische ouderenafdeling overlijden mensen. Jolien: ‘Een aantal stagiaires had nog nooit te maken gehad met de dood, of in ieder geval het zien van de dood. In de eerste weken van het schooljaar hebben we gelijk het overlijdensprotocol gepresenteerd. Dat klinkt misschien heel zakelijk, maar je probeert daarin alles bespreekbaar te maken.’
‘Inmiddels hebben de leerlingen het een paar keer meegemaakt, en we gaan daar samen heel respectvol mee om. We vangen de familie op en doen een uitgeleide bij de deur. Daarin worden stagiaires ook meegenomen en dat helpt ze ook wel. Soms wordt er emotioneel gereageerd, maar dat mag en kan ook. Zo is dat ook op kantoor: juist als je met elkaar kan huilen, kan de luchtigheid en dat grapje er ook zijn. Dat maakt dat je een band opbouwt en een veilige leer en werkomgeving creëert.’
Hanze gaat meedoen
Het eerste schooljaar vliegt voorbij. En daarmee is ook het nieuwe schooljaar weer in zicht. Thom: ‘Het eerste halfjaar ben je natuurlijk veel bezig met de twee scholen en het afstemmen. Je probeert het onderwijs en de werkvloer op elkaar aan te laten sluiten. Daar vinden we steeds meer onze draai in. Dit is pas het eerste jaar, dus we kijken heel erg uit om de verbeteringen van volgend jaar te implementeren. Op de woensdagen zijn er docenten van zowel het Alfa College als Noorderpoort. Dat is de dag van de theorie. Verder is elke leerling nog twee en een halve dag per week werkzaam op de afdeling. Thom: ‘Het opzetten van de leerafdeling is een investering, maar het neemt écht werk uit handen. We hebben meer tijd om ons op overstijgende taken te richten en de zorg in te richten. Zonder dat het ten koste gaat van de aandacht voor de bewoners.’
Succes trekt aan. Volgend schooljaar gaat de Hanze Hogeschool meedoen aan de samenwerking. En gaat binnen Lentis niet alleen de afdeling VKB (Voortgezette Klinische Behandeling) maar ook de opnamekliniek onderdeel uitmaken van het traject in
het Zuiderpaviljoen. En dan niet meer onder de noemer leerafdeling VKB, maar leerafdeling Zuiderpaviljoen: zowel de VKB als de opnamekliniek zijn in het gebouw gehuisvest.
Trots
Het mes snijdt aan twee, of zo mogelijk drie kanten: leerlingen en werknemers leren van elkaar, bewoners worden verzorgd, huidige werknemers worden ontlast. Bovendien blijven leerlingen die het naar hun zin hebben werken op de afdeling.
Jolien: ‘We proberen onszelf en de ouderenpsychiatrie hiermee op de kaart te zetten. Mensen denken vaak dat het suf is maar het is heel dynamisch. Leerlingen hoeven niet gelijk een contract te ondertekenen, ze kunnen op een veilige manier bekijken of dit iets voor ze is. En als dat niet zo is, hebben ze wel héél veel ervaring opgedaan bij ons. Want je krijgt hier alle facetten van de zorg aangeboden: ADL zorg, psychiatrische kennis, maar ook verpleegtechnische handelingen. En als ik dan zo kijk. mensen komen hier binnen als leerling, maar ik zie nu echt beginnende professionals. Nou, daar mogen we best trots op zijn!’
Na 129 jaar trouwe dienst is de wasserij op terrein Dennenoord officieel gesloten. Coby Schuil, secretaresse van het Facilitair bedrijf en Inkoop was erbij: ‘Het was een mooie ochtend, waarbij er formeel én informeel werd afgesloten.’
Manager Johan Vos opende de ochtend. Vervolgens vertelde Rense Schuurmans, oud collega en vrijwilliger bij Lentis Erfgoed, iets over de historie van de wasserij. Dit was een mooi bruggetje naar het boekje dat Monique Huizer, medewerker van het Facilitair Servicepunt en vrijwilliger bij Lentis Erfgoed, ter ere van de wasserij heeft gemaakt. In het boekje ‘Dit was de was’ staan onder andere profielen van oudmedewerkers en informatie en foto’s over de rijke historie van de wasserij, waaronder het eerste ontwerp van het washuis in 1893. Alle aanwezigen ontvingen een exemplaar. Monique en haar boekje werden zeer terecht in het zonnetje gezet, net als de zes medewerkers die tot het eind bij de wasserij hebben gewerkt: Bert de Wit, Arwa Airan, Marcel Onnes, Vera Wolthuis, Jolanda Evers en Greetje Hendriks ontvingen een bos bloemen.
Door Michiel Rusch
Foto’s Danny Mollema
Symbolisch afscheid
Arthil Bremmer (directeur bedrijfsvoering) sloot de ochtend af en gaf wat achtergrond met betrekking tot de beslissing om te stoppen met de wasserij. De ontvlechting met Dignis, voorheen een grote klant van de wasserij, speelt hierin een belangrijke rol. Nu restte alleen nog maar de symbolische afsluiting: Arthil deed de hoofdschakelaar van de stoomketel uit.
Coby Schuil: ‘Oudmedewerkers waren ook uitgenodigd, en we hebben met zijn allen informeel afgesloten met een hapje en een drankje. Natuurlijk ín de wasserij!’
