Στρατής Παρέλης, Κυανό διάστημα μέγα... by Εκδόσεις ΔΙΑΝΥΣΜΑ

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΚΥΑΝΟ ΜΕΓΑ ΔΙΑΣΤΗΜΑ…

ΑΘΗΝΑ 2019 ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΑΝΥΣΜΑ

ΚΥΑΝΟ ΜΕΓΑ ΔΙΑΣΤΗΜΑ…

ISBN: 978-618-5256-13-7 Σειρά: Διανυσματική Ποίηση

Βαθυσήμαντο καλοκαίρι Σαν σκιά γλάρου επάνω στο κατάστρωμα Νεύματα των ερωτευμένων, σκιές μες την λιακάδα, ροή Των γεγονότων και των υποψιασμώνΑκούς που ακούω, βλέπεις που βλέπω· Απ’ τα γραφόμενα στα συμφραζόμενα ένα χωριό η Αλήθεια· Και την υπηρετούμε πολλά μάλα φιλόδοξοι Εντεταλμένοι να αρμέγουμε το χάος. Στην κουπαστή του ονείρου γαντζωμένοι και αναρριχόμαστε κατά τον ουρανόΈχει και κόπο και ιδρώτα η ευαισθησία ( τις φιλαυτίες αρνηθήκαμε, τον κούφιο πρόδηλο εγωισμό) Μας έθρεψε μεστό βαθύ ελληνικό καλοκαίρι Με τις ευδίες του και το ομηρικό αεράκι που φυσά Απ’τα παράλια της Ιωνίας ακόμα: Να ῤθει εδώ η μοίρα κι η πατρίδα η δικιά μου..

* Όπου φωνή ο ουρανός σκιρτά και ραγίζεται Σαν ένα πνεύμα της ερήμου, ανοίγονται τα φοβερά τοπία του, κάθιδρος είναι ο εργάτης που οργώνει την απλωμένη στέπα του Και που προσεύχεται σε κείνα που θα λείψουν. Όπου φωνή ο ουρανός είναι ένα αερόστατο απ’ όπου Κοιτάς τον κόσμο κάτω και σου φαίνεται παράξενος: όπως να μην ανήκεις σε αυτό που είσαι ή θα ζήσειςΜοσχοβολάει μαστίχα απ’ το στόμα του Θεού Και ολοένα πιο γλυκά και ήρεμα εντός σου ξημερώνει.. Ιούλιος 2019

Επική Θεσσαλονίκη Ατασθαλίας γινόμενο Ζεις στην ατμόσφαιρα του μύθου Ντροπαλή και ωραία Θεσσαλονίκη με την ικμάδα του έρωτα Περιλούεις την νύχτα με σιρόπι μεθυστικό Εξαπολύεις τις νεράιδες σου Να σαρώσουν Ζώσα στο έπακρο Θεσσαλονίκη Αιχμηρό μέγα φαινόμενο Απομυζώ τις εικόνες σου, διψώντας Για ζωή που δεν είναι δικιά μου.. Θεσσαλονίκη 20.07.2019

Η πόλη που στον έρωτα ασφυκτιά! Όπου πλέκονται έρωτες, η πόλη ζει με αυτοχειρία, σου δίνει Εντύπωση φωνής βοώντος Κι όπως ο κάθε μοναχικός πάντοτε θέλει Να τονε σιγοψήνουνε οι καημοί και να το έχει κιόλας συνηθίσει. Ωραία ήταν όταν βράδιασε! Ακούστηκαν αλλιώς οι ψυχές μας. Μπορεί όλα να τα μεγεθύνει η νύχτα. Μπορεί να τους δίνει ένα λούστρο απρόσμενο. Στα μάτια κοιταχτήκαμε και ήταν όλα σαν πρώτα. Εκβάλει όλη η ζωή μες τα ποιήματα-δεν το ‘ξερες; Αρχοντικό μεστό καλοκαίρι Λούζει τα πάντα στον γενναίο ιδρώτα του· Κοντά στην άπλα των αφράτων λιβαδιών και της θαλάσσης Που παίζει χίλια κύματα με τον καημό μου που δεν έχω την λέξη που θέλω! Όπου πλέκονται έρωτες, η πόλη σφραγίζεται, σαν γράμμα με το βουλοκέρι, Και θα τηνε διαβάσουνε οι ερωτευμένοι κι οι γραμματιζούμενοι, κι αυτοί Που ξενυχτούν τις νύχτες και κοιτάζουνε τον ουρανό

Τον άρχοντα ρουφιάνο που τα πάνθ’ ορά και τίποτα δεν του ξεφεύγει… Θεσσαλονίκη 20.07.2019

* Άψογη Δευτέρα, γονιμοποιημένη στην αιωνιότητα· Ρέει μέσα στο βλέφαρο του ουρανού· Νυχτώνει· Ο σάλος της μέρας κόπασε· ένα παιχνίδι ανέμου βάζει μπρος τις μηχανές του μέσα στα φυλλώματαΨίθυροι Κι άλλοι ψίθυροι βουλιάζουν μέσα στο σκοτάδι· Η Αττική αναμασά τις λάγνες αναμνήσεις τηςΑκύμαντο ιερό τοπίο· Ζητά τα ρέστα του απ’ τους συγκαιρινούς· Φωταγωγούνται οι χρόνοι όλοι των ρημάτων! Εξαιρετικά, απ’ όλα τα τεκταινόμενα, απουσιάζω… * Γέρνει για το ωμέγα το λεξιλόγιο και αντίρροπα καγχάζει η γραμματική μας· Ένα συννεφάκι δένεται κόμπο στον ουρανό· Γνωριζόμαστε μέσα στην ευφράδεια των προαστίωνΜισοί φονιάδες και μισοί ονειροπόλοι. Οι νύχτες σκηνοθετούν γύρω απ’ τον ύπνο μας· Αρχαίος χορός και πάμε όλα τα βήματά του μεθυσμένοι· Ερωτευτήκαμε όμως, ζήσαμε το πάθος για στιγμές Και ενωθήκαμε όπως κανένας δεν μπορεί να ενωθεί. Τώρα οι λέξεις μας ηχούν σ’ ευθεία περιπλάνηση με την αιωνιότητα· Στον άχρονο χρόνο που βελάζουμε όπως αθώοι αμνοί·

Θα υπερασπιστούμε μια πατρίδα πόθων και καημώνΩραία ενωμένοι με τους εαυτούς μας που είναι αφόρητα άλλοι…

24.7.2019

Καθυστερούν μέσα στην μέρα και μετά αποδημούν προς τον Νότο Τα λευκά πουλιά τα εντεταλμένα να μεταφέρουν το ¨Όνειρο σε άλλους κόσμουςΜετά έρχεται το απόγευμα Αλέθονται οι αναμνήσεις και κωλυσιεργεί το σύμπαν Μια ρητίνη ζέστας επικάθεται στα στιλπνά φυλλώματα, καλοκαίρι Κάτι ψευδαισθήσεις αποσπώνται από την πραγματικότητα και έχουν εμάς προορισμόΠληρώνουμε για να έχουμε-αυτό στο τέλος καταντά μια μανία Ωστόσο τίποτα δεν μας χαρίζεται Η νύχτα πέφτει σαν να ενστερνίστηκε τις προσευχές όλων των ζωντανών πλασμάτων και Να άφησε τα άστρα να ορίσουνε ναυσιπλοΐες… 25.07.2019 * Καλά που ήρθες-μα θα ασκηθώ Στο φως της αστραπής και στο να λείπεις Να μην σ’ έχω, να κεντώ Κυανό μέγα διάστημα· από παντού Τρυπούν οι λέξεις μου την Απουσία-κι ενώ Δεν συμπληρώνει τίποτα το πάζλ του έρωτα, η νύχτα Ψιθυρίζει αβρότητες και ξεθυμασμένα φιλιά· με τρόπο Που κι εγώ δεν φαντάστηκα, ούτε κι εσύ ποτέ σου τον ξέρεις…

* Το νερό καταπίνει τις συνήθειές μου και τα πάθη μου λουστράρει όπως για να ξαναγεννηθούν. Ο ντελικάτος χαρακτήρας μου στολίζει μ’ άνθη υποσχετικά τις συμπεριφορές των ποιημάτων. Έτσι με προσεγγίζεις: ανάλαφρα όπως πετώ στους ουρανούς των ονείρων γυρεύοντας διάστημα να βρει να εδραιώσει έδαφος η τόλμη.. * Εκείνο το πάθος που βουλιάζει μέσα στον καιρό, συντηρώντας Τον πόθο μας, εκείνο το μελτεμάκι Αβρό και ευοίωνο, που τέμνει Κάθετα το μεσημέρι και ανασηκώνει την φούστα σου, να φανεί Που οργιάζουν αποκάτω τα θαυμαστικά σου! Στέκεται Πίσω απ’ τις λέξεις και με μαλώνει που τολμώ να σε θέλω Όπως για να σε γδύσω ανάμεσα στις φιστικιές και να γευτώ Εκείνα που σε κανέναν άλλον δεν δίνεις! 30.07.2019

* Σύνοψη της ουσίας και βαθύ Πολυδαίδαλο καλοκαίρι· τα φρούτα Γυμνώνονται μες τον χυμό τους και ερωτικά Γίνονται ελιξίρια που δίνουν γευστικά κελεύσματα, καθώς Αυτό που θέλεις είναι εδώ, και το έχει ο καταφατικός Αύγουστος Καρπούζι ολόγλυκο και φως και γεύση και παντού το πνεύμα ενός θέρους πα’ στον ουρανίσκο! 1.08.2019

* Η πολύλαλη νιώση του κόσμου βαθιά μου, Στα πρώτα σούρουπα να με ξυπνά μια θύμηση γαληνεμένη, Στα μάτια σου αντιφεγγάει η νέα θέληση: Είσαι δικιά μου! Αύγουστος! Αύγουστος κομπορρήμων κι αν που επαίρεται βάλει Λόγια κι αέρηδες μέσα στην ερημιά· τον παραστέκονται θαλερά φύλλα Και δεντρολίβανο το αιχμηρό, κι όπου ο ήλιος εκβάλλει Μες την καρδιά μου, παίγνιο ενός τζόγου απόκοτου Που τελαλίζει πάνω στις φραγκοσυκιές Με μάγουλα πρησμένα από το ντουμάνι των καιρών·Αύγουστος ο ελεητικός και ο μπερμπάντης Αύγουστος ο έχων κι ο σκορπών Αύγουστος ο προ πάντων όπως είναι ο Αύγουστος Να τον γευτείς και στην διαπασών να παίξουνε τα φύλλα Τα στιλπνά και τα σκονισμένα, όπως τα παρφουμάρει ωραία η κάθε ανάμνηση! 2.08.2019

Στου Αυγούστου το ανάκλιντρο… Τώρα είναι το Τίποτα που αγωνίζεται να γίνει κάτι, Οι ζέστες οι μεγάλες, ο Αύγουστος Που υπήρξε πριν να υπάρξει, τα κουνούπια Που ενοχλούν ζητώντας το αίμα, το φως Που δύει κατευναστικά και σαν απαλή Μουσική σκορπίζεται στο στερέωμα. Το χθόνιο μέλος που αναβλύζει απ’ την γη και θέλει Εξασκημένο ους για να το ακούσεις,

Το θέρος το ευρύ θέρος το λάλον Επαναστατικό μανιφέστο της νύχτας Που φέρει καλοτυχία στα σεμνά Παιδιά που αγρυπνούν και ολοένα σκέφτονται, Στων συνειδήσεων τον μυσταγωγικό εφησυχασμό, τελώντας Ιερά που σέβεσαι, βαθαίνει ο ύπνος και αναρριχάσαι ολοένα Στην Στιγμή, σε κείνο το ελάχιστο που όλα Περίφημα τα σπουδαιώνει! 2.08.2019

Μικρόν της λύπης και του απολογισμού ανάλογον! Τα σπίτια αραιώνουν και σαν ερπύστριες Ανεβαίνουν πάνω στα βράχια απορροφώντας τον ήλιο και την ξινή Όψη της ζέστας που μαστίζει το ασήμι των πετρωμάτων. Καλοκαίρι έωλο, ξέμπαρκο, όπως γραφή σφηνοειδής που μας παίδεψε τόσο! Ελληνικό ταπεραμέντο και να βρεις τον εαυτό σου στα ρηχά και στα βαθιά Παρακάμπτοντας φθαρμένες ψυχολογίες και εμβρόντητους στυλοβάτες πολιτικούς που ντεραπάρουν ό,τι θα μπορούσε πιο πολύ να αντέξει. Καλοκαίρι και Αύγουστος. Γράφω νομίζοντας θα κατορθώσω κάτι-τίποτα δεν θα αφήσει στο μολύβι περιθώριο η νύχτα Που έρχεται σαν φάλαγγα αποδεκατισμένη και τονίζει τους πολέμους που χαθήκανε! 4.08.2019 *

Ανοίγεις το παράθυρο, πρωί πρωί, και ο κόσμος Είναι μια δυνατή συγκίνηση. Τρέχει Γύρω σου ο ουρανός· ευτυχισμένη ξύπνησες Ανάμεσα στο φως και ακούγοντας Τον φλοίσβο της θαλάσσης· δεν εξεθύμανε ο Αύγουστος-παίζει Την ζέστα του στο κομπολόι των ωρών, ένα βαθύ γαλάζιο ρίχνει το απαλό τούλι του μπροστά στα μάτια σου, και κει όπου Η αιχμή του δόρατος ο καημός μου πάντα δίπλα σου είναι.. * Μανιφέστο των ειδών και των καημών… Το μυτερό φως το χώμα το αναγεννητικό, το μυρμήγκι το άοκνο το τζιτζίκι το μέθυσο το σκαθάρι το αμαθές η μέλισσα η εργάτρια ο αμνός Ο αθωότερος ο σπούργος Ο πιο ταπεινός αφέντης η δεκοχτούρα η γαλή η κουκουβάγια Ο αετός ο τυφλοπόντικας η σφήγκα Το σκυλί η κότα το παλιό Σπιτάκι με την πίσω αυλή εκείνα που θυμάμαι κι έτσι δεν τα έχασα οι μέρες μου οι παιδικές η εφηβεία οι νύχτες με την φασαρία ενστερνισμένη η τάξη που διασάλευσα η βουλή μου ίδια τότε με τώρα οι εικόνες μες το μυαλό μου α οι εικόνες! Με έμαθαν και με ξέμαθαν έγινα ένας που αγαπά τον κόσμο Κι ο κόσμος μέσα του εδραιώνει θρησκεία Όχι όπως εκείνες που ξέρουμε.. * Όσο γεμίζει το φεγγάρι, ίχνη αφήνει μετέωρα και ψιθύρους

που μετά βίας ακούς· ένας μικρός σάλος από φωνήεντα λιπόθυμα, και με τον τρόπο που αρχαία τραγούδια σύνταζαν, κορυφώνεται και η νύχτα μας πάει… Πώς γίνεται αδιάβαστη η ζωή, πώς δεν θα την χαρούμε ποτέ μας! Και όπως Στο άγχος ζούμε ενός βιοπορισμού, ένα αεράκι μειλίχιο παρασέρνει τα πάντα στο διάβα του, να μην δούμε που η λύπη πληθαίνει!... 6.08.2019 * Έτσι είναι αυτά που δεν ορίζουμε: αρμενίζουν Προς ένα μεγάλο διάστημα Κυανό, και μας ενταφιάζουν μέσα στην σιωπή. Η ζωή βαραίνει-γερνάμε κλείνοντας τα σύνορα-ο κάθε λόγος μας είναι πικρόςσε λίγο θα λείπουμεαν το καταλάβεις Φεύγεις λίγο σοφότερος-είναι μέγα το θαύμα: και το κρατάς σαν μυστικό απόκτημα από αυτόν τον κόσμο προς τον άλλον!

[Θέρος που έχω μέσα μου, θέρος που γύρω μου δεσπόζει!]

Ωραία τα πρόσωπα και ο ήλιος και ο ασβέστης που βοά και η λιακάδα που σπουδάζεται όπως μια ποίηση οικουμενική. Τα καλντερίμια, οι βαθιοί σεμνότυφοι οικισμοί, οι τοίχοι με την πεμπτουσία τους, η ελληνική ταυτότητα, όλα να είναι και όλα να ήταν- αγέρωχα μες τον καιρό! Διαλαλείς ομορφιές όψη του κόσμου αισιόδοξη, αυγουστιάτικο μελτεμάκι καθηλωτικό, καρδιά μου που πέταξες ένα γύρω και ήρθες χωρίς ποτέ στα συγκαλά σου να βρεθείς! Θέρος που έχω μέσα μου, θέρος που γύρω μου δεσπόζει! Αύγουστε με μανία επιφατικέ, καλοκαίρι και ανίκητε ΑύγουστεΝικάς-σ’ όλα τα επίγεια, μια νίκη η θωριά σου! 10.8.2019 Όπου ετάχθην..

Το φως!.. Το φως έχει στίγμα που σχηματίζει την θάλασσα και τους ακύμαντους αμπελώνες. Έχει φωτιά που δράμει κατά τα βουνά, έχει Λιακάδα που τρέπει την μελαγχολία προς το πουθενά· έχει βάρος μηδαμινό Και σημάδι πως ο κόσμος αντέχει. Όταν το ακούς είναι που τρίζει τις ραφές των κρανίων και οι Ιδέες δεν χωρούν πια εντός τους και πια ξεχειλίσανε! Χαϊδεύει τις παπαρούνες και συνομιλεί με τα γαρίφαλα, θωπεύει τα λιγνά τριαντάφυλλα και κάτι ψιθυρίζει με την μαντζουράναόταν ο δυόσμος μπουσουλά μέσα στην έκπληξη: ένα μωρό που θέλει ν’ ανατρέψει κάθε

που γράφτηκε ποίημα! 11.08.2019 * Να σου ζητήσω να μου πεις το παραμύθι του φεγγαριού και τα ασπρόρουχα να ανεμίζουνε ευτυχισμένα Κάτω από τον γαλανό ουρανό. Ήλιος στην πύλη των λεόντων ήλιος στην πύλη του Νου. Καθωσπρέπει ήλιος και τον ρουφά η εξυπνάδα σου έχοντας κι άλλα να δώσει. * Όπως βραχνή προσευχή… Είναι ένδοξο το παραμύθι, ημών των ανθρώπων, αλλά, παντού και πάντα υπερβάλουμε. Η αύρα μας κακούργα πληγώνει τα πάντα· μπορεί Γιατί απ’ τον εγωισμό δεν φυλασσόμαστε! Νομίζω Η τέχνη μας είναι το δολοφονείν. Αναρωτιέμαι πώς φτάσαμε κάποτε στις μουσικές, στην Ζωγραφική, στις φιλοσοφίες. Φαίνεται Κάποιοι έχουνε κατά νου τον τρόπο του Θεού και τον αντέγραψαν γι’ αυτό κάτι φορές είμαστε τοσοδά ευτυχισμένοι. Α, καρδιά της Φύσης, συγχώρα με! Είμαι ένας που ψάχνει να βρει τον Καλύτερο Δρόμο.

* Με ποιον αραμπά θα ‘ρθούμε πίσω στον χαμένο παράδεισο; Και οι μέρες πως θα συντελέσουν το που περιμένουμε θαύμα; Παράξενοι καιροί! Αμολούμε ιδέες και στον ατμοσφαιρικό μας περίγυρο Βρίθουνε και βρωμίζουνε τα πάντα οι ρουφιάνοι! * Δεν θα μοιράσουμε τίποτα απ’ την οδύνη. Ατόφια πέφτει στους ώμους καθενός. Λες η μοίρα; πάντως γαλβάνισμα πόνου έχουν όλες οι πραγματικότητες. Μπορώ να μπορώ αλλά τίποτα δεν με ματώνει περισσότερο από το Απρόσμενο. Κοίτα που η καταστροφή είναι προέκταση της καθημερινής μας Αλήθειας.

Ιερότητες του φεγγαριού… Τα φεγγάρια εξυπηρετούνε τις ευαισθησίες μας. Πέρασα έξω απ’ το νεκροταφείο ποδηλατώντας· το φεγγάρι τρυπούσε το μακό μπλουζάκι μου· όσο ασήμι έχυσε ήρθε επάνω μου και σαν μια χρυσόμυγα που ζουζουνίζει, στάθηκε στο κεφάλι μου και φώναξε: «εγώ είμαι ο Αύγουστος, εγώ νικάω!» Δεν φυσούσε καθόλου. Πράα η νύχτα. Όλα έγερναν μέσα της και αυτή, σαν ένας τεράστιος καταποτήρας τα αφάνιζε, ώσπου να γίνουν

μια σκέψη πεθαμένου, μια συντριβή των συντριβών, ένα τίποτα που έσβησε πριν καθόλου υπάρξει.. Συνεχίζει να μιλά με την φωνή μου ο Αύγουστος· μισός φεγγάρι και μισός αυτή η ιερή ζέστα που πυρώνει την πόλη και αφιονίζει τα πλάσματα να σταθούν μες το τείχος του έρωτα του ξεθυμασμένου.. 15.08.2019 * Το προάστιο είναι αντίρρηση στην ησυχία. Ποιές οι βουλές του πρωινού όταν το κοτσύφι τσιμπολογά στον κήπο της γαλήνης τα ζωοποιά σποράκια του; Συννέφιασε σήμερα και λέει κάτι για βροχή. Ακούω τριγύρω μου και όλα πλέον είναι είδωλα που συγκρατούν την πατρίδα πριν γλιστρήσει σε μια μαύρη απώλεια. Σκέφτομαι. Μπουκώνω το στόμα μου με θλίψη που κανείς δεν θα καταλάβει ποτέ του. Είμαι και θιασώτης και οπαδός Μιας θρησκείας που θωπεύει άλικα και λευκά τριαντάφυλλα. 16.08.2019

Θα δέσω τα χρώματα με τα χρώματα και θα εκπυρσοκροτήσουν Οι μουσικές απ’ τις μουσικές. Δεμένες αγκύλες νοημάτων θα περισπουδάσουν φωταγωγία και ερημιά. Ιδρωμένη θα φορτώνει το λαχάνιασμά της η Παρασκευή Στον Χρόνο που δεν την λυπάται. Στωικά θα κοιτώ. Η μήνις και η φιλαυτία μου θα ‘χουν πεθάνει.. * Κοιμάσαι ανάμεσα στα πράγματα που με ξυπνούν, κλέβεις τον ήλιο και δημιουργείς την καθαρή αυταπάτη μου. Οι Στιγμές που σε καθορίζουν αξίζουν το ατόφιο χρυσάφι των ωρών μου. Α απροσέγγιστη αιωνιότητα! Και πού εκβάλλεις αφήνοντας το διφορούμενο αχνάρι σου, μικραίνοντας τους εγωισμούς και τις ματαιοδοξίες;! Να που αράγιστο το πέλαγος αψηφά την θωριά σου και παραμένει ηλιόδοξο-βαθαίνοντας σε αποταμιεύσεις και νόημα, το περισπούδαστο όλων.. 16.08.2019 * Όταν δεν μπορώ να είμαι αυτό που είσαι, μαζεύω κομμάτια σύννεφο και ενδύω την προσωπικότητα μου με την υγρασία σου. Γιατί είσαι η βροχή, η κάθε σταγόνα που με αγγίζει την ώρα που περπατώ μες τον αξημέρωτο κήπο του καλοκαιριού. Οι ώρες δαγκώνουν το φρούτο της Αποκάλυψης και στάζει επάνω μου ο τρυφερός χυμός του. Παντού είσαι όπου είναι η απουσία σου, η γυμνότητά σου, η σιωπή σου και η καθαρή γελαστή ομιλία σου!

18.08.2019 * Η ζέστα μοστράρει την πυγμή της αλλά ποιός φοβάται να την πολεμήσει γυμνός; Ποδηλάτησα πίσω απ’το νεκροταφείο, ούτε ήλιος ούτε αέρας· μόνο μια θαμπή αραιή ατμόσφαιρα όπως του απογεύματος Η επικράτεια φέρει τα πάντα στο ζύγι της. Μύριζα το λιβάνι. Πίσω απ’τον τοίχο τα μνήματα σε φοβερίζουν και σε διδάσκουν. Όλη η καρδιά μου στα πεντάλ. Και αφού νύχτωσε, μια άοσμη γαλήνη, λίγο πιο πέρα, κάνει εφικτό το καθετί. Γύρισα σπίτι. Κάθισα στο μπαλκόνι. Πήρα ξανά το βιβλίο. Το λειψό φεγγάρι γελούσε σαν οδοντοστοιχία ξεδοντιασμένη. Εξέπνευσε και η Δευτέρα αυτή. Ήσουν μακριά και ‘γω δεν ήμουν πουθενά αλλού από την λατρεμένη σου συμπάθεια. 19.08.2019 *

Τραγουδάνε οι αθίγγανοι μες τα χωράφια και τραγουδάει και παντού η ερημιά· ο ήλιος ψηλώνει και, πάνω απ’ το βουνό, είν’ ένα κάστρο που χλιμιντρά σαν άλογο θυμωμένο..

Ύστερα έρχεται το φως. Και τα μπαλώνει όλα που ξηλώθηκαν μέσα στην νύχτα και πρόλαβε να τα διαβάσει το αρχαίο άστρο που έζησε παντού την Αστραπή! * Μοιρογνωμόνιο πάνω στα κάγκελα των κλαδιών, Ο ήλιος, φωταγωγημένο τσαμπί του σταφυλιού που τρεμίζει και σώνεται πάνω στα γλαφυρά αμπελόφυλλα, ευανάγνωστο, ζαλισμένο αεράκι που διώχνει τις μέλισσες, μπαρούτι του καλοκαιριού, μπαρούτι της επανάστασης της ζέστας, φλύαρος Αύγουστος, οξυδερκής, βάφει με τον ασβέστη του τα αραδιασμένα σπίτια που τα είπε η μέρα, βάφει τις χαμηλές μάντρες και ενώνεται με την θάλασσα, εγωπαθής απόλυτος, κυρίαρχος μαγείας και του όποιου δράματος.. * Διαφεύγει από μέσα σου ό,τι και πρόκειται να συντριβεί, πριν σε συντρίψει- γιατί έτσι είναι- η ελευθερία! Κι εγώ που έμεινα άγρυπνος να παρακολουθώ πώς παίζουν τα πουλιά στο στήθος σου με τις αυταπάτες, εγώ

ανοίγω τους ορίζοντες κι αφήνω μες τα χέρια σου ένα φιλί να θρονιαστεί πάνω στις παρειές του αύριο-εκεί που θα σου πρέπει ο έρωτας και, προπάντων, γαλήνη! 21.08.2019

Θέλει ο Αύγουστος!.. Κάτω απ’ την ξεθωριασμένη τέντα, ένα βραχύ φόρεμα, το φόρεμά σου, κινείται σαν για να σε κάνει αερικό και σε βάζει στην περιπέτεια ενός χορού που δεν ξέρω. Είσαι ερωτική ξόβεργα που θα με τσακώσεις κι εμένα. Τόσο εύθραυστη, σαν πεταλούδα που ορμά μες την πλατιά πεδιάδα της όρασης. Κι όταν Ανακατευτεί ο αέρας με τις μυρωδιές και το ντελίριο των εκπλήξεων, θα είσαι εκεί, να επιστρέφεις στις σκιές το αναίτιο βάρος τους και να σου μένει μια ευλογία από κείνες που όλα τα θηλυκά ζηλεύουν και θέλουνε! 22.08.2019

* Τόσο λεπτό- όσο ένα ίχνος από πούπουλο, Και τόσο διάφανοσαν ένας μίσχος αυταπάτης· Εμμένει στο φως, εγγίζεται από μια ηλιαχτίδα και παραμένει άνθος Παρ’ όλα αυτά, παιχνίδισμα μες το ακύμαντο μεσημέρι· μετά

που το κοιτώ και η αίσθηση είναι να έχω κερδίσει Λόγια και πιρουέτες του χαμόγελου, σαν, ξαφνικά, Απ’ το πουθενά έρχεται και κυριαρχεί τότε στον τόπο που είναι η αξία του και είναι η καθαρή γραμμή απ’ το ουράνιο πεσκέσι του!... * Η μέρα ανήκει στο φως της και καθώς η θέση της επισκιάζει την νύχτα ο Αύγουστος είναι ένα ποίημα που δεν το πιστεύεις. Καθαρογραμμένα όλα: οι πεταλούδες νοστιμεύονται τα χρώματα των λουλουδιών, η αισιοδοξία είναι ένα ελατήριο που συσπειρώνεται για να εκραγεί, και, ο πόθος μας είναι ένα λαγήνι που ξεχείλισε, να φανεί που πίσω απ’ όλα πονούμε.. * Πάντα ο νέος ήλιος προπαγάνδα: ή τον δέχεσαι ή όχι-πάντως νομιμοποιεί τις προθέσεις σου του Καλού και σε κάνει καλύτερο άνθρωπο. Σπαθίζει πάνω στα θαλερά τριαντάφυλλα ομονοεί με την αιωνιότητα. Έτσι είναι:

παραμένεις αθάνατος και χαρούμενος πάντα!

Όπως ο έρωτας είναι… Δεν είσαι ύλη είσαι ένα λουλούδι πλασμένο από τα χέρια μου μια χαρά που ζητά τα ρέστα της από το νόμισμα της Δημιουργίας. Σιωπηλή που νέμεσαι την φωτιά. Ξέρεις πως ξέρω ξέρεις πως πλάστηκες για να εμπνέεις Και κρατάς μυστικά εκείνα που θα με πεθάνουνε. Άσε με στην πίκρα μου γεύτηκα τόσον πόθο που πονάει το αίμα μου… Ερωτικό είναι το καθετί που σου μιλώ… Και δεν έχει φρένο αυτή η πορεία δεν έχει σταματημό… Επινοείς την ταχύτητα και σε νιώθω σαν έναν παλμό που μ’ εξουθενώνει… 23.08.2019

* Το να βαδίζεις μόνος σου στο πουθενά είναι σκοτεινό και τιποτένιο, αφήνει Απ’ έξω τον έρωτα, αφήνει τις οσμές Που έχουν τα φιλιά, τους ήχους, τα αγκαλιάσματα, τα ψιθυρίσματα, τα λόγια Και γίνεται ένα μαρτύριο κολασμένο. Κανένα βράδυ δεν θα φέρει όνειρα, τα άστρα θα κοντέψουν επάνω σου και θα σταματήσουν να εννοούνται σαν μουσική, κανένα φεγγάρι δεν θα πει την προσευχή του

Στην γειτονιά σου, έξω από το σπίτι σου, στα σκαλοπάτια του ονόματός σου. Τίποτα δεν θα είναι ίδιο πια. Μια νύχτα που θα είναι μόνο νύχτα θα προεκταθεί ως το άπειρο, κλείνοντας μέσα κι εσένα κι εμένα.. Το να βαδίζεις μόνος σου στο πουθενά είναι ένας πρόλογος ξεθυμασμένος Του θανάτου.. * Τρέχουν μες την εντύπωση οι σιωπές μου Και καθαίρουν το πνεύμα που είμαι· αναπολώ Τάξιν παρελθουσών πραγματικοτήτων Που με έθρεψαν ως την μοναχικότητα, ως να καταλαβαίνω τον κόσμο όπως μου τον φέρουν οι αισθήσεις και οι παραισθήσεις μου Αδιαίρετο και δύσκολο και μόνο.. * Κάτι θέλω να σου πω που δεν λέγεται, κάτι που στον αέρα δεν φτουρά Και το βάφει ανεξίτηλο η νύχτα, Κάτι βαρύ και ελαφρύ, κάτι αληθινά σπουδαίο Που σε τρομάζει κι όμως είναι η αλήθεια μας! * Μεταδίδονται οι ομιλίες μας, σαν αφράτα φρούτα που τα γεύτηκε ο πεινασμένος. Και στο άθροισμα, ένα αποτέλεσμα από φωνήεν καθαρό που, από το τουλουπάνι πέρασε, του Έρωτα. Νυχτοδρομούν οι σκέψεις μας-σε ένα όνειρο βγάζουν που τρέμει και τρίζει, σαν ο χαλασμένος μεντεσές της πόρτας μας. Τι να πιστέψω που να είναι πιστευτό και από τους αγγέλους; Τι που να το κοιτάς και να καταλαβαίνεις πως υπάρχει ελευθερία;

Βάφει λουλάκι τον ωραίο πόντο και βάφει λουλάκι την καρδιάΌπου καλά αρμενίζουμε, εκεί καλά και υπάρχουμε! * Άτμητα και αδιαίρετα τόσο… * Μικρά ομόηχα της αγάπης ρήματα Σε κρατούν και κρατάνε κι εμένα· Διασταυρώνονται οι σιωπές μας και οι αποστάσεις· Σ’ εξουσιάζω -μ’ εξουσιάζεις! * Στο κοντάρι του ήλιου καρφωμένα λόγια που δεν είπαμε· Ταρακουνήθηκαν οι σκέψεις μας και ταυτιστήκαν· Πώς ομονοούμε και παραμένουμε αμφιμονοσήμαντοι μες την σιωπή; Πώς από το φως ερχόμαστε και δεν μας θέλει το σκοτάδι; * Ό,τι υπήρξες πριν σε γνωρίσω είναι ένα μηδενικό που δεν θα γίνει ποτέ ο αγαπημένος αριθμός μου· Γιατί ο εγωισμός μου δεν χωρά τίποτα άλλο παρά μια εξουσία επάνω σου Που ανθίζει σαν φιλί που δεν είναι λουλούδι κι όμως είναι λουλούδι· Σε πιστεύω σε αγαπώ και σε ενστερνίζομαι! * Τιμαλφή έχω μόνο τα μάτια σου που παράξενα λάμπουν μες την πανωλεθρία. Ζητώ και ζητάς την σιωπή. Είσαι δουλική και ηγεμονική σαν μια θύελλα που δεν θα παρέλθει. Παντού αδειάζω την ψυχή μου εγώ! *

Στο άγγιγμα έχει υπόσταση ο παράδεισος. Φλύαρο είναι το σώμα σουμάλλον γι αυτό το αγαπώ. Το σπουδάζω σαν μια γεωγραφία εξαντλημένη. Καταφεύγω μέσα του αφήνοντας μισάνοιχτες τις γρίλιεςΝα σε δει το φεγγάρι και να ναυσιπλοήσει για τον ερωτικό γαλαξία του! * Καλπάζουν οι πόθοι πάνω στα λιβάδια μου. Το καλοκαίρι αξίζει. Παραμένεις γυμνή και θελκτική σαν μια ρόγα σταφύλι που ο ουρανίσκος μου περίπαθα θέλει. Τελειώνω μέσα σου όλες τις εκκρεμότητές μου. * Μπορώ να αφήσω έναν της ποίησης αναστεναγμό να ανακουφίσει τα λυρικά μάτια σου. Τα βλέφαρά σου είναι ο τάφος μου. Επιτέλους βρήκα ένα μνήμα όπου ευδοκιμούν οι Αναστάσεις. Και το ήθελα τόσο! * Όταν γράφω το μελάνι είναι αίμα και μπουμπουνίζει στην χώρα του μύθου σου. Άτμητα λεξιλόγια δοκούν μιαν Αλήθεια ταπεινή. Θέλησα- και σου πρόσφερα- τα Απλά. Γι αυτά και μόνο υπήρξα! * Οι σκιές μιλούν και η νύχτα τις στέλνει στον ύπνο μου. Στα αβαθή των ονείρων υπάρχεις. Κανένα άστρο απόψε δεν είναι ερωτικό. Όλα ζουν τον γεμάτο εγωισμό τους. Ψιθυρίζει η ζωή κάτι και το ακούω μα να το πω δεν μπορώ. Ούτε την μουσική που μου υποβάλλει ο ουρανός που με σκέπει. Πέτα τα όλα κι έλα κοντά μου- δεν ανήκω πουθενά απ’ ό,τι ήξερες, ξέρεις. Είμαι ρακένδυτος και με ιαίνουν μόνο οι παρομοιώσεις! *

Έκλεισα την σελίδα. Έκλεισα εσένα. Έκλεισα εμένα. Τον κόσμο έκλεισα και κλείστηκα απ’ έξω. Τι περιμένω πια; νυχτώνει. Νιώθω την υγρασία κάθε αινίγματος που δεν θα λύσω. Μόνο η Ποίηση μου έμεινε κι εκείνη για να οργανώνω μέσα της μυστικά καταφύγια! Μην με μαρτυρήσετε στους ποιητές! Αυτοί διψούνε για αίμα. Έτσι φιλοδοξεί ο ματαιόδοξος! Γεια σας και πάλι γεια σας! * Διαβάζεις τους ήλιους μου αλλά εμένα τα φεγγάρια μου πιο πολύ με πονάνε! Δρυοκολάπτης που οι τρύπες που ανοίγει θα τον καταπιούν!

* Για τα βουνά απ’ τα βουνά και ως της Καστοριάς τον οίκο… Ξέφυγα απ’ τα ξίφη των δασών και ακολούθησα τις κοφτερές ανηφόρες· Κι ήρθα εδώ, ακύμαντη λίμνη, επικράτεια Των νερών, Καστοριά βολεμένη Κάτω απ’ τον ήλιο, στα σύνορα τα βορινά, πατρίδα ράχη της ψυχής μου πατρίδα. Άφησα πίσω μου χωράφια με τα καλαμπόκια Αμπέλια αυτόκλητα Και το γεράκι που παραμονεύει. Τον ελαιώνα μέσα στην βαθιά εντύπωση του κάμπου Και στα πρανή κάθε βουνού Νερόλακκοι μισοσβησμένοι, βράχια που μες το μέταλλό τους ασημίζουνε λεπίδια ακονισμένα, κοφτερά. Άφησα πίσω μου χωριά, αυλές σπιτιών και την οσμή από δυνατή μαντζουράνα Του δυόσμου την εκπυρσοκρότηση, την αψάδα

του ασβέστη Και τα πλακόστρωτα δρομάκια-άφησα. Κι ήρθα στην ευφάνταστη λίμνη, στην πρωραία Παρομοίωση, στην αιχμή των αιχμών, στον κόμπο Που δεν λύνεται. Ήρθα και θαύμασα! Και ας Με σφιγμένη την ψυχή μου πάω όπου πάω -πώς να σας το πω; Ντροπαλή υδρόφιλη Καστοριά Στον ήλιο μέσα ιδιότροπη Γριά και με ταριχευμένη θέληση Φλύαρη μέσα στα βουνά Αντιφατική και ωραία Μαγκιόρα! Όταν έπεσε η νύχτα ντύθηκες την καθαρή μπέρτα της σκιάς Και εμφανίστηκες στο θέατρο της γεωγραφίας Εκεί όπου τα συμφέροντα θέλουν ν’ αλλάξουν τις προσωπικότητες και σκορπούν Χρήμα δελεαστικό Για να γίνει η ιστορία μύθος και ο μύθος μια παραπλανητική ιστορία. Τι να κρατήσω; αγαπώ το φως και όταν έρθει το πρωί πόσο πολύ σου ταιριάζει! Γδαρμένο αντίσκηνο που αποκάτω του πετούν χαρούμενες πεταλούδες Και μέλισσες που δρέπουνε το μέλι το απαλό των νεφών. Πατρίδα ράχη της ψυχής μου πατρίδα! Καστοριά 31 Αυγούστου 2019

* Μπορεί να μην είμαι, μπορεί

να ήμουν μια σκιά που πέρασε γελώντας Κι ούτε την παρατήρησε κανείς. Αφιερώθηκα σε πλάνες ίσως που με κατατρόπωσαν. Επικεντρώθηκα σε λέξεις που κλειδώνουν. Και το απόγευμα μου προσάπτει μια φιγούρα που θα γίνει του βραδιού Τυχαίο όνειρο και καθαρά, για μένα, μοιραίο. * Καθοδήγησε τα δάχτυλά μου Προσεκτικά στο να σε ακούνε Και έλα να σπάσουμε την νύχτα Σε μικρά κομματάκια της έκπληξης! * Η μουσική είναι βραχονησίδα που την διεκδικούν τα πελάγη. Και είναι πολύ μοναχικός ο τρόπος που θα φέρει κατάκτηση. Πολύ ζόρικο το να νιώθει κανείς! * Ω Σύμπαν, τι θα διεκδικήσω από το όλον σου; Μια σπιθαμή και θα αφήσω το χνάρι μου επάνω στην αιχμηρή Διάρκεια του Τίποτά σου!

* Έρχομαι πάντα από όνειρα. Γι αυτό και βρίσκω πάντα την ανθισμένη πλευρά σου.

Σε συντυχαίνω όπου είσαι λουλούδι και μοσχοβολάς. Όπως ούτε κι εσύ η ίδια το ξέρεις! * Πίσω απ’ την ντροπαλοσύνη μου υπάρχει ένα λουλούδι που θέλω να στο δώσω, Υπάρχει ένα χαμόγελο που τρέπει την μελαγχολία σε φυγή, Υπάρχει μια αιτιότητα όλα να είναι υποφερτά και να τ’ αντέχω Χαμογελώντας και πιστεύοντας κι αυτές τις αισθήσεις μου! * Όπου ραγίζεις, ο θάνατος εισχωρεί και καγχάζει· Αποδείξου σοφότερος απ’ την μελαγχολία- χαμογέλα Και άσε τα μυρμήγκια του ουρανού να χλευάσουν τόσο επάνω σου κίβδηλο θάρρος. Γίνε ένα με την αιωνιότητα του Εφήμερου.. * Πώς να σε βοηθήσουν τα θρησκευτικά στα μαθηματικά σου; Τόλμη εγωισμού σου έδωσε η ύπαρξη. Χαστούκισε την χυδαιότητα του βίου γύρω σου και κελάηδησε- σαν ένα πουλί που δοκιμάζει να πρωτοπετάξει!

* Όχι άλλα τολμήματα μες την πικρή πρόοδο. Κι όμως: Έχει ανάγκη από βήματα εμπρός η ανθρωπότητα. Πού θα σε βρω αν σε χάσω; πού θα σε βρω; Συγκοπτόμενες είναι οι λέξεις και καταμαρτυρούν την κατάθλιψη. Έτσι είναι όταν γεράσεις;

Κάποτε χαμογέλαγες και γκρεμίζονταν κάστρα! * Ένα λουλούδι στην καρδιά σου δεν είναι η φιλολογία μου, είναι ο ζωντανός παλμός μου που σε ερωτεύομαι όταν οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν. Ένα λουλούδι που δεν μιλά, μόνο μοσχοβολάει στο ηλιοβασίλεμα, είναι το ρήμα το άρρητον που κάλπασε μέσα στην ερημιά και μας συνάντησε να αναπνέουμε την γαλάζια θάλασσα της αισιοδοξίας. Μεταβάλλονται όλα. Δυναμικά και αιώνια. Και είμαστε οπαδοί ενός θάρρους που μας αρέσει. Γιατί είμαστε εμείς αυτό που δεν θα μπορέσουν ποτέ να είναι οι άλλοι.. * Ακροβασίες πάνω στο σεμνό φεγγάρι. Τα βράδια είναι μια επιπόλαιη σιωπή που μας εγκλωβίζει σε κύκλους ρόδινους και καταλήγουμε στην θάλασσα. Όσα μυστικά έχεις πέτα τα στο νερό. Σαν ξημερώσει θα είσαι ο κύριος όλων. Αφέσου λοιπόν και πρυτάνευσε! * Έφτιαξα μια καλύβα από πείσματα. Αν δεις Απ’ το παράθυρό της, βλέπεις το φως του ουρανού τώρα που ξημερώνει. Ναυάγησα μες τα λεξιλόγια. Λίγο πιστεύοντας στα ανθρώπινα. Λίγο. Μάλλον εγωισμό ζητούν ακόμα οι πράξεις μου. *

Βράδια που δεν κοιμήθηκα. Να νιώθεις είναι απλό, να νιώθεις που οι πραγματικότητες σε ξεπερνάνε. Είναι και οι ψυχολογίες που δεν μεταφράζονται, είναι οι επιθυμίες των ανθρώπων, είναι τα πάθη και οι καημοί τους. Όπως και να ζωγράφισα ένα ρίγος με διαπέρασε, σαν για να με συνεφέρει κατόπιν η ελπίδα. Και βάρυνα, και έμεινα προσκολλημένος πάνω στα γήινα, όπως μια πεταλίδα που απομυζά και νέμεται τον βράχο.. * Στην ατμόσφαιρα, λαγαρό γέλιο του πρωινού και μειλίχιο φως της θαλάσσης. Άοκνα φυτά που χρησμοδοτούν μες το άπειρο και τανυσμένο τόξο της Τύχης. Συσκέπτομαι με τον ουρανό-είμαι ένας γλάρος που προλαβαίνει να ξεπερνά το κατάστρωμα. Μια μουσική διαχέεται στην πρωινή ευδία και ορατός είναι παντού ο θεός. Σωμάτων ερωτευμένων και αοράτων! * Τίποτα να με απελπίσει. Τρέχει το φως προς την αντωνυμία μου, τρέχει η σκέψη μου σε σένα. Προβοκάτσια της μελαγχολίας να μας συναντήσει στο Πουθενά· μια σκιά είμαστε που πάνω της βάλει το ποιητικό βασανάκι. Κυνηγώ την κάθε λέξη και είμαι λεξιθήρας φρενιασμένος. Ποδηλατώ στην παραλία του όρθρου. Ο φλοίσβος γυρίζει στην ακοή μου τα φωνήεντα. Τόσος καημός τόση θάλασσα τόση ευφραντική σιωπή!

* Έτσι αντήχησε… Δρόμοι που συστρέφονται μέσα σε άλλους δρόμους και αρχίζει το πρωινό να ξενίζει με τα μεγάλα όμορφα αρχοντικά του και τις επιβλητικές σκάλες που έχουν τόξου ορμή και μαρμάρου φιγούρα. Δίπλα ηχούσε η θάλασσα, φλογερή και επίμονα μόνη. Μυτιλήνη νοσταλγική Μυτιλήνη ατσίδα Μυτιλήνη αιώνια· Κάπου θα σε συνάντησα Σαπφώ να γυροφέρνεις μέσα στις πλατείες Κόρη μελαχρινή και τρυφερή, καημός που σ’ αγαπάω ακόμα· Τρυπούσε το φως τα άμοιρα κλαδιά και έβαφε με χάδια τα ουράνια· Κάτι πουλιά μαθαίνανε το ορθογώνιο και το ανεστραμμένο· Ο αέρας έφερνε την ροκ άποψή του σε μένα που υπήρξα απόλυτος και τελεσίδικα τόσος· συνάντησα τον Περικλή φίλο παλιό που έζησε μακριά από φωνήεντα πρωτευούσης και ήπιαμε λιγάκι κείνο το βράδυ, θυμηθήκαμε τα παλιά και είναι όμορφο αυτό να το ζήσεις και να το γράψεις. Πολλά τα είπαμε, πολλά ενώνονται οι καρδιές όταν γελάνε: Έτσι με τσάκωσε η Ποίηση και μ’ έκανε δικό της. Πολλά χρόνια πέρασαν μα η φωνή της αντηχεί ακόμα εντός μου. Με θέλγουν οι νύχτες, το βαθύ μετάξι του ουρανού, η ευλάβεια να ζεις πίσω απ’ τις σκιές σε έναν κόσμο θαλερό και γενναίο μονάχα στο θέατρο των παραμυθιών, στο παράξενο καρτ-ποστάλ των ονείρων.. Μυτιλήνη 13.9.2019 * Τα μάτια σου είναι η ευγενική μαχαιριά της μελαγχολίας.

Συσκοτίζονται για να μου πουν πως πονάει η ψυχή σου. Ξέρω να σε διαβάζω πια, ξέρω να σε αποκρυπτογραφώ. Είσαι η φωνή η καθαρή εφαπτομένη στον μύθο του κόσμου. Ακούω τα λόγια σου και λαμβάνω υπ’ όψιν μου το ρήμα σου το ενεστωτικό..

* Το τσιμέντο.. Το τσιμέντο χλευάζει την οκνηρή θέση των δρόμων και κρατά μια υπεροψία που αγαπά την διάρκεια. Το σώμα του είναι το επείγον μυστικό της κατοίκησης. Απορροφά τον ήλιο εμμένοντας στην ίδια θέση του σκυροδέματος και σαρώνει Το παρόν με τον οδοστρωτήρα του παρελθόντος. Σπίτι ή κτίριο-ηδονικά μορφάζει. Προδίνει τον εγωισμό του αρχιτέκτονα, ξεπερνά σωρηδόν τους μηχανικούς. Φωτισμένο το βράδυ, τρυπώνει στην μασχάλη της πόλης και ροχαλίζει πάνω στο μαξιλάρι των συνοικιών. Οδού Τάδε ή οδού Δείνα, διαμορφώνει το τοπίο το στατικό. Ανήκει στην πολεοδομία των απαιτητικών καιρών, φιλοξενεί το όνειρο το ανεκπλήρωτο. Το τσιμέντο, πάνω απ’ όλα, το χλιδάτο, το ρακένδυτο τσιμέντο..

Συμβουλές για την ύπαρξη.. Μέσα στην πρωινή γυαλάδα ένα πουλί αφήνει τον κελαηδισμό του να λάμψει· τίποτα εσύ και τίποτα εγώ-κι οι δύο μας τίποτα μες τους αιθέρες· κανονίζουμε τις ισορροπίες που είναι υπεράνω των δυνάμεων· όπως και να το ακούσεις ξενίζει στο άκουσμα ό,τι κι αν πω·

η Τρωάδα νικήθηκε γιατί μια Ελένη βαρέθηκε την ρουτινιέρική της πραγματικότητα· με τα υλικά που πλάθεις όμορφο ποίημα με τα ίδια, χαμογελάς στο κορίτσι που ξέρεις πως σε αγαπά! Θέλω να πω: είναι πολύ απλό ωραία να υπάρξεις!

Σεπτεμβριάτικο κρεσέντο.. Τερματίζει ωραία το φως επάνω στα βουνά· και, σαν να εκκολάπτονται τα όνειρα, μια άχνα αναδύεται Απ’ τις κορφές, παραμονές ενός αγνώστου θανάτου, και είναι λυπημένη η ανθρωπότητα. Το σαρκίο μου κουρασμένο και θλιβερό Πασχίζει να τα καταφέρει. Παροξυσμό φωνηέντων μου γεννά ο Σεπτέμβριος, πολλαχού που εισβάλει. Είδα όσα σου είπα και τα άλλα τα άκουσα. Σαν ποιητής που νοστιμεύεται τις αγρύπνιες. Πού θα καταλήξω με την ανοργάνωτη γραμματική μου, πού; Πάντα θα λείπει ένας τόνος της αγάπης. Στριφνές είναι οι μέρες και φιλοδόξησα να τις διορθώσω. Αλλά πού εκβάλει ο γαλαξίας του ύπνου και πού οι ερωτευμένοι αποθεώνονται, αφήνοντας Το ταπεινό αχνάρι τους μες την αιωνιότητα; Άλλα τα είδα και στα είπα κι άλλα τα άκουσα. Κακοφορμίζει η πληγή του κόσμου και να την γιατρέψω δεν μπορώ. Μπορώ μονάχα μια σπουδή ονείρων. Και να προσεύχομαι! 19.09.2019

Δύει η γαλήνη μου των λουλουδιών. Στα μισά που πρόλαβα να δω, ήταν σχήμα καθορισμένο. Διαψεύστηκα να εμμένω σε αισιοδοξίεςΗ ζωή επιτάσσει σε μαρασμό. Αλλά θα το παλέψω το όνειρο, θα το κερδίσω. Όπως να ξέρω πως δεν είναι αναίμακτη η ελευθερία.

Όπως να ξέρω πως την κάθε λέξη θα πληρώσω ακριβά εδώ..

Τα πρόσωπα που πατούν πάνω στις ιδέες τους φωτίζονται περίτρανα. Ραγίζουν αλλά δεν πονούν. Ένα εσωτερικό φως διατρέχει όλη την επιδερμίδα και Μιλούν με ένα ύφος ύψους που κατακτήθηκε. Πίστεψέ τα! Η αλήθεια χιμά στα μάτια τους και σε καθηλώνει.. * Κοιμούμαι ή αγρυπνώ; Κάθετα Είναι τα άστρα και φυλακίζουν την ανάμνηση. Ο καιρός περνά. Αν μπορέσεις Βγες από την νύχτα και μίλησέ μου. Σε ακούω Μέσα απ’ το θολό όνειρο των λουλουδιών.. * Αυτό που αγγίζεις είναι πάντα αυτό που κέρδισες· η αφή Ζητωκραυγάζει την νίκη της Πάνω στα σώματα. Κρατώ την φιλοσοφία χαμηλά: σε ύψος θάμνου. Και στερεώνω επάνω της λογής λογής δεδομένα. Ανήκω στην φωτιά και με θέλγει ο αέρας. Αγαπώ το νερό-είμαι ο πραγματικός θαυμαστής του. Ό,τι ανήκει στην λογοτεχνία μου είναι μια μοίρα που δεν την γνωρίζω. Τρέμουν μέσα στις λέξεις μου οι σπάθες των αοράτων. Μπορεί μεταφυσικός μπορεί κι ιδεαλιστής που μπερδεύτηκε.

Σε ό,τι θα σου πω παρακαλώ να πιστέψεις! * Έντονη ψυχή να έχεις και να ζητάς έντονες αγάπες. Ξεθυμαίνουν όλα αν τα αφήσεις. Στιλπνό φεγγάρι κρούει τον ύπνο σου- ο κόσμος σου οφθαλμαπάτη. Άλλοι παίζουν με παιχνίδια που δεν τα φαντάζεσαι. Καταδέξου να ξέρεις! Αυτό μονάχα: καταδέξου να ξέρεις! Είναι πληγή και απάτη η φιλαυτία σου. * Θα είσαι αυτό που τραγουδάς, θα είσαι αυτό που σπουδάζουμε στην φωνή σου· Και αμάραντος ο λόγος σου θα ανοιγοκλείνει σαν κοχύλι που κρατά τα μυστικά της θαλάσσης· Στην πρωινή εκπυρσοκρότηση των πανσέδων, εκεί Που η βουλιμία των ήχων κατασπαράσσει την αυγή και γεννιέται το ροδαλό τριαντάφυλλο του ουρανού σου! Θα είσαι αυτό που η ερωτική κάψα σου, επιβάλει να είσαι. Και θα ξημερώνει. Σιγά σιγά θα ξημερώνεικαι θ’ ανηφορίζουμε Προς τον εαυτό τον αγνότερο που έχει ο καθένας! * Σκοτεινή πεταλούδα Κανένας δεν θα σκοτώσει τον εγωισμό σου Αθώα θα πετάς και θα έρχεσαι Προς την παρουσία σου.. *

Από το χέρι σου σερβίρονται οι ευφράδειες της θαλάσσης· Το πρόσχαρο ρόδο ανήκει στην γενιά σου, είσαι ο ζωντανός καημός Που ρέπει προς την αγαλλίαση. Νυχθημερόν οι τρόποι σου είναι αβροί και βελουδένιοι. Τακτοποιούν τις εκκρεμότητες του σύμπαντος. Ποιά αντωνυμία να σε βρει που ανήκεις σε λεξιλόγιο άναρχο Που ζητά την δομή του φωτός και την φωτιά; Είσαι ρίζα του δέντρου του Συμβολικού, του δέντρου της Ανάστασης. Στο σώμα σου φυτρώνουν όνειρα βρύα. Γλιστράς μέσα στην αγκαλιά του ύπνου μου και με μαθαίνεις Να γελώ! * Για να είσαι πάνω απ’ τα γεγονότα Η μέρα που ξημερώνει καταμαρτύρησε την μεγαλοσύνη σου. Ο Σεπτέμβριος στεφάνωσε τις πικροδάφνες με το αγιάζι του Και ήρθε η σελήνη να μιλήσει για αργύρια. Νύχτωσε υποταγμένα. Ο γρύλος άφησε το καλοκαίρι να τον πλανέψει. Και ζήτησε την αυτοχειρία του. * Μπορεί να στάξει η βροχή μες τον εγωισμό μου στις ανηφόρες του ουρανού να φανούν περίεργα πλάσματα- σαν νεράιδες, που αναζητούν την κάποια όμοιά τους που λες κι έχει χαθεί. (Ούτε μυθολογία θα φιλοξενήσει τα λεγόμενά μου ούτε κι η ιστορία σας.) Καταβυθίζομαι λες σ’ ένα άντρο σκοτεινό

απ’ όπου οι θεότητες και έφυγαν και ήρθαν. Απλά εδώ θα μείνω και θα συντροφέψω τα άστρα που μου γνέφουν κάτι ουσιαστικό. Για να τραφώ με αισιοδοξία που θα με σφραγίσει όπως βουλοκέρι. * Να η δική μου καθηλωτική Μαρτυρία! Σέβομαι την απώλεια συμμερίζομαι τον πόνο. Ο άνθρωπος φθαρτός και δεν αντέχει πάντα, ρημάζεται η καρδούλα του, είναι που και η ύλη του πολλά δεν τα μπορεί. Γδαρμένο είναι το φεγγάρι, το κοιτώ που αλλάζει χρώματα κουβαλώντας το ασημί φορτίο του μέσα στην νύχτα. Δίπλα στον άνθρωπο, δίπλα στον κουρασμένο εαυτό του. Ξεκλειδώνω τις πύλες, το φθινόπωρο παίζει μαζί μου, στα ορυχεία της καρδιάς έκπαγλα αισθήματα αξίζουν όλο το χρυσάφι που θα βρεις. Σε τριγυρίζει ο έρωτας, μικρός που εμεγαλύνθης είσαι. Και, Ποιητή σε κάνει όχι η ανάγκη, Ποιητή σε κάνει το να μην αντέχεις άλλο μέσα σου την ΈκρηξηΝα η δική μου καθηλωτική Μαρτυρία! * «Να σέβεστε την ζωή», μου είπε. Ήταν γιορτινή σε όλα της. Μετά το κατάλαβα. Ήταν αβρή και μελένια. Την άκουσα,

Μέσα της όλα χαμογελούσαν. «Δίδαξέ με, άνθρωπε», είπα. «Δίδαξε με». Όσο κι αν απογοητεύομαι, πάντα θα γυρίζω στην πίστη ότι θα τα καταφέρεις. Κι έτσι θα μείνω αισιόδοξα αισιόδοξος..

Σ’ αυτό που ξημερώνει αναλογεί ένα παράξενο θαύμα! Και τον νιώθεις παντού τον παράδεισο. Σου ήρθαν τα μηνύματα και το φως Θεσπίζει τις νέες αξίες σου! Λιγόπνοο αεράκι βάφει την γη πορφυρά. Και η καρδιά μου χαίρεται που υπάρχει και που σου μίλησε απ’ τα κατάβαθά της ακόμα! * Ωραία με αγνοείς. Ωραία παίζεις μαζί μου δασκαλεύοντας και τα άστρα να μην μου δίνουν σημασία. Εμένα με πιστεύουν τα ρόδα και οι χαριτωμένες μεταφυσικές μυρσίνες. Ο καιρός περνά επάνω μου φθείροντας τα κόκαλά μου και την εγωιστική μου κάθετη πρόθεση. Είμαι αυτό που είμαι και μια μέρα θα σε φάωΣαν τραγανή αγάπη που θα μου παραδοθεί γιατί δεν μπόρεσε και κάτι άλλο να κάνει. *

Την ώρα που ο καλογιάννος κελαηδά το πρωινό γκρεμίζεται και θάλπει Μέλισσες και μικρά εντομάκια που ταράσσουν την γαλήνη.

Όλα είναι μια ευφράδεια των νερών. Μήπως προσεύχομαι και δεν το καταλαβαίνω Που ο θεός στηρίζει την νωχελική σκέψη μου; Ήρθε η Κυριακή. Καλοδεχούμενες οι επιθυμίες που αγγίζουν την φαρδιά όρεξη της πεδιάδας. Το τοπίο είναι αβρό και βελούδινο: Όπως εσύ που ήρθες και θα μείνεις μες τον πόθο μου να εξουσιάζεις.

Κάθε συνάντηση μαζί σου είναι γλυκιά, σκορπίζονται Ροδοπέταλα μέσα στις ώρες, και ένα ρίγος Διατρέχει την επιδερμίδα, να φανεί Ο πόθος ο μέγας ο άπληστος. Αυτό είναι ερωτικό βασανάκι από κείνα που δεν λέγονται· ανάβουν Τα λαμπιόνια των ορέξεων και κρατώ Τον νου μου να μην ξεσαλώσει. Πώς εγγράφεσαι μέσα στα δευτερόλεπτα και πώς Κανοναρχείς στον σύμπαντα κόσμο; Εθελούσια παραδίνομαι και σου ανήκω Ελαφίνα αβρή που δράμεις μέσα στα λιβάδια των οράσεων! * Αυτόν τον ήλιο τον κρατήσαμε στην καρδιά μας σαν μυστική συνάντηση με το φως. Τίποτα δεν ξεχάσαμε-όλα βολεύτηκαν μέσα μας και αφήσανε βαθύ αποτύπωμα. Εκεί ήταν ο πλανήτης, στοιχείο μυθικό που το αποκρυπτογραφήσαμε

κάτι βραδιές που μας πείσμωσε το ατσάλινο φεγγάρι. Ήμασταν εμείς που μέσα μας ήτανε άλλοι, όλοι οι άλλοι, μια μακριά γραμμή εντολοδόχων μιας ανάγνωσης που οδηγεί στην μοίρα που εξαφανίζει την μοίρα· ένα λεξιλόγιο και μια γραμματική που όπου φτάνει είναι Αποκάλυψη! *

Ξημερώνει το άνθος σου. Ξημερώνει ο Λόγος σου που θα τον μεταφράσουν τα πουλιά σε ειρήνη. Ξημερώνει στα μάτια του κόσμου. Και ξυπνάς. Βλέποντας τα πάντα γύρω σου με έκπληξη. Βλέποντας μες τα μάτια σου κι εγώ. * Την μαγεία των Στιγμών ξεκλειδώνουν τα χέρια σου και την αποθέτουν πάνω στον καμβά της μέρας. Φωνήεντα και άστρα ανατάσσουν το σύμπαν προς την μουσική. Σ’ ακολουθώ όπου και να ‘σαι. Είσαι στην μοίρα πριν γίνει μοίρα και στον θάνατο πριν ξεγραφτεί. *

Ζητάω τα χρώματα πριν τα χρώματα φανούν με την γενναιότητα που τα εγκατέλειψε. Ζητάω το θάρρος τους! Θα με καταλάβουν οι επαναστάτες των κήπων: αυτοί που ξέρουν να ξεφυλλίζουν ένα ρόδο και να το δουν από την άλλη πλευρά του. Εγκαταλείπω την μελαγχολία του καθιερωμένου Και θάλπω την αυστηρή διάθεση της Υπερβολής! Όπως και είναι στοιχείο μου!

Για να σε βρουν οι ίπποι της φωτιάς ισορροπείς πάνω στα σώματα τα αιχμηρά· και είσαι ντελικάτη χίμαιρα που αναστατώνει τις αισθήσεις μου, ω κορυφαία όλων των χορών που θα οργανωθούνε! * Από μέσα σου αναγγέλλονται θαύματα και η πρωία είναι ζωή που λάμπει. Κάθετα μες την αιωνιότητα, ο παλμός είναι μουσική που βρίσκει νόημα στο φως που σε λούζει. Έρχεσαι απ’ την χαρά και σκηνοθετείς ιλαρά τα μυστικά περάσματά σου. Και ο κόσμος, εκστασιασμένος, σε αγαπά και σε παρακολουθεί.. * Δισταγμός να φωνάξω, κάτι δυνατά με εμπόδιζε, με κατάπιε το τοπίο, με αποδόμησε. Έγινα η περίληψή μου, μια σύνθλιψη, μια απόφαση τελειωμένη. Και έτσι λειτούργησα: ανοιγοκλείνοντας τα βλέφαρα να εγκλωβίσω αυτό που ήταν όμορφο και μου ξεφεύγει, αυτό που η ζωή στο δίνει φειδωλά. Για να ακούσω μόνο και να δω. Εγώ ο λίγος ο ένας..

* Θυσίας το όλον..

Μέσα στον ήχο της βροχής χλιμιντρούν άγριες αίγες αλλοπρόσαλλες· Λυσίκομες κόρες ανηφορίζουν κατά την πλαγιά· ποιά θυσία προετοιμάζουν και ποιόν έρωτα κανοναρχούν; Άφησε με να δω, να κρυφοκοιτάξω· πονάει το κεφάλι μου, ο καπνός της θυσίας σηκώθηκε. Μπλέκεται με τον αποβροχάρη ήλιο και μου δίνει μια ζάλη από εκείνες που σου θυμίζουν τον θάνατο. Ήρθε και έφυγε η θεά. Πήρε μαζί την λατρεμένη Ιφιγένειά της! Καμιά θυσία δεν θα τελεστεί. Φαίνεται εξευμενίστηκε ωραία ο πόντος και τα καράβια θα κινηθούν κατά κει που θα νικήσουνε οι πιο τρανοί πολεμιστές. Ωστόσο θα χαθούν ζωούλες. Πάντα λειτουργεί άπονα η Αφαίρεση. Έλα, άσε με να κρυφοκοιτάξω. Όλα προετοιμάζουν τον θάνατο που μεταβάλλεται κι ασχημονεί εις βάρος της ζωής μας της ίδιας..

Ποιητική προπαίδεια… Εννοώ εκείνα που εννοώ και άλλα Τα εικάζω συμπεραίνοντας τα πράγματα σε διάρκεια. Μου απιστούν όλα: είναι μια εκκίνηση η σκέψη και ξανά και ξανά αποτελεί αφετηρία Να βρεις τον δρόμο και τον τρόπο που πρέπει. Δυσερμήνευτα είναι τα όνειρα. Τα αποφλοιώνω και μένει το άσεμνο τους σώμα να το κοιτώ και να το ορέγομαι Σαν μια γυναίκα που να με αγαπήσει δεν έχω ελπίδα. Κι όταν βραδιάζει, ντύνομαι τις ατασθαλίες μου και περπατώ Στους δρόμους του φεγγαριού, στο βραχύβιο Παιχνίδι της αιωνιότητας, όλα να σε σκεπάζουν κι εσύ να κρυώνεις Όπως φθινοπωριάζει και ατελέσφορη είναι η ποιητική προπαίδειαΈνα επί ένα να σε πλησιάζω και να μην

Κι εσύ με πάθος να με πλησιάζεις. 9.10.2019

Σκηνικό ντεραπαρισμένο.. Όχι ακρογιαλιές και φώτα που πλουμίζουν την θάλασσα Όχι άλλον παράδεισο που διαλαλούνε Οι ευχαριστημένοι κι οι χορτάτοιΕδώ είναι ο πόλεμος, η Λερναία Ύδρα Που καταβροχθίζει την κάθε αξία που έχεις Εδώ πεθαίνουν παιδιά και οι μάνες ακρωτηριάζονται Εδώ οι θρησκείες είναι οι αμαρτωλές τους ξαδέρφες Τα ξίφη κόβουν λαιμούς και μοιράζουν τον αφανισμό μας ολόγυρα Εδώ θα πρέπει να αισχύνεται η οικουμένη Ο χρόνος βάφεται με αίμα Ο πόνος ρέει σαν αίμα, όλα τα σπίτια μπαρουτοκαπνίζουνε και μαρτυρούν κάποιον θάνατο Οι πέτρες είναι νομίσματα που εξαργυρώνουν τον πόνο Το κλάμα είναι καταφύγιο για την απελπισία Άκουσε άκουσε ανθρωπότητα! Αυτή είναι η μέγιστη ντροπή σου! Διώξτους και συλλάβισε τον Άνθρωπο απ’ την αρχή Πώς άφησες να ξεκεφαλώσουν οι αιματολάφτες κι οι ρουφιάνοι; Όχι άλλον παράδεισο που διαλαλούνε Εδώ ας σηκωθούνε οι λαοί και ας θελήσουν να στήσουν ειρήνη πάνω σε κάθε τόπο που ρημάξανε αυτοί..

Το σκληρό σύμφωνο της αδικίας.. Στον αέρα δεν σφυρίζει τίποτα άλλο από σφαίρες. Ένας συριγμός ύπουλος, σαν του φιδιού που είναι έτοιμο να σε δαγκώσει. Μετά ησυχία. Ο θάνατος έρπει και είναι σιωπηλός, έρχεται προς το μέρος σου και δεν σε λυπάται. Ό,τι συλλάβισες ήταν αίμα. Μίλησε η καρδιά σου, η φωνή σου υπήρξε μόνον αυτή.

Σε σεβάστηκαν τα λουλούδια, τα βουνά, οι πόλεις που ήρθες να βρεις τον έρωτα, μέσα στα φτωχά σπιτάκια τους, αγχωμένος. Τώρα η φωτιά πλησιάζει. Ο ουρανός είναι μουντός, είναι μια σκληρή επικράτεια. Μαστιγωμένος από την Αλήθεια σου, δεν έχεις να διαλέξεις, πας εκεί που σε οδηγεί ο αγνός σου εαυτός, εκεί που θα πεθάνεις. Στον αέρα δεν σφυρίζει τίποτα, είναι μόνο το μήνυμα πως θα χαθείς, πως θα σε διαβάσουν στις νεκρολογίες αύριο μεθαύριο, σαν έναν ήρωα αφανή που πολύ και για όλα πολέμησε για να μας μείνει ένας κόσμος αθώων!

Το άτυχο συμπέρασμα! Εγείρεσαι από την γη και είσαι μυστηριακή και αφρόντιστη-σαν μαινάδα που θα φροντίσει να χαθεί μέσα στον ήλιο της μέρας. Η κοιλάδα σου δίνει τόπο να σταθείς και τα νοτισμένα μαλλιά σου ακολουθούν τις πνοές του ανέμου-μια δόξα είναι των σπαρτών. Ήρθε το Σάββατο, ένας ήλιος με συννεφιά, ένα παλιό παραμύθι που ξεδιπλώνεται πάνω στον χρόνο σου και μας ξενίζει που είσαι εδώ, στο ακραίο σύνορο της Αστραπής, στο βορινό τοιχαλάκι του κόσμου-όπου οι θυσίες δεν έχουν και νόημα και, πάλι, οι θρησκείες ανασυντάσσονται να μας φάνε!

* Το αύριο είναι αργότερο από το χτες, όμως εσύ Έχεις φυλακισμένες νότες στο κορμί σου, που τρυπώνουν μες το βασίλειο της νύχτας και με αναστατώνουν. Η κάμαρα φωτίζεται και ζητά να ξεκλειδώσει το φεγγάρι. Χορεύεις επάνω μου, είσαι μια αγκύλη αοράτων αριθμών που αναδίνουν σοφία Και ουρανό. Είσαι η ναυαρχίδα των πόθων μου! * Κάποτε καταλαβαίνουμε ότι η ποίηση είναι μυσταγωγία που βάζει τα πράγματα στην θέση τους-στην σωστή τους θέση. Και εκεί όλα φωταγωγούνται. Όμως όποιος το καταλάβει αυτό, αρχίζει να τρώγεται με τον εαυτό του, δεν χωρά πουθενά. Είναι το Δίκιο που τον ξεβολεύει απ’ το να ζει όπως ζούνε όλοι. Είναι η πίκρα του Ανθρώπου που του γίνεται κατανοητή και πονά μαζί τους όπως να ζει σε κάποια μισοτελειωμένη τραγωδία. Είναι το πένθος που δεν θα σβήσει ποτέ. Ο αχανής Τάφος που μέσα του θα θαφτεί και η σκιά του εαυτού της μάνας και το μικρό αδικοχαμένο παιδί της. Ο πόνος του Ανθρώπου και των πραγμάτων! ( ω Ποιητή!) *

Φαίνεται σπέρνεται κι ο θάνατος, απλά δεν ξέρω τι, στο τέλος, θερίζεις, από αυτό το πανηγύρι του θανάτου που άρχισες.. * Δεν ξέρω πόση θρησκεία πια χωράει το σαρκίο μου! Μπορεί να κορέστηκα και να έχω, μέσα μου, χώρο μόνον για όνειρα!

* Παιχνίδι είμαι στα χέρια ενός άπονου καιρού. Και, συνεχώς, το πληρώνω! * Μια ζήλια να έχω μια ρέμβη που ακουμπά την θάλασσα. Δεν σκηνοθετώ ελπίδες- στα όνειρα είναι το βάθος μου. Όπως διατάζουν! * Τα βρήκα όλα αυτά που έχασα! Λες και η Τύχη μου τα επέστρεψε για να με καλοπιάσει. Λες και δοκιμάζονται πάνω μου κάτι περίεργες δωροδοκίες! * Να συλλαμβάνεις τα κύματα και να νυχτώνει, να μένεις ακλόνητος και να λυσσομανά κοντά σου ο καιρός, Να είσαι τυφεκιοφόρος της χαράς, με τόσες σκέψεις Και τόσο μπαρούτι μέσα σου, αποφασισμένος Να πας με την συνείδησή σου Στον ωραίο λειμώνα της αισιοδοξίας Να είσαι Να είσαι Και να γίνεις μια μέρα αυτό που πάντα θα είσαι!

* Αυστηρά λείπω μα, η παρουσία μου,

τονίζει μοναξιά που δεν ξέρεις. Με χαράσσει στο καθαρό χαρτί επάνω του μ’ αποτυπώνει ο αέρας μπάλωμα που το έραψε ο ήλιος επάνω στα υφάσματα της μέρας. Είμαι για να είμαι αλλά και πάντα θα με ακούς ψελλίζω βότσαλα και ας μην έχω θάλασσα ή έστω έναν όρμο θαλάσσης όπου οι βάρκες παιχνιδίζουνε τρελά με ακανόνιστο μαΐστρο!

* Ψηφίδες, σχήματα, κονιορτός και αέρας που σηκώθηκε και μαλώνει με τα αμπέλια· ένα απλόχωρο λιβάδι και η μέρα που σκυθρώπιασε και μας τρομάζει· η ποίηση ένας τρόπος να ανασαίνουμε, όταν ο θεός ή κρύβεται ή κάνει τα στραβά μάτια που ασχήμυνε και, δεν μας αρέσει πια, η οικουμένη.. * Εκφραστικός δικός σου γαλαξίας… Σβήνονται οι εκφράσεις σου μέσα στου φθινοπώρου την παρωχημένη συστολή, μια αγρύπνια σε κρατά δέσμιο της εγρήγορσης, παντού ανάβουν φώτα, η μέρα εφορμά και βασανίζει με τις ώρες της τα κουράγια σου, ιδρώνεις μέταλλο αισθήματος και είσαι πάντα αλητάκι που συγχρονίζεται με κείνο που ανατρέπει εποχές, ένα βαθύ μεγάφωνο απ’ όπου ακούγεται το Δίκιο το άλλο, των πολλών, και σβήνει το δίκιο του Ενός, ω μέγα Αθώε,

που αντηχείς και συγχωρείς και μέσα σου η Αλήθεια τελειωμό δεν έχει…

Τόσο σύντομα πλησίασε το «νωρίς» που, στο «ύστερα», αποξενώθη᾿. Κοιμήθηκε και ξύπνησε-κι είχε περάσει η ζωή. Δεν ονειρεύτηκε, έζησε αποστεωμένος και χωρίς επικουρία φαντασίας. Στον κοίλο ύπνο ανακουφίστηκε λαχανιασμένα ακολουθώντας την ειρμό των άστρων. Σαν να το ήξερε ότι τον είχε επιλέξει για κάτι άλλο ο Θεός. * Ξεθυμασμένη πατρίδα Κοφτερό φως- όλα εντός του τα είδα Πρόσφυγας των γεγονότων, με περηφάνια Που σκούζει ερυθρά Ποιός να το φανταζότανε ότι όλα Πουλιούνται στις μέρες μας, ποιός; Δοθήκαν και τα πρωτοτόκια για ένα πιάτο Όσπρια. Κατάλαβε Ποιός είσαι και πού σε πάνε. Ούτε η βούληση ούτε η ελευθερία σε χαϊδεύουν πια.. * Ερωτικό αλλιώς!.. Στις αριθμητικές πράξεις όπου αφαιρώ και προσθέτω για να προσδιορίζομαι Κάτι μου λείπει, κάτι

μου βγαίνει έλλειμμα η παρτίδα –και Ακολουθώ την φωτεινή αγκύλη του αισθήματος: πάει να πει σε φτάνω Με τον νου Και μου κάνει ερωτικό το αποτέλεσμα, γεμάτο αποσκιρτήσεις Από το κάστρο της μελαγχολίας μου, α βασανάκι! Και που σε είχα σε έχω, μοσχοβολάς και μοιάζεις τριανταφυλλένια, καθώς Με μαγνητίζεις και με φορτίζεις Ουσία και Πάθος! * Μόνο ο αέρας ιερουργεί! Αραγμένο σύμφωνο μέσα στο λεξιλόγιο που ασθμαίνει. Καθετοποιούνται τα φωνήεντα· γίνονται λέξεις επικές. Τα φωνήεντα είναι κραυγές από έναν κόσμο που δεν ξέρεις. Όσο και να φαντάζεσαι ότι μαθαίνεις, είσαι άσχετος με την αστραπή του ουρανού και το νεφελώδες ξημέρωμα, όταν η θάλασσα μηρυκάζει τον φλοίσβο της και αποδίδει εύσημα στην νύχτα. Το φεγγάρι γελά και μαγνητίζει τα κύματα. Το σκοτάδι είναι αίμα ατμοσφαιρικό. Μόνο ο αέρας ιερουργεί και κάνει τα ποιήματα απρόσιτα και να μην δίνονται δωρεάν στον καθένα. Μόνο ο αέρας ιερουργεί! Μας ευλογεί και τον ευχαριστούμε!

Προσοχή στα σκοτάδια τα μέσα σας! Γιατί το φως δεν έχει ταυτότητα Παρά μόνο όταν το χαϊδεύει το ψυχικό σας μαρτύριο!

* Σιωπηλή ΑλήθειαΣαν να μην είναι δική σου, σαν να την ορίζουνε οι άλλοι Δέσποτες. Την σέβεσαι και την αγαπάς. Γιατί ξέρεις πως ό,τι τελειώνει μέσα σου ξαναρχίζει σε έναν άλλο κόσμο, καλύτερο! Ως εκ θαύματος!

Πόσο θαυμαστικό πλησίασμα κρύβει ο έρωτας! Το ένα σκέλος του ρόδινο και αρραγές και το άλλο Βασανιστικό και επώδυνο. Οσμίζεσαι κίνδυνο και είναι όπως η θάλασσα: Μέσα στην εναργή ατμόσφαιρα γαλάζια και ήσυχη Και την άλλη στιγμή φρικαλέα. Θυμάμαι και ξεχνώ: Έτσι το παιχνίδι σου αιώνιε τζογαδόρε των αισθημάτων. Έτσι νικάς κι όταν νικιέσαι βαρυσήμαντε Έρωτα!

* Χωρίς θυσία, η νύχτα έρχεται μαστιγώνοντας τα πράγματα με την σιγή της. Αέναα. Την ακολουθούν οι ώρες με την ακτινωτή τους γαλαρία, διανοίγοντας ένα οκτωβριάτικο πέρασμα ανάμεσα στο χειμωνιάτικο φως και τις σκιές που ραπίζονται απ’ τον αέρα. Βαθύ μεσάνυχτο όταν ξυπνώ. Κουρασμένος απ’ την δουλειά- ίσα για να σημειώσω έναν στίχο.

Παιδεύομαι να πω μια λέξη και εκείνη με αμφισβητεί που την αμφισβητώ με την σειρά μου. Έτσι που η πραγματικότητά μου θέλει. * Τελευταίο λοιπόν: έργο, σχήμα, ποίημα· οριοθετεί την απόσταση του Μηδενός απ’ το Ένα και δεν έχουν πια σημασία οι αριθμοί. Όσοι σκαμπάζουνε, αδιαφορούντι να τους πει η Ποίηση και ο χαβάς της; Εσύ που ξέρεις από απουσίες, σωπαίνεις και είσαι σκεπτικός. Κατανοητό: ξέρεις ποιός λογαριάζει την χασούρα. Μένει μια οσμή από θειάφι συνείδησης και αιθέρα που δίχως σχήμα ορατό αγωνίζεται ολοένα να υπεκφεύγει.. Είσαι όπου ήσουνα ικανά για να μην υπάρχεις! Πια… * Πολύς κόπος στα πέλματά σου, πολύ αντοχή Πολύς πόνος πολλή επιμονή πολλή προσήλωση Ακούγεσαι που ομιλείς σαφώς σαφέστατα μες από κείνα Εδράζεσαι στην καθετότητα και την ευκινησία Μπαλαρίνα φερέφωνο ενός θεού που μέσα από σένα ελπίζει Οπαδούς και νίκη αιώνια!

Επίλογος σαν δεκανίκι που στηρίζει το σώμα σου· μυώνες που τρέμουν αγγίζοντας την δύναμη και χάνοντας την· ένα παράξενο πράγμα: να είσαι εσύ που αδυνατείς να συλλάβεις του φωτός την θαλερή σημασία· και το ποίημα τελειώνει φτύνοντας το κουκούτσι του μες το παρτέρι των ανέμων.. Καληνύχτα! * Ύπνος που δεν με πιάνει και μαδάω λευκά χρυσάνθεμα. Η νύχτα με έπλασε η νύχτα με διεκδικεί. Ένα σαλιγκάρι που αραδίζει πάνω στα φύλλα της φτέρης. Συντροφιά έχω το άστρο και μαθαίνω πια να μην μιλώ με την σκιά μου. Πού πήγε ο ύπνος ο κυρτός το καθαρό μαξιλάρι του φεγγαριού; Έβαλα αποσιωπητικά στα αποσιωπητικά μου. Φαίνεται σκέφτομαι αβρότητες που δεν θα υπάρξουν και μελαγχολώ. Το πληρώνω αυτό που είμαι άκαιρος και ζω σε φυλακή μες την ελευθερία μου. Ίσως το αντικλείδι μου να ήταν πάντα ένας στίχος και να μην κι εγώ το ήξερα.. * Ανήκω όπου ανήκεις - ασφαλίζω την φωνή μου μέσα στο κελαρυστό νερό. Γέλιο στην μέρα συμπεριφορά λαγαρή φημίζονται για την ευφράδειά τους οι ανέμοι. Ο πλανήτης αγρίεψε-ποιές σχέσεις των ανθρώπων δεν ξέρεις; Αντινομίες επιβάλλουν οι εποχές. Όπως και να ερμηνεύσεις, θερίζεις ώριμο χάος. Και υπάρχεις. Συναισθηματικά ρακένδυτος.. *

Άτακτη είσαι μες την νύχτα αναστατώνεις τις αισθήσεις μου Το φεγγάρι τρυπώνει απ’ τις χαραμάδες όλος μας επισκέφτηκε ο παράδεισος Και ζει μες την επιδερμίδα σου Μπαρούτι αισθήματος έχουν οι ώρες Μια φλόγα αγγίγματος περνά από κορμί σε κορμί Λιγνό αεράκι μας υποδουλώνει και φέρνει πόθο κι άλλο το λαχάνιασμα φέρνει ύψος και ύφος ερώτων Και το αποστηθίζουμε νωρίς πια το πρωί, νυσταγμένοι.. * Κλειστά κυκλώματα και ανοικτές λεπτομέρειες Στον νου ορίζοντες τραχείς Αποσκίρτησε ο θεός απ’ τις θεωρίες Πού πήγε το αίμα; Ποιός πονάει και δάκρυ δεν βγαίνει; Το πρόσωπο δεν είναι το πρόσωπο είναι η αφαίρεση κι η απουσία Η εποχή διατάζει υποταγή Πωλούνται όπλα και συνειδήσεις Α αδίσταχτη επιτυχία! Το ταμείο, η προτεραιότητα: το ταμείο Και σαντιγί ο από μηχανής θεός Για να πολεμήσεις τάχαμου για αυτόν ω θλιβερέ ανθρωπάκο Τα πάντα μυρίζουν πετρέλαιο και χρήμα Τα πάντα σε μικραίνουν, όσο κι αν μεγαλώνεις Γρανάζια που θα σε συνθλίψουν..

* Ο χορός βοηθάει το Πνεύμα να επιβιώσει· φουντώνει η φωνή κι αρχίζει η Παράσταση· βαθαίνει το ρήγμα· είναι οι αριθμοί που φλερτάρουν με το μηδενικό μου· ποδηλατώ να στερεώσω το οστέινο ύφος μου· σκέφτομαι:

έχω πολλές φωνές εντός μου χρειάζονται συντήρηση· στο μάγουλο της μελαγχολίας η λύπη αφήνει να κυλήσει το δάκρυ της· στο ποίημα που κανονιοβολεί, η κάθε φράση είναι οικουμενικό ξίφος.. * Ισχύω μόνο μέσα στην φαντασία μου Παις ος περί πολλά τυρβάζει και θα χάσει σε αθωότητα Νικώ και νικιέμαι Ίπταμαι και φλερτάρω με το ταβάνι τ’ ουρανού Ούτε θρήσκος ούτε και μη Μόνο αυτόφωτος που εμπιστεύεται ακμαίες αισθήσεις.. *

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ “ΚΥΑΝΟ ΜΕΓΑΛΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ...” ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗ ΠΑΡΕΛΗ ΣΤΟΙΧΕΙΟΘΕΤΗΘΗΚΕ ΚΑΙ ΣΕΛΙΔΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΨΗΦΙΑΚΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΑΝΥΣΜΑ