Στρατής Παρέλης, Όπερ είδωλα εποίησεν

Στρατής Παρέλης

Όπερ είδωλα εποίησεν

ΔΙΑΝΥΣΜΑ

Αθήνα 2019

1

ISBN: 978-618-5256-13-8 Σειρά: Διανυσματική Ποίηση Copyright Στρατής Παρέλης 2019 Copyright Εκδόσεις Διάνυσμα 2019 ekdoseisdianisma@gmail.com

2

Όπερ είδωλα εποίησεν… Απορροφώνται της ατμόσφαιρας οι εμπνεύσεις και το απόγευμα ζητά την υγρασία του Κάθετες ψιχάλες ακρωτηριάζουν τον Απρίλιο Στο δυναμόμετρο της Αλήθειας τονισμένα σύμφωνα σκληραίνουν κι άλλο την μουσική Ω Σάββατο! Ρέει σαν ένα φλύαρο ρυάκι που ζητά την θάλασσα. Είδωλα ποιεί η νοσταλγία μου και περί ειδώλων τυρβάζω. Τώρα ο ρυθμός μέσα σου και η Άνοιξη που δένει τα κορδόνια της να έρθει Ο Χρόνος ο Άχρονος το πολυκύμαντο μυστικό της Γνώσης που είχαμε και της Γνώσης που χάσαμε Ήρθαν ήρθαν είναι εδώ τα αγγίζω με καίνε σαν φωτιά μου μεταδίδουν τόσο την Έξαψη Την ιερή την ωραία προσήλωση στο Κάτι Σπουδαίο Απορροφώνται οι εξαχνώσεις των Ιδεών του Πνεύματος οι αποχρώσεις του φωτός οι ευφράδειες Και στο απόγευμα ωραία είναι τα πάντα που αποστηθίσαμε κοιτάζοντας Απ’ το παράθυρο να μας μιλά η μέραΌταν βραδιάσει θα ‘ρθουν οι βοσκοί των νεφών να κουλαντρίσουν λίγο την βροχούλα Και θα ‘ρθει μελαγχολικό και κρύο το βράδυ εσωκλείοντας Του Θεού τα καμώματα και των ειδώλων που "ήταν" την ξεθυμασμένη απόχρωση Νυν και αεί…

6.4.2019

3

Καθοδηγητικό… Νυστάζω. Ο ύπνος με κλέβει στα ζάρια. Ένα κοτσύφι τραγουδά περιγελώντας την κούρασή μου. Το ρήμα εθελούσια παραδίνεται στην πρόταση του μεσημεριού. Οφειλέτης είμαι στον θάνατο- το γνωρίζω. Ίσως μέσα μου σφυρίζει κιόλας το τραίνο της αναχώρησης. (Μπορεί…). Καταλαβαίνω λίγα από τα πολλά που θέλει ο κόσμος. Όμως ο κόσμος παίζει τον θεάρεστο ρόλο του. Υποταγμένος σε μια μοίρα ολότελα. Αναγνώθω έμπνευση από το βιβλίο των ωρών. Πονάει το αίμα μου. Ναι πονάει το αίμα μου. Μια σπέκουλα ανέμων τρυπά τα αυτιά μου και φέρνει τα ευαγγέλια των ενστίκτων κοντά. Ό,τι διαβάζω είναι ένας ψίθυρος της Φύσης, ένα μυστικό που το υπογράφουν οι ινστρούχτορες του φεγγαριού…

********************************************

Στην ίσαλο γραμμή του μεσημεριού. Παράξενο: ανασαίνω αέρα νοτισμένο και η βροχή έχει μένος και διάρκεια. Ξεπλυθήκαν οι δρόμοι. Μια μουντάδα Από νέφος και στενάχωρη διάθεση απλώθηκε παντού. Ω είδωλο Της μέρας, κρυφό μεγάφωνο της ψυχής, προσεκτικά σε ακούω.

4

Οι σκηνοθεσίες που μπόρεσα είχανε πάντα κάτι από ανάγκη, ένα στυφό άρωμα βιοπορισμού που -καλό και κακό- μ’ άφησε ξαφνικά οξειδωμένο. Προσάραξα σε Ιδέες, σε φώτα που έσφαζαν την Νύχτα, σε ακροβασίες του μυαλού. Βρίσκομαι και χάνομαι μέσα στις επιταγές του Λόγου και ποντάρω στις νίκες που εξαργυρώνονται με στίχους και διαθέσεις που ανθίζουν.

********************************************

Πίσω απ’ τα διάφανα, θα φύγω διάφανος, σαν μια περίπτωση βροχής Που τίποτα καθηλωτικά δεν την αγγίζει. Και οι ώρες Θα με αποδομήσουν σε αίμα και κόκαλα Και όνειρα και αγρύπνιες και φαντασία που είχα καταναλώσει Για να αρέσω σε μένανε, ένας υπνοβάτης που ξεπέζεψε Στην ρηχή όχθη ενός κάποιου παραδείσου..

*********************************************

Γράφω με την γνησιότητα μιας βροχής, με την καθαρότητα του αίματος, με την Αλήθεια μου μπολιασμένη με την Αλήθεια σας- και αγαπώ Να παίζω με τους γρίφους της ζωής, ξέροντας Πώς θα με αφανίσει η ερημιά και το φως θα σβήσει- σαν αφήσω

5

Να μιλούν οι λέξεις μου όταν εγώ θα απουσιάζω Όντας παρόντας και μόνος μου…

Κωδωνοστάσιο των ειδώλων… Ή η Παναγία των Παρισίων αποκαθηλωμένη… Ό,τι ακούγεται θόρυβος από τις ημέρες Το παρασέρνει ο άνεμος και το ανακατώνει με φωνές των παιδιών και των λυπημένων· ένα πένθος Βαθύ σκεπάζει τον Χρόνο, αυτά που καλά μπορούμε χάνονται στην απώλεια και μένουμε φτωχότεροι να διαλαλούμε Μίσος το μεταξύ μας και πόνο. Ψιθυρίζει ο Κουασιμόδος μην τελειώσει η αγάπη του, Ψιθυρίζει ο βοριάς στα όμορφά σου υαλοπετάσματα, Ψιθυρίζει η βροχή απ’ όπου και αν σε χτυπάει.. Α ψηλό κωδωνοστάσιο που σήμανες τόσες φορές για την οικουμένη! Δεν έσβησες μες την αιωνιότητα- άναψες Και έφυγες όπως αφήνει ένα ίχνος Μέγα καθετί που εμπνευσμένοι φτάνουμε. Θα σημαίνει ωραία ο κρυφός ήχος σου, Θα τον ακούν στα πέρα πλάτη οι «προσηλωμένοι» Θα είσαι της θρησκείας πάνω απ’ την θρησκεία Εγερτήριο των ψυχών που θέλησαν να αγαπήσουν και καλά το διδάχτηκαν Πάντων των ημερών…

6

************************************************

Θα χορέψουν οι πεταλούδες μέσα στην ατμόσφαιρα του μεσημεριού Κι η λυσίκομη κόρη θα προβάλει στο μικρό μπαλκονάκι Ανιχνεύοντας το πέλαγος και τα μακρινά καράβιαΚάπου θα σημάνει ένας ήλιος αγνός Και οι αμνοί θα βελάξουν ευτυχισμέναΉρθε η ώρα: κανένας θάνατος δεν αντιστοιχεί σε κανέναν!

************************************

Διάνα χτυπάει η τοξοβόλος, διάνα· κι η πληγή Είναι μια ανανούριστη ανεμώνα που φωνάζει Πόνο και θλίψη ταυτόχρονα. Στον χρόνο τα λόγια μοιάζει νε ξεφτίζουν· μην πεις πως δεν το κατάλαβες· Σαν ψίθυροι τρεμουλιαστοί που χαλιναγωγούν την δυστυχία και στην επιστρέφουν με ακύμαντη ένταση Πριν να πλαγιάσεις και να είναι οι μελαγχολίες ανυπόφορες..

***********************************************

Τα πράγματα εισπράτουν από μέσα σου τον θαυμασμό· Οκνηρα πράγματα μισό φθαρμένα.

7

Μετα διαιρείσαι και προστίθεσαι στην ερημιά του τοπίου Σαν ένας αέρας που μούγκανιζει κανιβαλίζοντας πάνω στην τάξη του κόσμου.

**************************************************

Καθέτως εφορμά η αστραπή μα όμως Οριζοντίως κάτι δραματουργικό πάντα πράττει. Έπεσα πάνω σου, ήσουν λίθινος τώρα Σχεδόν άτρωτος, ποιός θάνατος να σε διεκδικήσει; Δυο βήματα από την γειτονιά σου Σ ένα ξενοδοχείο κοντινό Μένοντας κάτι βροχερά βραδιά Σε βρήκα να σκηνοθετείς ουτοπίες Όταν σε κούρασε η ζωή. Α Κώστα ποσό απαισιόδοξο έκανες το παιχνίδι Της καθημερινότητας! Και το επιπόλαιο βήμα σου πόση σιγουριά σου επέστρεψε, μετά Που σκέφτηκες μακάβρια και πιο μακάβρια Έπραξες που να σε φοβηθούμε και να σε πιστέψουμε Συγκλονιστικά, μέσα στα ύστερα χρόνια Σημαδεύοντας την ποίηση με την πικρή γραφίδα σου, τεχνίτης Της μιας και μονής Τέχνης! Τώρα καληνύχτα γιατί η νύχτα σε θέλει! Καληνύχτα γιατί πάντα θα είσαι εκεί Που δεν αντέχουν οι αλήθειες Και ξανά ανταμώνουνε Με τις καλοπλεγμένες ρίμες σου Κι εσύ αποφασισμένος να μην χαρίσεις σε κανέναν μας τίποτα

8

Φεύγεις και ζητάς τον εγωισμό σου μονάχα Τον εγωισμό του να λείπεις Απ την ομήγυρη των ποιητών, Λες και σιχάθηκες τον κόσμο και πια δεν σου κάνει Ούτε ένα νεύμα ο έρωτας! ******************************************* Ρηχή Πρέβεζα επίπεδη Πρέβεζα Μαρμαρωμένη Πρέβεζα Πρέβεζα υγρή Κατω από τον ξεπλυμένο ουρανό ένα αρνί που βελάζει Η μέρα ήρθε ο ορίζοντας θρυμματίστηκε και οκνήροι αντικατοπτρισμοι σταξαν μπροστά στα μάτια μου ενθέν και ενθεν Κάποιος γεννήθηκε κάποιος πέθανε Παράλληλια φαινομένων Τα βραδιά γαυγιζουν τ αστέρια Ο θεός μυρίζεται αδυναμία κι εμφανίζεται Μυστικός. ***************************************

Τις γραφές που δεν μπορούμε να αποκρυπτογραφήσουμε Η μοίρα το κάνει να τις συναντάμε συνέχεια Όπως να είναι για μας κάποιος ορίζοντας Που δεν θα μας φιλοξενήσει. Πρέβεζα με την παραξενιά της Φιλήσυχη ταπεινή Στρώνει τους δρόμους της με την άσφαλτο των θορύβων. Και κάπου Του Καρυωτάκη πλανάται το φάντασμα- σαν να καγχάζει 9

Που κανείς δεν κατάφερε να σπείρει μες τις μέρες κάτι άλλο από μελαγχολία! Πρέβεζα 21.04.2019

Αν βαρύνει ο ουρανός ποιός θα σηκώσει αυτήν την σελίδα του και θα γράψει πως δεν ημέρεψε ποτέ του ο άνθρωπος; Να που ασχυμονεί το σκυλολόι και στέφεται με φως σκοτεινό. Η ματαιοδοξία το τρώει· βουίζει απόκοσμη της Αγάπης η μέλισσα. Πάνω στις παπαρούνες έσταξε το αίμα των αθώων και εφάνηκε πως οι κολάσεις θα χαθούνε.

Qvo vadis Κύριε; Η σπουδή μου είναι να μείνω στην μεριά της Δικαιοσύνης Σου. Ό,τι αποκρυπτογράφησα είναι μια ψηφίδα ουρανού μελαγχολικού μέσα στους αιώνες! Μεγάλη Πέμπτη 25.04.2019

**********************************************

Να μπορεί η αιωνιότητα να χωρέσει μες την μοιραία Στιγμή σου! Και ο ήλιος Που βουβάθηκε όταν οι βιολέτες μαράθηκαν και βουρκώσαν τα μάτια… Η Ιστορία είναι που μας περιγελά, η Ιστορία.

10

Και κραδαίνει την σπάθα του ο αρχάγγελος μήπως συνετιστούν τα πλήθη. Γλαφυρά νέφη γεμίζουν μπαρούτι τον ουρανό- θα βρέξει μελαγχολίες. Μεγάλης Παρασκευής το ανάγνωσμα. Τα ρηχά έγιναν βαθιά και τρεμίζουν σερπαντίνες άστρων μέσα στο στερέωμα. Για να είσαι και να είμαι κατά κάτι αθώος. Διάβασε το αίμα και θα σου πει πώς να ξεμπερδέψεις με την ποταπότητα του κόσμου. Διάβασε το αίμα. Διάβασε το αίμα..

******************************************************

Εκεί που επιμένω είναι θάλασσα κι εκεί που επιμένεις είναι καθαρό γνήσιο φεγγάρι. Μεγάλο Σάββατο, αντέξαμε τόσες αγρύπνιες. Αφυπνίστηκε ο Ιησούς τόσων συνειδήσεων και κάθισε πάνω στον δοξασμένο θρόνο του. Ένα θαλασσοπούλι πέταξε ελαφρό μες τον αέρα. Ζυγίστηκε όμορφα στην γαλήνη επάνω των νερών. Όλες οι θρησκείες σκύψανε το κεφάλι τους μπροστά στο θαύμα να αγαπηθούμε. Εδώ πάντα θα είμαστε. Εσύ κι εγώ!

27.04.2019

11

********************************************************

Ο Χρόνος είναι μια αχαριστία του μηδενός. Καίει και εφαρμόζεται. Μηδέν άγαν αλλά πού τέλος και πού συσπειρωμένος υπερσυντέλικος; Γυρίζεις μόνο μέσα σε σιωπές και βάλλεσαι από κείνα που θα αποστραφείς να πιστεύεις. Μίσος βίος ο βίος σου βιοποριστικός, και μισός φαντασία πλουραλιστική να σε θέλει. Είπα και λάλησα. Εσωκλείεις του Παραδείσου Φωνή μέσα σου- μακέτα εποίησες του θαλερού ουρανού!

*********************************************

Δεν σκλαβώνονται τα τριαντάφυλλα, εκπυρσοκροτούν με το άρωμά τους Και πλάθουν κόσμους φανταστικούς. Ευδοκιμούν μες τις μνήμες, αναλλοίωτα είναι Σαν τα φεγγάρια του γιαλού εκεί που η θάλασσα Αγγίζει τον ουρανό και κλαίει. Α χρώμα λαμπρό, χρώμα ενστίκτου, Βουλοκέρι στάζει η Άνοιξη και σφραγίζει των αισθημάτων τις ανταποκρίσεις. Καμώνομαι πως δεν ξέρω, μα ξέρω: Όλη η ευφράδεια των λουλουδιών σε ένα φως περίβλεπτο και που περί τον άξονα στρέφει και στρέφεται

12

Της Αποκάλυψης!

*******************************************************

Για κείνους που έφυγαν ένα κεράκι αναμμένο. Νυχτώνει κάποτε και όλα είναι μελαγχολικά. Μυρίζει λιβάνι και ανάμνηση. Μυρίζει Πάσχα. Αγαπώ την μοναξιά μου, την σέβομαι. Με σέβεται κι αυτή, μ’ αφήνει να την περιδιαβαίνω. Ακούω όπου δεν ακούνε οι άλλοι. Το Αόρατο μου μιλά. Δεν έχω μάθει να ζω στον πλούτο, λίγα πράγματα μου είναι αρκετά. Και Προπάντων, Πολλά πολλά αισθήματα!

**********************************************

Για να γελάσουν οι ήλιοι, το πρόσωπό σου στολίζουν ανταύγειες των νερών και θωπεύουν την νερόχαρη επιδερμίδα σου! Ίσα βάρκα ίσα πανιά ο αέρας. Αήττητος. Μάχεται τις βροντερές μυρσίνες και μανίζει στην πικροδάφνη την ένδοξη. Μου λείπεις μέσα στα χρόνια, όση φωνή και να βάλω κάτι με αναλύει σε λυγμούς. Μεγάλη εβδομάδα και όλα καλούν σε κατάνυξη. Μεγάλο Σάββατο.

13

Αιθέριες υποστάσεις, από κείνες που δεν συζητώ, κλείνουν κι απόψε το παράθυρο και μένω, με κάτι νεκρούς πια ποιητές, να ανασυνθέτω την τάξη του κόσμου!

****************************************** Πιάνω με τα χέρια μου το σύμπαν, δεν είσαι εκείΕίσαι στην πορφυρή Στιγμή της Απουσίας, στο κρύο δευτερόλεπτο της φυγής· Τα μάτια σου σπιθοβολούν από άλλον κόσμο- άνοιξε για να μπω, παράξενα μου φαίνονται όλα εδώ πέρα πια· Τι κρατούμε και τι απομένει να χαιρετήσουμε όταν φεύγουν οι ημέρες και οι ομιλίες λιγοστεύουν; Πίσω απ’ τα κλειστά παράθυρα μια λύπη αλλάζει την ορθογραφία της σκέψης μας· Κοίτα: έφερα τα λουλούδια που σου αρέσουν! Κράτα κοντά σου την πιο θερμή καλημέρα μου!

**************************************************

29.04.2019 Απ’ το παράθυρο ύστερα, ένας βαθύς κήπος, ακύμαντος, σαν θάλασσα καλόγνωμη γαληνεμένη. Κοιτούσες και τα φυτά σε κατοικούσαν όπως Να έδενε χλωροφύλλη το αίμα σου. Έγραφες: Μικρές περιπέτειες λέξεων ‘πα στο χαρτί. Και κάπου Ακουγόταν ένα πουλί, μόλις που μια αχτίδα ήλιου το ανάγκαζε 14

Να μιλήσει λεύκα, μέσα Στο καθηλωτικό γαλάζιο!

*************************************

Όπως λείπεις έτσι σε καταμαρτυρούνε οι ώρες… Κάπου λείπεις, κάπου δικάζονται οι ώρες με ευθυδικία αποτελέσματος· Ορατή είσαι στον αόρατο κόσμο μου Και σαλεύεις αργά πίσω από το πέπλο του ηλιοβασιλέματος, σαν ιέρεια Που ασπάζεται μόνο το φως. Μαστιγώνουν τα μαλλιά σου τον αέρα, Σκορπάς ένα άρωμα γιασεμιού Καθώς περιφέρεσαι στα δώματα του φεγγαριού που κλείνουν Τα παράθυρά τους να επιστραφεί η προσευχή σου στον αιθέρα· Κι είναι γεμάτος Απρίλιος Είναι άδειο το σύμπαν από την σκλαβιά που δεν σου ταιριάζειΚι όπως τα βλέπω όλα, έτσι τα μιλώ…

***********************************************

Επιτρέπω μια λύπη, μια χαιρέκακη λύπη να τρυπώνει στο καθεστωτικό βράδυ μου και να με φοβίζει. Πάνω απ’ όλα τα φωνήεντα τραμπαλίστηκα15

Όπως παιδί που δοκιμάζει την τόλμη του πιο κι από την τόλμη επάνω. Συνήθιο οι μελαγχολίες- τις ξορκίζω Ανάβοντας το λυρικό φεγγάρι μου. Κι είμαι ερωτευμένος που ζητά το φιλί να σου δώσει…

***********************************************

Του Απριλίου ανοίγοντας τον κλήρο.. Τήκεται το πορφυρό τριαντάφυλλο και στο μέσον της μέρας Καπνός ουρανομήκης περί πολλά τυρβάζει Ώσπερ η προσευχή. Κάθετα ομονοούν οι πικροδάφνες να χαρούνε Αρώματα σκορπισμένα και λιακάδα την εύληπτη. Πανταχόθεν η Άνοιξη, σκεύος της Λειτουργίας Κάνει τους Μύστες απόμακρους και, χαριστικά, η φωνή υπερυψούτε στους αιώνες, μηνύοντας Αθανασία και Νίκη. Όπου κι αν είσαι θα σε βρω Χαρά, θα σε δρέψω Και θα κατανοήσω τα κρυφά μυστικά σουΤου Απριλίου ανοίγοντας τον κλήρο να μου λάχει Λουλούδι αφηνιασμένο και καθ’ όλα ρόδινο!

*******************************************

16

Τι φυτεύω που θα το βρείτε μετά, οσμή από μουσική που τανύζει το τόξο του Σύμπαντος! Κι οι νότες Φυτρώνουν σαν επικά τριαντάφυλλα, ανήκοντας σε τάξη άλλη.. Να που κατάφερα να έχω μια συνείδηση που μου αρέσει! Ανοίγω τα κλειστά. Εδώ θα είναι πάντα το μυστικό μου!

Ανθρωποδαίμων!! Χαρισμένο άνθος και το φως σφίγγοντας στην καθαρή συναλλαγή του Με τις στιγμές της μέρας, όταν Και που μεσημεριάζει, αδειάζουν οι τύμβοι από τους νεκρούς και όλοι Πολεμιστές ξανά καθίστανται· Στο ξίφος η δόξα, στην πατρίδα που ζει με τα τεκμήρια των θεών, αφήνοντας Μακριά τους βαρβάρους, και στολίζει Των κοριτσιών την κόμη με πληθυντικά λουλούδια της αφής, με πέταλα Μεταξένια, που βοούν της απαλότητας το μύρο· Όταν Εκείνος πρόβαλε στον λόφο, απόγευμα, στον καθαρό χιτώνα του Οι πτυχές μιλούσαν, και με δάδες

17

Στα χέρια στάθηκε μπροστά μας να μιλήσει, νεύοντας Να ‘ρθουν κοντά του οι νύφες του χωριού, ζητώντας από τον αέρα να ταξιδέψει τα λόγια του, Δαίμων και που από μιαν άλλη εποχή μας έφτασε, ανοίγοντας Τα Ορφικά του Παραμύθια να αφήσουνε υπονοούμενα Αλήθειας στον Μύθο Και στην Ιστορία ανάμεσα, καθώς Ήταν αυτού του κόσμου και δεν ήταν Άρχων και Μέγας και Μόνος του..

Ιδεοφόρο… Τα σχόλια αφορούν πάντα τον ουρανό- κι εκείνος Είναι ένα μεγάλο αεροπλανοφόρο απ’ όπου Απογειώνονται οι Ιδέες μας. Όπως και να το είδα, ξιφήρης είναι ο άνεμος Και δρέπει χαρές και άνθη του Μαΐου η αγκάλη. Οι άνθρωποι συνοφρυώνονται κάτι φορές, δεν μπορούν να καταλάβουν Περίσσεια σθένους που έχει η Φύση και ούτε Να δουν εκεί που ένας άγιος βλέπει. Η άνοιξη παραβλέπει μικρότητες και ενθουσιάζει Τους λαούς των μελισσών, τους ζαλίζει Κι εκείνοι χορεύουν παρδαλά μες την πανδαισία του κάμπου. Α μυστηριακό βασανάκι που έχει η φωνή του βοώντος! Και δεν Την ακούει κανείς. Στο ματαιόδοξο παιχνίδι σκλαβώνεται το πλήθος. Δεν θέλω την σκάρτη πραμάτεια του άπληστου. Πλάθω, στου ύπνου μου την σκάφη, το ωραίο όνειρο της ευτυχίας!

18

2.5.2019

*********************************************************

Τα πάθη, ας φροντίσουν οι μάγοι να τα καταπραΰνουν· μα ξημέρωσε· πήρα το ποδήλατό μου και κινήθηκα δυτικά· λαχανιασμένος· ο ήλιος ξυπνούσε- ήταν ακόμη πολύ πρωί· βρήκα τον τόπο που ήθελα· ξεπέζεψα· εικόνες γύρω μου, εξοχή· τα είδα αυτά ή τα φαντάστηκα; Έπιασα την χειρολαβή, τράβηξα δυνατά· ο ώμος μου με ζόρισε· ό,τι κόβεται, όσο και να ραφτεί καλά, θα πονάει· έλξεις στο παρκάκι του όρθρου· πάλι· και πάλι· και μετά ποδηλασία πάλι ως το σπίτι· η μέρα φάνηκε γελαστή· ήταν αυτό που ήθελα· ένα πουλάκι κελαηδούσε ευτυχισμένο· τι θέλει ο κόσμος για να είναι γελαστός; Μήπως μέσα στις λέξεις μου ποτέ το βρήκα; Μια καλημέρα!

************************************************

Σηκώνοντας το σεντόνι του ουρανού· ο ίδιος ουρανός συνεχιζόταν Κλείνοντας και ανοίγοντας τα πλάτη του, σαν Μια πελώρια αχιβάδα, θαυμαστή και ηλιόδοξη. Τα λίγα σύννεφα έπαιζαν όπως να ήταν βλέφαρα μισόκλειστα και σάμπως Να ήθελαν να τονίσουν την έκπληξη, μια λευκότητα

19

Διαλαλούσαν ακίνητα. Τότε Που ψάχνοντας κάτι το βρήκα Να μου το δείχνει σοβαρός ο Θεός, ανοίγοντας Τον νου μου να θαυμάσει τριγύρω!

Είναι ο Μάιος… Την ώρα που η βροχή συλλαβίζει την γη, τα φύλλα των δέντρων γιγαντώνουν τον έρωτα της άνοιξης και στιλπνά τραγουδούν για ένα όμορφο χάος! Είναι ο Μάιος είναι ο Μάιος, ολόφρεσκα φωνήεντα θρονιάζονται μέσα στην άμορφη γλώσσα. Και η συντυχία να ομιλούμε εννοώντας της Αναγέννηση Της Φύσης κάπου προκύπτει έλεος θανάτου και μια ευτυχία ζωήςΕξ αδιαιρέτου…

********************************************

Στο λυρικό φεγγάρι μοίρασε τα μάτια σου, άσε το αεράκι να σου πλέξει Τα μαλλιά, αφουγκράσου Στην σιωπή τις πορφυρές πεταλούδες Της σκέψης μου, κι έλα κοντά μου Μικραίνοντας τις αποστάσεις, βυθίσου στις ώρες που αντιλαλούν αιωνιότητα Βρες Τον τρόπο να μακρύνει το γέλιο

20

Και ανάστησε την ναρκωμένη Άνοιξη Μέσα σου Μέσα μας!

***************************************

Πάνω στο φύλλο, γεύση Πάνω στον ουρανίσκο, οσμή Στα ερεθισμένα ρουθούνια σου· Λιανή βροχή που απεμπολεί το βάρος του κόσμου· Πρόσωπα να αλλάξει και η μοίρα κι ο καιρός· Ατίθασος Μάιος· Για όλα ανησυχώ που θα μας εύρουνε!

***********************************************

Ας φορτωθούν τύχη τα λόγια μου και ας έρθουν να σε βρουν Εκεί που είσαι, σκυμμένη πάνω σε ένα βιβλίο που εφορμά Με χιλιάδες στιχάκια, οδηγός του ενστίκτου, την ώρα Που προσεύχονται οι μάνες του διπλανού πολέμου Μην χαθούν τα παιδιά τους. Κι όταν Σε βρουν τα λόγια μου θα καταλάβεις Πόση βαθειά συγγένεια έχουμε ψυχή με ψυχή, ευαισθησία με ευαισθησία, αγγίζοντας Τον ίδιο πυρετό της αλληλεγγύης που μας κάνει Ξεχωριστούς και βαθιά λυπημένους με όλα..

21

********************************************************

Η μέρα έδειξε την αυθόρμητη ψυχή της: είδωλο στον καθρέφτη και αθάνατο νερό· λυρικά σκίρτησαν όλα, ο χρόνος μαλάκωσε Και έγινε μια πεταλούδα που χαϊδεύει το φορτσάτο μεσημέρι. Λαχανιασμένος αέρας σκύβει πάνω απ’ τα φυτά· δεηθώμεν! Ακούμε την επική μουσική του Θεού και χλιμιντρά για να μας προειδοποιήσει ο Μάιος..

Πρέβεζα… Η Πρέβεζα είναι η βραχνή κόρη του φεγγαριού· την καρατομούν οι δρόμοι της Και συστρέφονται γύρω από μια φωτεινή θάλασσα. Όπως την είδα μου ψιθύριζε ασθενικά ο Καρυωτάκης Δασκλευοντάς με να σωπάσω Πουθενά δεν διαψεύστηκε προφήτης ενός δράματος αλλόκοτου ιερουργός! Κι όταν περπάτησα κοντά στην θάλασσα ένας απόηχος από πουλιά που τσιμπολογάνε τα σύννεφα έντυσε την φωνή της νύχτας με βελούδο μελαγχολικό και έζησα αφήνοντας να με φυγαδεύσουν οι πόνοι..

22

9.5.2019

Την περιέργεια την θρέφει ο βίος- κι είναι Γινόμενο των αναγκών η σοφία· όπως και να το δεις, αυταπάτη. Ξημέρωσε επάνω μου, βούλιαξα έξω από τον ύπνο· στα μάτια μου αποκρυσταλλώθηκε Σύμπας ο κόσμος- κι όπως τον μεταγλώττισα Ένιωσα πιο πολύ ευτυχισμένος· ανέμελος μες τον καιρό. Δεν προλαβαίνεις όλα να τα μάθεις Σε μια ζωή. Ο χρόνος δεν σου φτάνει· Ύμνο να βρεις για την θέληση· και κάπου Να είσαι ευτυχισμένος με τα που έχεις κι ας λίγα. Μ ‘ένα βιβλίο στα χέρια μου- στο ήσυχο μπαλκόνι· Το αεράκι πλέκει εγκώμιο στην λιακάδα· Περιρρέει ο Μάιος· Και κάπου Νεφοσκεπής. Έγραψα αλφαδιάζοντας τον περίγυρο· μέσα μου ζει ωστόσο μια λυρική αναρχία· την συντηρώ ρουθουνίζοντας όπως ο ταύρος όταν νευριάσει· Βγήκε αποτέλεσμα ποιητικό· το βλέπω Που ροκανίζει το στερέωμα και βάλει Εναντίον μιας αφρούρητης μελαγχολίας…

11. 5.2019

23

Όλη άνθισες! Σαν μια άτρωτη πόλη που λαμποκοπούν τα τείχη της. Στα ριζά του βουνού, φυτρώνει λουλουδάκι ευφρόσυνο Και ζητά ειμαρμένη χαράς η απόχη του ήλιου. Ποιος να στεναχωρηθεί δίπλα σου όταν Τίποτα δεν οξειδώνει το φως σου! Όλη άνθισες! Σαν μια δορκάδα που μες το λιβάδι λάμνει Της θαλάσσης.

************************************************************

Να μεθάς από συμπεριφορές και να είναι ερωτικό το γινάτι σου! Να φλέγεσαι μόνος και να προσηλώνεσαι κι άλλο σ’ αυτήν! Ο κόμπος δεν λύνεται- ολοένα και σφίγγει, γίνεται δόκανο όλο που καραδοκεί Πολλαπλά να σ’ αρπάξει… Τι είναι άνθος ουράνιο και τι εσύ να αντέξεις μπορείς; Εθελούσια και γυμνός από όλα ξανά παραδώσου!

24

Μέχρι να σε υποτάξει ο Μάιος μια φλογέρα γλυκιά θα νανουρίζει το αίμα σου και θα θρέφει φιλιά και ελπίδες!

********************************************************

Όλα πλέον ειπώθηκαν- και καλώς και κακώς. Για να διεκδικήσεις εμβαδόν ζωής πρέπει να έχεις διαβεί εμβαδά του θανάτου. Έτσι συμβαίνει. Λαμβάνεις χρώμα απ’ τον αόριστο του ρήματος και το κρατάς έως τον νικηφόρο ενεστώτα σου. Ζούμε σε μία άποψη παραμυθιού. Και τούτο Μας αρέσει· ξιπαζόμαστε Και τείνουμε να ματαιοδοξούμε μέχρι τέλους. Κήπος είναι ο ύπνος κι ανασύρουμε απ’ αυτόν Δυνητικά τριαντάφυλλα, μαγευτικά· Α ρε κόσμε! Πόσο φθηνά εξαγοράζεις τα πολύτιμα και τι Τα κάνεις τελικά; Τα δίνεις Τζάμπα. Γύρω νυχτώνει. Δεν βγαίνει κάπου ο λογαριασμός. Άκου Το αμέριμνο πουλί που τιτιβίζει Ευτυχισμένο. Και δες Παγίδες που σου στήνει το φεγγάρι… Αθήνα 11.5.2019

25

**************************************************** Τόσο διάφανη στον ήλιο η καρδιά σου Που ρόδα μου έταξε και ύπνος δεν με πήρε Μόνο στο ήσυχο σοκάκι που περπάτησα μονάχος Απ’ του σπιτιού σου την αυλίτσα πρόβαλε δειλό φεγγάρι..

**********************************************************

Η άμμος της παραλίας μετακομίζει στον ουρανό Το απόγευμα γεύεσαι την αποβροχάρικη λιακάδα Στιλπνά είναι τα φύλλα των δέντρων του παραδείσου Όλα χαρωπά Σκύβοντας γύρω σου, παντού ενεστώτας Η μοίρα το θέλησε είσαι τραγουδοποιός της αγάπης Κρατήσου απ’ τα κρικέλια τ’ ουρανού, συγκεντρώσου Στον ευκάλυπτο πάνω φωλιάσαν δυο ερωτευμένα πουλιά Οι σιωπές πολλά σου μηνάνε..

*************************************************

Εγώ τις γειτονιές που ερήμωσαν τις αγαπώ, κυκλοφορούνε στο αίμα μου! Σκηνοθετώ παρουσίες αλλοτινές, πολύ τις λατρεύω!

26

Εγώ τις γειτονιές που δεν μιλούνε πια τις φαντάζομαι πλημμυρισμένες με κόσμο Με βοή από τους παλιούς τους κατοίκους, τα χάχανα τους, τις φωνές τις λύπες τους. Βλέπω μάτια που λαμπυρίζουν Σε κάθε δρομάκι, ακούω κουβέντες, στην ώχρα των τοίχων βλέπω σκιές από τον απογευματινό τους περίπατο, εγώ τις γειτονιές αυτές τις καρφιτσώνω στην καρδιά μου. Και γεύομαι πατρίδα που πια δεν υπάρχει, ακούω αίμα που χύθηκε άδικα, ακούω μίσος που δεν σβήνει ποτέ του, ακούω άδικο θάνατο. Και προσκυνώ! Σαν να υπάρχει ένας τάφος μ’ άγνωστο νεκρό, προσκυνώ!

*******************************************************

Θα ναυαγήσουν μέσα στα μάτια σου οι σελίδες Μου· και των ρημάτων η συνδιαλλαγή Άτοπος τόπος, γυμνότητα που με συναρπάζει· Κανείς δεν θα καταλάβει το διακύβευμα, την τόλμη να ζητούμε τον έρωτα που ψαλιδίζει το μέλλον· και ακούγοντας την πραγματικότητα με την λογική της Πάλι η αγάπη θα μας δυσκολεύει να ψελλίσουμε ένα ψέμα που είναι ολότελα αληθινό.. *******************************************************

27

Στεγνό τοπίο, άγονο: σαν να καθοδηγεί μιαν ανεμώνα Να σπουδάσει του βίου της την ερημιά. Και πάλι Ο λίθος που σπιθίζει, που διεκπεραιώνει Μοναξιές και του μετάλλου την σιωπή. Πριν μιλήσω, είναι φθόγγος στο στόμα μου, συμφωνία Να μείνει μηδέν το μηδέν και να τελαλίσουν απλότητα οι αριθμοί. Τα βλέπω, τα ακούω. Και σαν ένας ποδηλάτης που τραβά για το βουνό, ανηφορίζω στην κατάληξη του θέματος και προς εσένα που μου δίνεις σημασία! Κατά τα άλλα, θα αναιρεθείς εξαφανίζοντας τον εαυτό σου μέσα σε ποιήματα και ντροπαλή θα φύγεις προς το μέρος το Άγνωστο!

*************************************

Θεωρίες του κρατικού παρεμβατισμού Κράτος ο έρωτας και με οδύνη τον κρατώ Είμαι ο αρχών σου αλλά εσύ στην αλήθεια άρχεις Νυστάζω ανάμεσα στις ευωδιές είσαι η μυστική φρυκτωρία μου Τι κανονίζεις απ την κανονικότητα; Τι επιβάλεις; Σ ένα φιλί που θεσπίζει όλους τους κανόνες θέλω να καταφύγω Μεθώντας κρυφά από μια εξουσία που είναι πάντα δικιά σου!

28

*******************************

Ζώντας τεθλασμένα μέσα στον σίγουρο καιρό Ψηφίδα καλοκαίρι και καθ όλα αράγιστο Ποιώ βότσαλα σε ερημική παραλία Καπνός ουρανομήκης τελάλιζει μνήμες γλαφυρές του πελάγους Όταν σαλπάρω για ακραιφνή ατσαλάκωτη Ρόδο!

**************************************** Μέσα στην πρωινή ευδία ένα πουλί Πλέει και πλέει Στον γαλανό ουρανό Υφαίνει και ξεϋφαίνει την μοίρα του Παραδεισένια Ο ήλιος παντεπόπτης το ταξιδεύει όπως την ψυχή μου Καλόγνωμα Κι εσύ που χιλιομετράς στα βότσαλα Του φωτός τις αντένες Στην ρίμα του πελάγου κατέφυγε Ποιητή αδάμαστε κίνα! ******************************************** Νωχελικά που περνά ο καιρός, σαν ένας κόπος Που δεν εξαγοράζεται. Σφυγμομετρώ μες την ανάγκη μου κι η ανάγκη μου ποτέ δεν τελειώνει Είναι σαν μια φυλακή που ανανεώνει τα κάγκελα της και

29

δέσμιο ολοένα με κρατά. Κάπου Στην ιστορία του πράγματος το κάθε συμβάν είναι μύθος και τώ οντι Ουδέν κρατώ αποταμιευμένο και ουδέν μου μένει. Ρόδος 27.05.2019 *********************************************

Παράξενα όντα! Κοιμούνται κλείνοντας τις σελίδες του ύπνου Και δεν χωρούν μέσα τους αλλά όνειρα. Οι καρδιές τους ταπεινώθηκαν από μια αλήθεια που δεν τους έθρεψε όλους!

*******************************************************

Ότι ακούγεται είναι ένας εγωισμός που ξεφτίζει Καθρεφτίζονται νέφη μες το γαλάζιο τ ουρανού Η αναπνοή μου λαχανιάζει Κουράστηκε η καρδιά η καρδιά θέλει να την αφήσω να χαίρεται Ένα τοπίο ήσυχο και που βοσκούν αμέριμνοι αμνοί Μια ήλιος μια αέρας κυκλοθυμικός Συμπαγής άτμητη Ρόδος Ζωγραφίζεται μέσα στα σπλάχνα μου αξίζοντας Όλη και όλη την πατρίδα! ***********************************

30

Γιατί ανθίζει καλοκαίρι και μυρίζει σφρίγος της μουριάς Αεικίνητο φωνήεν που βολτάρει μες τα λεξιλόγια θυμίζοντας μια δόξα Αχαιών Ιουνίου προελαύνοντος επικού μεσημεριού Βάφονται ματαιόδοξα οι μυρσίνες Φορώ την ψυχή μου μόνο τίμιο ρούχο Και σουλατσάρω μέσα στον περίβολο του ουρανού Ρόδο βρίσκω στο αίμα μου και παραθυράκι λυρικό του Σαββάτου Με πλημμυρίζει η χλωροφύλλη των ημερών.. Ρόδος 01.06.2019

*************************************

Η νύχτα έπεσε κουρτίνα βαριά Η μουσική που αγαπούσες σώπασε Κουνούπι ενοχλητικό δεσπόζει έξω από τον ύπνο σου Το ρολόι στάζει πάθος όπως σε ζωγραφιά του Νταλί Ίσως όλα να είναι ο θάνατος ίσως και να μην είναι Πάντως φεγγάρι άστρο μελωδικό Προπάντων αμετάφραστο Σφίγγεται σαν ζώνη στο σώμα του έρωτα Και το μικρό ελάφι της καρδιάς σου Τρέχει αμέριμνο μες το λιβάδι του πόθου! Ρόδος 01.06.2019

31

Όσο και να σκοτεινιάζω με φωταγωγείς Είσαι το καθεστηκυίο καλοκαίρι μου Πουθενά δεν δέχομαι εντολές ΕΙ μη μόνο απ την καρδιά σου Και πως να το μαρτυρήσω πως να στο πω;! ***************************************** Να χορεύεις Να χορεύεις μες την λιακάδα και να ξερεις Πως κάποτε το σενάριο της ζωής θα τελειώσει!

******************************************* Αλλάζουν τα πράγματα και αλλάζουν κι οι διαθέσεις· αλλάζει η ζωή· ένα ράπισμα που σε συνεφέρει όταν όλα γύρω σου είναι αντίλογος και κουράζεσαι να μετράς και να μην βγάζει πουθενά το μέτρημα· πληθυντικό εννοείς κι είναι ο ενικός σου· κι η νύχτα ήρθε, πλάκωσε τα πάντα, βούλιαξαν όλα μέσα στην βαθιά συναλλαγή της!!!

***********************************************

Η ορχήστρα του νερού. Ρέει βλέφαρο ιλαρό και θεραπεύεται το σύμπαν στην λιακάδα Ζεστό φωνήεν όπως μέταλλο διάπυρο ακούγεται που τσιτσιρίζει ‘πά στο δόκανο του ηλίου- να η Ελλάδα Μυρίζουν κήποι που διαβάσανε τα ζαρζαβατικά τους κήποι ρόδινοι 32

Και το πλοιάριο καλά μας πάει απέναντι στην όχθη του ονείρου!!! Ρόδος 6.6.2019

*******************************************

Ναυαγώ και στον αφρόντιστο ορίζοντα ένα άντρο σκαιό με κρύβει απ τις κακοτοπιές. Αίγα δυναμική άσε με να βυζάξω το σίγουρο γάλα σου. Νυχτώνει αργά, το καλοκαίρι κανοναρχεί τις ανάγκες μου. Και το κακόβουλο κουνούπι λιγουρεύεται το αίμα μου και με θυμώνει . Παντού ακούγεται που φλυαρεί ο θεός!!! Ρόδος 7.6.2019

******************************************

Ρε τι κρύβομαι απ την πραγματικότητα; Η πραγματικότητα πάντα με ξετρυπώνει... ********************************************

Χαιρετώ την Ρόδο την ηλιόλουστη ακμή και παρακμή της· τα παράλιά της τρέχουν μέσα στα μάτια μου, πολυδαίδαλωμενα· 33

ο ήχος της φροντίζει να είναι συμπαθητική η αύρα του απογεύματος Αναυάγιστη Κι η θάλασσα στρωτή και ήρεμη καρατομεί τα είδωλα που εγκατέλειψαν παντού οι θρησκείες! ****************************************

Έναν τόνο δίνουν οι επιθυμίες μας στα πράγματα τον άλλον Τον δίνει η νύχτα. Μεθώντας μέσα στην αρμύρα της θάλασσας στον άτσαλο αέρα του καλοκαιριού κι ενώ Μια βροχούλα απρόσμενη γεμίζει τις υδρίες των άστρων. Στο πλοίο- ταξιδεύω: το Αιγαίο μια φλόγα που δεν έσβησε μες τους αιώνες των υπνωτικών αποτελεσμάτων....

***************************************** Άνθος όμορφο που μιλά επιφωνήματα χαράς, Μεθυστικό και αέρινο, τέρπει τον οφθαλμό και γελάειΟ κάθε στίχος που το παραστέκεται αρώματος καταξιωμένου η ουσία, Τιμά το χρώμα και το ταξίδι του πόθου, Ιουνίου εξαργυρωμένου πάνω στα χρηματιστήρια της Ποίησης! ***********************************

34

Ό,τι βλέπεις δεν ερμηνεύεται, είναι μια βουβή αγκύλη που περιέχει μπερδεμένο το Νόημα, όταν νόημα ουδαμώς και υπάρχει. Είναι αυτή η συγκυρία να είσαι εκεί που απουσίασες και γίνανε καλά τα άσχημά σου. Αγγίζει φλόγα ζέστης το βράδυ- έτσι το καλοκαίρι λαλεί- και οι φτηνοί αποκτούν συνείδηση ώσπου να γίνουν Ένα κύτταρο που θα παίξει τον σπουδαίο πια ρόλο του Να αξίζει να ευλογηθεί πάλι ο Άνθρωπος!

15.6.2019 ****************************************

Σχηματισμένο από την κάψα της νύχτας Το όνειρο δεν χωρά σε παρένθεση, είναι Ένα μικρό φλύαρο βασανάκι που φωλιάζει στην καρδιά σου τώρα που ξημερώνει. Και το καλοκαίρι έννομο και απαιτητικό βαραίνει Όσο ένα φιλότιμο ελληνικό μέσα στο λεξιλόγιο του κόσμου. Παίρνει το σκήπτρο της πράξης η Κυριακή και φτιάχνει Μια κοινωνία αρίστων. Για να μας πει τα δικά του ο Ιούνιος!

****************************************** Τι λογοτεχνία αποφλοιώνεται σαν ερωτοπαθής κόρη Και γυμνή γίνεται ακόμα πιο ποθητή στο μεσημέρι μέσα 35

Του Ιουνίου που σκοντάφτει στα άσπρα βότσαλα και Μοσχοβολά λουσμένο με την αύρα την θαλάσσια, φως Εκ φωτός, ύμνος στην όμορφη θεά Του έρωτα! **************************************************

Πως οξειδώνονται όλα και πως Η σκουριά είναι μια μπάντα που παίζει μονότονο σκοπό! Φλυαρεί Μέσα στα χρόνια και δεν αποτρέψεις το φριχτό άγγιγμα της· πάνω της Δουλεύει το παλίμψηστο του πείσματος · κι ο τρόπος είναι πάντα ένας· να μην της υποδουλώσεις.

************************************************

Η μέρα θα χαμογελάει πάνω απ τα βράχια που ο ήλιος έκοψε Ακανόνιστα να ορίζουν σύνορα κι εξαιρέσεις Λίθινο τοπίο ιερατικό Το μέταλλο βόα μέσα στην πέτρα και σπινθηρίζει Σαν δόκανο που φυλακίζει την ζεστά Μπαγιάτικη και νεόκοπη Μύκονος! Μια και μόνη! **************************************

36

Το καθετί είναι σύνορο και προορισμός Πως να το πάρουν οι άνεμοι, το καθετί είναι άθυρμα του μηδενός, ποιος να πιστέψει Στο Αδιάβαστο φεγγάρι απόψε που, λειψό μουντζούρωσε τον ουρανό, με την ασημένια μπογιά του; Το καθετί Είναι αυτό που θα προκαλέσει να σμίξουμε Πίσω από τις μέρες της σιωπής αφήνοντας πίσω μας αυτή την προσμονή που μας έθρεψε Όταν όλα γύρω μας ψεύτικα ζούσαν! Μύκονος Ιούνιος 2019 **********************************************

Με το ημερινό φεγγάρι ο ουρανός είναι ένας μάγος αξεπέραστος Πάνω απ την γη της Μυκόνου. Κρώζουν πουλιά κι ο κόκορας λαλεί και λέει Σηκωθείτε κάποιο ευαγγέλιο αρχίζει. Η αγάπη μου σημειώνει μελαγχολίες κάθετες στον πόνο! Όλα αξίζουν την σιωπή. Σε άλλες εποχές θα άκουγες το μουγκανητό του αέρα που οργώνει την αφρισμένη θύμηση. Ο αέρας είναι ένας αρχιτέκτονας πολέμιος του βάλτου. Μύκονος Ιούνιος 2019.

37

********************************************** Τον κόσμο ένα συνεκτικό σύννεφο τον κρατά Ενωμένο και τον συνταράζει. Μετά ακούγονται μουσικές και βλέπεις τα ώριμα φραγκόσυκα σκαρφαλωμένα στα βράχια της Μυκόνου. Βαθιά βαθιά ο ορίζοντας που φλέγεται Γαλήνια θάλασσα γαλήνιο ποίημα Και η Αξία που απαξιώνεται καθώς ο άνθρωπος πάντα θα αγαπά να άρχει... Ματαιόδοξα τιποτένια φεγγάρια που κανείς δεν φιλοξενεί στον άδειο πια ύπνο του.. **************************************** Το φεγγάρι ακουμπά στο παράθυρο Μαύροι κύκλοι καλουπώνουν την νύχτα ως έξω απ τα περίχωρα φτιάχνοντας Παραμύθια στον ουρανό Κρέμεται μια γαλήνη εφαρμόσιμη πάνω στις σελίδες της σιωπής Η Αττική ένα μικρό χωριό που ατασθαλεί μες την πρωτεύουσα του κόσμου Η μουσική ακούγεται του φλέγοντος κατηχημένου Η μουσική Πάνω απ όλα η μουσική! ******************************************

38

Φυσώ κατά το πέλαγος η αναπνοή μου Κοιμίζει τις μυρσίνες χαμηλά πλάι στον δρόμο που ελίσσεται Έξω απ την πόλη στο φωτεινό δωμάτιο της αστραπήςΤο μεσημέρι ντροπαλό και κάθετο φωνάζει κάψα πάνω απ τα βουνά ο ήλιος γονατίζει μπρος στον ελαιώνα Και κάνει να χαρούν αυτά που υπάρχουνΈνα αεράκι χλιμιντρά έξω απ το σπίτι μου Υπερήφανο Κωφεύουν οι τρελοί ο Ιούνιος άτσαλος και με ξενίζει Μυρίζει καπνός ουρανομήκης καπνός ιερατικός Και ισχυρά ατελείωτα τριαντάφυλλα.

**********************************************************

Από τα συμφραζόμενα του πελάγους η θάλασσα βαθιά και ανώδυνη Σκαλοπάτια στον ήλιο κι η ωχρά Τελάλης μιας μελαγχολικής ερημιάς. Και στον ασβέστη στην λευκότητα ώριμο λάμπoς Και ακύμαντη εξουσιαστική σιωπή. Ρέουν βλέφαρα κι οι ώρες ατέρμονα ρέουν Στην πάνω γειτονιά των ανέμων στον πάνω δρομάκο τον ατελείωτο Κι όπου Κυκλάδες ένα αστέρι σώζει την γαλήνη και πατά Βαριά μέσα στο πέλαγο βαριά μες το γαλάζιο που ανασταίνει.

39

*************************************************** Στο δυναμόμετρο της μέρας σφριγηλό Είναι το βερίκοκο και ωραία κομπάζει, κάτω Από τον ήλιο του πρωινού. Η πικροδάφνη τολμηρή, πάντα λέει. Ψήλωσε κι άλλο η μουριά· ένα σπουργίτι Τιτιβίζει χαρούμενο ενώ Η λιακάδα περίσσεψε· διόλου αέρας Και κάψα καλοκαιρινή. Βρες Το σωστό ζύγι και ονόμασέ τα τα πράγματα: θάρρος Να έχει η κάθε λέξη κι ελπίδα.. ******************************************* Μακρινές χαμένες συγγένειες, βυθισμένες Σε χρόνους και χρόνους· κι εγώ που σ’ αγαπώ κι αναστατώνομαι Παρών κι απουσιάζοντας από τις μέρες σου Σ’ αγγίζω και δεν σ’ αγγίζω, σαν απρόσμενος εραστής Που κυκλοφέρνει μέσα στο μυαλό σου Ευτυχισμένος! Ρέπουν όλα προς τον θάνατο- μπορεί κι εμείς· κάπου Το υποψιάζομαι αυτό το παιχνίδι, κάπου το νιώθω· μα Μ’ αυτό το άγγιγμα, το απρόσμενο, κάτι που δεν μπορεί να πεθάνει συντελείται και

40

Επιζεί ο έρωτας σε όλες τις σκληρές δοκιμασίες!

25.6.2019 ************************************************

Βυθίζεσαι μες το νερό και σε λαμβάνω με το θάρρος της αγάπης μου Μοίρα και συντέλεια- πώς να το πω;- ανοίγοντας Το φωτεινό ευαγγέλιο του πόθου, τώρα Που, το να είσαι, σημαίνει να είμαστε και ωραία Περπατούμε στο αέτωμα του απογεύματος! *****************************************************

Φως γεμάτο- σαν ψαχνό ώριμου μήλου· Συστολή μπροστά στο σώμα που ζητά τον έρωτα· πόθος και πάλι πόθος: όσο σε σπουδάζω τόσο είσαι άρρητο φιλί! Και μπορώ Να σε μάθω λίγο λίγο ακόμα!..

*************************************************

Η σκιά σου ένα τρύπιο επιχείρημα που φέρει χάος· στον αιώνα που ζεις, λυπημένος κι ανένταχτος, μακριά 41

απ’ τον ρουφιάνικο όχλο και τα πορνεία των συνειδήσεων, τα εκτροχιασμένα μυαλά και τις «διευκολύνσεις» προς κάθε κατεύθυνση. Είναι που και τα σύμβολα ξεφτίσανε στην εποχή σου και γίναν Όλα πουταναριό και απάτη. Απειλείται Το σύμπαν των Ιδεών από το μιαρό μυαλό των τσαρλατάνωνέτσι κατάντησε Γδαρμένη κι άχρωμη η ελπίδα. *************************************************** Αναλογία η μικρή! Το παιχνίδι μυστήριο και ωραίο, καθώς ανάβουν τα άστρα και κορυφώνεται Το δράμα των ανθρώπων γύρω και κοντά σου. Ο Ιούνιος περπατεί προς το τέλος του. Αναμασώνται προκαταλήψεις και οι θρησκείες μπουκώνουν τον νου με μπαρούτι του μίσους. Ψέματα που αναλογούν σε άλλα ψέματα. Κι όμως! Εδώ περπατάς ανήκοντας σε Θεό που θέλει πράξει και οι υπήκοοι του είναι πάντα πολέμιοι. Εδώ περπατάς. Ο κουρασμένος και, για όλα που συμβαίνουν, λυπημένος!

28.6.2019

42

**************************************************** Πέφτεις ολόβαρη στο δάπεδο της Αστραπής ζυγίζει καθέτως το βάρος Του κορμιού, προτού το σαρώσει η καθαρή ερημιά Των γηρατειών και συρρικνωθούν οι δυνάμεις σου Και οι θελήσεις σου και το μπορετό σου Είναι μια ανημπόρια που δεν πια και λέγεται… *********************************************** Τρώει χιλιόμετρα στους δρόμους η περπατησιά μου Κάποτε ξημερώνει κάποτε νυχτώνει ανθρώπων μάζα και θόρυβος Βαθιά μες την καρδιά των γεγονότων αντηχεί ψυχή που αγωνία Πολιτείες μπλοκαρισμένες σε άγχος πολύποδο Φιλοξενούν τον εαυτό σου που δέχεται να σταυρωθεί να αγιάσει- ενώ Κάπου η αρετή να απέχεις έτσι και χάνεται Σαν Αβάπτιστη κόρη ενός φονικού καιρού... ******************************************************

Ο Βόλος την νύχτα είναι μια θέληση του πάθους· Φώτα βιτρίνες και αυτοκίνητα λαμπερά· Τίποτα δεν βουλιάζει εδώ- το κατάλαβαν Μπορεί κι οι αργοναύτες -

43

Μια δύναμη που την είδες να φτάνει σε σένα μέσα στην ζεστά του Ιουνίου καιρός Να μαζευτούν τα λόγια σ ένα συναξάριΌσο ποθείς τόσο σε αγκυλώνουν οι μελαγχολίες σου! Βόλος 30. 6. 2019. ***************************************************

Σακατεμένη διμοιρία που βαδίζει στα τυφλά Πασχίζοντας να σώσει τα απομεινάρια Έπεσε η νύχτα και βρεθήκαμε με ανάρια Υπάρχοντα και ως τον ύπνο μας σερνόμαστε στα χαμηλά.. Ιούλιος που μπήκε λάβρος και πολύ μας καίει Ο έρωτας που έχουμε μας έπεσε βαρύς Το καλοκαίρι ήρθε και δεν ησυχάζουμε εμείς Μες την καρδούλα μας το αίσθημα βαρύ και παραπαίει. *************************************************************

Σούρουπο στην Ρόδο… Γυμνός ουρανός, ατασθαλής· κι ο ήλιος που βυθίζει στην θάλασσα: αντηχώντας μες την καρδιά μου! Σταλάζουν ύμνο τα αρμυρίκια· απ’ όπου κι αν τα δω. Είναι ένας ύμνος που λυρικά ζεύει τα γήινα με τα επουράνια.

44

Η καθαρότητα Μεγάλη, σαν πατρίδα που εξαπλώνεται, Ζεύει στο υνί της Ρόδου το ανάγνωσμα. Βαθύτατο σκοτάδι μετά, βαθύτερος πόθος. Ακούς τα τέλια των ανέμων και τα χόρτα που ζουν μια κούφια ώρα Καθώς η τιμημένη ζωή στεφανώνεται με αίγλη που λάμπει, όπως ευτυχία Και κάνει το ακρογιάλι ετούτο ευφρόσυνο!

27.05.2019

********************************************** Ο κόκορας λαλεί κι αξημέρωτα Είναι γύρω μου τα πράγματα κι ο ουρανός. Διαιρούνται όλα και στο καλύτερο δυνατό φωνήεν Επισυνάπτεται αισιοδοξία απρόσμενη. Η Ρόδος παίζει. Είναι η φρυκτωρία των ανέμων για να μου έρθει το νόημα Πως όλα θα δικαιωθούν. Ας κρατήσω αθωότητα-τα φυτά ξυπνούν και αποτινάζουν την σκόνη της νύχτας. Στις πτυχώσεις τους η ζέστα γελά, είναι γάργαρη και σημαίνει πάντα εκείνο που ξέρω. Η καλημέρα μου να σε βρει και να χαμογελάσεις! Θα περάσουν τα χρόνια και όλα τα ευχάριστα μας θα γίνουν αβάσταχτος θρήνος.. Ρόδος 30.05.2019

45

***************************************** Διαδικασίες του Απόλυτου… Σκοτεινιάζει· το Απόλυτο μελετάται διεξοδικά Και δίνει συμπέρασμα νύχτα. Ραγισμένα άστρα κρέμονται στον ουρανό, οι καρδιές τους απηχούν αποτέλεσμα σκοτεινό και αμετάβλητο. Σ’ ένα δωμάτιο ξενοδοχείου γράφω. Ποιός λογαριάζει να ποντάρει στην αγρύπνια μου; αν πάνε όλα καλά θα έχω κερδίσει μια διαφάνεια απ’ όπου φαίνεται ομορφότερος ο κόσμος! Ρόδος 25.05.2019

*******************************************************

Έλασμα φωνήεν ο ήλιος κι αποκρυσταλλώνεται στην ησυχία των νεφών· και λιακάδα· μητέρα όλης της ποιητικότητας· κάνει να γευόμαστε βαθύτερα το ψωμί και ομορφότερα το αλάτι, ευελπιστώντας. Η Ρόδος παφλάζει πάνω στα νερά. Εΰπλόκαμη, φιλντισένια. Την βρίσκω ευχάριστη όπως την αποφλοιώνω χαϊδεύοντας τα τρυφερά κλαδιά της. Τω τρόπω που πάντα σε σκέπτομαι!

26.05.2019 Ρόδος

**************************************************

46

Είναι μια νύχτα πάνω στις φυλλωσιές Ιμάτια λευκά ανεμίζει παντού το φεγγάρι. Η Ρόδος διανέμει την Αλήθεια της, το γενετήσιο πάθος της απλωμένο πάνω στα πλάσματα Γεννά μια νέα Συγκυρία. Αποθήκες πόθων έχει ο ουρανός Ελευθέρωσέ με από τους δισταγμούς που έχω Θα κοιμηθώ ελπίζοντας να ξυπνήσω μέσα στην εποχή των ονειροπόλων… Ρόδος 26.05.2019 *********************************************************

Μυθικά εμφανίζονται πλάσματα και άλλα Που χιμούν στο χάος, πίσω από τα βράχια, στα παράλια Τα βορινά της Ρόδου, όπου ο αέρας στολίζει με έξαψη το μεσημέρι. Τι βρήκα Που ήτανε βότσαλο στιλπνό σε άλλους καιρούς και τώρα Μια πεταλίδα εύθρυπτη μες το ηλιοβασίλεμα, θησαυρίζοντας κάλλος και σιωπή: όπως η νύχτα ορίζει Μπαλώνοντας το φεγγάρι της με κλωστές αρωματικές του δεντρολίβανου.. Ρόδος 24.05.2019

********************************************

47

Ρόδος, περίχωρα… Κάτθανε Διαγόρα, ουκ εις Όλυμπον αναβήση

Γαμψός είναι ο αέρας και μας ανταμώνει Όπως μας οδηγεί ο δαίμονας κάπου που είναι πάντα ψυχή. Πάντα κοντά στην θάλασσα· το αρχαίο μαντείο ξανά λειτουργεί Και νίκες πετυχαίνεις κι άλλες Διαγόρα Κάνοντας ξακουστό το ωραίο νησί σου. Στην ταραχή στην έκπληξη και στην λιακάδα Την σίγουρη. Τα φυτά σκιρτούν μέσα στο φως Η ακρίδα τέμνει με τον ακριβή της σάλτο Την γεωμετρία ολόκληρη. Στάσου Ανάμεσα στα περιβόλια και προσευχήσου Σε ακούει ο θεός, προσευχήσου Σε μιαν Άνοιξη μελωδική που σε κάνει Να χτυπάς ωραία τα δυνατά φτερά σου.

25.05.2019

*********************************************

Ρόδος.. Φυσάει κι όλος ο χαλκός του δειλινού γίνεται αίμα· Η Ρόδος βελάζει στον ήλιο: ακμή κηπευτική· Τόση αψάδα ο Μάιος που γενέθλιός μου υπήρξε και μήτε Με γαλούχησε με τρυφεράδες, μήτε Με γιασεμιά παραδείσου· 48

Ίπταμαι και τεχνηέντως κυκλώνω το λεξιλόγιο με πείσμα— Ώσπου να το καθυποτάξω στην εμαυτήν υπερβολή!

24.05.2019

***************************************************** Θα κουρδιστούν οι ώρες μου και θα τραγουδήσουνΩς το μεσημέρι που αλυχτά Σαν ένα σκυλί ανένταχτο, στο πουθενά Πίσω απ’ τις πικροδάφνες, στα πεζοδρόμια των ανέμων. Στα αετώματα του ουρανού, εκεί που ο ερωτιδέας χαριεντίζεται με την χορεύτρια του όχλου Και της χαϊδεύει σάρκα και κορμί το βελουδένιο. Κι όταν η άνοιξη εφορμά με χιλιάδες είδωλα, καημούς Και πόθους, να κάνει δυνατά τα αδύνατα, εσύ Θα είσαι πάντα ένας έρωτας που δεν αποστήθισα παρά Αγρυπνώντας και την σελήνη κοιτάζοντας που Σ’ εσένα μονάχα μιλούσε! Ρόδος 24.05.2019

***********************************************************

Περπατώ αβάδιστα μονοπάτια δρόμους που δεν σε βγάζουν πουθενά Ξυπνώ χαράματα ακούω τον πετεινό σου Εξοχή της Ρόδου φροντισμένη αφρόντιστη μἐσα μου αντιφατική Και καταφατική συνάμα.

49

Ρηχό είναι το ποτάμι και εκβάλλει μέσα στον πράο ορίζοντα Και τα πάντα τα ορίζει η θάλασσα σαν εγκαθιδρυμένο κρατίδιο Που φέρει σφραγίδα θεού. Η λόγχη Του ηλιοβασιλέματος τρυπά ξανά την καρδιά μου Και απαρασάλευτος ντεραπάρω το ψυχικό αμαξίδιό μου Μέσα στην εποχή των φρούτων και του επαΐοντος καλοκαιριού! Ρόδος 3.06.2019

************************************************************

Αισθάνομαι τον αέρα, το λυρικό φάρμακο του φεγγαριού, το γαύγισμα Της νύχτας, το έντομο Που μ’ εκνευρίζει Επιδιώκοντας τον θυμό μου, κουνούπι. Η μέρα έσβησε· σκιές ανασταίνουν την αυτοκρατορία των σκιών· βοή Από κρύσταλλο των άστρων γεμίζει τα κοιλώματα των ήχωνΣαν να γεννιέται μια μουσική επουράνια, ευφραντική. Λαχανιασμένη η Ρόδος μ’ ακολουθεί, με τα χωράφια της, την βλάστηση, τον καρυκευμένο αέρα της, την λιακάδα Που έρχεται, την λιακάδα που φεύγει. Και κυνηγώ αυτό που, στην καθομιλουμένη ονομάζεται, φαρδύ επίπεδο καλοκαίρι! Ρόδος 4.06.2019

*************************************************

50

Αυτά που σε επιβάλλουν είναι μελαγχολίες ερωτικές· Σε αγαπά το τοπίο. Σε στεφανώνει με περιώνυμα ρόδα-όπως ανταύγειες Του πελάγου, όταν η θάλασσα Είναι μια Γνώμη που ανταμώνει τα μάτια σου! Ρόδος 31.05.2019

***********************************************************

Το χώμα που είμαι ξεφωνίζει την στιβαρή επανάστασή του ολοκάθαρο χώμα Ένα ηχείο που αποστηθίζει ήλιο και μιλά με τα πουλιά ασφράγιστο· Κατά τα άλλα, είμαι ένα στόμα που μιλά πληθυντικές αθωότητες Και στερεώνει τον θάνατο στο πιο ορατό σημείο της ζωής! Ρόδος 2.06.2019

*****************************************************

Της Ρόδου…

51

Φυσάει· όλος ο πόθος μου είναι ουρανός· Όλος ο κόπος μου. Ένα φαρμάκι που ήπια γύρισε σε σιρόπι χαρωπό. Αφήνοντας πίσω μου την Αττική, πολυτάραχο χωραφάκι, Και πιάνοντας Ετούτη την γη, κερκίδα του ήλιου Εκβάλλω ύδατα αφοσίωσης σε μια πατρίδα θάλασσα ιερή. Η θύρα ανοίγει και βρίσκομαι σ’ ένα μποστάνι του Θεού όπου αγάλματα Ακρωτηριασμένα παίζουν τον ρόλο τον δραματικό και κάτι Μιναρέδες στυλωμένοι να κοιτούν το γαλάζιο εξέχουν Και μες την Ιστορία και στον νου μου ακόμα. Άφθαρτη γη, φυλή φοβισμένη. Κάποιος προδίδει το όνειρο και είναι κακορίζικος ο ύπνος. Οι εξουσίες εναλλάσσονται, γκρεμίζοντας η μια την άλλη Και κάπου κουτσαίνει η πίστη μας. Μια μοίρα πλέει γύρω μας και είναι ελέω θεού. Μια μοίρα που σιωπηλά, την λατρεύουμε… Ρόδος 31.05.2019

52

53

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ Όπερ είδωλα εποίησεν ΤΟΥ ΣΤΑΤΗ ΠΑΡΕΛΗ ΣΕΛΙΔΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΑ ΤΟΝ ΙΟΥΛΙΟ ΤΟΥ 2019

54