Χριστίνα Γαλιάνδρα, Δειλινά μοναξιάς by Εκδόσεις ΔΙΑΝΥΣΜΑ

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ ΔΕΙΛΙΝΑ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΑΝΥΣΜΑ

ISBN: 978-618-5256-18-0 Σειρά: Διανυσματικά ποιήματα © ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΑΝΥΣΜΑ & Χριστίνα Γαλιάνδρα, 2018 ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΑΝΥΣΜΑ ekdoseisdianisma@gmail.com

Χριστίνα Γαλιάνδρα

ΔΕΙΛΙΝΑ ΜΟΝΑΞΙΑΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΑΝΥΣΜΑ

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

ΜΕΡΟΣ

ΑΙΓΑΙΟΥ ΤΑΦΟΣ Σήμερα θα σας μιλήσω για το Αιγαίο Το δικό μου Αιγαίο Εκείνο που ηρεμεί με την καρδιά μου και ανταριάζει με τη σκέψη μου... Που τσακίζει καράβια και φιλοξενεί Εφιάλτες Που μαύρα πανιά ανεμίζουν επάνω του και που με κρύβει στο βυθό του ρίχνοντας την άγκυρα της θλιμένης καρδιάς μου στον πάτο του... Εκείνο που ψαροπούλια το περιτρυγυρίζουν γυρεύοντας άδικα τροφή Που δίχτυα ψαράδων αφημένα χρόνια ,αμίλητα κοιτάνε ,κλεφτά, μήπως και κάποιο χέρι τα μαζέψει επιτέλους... Αλλά να... Ξαφνικά... Στόλος αγάπης ξεπροβάλει... Και τα άσχημα , τα βρώμικα σε έναν τάφο τα φυλακίζω για πάντα. Το υγρό στοιχείο τα αγκαλιάζει σφιχτά και γω με τη σειρά μου ορκίζομαι στον ουρανό, στα πέλαγα του κόσμου και στο Σύμπαν, άλλα κορμιά να μην πνιγούν στα κύμματά του κι άλλες ψυχές να μην διασχίσουν βιαστικά να παν στον Άδη γυρεύοντας Αιγαία να ανταμώσουν ... 5

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

ΑΝΑΨΕΣ Άναψες το κερί και χάθηκες. ‘’Μαζί θα προσευχόμαστε ‘’είπες... Αλλά δεν το κανες. Μάλλον δεν βρήκες το θεό σου ακόμα. Άναψες το κερί και το προσέχω. Να καεί σαν την καρδιά μου. Ολόκληρο. Αλλιώς δεν έχει αξία η αγάπη. Άναψες το κερί δίχως εικόνισμα χωρίς λιβάνι και πάνω στον πόνο μου τάζω τα πάντα για χατήρι σου. Άναψες το κερί και έφυγες. Μα άναψες και μένα... Για να φωτίζω τα βράδια σου, τις σκέψεις σου κι όλα τα βήματα που διάλεξες να κάνεις.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΟΣ ΚΑΙΡΟΣ Γυρίζει αντίστροφα ο χρόνος αδελφέ. Όλα τα πέταλα στο πάτωμα σκορπάνε κι εγώ που έλεγα στον ήλιο θα μεθώ ούτε τα ρούχα μου καλά δε με χωράνε. Γυρίζει αντίστροφα ο χρόνος αδελφέ και τα ρολόγια κάνουν σα να με ξεχνάνε. Τα δευτερόλεπτα με θράσος με κοιτούν κι όλου του κόσμου τα λεπτά δε μου μιλάνε. Γυρίζει αντίστροφα ο χρόνος ξαφνικά. Ίσως και συ να το ‘χεις πλέον καταλάβει. Κι αν δεν τολμώ να σου το πω ψιθυριστά είναι που πόνος δυνατός μ’ έχει προλάβει.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

ΑΠ΄ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ Μέσα στις λάσπες / Κάτω από τη βροχή / Έξω στο κρύο / Τι γυρεύεις / Ποιόν θεό αναζητάς / Ποιά χέρια κοιτάς αν κρατάνε ελπίδα... Θολή η ματιά σου / Λεπίδα ο πόνος / Κραυγή ανείπωτη το δάκρυ σου / Μα φυγή ο καημός σου δεν βρίσκει / Λύτρωση κανείς δεν πουλάει / Κανείς δεν χαρίζει ... Κι αν στο τίποτα ψάχνεις το κάτι / Αν στο κάτι το τίποτα βρίσκεις / Να μη δειλιάζεις / Απ το τίποτα γίνηκε ο κόσμος / Και από ένα τίποτα πάλι χαλάει...

ΑΡΑΓΕ Ο κάθε ένας έχει τη δική του χαρά. Τον δικό του πόνο. Τον δικό του σταυρό Μα αν εσύ το ζητήσεις Στεφάνι θα πλέξω Στίχο θα γράψω και ένα αστέρι θα νοικιάσω για την αγάπη σου Δάκρυ των ματιών μου Νυχτερινέ στεναγμέ μου Έννοια της μέρας μου Ψηλάφισε την καρδιά μου. Είναι τόσο τραχιά από τον πόνο Με τρύπια παπούτσια ανεβαίνω τον Γολγοθά μου αλλά πίστεψέ με Δεν με νοιάζει ο πόνος απ’ τις πέτρες Δεν με ενοχλούν οι πληγές μου στα πόδια Για το αίμα μου αναρωτιέμαι. Θα φτάσει άραγε η γη τους να χορτάσει ?

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

ΑΦΕΣΗ Χρόνια γνωρίζω τη συγχώρεση. Το πόσο ανακουφιστική είναι και πόσο αναγκαία για τη συνείδηση. Ώσπου άρχισα να συγχωρώ. Πρώτα πρώτα συγχώρεσα τη θάλασσα , που με χωρίζει απ’ τις στεριές. Τα βουνά , που στέκουν θεόρατα μπροστά μου. Τον ουρανό, που με κρύβει απ’ το θεό . Το κρύο που με πιρουνιάζει και τη βροχή που με μουσκεύει. Και τότε θύμωσαν. Αγρίεψαν πολύ. ‘’ Ποια είσαι εσύ που τάχα άφεση μας δίνεις ? ‘’ Η θάλασσα σηκώθηκε να με πνίξει. Τα βουνά τραντάχτηκαν απειλητικά. Ο ουρανός μαύρισε τον ήλιο μου. Το κρύο μου τσάκισε τα κόκαλα και η βροχή μούλιασε τη ψυχή μου . Έπεσα λιπόθυμη μπροστά τους. Σχεδόν νεκρή . Δεν πρόλαβα να πω πως ένα τίποτα είμαι. Άνθρωπος μικρός. Κλωστή που σπάει. Κόρη θεού χωρίς θαύματα. Μα δεν πειράζει. Με τη συνείδηση καθαρή θα φύγω. Θα την κρατώ απ’ το χέρι κι αν με ρωτήσει που πηγαίνουμε , σε έναν Παράδεισο θα της πω. Σε έναν Παράδεισο δικό μας. 11

ΔΕΙΛΙΝΑ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

ΑΦΗΣΑ ΚΑΙ ΑΦΗΣΕΣ Άφησα το σκοτάδι για το φως σου Το θλιμμένο μου πρόσωπο για το χαμόγελό σου Κι όλα τα ύστερα για το δικό σου τώρα. Άφησες την έρημο της ψυχής για την αγάπη μου Το χτύπο της καρδιάς για χτυποκάρδι μου Κι όλα τα θέλω για το πρέπει των χειλιών μου. Άφησα τις σκιές μου για τον ήλιο σου Τα φεγγάρια μου για μία νύχτα σου Κι όλους τους στίχους για μια νότα απ το κορμί σου. Άφησες τη λεωφόρο του πόνου για το δρομάκι μου Τους δρόμους όλους των καημών σου Κι όλες τις πίκρες για τον ήχο των φιλιών μου.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

ΓΙΑ ΣΕΝΑ ‘Εκλεψα για χάρη σου το γέλιο. Στα πόδια σου το έφερα μπροστά. Με δράκους που ζητούσαν τη ψυχή σου. Τα έβαλα αγάπη μου ξανά. Στα χέρια μου τον κράτησα τον ήλιο. Στη πλάτη κουβαλούσα τη χαρά. Για σένα όλα αυτά , μόνο για σένα. Στα μάτια σου μη δω τη λησμονιά. Ξελόγιασα μια νύχτα το φεγγάρι. Του έταξα μεγάλους ουρανούς Και το ρίξα στης πόρτας σου το δάκρυ Σα φάρος να φωτίζει τους καημούς. Φυλάκισα για σένα μια αγάπη. Στα στήθη μου την έκρυψα καλά. Ο κόσμος θα θελήσει να τη πάρει. Κανείς δεν τη μπορεί τη μοναξιά. Στα χέρια μου τον κράτησα τον ήλιο. Στη πλάτη κουβαλούσα τη χαρά Για σένα όλα αυτά, μόνο για σένα Στα χείλη σου να φέρω τη δροσιά.

ΔΕΙΛΙΝΑ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

ΓΙΝΕ Δώσε μου κάτι να πιαστώ. Γίνε εσύ η αιτία. Στα γκρεμισμένα σ αγαπώ χτίσε αγάπη μία. Πες μου μια λέξη τρυφερή. Καν τη σιωπή να σπάσει. Τίποτα τώρα ποιο σωστό απ’ της ζωής τη φτιάξη. Βάλε τα χέρια σου τα δυο στην τρυφερή μου μέση και έλα να σεργιανίσουμε ώσπου καλά να φέξει. Δώσε μου κάτι να πιαστώ. Γίνε εσύ ο λόγος. Στα γκρεμισμένα σ αγαπώ δε με χωρά ο τόπος. Έλα και ρίζωσε ξανά μες την καρδιά το πάθος. Όταν ο έρωτας μιλά ποτέ δεν κάνει λάθος. Έλα και στους αέρηδες γίνε η νηνεμία. Σ’ όλα τα ξένα τα φιλιά γίνε λατρεία μία.

ΔΑΚΡΥΑ Κλαίς και τα δάκρυα γδέρνουν το πάτωμα , κλαίς και ο πόνος χαράζει τους τοίχους , κλαίς και η θλίψη γρατζουνάει τα τζάμια , κλαίς και το παράπονο μαστιγώνει τη στέγη. Κλαίς και η καρδιά μου καίγεται σε θεία φωτιά, η ψυχή γονυπετείς σε πλησιάζει, και τα χέρια , αυτά τα χέρια, που τρέμουν στ’ άγγιγμα σου πως να απλωθούν κάτω απ’ τα μάτια σου. Κλαίς και τα δάκρυα πολύτιμοι λίθοι, στολίζουν απαλά το λαιμό σου, εκεί που κάποτε τα φιλιά μου φυλάκιζαν την αύρα σου.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

ΔΕ Μ΄ΑΚΟΥΣΕΣ Και στο πα θεέ μου Μη βρέξεις άνομες αγάπες στο κορμί μου Αλλά δε μ’ άκουσες Και μούσκεμα όπως είμαι ως το κόκκαλο τη θέρμη μίας φλόγας λαχταράω Τα χείλη μου χίλιες φορές ψελλίσαν ‘’Σταμάτα πια τους κεραυνούς από το νού μου ‘’ Αλλά δε μ’ άκουσες Και τώρα η σκέψη δίχως σκέψη προχωράει Και στο πα θεέ μου Για θρησκεία την αγάπη να ‘ χω Τον έρωτα για άρμα δυνατό Αλλά δε μ’ άκουσες Και την καρδιά μου δολοφόνησες μια μέρα χωρίς να μάθεις πως σου έμοιαζε φριχτά...

ΔΕΙΛΙΝΑ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

ΔΕΙΛΙΝΑ ΜΟΝΑΞΙΑΣ Μου έκλεψε η νύχτα τη φωνή Το πάθος, μου το πήρε το φεγγάρι Τα αστέρια χαμηλώσανε το φως κι οι λάμπες τρεμοσβήνουν στο ταβάνι Δειλινά μοναξιάς μη με θλίβεται άλλο Μυστικά σας μιλώ πόνο δε θέλω άλλο Ξερίζωσαν το γέλιο απ’ την καρδιά Καρφώσανε στα μάτια μου το δάκρυ Με πλάνεψαν με ψεύτικα φιλιά στο δρόμο με παράτησαν και πάλι Δειλινά μοναξιάς καρτερούν κάθε βράδυ να με πάρουν σφιχτά αγκαλιά στο σκοτάδι. Δειλινά μοναξιάς μη με θλίβεται άλλο δε ζητάω πολλά λίγο μόνο κουράγιο.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΧΝΩ Γλυκά μου γέλαγες μαχαίρι έμπηγες Άναβες ήλιους, ύστερα έσβηνες Δρόμους ζητούσες, κρυφά τους έκλεινες Δεν το ξεχνώ Έλεγες θα ρθω ,μα πάντα έφευγες Σκορπούσες δώρα ,κρυφά τα έκλεβες Φώναζες θέλω, ποτέ δεν έπαιρνες Δεν το ξεχνώ Δάκρυζες δίπλα μου μα πίσω γέλαγες Μάτια μου με ‘λεγες ποτέ δεν έβλεπες Στα πάντα τίποτα, ποτέ δεν έβρισκες Δεν το ξεχνώ Δεν το ξεχνώ έγινα πέτρα πίσω σου κοίτα και λίγο μέτρα ήλιους βαμμένους με μαύρο χρώμα Δεν το ξεχνώ...

ΔΕΙΛΙΝΑ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

ΕΓΙΝΑ Έγινα άνεμος Ήλιος, βροχή Βουνό, θάλασσα, κάμπος Φωτιά, λάβα, λιοπύρι Τα πάντα για ένα τίποτα και ένα τίποτα για τα πάντα Έγινα ο εαυτός τους Η αγάπη τους,η προδοσία τους Το ρούχο που βάζουν Που βγάζουν Που το πετάνε Η μάσκα που εκθέτει μόνο τα μάτια Το χέρι που δίνουν Η καρδιά που κρύβεται Το άι σιχτίρ μέσα απ’ τα δόντια Η ευχή που παραδίνεται στην αγκαλιά των αστεριών Έγινα φύλλο,πέτρα,στάχυ Ψίθυρος, δυνατή φωνή,εφιάλτης Το πείραμα,το αποτέλεσμα η αιτία Έγινα κι άλλο δε γίνομαι. Δε βαστά η ψυχή το βάρος της θλίψης. Δεν αντέχει την πίκρα του αύριο...

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

ΕΔΩ ΠΟΥ ΖΩ Εδώ που ζω δε σε ξεχνώ ακόμα κι αν το θέλω ακόμα κι αν στη μνήμη μου λέω πως δε σε ξέρω Εδώ που ζω κι ουρανοί μορφή σου σχεδιάζουν και κάθε μου ξημέρωμα μάτια μου συννεφιάζουν Εδώ που ζω να μην περνάς κατόφλι να μη σε έβρει καλλιά σε ξένες αγκαλιές το ψέμα σου να μένει.

ΔΕΙΛΙΝΑ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΛΕΣ Είναι που λες κάτι άνθρωποι σκέτα αρπαχτικά Τους δίνεις το χέρι και στο κλέβουν Τους αγαπάς κι αρπάζουν την καρδιά σου Παίρνουν τις λέξεις απ τα χείλη σου κι αφήνουν τα φιλιά σου μαρμαρωμένα Στερεύουν την πηγή της ψυχής σου και μετά σε κατηγορούν για ψυχρότητα Ανοίγουν πληγές και επειδή ματώνεις ποτέ δε σ’ αγγίζουν Είναι που λες κάτι άνθρωποι που καίνε για κείνους το καντήλι σου Ζητάνε με δόλο την προσευχή σου Χρησιμοποιούν τις δικές σου μετάνοιες κι ύστερα σου κλείνουν τις πόρτες χωρίς να έχεις που να πας .... και μένεις μόνος να μετράς τους τοίχους της ζωής σου πάλι και πάλι και πάλι από την αρχή....

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

ΕΙΠΑ Είπα να γράψω ένα γράμμα. Πήρα μολύβι και χαρτί. Το χέρι άρχισε να γράφει μα δεν μ’ αρέσει η αρχή. Ανάβω ένα απ’ τα τσιγάρα. Τα χες ξεχάσει πριν καιρό. Τραβώντας μία μία τζούρα σε βλέπω μέσα στον καπνό. Θέλω συγνώμη να ζητήσω, βλέπεις φοβόμουνα πολύ. Δεν ήταν λίγο που σου είπα πως δε σ’ αγάπησα στιγμή. Είπα να γράψω ένα γράμμα. Θεέμου μου έλειψες πολύ, μα μες στο ψέμα και στο κλάμα άντε να κάνω την αρχή. Δειλός στεκόμουνα μπροστά σου. Η αγάπη θάλασσα βαθιά. Πάντα με τρόμαζε η θωριά της και δεν τη πήρα σοβαρά. Είπα να γράψω ένα γράμμα με λίγες δόσεις στεναγμό μ’ όλες τις λέξεις να φωνάζουν γύρισε πίσω σ’ αγαπώ... 22

ΔΕΙΛΙΝΑ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

ΕΙΣΑΙ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ Στίχος εσύ , εγώ ρυθμός / Δέντρο , και φύλλο σου υπάρχω / Πλοίο μεγάλο δυνατό / Κατάρτι στέκω δυνατό / Γη μου υπάρχεις καθαρή / Σπόρος σου πέφτω για να ανθίσω / Ψαλμός και ύμνος δυνατός / Του πόνου όλου λυτρωμός / Στα δυο σου μάτια η αστραπή / Μες στο κορμί σου ρίγη / Άλλος θεός να μη σε βρει / και με κεράσεις λύπη /

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

ΕΚΕΙΝΟ Άφησε τις σκέψεις να πετάξουν Λεύτερες να μετράν τους ορίζοντες Η μία πίσω απ’ την άλλη Σωστές θυγατέρες Ώσπου το ... ‘’ Εκείνο ‘’ , άπλωσε το χέρι Να συνθλίψει τις σκέψεις του Να τον κάνει να κλάψει για τ’ άφταστο Έτσι τον ήθελε Δέσμιο στον γκρίζο του κόσμο ‘’ Κάντο ‘’ Του φώναξε ‘’Εδώ θα κάτσω . Να σε βλέπω να σκοτώνεις τις Ελπίδες μου και γω να κάνω κι άλλες , κι άλλες , κι άλλες ! Γιατί ...Γνωρίζω πια τον τρόπο που μειώνεις τους Ανθρώπους... Τους κάνεις να φαντάζουνε Θεοί και σαν το τίποτα μετά τους καμαρώνεις...’’

ΔΕΙΛΙΝΑ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

ΕΛΑ Στη σκέψη πάντα σε βαστώ παντοτινό όνειρό μου. Να σε αφήσω δε μπορώ σ έχω σα φυλαχτό μου. Είσαι σταυρός και προσευχή. Άρτος γλυκός και οίνος. Στα χείλη μου παράκληση στο στήθος μου ο χτύπος. Έλα με την αγάπη σου το νου μου να μερέψεις με ένα σου χάδι απαλό τα πάντα μου, να κλέψεις. Έλα και μη λογίζεσαι, κρύο ,φουρτούνα ,μπόρα, Στα μάτια σου αντίκρισα ενός θεού τα δώρα. Μέσα μου πάντα σε κρατώ. Μελαχρινό μελτέμι. Στα καραβότσακίσματα είσαι για μένα ντέρτι. Φέρε αγάπης κέρασμα να πιω για να μεθύσω. Κι ύστερα την αγκάλη σου γείρε να με κοιμίσω...

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

ΕΝΑΝ ΘΕΟ Ένας θεός στα χέρια μου γεννιέται Δίχως να καταλάβω πως γρήγορα ξεπετιέται Κάνει να φύγει μακριά, ‘’Μη χάνεσαι’’ φωνάζω. ‘’Δεν προλαβαίνω’’ απαντά, ‘’κόσμο εξουσιάζω’’ Ένας μικρός θεός Ένα μικρό ανθρωπάκι Πως μεγαλώνει να ‘ξερες και λιώνω στο φαρμάκι. Δε με αφήνει να του πω το πιό πικρό καημό μου και συνεχώς με παρατά μες στο παράπονό μου Έναν μικρό θεό Έναν θεό για μένα! Στα δυο μου χέρια τον κρατώ μα σκέφτεται τα ξένα Εγώ του δίνω τη ζωή ζωή να μου χαρίσει μα μεγαλώνει γρήγορα και χάνεται στη δύση Έναν θεό και ένα σταυρό άμα τα βρεις τα θέλω Στο γολγοθά που περπατώ Ανάσταση να έχω.

ΔΕΙΛΙΝΑ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

ΕΡΗΜΙΑ Δεν περνάει διαβάτης Δεν περνάει ψυχή Άδειοι όλοι οι δρόμοι κι η καρδιά σκοτεινή. Φώτα πια δεν υπάρχουν Να φωτίσουν για ποιόν και τα λίγα λουλούδια να ανθίσουν ξεχνούν. Ερημιά μου πικρή Πόσο σε έχω μισήσει Σε έχω από παιδί και έχω τώρα ασπρίσει. Ερημιά μου δειλή Με χτυπάς από πίσω γιατί ξέρεις καλά πως μπορώ να νικήσω. Δεν υπάρχουνε λόγια γέλια και μουσικές και οι λίγες χαρές μου μ’ απαρνιούνται κι αυτές. Λίγοι στίχοι μονάχα μου κρατούν συντροφιά Μου χαιδεύουν το χέρι που ‘ναι κρύο ξανά.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

Ερημιά μου εσύ Σαν κατάρα υπάρχεις Χίλιες κάνω ευχές να χαθείς να ρημάξεις. Ερημιά μου δειλή με χτυπάς από πίσω Γιατί ξέρεις καλά πως μπορώ να νικήσω.

ΔΕΙΛΙΝΑ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

ΕΤΣΙ ΠΟΛΥ Δίχως στολίδια στο κορμί μου, ρούχα ωραία ακριβά Θα ‘ρθω μια μέρα να ζητήσω αγάπης ύφασμα ξανά. Γυμνή τους δρόμους θα βαδίσω δε θα με νοιάζει αν κοιτούν Κανείς δεν πρόκειται να μάθει πως οι αγάπες με μισούν. Δίχως το πρόσωπο να βάψω κι άρωμα πάντα που φορώ Θα ‘ρθω στα πόδια σου να κλάψω έτσι πολύ που σ’ αγαπώ. Μόνη τις νύχτες μου υπάρχω. Μόνη τις μέρες μου περνώ. Μόνη κι απόψε που σου γράφω Έτσι πολύ που σ’ αγαπώ...

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΙ ΟΙ ΑΓΕΝΝΗΤΟΙ Μακάριοι εκείνοι που στα σπλάχνα τους δεν φύσηξαν πνοή / Ευτυχισμένα τα μάτια που δεν αντίκρισαν ζωή χυμένη στους δρόμους σε κόκκινο χρώμα / Ευλογημένοι οι αγέννητοι που δεν θα αντικρίσουν τους πόνους γιατί στην αγκαλιά των ζωντανών οι πόνοι του κόσμου αποκοιμιούνται / Ευλογημένοι οι αγέννητοι Που το κλάμα τους δε θα μπει στην ψυχή μου ποταμός ολάκερος να πνίξει στο βωμό της αγάπης τον θεό που εξαγνίζει μονάχα με μίσος /

ΔΕΙΛΙΝΑ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

ΕΥΛΟΓΙΕΣ Ευλογημένο το δάκρυ σου που έτρεξε για μένα Ευλογημένο και το χώμα που σαν μάνα το αγκάλιασε Γιατί πιο ιερό απ’ την αγάπη σου δεν έχω Και δεν προφέρω τίποτα πέρα απ’ το όνομά σου που λές και άγγελοι το φέραν απ τα ουράνια Ευλογημένος ο χτύπος της καρδιάς σου Ευλογημένο και το στήθος σου που πάλλεται για μένα Γιατί νιώθω μισή χωρίς τα μάγια σου και μες στα στα χέρια σου μονάχα είμαι μια άλλη όπου σαν άμαθη ζητάω το φιλί από το στόμα σου Ευλογημένη και η μήτρα που σε έφερε στον κόσμο Στον κόσμο μου Στο μέρος που ακούγονται τα βογγητά μου Που λιμνάζουν οι πόνοι μου Δίχως έλεος . Δίχως τέλος. Δίχως ελπίδα.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

Η ΝΥΧΤΑ Γυναίκα ντυμένη στα μαύρα. Αλητεύει όταν εσύ κλείνεις τα μάτια σου. Όταν παραδίδεις τα σκήπτρα της μέρας σου στ’ όνειρο... Όταν ακουμπάς στο προσκέφαλο έγνοιες ασήκωτες. Εκείνη τότε βγαίνει. Στολίζεται μ’ άστρα , αρωματίζεται μ’ άνθη κι αλητεύει. Πολλές φορές κάνω πως κοιμάμαι και τη χαζεύω. Δε θέλω να με πάρει χαμπάρι ... Μ’ αρέσει να την παρατηρώ. Να φοράει τα γοβάκια της , τη δαντελωτή μαύρη τουαλέτα της και να χορεύει στα σύννεφα τον χορό της ειρήνης. Είναι η ώρα που οι καρδιές ξεκουράζονται. Που οι ανάσες βαδίζουν αργά και οι σκέψεις σταματάνε να σου τριβελίζουν το μυαλό. Για αυτό την αγαπώ... Κρατάει βουβή τη σιωπή του σύμπαντος στα χέρια της. Και πριν φύγει, μιά υπόσχεση θα ακουμπήσει στα κλειστά σου τα μάτια. Να βλέπεις το φως της ημέρας μέσα απ’ τις γρύλιες του σκότους σου...

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

ΘΥΜΑΣΑΙ ΠΟΥ ΣΟΥ ΕΛΕΓΑ Θυμάσαι που σου έλεγα για μένα η αγάπη , είναι σαν σύννεφο θολό... Φεύγει και χάνεται δίχως σημάδι απ ‘έναν καθάριο ουρανό... Θυμάσαι που σου έλεγα πέτρα πως είμαι , με μία γυάλινη καρδιά... Κοίτα αγάπη μου τώρα πως είμαι απ’ τη δική σου τη δροσιά. Ρόδο μ αγκάθι εγώ γεννήθηκα. Θάλασσα λίμνη ποταμός... Τώρα στα χέρια σου κοίτα πως στέκω , έγινα ακοίμητος φρουρός... Θυμάσαι που σου έλεγα για μένα η μοίρα μίσος κρατούσε και θυμό... Κοίτα τα δώρα που σου ‘χω φέρει από του πόνου το βυθό. Δρόμους σου άνοιξα να περπατήσεις , παλάτια στήνω για να μπείς. Φτάνει με δύναμη να το φωνάξεις ότι για μένανε πονείς... 33

ΔΕΙΛΙΝΑ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

ΚΑΚΟ ΣΥΝΑΠΑΝΤΗΜΑ ΨΥΧΩΝ Με ένα κρύο φεγγάρι τα πίνω απόψε Χωρίς να μιλάμε Ποτέ δεν είπαμε για αγάπη Με κοιτάει βουβό αλλά πίσω απ’ το μπουκάλι των λόγων του διακρίνω τη λάμψη ενός πάθους άσβηστου Καμιά στιγμή μας δεν έφτασε στο σταθμό Κανένα τρένο δεν σφύριξε στις μέρες μας και ενώ ξέρω πως μεθυσμένο θα κοιμηθεί... εγώ πασχίζω να αγαπήσει τα ταξίδια. Με μια πρόποση στα χείλη Με την τελευταία γουλιά να κυλάει στα σπλάχνα παρακαλάω να μην ξεχαστώ σε άδειο κρεβάτι, αλλά σε μνήμη μαγική να κολυμπήσω για τον έρωτα...

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

ΚΑΝΕΙΣ Κανείς δεν μπορεί να μετρήσει τα αστέρια. Να δει το βυθό της θάλασσας. Να αγγίξει τις κορυφές των βουνών. Να πει’’ θέλω αυτό’’ και να το χει. Να κλάψει όταν πονάει και να λυτρωθεί. Να φωνάξει και να σωπάσουν οι έννοιες. Και δεν υπάρχει κανένας που όταν γεμίζει με νερό το ποτήρι του και λίγο φαί το πιάτο του ,την στιγμή που τρώει και ξεδιψάει, να μην το ‘’ νερώσει ‘’ με λίγο από το δάκρυ του. Να μην το ‘’σκεπάσει ‘’ με τον θλιβερό μανδύα του πόνου... Ελπίζοντας πως η επόμενη μπουκιά και η επόμενη γουλιά θα έχει τη μορφή της αθανασίας Το φως το Αναστάσιμο. Το Άναμμα που θα στάξει στην ψυχή και θα γεμίσει τον εγκέφαλο με κείνα τα υπέροχα συναισθήματα που μόνο στα όνειρα έχουμε την τιμή να ‘’ φοράμε’’.

ΔΕΙΛΙΝΑ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

ΚΛΑΙΝΕ ΚΑΙ ΤΑ ΑΝΘΗ Κρυφοκοιτάει ο θάνατος / Θαρρείς πως ντρέπεται που γέμισε το χώρο / Κλαίνε τα δέντρα , κλαίνε τα αστέρια / Κλαίνε και τα άνθη / Χιλιάδες σταυροί τα πλαγιάζουν / Ποιό άραγε να ζήτησε παρέα τους νεκρούς ? Κρυφοκοιτάει ο θάνατος / Δειλά / Ταπεινά / Αμίλητα / Ξέρει πως εκείνος τους τράβηξε απ’ το χέρι / Μην κλαις παπαρούνα / Μην κλαις γιασεμί / Κάτι αλλιώτικο απόψε θα σας έρθει / Οι ανάσες των ηρώων / Τα κεφάλια τους που θα γείρουν στο σούρουπο απαλά / Η ώρα που η σκυτάλι θα δοθεί στους ζωντανούς...

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

ΚΡΑΤΩ Κρατώ στα χέρια μου αστέρια Χίλια θλιμμένα καλοκαίρια και μυστικές ακρογιαλιές Κρατώ στα μάτια μου φεγγάρια Πολλά κρυφά μου μονοπάτια με μυρωδιές ερωτικές Κρατώ στα στήθη μου αγάπη Ένα ολόχρυσο λυχνάρι με τρεις ευχές Κρατώ τα θέλω με ένα μίτο Μικρό,λεπτό που να τον κρύβω στις συμφορές Κρατώ και σένα στην καρδιά μου Λέω ‘’βοήθα Παναγιά μου’’ στις μαύρες τούτες εποχές...

ΔΕΙΛΙΝΑ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

ΜΗ ΡΩΤΑΣ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ Ο ΘΕΟΣ Στο άρωμα μιας γαρδένιας Στην ηλιαχτίδα που σκάει στη γη Στα πουλιά που πετάνε ελεύθερα Σε εκείνους που δίνουν την καρδιά τους... Ναι. Εκεί Και μόνο εκεί υπάρχει ο θεός....

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

ΝΑ ΔΕΙΣ Να δεις που κάποτε θα ζούμε τ’ όνειρο και δε θα το πιστεύουμε Θα μας χαμογελάσει η τύχη και θα λέμε ‘’ αποκλείεται ‘’ Θα ανοίγουν όλες οι πόρτες και θα σκεφτόμαστε ‘’ Δε γίνεται ‘’ Θα κρατάμε στα χέρια μας τις λύσεις και θα φωνάζουμε ‘’ αδύνατον ‘’ Θα απλώνεται μπροστά μας ο κόσμος και μείς δε θα τολμάμε να πούμε πως είναι δικός μας Θα έχουμε στην τσέπη τα κλειδιά της ευτυχίας και θα απορούμε αν την αξίζουμε. Να δεις που κάποτε θα πετάξουν τα περιστέρια φέρνοντας την Ειρήνη και μείς ακόμα θα φοβόμαστε τα βράδια και θα ιδρώνουμε ως το ξημέρωμα με την ιδέα του εχθρού.. Να δείς Αλήθεια σου λέω... Να δείς...

ΔΕΙΛΙΝΑ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

ΟΡΓΑΣΜΟ ΑΠΌ ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΜΟΥ Θα σου κάνω έρωτα. Πρόστυχο έρωτα. Με τα μάτια μου. Θα χαιδέψω το κορμί σου με το βλέμμα μου. Τα χείλη μου θα ψιθυρίζουν σε θέλω. Όταν θα σε κοιτώ θα σκέφτομαι πως το σώμα μου είναι κολλημένο επάνω σου κι όταν η ανάσα μου πλησιάσει την δική σου θα εισπνεύσεις έρωτα. Θα σ’ ακουμπήσω με το κοίταγμά μου όπως αγγίζει ένα φτερό και θα φυσήξω δροσερή αγάπη από τα σπλάχνα μου ώστε να έχεις οργασμό από το είναι μου.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

ΟΡΦΕΩΣ ΜΟΙΡΟΛΟΙ Παίρνω τη λύρα αγάπη μου για σε τραγούδι να βρω. Τώρα που η γης σε χαίρεται τι άλλο πια να κάνω. Στα δάχτυλά μου οι χορδές στα μάτια μου το δάκρυ και καταριέμαι τη στιγμή που ο θανάτος εφάνει. Σήκω αγάπη μου γλυκειά Σήκω και δεν αντέχει, η δόλια η καρδούλα μου τους χτύπους της μπερδεύει. Σήκω να ανοίξεις μιά φορά την πόρτα των χειλιών σου για να περάσω αγάπη μου να ρθω μαζί σου φως μου. Μη με αφήνεις μοναχό Μη μου σφαλείς τα μάτια. Γύρισε κι ανάσα μου γίνηκε δυό κομμάτια. Τώρα το ξέρω ο δυστυχής ο θάνατος σε έχει και μένανε η θλίψη μου στα κάτεργα με σέρνει. Ώρα καλή αγάπη μου καλό ταξίδι να χεις και σου το λέω σύντομα πως νέα μου θα μάθεις. Δε θα αντέξω δίχως σου Δε θα μπορέσω άλλο και να σαι σίγουρη για αυτό τέλος πως θα χω μαύρο.

ΔΕΙΛΙΝΑ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

ΠΑΛΙ Πάλι μ’ έπιασε το διαολεμένο πείσμα. Όλα να λένε όχι κ εγω να φωνάζω ναι. Έπιασε η ζωή την μία άκρη εγω την άλλη και τραβάμε με δύναμη. Τι κι αν ζήτησα δρόμους διάπλατους με φώτα ? Σκοτάδι παντού. Πάλι βούτηξε ένα χέρι στα σπλάχνα μου. Ψάχνει από δω. Ψάχνει από κει. Σιγά μη βρεί την ελπίδα μου... Την καταχώνιασα στα τρίσβαθα της ψυχής μου και κουκουλωμένη τρέμει από φόβο η δύσμοιρη. Πάλι μ’ έπιασε το διαολεμένο ινάτι μου. Λύκαινα να φάω τους αμνούς της ψευτιάς. Ποτάμι να πνίξω τα σκαριά της απάτης. Τι κι αν ρωτούσα πως θα ζω ? Γκρεμό μου δείξαν για να πέσω. Μα γω σαν έπεσα... φτερά ανοίξανε και πάω...

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

ΠΕΣ ΤΟΥ Δεν έχω δύναμη Χριστέ μου ούτε στα μάτια να τον δω και ενώ μετράω της πληγές μου περνάει πάλι απ’ εδώ. Ήθελα να ξερα τι θέλει. Θεέ μου στ’ αλήθεια τι ζητά. Αν ήρθε πάλι να σκοτώσει πες του δε μου μεινε καρδιά. Πες του να φύγει από κοντά μου και η σκιά του με πονά. Αν θέλει κάτι από μένα τα ΄δωσα κ έμεινα φτωχιά. Δεν έχω δύναμη καθόλου ούτε μια λέξη να του πω . Πάρτονε θε μου από κοντά μου και στη μορφή του αδιαφορώ. Ήθελα να ξερα τι θέλει. Πως με θυμήθηκε ξανά. Θέλησε κάποιον να προδώσει και πίσω έρχεται ξανά? Πες του να φύγει από κοντά μου και η σκιά του με πονά. Αν θέλει κάτι από μένα τα ΄δωσα κ έμεινα φτωχιά. 43

ΔΕΙΛΙΝΑ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

ΠΟΛΛΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ Στην πλάτη μου παίζουν κουτσό κρατώνταςζουμερά πορτοκάλια. Άλλες φορές κάνουν τους γελωτοποιούς κι άλλες φορές ζητάνε χυμούς να ρουφήξω ανύπαρκτους. Άτακτα παιδιά. Κοροιδεύουν, βγάζουν γλώσσα... Άδικα τους λέω να σωπάσουν. Μέρα , νύχτα, δεν ησυχάζουν ποτέ. Κάτι σκαθάρια που γνώρισα γεράσανε. Η ροδιά στην αυλή σωστό θεριό έγινεκαι κείνες οι μυρμηγκοφωλιές... Τόσα καλοκαίρια στην ίδια θέση. Πολλά τα χρόνια... Και επίμονα να στερούν τις αλήθειες τους. Να κλέβουν χαμόγελα και να μη δίνουν κανένα. Να τους μιλάς κι αυτά να κοιτάνε βουβά παίζοντας μόνο στη ράχη ακούραστα. Εγωιστικά πλάσματα . Για την πάρτι τους όλα. Και ενώ τώρα παρατηρώ τα σύννεφα κάτι γελάκια μου ρχονται στ’ αυτιά. Πάλι κεφάκια θα χουνε τα άτιμα...

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

ΣΕ ΧΑΝΩ Στο νεκροταφείο της σιωπής μου έθαψα τα λόγια σου. Κάθε μέρα ανάβω το καντήλι της θύμισης. Αλλά ποιάς θύμισης Ποιάς εικόνας να ζωντανέψω τα χρώμματα... Ξεθωριάζεις αγάπη μου. Ξεθωριάζεις. Στον λαβύρινθο της καρδιάς μου έκρυψα το μύτο σου. Τα βράδια παρακαλάω να μη βρεί κανένας την άκρη του. Αλλά ποιά άκρη του Ποιά μεριά σου να κρύψω Ποιά γωνιά του προσώπου σου να φανερώσω... Χλωμιάζεις αγάπη μου,χλωμιάζεις. Στη γλάστρα μιάς έρημης αυλής φύτεψα τους σπόρους σου. Συνεχώς την ποτίζω με δάκρυα. Αλλά ποιά δάκρυα Πως ξεδιψάει στ’ αλήθεια η σκέψη... Μαραίνεσαι αγάπη μου. Μαραίνεσαι.

ΔΕΙΛΙΝΑ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

ΣΕΡΤΙΚΟ Γεμίζω πάλι το ποτήρι. Θέλω απόψε να τη βρω . Ανάβω σέρτικο τσιγάρο μες στη μαστούρα να σκεφτώ. Δάκρυ κανένα δε θα αφήσω απ τη ματιά μου τη θολή σε μένα πάντοτε θα ανήκει κάθε ρανίδα απ τη ψυχή. Δε με ενδιαφέρει αν σκουντουφλάω. Μες στο χαρμάνι θα τη βρω. Στη παραζάλη μη με σκοτίζεις σάπιος ο κόσμος και τον μισώ. Γεμίζω πάλι το ποτήρι ίσως με πνίξω σε αυτό κι ανάβω σέρτικο τσιγάρο μήπως μαζί του και καώ.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

ΣΟΥ ΦΕΡΝΩ Σου φέρνω άγιο καλοκαίρι έναν χειμώνα μου ζεστό κι όλα τα αστέρια να κρατήσεις μέσα στα χέρια σου τα δυο. Σου φέρνω άνθη να στολίσεις τα ξέπλεκά σου τα μαλλιά κι όλη την πλάση να γεμίσεις με της ψυχής σου μυρωδιά. Σου φέρνω πέταλα της τύχης το ριζικό σου να κερνάς και κάθε πόνος κάθε λύπη να λείπει από όπου κι αν περνάς Τέλος σου φέρνω τις ευχές μου σε ένα σεντούκι διαλεχτό κάθε που θέλεις να πετύχεις να χεις αγάπης φυλαχτό.

ΔΕΙΛΙΝΑ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

ΣΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ ΤΗ ΡΟΤΑ Στης ζωής μου τη ρότα ρόδα είχα μικρή που κολλούσε στη λάσπη και με κράταγε εκεί . Στης ζωής μου τη ρότα δεν υπήρξα αετός και έτσι πάντα το βλέμμα κρύος ήταν καιρός. Στης ζωής μου τη ρότα λίγη δόση βρισιάς μήπως κάποτε πάψει του καημού ο βοριάς. Στης ζωής μου τη ρότα λίγες να χα πληγές και να φόραγα πάντα της χαράς τις στιγμές.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

ΣΤΟ ΘΛΙΜΕΝΟ ΣΟΥ Στο θλιμένο σου δέντρο προσκύνησα Σκούπισα τα δάκρυα με το μαντήλι της νιότης κι ορκίστηκα στον θάνατο να μην του μιλήσω Να μην τον ακούσω κι αν με ρωτήσει για τη ζωή , να του πω πως τραγούδι φυλάει για σένα Στο θλιμένο σου γέλιο κρατήθηκα Πέταξα την βρεφική προσωπίδα κι ασπάστηκα την ανδρεία των χρόνων , το ηρωικό ξεψύχισμα των ονείρων μου και τα τάλαντα που πήγαν χαμένα για ένα δήθεν φιλί της αγάπης Στο θλιμένο σου προσκέφαλο ακούμπησα Παρέδωσα τις νύχτες μου όλες για τις μέρες σου Για την σκέπη σου Για ένα χουζούρεμα στην άκρη του κρεβατιού σου...

ΔΕΙΛΙΝΑ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

ΣΤΟ ΚΑΤΟΦΛΙ ΣΟΥ ΗΡΘΑ Με καρδιά που να τρέμει και με άγχος πολύ στο κατώφλι σου ήρθα να σε δω μια στιγμή. Τα παράθυρα κλείνεις και την πόρτα σφαλάς αχ ψυχή μου μη φεύγεις στα φτερά με χτυπάς. Με καρδιά που να τρέμει και τη σκέψη θολή στο κατώφλι σου ήρθα να σου δώσω φιλί. Αλλά βιάζεσαι φως μου πας σε εκείνον π’ αγαπάς αχ ψυχή μου σταμάτα στα όνειρά μου πατάς. Στο κατώφλι σου ήρθα και θα φύγω δειλά αχ ψυχή μου σε χάνω κι ένα δάκρυ κυλά...

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

ΣΥ ΣΕ ΓΙΑ ΜΕ Φύσηξα κι έσβησε με μιάς της νύχτας το φεγγάρι Σαν την καρδιά μου μάτια μου χάθηκε στο σκοτάδι. Πήρα ένα άστρο κι έγραψα πόσο πολύ μου λείπεις Με τα χρυσά του γράμματα σκέψη μου να γνωρίζεις Συ σε για με ο έρωτας Συ σε για με η βρύση Δως μου να πιώ να δροσιστώ που φλέγονται τα χείλη Φύσηξα κι έσβησε με μιάς της νύχτας το στολίδι μη φαίνονται τα δάκρυα που τρέχουν από θλίψη Συ σε για με ο θάνατος Συ σε για με το χώμα Με μία λέξη σου μπορώ και να θαφτώ ακόμα.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

Τ’ ΑΝΤΙΟ ΣΟΥ Έφερα το λυχνάρι να φωτίσω τη νύχτα και το ‘σβησες. Ακούμπησα στα μάτια σου τα όνειρα και δεν είδες κανένα. Άνοιξα μονοπάτια να περάσεις και πήρες άλλο δρόμο. Τώρα μαζεύω δάκρυα. Συλλέγω καημούς. Περιθάλπω πόνους. Κι αν με ρωτήσεις αν σ’ αγάπησα όχι θα πω. Γιατί αν ήθελες για πάπλωμα αγάπη δε θα διάλεγες τ’ αντίο σου για στρώμα.

ΔΕΙΛΙΝΑ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

ΤΑ ΝΕΚΡΑ ΜΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΑ Αγάπη μου Κάλεσα όλα τα φωνήεντα και όλα τα σύμφωνα να φτιάξω μια πρόταση για σένα. Τους είπα να σταθούν στον τοίχο του τετραδίου και εκείνα ατίθασα, αντιδραστικά και πολύ ζωηρά δεν καθόντουσαν καθόλου ήσυχα. Άρχισα λοιπόν να τα πυροβολώ με τη σιωπή μου και να τα σκοτώνω ένα ένα με την αδιαφορία μου. Τώρα αγάπη μου, νεκρά γράμματα κουβαλάω. Τα φέρνω εδώ, μπροστά στα πόδια σου να διαλέξεις. Να φτιάξεις μόνος σου τις προτάσεις Να βάλεις μόνος σου τα σημεία στίξης και η τελεία να μπει εκεί που θα διαλέξει το χέρι σου. Αγάπη μου, Από τώρα πενθώ τις κουβέντες Πριν ακόμα επιλέξεις τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα. Γιατί σκότωσα Από το Άλφα ως το Ωμέγα όλα νεκρά Αλλά δε φταίω Νευρίασα από τη στάση τους για σένα Αρνιόντουσαν να γράψω ‘’ Σ’ αγαπώ ‘’ Δεν θέλανε μάθεις πως σε θέλω Πως κάθε ξημέρωμα μαζί με τον ήλιο ανέτειλε κι αγάπη μου Πως κάθε βράδυ έδυε κι η θλίψη που δε σε έχω Κράτα τα λοιπόν Ακόμα και νεκρά ίσως τα θέλεις κι άσε με Άσε με να πενθώ για ότι σκότωσα , έτσι απλά σε ένα τοίχο τετραδίου... 53

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

ΤΑΞΙΔΙΩΤΙΣΣΑ Ταξιδιώτισσα στο σταθμό της αγάπης. Χωρίς εισιτήριο . Χωρίς βαλίτσα. Χωρίς προορισμό. Μόνο με την καρδιά μου. Ταξιδιώτισσα στο λιμάνι του πόνου. Χωρίς πρόσκληση. Χωρίς ευχή. Χωρίς αγάπη. Μόνο με τη ψυχή μου. Ταξιδιώτισσα στη μέθη της πλάνης. Να περιμένω εσένα. Μπας και φανείς και ζητήσεις ελπίδα. Να σου πω ‘’ να παρ’ τη δική μου. Για σένα τη φύλαγα. Της φόρεσα φτερά και περιμένει να τα ανοίξει’’. Ταξιδιώτισσα στις φλέβες σου. Στα κύτταρά σου. Στα μάτια σου. Χωρίς το κάτι. Χωρίς το ελάχιστο. Χωρίς το τίποτα....

ΔΕΙΛΙΝΑ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

ΤΗΣ ΖΩΗΣ Τ’ ΑΚΡΙΒΑ Σου χαρίζω ένα δάκρυ. Μην το βλέπεις φθηνό. Μέσα κοίτα υπάρχουν, πόνου πίκρες σωρό. Σου χαρίζω ένα βλέμμα. Μην το βλέπεις μικρό, κρύβει ψύχρες και μπόρες που περνούσα καιρό. Σου χαρίζω έναν λόγο. Μην τον βλέπεις πικρό, σε έναν κόσμο αδιάφορο ζούσε δίχως σκοπό. Σου χαρίζω ένα χάδι. Μην το βλέπεις ψυχρό, χρόνια μόνο ακουμπούσε στρώμα άδειο,μισό. Σου χαρίζω ότι έχω κι ας μην έχω πολλά. Είναι όμως να ξέρεις της ζωής τ’ ακριβά.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

ΤΗΣ ΠΕΡΗΦΑΝΙΑΣ ΤΟ ΝΕΡΟ Της περηφάνιας το νερό δε ζήτησα ποτέ μου κι ας βρέθηκα στο δρόμο σου αϊσκιωτε αιτέ μου Της λησμονιάς όμως να πιώ κέρναμε το ποτήρι κι ανε μεθύσω σχώραμε και κάνε μου το χατήρι... Εκεί στα ξένα που πετάς και στις κορφές που φτάνεις πάρε και την καρδούλα μου λεύτερη να την κάνεις Των αμαθιών μου δάκρυα μάζεψε για να έχεις σ’όλες τις δύσκολες στιγμές πρόσωπο να ξεπλένεις Της περηφάνιας το νερό δε ζήτησα ποτέ μου μα ένα φιλί απ’ το στόμα σου πόσο το θέλω βρες μου...

ΔΕΙΛΙΝΑ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

ΤΟ ΦΤΕΡΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ Με Με Με Με

το το το το

λάσο σύννεφο πιάνω τόξο κεντράρω στη γη βότσαλο λίμνη ταράζω χάδι γιατρεύω πληγή

Με το στήθος τον πόνο χτυπάω Με το δάκρυ δροσίζω στιγμή Με το στίχο τραγούδι θα γράψω να υμνεί της ζωής τη φυγή Με το γέλιο τον Άδη τρομάζω Με το νου μου τον κόσμο κρατώ Και στον άνεμο κόντρα φοράω το φτερό της ζωής τ’ ακριβό.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

ΤΡΕΞΕ ΜΑΖΙ ΜΟΥ Άνοιξα το παράθυρο να μπει ο ήλιος Δεν αντέχω να ζω σαν τυφλοπόντικας Άνοιξα την καρδιά μου να περάσει η αγάπη Δεν ανέχομαι να ζω σα ζητιάνα στο σκότος Φόρεσα τα γοβάκια της πίστης κι ανέβηκα τα σκαλοπάτια του Γολγοθά μου Ξεσκόνισα την ψυχή μου απ’ το μίσος και χόρεψα στην ανάσα σου Εδώ θα σε περιμένω... Μαζί να μετράμε τις μέρες. Ο ένας δίπλα στον άλλο... Αδελφέ , φίλε , συνάδελφε Συνοδοιπόρε πλανεύτρας ζωής Μη ξεχαστείς σε ξένους πλανήτες Μη χαθείς σε εχθρικούς γαλαξίες Απ΄τα λόγια μου κρατήσου... Μόνο το φως απωθεί το σκοτάδι.. Μονάχα η αγάπη νικάει το μίσος ... Σταμάτα να μπερδεύεις στα χέρια σου το νήμα της απάτης νομίζοντας πως θα ντύσεις πληγές Φύγε ! Δραπέτευσε απ’ το μπουντρούμι του πόνου ! Τρέξε μαζί μου σε χρόνο άχρονο Σε εποχή ανέποχη Και σε αιώνα που θα φέρει αιώνες προόδου...

ΔΕΙΛΙΝΑ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

ΤΣΙΓΓΑΝΑ ΜΑΓΙΣΣΑ Ήρθα σε σένα με δυο λόγια πλανερά Μ ένα χαμόγελο να δέσεις μιαν αγάπη Κι όλα τα αστέρια που κοιτούν από ψηλά να είναι μάρτυρες βουβοί αυτό το βράδυ Τσιγγάνα μάγισσα πες του αγάπησα αυτά τα χέρια του ...τα μεσημέρια του Πες του πως κάηκα από τον ήλιο του και πως στον ίσκιο του αργοπεθαίνω Ήρθα σε σένα με έναν έρωτα τυφλό. Με ένα σώμα που ζητάει την αγάπη. Κι άντε στην πόρτα του για λίγο να του πεις κοντά μου να ρθει μυστικά αυτό το βράδυ Τσιγγάνα μάγισσα πες του αγάπησα αυτά τα χέρια του ...τα μεσημέρια του Πες του πως ζήλεψα πολύ τα χείλη του και πως στον ίσκιο του αργοπεθαίνω...

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

΄Β

ΜΕΡΟΣ

ΕΙΠΑ Είπα θα προχωρήσω και έβαλα τα πάμπτωχα μου ρούχα και δεν με νοιάζει αν θα δουν τα ευτελή μου γούστα. Να σεργιανίσω τα βουνά, θάλασσες να μετρήσω κι όλα τα σύννεφα που βρω να τα καλημερίσω. Είπα θα πέσω στην φωτιάξερόκλαδο που είμαι για να ζεστάνω την καρδιά που κρυσταλλένια είναι. Είπα θα συνεχίσω και έβαλα του φόβου την εικόνα στην πλάτη να την κουβαλώ για ενός ονείρου δώμα. Να εξαγοράσω τη χαρά με δύο γρόσια αγάπη αφού πολλοί μου χάρισαν για πίστη την απάτη. Είπα θα προχωρήσω και έβαλα τα πιο φθηνά παπούτσια για να πατάω την ψευτιά στου κόσμου τα στολίδια.

ΔΕΙΛΙΝΑ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

ΕΝΑ ΣΤΑΥΡΟ Ένα σταυρό και μια κουβέντα νεκρική μου χάραξαν στο στήθος Ένα σταυρό και μου ‘ παν φύγε από δω να μη σε έβρει ο λίθος. Ένα σταυρό και μια κουβέντα νεκρική μου δώσανε για προίκα Μα δεν την παίρνει ούτ’ ο βοριάς , ανάθεμα την πίκρα. Ένα σταυρό σαν αετός περήφανα κρατάω τι κ αν τον δώσαν πονηρά εγώ τον αγαπάω… Γιατί μου δείχνει καθαρά πως άνθρωπος γεννιέσαι και δε σε κάνουν οι τιμές όσο και να καυχιέσαι. Με κείνον νύχτες ξαγρυπνώ και του μιλώ και λέει , να μη φοβάμαι τις στιγμές που συνεχώς με καίει. Είναι γιατί αρνήθηκε να πάρει την ψυχή μου τη μέρα που αποφάσισαν θάνατο στο κορμί μου. Ένα σταυρό και μια κουβέντα νεκρική μου χάραξαν στο στήθος Κι όλο μ αυτόν μπερδεύομαι στο άχρωμο το πλήθος.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

ΕΝΑΝ ΗΛΙΟ Έναν ήλιο ψάχνω / Να κρεμαστώ στην ηλιαχτίδα του και να κάνω κούνια / Όπως τότε που ήμουν μικρή / Με τις κοτσίδες και τα αγορίστικα ρούχα / Με τα κορδόνια λυτά και τα μάγουλα κατακόκκινα / Έναν ήλιο ψάχνω / Και καθώς παίρνω φόρα να φτάσω ψηλά να κλωτσάω τα βάρη που έχω στην πλάτη μου / Τα αγκάθια που κρύβω στην καρδιά μου και τις πέτρες που στέκουν στο νου μου ακούνητες / Έναν ήλιο ψάχνω. Καθάριο , λαμπρό / Γιατί αυτός που έχουμε έχει χλωμιάσει λίγο και κάθε σούρουπο σαν να τον ακούω να βογκάει καθώς σέρνει τα βήματα του προς το άπειρο / Έναν ήλιο ψάχνω / Να κρεμαστώ στην ηλιαχτίδα του και να μην κατέβω ποτέ...

ΔΕΙΛΙΝΑ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

Η ΖΩΗ ΜΟΥ Η ζωή μου ολάκερη μέσα σε ένα μικρό μικρό δάκρυ που σκάει στο πάτωμα και φαντάζομαι πως ο πόνος διαλύεται. Η ζωή μου θλιμμένο δείλι που ξημεροβραδιάζεται στο παράθυρο ενός καημού περιμένοντας κάποιο φανέρωμα. Η ζωή μου τόση δα ζωούλα κ πάλι λέω ‘’Διάολε !!! Δεν με με νοιάζει μικρούλα που είμαι γραμμή. Αυτό όμως που με πονάει είναι που είμαι αναγκασμένη να βλέπω να σβήνονται όλες οι άλλες γραμμές που αγάπησα. Όλες οι άλλες ζωές που ζήλεψα κ που θα θελα να ξεδιψάσω πίνοντας νερό από τις χούφτες τους’’!!!!

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

ΗΛΙΟΣ ΓΕΝΝΑΤΑΙ Ίσως να ήτανε γραφτό Ώρες μαζί σου να μετρώ Σαν τα δυο χείλη σου φιλώ Ήλιος γεννάται κι απ τους δυο Φόρα λοιπόν το σ’ αγαπώ Σε χρόνο ανύποπτο, μικρό Όπου πατάς θε’ να πατώ Ύστατο σ’ έχω μυστικό. Χέρι απλώνω στη βροχή Λάβα να σβήσω δυνατή Αγάπη , αγάπη μου εσύ Κάνε του πόνου τη σιωπή Ήλιος γεννάται στη στιγμή Σώμα που καίει και ψυχή...

ΔΕΙΛΙΝΑ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

ΗΡΘΕΣ Ήρθες με έναν έρωτα να στολίσεις τα μάτια μου και τα βράδια να πάρουνε τη δική σου μορφή. Ήρθες μου χαμογέλασες με μια αγάπη αθώα και το άγγιγμα έγινε αγκαλιά παιδική. Ήρθες και γω ανοίχτηκα σαν λουλούδι στον ήλιο φως και ζέστη να πάρω σε χειμώνα βαρύ. Ήρθες και μου ορκίστηκες με δυο λόγια αλήθειας στ’ ουρανού σου το πέλαγος να πετάμε μαζί. Ήρθες τότε που έλεγα πουθενά πια συμπόνια , πουθενά πια ελπίδα και καμία ψυχή. Ήρθες , ήρθες αγέρι μου κι ήρθαν όσα ζητούσα για να κλείσει για πάντα της καρδιάς η πληγή.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

ΚΛΑΙΝΕ Κάθε που κλαίω στην σιωπή οι τοίχοι ανταριάζουν. Κάθε που βγάζω ανασεμιά τα άστρα συννεφιάζουν. Είναι οι μέρες δύσκολες Τα χείλη σου ζητάω Κ όσο δεν τα χω αγάπη μου Να ξέρες πως πονάω. Κλαίνε κλαίνε Κλαίνε κλαίνε Κλαίνε τα ματάκια μου Κ όσο είσαι σ αλλά χέρια Ζω Μες στα σκοτάδια μου Βράδιασε πάλι δίχως σου Σε λίγο θα χαράξει Και η πληγή αγάπη μου Αίμα ξανά θα στάξει. Τα λόγια και τα χάδια σου Σε άλλον τα χαρίζεις Κ αναρωτιέμαι πλάι του Που είσαι αν τ αξίζεις Κλαίνε κλαίνε Κλαίνε κλαίνε Κλαίνε τα ματάκια μου Κι όσο είσαι μακριά μου Ζω με τα κομμάτια μου. 66

ΔΕΙΛΙΝΑ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

ΜΑΤΙΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΜΟΥ Μάτια κομμάτια μου στο βυθό αφημένα παραμύθι ζητώ μην πονάτε για μένα. Η αγάπη με σκόρπισε και ας πίστευα πάντα πως ο έρωτας φτάνει να γιατρέψει τα πάντα. Μάτια κομμάτια μου στο βυθό μιας αγάπης. Ποιος να ψάξει να βρει της ζωής την απάτη. Όλα γύρω πονάνε και την φλέβα τρυπούν , μάτια κομμάτια μου αχ ποτέ μη σας βρουν!! Δηλητήριο στάζουν τα φτωχά δειλινά και καρφιά με τρυπάνε μοναξιάς πρωινά. Μάτια κομμάτια μου στο βυθό αφημένα παραμύθι ζητώ μην πονάτε για μένα.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

ΜΕΘΥΣΜΕΝΗ ΝΑ Μ’ ΕΒΡΕΙ ΤΟ ΣΟΥΡΟΥΠΟ Δικά σου τα φτερά μου είπαν κ ακόμα να βρω ουρανό να πετάξω. Δική σου η γη να πατήσεις και πατρίδα δεν βρήκα. Ατίθασο το πνεύμα μου. Σκληρό κ άγριο. Για μένα είπαν οι δρόμοι. Οι θάλασσες. Τα γεφύρια. Και βαλαν εμπόδια τρανά. Πικρό το βλέμμα κ το στόμα μου. Κ αφέθηκα. Παραδόθηκα. Όλα τα χρόνια που χω ζήσει στον καιάδα τα ρίχνω. Και έτσι για το γαμώτο στου πόνου το γλέντι μεθυσμένη θέλω να μ’ έβρει το σούρουπο...

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

ΜΟΝΟ ΕΓΏ Τόσες θάλασσες κατάπια Τόσα πέλαγα Τόσα βουνά Κάμπους Στεριές ατελείωτες Κι ο κόσμος ίδιος κ απαράλλαχτος Τόσα αστέρια καταβρόχθισα Τόσους ουρανούς Τόσες νύχτες Τόσα φεγγάρια Κομήτες ολόκληρους Κι ο κόσμος ίδιος κ απαράλλαχτος Τόσα λόγια κατασπάραξα Τόσες πράξεις μισές Κι ο κόσμος ίδιος κ απαράλλαχτος Μόνο εγώ άλλαξα...

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

ΝΑ ΄ΡΘΕΙΣ Αυτή την ώρα που πονάς θέλω να ‘ρθείς Να ‘ρθείς Όταν δε θα ‘χεις ουρανό για να σταθείς Να ρθείς Κ γω για σένα χίλια κάστρα αν θες θα χτίσω Να ρθεις Όταν στα ρούχα σου βρεγμένη κοιμηθείς Να ‘ρθεις Την ώρα που μονάχη θα βρεθείς Να ‘ρθεις Όλο τον χώρο στην καρδιά σου να γεμίσω Να ‘ρθεις Ούτε στιγμή Ούτε λεπτό να μη σκεφτείς Ότι η πόρτα της καρδιάς μου είναι κλειστή Να ρθεις και γω για σένα ετοιμάζω μια γιορτή μ’ όλα τα φώτα της ψυχής μου αναμένα.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΜΟΥ Ο Διάβολός μου κάποτε μια Παναγιά αγαπούσε . Έπεφτε κάτω και έκλαιγε γιατί τον προσπερνούσε. ‘’ Άστην αυτή ‘’ του έλεγα. ‘’ Κανέναν δε ζυγώνει ‘’. Κι αυτός με πείσμα άρχισε σε μένα να θυμώνει. Κάθε φορά που πέρναγε η Παναγιά κοντά του στο χώμα κάτω έπεφτε ν’ αγγιστρωθεί η ματιά του. Άδικα του εφώναζα πως ‘κείνη δε λυτρώνει Διάβολο που ‘βγαλε φτερά μόνο για να πληγώνει. Τέσσερις μέρες χάθηκε από προσώπου άκρη. Άδικα τον εζήταγα στης Κόλασης την πλάση. Κάποτε εμφανίστηκε αγνώριστος και ξένος και μου ‘πε πως στην Παναγιά θε να γενεί ταγμένος. ‘’ Εντάξει ‘’ τ’ αποκρίθηκα. ‘’ Βγάλε τα σωθικά σου κι ακούμπα τα στα πόδια της μαζί με την καρδιά σου. Τότε εκείνη θα σε δει. Τότε θα σου μιλήσει.Κι ίσως για πρώτη της φορά Διάβολο θα φιλήσει ‘‘. Εκείνος ανατρίχιασε και μόνο στην ιδέα και έσκισε τα σωθικά με μιας ελιάς την βέργα. Έμεινα ακίνητη , βουβή, να βλέπω θάνατό του. Δεν πίστευαν τα μάτια μου πως κάνει το σταυρό του. ‘’ Αχ Παναγιά μου ‘’ έλεγε, ‘’ για σένα αμαρτάνω . Έλα και δως μου ένα φιλί γιατί θαρρώ σε χάνω ‘’. Σε λίγο θα ξεψύχαγε ,κατάλαβε το λάθος πως διάβολος μια Παναγιά δεν κατακτά στο βάθος. Ο Διάβολός μου κάποτε μια Παναγιά αγαπούσε στο πάθος του υπέπεσε αλλιώς καλά θα ζούσε. 71

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

ΣΚΟΡΠΙΣΑ Σκόρπισα τα ροδοπέταλα της ζωής μου στην αυλή σου Στο δρόμο που περπατάς Στα σοκάκια που χάνεσαι Σκόρπισα δάκρυα καμωμένα από πόνο Σφυρηλατημένα με πίκρα και άδικο Αυτά να πατάς Κ άμα σου πούν λάθος δρόμο πως πήρες Πες τους πως μόνο εκείνος οδηγεί στην αγάπη μου...

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

ΣΤΟΜΑ ΠΟΥ ΦΙΛΗΣΑ Στόμα που φίλησα και που αγάπησα σαν άστρο έσβησε μια χαραυγή. Γέλιο που λάτρεψα και που λαχτάρισα μοίρα μου το ‘κλεψε πολύ σκληρή. Χέρι που έπιασα να περπατήσουμε γρήγορα έκλεισε σε μια γροθιά και η καρδούλα μου τόσο πικράθηκε που δεν αγάπησε ποτέ ξανά. Μόνος και έρημος δρόμους διασχίζω μόνος μιλάω και περπατώ. Κανείς δεν έμαθε , κανείς δε ρώτησε πως αναπνέω , πως επιζώ,. Στόμα που φίλησα γέλιο που λάτρεψα , χέρι που έπιασα πόσο ζητώ. Μοίρα μου το ΄κλεψε μοίρα μου τ άρπαξε και λίγο μένει να μαραθώ.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΣΤΟ ΤΙΠΟΤΑ Τόσοι θεοί για μία παράκληση Τόσα χρόνια για μισή ευτυχία Τόση προσπάθεια για ένα χαμόγελο Τόσοι χτύποι για μία αγάπη Τόση αγωνία για λίγη ασφάλεια Τόσα δάκρυα για ένα συγνώμη Τόσες λέξεις για το ‘’ σε θέλω ‘’ Τόσα χάδια για άγγιγμα άδολο. Τόσες θάλασσες για το μικρό μας καίκι Τόσος ουρανός για το χαμηλό πέταγμά μας Τόσοι δρόμοι για τέλος άδικο και τόσες πέτρες χωρίς το ανάθεμα...

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ Της ζωής μου το όνειρο κάπου εδώ τελειώνει. Όλοι οι δρόμοι στενεύουν κ η ψυχή μου ματώνει. Της ζωής μου το όνειρο εφιάλτη θυμίζει, τι κ αν σπέρνω αγάπη λησμονιά θα φυτρώνει. Ρίξε μοίρα λοιπόν τα φρικτά σου τα βέλη. Στο κορμί μου επάνω χτύπα όπου μπορείς. Μία καρδιά μια ψυχή ένα γέλιο και δάκρυ σου προσφέρω να έχεις κ έναν λόγο τιμής. Της ζωής μου το όνειρο εγώ το χω γεννήσει. Δεν το πήρα από το δρόμο. Δεν το βρήκα μισό. Της ζωής μου το όνειρο ανοιχτά έχει μάτια μα νομίζω κοιτάει σαν να είναι νεκρό.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

Ρίξε μοίρα λοιπόν τ ακριβό σου το πέπλο να σκεπάσεις για πάντα της αγάπης θωριά. Ρίξε μοίρα λοιπόν κάθε τι που πληγώνει αφού πλέον δεν έχεις στην ανάσα δροσιά.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

ΦΤΑΝΕΙ ΝΑ ΡΘΕΙΣ Για σένα κάνω ότι μπορώ και δεν το βλέπεις Όλους τους φόβους σου κρατώ μα δεν αντέχεις Διώχνω καράβια κλείνω δρόμους να μη φύγεις και συ ζητάς απ την αγάπη να ξεφύγεις. Για σένα σβήνω τις γραμμές που χω στο χέρι ώσπου να γίνεις μοίρα μου και ταίρι Μα στις φωτιιές σου καταλήγεις αχ ψυχή μου Σκύψε και πιες απ τη ζωή μου Τα τόσα δάκρυα για σένα Φτάνει να ρθείς Φτάνει να ρθείς να γίνουμε ένα.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

ΧΙΛΙΕΣ ΦΟΡΕΣ Χίλιες φορές σου το ‘χω πει Φεγγάρι πικραμένο Είμαι σε ξένο ουρανό Χρόνια και περιμένω Σε λίμνη βότσαλο μικρό Στο χώμα πετραδάκι Σε άνθος ένα πέταλο Άσημο σημαδάκι Χίλιες φορές σου το χω πει Πικρό το στόμα έχω και τη καρδιά στο στήθος μου ώρες δεν την αντέχω. Χίλιες φορές , χίλιες φορές Ο θάνατος χορεύει και του κρατώ ατρόμητη πολύ σφιχτά το χέρι Τι θες λοιπόν και τι ζητάς Τι ακριβώς γυρεύεις Πάρε τα λόγια τα γλυκά Δεν είμαι αυτό που θέλεις.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

ΧΟΡΕΨΕ Χόρεψε ψυχή μου και μη σε νοιάζει Εγώ θα βρω τις νότες του κόσμου Πέσε στη φωτιά και μη φοβηθείς , την δροσιά των ανέμων θα φέρω. Ανέβα και σκάλα θα γίνουν τα δάκρυα που ξόδεψες άδικα. Γέλα δυνατά να φοβηθούνε τα τέρατα που τόσο πολύ τα σιχάθηκα , που τόσο πολύ ποδοπάτησαν τα ροδοπέταλα της ζωής μου που άλλη ζωή δεν έχω να προσφέρω στον πόνο.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

ΨΥΧΗ ΜΟΥ Ψυχή μου αλήτισσα που γυρνάς σαν χαμένη στα στενά ενός έρωτα με φιλιά μεθυσμένη. Πάλι ατίθαση έφυγες από σάπιες αλήθειες και με όνειρα άπιαστα κάνεις τώρα φιλίες. Ψυχή μου αγύρτισσα που κανείς δεν σε πιάνει γιατί κρύβεσαι πάντοτε σε ελπίδας λιμάνι. Εσύ πάντα ξεπόρτιζες βράδια δίχως αστέρια κι ας μην έβλεπες τίποτα στου ουρανού τα λημέρια. Ψυχή μου αλήτισσα Ψυχή μου αγύρτισσα Τι ζητάς να σου δώσω για τα χρόνια που έχασες ακριβά θα πληρώσω... Τι κ αν όλα μ αρνήθηκαν και δεν βρίσκω απάγκιο στον δικό σου τον ώμο θα ρθω πάλι να κλάψω. 80

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

Ω ΖΩΗ Το πρώτο του φιλί σε σένα το έδωσε ο ποιητής. Σε σένα γδύθηκε για πρώτη φορά. Σε σένα το άμαθο φιλί της αγάπης. Ώ ζωή. Τα ακροδαχτυλά του για σένα φτιάξανε χρυσό στεφάνι ολάνθιστο με πίκρες κ δάκρυα λεηλατημένης ψυχής. Πάρτο ζωή. Φόρα το. Και μ αυτό περήφανα περπάτα. Τι κ αν μάτωσαν τα χείλη του. Τι κι αν κάρφωσαν την καρδιά του. Εκείνος έρχεται και προσκυνά στην ποδιά σου. Ώ ζωή άζωη. Ώ πνοή άπνοη. Ώ ψυχή άψυχη. Μόνο ένας ποιητής κρύβει τα λάθη σου. Δικαιολογεί τα πάθη σου και ομορφαίνει τον θάνατο που εσύ τον κερνάς αλόγιστα...

Η ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΔΕΙΛΙΝΑ ΜΟΝΑΞΙ Α Σ Τ Η Σ Χ ΡΙ ΣΤ Ι ΝΑ Σ ΓΑ Λ Ι Α Ν Δ ΡΑ ΣΤ ΟΙ Χ Ε ΙΟ ΘΕ Τ ΗΘΗ Κ Ε & ΣΕ Λ Ι ΔΟΠΟΙ ΉΘΗΚΕ ΤΟΝ ΝΟΕΜΒΡΙΟ ΤΟΥ 2018