Στρατής Παρέλης, Γονιδιακό Ιδίωμα by Εκδόσεις ΔΙΑΝΥΣΜΑ

Στρατής Παρέλης

Γονιδιακό Ιδίωμα ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΑΝΥΣΜΑ ΑΘΗΝΑ 2018

ΓΟΝΙΔΙΑΚΟ ΙΔΙΩΜΑ

ISBN: 978-618-5256-17-3 Σειρά: Διανυσματικά ποιήματα

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΓΟΝΙΔΙΑΚΟ ΙΔΙΩΜΑ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΑΝΥΣΜΑ

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Με πολλούς τρόπους συνεχίζει το αηδόνι να τραγουδά και το κάθε έγχορδο – (κατασκευής του ανθρώπου)- να το ζηλεύει. Έτσι γίνεται: το αυθεντικό παραμένει Ιερό κι Απλησίαστο, όσο και αν το προσεγγίζουμε με δήθεν πλησιάσματα.

ΓΟΝΙΔΙΑΚΟ ΙΔΙΩΜΑ

Πώς σε χορεύω μινώταυρος της ταραχής; Και τα φιλιά μου Πώς σε αναστατώνουν και εξιτάρουν το απύθμενο βάθος σου; Κατά βάθος Είμαι του πάθους σου ο καθοδηγητής- τίποτα λιγότερο δεν θα μπορούσα να είμαι· εγχέω Την καυτή ουσία μου στον καθαγιασμένο σου ύπερο Κολασμένος βραχμάνος Και αγαστός ερωτευμένος σου ακόλουθος…

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Είναι το φως, απόλυτο μέσα στον θαμπωμένο ουρανό Που ιερολογεί πίσω από τα δέντρα, άοκνο και με δριμεία μπαρούτι στην κοψιά του· Συναντά την συννεφιά οπότε μεγαλουργεί μες τον ορίζοντα Και γαλουχεί τρανά και ένδοξα το τοπίο· Μεταπλάθω την δύναμή του έως το ποίημα, Αφήνω να μ’ αγκαλιάσει, Κάθε λάμψη του ένα σκαλοπάτι προς την θέωση, -όμως, γύρω, σιωπή- ολόλευκη σιωπή σαν να την πέμπει από μακράν ο θεός-και σ’ αγαπώ, εκεί που ο μύθος κι η ιστορία συναντήθηκαν μπαλώνοντας τα κουρελιασμένα σκουτιά της αιωνιότητας..

ΓΟΝΙΔΙΑΚΟ ΙΔΙΩΜΑ

Γονιδιακό ιδίωμα… Να το πάμε ανάποδα μέσα στους ουρανούς: με ναυαγούν τα τεκμήρια αθωότητάς μου, ποιό είναι το κομπορρήμον στίγμα μου; Σκαρφαλώνω όρη θεοτικά και κλίμακες Δύσκολες ανεβαίνω. Κανένας θάνατος δεν με πτοεί, Μόνο στων αθώων το αίμα ορκίζομαι και πιστεύω. Να γονιδιακό ιδίωμα πεισματάρικο! Αυτό είναι Το μυστικό μου, το φως στηρίζει επάνω μου τις θεμέλιες ρίζες του..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Όλη άνθισεςσαν μια ντροπαλή Άνοιξη που επωμίστηκε μυστικά των ανθέων· κι η φωτεινή κοιλιά σου στεφανώθηκε του ρόδου το ανάγνωσμα, επικό σάλο φορτώθηκε και μέσα της σκιρτά η αιωνιότητα και η δική μου φαντασία..

Ανάμεσα στις μέρες σου και στις μέρες μου, ένα λουλούδι στενάζει κουβαλώντας το βάρος της αγάπης μας· σκιές αποταμιεύω και λόγια αποστεωμένα· ένας ρυθμός από μουσική που δεν ξεθυμαίνει αγγίζει τον ύπνο μου. Δέχομαι να είμαι η μεσουράνηση που θέλεις. Ζει η αγάπη όσο και να την αμελούμε..

ΓΟΝΙΔΙΑΚΟ ΙΔΙΩΜΑ

Σε κανένα πένθος δεν χωρώ αλίμονο! Μασουλώ δάφνινα φύλλα και εορτάζω το Τίποτα· Αρχαιολόγος στης Ποίησης τα χώματα, Συλλαβίζω αγνότητες ξεχασμένες· Μνήσθητι μου Κύριε την ώρα της Κρίσης Κρίνε με σαν αποφασισμένο για όλαΙερότητες διέκρινα στην αστραπή Και θεσμοθετήσανε στην ράχη μου τα πουλιά του φτωχού τα ψιχία· Σε κανένα πένθος δεν χωρώ- ξέρω την δύναμή σου, ξέρω Την δύναμή μου· νηστεύω των λόγων το περιττό και αρθρώνω κουβέντες καθαρές κι αψεγάδιαστες..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Στο φως υποδουλώνομαι καλύτερα: στην ξιπασμένη ώρα της βροχής, την Στιγμή που ένα αστέρι Πέφτει μες τα χαλάσματα της ψυχής μου- υποδουλώνομαι καλύτερα. Κατά βάθος εγώ ο ρομαντικός χρυσοθήρας Που ζορίζει την μνήμη του να θυμηθεί Πολύτιμα άσματα και έρωτες που ξαναφούντωσαν Κι αθροίζουν ουρανό και ελπίδα μακαριστή.. Στην σιωπή υποδουλώνομαι καλύτερα: Την Στιγμή που γράφω σβήνω στα χαρτιά μου Και μουντζαλώνω θυμωμένος το χαρτί Γιατί μου φταίξανε όλαΕρωτευμένος μέσα στο ατσάλινο δευτερόλεπτο της απουσίας..

ΓΟΝΙΔΙΑΚΟ ΙΔΙΩΜΑ

Σκαρφαλώνεις στις κρυφές συλλαβές της πραγματικότηταςκάπου Όπου ο έρωτας αγαπά να φωλιάζει, και ανοίγεις τα σπουδαία φτερά σου Να υπερβείς το Τώρα και το αύριο. Σημάδια σου έδωσε ο θεός πως πονείς Για άθλους που δεν θα τους καταλάβει καθένας- σημάδεψε την καρδιά του κεραυνού και χώσου Μέσα στο φως της αστραπής όπου οι ιεροί κουκούβισαν σπουργίτες Της Άνοιξης..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Φωτεινά ταξιδέψαμε, Ανοίγοντας κι άλλο τα σύνορα, σκοτεινά σιχτιρίσαμε στην αγρύπνια Κόσμους αδίκων και φονιάδων, Φωτεινά ταξιδέψαμε Θέλοντας κι άλλους ουρανούς, Φωτεινά ταξιδέψαμε, Νερό κυλά και νερό την μνήμη ξεπλένει Φως εκ φωτός πέμπει μας κάθε στίχο ψηλά, Να τον εδούμε σ’ αχανές και ιερατικό διάστημα..

Μα γιατί ονειρευόμαστε εκείνα που δεν θα συμβούνε; Μα γιατί άλλο; Γιατί κάθε επανάσταση έχει έναυσμα την απόλυτη Ουτοπία, αυτό είναι το κρυφό βάθος και πλάτος της. Και αν λείψει αυτή η ωραία παρόρμηση προς το Άπιαστο, θα χαθούμε, ειλικρινά δεν θα μας σώσει κανένας και τίποτα..

ΓΟΝΙΔΙΑΚΟ ΙΔΙΩΜΑ

Η ουσία σου ερωτικό ροσόλι και εκβάλει μες την καρδιά μου· Έχει μυστικά η μέρα και τα διαβάζει στα πουλιά, έχει μυστικά· Θανάτω θάνατον πατήσας, έχει γιορτή το λυρικό ταμπεραμέντο σουΕίσαι ποιητικό συννεφάκι που σχηματίζει την αυλή του ουρανού που γέμισε ηχηρά γαρίφαλα· Ουσία πεμπτουσία των στεναγμών και των δακρύων μου..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Συμβαίνει να βυθίζονται κόσμοι και κόσμοι να αναδύονται: σαν κάτι που ζητάει το σκοτάδι ή το φως και εγκαταλείπει την υπόσταση του για μια άλλη, πιο βολική. Εκεί, σ’ αυτήν την μεταστοιχείωση ανακαλύπτω το φευγαλέο νόημα της ακμής και της παρακμής, έτσι όπως το τοποθετεί ολοκάθαρο μπροστά μου η φθορά και η άγουρη αιωνιότητα. Τότε ξέρω: η Στιγμή είναι το Ποιητικό Ίζημα όλων των γεγονότων, και την θρονιάζουν καθέτως και οριζοντίως μες τα μάτια μου, οι πλουραλιστικές φαντασίες που με θρέψαν και με θρέφουνε..

ΓΟΝΙΔΙΑΚΟ ΙΔΙΩΜΑ

Προσηλωμένος σ’ αυτό το ποιητικό πηδάλιο ενός σκάφους που είναι μικρό και αρμενίζει σε απέραντους ωκεανούς! Και χαίρομαι αυτό το δρώμενο που μου λέει ότι ο Θεός με παρακολουθεί και δεν είναι θυμωμένος μαζί μου..

Τα πόδια σου δυνατές προσηλώσεις Παροτρύνουν τον Χρόνο να σε αγαπά και να σέβεται Την κρυμμένη σου αξία· και κάπου Του πείσματος η βελόνα κεντά δυνατά στην αιωνιότητα Λουλούδια χορευτικά που μυρίζουν ζωή και απόμακρο θάνατο Όπως με βήματα δείχνεις τι δεν μπορεί να πλησιάσει η ψυχή σου αλλά η Απόφαση θα στο χαρίσει πλουσιοπάροχα..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Ερωτικού σχήματος πορφύρα! Μοναχικό βελάζει το άνθος και αποκομμένο από τον μεγάλο μαστό της Άνοιξης, κελαηδεί ευφρόσυνα μέσα στην ερημία! Καθέτως ο ήλιος το σχηματίζει και στα απαλά βλέφαρα του, ίριδες παίζουν με την πέρλα του Απριλίου. Αφέυγατη μοίρα! Να σε διεκδικώ έτη και έτη και πολλάκις να μου δίνεσαι σαν σ’ ένα όνειρο που δεν το πίστεψα ακόμη πως είναι δικό σου και δικό μου..

ΓΟΝΙΔΙΑΚΟ ΙΔΙΩΜΑ

Ίσως… Ίσως θέλω να κοιμηθώ μέσα στα μάτια σου, στις αγκύλες αυτές της μαθηματικής θλίψης, ίσως θέλω να υπηρετήσω το πιστό σου χαμόγελο, την πεδιάδα του γέλιου σου ή την μελαγχολία σου, βράδυ και είσαι μόνη, σφίγγεται το δωμάτιο, ο έρωτας πολιορκεί, ακούς το φεγγαράκι που ακινητεί στου ουρανού το στερέωμα, ήχοι από κλαδιά που τρίβονται πάνω στο βορινό ντουβάρι σ’ ανατριχιάζουν- κι είναι η νύχτα αδυσώπητη, σαν πληγή που δεν κλείνει, σαν δαίμονας που σε φοβέριζε πάντοτε..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Του πολέμου ιαχή… Πολύς θόρυβος και πολύ οργιάζουν τα ταμεία πάνω στις σάρκες του κόσμου· η κάθε ομιλία φυλακή, θου Κύριε φυλακήν τω στόματί μου, βόμβες σκάζουν για να ευχαριστηθούν οι φονιάδες, μανίζει βλέπετε ο αιώνας, μάστιγα οι άπληστοι και κατακυρίευσαν την γη, πώς πληθύνονται οι δολοφόνοι; Ποια μάνα τους γεννά; Είναι το αίμα που τους θρέφει; Όταν το βλέφαρο του ουρανού ανοίξει να φανεί που πονά ο Θεός ας πάρουν οι λαοί την τύχη στα χέρια τους, ας φωνάξουν δυνατά να ξορκίσουν το Άδικο, έχει ανάγκη από Δίκιο ο αιώνας..

ΓΟΝΙΔΙΑΚΟ ΙΔΙΩΜΑ

Αήρ και πνεύμα… Ο αέρας εγκολπώνεται την δόξα του ήλιου· είναι βιαστικός και ζητά την καθιερωμένη συντριβή του· οι θερμοκρασίες αλλάζουν· η άνοιξη επί ποδός ημίγυμνη συσκέπτεται με τον Απρίλιο· στα φουσάτα των φυτών, η ομήγυρη των ανθέων συμπαραστέκεται· είναι λίγο το φεγγάρι την νύχτα· σου στέλνει μηνύματα ερωτικά κι ας ακόμα εγώ, που το κοιτάζω, πονάω..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Ίχνος… Ποιό ίχνος άφησες πάνω στην πούδρα του ανέμου και σε τι αποτυπώθηκε η ψυχή σου; Αχνά τριαντάφυλλα απομύζησαν την σιωπή και εισέβαλαν στον στεντόρειο ύπνο σου. Και ο ουρανός που εσκίστη’ ναύλος για ταξίδι αέναο Κλονίζεται και φέγγει όπως μία Ιδέα που δεν την μολύνανε οι άνθρωποι. Βρίσκω τις καυτές, άπεφθες λέξεις της μέρας αγκιστρωμένες πάνω στο καμάκι το ασύφταστο του ήλιου, και στις παραδίδω ζέον ύδωρ ιαματικό και διάφανο όπως μια μέρα ανατέλλει στην ζωή μου, όπως δεν χόρτασε ακόμα ο πηλός..

ΓΟΝΙΔΙΑΚΟ ΙΔΙΩΜΑ

Ω μικρό άνθος! Ω μικρό άνθος, δυσεπίλυτο αίνιγμα, πού πατάς και πού βρίσκεσαι; Ράγισε ο βράχος Και αναδύθηκες με την πορφύρα και την ώχρα του ωραίου πρωινού, Καθ΄ όλα διθύραμβος. Και που σε είπα, αναστατώθηκα, ήσουν αυτό που ήθελα, γυμνή Ομορφιά καθισμένη στο πεζούλι του Χρόνου, εκστατικό φωνήεν που αναγεννά το τοπίο, ω άνθος μικρό! Που να σε προσφέρω, που μου προσφέρθηκες όταν τελείωνε ο χειμώνας Και ήρθες με τον άπεφθο συμβολισμό σου, γνώμη βαθιά του ήλιου, τελεσίδικο στόμα της γης, ανάσα η πιο ανάσα απ’ τις ανάσες!

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Ύπνος ο λέων.. Στο κοιμητήριο τραγουδούν τα κοτσύφια· διαστέλλουν τον φαινόμενο αέρα και τρυπώνουν μες το μυαλό σου που πια δεν ασωτεύει αλλά Είναι καθηλωμένο μέσα στην απουσία. Άκου τα: είναι αβρές ατασθαλίες που ταράζουν τον ύπνο σου κι εγώ Θα ήθελα να ήσουν πάλι εδώ γύρω, κοντά μας..

Άνοιξη! Τι άνοιξη κι αυτή, τονωμένη σαν μύθος που μόλις αποστηθίσαμε, γυρνά την έκπληξη στο φως Κι εσύ που ελαβώθης από τα αρώματα, περιφέρεσαι μες την γαλήνη του πρωινού, εκστασιασμένη από αυτό που χάνεται σ’ αυτόν τον κόσμο και σε άλλον κόσμο θα βρεθεί..

ΓΟΝΙΔΙΑΚΟ ΙΔΙΩΜΑ

Το Τίποτα του Κάτι… Πώς ξεγράφεται ένας λεκές ψυχής και- απόγευμαΣχόλασε ο ήλιος, τα πουλιά βυθίζουν κι άλλο τον ορίζοντα Και ο Θεός αργεί, κάτι υποψίες νεφών μαλαματώνουν την υπεροψία μας μένουμε εντυπωσιασμένοι μες τον ουρανό και πάλι επαιρόμαστε Ταπεινά μυρμηγκάκια με ιδέα θεού. Γυάλισε το Τίποτα και πάλι τίποτα είναιΆφωνο μένει το στερέωμα, Μακριά ακούγονται πλοιάρια νίκης, Υψωμένα πανιά και δάσκαλος πρίμος ο αέρας Κάνει το όνειρο πιο προσιτό, την μοίρα Προβλέψιμη..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Απύθμενος ουρανός Με εγκαλεί σε προσήλωση Μακρινά άστρα κι εσύ Μακρινή Σαν σκέψη που εξαερώθηκε Τίποτα μεμπτό στο φεγγάρι Κρούει την άρπα της νύχτας, ένα μέλος ακούγεται Από χορικό τραγωδίας που σβήνει Ο εγωισμός μου δηλητήριο, άμα δεν θα προσέξω Πάντα ένας κλέφτης θα είμαι που επιδιώκει παράξενες συναντήσεις..

Του Μαΐου κύμα, τελεσίδικο Υφαρπάζει τις εικασίες μας και τις κρεμά Πάνω στις φιστικιές, ένας αέρας σκουντά το γραμμόφωνο της άνοιξης να παίξει Χαρούμενες ιαχές και νότες θριάμβουΗ μέλισσα στο αυτί του λουλουδιού ζουζουνίζει, άοκνη Και μοιραίαΒρίσκω ό,τι χάνω κι ό,τι χάνω το έβρισκα Πάντα μες την παρτίδα των χρωμάτων, Ζωγραφίζουν μέσα μου οι θαλερότητες, ένας μύστης είναι ο ήλιος Που κρεμά φωτεινά τολμήματα επάνω στις εκπλήξεις των αινιγμάτων.. 27

ΓΟΝΙΔΙΑΚΟ ΙΔΙΩΜΑ

Η πικροδάφνη αγαπά τον ντροπαλό καημό της και είναι θεματοφύλακας της άνοιξης. Πόσος πόνος μου αναλογεί; Τον ένιωσα; Ποιος πάει Κουτουρού καΐκι κατά την σιωπή; Έστησα αυτί ν’ ακούσω: το σώμα μου εναρμονίστηκε με τα πουλιά που έβαλαν την μέρα σε γαλάζιες περιπέτειες, κι αυτό είχα καταφέρει για πάντα: να με νιώσουν δικό τους οι μαργαρίτες και στρέψουνε το ξανθό κεφαλάκι τους κατά τον ήλιο.. Έτσι που εγένετο λόγος πρώτος και αιώνιο Ποίημα..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Το χέρι μου τραυματισμένη αγκύλη, περιέχει όλη την ιστορία μου· Όσο ένας τένοντας πονώ, που παρατεντώθηκε· Κόκαλο ξυσμένο από την ταλαιπωρία, κόκαλο λυγισμένο και τεντωμένο σαν τόξο που κάποτε πολλά υποσχέθηκε· Για όσους ξέρουν, οι μέρες έχουν επάνω τους μια πολυτέλεια ειμαρμένης· Χτίζω αυτό το μικροσκοπικό σύμφωνο που είναι το εγώ μου όταν το απελπίζει και το λουστράρει ταυτόχρονα η ζωή, η ριμάδα ζωήΑυτό στο ποίημα είναι αφετηρία και πολλά θα στηριχτούν επάνω της κουρασμένα επιχειρήματα..

ΓΟΝΙΔΙΑΚΟ ΙΔΙΩΜΑ

Ερήμην μου οι λέξεις συντελούνται και ένας αέρας βακχεύει μέσα στα γαλανά στερεώματα· Νυν η εκφορά του φωτός, ο Αποστομωτικός Λόγος προς την Κακία, η Άρνηση των Αρνήσεων, το σίγουρο αγκάλιασμα κάτω από την σκέπη των Αισθημάτων· Οι πόλεις γελούν και μηρυκάζουν σιωπή και συγκατάβαση- ο άνθρωπος συγκαταβαίνει να παιχτεί το άπονο δράμα του, η κωμωδία μας της τραγωδίας· Πού κοιτώ και τι κοιτάζω; Χέρσα είναι η ελπίδα, στο λιβάδι της όρασης Ατίθασες ελπίδες δράμουν κατά τον νοτιά, κι η θάλασσα μινυρίζει περήφανα σαλεμένη· Α ιδίωμα, ριζωμένο μες το κύτταρό μου, μελίσσι της ορμής, Με έχεις εγκλωβίσει σ’ έναν κύκλο περιπλάνησης, Με τρυπά ο αέρας, στα αυτιά μου βομβούν άοκνες βασίλισσες, Εμένα πάντα χλευάζω… Ερήμην μου οι σταθμοί μεγεθύνονται και φιλοξενούν τις μελαγχολίες μου- πάνω στις ράγες των τρένων Στριγγλίζουν τα φρένα που είναι του ατσαλιού η καθετότητα, ένας πληθυντικός αποφάσεων εμμένει στο απαρασάλευτο των θλίψεων, η κάθε ώρα σε πονά και με πονάει..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Τρίπολη… Οροπέδιο ζαλισμένο απ’ την ανοιξιάτικη ομίχλη· τι παράξενος εφέτος καιρός! Ασταθής σαν γυναίκα ή σαν θάλασσα· ξεκαλουπώνει την δημητριακή ανθοφορία και αφήνει τον ήλιο να μιλά. Στο αίμα μου ερυθρά αιμοσφαίρια ανταρτεύουν και κινούν την Ποίηση επί σκοπόν. Ερωτεύομαι τις αυθάδειες των ουρανών. Άφραστα βουνά και λιβάδια καθαρογραμμέναΑντηχούν των αιγών τα σκάνδαλα επιφωνήματα- ποιος να παραβγεί στην ωραία ορμή τους; Όλα τα πνίγει καθεστηκυίας αταξίας Μάιος. Όπου κι αν δω..

ΓΟΝΙΔΙΑΚΟ ΙΔΙΩΜΑ

Η βροχή δένει τις υγρασίες σε ποιητικό ειρμό· Παραπατούν οι στάλες, πλωτό γίνεται το απόγευμα, μ’ έναν σουγιά καθαρίζω το φρούτο της θλίψης- σαν ο παππούς μου, σαν ο ξωμάχος θεός. Τι πρεσβεύω από όλα τούτα και δεν το γνωρίζω; Ακτινοβολούν γύρω μου οι περιρρέουσες αχτίδες του ήλιου- ελληνικό μεσημέρι, αποβροχάρικη ανάσα, πουθενά δεν τελειώνει ο ουρανός: Επεκτείνεται ως το άπειρο και μαρτυρά παρουσία ευφρόσυνη..

Να γεννηθεί πολλάκις όμορφο μέσα σε μία υδατογραφία Καιρός να δούμε πίσω απ’ τα παραπετάσματα Η φύση μας είναι που αντιδρά, που κωφεύει Εμμένω σε προσηλώσεις παράξενες: αγαπώ να εμμένω Ιδιαίτερος είναι ο Έρωτας κι όλα καλαίσθητα τα χρωματίζει Πώς να μιλώ που και σωπαίνοντας τα ίδια λέω; Γράφεται μία Ποίηση ερήμην μου κι ας σε όλα συγχρωτίζομαι κι απ’ όλα, σύγχρονα, αποχωρώ…

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Ανάγνωση των νεφών… Παράξενο φως, Ήσυχος ουρανός- τον κερδίζω με τα γεγονόταΒλέπω κι ακούω: ο ορίζοντας έχει γεύση-παράξενο!- και κανοναρχεί να μαθαίνω τα κουτσομπολιά των ανέμων. Η Ποίηση ένα γινόμενο που αυτοπολλαπλασιάζεται— Επί ρήμασι πειθόμενος, λοιπόνΈνα κοράκι παραστέκεται στην θλίψη μου· το σκυθρωπό σύννεφο με αγαπά, κάτι ανακαλύπτει σε μένα. Παραγγέλλω ελπίδες και μου έρχονται απελπισίες και στενάχωρος μύθος.

ΓΟΝΙΔΙΑΚΟ ΙΔΙΩΜΑ

Χάρισέ μου λίθε την σκληρή επικράτειά σου, σώσε με Απ’ το βαθύ κύμα της θλίψηςκυρτό είναι το βράδυ, Αναγνώθω την απουσία, σε όλα αρμόζει εντολή και Απόφαση, αποτυπώνεται πάνω μου η πραγματικότητα των άρρητων λόγων, όσο εμβαθύνω στην νύχτα η σκέψη με ακολουθεί, είναι μηδέν το ένα και πολλαπλά αποκρυπτογραφούνται οι αριθμοί Όπως σχηματίζουν την ζωή μου στην ατυχία της…

Οι χοροί ταξιδεύουν πιο γρήγορα από τα λόγια· Κάπου κυρτώνονται οι προθέσεις και σε πλησιάζω Τραυματισμένος από την αγρύπνια μου ενώ είσαι μακριά Και δένεις τα αισθήματα με αίγλη και πόθο.

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Οσμής θανάτου.. Ποιον θάβουν στην γη κι εμείς για ποιόν θα πρέπει να ντρεπόμαστε, ποιόν αγκαλιάζει ο θάνατος και γίνεται πικρή η ιστορία, τι αξίζει μια ανάσα ελεύθερη, πώς την κρατούν μέσα στα στήθη τους οι αποφασισμένοι;- όλες οι βουλές μια Γνώμη άγνωμη, όλος ο πολιτισμός ένα παιχνίδι φθοράς· άγγιξε το τραπουλόχαρτο της λύπης και μοίρασε φύλλα: αυτός ο κόσμος έχει την αδικία στο αίμα του..

ΓΟΝΙΔΙΑΚΟ ΙΔΙΩΜΑ

Του έρωτα, ναι… Η αφή μου στρέφει τις λέξεις προς την γένεση· Μακρινό ταξίδι είναι οι αισθήσεις, νωρίς το κατάλαβα, αγγίζοντάς σε, παίζοντας πάνω στο κορμί σου διάρκειες και τελειώματα, καταφεύγοντας στον ειρμό των ενστίκτων. Και εκεί, ανάμεσα στο ελάχιστο κάτι που δεν προσδιορίζεται, Ένιωσα πώς ο έρωτας μιλά και ωραία όλα τα πλάθει, Και γόνιμα. Ήτανε η αφή περιπέτεια δαιδαλώδης. Ξεφύτρωσαν, απ’ το πουθενά, δώρα που έκαναν τερπνή την συμπεριφορά σου Και σ’ όλα, αγίασμα. Η κοιλία σου ζήτησε χάδι, πλησίασα τρέμοντας, ένας κρυφός φόβος, μια συστολή Με κυρίευσε, δεν άκουγα, ήμουν αλλιώς διακείμενος απέναντι στην ερωτική εξουσία σου, μια φλόγα γέμιζε την καρδιά μου, κι ο ύπνος ήρθε μετά, πάνω σε σώματα αγκαλισμένα, να βυθίσει τον πόθο μας στο αβρό χωνευτήρι των αισθημάτων.. 36

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Πάει κι έρχεται όλο το βράδυ η καρδιά μου, Αγαπά τα λημέρια των αθώων και περιεργάζεται την σιωπή. Αττικό πρωινό… Σχήμα δίνουν οι σκέψεις στην απουσία· κατά τα άλλα Είναι σιωπές που γεμίζουν την πραγματικότητα κέρδος, ενώ Κάτι φεγγάρια αφήνουν στις νύχτες το ζωντανό αποτύπωμά τους. Μια στροφή πριν το νερό κυλήσει προς το αρδευτικό δέλτα του και των πουλιών τα σμήνη Αφομοιωθούν μες τον πράο αγέρα Προδίδοντας τον χαρακτήρα μας. Ό,τι κατάφερε η νύχτα, απουσία, Γαντζωμένη μες τις παλάμες μας – έχει φωνή Το γλαφυρό πουλί της ερημιάς, έχει υπόσταση- και Ζωντανό ηχείο της θεότητας, δείχνει Την σπουδή του πάνω στο φως. Α αττικό αεράκι, μειδίαμα του λουλουδιού, προς την καρδιά μου στραμμένο. Η άνοιξη τεντώνει τα ελάσματα, μια φούρια Ανθοφορίας υπερασπίζεται Την ζωή. Πού είσαι Αλλού, αν όχι στην αυλή των θαυμάτων; Ο κόσμος Όμως παραμένει πικρός και δηλητηριώδηςΌταν ξημερώνει, η ταχύτητα συναντά το αποτέλεσμα, Ιδρωμένες επιθυμίες κλωσούν τα ωά της φαντασίας μαςΟι ψυχολογίες Ανασταίνονται, και πάλι σε βρίσκω Να μελετάς μια φυγή από την καθεστηκυία φυλακή σου… 37

ΓΟΝΙΔΙΑΚΟ ΙΔΙΩΜΑ

Πάθος… Πλωτό είναι το γέλιο σου και το τρυγώ εμμένοντας στην καθαρή όψη του Της μέρας που γεννήθηκε να σε δασκαλέψει, της μέρας που εκπυρσοκρότησε μες τα φρένα σου, της μέρας Που άγιασε τις προθέσεις σου, χρωματίζοντας Με το άπεφθο λουλακί της την ευδία που σ’ αγκαλιάζει Γράφω τον καθαρό πάθος όπως το συναντώ εντός κι εκτός του εαυτού μου ακόμα…

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Όταν μιλάς κι απούσα είσαι Όταν τερματίζεις απανταχού τα νοήματα Όταν σε πλησιάζω με νου κι όπως μπορώ Οι μέρες είναι, που αγάπησαν τις μέρες σου Μέσα στον πυρετό των αισθημάτων, κοντά Στο να αποκλείσουν οι χίμαιρες την πραγματικότητα Κι εσύ να μείνεις ιδεατή όπως μία φωτιά Που συντελείται μες το παρανάλωμά της…

Με συμπεραίνω ενώ ακόμα δεν μ’ έμαθα, Τόση βιασύνη Να με πω- άχρηστη είναι, Αφού δεν έχω φτάσει στον δύσκολο δρόμο Ο εαυτός στον εαυτό, παράξενο ταξίδι Αμφιμονοσήμαντο..

Βαθύ λουλούδι άκαμπτο σκιρτά μες τον ήλιο Ανασαίνει μέσα σου σαν για να σε πλημμυρίζει ελπίδες το φως Η Κυριακή λεβεντοντύνει τα προάστια ο αέρας περνά ξαναπερνά Σαν για να σου υπενθυμίσει την αγάπη… 39

ΓΟΝΙΔΙΑΚΟ ΙΔΙΩΜΑ

Εγωιστική έφοδος του Σαββάτου.. Σκονίστηκε και έμεινε μετέωρη η άγουρη Παρασκευή· ήρθε Σαββάτο: οι γριές δοκίμασαν τα κουτσομπολιά τους στον άνεμο, όλα τα πήρε μια βιάση, μια φούρια. Η αντωνυμία παρέμεινε εγωιστική και όταν την χρησιμοποιήσαμε άναψε το καθαρό αρχέγονο μπαρούτι της. Μετά από καιρό, κατάλαβε ο καθένας μας τι είναι να λείπεις. Φυσούσε τονισμένα και, στα πλήκτρα του αόρατου πιάνου, η κάθε νότα ήταν ένστικτο και ταραχή. Δάγκωσα την ψυχή μου και προχώρησα. Ήμουν εγώ και ήμουν οι άλλοιένας ρυθμός με συνεπήρε διάφανος. Για χαρά και προσήλωση..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Διός ετούτο… Ένα πρόσωπο που πεινάει συμπάθεια Και στα ρηχά, ένας αστερίας που βωμολόχησε εναντίον του πελάγου Ξημέρωμα Αρχίζουν όλες οι σκιές να εκλείπουν Ο ουρανός μειδιά Άσαρκα φυτά δίνουν μια μνήμη ιερή στον ήλιο Σε τόπο κορινθιακό Τις μουσικές ακούω που με θρέψανε, τις μουσικές Και το ήμερο γάλα του κόσμου προσφέρω στον τάφο σου άνηβε Δία..

ΓΟΝΙΔΙΑΚΟ ΙΔΙΩΜΑ

Παρακλητικόν… Ο δυόσμος μίλησε την αψάδα του, ο ήλιος κάρφωσε τον κάβουρα στο ερυθρό καβούκι του, η Κυριακή ζάλισε τις μυρσίνες του θανάτου Τυχούσης μέρας, καταλάβαινα γύρω μου χάος, Τύχες αρώματος των ρόδων επλημμύρισαν την επικράτεια ζόρι και λάμπος Και στην αυλή που η κυρά Τασία μαγείρευε, στο παλιό κουζινάκι Θρασεύσαν τα μπαχαρικά και ντεραπάριζε την γεύση το πιπέρι Ξυπνήσαν τα παιδιά και θέλησαν το τόπι το άτοποΕπαρχιώτικη αξία που στον νου μου εισβάλει από ηλικία που είχα αθωότητες περίσσεια Τώρα που οξείδωσε ο χρόνος τον πηλό, δώσμου την τάξη που έχω χάσει, δώσμου την γαλήνη που μου ‘λειψε, την ευφράδεια των αισθημάτων Και άφησέ με να διαβάζω εκείνα που δεν φαίνονται, μόνο μια θάλασσα είναι Που την ακούς και την μεταλαμβάνεις, δόξα και ώσπερ θυμίαμα..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Ω του θαύματος!... Γιορτάζω μια σειρά που θρυμματίζεται και μένει Χνούδι λευκό αιθέριο που έσυρε ο αέρας ως τα ξημερώματα, εκεί που βρήκα Να είμαι ανύπαρκτος κάτω από το νίκελο του ήλιου Στην ζάχαρη του φωτός αγάλλει ο νους και ξαναλέει τα πράγματα Στα ρουθούνια το άρωμα τα πάντα χλευάζει Κυλιέται πάνω στην χλόη ο έρωτας Ευγενικός ωστόσο, παράφορος Καταπίνει την θλίψη με βία Και στο μεσημέρι εκείνος που την χαρά των κήπων σεβάστηκε Είδε ν’ ανθίζουν ρόδα στην καρδιά του Χαϊδεύει τα αλύτρωτα πέταλα αναστενάζει Σαν από αρχαία χυτήρια να έρχεται του χρώματος η βοή Και να μετακινεί τα τραχιά της μνήμης κοτρόνια Όπως της πρέπει Δευτέρα Ο θεός καλά κρατεί ο μύθος των μύθων Τι όνειρο αναζητούμε και τι μας παραδίδεται Λες και δεν θα σμίξουνε τα εύτηκτα λες και δεν θα ενωθούν τα στερεά τα υγρά δεν θα συνωμοτήσουν Θα ανεβούμε την κλίμακα της αρετής- έτσι ορίζουν Οι γραφές· ταπεινοί θα παραμείνουμε θέλοντας Να μας παρασταθεί το Θαύμα Γιατί για ένα Θαύμα πιστευτό και απίστευτο γίνονται πάντα και όλα.. 43

ΓΟΝΙΔΙΑΚΟ ΙΔΙΩΜΑ

Παραδίδω την σιγουριά μου στην στάχτη των εντυπώσεων Ουδέν το λάθος Το ήθελα λευκό και προέκυψε μαύρο Είναι ιδρώτας που ξεθύμανε είναι ατασθαλία τεθλασμένη Που από πόθο –κι ευτυχώς- παραγράφεται Μου αποσκιρτούν τα σύνορα Απαγορεύεται απαγορεύεται απαγορεύεται Πού πήγε όλη η χαρά του επιτρέπεται; Πού; Σιτίζομαι με άγουρες παρομοιώσεις και πεινώΑιθεροβάμων..

Καταβυθίζομαι και όμως φως ανασύρω από το ταξίδι μου ο χρόνος λάμπει επάνω στην επιδερμίδα μου ποτίστηκα υπέρογκες αισιοδοξίες μπορεί γιατί με έμαθαν να πολεμώ για μιαν εστία προγονική το καθετί το βρίσκω και το χάνω συμπυκνώνω σοφία των λουλουδιών στο σίγουρο γινάτι μου είσαι και είμαι και είμαστε παιδιά της νέας ειμαρμένης.

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Νυκτός το κεκτημένο και το απόλυτο.. Εισέβαλε ο Ιούνιος εκπωματώθηκε η σαγήνη του Ιέρειες του φωτός αναδύθηκαν από τα ρηχά της θαλάσσης Ήμερο κύμα Ενόχλησε η σφήκα τον άνεμο Πρησμένες λέξεις έδειξαν το γκαστρωμένο φορτίο τους στον άκαιρο καιρό Η χλόη ανατρίχιασε κάτω από του ήλιου το πιρούνι Βαθύς καημός Ένθεν της ηθικής ό,τι που βρίσκεις είναι σαν κοχύλι που ξεβράστηκε Κάπου λαλεί και υπερίπταται μία μολόχα Στίφη εντόμων πετούν χαμηλά και δοξάζουνε Το έλος του τέλματος την θαμπάδα Καλοκαιρινές πλεκτάνες μαστίζουν την μπαρούτι της κάψας Αύριο Κυριακή αύριο λαλείς μου κάτι που σαν έρωτας μοιάζει και δεν το κατέχω Απ’ την οθόνη ό,τι κέρδισα απόψε απ’ την οθόνη Και το ομολογώ υπήρξα θηρευτής αγρίων νοημάτων Σ’ αγώνες δόθηκα παράφορους…

ΓΟΝΙΔΙΑΚΟ ΙΔΙΩΜΑ

Ατσάλινη Στιγμή της Κυριακής… Το χνούδι της λεύκας έσυρε το χνάρι του μες τον αιθέρα Ζάχαρη εντυπώσεων πασπάλισε την έκπληξη έως που να απορείς Κυλιέται η οσμή ανθέων στον ευγενικό αέρα Κι αγκιστρωμένο πάνω στα ωραία κάστρα του ήλιου Το ηλιοτρόπιο Γελά και φέγγει Αήττητο στο διάβα του καιρού Λειαίνει η θάλασσα το αναντίρρητο κοχύλι Και στα βαθιά που κοκκινίζει ο αστερίας Ανάγνωση είναι το φως από εκείνες που αποστηθίζεις εύκολα Γιατί σε όλα είναι ορατό το πνεύμα της αβύσσου και ο πασχίζων Θεός Κονίαμα του γέλιου σου μερεμετίζει τ’ ουρανού τα ντουβάρια Κοιτάζω πίσω από εκείνα που δεν λέγονται Αβασίλευτα ρήματα έννοιες για τα καλά ξεχασμένες Σκάβω και σκάβω- χαϊδεύω τον βασιλικό κι αναστατώνεται Το σπλάχνο μου ο κόσμος όλος Ξέρω και ούτε που γνωρίζω Τι έμαθα τι ξέχασα πού θα με καταλήξουν οι επιθυμίες; Κοχύλια ανάβουνε μες το μυαλό μου και αφήνουν το στιλπνό τους βάρος Που μεσημέριασε λογάριασα και βγήκε λάθος της αιωνιότητας ετούτος ο παράξενος λογαριασμός..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Αυτογνωσία και ίσως… Αγαλματένια σκιά κι ο νους αγαπά τις θρησκείες που λείπουν Λείπω κι εγώ από τον εαυτό μου είμαι ο άντρας μιας οδύνης Ηχηρό είναι το καθετί που προσεγγίζω Μια στάλα αγάπης μεταστοιχειώνει μέσα μου τις αυταπάτες Νύχτα που σε προσέγγισα κρατώντας ανθοδέσμες και το άσεμνο νυφικό σου Ταρίχευσε τις σκέψεις μου κάνε να ζήσουν ως τον επόμενο θάνατο Ένα στάχυ ποιήματος λικνίζεται στον ουρανό και ίσως είμαι ο μόνος που το βλέπω Φωτογραφίζω την θλίψη σου μου ενσπείρεις απύθμενες μελαγχολίες Χλοερός είναι ο ύπνος μου Είμαι αθώος κρίνοντας από την κόψη του μαχαιριού και του φεγγαριού την φοβέρα..

ΓΟΝΙΔΙΑΚΟ ΙΔΙΩΜΑ

Ο εγώ… Κάτι με συμπληρώνει που είναι πνεύμα του καλοκαιριού. Μικρός χορός μέσα μου τα αισθήματα. Σκιρτούν: Σαν ψάρια πιασμένα στο δίχτυ, σαν πεταλούδες που νέμονται την σιωπή και τον ήλιο. Κάθε μέρα Μια ατασθαλία υπέρβασης. Όμορφο συμβάν ευφραντικό! Και μετά έρχεται το μελίσσι των λέξεων. Ρέον. Επικάθεται στα φυλλώματα και αγαπά τα κλαδιά. Η μέρα προχωρά η Ποίηση. Μπαλώνω στιχάκια και είναι πάλι τρύπια τα σκουτιά μου. Το γονιδιακό φωνήεν μου το αλλόκοτο. Η σχισμή στην μέρα απ’ όπου εισέβαλε ο αιώνας. Η αιωνιότητα που ξεθύμανε. Η Ελλάδα πικρή σαν σκέψη αποδιοπομπαία. Ο εγώΌ,τι κι αν πεις, ο εγώ..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Προσώπου ενός… Στο γυαλί δεν χαράσσεται καμία επικράτεια Και η ψυχή ακολουθεί βήμα μετέωρο. Από τις χαραμάδες μου αποπροσωποποιούμαι· Κάτι σαν η εξάχνωση που επιστρέφει με ένα λιανό ψιχάλισμα Στον ρυθμό της βροχής. Πρωί ακόμη Νοικιάζω μια θλίψη Νοσταλγώ μια άσκεπη νιότη Όλα ήταν καλώς καμωμένα Όλα τα πασπάλιζε ωραία η παρόρμηση. Τυχαίνει μαχαίρι και τυχαίνει βιοποριστικό μαρτύριο Τυχαίνει δόξα και τυχαίνει εγκράτεια Άλλοτε είμαι νουνεχής και άλλοτε περίεργα καλπάζω Κατέχω και με κατέχουνε Αγαπώ τις λυρικές πεδιάδες..

ΓΟΝΙΔΙΑΚΟ ΙΔΙΩΜΑ

Ω παραλίγο!.. Λιποθυμούν μες το αγιόκλημα μυριάδες μυγάκια και πεταλούδες ακμής. Συστρέφονται οι κληματσίδες γύρω απ’ τον βακχικό εαυτό τους. Καθ’ εικόνα κι ομοίωση. Τι συμβαίνει; Ζωηρή είναι η ηλιαχτίδα και εμβολίζει τα ανομολόγητα πάθη. Αναπόσπαστος σε θύελλες των ορέξεων. Κινώ τα ακίνητα. Τα μάτια της μέρας με περιγελούν. Ακονίζοντας ένα Αίσθημα περιδιαβαίνω τα στενά των μυστηρίων σου. Ο έρωτας σε δασκαλεύει ο έρωτας. Φοβάμαι να φοβάμαι και τερματίζω τις επιθυμίες μου. Βοά μέσα μου η προσήλωση στο ιερό φως σου. Γιατί σε όλα πάνω ακτινοβολείς. Σκεπάζοντας τον φθαρτό εαυτό σου με φαντάσματα. Σε πονούν άοκνες μνήμες..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Γραμματική των εντυπώσεων… Η όραση δεν ησυχάζει μαστιγώνει τις κορυφές των βουνών. Παράξενο ακούγεται: ο ήλιος τηλεγραφεί την χαρά του στις κλιτύες των θρασεμένων πλαγιών. Μπελάς η ζέστα. Ιούνιος τραχύς. Από μια περιπέτεια οδυνηρή αναρρώνω. Υπομονετικός. (ειρωνεύομαι…). Καταπίνω τα νεύρα μου τα νεύρα μου παλινδρομούν και με κραυγάζουνε. Σφάλλω Και βάλλομαι από την εδική μου φαρέτρα. Ωραίο να επιστρέφεις στην καθημερινότηταδεν το περίμενα πως θα το νοσταλγώ. Ανακρίνομαι από τα δικαστήρια των λουλουδιών. Να η απάτη: νομίζουμε θα γίνει πάντα κάτι και θα ξελασπώσουμε. Και πώς ωραία μας μιλεί ο άτιμος πηλός! Θρησκεύω με τον τρόπο που μου επιβάλλουν οι αισθήσεις. Με εύθικτο πάθος και ρυθμό τονισμένο στον έρωτα.. Και ξέχασε, αν σε συμφέρει, στο παιχνίδι την γραμματική..

ΓΟΝΙΔΙΑΚΟ ΙΔΙΩΜΑ

Το ταξίδι… Το φως μια αφορμή μέσα μου για ταξίδι. Περισσότερα είδα παρά άκουσα. Η φαντασία είναι μια μέλισσα που τρυγά όλων των ειδών Την γύρη. Ερμαφρόδιτος ο καιρός βυζαίνει την εντύπωση μέχρι μεδούλι. Τι κάνει απρόσιτο αυτό το γάλα Των ουτοπιών; Κι οι πόλεμοι μαίνονται της κανονιοφόρου απληστίας. Ω γη, ήσουν αθώα κι ένοχη σε κάναμε Πίνοντας αίμα ο ένας του άλλου. Περισσότερα άκουσα και πώς να πιστέψω; Ήθελα κατά βάθος μία θύελλα να με παρασύρει Σε απόπλου μαγευτικό. Γι αυτό αγάπησα τον συγχρωτισμό των χρωμάτων. Ηθελημένα λερώθηκα με τις ευωδιές τους. Κι ήπια το ρόδο το αρχαγγελικό φερέφωνο της αθανασίας ήπια το ρόδο. Το φως μια αφορμή μέσα μου πάντα για νέο ταξίδι..

ΓΟΝΙΔΙΑΚΟ ΙΔΙΩΜΑ

Ερωτικό κι αλλιώς… Το να είσαι δικό μου καρδιοχτύπι αλλάζει τους όρους του παιχνιδιούΠραγματική αγάπη απύθμενο βάθος που ταιριάζει στο βάθος σου ΑέραςΗ λαλιά μου ανθίζει και σε φτάνει από μακριά Με πεταλούδες που τελαλίζουν την μορφή σου ως να πιστέψω Τις κατάφωτες εκστάσεις των φιλιών σου- να που θα χορτάσω απ’ τις ιδέες σου και θα προβώ Σε ταλαντώσεις άωρες αυθαιρεσίες. Ταξίδι στα μάτια σου σκέλος μιας φωνής που δεν είν’ η φωνή μου Με ξεπερνά η σιωπή σου με θρυμματίζει Αναγνώθω την δειλία σου την όμορφη ευγενική δειλία σου Και σε μαθαίνω τρέμοντας από σεβασμό και προσκύνηση..

ΓΟΝΙΔΙΑΚΟ ΙΔΙΩΜΑ

Η νύχτα θα με συμμορφώσει ο παλμός της ο ρυθμόςΜου προτείνουν ελευθερία τα χελιδόνια οι πτήσεις τους είναι οι εγωισμοί μου τονισμένοι στην λήγουσαΓύρευα ιδέες - μου ήρθαν αισθήματα επληρώθηκα Να αλλάξω το ύφος να αλλάξω την φορά το έκκεντρο πάθος μου Ανατρέχω σε ατέρμονες σιωπές ανατρέχω Όπου προσηλώνομαι είναι οι συναυλίες των αθώων- τις ακολουθώ Πέθανες μέσα μου πλάνη τώρα ξεκάθαρα όλα τα βλέπω Χειροκροτώ την έξαψη που αγαπώ: εμπνεύσεις των ερωτευμένων.

ΓΟΝΙΔΙΑΚΟ ΙΔΙΩΜΑ

Οι φίλοι.. Οι φίλοι μου είναι στα μάτια μου οι φίλοι είναι στην καρδιά· τα βράδια γαυγίζουν στο φεγγάρι, την μέρα κλαίνε στον ήλιο· Αναγνώθουν λουλούδια έχουν καβούκι πόνου· Κουβεντιάζουμε την γαλήνη που έλειψε· Όταν είμαι θλιμμένος καταλαβαίνω τι αξίζει Το όνειρο που πλάθουν για μένα- εγώ Που έστησα σκηνή μέσα στην μοναξιά και μίλησα με πεθαμένους Αναγνωρίζω την φωνή τους στα τυφλά Ξεκλειδώνουν την νύχτα και εισβάλλουν περιώνυμοι άγγελοι στο δωμάτιο που με κοιμίζει. Πριν όλα τελειώσουν..

ΓΟΝΙΔΙΑΚΟ ΙΔΙΩΜΑ

Του θέρους ήταν και είναι… Αυτό είναι το πρησμένο μάγουλο της μέρας, ο έρωτας των πουλιών Το φως ξεχύνεται πάνω στην αυτοκρατορική πόρπη των αγγέλων και μηνά Ένα μυστικό που μοιάζει με δαχτυλικό αποτύπωμα Πάνω στο ρόδο που εμαράθη’.. Τα χρηστά ήθη των εντόμων πάνω Από το μούσμουλο το ζουμερό- η πόρτα Του χρόνου που άνοιξε και κει κατέφυγε η Αγάπη· Του Ιουνίου το φλασκί γεμάτο άκρατο οίνο Πίνουν μεθούν και θα μεθύσουνε οι γαλιάντρες της χαράς! Καλοκαιρινό φερέφωνο αθανασίας Αμνησίκακο δέντρο αμνησίκακο πουλί πικροδάφνη αμνησίκακηΗ ζέστα ράβει ιδρωμένα υφάσματα και σου γελά Στο θέατρο της καλής σου πατρίδας..

ΓΟΝΙΔΙΑΚΟ ΙΔΙΩΜΑ

Έρωτας της παράδοσης.. Στην μπουκαπόρτα του καλοκαιριού περιμένουν τα χελιδόνια να δικαιωθούνε Τα πορφυρά ροδάκινα μυρίζουν σπέρμα της γης Βερίκοκα πιο θαλερά από επιφωνήματα σαλεύουνε αργά στον ουρανίσκο Καθώς εσύ ό,τι τερπνό το κάνεις κτήμα σου και πα’ στα χείλη σου θρονιάζεται η ηδονή. Σε ακουμπώ διστακτικά δεν είσαι τόσο εύθραυστη όμως ο φόβος μου Νικά την τόλμη και εκστατικός μένω να σε κοιτώ που είναι θάλασσες τα όμορφά σου μάτια Και εισβάλλουν στην καρδιά μου που από έρωτα πληγώθηκε. Μετά Είσαι μια αφηνιασμένη θύελλα που με κατατροπώνει και Αφήνει με αιμόφυρτο να μένω κάτω να σφαδάζω από πόνο πόθο έρωτα κι υποταγή..

ΓΟΝΙΔΙΑΚΟ ΙΔΙΩΜΑ

Έτσι που το λέω… Τότε σε αγαπώ… Το λινό φόρεμά σου φουρφουρίζει στον άνεμο η καρδιά σου πάλλεται και σπινθηρίζει σαν ακροστιχίδα του έρωτα Σε μαθαίνω κλείνοντας το κεφάλαιο της αγάπης Όλα γράφτηκαν και όλα απέκτησαν σημασία κοντά σου ο ήλιος σχηματίζει ανταύγειες στα μαλλιά σου η πέρλα των αχτίδων του γεμίζει αίγλη τον ορίζοντα Στην νερόχαρη επιδερμίδα σου η κάθε σταγόνα τραμπαλίζεται και εξαπολύει χαρά Στα μάτια σου ο κόσμος φέρει την αιωνιότητα σ’ ένα σημείο ορατό Απ’ το φιλί σου πιάνεται η ζωή απ’ το φιλί σου και ο έρωτας ποτέ δεν πεθαίνει Μιλάς και έχουνε γιορτή τα ωδικά φωνήεντα Και πέλαγα βαθιά αναπαύονται μες την γλυκιά μουσική σου..

ΓΟΝΙΔΙΑΚΟ ΙΔΙΩΜΑ

Βηματισμός… Κλειστή γραμμή πάνω απ’ τα βλέφαρά σου Κι αρχίζει ζοφερή καταβύθιση Σκυθρωπάζει ο ουρανός Στον θόλο του τα όνειρα αλλάζουν νοήματα Ένας τρούλος δαιμονισμένοςΠού κοιμάσαι και πού ξυπνάς Αφήνοντας να σε σκουριάζει ο βίος; Ένας ρυθμός από φεγγάρι τραντάζει τα λυρικά φτερά σου Περπατάς στην ουτοπία ίπτασαι και ανέρχεσαι Στην ισορροπία του γαλάζιου και του άμετρου πόθου μου..

ΓΟΝΙΔΙΑΚΟ ΙΔΙΩΜΑ

Είδωλο στον καθρέφτη παράξενο… Φυτρώνουν μέσα μου αγάπες και αίματα· Και ένας ντουνιάς πολύπαθος με πολυφορεμένες ιδέες και έπαρση· Ακολουθώ· Να αποτινάξεις το βάρος το κατακάθι, τι αγώνας! Ντροπιάζομαι στον εαυτό μου δεν αναγνωρίζω το πρόσωπο που με κοιτά· Στον καθρέφτη η εικόνα τρέμει και ένας περαστικός απ’ την πραγματικότητα ζητιάνος Μιλά με την φωνή μου κι η φωνή μου δεν είμαι εγώ- είναι ένας αντίλαλος από συνείδηση και ασυνειδησία, ένα παράξενο πράγμα από εμένα που δεν είμαι κι από κείνο που έγινα: φωνή και αφωνία, θόρυβος ψυχής που φθίνει τεθλασμένος..

ΓΟΝΙΔΙΑΚΟ ΙΔΙΩΜΑ

Μια μικρή νίκη να ανακαλύπτω την ηδονή του φωτός· Ξημερώνει· οι βάρκες του ουρανού κουνάνε κουπιά· ναυσιπλοΐα ανεστραμμένη· Ένας γλάρος ζυγίζεται στον ουρανό- αλλά κι εσύ δεν έχεις πια βάρος Αφαιρέθηκε από των ονείρων σου την επιμονή Να ξορκίζουν μαύρα παράθυρα και να σ’ αφήσουν να κοιτάς την θαλπωρή του ορίζοντα..

ΓΟΝΙΔΙΑΚΟ ΙΔΙΩΜΑ

Το πρόσωπό σου πλάθεται από ανάγκες και συμπεριφορές Αβρές- γιατί σε αγαπά ο θεός και σε δυναμώνει. Στον κυριακάτικό ήλιο ένα πουλί γελά ο αέρας είναι θωπευτικός μια μέλισσα βουίζει πάνω από τα λουλουδάκια Πόθησέ με· Ζήτα μου να σε πλησιάσω με την ορμή του αθώου ζήτα να νικήσω τον δράκο Στην εικόνα μέσα εξέχεις απ’ την εικόνα- γιατί είσαι μια αγάπη που νομιμοποιεί την φωτιά ένας έρωτας που πια δεν υπάρχει..

ΓΟΝΙΔΙΑΚΟ ΙΔΙΩΜΑ

Είπα λέω- η μελαγχολία κεντά τα ρήματα της θλίψης Βουίζει ο ουρανός αδέκαστα φωνήεντα μελωδούν με θάρρος Πάνω απ’ τα φυτά ο αέρας τσιρίζει ανάμεσα απ’ τις στέγες Το εγώ μου τρυπά τα βουνά ανοίγει ορύγματα ΑτιθάσευτοΗ μέρα αξίζει όλα τα χρυσάφια οι άγγελοι κατέβηκαν στα χαμηλά ακούς την γλυκιά τους φλογέρα Ενώ το σκηνικό επαναλαμβάνεται ύστερα Στους ιδεατούς ουρανούς..

ΓΟΝΙΔΙΑΚΟ ΙΔΙΩΜΑ

Για να ξεγελάσεις τον μουντό ουρανό λάμψε ήλιε καρφίτσωσε το αιθέριο σώμα σου στην ερημιά κελάηδησε Μικρό αηδόνι ο έρωτας βαστά τα πόστα όλοι που αγαπήσαμε μια μέρα θα δικαιωθούμε. Τα μαλλιά σου αγαπούν το χαλκό χρώμα της επιμονής. Στα μάτια σου μία μικρή νησίδα αυταπάτης. Σθεναρή είσαι και σε κατοικούν πείσματα. Τα σιτάρια των χειλιών σου ανεμίζουν λέξεις επουράνιες. Θαυμάζω!

ΓΟΝΙΔΙΑΚΟ ΙΔΙΩΜΑ

Πρωινή εικόνα και κάτι… Συγχέονται φυλλώματα στιλπνά ορθωμένα Έχει γυαλάδα ο ουρανός Μπαλωμένος κάπου κάπου αρραγής Θεόσταλτος. Από μια ατυχία αναρρώνω. Διαβάζω ολημερίς σελίδες πρασινάδας. Αποστηθίζω ήχους πουλιών. Η γαλήνη εισχωρεί στο μεδούλι μου. ’υχαριστημένος! Ακίνητος ο αέρας κάτι στιγμές αφήνει χνάρι πάνω στα λιγνά λιγούστρα. Η μουσμουλιά που φύτεψα μου χαμογέλασε. Αυτό που περισσεύει από τον κήπο το βρίσκω ξανά στην καρδιά μου. Απ’ το πηγάδι ανασύρω τρυφερό νερό. Είμαι γεμάτος με εικόνες εύκρατης μουσικής. Στο πεζουλάκι που άφησα την φαντασία μου τώρα ένα πουλί ραμφίζει την λιακάδα. Χτυπά τις φτερούγες του στα ποιήματα της ευκαιρίας. Ζωγραφίζω την ορθογραφία που δείχνουν τα κελαηδητά του. ‘υχαριστημένος!

ΓΟΝΙΔΙΑΚΟ ΙΔΙΩΜΑ

Άνοιξη έτσι… Το σώμα σου όλο νότες Ασπαίρει πάνω στα αποκαλυπτήρια της χαράς! Υπερθετικές αγάπες στοιχειοθετούν το βλέμμα σου Λουλούδια αβρά είναι η μπεσαλίδική σου ομιλία. Πυκνή ομίχλη των δασών το μαλλί σου Ανεμίζει κλέβοντας απ’ τον άνεμο υπόσταση. Και όταν σε φιλώ, χάος δημητριακό λούζει τα πέρα λιβάδια Και ανασταίνεται η Περσεφόνη και γελά..

ΓΟΝΙΔΙΑΚΟ ΙΔΙΩΜΑ

Απολογιστικό… Όλα τα πάθη περπάτησαν πάνω μου Ένας χορός μέθεξης. Οι νύχτες σκηνοθέτησαν φεγγάρια στην καρδιά μου. Βρήκα να λείπω από του κόσμου τα δόκανα. Μόνη της η ελευθερία μου ανθίζει κάτω από την λευκή αστραπή. Χαρωπές σιωπές με ανέθρεψανπαντού καημός. Εδώ ο μοναχικός εαυτός μου εξουσιαζόμενος απ’ το φως των αναζητήσεων μαθαίνει βαθαίνει αποκτά συνείδηση βρέχει καλοκαιριάτικα κάθε σταγόνα με συνδέει με τον ουρανό τι αρμονία που γεννά το δέντρο τι έξαψη! Ένθεος άθεος και τι αλήθεια πρεσβεύω; Ανάμεσα απ’ τα φυλλώματα που κοιτάζω το άστρο να αναγεννιέται να μου κρυφογελά αήττητο και αιώνιο χιμά ως τα ποιήματα και βάφει την μελαγχολία υποφερτή, ένας θόρυβος μένει από εγκαταλελειμμένο όργανο που έστειλε ξανά την μουσική απ’ τους αρχαίους χρόνους στον νεόκοπο παράδεισο..

ΓΟΝΙΔΙΑΚΟ ΙΔΙΩΜΑ

Εικονικό… Στο χρυσό στέρνο του ουρανού ο κότσυφας αφήνει τον κελαηδισμό του παράφορος. Ανάμεσα σε δυο εντάσεις πεταλούδας είναι η ζωή ευεξήγητη ρυθμός. Το αεράκι ζει την αρμονία και την ξεφλουδίζει. Στα γελαστά μάτια του ορίζοντα ένα βραχύ όνειρο άστρου κλέβει τον εσμό της ημέρας. Ειδύλλιο φωτιάς με το ηλιοβασίλεμα ειδύλλιο ερωτευμένων κορυδαλλών που τρέπουν την φυγή στην ανάμνηση. Μπόλιασα την γαλάζια σκέψη μου με χαρισάμενες αυθάδες Σπίνος ηλεκτρισμένος που πετά επιθυμίες όπως να ανθίζει χώνεται κι αναφαίνει μες τις φυλλωσιές. Χρωματιστό μεγάφωνο του απανταχού θεού την έναστρη γαλήνη δικαιώνει..

ΓΟΝΙΔΙΑΚΟ ΙΔΙΩΜΑ

Επίλογος όπως μπορείς… Όταν στενοχωριέμαι τα δέντρα λυγίζουν σαν να τήκονται Και επιστρέφουν την αθάνατη ύλη τους στον θεό. Εγώ μπερδεύω τα σύμφωνα με τα φωνήεντα και καταφέρνω Ένα αποτέλεσμα ποιητικό που ούτε κι ο ίδιος το ξέρω. Είναι το ρήμα το φωτεινό είναι το στερέωμα που μυρίζει λιβάνι και δυόσμο· Οι ερωτευμένοι σουλατσάρουν μες την καρδιά μου· Κάθε φιλί τους ξεκλειδώνει την μεγάλη πόρτα της χαράς· Αρέσκομαι στα αγκαλιάσματά τους. Το μεσημέρι είναι ένα ξίφος του ΙουνίουΣπαθίζει την φτέρη που μάτωσε χλωροφύλλια αίματα, Το κοτσυφάκι φτάνει ως την καρδιά σου Και κλείνει με κελαηδισμό το λυπημένο βιβλίο μου..