Στρατής Παρέλης, Ευαισθησίες Περιβάλλοντος... by Εκδόσεις ΔΙΑΝΥΣΜΑ

Στρατής Παρέλης

Ευαισθησίες περιβάλλοντος

Αθήνα 2018/2019 ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΑΝΥΣΜΑ

Κάτι ψηφία του ουρανού που μετεωρίζονται και λαχανιάζουν πιο να πέσει ταχύτερα, κάτι ευανάγνωστα μεγέθη που κουβαλούν επάνω τους κάτι από θεό, βραχνά και παγωμένα, σαν νύχια ενός πολικού γίγαντα, καθέτως πέφτουν όλη την νύχτα και βραχύβια συνθέτουν μια χαρά παροδική, που την μελετούν οι πρωινοί τύποι που ξυπνούν και διαβάζουν στον ουρανό τα σημάδια, μαργωμένοι και απαιτητικοί, να γίνει ο περίγυρός τους ένα αστείο που θα λιώσει!

Το αίμα είναι κραυγή που ζητάει τον άνθρωπο· Ξημερώνει σκληρά, τα λεξιλόγια κρυώνουν κάτω από τον οίκο των θεών μας· Πώς να την πεις την Αλήθεια και να μην δακρύσει ο ουρανός; Αντιγράφω από μια Βίβλο συμπαντική· Περιφέρομαι στις γειτονιές του κόσμου Φωτογράφος με ευαισθησίες πρωτόγονες· Ράγισε ο κόσμος, κοιτώ την απραξία του Και πάντα θα αναρωτιέμαι που βρίσκει τόσο κακή τόλμη Να γίνεται κακεντρεχής· Το αίμα είναι κραυγή που ζητάει τον άνθρωπο. Ξημερώνει. Έτσι σκληρά ξημερώνει..

Είναι σαν λαβή πάλης που μ’ αυτήν εξουδετέρωσε ο μήνας τον χρόνο. Άσβηστος Ιανουάριος. Όπως πονάς θα πονάω. Γυμνάζω το αίμα μου και το αίμα μου επαναστατεί. Δεν θα με καταλάβεις ποτέ σου. Η αλήθεια μου τρυπά το τσόφλι της και βγαίνει. Ο πόνος είναι ένα αναγνωστικό που καλά πια το ξέρουμε. Ζήσε στην έμπνευση που ξέρω. Σχίζω τα ιμάτιά μου. Ακολουθώ την φωτιά. Στα μάτια μου είναι Δευτέρα και μες την καρδιά μου μελαγχολική Παρασκευή. Δεν θα με καταλάβεις όπως μένω να κοιτάζω τα στρουθία που γελούν μες το έκπαγλο χιόνι. Όλα καλώς και όπως όπως γύρω μας μεταφρασμένα. Έχει ισχύ θανάτου η χρονιά.

Ολοένα δυσκολότερα, και κάπου ακουμπά στο χάος η ψυχή· πού να την στηρίξεις ανησυχίες συνθέτουν την μέρα του βιοπορισμού σου και να που με φως, σκοτεινιάζει; Περίεργο: δεν έμαθα ποτέ Ανάγνωση των προθέσεων· πίστευα στις καλές· και να που πιάστηκα αδαήςκυβερνώ μια τριήρη ονείρων που ξαφνικά μπατάρανε στο Πουθενά..

Όλα έχουν τον σκοπό τους αλλά ο Σκοπός όλων Είναι να αναιρείται πάντα ο σκοπός, να ταιριάζει Στα νέα δεδομένα. Φεγγάρια γυμνά, αποκαθηλωμένα Με τον τρόπο που οι ποιητές κι οι ζωγράφοι το θέλουν Στέκονται επουράνια μες τον ύπνο σου, καγχάζουν· Χειμώνιασε κι αναρωτιέσαι ουτοπίες για να κρατηθείς· Ο σκοπός όλων που έλεγα Είναι να μην διασαλεύεται η Τάξη· Ας πούμε χύνεις δάκρυο και το δάκρυ εξαγοράζει Μια μεταμέλεια που δεν σε αφορά· Όπως με φόβο θρησκεύεις. Μια παραπλάνηση: μια δόξα στέλλεται στους ουρανούς και τσίκνα Από τα σφάγια λερώνει την αναπνοή σου- τι θες Και δεν το έχει καθετί που την επιβολή θα λατρεύει;… Όταν νυχτώσει γύρω σου μάθε να γέρνεις στο προσκέφαλο του φεγγαριού κι ησύχασε!

Φιλοσοφίας άνευ, είπα κάποτε. Ποιός άκουσε; Τα τριαντάφυλλα μαδήσανε κρατώντας την όψιμη μιλιά του ήλιου. Αναδομήθηκε ο κήπος. Ο Θεός μας συνάντησε στην απουσία μας. Ήταν κι ο φόβος που μας έφερε κοντά του. Θρησκεία είναι πάντα για μένα το κάθε ξημέρωμα. Για την εγρήγορσή μου καμαρώνω. Στυλώνω αυτί κι ακούω: ο άνεμος προσαρμόζει την κάθε Ιδέα στο ύψος που πρέπει του ουρανού. Στα ακρογιάλια της μικράς Ασίας και στης Λέσβου τον Λεπέτυμνο..

Το ρύγχος του Ιανουαρίου χωμένο παντού όπου το κρύο δυνάμωσε· Κι ύστερα μια καλή βροχούλα που την ακολουθούν οι νοτιάδες και Ένας αέρας κρυερός· Δίχως φυλλώματα τα δέντρα- σφυρίζουν βραχνά στην καρδιά μου· Η Αττική μπάλωσε τα φθαρμένα ρούχα της και πρόβαλε μια γη νυσταγμένη· Μοίρα των αναζητήσεων σε περπατώ Και είναι και στον ύπνο μου η εισβολή σου· Ένα φιλντισένιο σύννεφο μου γνέφει οξύτητες που οδηγούν σε νότες καθαρές Και σχηματίζω πια παράξενα το ποίημα. Απ’ ό,τι ξέρω, άμαθος, και όμως.. 2019

Χωράφια με μαραμένη χλόη και βαθιές ακύμαντες ανεμώνες Όταν που έσβησε το κρύο κι η βροχή τα μπάλωσε Όλα όπως όπως· ο Ιανουάριος Έδεσε τα ‘ποδήματά του Και κατέβηκε ως την θάλασσα· μίλησε με τα κύματα και τον βρήκε το βράδυ Να αποστηθίζει τα άστρα και το σπουδαίο μάθημα Της γεωγραφίας της πατρίδας του Θεού!

Κι είναι σαν να κρατούν την όψη τους απαλλαγμένη Από προφυλάξεις- αγκάθια του χιονιού, αχνά επικίνδυνα Και σκεπασμένα με αφράτο χιόνι· αγκάθια λυρικά, όπως ένας βαθύς και οξύμωρος λόγος Στήνει το θέατρό του πάνω στην τραχιά πέτρα του λόφου- αγκάθια Με την μαρτυρία του θεού, που σφύζουν από εγκατάλειψη, έχουν βοή Της ερημιάς και στεφανώνονται Τον κραταιό τόσο χειμώνα- αγκάθια του χιονιού.

Εικόνα και ρυθμός ψυχής του Γενάρη.. Αντηχούν μες την αντίφαση της μέρας οι στίχοι μου, λες και διαπραγματεύονται κάτι· Όλα τα ορίζει ο χρόνος, όλα υποκύπτουν στην καθαρή μανία του να τακτοποιεί τα πάντα κατά το δοκούν· Στο φως μέσα τα φυτά φαίνονται πρησμένα και ουδέτερα και σαν να έπεσε επάνω τους το μαστίγιο της βροχής. Είναι χειμώνας, παγωμένες είναι οι φυστικιές κι οι διάρκειες. Οι γνώσεις μου υπολείπονται του μηδενός και ξανά ένας αριθμός είναι αραχνιασμένος μες την μνήμη της αιωνιότητας. Αυτό που είναι δημοκρατία με αφορά! Το ψάχνω στον πεισματικό μπερδεμένο αιώνα μου. Κατά τα άλλα μοιάζουν οι ώρες μου σαν ένας στρατός εντόμων που ζητούν κατάλυμα ηχηρό. Εντολές παίρνει από τα άνω η ψυχή μου ν’ αντέξει. Όσα αρχαιότροπα θέλω, είναι ένα μελίσσι που με κατακλύζει, αφήνοντας τον βόμβο του να διαπερνά τον σιγανό ήχο του μεσημεριού. 2019

Η θάλασσα αρχείο μεγάλο τετράδιο ιχνογραφίας όπου μαθαίνω να υπάρχω. Γράφει επάνω μου ο καιρός σημάδια ανεπούλωτα, οσμές χαρακωμάτων μνήμες φωτός κι από σκοτάδι μνήμες. Κι ο Λόγος θέληση, καθαρό πείσμα συνεχίζει η ζωή να πέφτει και να ορθώνεται, πάντα με την μαγεία που ο άνεμος φέρει.. Κι όπως γυαλίζουν τα χαλίκια στον βυθό, έτσι όσα αποκτάς καμάρι και με μια κρυφή ελπίδα να είσαι και να λάμπεις, ιερουργώντας στην γύρω ερημιά.

Μια συγκεχυμένη εικόνα, και όμως, κατά βάθος ο ίδιος προσανατολισμός, ο έρωτας να είναι προφανής, πίσω από σχήματα, φωτισμένες σιωπές και ρήματα της σιωπής- ένθεν η αγάπη και ένθεν η μελαγχολία να μην σε βρίσκω πουθενά, γιατί μέσα μου είσαι, φωτεινή και σκοτεινή, ρέουσα σαν μία τρυπά του ουρανού που βοά καθάριο διάστημα- να η απόδειξη: εικόνα πάνω απ’ την εικόνα, ζωντανή απόδειξη να είσαι και είμαι Μες από σένα εγώ Μες από μένα εσύ..

Την νύχτα χτυπούν καμπάνες και είναι Βασιλεία η βασιλεία σου. Ξαφνικά αδειάζουν οι παρεξηγήσεις μες το άπειρο και ο Χρόνος δικαιώνει τα Απλά. Ένα νέφος κατασταλάζει την παρουσία του σε σιγανή βροχήαπό κείνες που σε υποψιάζουν για την αιωνιότητα. Τα ποιήματα είναι λίγα αλλά είναι πολλές οι καρδιές που θα τα υποδεχτούν. Και έτσι ζουν καλύτερα οι άνθρωποι.

Ερωτικό αλλιώς! Ανυποχώρητα και όσο δεν το ξέρω Μου ανήκεις όπως φωταγωγικά Στόλισες τις σελίδες μου με έρωταΤι είναι να μην σε καταλαβαίνουν οι άλλοι Τι είναι να μην νιώθει απ’ τον πόθο σου κανείς Εγώ στολίζομαι από την ομορφιά που εκπέμπειςΚι όσο Βαθαίνουνε οι μέρες και πληθαίνουν τα αισθήματα Τόνοι χαράς το κάνουνε να είσαι μόνο εσύ κι εγώ και τούτο Να είναι πάντα το ζητούμενο όλο!

Τέτοιος ο έρωτας λοιπόν.. Ψιχαλίζει συμπάθειες των λουλουδιών μες το μυαλό μου· Η μέρα είναι απλή προκοπή των πάντων· αναποδογυρίζω την γλώσσα και σε βρίσκω πίσω από τα φωνήεντα Να με αμφισβητείς και να με θέλεις· Περιχύνομαι χάος και γίνομαι αντιρρησίας συνείδησης Όταν η συνείδηση επαναστατεί· Τόσο λίγο με ξέρει το αίμα μου που είμαι αντικείμενο μελέτης των φιλολογούντων· Σε κάποια γωνιά του πλανήτη μελετούν να με διορθώσουν αλλά εγώ δεν διορθώνομαι: είμαι αγύριστο κεφάλι κι ερωτεύομαι σφόδρα κι απ’ τη αρχή!

Ο έρωτας αλλιώς! Προστατευμένη μέσα στα χέρια μου όταν τα χέρια μου είναι η κλίνη σου η τρυφερή φυλακή σου ο κοιτώνας των ονείρων σου μικρή νεράιδα αθώο πλάσμα των μύθων που πλάθω. Κι η Ποίηση;

Μια γεύση από αιωνιότητα που πλημμυρίζει ροσόλι και φέρνει αυτό το πετιμέζι που ξαναθυμήθηκα στα χείλη μου- σαν να ζωντάνεψε η φωνή της ηλικίας των νιάτων μου και να σου έδωσα στέγη και το πρώτο φιλί σου εγώ!

Σταθερότητα! Ξενυχτώ και είναι αναντίρρητος ο ουρανός: σαν ένα τάμα που δεν το εκπληρώσαμε. Τρυγώ μνήμες και μυρίζει όμορφα το γιασεμί· το φωτεινό σκάφος της μέρας το λουλουδάκι σου! Ψιθυρίζεις· σε ακούω: πάντα θ’ ακούω τις μοναχικές καρδιές. Βαθαίνει η νύχτα, έχει σκέλος σαν διαβήτης και με το άλλο γράφει τα όνειρά σου στον παράδεισο. Δεν ξέρω πώς να πω τέτοια ευτυχία! Ίσως η αγάπη μόνο ξέρει να μου ζωγραφίζει πάντα έναν κόσμο που χαμογελά. Πάντα για τα ίδια που πιστεύα από παιδί θα επιμένω. 26.01.2019

Αν φύγω, κοίτα να επικρατήσεις στην λύπη σου. Θα είμαι ένας αντίλαλος από εκείνους που κάποτε σε τρόμαζαν. Τώρα θέλω να εξοικειωθείς με το τρομερό μυστικό: Σ’ αγαπώ! Προϋποθέτει δύναμη η σιωπή σου. Την ακούω και όμως που τακτοποιεί τις ώρες. Την σπουδάζω. Και νυχτώνει. Κρούοντας το φεγγάρι τον ύπνο σου και φέρνοντας την νηνεμία στο παλεμένο μαξιλάρι μου!

Να η συνέχεια!... Θα ξεδιψάσω κλείνοντας την βροχή στα σωθικά μου, ο αέρας Πολύ με παίδεψε, αφήνω το κρύο να με σκληρύνει και φεύγω Προς τα εκεί που το μεσημέρι κρατά ένα κάτοπτρο Και καθρεφτίζει την υποψία μου μες την καχυποψία. Μια καρδερίνα που τιτίβισε μες τον βοριά, μια λέξη που αψιμάχησε με τον δαίμονα- κι όλος ο κόσμος είναι όπως φανταζόμουνα: καρφιτσωμένος Μέσα στην παλάμη μου Που πήρε την σκυτάλη του θεού. 5/2/2019

Μικρά άγονη απορία… Καταφέρνω να λείπω εν τη παρουσία μου, τόσο έντονα χρωματίστηκα που ακυρώθηκαν πάνω μου όλα τα χρώματα, η νύχτα πλησιάζει και μια μουσική ντύνει τις ουτοπίες μου με νόημα· τρέμουν μες τον αέρα οι φιλοδοξίες μου- και δεν είναι πια· χειραγωγούμαι από τις παρακινήσεις του Σύμπαντος· ένας ναός αλλιώτικος φιλοξενεί την Προσευχή μου· ένθεος άθεος ο λέγων· και νυχτώνει· κατά πού να στραφώ;

Επεισόδια της ζωής μας μικρά και ασήμαντα κάποτε βουλιάζουμε μέσα τους κάποτε τα προσπερνούμε αυτή είναι μια δεύτερη ανάγνωση αυτή είναι μια υπομονή που στέρεψε σφίγγονται οι μέρες και κάπου σπάζουν σαν πορσελάνινα σερβίτσια που ‘πέσαν απ’ τα χέρια μας και ντυθήκαν λύπη μεγεθύνονται οι τιποτένιες μας αναζητήσεις κι ένας κήπος από λουλούδια που μαραίνονται παράδοξα μελαγχολούν γύρω μας βαραίνουν μέσα στον χρόνο που μας γερνάει..

Όπου βυθίζομαι είναι μια αυστηρή βεβαιότητα πως θα ξαναφανώ Κυριαρχούν μέσα σ’ όλα τα πάθη μου Κορυφώνονται οι αισθήσεις και έτσι μαθαίνω Να κανοναρχώ στου κόσμου το διασκορπισμένο φωνήενΑθάνατα θνητός.

Με τον καιρό οξειδώνονται οι δυνατότητες Οι τένοντες σφίγγονται- σαν φίδι τεθλασμένο Ακούω που οριοθετούν οι μυώνες Ω σώμα άκουσε, βαραίνεις και ούτε Θυμάσαι που η εφηβεία σε ήθελε Αλπινιστή των όλων, έτοιμο των ετοίμων κυνηγό..

Ουδέν να εξαγοραστεί.. Ακύμαντο το μήκος της θαλάσσης και με προσκαλεί στης επικράτειάς του το όλον· Ιππεύουν κύματα οι νοσταλγίες Ένας αφρός δαντελένιος κουφώνει το βαθύ μυστικό του βυθού Ιχθείς ορμέμφυτοι απάνω απάνω σουλατσάρουν των νερών Πίνουν τα πλάσματα λιακάδα· Μια αγελάδα βόσκει χλόη του αιώνα και βραχνά μουγκανίζει Όπου γης και πατρίς- έτσι η πλάση των αθώων που ησυχάζουν Μες τα ακύμαντα λιβάδια του αιώνα· Η θάλασσα μάννα μου δοξασμένη βάφει λουλακί το μαξιλάρι μου Στυλώνω αυτί και ακούω Στα φωτεινά ποτήρια διαμάντι μοιάζει το κρασί και θα μεθύσουνε οι πόθοι Φωτεινό είναι το Σκοτεινό και διαλεκτική ονείρων αποζητούν οι ποιητές Ό,τι δεν ήτανε, τώρα πια είναι, και εξαιρέσεις από τον κανόνα θέλουνε τα άστρα: Όλα δικαιωμένα στον κοιτώνα του ουρανού.

Προσήλωση τάδε του μηνός..(8.2.2019) Πριν ξημερώσει, ένα κρύο μεγάλο· τρίζουν τα δέντρα όπως να συνομιλούν μεταξύ τους· νύχτα ακόμη, οι σκιές περισσεύουν· λίγο φυσά- σαν να θέλει να ξεριζώσει τις μνήμες· ο Φεβρουάριος μπαλώνει όπως όπως τον χειμώνα· ό,τι κρατώ μες τον νου μου είναι μια ζωγραφιά απ’ όπου λείπουν οι αιτιότητες· χρώματα για να τα πω και χρώματα για να τα αγγίξω· μες τον νου μου ολοένα και πάντα!

Οι φωνές που συγκρατώ είναι μικρά γυμνά μαχαίρια γύρω απ’ τα επεισόδια μιας μελαγχολίας. Είναι έτσι η φτιαξιά μου που στα μάτια μου βλέπει ο καθένας το όνειρο που δεν πραγματοποιήθηκε. Η ζωή πολιορκεί, έλεγα κάποτε· κι αλήθεια είναι! Κομπάρσοι σ’ ένα θέατρο που τσακίζει αβρές συνειδήσεις. Όπως και να το δεις, η επικοινωνία χαράσσεται με λεπίδες που τρέμουν κάτω από τον λυρικό ήλιο και την έκπαγλη βροχή. Και τα ποιήματα που αναγνώθω Είναι ένας διαιρέτης που εξωραΐζει την ασχήμια για να είναι τάχαμου κι αυτή υποφερτή.

Στα ψιλά γράμματα αναγνώστες της Ιστορίας! Προνόμιο των ανέμων η γητινάζει τα κρουστά φτερά της Κι από τις τριανταφυλλιές η ζωή ξιπάζεται και γέρνει μες το ρείθρο Ελπιδοφόρα. Αστείο ευφρόσυνο ή χαρά Που δέθηκε σε κόμπο μη λυμένο Γυρεύοντας στην σιωπή μέγα Θεό.

Ζήλεψα αβαθή χειμώνα, το κρύο με καψάλισε Και εις την αυτοκρατορία των ρόδων το μυαλό μου Καλά ασώτεψε. Όπου με βρεις, Φεβρουάριος Νουνεχής. Ζώντας με χίλιες δυο επιφυλάξεις. Το έτος 2019. Ω πόσο αντέχουμε Στα ψιλά γράμματα αναγνώστες της Ιστορίας!

Στα ψιλά γράμματα είναι δηλωμένο ότι αγαπηθήκαμε. Πάντα με εμπόδια η ζωή. Είναι μια πέτρα που κράτησα στο χέρι και ανάγνωσα της σκληρή αξία τηςΦεβρουάριος και δεν είχα τι να κάνω, εκτός από το να σουρεαλίσω τις φαντασίες μου και να μην κρύψω ότι αγαπώ να παίζω με το Νόημα που υπερβαίνει το νόημα.

Όμορφα φέγγει η χαρά· χορεύεις στα όρια του απίστευτου- ένα νεύμα είσαι Να παρουσιαστούν οι αβρότητες! Να Που σε κάθε κίνηση λάμπει ο Ρυθμός και η Χάρις Σαλεύει αέρινη και λυρική, όταν Με την καρδιά σε σπουδάζω!

Καληνύχτα! Προάστιο βουλιαγμένο, κρύο και νύχτωσε, η ανταμοιβή της νύχτας είναι μία γαλήνη που απλώνεται Ησύχως. Το ντέφι του ανέμου δονείται, χαζεύω βιτρίνες, Την φωταγωγημένη άποψη του κόσμου, Ταλαιπωρία η μέρα, κάπου θα χάθηκα Ζω τρεφόμενος μ’ αντιρρήσεις, Μπουκώθηκα θλίψη. Πέφτω από ψηλά, έκκεντρα βαδίζει ο νους μου, Προβλέπω το φως, Ακούω.

Μπερδεμένος ως είθισται Μετακομίζω στα όνειρα Όποιος αν είμαι, αυτόν και αναζητώ. Καληνύχτα!

Λιακάδα! Την θάλασσα την μεταφράζει η θάλασσα αλλά την ζωή δεν θα την προσεγγίσεις παρά τελειώνοντας το ύψος σου και ερχόμενος μέσα στου ουρανού τα λημέρια Εσύ ο ασύφταστος. Είναι οι κώδωνες που ακούγονται της ελευθερίας· Είναι η προσευχή που τρέπει τα δαιμόνια σε φυγήΟ θεός που σου άνοιξε δρόμο και πας- πας όπου η μοίρα σου θέλει· Και τι αναιρείται Από το μεγάλο μυστικό των ημερών; Τι παίζει Εκκολαπτόμενο μέσα στην μουσική και στο τέλος είναι ευδία Που σε κάνει καθαρά να κοιτάζεις Στων λιβαδιών τον ακάλυπτο ζέφυρο; Μπορεί ένα μελίσσι να είναι λυρικό και μπορεί να διασπαθίζει τύχες στον άνεμο; Ξέρω Που με τα λεξιλόγια σώθηκα και λυτρώθηκε σωστά η ψυχή μου.

Είναι κράτη από εκείνα που δεν έχουνε ανάγκη πατριδογνωσίες. Μόνο βοούν όπως μία νεροποντή και μετά έρχεται ησυχία και λάμπος. Περπάτησα ήσυχα, η λιακάδα με άγγιξε, πότισε το διψασμένο βλέφαρό μου. Ως μέσα μου η γλυκάδα, ως μέσα μου η ανατάραξη των σωθικών. Τι μου έδωσες Κυριακή που είχα ανάγκη, τι με τροφοδότησες; Να είσαι καλά Φεβρουάριε- με λίγωσες και με γούβιασες όλον! Έτσι που είμαι κοίλος να δεχτώ τον αγιασμό σου ουρανέ και να χαρώ κι άλλο ακόμη! 10.2.2019

Μουτζούρα με πλαίσιο, κινούμενη άμμος, αφόρτιστο φωνήεν που βουλιάζει στην πραγματικότητα στην ζωή. Η μικρή Μαριάννα το έκανε: μοιάζει με Τίποτα φιλντισένιο, ακμή της παρακμής, τέλος της φαντασίας ενός παιδιού που χαμογέλασε. Αυτό είναι σχήμα ενός περιοδικού συμπεράσματος που δεν μας χωράει, καλαίσθητο ακαλαίσθητο αποτέλεσμα επί των πραγμάτων, μύτη με μύτη η μουσούδα σου με την μουσούδα μου- εμφανίσου λοιπόν βασανάκι διαβολάκι, αφήνεις την υπομονή μου μετέωρη, και σ’ αγαπώ γιατί είσαι η φασαρία της φασαρίας!

Διαιρούμαι και μ’ αρέσει: εφαρμόζω επάνω μου τις μαθηματικές πράξεις και από την άλλη βγαίνω αθροιστικά ακέραιος και πολλαπλά ηθικός- όπως να μην ακολουθώ τις θρησκείες. Μόνο στις λέξεις δίνω λογαριασμό και μόνο αυτές μου αρέσουνε, τις ξεζουμίζω και κρατώ στον ουρανίσκο μου την φωνή τους την χυμώδη και ουσιαστική. Όπως και να με διαβάζεις σκέψου τούτο: ανήκω σε ένα μη ορατό πεδίο συνδιαλλαγής με το Αόρατο και αυτό εμένα μου φτάνει· όπως θα έφτανε και σε σένα να ανακαλύψεις άλλες θεότητες. Πάντα για έναν Έρωτα θείο μιλώ, πάντα για μια απρόσμενη Αποκάλυψη!

Από την φλέβα θα το βρεις πόσο ξεστομίζει αισιοδοξία η ζωή· Ένας αγώνας να κρατηθούν στην πορεία τα πάντα Κι ας είναι ελλειπτική η τροχιά· Μεθούν οι φαντασίες για να φτάσουν το Ασύλληπτο, μεθούν και εξιτάρονται· Απόλυτο φως στην κορυφή των αινιγμάτων όταν ο άνθρωπος είναι καλός και πράττει με σύνεση μαγείες των κόσμων· Θα τον βρεις μπροστά σου, ρυθμίζει το Σύμπαν για να σου ανήκει εξ αδιαιρέτου και πάντοτε Συνοδοιπόρε. Από την φλέβα θα το βρεις πόσο αισιόδοξα μηνύματα σου στέλνει η ζωή! Φλεβάρης 2019

Απουσία παρουσία… Πλέκω τις ανεξάντλητες λύπες σου απόψε φεγγάρι, και η νύχτα μειδιά Ευχαριστημένη. Ήρθες πάλλουσα σαν την φωτιά και σκιρτήσαν οι πόλοι του μεσάνυχτου. Έφεραν σιωπή οι ώρες, το άστρο εκπυρσοκρότησε, φάνηκε ματωμένο να στριφογυρίζει Απορριπτέο μέσα στο διάστημα. Κλείστηκες στον οίκο σου και ήσουν η Αναγνώστρια της Ψυχής- έφερες τα καινά δαιμόνια που σου χρωστάμε, Με άφησες να σε μαθαίνω αργά, όπως ψιχάλισμα που δεν είναι βροχή μα ούτε Και καθαρή καταιγίδα. Και στην πεπατημένη των γνώσεων βαδίζοντας ούτε να είσαι η μαθήτρια ούτε και η δασκάλα Εικόνα έδωσες στον νου μου πριν να είσαι εκεί που είσαι η απουσία Εν τη συντετριμμένη παρουσία σου.. Φεβρουάριος 2019

Καλημέρα κόσμε, η μαγεία σου πατά επάνω στο φως της αυγής, Τα άστρα τρεμίζουν ακόμα, τώρα που γράφω, η νύχτα δεν έφυγε, το κοτσυφάκι τιτιβίζει χαρούμενο, ο ρους της ιστορίας αλλάζει, Είναι ναρκοθετημένη η σκέψη, έτσι το θέλουν οι ισχυροί, όμως Μένω αισιόδοξος να περιμένω θαύματα από το φως- όλη περισπάται η συγκίνηση, ο βαρύς τόνος της Αγάπης σκεπάζει τα πάντα- και γι αυτό χαμογελώ..

Τα δάκρυα.. Τα δάκρυα είναι μια αλμυρή λύση. Όταν κλαις σφίγγεται η ψυχή μου και πονώ. Δεν μαθαίνω να αντέχω τα δάκρυα. Η λύπη σου σφυγμομετρά τις λέξεις μου και καρφώνει Ένα μαχαίρι βαθιά στην καρδιά μου. Τα δάκρυα είναι πολεμική συνεδρία. Πόσες ψυχολογίες φθαρμένες αναγγέλλονται μέσα στον ουρανό Της νύχτας και το φεγγάρι μελαγχολεί Και εσένα κοιτάζει; Τα δάκρυα κρυώνουν το σώμα της νύχτας. Ένα βαθύ άστρο μιλά με την φωνή σου κι ενώ Ήξερα να διαβάζω εικασίες, ξαφνικά Τίποτα δεν φαντάζομαι, με απορροφά η πραγματικότητα και με συρρικνώνει Σαν ένα πεσμένο φύλλο δέντρου που το παρασέρνει ο αέρας και πάει..

Όπως ο έρωτας θέλει!.. Να καίγεται το άνθος μέχρι ύπερο και να είναι κραυγή στην ερημιά η αγάπη Στην αβυσσάλεα περιπλάνηση του φιλιού στην αβυσσαλέα προσφυγή στο σεμνό άρωμα που αναστατώνει Τα ρουθούνια του κοριτσιού που ποθεί Λόγια γλυκά και χάδια μελένια! Να που ούτε οι ώρες δεν θα χωρέσουν ό,τι θέλω να πω Σκύβεις μέσα μου και ανασύρεις καρδιά μου Σκίρτημα που τινάζει στο φως τις λυρικές σερπαντίνες Του πάθους σου!

Αλχημεία των ερώτων.. Τόση ξοδεμένη δύναμη και τόσο Άγουρο φωνήεν να με εκστασιάζει που Την Ποίηση την προσλαμβάνω από κοχλιάριο Όπως βαθύλαλο σιρόπι. Αγγάλονται οι ουρανοί, τα μάτια σου έχουνε βάθος Όπως πηγάδι υποσχετικό. Δεν ξέρεις τις νύχτες, οι μελαγχολίες σου είναι που καγχάζουν Αλλά εσύ κρατάς ένα ρυθμό πελάγου ιαματικού. Τινάζω την σκόνη των εντυπώσεων, ταράζω την ησυχία Ξύνω το αειφόρο παλίμψηστο των ανέμων, αναφαίνεις πίσω από τον ουρανό Είσαι των βουνών η έξαψη, η τραγωδία των νερών, το ”αλλιώς μάτι" του κόσμου. Και ακούγεσαι σαν ψαλμωδία που μου φέρει την κατάνυξη Έξω απ’ την πόρτα μου Στριμωγμένα νοήματα να μου πουν την ζωή σου Όπως κοντά στην ζωή μου την κοιτώ. Φλεβάρης 2019

Η Θεσσαλονίκη πόλη ενστερνισμένη τον Βορρά Και στον κόλπο της γρηγορόφτερος ακοίμητος ζέφυρος Κόσμος και πού χωρά το πλήθος του κόσμου Παρέες νέων που γελούν και ξαποστέλλουν την λύπη Νυχτώνει κι ο Θερμαϊκός είναι καντήλι αναμμένο Μνημόσυνο για τις ψυχές που αγαπήσανε αυτόν τον τόπο και επιτηρούν Από ψηλά ποιος να τον, επιτέλους, σώσει Λιγάκι ανοιχτά αργούν τα καράβια του Μισοφώτιστα Οι γύμνια του ουρανού αφήνει τ’ άστρα να φανούνε Πού καπνός και πού εκείνος ο μοναχικός Που περπατά στην παραλία και θα σκέπτεται πόσο θα αγαπούσε Να βλέπει αυτό το φως που διαστέλλεται και μεγαλώνει Να φτάνει στην καρδιά του! 17.2.2019

Η Κρήτη είναι ένα φραγκόσυκο που εκδικείταιΞαπλωμένη μέσα στον ήλιο, ιδρώνει πάθος και μύθοΚι ο Ομαλός γελά με τα αρχέγονα χιόνια του Καβαλάρης. Α καθαρότητα των τεθλασμένων και ανηφόρα των κατηφορικών! Ό,τι κοιτάζω μια σπουδή που την αγάπησα τόσο! Ντέφι γλυκό μες την λιακάδα που κινείς την μαντινάδα του έρωτα· Κρήτη τοπίο δίκαιο και λίκνο παραδείσου θαλερού. Βοείς και φτάνει μουσική στ’ αυτιά μου· Στα μάτια μου η πεμπτουσία που είσαι, γίνεται η πεμπτουσία που ζητώ! Χανιά 21.2.2019

Μια λύπη που έλαμψε μες τα μάτια σου και καρφίτσωσε την ευχή μου Στο υγραμένο στερέωμα· νότισαν τα άστρα και σφυρηλατήσανε τον ουρανό· Ήρθες και είδες και απήλθες από την κάθετη Ιστορία του κόσμου· Ο έρωτας έκρουσε την θύρα των ωρών- στα βαθιά των νεφών όπου ο κόσμος μια και δυο και τρεις συγκλονίστηκε· Πήρα μολύβι κι έγραψα: ω κύμα του γιαλού, ιριδίζον σεμνό φως που ντεραπάρει τις μοναξιές μαςΌπως και να σε διαβάσω Δίκαιο γίνεσαι Και με κάνεις καλύτερα κι από ‘να δέντρο να ανασαίνω..

Φεβρουάριος εκπνέων.. Άνοιξα το αίνιγμα και σαν ένα ρόδι έσπασε επάνω στα πλακάκια Αχός ακούστηκε από έρωτα που διαλαλεί Στα στητά τριαντάφυλλα σε βρήκα- ευωδιαστή και αέρινη Η μέρα προχώρησε ανοιγοκλείνοντας σαν το κοχύλι το στιλπνό Έγραψα φως έγραψα αποταμιευμένη θέληση Κάλπαζε να χαθεί ο Φεβρουάριος Είναι το λίγο που περίσσεψε μες τα χέρια μου Ευχαριστημένος είμαι και ήμουν Μ’ όσα μου τύχανε κακά, μ’ όσα καλά κι αν μου τύχανε Ζήσε μήνα μου ζήσε για να μου πεις πόσο μου αρέσεις Αόριστε χρόνε οριστικέ θεέ και ενεστώτα μου!

Αγίου Ιωάννη του Ελεήμονος.. Αγίου Ιωάννη του Ελεήμονος και λίθινη έγινε η Αλήθεια Σπίθισε μες τους αιθέρες την άγγιξα Και σαν από ένα τσακμάκι πατρογονικό ένα θυμίαμα ανέβηκε στους ουρανούς κραδαίνοντας Την πύρινη ρομφαία των νεφών. Των Χανίων η όψη δαιδαλώδης αντίφαση Είπε και είπε και είπε Ανέλαβε καθήκοντα η κατάνυξη Πρωτοβουλία να μεθύσουνε θρησκευτικά του νου μου οι κοινότητες.. Χανιά 21.2.2019

Πτολεμαΐδα 1.3.2019 Τρύπια αγάνωτη Πτολεμαΐδα Οργανωμένη πόλη ρευματοπαθής Σκουντάς τα νέφη με τις πελώριες καμινάδες σου Ενσπείρεις φωτιά του λιγνίτη στον άσπιλο ουρανό Μολύνοντας με ανθρώπινη δίψα την καθαρή κοιλάδα Της Εορδαίας. Στα σπλάχνα σου κινούνται τα βολτ σαν φωνήεντα Δύναμης Βηματοδοτείς το κορμί το ηλεκτροφόρο της Ελλάδας Πτολεμαΐδα απλωμένη πόλη στο φως του ήλιου και στο κρύο του Μαρτίου Που με φιλοξένησες όπως σε άκουγα κρυφά για να σε μάθω Κάθετη λέξη που μου δίνει την ποίηση Κάθετη θέληση να συναντηθούμε όπου δεν συναντιόμαστε Πτολεμαίδα άγονη και γόνιμη σταχτομαζώχτρα Όπως να βγήκες από μυθιστόρημα που έχω μισοδιαβασμένοΚι όταν νυχτώνει, στον ουρανό σου βαριά κουρτίνα η σιωπή Κόβει και ράβει Τις απαλές τούφες των νεφών..

Όπου κίνηση ο έρωτας έξω απ’ τα περιθώρια και ο Μάρτιος Γαντζωμένος επάνω στα υαλοπετάσματα, κραταιός Και μόνος. Σφυρίζουν βαπόρια, η ανατολή λύνει τους κάβους, στον κρύο αέρα Σφίγγονται οι εικόνες πιο ξεκάθαρες, θα ξημερώσει Σμίγοντας την μέρα με την αιωνιότητα· και ό,τι σκέπτεσαι Θα έρθει να με βρει αφήνοντας το χνάρι σου απόλυτο μέσα μου..

Έχει σκιά ο κόσμος, επάνω του Ραγίζει η κάθε αλήθεια· το τρυφερό μέρος των λεπτομερειών Ψάχνω και τίποτα δεν ανταποκρίνεταιΌλα μελαγχολικά βουλιάζουν στο τέλμα που συναντώ Και όταν βραδιάζει ξαπολιούνται πάνω στην γης μυριάδες καλικάντζαροι της αυταπάτης..

Πάλι η Αττική είναι γύρω μου πάλι ο ήλιος αποφλοιώνεται και με ζεύει στο υνί της προσήλωσηςΣτυλώνω το αυτί και ακούω· αποκαθηλώνω τα είδωλα· κανένας θάνατος δεν ζυγώνει κοντά μου· παραδέχομαι την μοίρα των ρόδων και ευαγγελίζω μια θρησκεία ξεχασμένη.

Μικρό μανιφέστο της εγωπάθειας και της ουτοπίας.. Από τα μάτια μου αναβλύζει ο κόσμος ο καιρός δηλώνει αιθρία στην σκέψη μου. Εγωισμός χρωμάτων κινεί τα νήματα του θαύματος η φαντασία χιμά. Τόσος κόπος τόση η δόξα μου. Και όλα χαρισμένα στην ανίκητη τέφρα των ουρανών. Αν φιλοσοφήσω θα είναι γαλάζια και που το ξέρω και το ξέρεις ότι τίποτα δεν διορθώνεται. Όλα σκορπούν μια γύρη διονυσιακή κάτω από το σκάνδαλο των θρησκειών. Μα Έχει ανάγκη από ελπίδα ο άνθρωπος. Νικά μόνο αν με φανατισμό μέγα πιστεύει. Α φως καθαρτήριο φως καταλυτικό που δαμάζει το πνεύμα του Κακού! Κτίζω με την χαρά του νεοφώτιστου, αγαπώ να με αγαπούνε. Στην τάξη ο πρώτος και ο τελευταίος ταυτόχρονα βραχμάνος που ασπάζεται τον ιδεατό ουρανό.. 4.3.2019

Τι καλά που είναι τα πάθη μου! Απογειώνουν την δημοτική και φθείρουν επιδέξια την καθαρεύουσα. Ζητώ να εξουσιάζω στις λιακάδες που αναστατώνουν τον Μάρτιο και κωδωνοκρούουν σημαίνοντας άνοιξη εκ προοιμίου. Το βλέπω που έρχεται: για το άνθος λέω το χαρωπό και ευφρόσυνο, το τερπνό μετά του ωφελίμου. Στην ελληνική γλώσσα καημός πάντα θα σημαίνει να νικάς στα λόγια και να σε νικάει ο έρωτας! Αυτό πάντα και μόνον..

Έχει προϊστορία η λήθη: είναι που έζησε την παρακμή της η ανάμνηση, όταν ατόνησε μες το μυαλό. Πώς τα διευθετεί όλα αυτός ο μέγας στρατηγός! Τον παρακολουθώ που είναι όξινος και θορυβώδης όταν κατατροπώνει δυσκολίες και μας βάζει στην θέση της νίκης. Και όμως με την φαντασία ερωτεύεται και ανατρέπεται. Όπως ο νόμος των υποταγμένων ορίζει!

Σαν να χορεύεις στην καρδιά του περιβάλλοντος Παθιασμένη ιέρεια και να κρατάς την φωτιά Του ύμνου σου ψηλά και κραδαίνεις Λόγια που μοιάζουν καθαρή αστραπή Κάτω από το φως της μέρας που σε αγιάζει. Εδώ πού είσαι είναι ο δρόμος σου το πάθος της μορφής οι άπεφθες εικόνες του διονυσιασμού σου Όταν ερωτευμένη είσαι με την πράξη του Ωραίου Μαινάδα που της έλειψε η φωνή.

Ξημερώνει στις κοιλάδες του γέλιου σου. Ο χειμώνας γελά σαν μια αυταπάτη. Μυστικά είναι τα δέντρα και καμπυλώνονται κάτω από τον ανεστραμμένο ουρανό. Καπνίζουν κλωνάρια την πάχνη και εκστασιάζονται. Δεν σου μιλώ. Συνεννοούμαστε σιωπηλά κλείνοντας τον κύκλο των πάντων.

Παραδόξου παραμυθιού οδηγίες.. Καθέτως εφορμά η νύχτα· οι σκιές μεγάλωσαν· αναγνώθω έκπληξη και ένα ντουμάνι γύρω απ’ το φεγγάρι Κλέβει την παράσταση· ακούω: Ω άστρο- μυθικό στερέωμα- και ντεραπαρισμένο φωνήεν του σύμπαντος Στα μισά που πρόλαβα να δω Μια λάμψη οξεία, σαν από καιόμενο κάτι Κοντά της με τράβηξε. Και ήχος Οξύς ακανόνιστος Τσούγκρισε την ψευδαίσθηση με την σιωπή Ορατά έγιναν όλα: Το σπίτι μου ναυάγησε στα σύννεφα Και ο γελωτοποιός του ουρανού χορεύοντας αποχώρησε απ’ την σκηνή του σκοταδιού και προς τον άλλον πόλο της γης που απώλεσα Εχάθη’..

Ας βρέχει! Σαν στο παλιό τραγούδι κάθε βήμα σου χορός και λίκνισμα στο φως που θάμπωσε την μέρα. Άραγε τι να σκέφτεσαι που διαρκεί; Και κάθε σκέψη σου εξανεμίζεται σαν ο καπνός από κερί που έσβησε κι η προσευχή εσώθη’. Γλυκό ψιχάλισμα, σαν μουσική, ήχος μελωδικός που βάλει εναντίον της μελαγχολίας, στα ρείθρα παρασέρνει την λύπη σου και μ’ ένα χαμόγελο αιχμηρό περπατάς στην ευθεία οδό των αισθημάτων!

Τραγανό απόγευμα, σαν μπισκότο γεμιστό με σοκολάτα Γέρνει προς το σούρουπο Ευτυχισμένο· Ο ουρανός βαθύς σαν κάμπος φιλντισένιος Ζαρώνει και όμως παραμένει στιλπνός Όπως το γάλα στην καρδάρα· Όταν νυχτώνει ακούγονται οι ψαλμωδίες των πέρα εκκλησιών Κάπου ζυγώνει η άνοιξη Παραμυθένια· Ο μύθος σου είναι ο μύθος μου είμαστε μυθικά όντα το πλέον Και μας χρησιμοποιεί ο Θεός για να υπάρξει Οξυδερκής..

Όπως και να το δεις, Μάρτιος. Και που μαρτυράς τις συνθήκες, εκείνες ποτέ δεν απαλείφονται Ή που γυρίσουν στο αντίθετο και να μην βγεις λαβωμένος και πιστεύοντας άλλα. Φθίνουν οι ευωδιαστοί υπερσυντέλικοι! Και πατάς αλλού κι αλλού μοιάζει να βρίσκεσαι Ερωτευμένος τα δυνατά άπεφθα ύψη. Σε μαθαίνω. Τονίζοντας σαν σε μπλοκ ιχνογραφίας την φωτιά και των θαυμάτων ο ζήλος με αγγίζει και εσένα επίσης αγγίζει. Σε βλέπω που είσαι εκεί κι εγώ κάπου παράμερα είμαι Μελετώντας τα άρρητα και πιστεύοντας τα πιο παράξενα και πιο ιδεατά.. Κατά τι σίγουρος και όμορφα λιγόλογα εκπεφρασμένος!

Χαρταετός και που θα φύγει απ’ τα στήθη σου βουλοκέρι που σφραγίζει τον χρόνο Υποδεκάμετρο της Αλήθειας Περισπάται και καρφώνεται στο Σύμπαν των λέξεων ΒραδυφλεγέςΌταν μιλάς τα λεξιλόγια ραγίζουν και κάμπτονται Ατέρμονα· η μουσική αναβλύζει από τα μάτια σου Και δασκαλεύει το φως να σε υπακούσει ΜεθοδικάΔυνητικό βασανάκι σαν ρίγος ευφρόσυνο Μαζώνεται σαν ελατήριο ή αστραπή Και εκβάλει στο πάθος σου να μείνει ο έρωτας Σπουδή Μεγάλη και μόνη Νεοχρωματισμένη πρωτοκαθεδρίαΑποκριάτικο φωνήεν ριγηλό Καρδιοχτύπι παλλόμενο Εκ των έσω σου εξωτερίκευση Νέο "Πιστεύω’’ στην παλιά Βίβλο των αιώνων.

Εύθραυστη σαν μια πεταλούδα στον ουρανό Συσπειρώνεις την ομορφιά και την κάνεις μαρτύριο· οι κάμποι Πέρα ανασχηματίζονται, και τα ρυάκια Φλυαρούν την δόξα της μέρας· είσαι ποτισμένη με φιλιά Και καθαρό μέλι των οριζόντων Ναυαγείς μες τα σύννεφα- μια ειμαρμένη Που βοά η ειμαρμένη σου, σε αφήνει Να είσαι σεμνή εικόνα και άγια Ανάμεσα στα τολμηρά τριαντάφυλλα του μεσημεριού!

Μια ισορροπία ευγενική, που την κρατά ο πλανήτης με ευλάβεια: ζυγίζει τις παρορμήσεις μας, προσπαθεί να μας σώσει- κι όταν παρεκτρεπόμαστε, ζητά να μας μπολιάσει με ευαισθησία. Εδώ κρίνονται όλα. Μάθε το! Καμία δειλία δεν χωρά στην επανάσταση. Να η λιακάδα που ζήτησες, να η χαρά. Σκέψου και πρόσεχε! Έχει Αντίρρηση στο να σε υπακούσει ο Ήλιος!

Μαρτίου του ιερατικού! Είναι το προ αιώνων που μας έλκει, είναι ο μυστικός δρόμος που ακολουθούμε μαγνητισμένοι. Ντουμάνι που σκορπούν οι άνεμοι, και καθαρό γυαλί αράγιστο δίνει πρίσμα εωθινό και που η Άνοιξη θέλει. Πετούν οι μέθυσοι χαρταετοί λικνίζοντας το λυρικό κορμάκι τους το πλουμισμένο. Ο λόφος γέμισε λουλούδια δόξας. Σε κοιτώ, με κοιτάς. Είναι η μαγική σου εικόνα, η Απόλυτη, που θα ερωτευτώ! 11.3.2019

Είδα νύχτα να σαλπάρει Το εντονότερο φεγγάρι *************************************

Πρώτα θα με ερμηνεύσει η βροχή Στα ψηλά δώματα του αδιαιρέτου ανέμου σκαμπιλίζοντας τα ανοιχτά παραθυρόφυλλα μέρα Σάββατο Σαν ήχος σαν συνάντηση των μυστικών θόρυβος οξύς και μόνος Και θυμάμαι ακόμη που λαχανιασμένος σκαρφαλώνω Το πιο παράξενο βουνό Ζητώντας τον μοχλό του ηλίου Να κυλήσω αυτά που με πλακώσανε Στεναχώριες δηλητηριώδεις παμπάλαιες..

Όλος ο πλανήτης στα πόδια σου σκιά Από την αναπνοή σου. Με αθωότητα που πλάθεις την συντέλεια τρέμουν Μέσα στον ουρανό σου οι λέξεις Ένα πλάσμα είσαι Να συναναστραφεί τις τάξεις των αγγέλων. Α μάτια καθαρά σύμφωνο σώμα της ευαγγελίας να μας μάθεις αγιότητα- η ζωή Με σένα πάντα πιο σωστή, αγνά διαβουλεύεσαι με το φως μιας θρησκείας Που ακόμα δεν έχει καλά γεννηθεί..

Μικρά αόριστα σύνολα σκιές που φορούν την άνοιξη πάνω τους Ντροπαλά πουλιά που κάθονται στα τρυφερά κλαδάκια Λουλούδια Τρυφερά αρμοσμένα στον νότια λουλούδια μεταξένια Λιακάδα χιλιόδοξη Και κάπου εσύ Να λιώνεις και να λιώνεις Αγαπώντας να μην είσαι η σκιά μου Αγαπώντας να σε αγαπώ

***************************************

Ποίηση φτασμένη από άλλου ποίηση ραγισμένο δόρυ και που χτυπά πάντα καίρια Ποίηση που είναι Βυζάντιο αλλά δεν είναι Ελλάδα Ποίηση που είναι Ελλάδα αλλά δεν είναι Βυζάντιο Ποίηση αρχέγονο κάτι που πάνω του στηρίζεται η δομή κάθε κόσμου μας του κόσμου που οικοδομήσαμε για να φιλοξενήσει τα όνειρα σου…

Κάπου τον χάνω τον καιρό και κάπου με βρίσκει ο χρόνος που δεν ξόδεψα Όλα αιχμηρά γύρω μου συμβαίνουν Προμηθεύομαι απ’ τα νέφη άγριες χίμαιρες Η Κρήτη βόα -σαν μια λέαινα πεινασμένη Σε ποιό άντρο κατέφυγες έρμε μου σε ποιό τέλμα θανάτου Νυχτώνει μεθοδικά και που σε χάνω είναι η μελαγχολία μου αφηνιασμένη Νυχτώνει και νυχτώνω κι εγώ.

Από τα λόγια σου στολίζω Ελευσίνα πάντα αρχαιότροπα μιλάς Κρουστό είναι το φεγγάρι στον ύπνο σου αραχνοΰφαντος ο πόντος Στον Φλοίσβο σβήνεται η στιγμή στην επικράτεια του φωτός η οδύνη Ζητάς την μουσική που ραγισμένη φλυαρεί επάνω στις αμυγδαλιές Και όπως έρχεται η άνοιξη φορούν τα λόγια σου γιορντάνια Φορούν οι γιορτές τον χορό σου!

Να η Άνοιξη να η Ποίηση Τα γαλανά στερεώματα οι λευκές νεφώσεις Ο Δίας που έφυγε ο Ιησούς που ήρθε Η παπαρούνα η μαρτυριάρα η χλόη η δυνητική Το μυστικό που έχουμε και κανείς δεν το ξέρει το Μυστικό Ο αέρας ο λίγος ο πανταχόθεν ελεύθερος Η υπνοφόρος πεταλούδα που με πήρε στα φτερά της η άλλη διάσταση Η χαρά της ζωής ο έρωτας με τα σπιρούνια του Να η Ποίηση να η Άνοιξη Να εσύ και εγώ που γελάμε κι ο κόσμος φωτίζεται.. 21.3.2019

Η Άνοιξη μάλλον σου πάει! Σπάνε τα φράγματα και η Αλήθεια Ξεχύνεται ποταμός. Λιγομίλητη η φωτεινή σου σκέψη Ανταμώνει την Άνοιξη κι όπως χτυπά σε ριπές Η λιακάδα, ένα αεράκι φτάνει που σε ξέρει και το εξημέρωσες. Ιδιαίτερο το κάθε τι που πρεσβεύεις ιδιαίτερο! Το μεταγλωττίζω και γίνεται κτήμα του κόσμου: αυτό Το ιερό που πράττεται από σένα για όλους. Και όπως Είσαι αιθέρια μου χτυπάς το τζάμι και εγώ Επιστρέφω την αγνότητά σου στον αιώνα τον άπαντα: να γίνει Το σώμα σου αβρή πεταλούδα, ρυθμός Που αναγεννά την πλάση αφηνιασμένα!

Εκβολή.. Την ισορροπία διαταράσσει το βλέμμα σου Ένα δέντρο ανθίζει μες την ερημία Συνήθισα να το κοιτώ Ολοένα σε κάτι ελπίζω Μια βάρκα υπόσχεται ένας ουρανός ντύνεται την αχλή του μύθου Όπου ρήμα εκεί φωνήεν αισιόδοξο Ένα σφυρί ανέμου χτυπά την φαρδιά πεδιάδα Όλα στον ύπνο μου σκηνοθετημένα Το φως εκβάλει μες την διαφάνεια των σωμάτων Ακουμπούν οι ακροστιχίδες σου το πεντακάθαρο όνειρο..

Ο ουρανός είναι ένα αρχείο που το ανοίγω με προσοχή Πάντα την νύχτα. Βουίζει σαν μέλισσα, κρύβει θρησκείες Και πολλαπλά μυστικά των εντυπώσεων. Κάπου ξεθυμαίνει η οσμή του και γίνεται ένα πικρό πεπρωμένο που δεν αναγνώθετε. Δεν έχει Χρόνο, είναι μια σκιά έξω απ’ την διάρκεια και γεμίζει φανταστικές φωλιές από Ιδέες που περπατούν όπου υπάρχουν άνθρωποι. Ο ουρανός σε καταμαρτυρά και το πρόσωπό σου νοηματοδοτεί την νύχτα ανοίγοντας διάπλατα τα παντζούρια των πόθων..

************************************** Στις μελαγχολικές σου μέρες που το στίγμα σου σκαλώνει στην λιακάδα του μεσημεριού Ένα πουλί αγχώνεται να σ’ ευχαριστήσει Κελαηδώντας και κελαηδώντας. Συναντάς ανθρώπους που γέρασανΤότε καταλαβαίνεις πόσο έμεινε η ψυχή σου νέα και θαλερή· δεν κουράστηκες Να μαζεύεις τα κοχύλια του ουρανού· και γελάς Ανοίγοντας τα όμορφα μάτια σου Να πιούνε στάλα στάλα το φως..

Όσα και να μας σβήνουν θα ξαναγράφονται τα ανδραγαθήματά μας· Πίσω μας μένει ο καιρόςΚι η τόλμη μας δίνει στο φως και την ελευθερία άλλο νόημα· δες Που ανεμίζει μια παντιέρα στον βοριά· Αδούλωτοι πάμε- να προσέξουν οι φθηνοί: δεν πεθαίνει Αυτό το φρόνημα το υψηλό, αυτό το αίμα που ζητά το δίκιο του, αυτή η συλλαβή που ζει για να μας δείξει πώς υπάρχουμε γενναία!

***************************************** Μέσα στην ερημιά των γεγονότων φλερτάρουμε προσδοκώντας μια ευγενική μελαγχολία να στολίσει την σκέψη μας. Αφού μπορούμε και αισθανόμαστε και αγαπάμε, όλα καλά θα πάνε. Να δεις που η νέα θρησκεία θα είναι πάντα ο Έρωτας. Κι έτσι όπως την μεταγλωττίζει η ψυχή μας, θα μπολιάσει το αίμα μας με δυνάμεις του Καλού, με φως που εκχύνεται από την ουράνια Διδασκαλία των ηθικών φρονημάτων.

Τελεσίδικο.. Είναι το άνθος μιας Ιδέας ο μικρός στύλος που πάνω του η ζωή ιδρύει την Έμπνευσή της Η τραγωδία που παίζεται η κωμωδία που καγχάζει Είναι η μέρα που ήρθε το μακρύ μεσημέρι Που τα παιδιά χαρήκαν την λιακάδα παίζοντας Στο πάρκο με τις φυστικιές Είναι το απόγευμα που στολίστηκε να εντυπωσιάσει Είναι η νύχτα η προσηλωμένη είναι η νύχτα που μέσα της βουλιάζουν τα καράβια του νου μου Είναι το ποίημα το απέριττο φως του που αχνοφέγγει στο διάβα μου προς τον ήρεμο ύπνο.. 25.3.2019

Η θάλασσα γαυγίζει με το ιώδιό της Μαρσαρισμένο. Ένας αχός από φωνήεντα των κυμάτων Στέλνει τις ομιλίες μας κοντά Στον ωκεανό. Τα καράβια ακούν και προσπερνάνε. Ο Χρόνος είναι αδιάφορος και μόνος. Δραματουργός που ζει την καινούρια οδύνη. Κάπου παρακολουθεί ο Θεός: Ήσυχος για όλα που συμβαίνουν. Η Ιστορία είναι εκεί: Του πράγματος και των θαυμάτων. 26.3. 2019

Πέμπτη της φασαρίας και των αέρηδων. Κινείται επί σκοπόν να μας εντυπωσιάσει. Η πόλη φόρεσε τα λουστρίνια της Και τρέχει στους δρόμους κάνοντας την καθιερωμένη φασαρία. Στην ατμόσφαιρα άγουρο χάος. Εργασίες των ανθρώπων γύρω από τον πλουτισμό εργασίες μην φτωχύνουνε οι φιλοδοξίες. Στο τέλος μένει ένα ματαιόδοξο όνειρο που όλοι αποκτούν σαν ένα κομμάτι βασιλόπιτα και περιμένουν να κερδίσουν το φλουρί της. Όλα ή τίποτα. Εγώ κι εσύ το ξέρουμε το ριζικό: Χάος επί μελαγχολία, χάος! 28.3.2019

Διαβάζεις θλίψη και λες, θα σβήσει η χειμωνιά, Τα σύννεφα θα φύγουν, θα χαλαστεί ο καημός Και θα δούμε το πρόσωπο της λιακάδας· Φέτος μας παίδεψε το κρύο· άφησε τα σημάδια του Επάνω μας· ντυθήκαμε την ψυχή μας και πάμε Καθώς γεράσαμε και μια κακή διάθεση θρονιάστηκε μέσα μας. Τι συμβαίνει που δεν αναιρείται και τελεσίδικά βαραίνει και στην έμπνευσή μας και στην αγάπη μας θόρυβος από αισθήματα που χλώμιαναν και έχουν ανάγκη το οξυγόνο του Έρωτα για να μας υπερασπιστούν;

Είναι μια νύχτα που γέρασε Ο αέρας σφυρίζει περνώντας μες απ’ το κορμί της Μάρτιος Τω 2019 – έτη και έτη Έτι και έτι το λοιπόν, λίγο σαν να βουλιάξαμε Χλώμιαναν και δεν τις γνωρίζουμε τις παπαρούνεςΜόνο το αίμα παραμένει πορφυρό και μας περιγελά Μόνο το αίμα Αντίκρισμα στην φιλοδοξία που δεν έχει αντίκρισμα Με όση ματαιοδοξία πιάσαμε την ζωή και πολλά την ρημάξαμε..

Για να μην σβήσει η ελπίδα Θρύμματα αστεριών πέφτουν επάνω μου Και υπερασπίζονται την Δημιουργία. Όμως εγώ Πιστεύω σε εκείνα που φυτρώνουν κάτω απ’ τις αιτίες τους- έχω ιδεοφορήσει Και έχω ενταθεί τόσο Σαν χορδή μιας κιθάρας σαν να αναζητώ την Μουσική Να δονήσει και να ζωντανέψει το σώμα μου. Ωστόσο ο ουρανός σκηνοθετεί, βάφει Τις απουσίες των θανάτων με κίτρινο Και τρέμει με το φως των αστεριών του Περιχαρής. Πιάνω τότε το μουντζουρωμένο τετράδιο, γράφω Μια Άνοιξη παράξενη, την μεταφράζω Στα μάτια σου Κι εσύ που ξέρεις και καταλαβαίνεις Ψιθυρίζεις αυτά τα λίγα λόγια που δεν βρίσκεις σε κανένα λεξιλόγιο Αυτά τα λίγα λόγια που ερμηνεύουν την χαρά Με τον δικό σου όμορφο τρόπο!

Ορμή η τονισμένη αστραπή! Παράξενα που χλιμιντρά ο ουρανός!- να τον ακούω Ν’ αναστατώνομαι· και τα ωραία προικιά του Ως μεγεθύνονται νέφη της ταραχής Φουσκώνουν τους ασκούς και αναντίρρητα ακούμε Σφυρίγματα της Έμπνευσης και της ομοφωνίας. Παίζουν ανταύγειες στον γιαλό, τα αλόγατα Των κυμάτων ορμούν στην παραλία, μια οσμή Θειάφι από τ’ αμπέλια κάνει Να κλαίνε οι ωραίες ρώγες οι κρουστές! Και πότε η λιανή βροχή και πότε η λιακάδα Στον κόρφο της γης αποθέτουν Ένα κρασί από τον δυνατό μούστο του κάμπου Όπου μιλά μες την καρδιά σου φλογερή Ελλάδα Τοκίζοντας τα πάθη και τις θλίψεις μας!

Κάθε πρωί ανησυχώ· λείπουν οι "παρενθέσεις’’: αυτές που χωράνε τις επιθυμίες μου και το όνειρο. Μετά ησυχάζω. Τις ανακαλύπτω κάπου να βόσκουνε φορτίζοντας τον εαυτό τους με την πυκνότητα της μέρας. Όλα βουλιαγμένα μέσα στο θάμπος της μέρας. Και ακόμη φυσάει ένας αέρας κρυερός. Τώρα που ξεπνοΐζει ο Μάρτιος. Ίσως για να επιτευχθεί μια Απολύμανση εντός των Πνευμάτων. Είθε λοιπόν!

Εκ προοιμίου, το άδικο.. Σίγασαν τα πάντα· αυτό που ήταν βοή, έγινε μια κίβδηλη νεροσταγόνα πάνω στα φύλλα της λεμονιάς· ετελεύτησεν ο Μάρτιος· Νεφοσκεπής· Τι περιμένουμε να μας ξαφνιάσει όταν Θα μπει ο μήνας ο επόμενος και θα απλώσει τα πανιά του Στον ουρανό αρμενίζοντας; Κόβει φανατικά το μαχαίρι· Για μια Πίστη αγωνίζονται κάποιοι και, Σε κάποιους άλλους, πάντα, βγαίνει η Πίστη:Όποιος κατάλαβε, καλά κατάλαβε! Αναρριχώμαι σε μια οροσειρά που δαγκώνει την αναπνοή μου Και φτάνω κάπου, λαχανιασμένος και μόνος μου..

Το φως… Αγγίζω ένα φως παράξενο τώρα. Οι σκέψεις μου το δημιούργησαν. Κατά τα άλλα, είναι ποταμός που εγκλωβίστηκε στα δάχτυλά μου. Είμαι πιστός στην δροσιά του. Με καίει όμως η κάθετη ευθύβολη αχτίδα του. Το μαθαίνω παίζοντας με τις αισθήσεις μου. Είναι ξανθό και μελαχρινό και ελεήμον και αδυσώπητο. Πηγάζει από μένα και αναζητά μόνο εσένα.

Εικόνες όπου έδει ο Απρίλιος… Βάφει ο αέρας το σκηνικό και ο Απρίλιος γεμίζει λάβα της άνοιξης· Ένα χελιδόνι στενάζει ερωτευμένο κάτω απ’ τα φτερά του· Απαγγέλει ευχαριστίες ο ιερέας των νεφών· έλα σκύμνε Και περπάτησε στην πεδιάδα της οράσεως· Στο βάθος είναι παπαρούνα η Ευχή και στο πλάτος είναι προσευχή ο αναστεναγμός μου· Τα χρώματα ερωτεύτηκα και για τις εικόνες πασχίζω Κλείνοντας τα βλέφαρά μου να συγκρατήσουν την λάμψη τους! 1.4.2019

Το ίχνος του μήνα ελεήμον επάνω στα στιλπνά φύλλα του φίκου Και λιακάδα περιώνυμη, αβρή, ως το μεδούλι μου πάειΚλείνω τα μάτια και μου θωπεύει τα βλέφαρα Κλείνω τα μάτια και περνά στην καρδιά μου. Ο αέρας λιγνός, μαστίζει τις φυστικιές· Μια ελευθερία ανάσας γυαλίζει τα λιόφυλλα, μια έξαψη Γλυκιά, τους κορμούς δένει σε χορό που δεν ξέρεις. Τρέμει ευωδερά και σείεται ο κόσμος. Απρίλιος μαστιγωμένος απ’ τον πόθο να γευτεί την Άνοιξη· Ερμηνεύεται κι αλλιώς το καθετί που γνωρίζειςΠολλές μεταγλωττίσεις και όμως ένα το Ζητούμενο: Λεξιλόγιο των φυτών και ξανά λαγαρός ο τρύπιος αέρας.. 4.4.2019

Ζήσε ρε ρομαντικέ την Ουτοπία σου, εχέφρων Που φοβάται να πεθάνει, λιακάδα έδωσε ο Απρίλιος Και μετά συννέφιασε, μια μνήμη Από κείνα που δεν ζήσαμε Παράξενο- μας κυνηγά. Όταν βραδιάζει σε κοιτώ που λείπεις. Τόσος κόπος να είσαι και να μην είσαι πουθενά! Απόλυτα πρεσβεύεις καθετί που πρεσβεύειςΈνα φεγγάρι στο αγκίστρι σου, μια νύχτα Η ασπίδα και η σκήτη σου: Είσαι και δεν είσαι· Παράξενα κάπου σε ξέρω…

Ο λίθος ξέρει την σιωπή, ο λίθος· Και στην ησυχία των βράχων Η Θάλασσα ακούς που μιλάει, η θάλασσα. Μ’ ‘ένα μπουκέτο λουλούδια που σου χάρισε το λιόγερμα και δώσαν ρίμα στην καρδιά σουΕδώ κι εκεί..

*****************************

Σκιές που εκκρεμούν πάνω στον τοίχο Παράξενη ισορροπία Όταν νυχτώνει η δαγκάνα του κάβουρα κλείνει μέσα στον φλοίσβο που ακούγεται να ψιθυρίζει Ένα φεγγάρι καθρεφτίζεται ‘πα στα νερά Η ζωή είναι το ποίημα που δεν είπα Αποστήθισε το κάθε άστρο που το είδες Να είναι οδηγός και να σου μαρτυρά Πού έμεινε απόψε ο Θεός..

Ερώτων λόγια… Όλη ανθισμένη και σαν να σε ζει το αιθέριο το φως! Πνιχτά Φωνήεντα αρθρώνει η αιωνιότητα, κινούν Απαλά τα μαλλιά σου, και Μια χαρά του αγεριού ξεδιψά τα όμορφα χείλη σου. Βαθιά λόγια ριζωμένα στην ατμόσφαιρα ανοίγουν του νου σου τις πτυχές Και ωραία ξεδιπλώνεται το όμορφο χάος Γύρω σου- σαν να γυρεύει Να δώσει υπόσταση στις αυταπάτες μου, να με κάνει Να πιστέψω άκαιρα θαύματα.. 6.4.2019

Για το ταξίδι έρωτας είναι πηδάλιο και άνθος ο πόθος που έχεις. Κοφτερά δευτερόλεπτα σφηνώνουν μέσα στον αέρα τις ροπές. Τι κατάρτι ανθισμένο και που το ξέρεις το ξέχασες! Πόντος ο πόνος και τον γράφουμε στην οικουμένη των στίχων. Σε αγαπούν και σε έχουν εικόνισμα οι λίγοι και οι εκλεκτοί που ξέρουν τα λίγα των Αρίστων!

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΕΣ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ... ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗ ΠΑΡΕΛΗ ΣΤΟΙΧΕΙΟΘΕΤΗΘΗΚΕ & ΣΕΛΙΔΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΤΟΝ ΑΠΡΙΛΙΟ ΤΟΥ 2019