Στρατής Παρέλης, Αττική και πάσης Ελλάδος.. by Εκδόσεις ΔΙΑΝΥΣΜΑ

Στρατής Παρέλης

Αττική και πάσης Ελλάδος.. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΑΝΥΣΜΑ ΑΘΗΝΑ 2017

ΑΤΤΙΚΉ ΚΑΙ ΠΆΣΗΣ ΕΛΛΆΔΟΣ..

ISBN: 978-618-5256-11-1 Σειρά: Διανυσματικά ποιήματα

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Αττική και πάσης Ελλάδος..

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΑΝΥΣΜΑ

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Ο χρόνος είναι μεγάλος συνωμότης- έχει δικό του βηματισμό, και αδιαφορεί για τις επιθυμίες σου, την πραγματικότητά σου, τους στόχους σου. Κινείται επί σκοπόν και πετυχαίνει διάνα την κουτουράδα του. Έτσι όπως εσύ παρακολουθείς τις ευστοχίες του και μένεις να σκέφτεσαι πόσο σου απίστησε αυτός ο σύμμαχος..

Με την κιμωλία της Αλήθειας γραμμένα λόγια και χρώματα που δεν παραβιάζουν το αγαθό της ελευθερίας. Συμβαίνουν μέσα μας όλα, συμβαίνει κατιτί που είναι πιο βαθύ απ’ το δάκρυ και πιο απύθμενο από τον πιο πικρό καημό. Ζούμε υφαρπάζοντας παντί τρόπω ιδέες που ανήκουν στο σύμπαν- όπως ανήκει πάντα κι είναι ασύνορη η πονεμένη μας καρδιά.. ***************************************** Η Παρασκευή είναι απάντηση στον θόρυβο της εβδομάδας που πέρασε. Μένει ζορισμένη και χωρά την υπομονή μας προτού ξεφουσκώσει περίτρανα. Ο κόσμος καθωσπρέπει σιωπηλός. Αποκρυπτογραφεί το θάρρος που θα είχε αν… Όλα αλλιώτικα συντελεσμένα. Τεθνεούσης της ελπίδας μας, η λύπη νάτην έρχεται. Μυρμηγκάκια που κυνηγάμε το σπυρί και άρτος ου ευρεθήσεται. Κλάψε κάτω από το λυγισμένο στάχυ μελαγχολικό παιδί μου Κλάψε κάτω από το λυγισμένοι στάχυ, απόψε!

ΑΤΤΙΚΉ ΚΑΙ ΠΆΣΗΣ ΕΛΛΆΔΟΣ..

************************************************ Το πρώτο φεγγάρι είναι έγκλημα Πάντα. Το δεύτερο Ακούγεται ψυχρό πίσω απ’ τις καλαμιές- όπως ηχείο πόνου. Ο ουρανός κλέβει παράσταση από τα άστρα και θεσπίζει νόμισμα ευκρίνειας πίσω από την τζαμαρία σου που βάλει κατά τον Νοτιά. Μακρινή είσαι, κι όμως κοντά μου! Σιδερώνεις τα ασπρόρουχα των ονείρων σου και ποθείς να στρέψει η γη κατά τον Έρωτα που στύλωσε το σύμπαν στις φτερούγες των αγγέλων.. ************************************** Ανοίγω μια σελίδα που χαμογελά· Παράγραφο την παράγραφο στοιχειοθετώ την ερωτική πανδαισία· Λαλεί καλλικέλαδα ο Μάιος Υποψιάζομαι ευτυχίες πίσω από το γλαφυρό γαρίφαλο, ένα τριαντάφυλλο αδημονεί Να με σκλαβώσειΑπελευθερώνομαι πίσω από τις λέξεις που μιλούν ευμάρεια των αισθημάτων και εύοσμη παρουσία.. ************************************* Υπάρχουν οι μύθοι.. Άνοιξε το φως και πολέμα να ζήσεις ωφέλιμα. Καθαρά ύδατα διαλέγει η αντανάκλαση, Αποστήθισέ την και μείνε αγνός όπως οι μέρες προχωρούν και οξειδώνουν ****************** 8

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Το φθαρτό, μελαγχολικό κουρασμένο σαρκίο σου.. ********************** Καθέτως διοικούμε- κι η βροχή Καθέτως παραμένει ανυπάκουη· Εξίσου ανυπάκουα τα φυτά που εισβάλουν στην δασύτριχη μασχάλη μας, Ποιά άνοιξη σε ατασθαλία ποιός πυρετός Που ο εαυτός που είχαμε διαβουλεύεται ακόμα με την ατολμία: πώς να σκηνοθετήσεις όταν σε ακουμπά το χάος Σαν τσούχτρα στα ρηχά της θαλάσσης που αφήνει πάνω σου το στίγμα της Και τσούζει όλος σου ο κοίλος έσω κόσμος; Και διαμηνύεις τριαντάφυλλα, περιπτώσεις μιας χάρης Που κι εσύ τηνε γεύτηκες, προτού Σαπίσουν οι μνήμες και το άοκνο παιδί μεταβληθεί σε ηχηρό λεμόνι Που βροντοφώναξε τα γηρατειά του μες την μάταιη ξινίλα.. ************************************

ΑΤΤΙΚΉ ΚΑΙ ΠΆΣΗΣ ΕΛΛΆΔΟΣ..

Έβρεξε λες και ήθελε ο ουρανός να βγάλει το απωθημένο του! Κάθε σταγόνα ήταν το σύνθημα για μια εφόρμηση να σβήσει εκείνο που μας πίκρανε. Ζητά μια επιείκεια ο μέσα μας κόσμος. Έτσι: για να καθαριστεί από την λύπη του και να αφήσει κάπου απόμερα τα καταθλιπτικά σημάδια που μας ταλαιπώρησαν και μας ταλαιπωρούνε.. Δείξε μας έλεος! ****************************** Έδειξε μια ελαφριά ψύχρα η νύχτα. Μου γλύκανε τον ουρανίσκο η μαρμελάδα σου. Με πόσα μου έχεις πει «σ’ αγαπώ» μες τον χρόνο; Λείπω για να παρίστασαι, είμαι αχνή σκιά που αργοσαλεύει όταν Η μακρινή υποψία να είσαι εδώ, είναι της λύπης η κατάλυση. Συμβατικά φωνήεντα να γείρουν άστρα καθαρόαιμα μες την διάθεσή μου φρυκτωρίες. Εγείρω και την γλώσσα μου αλλιώτικα και είναι νοηματική η 10

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

σιωπή σου που κεντά πληθυντικά λουλούδια για να φτιάξω το μπουκέτο γλαφυρό της εβδομάδας. Αυλιδείας Αρτέμιδος… Εντύπωση άνοιξης δίνουν οι αύρες που χιμούν πιο αρχαιότροπες μες τον αέρα, πιο Εμπνευσμένες τώρα που η Ιφιγένεια αναλήφθη’ Και ο πολέμαρχος ησύχασε πηγαίνοντας στην κερδοφόρα άποψή του Φρικτός. Παπαρούνες λικνίζονται σε μια σβιλάδα ίσως μύθου. Ευώνυμα χλιμίντρισε η θάλασσα. Σύγχρονα μάτια θα κοιτάξουν την θυσία σ’ άλλη ανάγνωση. Δυσκολεύουν οι μνήμες, οι ιστορίες αποφασίζουν πάντα αλλιώς. ************************************************* Μπορεί στ’ όνειρό μου: ανέβαινα προς το κάστρο· καθόλου ήλιος· η υγρασία κάρφωνε στην κορφή τα εμβλήματά της· απόφαση είχα να υπάρξω· να σε βρω όταν δεν ήσουν· πώς μπορεί μια αγάπη να σβηστεί ναυαγώντας στα πικραμένα

ΑΤΤΙΚΉ ΚΑΙ ΠΆΣΗΣ ΕΛΛΆΔΟΣ..

Φωνήεντα της; Γαλανό μπόλι κι ο ουρανός Κάτι να υποσχεθεί- είχα στρέψει έξω το έσω μου: φιλοσοφώντας άνευ- δακρυσμένος Που η ηχώ μιας νοσταλγίας στύλωνε γύρω μου Φυλακές της ματιάς, άοκνα παιχνίδια του μπαρουτοκαπνισμένου θανάτου.. ********************************************* Μια καλοτυχία να έχεις δει κάτι μυστικά ακρογιάλια ονείρων όπου το φεγγάρι τα κάνει πιο μαγευτικά και το αργυρό φως του εξαργυρώνει δικαίως αισθήματα. Όλα καλά ειπωμένα: τα λίγα που κατέχω είναι μια αποταμίευση από εκείνες που τροφοδοτούν το ιλαρό φως της ποίησης που στέκεται, όπως μπροστά από εικόνισμα αγίου, αχνό και μουδιασμένο, κατανυκτικό και υποβλητικό, όπως το βράδιασμα σε βρίσκει να αποστηθίζεις στίχους που θα ήξερε πολύ καλύτερα ο κάθε αρχαίος ποιητής. *************************************** Χασομέρης αέρας Λίγος Κινεί τα φυλλώματα Σκαλώνει ανάμεσα στις νεραντζιές Με φούρφουρο

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Ο ήλιος ατσίδας Γελά και κλείνει πονηρά το μάτι στις κοπέλες Ένα σπουργίτι τιτιβίζει Χαρούμενο· Σαββάτο Οι ποδηλάτες τρέχουν στην κατηφοριά Όμοιοι δαίμονες Φουρκίζονται να πιάσουν την γαλήνη Ένα ρόδο επικό Στιγματίζει τα ύψη των στοχασμών μας Που ξανά μας ανήκουν. Κώδικας των ρημάτων που συνειδητοποιούν τον αόριστο Χρόνο… Τακτικό θέατρο της Κυριακής· Σκηνές πάνω στον βίο, ο βίος ένα σπαρματσέτο αναμμένο Που λιγοψυχά να αφήσει μια υποψία ζωής ταλαιπωρημένης· Αφήσαμε κατά μέρος τις δικαιολογίες· Δεν έχουν σημασία οι αγχόνες, σημασία έχουν οι λαιμοί που θα κρεμαστούν αφήνοντας Την σιωπή εκεί που πρώτα λαλούσαν οι ιδέες· Ανάγνωση στο φως, ο χρόνος συνδικαλίζεται με την μελαγχολία· Τρύπιο το λεξιλόγιο και μπάζει- σαν ένα μπλουζάκι καλοκαιρινό που αφήνει το κορμί εκτεθειμένο Στον πόθο, στην αφή, στο ρήμα των ανέμων, στην γαλανή επικράτεια.. ***************************************** 13

ΑΤΤΙΚΉ ΚΑΙ ΠΆΣΗΣ ΕΛΛΆΔΟΣ..

Δουλεύω στην αγρύπνια· ένας ίσκιος βαθαίνει πίσω απ’ τον καθρέφτη· η γραφή προδίδει τις αντιφάσεις μου- το δέχομαι· εθελούσια τον λόγο παιδεύω· τα άνθη εισχωρούν στο κεφάτο πεδίο των προσανατολισμών· αιχμηρό απόγευμα, λύσε τα μάγια σου, άφησε το λειψό να συμπληρώσει το ολάκερο· χορεύουν αυτά για τα οποία νοιάζομαι στον λύχνο κάτωθε του φεγγαριού- μηνύω άρωμα που θέλγει πασίδοξες μαργαρίτες.. ***************************************** Γεωγραφία να την μάθεις σαν κραυγή βουνού που αντηχεί στα προσηλωμένα αυτιά σου. Φιλοπατρία ρανίδα του αίματος. Λίμνες που τραμπαλίζουν το νερό όπως να τείνουν το εμβαδόν τους επί το άπειρον. Ένα κρασί που της πλαγιάς απηχεί το γεμάτο αμπέλι. Θήρα να μην ευστοχήσεις και να σε καταπιεί η «μέγιστη κωμωδία» του αιώνα… **************************** Αξημέρωτα ακόμη, τα κοτσύφια γεμίζουν τις υδρίες των τραγουδιών τους με σκέψη. Η νύχτα ξέπνοη, γαντζώνεται απ’ την σιωπή, η πολιτεία θα ξυπνήσει. Γεμάτες σκιές και άδειοι δρόμοι- νωθρή αιωνιότητα. Το οκνό φως έρπει πάνω στην άσφαλτο. Νυσταγμένο. Αυτοκίνητα περνούν αφήνοντας χαραγμένο το λουστρίνι του δρόμου. Εικόνες μπρος απ’ τα μάτια μου. Αττική και πάσης Ελλάδος..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΣΚΗΝΙΚΌ ΣΕ ΦΑ ΜΕΊΖΟΝΑ… Κι αυτά που το πρωί κελάηδησαν μες τον ήλιο Κι αυτά που στην μέρα μέσα ομονόησαν να πουν το Καλό Πετούν χαρούμενα να ζήσουν τον διασκελισμό της χορεύτριας Που με τα τούλια της μοιάζει ιέρεια που ιερουργεί στον γαλάζιο αέρα. Φυτά που πλέκονται στα χαμηλά της φαντασίας Πεταλούδες που δρέπουν θαυματουργό Μάιο Δροσιές που ανόρθωσαν το ηθικό των φυλλωμάτων Μάτια εκστατικά που ήτανε τα μάτια σου και δεν χορταίνεις να κοιτάζεις. Και ο χρόνος που λύγισε σε δύο πλαγιές του απέναντι λόφου Να απλωθούν τιτιβίσματα και βοερά καμώματα εντόμων Πάνω από των πεύκων τα άκαμπτα κουκουνάρια Πάνω από της ορμής της ηλιαχτίδας την κόψη την άγρια. ΑΞΗΜΈΡΩΤΑ… Σημάδεψε! Ο αέρας τρυπά το τσόφλι του ουρανού, Έντομα μαχητικά ζητούν αίμα κροταλιστό, Λίγο πριν ξημερώσει, Ουγγιές χρυσάφι εναπόθεσε η νύχτα στα βουνά, το φεγγάρι μηρυκάζει την άνοιξη, ένα πουλί τιτιβίζει μες τα φυλλώματα, ελευθερία, Ο αδένας σου συλλαβίζει την έξαψη, Σαπουνόφουσκες θρύβονται στην σθεναρή ατμόσφαιρα, Ο ύπνος φεύγει αφήνοντας τον διασκελισμό του να ακούγεται 15

ΑΤΤΙΚΉ ΚΑΙ ΠΆΣΗΣ ΕΛΛΆΔΟΣ..

Πάνω στις πλάκες των πεζοδρομίων, κάτω Από την αξημέρωτη βιασύνη.. ΦΩΣ ΕΚ ΦΩΤΌΣ… Όπου άνεμος, σημείωσε ένα φαρδύ πουκάμισο που μέσα του χωρά η αισιοδοξία. Βραχύβιες ανάσες και των ρόδων η φωνή μετάξι. Με πολλούς τρόπους σε είπα λυρικό βασανάκι μου, μελαχρινό κορίτσι που σε αποστήθισε η θάλασσα. Για να χαρείς την άσκοπη περπατησιά μες το αλσύλλιο του κόσμουΜεσημέρι και μας χαρίστηκε η βροχή κι ένα άλλο βραδάκι που ξεκρεμάστηκε ξαφνικά το φεγγάρι κι έπεσε να στολίσει τα λυμένα μαλλιά σου φως εκ φωτός. Κι ο έρωτας τι αλήθεια υπήρξε; Σκηνοθεσία να τον βρίσκεις πάντα μπροστά ή ένα όνειρο μεγεθυμένο κρούσταλλο που ήχο κάνει πιο κρουστό κι από των άστρων τα ντέφια για να σε μάθει Ανάγνωση; Σε είπα σε λέω θα σε τραγουδώ όσο δεν σώνεται η φωνή μου, όσο οι πατούσες μου πατούν αυτήν την άμμο της παραλίας που του φιλιού σου ο αντίλαλος σχέδια κάνει και ως τα σύννεφα ακόμα…

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΣΜΊΓΟΝΤΑΣ ΟΙ ΘΡΗΣΚΕΊΕΣ… Η γη στηρίζει τους κίονες των δακρύων μας Η γη κανοναρχεί πάνω στο αρχαίο κάλλος- τα λερωμένα μαρμαρά της Μιλούν την ιστορία όπως οξειδώνονται Κουρασμένα. Σμίγουν οι θρησκείες πάνω στην Γραφή, σμίγουν πνίγοντας Η μία την άλλη, σαν μεταλλαγμένο δόγμα, σμίγουν Ελαύνοντας πάνω στις μέρες μας, αναγκάζουν την ψυχή να σιωπά Και να μένει φοβισμένη στον κλειστό εαυτό της. Ευθυκρισία της πέτρας, λίθινο αίνιγμα που περιπατεί μες τα τοπία, στεφανώνοντας τις παπαρούνες με τις γιρλάντες τις χορευτικές του αέρα, μες την ατμόσφαιρα που μένει εκστατική μες τα σχέδια Των χρωμάτων, κάτω Από τον επιφανή ουρανό.. ΠΟΙΗΤΙΚΌΣ ΟΡΊΖΟΝΤΑΣ… Αφού τα άστρα μίλησαν κι ό,τι δεν είπαν αποτυπώθηκε ‘πα στην φαρδιά πεδιάδα. Το φαρμάκι των δέντρων εισχώρησε μες τον κόλπο της γης, κι έγινε Μια αμυδρή υποψία στεναχώριας που πάει, τελειώνει Όπως την εξορκίζουν πουλιά και την σαβανώνει ο μέγιστος ήλιος Αναρτημένος πάνω στα ψηλά πατάρια τ’ ουρανού. Είπα συνομωσίες που αποτύχανε, είπα το άθαφτο πτώμα του 17

ΑΤΤΙΚΉ ΚΑΙ ΠΆΣΗΣ ΕΛΛΆΔΟΣ..

μίσους Που η εικόνα του χαλνά το γλαφυρό τοπίο της μυσταγωγίας μου. Διάβασα κάτω από τον ίσκιο της συκιάς που στρίμωξε το ντροπαλό της δικαίωμα Μέσα στον επηρμένο αέρα. Είπα Τσεκουράκι του νου που πελεκάει τον κορμό της αμφιβολίας κι ενεό με αφήνει να σκέφτομαι Βράδια που θα ‘ρθουν μες τον άξεστο χρόνο, να μένω άγρυπνος με την μελαγχολία μου Οπαδός ενός άγουρου σύννεφου, ενός νυσταγμένου Ποιητικού μου ορίζοντα.. ΑΣΚΗΤΙΣΜΌΣ… Τι θα μπορούσα να φοράω ρούχα για να με κάνουν άτρωτο οι μέρες; Το ίζημα των δευτερολέπτων που μένει στον πάτο της κούπας Και το πικρό ποτό της θλίψης, Σαββάτου γενομένου να μου γίνεται η φωνή Τρύπιο νόμισμα δεκάρας πειρασμός Στον καιρό ουτοπία. Σφυγμομετρώ ατασθαλίες που χωρέσανε όλες στον βίο μουΟ βίος μου έγινε ενός μοναστηριακού καλόγερου που άφησε να τον μπερδέψουν τα εγκόσμια.. Βάλω εναντίον της έσω μου αγωνίαςΑφήνω αυτά που έπιασα και όλα μου είναι γνώριμα ξένα.. ***************************************** 18

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Παρήγορο μεσημέρι, συννεφιά κι ελαφρύς αέρας· Δαγκώνω το φρούτο κι είναι μέλι το σώμα τουΤα μούρα έγιναν μια μαύρη υπερφίαλη γεύση που κράτησε Τον παλμό της μέρας στον αγαλλιασμένο ουρανίσκο μου!

************************************** Όταν γράφω νομίζω πάντα είναι η εικόνα που λειτουργεί μες τις λέξεις μου, η μυθολογία του πράγματος έρχεται μετά, αναπτύσσεται μια ροή που εκβάλει στον χώρο της λογοτεχνίας όπως ένα μικρό ποταμάκι βρίσκει το μεγάλο ποτάμι και ενώνεται μαζί του κλέβοντας τις εντυπώσεις με τον ορμητικό λόγο του, την ίδια στιγμή που ένα είναι το Σώμα των νερών κι ένα το ίδιο εκβάλει στην ζωντανή ώριμη θάλασσα των Αποκαλύψεων.. ***************************** Χαίτη ανεξήγητη μαινάδα Τριποδίζουν αλόγατα μες τον ύπνο μου Χρώματα δένονται αψιά η ζέστα φουντώνει Καιρός του σπείρειν η επιθυμία μου κρατά λαγήνι Θα ξεδιψάσω κλέβοντάς σου το φιλί κι ας δικαστώ ο πικρός στον αιώνα..

ΑΤΤΙΚΉ ΚΑΙ ΠΆΣΗΣ ΕΛΛΆΔΟΣ..

ΠΕΤΑΛΟΎΔΑ… Να μην μπορώ ν’ αποφασίσω μέρα ή νύχτα Κρύο ή ζέστη ήλιος ή και βροχή Σε διάταξη Σαββάτου οι ώρες μελαγχολικά σκυθρωπάζεις σελίδα μου Αυτομολώ σε ήχους που δεν είναι μουσική- η μουσική είναι μια ύψιστη χαρά που εκφράζει Στρατολογίες πουλιών και κελαηδήματα αόριστες φωνούλες Παιδιών και αχνά Αξεδιάλυτα φώτα. Σκύβω στα μέσα μου: Το αίμα μιλά· Είμαι μια πεταλούδα που δεν είναι σκέψη μια πεταλούδα που είναι αίσθημα μια πεταλούδα που ζητά τους δρόμους του θεού..

Το φεγγάρι τσαλακωμένο κινεί την νύχτα προς την αθωότητα Είναι λευκό σαν ζύμη που φουσκώνει μέσα στο ταψί του ουρανού· Μυρίζει δεντρολίβανο, πράσινες ανταύγειες των φυλλωμάτων μαζεύουν φως του φανοστάτη και κραδαίνουν μια χίμαιρα πριν τα μεσάνυχτα. Μ’ ό,τι μπορείς έλα, καβαλίκεψε το άτι του άστρου κι έλα Να δεις που ο πόθος υπάρχει κι η σάρκα σου αγαπά το άγγιγμα που την ξυπνάΈλα να νιώσεις το ποίημα.. 20

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΌΣ… Ματαιότητες δεν ζητά η ζωήΕξάλλου όλα τα σαρώνει Και ποδοπατά το αναίτιο χάος. Ας αποφασίσεις σωστά, τρύπες ανοίγει στον ορίζοντα η φαντασία, Η νύχτα ξέπεσε μες την αγρύπνια, όλο το βράδυ διαβάσαμε Στίχους παρακμιακούς, η Ιστορία Γράφτηκε αλλιώς απ’ την Αλήθεια· Τι μας μαθαίνουν οι κρατούντες απατηλό που δεν είναι Ούτε προσέγγιση στην κάποτε πραγματικότητα, ούτε Διανθισμένος λόγος χάριν Ωραιοποίησης των γεγονότων κι ας μην ήμασταν εκεί; Πάλι τα ξαναβλέπουμε: ξημερώνει. Ο ήλιος ζητάει τα ρέστα του, η πόλη ξυπνά· Άνοιξε τις κουρτίνες και συλλογίσουΛεπίδες κοφτερές ζητά να σε αποστομώσει η εποχή.. ΕΩΘΙΝΌ… Ύστερα από άγονες σιωπές πέφτω μέσα στην πόλη, κεφάλι αγύριστο, συλλέγοντας το ερωτικό σκοτάδι Της νύχτας, άγρυπνος όλες αυτές τις ώρες, μηχανευόμενος Αταξία και αντιφάσειςΤο αίμα μου ανταρτεύει το αίμα μου σιγανομιλά Στα πρωινά πουλιά, κανέναν δεν τρομάζω 21

ΑΤΤΙΚΉ ΚΑΙ ΠΆΣΗΣ ΕΛΛΆΔΟΣ..

Πια, ανακοινώνω την πίκρα μου, καθοδηγώ Το φως που έρχεται, σαν μικρό πυροτέχνημα, μια φασαρία Στα πεζοδρόμια, καιροφυλακτεί η κουκουβάγια ν’ ακούσει τα μυστικά της νοικοκυράς Που ανοίγει τα παράθυρα και κοιτάζει Αυτοκίνητα να περνούν σαν σουλουπωμένες ιδέες που δεν βγάζουν οπουδήποτεΕίναι σαφές, μια τρύπια θέληση οργανώνει όλη αυτήν την συναυλία Των πουλιών, η μελαγχολία εξακολουθεί να υπάρχει όμως Καρφιτσωμένη πάνω στα φύλλα Του ευκαλύπτου που μαλώνει με την ηλιαχτίδα, ενώ μπορώ ξεκάθαρα να δω Την αυγή να διαλαλεί ευτυχισμένα Φωνήεντα και νότες ως τον επάνω μαχαλά. ************************************************ Ένα άνθος που αποκρυσταλλώνεται μες τον αέρα- κι εσύ Που θα το κρατήσεις κοντά σου, δρέποντας της ευτυχίας του το αντίτιμο- ω ρήμα Μυρωδικό, ανοδικό νόημα Της έλξης- ακολούθα Το μυστικό των μυστικών μουΣτον μίσχο πάνω των λεξιλογίων ανθίζουν Δόκιμες, αόρατες οι εμπνεύσεις μου!

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

************************************** Αν έχουν σκοπό οι ελπίδες κι αν στον χρόνο όλα απαλείφονται σκοτεινά ουσιαστικά συντάσσονται κάποτε μες τους καιρούς οι ηγέτες προβάλλονται στην οθόνη της φιλαυτίας ποιος αγαπά αυτό το πάτριο άνθος σαν ξόδι που κινείται προς το ανοικτό στόμα της γης αγανακτούμε οι θερμότεροι ζευόμαστε σε ένα παραμύθι που και μύθος είναι και μισή η αλήθεια παγίδα του φωτός να αναγκάσει μας να πούμε όσα δεν λέγονται- είναι ανάγνωση φωτιάς που, εθελούσια, παραδινόμαστε ποιόν να συγχωρέσεις τάχα και με ποιόν να συνταχτείς; Σε μικραίνουν ολοένα ασφυκτικοί επιβαλλόμενοι πόνοι. ******************************************* Εύχομαι κάτι που δαγκώνει την πραγματικότητα. Τίποτα δεν είναι προσδόκιμο. Αντίφαση έχουν οι ώρες. Όσο γερνάς γίνεσαι πέτρα. Αρυτίδωτη. Σχηματισμένη από ένα δάκρυ και μίαν απόφαση Σε μελετώ. Σε ερωτεύομαι. Πελάζω- κοντά σου πελάζω. Η ψυχή σου αποφορτίζει την θέληση που έχω να μην μιλώ σε 23

ΑΤΤΙΚΉ ΚΑΙ ΠΆΣΗΣ ΕΛΛΆΔΟΣ..

κανέναν. Με κάνει να αγαπώ και ξανά τους ανθρώπους. ΑΡΤΈΜΙΔΑ… Πρωραία Αρτέμιδα Ξακουστή άκρη των θαυμάτων Ψηλώνει ο ήλιος κοντά σου και το πεύκο τρίζει σαν φλέβα ταλαίπωρη Το κουκουνάρι του σφεντονίζεται μες της ατμόσφαιρας το μπόι Η θάλασσα σκουντά τις βάρκες κι όπου είναι ρηχά τα νερά Ο κάβουρας στολίζεται θράσος και βγαίνει Κοντά στις πεταλίδες, ζέστα να πιείΑνατολική Αρτέμιδα Κόρη της Αττικής, μεθυσμένο τσιγγανάκι της εξοχής Ψιχαλίζει στα σεμνά χώματά σου Οι παπαρούνες δίνουν αίμα στο κυρτωμένο λιβάδι σου Κι ένας αέρας που φυσά μνήμες γέμισε όλοςΚεφάτη Αρτέμιδα Πλουραλιστικά δευτερόλεπτα ομιλούν την χάρη σου όταν Ο ήλιος μπαλώνει το σχισμένο πουκάμισο της θλίψης Τα σταφύλια σου κρέμονται μες την κρεβατή του χρόνου Και ο μούστος των επιφωνημάτων χαροποιεί τους ιθύνοντες των καημώνΑρχαία Αρτέμιδα Αμαγάριστη, δοτική, παράλληλη με όλο το σύμπαν Των ποιημάτων μου στολίδι, παρομοίωση των θαλερών, βαθύφωνη λαίλαπα του δεκαπεντασύλλαβου 24

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Κρούεις μέσα μου την παράξενη λύρα Του πάθους, κόρη σεμνή και κόρη ξαναμμένη Η σάρκα σου ροδαλό φως που ανατριχιάζει στο άγγιγμα φιλί να σε κρατά κι από φιλί να πεθαίνεις.

ΘΛΊΨΗ ΤΗΣ ΜΈΡΑΣ… Βήματα στον αέρα, ψιθυριστή προσευχή Όπως που πεταρίζει μέλισσα και στο μικρό ανθάκι Δέθηκε καταλυτικά όλη η άνοιξη· Πρωινό της Τετάρτης, μαγκωμένος χρόνος Ξεφλουδισμένα λόγια, άσκοπη διάρκεια. Πού υπήρξε πάντα το νόημα, στην αναζήτηση Ή στο αμίλητο πουλί που εφησυχάζει Στον κόρφο της μάνας του; Το φως τρυπάει τα φυλλώματα, Τα δέντρα φορούν γυαλιστερά ενώτια, Ό,τι ακούω είναι κίβδηλο θάρρος. Σαν προχωρήσει η μέρα θα γραφούν τα ποιήματα, Ο ουρανός θα υποσχεθεί κι ας μην πράξει, Μια θλίψη ίσως μείνει μες τα μάτια που θαυμάζουν το ανείπωτο, Μια θλίψη ίσως να είναι η μοναδική κληρονομιά.

ΑΤΤΙΚΉ ΚΑΙ ΠΆΣΗΣ ΕΛΛΆΔΟΣ..

ΑΤΤΙΚΉ… Τεχνουργήματα των νεφών, ευκίνητα σαν έννοιες που δεν συλλαβίσαμε, Αττική εξαίσια, ιερατική, όπως την έμαθα από παιδάκι, γεννιέται μες τα μάτια μου πάλι και πάλιπαρθένα γη, παλίμψηστη πίσω από την βοκαμβύλια που στολίζει την λίθινη όψη τηςψιχάλα που βελτιώνει το σύνολο, ψηφιακό παιχνίδι να νικήσει ο ένας ο καλύτερος, ο επιστήθιος φίλος που είχα και είχες παλιά- α ιστορία καλαίσθητη! Παρακολουθώ τις αψιμαχίες των πουλιών πάνω στα λυγισμένα κλαδάκιαΉρθε το απόγευμα· ο ορίζοντας σε ορίζει· είσαι η βραδινή σκιά που ξαφνικά θα είναι οπτασία και θα είναι όραμα 26

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

και θα είναι ποιητικός κόσμος που δεν συνάντησα στα παραμύθια που είπα. ΙΟΎΝΙΟΣ ΚΙ ΆΛΛΑ… Κοφτερό φως πληθαίνει τις αλήθειες ένα δέντρο χαροποιεί τα λεχθέντα μου φαντάζομαι κάτι και ευθύς πραγματοποιείται ίσως κι η πίκρα μου για κείνα που δεν μπόρεσα να είναι συνεργός πάντως ανήκουν όλα στην πραγματικότητα τω τρόπω που κι εγώ καταλαβαίνω τον Ιούνιο να κεντά πάνω στο χέρι μου το τατουάζ των θυρεών του.. **************************** Διαφάνεια τόση! Ένας γλάρος πετά στον ποιητικό ουρανό μου· ακούγεται ένα κρώξιμο και κάπου ναυαγούν τα χρώματα του μεσημεριού. Στην θάλασσα που στραφταλίζουν επάνω της χρυσά γρόσια των αισθήσεων. Στο ένα εκατοστό να πετύχαινα τον σκοπό μου! Να πω τα αόρατα που βλέπω και με παρακινούν σε τραγούδι.. ΤΗΣ ΕΙΚΌΝΑΣ ΑΥΤΌ… Γράφω στο νερό, όλος ο κόπος μου περαστικός, πουθενά δεν καταχωρούνται τα γραμμένα μου, 27

ΑΤΤΙΚΉ ΚΑΙ ΠΆΣΗΣ ΕΛΛΆΔΟΣ..

ο αέρας εισχωρεί μέσα τους τα φουσκώνει όπως μια τρόμπα ποδηλάτου φουσκώνει ένα παιδικό μεγάλο μπαλόνι. Η σιωπή έχει έμφαση ηφαιστείουστα έγκατά της δουλεύουν οι μεγάλοι θυμοί· αναρωτιέμαι πόσες αγρύπνιες πέρασα για να την μάθω- αλλά και μήπως αποστηθίζεται μια σκιά, μια ιδέα που τείνει να σε εγκλωβίσει στο σπλάχνο της; Είδα να γέρνουν κατά την στεριά τα γερασμένα αρμυρίκιαη πνοή της θαλάσσης τα σκουντά σαν να τα μαλώνεισ’ όλη την παραλία το απόγευμα είναι μελαγχολικό· το ποίημα είναι μελαγχολικό και έρπει προς τον κοντινό λοφίσκο όπου μια αντήχηση φωνής κραδαίνει σπάθα χρυσοποίκιλτη.. ********************************* Ο ουρανός είναι κλειστός και διαβάζω τον τρούλο του. Πετούν πουλιάευανάγνωστα. Ο αέρας που λείπει. Σε άλλες γεωγραφίες κάνει τις αταξίες του. Ήλιε πες μου πού έκρυψες την χαρά, το κόκκινο τριαντάφυλλο που πάνω του άφησε ίχνος η αιωνιότητα; Το μολύβι μου γράφει φιλοδοξίες που με ξεπερνούν. Κι απ’ τα παράθυρα εισβάλει βορινός πόθος.

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΤΟ ΚΕΦΆΛΙ ΜΟΥ… Τις ιστορίες που ψιθυρίζω τις επινοεί το κεφάλι μουΚι εγώ Αθώος και ονειροπόλος βγαίνω απ’ το κεφάλι μου Και ξαναμπαίνω στο κεφάλι μου- ο τρόπος μου της γραφήςΚαι όποιος μ’ έζησε καταλαβαίνει. Είναι η νύχτα που με κράτησε, είναι η ώρα η μακρινή που ο ντουνιάς εμπνέει ουτοπίεςΚι εγώ πολύ τις αγάπησα- είναι η λειτουργία μου, το κρυφό που με θέλγει και το ζω ως το αίμα μου ακόμα· Βγαίνω απ’ το κεφάλι μου και είμαι πάντα μέσα στο κεφάλι μουΣτον σκοτεινό λαβύρινθο των ψευδαισθήσεων- μπορεί Κι εκεί όπου το πιο παράξενο όνειρο από την ζέση της επιθυμίας, κι όμως, πραγματοποιείται.. ******************************* Όταν όλα ξεθώριασαν Μια πέτρινη αρετή στυλώθηκε πάνω στον χρόνοΤην κοιτούσαμε διψασμένοι· Αυτή μας κινούσε να υπάρχουμε ή ήταν η ανθρωπιά μας που ακόμη τολμούσε ποιήματα; Η Ελένη ζάρωσε κοντά στο αγαπημένο σκυλάκι της και άκουγε την αναπάντεχη απαγγελίαΟ αέρας ήξερε απ’ έξω όλους τους στίχους του μοναχικού που ψάχνει μες σε άγνωστες γεωγραφίες. Ζέστα και θαμπή συννεφιά. 29

ΑΤΤΙΚΉ ΚΑΙ ΠΆΣΗΣ ΕΛΛΆΔΟΣ..

Διαβάζω. Την μέρα που υποθάλπει μελαγχολίες διαβάζω… ΠΑΡΆΞΕΝΗ ΑΠΟΥΣΊΑ… Επίτηδες άνεμος κι επίτηδες συννεφιά, χαμηλά παρασέρνουν την όραση, στο κενό του θανάτου. Μελαγχολικό απόγευμα, ρίζα της σκέψης, ανοίγεται σαν ένα άνθος υποσχετικό, και ρέπει την σιωπή προς την θάλασσα. Ιούνιο γινάτι, ατελέσφορο, καθηλώνει την ευδία στο πρίμο ομοιοκατάληκτο φωνήεν των νοσταλγιών. Στο σημείο όπου και που είμαστε απουσιάζουμε και που παριστάμεθα απόντες όλοι μας σφυρίζουμε για όλα αδιάφορα. ΕΠΑΝΑΣΤΆΣΕΙΣ ΤΩΝ ΕΡΏΤΩΝ… Να παραδεχθώ βροχή χαρισάμενη, τόξο του ουρανού πολύχρωμο, σκέψη ζωοφόροΑτίθασα άλογα, μπουχός η σκόνη σηκώνεται, το παραμύθι συνεχίζεται μέχρι απιστεύτου30

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Οι ώρες περνούν, όσο λιγότερα λέω, τόσο η κερδοφορία συνεχίζεται, μου ανήκουν οι θησαυροί της σιωπής, γέλα μου συνετή ανεμώνη, Γέλα μου, κάρφωσε στο στήθος μου την ευτυχία των νεφών, όπως του Ιουνίου η οξυθυμία την φέρνει με ένα ξαφνικό μπουρίνι να ξεκλείδωσε ο έρωτας απίθανες πύλες των αντιστάσεων.. **************************** Τίμιος υπήρξα· μελαγχολικό με βρήκε το βράδυ· το βιβλίο είναι σπαθί ατίθασο· μου ανακοινώνει τις δικαιολογίες μου· δεν έχω άλλο από αλήθειες να ενστερνιστώ· αυτό και μόνο: ένα λουλούδι στα χέρια μου- σαν ευλογία που μου έφερε η γραφή. Δαίμονα ο μέσα μουΣου υποτάσσομαι τάχα; ΝΎΚΤΙΟ… Ακομπανιαμέντο των ανέμων κι η θάλασσα είναι ένα εδραιωμένο συμπέρασμα αμετάκλητο. Είμαστε θνητοί και που λες Ζούμε ροκανίζοντας μια τοξική αυτοκρατορία θανάτου. Παράξενα που μιλώ όταν από τον ύπνο κάτι με ξύπνησε 31

ΑΤΤΙΚΉ ΚΑΙ ΠΆΣΗΣ ΕΛΛΆΔΟΣ..

Που δεν μπορώ να εξηγήσω ακόμα. Περάσαν τόσα χρόνια κι είμαι κι όμως απόλυτος Όπως μια ξαφνική βροχή, όπως αποβροχάρικος ήλιος. Συνόδεψε άτσαλο κύμα την ζωή μου και με πόνεσε σε όλα ο βιοπορισμός. Αφήνω το φεγγάρι να γεμίζει αργυρές υποσχέσεις την επιδερμίδα μου, κομίζοντας Την άκαμπτη θέληση του ουρανού.. 5.6.2017 ΛΑΚΩΝΊΑ… Ο Ιούνιος μια δίνη που κρατά σθεναρά τα νερά. Αόριστη θάλασσα Λακωνία Στραμμένη κατά τον νότο των επιθυμιών. Λίθινο το λεξιλόγιό σου, λίθινες Οι ανάγκες σου. Όπως σε βρήκα να κρατάς πεφταστέρια μέσα στην χούφτα σου και να κλονίζεις Του παραμυθιού το παράξενο βάθος- σκληρή Και μοιραία, άγουρη δόξα ενός πολέμου που οι μέρες δεν είδαν ποτέ.. ΣΎΝΤΟΜΗ ΠΡΟΣΕΥΧΉ ΕΠΙΘΥΜΊΑ… Ας μου δώσει ο χρόνος την πολυτέλεια ν’ αγαπώ και το ρίσκο να αμφιβάλω, να είμαι θαρραλέος και έτοιμος 32

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

να θυσιάσω μνήμες στον βωμό του φανταστικού, κι ας με κρίνουν οι πολύπαθοι, εκείνοι που αλήθεια ξέρουν πώς να κρατιούνται από μιας ιδέας το καγκελάκι, που αλήθεια σκέπτονται σωστά, όταν οι εποχές άλλα προστάζουν και η υποταγή γίνεται μια συνήθεια σε αυτούς που δεν κουράστηκαν να είναι οσφυοκάμπτες. ************************************* Συμπεριφορές όταν οι συμπεριφορές με ξενίζουν Βαθύ χαντάκι του θυμού,Κι ο άνθρωπος όχι αυτό που ήθελε η ΔημιουργίαΉ μήπως λανθάνουν οι απόψεις; Θρησκευτικό βάμμα που ιαίνει τις ψυχές ίσως, όχι τον νου μουΝομίζω με ξεπέρασαν οι αμφιβολίεςΠοιός θα εδραιωθεί μέσα μου και θα εκχωρήσει τις κυριαρχίες; Όσο μένω εντός μου τόσο με πυρπολούν εμπνεύσεις καρδιάς… ********************** 33

ΑΤΤΙΚΉ ΚΑΙ ΠΆΣΗΣ ΕΛΛΆΔΟΣ..

Ουδέτερο γινάτι του καιρού, βρέχει πεισματικά και συνέχεια, ούτε καλοκαίρι δεν άντεξε μελαγχολία που είχεςΞεπέρασε τα σύννεφα η λύπη σουΟρμέμφυτο κάτι αντηχεί μέσα σου και σε κάνει αυλόΓι’ αυτό σε ερωτεύομαι: γιατί είσαι η κραυγαλέα ένταση των σκέψεωνΠαίξε τον ρόλο σου, γίνε φωτιά των παθών και φέρε τον έρωτα κοντά μουΘα σε πω με όση ποίηση μου εμφύτεψε αυτό το φως που δηλώνει την περιρρέουσα απουσίαΕίσαι η καθαρογραμμένη αίσθηση ενός φιλιού που αποτυπώθηκε πάνω στα μάγουλα της βροχής.. ******************* Αττική, τελάλη της υγρασίας της νύχταςΑπόβροχο ναυαγισμένο θεμέλιο, Κυρτώσου μες την παλάμη μου, βακχικό σύμφωνο χιλιοειπωμένο Ψελλίζουν την καθαρή γραμμή των βουνών σου οι ήρωες στίχοιΔιττά σου αποδίδονται εύσημα από το βάθος της τραγωδίας μαςΞέρει ο ΑισχύλοςΚρυώνουν οι λάβες της πεμπτουσίας σου, φυλλοροώ Νομίζοντας μες τις σελίδες σου θα κατορθώσω κάτι-

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Φιλολογία περιπάτου- να η φώτιση! Μπορεί στον Κεραμεικό, μπορεί στα σοκάκια της ΠλάκαςΑφέσου στις φωταψίες, η συνείδηση είναι πάντα γενναία, Μίλα μου, μίλα μου, το αθηναϊκό πάθος σου θα καρικώσει τα ξεφτισμένα υφάσματα της φαντασίας… **************************** Διαύγεια πρωινή. Τιτιβίσματα σπίνων και λαγαρό τραγούδι καρδερίνας. Ακούσια παραδίνομαι στον μετεωρισμό. Στα αυτιά μου βουίζουν αναρίθμητες μέλισσες. Μα, δεν είμαι λουλούδι.. Απορώ… Περιστοιχίζομαι από λυρικές ηλιαχτίδες. Με θωπεύει ατίθασος άνεμος. Στην καρδιά μου φερέφωνο ο αντίλαλος των θαυμάτων. Βρήκα το άσεμνο γαρίφαλο που είχα σημαδέψει την σελίδα. Ήταν εκεί, με περίμενε. Και όσα διάβασα έγιναν κοφτερά σκαλοπάτια. ********************************** Επιτέλους χαράζει στην αγάπηΤα μαντριά των ονείρων ξαπολούν αδέσποτα όνειρα· Άσωτε εαυτέ μου, πόσο αμετανόητος δείχνεις Τρυγώντας την φιλοσοφική άμπελο; Καλοκαίριασε· το ρήμα φλερτάρει με το ημίγυμνο ουσιαστικό, Αιθρίες γιασεμιών, ακούγεται η μυρωδιά τους, 35

ΑΤΤΙΚΉ ΚΑΙ ΠΆΣΗΣ ΕΛΛΆΔΟΣ..

Στον γυναικωνίτη του ουρανού τριαντάφυλλα μεθούν τις κόρες των νεφών, Άγγελοι άδουν κι είναι κορυφαίος ο μάγιστρος ήλιος. Στα κρυφά κοιτάζω πάντα, στα απόκρυφαΚαταλαβαίνω ερημιά, με θρέφει ντερμπεντέρικο φωνήενΑν με διαβάζεις με ορθοδοξία στοχασμού θα σφάλλειςΈχω ειρμό από φουρτουνιασμένη θάλασσα και είναι άλλη η πλεύση μου.. ************************* Να χαρακτηρίζεις το φεγγάρι από το σχήμα του, να φέρει το απόγευμα δυνατές συγκινήσεις, να μιλά η βροχή, Τα ιαματικά στιχάκια της να μένουν όπως οι φουσκάλες στα πλακάκια, Να μην ντρέπεται καθόλου ο Ιούνιος, Φύλλα των δέντρων να σαλεύουνε αργά μπροστά στα μάτια σου, Να έχει ο καιρός γυρίσματα, να σ’ αγαπούν οι φίλοι,Πιες τον καφέ σου στο μπαλκόνι, σκέψου πόσο φως ξοδεύτηκε για να σου αρέσει η πλάση, Μαέστροι πάσχισαν για να σε θέλγει η μουσική- και τα αόρατα Πήρανε σημασία κοντά σου, Γιατί εννόησες φτωχά που είναι τα χρώματα όταν είναι να περιγράψουν την χαρά.. ********************************* 36

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Ξεθωριάζουν τα σχήματα, η νύχτα παρασέρνει τα άστρα στην λήθη, άτονα φεγγάρια περνούν ξώφαλτσα στον ουρανό, το φιλί που σου κλέβω είναι μυσταγωγία Ενστερνίζομαι την ποίηση του εγωισμού σου- μ’ ό,τι κι αν σημαίνει αυτό- ποτίζομαι τον γλυκασμό του βραδιού- γιατί πρέπει να μεταφράσω το πάθος μου; Ο καημός μου ντουμανιάζει κι απόψε το δωμάτιο, επιστρέφω απ’ όπου δεν ήμουν- παράξενο τελικά: είμαι πλάνητας που του ανήκει δικαιωματικά η υδρόγειοςΣτροφές που κάνει η ψυχή μου μες το έρεβος! Μεταγλωττισμένος έρωτας και να μην χάνει το πάθος του- σε ονειρεύομαι απόψε που μου λείπεις Ενώ είσαι κοντά μου περισσότερο απ’ όσο ήσουν ποτέΔούλα μου, δούλος σου κι ακόμη παραπέρα.. ********************************* Η μέρα ανθίζει με χρυσές συγκυρίες γιασεμιών, στον πάνω δρόμο όπου ανθούν τα επουράνια τριαντάφυλλα και ακόμη δεν έχει ξημερώσει· Σε νιώθω μακρινή οπτασία που σ αλεύει αργά μέσα στα μάτια μου ανηφορίζοντας για την αγάπη· Το φως ακόμη δεν σε έλουσε με τον γλυκασμό του και ας μυρίζουν τα μαλλιά σου προσευχή και το κορμί σου άσβεστο πόθο! **************************** 37

ΑΤΤΙΚΉ ΚΑΙ ΠΆΣΗΣ ΕΛΛΆΔΟΣ..

ΑΤΤΙΚΌΣ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΌΣ, συμβαίνουν όλα, δέχονται εντολές του απείρου, ο ήλιος κανοναρχεί επάνω στις επάλξεις των χελιδονιών, μηρυκάζει ο μήνας τρυφεράδα του αιώναμείνε μες την αποκάλυψη των αινιγμάτων. Μετέωρο Ίλιον και θολό Μπουρνάζι, Δάφνη αθυρόστομη Συνάντηση πίσω από την Κηφισιά, ατσαλάκωτο Μαρούσι, νεογέννητο Φάληρο Ανάγνωση όταν οι αρχαιότητες και πάλι μιλούν, πρέπει να στυλώσεις τ’ αυτιά σου, μηδενίζονται τα κοντέρ των θαυμάτων Αττική νεφελόσκεπη, ποιητικό δώρο των μυημένων στην σιωπή, Αττική ξεκουμπωμένο μπλουζάκι απ’ όπου η ρόγα του κοριτσιού κολάζει την κυριαρχία του βλέμματος.. ********************

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Δεν με νοιάζει αν θα είμαι αρεστός στους πολλούς. Με ενδιαφέρει ο «ένας», εκείνος που κρατά το φρόνημά του υψηλό και τις κεραίες του σε εγρήγορση· που υπογράφει την κορύφωση του δράματος και ακούει μουσικές εκεί που οι μουσικές σιγάνε· που είναι αλαφροΐσκιωτος τόσο όσο είναι μια μέλισσα πάνω από το άνθος- προσηλωμένος στην θεϊκή Αστραπή: Να πού προσανατολίζομαι. Κι όταν καταφέρνω μέσα στην μοναξιά μου να μην φοβάμαι την μοναξιά μου, είμαι απόλυτος νικητής! Σώζω και αγωνίζομαι γι αυτά τα οποία με σώζουν και σώζομαι από το πάθος μου να μένω στις ράγες της συνείδησης τις απαρασάλευτες.. ************************ Αντιρρήσεις έχει ο άνεμος και ορμά πάνω στα φασκιωμένα ζαρζαβατικά· Ο ήλιος βάφει το νυν με τα χρώματα της ελπίδας· οπαδοί της άνοιξης τα χελιδόνια, ζουν τον εμφύλιο των αιθέρων και μένουν βιαστικά στην επικράτεια του γαλάζιου· Ένα βάμμα φωτός ιαίνει τα φυλλώματα και ριπίζει τις στιλπνότητες των κλαδιών· Τόσα είδα τόσα λέω: Άοκνες ανθοφορίες που μαγνητίζουν την πυξίδα μου όταν ο πόλος έλξης των σωμάτων είναι βαθύς καημός που αναρριχάται στα φλογάτα τριαντάφυλλαΓια να τον δω και να τον δεις! ********************

ΑΤΤΙΚΉ ΚΑΙ ΠΆΣΗΣ ΕΛΛΆΔΟΣ..

Στην πεζή φεγγαράδα τα πουλιά αγρυπνάνε· Χάσιμο να κερδίζεις και κέρδος να μην είσαι πια πουθενά Τα ζύγισα τα λογάριασα τα είπα Εραστές που πλανώνται και δεν τους λυπάται ο χρόνος τους Τζόγος επάνω στο τραπέζι της ουτοπίας Γράφω ξεγράφοντας- ευτύχημα- ατύχημα Τα ποιήματα σκαρώνονται όταν μου λείπουν οι προοπτικές Να δεις που οι κολάσεις δεν θα μ’ αντέξουνε, θα μ’ αποβάλλουν Στην πεζή φεγγαράδα το ίχνος που αφήνω κάνει τα πάντα να σεμνύνονται Μπροστά σου… ****************************** Ηχείο να σε παραινέσει ο ουρανός Ομιλίες αγγέλωνΠρόσεχε! Σε προειδοποιεί ο κεραυνός, η κακία γύρω εργάζεται, Η εποχή είναι μια τσούχτρα θυμωμένη 40

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Πόσες κοινωνιολογίες να χωρέσουν μες την απαρίθμηση των κριμάτων; Για το χρυσίον όλες οι βολές, τα κανόνια του χρήματος τρέφονται μόνο με σάρκα Και ποιό να είναι πια το παρήγορο; Πέρναγα το πρωί- ακόμη αξημέρωτααπ’ την παλιά γειτονιά μου Ένα άκρατο νυχτολούλουδο με λίγωσε ως μέσα Μπορεί το τίποτα να σε αναστατώσει, μπορεί Ο έρωτας των πραγμάτων να σου πει για την μαγεία των όλων; Σχήμα παίρνουν μπρος απ’ τα μάτια μου οι σκιές των πουλιώνΕίναι που σου νεύει ο θεός και το μεταφέρεις σε μένα.. ******************************** Σε διαβάζω σαν πεταλούδα που πετά μπρος τα μάτια μου Νυχτώνει- είσαι φωτεινή ειμαρμένη Δεν μιλάς, ανταγωνίζεται το φως τις λάμψεις απ’ τις βλεφαρίδες σου Με κάνεις καλύτερο, κληροδοτείς για μένα λούστρο συμπεριφορών Κρατώ ένα αττικό ρόδο και στο χαρίζω, είσαι ιέρεια Κατά βάθος είσαι ιέρεια και είσαι σαν δικιά μου θρησκεία.. 41 ****************************************

ΑΤΤΙΚΉ ΚΑΙ ΠΆΣΗΣ ΕΛΛΆΔΟΣ..

Αμέριμνη μέρα. Εισέβαλε το τραγούδι στα σωθικά μου. Κατά βάθος είμαι ευγνώμων: καλά μου τα ‘φερες θεέ: κι οι λέξεις που μου έστελνες, θα σου το μαρτυρούσαν. Πρίγκιπας βάτραχος που άδει κλέβοντας ευαισθησίες απ’ το σύμπαν. Επιθυμίες σάρωσα. Να ποιώ εμμένοντας σε άπειρες παρομοιώσεις. Μοντάρω τον κόσμο μου ψηφίο ψηφίο. Αν ξεψαχνίσεις τα γραμμένα μου, λουλούδια ωδικά με περιγράφουν. Άκου με. Τα όνειρα που σκάρωσα ξορκίζουν τους εφιάλτες σου. Δια παντός. *************************** Τραβάει κουτουρού καΐκι ο κόσμοςΤον ερμηνεύω αγονάτιστος, με θετικά πρόσημα ελπίδων, Είναι που βλέπω τα παιδιά, αυτά τα άνθη που πολλά έχουνε να υποσχεθούνεΔηλωμένα ποιήματα πλάθουν την Ομορφιά απ’ την αρχή Κόρη μου κόρη μου, φτιάξε το Δίκαιό σου κι αγωνίσου

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Μόνο τους στίχους να έχεις μαξιλάρι σου, μόνο την καθετότητα των αποφάσεων Τα σύνορα αλλάζουν κλείνοντας και σφίγγοντας την καρδιά μας… ********************************* Ξεκινάς από το πάθος και καταλήγεις στον θαλερό ήλιο Στεφανωμένη τις ασύλληπτες γιρλάντες των φυτών· εκεί που ο κόσμος Είναι ντροπαλός και εδράζεται Μία μελαγχολία στα μάτια των αγγέλων· την ώρα Που η βολή σου είναι τα σεμνά τριαντάφυλλα, που μεθούν Τις ατμοσφαιρικές ριπές του αέρα και των πουλιών οι ταξιαρχίες Πετούν καθησυχαστικά στο ιλαρό γαλάζιο τ’ ουρανού. Μελισσάκι τρελό που παίζοντας μ’ άγγιξεΦως στην πλώρα των πλεούμενων, φως στην καρδιά σου, στο ένστικτο φως! Όπως ο Ιούνιος καλά κρατεί και οι εμπνευσμένες θάλασσες γυρνούν στα κύματα τις συλλαβές των λέξεων, όπως ο έρωτας καλά κρατεί και ζεις στο ένα και μοναδικό Δευτερόλεπτο που, ή θα γίνουν θεία τα φιλιά σου ή πουθενά δεν θα δοθούν… ******************************** 43

ΑΤΤΙΚΉ ΚΑΙ ΠΆΣΗΣ ΕΛΛΆΔΟΣ..

Αυτά που σκορπίζω είναι μια σκόνη που πασπαλίζει τα όνειρά μου, κάνοντάς τα πιο τιμαλφή- ακούγονται απόηχοι παραδείσου εκεί που δεν έλειψα· υποβάλλουν τα τραγούδια τον χρόνο μου σε ιερές κατεργασίες: σαν να μην μπορώ να αντισταθώ στην γλυκύτητα μιας προσευχής που ενέχει και των επιθυμιών μου το πάθος και της ποίησης την άσωστη παρηγοριά και ελπίδα! ******************************* Να σκέπτεσαι, να απομυζάς τον γλυκό χυμό των συμπερασμάτων, να αναλύεις τα φαινόμενα ως εκεί που δεν γίνεται άλλο: να το κρυφό μέτρο της ηδύτητας όπως θα καταχωρηθεί στο ενεργητικό σου, θα απαλύνει τις αγωνίες σου, θα είναι η κατάκτησή σου, ο έρωτάς σου, όπως εκεί θα σου ανήκει που θα είσαι παρών μες τα γεγονότα και απών μέσα στην απουσία σου που έρχεται. Χαίρομαι που η μανία μου να ζω με το πάθος που αντέχω με αναγκάζει να στοχεύω σε ποιητικές αναρριχήσεις που μου φανερώνουν έναν ορίζοντα που αγαπώ και που ατέρμονα από κείνον διδάσκομαι, τακτικές που με αφήνει να υποψιαστώ ο Θεός απ’ το μεγάλο Αόρατο Θαύμα! ******************************* Αμαρισύας Αρτέμιδος το γλαφυρό στόμα Όταν αυγάζει κι είναι όλα τα σημαίνοντα πίσω από τις πικροδάφνεςΠερνούν τα αυτοκίνητα γυαλιστερά σαν τα δελφίνια Που κολυμπούν στο πλάτος του πελάγου· το απόγευμα Η βροχή μαντρώνει φοβισμένους νοικοκύρηδες πίσω από τις τζαμαρίες Και ντεραπάρει τις αναμνήσεις μας στον πέρα δρόμο του μυαλού. 44

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Μην λείψεις θεά, μην σκαρφιστείς κανένα θάνατο ή ζωή που κυνηγά το ψέμα της αθανασίας· άσε μας να μείνουμε σαν παραπλανημένοι και διαβάζοντας το σκοτεινό βιβλίο των ωρών ερωτευμένοι με εκείνο που επιβιώνει στον χρόνο μέσα των αρχέγονων ιεροτήτων.. *********************************** Στα ενδότερα των ανέμων χαρίεντα φωνήεντα ζουν την αμεσότητα της κουβένταςΗ Κυριακή μια βροχερή συνάντηση και ύστερα αποβροχάρης ήλιος και ποιητικός χαλασμόςΟι σφυγμοί μου ρυθμό δίνουν στο σώμα το γυμνό της μέρας και στο φωτεινό το αίνιγμα της θαλπωρήςΦραμπαλάδες κοραλλένιοι μηνύουν τον πόθο τον αγύρτη τον ασίκικοΣτο φόρεμα του αιώνα Εμπριμέ πάθη στεφανώνουν το καρό υφάσματα που αρνηθήκαν να αποκρύψουν τιΚορίτσια λυρικά ξυπόλυτα χορεύουν στην ακρογιαλιά των ουρανών 45

ΑΤΤΙΚΉ ΚΑΙ ΠΆΣΗΣ ΕΛΛΆΔΟΣ..

Τσουγκρίζουν ντέφια στον απόηχο των στίχωνΜεστώνει του ποιήματος η ρόγα η διάφανη… **************************************** Διακαών πόθων το αντίκρισμα, τσαγανό που σου βρήκα να έχεις, αμέτρητο ψηφίο του έρωτα, ω ρίμα, ρίμα του καλοκαιριού Ψηλαφώ το κορμί σου, ανάταση θέλουν οι σιωπές, κρέμονται πόθοι στον κρατήρα του απαρεμφάτου Λακωνίζειν στα δειλινά του Αιγαίου, ποιος κρατά τις λέξεις μες το στόμα του φυλακισμένες και του παραστέκεται ο χλιδάτος Ιούνιος; Χρυσάφι ο ήλιος που βυθά’ χρυσάφι που, στα μάτια σου, αντιφεγγίζει, μυστικό συλλάβισμα της μέρας Για την αγάπη έλα, προσηλώσου στο αρχαίο φορτίο της, κινήσου προς το όμορφο μειδίαμα που ξέρεις πως σου ξέρω πως σε στόλισε η φαντασία… *************************** Ω αττικό τοπίο, Ραμνούντα ή Βραυρώνα, ω! Θα έρθω λείποντας μα θα είμαι πάντα εδώ, γεννημένος 46

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

προ αιώνων, δίχως γονείς, μάνα ή και πατέρα, θα έρθω Αυτούσιος, μπορεί κι ελλιπής, εθελούσια, στενοχωρημένος και χαρούμενος, πλούσιος αισθημάτων, έντιμος Πάντα· εκεί που είμαι χρήσιμος μόνο στου ανέμου το σάλπισμα, αττικό τοπίο, ω! Ένα δάσος σκέψεις κυνηγά την δυσκολία την δυσεπίλυτη, τα αινίγματα αγαπώ και αυτά που με κάνουν να κρίνω… ΕΣΏΤΑΤΟΣ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΌΣ… Η απουσία είναι μια τρύπα απ’ όπου διέφυγε το νόημα του παρόντος. Να ζεις την παρουσία σου λοιπόν, να ζεις με καθηλωτικό ένστικτο και πρωραία αισθήματα, να ζεις 47

ΑΤΤΙΚΉ ΚΑΙ ΠΆΣΗΣ ΕΛΛΆΔΟΣ..

εμμένοντας στις τονισμένες σπουδές σουΚαι, όταν δεν θα υπάρχεις, των λόγων σου η βαρύτητα ας είναι μια μονάδα μέτρησης των ηχηρών σκιρτημάτων όπως εσύ καθηλωμένος τα έζησες, προτού η αξίνα σκάψει γύρω σου κι ανακαλύψει μούμιες ταριχευμένες μες σε ψεύδος φθονερό να ζεις για ν’ αποκτάει χρώμα η ευθυμία· και να γεύεσαι ετούτο το ολόχυμο φρούτο που άφησε το καλοκαίρι στην παλάμη σου μέσασαν μέγιστο, αήττητο μυστικό.. ΤΟΥ ΣΦΡΊΓΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΘΈΡΟΥΣ… Εξομολόγηση στο πλατύ φύλλο της συκιάς, Δυο κοτσύφια λαλούν δικαίωση μες τον αέρα, Οκνηρές σφήγκες κεντούνε το πετσί του σύκου, Ο ήλιος γέρνει λαχανιασμένος μες το μεσημέρι, Η Αττική προδίδει και προδίδεται από τους εφιάλτες της, Ιούνιο δρεπάνι κόβει τις μολόχες ώσπερ του θανάτου, Ένα άσθμα βαραίνει τον αγρότη του σύμπαντος, Ευχάριστα γεγονότα σε δυσάρεστο χρόνο, Θεός που βαριεστημένα κοιτάζει, Όλα έχουν μια φευγαλέα δύναμη, μονάχα το νερό Έχει το σφρίγος του ουρανού και κυλά πολυσήμαντο Μες τους αιθέρες. Τα ποιήματα 48

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Βουίζουν σαν χρυσόμυγες μες την μασχάλη του καλοκαιριού, Ακροατές άνεμοι σφαδάζουν μες την πεδιάδα, Διασκεδαστικό φως λύνει τους αρμούς του ηλίανθου, Σπρώχνονται στα ρηχά οι αυταπάτες, Ένα κατσίκι τρέμει και χοροπηδά στα βράχια της εντύπωσης, Γερνάμε και χαμόγελα εννοούνται εκεί που η νεότητά μας τώρα πέρασε και πάει…

ΨΑΛΜΩΔΟΎΣΕ, ΠΆΝΩ ΑΠ’ ΌΛΑ, Ο ΉΛΙΟΣ!! Πυροτεχνήματα σε γάμο του καλοκαιριού Μπαλωθιές να ακούσει το άκεφο Νέφος, να ραντίσει την σιωπή μας με την ιερή ψιχάλα του, Ιούνιος μύστης των όλων, Ιούνιος καρπερός, Πίσω απ’ τα πρόσωπα των αλόγων χλιμιντρούν οι μαινάδες του όρθρου, Ορφικό τραγουδάκι, τσαχπίνικο, βάλει εναντίον της φθοράς, Ποιός κρατά τον ρυθμό στο Θαύμα και ποιός υφαρπάζει Τις πούλιες της μέρας και σχηματίζει το περιδέραιο της νύφης; Όταν ήρθε το απόγευμα, οι παράνυμφοι στόλισαν τα μαλλιά τους με λουλούδια και βγήκαν Πάνω στον βράχο, σαν μια πομπή Που θύμιζε τα Παναθήναια, σαν μια πομπή οι Ιδέες που επιτύχαμε στεφάνωσαν τα μαλλιά των κοριτσιών και μετά ψαλμωδούσε πάνω απ’ όλα, ο ήλιος!! Ψαλμωδούσε, πάνω απ’ όλα, ο ήλιος!! ***************************** 49

ΑΤΤΙΚΉ ΚΑΙ ΠΆΣΗΣ ΕΛΛΆΔΟΣ..

Απειλούνται οι κυριαρχίες σου· Θα είσαι, αύριο, αυτό που πάσχισες να γίνεις; Χώρεσες νύχτα, χώρεσες στεναχώριες, σαν μια δίνη που σε καταπίνει ολόκληρο, κι αφανίζεσαι στον καιρό· γίνεσαι πιο ερμητικό φεγγάρι και διεκδικείς έναν σβησμένο ουρανό που τον σάρωσαν εγκαταλελειμμένα άστρα και δεν τον θυμάται ούτε ο δικός του θεός.. Η ΜΈΡΑ Η ΣΩΣΤΉ.. Κάθε μέρα είναι η μέρα η σωστή, η μέρα που σημαδεύει τον χρόνο μας. Ραγισμένη, σαν ένα καύκαλο χελώνας, φολιδωτή σαν νεφελώδης ουρανός, σκιρτά μέσα στην ατμοσφαιρική μυθολογία των σκιρτημάτων- αφήνει μια οσμή από ρόδου ανάγνωσμα,- μετά που οι αγωνίες μας βαθαίνουν, και ένα πιπέρι γεύσης κάθεται στον ουρανίσκο της σκέψης να σμίξει το κέρδος του Τίποτα με την απώλεια..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Κάθε μέρα είναι η μέρα η σωστή, η μέρα που μεγεθύνεται και ελαττώνεται, σαν θρυαλλίδα που πυροδοτεί την Ουτοπία.. Διαιρεμένη σε φανταστικά τεταρτημόρια χρωμάτων, μεσημεριανή ίριδα, νερένια υπόσχεση ότι ο κόσμος θα συνεχίσει τις μανιακές λωλαμάρες του, μεταξένια κι ακάνθινη, στρογγυλή και τετράγωνη: αναγωγή στο ολοκάθαρο σύμπαν μιας ποιητικής πανδαισίας… ********************************* Το τοπίο μιλά επάνω σου σαν η αρχή μιας σιωπής- και μετά τα δευτερόλεπτα μαστίζουν τα νέφη όπως για μια συναυλία οι άγγελοι πασχίζουνε και οι οργανωμένες μοναξιές. Κράτα το χέρι μου, στολίσου άνεμο και βγες στην παραλία της φαντασίας, Κίνησε τα νήματα της μαριονέτας της χαράς, κάπου θα βγούμε που ο θεός θα συμβάλει και θα μείνει η μέρα μετέωρη μες τους αιώνες.. ************************************* 51

ΑΤΤΙΚΉ ΚΑΙ ΠΆΣΗΣ ΕΛΛΆΔΟΣ..

Μέσα στο πρωινό υπάρχουν οι αποφάσεις του πρωινού, σαν εντεταλμένες μέλισσες να συλλέξουν τον καθαρό χυμό της Αθανασίας. Η κάψα είναι πολλή. Τα λουλούδια γέρνουν κουρασμένα το τρυφερό κεφάλι τους. Δίνεις και παίρνεις- έτσι γίνονταν πάντα· η ζωή είναι ένα παιχνίδι που δεν νοιάζεται για τις κανονικότητες. Όταν διαβάζεις την μοναξιά, φρόντισε να έχει Δικαιοσύνη η κάθε απουσία. Όλα ξεκινούν από μια δύσκολη Δικαιοσύνη!