ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
με λογισμό και μ’ όνειρο
δ ΕΚΔΟΣΕΙΣ
ΔΙΑΝΥΣΜΑ
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Ασχολήθηκα και ασχολούμαι με τα Γράμματα και τον Πολιτισμό και πρωτοστατώ στην πνευματική κίνηση της περιοχής μου, και ευρύτερα. Εκτός από τη Λογοτεχνία (ποίηση, πεζογραφία και δοκίμιο), ασχολούμαι και με την Έρευνα, κι έχω παρουσιάσει ως κεντρική ομιλήτρια θέματα όπως: « η Γυναικεία Φθιωτική Λογοτεχνία κατά τον 19ο και 20ο αιώνα», «η Γυναίκα στην ποίηση του Διονυσίου Σολωμού», «το Παιδικό βιβλίο και οι προσεγγίσεις του», ο Δημόσιος και Ιδιωτικός βίος του Μιλτιάδη Χουρμούζη», «ο Ελληνικός κινηματογράφος – το Θέατρο στη Λαμία» κ.λ.π Σε ηλικία 21 έτους εξέδωσα το πρώτο μου βιβλίο ,με τον τίτλο «Καταγγελία», που καταδίκαζε την μετανάστευση(νουβέλα). Στα 23 μου κυκλοφόρησε η νουβέλα μου «Ταξικές Διαφορές», κι αφορούσε την ανισότητα στα φύλα και στις τάξεις. Όταν ήμουν 25χρονη, κυκλοφόρησε βιβλίο μου – αναλυτική έρευνα, με δαπάνη της Νομαρχίας Φθιώτιδας και διανεμήθηκε στα σχολεία της πόλης και της ευρύτερης περιοχής, που αφορούσε «τη ζωή και το έργο του Ζαχαρία Παπαντωνίου». Ακριβώς εκείνη τη χρονική περίοδο, είχα την τύχη να βρεθώ στις Βρυξέλλες, καθότι κατείχα την θέση των Δημοσίων Σχέσεων στο Δήμο Λαμιέων , καθώς και στην Νομαρχία Φθιώτιδος ,όπου ασχολήθηκα με θέματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και επιστρέφοντας εξεδόθη σχετικό εγχειρίδιο μου με θέμα: «Βέλγιο-ΕΟΚ». Αμέσως μετά είχα την τύχη να εκδώσω την πρώτη ποιητική μου συλλογή, με τίτλο «Με λογισμό και μ’ όνειρο», εμπνευσμένη από τον Διονύσιο Σολωμό. Ένα ταξίδι μου στην Κύπρο, επαγγελματικό το έτος 1998,απεσταλμένη και πάλι του Δήμου Λαμιέων, μου έδωσε αφορμή να εκδώσω σχετική μελέτη για την Ιστορία της Κύπρου(1974-1994), που διενεμήθη σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Σύντομα σκοπεύω την έκδοση βιβλίου μου με τίτλο «Ελληνικός Κινηματογράφος» καθώς και στην συνολική έκδοση των πρακτικών των Συνεδρίων, στα οποία έχω λάβει μέρος, σε Ελλάδα και Εξωτερικό.
Έλαβα μέρος, στα 29 μου χρόνια, στο φεστιβάλ της Eurovision, ως στιχουργός-συνθέτης, με την συνδρομή της φιλαρμονικής του Δήμου μας, που είναι διεθνώς αναγνωρισμένη, αλλά δεν τύχαμε τιμητικής διάκρισης από το Legend festival, παρά μόνο ευχαριστήριας επιστολής στο Δήμο Λαμίας και προς εμένα. Για το έργο μου έχουν γράψει κι έχουν κάνει αναφορές σύγχρονοι λόγιοι και κριτικοί, και έχω τύχει εξαιρετικών επαίνων και διακρίσεων, όπως:1) από τον « Σύλλογο Επιστημόνων Λογοτεχνών και Φιλοτεχνών Αθηνών», στα 1989, με πρόεδρο τον Ιωάννη Βασιλικό, 2) από την «Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών», έτος1993, 3)από την Ένωση Συγγραφέων- Εικονογράφων Παιδικού βιβλίου, έτος 1994. Βραβεύτηκα επίσης σε Πανελλήνιο Διαγωνισμό συγγραφής τηλεοπτικού σεναρίου , με τίτλο «Μέλλον δίχως παρελθόν», και μέλη της κριτικής επιτροπής:o Nίκος Φώσκολος, ο Αντώνης Τρύπος, ο Θανάσης Βαλτινός και ο Βασίλης Νεμέας. Πήρα μέρος στον ποιητικό διαγωνισμό «Regolement delle serioni di narrative e poetia», αλλά λόγου του εκπροθέσμου, δεν γνωρίζω την τύχη του έργου μου. Κατά το έτος 2004 πήρα το Γ’ βραβείο ποίησης(Έπαινος Ακαδημίας Αθηνών), που οργάνωσε ο «Πανελλήνιος Λογοτεχνικός Διαγωνισμός ΔιηγήματοςΠοίησης Συνδέσμου Πατρών». Στα 2006 έλαβα τον Α’ Έπαινο, στον «Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό»του Δήμου Πετρούπολης. Το Νοέμβριο του 2008 ,απέσπασα το β’ βραβείο στο πεζό λόγο σε ειδική εκδήλωση του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Αθηνών (αίθουσα Αντώνη Τρίτση), με τίτλο στο διήγημά μου «Καταγγελία», αναφερόμενη στη μάστιγα της μετανάστευσης.. Κατά το μήνα Νοέμβριο του 2008 βραβεύτηκα από το περιοδικό «Κελαινώ - Ξάστερον με το Β’ Βραβείο για το βιβλίο μου με τίτλο «Αχ! Ξενητειά!»
Τον Μάιο του 2009 μου απονεμήθηκε τιμητικό δίπλωμα από την Ένωση Δημοσιογράφων και Ι Συγγραφέων Τουρισμού Ελλάδος καθώς και τιμητική πλακετα για τα 50 χρόνια από την ίδρυση της Ένωσης Το 2011 έλαβα μέρος στο 22ο Παγκόσμιο Συνέδριο Ποίησης που έλαβε χώρα στην Λάρισα, όπου και απέσπασα το Γ` Παγκόσμιο Βραβείο Ποίησης ανάμεσα σε 215 συμμετοχές από όλο τον κόσμο με το ποίημα “ ΩΔΗ ΣΤΟΥΣ ΧΑΜΕΝΟΥΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥΣ” Το 2012 βραβεύτηκα από την “Αμφικτυονία Ελληνισμού” για τον Β’ Παγκόσμιο Ποιητικό Διαγωνισμό. Επίσης το ίδιο έτος (2012) έλαβα το πρώτο ειδικό βραβείο ποίησης στην κατηγορία «Ποιητικής πρόζας» από το «ΚΕΛΑΙΝΩ – ΞΑΣΤΕΡΟΝ» για το ποίημά μου « ΑΧ, ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ!!! » Το έτος 2013 έλαβα τον Α΄ ΕΠΑΙΝΟ για το διήγημά μου «Συντοφικότητα» από τον Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό 2012 σε συνεργασία με το περιοδικό ΝΕΑ ΑΡΙΑΔΝΗ, επίσης, έλαβα και τον Β’ ΕΠΑΙΝΟ για το ποίημά μου «Συντροφικότητα», πάλι από τον Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό σε συνεργασία με το περιοδικό ΝΕΑ ΑΡΙΑΔΝΗ. Αξίζει θεωρώ να σημειώσω πως ξεχωριστή τιμή έτυχα από την Μητρόπολη Φθιώτιδος, με ειδική τιμητική πλακέτα, ως βραβευθείσα λογοτέχνιδα του Νομού.
Με λογισμό και μ’ όνειρο
ISBN: 978-618-82188-8-8 Σειρά: Διανυσματικά ποιήματα © ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΑΝΥΣΜΑ & Κατερίνα Γιαννακοπούλου, 2015 ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΑΝΥΣΜΑ
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
ΜΕ ΛΟΓΙΣΜΌ ΚΑΙ Μ’ ΌΝΕΙΡΟ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ
ΔΙΑΝΥΣΜΑ
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Α` ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΡΙΜΑΣ
ΘΛΊΨΗ Σε σπασμένο καθρέφτη τη μορφή μου αντικρύζω, μα γριά μου θυμίζω μεσ’ στα μαύρα ντυμένη. Με περίσσια ασχήμια κύκλοι κάτω απ’τα μάτια και μετρώ τα κομμάτια της χαμένης δροσιάς. Αλλοιωμένες εικόνες και σκιές προδοσίας, ιστορία μιας νύχτας η ζωή μου είν’ όλη.
9
ΜΕ ΛΟΓΙΣΜΟ ΚΑΙ Μ’ ΟΝΕΙΡΟ
ΧΑΜΈΝΟ ΨΈΜΑ Οι γρύλλιες πια κλείσαν και μόνο σκοτάδι… Εγώ κι η μοναξιά μου αστείο ζευγάρι… Ρίγος σε σώμα που καίει και κλαίω, φοβάμαι… παρελθόν, ταινία στον τοίχο κάπου εσύ μέσα… θυμάμαι. Τη φιγούρα προσμένω η ψυχή μου παλεύει… Ήρθε η ώρα μου, μάνα, αστέρι είμαι, που πέφτει. Προσευχή, για το ψέμα εμένα κορμί γέρνει, στερνό πίνει [δάκρυ… υπήρξα χτες… μα τώρα νεκρή, πατέρα, μη σβήσεις κερί.
10
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
ΑΚΌΜΗ ΣΕ ΨΆΧΝΩ Ελπίδα να ζω στης καρδιάς σου το χτύπο, Η Άνοιξη μοιάζει τοπίο γυμνό. Λαχτάρα να βρω της ψυχής σου το μίτο, την άκρη θ’αφήσω σε δρόμο στενό. Το χώμα, θα έρθει βροχή να ποτίσει κι η νύχτα θ’ ακούει θλιμμένο σκοπό. Μ’αγάπης το χρώμα ο ήλιος θα δύσει κι εγώ θα πετάξω στο μαύρο ουρανό. Μου είπαν πως θα ’βρω εκεί τη γαλήνη κι αστέρια, που κρύβουν της μέθης ποτό. Και ίσως αν μπω στης τροχιάς τους τη δίνη εσένα να πάψω ν’ αναζητώ.
11
ΜΕ ΛΟΓΙΣΜΟ ΚΑΙ Μ’ ΟΝΕΙΡΟ
ΕΚΕΊΝΑ, ΠΟΥ ΦΎΓΑΝ Τα γαλάζια τα μάτια σου παρελθόν μεσ’ στο γκρίζο και με τρέχουνε πίσω στις κρυφές μας στιγμές. Τα αστέρια πια σβήστηκαν, μακριά σε κράτησαν, τ’ άρωμά σου σκόρπισαν στα σκοτάδια του χτες. Το θλιμμένο χαμόγελο που στα χείλη θα μείνει την αγάπη θα πίνει η ηχώ της βροχής. Το λιμάνι μας χάθηκε μεσ’ στη σκόνη τ’ αγέρα σ’ αγαπώ, μα η μέρα να ξανάρθεις, θ’ αργήσει. Συνεχώς θα σε σκέφτομαι τ’ όνομά σου θα λέω και θα πάψω να κλαίω στη ζωή μου αν γυρίσεις.
12
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
ΣΑΝ ΒΡΑΔΙΆΖΕΙ Γλυκεία προσμονή μεσ’ στου σούρουπου ώρα των βημάτων η ηχώ σου, σαν θα βγεις στο σοκάκι, θα ζηλέψει το δείλι του κορμιού σου τα δώρα και χρυσάφι θα σπείρει να σβηστεί το κεράκι. Στου ονείρου τη χώρα είσαι συ ήρωάς μου και τα πάθη ανάβεις σ’ Αυγουστιάτικα βράδια, σε υγρές πολιτείες θα σε βρω βασιλιά μου κι αν μπορέσω θα κλέψω την καρδιά σου στα ζάρια. Της ματιά σου το βλέμμα, που φθονεί το φεγγάρι να κοιτώ δεν χορταίνω, μεσ’ στο μπλε του πετώ, ηλιαχτίδα έχεις γίνει, ζεστό φως στο σκοτάδι και στους δρόμους σου πάλι τη ζωή μου ζητώ!!
13
ΜΕ ΛΟΓΙΣΜΟ ΚΑΙ Μ’ ΟΝΕΙΡΟ
ΣΤΡΟΦΉ Έλα σαν άστρο να φωτίσεις της μοναξιάς μου το κενό, έλα τα χείλη να δροσίσεις σαν το πιο γάργαρο νερό, γίνε οδηγός στα ονείρατά μου και της καρδιάς αιχμαλωτής έλα και πάρε με απ’ το χέρι σε περιμένω… μην αργείς.
14
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
ΣΤΑ 20 ΤΑ ΧΡΌΝΙΑ ΜΟΥ Έτσι ήσυχη θα σβήσω κάποτε κι ας φώναζα σαν ήρθα μεσ’ στον κόσμο κι’ όλη η χαρά, που άλλοτε αισθάνθηκα στο δάκρυ θα πνιγεί και μεσ’ στον πόνο. Και σαν το δρόμο το στερνό θα περπατάω κάπου κρυμμένον θα σε βλέπω να μου γνέφεις λες κι’ σαι η Άνοιξη θα σε κοιτάω κι ας ξέρω πως Χειμώνα θα με βλέπεις. Όλα περνάνε κι έρχονται μεσ’ της ζωής τη στράτα μα ’γω, που δεν λογίζομαι πιο τυχερή απ’ άλλους στα είκοσι το νήμα μου θα κόψω πιο φευγάτα για να βρεθώ σε ουρανούς ακόμα πιο μεγάλους.
15
ΜΕ ΛΟΓΙΣΜΟ ΚΑΙ Μ’ ΟΝΕΙΡΟ
ΑΠΟΥΣΊΑ Τίποτα δεν κατάλαβες σε φύσηξε αεράκι σκόρπισες …και μου ’λειψε η γλυκειά φωνή σου, τίποτα δεν κατάλαβα με φίλησαν φλόγες έλιωσα …και που θα μάθω αν σου λείψει η φωνή μου…
16
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΌΡΗ, ΠΟΥ ΈΦΥΓΕ Ήταν όμορφη σαν γέλαγε στου ήλιου το φως λαμπύριζαν τ’ ολόχρυσα μαλλιά της τα ρόδα, που μυρίζανε στους κήπους Μάη μήνα κι αυτά μικρά φαινόντουσαν στην πρωινή δροσιά της. Ο έρωτας την πόρτα χτύπησε και τη ζωή της γέμισε με της αγάπης μέρες κρίμα το νιό που ήθελε δε μπόρεσε να έχει η μοίρα τους αρνήθηκε να δουν στα χέρια βέρες. Ταξιδέψε ένα βράδυ κι έφυγε είπαν πως την επλάνεψαν του Χάροντα τα μάτια εκείνον, που αγάπαγε μόνο τον άφησε με τρέμουλο της χάριζε τα τελευταία χάδια. Χλωμή στην όψη έμοιαζε στο στήθος έπεφταν τα χέρια σταυρωμένα κι ο κόσμος την τραγούδαγε κι έκλαιγε φωνή της πρόσμεναν να βγει σε χείλη σφραγισμένα. Κανείς δεν έμαθε γιατί το νυφικό της χάρισε στο μαύρο καβαλάρη το μυστικό της κράτησε για πάντα φυλαγμένο πριν φύγει το ψιθύρισε γι’ αντίο στο παλληκάρι.
17
ΜΕ ΛΟΓΙΣΜΟ ΚΑΙ Μ’ ΟΝΕΙΡΟ
Ό,ΤΙ ΑΠΌΜΕΙΝΕ Σε πύργους πέτρινους χάθηκε η νιότη η φωτεινή και η φωνή μου σκλήραινε στο πέρασμα του χρόνου στου ήλιου σ’ αχνό τέλειωμα, μια νύχτα τους θρήνους της ζωής μου κεντούσα σε πανί. Κυπαρισσένιο λυγερό κορμί, γεμάτο λάμψη κάποτε μα τίποτα δεν έμεινε απ’ της δροσιάς σημάδι κι οι μέρες που αδυσώπητα στερήσανε τη χάρη γελούν με το κατόρθωμα που δεν τόλμησαν άλλοι. Το νυφικό κιτρίνισε σα γράμμα ξεχασμένο κι η στάχτη από τα όνειρα του έκαμε κεντίδια ό,τι έμεινε στην όψη μου ρυτίδες και αυλάκια και ένα δάκρυ κύλησε σε σώμα μαραμένο.
18
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Η ΚΟΎΚΛΑ Ακροβάτης σε σύρμα με κομμένα σχοινάκια στων θεών τα παλάτια σαν θα πέφτω θα πάω Και μια γυάλινη κούκλα θ’ απομείνω στο δρόμο μα θα κρύψω τον πόνο μεσ’ σε θρύψαλα σκόρπια.
19
ΜΕ ΛΟΓΙΣΜΟ ΚΑΙ Μ’ ΟΝΕΙΡΟ
ΚΑΘΏΣ ΦΕΎΓΩ Τα σύννεφα γκρίζα, σκιές που θεριεύουν και δείχνουν τη μοίρα μου μαύρη θεά, την ώρα, που φεύγω οι ναύτες μαζεύουν σφυρίζουν τραβώντας τα άσπρα πανιά. Ο θάνατος θάρθει να βάψει τη σάρκα μου σε κόκκινο πέπλο ο ήλιος θα γύρει και μένα κουπιά δεν έχει η βάρκα μου το κύμ’ έχει στήσει τρελό πανηγύρι. Πουλί που εχτύπησε σε βράχου την άκρη σπηλιά, που θα γίνεις ο υγρός μου ο τάφος η ψυχή μου φτερούγισε το στερνό μου πέφτει δάκρυ και βουλιάζει το είναι μου στου απείρου το βάθος.
20
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Σ’ ΌΣΑ ΤΕΛΕΙΏΝΟΥΝ Κι αν τα χρόνια πετάξουν και φύγουν τίποτε βλέπεις δε μένει για πάντα όμως ποτέ δε θα σβήσει η φλόγα που λάμπει θεριεύει στα ωραία σου μάτια. Για ο,τι χαθεί, που τώρα σ’ αρέσει για ό,τι τελειώσει και λύπες θα νοιώσεις ποτέ μην αφήσεις το δάκρυ να ζήσει στων ματιών σου τις γκρίζες εκτάσεις.
21
ΜΕ ΛΟΓΙΣΜΟ ΚΑΙ Μ’ ΟΝΕΙΡΟ
ΤΣΙΓΓΆΝΑ Πέσαν τα κεντημένα πέπλα της νυχτιάς κι ο χορός αρχίνησε και θέριεψε σε κάμπο αθέριστο οι τσιγγάνοι θα κρύψουνε στα ρούχα λάφυρα προστυχιάς. Στις άκρες των ματιών τους απληστία σε φλόγες, που ανάβουν, θα καούνε και πόθοι ανεκπλήρωτοι, που χάνονται γεμίζουν την ψυχή αμφιβολία. Κόρες, που λικνίζονται με χάρη ο ιδρώτας τα κορμιά τα λούζει, τρέχει ο έρωτας μαγεία ντύνεται και φτερωτός πετάει με καμάρι. Η δίψα θα σβήσει και τούτο το βράδυ στου αναστεναγμού την κρυφή γοητεία, τσιγγάνοι θα γύρουν να ζήσουνε πάθη αγάπη να βρουν μεσ’ στο μαύρο σκοτάδι
22
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
ΤΟ ΆΓΑΛΜΑ Οι μέρες περνάνε και μόνη βουλιάζω σε κείνα που φύγαν εδώ και καιρό και μοιάζω με κόρη στου γλύπτη το χέρι, εσμίλεψε κι άφησε στο χρόνο να ζω μα άγαλμα είμαι τα μάτια πλανεύω σαν κούκλα που στέκω σε πλήθος κενό. Και ποιος με ρωτάει, αλήθεια, τι θέλω με βλέπουν σαν μάρμαρο και τι να ζητώ; Οι άνθρωποι νοιώθουνε και όχι οι πέτρες αυτό μόνο σκέπτομαι, τι άλλο να πω; Πως χάσαν το φως τους και πια τους δε βλέπουν πως κρύβω καρδούλα ότι κλαίω, γελώ; Ας είναι και έτσι, ας μην το ξέρουν εγώ το ξέρω και θα στο πω: Κι όμως ζω έτσι κι εγώ.
23
ΜΕ ΛΟΓΙΣΜΟ ΚΑΙ Μ’ ΟΝΕΙΡΟ
ΠΡΈΠΕΙ Αλλόκοτα με κοίταξες είπες “πρέπει να γίνει” και τα μαχαίρια βύθισαν τα χέρια σου στο στήθος. Αλλόκοτα σε κοίταξα είπα “εσύ δεν θάρθεις;” Δεν ξέρω τι απάντησες, γίνηκα αηδόνι… πέταξα. Αλλόκοτα φτερούγιζα μα ξάφνου ήρθες πλάι και χάθηκαν τ’ αλλόκοτα σαν δυο νεκρώσιμες καμπάνες εσήμαναν.
24
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
ΓΙΑΤΊ ΓΕΛΆΣΤΗΚΕΣ; Σε βούρκο ματωμένο αφέθηκες κι έπεσες και πουθενά κανείς το χέρι να σ’ απλώσει μεσ’ στα λασπόνερα βουλιάζεις περισσότερο απ’ της ψυχής σου το κελί, δε θα σε σώσει. Τ’ άκρα δες παρέλυσαν, μα πιότερο η καρδιά σου κι αχόρταγα το σώμα σου τυλίγεται στο βάλτο, σειρήνες απ’ το βυθό σου κλέβουν την ανάσα σου τάζουνε βασίλεια, αν φτάσεις ως τον πάτο. Κι εσύ μικρή, όπως ήσουν, πίστεψες τ’ όνειρο δέχτηκες να ζήσεις, που ’ταν ψέμα μα κρίμα, δούλα έγινες στον κόσμο τους άδικα τώρα προσπαθείς… σε κύκλωσε το τέρμα.
25
ΜΕ ΛΟΓΙΣΜΟ ΚΑΙ Μ’ ΟΝΕΙΡΟ
ΔΙΑΠΊΣΤΩΣΗ Φεγγάρι γίνηκε και ήρθε η ώρα μου να βγω να σ’ ανταμώσω, αγαπημένε. Μα φάντασμα άσχημο ήμουνα και τρόμαξες… Στον τάφο γύρισα, μα δάκρυσα κι άφησα τα σκουλήκια να με τρώνε μα έβρεχε, νερό τη γη πλημμύρισε και πνίγηκα…
26
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
ΛΥΠΆΜΑΙ Φυσάει ο άνεμος στην προκυμαία και σχίζεται η καρδιά μου απ’ τον πόνο, είναι που σ’ άφησα απόψε πάλι μόνο και δεν μπορώ ούτε κι αυτό να τ’ αποφύγω. Δεν ξέρω αν είναι η αγάπη σου η τόση ή που εγώ μακριά σου θε να φύγω, πορείας μιας τα χνάρια απόψε σβήνω κι αντίο θα σου στείλω οριστικά. Η αλήθεια και το ψέμα ίδια γίναν μα πιο καλά το ένα να διαλέξω γιατί θα ήταν άδικο να παίξω και δάκρυ να ποτίσω τις στιγμές. Σ’ αφήνω και ελπίζω μη μισήσεις ούτε εκδίκηση ποτέ να μη γυρέψεις και είναι δύσκολο το ξερώ ν’ αντέξεις. Σ’ αγάπησα… μου ’δωσες, πήρα… ευχαριστώ.
27
ΜΕ ΛΟΓΙΣΜΟ ΚΑΙ Μ’ ΟΝΕΙΡΟ
ΈΝΑ ΚΟΜΜΆΤΙ ΤΗΣ ΖΩΉΣ ΣΟΥ… Σ’ αγαπώ κι ας μη μ’ αγαπώ, που σε θέλω τα χείλη σου δος μου κερασμένο κρασί όταν μεθώ δε ξέρω τι λέω. Σε μισώ κι ας παίρνω ζωή τις στιγμές που σε βλέπω. Η ζήλεια με κάνει να μοιάζω παιδί κοντά σου πάντα τρέχω. Σε ζηταω κι ας φεύγεις μακριά μου ώρα την ώρα θα γίνεις δικός μου, σαν έρθει ο καιρός του κορμιού σου θα κλέψω τα δώρα. Σε ποθώ κι ας γίνεσαι ξένος όταν μ’ αγγίζεις τον ιδρώτα σου πάνω νοιώθω καυτό γλυκό ερωτά σου, σαν μου χαρίζεις. Σε κοιτώ κι ας βλέπω τη σκέψη σου σ’ άλλη να τρέχει κακία το ξέρεις πως δεν σου κρατώ η θλίψη με λιώνει που κείνη σε έχει. Σε κρατώ κι ας κάψει τα χέρια του σώμα σου η φλόγα να πεθάνω άφησέ με στο υγρό σου φιλί μέχρι να ’ρθει η αυγή, δική σου από τώρα.
28
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
ΣΤΡΟΦΈΣ Μεγάλε κι ατέλειωτε, έρωτά μου, Σημάδι από καιρούς, που έχουν φύγει Βασανιστής αιώνιος, που μένει γλυκά να τυραννάει την καρδιά μου. Η μοναξιά μου με καλεί μα πικρό το ποτό που μου δίνει και τι έχει πια τώρα απομείνει σε ζωή δίχως κανένα σκοπό; Κοντά μου σ’ έχω και ξέρω σαν φέξει μακρυά μου θα φύγεις. Στο πλάι μου γέρνεις και τρέμω στη σκέψη πως μόνη μ’ αφήνεις. Σε είδα φαντάρο το χώμα να σκάβεις Και πέταλα ρόδων σ’ αυτό να πετάς Και μου ‘ρθε μαντάτο ζωή σου πως θάβεις.
29
ΜΕ ΛΟΓΙΣΜΟ ΚΑΙ Μ’ ΟΝΕΙΡΟ
ΠΑΡΕΛΘΌΝ Μαύρισε η μέρα και τα λουλούδια γείρανε απόψε. Κι όμως δεν ήταν νύχτα, μα Ανοιξιάτικο λιοπύρι. Έδωσε ο ήλιος και με τύλιξε η σκόνη της αβύσσου σου. Σταμάτησε ο χρόνος στην καμαρούλα της ψυχής μου κι αγνάντευα το σώμα σου νεκρό μαζί κι ωραίο. Σα μάγισσα σε σκέπασα με τα λυτά μαλλιά μο γυρεύοντας πνοή να φέρω στην κέρινη την όψη σου Κάπου μακρυά ακούγονταν της νιότης μας τα γέλια κι αστράψανε οι ουρανοί, με βγάλαν απ’ το λήθο το παραθύρι έκλεισα κι έγειρα στο πλευρό σου κι είδα μέσα στον ύπνο μου αγγέλους μέσ’ στ’ αστέρια.
30
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
ΚΑΜΏΜΑΤΑ ΝΥΧΤΙΆΣ Νύχτα μάγισσα γλυκειά σκόρπισε τα ξόρκια κι έλα την ψυχή μου να φυσήξεις σαν τη στάχτη από λοφίσκο ψηλό. Παράλυσε το νου μου και την ψυχή μου πλημμύρισε από νιώσες. ταξίδεψε με αλήτισσα εσύ δώσε πνοή στα ζωντανά μαλλιά του θέριεψε τις ρίζες τους και κάντα, όμοια φυλακή ή φωλιά για μένα το φτωχό σπουργίτι. Ζητώ πολλά Άμπρα – Κατάμπρα. Γίνε φωτιά και πέρασε στο σώμα μου πύρινο λιοπύρι να ζήσω και να ΞΑΝΑΖΗΣΩ.
31
ΜΕ ΛΟΓΙΣΜΟ ΚΑΙ Μ’ ΟΝΕΙΡΟ
Β` ΣΕ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΣΤΙΧΟ
ΚΎΚΛΟΣ: ΦΕΓΓΑΡΌΛΟΥΣΤΕΣ ΣΚΈΨΕΙΣ Νύχτα, η φίλη των άστρων των ανύπαρκτων κάστρων και της κάθε φωλιάς έναν κύκλο, έναν κύκλο μικρό μια στιγμούλα. Ο αυλός των δασών, των σειρήνων η έλξης προσπαθείς να με θέλψεις μα σκληραίνει ο πάγος των γλαυκών θαλασσών.
32
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
ΡΕΑΛΙΣΜΌΣ – ΠΑΝΣΈΛΗΝΟΣ – ΠΆΘΟΣ Ήρθε το βράδυ, το μελανί της νύχτας, τι έχεις να πεις; Μια άλλη νύχτα – ένα ξέφρενο κυνηγητό το κρεβάτι στενό – η χαρά μακρινή. Κάποιο λάθος έγινε. Είμαι αλλού. Άγνωστες μουσικές με ρίχνουν κάτω. Μονή με την ακαμψία του χεριού. Μόνη με την δυσκαμψία της καρδιάς με το κενό που σπρώχνει σ’ άγνωστες συναντήσεις, σ’ Αιγυπτιακά σχήματα. Ανθρώπινο σχήμα γραμμένο, μαρτυλόγιο των εγκλωβισμένων. Ένα κλωνάρι από ρεικιά στο χέρι μου ριγεί. Να το θυμάσαι το φθινόπωρο το πεθαμένο πικρή ευωδιά της εποχής κλωνάρι της ρεικιάς και να θυμάσαι πως εγώ σε περιμένω.
33
ΜΕ ΛΟΓΙΣΜΟ ΚΑΙ Μ’ ΟΝΕΙΡΟ
ΧΟΡΌΣ Ένα μήλο η γη κι ένα ρόδι ο ήλιος θα πατήσω στον άνεμο. Η κούπα μου είναι άδεια απόψε βράδυ. Αλλά η κούπα της καρδιάς μου είναι ακίνητη κρύα και άδεια όταν θα ’ρθεις θα ξεχειλίσει. Η ιδιάζουσα οσμή της εφίδρωσης παρέκκλιε τη μίξη των σωμάτων μας σε διεγέρσεις αυταπάρνησης. Τα ρούχα φρέσκα κρύβουν τη σάρκα που ’χει συναίσθηση της ξυπνημένης κατοχής της. Ξεχείλισμα Κυριακάτικης περιττότητας χυμένη στη φύση τυλίγει την κάθε αχτίδα του ήλιου. Ξεφτισμένο το σύννεφο ακατανίκητο το σπίτι του ήλιου κρεμασμένο τοπίο στον ιστό της ημέρας καλοκαιρινούς χυμούς το πέλαγος βράζει. Η δυστυχία είναι αποτροπή του τέλους η νοσταλγία της συναίσθησης του τέλους των καρπών η δυστυχία είναι η ανήκουη επιβεβαίωση 34
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
του μυστικού τρόπου που μέλλεται να ειπωθεί το άρρητο εν καιρώ και τόπω. γιατί τόση δυστυχία είναι η ανείπωτη απάντηση στην αμετροέπεια της ύλης. Όταν η γυναίκα βρίσκεται παντού και ο άντρας συλλέγει ο,τι αυτή εγκαταλείπει από τον εαυτό της αυτό είναι έρωτας.
35
ΜΕ ΛΟΓΙΣΜΟ ΚΑΙ Μ’ ΟΝΕΙΡΟ
Ευχές του έρωτα, καρποί οργής Εκπορνευμένοι πάγοι. Όπου η γυναίκα είναι μυστική Ο άντρας είναι ανώφελος Ένα δέντρο ωραίο οι μέρες της θλίψης Έρωτας είναι ο ανολοκλήρωτος άντρας Η καμπύλη των ματιών σου κάνει Το γύρο της καρδιάς μου. Έναν κύκλο Χορού ή πραότητας. Μου φτάνει αυτό το δροσερό άγγιγμα Ή το λευκό θάμπος. Βροχή τα δάκρυα, ομπρέλα μου Ο ήλιος κι η νύχτα σαρκασμός Ο κόσμος μου φαίνεται θανάσιμος Αδιάφορος, όπως τόσα χρόνια.
36
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
ΚΌΚΚΙΝΟ Κόκκινα νερά, καπνισμένα κόκκινα φώτα παίρνοντας γουλιές κόκκινο κρασί από ένα ποτήρι το γυμνό κορίτσι πλάι στο παράθυρο. Ο ήλιος δύει: Άλικες παπαρούνες, αιματόριζα. Κάτω απ’ τα κρύα φραουλένια αστέρια βαθυκόκκινα μάτια. Όνειρο κερασιού κατακόκκινου το ρουμπινέ στο φεγγάρι γλιστράει ανάμεσα από γυμνούς μηρούς κόκκινα κεριά. Κοκκινισμένα κόκκινα φώτα.
37
ΜΕ ΛΟΓΙΣΜΟ ΚΑΙ Μ’ ΟΝΕΙΡΟ
ΠΟΡΤΡΑΊΤΟ ΝΑΪΦ Το πρόσωπό σου φωτίζει περίεργες λαχτάρες για όλα ενώ μεγάλωσες πια! Για την καλήν την τύχη το τέλος των παραμυθιών σε ησυχάζει… Τα βότσαλα απ’ τη βρεγμένη μου μεριά τα κοιτάς την όμορφη νιότη σου σκέφτεσαι ενώ προτιμάς να πιστεύεις και να μελαγχολείς.
38
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
ΙΧΝΗΛΑΣΊΑ Με χέρι Δανεισμένο από κορμί ελιάς τις νύχτες του φεγγαριού του ακόμα να πλαγιάζει αδειανά κορμιά να τονίζει λόγια ακατάληπτα να αλλάζει φορεσιές και προσωπεία να τρυπάει τις εποχές.
39
ΜΕ ΛΟΓΙΣΜΟ ΚΑΙ Μ’ ΟΝΕΙΡΟ
ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΊΑ Αυτή είμαι! Σας εύχομαι μιαν άλλη καλύτερη. Σκύψε πάνω μου για να σου μοιάσω. Αγάπησέ με θα σου τρέξω να πνιγείς. Το γαλάζιο που καθρεφτίζει των ερωτευμένων τον ύπνο. Στο στόμα σου βουβάθηκαν οι ρόδινοι στεναγμοί του.
40
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
ΕΡΩΤΙΚΉ ΣΟΝΆΤΑ Σονάτα ερωτική, που θύμιζε Σοπέν. Τα λόγια σου με άγγιζαν, τα μάτια σου με μαγνήτιζαν. Πέρασες σαν μια ερωτική υποψία για να μου μεγαλώσεις την πεποίθηση της μοναξιάς. Ανέβηκες στην ψυχή μου για να λυτρώσεις τη λύπη μου υστερα από την αποχώρησή σου. Είσαι ωραίος! Θέλεις να μετρήσουμε τα μάτια των κοριτσιών που σε κοιτάζουν; Γιατί είσαι ωραίος! ΝΑΙ ωραίος. Ωραίος στο γέρμα του μεσημεριού, ωραίος μεσ’ τα ανήσυχα νιάτα σου, μεσ’ στην ανήσυχη καρδιά σου. Όμορφη ερωτική ύπαρξη! Κι εγώ δίπλα σου… Χωρίς πάθος, μόνο… πόθος αναμονής. ΔΕΝ μπορεί να σε κερδίσει καμιά, ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΤΑ ΕΙΚΟΣΙ ΑΣΤΑΤΑ ΚΙ ΑΝΗΣΥΧΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΟΥ! Στο πέλος των βλεφάρων σου έπεσε της νύχτας το βάρος κλείσε τα μάτια σου. Η αδιάφανη κουρτίνα των ματόφυλλων θα πραγματώσει την αφάνεια. Άσε την άνοια να κουρσέψει τη νόηση. Μάτωσαν οι επιφάνειες απ’ τις λεπίδες των δοντιών σου. Ανταλλάξαμε τους χυμούς των αδένων της γλώσσας. Μεταρσίωση μας έπαιρνε σ’ άλλες διαστάσεις. Άρχισα να χαϊδολογώ τις λέξεις υπέρμετρα για να βρω το διάστημα που επέτρεπαν γύρω τους οι εφαπτόμενες τους με άλλες αναρίθμητες λέξεις που δεν πρόφερα. 41
ΜΕ ΛΟΓΙΣΜΟ ΚΑΙ Μ’ ΟΝΕΙΡΟ
ΕΠΙΤΥΧΊΑ Όλη τη νύχτα αποθηκεύω την ανάσα σου τη μέρα πάω και την αδειάζω στους αχυρώνες, που γεννιούνται οι πιο μικροί Χριστοί!! Το πρόσωπο σου φεύγει, όλο φεύγει τα βήματα της απουσίας σου αντήχησαν τρομαχτικά. Και εσύ ήσουν τρυφερός τόσο παιδί την ώρα της αγάπης. Σε κατοικώ, δε σε προσδιορίζω. Καταναλώνομαι. Σε καταναλώνω. Μια μπουκιά θάνατος. Μια μπουκιά έρωτας.
42
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
ΧΘΕΣ Δεν θα ξαναβρεθούμε ποτέ πια πουθενά δε θα ξαναβρούμε το χαμένο όνειρο. Μαύρο φεγγάρι θα ανεβαίνει, πάνω απ’ τις μαύρες νύχτες μας. Θέλω το κάτω απ’ το δέρμα σου το μέσα απ’ τα μάτια σου. Θέλω το χαμόγελό σου, τα πονηρά σου μάτια. Το σώμα σου φωταγωγείται όταν το αγγίζω. Το πρόσωπό μου γίνεται καπνός. Πέρα απ’ τη συνηθισμένη ερωτική χειρονομία με κούμπωνες τον εαυτό σου κάθετα, μ’ έπαιρνες μέσα σου. Ήλθα να σ’ αγαπήσω πάλι. Υδάτινο. Ολοκληρωμένο. Ο ήλιος δεν προφταίνει πια να μας στεγνώσει. Σκόρπησα το χαμόγελό σου στον κόσμο. Όταν γύρισα μέσα, κοιμόσουν. Η αναπνοή σου είχε πολύ ελαφρύνει.
43
ΜΕ ΛΟΓΙΣΜΟ ΚΑΙ Μ’ ΟΝΕΙΡΟ
ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΌΣ Οι γυναίκες άντρες, τα φύλλα θάλασσες. Τα φτερά πηγάδια, τα μάτια θάλασσες. Τ’ αρσενικό ουδέτερο. Το μυστήριο φανερώνεται Η ελπίδα τυφλώνεται. Οι λέξεις είναι τουλίπες. Έτσι κοιμάται ολόγυμνη μέσα στις άσπρες κερασιές Η τρυφερή μου αγάπη.
44
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
ΣΚΌΡΠΙΟΙ ΣΥΛΛΟΓΙΣΜΟΊ Κάθε μέρα όμορφη, όταν αγαπάς αυτό που κάνεις. Οι χαρούμενες σκέψεις φέρνουν πάντα τη λιακάδα. Η φιλία είναι μια χαρά, μοιρασμένη από δύο. Οι επιθυμίες είναι η πόρτα στον κόσμο των ονείρων. Και το πιο μικρό χαμόγελο δίνει νόημα στη ζωή. Και η πιο απλή χαρά είναι μια μεγάλη απόλαυση. Ένα τραγούδι πλημμυρίζει την ψυχή ήλιο και φως. Η ευτυχία έχει την πιο υπέροχη γεύση. Ο κόσμος είναι γεμάτος μαγεία, όταν η καρδιά είναι γεμάτη φως. Οι όμορφες αναμνήσεις είναι φίλοι παντοτινοί. *** Η κίτρινη ομίχλη που τρίβει τη ράχη της στα παραθυρόφυλλα Η κίτρινη κάπνα που τρίβει τη μούρη της πάνω στα παραθυρόφυλλα Έγλειφε τη γλώσσα της στις γωνιές του δειλινού. Το πρωί πλησιάζει στη συνείδηση. Όλη μας η γνώση μας φέρνει εγγύτερα στην άγνοιά μας. Που είναι η ζωή, που έχουμε χάσει ζώντας; Ατέλειωτος ο κύκλος της ιδέας και της πράξης. Γνώση των λέξεων άγνοια του λόγου.
45
ΜΕ ΛΟΓΙΣΜΟ ΚΑΙ Μ’ ΟΝΕΙΡΟ
ΚΑΘΏΣ ΘΥΜΆΜΑΙ Αν ήξερες πόσο κρυώνει και πόσο φυσάει πόσο λιγόστεψε το γέλιο τ’ ουρανού και το ρολόι μου δείχνει μεσάνυχτα και κάτι! Λονδρέζικο μουντό τοπίο η ζωή μου δεν έχω χρώματα για να τη ζωγραφίσω. Και ξέβαψαν τα πρωτοβρόχια πλανιέται γύρω μου Καβαφική σιωπή και απελπισία. Μα να! Άκου! Τα βήματά σου που φέρνουν το σχήμα της μορφής σου.
46
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
ΑΥΓΟΥΣΤΙΆΤΙΚΑ Ανεβήκαμε στα φτερά των χελιδονιών για να κόψουμε λουλούδια απ’ τον ουρανό. Δεν έχει ο αγέρας του καλοκαιριού κανένα μυστικό για μας, που περπατάμε ξυπόλητοι στα χόρτα και μιλάμε στα τζιτζίκια τη γλώσσα του ήλιου. Αρραβωνιάζουμε τα δέντρα με τον αέρα με την πρώτη σιωπή με τις αμέτρητες ψεύτικες υποσχέσεις, που δίνεις κάθε καλοκαίρι… Εραστής που σβήνει και χάνεται την 1η του Σεπτέμβρη. Χάθηκες… Δεν απολογήθηκες ποτέ και Το Αντίο… ανείπωτο. Μια λέξη που δεν πρόφερες ποτέ.
47
ΜΕ ΛΟΓΙΣΜΟ ΚΑΙ Μ’ ΟΝΕΙΡΟ
ΌΤΑΝ ΉΡΘΕΣ Όταν ήρθες ήσουν σαν κόκκινο κρασί και μέλι και η γεύση σου φλόγιζε με τη γλύκα της το στόμα μου και τώρα είσαι σαν πρωινό ψωμί. Τραχανό και ευχάριστο. Χόρτασα πια τη γεύση σου και με δυσκολία σε δοκιμάζω, μ’ έχεις όμως θρέψει για τα καλά!!
48
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
ΕΊΣΑΙ Είσαι ο πάγος κι η φωτιά τ’ άγγιγμά σου φλογίζει τα χέρια μου όπως το χιόνι… Όταν είμαι κοντά σου… η καρδιά μου γίνεται μια παγωμένη λιμνούλα, που λάμπει από σκορπίσματα πυράς. - Η ζωή αλλάζει, όπως ο Εύριπος.
49
ΜΕ ΛΟΓΙΣΜΟ ΚΑΙ Μ’ ΟΝΕΙΡΟ
ΜΆΤΙΑ ΜΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΆ Κι αν σταμάτησε αγάπη μου η βροχή απ’ τα μάτια μου δεν έπαψε να βρέχει. Ψιχαλίζει κάποιο δάκρυ στην ψυχή κι όσο πάει πιο πολύ νιώθω να βρέχει. Η βροχή κι αν πάψει να σκορπά χαρτοπόλεμο υγρό μες’ στην αυλή μου η καρδιά μου που ακόμα σ’ αγαπά θα ‘χει μπόρα, γιατί έφυγες μακρυά.
50
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
ΤΟ ΠΑΡΑΜΎΘΙ Χτίζω αυτό το παραμύθι κάθε μέρα τρέφομαι με απάτη εν γνώση μου για να μπορέσω ν’ αντέξω αυτό το αντίο. Είναι για πάντα αντίο ή για λίγο μόνο; Σ’ αυτή τη σκέψη πόσο έχω μοχθήσει πόσο έχω φροντίσει να πιστέψω για να υπομείνω. Πως τάχα είσαι κάπου. Κάπου; Που; Το πρόσωπό σου αδιάφορο και γύρω τόσο θανάσιμος ο κόσμος περιεργαζόταν. Δε μ’ εμποδίζει ν’ αγαπώ το παραμύθι όσο αγάπησα εσένα. Γι’ αυτό χωρίς εσένα δεν υπάρχω και η φυγή χωρίς αυτό αβάσταχτη θα γίνει. Πιστεύω πως με περιμένεις κι εγώ θάρθω. Δική σου ήμουν ακόμη πριν υπάρξω και κύτταρο της όμορφης ψυχής σου. Τώρα… περιπλανώμενο τίποτα στον αέρα τη φυλακή σου προσπαθώ να διαπεράσω. Όλα κτιστά! Σιωπή. Στο χωρισμό μας δίνεις μυστική αξία κυρίαρχη όλων των υποδημάτων. Αφόρητη, ανελέητη σιωπή.
51
ΜΕ ΛΟΓΙΣΜΟ ΚΑΙ Μ’ ΟΝΕΙΡΟ
ΖΩΉ Είναι μόνο οι στάλες, που τρέχουν απ’ τα μαλλιά σου. Κυλούν στο λαιμό, στην πλάτη, στο στήθος. Συχνά προχωρούνε πιο κάτω και σε στιγμές τρυφερές κάνουν ένα κυκλάκι στο πάτωμα!
52
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
ΈΛΑ Έλα! να πλημμυρίσουν τα ποτάμια να γλυκανθεί το αλάτι της σάρκας μου. Να μωρανθεί η κυριαρχία της αφροδισίας μου στων κορεσμών την ευγένεια. Έλα! να εξαγνιστούμε στης αμαρτίας το πύρινο καθαρτήριο. Μη μετράς! Μη θυμάσαι! Μη μεταμελείσαι Έλα! να σεργιανίσουμε μαζί μεσ’ της αβύσσου το απύθμενο έλκος…
53
ΜΕ ΛΟΓΙΣΜΟ ΚΑΙ Μ’ ΟΝΕΙΡΟ
ΠΩΣ ΆΝΤΕΞΑ Όταν η μοναξιά δεν ήταν η πιο θανάσιμη άσκηση. Όταν η περηφάνια ήταν η πιο αμφίβολη μάχη. Ίσως η αγάπη δεν είναι παρά η ανάγκη ν’ υποφέρουμε.
54
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
ΧΩΡΙΣΜΌΣ Ανάμεσα στους δυο μας μια αλυσίδα σπάσει στον άνεμο στέκει στα σύννεφα. Ανάμεσα στους δυο μας δυο δάκρυα ένα ποτάμι, βήματα απόμερα και μια ελπίδα κλαίει.
55
ΜΕ ΛΟΓΙΣΜΟ ΚΑΙ Μ’ ΟΝΕΙΡΟ
ΝΊΚΗ Σήμερα σκότωσα την ευαισθησία μου τη χτύπησα κατά πρόσωπο με δυο πελώρια αδάκρυτα μάτια τη λάβωσα θανάσιμα μ’ ένα σκληρό νυστέρι κυνικότητας.
56
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
ΑΙΣΙΟΔΟΞΊΑ Ήρθανε κατά κύματα καλπάζοντας βουερά περάσανε θριαμβευτικά πάνω από τις στέγες. Τα σύννεφα έγιναν βροχή. Απ’ τη βροχή γεννιούνται ποτάμια. Τα ποτάμια παρασέρνουνε το μακιγιάζ του προσώπου μας.
57
ΜΕ ΛΟΓΙΣΜΟ ΚΑΙ Μ’ ΟΝΕΙΡΟ
ΛΎΠΗ Μην κλαις! Τα δάκρυα λερώνουν το λευκό σου πουκάμισο. Ατονεί η οξύτητα της όρασής σου και δεν μπορείς πια να δεις τις ιδρωμένες μου παλάμες. Ούτε στις διαστελμένες μου ίριδες τη συμπόνια που επιζητάς. Μην κλαις! Οι στάλες αρμυρίζουν τη γλυκύτητα των χειλιών σου. Οι λιγμοί με συνθλίβουν. Συστέλλομαι. Έχασα την αντικειμενική αίσθηση του όγκου μου κάτω απ’ τη βαρύτητα των δακρύων σου!
58
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
22 Ο ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΠΟΙΗΣΗΣ 3 Ο ΒΡΑΒΕΙΟ ΠΟΙΗΣΗΣ «ΩΔΗ ΣΤΟΥΣ ΧΑΜΕΝΟΥΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥΣ» Η αυλαία έπεσε πριν ξεκινήσει το έργο επί σκηνής. Τίποτα δεν είναι όπως πριν. Ζούμε σε μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα διαρκώς μεταβαλλόμενη. Ο καφτός λίβας εισχωρεί παντού και διαβρώνει τη σκέψη. Οι νύχτες όμως έρχονται κρύες κι “άρρωστες”, οι αστραπές “μαστίζουν” Κι εμείς μαζί τους πλαγιάζουμε στη σάπια πόλη… Κοιμόμαστε υπνωτισμένοι μέσα στο “ζωολογικό μας κήπο”. Οι μαύρες λάμπες του χρόνου σβήνουν η μια μετά την άλλη καθώς φωτίζουν το κλειστό τοπίο της ζωής μας. Ανοίγεις το παράθυρο κι οι θόρυβοι σε πνίγουν. Ασφυκτιάς απ’ τις φωνές του πλήθους…του απρόσωπου πλήθους. Η πόλη τριγυρνά στον άχαρο ρυθμό της κι οι άνθρωποι φοράνε τους καθωσπρέπει ρόλους τους. Μην περιμένεις τίποτα. Άγνωστες μουσικές με ρίχνουν κάτω. Πώς δεν ακούς το φως που γλιστράει κι ανασταίνεται σαν αίμα μέσα απ’ τους ίσκιους του μεσημεριού του Χρυσού Αιώνα του Περικλή; Ερευνούμε φίλοι μου δίπλα στους απέθαντους προγόνους μας για να βρούμε πώς φτάσαμε ως εδώ, πώς ξεχάστηκαν ΙΔΑΝΙΚΑ κι ΑΞΙΕΣ. 59
ΜΕ ΛΟΓΙΣΜΟ ΚΑΙ Μ’ ΟΝΕΙΡΟ
Μα εμείς πάλι κρυφά όπως τον παλιό καλό καιρό μέσα από δύσβατα ή αδιάβατα μονοπάτια και κρυφά σκολειά θα ψάχνουμε Ομήρους, Σωκράτες, Πλάτωνες, Αριστοτέλες. Κι ορθώνοντας το ανάστημα μας, ως άλλοι Αητοί, θα βροντοφωνάξουμε το «ΟΧΙ!». «Δαναοί, δεν μας δελεάζουν οι προσφορές σας. Δεν θα γίνουμε οι εταίροι των συμβαλλομένων στο θλιβερό παζάρι σας, κι η συνείδησή μας… Δεν είναι αντικείμενο “εκτεθειμένο” προς πώλησιν». «Ήγγικεν η ώρα!» Όλοι εμείς οι από αιώνων απέθαντοι αγωνιστές κι επειδή ειν’ ακατόρθωτο να γεννήσουμε μικρούς Χριστούς ή Αετόπουλα, ας φτιάξουμε τους δικούς μας νεώτερους φιλοσόφους, γιατί αλλιώς θα χαθούμε απόγεμοι και θ’ απομείνουν μόνο κουφάρια και στάχτες. Δεν έκλεισε ο κύκλος των χαμένων φιλοσόφων. Δεν ναυαγεί η προσπάθεια όσο υπάρχουν μάτια.
60
Η ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ
«ΜΕ ΛΟΓΙΣΜΟ ΚΑΙ Μ’ ΟΝΕΙΡΟ» ΤΗΣ ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ ΣΕΛΙΔΟΠΟΙΗΘΗΚΕ & ΣΤΟΙΧΕΙΟΘΕΤΗΘΗΚΕ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΑ ΤΟΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟ ΤΟΥ 2017 ΣΤΟ ΑΤΕΛΙΕ ΤΩΝ ΕΚΔΟΣΕΩΝ ΔΙΑΝΥΣΜΑ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ & ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΕΚΔΟΣΗΣ ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΣΚΥΛΙΤΖΗΣ
ISBN: 978-618-82188-8-8