Νίκος Βαρδάκας, Σαν νύχτες μοιάζουνε οι ελπίδες by Εκδόσεις ΔΙΑΝΥΣΜΑ

ΝΙΚΟΣ ΒΑΡΔΑΚΑΣ

ΣΑΝ ΝΎΧΤΕΣ ΜΟΙΆΖΟΥΝΕ ΟΙ ΕΛΠΊΔΕΣ ΑΦΗΓΗΜΑΤΑ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΑΝΥΣΜΑ

ΣΑΝ ΝΎΧΤΕΣ ΜΟΙΆΖΟΥΝΕ ΟΙ ΕΛΠΊΔΕΣ

ΝΙΚΟΣ ΒΑΡΔΑΚΑΣ

ΣΑΝ ΝΎΧΤΕΣ ΜΟΙΆΖΟΥΝΕ ΟΙ ΕΛΠΊΔΕΣ

ΑΦΗΓΗΜΑΤΑ

ΕΚΔΟΣΕΙΣΔΙΑΝΥΣΜΑ

AΞΙΟΠΡΈΠΕΙΑ Κάτω απ΄τον γαλάζιο ουρανό, ένα παιδί με το χέρι απλωμένο σε περιμένει σε μια γωνιά καθισμένο. Η ψυχή του είναι πληγωμένη από τη φτώχια και την εγκατάλειψη των γονιών του. Με τα μικρά πράσινα μάτια του, κοιτάζει ψηλά τα σύννεφα που είναι άδεια από βροχή. Έτσι και αυτό στερεύει κάθε μέρα απ΄ την απονιά των συνανθρώπων του. Ο ήλιος όμως του χαϊδεύει το δέρμα όπως η ελπίδα την ψυχή. Δεν γνωρίζει από πολιτικά συνθήματα, μήτε από κόντρες κομμάτων. Εκείνο όμως που βιώνει, δεν είναι άλλο από τη στυγνή καθημερινότητα που έχει μια λέξη εξορισμένη. Αξιοπρέπεια.

EΝΑ ΤΡΑΓΟΎΔΙ Το ψυχρό μεσημέρι της Κυριακής, σε τίποτα δεν πτοούσε τη διάθεση μου να βαδίσω στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Εκείνος ο ανόρεχτος ήλιος σκαρφαλωμένος πίσω απ΄τα σύννεφα δεν ήταν εμπόδιο στην “άνοιξη” της καρδιάς μου που προκαλούσε ένα τραγούδι. Όπως εκείνο που άκουγα όταν περνούσα έξω από την παιδική χαρά, και ασυντόνιστα δημιουργούσε ένα ψηφιδωτό ήχων απ΄τις φωνές των παιδιών. Σύμμαχοι στα βήματα μου ήταν μερικές δεκάδες μακρύτερα, ένα εφηβικό συγκρότημα που αποτελούνταν από 3 αγόρια και 2 κορίτσια. Η φωνή της τραγουδίστριας όμως ήταν μοναδική. Τη θυμάμαι με τα φωτεινότερα χρώματα της καρδιάς μου, όταν ερμήνευε το “Bράδυ” κομμάτι μελοποιημένο πάνω σε στίχους του Κώστα Καρυωτάκη. Οι ήχοι απ΄τα οχήματα που κυκλοφορούσανε στους δρόμους, έμοιαζαν τόσο αδύναμα ώστε να διακόψουνε τη συναυλία των ετερόκλητων ομάδων που συναντούσα στη διάρκεια της βόλτας μου. Την προσοχή μου όμως τράβηξε ιδιαίτερα ένας ηλικιωμένος, που στεκόταν χαμογελαστός με τις ρυτίδες στο πρόσωπο, να φανέρωνουν το πέρασμα των χρόνων. Η λατέρνα που έπαιζε δίπλα από μία καφετέρια, έμοιαζε με θέατρο που φιλοξενούσε χιλιάδες αναμνήσεις, πρωταγωνιστές και κομπάρσους της ζωής.Υποδύθηκα για λίγο τον σκηνοθέτη και τον κοίταξα κατευθείαν στα μάτια. Ένα τραγούδι είναι οι ψυχές μας, και ενώνει τις καρδιές μας. Χωρίς φάλτσα, δίχως πλάνη παρά επιθυμία μονάχα για αγάπη!

EΥΛΟΓΗΜΈΝΟΣ ΤΌΠΟΣ Ευλογημένος ο τόπος, που μοιάζει με όμορφη κόρη. Με τον ήλιο στεφάνι στα ολοπλέξουδα χρυσά μαλλιά της που φρόντισαν γι’ αυτά οι νύμφες των δασών της. Τα πράσινα μάτια της, σαν το χρώμα των πεύκων που το καλοκαίρι ξαποσταίνουν τα πουλιά στα κλαδιά τους. Το γαλάζιο φόρεμα της, ίδιο μοιάζει με του ουρανού που επάνω του φωλιάζουν οι ενδόμυχες επιθυμίες του λαού της. Ευλογημένη η χώρα μας, που το αίμα της κυλάει στους αιώνες μέσα στα κατάστιχα των αγώνων των τυραννισμένων λαών απανταχού.

MΠΕΤΟΝΙΆ Ο μικρός δράκος μου πλέον ήταν νεκρός. Ο «Γκάργκας», η μοχθηρή αυτή φάλαινα τον είχε σκοτώσει στο Bubble Bobble.Είκοσι δραχμές δεν είχα στην τσέπη του παντελονιού και κάτι έπρεπε να κάνω. «Χμμ μάλλον είμαι τυχερός» σκέφτηκα καθώς δίπλα μου ακριβώς στο άλλο ηλεκτρονικό παιχνίδι ήταν ο Γιώργος, ο συμμαθητής στην τάξη μου. Ήξερα ότι είχε μαζί του «μπετονιά» για να παίζω όση ώρα ήθελα, αλλά δεν ήξερα αν θα μου την έδινε. Η σύντομη συζήτηση μας ήταν αρκετή, ώστε πρώτη φορά στη ζωή μου να μάθω τι σημαίνει αντάλλαγμα. «Το σήμα από τη Μερσέντα θέλω που κλέψατε χθές με τον Νίκο αλλιώς δεν σου δίνω τίποτα. Γκέγκε;» «Στην τσέπη απ΄το παντελόνι έχω ένα καθρεφτάκι από Μπέμπα. Τι λές;» Η πρόταση μου τον δελέασε. Προτίμησε την προσφορά μου, καθώς το λάφυρο μου προέρχονταν από το αγαπημένο του αυτοκίνητο. Ήμουν έτοιμος για την πλήρη επαναφορά στο παιχνίδι..

ΑΝΤΑΜΟΙΒΉ Έβαλες φωτιά στο δάσος γιατί έτσι έπρεπε!”Η οικοδόμηση είναι οι βάσεις του ανθρώπινου πολιτισμού” σου είπανε. Πολυκατοικίες, δημόσια κτίρια και εξοχικά. (Που όμως εξοχή!) Σου έδωσαν χρήματα αρκετά, ώστε να μην περιμένεις σε κάποια “oυρά” A.T.M. O.A.E.Δ, ή συσσιτίων. Οι ενοχές σου ήταν αυτές που σε οδήγησαν στην ταβέρνα για να πιείς. Αναρωτιέσαι γιατί το έκανες. Εξαιτίας σου πέθαναν ζώα, κάηκαν δέντρα και κατάστραφηκαν ανθρώπινες περιουσίες. Χαμογελάς! Αν και θολωμένος από το αλκοόλ που καταναλώνεις, είμαι σίγουρος για την έκφραση του προσώπου σου. Νιώθεις Νέρωνας, Ηρόστρατος…Τα κενά σου αναπληρώνονται από τη ματαιοδοξία. Το επόμενο βράδυ που θα μπορείς να κοιμηθείς ήσυχος θα αργήσει. Ως τότε θα τυραννιέσαι απ΄τις τύψεις σου. Αν έχεις…

Αριθμός Ξυπνάς το πρωί στις 07.00 για να πάς στην εργασία σου. Πρέπει να επιβιβαστείς στο λεωφορείο 27 για να κατευθυνθείς στο γραφείο. Εκεί συνήθως καταχωρείς έγγραφα στον ηλεκτρονικό υπολογιστή. Κάποια στιγμή πρέπει να πάς στην τράπεζα, όπως οφείλεις για τις καθημερινές συναλλαγές. Όταν τελειώσεις και με αυτή την υποχρέωση, γρήγορα αγοράζεις τοστ απ΄ την κοντινή κρεπερί. “Tα ρέστα σου” λέει ο υπάλληλος μόλις τον πληρώσεις. ”Eυρώ,PIN, αποδείξεις,λογαριασμοί…Φτάνει πια!Είμαι άνθρωπος, και όχι αριθμός” φωνάζεις αγανακτισμένος. Ένας νεαρός περπατάει δίπλα σου, συνοδευόμενος απ΄ την κοπέλα του. Η συμπεριφορά σου, της τραβάει την προσοχή. “Τι έπαθε αυτός και έχει νευριάσει τόσο πολύ;” “Nούμερο είναι κούκλα μου” της απαντάει και γελάει σαρκαστικά.

ΓΕΝΈΘΛΙΑ Καλησπέρα φίλοι μου. Σας καλωσορίζω στο πάρτυ αποχαιρετισμού, που προετοιμάζω εδώ και έναν χρόνο. Απ΄ τη ζωή την ημέρα των γενεθλίων μου! Δεν πρέπει να κλαίτε, ούτε και να ζητάτε από μένα να πράξω το αντίθετο. Να θέλω να επιβιώνω. Αυτό το ταξίδι, που ήμασταν συνεπιβάτες σε αυτόν τον πλανήτη δεν με έκανε σοφότερο απ΄ τις ύστερες αντιλήψεις που απέκτησα μεγαλώνοντας. Αντίθετα μεταμορφώθηκα για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα σε άβουλο ον επειδή έτσι ήθελε η κοινωνία σας για να λογίζομαι φυσιολογικός άνθρωπος. Ποτέ μου δεν κατάλαβα για ποιο λόγο έπρεπε να περιμένω στη σειρά. Να επιζητώ λίγη χάρη από κάποιους ώστε να εκπληρώνω τα “πρέπει”. Iσως να ήμουνα επικίνδυνα έξυπνος για την εκάστοτε μορφή εξουσίας, και να επιθυμούσα τα θέλω μου. Είναι ασέβεια να λογίζεσαι μονάχος σου, ως δέντρο μοναχό που ψηλώνει κάθε μέρα περισσότερο επειδή και μόνο έχει βαθιές ρίζες. Όλοι εσείς που ακούτε αυτή τη στιγμή τα λόγια μου, μην απελπίζεστε. Διώξτε τις σκέψεις σας μακριά σαν να επρόκειτο να μην τις ξαναδείτε. Κάθε τέλος είναι μια αναμφίβολη αρχή μέχρι και εκείνη να κλείσει τον κύκλο της. Από αύριο αφήνω πίσω μου κάθε στοχασμό σαν σπόρο στο χωράφι. Όσους θυμάστε περισσότερους από μένα, σημαίνει ότι με αγαπήσατε πραγματικά. Ότι Πάνω στην ύπαρξη μου βαφτιστήκατε ξανά αποδιώχνοντας το ανούσιο. Αντικαταστήσατε τη μιζέρια και το ψέμα με την ειλικρίνεια και τη συνέπεια. Σας είμαι ευγνώμων τουλάχιστον όσοι το όνομα μου αναφέρετε, κάθε φορά που νιώθετε την αλλαγή. Γλεντήστε! Πιείτε και χορέψτε μέχρι το πρωί. Ίσως το πάρτι αυτό, να είναι η ανατολή στην ψυχή σας. Η δική μου πορεία στη δύση ξεκίνησε…

ΔΡΌΜΟΣ Ανάμεσα στους ανθρώπους που κυκλοφορούνε στην πόλη μοιάζεις με σκιά που τη δείχνουν όλοι με το δάχτυλο τους. Στην έρημο της αισιοδοξίας, είσαι μια μικρή όαση που το νερό της λαχταρούνε όλοι να πιούνε. Χαμογελάς ακόμα και με τα πιο μικρά καθημερινά γεγονότα, ενώ οι συμπολίτες σου δεν τολμάνε να εκφραστούνε. “Τσαλακώνεται” η σοβαρή εικόνα τους όταν εκστομίζουνε την καλημέρα ενώ είναι πιο εύκολο γι’ αυτούς να γνέψουνε απλά το κεφάλι. Προσβάλλεται το “εγώ“ τους, όταν κάποιος ανήμπορος τους ζητήσει βοήθεια. Ηδονίζονται όμως όταν ακούνε “συγνώμη” γιατί αυτός που διέπραξε το λάθος το παραδέχεται αμέσως. Ο δρόμος της ανθρωπιάς είναι μακρύς, και σκοτεινός ενώ φαντάζεις με λυχνάρι που τον φωτίζει.

ΛΎΤΡΩΣΗ Η ζωή σου ήταν σκηνές εναλλασσόμενες σε ασπρόμαυρο φίλμ. Σου Έλειπε το χρώμα ενώ ζούσες στο μικρό διαμέρισμα μόνος. Ηλπιζες ότι θα αποδράσεις απ΄τον στενό κλοιό της οικογένειας. Πίστευες ότι οι προσδοκίες τους για σένα θα τελείωναν μόλις έφευγες απ΄ τη“θαλπωρή τους”. Προσπάθησες άνεργος, κάθε πρωί στεκόμενος σε μια ουρά να βρείς δουλειά. Να αποκτήσεις λίγα χρήματα για μια υποφερτή ζωή έστω. Είναι και αυτές οι μέρες…Σαν νύχτες μοιάζουνε οι ελπίδες. Δεν ξεχωρίζεις τι θέλεις για να λυτρωθείς. Ένα άλμα στο μέλλον ή την πτώση στο παρελθόν. Δεν είναι φίλος ο εαυτός σου. Αντί να σε βοηθήσει, σου τρώει σιγά σιγά τα σωθικά.”Γύρισε πίσω στη σιγουριά” σου λέει. Τον μισείς τελικά. Σκέφτεσαι ίσως να τον σκοτώσεις. Η θέληση σου όμως πρέπει να γίνει βράχος. Και ας σπάνε τα κύματα πάνω του. Μην φοβάσαι.

ΜΈΤΑΛ ΣΥΝΑΥΛΊΑ Μετά από αρκετά χρόνια αγόρασες εισιτήριο, για να δείς την αγαπημένη σου συναυλία. Να θυμηθείς τα μακριά μαλλιά που είχες έφηβος, το «περφέκτο» μπουφάν και το στενό τζήν παντελόνι. Τότε που έκανες headbanging και γνώριζες απ’ έξω τους στίχους των Περισσότερων τραγουδιών. Τώρα κρατούσες ένα πλαστικό ποτήρι με μπύρα, και στην μπαλάντα ο κόσμος «ανέμιζε» τα κινητά τηλέφωνα. «Πού είναι οι αναπτήρες» αναρωτιόσουνα, μα η απορία έμενε αναπάντητη. Μέχρι που κοίταξες την κοιλιά σου. «Πέρασαν τα χρόνια. Έβαλα κιλά και το μαλλί είναι αραιό» μονολογούσες ενώ ο γιός σου κινηματογραφούσε σε video το αγαπημένο του speed metal τραγούδι.

ΜΟΝΑΞΙΆ Σε έπεισαν από παιδί πώς η ζωή είναι μονόδρομος. Πώς τα θέλω σου είναι όνειρα που σκοντάφτουνε στην κοινή λογική. Κάθε σκέψη αλλιώτικη από τους κανόνες είναι εμπόδιο για το μέλλον σου, εκτός και αν γρήγορα συμμορφωθείς. Δεν σου μένει άλλο τίποτα, παρά η μοναξιά. Η φυλακή των επιθυμιών σου είναι ακίνδυνη για τους υπόλοιπους.

ΝΕΚΡΌΣ Στήθηκες από το παιχνίδι της μοίρας απέναντι του. Το γρατζούνισμα της τύχης, γδέρνει την ψυχή σου σε λωρίδες χαράς. Ακούς τούς ήχους της ηδονής να προσεγγίζουνε την καρδιά σου σιγά σιγά. Τι όμορφο που κυλάει το αίμα του! Έτσι ονειρευόσουν να εκτελέσεις εν ψυχρώ τον φόβο της μέρας σου. Είναι νεκρός πλέον ο ήλιος που φώτιζε τις σκοτεινές γειτονιές της Θεσσαλονίκης. Πλέον δεν θα ακούγονται άλλες παιδικές κραυγές…

ΟΙΚΟΓΈΝΕΙΑ Όλα τα μέλη της οικογένειας είμαστε καθισμένοι γύρω απ΄το τραπέζι. Ο πατέρας μου είναι στην κορυφή, η μητέρα μου απέναντι του και ο θείος που είναι εραστής της δίπλα μου. Η αδελφή μου ασχολείται διαρκώς με το κινητό τηλέφωνο της ενώ ο ξάδελφος μου προσπαθεί να δαγκώσει ένα μπιφτέκι με το πιρούνι. Η υπηρέτρια σερβίρει τηθεία μου, που η αλήθεια είναι θαυμάζει απεριόριστα το στήθος και τις καμπύλες της εκ Μαδαγασκάρης μεταναστεύουσα νεαρή. Μονάχα ο παππούς μου και η γιαγιά λείπουνε, αλλά η φροντίδα των αμπελιών τους χάρη και στη βοήθεια του Μιχάλη είναι πρωτεύουσα ανάγκη για την καθημερινότητα τους. Εξάλλου η εργατικότητα του κηπουρού, εκτιμάται και απ΄τον πατέρα μου που συχνά πυκνά αναφέρεται στο σφριγηλό κορμί του. Όμορφη οικογένεια και θαυμαστά τα μέλη της!

ΌΜΟΡΦΗ ΜΟΥ ΕΚΔΊΚΗΣΗ Ξημερώνει και το κρύο χαϊδεύει το πρόσωπο μου, ενώ ανοίγω την πόρτα του σπιτιού μου. Η αύρα του θανάτου αγκαλιάζει την ψυχή μου στη θέα του σώματος της. Η ζάλη του ποτού ανάβει το τσιγάρο στο στόμα μου. Σε αγαπάω μητέρα αν και νεκρή πλέον. Ξέρω ότι σε μαχαίρωσε ο πατέρας. Μπαίνω στο δωμάτιο μου, και ξαπλώνω για λίγη ώρα. Γνωρίζω που είσαι… στήν κουζίνα καθισμένος δίπλα στο τραπέζι και χαμογελάς. Με βίαζες μικρό. Είχες σεξουαλικές ορμές και ηδονιζόσουνα να τις εκτονώνεις επάνω μου. Πλέον είμαι αντίκρυ στην οθόνη της τηλεόρασης και προσπαθώ να ξεχαστώ κλαίγοντας. Εσύ όμως γελάς. Σε ακούω καθαρά που με καλείς κοντά σου.Ένα παιδί ξαφνικά δίπλα μου λέει φοβισμένα «Τρέξε μακριά του». Μου μοιάζει τόσο πολύ, σαν κάθε πληγωμένη ψυχή. Ένας άγγελος περιμένει με θολή όψη. Μου έδωσε ένα πιστόλι στο χέρι. Τρείς σφαίρες, τρείς ψυχές. Δεν πρόκειται να αστοχήσω. Είμαι σίγουρος πιά. Με βλέπει και παρακαλάει με οίκτο. Χα! Το αίμα του λερώνει τα πόδια μου. Βγαίνω έξω στο μπαλκόνι γυμνός, και αντικρύζω το κενό της νύχτας. Ανοίγω τα χέρια μου διάπλατα. Σαν αστρική διάσταση αγγίζω το τέλειο. Πέφτω από ψηλά με κλειστά μάτια. Πόσο γλυκιά είναι η αναπνοή σου όμορφή μου εκδίκηση.

ΣΑΝ ΧΡΏΜΑ Κάτω απ΄το θερμό βλέμμα του ήλιου, ένα νωχελικό αεράκι φυσούσε τα μαλλιά μου ενώ ήμουνα ξαπλωμένος δίπλα στον βράχο. Η θάλασσα στα μικρά μου μάτια δεν ήταν τίποτα άλλο, παρά μία μεγάλη απόδραση απ΄τα στενά όρια της πόλης μου. Τα βήματα μου παρέα με τη μικρή αδελφή, έμοιαζαν αν μη τι άλλο με αποτύπωμα στην άμμο μίας επιθυμίας. Όταν η καρδιά σου είναι άδεια από μικροπρέπειες, άγχος και ψέματα γεννοβολάς με τις πράξεις σου μικρά νοητά παραμύθια όπου οι ήρωες του είναι οπτασίες στο φώς. Τόσο μακριά βαδίζαμε μέχρι να φτάσουμε στο αλμυρό νερό, και να μας γλείψει ένα γλυκό χάδι. Μπήκαμε γελώντας, και όχι χαμογελώντας όπως είναι η προσποίηση της ενηλικίωσης. Η μητέρα μας ήταν κοντά, με το βλέμμα της πάντα άγρυπνο να προστατεύει τις κινήσεις μας. Η διάθεση μας όμως ήταν τόσο ανατρεπτική, όσο η επιθυμία ενός παιδιού. Τίποτα δεν λογάριαζε μπροστά της, παρά μονάχα τη δίψα για παιχνίδι. Τη δίψα που τόσο λείπει σαν χρώμα στη ζωή, όταν μεγαλώνουμε.

ΣΤΆΣΗ Κάθε φορά που συναντούσες την απόρριψη στα θέλω σου έκανες στάση στις σκέψεις σου σε εκείνο το δάσος. Ήταν μικρό και κοντά στην πολυκατοικία σου αλλά στα μάτια σου φάνταζε τεράστιο. Όταν ένιωθες ότι έπρεπε να βάλεις σε μια σειρά τις επιθυμίες σου καθόσουν στο παγκάκι, ακριβώς κάτω από το πεύκο. Εκείνο το δέντρο, που σε κάθε κλαδί του αντί για φύλλα φύτρωναν αναμνήσεις.Απ΄ τα παιδικά παιχνίδια με τους φίλους σου,μέχρι τον πρώτο ανεκπλήρωτο έρωτα της ζωής σου. Πρίν λίγες μέρες περιφράχτηκε γιατί πρόκειται να γίνει πάρκινγκ. Η “κυψέλη” οξυγόνου και πρασίνου να δοθεί λάφυρο στην “ανάπτυξη”. H στάση εκείνη πρόκειται να γίνει απόσταση. Απ΄ την ομορφιά στήν γκρίζα οικοδόμηση.

ΣΤΗ ΓΩΝΊΑ Τη μοναξιά σου φίλε την είδα στον τοίχο. Ήταν μία σκιά που γύρευε ήλιο. Καθισμένος στο έδαφος, και με το κεφάλι μέσα απ΄ τα γόνατα ήσουνα ο “αλήτης”, για άλλους ο τρελός που ζωγράφιζες σε ένα τετράδιο τις έγνοιες, τους φόβους και τις επιθυμίες σου. Δεν ενοχλούσες κανένα, παρά μόνο τα “χρηστά ήθη” της γειτονιάς σου. Δεν είχες σπίτι, και έβρισκες καταφύγιο όπου ήταν δυνατόν. Σε ένα παγκάκι ή ακόμα και εγκαταλελειμμένο σπίτι. Οι κανόνες των άλλων σε είχανε” στη γωνία”, γιατί το μολύβι που ζητιάνευες περισσότερο απ΄ το φαί ήταν ο κίνδυνος τους! Μέχρι πρίν λίγο που σε αντάμωσα πάλι, παρά την πείνα και το δριμύ ψύχος μου χαμογέλασες πικρά.”Θα τα πούμε ξανά… ένα πρωινό που θα ανατείλει ο ήλιος”.Hταν τα τελευταία σου λόγια.

ΣΤΗ ΣΕΙΡΆ Στη σειρά του Ο.Α.Ε.Δ., των Α.Τ.Μ και των συσσιτίων σε προσκαλεί η ανάγκη. Η έλλειψη χρημάτων και δουλειάς, προκαλεί πλεόνασμα αγανάκτησης και θυμού. Η χώρα αυτή που αγαπάς σε πληγώνει βαθιά μέχρι την ψυχή. Στην καρδιά σου όμως γνωρίζεις, ότι η σειρά αυτή είναι ατελείωτη από τότε που γεννιέσαι μέχρι τότε που πεθαίνεις. Γι’ αυτό και περιμένεις διαρκώς μέχρι να μεταναστεύσεις. Στο εξωτερικό ή στην αγκαλιά της μοναξιάς σου.

ΣΤΟ ΠΟΤΉΡΙ ΜΟΥ Η αποψινή βραδιά στήν ταβέρνα, δεν είναι ακόμα μία όπως οι συνηθισμένες. Στο ποτήρι μου μισογεμάτο με κρασί, μοιάζει το παρελθόν μου να γλείφει γλυκόπικρα τον ουρανίσκο στο στόμα μου. Τα λαϊκά τραγούδια που ακούγονται απ΄το παλιό juke box, δεν χαϊδεύουν τα αυτιά μου καθότι τα ταξίδια του νού στο παρελθόν στέκονται εμπόδιο. Θυμάμαι τις υποσχέσεις όλων εκείνων, που έστω και μία στιγμή μοιραστήκαμε λόγια και ψεύτικα χαμόγελα. Κλείνω τα μάτια μου και σαν αστραπή, περνάνε από μπροστά μου όμορφα γυναικεία βλέμματα. Τα γεμάτα λαγνεία κορμιά, πέρα από μία παροδική σεξουαλική σχέση που μου πρόσφεραν, είναι πλέον μικρές άνευ ουσίας ψηφίδες στο πάζλ των εμπειριών μου. Μα πιο πολύ οποτεδήποτε άλλο, την ψυχή μου πληγιάζει η αναμονή για το αύριο. Ρουφάω με πείσμα την τελευταία γουλιά απ’ το ποτήρι μου, σκεπτόμενος τη στυγνή πραγματικότητα. Χρέη, ανεργία, αβεβαιότητα! Πρέπει σιγά σιγά να πληρώσω και να επιστρέψω στο ισόγειο, ανήλιαγο διαμέρισμα μου. Ευτυχώς ακόμα με περιμένει κάποιος, χαμογελώντας μου όταν με βλέπει ενώ αγγίζει τα ενδότερα της ψυχής μου με τα πιο όμορφα λόγια. Η απομόνωση μου …

ΣΤΟ ΌΝΟΜΑ ΤΗΣ ΕΙΡΉΝΗΣ Αγαπητοί φίλοι ήρθε η ώρα να ξεκινήσουμε έναν καινούργιο πόλεμο. Εμείς οι ιδιοκτήτες μεγάλων οικονομικών κολοσσών πρέπει να βοηθήσουμε, ώστε να ξεκινήσει ένας νέος κύκλος εργασιών στήν χώρα που επιλέξαμε τούτη τη φορά. Δεν είναι δύσκολο να πείσουμε τους στρατηγούς, ότι η έναρξη ενός λουτρού αίματος πραγματοποιείται στο όνομα της ειρήνης! Ότι η πατρίδα μας κινδυνεύει και πρέπει να την προστατεύσουμε όλοι μαζί. Η ενότητα του λαού θα πρέπει να είναι σημαντικότερη από ποτέ ειδικότερα τώρα που βαφτίσαμε τη χώρα αυτή εχθρό. Ευτυχώς έχουμε συμμάχους και τα Μ.Μ.Ε, που θα πείσουνε την κοινή γνώμη ότι η εισβολή στρατευμάτων είναι επέμβαση, και όχι επέλαση. Πρέπει να βιαστούμε όμως, γιατί η συντήρηση πολεμικού υλικού έχει εκτοξεύσει τον προϋπολογισμό στα ύψη και οι άνεργοι που διαρκώς αυξάνονται πρέπει να καταταχθούνε στον στρατό.

ΣΤΟΛΉ Τι χαρά ένιωσα όταν φόρεσα την πρώτη μου ποδοσφαιρική στολή! Από πάνω μέχρι κάτω είχε το μπλέ χρώμα με τον αριθμό 2 στήν πλάτη και ένιωθα ψηλότερος απ΄το μπόι μου. Είτε στήν παιδική χαρά, είτε στα χαλίκια του δρόμου που έπαιζα ποδόσφαιρο με τα άλλα παιδιά της γειτονιάς. Δεν με ενδιέφερε η κούραση, η ζέστη ή τα σκληρά μαρκαρίσματα. Στο δικό μου μυαλό, άλλοτε με τις ντρίπλες μου και άλλοτε με τις αποκρούσεις μου ως τερματοφύλακας, λάτρευα να υποδύομαι γνωστούς ποδοσφαιριστές, που τα φώτα της δημοσιότητας έπεφταν πάνω στους. Δυστυχώς κάποια στιγμή έπεφτε το σκοτάδι της νύχτας, και έπρεπε να επιστρέψω στο σπίτι μου. Στεναχωριόμουνα που δεν είχα τον χρόνο για λίγα λεπτά ακόμα, να σκοράρω απ΄το κόρνερ ή με ανάποδο ψαλίδι. Τουλάχιστον γνώριζα ότι την επόμενη μέρα, ίσως να πετύχαινα τον σκοπό μου!

ΤΑ ΜΠΆΝΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΎ Ευτυχώς είναι Σάββατο και έχω την ευκαιρία να κατευθυνθώ με το αυτοκίνητο μου μέχρι το εξοχικό σπίτι μου στη Χαλκιδική. Άλλο αν είμαι στη μέση μιάς ουράς αρκετών χιλιομέτρων. Ο ιδρώτας λόγω της μεγάλης ζέστης κυλάει σε όλο μου το σώμα, και δυστυχώς ο κλιματισμός είναι χαλασμένος. Προσπαθώ να ακούσω την αγαπημένη μου ροκ μουσική αλλά που; Δίπλα μου ακούω στη διαπασών το νέο καψουροσουξέ, που συγκινεί τις λαϊκές μάζες ενώ πίσω μου δύο οδηγοί βρίζονται μεταξύ τους για τις ομάδες. Ακριβώς μπροστά μου δύο παιδάκια από τα παράθυρα βγαίνουν και με μουντζώνουν μεγαλοπρεπέστατα! Μιμούνται τον πατέρα τους που καταριέται ένα τροχόσπιτο. Για τα μπάνια του λαού κατευθυνόμαστε όλοι στις παραλίες, αλλά προσωπικά κατάφερα με τον ιδρώτα μου να το πραγματοποιήσω μέσα στο αυτοκίνητο…

ΤΊΜΙΟΣ ΓΊΓΑΝΤΑΣ Ήμουν πεσμένος στα γόνατα, μπροστά απ΄ την τηλεόραση στο σαλόνι του σπιτιού. Είχα σφίξει τις γροθιές μου μόλις ο Καμπούρης κέρδισε το φάουλ από τον σοβιετικό αντίπαλο. Απέμεναν 4 δευτερόλεπτα για να λήξει η 5λεπτη παράταση αλλά στα μάτια ενός 11χρονου έμοιαζαν αιωνιότητα. Οι γονείς μου ένιωθαν την ίδια αγωνία με μένα, αλλά ήταν δύσκολο να την κρύψουνε. Ο Φάνης, ο Γκάλης, ο Γιαννάκης και οι άλλοι παίχτες της εθνικής ομάδας σήκωναν ασυνείδητα μια ολόκληρη χώρα στους ώμους τους. Κάθε βολή που ευστόχησε ο “τίμιος γίγαντας”, ήταν ένα βήμα πιο κοντά στήν ιστορική νίκη. Όμως τίποτα δεν είχε τελειώσει ακόμα. Γιούχαρα με όλη τη δύναμη της ψυχής μου στην τελευταία επίθεση που πραγματοποιήσανε οι αντίπαλοι. Το άστοχο σούτ του Γιοβάισα, ήταν αρκετό ώστε να “πετάξω” κυριολεκτικά μέχρι τα ουράνια. Έκλαψα γιατί κάθε φράση του Φίλιππα Συρίγου που μετέδιδε τον αγώνα ήταν η πιο όμορφη αθλητική περιγραφή που αποτυπώθηκε ποτέ στο θυμικό μου. Τι νύχτα μαγική!

80’s To δωμάτιο σου είναι διακοσμημένο με μία εποχή.80’s! H αγάπη σουείναι ταυτόχρονα και έρωτας. Το στερεοφωνικό σου συγκρότημα πάλλεται από τους ήχους των Slayer, Motorhead, Iron Maiden, Judas Priest και άλλων “ιερών τεράτων” της heavy metal μουσικής που λατρεύεις να ακούς ακόμα. Οι αφίσες στον τοίχο δεν είναι τίποτα άλλο απ΄ τους αγαπημένους σου ήρωες των τηλεοπτικών σειρών. Dohn Johnson,Bruce Willis,David Hasselhoff! H επιθυμία σου όμως να τερματίσεις το Cabal στήν οθόνη του ηλεκτρονικού σου υπολογιστή είναι ίδια όπως τότε. Γι’ αυτό και μετά έχουνε σειρά το Rainbow Islands.Bubble Bobble,Wonder Boy και όλα εκείνα τα παιχνίδια που εκπλήρωναν την επιθυμία σου να είσαι ατρόμητος έστω και σε έναν εικονικό κόσμο. Το βιολογικό ρολόι αναφέρει ότι είσαι 39 χρόνων. Η “ενέργεια” σου όμως ταιριάζει όπως τότε σε εκείνη την ηλικία που ήσουνα νέος. Στα 80’s.

JOHN HUGHES(1950-2009) Όταν έρχονται Χριστούγεννα είμαι σίγουρος πώς ένα παιδί “ Home Alone”,μπορεί να αποτρέψει τους υποψήφιους 2 ληστές από τα μοχθηρά σχέδια τους. Και αν τις διακοπές εκείνων των άγιων ημερών τα σχολεία είναι κλειστά, την υπόλοιπη περίοδο ο Ferris Bueller δεν έχει κανένα πρόβλημα να γοητεύει τους συμμαθητές του και να φέρνει στα όρια τους καθηγητές, εφευρίσκοντας τρόπους για να λείπει από τα μαθήματα. Πώς είναι όμως μια παρέα 5 διαφορετικών χαρακτήρων να αναγκάζονται να μοιράσουνε τον χρόνο τους, ένα πρωί του Σαββάτου σε μια βιβλιοθήκη γυμνασίου ;Χμμ νομίζω το “Βreakfast Club” έχει έτοιμη την απάντηση. Κάθε “Pretty in Pink” έφηβη γιορτάζει τα γενέθλια της με “16 candles”, μέχρι να σβήσουν από το φύσημα του χρόνου..

SELF(IE) SERVICE Η Α. έχει μία αδυναμία όπως όλοι μας. Να φωτογραφίζει τον εαυτό της με το κινητό τηλέφωνο, όπου και αν βρεθεί. Απ΄ τον χώρο εργασίας της μέχρι και στο σπίτι λατρεύει σε υπέρμετρο βαθμό την ομορφιά της. Στο facebook έχει χιλιάδες “ φίλους”, κυρίως άνδρες, που γοητεύονται απ’ τις πόζες της μπροστά στην οθόνη του ηλεκτρονικού τους υπολογιστή είτε φορώντας πολλά είτε λίγα ρούχα. Γνωρίζει πολύ καλά από τα δεκάδες likes,ότι οι μετοχές της είναι εκτοξευμένες στο χρηματιστήριο της λαγνείας. Κάθε selfie δεν είναι τίποτα άλλο από φάρμακο ψυχολογίας, καθώς λαμβάνει τα κολακευτικότερα σχόλια. Στην πραγματικότητα όμως αποτελεί διαφυγή στα ενδότερα του εαυτού της λόγω έλλειψης συντρόφου και πραγματικών φίλων. Μια self(ie) service κατάθλιψης…

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΣΑΝ ΝΥΧΤΑ ΜΟΙΑΖΟΥΝΕ ΟΙ ΕΛΠΙΔΕΣ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΒΑΡΔΑΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΟΘΕΤΗΘΗΚΕ & ΣΕΛΙΔΟΠΟΙΉΘΗΚΕ ΤΟΝ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟ ΤΟΥ 2016

ISBN 978-618-82188-7-1