ΝΙΚΟΣ ΒΑΡΔΑΚΑΣ
ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ
ΘΕΡΜΟΚΡΑΣΙΕΣ ΝΟΣΤΑΛΓΊΑ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ Ο ΣΕΕΙΙ Σ Σ Δ Υ ΣΥΜΣΑΜ Α Ε Κ ΕΔΚΟΔ Σ Δ ΙΙΑΑΝ Ν
ΝΟΣΤΑΛΓΊΑ
ISBN: 978-618-82414-7-3 Σειρά: Διανυσματική Ποίηση Copyright © ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΑΝΥΣΜΑ & Νίκος Βαρδάκας, 2016 ekdoseisdianisma@gmail.com
ΝΙΚΟΣ ΒΑΡΔΑΚΑΣ
ΝΟΣΤΑΛΓΊΑ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΑΝΥΣΜΑ
ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ
AΤΙΤΛΟ Άσπρο το πέπλο της σιωπής,στερέψανε τα λόγια. Απ’ την καρδιά μου φέγγει η θωριά που έχουνε τα χρόνια. Γλυκοχαράζει από χθες,το γέλιο και η χαρά. Να ξέρεις πως με σκλάβωσε, των πόθων η φωτιά σου. Ζήτα μου ένα ψέμα να τραγουδώ το βράδυ όταν στα όνειρα που ζεις μοιράζομαι τη ματιά σου.
{7}
ΝΙΚΟΣ ΒΑΡΔΑΚΑΣ
XΆΘΗΚΑ Χάθηκα στο βλέμμα σου, γυρεύοντας απεγνωσμένα τον Άνθρωπο. Δεν με μέλει το κρίμα που σου γεννάει η αποτυχία. Κάθε λάθος παντρεύει τη λογική με την επιθυμία. Ψάχνω τον Άνθρωπο όπως με γοήτευσαν τα λόγια σου και οι κόρες των ματιών σου. Μελαγχολώ στο πρέπει που με ωθείς με ένα χαμόγελο. Γυρεύω να βρω κάποια που να γνωρίζει την αγάπη, όπως μόνο εσύ μπορείς και μου την προσφέρεις. Στο βωμό της κενότητας προσκυνώ όταν χαράζω στη μνήμη μου λίγες αναμνήσεις χώρια σου…
{8}
ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ
ΑΠΌΨΕ Η σιγαλιά της νύχτας, ντύνει την προσμονή μου με μαύρο φόρεμα. Απόμερα στα πνιγηρά βάθη των ελπίδων μου αχνοφαίνεται ένα λιμάνι. Απόψε σαν απομεινάρι φυγής, ξετυλίγεται μπρός μου η εικόνα της. Ένα κορίτσι με θολό πρόσωπο, σαν φάντασμα της ζωής κλαίει γοερά καθισμένη σε ένα κορμό δέντρου. Οι λέξεις της σαν πουλί φυλακίζονται σε ένα κλουβί. Με περιμένει αμίλητη η αυγή, σαν κόρη της νύχτας που αγαπάει το ανέσπερο φώς της αλλαγής. Απόψε ξέχασα πολλά να σου πώ, μήπως και τα δώρα μου αγγίξουν την ψυχή σου.
{9}
ΝΙΚΟΣ ΒΑΡΔΑΚΑΣ
ΕΛΛΗ(1926-1983) Τα μάτια σου χάιδευαν τις παιδικές μου μνήμες μπροστά στην οθόνη. Απρόσιτα και γεμάτα μαγεία γοήτευαν τις σκέψεις. Ο έρωτας σου κάθε φορά με το Δημήτρη, είτε μπροστά από έναν πίνακα είτε με ρούχα μαύρα ήταν η εύφορη γη της εφηβείας. Πόνος και χαρά, μέλλον και παρελθόν ζευγάρωναν σε μια ταινία ασπρόμαυρη αλλά με χρώματα της ψυχής να προβάλουν τόσο οικεία. Κάθε που απέναντι στον τοίχο, αντικρίζω το μύθο σου σκέφτομαι πόσο ένα πρόσωπο μέσα στο χρόνο μπορεί να φεγγίζει,και να γίνεται η πρώτη σου αγάπη όπως τότε στα 16..
{ 10 }
ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ
EΣΈΝΑ ΨΥΧΉ ΜΟΥ! Γιατί οι λέξεις να είναι νεκρές, σαν ελπίδες στις ξέρες; Στην αγάπη το θέλω είναι πικρό σαν μονοπάτι σε απάτητο βουνό. Γιατί η αλήθεια να έχει τραγούδια, ειπωμένα από κρίνα που γέρνουν στο δέρμα σου; Mαζί σου βαδίζω στα σύννεφα, αυτά που εγκλωβίζουν τα πέλαγα του απείρου. Κολυμπάνε τα αστέρια και καθρεφτίζουν το ουρί του παραδείσου... Εσένα ψυχή μου!
{ 11 }
ΝΙΚΟΣ ΒΑΡΔΑΚΑΣ
ΛΈΞΕΙΣ Αγάπη, ψυχή, σώμα, υπομονή. Δώρα, αύριο χθές, σήμερα, ποτέ, λύπη, μακριά, ίσως, ξανά καρδιά, μανία, ανάμνηση, λαγνεία, σκοτάδι ξημέρωμα, ηλιοβασίλεμα.. Λέξεις που απεικονίζουν τη σχέση μας!
{ 12 }
ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ
ΜΑΖΊ ΣΟΥ Ταξιδεύω μαζί σου, σε λιμάνια του νου μακριά απ’ τη μέρα. Εκεί στο σκοτάδι του απείρου που γελάνε τα αστέρια. Ταξιδεύω μαζί σου, σε βάθη απόμακρα των ωκεανών σμιλεμένα από τις γοργόνες του βυθού. Είναι οι φόβοι μας ψυχές που διψάνε για αγάπη, μα στέρεψαν τα δάκρυα και η γιορτή μας έγινε ζάλη. Σ’ αγαπώ περισσότερο όταν σιωπάς, όταν οι ελπίδες μας ψάχνουν λιμάνι. Ένα σπίτι να ζήσουμε και να γεράσουμε μακριά απ’ την πλάνη.
{ 13 }
ΝΙΚΟΣ ΒΑΡΔΑΚΑΣ
ΜΕ ΑΝΑΜΜΈΝΟ ΤΣΙΓΆΡΟ Λίγα σαν σύννεφα στον ουρανό, απέμειναν οι σκέψεις μας. Κάθε που η πνοή βγαίνει πνιχτή, σαν λέξη που πέταξε απ’ τη σκέψη κοιτάζω εσένα. Με αναμμένο τσιγάρο, ξεφυσάς όλες τις μέρες και τις νύχτες που κλάψαμε και γελάσαμε μαζί. Ο αναπτήρας στο τραπέζι μοιάζει με υπομονή, όπως ο χρόνος που κυλάει και περιμένω μια αφορμή. Ένα φιλί, και μια ολόκληρη ζωή..
{ 14 }
ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ
ΜΕΛΩΔΊΑ Δίπλα μου σταμάτησε ματώνοντας η όψη σου. Το δείλι όμως σου χάρισε στοργικά ένα δάκρυ,δώρο για της ματιάς μου τον οίκτο. Είναι αυτή η γιορτή της ζωής που τη λένε μύθο και κάθε που σκέφτομαι την ομορφιά σου μου χαρίζεις τον ήλιο. Πνοή από την ψυχή σου A. είναι οι αναμνήσεις μας μέχρι που φτάναμε ξυστά από το δικό σου πλανήτη. Θα θυμάμαι για πάντα καλή μου, την αύρα που έπλεκες στα βράδια που βγαίναμε. Θα λατρεύω το χάδι σου που νανούριζε το μέλλον μου….
{ 15 }
ΝΙΚΟΣ ΒΑΡΔΑΚΑΣ
ΜΕΤΑΜΌΡΦΩΣΗ Σαν πεταλούδα που βγαίνει απ’ το κουκούλι της εμφανίστηκες χθες. Καμία έκπληξη δεν κυρίευσε την ανυπομονησία μου. Είναι η ζωή μας ένα κουτί με δώρα, που το χέρι μας διστάζει να τραβήξει το καλύτερο. Ίσως από ατολμία αλλά ποτέ από αβλεψία. Οι στιγμές που πληγιάζουν το νου μας, αναμνήσεις που θέριεψαν το σκουλήκι σου σε αντάμωσαν απέναντι απ’ τον καθρέφτη. Μεταμόρφωση τη βάφτισες την παρακμή σου και δεν μπορώ να πράξω αλλιώς. Σε αφήνω στου χρόνου τη λήθη.
{ 16 }
ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ
ΝΟΣΤΑΛΓΊΑ Βράδια με αστέρια, φεγγάρι με ταίρια στην άμμο αγναντεύαμε τα καλοκαίρια. Μπάνιο στη θάλασσα, μπύρες και ρόκ να πλανεύει τα αυτιά μας το στερεοφωνικό. Νοσταλγία και αγάπη, ζήλεια και πλάτη στου φίλου τους έρωτες, απατούσε τη Μάχη! Φέρτε μου πίσω την καντίνα του Γιώργου δίπλα απ΄το κύμα σέρβιρε “βρώμικο”. Φέρτε μου πίσω τα σινέ εκείνα, με πόπ κόρν στο αμάξι και το κάθισμα πίσω. Είναι πλέον αργά, η ζωή μαρτυρά. Στο αυτί μου τα χρόνια, μου θυμίζει με νόημα. Γυναίκα,παιδιά χωρίς συντροφιά. Μόνος είμαι θαρρώ, και έχω όλο παράπονο. Νοσταλγία και αγάπη, όλα πλέον είναι μία απάτη.
{ 17 }
ΝΙΚΟΣ ΒΑΡΔΑΚΑΣ
Ο ΠΊΝΑΚΑΣ Στεκόμαστε αγκαλιά απέναντι από του ζωγράφου τον πίνακα. Βλέπουμε μαζί τον ήλιο να δύει και περιμένουμε να φανούν το φεγγάρι και τα αστέρια. Οι πληγές στα σύννεφα, κόκκινο αναβλύζουν και ματώνουν σαν κηλίδα τον ορίζοντα. Σαν ξεφεύγουν τα αισθήματα, γοητεύεις το άπειρο και γίνονται τα παιδιά του στηρίγματα. Το σκοτάδι φωτίζει το μέλλον μας, και ας λένε θαμπό. Η μέρα σκεπάζει τα λόγια, των φίλων τις πράξεις που χτυπάνε τα νώτα. Απέναντι μας το πινέλο του κουνάει. Χαμογελάει. Ο πίνακας τελείωσε και το έργο του ζωγράφου σαν τη ζωή μας φαντάζει
{ 18 }
ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ
ΠΕΤΡΆΔΙ ΜΟΥ Πετράδι μου πολύτιμο, σαν λέξη που έπλασε ποιητής στην έμπνευση του βαστώ στα χέρια μου ανάμεσα, αδύναμο σαν τον αέρα που χαϊδεύει κρίνο. Πετράδι μου ακριβό, εικόνα μοιάζεις του ζωγράφου που το πινέλο του χρώμα σκορπά στον πίνακα του. Το κλάμα σου υγραίνει την αφή μου, μα η θωριά σου είναι ευλογία που αγκαλιάζει την πνοή μου. Πετράδι μου μοναδικό σαν τραγουδιού τη νότα οι λέξεις είναι κύματα όταν στη θάλασσα των ματιών σου ταξιδεύει η ψυχή μου…
{ 19 }
ΝΙΚΟΣ ΒΑΡΔΑΚΑΣ
ΠΡΩΙΝΌ Κουράστηκα να περιμένω το πρωινό που Θα αλλάξει τις βραδινές μου σκέψεις. Υπόφερα να αγαπώ τους ανθρώπους γιατί κάποιοι από αυτούς θα ερωτεύονταν βαθιά τον εαυτό μου. Στα βήματα σου σχεδίαζα με αργόσυρτες λέξεις ένα μονοπάτι προς την ψυχή σου. Το πρωινό είναι κοντά, όσο η ανάσα του θανάτου…
{ 20 }
ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ
Ραθυμία Αλλόκοτη είναι η χαρά που προσφέρεις με το πέταγμα σου μπρός στα μάτια μου. Τα παιδιά στο σχολείο, ως ανάμνηση του παρελθόντος σου αγγίζανε τη λάμψη στα φτερά σου. Η αγαλλίαση σου, είναι ηδονή που παντρεύεται με τη ραθυμία μου. Λίγες είναι οι στιγμές που την πλάνη μας ελκύει η αλήθεια. Άφοβα μου προσφέρει η αναμονή τις υποσχέσεις μας. Διάλεξα τη φυλακή μου, το μέλλον είναι το κελί μου
{ 21 }
ΝΙΚΟΣ ΒΑΡΔΑΚΑΣ
Σέλας Κάτω από τα ψέματα, που φύτρωσαν στο Σέλας ξαπλωμένος στο έδαφος αντικρίζω εσένα. Η ματιά μου πνιχτά καλεί το όνομα σου, σαν τις ελπίδες που κυλάνε στο ρυάκι του έρωτα. Η αντανάκλαση του φωτός παγιδεύει το χρόνο σε μια ρωγμή του ουρανού. Το σκοτάδι παντρεύει το μέλλον μου με στιγμές,με μικρές εκδρομές στο παζάρι του φόβου. Το Σέλας είναι η έλξη μας, μία όμορφη έξη με το άγνωστο πριν να ανατείλει το άβατο. Εκεί που φωλιάζουν οι δικές μας στιγμές...
{ 22 }
ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ
ΣΚΑΛΟΠΆΤΙΑ Κατέβηκες αργά τα σκαλοπάτια, μέχρι να φθάσεις στο κατώφλι του εαυτού σου. Περίμενα με φίλο τη βροχή να μου ψελλίσεις μία λέξη. Μάταια όμως. Αυτή η διαδρομή, αυτή η κάθοδος έμοιαζε ίδια η ζωή σου. Όπως όλοι οι άντρες που θυμάσαι ακόμα και μοιράσατε στο χρόνο τις στιγμές σας. Κάθε βήμα σου μια φωτογραφία, μια ανάμνηση σαν ταινία. Ανταμώσαμε τα θέλω μας, μα ήρθε επιτέλους η ώρα για αλήθεια
{ 23 }
ΝΙΚΟΣ ΒΑΡΔΑΚΑΣ
ΣΤΟ ΒΥΘΌ ΣΟΥ Ονειρεύομαι εσένα, σαν θάλασσα που τα κύματα καθρεφτίζουν τα θέλω μου. Στο βυθό σου, στενάχωρα βουλιάζει αργά το μέλλον μου. Τσακισμένο απ΄το βλέμμα σου, έπλεε στο παρόν χωρίς πυξίδα χανόταν στο τέρμα του. Στο βυθό σου ακούγεται η φωνή μου. Άλλο πια δεν κινδυνεύει..
{ 24 }
ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ
ΣΥΝΕΊΔΗΣΗ Έκλεισα την πόρτα πίσω μου. Όπως κάθε αρχή ξεκινάει από ένα τέλος.Η φωνή της έμοιαζε με παράκληση, αφορμή να ξεχάσουμε ότι μας πλήγωσε. Αιτία ήταν κάθε μέρα και νύχτα, μία λέξη, μία χειρονομία που έκοβε σε κομμάτια τη συνείδηση μας. Ήμασταν παγιδευμένοι στα θέλω των συγγενών και φίλων. Τα κενά της ζωής τους, έψαχναν εμάς για αναπλήρωση. Ίσως η απουσία μου, να είναι αρκετή για λίγο να σηκώσει τη σκόνη.Να βάλουμε τους μικροεγωισμούς σε μία αγχόνη. Όταν κλωτσήσουμε το σκαμνάκι που τους βαστάει, θα ερωτευθούμε ξανά όπως εκείνη τη θερινή ραστώνη...
{ 25 }
ΝΙΚΟΣ ΒΑΡΔΑΚΑΣ
ΤΟ ΧΑΜΌΓΕΛΟ ΣΟΥ Είναι τόσο όμορφη μέρα σήμερα, και θέλω να βαδίσουμε μαζί στο πάρκο. Μακριά να αφήσουμε τις έγνοιες μας, και ας είμαστε ανάμεσα σε πολλούς ανθρώπους. Χάρισε μου το χαμόγελο σου, και ας μην είναι το καλύτερο σου. Στον πίνακα των αισθήσεων μου, το πινέλο είναι το πρόσωπο σου και ο καμβάς με τα χρώματα τα τρυφερά σου λόγια. Χάσαμε το άγγιγμα του χρόνου αλλά δεν με νοιάζει! Του κόσμου νιώθουμε μαζί μοναδικό ζευγάρι
{ 26 }
ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ
ΤΕΛΕΥΤΑΊΑ ΜΈΡΑ Ίσως είναι η τελευταία μέρα που θα τα πούμε. Οι δύο μαζί δεν αντέξαμε την φθορά της μέρας, το πέταγμα της ζωής μπροστά απ΄τα μάτια μας. Ίσως είναι το τελευταίο φιλί,που χορέψει στα σώματα όταν οι πλάτες μας βαδίσουνε αντίθετα στον δρόμο. Λάθη, πολλά λάθη πράξαμε και οι ώρες δεν είναι φίλοι παρά σταγόνες από δάκρυα που στεγνώνουν εύκολα. Όταν χωρίσουμε, δεν θέλω εκεί πίσω στήν ανάμνηση να αφήσουμε την λήθη .Ας πάρουμε ο καθένας την δική του ευθύνη που δεν ερωτευτήκαμε, παρά αγαπήσαμε πολύ.
{ 27 }
ΝΙΚΟΣ ΒΑΡΔΑΚΑΣ
ΤΡΕΛΌΣ ΓΙΑ ΣΈΝΑ Πηδάω τα βουνά, από κορυφή σε κορυφή όταν σκέφτομαι εσένα. Βαδίζω πάνω στα σύννεφα δίπλα με τον ήλιο, όταν μου χαρίζεις το γέλιο. Θάλασσες και ποτάμια, δεν με ξεδιψάνε όσο εσύ μου χαρίζεις ένα νεύμα. Όπως ορίζεις στο σπίτι μου, απλώνω ιπτάμενο χαλί για να ταξιδεύουμε έπειτα παρέα. Είμαι τρελός για σένα ακριβώς όπως με βάφτισες την πρώτη φορά που κάναμε έρωτα. Είμαι τρελός για σένα, χωρίς να το σκέφτομαι μα η αγάπη θέλει βλέμμα από δυο μάτια που ζητάνε την μέρα.
{ 28 }
ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ
ΦΕΓΓΑΡΌΛΟΥΣΤΗ Στο ξύπνημα του σκοταδιού, σαν πέσει του φεγγαριού το φώς στα μάτια μου, γεννιέται η μορφή σου. Ανέγγιχτη η αγάπη μας, βαδίζει στην ψυχή μου σαν αερικό μονάχο του πλανιέται η πνοή σου. Πλανεύτρα φεγγαρόλουστη στα σύννεφα σε ψάχνω, ελπίζω στην παγίδα σου να πέσω για να γιάνω. Χάρισες στα αστέρια την θωριά σου, να καθρεφτίζονται οι λέξεις που μαρτυρούν τα όνειρα μου. Πλανεύτρα φεγγαρόλουστη η μοίρα πλάθει την χαρά που οι δυό μας θα την βρούμε με μια σφιχτή αγκαλιά.
{ 29 }
ΝΙΚΟΣ ΒΑΡΔΑΚΑΣ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΊΑ Κάθε λέξη που ταξιδεύει, από την σιωπή που μας χωρίζει είναι μια ανάμνηση που περιμένει. Μια φωτογραφία είναι η έρημος, που στην όαση της τα καραβάνια μας ξαποσταίνει. Αυτή που στην τσέπη μου κρυμμένη γοργά το κενό της ψυχής μου γοητεύει. Οι αλήθειες που φωλιάζουν με χρώματα, αποτυπώθηκαν με την ένωση των ψυχών. Μακριά μας βαδίζει το ψέμα μέχρι το πέταγμα των δειλών..
{ 30 }
ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ
ΨΈΜΑΤΑ Επέστρεψες απ΄την πλάνη σου,στην γη της αλήθειας. Νωχελικά σύννεφα γέλιου ταξιδεύουν στο πρόσωπο σου σύροντας υποψία βροχής. Οι σταγόνες της θωπεύουνε κάθε σπιθαμή απορίας μου σαν το τρένο της αθωότητας σου που χάθηκε στον ορίζοντα. Ψέματα, μόνο ως λόγια πείθουνε την άδεια καρδιά σου. Ποτέ δεν αποδέχτηκες την ρίζα του δέντρου που φύτρωνε μέσα σου. Αυτού που οι καρποί στα κλαδιά σου, είναι το μήλο της Εύας. Δαγκώνεις κάθε φορά,και η αμαρτία σαν κύμα γλείφει την αμμουδιά της ματαιότητας σου. Ψέματα, ψέματα..
{ 31 }
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΒΑΡΔΑΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΟΘΕΤΗΘΗΚΕ & ΣΕΛΙΔΟΠΟΙΉΘΗΚΕ ΤΟ ΜΑΪΟ ΤΟΥ 2016
ISBN 978-618-82414-7-3