23 COVER STORY

Φέτος το καλοκαίρι ξεσηκώνει τον Πειραιά!

Συνέντευξη στη Δήμητρα Βγενά

Μένει στον Πειραιά αλλά κατάγεται από την Αίγινα, στα 18α γενέθλια της βρέθηκε πάνω σε σκηνή της Αστόριας στην Αμερική. Το 2003 έκανε την πρώτη της δισκογραφική δουλειά, το 2004 της έκανε πλάκα ο… θεός και έγινε γνωστή σε όλη την Ελλάδα. Ακολούθησε μια ανοδική επαγγελματική πορεία, ένας γάμος, μια εμφάνιση στο Your Face Sounds Familiar –που ακόμη συζητιέται- και φέτος το καλοκαίρι μας ξαναξεσηκώνει όλους, παρέα με τον Στέλιο Λεγάκη και τους Prestige The Band στο Κρεμλίνο. Η Χρύσπα πιο όμορφη και πιο ώριμη από ποτέ μας περιμένει για ένα δυνατό καλοκαίρι, και όχι μόνο…

Έχω διαβάσει πως η πρώτη σου εμφάνιση ήταν στην Αστόρια της Αμερικής. Ισχύει; Αν ναι πως προέκυψε; Ισχύει κατά το ήμισι... Ήταν η πρώτη μου «επαγγελματική» εμφάνιση, το βάπτισμα του πυρός ήταν επί σκηνής στην Αίγινα στα πλαίσια μιας συναυλίας της Σοφίας Βόσσου, όπου για πρώτη φορά τραγούδησα μόνη μου μπροστά σε κοινό. Στη συνέχεια μέσω της Σοφίας έγινε και η επαφή για την Αμερική. Πως ήταν η εμπειρία, και ρωτάω γιατί ήταν η πρώτη σου εμφάνιση επαγγελματική και μάλιστα στην Αμερική… Ήταν μια σημαντική εμπειρία και ειδικά σε αυτή την ηλικία, το ενδιαφέρον ήταν πως το ταξίδι συνέπεσε με τη μέρα των γενεθλίων μου γεγονός που σηματοδότησε και μεταφορικά την ενηλικίωση μου. Η Νέα Υόρκη και ο τρόπος που ξαφνικά βρέθηκα σε μια σκηνή του εξωτερικού με έκανε να καταλάβω πως πρέπει να δουλεύει ένας επαγγελματίας. Το τραγούδι πως ήρθε στη ζωή σου; Ο ελεύθερός Ήσουν από τα κοριτσάκια που κρατούσαν μια βούρτσα και τραγουμου χρόνος δούσαν μπροστά στον καθρέφτη; Μπροστά στον καθρέφτη ήμουν μόνο είναι με τις πουέντ, η μόνη μου επαφή με το τραγούδι ήταν στις σχολικές γιορτές αφιερωμένος όπου λόγω μουσικών γνώσεων αναλάμβανα όλη την οργάνωση τους. στον εαυτό μου Η πρώτη σου δισκογραφική δουλειά πότε ήρθε; Θυμάσαι; και στον άντρα Η πρώτη δισκογραφική δουλειά κυκλοφόρησε το 2003 με τίτλο «Τώρα» και μου! το 2004 ήρθε η συνεργασία μου με τη Minos και το «Μου κάνει πλάκα ο θεός».

Πόσο δύσκολο ήταν μετά να ξεφύγεις από τη συνθήκη της δισκογραφίας σου και να σε γνωρίσει ο κόσμος μέσα και από άλλα ρεπερτόρια; Στόχος μου δεν ήταν να ξεφύγω αλλά να διευρύνω τους μουσικούς μου ορίζοντες και εκεί ήρθε η συνεργασία με τη Ρεβέκκα Ρούσση και το Στέφανο Κορκολή. Έτσι προέκυψε ο δίσκος «Μέχρι Εδώ», κάτι για το οποίο είμαι χαρούμενη και περήφανη μέχρι σήμερα. Όπως έχεις αναφέρει σε συνέντευξη σου, κάποια στιγμή είχες την ανάγκη να δημιουργήσεις μια μπάντα – μια μουσική οικογένεια όπως την λες- μίλησε μας λίγο γι’αυτό. Τι κάνετε, τι ρεπερτόριο έχετε; Σαν καλλιτέχνης στόχος μου είναι να δίνω νέα πράγματα και προτάσεις στο κοινό και να βάζω νέους στόχους. Έτσι και έκανα επισφραγίζοντας μια δυναμική παρουσία ανά την Ελλάδα και το εξωτερικό με τα live μου. Σαν επι

στέγασμα αυτών των χρόνων δουλειάς -τόσο δικής μου όσο και των συνεργατών μου- ήταν μια μόνιμη βάση αυτού του project που πλέον έχει βρει το δρόμο του στο νέο μας χώρο του kremlino. Η συμμετοχή σου στο Your Face sounds familiar σχολιάστηκε με τον καλύτερο τρόπο. Εσένα τι ανάμνηση σου έχει αφήσει και τι κέρδισες μέσα από αυτό το show; Ήταν μια εκπληκτική εμπειρία που και για μένα ήταν ένας τρόπος να εκφραστώ και σε είδη που μέχρι σήμερα -για το ευρύ κοινό τουλάχιστον- δεν είχα την ευκαιρία να παρουσιάσω, όπως το μιούζικαλ και ο ρόλος της Mary poppins που μέχρι σήμερα απολαμβάνω, στο σημείο αυτό θα πρέπει να τονίσω πως ευχαριστώ ιδιαίτερα την ομάδα της εκπομπής και του Αnt1 για τις ξεχωριστές στιγμές που ζήσαμε μαζί. Φέτος τον Μάρτη θα ξεκινούσες στο Κρεμλίνο τα live αλλά σας πρόλαβε η… καραντίνα. Αλήθεια πως το βίωσες εσύ αυτό; Η καραντίνα ήταν μια πρωτόγνωρη συγκυρία για όλους μας και ιδιαίτερα για μας τους καλλιτέχνες που κάθε σεζόν βρισκόμαστε σε συνεννοήσεις για νέα πράγματα αρκετά συχνά, όμως η συγκυρία αυτή πέρασε και τώρα με ακόμα περισσότερη διάθεση είμαστε εδώ για να σας ξεσηκώσουμε. Έμεινες Αθήνα ή πήγες στην Αίγινα; Έμεινα στη βάση μου, στο σπίτι μου στον Πειραιά και οργάνωνα τα μελλοντικά μου σχέδια.

Πως ήταν η εμπειρία να μένεις στο σπίτι; Αρχικά είσαι σπιτόγατος ή σ αρέσει πιο πολύ το έξω; Είμαι σπιτόγατα, ναι! Όποτε για μένα δεν ήταν καταπίεση η συγκεκριμένη συγκυρία, άλλωστε ο χώρος μου είναι το ησυχαστήριο μου και το ορμητήριο μου για νέες ιδέες και νέα πλάνα, όποτε είχα το χρόνο να μελετήσω πιάνο -που τόσο αγαπώ- να δω ταινίες και να δουλέψω περισσότερο το πρόγραμμα που θα δείτε στο Κρεμλίνο. Πως πέρναγες τις μέρες σου; Ανακάλυψες νέα σου ταλέντα; Βαρέθηκες ή το απόλαυσες; Όπως σας είπα, το απόλαυσα! Άλλωστε λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων είχα καιρό να ευχαριστηθώ το σπίτι μου και έτσι οι μέρες πέρναγαν αυθόρμητα χωρίς μεν πρόγραμμα αλλά με πράγματα που μου άρεσαν να κάνω και είχα αμελήσει . Στον κλάδο σας η κατάσταση είναι δύσκολη ακόμη και μετά το πέρας της καραντίνας. Είναι αυτό κάτι που σε αγχώνει ή σε γεμίζει ανασφάλεια; Η κατάσταση είναι δύσκολη για όλο τον κόσμο, όμως με αισιοδοξία και θετική διάθεση ατενίζουμε το επόμενο χρονικό διάστημα. Παρ΄ όλα αυτά εσύ ξεκινάς εμφανίσεις στο Κρεμλίνο παρέα με τον Στέλιο Λεγάκη και τους Prestige The Band. Πως νιώθεις; Πιο χαρούμενη παρά ποτέ, γεμάτη ενέργεια και διάθεση να περάσουμε όλοι καλά και να αφήσουμε έστω και για λίγες ώρες πίσω όσα μας απασχολούν! Έχουμε φτιάξει ένα πρόγραμμα με όλη την ομάδα, τη μουσική επιμέλεια του οποίου έχει ο Μπάμπης Μαραγκός, τη σκηνοθεσία του η Μαρία Χατζηγιάννη,

που είμαστε σίγουροι πως θα σας ξεσηκώσει.

Πότε ξεκινάτε και για πόσο διάστημα θα μπορεί ο κόσμος να σας απολαύσουμε ; Ξεκινάμε στις 19 Ιουνίου. Η συνεργασία μας με το Στέλιο Λεγάκη και τους Prestige είναι ένα πάρτυ ! Ένα πάρτυ που στόχο έχει να διασκεδάσει και να αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις και στον πιο απαιτητικό θεατή .

Οι συνθήκες στον χώρο του μαγαζιού είναι πολύ διαφορετικές; Εννοώ τις αποστάσεις των τραπεζιών, τα μέτρα προστασίας που θα πρέπει να παρθούν. Είναι πολύ αυστηρά; Τα μέτρα είναι όλα σύμφωνα με τις οδηγίες που μας έχουν δοθεί και ακολουθούνται κατά γράμμα για την ασφάλεια όλων. Από Σεπτέμβρη έχεις προγραμματίσει κάτι, πιστεύεις πως θα είναι δύσκολος ο χειμώνας που θα έρθει; Ο χειμώνας θα με βρει και πάλι στο Κρεμλίνο.

Τον ελεύθερο χρόνο σου τι προτιμάς να κάνεις; Ο ελεύθερος χρόνος είναι αφιερωμένος στον άντρα μου και στον εαυτό μου, είναι μικρές στιγμές ανάπαυλας που κάθε φορά τις οργανώνουμε και διαφορετικά, - βόλτες, φίλοι, οικογένεια, ταξίδια ατελείωτες συζητήσεις για νέα σχέδια! Τα ταξίδια σου αρέσουν; Τα αποζητάς; Τα ταξίδια είναι πηγή έμπνευσης, είναι τρόπος αποφόρτισης από την πραγματικότητα και δημιουργία στιγμών, είτε στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό... τα ταξίδια είναι το καλύτερο μου! Θα έπαιρνες ποτέ την απόφαση να έφευγες μόνιμα για το εξωτερικό αν τα πράγματα ζόριζαν εδώ; Το να «φεύγω» όταν τα πράγματα ζορίζουν ή το να «αποφεύγω» καταστάσεις δεν είναι μέρος του χαρακτήρα μου! Μένω και επιμένω Ελλάδα!

Η Αίγινα είναι ο τόπος που γεννήθηκες και μεγάλωσες, τι αναμνήσεις έχεις από τα παιδικά σου χρόνια; Τις καλύτερες! Το νησί είναι χαραγμένο στην ψυχή μου και συνυφασμένο με τις καλύτερες αναμνήσεις μου σαν παιδί, τα παιχνίδια στη θάλασσα με την αδελφή μου, οι βόλτες με τα ποδήλατα και η μυρωδιά του νωπού φυστικιού από τα γύρω φρεσκοποτισμένα χωράφια, τα ηλιοβασιλέματα με φίλους στην Πέρδικα....είναι μόνο λίγες εικόνες που μπορώ να σας μεταφέρω! Αν έκανες ένα rewind στη ζωή σου σε ποια στιγμή θα σταμάταγες; Στο rewind μου θα σταθώ στα πρώτα Χριστούγεννα στην Αίγινα, ως παιδί με όλη την οικογένεια κ τους αγαπημένους μας στο σπίτι. Την επισκέπτεσαι συχνά; Ναι όσο μπορώ συχνότερα, καθώς επισκέπτομαι εκεί την οικογένεια μου. Για το μέλλον τι ονειρεύεσαι; Τι θα ήθελες να πετύχεις; Ξεκινάμε με βάση το ότι ονειρεύομαι και εύχομαι πάνω απ’ όλα να είμαστε υγιείς και δημιουργικοί, γιατί μόνο έτσι μπορούμε να θέσουμε τις βάσεις για να έρθουν νέες συνεργασίες και μουσικές που θα με εμπνέουν και θα στηρίξω με αγάπη και σθένος.

Μαρία Ιότοβα

Μία Ελληνίδα δημοσιογράφος, γυρίζει τον κόσμο με μόνη αποσκευή την πένα της!

Πέρασαν 13 χρόνια από τότε που για πρώτη φορά πέταξε μακριά από την οικογενειακή θαλπωρή του σπιτιού της. Έκτοτε όπως δηλώνει η ίδια, είναι σα να έβγαλε φτερά. Και όταν νιώσεις αυτό το συναίσθημα, δύσκολα μπορείς να πεις «Φτάνει πια. Προσγειώστε με.» Η Μαρία

Ιότοβα έχει σπουδάσει δημοσιογραφία στο δημοσιογραφικό τμήμα του

Παντείου και έπειτα πήρε το master της στη διεθνή δημοσιογραφία από το πανεπιστήμιο του Sussex, στηνΑγγλία. Ξεκινώντας φανταζόταν τον εαυτό της ως πολεμική ανταποκρίτρια, οι δυσκολίες που αντιμετώπισε όμως στο να βρει δουλειά, την έκαναν σύντομα να καταλάβει πως ο δρόμος προς το όνειρο δε θα είναι στρωμένος με ροδοπέταλα.

Έτσι, με μόνη της αποσκευή την αγάπη της για την γραφή και την περιέργειά της να ανακαλύψει τον κόσμο, ξεκίνησε ένα μακρύ ταξίδι σε δεκάδες χώρες, σε πέντε μάλιστα από τις οποίες έζησε για καιρό ξεκινώντας τη ζωή της με τον άντρα της, από το μηδέν!

Πόσο εύκολο είναι άραγε να είσαι «πολίτης του κόσμου»; Τι χρειάζεται αλήθεια για να αφήσεις πίσω σου τη σιγουριά της πατρίδας και να ανοίξεις τα φτερά σου ανακαλύπτοντας τον κόσμο; Και αν τα πράγματα δεν πάνε όπως τα περίμενες; Αυτές και δεκάδες ακόμη απορίες είχα όταν αποφάσισα να κάνω αυτή την κουβέντα μαζί της…

Συνέντευξη στη Λιάνα Μπουκουβάλα

Πότε αποφάσισες ότι θέλεις να ασχοληθείς με τη δημοσιογραφία;

Δεν το αποφάσισα τότε, αλλά θυμάμαι την απροσμέτρητη χαρά μου και το συγκαλυμμένο άγχος μου, όταν η φωτοτυπημένη εφημερίδα του 9ου Δημοτικού Κερατσινίου διανεμήθηκε και μέσα ήταν η πρώτη μου δημοσιογραφική κατάθεση ως μαθήτρια της Ε’ τάξης. Ως έφηβη, μου άρεσε να αποδελτιώνω πληροφορίες. Είχα ημερολόγια στα οποία κολλούσα αποκόμματα εφημερίδων και περιοδικών με σημαντικά γεγονότα και ειδήσεις των ημερών γιατί με συνέπαιρνε η πορεία των πραγμάτων, η μνήμη, και η αλληλεξάρτηση των γεγονότων. Σταδιακά το αποφάσιζε η ζωή για μένα. Στο γυμνάσιο μου έλεγαν ότι γράφω ωραίες εκθέσεις, και στο λύκειο που η κριτική σκέψη περιοριζόταν σε παραταγμένες ιδέες του φροντιστηρίου, αδημονούσα να αποτολμήσω να γράψω τις δικές μου απόψεις. Έτσι, το έκανα σκοπό της ζωής μου να ανοίξω τα μάτια και τα αυτιά μου στο κόσμο, ώστε αυτά που θα γράψω να έχουν ουσία, να είναι ακριβή, δίκαια και αμερόληπτα. Στο τέλος της τρίτης λυκείου, πρώτη μου επιλογή — για την οποία δε μετάνιωσα ποτέ — ήταν το δημοσιογραφικό τμήμα του Παντείου για τις ανοιχτόμυαλες και εριστικές προσωπικότητες του όπως ο Γιώργος Βέλτσος, ο Διονύσιος

Καββαθάς, και ο Στέφανος Ροζάνης.

Τι ήταν αυτό που σε έκανε να αφήσεις πίσω σου την οικογενειακή θαλπωρή και να κυνηγήσεις στο εξωτερικό το όνειρό σου;

Η αφορμή ήταν δύο παράλληλες αγάπες που ξεκίνησαν και τέλειωσαν μαζί: ο Λευτέρης και το Πάντειο. Όταν επί τέσσερα χρόνια είσαι βαθιά αφοσιωμένος σε κάτι και έρχεται η ώρα να το αφήσεις (το μεν γιατί με το ζόρι τίποτα δε γίνεται και το δε γιατί αποφοίτησες), γεννιούνται ερωτήματα και δημι-

ουργείται μια υπαρξιακή αναστάτωση. Καλώς ή κακώς, πίστεψα ότι έπρεπε να περάσω από δοκιμασίες για να βρω απαντήσεις. Έτσι έφυγα για πρώτη φορά από την Ελλάδα, το 2007 και πήγα στο Κάρντιφ της Ουαλίας.

Τότε με ενδιέφερε η φυγή μονάχα ως πράξη επαναστατική. Όμως, από τότε είναι σαν να έβγαλα φτερά, και όπως έχει πει ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι: «Όταν έχεις γευτεί το πέταγμα, θα διασχίζεις για πάντα τη γη με τα μάτια σου στραμμένα στον ουρανό. Γιατί εκεί έχεις πάει και εκεί θα λαχταράς πάντοτε να επιστρέψεις.» Όταν γλυκαθείς από την αυτογνωσία που σου δίνει το ταξίδι, δύσκολα ξυπνάς ένα πρωί και λες: «Φτάνει πια. Προσγειώστε με.»

Η αιτία όμως ήταν πάντοτε μέσα μου. Δε με χωράει ο τόπος. Δεν είμαι της βολής. Μου αρέσει να δοκιμάζομαι και να υποφέρω για κάτι που θέλω πολύ. Κόρη μεταναστών, μετανάστρια στα πέντε μου, έμαθα ότι η ζωή είναι δύσκολη. Δε λέω ότι έχω περάσει κακουχίες, αλλά δεν είναι και απλή υπόθεση να είσαι διαφορετικός. Αφήνουν σημάδια οι απορίες των άλλων, ακόμα και η υπερβολική καλοσύνη τους σε κάνει να αμφισβητείς τον εαυτό σου. «Λες να με λυπούνται;» Έβρισκα λοιπόν δύναμη στην πεποίθηση ότι κανένας τόπος δε μπορεί να ορίσει αυτό που είμαι και κανένα διαβατήριο δε μπορεί να υπαγορεύσει τις αξίες, τα όνειρα και τις επιθυμίες μου. Έφυγα λοιπόν από την οικογενειακή θαλπωρή με τις ευχές της οικογένειας μου που μου έδωσε τα εφόδια να γίνω πολίτης του κόσμου.

Αλήθεια, πως ακριβώς ονειρευόσουν τότε τη ζωή σου;

Το 2011 πήρα το master μου στη διεθνή δημοσιογραφία από το πανεπιστήμιο του Sussex και ονειρευόμουν ότι θα γίνω πολεμική ανταποκρίτρια ή ότι θα δουλεύω στο τμήμα επι

κοινωνίας κάποιας μεγάλης φιλανθρωπικής οργάνωσης. Όμως, οι αιτήσεις για δουλειά δεν έφεραν καρπούς και σύντομα κατάλαβα ότι ο δρόμος προς το όνειρο δε θα είναι στρωμένος με ροδοπέταλα.

Το 2012 είπα ότι δεν μπορώ να περιμένω άλλο και έφυγα πάλι — αυτή τη φορά με οδηγό την περιέργεια να βρω το δρόμο μου ως δημοσιογράφος. Όταν έφτασα στην Γκάνα διαπίστωσα ότι όσα βιβλία και αν διαβάσεις, όσες ιστορίες και αν ακούσεις για ένα μέρος, εάν δεν το ζήσεις με τις αισθήσεις σου, ξέρεις την αλήθεια κάποιου άλλου ή στην καλύτερη τη μισή αλήθεια. Για αυτό και έχω πλήρη συνείδηση της ευθύνης του δημοσιογράφου, που πρέπει να μεταφέρει εικόνες, μυρωδιές, ήχους, συναισθήματα. Με κάθε κείμενο μου μεριμνώ να δώσω στον αναγνώστη αξιοπιστία. Πώς; Με το να γράφω για πράγματα που με ενδιαφέρουν και να πηγαίνω ενάντια στις προκαταλήψεις μου.

Πόσο εύκολο ή δύσκολο ήταν να τα καταφέρεις;

Τα όνειρα μεταλλάσσονται συνέχεια. Κυνηγάς το ένα και μέχρι να το πιάσεις, έχει μεταμορφωθεί σε κάτι άλλο. Αυτή είναι βέβαια η καλύτερη εκδοχή γιατί υπάρχει και η άλλη — να κυνηγάς εμμονικά κάτι χωρίς να σου κάνει πια, μόνο και μόνο από πείσμα. Αυτό είναι χάσιμο χρόνου και ενέργειας.

Ο σύντροφος μου και εγώ έχουμε ξεκινήσει από το μηδέν σε πέντε διαφορετικές χώρες. Έχω ζευγάρια φίλους που μετακόμιζαν από το ένα σπίτι σε άλλο, στην ίδια γειτονιά, και με έπαιρναν τηλέφωνο να μου πουν ότι το άγχος είναι τόσο μεγάλο που χωρίζουν. Οπότε εύκολο δεν ήταν. Αλλά μας τραβάει το άγνωστο και όπως λέει και ο σύντροφος μου «η μανούρα» — μία από τις ελάχιστες ελληνικές λέξεις που έχει μάθει. Δείτε τη δουλειά της

στα παρακάτω link:

https://mariaiotova.journoportfolio.com @serial_xpat

Ποια από τις χώρες που έχεις μέχρι σήμερα ζήσει ξεχωρίCulture Trip, το Matador Network και έχω συνεργαστεί και με τις ζεις και γιατί; τρεις. Βέβαια, αυτό είναι δίκοπο μαχαίρι γιατί μπορεί και να απογοΞεχωρίζω τη Νότια Κορέα για την κουλτούρα της. Είχαμε την τύχη να ζήσουμε σε μια μικρή πόλη, όπου τρεις είναι οι βασικές αξίες της ζωής: η αυτάρκεια, η κοινωνική δέσμευση, και ο πολιτισμός — η ανάγνωση, το θέατρο, η μουσική και η ζωγραφική. Επίσης, στην Κορέα έμαθα ότι η γλώσσα είναι σπουδαίος κώδικας επικοινωνίας, αλλά όχι αναντικατάστατος. Ξεχωρίζω το Μαυρίκιο για τις παραλίες και τα ηλιοβασιλέματα ητευτείς από την εργασιακή ηθική ορισμένων. Μία πολύ καλοθύμητη επαγγελματική στιγμή ήταν όταν επί μήνες προωθούσα τις ιδέες μου στη συντακτική ομάδα της αμερικάνικης Huffington Post χωρίς να λαμβάνω κάποια απάντηση. Τελικά, είπα ότι θα επικοινωνήσω κατευθείαν με τη κυρία Αριάνα Χάφινγκτον. Όχι μόνο μου απάντησε ευμενώς μέσα σε λίγες ώρες, αλλά το email της ήταν πολύ στοργικό και μετριόφρον. του. Σίγουρα δεν είχε άδικο ο Μαρκ Τουαίην όταν είπε για το ΜαυΠοια ήταν η πιο αστεία ιστορία που έχεις να θυμάσαι μέσα ρίκιο ότι είναι ο επί της γης παράδεισος. Όσο και δύσκολη να ήταν η σε όλα αυτά τα χρόνια, από τα μέρη που έχεις πάει; μέρα στη δουλειά εκεί, η βουτιά στα διάφανα νερά στη διάρκεια ζεστών απογευμάτων ξέπλενε κάθε τι δυσάρεστο. Μπορούσες να ξαναγεννηθείς ανά πάσα στιγμή, δώδεκα μήνες το χρόνο. Δεν μπορώ όμως να παραβλέψω το συντηρητισμό και την υποκρισία της κοινωνίας, καθώς και την κοινώς αποδεκτή κακοποίηση των ζώων. Υπάρχει κάποια συνεργασία που να Στην Κορέα έμαθα ότι η γλώσσα είναι σπουδαίος Οι πιο πολλές ιστορίες που μου έρχονται στο μυαλό ήταν άκρως τραγικές. Με το πέρασμα του χρόνου ευτυχώς φαίνονται πια αστείες. Όπως, όταν πήγα για πρώτη φορά στην πισίνα της περιοχής μας, στην Κορέα, και στα ντουζ, ήρθαν καταπάνω μου ολόγυμνες, πέντε-έξι γυναίκες, μεγάλης ηλικίας, να μου δείξουν πόσο εξονυχιστικά πρέπει να πλένεσαι πριν μπεις στην πισίνα. θυμάσαι με μεγαλύτερη χαρά; Ποιο project ξεχωρίζεις; Είναι μεγάλη ανταμοιβή όταν έχεις ακολουθήσει τη πορεία κάποιου για πολλά χρόνια ως θαυμαστής και σου δίνεται η ευκαιρία να δουλέψεις μαζί του. Για παράδειγμα, από τις πολύ αρχές της δημιουργίας τους, με συντρόφευαν στα ταξίδια μου ταξιδιωτικές εκδόσεις όπως το Expat.com, το κώδικας επικοινωνίας, αλλά όχι αναντικατάστατος Για την κουλτούρα τους, το γυμνό σώμα δεν είναι ταμπού και η καθαριότητα είναι μείζονος σημασίας. Σε καμία περίπτωση δε θεώρησαν προσβλητικό ή απειλητικό να παραβιάσουν τον προσωπικό μου χώρο για να μου μάθουν ό,τι θεωρούν ότι ως ξένη δεν ξέρω — όπως το να χρησιμοποιώ μπάρα σαπουνιού. Στο Μαυρίκιο ανέπτυξα πολύ έντονη

5 ΠΡΆΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΈΡΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΡΊΑ ΕΊΝΑΙ ΌΤΙ…

1. Έκανα πρόταση γάμου στον άντρα μου

2. Έχω επισκεφθεί 21 χώρες

3. Καταπολεμώ το συγγραφικό κενό με διαλογισμό, γιόγκα, και κολύμπι

4. Ο σκύλος μου είναι γένους θηλυκού αλλά λέγεται Mars (Άρης)

5. Όταν γράφω ακούω ηλεκτρονική μουσική — αλλά μόνο όταν γράφω

οργή δρόμου καθώς περνούσα τουλάχιστον δύο ώρες την ημέρα στην κίνηση για να πάω και να γυρίσω από τη δουλειά. Μία φορά βγήκα εντελώς εκτός εαυτού και ο οδηγός του άλλου οχήματος κατέβηκε στα φανάρια και όρμησε προς το μέρος μου. Τότε, αφού κλείδωσα πόρτες και παράθυρα, άρχισα να φωνάζω στα ελληνικά — όχι βρισιές, αλλά στίχους τραγουδιών, παροιμίες, ατάκες από παλιές ελληνικές ταινίες. Εκείνος τα έχασε τόσο που δεν είπε κουβέντα και έκανε μεταβολή. Ακόμα θα αναρωτιέται ποια γλώσσα είναι αυτή.

Τι ήταν αυτό που σε έχει εκπλήξει, έως και συγκλονίσει, από όσα έχεις δει μέχρι σήμερα;

Με έχει συγκλονίσει η πρόσφατη ιστορία της Ρουάντας, όπου το 1994, 800.000 άνθρωποι από τη φυλή Τούτσι σφαγιάζονταν από τους Χούτου επί 100 ημέρες, ενώ οι μεγάλες δυνάμεις των Ηνωμένων Εθνών εγκατέλειπαν τη χώρα.

To 2019, περίπου 30.000 άνθρωποι περπατήσαμε πένθιμα κατά μήκος των άδειων δρόμων της πρωτεύουσας Κιγκάλι, από τη βουλή μέχρι το στάδιο Amahoro, όπου έλαβε χώρα η 25η μνημόσυνη δέηση. Για δύο ώρες, δε μπορούσαμε παρά να σιωπήσουμε μπροστά σε ένα από τα μεγαλύτερα καταγεγραμμένα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και να αφήσουμε συναισθήματα όπως ο πόνος, η ντροπή, η μετάνοια να μας κυριεύσουν. Πού και πού έσπαγε τη μοναστική σιωπή η ζωώδης κραυγή μιας μάνας που είδε τα παιδιά της να ψυχορραγούν ή ενός αδερφού που έγινε μάρτυρας του βιασμού και

της δολοφονίας της μικρότερης αδερφής του. Το λιγότερο που μπορούσαμε να κάνουμε ήταν να κρατήσουμε το κερί μας αναμμένο για όση περισσότερη ώρα γινόταν.

Κάθε χρόνο, η χώρα πενθεί για 100 ημέρες — όσες δηλαδή κράτησε και η γενοκτονία. Όμως, οι μνήμες είναι βαθειά χαραγμένες, και καθώς δεν υπάρχει οικογένεια που να μην έχει πληγεί με κάποιο τρόπο από τη γενοκτονία, με συγκλονίζει να ξέρω ότι άνθρωποι που κυκλοφορούν ανάμεσα μου έχουν υπάρξει μάρτυρες φρικαλέων γεγονότων. Περισσότερο όμως με συγκλονίζει η αξιοπρέπεια τους, το σθένος τους να συγχωρέσουν και να ξεπεράσουν εθνικές και φυλετικές διακρίσεις — η σκληρή δουλειά και η αφοσίωση στο μέλλον προκειμένου να μην επαναληφθούν τα λάθη του παρελθόντος. Αυτήν τη στιγμή που μιλάμε, η Ρουάντα δίνει μαθήματα προόδου, κοινωνικής ευημερίας και ανάπτυξης σε όλο τον κόσμο.

Υπήρξε ποτέ στιγμή που να θες να τα αφήσεις όλα και να γυρίσεις πίσω;

Όχι, γιατί το πίσω είναι πια μονάχα μια ιδέα — μια νοσταλγία. Ξέρω ότι ακόμα και εάν γυρίσω στην Ελλάδα, δεν είναι η ίδια Ελλάδα που άφησα πριν από 13 χρόνια, όπως και εγώ δεν είμαι η ίδια Μαρία. Κάθε φορά που γυρνάω για κάποιο διάστημα, ξανασυστηνόμαστε. Τι πιο όμορφο όμως! Να ανακαλύπτεις κάθε φορά και κάτι καινούριο — για αυτό η Ελλάδα έχει παραμείνει έρωτας. Δεν πρόλαβα να τη βαρεθώ ποτέ. Sugar Free 2727

Δανάη Δανάη

Μπάρκα Μπάρκα

Όλη του κόσμου η τσαχπινιά μαζεμένη στο πρόσωπο της...

Με το χαμόγελο της «σπάει» και τον πιο σκληρό, με τις πλάκες της, ίσως να «σπάει» τα νεύρα της μητέρας της! Με το ταλέντο της αδιαμφισβήτητα «σπάει» κάθε στερεότυπο ότι κάνει καριέρα επειδή έχει μαμά τη Βίκυ Σταυροπούλου. Η Δανάη Μπάρκα, είναι το κορίτσι που χαίρεσαι να βλέπεις πάνω, αλλά και κάτω από το σανίδι! Η Δανάη, είναι τα νιάτα που όλοι θέλουμε να έχουμε και απλά… τα σπάει!

Συνέντευξη στη Δήμητρα Βγενά

Δανάη τώρα που εν μέρει τελείωσε η καραντίνα, θες να μας πεις σε τι φάση σε βρήκε; Επαγγελματικά εννοώ.

Δεδομένης της κατάστασης τα θέατρα ως γνωστών δεν θα λειτουργήσουν όπως και όσο και όσα πιστεύαμε. Άρα υπάρχει ένα μούδιασμα και μια πρωτόγνωρη ακινησία στα πράγματα.

Περιμένουμε να δούμε τι θα αποφασιστεί, τι θα προκύψει έτσι ώστε να πάρω την καλύτερη απόφαση.

Από τα stories σου στο Instagram αλλά και από τις αναρτήσεις σου, βλέπαμε τόσο καιρό, ότι δεν χάνεις το 28 Sugar Free χιούμορ σου αλλά ούτε και την αισιοδοξία σου. Αλήθεια πως το διαχειρίστηκες όλο αυτό; Το διαχειρίστηκα με ψυχραιμία. Στα πολύ δύσκολα γεγονότα, οφείλουμε να είμαστε ψύχραιμοι ορθολογιστές και αισιόδοξοι, γιατί κατά την γνώμη μου είναι μονόδρομος. Αν αφήσουμε τις δυσκολίες να μας πάρουν από κάτω, το χάσαμε το πλοίο. Άρα σκεφτόμουν ότι συμβαίνουν όλα για κάποιο λόγο και προσπαθούσα να βρω τα θετικά της κατάστασης. Υπήρξαν στιγμές που σε πήρε από κάτω; Και σε ρωτάω

γιατί ταλαιπωρήθηκε η υγεία σου στο διάστημα αυτό. Τελικά είχες κορονοιό; Με πήρε από κάτω σε στιγμές που έβλεπα ανθρώπους να υποφέρουν. Εκεί λύγισα! Σκεπτόμενη πως άνθρωποι δεν είχαν σπίτι, περίθαλψη, και ανθρώπους γύρω τους με έπιανε ένα σοκ. Σε σχέση με εμένα δεν έπεσα ποτέ, θα ήταν αχαριστία. Δεν ξέρω αν πέρασα τον ιό, αλλά ήμουν 12 μέρες με πυρετό και αρκετά συμπτώματα. Ανακάλυψες πράγματα για τον εαυτό σου που δεν τα γνώριζες, π.χ χόμπι, ταλέντα, ανασφάλειες; Παράδειγμα σε ενδεχόμενη δεύτερη καραντίνα έχεις φτιάξει ένα πλάνο για όσα θα θες να κάνεις; Δεν ανακάλυψα πολλά, τα περισσότερα ήξερα ότι μπορώ να τα κάνω αλλά τα εξέλιξα. Κυρίως είδα το μέσα μου περισσότερο, ποιους ανθρώπους θέλω να έχω, ποιοι μου έλειψαν, πως θα ήθελα να το περνάω… κι έτσι πήρα τις αποφάσεις μου. Σε ενδεχόμενο δεύτερο lockdοwn είμαι έτοιμη να μείνω πάλι ψύχραιμη, με τους ανθρώπους που θέλω και δημιουργική. Είσαι το παιδί που μπορεί να γίνει ο «τρομοκράτης» για τη μάνα του. Οι φάρσες και τα τρομάγματα δεν έχουν τελειωμό. Από μικρή ήσουν έτσι, δεν την άφηνες να ησυχάσει; Ήμουν από μικρή ταραξίας. Όχι τόσο με την μαμά μου όσο γενικά. Με θυμάμαι να κάνω πλάκες και στην γιαγιά μου, ή να κρύβομαι και να με ψάχνει πολλές ώρες, ή να κάνω φάρσες σε πολύ κόσμο. Γενικά πάντα ήθελα να κάνω τρελές. Θυμάσαι το χειρότερο που της έχεις κάνει; Που το σκέφτεστε και εσύ γελάς ενώ εκείνη νευριάζει; Δεν θυμάμαι κάτι που να την νευρίασε. Έχουμε κοινό χιούμορ, ξέρω μέχρι που μπορώ να φτάσω, μου κάνει κι εκείνη τρέλες απλά δεν τα δημοσιεύουμε όλα. Ένα απ’ τα χειρότερα, είναι ένα τρόμαγμα μέσα στα σκοτάδια στην Καλαμάτα που έχουμε το κατάλυμα. Δεν ήξερε ότι είχα φτάσει, βγήκε στον κήπο και ήμουν κρυμμένη και απλά… όρμηξα. Αλλά ακόμα κι εκεί γέλαγε μετά. Εσύ είσαι άτομο που δέχεται φάρσες; Σου έχουν κάνει κάποια που να είναι αυτό που λέμε… «να το φυσάς και να μην κρυώνει»! Όχι δεν μου έχουν κάνει παρά μόνο έτσι μικρά περιστατικά όπως μπουγέλο ή τρόμαγμα. Γενικά δέχομαι ναι και μου αρέσουν. Αρκεί φυσικά να είναι από άτομα δικά μου, που ξέρουν τα όρια μου.

Μια εκπομπή με φάρσες σαν αυτή του Σάββα Πούμπουρα, θα σε ενδιέφερε στο μέλλον να την παρουσιάσεις; Νομίζω όχι. Δεν είμαι γενικά καλή στις φάρσες, ο Σάββας είναι τόσο αστείος και έχει τόσες ιδέες που μου αρέσει να τον βλέπω και σε αυτό όπως και σε ότι έχει κάνει μέχρι τώρα. Μπορώ να τρομάζω ή να κάνω πλάκες μόνο σε δικούς μου ανθρώπους όχι σε αγνώστους. Αλήθεια, τι είναι αυτό που μπορεί να σου κόψει το χαμόγελο ή να σε γεμίσει απαισιοδοξία; Ο ρατσισμός. Η αδικία. Η αγένεια. Η μη οριοθέτηση των πραγμάτων. Η αδιακρισία. Νομίζω αυτά είναι πράγματα που με κάνουν έξω φρενών. Ξέρω πως σ’αρέσει να παίζεις μπιρίμπα, με τι άλλο σου αρέσει να περνάς τον ελεύθερο χρόνο σου; Τρελαίνομαι για την μπιρίμπα όταν η δυάδα ή η τριάδα είναι με φίλους μου και ανθρώπους που περνάω καλά. Γενικά μου αρέσουν τα επιτραπέζια, οι βόλτες και τα ταξίδια ή έστω οι μικρές αποστάσεις ακούγοντας μουσική με ωραία παρέα. Με την όλη κατάσταση που επικρατεί στη χώρα αυτή τη στιγμή και συγκεκριμένα στον δικό σου χώρο, πως το εκλαμβάνεις εσύ; Για το καλοκαίρι έχεις προγραμματίσει κάτι; Τρομάζω αλλά επανέρχομαι αμέσως. Προσπαθώ να μένω προσηλωμένη στον στόχο μου και στο να δω πως μπορώ να είμαι δημιουργική και να προσφέρω κάτι. Για το καλοκαίρι δεν είχα προγραμματίσει ούτως η άλλως γιατί δούλεψα 2-3 καλοκαίρια και είδα ότι ήθελα φέτος να μην κάνω περιοδεία. Υπάρχουν συζητήσεις για διάφορα πρότζεκτ χειμωνιάτικα, ελπίζω να αποφασιστεί το καλύτερο.

Συμπλήρωσε την πρόταση! Μου την σπάει… να μασάνε με ανοιχτό στόμα δίπλα μου. Τρελαίνομαι για… μάζωξη στο σπίτι με φίλους, κρασί, μουσική, επιτραπέζια και πολλά γέλια. Θέλω να πάω διακοπές... μ’ ένα τροχόσπιτο και όπου με βγάλει για 1 μήνα. Θα έφευγα από την Ελλάδα για… να γυρίσω τον κόσμο. Νοσταλγώ… τα απογεύματα με τον παππού μου στην πλατεία. Φοβάμαι… όταν μπουμπουνίζει. Αν δεν ήμουν ηθοποιός θα ήθελα να είμαι… οτιδήποτε με φέρνει σε επαφή με τον κόσμο και με κάνει να κοινωνικοποιούμαι και να μαθαίνω ιστορίες, ανθρώπους και νέα πράγματα.

STYLISH, HEALTHY & BEAUTIFUL Ο απόλυτος οδηγός ομορφιάς για φέτος το καλοκαίρι!