Jan Smeets
was, is en blijft Mister Pinkpop Jan Smeets staat als mede-oprichter en directeur hoogst persoonlijk al sinds 1970 aan het roer van ’s-lands bekendste festival. LiveXS spreekt vandaag uitgebreid met Mister Pinkpop in het roze paleis dat Buro Pinkpop heet, gevestigd in het voormalige postkantoor van Geleen. tekst Klaas Leegwater | foto Ka-Ho Pang
H
et is een maandag en op de dag nauwkeurig negen weken voordat op maandag 10 juni de slotdag van alweer de vijftigste Pinkpopeditie zal plaatsvinden. Voor het jaarlijks en langst ter wereld ononderbroken organiseren van een festival hangt bij Pinkpop al sinds 1990 een onderscheiding van het Guinness Book of Records aan de muur. Al in 2006 overhandigde LiveXS een NightLiveXS Outstanding Achievement Award. Recent kwamen daar in het jubileumjaar van Pinkpop nog eens een Buma Gouden Harp bij voor zijn verdiensten voor de muziekindustrie en een nieuw Koninklijk lintje. Jan werd recent bevorderd tot Officier in de Orde van Oranje-Nassau. Je werkt al meer dan vijftig jaar onafgebroken in deze podia- en festivalwereld. Loftuitingen alom voor jouw inzet en doorzettingsvermogen binnen de sector. Kijk je zelf uit naar deze bijzondere editie van jouw kindje, als kroon op al dat harde werken? “Van werken is nog nooit iemand dood gegaan. Tenzij je natuurlijk beestenwerk doet. Vijftig jaar geleden werd je maar zestig. Ik ben nu 74. Vanwege mijn gezondheid laat ik mijn leven inmiddels behoorlijk leiden door wat mijn cardioloog me aangeeft. Ik voel me niet optimaal en wacht eigenlijk ook nu op zijn telefoontje. Ik had al een mailtje verwacht voor een CT-scan. Ondertussen doen we dit jaar gewoon de 50e Pinkpop.” Ben je het eens met die kritiek op het jubileumprogramma? “Wat uiteindelijk gelukt is, is dat we eerlijk tegen onszelf moeten zeggen: ‘we missen toch inderdaad 22 LiveXS mei 2019
echt de kers op de taart’. Bij iedere festival-editie moet je natuurlijk proberen eerst de headliners op orde te krijgen want ik heb maar voor drie groepen een headline-spot. Het bleek dat er dit jaar wel veel groepen tourden maar dat die uiteindelijk een solo-show wilden gaan doen, zoals Rammstein en Metallica. Of Bon Jovi; niet dat we die wilden hebben. Dat is toch een belangrijke trend. Gelukkig hebben we
‘Van werken is nog nooit iemand dood gegaan. Tenzij je natuurlijk beestenwerk doet.’ veel goede second headliners maar daarvoor moet je het programma even helemaal doorlopen. Dan is er voor iedere act wel iets interessants te vertellen over waarom die dit jaar speelt.” Welke headliner had jij er zelf nog graag bij gehad? “Ik heb zelf in een interview blijkbaar een jaar geleden gezegd: ik heb zin in de vijftigste editie en hoop dat ik artiesten krijg die in het begin op Pinkpop geweest zijn, zoals natuurlijk Dire Straits en The Police. Helaas heb ik die namen genoemd. Dire Straits zal nooit meer bij mekaar komen. Bij The Police hetzelfde. Overigens komt er toch een stukje Police op Pinkpop.
Gitarist Andy Summers maakt fantastische fotoboeken waarmee hij gaat exposeren op de Kalmaanlaan. De directeur van het Bonnefantenmuseum in Maastricht heeft hem benaderd. En van het één komt het ander. Dus hij doet nu een optreden op 7 juni in de Schouwburg in Heerlen als cadeautje voor mij en voor Pinkpop. En hij zei ook: als Sting zin heeft om langs te komen, dan zal die wel komen. Don’t worry, maar ga hem niet vragen, want dan wil hij geld.” Wat zijn in al die jaren de allerbelangrijkste veranderingen? “Hoe vaker ik daarover terugdenk en mij er nu naar wordt gevraagd… op zich is er in vijftig jaar niet zoveel veranderd. Het is natuurlijk wel zo dat groepen zo verschrikkelijk duur zijn geworden en de entreeprijzen moesten volgen. Als je dat allemaal gaat analyseren kom je tot rare bevindingen. Ik weet wie de agent is van Adele. Dat is weer de zoon van een andere hele grote uit de business. Of de agent van Pearl Jam, Eddie Vedder en Lenny Kravitz. Een kleine groep van dergelijke mastodonten maakt eigenlijk deze prijzen. En het zal allemaal nog wel duurder worden totdat die grote artiesten opgevolgd gaan worden. Want eigenlijk is het zo dat we nu in een gevaarlijke tijdsperiode zitten. Tussen 70 en 80 gaan de meeste mensen dood. Nog altijd. Je weet al wie er allemaal niet meer leeft; van Leonard Cohen tot en met Lou Reed. Van de artiesten op leeftijd zullen er de komende tien jaar nog eens heel veel verdwijnen. We zullen moeten beseffen dat ook Bruce Springsteen geen eeuwige jeugd heeft. Sinds kort weten we van de hartoperatie van Mick Jagger. Hij zal erachter komen: dat springen op het podium is toch wat anders nu.”
