علی عبدالرضایی 2
مجموعه شعر شهر نو علی عبدالرضایی
نشرکالج شعر www.kalejsher.com .......................................................... مجموعه شعر شهر نو علی عبدالرضایی طرح جلد :امیرحسین جاویدمهر صفحه آرا :فاطمه قهرمانی سال انتشار5931 : چاپ اول کلیه حقوق این اثر برای نویسنده و نشر کالج شعر محفوظ است.
علی عبدالرضایی 4
فهرست مطالب
اهلل خوانی 9 ....................................................................................................................... وقت خلجان71 ................................................................................................................. سر به داران 79 .................................................................................................................. ندا 21 ................................................................................................................................ از شرِّ این افرآسيابان 29 .................................................................................................... شهر نو 17 ......................................................................................................................... سپاه 11 .............................................................................................................................. ميدان انقالب13 ................................................................................................................ تاج 11 ............................................................................................................................... شهيد گمنام 19 .................................................................................................................. مصر 47 ............................................................................................................................. فاطی کماندو 42 ................................................................................................................ خيابان44 ........................................................................................................................... لباس شخصیها 44 ...........................................................................................................
حرم44 .............................................................................................................................. گزاره هاي افالطونی 49 .................................................................................................... حرف اضافه 46 ................................................................................................................. ماه 47 ................................................................................................................................ چه گوارا 41 ...................................................................................................................... گم شد وُ پيدا نشد 43 ....................................................................................................... گل گلخانه اي 44 .............................................................................................................. امن 41 ............................................................................................................................... فيسبوك44 ........................................................................................................................ بنابراین 49 ......................................................................................................................... مار و پونه17 ..................................................................................................................... هزار و یک زن 12 ............................................................................................................. ميخ11 ............................................................................................................................... گمشده در راهِ راست 14 ................................................................................................... زنبور 13 ............................................................................................................................ دادگاه 14 ........................................................................................................................... به جهنم که نشد 11 ...........................................................................................................
علی عبدالرضایی 4
روي خودم تا شده ام 14 ................................................................................................... استخوان 19 ....................................................................................................................... زمين46 ............................................................................................................................. لنگرودي47 ....................................................................................................................... خيانت 42 .......................................................................................................................... وفات41 ............................................................................................................................ دست از سرم بردار!44 ...................................................................................................... صداي پاي من هميشه تنهاست44 .................................................................................... ما هم به هم همين که بميریم ميرسيم 44 .......................................................................... ماه و گدا 49 ...................................................................................................................... بگذار برگردم!96 ............................................................................................................... هوش92 ............................................................................................................................ خواست94 ........................................................................................................................ هزار و یک شب94 ........................................................................................................... خانه به دوش 94 ............................................................................................................... اي حوصله به سر بيا 766 .................................................................................................. دل بده 762 ........................................................................................................................
ال و بل764 ....................................................................................................................... عجله کن بيا ببين که من چمه764 .................................................................................... شورش 764 ....................................................................................................................... ميدان فردوسی 769 ........................................................................................................... قند777 .............................................................................................................................. گالش771 .......................................................................................................................... خواب774 ......................................................................................................................... چادر771 ........................................................................................................................... نامه 774 ............................................................................................................................. سنگ 779 .......................................................................................................................... جاکشی726 ....................................................................................................................... هر جایى727 ..................................................................................................................... دوري 722 ......................................................................................................................... عبث 721 ........................................................................................................................... بيابان724 ........................................................................................................................... شراب 723 ......................................................................................................................... یوش724 ...........................................................................................................................
علی عبدالرضایی 4
عيد 721 ............................................................................................................................. کاندُم 724 .......................................................................................................................... عهد 729 ............................................................................................................................ قلم 716 ............................................................................................................................. جنده717 ........................................................................................................................... چرت712 .......................................................................................................................... سه تایی711 ...................................................................................................................... متلک 714 .......................................................................................................................... چپّه713 ............................................................................................................................. فرشته 714 ......................................................................................................................... بيستون711 ........................................................................................................................ مگس714 .......................................................................................................................... گذر 719 ............................................................................................................................
شهر نو 9
اهللخوانی نقلِ کشتار صنوبر نیست
نوبر کال است
بار بر دار و درختِ صفوی حمّال است سبز شالی شد و دور کمر سّید گشت سرخ ،سیبی شد و گندید چه وقتِ حال است؟ هی نگویید پسِ پرده به حالّج ارادت دارد پاسداری که اناالحق بزند دجّال است این دولو آمده هیچ است اگر هالو نیست ورقش رو شده کی گفته طرف تکخال است؟ بمگو سّیدِ اوالدِ پیمبر اهلیست پدر اصلیِ این آلپرستان دال است تا همین سنگ که در ذهن شما پرت شده پنجره وا نکند وضع به این منوال است بمگو شیعه فالن است و فالنی بهَمان نازنین! این که نشد دین! خودِ ضدِّ حال است
علی عبدالرضایی 76
شیعه شیرازستیز است اگر کوفی نیست عُرفِ این قوم غریب است "عرب صوفی نیست" کعبه دنبال کلیدیست که مفقود شدهست آتشی که نگرفتهست ولی دود شدهست سوشیانتی که عجم بود عرب نام گرفت دستسازِ خودمان است که معبود شدهست خبط کردیم و به آیندهی خود گند زدیم ریدمانِ خودمان طیِّ زمان کود شدهست وقفه کردیم و قم از جانبِ لبنان آمد جمکران وقفِ عدم بوده که نابود شدهست بعد چاهی که در اعماق به یوسف جا داد آمد اینجا هتلِ مهدی موعود شدهست
دِنگو کفر نهادی و به ال جا دادی این تو هستی که به جهلِ فقها پا دادی چه کسی گفت که ما شیعهی موال هستیم
شهر نو 77
عوضِ مهر به رحمِ عربی دل بستیم؟ چه کسی گفت به شرنامهی کرکی مذهب به نوکِ سایهی شیطان که قلم شد اِذهَب!؟ دِبگو چی شده اهلل خودِ اصل شده اِل که اهللِ یهود است به ال وصل شده اِل فقط حرفِ اضافهست عرب میداند که خدا میرود و یک تنه ال میماند دِبگو معنیِ اهلل فقط ال بودهست نه بزرگ است عزیز است علیه تودهست گرچه این عاریه تنگ است کمی نافرم است دِبگو اکبرت اهلل اگر نه جرم است
جمعه پایانِ گناهیست که فردایش نیست خانه میدانِ سپاهیست که آقایش نیست
علی عبدالرضایی 72
تبِ سبزی که جوان را به خیابان خواندهست مختصِ حومهی بم نیست جهان لرزاندهست اژدهایی که خیابان شد و میدان را خورد صورت سرخِ نداییست که در دنیا مُرد رَخش رَم کرد و خشونت که خودِ رستم بود رُخِ سهراب ندیدهست که بر دستم بود
پسرِ ناتنیِ آب چه مات افتادهست پیِ اعرابیِ سهراب ،فرات افتادهست چه کسی خواست حکومت به جهالت بدهد آلتِ شیخ هوا کرده و حالت بدهد؟ حزبها در پیِ امّت همه واحد شدهاند امّتِ واحده دربست مجاهد شدهاند دستهایی که دعا پیشِ خدا میآرند میشمارند خدا را و خطا میکارند یک نفر نیست که در گوشِ جهالت بزند
شهر نو 71
مشق از نو بدهد روی خدا خط بزند مرهمِ زخم دعا نیست خدا چپ کردهست این چه فیلمیست که بر بامِ شما بر پردهست هی نگویید خدا در دهِ باال دارند بشتابید که در مزرعه سر میکارند زود باشید که دم تنگ و شتاب اجباریست کوه کندهست همین رود که در خون جاریست خواب دریای عمیقیست که ما را بردهست مادرِ حوصله سررفت پدر را خوردهست
خانه آبستن خر بود خطر را زایید قاطرک یک شبه گاوی شد و بر دنیا رید کاش گوسالهی این گاو پرستان خر بود گُه نمیزد به جهان و پسرش عنتر بود کاش یکبار دگر خر به خدایی برسد سایهی حاتم طایی به گدایی برسد
علی عبدالرضایی 74
کاش یکبار فقط یک نفر این حد میخواند کاش یکبار فقط یک نفر ابجد میخواند تا سر و کلهی فریاد گلو پیدا کرد و صدا مسئلهای سخت مگو پیدا کرد پسرِ پرسشِ مردم به خیابان آمد خانه از کوچه پرید و سرِ میدان آمد پای صندوق همه رأی به آدم دادند ولی از جعبه برون سایهی شیطان آمد رأی پاسخ نگرفت و رمه را وحی گرفت منطق از منطقه دررفت و بیابان آمد
خواب بیدار شد اما دمِ بالین ماندید روستا شهر شد و در دهِ پایین ماندید زود باشید که دم تنگ و شتاب اجباریست کوه کندهست همین رود که در خون جاریست
شهر نو 73
جاده میدان شلوغی شده پاها خوابند کوچهها یکسره بنبست ولی بیتابند دستهایی که دعا داشت همه دشنه شده لبِ وافوریِ ضحّاک به خون تشنه شده قومِ قم غمکده وا کرد و به مسجد سگ بست شهر از بیخ بسیجی شد و در میکده مست مستهایی که به انگور عدو میگفتند به خودی موعدِ خونخواری او میگفتند جهل پیغمبرشان بود نمیدانستند قاتلی رهبرشان بود نمیدانستند آنکه در میدانِ آزادی میکشتند پسرِ مادرشان بود نمیدانستند
دستهایی که دعا پیش خدا میبردند میشمردند خدا را و خطا میکردند
علی عبدالرضایی 74
دِنگو خلق به اهلل ارادت دارد این چه حرفیست که ملت به ال عادت دارد کارِ ما نیست به دنبالِ جماعت رفتن توده عمریست که سرطانِ خیانت دارد به خدا معنیِ اهلل فقط ال بودهست نه بزرگ است عزیز است علیه تودهست
شهر نو 71
وقت خلجان انگار نه صلح است نه در دهکده جنگى افسوس که در پوکه نماندهست فشنگى کهریزک و بطریش فراموش شد انگار اى خاک بر آن سر که نخوردهست به سنگى درگیر تب سبز و بنفش است تماشا این فیلم سیاهست سفیدست نه رنگى کی گفته که تک دست ،شکستهست عصایش تیمور مگر خواجه شد از شدّتِ لنگی خون میخورد و بال و پرِ باز ندارد پروا نکنید آن پشه پرواز ندارد هرجا برود باز در این بیت اسیر است زندان که در و پنجرهی باز ندارد واماندگی از هر طرف آغوش گشودهست تنها خودِ مرگ است که آغاز ندارد
علی عبدالرضایی 74
تا کی یله در چلهی درویش نشستن چون صورتکی منتظرِ ریش نشستن؟ مشغول دو دستید که در حالِ دعایند!؟ کردهست گرازی پسِ این میش نشستن این پیش نمازان همگی گرگ نهادند دارند کمین پشتِ همین پیش نشستن خود منتظرِ فرصت و فرصت خودتانید وقتِ خلجان است نه در خویش نشستن تهران شده خاکستر و آتش همه جا گیر مایل شده این شعله به تجریش نشستن حاال که فراری شده سرباز و رُخ و فیل وادار شده شیخ به در کیش نشستن حیف است که آغوش به زانو بدهد دل ظلم است توی خانه از این بیش نشستن باید یقه جر داد که از ترس مکافات در سر نکند مغز کژاندیش نشستن
شهر نو 79
سر بهداران باد تا بُر میخورد با گل گلو تر میکند هر کجایی میرود با بوی او سر میکند میزند خود را به دیواری که گم کردهست در بعد جانِ سالم از این معرکه در میکند گل ولی یکجا نشینی در حیاتش کرده است خاک را با اشک چشمان خودش تر میکند پیش میآید که گاهی بال در میآورد در حقیقت غنچه را پرواز پرپر میکند گرچه پر وا میکند اما پریدن دام اوست شاخهی تک غنچه را این بچه بی سر میکند
ای شما گلهای در گلدانِ ایران کاشته قدِّ خوش باالیتان از عرش سربرداشته ما همان بادیم اینجا موسمی آنجا صبا
علی عبدالرضایی 26
میخوریم از بوی دنیاگردتان گاهی هوا تا شرابی در شکست شیشه شیون میکند خون اندام شما از مرگ دیدن میکند تیرباران شیروانیِ شما را میدَرد ناودانی بام را آرام پایین میبرد رهبر از ترس شما هر لحظه افیون میخورد ملتی بر خاک میغلطد زمین خون میخورد
در خیابانهای تهران تیرها تن میدَرند دخترِ افتادهای را روی شیون میبرند کوچهها خون دادهاند و خانهها بطری شراب از خیابان میرود خون مثل قویی روی آب زود باشید و چراغ خانه را روشن کنید ما مقیم سایه هستیم و شما در آفتاب رادیوها برف را با حرف پارو میکنند آفتابی برنمیآید از این قوم خراب
شهر نو 27
ما خوارج خارجی هستیم چون خارج شدیم منتظر هستید و میگویید تاریکی بتاب!؟ یک تکان میخواهد این عمامه جاکن میشود چادر از سر میرود تنجامه دامن میشود
تا به درب چشم خوابآلود پشت پا زدید آستینِ پلکها را اندکی باال زدید قاریِ انواعِ الالیی به قرآن پشت کرد در خیابان الت گشت و توی زندان کُشت! کرد! در خیابان غسل با خون جماعت میکنند باز قرآن را مسلسلها قرائت میکنند مثل سوراخی که الی پا تالوت میکند خانه را قرآنکی دارد قرائت میکند بال و پرها میزند سنجاقکی در آسمان آسمان را آسمانی تر روایت میکند
علی عبدالرضایی 22
آسمان یک گاو از پستانتان دوشیده است بعد هم دریای آبی را چنان پوشیده است که صدای مآاا نمیآید به بیت رهبری در نمیآید از این گهواره گاوِ دیگری تا کمرهای زنی در کوچهها باریک شد شب صدا کردند و معنای هوا تاریک شد هی بریدند و رفو کردند و قیچی کردهاند زخمِ تهران توی لبنان باندپیچی کردهاند یک شبه جمهوری لخت بدن احداث شد مالک اشتر علی را خورد و عمروعاص شد قاریِ انواع الالیی به قرآن پشت کرد در خیابان الت گشت و توی زندان کُشت! کرد! بعد آقا گفت: آقایی کنید و بیخیال! ما تجاوز کردهایم اما شما دادید حال این جوانانی که با فرمان آتش مردهاند
شهر نو 21
در حقیقت اژدها بودند و آتش خوردهاند سالها در ناف ایران زخم چرکین بودهاند در خیابانهای تهران برف سنگین بودهاند برف وقتی آمد اینجا را سفیدِ صحن کرد چون زمستان چارسالی راهها را رهن کرد حال سربازان مهدی وارد بازی شدند در اتاق خوابتان مشغول رهسازی شدند من که آقای شمایم خیرخواهی میکنم هر طرف باشید من خواهی نخواهی میکنم
بعد میمونِ خودش را به ریاست برگزید تارزان تا جیم شد چیتای او یککاره رید سینهها را سفره کرد و بر خیابان پهن کرد چار سال دیگر آرای شما را رهن کرد بعد از این خطبه بسیجیها خیابانی شدند یورش آوردند توی خانهها جانی شدند
علی عبدالرضایی 24
پاسداران بیلباس فرم شخصیتر شدند از عراقیهای وقتِ جنگ بعثیتر شدند دست خونآلودشان را عالمی بو کرده است بعد هم آیینهی روی شما رو کرده است
گورها غرق گالب و بادگردانیِ مُشک ابرها ابتر شدند و چشمههای اشک خشک عشقبازانی که هنگام تجاوز سرخوشند در اوین دل میدهند و بعد لیلی میکُشند جای پای منبری گیتاربازی میکنند در شکافِ سینهها گیتانوازی میکنند گرچه در گوش جوانان کُرکُریها خواندهاند گرچه آنان را به سمت خانههاشان راندهاند ردِّ فریاد شما توی هوا جا مانده است سایههای سربداران در خیابان ماندهاند
شهر نو 23
آن طرف آزادی و خندق فقط یک گام بود گرچه تنها شد قفس اما پریدن دام بود دام بود اما پریدن بالها را زنده کرد در حقیقت نفس این پرواز خود فرجام بود ما مگر با بی سرانجامیِ خود بیگانهایم سی زمستان بهمنِ برفآوران بر بام بود من به خرداد و سرِ سبزِ شما دل بستهام گرچه میدانم شعور این جوانی خام بود چشمهای پلکهای آستین کوتاهتر دیدهاند این خواب را وقتی که مشهد شام بود چون ابومسلم علیه ترکتازی مغول سر به داری بین نیشایور و تربت جام بود
داستان این است بگذارید کوتاهش کنم احترامن تکهای بندازم و چالش کنم سر به داریِ شما ژستی همینجوری نبود
علی عبدالرضایی 24
این حسین موسوی! جاکش! حسن جوری نبود!
شهر نو 21
ندا ندا در حال خونریزی و مرگ آبستن است آنجا من اینجا گرمِ جنگیدن ،سپاه دشمن است آنجا چه برمیآید از دستم به جز خودکار چرخاندن نبرد گوشت با سرب و سالح آهن است آنجا محیط زخم را تنها مقیم خانه میداند ندارم دست در کاغذ ،زبانم الکن است آنجا برای سگکشی باید به بیت فتنه پاتک زد که ضحّاکی به نام رهبر و اهریمن است آنجا
شراب سرخِ رگهایی که بر آسفالت میریزد عجب سُکرآوری دارد ،چه نامردافکن است آنجا! عجب سرخی تدارک دیده شد جای فضای سبز مگر لختی مبارک شد که خون ،پیراهن است آنجا!؟ شکستن حرمتی دارد که سنگ و شیشه میدانند
علی عبدالرضایی 24
عروسی دارد ایرانم ،چه بشکن بشکن است آنجا!
شهر نو 29
از شرِّ این افرآسيابان گیرم عصای دستِ این موسای جعلی ناتوان است دریا خبیث و ناخدا دنبالِ امرِ این و آن است در مادرِ سهرابِ اعرابی مگر رستم ندیدید؟ بر چهرهی این زن که میگرید چنین! کشتی روان است مثلِ جسد مژگانِ دربندش بغل کردهست خون را آهِ بلندش قامتِ هفتاد ملیون نردبان است پس ناخدا را او ببینید و به دریایش بریزید مثل ندا سهرابِ این رودابه دیگر پهلوان است
آویختن بر بامها حالج را آماده کردهست ترمِ خدا دیگر گذشته در خیابان امتحان است با ما چهها کردهست این اهلل اکبر چارده قرن از بس گمان کردیم آن باال خدایی مهربان است
علی عبدالرضایی 16
اعجازِ آوازِ بالل این روزها دیگر محال است اهلل اکبر جای خود دارد مگر وقتِ اذان است؟ از بس که توی کوچهها ما را به باال پاس دادند این روزها در خانهها هم پاسداری پاسبان است از شرّ این افرآسیابانهای بربر عشق قدغن شادی گران و زندگی ممنوع حتی قحطِ نان است سی ساله شد فصل فراموشی و لب خاموش کردن چون رهبری شغلِ شریفِ موسوی قتلِ دهان است نان را به نرخِ روز خوردن پیشهای افراسیابیست این کله خر را هم تبار و طینت و هستی همان است یککاره با اسب سفیدی آمد و یککاره برگشت دارا سوارِ کوچه سارا همچنان بی آب و نان است
از صبرتان ایّوبتر نیل است لختی زود باشید! این ناخدا فرمان ندارد عرشه دستِ دشمنان است!
شهر نو 17
شهر نو شهر نو خراب بود نو کردند کلِّ شهر را که شهر نو کردند در تمام کوچهها خیابانها جندههای شهر را ولو کردند هرکجا که بار داشت مسجد شد جندهخانه را پیادهرو کردند تا فقیر با غنی یکی بشود بر سرِ منی یکی به دو کردند خوشگلی خالف داشت قدغن شد در نتیجه عشق را وتو کردند بعد ملتی به سیم آخر زد خط که وصل شد فقط الو کردند پاسخی نداشتند تا بدهند لحنِ تیغ را تودلبرو کردند
علی عبدالرضایی 12
خواجه کردهاند شاخه را حتی انقالب سبز را مِلو کردند نصف شهر را سرِ اوین دَرَکه بقیه را دمِ پیادهرو کردند در پیِ بلند کردن خانوم بوق پشتِ بوق! هی هلو کردند جاده جاکش است بس که ماشینها جای پارک هی عقب جلو کردند از کسی که تاکسی گرفت و نرفت تا کسی که شد پیاده هو کردند
هی نگو چه کردهاند آقایان کل شهر را که شهرِ نو کردند!
شهر نو 11
سپاه سنگ شد آن کس که به آینه باور نداشت زد همه جا را شکست اینور و آنور نداشت مثل همان بار اول که شما در زدید نزدِ کسی مهر ما دفعهی آخر نداشت جز به خوشآمد نشد باز درِ خانهمان رو به سپاهی که در دست به جز سر نداشت سر زده تا در زدید مملکتی سر زدید باز پدر کشته شد خانه برادر نداشت ما همه بی مادریم گرچه پس از سنگسار وقت عزا هیچکس اینهمه مادر نداشت سنگ در این خانه مهمانکِ ناخواندهایست بسته به روی خودش ثانیهای در نداشت گاه که از بی کسی واردِ این خانه شد پنجره لبخند زد شیشه ترک برنداشت
علی عبدالرضایی 14
وای به حال شما خانه اگر خایه داشت حیف که این بیت جز سیّد و سرخر نداشت سنگ شمایید و ما شیشهی نشکستنی حیف که این پنجره پاسخِ دیگر نداشت
شهر نو 13
ميدان انقالب پسر در آسمان خدا را دنبال میکند و شبها با ستاره حال و احوال میکند "کجا رفت؟ انقالب!؟" "خیلی گشتم ولی نبود" خیابان مقصدِ خودش را دنبال میکند "به آزادی برو که میدان دارد ،نمیشود؟" "در آنجا هم فقط خودی عشق و حال میکند" "توی محدوده میتوانی بازی کنی فقط!" "اگل بیلون بِلم به دولم دیفال میکند؟"
"نه مامان من که پیشِ تو هستم در نمیروم خدا حفظت کند کی اینها را چال میکند؟" "به آقا اعتراض کردی؟" جنجال میکند!
علی عبدالرضایی 14
دهان را مهر و موم و مردم را الل میکند سرِ هر صندلی فقط تمثالِ علی نشست سخنرانی نمیکند ،داد و قال میکند خیابانها ترَک به تن ،گم! سرخورده رفتهاند هوا ابریست "یاد باران امسال میکند؟" "کجا رفت انقالب؟" دارد سیگار میکشد و فرزندانِ مانده را استعمال میکند
شهر نو 11
تاج همهی غصّهی من از این است باد با پرچم و با چهرهی مردم شادی دو سه وقتیست که سرسنگین است رسم برعکس شد و مکث در این جاده دگر جایز نیست به کناری بروید اسب سوار زین است پرت کردیم همه مشت که سر بر بکنیم آسمان رحم نکرد مشت برگشت و سر و صورتمان خونین است تاج برداشته شد نوبتِ عمّامه رسید رنگ و رو رفته کالهی سرمان رفت که تاجِ دین است بعد از این هرچه که دیدیم به جز مرگ نبود خنده بر چهره اگر بنشیند غمگین است سرِ کوچه همه از راست به چپ کج کردند و برادر به برادر به پدر بدبین است
علی عبدالرضایی 14
سال نو آمد و سر زیرِ تبر رفت کسی سینهی خود سفره نکرد هفت از فقر فراموش شد از خاطر رفت وسطِ سفره فقط سر سین است سرِ بازی همه را باز به سربازی برد به کجا پا بگذاریم زمین کارگذارِ مین است!
شهر نو 19
شهيد گمنام بعد از تمامِ سالهای زندگی در قاب از قابِ خود بیرون زد و آمد کنار آب بر ماسهها حال و هوای خوش درازش کرد ساحل نشینی میکند دارد هوای خواب میخوابد و موجی کنار موج میافتد فوری خزر اروند درمیآید از آب با لهجهی ترکی یکی اهللُ اکبر می همسنگری توی خیالش میخورد تاب فرمانده در بیسیمها فرمانِ آتش می خمپاره روی شانهها سر میشود پرتاب سر میرود بی تن که سر پیدا کند سردار من هم جهنّم! سالها جا خوش کنم در قاب بعد از تمامِ سالهای مرگ بر دنیا برگشت خورد از آخرت
علی عبدالرضایی 46
در حال شعری ناب لم داده روی ماسهها یک لخت مادرزاد دارد هوای خواب با سرکارِ خانم آب سرکارِ خانم شوقِ آغوشِ تو را دارد این شاعرِ غرقِ تماشایت شده بشتاب حالی کن و حاال که ساحل دورهات کردهست از ظرف خود بیرون بیا دریا مرا دریاب.
شهر نو 47
مصر
پشت هر تک که زد این امت یکپارچه پاتک آمد باز دیوار بلندی به کرج جای حصارک آمد کربالی عربی شد عجم آنجا که سیاوش جان داد رستم از واقعه رفت و عربی جای سیامک آمد جانبِ مصر مبارک شد و فرعون که موسا آورد کفتری صلح نیاورد ولی لشکر لک لک آمد گوشت بر آتش اگر اشک نمیریخت نمیآمد دود دود بر پا شده طوری که یقین رفت و چنین شک آمد اشک حُسنی نشد اسباب شفای تلفاتِ یعقوب یوسفی رفته از این مصر که یککاره مبارک آمد
علی عبدالرضایی 42
فاطی کماندو پا را دوباره توی کفش ما کردهست مردی که از کمر فانسقه وا کردهست تا پارسال دستش بادبادک بود یککاره آسمان را هم هوا کردهست پای پیاده با هم در قدم بودیم "زایید گاومان! ما را صدا کردهست؟" فرمانده بود اما پشتِ فرمان بود " انگار شانس رویی هم به ما کردهست!" فاطی کماندو از ماشین فرود آمد "با تو چه نسبتی دارد؟" "ادا کردهست! خیلی نماز میخواند ،نمیخوابد! بیچاره روز و شب را جابهجا کردهست هر روز جای مردم روزه میگیرد امروز هم برای ما دعا کردهست!"
شهر نو 41
"گفتم چه نسبتی دارید آقای ِ...؟" پا را دوباره توی کفش ما کردهست اینها فریبِ آدم را نمیخورند شیطان به این جماعت اقتدا کردهست!
علی عبدالرضایی 44
خيابان خیابانی که در بنبستهای خود فرو رفتهست برای جستوجوی نام خود از کوچههای تو به تو رفتهست میان یک دو میدان هی به آزادی رسید و انقالبی شد خجالت میکشید از هر دو میدانی که در آنها فرو رفتهست کنارِ هر حصاری ،آدمی ،فکری توقف کرد خیابانی که از هر خانهای با راهرو رفتهست به این آدرس ،دمِ این بیت هم آمد ،نمیدانست اسامی کوچهها دارند اما رنگ و رو رفتهست تمام شهر را در هر خیابانی برای پرسوجو میگشت یکی میگفت از چپ دیگری از راست...
نه! از روبرو رفتهست
همان که نامش آزادیست؟ خیلی عذرخواهی از تمام عابران میکرد کو!؟ رفتهست؟
شهر نو 43
اگر ابروی باال در نمیگیرد اگر ابری تمام چشمها هستند
تنها آبرو رفتهست
خیابان در تمام شهر تنها بود
در میزد!
زنی از پشت در میگفت اینجا نیست او رفتهست!
علی عبدالرضایی 44
لباس شخصیها وقتی برادران سررسیدند و بر پشتِ در زدند از راهِ پنجره دوستانم به کوه و کمر زدند گشتند توی پستو ،تنِ خانه را در اتاقها با چشم شور حتی به طاق توالت نظر زدند خانه به خانه گشتند ،ما را کسی ندید در کوچه تک تکِ مردها را نفر به نفر زدند آنها پدر نبودند دستی در آدم نداشتند کم داشتند! جای پدر بیخِ گوش پسر زدند پیر و جوان که فرقی نمیکرد با هم به صف شدند اهل محله را جمع کردند در کوچه سر زدند وقتی که کار در کوچه از کار دیگر گذشته بود از حمله رادیوها شنیدند و زنگِ خطر زدند در قتل عام گفتند کشتند اما چه فایده! از قاتالن نگفتند چیزی از اصلِ خبر زدند
شهر نو 41
ماندن همیشه اینجا خطر داشت ما در نمیرویم آنها که خانه در خاک دارند قیدِ سفر زدند
علی عبدالرضایی 44
حرم تا کی یله در گوشه یک فکر نشستن بیحوصله بودن کمرِ ذکر شکستن درها زدهام قفل که دل وا نکنم باز مقبول نشد اینهمه دل از همه کندن تا کی بنشینم پسِ درهای درونم در حالتِ چمباتمه توی دلِ لندن آبِ من و دریا که به خشکی نکند خو با اینهمه باران چه نیاز است به لطفن این چلهی چندین سنه انجام ندارد حاجت ندهد دورِ حرم هی گره بستن
شهر نو 49
گزاره هاي افالطونی شعر اگر دشمن کنم با بیت بیتِ رهبری سطر سطرم میکند با مثنوی همبستری از سپیدی یک غزل با من تصادف میکند میکند در سطرها چپ انزجارِ شاعری بعد کم کم میرود در جلدِ نیما ،بیت رسوا میکند میرود هی پیک سرباال که آبی کُر کند لب نمیپرسد چرا! فاعالتن مزهی خوبیست خیلی میخورد ناگهان میآورد باال که رهبر تر کند باز میپرسی چرا!؟ شعر من شغلش علی عبدالرضایی بوده در هر قالبی پس اگر اهلِ لبی هی نگو عبدالرضایی دارد امال میکند یا خودش را بیخودی ال میکند
علی عبدالرضایی 36
آبِ از سر هم فراتر رفته دارد نامِ کُر لب نمیپرسد سوالِ بیخود از لیوانِ پُر صرفِ تعمیرِ خجالت میشود گاهی عرق شرم اگر در کار باشد میخورد شاعر ورق صفحهای تازه سپیدی میکند زیرِ قلم بی اجازه کلمهای در بیت شاید خورد عرق من مقصّر نیستم جمله که زخمی میشود مینشیند روی صورت مرهمِ سیلی شَرَق! فحش گاهی جملهها را سخت زخمی میکند میدهد گیری سه پیچ و میکند آقا دمَغ بعد منقل میشود میتینگِ حلِ مشکالت میپزد تل روی آتش تا بگیراند رمَق پشتِ وافور عصر تا شب نی نوازش میدهد لب سواری میکند تا میکند رؤیت شفق بعد هم هیچی نصیبش میشود در حال کوچ میرود در الک حلزونی فرو یک هیچ و پوچ
شهر نو 37
توی این هیچی که بر ایران والیت میکند ملتی دارد به زندانِ خود عادت میکند چون بهجا آوردنِ مهماننوازی واجب است میزبان در خانه زندانیست مهمان صاحب است آنقدر وا کردهایم آغوش تا عاشق شدند دلبریها کردهاند این قوم تا سارق شدند تا حرامیها به جنگ کشورِ ما آمدند کودکانِ بی پدر سیّد به دنیا آمدند این یکی را یک عرب در غرب و آن را شرق کاشت سیّدِ فعلی کجایش با خمینی فرق داشت؟
باد آیا میتواند بوی گل مخفی کند صورتش را گِل بگیرد یا به کُل مخفی کند؟
مردمی که سالها امروز فردا کردهاند در خیابان آنچه را گم کرده پیدا کردهاند
علی عبدالرضایی 32
شهر سرطان صدا دارد ولی رهبر کر است دست تنها نیست فریادی که بیرونِ در است رادیو از بس که تحریفِ حقیقت میکند طول و عرض خانه در حصرِ صدای دیگر است دیدنِ مردم به ردِّ گوش عادت کرده است آنچه پشت پردهها دارد صدا ،پردهدر است شهر خاموش است ،آتش از خیابان زد به چاک هرچه دارد شعله توی چشمها خاکستر است
آتشی این خاک را کردهست خاکستر نشین درب و داغان است ایران ،شک اگر داری ببین! گوش اگر بر خاک بگذاری شنیدن میکنی هق هقی در سینه مخفی کرده میگرید زمین اجنبی در طول و عرضش مرزداری میکند باز در هر سایهاش همسایهای کرده کمین
شهر نو 31
کیستی خونریز اگر مجریِ رستاخیز نه!؟ دود اگر برخیزد از ما برنمیخیزد زمین سالها از حقِّ مستضعف حمایت کردهای بعد خر از پل گذشت و هی شکایت کردهای از شما کی رنج بیگاری و بیکاری کشید شانههاتان در خیابان جز عبا باری کشید؟
شرم آیا میتواند مرگ را نائل کند قاتلی بینِ دو ابروی شما حائل کند؟
مثل تابستان شصت و هفت از خیرهسری مرگ وقتی آمد اینجا شد بهاری بستری چون شغالی مردهخور حاال که بی دندان شدی بیشتر از پیش حتی قاتل انسان شدی خانه تا لو رفت بازی دادهای همسایه را ناگهان جا خوردهای رو کردهای یک سایه را
علی عبدالرضایی 34
سایه چون پشتی ندارد نقش بازی میکند هالهای میبیند و خورشیدسازی میکند
این حماقت مار توی آستین پروردن است شعله در خاکسترِ این خاک پیدا کردن است باد آیا میتواند بوی گل مخفی کند صورتش را گِل بگیرد یا به کُل مخفی کند؟ پشت پاها میخورد بادی که تیپا خورده است در بیابان میدود ریگی که باد آورده است تا ابد گم میشود آنکه ندیدن میکند کرده گوشی بسته انکارِ شنیدن میکند آنکه مینالد نمیداند که میبالد به خود دست را هی میبرد در خواب و میمالد به خود شرم اگر در کار باشد میکند آدم عرق چشم خواهد کرد دیدن میخورد عالم ورق! اجتماعِ یک نفر ایجادِ مردم میکند
شهر نو 33
در حقیقت آنچه پیدا کرده را گم میکند با فرودِ سایه از دیوارها شب میرسد طاقتی جا میزند فریاد بر لب میرسد آفتابی برنمیآید زمان جا میخورد میرود خورشید پشت کوه تا شب میرسد
مهلتِ ماندن ندارد آفتابت روی بام بعدِ پلکی هم زدن این خواب خواهد شد تمام روز اگر پیدا شود گورِ تو هم گم میشود شب نمیماند که از فردا بگیری انتقام مردمکها کور شد تا مردمی غافل شدند غفلتِ بینِ دو خمیازه تو را کردهست نام فکر کردی شهر ساکت کردهای لب دوختی جاده خالی شد ولی لبریزِ فریاد است بام مردم از دین و ریاکاری خسارت دیدهاند خستهاند از درس خارج دیدنِ فقه و کالم
علی عبدالرضایی 34
باز دارد مرگ بر مردم حکومت میکند زخمها کاریست جز مردن ندارد التیام میکند پیدا پریدن بالِ خود را عاقبت میرسد فردا و از ما میگریزد باز دام
رخصتِ دیدن نبود و ماه پشتِ کوه مُرد روز رفت و هیچکس از آفتابش هم نخورد باز دارد سینمای خون جنون میپرورد سینهها را میدَرد بعدش به اکران میبرد مثل تابستان شصت و هفت از خیرهسری تیر وقتی آمد اینجا شد بهاری بستری سنگفرش کوچه را با خونِ ما تر کردهاند فرشِ خون را از خیابان برده بستر کردهاند کوچه عینک زد که ماشین از خیابان بگذرد یا نبیند خون و از اطرافِ میدان بگذرد جاده حرکت کرده چون دیدن دویدن میکند
شهر نو 31
این صدا گوشی ندارد دل شنیدن میکند هر کجا در بسته باشد گوش ،ما کر کردهایم گردشِ پا را فدای بازیِ در کردهایم غارها بیرونمان کردند افالطون شدیم در کالغی روی سیم برق بستر کردهایم چون خسی از بس که ایران کشور خاشاک شد میزند ما را ورق بادی که دفتر کردهایم چار دیوارِ خیابان هم اسیرِ خانه بود بیخود از ترسِ پَرش پرواز پرپر کردهایم ترس دیوار بلندی داشت با اندام غول جثهی چاقی به نامِ مرگ الغر کردهایم مرگ یک بیعانه بود و در حسابِ ترس ریخت در ازای زندگی پرداختِ سر کردهایم زندگی خوب است اما هی شما گندش زدید مادری را پیشِ چشمانِ دو فرزندش زدید آدمی در کل تهران بزرگ آه و دم است
علی عبدالرضایی 34
زن که نامش زندگی بودهست نصف آدم است شهر دارد عکس برگردانی از قم میشود اشک کم کم زینت چشمان مردم میشود تا شکم باقیست در عالم چنین در قار و قور باز هم آدم اسیرِ نانِ گندم میشود ترس اگر پیدا شود جای دو ابروی نگار مار درمیآید و بر چهره کژدُم میشود سیل گاهی میتواند نوح کشتیبان کند دل اگر دریا شود ساحل خودش گم میشود مردمی که سالها امروز فردا کردهاند در خیابان آنچه را گم کرده پیدا کردهاند غُلغلِ جوش همه سرپوش را گم کرده است یک صدا بودهست اما گوش را گم کرده است دردها از بس که عریان واردِ میدان شدند حرفها ناگفته در زیرِ زبان پنهان شدند یک عدد اهلل اکبر بس که مُد شد پا گرفت
شهر نو 39
جانشین شد حرف پرتی جای معنا را گرفت کاش چشمی باز میشد جای درهای اوین میلهی زندان خودِ مژگان نمیشد نازنین! کاش فقر شعله در فکرِ همه کشور نداشت آتشی در خانه میافتاد و خاکستر نداشت کاش با من مثنوی بیگانه بود نی نمیشد مولوی در شمس همکاری نداشت کاش همکاران من شاعر نبودند و نمیدادند گیر یا که اوزانِ عروضی را نمیکردم تریبون بیخیالِ خانه و آن فرشِ خونی میشدم باز در شعر سپیدم مینشستم پای لندن آی !Hi من که شاعر نیستم شغلم علی عبدالرضاییست!
علی عبدالرضایی 46
حرف اضافه جز حرف اضافه نمیماند از برکه میگذرد چکه چکه هر که و اما اگر بلکه میگذرد وقت آشنا که نباشی تنت شیشه میشکند مرد افکن است شرابی که از سرکه میگذرد عمر یک دو روزه پس از نوح چیزی نبوده مگر باد! باد! باد! که از پرّهی پنکه میگذرد دار هم که اینهمه سر برد باال ...بلند نبود میشود خدای ،گدایی که از ترکه میگذرد خاک میشویم که آهسته از خاک برخیزیم خود نمیگذارد از این خاکدان هر که میگذرد
شهر نو 47
ماه بسیار بودم با زنى از ماه زیباتر از ماهِ لیلِ چارده یک پرده لیالتر بد کردهام با خود براى ماه پتیاره از بس شنیدم ماه یا از ماه زیباتر اسمش فقط در رفته بدتر از منِ بدنام از ماه عمرن من ندیدم بى سر و پاتر جز لکهاى روشن نشد تف بر لباسِ شب آورده باال شاعر این لکاته باالتر سیّارهاى خشک است و یک نم هم ندارد آب کردهست استفراغ او را بعدِ وُدکا تر وقتى که نزدیکش شدم توى خودش گم شد مالى نبود این ظاهرن از دور پیداتر بیهوده کردم ماه را خرجِ زنِ زیبا جذرِ فقط یک ماه با مد کرده دریا تر
علی عبدالرضایی 42
دیگر ندارد عاشقى عشقى که عاشق داشت باید یکى پیدا کنم از ماه تنهاتر
شهر نو 41
چه گوارا مردمى دارد علیه من که تا پا مىشود انقالبى پاى تختم مىکند تا مىشود بعد هم یک تکه بىحالى سراغش مىرود خواب او را مىبرد در آب پیدا مىشود "چه گوارا"یىست روى گونههایش اشک نیست چشمهایش مملو از آبِ گوارا مىشود موج که بارى ندارد روى دریا غیرِ آب رفته را مىآورد تا اخم او وا مىشود ختم کردم اشک آخر حال مىخندم اگر آهِ معکوسى به لب دارم که هاها مىشود تشنگى در آبِ شیرین مىکند فرهاد غرق دست و پاها مىزند در خواب تا پا مىشود
قایقم در چشمهایش غرق شد اما چه باک
علی عبدالرضایی 44
موج اگر اسکى کند بر آب دریا مىشود
شهر نو 43
گم شد وُ پيدا نشد
آمد و در چشم ِمن گم شد وُ پیدا نشد رفت پیِ گم شدن گم شد و پیدا نشد توی همین کوچهها جنبِ خیابانِ جم دستِ تو در دستِ من گم شد و پیدا نشد ما دو نفر روی ریل یک نفر اما برید پشتِ عبورِ ترن گم شد و پیدا نشد دلخوشیِ آخرم باد که بر باد رفت فاش نکردم که زن گم شد و پیدا؟ نه شد! شد که نشد نه شده شد که همین من منم! گفت به مِن مِن نزن! گم شو و پیدا نشو! من که عبورِ تنم ،از همگان رفتنم در سفرِ آمدن گم شد و پیدا نشد رفتنِ بی مقصدم آمدنم بی دلیل راهِ من و راهزن گم شد و پیدا نشد
علی عبدالرضایی 44
گل گلخانهاي
دست بردار از سر سینه که دلخون میشوی گل اگر از او بگیری باز گلگون میشوی میکند با خار خوابیدن گل گلخانهای خوار خواهی شد در این بیراهه مجنون میشوی عاشقی را نیست انجامی به جز ایجاد زخم زخم این لیلی چنان کاریست که چون میشوی شرق زاد است اینکه در غرب زمین کردهست گل لب اگر از او بگیری باز مدیون میشوی آنکه خود میآورد سوی تو جز گور تو نیست جا اگر در او بگیری زود مدفون میشوی
شهر نو 41
امن
هست آویزان به رختآویز بوی دامنت خانه گردی میکنم تا طی شود خوابیدنت بر کدامین شاخه گل بستی که دیگر نیستی دستهایم دور شد از حس و حال چیدنت رفتهای از هر اتاق خانه حتی قاب عکس رفتهای اما تنت جا مانده در پیراهنت در خیال لخت خود از عشق دیدن میکنم جز در این آیینه ممکن نیست بیرون دیدنت باد هم چندیست زحمت میکشد در جستوجوت رفتهای طوری که ممکن نیست یاد آوردنت خانه بی تو مثل من امن است تا فردا ولی میکشاند دشمنانت را به منزل رفتنت
علی عبدالرضایی 44
فيسبوك گرچه زیر لبم اندامت معدن کردى آنکه مال همگان بود زن من کردى چند سالىست که از صحن سفید بدنت هر که مىخواست که خارج بشود عن کردى فیسبوکى سرِ اعضاى تو اغوا شده بود پا ندادى به کسى و همه را بن کردى کل مال تو سند خورده به نامم اما بوسه بردارىِ از آن را قدغن کردى مگر این کارگر معدن جز سکس چه خواست این چه ظلمىست که بر مشغلهى من کردى
شهر نو 49
بنابراین بنابراین و آن در سال چندان و چنان تنهام که هرچه میزنم جمعیت زن بر بدن
منهام
چنان منهای من منهای زن را زندگی کردم که مرگی مُرد و مردی زنده شد در بینِ دشمنهام همان مرگی که تنهاییِ خود در من قدم میزد به عشقِ دخترِ نازی که آمد پیشِ رفتنهام ?!Can I invite you fo fo for a coffee ببین لکنت چه ضدّی زد به حالم بینِ گفتنهام؟ پس از کافی و در حال اصیلِ انگلی لیسی و پستانی که خون میداد پس وقتِ مکیدنهام بهش گفتم
!Le Ley Lady
علی عبدالرضایی 16
I love you
!Meyo
همچین نگاهم کرد ?!I think you have a problem with women, hum
اگر یا گرچه یا اما ولی زیرا چه میدانم چرا حرف اضافی میزنی دربارهی منهام؟ فروغی هر که توی بسترم خوابیده میداند که فرخزادتر از او فریدون کرده شومنهام خودِ شعرم که بسم اهللِ مردم میکند جنّی به رحمانی ِبا نصرت رحیمی رفته کردنهام مرا از جنس شیرین هرچه آدم سنگ میخواند چه کوهستانِ سردی کرده فرهادم تنِ زنهام چنان در عمقِ زن چنداد و چندیدم که گندیدم نمیدانم چرا دریا ندارد غوطه خوردنهام چرا دست از سرِ من برنمیدارد هوای زن عجب تاوانِ سختی داده پاسخ دل شکستنهام
!Ali
شهر نو 17
مار و پونه خشکِ خشکم کمکم کن سرِ پیری به جوونه برسم صورتی باش حسابی که به لب بی چک و چونه برسم سرکشیهای من عمریست که سر توی گریبان دارد باش با من تُک پایی بغلم کن که به خونه برسم بودهام غافل از این تلخ که در نیمه نصیب من شد کردهام صرف خیاری به خیالی که به کونه برسم تابلویی شدهام رنگ پریده اگر امکان دارد الاقل سعی کن این رنگ ببر تا به بتونه برسم زخمها خوردهام از دوست که نزدیکترین دشمن بود آستینم پُر مار است کمک کن که به پونه برسم
علی عبدالرضایی 12
هزار و یک زن هزار و یک زن اگرم بود هر هزار تویی در این میان گرچه یکی نیست نابهکار تویی از اسب که یورتمه میرفت در فضای دلم پیاده کردم همه را حال تک سوار تویی بتاز بر من که ببازم تمام هر چه که هست قماربازم من اگر بیوفا قمار تویی یکیست سر با من و سودا چنان هزار هزار که رفتنیام به کناری و ماندگار تویی تو شهرزادی که ندارد سرِ تمام شدن تمام شد قصه و حاال طناب دار تویی
شهر نو 11
ميخ چارمیخ و میخکوبِ روی تو با هم شدم میختر وقتی که از چشم تو افتادم شدم تختهای کم داشتم دیگر نمیخوردم به در تختهای کم بود اما میخ دست کم شدم از همان روزی که دیوارت نگاهم قاب زد میخ را وقتی که دست راستت دادم شدم گرچه کارم با خیال تخت گاهی تخته شد گرچه گاهی ضربه کاری بود و قدری خم شدم میخ را تا بیخ توی تخته کردم عاقبت راستم کردی به ضربی باز هم آدم شدم میختر از خود ندیدم عاشقی دور و برم هرچه کوبیدی سرم من بیشتر محکم شدم
علی عبدالرضایی 14
گمشده در راهِ راست هر که گرفتهست جا بین دو بازوی من یک شبه آمد که شد جای تو داروی من من که به جز عاشقی شغل ندارم عزیز عشق تویی ،شعر تو ،در همه نُه توی من جز تو که با غیرِ تو ،من که ندارم صنم از تو که نزدیکتر نیست به ابروی من جز تو کسی هست نیست هم من و هم ما شما هرچه در این شعرهاست توست تویی اوی من گم شده در راه راست هر که درآورد سر یک شبه از پیچ و تابهای تنت قوی من
شهر نو 13
زنبور نیشی که کردی برقرار ،این بار هم شد زهرِ مار حاال که پوزم را زدی ،کن پوزخندت برکنار تعویض کن جای لبت ،با پوزه لبخندی بزن کاری بکن تا زهرِ خود منها کند از نیش ،مار پیچی به اندامت بده ،پستان خود دیوانه کن تا لرز گیرد سینهام ،لب روی لبهایم بذار بیخود برای مصلحت این پا و آن پا میکنی کبرای تصمیم خودت را توی خواب من بیار آنکه تو را دارد ،ندارد با کسِ دیگر صنم کمبودِ سارا میکند حتی خودِ دارا ندار بیخود حسادت میکنی با کندوی زنهای بور کیفیت چشمت عسل ،زنبور میخواهم چه کار!؟
علی عبدالرضایی 14
دادگاه خوابم نمیشوی که ببینی در آتشم جنبِ جهنمِ خفنی در کشاکشم مارت که آستینِ خودم بود خانهاش بمبی گذاشت زیر سرم توی بالشم بارِ کج است کذب به منزل نمیرسد بیهوده خود خراب نکن من نمیکشم آزاده باش تا به تو الیق شود قفس من هم قبول میکنم آنجا که جاکشم! کل جهان که محضر بیدادگاه نیست غش میکنی برای چه من بی غل و غشم مردت که نه! غلط بکند فکر ،الاقل دردت نبودهام که بدانی چه میکشم
شهر نو 11
به جهنم که نشد تو به هر جا بروی من پا پی خواهم شد پیِ عاشق شدهام سوی تو هی خواهم شد گرچه از درد در این ساز نمیبینم سوز تو اگر دم بزنی نالهی نی خواهم شد آسمان کاش دلی داشت و از من میکَند کاش میگفت که همبال تو کی خواهم شد بر نمیچیندَم از خوشهی لذت دستی و نمیگویدَم این شیشه که مَی خواهم شد گفتم ای دورترین عشق مرا برگردان! چه کنم جور نشد ،یارِ تو هی! خواهم شد؟ خواستم اینهمه دل را به تو تقدیم کنم به جهنم که نشد عاشقِ وی خواهم شد!
علی عبدالرضایی 14
روي خودم تا شدهام بی شدهام با شدهام روی خودم تا شدهام طعنه به باال زدهام روی سرم پا شدهام دست ولم کرده ولی راه درازی دارد مست که در جاده چنین گیج شده...یا ...شدهام؟ باز کسی هست و کسی نیست کسی گم شده در ...کاش صدایم بزند جاده که پیدا شدهام پیشتر از هر جایی اینجاتر آنجاتر بیشتر از بیجایی من جایی جا شدهام گرچه همین پایینم باز تو را میبینم دستِ خودم نیست اگر عاشق باال شدهام
شهر نو 19
استخوان از بی کسی در خانه کم کم داشت جان میداد بیرون نمیزد تا مبادا بشکند در باد در میهمانیها به من هی چشم میپرداخت من هم به این نیّت که خانم میکنم دلشاد با اینکه دستم دورِ آغوشی نمیشد بند پا دادم و رفتم به خوابش هرچه باداباد! پیش از خیالِ آخرش حالِ خرابی داشت میخواست در همچین شبی آن را کنم آباد پیراهنی میکرد از خانم نگهداری تا دکمههایش باز کردم استخوان افتاد
علی عبدالرضایی 46
زمين بین زمین و آسمان سیبی به هم دادن باعث رسیدن بود در از شاخه افتادن در چار سمت این جهان بین همه رسم است داد و ستد ،از لب گرفتن تا خودِ دادن معشوق نه! عاشق که باشی امپراطوری لیالی شبهای خیابانگردیام ،الدن! مجنون من کم کار و لیالی شما بسیار دیدید با شاعر چهها کردهست پا دادن بیخود نصیب جیب خود کردید بی پولی از بوسه بهتر نیست کادویی فرستادن
شهر نو 47
لنگرودي عاشقی هیچ است اگر منجر به نابودی شود بمب را در سینه بگذارد که معبودی شود برنشاند احمقی چمباتمه در آسمان تا اگر لیلی نشد مهدیِ موعودی شود عاقبت هم فقر را محصول دل دادن کند یک پنی در جیبهایش کل موجودی شود بیخود از کوه و پلنگِ درهها دم میزنی ماه را از آسمان آویختی تا ماهی دودی شود؟ من از آن فرهاد و عشقش بیستون شیرینترم لنگرودی میشود مجنون اگر مودی شود
علی عبدالرضایی 42
خيانت مرا باید بلد باشی بلد باشی که بد باشی فراتر از حدودِ هرچه حد باشی نباید خوبِ من! اینگونه بد باشی برو از خود کمی بیرون خدا باش برو با هر که میخواهی مرا باش نمیخواهد به فکر حال من باشی کمی دوری کن از من تا که تنهایی کنم با تو خیانت کن به من تا مال من باشی از این بدتر که باشی میتوانم عاشقت باشم
شهر نو 41
وفات گفت بمان! دست نگهدار! به پات میرسم پیشِ تو دریای همه! مثل قنات میرسم سعی نکردهست وفا پای صفا نمیرسد تا تو به دادم برسی من به وفات میرسم
علی عبدالرضایی 44
دست از سرم بردار! "مزاحم نیستم!؟" "گم شو!" "کجا؟" "دست از سرم بردار!" "بگذارم کجا؟" "هر جا ،فقط سر را به بالین خودم بگذار بگذارم" تو از خود هم نمیآیی کمی بیرون که من را در خیابان کار بگذارم و یا در کوچههای با دو انگشتی که داری ایست! بی حرکت! بگو آتش! که نا قابل خودم را پای آن دیوار بگذارم نگفتم ماه را از آسمان بیرون کن و بگذار جای آن خودم را دستِ کم یک بار بگذارم تو زخمی کهنه در سر داشتی ،مرهم کفِ این دست! یادت هست؟ تو گفتی لعنتی دست از سرم بردار! بگذارم!؟ تو از این صفحه داری میروی بیرون و در این جمله از شعری که دارم مینویسم تیر خواهی خورد ،من گفتم! تفنگم بر زمین ،حضرت ،ضعیفه ،محترم ،سرکار! بگذارم!؟
شهر نو 43
از آن روزی که سیلی قسمتی از مرد را در گریه پیدا کرد کفِ دستم خجالت میکشد ،این دست! یادت هست!؟ اگر امشب نشد فردا کمی از خود بزن بیرون تنی را هم که بیرون از بدن شد در وطن بگذار بگذارم!
علی عبدالرضایی 44
صداي پاي من هميشه تنهاست تمام رودخانهها به آب پشت کردهاند به انتهای چاه رفتهام تو را به اشکهای خود صلیب بستهام و تا تمام ابرهای دور قطره قطره آه آه رفتهام به شکل درهمِ هزار غم درآمدم نشد! به عمق چشمهای آبی و سیاه رفتهام
نشد!
حصارها بلند بود و قدِ من کفاف دیدن تو را نداد بیا که من بزرگتر شد و سکوت کوچه از تمام شب گذشته است حصارها فروترند و جادهها تهی
تو نیستی
مرا به من سپردهای و چادر اقامتم به هر کجا که خواستی نشاندهای چنان گریختی که روی سنگفرش کوچهها صدای پای من هنوز میرود پیِ تو از حصارهای کاهگل گذشتهام کنارِ ساحل ایستادهام
شهر نو 41
شماره کردهام تمام موجهای رفته را به رفتهگان سپردهام که وقت آمدن تو را بیاورند!
علی عبدالرضایی 44
ما هم به هم همين که بميریم میرسيم آنها که در برابر تو دست بستهاند دلها شکستهاند که در گِل نشستهاند حاال که عشق اهل قفس را نجات داد بختی نصیبِ پر شد و از بند رستهاند تنها تو ماندهای که قفس برگزیدهای تنهاترین شدی همه از تو گسستهاند دیوانگی که پرده دریدن نمیکند در خانهای که پنجرهها بادبستهاند بازندهام ولی تو شکستم ندادهای دارم دلی که پیشتر آن را شکستهاند
شهر نو 49
ماه و گدا میشود بر آب نقش آب اگر کاشف شود موج برحق بوده تا بر حق خود واقف شود زیرِ آبی رفتنِ سی و سه پل بیهوده نیست اصفهانی گوشه خوانده تا یکی هاتف شود خسته و وامانده بنشیند لبِ دریاچه تا ماه از باال بیاید جانشین دف شود
باد بی آب است اگر شرح بیابان میدهد تشنه گاهی میشود سیراب اگر واصف شود آب هم از ابر آمد آبروریزی نکن گردنی کج میکند قو تا گدا عارف شود
علی عبدالرضایی 96
بگذار برگردم! غریبم! نمیبینم
آشنای مادرم هم نیستم بگذار برگردم! نمیدانم که حتی کیستم بگذار برگردم!
نه با دیروز خرسندم نه با امروز حاال هم به هر حالم خدایا من که فردا را پذیرا نیستم بگذار برگردم! به اسبی خسته میمانم رها کردم سوارم را و بارم را گذشت از عاشقی صعب است اگر میایستم بگذار برگردم! عبوری بیعصا بی جای پا دارم و بر سقفی که سوراخ است میبارم نمیبینم نمیدانم که سیرِ چیستم بگذار برگردم! سفر سخت است فردا بی سبب پشت چراغی بی خطر ماندهست کسی دیوارها را با کلنگی برنمیدارد کسی دیگر نمیآید خدایا نه! چرا دیوار من باشم چرا من تک چراغِ ایستم؟ بگذار برگردم!
شهر نو 97
تو گفتی میتوانی بازگردی گفته بودی خواستی برگرد! تو گفتی زندگی زیباست من هم زیستم بگذار برگردم!
علی عبدالرضایی 92
هوش از پیش من هوشم رفت من ولی هستم عبدالرضا را پس دادهام علی هستم در بسترم خیلیها مسافرت رفتند در عاشقی بی شک دسته اولی هستم سهلالوصولم لیلی نمیکنم انکار من اهلشم خیلی بودهام بلی هستم! باید برای حاجت مرا زیارت کرد چون پشتِ میزم آقای صندلی هستم من با خیابان در کوچه راه میرفتم در ایستگاهی جا ماندهام شلی هستم که دست و پا کردم در بغل عصا از نیل هرگز نرفتم موسای تنبلی هستم
بنده کجا از بندگی رضایت داشت
شهر نو 91
نوکر نبودم هرگز ولی ولی هستم عبدالرضا را نسبت به نامِ من کردند آیا حقیقت دارد که من علی هستم!؟
علی عبدالرضایی 94
خواست خواستم بازی کنم با نام تو ناگهان افتادهام در دام تو رفته از یادم تمام یادها اسمها و رسمها جز نام تو جادهای جامانده از هر جای پات راه افتادهست از هر گام تو دست کوتاه هست و آن قامت بلند چشم گل میچیند از اندام تو آخر ای سیب ازل کی میرسی؟ چهل سالم منتظر تا کام تو دستهایم نارسند و عشق دور ماندهام بر شاخه عمری خام تو آنقدر فرصت ندارد آفتاب خواهد افتاد عاقبت از بام تو
شهر نو 93
"زندگی لیلیست" مجنون مرگ نیست نیست اینجا هیچ جز در دام تو
علی عبدالرضایی 94
هزار و یک شب شبهای دستِ دوم دارم در حالِ شبنوَردی هستم هی خواب میپرد از چشمم ،شب رنج میبرد از دستم در باز کردهام در شب ،از روزی که در خودم وارد شد من در خودم قدم برمیدارم ،گریه میکنم
پس هستم!
در عرضِ یک دو ساعت رفتم از عرضِ هر اتاقم امشب گشتم هزار و یک شب را
گیجم! در هزار و یک بنبستم
یک تکه از همین را با قطعهیی زمین عوض کردم تو! آخر برای چی آوردی خود را به خانهی دربستم؟
(اینجا برای چی بودم؟ اینها را برای کی گفتی ؟ ها!؟ روی تنت المپیکی را دیشب دویدهام با شستم مثل مالفه بازم کردی انداختی سَرت حق داری بیهوده با تو شب خوابیدم با دستِ خود خودم را بستم) (شاکی شدی چرا؟ شوخی کردم
بیخیال!
شهر نو 91
پا تی لم پیکی برای بی کس ناکس هر کس! بزن قدش!
بدمستم!)
علی عبدالرضایی 94
خانه به دوش از خانه زد بیرون و دیگر زن ندارد مردی که فامیلی به غیر از من ندارد من دارد و غم دارد و خانه به دوشی دار و ندارش رفت جز دشمن ندارد تنهای تنها میرود مثلِ خیابان شلوارکی پا کرده پیراهن ندارد بادِ بلندی از کنارش میشود رد بارانِ لندن هم سرِ ماندن ندارد ماندهست ماشینی و دارد میزند بوق یک جندهی دیگر که خوابیدن ندارد آمد عقب قدری عقبتر
شهر نو 99
باز شد در پس از عقب هم میدهد قدغن ندارد این پا و آن پا میکند هی خاک بر سر کردن که دیگر مِنّ و مِن کردن ندارد
علی عبدالرضایی 766
اي حوصله به سر بيا بارها من مردم از نامردمىها مردم دشمنم با اکثریت با شماها مردم نامتان جهل است و مردم نام جعلى شما اى که در خوابید در خوابید در خواب و کما همزبانى با شما از زندگى سیرم کرد من میانسالم ولى جهل شما پیرم کرد
اى حوصله به سر بیا اى کفر من بجوش وقت است دیگر رخت رسوایى بپوش
حافظ و سعدى و موالنا مفتِ چنگتان تا ریاکارى ،ریاکارىست در آهنگتان شاعرم از جنس باد و هرچه باداباد نیست آنکه من در سینه دارم هر که غیر از ساد نیست
شهر نو 767
اى حوصله به سر بیا اى کفر من بجوش وقت است دیگر رخت رسوایى بپوش
علی عبدالرضایی 762
دل بده بیخودى این بوسه نکن خاردار برگ بده شاخه بده باردار غنچه کن و بازترین بسته شو باش گلم ،گل به نماى بهار
خط بزن از خود من و منها بکن پاک کن از صفحهى این روزگار دور و برت هرچه که عاشقنماست جمع کن و باز من و کم بیار جز تو کسى هست ولى هست نیست نیست کسى جز تو چنین داغدار
دل بده و ول بده آن شال را حال بده پا بده اى نابهکار
شهر نو 761
من که در این پوششِ پُر آستین شاخه به شاخه شدهام ماردار بى تو خلم ،بیدلِ ول معطلم با تو ولى دل به توان هزار
علی عبدالرضایی 764
ال و بل من و تو دو مخفى پسِ پنجره یه عکسیم میونِ دوتا منظره منم کهنه سنگى سیاه و سفید تو اما صنم توى این پرتره بپر توى تختم از اوجِ خیال باهام را بیا که شب بگذره نزن ضد حال و خرابم نکن نذار مستى از سرم بپره بهت گفته بودم نذار بشکنه دل من که از شیشه نازکتره شکستى دلم رو فداى سرت بپا خرده شیشه توى پات نره
نگو ال ندارى غمِ بل ندارى
شهر نو 763
نورِ دل ندارى نگاهت کره برات گریه کردم توى فکرهام چشام خشکه اما پیشونیم تره رها کن خودت رو بگیر دستمو دلم رو دوباره نکن دو دره کنارم بمون و نگاهم نکن مىترسم که اشکام تو چشمات بره بهت گفته بودم نذار بشکنه دل من که از شیشه نازکتره شکستى دلم رو فداى سرت بپا خرده شیشه توى پات نره
علی عبدالرضایی 764
عجله کن بيا ببين که من چمه بعد از تو با هیشکى نبودم غیر تنهایى با هر که رفتم اسمشم یادم نمىآد بدون تو روزم شبه شبهام شبتر بعد از تو اینجا صبح فردا هم نمىآد بعد از تو تصویرى نداره قاب خالى غیر از تو عکس هیشکى رو هم نمىخواد پاشو بیا! هواخورى بدون تو هواش کمه عجله کن بیا ببین که من چمه تنگه دلم براى بر در زدنت براى لببازىِ روى بدنت بیا دوباره دستم وُ بگیر ببر بگردونم تو گوشه گوشهى تنت یه شب دیگه کم شده از دورىِ تو
شهر نو 761
یه شب دیگه اضافه شد ندیدنت ببین چه منها شده از رو گونههام یکى یکى با بوسه اشک چیدنت پاشو بیا! هواخورى بدون تو هواش کمه عجله کن بیا ببین که من چمه
علی عبدالرضایی 764
شورش زیباتری آری حتی همین حاال که چشمت اشک دارد دل میبری چون ماه زیر آب باری از من ابرقدرتتری در پیش داری این تازه آغازِ عزیزِ ماجراست ویروس تنهایی همین عاشق کُشیهاست امروز ترکم میکنی فردا تو را آن دیگری صورتحسابی با کسِ دیگر نداری شورش علیه صورت خود میکنی بیچاره حتی ماه آن باالی باال از بس که عاشق کشته حاال دست تنهاست
شهر نو 769
ميدان فردوسی ای کاش میشد مرد شد با مرگ هم آورد شد ای کاش میمُردم مانندِ آدم کاش میشد سیب را کش رفت دندان نزد اما از اینجا طرد شد ای کاش میخوردم ای کاش میشد عمر را کش داد کش رفت چشم تو را وقتی که در چشم تو میافتاد کش رفت دیشب کالهی بر سرم ریخت دیشب کمی آدم شدم از دیشب اینجا آسمان خاکستری رفت دیشب زنی روی تکان شاخهها هی سیب میریخت هی بیقراری توی جیبم پرسه میزد دیشب زنی در کوچه تا پای دری میرفت و برمیگشت حافظ کمی توی صدایش زندگی میکرد گاهی به خود میگفت: بر موی من شاید بماند برف اما بر جادهها هرگز نمیماند قدمهایی که از من دورتر رفت شهری که با یک بوسه در آغوش من میریخت
علی عبدالرضایی 776
معنای در باران زنی از دست دادن را نمیداند یکشنبهها را هیچکس از من نیاموخت دست تو را از من کشیدند و فراموشی گرفتند طیِّ خیابانی که نام کوچکش از کوچه کش رفت دیشب خیابان هم تمام شهر را آهسته پیمود مردم که میگویند :تنها یک نفر بود! آن سوی این مردی که مردم سوی مردن برد سنگِ همین شیشه تویی بشکن مرا سنگِ مزارم باش! امشب مرا هم پیشِ تنهاییِ خود بگذار! فردا اگر جایی بمیرم یا روی میدانی بمانم مثل فردوسی شاید که دستِ کم یکی از دستها را روی سنگ قبر بگذارم سنگِ مزارم باش!
شهر نو 777
قند در خانهام چیزی ندارم غیرِ تنهایی تنهاتر از یخچال خالی المپیست باالی سرم حالی به حالی هی میشود خاموش روشن بی تک فشاری بر کلیدِ برق برقی که ماندهست ترکم کند یا نه در خانهام چیزی ندارم جز یک حبه در قندان خالی یک کیسه چای سبز الی دو انگشت در انتظار کفرِ آبِ سرد در کتری لیالی تلخی ناگهان گم میکند راه در میزند تنهاتر از آن حبه قندِ چارشانه
علی عبدالرضایی 772
حل میشوم در استکانی الغر اندام اما کمر باریک
شهر نو 771
گالش در کوچه من داشتم خودم را میرفتم که چادر از سرت افتاد و رفتارم راست شد کونت چنان سوخته بود که شلوارت هنوز هم درد میکند تو در خطِ امام و مرا خط لبت میکشید دنبالش چه حالی از چپ که دستم نبود گرفتی و از راستم چنان در رفتی که اطرافِ پستان تو خطها متحد شدند بر قوسِ باسنِ تو انبیا بیا که از بس نرفتمت شاعرانه شد رفتارم از بس نکردمت عاشقانه شد کردارم کاری بکن زنگی بزن
علی عبدالرضایی 774
از بس ندیدمت چشمم خمار شد گوشِ مرا به صدا دعوت نمیکنی چرا؟ گورِ مرا مرگِ تو مگر پُر نمیکند؟ بخواب چشم مرا ببین خواب مرا آنچه تو را از همه سر میکند مرگِ مرا در تو سفر میکند رفتنِ هر بارهات از خاطرم غم به دلم خون به جگر میکند اشک ندارم که کنم وقف چشم پلکِ مرا چشمِ تو تر میکند
شهر نو 773
خواب تو را دید و مرا جا گذاشت هر شبه در تخت تو سر میکند نامِ مرا چشم تو درویش کرد گوشِ مرا اسم تو کر میکند فکرِ خیانت به تو از عاشقیست این سرِ بی صاحب اگر میکند هرچه فرار از گذرت میکنم باز مرا عشقِ تو خر میکند.
علی عبدالرضایی 774
خواب هر که دیدم آسمانش خواب بود خانهاش موجی که روی آب بود زندگی هیچ است یا هیچ است یا ... خواب دیدم هرچه دیدم خواب بود
شهر نو 771
چادر کی گفته که چادر خفن و مقنعه چیز است؟ در باد فقط قوسِ همین چیز عزیز است یک دخترِ خوشگل توی این باد ندیدم ویران شود این شهر که اسالمستیز است
علی عبدالرضایی 774
نامه قایق کاغذی به درد آب تنی هم نمیخورد توی دریا نرفته موجِ ما وسط راه میبُرد نقش بر آب است هرچه نقشه کشیدیم بیخیال نامهای دادهایم دست موج که برگشت میخورد
شهر نو 779
سنگ آنچه بر ما میرود بر ما رواست "کارما"ی ما جواب کارِ ماست کس نخورد از غیرِ خود اینجا شکست سنگ هم فامیلِ دورِ شیشههاست
علی عبدالرضایی 726
جاکشی شعله مجبور است زودی بگذرد چون آتشیست چارهی آبی که توی شمع گاهی مالشیست آبرو خواهی مقیم خانهی حتی حقیر خویش باش اشک را از چشم بیرون کردن اینجا جاکشیست
شهر نو 727
هر جایى یک شب کنار من ،شبِ دیگر کجا بود مثل خدا هم مال من هم با شما بود من بیوفا بودم که ترک عشق کردم حتی خیانتهای او عینِ وفا بود
علی عبدالرضایی 722
دوري بین ما دوری درندشت است اما رو به هر سو میکنم پایین و باال آنقدر هستی کنارم که کنارت میرسم فردا ولی آنجام حاال
شهر نو 721
عبث از گلویم به هوای تو نفس میگذرد بی تو هر لحظهی عمرم به عبث میگذرد آسمان بستر امشب شده زن هم خودِ ماه اندکی اهل هوا شو که هوس میگذرد
علی عبدالرضایی 724
بيابان برای اینکه آخر پر کند جامش نوازش میکند یککاره خامش بیابان لیلی لختیست گاهی باد کشیدن میکند دستی بر اندامش
شهر نو 723
شراب مفت و مجانی و بی صورتحساب میکند پاتیل و مستم در غیاب کاش هرگز برنگردد از سفر آب هم تلخ است بی او چون شراب
علی عبدالرضایی 724
یوش برو از خانهام بیرون که میخواهم فراموشت هوس چندان ندارم تا بدانم قدرِ آغوشت خودت را جمع کن از بسترم دیگر نمیخواهم قدمهای پلنگم خسته شد از درّهی یوشت
شهر نو 721
عيد کی گفته که سال آمده نو ،برف چه سرسنگین است کیفیت سبزی که فراگیر شد آن یا این است؟ وقتی که تو تحویل نگیری یعنی عید زرشک تقویم پدرسوخته گه خورده که فروردین است
علی عبدالرضایی 724
کاندُم ندارم جز همین حالی که میخواهم سوال از او نمیخواهم از این حالی که کردم بیش حال از او به من ربطی ندارد تا کنم ممنوع کارش را تن از او کاندُم از او مال از او دستمال از او
شهر نو 729
عهد من نگفتم که تو نگذاشتهای خام رسد میوهای سر برسد شاخه به فرجام رسد زیر قولم نزدم تا که شوم عهدشکن عهد زیرش زده تا قول به انجام رسد
علی عبدالرضایی 716
قلم کی گفتهام علیلم ،بیجا ولم ندارم جز چند جلد دیوانِ بیدلم ندارم مال و منالِ دنیا میخواستی ،ندادم!؟ دل را نخواه از من ،این یک قلم ندارم
شهر نو 717
جنده من نگفتم که چرا با همه هستی پایی دلهای یا به دلیلی همه شب تنهایی جز در آغوش همان خانه که جندهست نباش با خودت باش که دیگر نشوی هر جایی
علی عبدالرضایی 712
چرت چرت میگویم که او را از سرم وا میکنم باز امروز است و من امروز و فردا میکنم باید امشب عشق را با دیگری بازی کنم گرچه ممکن نیست ترک عاشقی تا میکنم
شهر نو 711
سه تایی بین شما من مشکلم ،آرام خوشگلم! با اینکه با این سومی در بارها ولم به هر دوتان دل دادهام آرام باشید دلگیرم از درگیری او با تو در دلم
علی عبدالرضایی 714
متلک
یک متلک هم به منِ باخته انداخت کن بعد بُکش یا که برو هرچه به تو ساخت کن تا که بدانی روبروی تو چهها میکشم نیم نگاهی به همین آینه انداخت کن
شهر نو 713
چپّه با ما لج و با خود لج و با خلق ِخدا لج زود است که حاجی کند او را سفر حج با اینکه چنین چپ شده ما راست نکردیم ای کاش خودش چپّه شود این همه جا کج
علی عبدالرضایی 714
فرشته در فرشته تک اتاقی داشتم روز و شب هی توش گل میکاشتم طفلکی گلدان پشت پنجره پردهاش را عاقبت برداشتم
شهر نو 711
بيستون ندارد عاشقی باور به سنگی در دل آکندن شرابی نیست شیرین جز برای مرد افکندن درون دل به عشقش سنگ میپرداخت فرهادی که دل کندهست از شیرین برای بیستون کندن
علی عبدالرضایی 714
مگس مثل یک زن که نیازش به تماشا باشد گل در باغ محال است که تنها باشد گاه زنبور و گاهی مگسی در کار است دورِ لبها ،لبهها ،غنچه اگر وا باشد
شهر نو 719
گذر زن خداییست اگر هر شب یک جا باشد جنده پیراهن شهریست که زیبا باشد بد نگویید به خانم که کنار گذر است سنگ هم زینتِ جادهست اگر پا باشد
علی عبدالرضایی 746