شعر امروز فارسی پر از آینهست اما آینه نیست، در آن خودت را نمیبینی، مثل سینمای ایرانی که ارتجاع را اکران میدهد و جز تباهی در آن نمیبینی.
المشنگهای در فضای شعر فارسی راه انداختهاند. میانمایهها همه با هم کورس گذاشتهاند تا با تیراژ دویستتایی به چاپ چندم برسند. همه میخواهند مثل سینماییها پرطرفدار باشند و ناگزیر شعر را که هنر الیت است به ساده و سطحی آلوده کردهاند.
