آوانگاردیسم حمله به مخفی‌هاست، خواندن ندارد آنچه همه می‌نویسند، باید جار زد آنچه را که بقیه پنهان کرده‌اند. این که صورت متن را بزک کنی با کلمات نوین اسمی و درونش هنوز بوی گه اخلاق بدهد نوآوری نیست، کثافت‌کاریست! یاد گرفته‌ای که زبان را در صفحه بگردانی؟ بد نیست! بلدی تصویرهای مکش مرگ ما بیاوری؟ باشد! حتا می‌توانی کنار کلماتت چند شکلک و فوکل بگذاری؟ اوکی! این‌ها همه خوب است اما اگر منجر به اخلاق تازه متنی نشود یعنی کشک! نوشتن اگر جز انهدام هرچه مرز، دلیل دیگر داشته باشد، غیر تکرار و تقلید به چیزی نمی انجامد، نوشتن کودکی کردن در جهان صفحه ست. به خاطر آوردن دورترین خاطره ای که از خودت داری، پاییز بود نه!؟
