برخی از ایرانیها مطلقن با خودشان رقابت ندارند، آنها فقط وقتی از بُردشان لذت میبرند که دیگری ببازد. ما درک درستی از سود نداریم، نمیبریم که سود ببریم، بلکه میبریم تا یکی را که نامش دشمن است شکست دهیم. برای همین سال‌هاست که بیهوده در جنگایم، غافلایم که هیچ جنگی بُرد نصیب نمیکند، همه میبازند.
اصلن چرا کسی تلاش نمیکند ببرد بدون آنکه یکی دیگر ببازد؟ شادی مادّی نیست، انرژی نیست که مدام از یکی دیگر سلبش میکنیم! «آرام باش! این دشت هنوز سبز است، برو بچر! چکار داری به چرای بقیه!؟»
می‌پرسند چرا آنها دارند و ما نداریم؟ و این اعلام حسادت است نه عدالت¬جویی! شکاف بین دارا و ندار را آنجا نه بیعدالتی بلکه بیشتر حسادت پر کرده. یک عده ناراحت‌ند که چرا دیگران لذت میبرند!؟ در واقع به لذتی که بقیه میبرند، فقط حسادت میکنند و خود نمیخواهند حال کنند.
