O Lobishome

Como temendo ferir de máis, espetoulle no lombo a punta do coitelo. O lobo revirouse arregañando os dentes. O home botoulle os brazos ó pescozo, chamándolle: Fillo, Fillo!! e pedindolle perdón, salaiando. Daquela o pelello do lobo comezouse a abrir pola ferida, e coma se fora un folecho foise desprendendo do corpo.

Unha sacudidela, un envorcallarse entre as uces e toxos, e o rapaz, o seu fillo!!, que recobrara o ser, esmaiolado, mais tal como el era antes de maldicilo.

BIBLIOGRAFIA: ?

Cuba, X.R., Reigosa, A. e Miranda, X., diccionario dos seres míticos galegos; Edición Xerais, Vigo 1999. ?

Cuba, X. R., Reigosa, A. e Miranda, X.,Pequena Mitoloxia de galicia; Edición Xerais, Vigo 2001. ?

González Reboredo, X.M.,Galicia de Lenda; Editorial Hércules, Vigo 2001.

EQUIPO DE BIBLIOTECA

C.E.I.P. VICTOR SÁENZ

O Lobishome

O Lobishome é un home ou muller que se transforma en lobo. Isto pode ocorrer por varias causas: E por maldición dos pais.

E por ter nacido a noite

de Nadal ou de Venres Santo.

E por ser o sétimo ou o noveno irmán do mesmo sexo.

E por un meigallo ou como froito dunha envexa.

O proceso de transformación comeza cando a persoa sente unha arela irrefreable de arrolarse na terra e fregarse nela, para o que vai á media noite a un despoboado, encórvase onde fixeran cama os lobos reais e faise coma eles, mesmo os supera en forza, intelixencia, afouteza e crueldade. Corre máis ca eles e ás veces diríxeos.

O chamado lobo da xente, ten unha pelica de lobo, que pon cando é lobo e quita cando é persoa.

Cando anda de lobo non hai arma ningunha que o poida ferir ou matar, e nese estado dedícase a atacar, matar e devorar, sobre todo persoas, nenos e maiores.

Nalgúns casos é sempre lobo mentres dura a maldición, noutros tan pronto é lobo como persoa, ou de día humano e de noite lobo.

Do mesmo xeito a maldición pode ser temporal ou definitiva.

Algúns teñen que estar sete anos de lobos. Pódese superar a maldición se alguén lle fai sangue cunha aguillada de acivro bendicida na igrexa o Domingo de Ramos, ou se lle sorprende cando está a envorcarse na lama xusto antes da metamorfose e no caso do lobo da xente, se se queima a pel de lobo coa que se cobre.

O mais coñecido é Manuel Blanco Romasanta que matou a 13 persoas na serra de San Mamede en Ourense.

Lenda:

O Lobo da xente

Moraba nunha aldea das montañas de Cervantes (Lugo) un home xoto de carácter que se enrabechaba por calquera cousa.

Este home tiña un fillo que era un mozallón, bo rapaz, amigo das nenas e das festas, aínda que non lle gustaba traballar. Ao seu pai non lle gustaba que gastara as súas enerxías en festas e non no traballo.

Un día rifaron pai e fillo por mor de que o rapaz quería ir á festa de Pedrafita e o pai teimaba en que fose facer unha queimada. Rifaron e rifaron ata que o pai alporizouse e berrou: - Pois vaite á festa, e como vas atrás das mozas, así permita Deus que andes atrás das lobas!!!

Esa noite o rapaz sentíuse desacougado e saíu a eira.

Unha forza estraña empurrábao cara ao monte e cando chegou a un lameiro, envorcallouse na herba humedecida.

Cando se quixo erguer, non poido; estaba a catro pés e a catro pés botou a correr cara ao cumeiro do monte, ouveando coma un lobo, e atrás das lobas andou coma can adoecido.

Na aldea falouse moito da desaparición do mozo. Falouse tamén dun lobo que xa tiña esgolado moitos años e deixara mortos algúns carneiros.

O pai do rapaz lembrouse da súa maldición e estarreceuse. Foi consultar cunha meiga do lugar que lle aconselleu buscalo efacercelle unha ferida que non fose mortal nen moi grave para que non lle quedara ao volverse humano. Á noite, o pai saíu na procura do lobo armado tan só cun coitelo. Agachouse e agardou ata que o viu trabar nun carneiro.

Alí estaba!!