BIBLIOTECA, CÁMARA, ACCIÓN!!!
Rosiña films presenta ANÉCDOTAS SOBRE O CINE (I)
SABÍAS QUE...
Unha das películas máis exitosas dos irmáns Lumière foi A chegada ao tren á estación. Duraba menos dun minuto e amosaba un tren que se achegaba a unha estación, onde se detía. Tan reais resultaban as imaxes a algúns espectadores que, cando vían a locomotora achegándose, fuxían espantados porque pensaban que o tren os ía atropelar!!! O primeiro chiste da historia do cine está na curta dos irmáns Lumière O regador regado. Mentras un xardineiro rega o céspede, un neno inquedo achégase a modiño e pisa a mangueira. O xardineiro mira a boca da mesma para averiguar por que non sae auga e... sorpresa! O neno levanta o pé e a auga molla a cara do xardineiro.
PROXECTO DOCUMENTAL INTEGRADO
Para unha escena de Viaxe á lúa, Méliès colocou a cámara detrás dunha peixeira e filmou desde alí. A idea era simular que os actores flotaban no fondo do mar... Méliès gastaba todos os cartos que gañaba en facer novas películas cada vez máis caras. Pese ao éxito que tivo, nos últimos anos da súa vida debeu vender golosinas e xoguetes para sobrevivir.
C.E.I.P. VÍCTOR SÁENZ - Curso 2014-15
Rosiña films presenta
Méliès construíu na súa finca das aforas de París un lugar especial para rodar as súas películas. Era coma unha casa de cristal, con paredes e teito de vidro para aproveitar ao máximo a luz do día. Alí construía os decorados, cosía o vestiario, ensaiaba as escenas e filmaba.
As imaxes imprímense sobre unha cinta delgada, flexible e transparente -unha película, “film” en ingléscuberta por unha capa de emulsión sensible á luz. Esa cinta revélase (como sucedía coas fotos) e queda outra cinta coas imaxes listas para ser proxectadas (os fotogramas, un debaixo do outro). Por esta razón fálase de películas ou filmes e, hai moitos anos, tamén de cintas (dicíase, por exemplo, “vin unha cinta de amor”).
PROXECTO DOCUMENTAL INTEGRADO
BIBLIOTECA, CÁMARA, ACCIÓN!!! Antes de que o cine tivera cor, para saber como se verían as imaxes na grande pantalla, os realizadores usaban un monóculo afumado que lles permitía ver todo en branco e negro durante a gravación. Xogaban coas luces e as sombras para conseguir diferentes tonos e mellorar as imaxes. Para as películas cómicas, por exemplo, elixían os brancos, e chamábanlles “comedias brillantes”. Para as de terror, en cambio, preferían os tons escuros, así vían todo tenebroso.
Parece ser que a primeira longametraxe de animación é obra dun arxentino chamado Quirino Cristiani. Chamouse El apóstol e estreouse en 1917. Cristiani ríase dicindo: “Disney é grande, pero eu fun o primeiro”. BIBLIOGRAFÍA: El cine no fue siempre así. Marcelo Cerdá, Patricio Fontana, Pablo R. Medina. Editorial Iamiqué.
C.E.I.P. VÍCTOR SÁENZ - Curso 2014-15