“Het is leuker om te oefenen in een groene omgeving”Reportage

“HET IS LEUKER OM TE OEFENEN IN EEN GROENE, REALISTISCHE OMGEVING”

REPORTAGE CHRIS WILLEMSEN (49) IS ACTEUR. VIER JAAR GELEDEN LIEP HIJ EEN “INCOMPLETE DWARSLAESIE” OP, EEN BESCHADIGING VAN EEN RUGGENWERVEL DIE DE ZENUWBANEN RAAKTE. DAAROP VOLGDE EEN ZWARE OPERATIE EN EEN INTENSE REVALIDATIE. “HET BETEKENT HOOGSTWAARSCHIJNLIJK OOK HET EINDE VAN MIJN ACTEERCARRIÈRE, WANT IK ZAL AFHANKELIJK BLIJVEN VAN EEN WANDELSTOK.”

EEN DWARSLAESIE LEIDDE ER TOE DAT CHRIS WILLEMSEN TERUG MOEST LEREN STAPPEN. HET REVALIDATIEPROJECT LOOPT INTUSSEN VIER JAAR. DE VERSCHILLENDE TYPES ONDERGROND IN DE REVALIDATIETUIN ZIJN VOOR HEM EEN ENORME MEERWAARDE.

De operatie vond plaats in UZ Leuven, daarna werd hij vier maanden opgenomen in campus Pellenberg om te revalideren. “Ik moest terug leren stappen want ik kon niet meer op mijn benen staan. Langzamerhand ging het beter en kon ik naar huis. Als je snel vooruitgang boekt, is eventueel een volledig herstel mogelijk. Bij mij ging het net niet snel genoeg. Het punt dat ik nu heb bereikt, is wellicht definitief. Om mijn situatie stabiel te houden, kom ik naar het revalidatiecentrum van Geel. Ik woon immers in Arendonk, dus Geel is dichterbij. In het begin kwam ik drie keer per week, nu nog één keer. Ik moet onder meer oefeningen doen om mijn spieren los te maken en te stretchen, dat kan ik thuis niet op mijn eentje. Twee keer per week ga ik ook naar een kinesist.”

WANDELEN

Bij het revalidatieproces van Chris hoort ook heel wat stappen, en dat kan nu in de nieuwe revalidatietuin. “De voorbije periode oefenden we geregeld in de keldergangen van het ziekenhuis. Een gang heeft een egale vloer en je kan steun zoeken tegen de muren, maar in het dagelijkse leven is dat niet zo. Als je naar de winkel of de bank gaat, zijn er oneffenheden in het voetpad of je moet uitwijken voor werkzaamheden. Je komt heel wat drempels tegen die lastig kunnen zijn als je een beperking hebt. In de tuin zijn er verschillende hindernissen, zoals kiezels, gras, een trap, een helling. De tuin is specifiek ontworpen om ons vertrouwd te maken met de realiteit, bovendien is de openlucht ook aangenamer.”

Toen Chris in Pellenberg verbleef, was er een warm voorjaar. Zodra het kon, gingen de patiënten naar buiten om te genieten van de groene omgeving. “Het is natuurlijk beter dat je niet moet revalideren, maar als je er toch door moet, dan het liefste in een aangenaam kader. Volgens mij maakt het een groot verschil als je niet altijd tussen vier muren moet oefenen. Je kan het vergelijken met wakker worden in de winter op een grijze regenachtige dag tegenover de ervaring die je hebt als je in de zomer de ramen opengooit en de zon schijnt. Dat nodigt uit, het is een ander, vrolijker gevoel.”

ONDERLINGE STEUN

Tijdens de wandeling in de revalidatietuin houdt een fietser spontaan halt om met Chris een praatje te slaan. Ze kennen elkaar niet, maar er zijn wel gemeenschappelijke kennissen. Het sociale aspect is heel belangrijk. Omwille van corona was er de afgelopen periode veel voorzichtigheid nodig, maar experten benadrukten dat contacten in de openlucht en met afstand, de voorkeur hadden. Chris: “De revalidatietuin was toen nog niet aangelegd, maar we konden hier wel al zitten. Ik kom naar Geel voor een ambulante behandeling, maar blijf soms nog even hangen. Door het vele oefenen, bouw je een band op met de therapeuten en met de andere revalidanten. Een babbeltje slaan of wat zwanzen, is altijd fijn. Soms steunen we elkaar, want het is niet altijd gemakkelijk en dan helpt het als je kan vragen hoe iemand een bepaalde situatie aanpakt. In principe hoef ik zelfs niet meer naar het revalidatiecentrum te komen. De kinesist in Arendonk kan het traject volledig overnemen. Maar daar zie je niemand, behalve kort in de wachtruimte. Dus ik blijf graag naar Geel komen.”