“Voor mij is dit pure ontspanning” Interview

“VOOR MIJ IS DIT PURE ONTSPANNING”

INTERVIEW GEEN BETERE AMBASSADEUR VAN DE VRIJWILLIGERS IN ZIEKENHUIS GEEL DAN WILLY MENTENS (66). HIJ STAAT DRIE VOORMIDDAGEN PER WEEK AAN HET ONTHAAL EN HELPT ER PATIËNTEN EN BEZOEKERS MET HART EN ZIEL VERDER.

VRIJWILLIGER IN DE KIJKER

Willy is een van de tien vrijwilligers die aan het onthaal staan van Ziekenhuis Geel. Hij is in volle coronacrisis, in september 2020, gestart. “Als gepensioneerde zit je plots met een hoop vrije tijd. Ik ben van nature heel sociaal en heb graag mensen rondom mij. Ik woonde destijds in Antwerpen en voelde op de duur de vier muren op me afkomen. Ik wou iets om handen hebben. Via een vriendin ben ik in het vrijwilligerswerk gerold. Zij hielp mee in twee ziekenhuizen in het Antwerpse, op de logistieke afdeling. Ze heeft me een keer meegenomen en ik was meteen verkocht. Toen ik een tijd later naar Geel verhuisde, heb ik meteen de ziekenhuizen in de buurt opgezocht en gecontacteerd. Geel was het eerste ziekenhuis dat antwoordde en een maand later kon ik aan de slag.”

Het was toen alle hens aan dek in het ziekenhuis en Willy werd gevraagd om bij te springen aan het onthaal. “Tot dan had ik vooral de logistieke kant van een ziekenhuis gezien. In Deurne en Antwerpen brachten wij de patiënten van en naar de onderzoeksruimtes en tot bij de dokters. Nu stond ik plots aan het onthaal. Waar het, zeker in het begin, wat chaotisch verliep. Door de nieuwe hygiënemaatregelen ontstonden er lange wachtrijen en de mensen waren zenuwachtig. De onthaalmedewerkers moesten echt ontlast worden. Ik heb er niet voor gekozen om aan het onthaal te staan, maar ik doe dit ongelofelijk graag. In het begin kwam ik twee voormiddagen, maar ondertussen zijn het er al drie geworden.”

ALS EEN VIS IN HET WATER

Als vrijwilliger aan het onthaal mag je niet bang zijn om op mensen af te stappen en te vragen of je hen kan verder helpen. Wat dat betreft, voelt Willy zich als een vis in het water. Of zoals hij het zelf zegt: “Voor mij is dit hier een speeltuin. Ik praat ook wel graag. Ik denk dat dat met mijn vak te maken heeft, de zaal- en serveerkunde. Ik heb jaren les gegeven en toen moest ik leerlingen begeleiden. Samen met collega’s kwamen wij ook wel eens op plaatsen waar je normaal gezien niet komt. Zo heb ik aan huis gewerkt bij een minister, op het ministerie en in enkele ambassades. Daar ontvingen we dan prominente figuren uit het binnen- en buitenland en leer je wel omgaan met verschillende soorten mensen.”

GERUSTSTELLEN, GRAPPEN EN GROLLEN

Veel mensen zijn zenuwachtig als ze naar het ziekenhuis moeten komen. Als een goede huisvader probeert Willy hen dan te helpen. “Ik begrijp heel goed dat de zenuwen opspelen als je hier binnenstapt. Ik probeer die mensen dan eerst en vooral gerust te stellen. Ik zeg altijd: ‘Je hebt tijd genoeg. Doe maar rustig aan.’ Want er bestaat toch geen enkel ziekenhuis waar je binnenkomt, meteen terecht kan bij de arts of de dienst en direct terug buiten staat.”

WORD VRIJWILLIGER

Wil je net zoals Willy het verschil maken? Gebruik je graag je talenten bij het begeleiden van patiënten of bezoekers, in logistiek of administratie, of heb je zelf een voorstel voor vrijwilligerswerk?

Neem dan contact op met Jasper en Carine van onze vrijwilligerswerking via

ENVELOPE vrijwilligers@ziekenhuisgeel.be of Phone 014 57 75 50

We zoeken samen naar vrijwilligerswerk dat bij jou en het ziekenhuis past.

En als dat niet werkt om het ijs te breken, dan gooit hij met wat complimentjes of maakt wat grapjes. “Onze ploeg van vrijwilligers is erg hecht en wij lachen graag. Zo was ik met mijn collega Greet vorige week aan het grappen over mijn plan om ’s avonds worst met ‘wortelstoemp’ te eten. Plots word ik aangesproken door een dame die vraagt ‘Meneer, die route op mijn kaartje, welke route is dat precies?’. Ik ga meteen met haar mee en wil haar de weg wijzen. En ze zegt me: ‘Ik heb gehoord dat je straks worst met ‘wortelstoemp’ wil klaarmaken. Mijn zoon eet dat ook heel graag. Het liefst nog met een opengesneden worst met saus erover.’ Zo vertellen wij honderduit en zorgen wij voor een vrolijke noot.”

DANKBAARHEID

Complimentjes geven, is leuk, maar ze zelf krijgen, doet ook veel deugd. Zo herinnert Willy zich dat er tijdens de coronacrisis een mail binnenkwam bij de directie. Iemand bedankte specifiek de vrijwilligers aan het onthaal voor hun inzet. “Die pluimpjes krijgen we toch regelmatig. Daarvoor doe je het natuurlijk. Er zijn zelfs ‘vaste klanten’ die me een koffietje komen brengen. Ook de dankbaarheid en collegialiteit van de onthaalmedewerkers geeft voldoening. We kunnen steeds bij hen terecht, moesten we vragen hebben. De sfeer zit hier heel goed. Er zijn zelfs artsen die even langs het onthaal komen om een ‘klapke’ te doen.”

MENSELIJKE VERHALEN

Je kan Willy drie voormiddagen per week aan het onthaal terugvinden. Dat betekent dat ‘vaste klanten’ hem vaak herkennen. “Dan krijg ik soms opmerkingen als: ‘Jij hebt hier zeker je bed staan’ of ‘Waar was je vorige keer, want ik heb je niet gezien.’” Zo ontstaat er af en toe ook wel een band met sommige patiënten. “Ik denk dan aan een man die ik tot voor kort regelmatig zag, omdat we samen op de bus stonden te wachten. Ik maakte altijd een praatje met hem. Dat deed hem duidelijk deugd.” Van sommige patiënten ziet hij ook de evolutie in het genezingsproces. Of herkent hij een fiere vader die enkele weken daarvoor met zijn zwangere vrouw mee op consultatie was gekomen. Dan vraagt hij wel eens of het een meisje of jongen geworden is.

Die menselijke contacten en verhalen maken het voor Willy helemaal af. “Het is een heel dankbare, zalige bezigheid. Ik noem het ook bewust geen job. Voor mij is dat pure ontspanning. Als ik een dag toch niet kan komen, dan vind ik dat heel erg. Ik kan het écht iedereen aanraden. Best ben je wel sociaal en heb je een hart om mensen te helpen. Wij helpen trouwens niet alleen de patiënten en bezoekers, maar ook de medewerkers van het ziekenhuis. Wij helpen eigenlijk het hele ziekenhuis. Mij moeten ze daarvoor zeker niet betalen. Ik doe dit puur met het hart. Af en toe een bedankje en een complimentje is meer dan voldoende.”

KEN JIJ OOK EEN BIJZONDERE VRIJWILLIGER?

Laat het ons weten via communicatie@ziekenhuisgeel.be