“Ik was blij een aalscholver te zien” Reportage

“IK WAS BLIJ EEN AALSCHOLVER TE ZIEN”

REPORTAGE GUNTER KEERSMAEKERS (49) VERTELT HOE DE OPENLUCHT EEN ENORME ERVARING WAS TIJDENS ZIJN REVALIDATIE. HET BUITEN SPORTEN MET ANDERE COVID-19-PATIËNTEN BEURDE HEM OP. HIJ VERTELT DAT HET EEN OPSTEKER IS VOOR WIE EEN ZWAAR MEDISCH TRAJECT MOET AFLEGGEN. HET GAF HEM ALVAST DE MOED OM DE REVALIDATIE VOL TE HOUDEN.

“DE TUIN WAS VOOR MIJ ECHT EEN VERADEMING. HET GAF EEN MENTALE BOOST OM TERUG BUITEN TE KOMEN EN DE ZON TE VOELEN. ALS JE MAANDENLANG TUSSEN DE ZIEKENHUISMUREN DOORBRENGT EN GEEN BEZOEK MAG ONTVANGEN, IS DAT EEN ENORME ERVARING.”

“Toen ik uit coma ontwaakte, leek het wel alsof ik marsmannetjes zag, want iedereen was met beschermende kleding en materiaal ingepakt. Je kan niemand herkennen. Als je dan eindelijk opnieuw buiten oefeningen kan doen, is dat een enorme stimulans om ermee door te gaan. Dat deden we met enkele patiënten samen. Hoewel we allemaal Covid-19 hadden doorgemaakt, droegen we een mondmasker en respecteerden we voldoende afstand. Nu is er een nieuw aangelegde revalidatietuin en dat is echt wel een pluspunt, daar fleurt iedereen van op.”

COMA

Gunter kreeg het zwaar te verduren. Hij werd opgenomen in Mol, Turnhout, Middelheim en ging daarna naar Ziekenhuis Geel. Dat hij werd overgeplaatst, kwam omdat er heel wat mis ging. Tijdens zijn coma vielen zijn nieren uit en kreeg hij twee keer een hartstilstand waardoor hij tijdelijk een pacemaker nodig had. Ook werd al zijn bloed gezuiverd. Zijn familie heeft enkele keren de hoop om hem levend terug te zien, opgegeven. “Van de periode van zes weken coma, herinner ik me niets. Ik reed met de wagen naar het triagecentrum van het ziekenhuis en zelfs daar weet ik niets meer van. Ik werd opgenomen en was nog drie dagen wakker. Ik informeerde mijn familie, vrienden en mijn werkgever, maar ook dat herinner ik me niet meer. Het is allemaal weg, wat vreemd is. Toen ik lag te slapen, gebeurde er heel wat met mij, maar ik besefte er niets van.”

ONZEKERHEID

“Toen ik wakker werd, wist ik niet wat ik in het ziekenhuis deed. Ik werd nog beademd en kon niet praten. Op mijn gsm zag ik foto’s van mijn handen. Had ik als vrachtwagenchauffeur een zwaar ongeval gehad? Toen ik losgekoppeld werd van de beademing, had ik schrik om iets te drinken. Ik dacht ook dat ik verlamd was, omdat ik niet kon bewegen. Zou ik nooit meer kunnen lopen?” Er volgde een opname op Sp, de hospitalisatie-afdeling van het revalidatiecentrum in Geel. Gunter leerde opnieuw te stappen.

Ook was het belangrijk om de conditie terug op te bouwen. De saturatiewaarde zegt iets over het zuurstofgehalte in het bloed en het functioneren van de longen. “Van zodra ik een kleine inspanning deed, zakte de saturatiewaarde fel. Ik deed heel wat oefeningen om mijn fysieke conditie terug op peil te brengen.” De revalidatie duurde van mei 2020 tot juni 2021, dus een ruim jaar. “Er is nog steeds restschade. Mijn ene voet is deels verlamd. Misschien komt dat nog goed, maar er is weinig hoop.

Ik kreeg wel al de toelating om terug met de auto te rijden, maar niet met een vrachtwagen. Sowieso zou dat heel moeilijk zijn, want ik werd in augustus aan mijn schouder geopereerd, wat weer een revalidatie van 22 weken betekent.”

NAAR BUITEN!

“Mijn gemoedstoestand is fel verbeterd toen ik naar buiten mocht. Ik kreeg het gevoel dat ik wou blijven doorgaan, het zorgde voor een drive. Als je maandenlang op een kamer hebt doorgebracht, is de buitenlucht kunnen inademen een onbeschrijfelijk gevoel. Ik mocht nog steeds geen bezoek krijgen, maar ik kon wel buiten wandelen en fietsen. Op een dag zag ik in de vijver achter het ziekenhuis een aalscholver. Die zag ik vaak terug, ik zei de vogel gedag. Ik ben best wel een natuurliefhebber. Het had veel betekenis, hoewel zo’n vogel de normaalste zaak van de wereld is. Door wat ik meemaakte, apprecieer ik zo’n kleine dingen echt wel. Je leert er voor open te staan.” Het buitenleven zorgde ook voor ontspanning. Gunter ging met andere Covid-19-patiënten badminton, tennis of voetbal spelen. “We wandelden rond de vijver, stapten achterwaarts en zijwaarts. Dat was in de mate dat het mogelijk was, want iedereen had wel enkele beperkingen. Maar het lukte ons en we vonden het plezant. We hadden het gevoel dat we ons met vrienden wat aan het amuseren waren en dat gaf energie. Het is anders dan tussen de ziekenhuismuren, hoewel we er daar ook het beste van maakten en veel lachten. We waren een allegaartje, zeg maar een zootje ongeregeld, maar we kwamen goed overeen. We hielden ons recht met alles wat mogelijk was, hoe banaal het misschien ook was. Ik heb er goede kameraden aan overgehouden.”

Koop wijn of bubbels en steun Dimpnafonds

Vermeld bij het afrekenen van je online winkelmand “Ziekenhuis Geel” in het veld Contactpersoon.

Surf naar wp2.fiftyonegeel.org

ONDERSTEUNING

“Ik maakte soms moeilijke momenten mee, zoals toen de revalidatie stopte en ik moest wachten op de operatie aan mijn schouder. Toen zat ik diep, maar ik heb een afspraak gemaakt met een psychologe. De gesprekken met Riet Van den Bergh, een van de psychologen in Ziekenhuis Geel, hebben me heel goed gedaan. Door die ervaring weet ik dat ondersteuning kan helpen. Het is ook zo dat ik nu voortdurend thuis ben en niet veel kan doen. Als vrachtwagenchauffeur was ik zowat tien tot dertien uur van huis. Het contrast is groot en soms moeilijk. Ik heb thuis gelukkig een grote tuin en kan dus naar buiten. Ik maai het gras, wied het onkruid en snoei de hagen. Alles gaat trager, omdat mijn conditie soms minder goed is.”

DIMPNAFONDS

Dat een revalidatietuin alle financiële hulp kan gebruiken, weet Gunter heel goed. “De fiets waarop ik destijds oefende, was zacht uitgedrukt een oud krot en veel te klein voor mij.” Maar hij genoot ervan. Het toont aan hoe belangrijk giften voor het Dimpnafonds zijn, zodat er goed materiaal kan aangekocht worden.