Het wereldwijde web van liefde

Online daten is niet alleen iets voor de jongere generatie. Drie zestigers vertellen over hun ervaringen op het internet.

Tekst Ann-Marie Cordia en Lut Geypens • Illustraties Flore Deman

“Vier jaar geleden heb ik, na zeventien jaar, een punt gezet achter mijn relatie. We leefden als broer en zus, en ik wilde meer. Intimiteit is voor mij erg belangrijk, net als samen iets kunnen opbouwen. In mijn masterplan droom ik zelfs van een pied-à-terre aan zee. Het was mijn dochter die me aanmoedigde om online te daten. Vlak voor de lockdown heb ik eerst Tinder uitgetest. Nadat je een profiel hebt aangemaakt, met foto’s en informatie over jezelf, kan je beginnen te swipen. Links betekent geen interesse en als je allebei rechts swipet, is er een match en kan je chatten. Zo kom je veel foto’s tegen van mannen, maar ook van honden, motorfietsen en auto’s – je weet meteen of het een snob is (lacht). Als het klikt, kan je nummers uitwisselen. Valt het op Whatsapp ook mee, kan je bellen en eventueel afspreken.”

“Zo leer je beetje bij beetje iemand kennen. Je kan het zien als een ui die je begint te pellen, waarna je steeds meer laagjes tegenkomt. Je kernwaarden moeten overeenkomen. Een keer liep ik bijvoorbeeld vast op de jonge kinderen van een man, omdat ik niet meer wil zorgen. En toen iemand het gesprek aan tafel begon met: ‘Ik ben geen racist, maar…’, wist ik ook dat het nooit zou werken.”

“De liefde vinden na je vijftigste is niet evident, zo weet ik ook dankzij alle verhalen die binnenkomen bij Wifty. Tijdens de lockdown schreven medeoprichter Hélène Van Herck en ik het boek (Not so) happy single over die zoektocht van velen. Toen we Dirk De Wachter hiervoor interviewden, zei hij terecht dat je moet stoppen met naar dates te gaan met een lijstje vol wensen. Beschouw het als ontmoetingen. Ik zie het telkens als een avontuur – waarbij je vaak lekker gaat eten ook. In totaal denk ik dat ik ongeveer twintig dates heb gehad. Ik heb er nog geen relatie aan overgehouden, maar wel erg fijne, warme vriendschappen – en soms wat geflirt. Ook Parship en Elite Dating, waarbij je vragenlijsten invult om te zien in hoeverre je met iemand matcht, heb ik geprobeerd. Omdat je betaalt, is er wat meer urgentie.”

“Soms duurt het helaas maanden voor je weet wat voor vlees je in de kuip hebt. Op Tinder had ik een keer een klik met een weduwnaar. Hij was lief en plezant aan de telefoon, en we hadden een heel leuke eerste date. We zouden opnieuw afspreken, maar er kwam telkens iets tussen. Ik hoorde maanden niets van hem, waarna mijn dochter zei: ‘Mama, dat is een scammer.’ Wat later kreeg ik een berichtje van zijn zus, dat hij een auto-ongeluk had gehad. Ik had zelf slachtoffers geïnterviewd van catfishing voor ons boek, en deze man vroeg geen geld, dus ik kon dat moeilijk geloven. Uiteindelijk gingen we weer op – een erg fijne – date en kreeg ik plots erg veel appjes, en dan weer weken niets. Het gevoel dat er iets niet klopte, bleef. Op een dag was ik aan het winkelen en belde… zijn vrouw. ‘Dit meen je niet!’, zei ik. Ze vertelde dat ze ‘trucjes’ had om mijn nummer te weten te komen. ‘Als je zoveel trucjes hebt om te controleren waar hij mee bezig is, is er dan niets aan de hand met je relatie? Ik had allang mijn valiezen gepakt!’ Maar ja, ze zag hem graag. Sindsdien vraag ik vooraf of ze echt single zijn. Ik probeer ook altijd de humor van de situatie in te zien.”

“Nu, bij mij stond het daten de laatste tijd op een lager pitje. Mijn vader is vorig jaar gestorven, ik heb mijn hond moeten laten inslapen en mijn moeder is verhuisd naar een woon-zorgcentrum. Ik zag hoe zwaar het verlies van mijn vader woog op haar. Wat ik naast de datingsites nog wil uitproberen, is Singles.be. Het is geen echt datingplatform, maar je betaalt er eenmalig lidgeld, waarna je kan deelnemen aan activiteiten die ze organiseren. Ik geloof misschien niet meer in dé grote liefde zoals mijn ouders die hadden – ze waren 65 jaar getrouwd – maar wel in een liefde. Ik mis iemand als ik ga slapen en als ik opsta. Ooit wil ik nog eens tegen iemand kunnen foeteren: ‘Liggen je vuile sokken daar nu weer!’ (lacht)”

Meer informatie over Wifty.be, het online platform dat midlife-experten Ann Lemmens en Hélène Van Herck in 2013 oprichtten, vind je op www.wifty.be.

WIN WIN WIN Markant Magazine mag drie exemplaren weggeven. Mail naar wedstrijden@markantvzw.be

RITA DUMONT (64) LEERDE HAAR VRIEND KENNEN VIA PARSHIP.

“Ronny en ik hebben elkaar leren kennen via Parship, maar eigenlijk was het dankzij corona. Na het overlijden van mijn man zes jaar geleden had ik nooit de behoefte gevoeld om een nieuwe relatie te beginnen. Ik had een fijn sociaal leven met familie en vriendinnen. Ik sprak elke dag wel met iemand af. Maar tijdens de coronaperiode kreeg ik het moeilijk. Als vriendinnen en ik gingen wandelen of fietsen, moesten we telkens afscheid nemen aan de deur. Ik voelde me eenzaam. Zou de rest van mijn leven zo verlopen? Toen zag ik reclame op tv voor Parship. Als ik dat nu eens deed? Impulsief maakte ik een account aan, zette er een foto op die mijn kleindochter de voorbije zomer gemaakt had en betaalde. Onmiddellijk kwam het op gang. Ik werd wat overdonderd door de vele mannen die wilden kennismaken en berichtjes naar me stuurden. Ik bekeek enkele profielen en voerde hier en daar een chatgesprek, maar het duurde echt niet lang voor Ronny opdook. Hij had gemerkt dat we in dezelfde streek woonden. Zo hebben we mekaar gevonden.”

“Een tweetal weken hebben we enkel berichtjes gestuurd. Ik had verder met niemand anders con tact. Verschillende kandidaten tegelijk leren kennen leek me te ingewikkeld. Ik zou wel zien hoe dit evolueerde. Ik kon me wel vinden in zijn profiel, maar eigenlijk leer je toch pas iemand kennen als je hem echt ontmoet. Die periode was best spannend, want niemand leven achter ons, dus heel wat bagage waar we eerlijk over wilden zijn – zoals de borstkanker die ik heb gehad. We hadden telkens lange gesprekken, over onze kinderen, over onze reizen en over onze manier van leven. Tijdens onze eerste afspraak zijn we om 18 uur toegekomen en vertrokken we pas uit het restaurant toen de baas de lichten begon te doven. Stilaan groeide het gevoel: dit kan iets worden. Een echte coup de foudre, daar verwachtten we ons geen van beiden aan.” wist of het iets zou worden tussen ons. Mijn kleinkinderen speelden vaak met mijn gsm, dus mocht Ronny geen whatsappberichtjes sturen, enkel mails, die ik dan nog afleidde naar de spam ook.

Tot we beslisten om op een zondagmorgen eens te bellen.

Het gesprek werd gevolgd door een etentje de dag erna, en nog eentje een paar dagen later.”

“Ons eerste afspraakje verliep een beetje raar. Sinds het plotse verlies van mijn man had ik nooit opengestaan voor een andere man, ik leek er niet klaar voor. Ronny was sinds twee jaar gescheiden en had dat moeten verwerken. We hadden elk een half

“Ik wou absoluut niet dat mijn kinderen van vreemden moesten horen dat ze me met een man gezien hadden dus kozen we restaurantjes ver uit de buurt, maar het duurde niet lang voor ik het aan mijn zoon heb verteld. Hij was eerst sprakeloos en leek opgelucht dat de telefoon ging zodat hij zich uit de voeten kon maken (lacht). De volgende dag bracht ik mijn dochter op de hoogte, en ook mijn vriendinnen. Uiteindelijk was iedereen aangenaam verrast. Ze dachten dat ik alleen zou blijven omdat ik schijnbaar mijn draai gevonden had. En online dating, dat hadden ze zeker niet verwacht. Niemand van ons is veel op het internet bezig, ikzelf allerminst. Maar kijk, het is zo verlopen en het is een goede ervaring geweest die ik kan aanraden. Ik ben er altijd heel open over geweest.”

“Ondertussen zijn we een dikke twee jaar samen, in een latrelatie. Wat ik enorm apprecieer, is dat Ronny geduld heeft, dat hij me tijd geeft om te groeien in deze relatie. We forceren niks en we hebben ook geen vaste regels. Hij komt vaker bij mij aan huis dan omgekeerd. We koken graag samen, maar na ons dinertje gaat hij soms gewoon naar huis. Onlangs hebben de omstandigheden ons gedwongen om ‘op proef’ samen te wonen. Na Ronny’s rugoperatie moest hij zes weken plat liggen. We hebben dan een ziekenhuisbed besteld en hij heeft zijn ‘ligtijd’ in mijn living doorgebracht. Ook deze test is goed meegevallen, maar verder? Dat zien we wel.”

GREET ‘CHEE’ EMBRECHTS (60) IS SINDS EEN VIJFTAL JAAR SINGLE EN LIET ZICH VOOR HAAR BOEK INSPIREREN DOOR EIGEN ERVARINGEN.

“Mijn ex-partner en ik zijn zestien jaar samen geweest en hadden samen altijd mooie reizen gemaakt. Toen onze relatie na zestien jaar strandde, viel er ook een deel van mijn sociaal leven weg. Ik heb naast mijn job in een boekenwinkel veel hobby’s – ik speel muziek, schilder, boetseer en ontwerp juwelen – en verveel me nooit, maar mijn vriendinnen zijn ’s avonds meestal bezig met hun partner en hun gezin. Ik wilde nieuwe mensen leren kennen en genieten van mijn vrijheid. Ik was niet meteen op zoek naar een nieuwe, vaste relatie.”

“Ik schreef me in voor een keramiekcursus in Malaga, waar ik na afloop nog drie weken zou blijven, terwijl de andere cursis ten vertrokken waren. Ik was alleen. Waarom probeer je geen mensen te leren kennen via Tinder, sugge reerde een vriend. Dat durfde ik niet. Daar was ik toch ook te oud voor? En draaide het bij Tinder niet allemaal om seks? Uiteindelijk instal leerde ik de app toch en waagde een poging. Ik moest een profiel aanmaken en aanduiden hoe ver in de omtrek ik een date wou zoeken. Er verschenen veel gezichten op mijn scherm. ’s Anderendaags bleek ik enkele ‘matches’ te hebben en begon ik te chatten.”

“Meteen ging het mis: de eerste stuurde me direct blote foto’s, de tweede kende alleen Spaans en reageerde vol onbegrip omdat ik de taal toen nog niet sprak. De volgende match was wel raak: een Schot die in de buurt op golfcursus was. Het klikte, we zaten op dezelfde golflengte en ook de ontmoetingen waren leuk. Ik was op slag verliefd, maar de ontnuchtering kwam snel, want meer dan een vakantielief was ik voor hem niet. Zijn belofte om me in België te komen opzoeken, is hij nooit nagekomen.”

“Met vallen en opstaan doe je dus ervaring op. Je overwint je schroom, je krijgt mensenkennis. Je herkent kerels die enkel uit zijn op een vluggertje. Veel mannen gaan er trouwens van uit dat ze je onmiddellijk mogen aanraken of kussen, want ja, een vrouw die op Tinder zit, die doet niet moeilijk. Een ‘neen’ betekent meestal een bruusk einde van de date. Saaie pieten herken je dan weer aan hun standaardprofiel van ideale schoonzoon: ‘Ik hou van wandelen, van koken, van een etentje, van een film kijken samen op de sofa met een wijntje erbij.’ Ze hopen daarmee in de smaak te vallen bij de dames.”

“Vertrouw ook nooit een profiel met slechts één foto. Die is juist uit de goede hoek genomen of een beetje donker en je herkent de man niet eens wanneer je hem in levenden lijve ontmoet. Of het uiterlijk dan zo’n grote rol speelt? Ja en nee: er moet vooral een klik zijn. Veel kandidaten poseren met hun hond, met hun kleinkinderen of naast hun auto, als statussymbool. Daar heb ik geen boodschap aan. Het profiel kan misleidend zijn: een ontmoeting in real life ontmaskert die persoon onverbiddelijk. Zo had ik wekenlang fijn gechat met een Spaanse kunstenaar, ik dacht dat ik mijn príncipe azul, droomprins, gevonden had, maar onze eerste ontmoeting werd een beproeving, zo vervelend!”

“Vooral wanneer ik op reis ga, zoek ik op Tinder naar vrienden. Met een beetje geluk heb je een gids en aangenaam gezelschap. Als je van thuis uit contacten wil selecteren voor tijdens je vakantie in Barcelona over twee maanden bijvoorbeeld, dan heb je de betalende versie van Tinder nodig. Met de gratis versie krijg je enkel mensen voorgesteld die nu bij jou in de buurt zitten. Je ontmoet veel interessante mensen – en nee, niet enkel belust op seks – maar ik wil ze graag een beetje avontuurlijk, met een fijn gevoel voor humor.”

“Er zijn ook andere betalende datingsites met een meer degelijke reputatie, voor mannen en vrouwen die echt op zoek zijn naar een vaste relatie. Daar ben ik nog niet aan toe. Wel heb ik eens deelgenomen aan een speeddating. Dat hield een korte kennismaking in, van 7 minuten, met elf mannen. Ik moet bekennen dat ik dat vooral gedaan heb in functie van mijn roman (lacht). Over mijn boek gesproken: enkele van mijn dates hebben het gekocht omdat ze benieuwd zijn om te lezen hoe ik ze afge schilderd heb. Eentje is serieus bang, met reden, maar hij verschijnt pas in het tweede boek op het toneel. Hoewel het een ro man is en geen autobiografie, heb ik me wel laten inspireren door mijn eigen ervaringen. 50 tinten Tinder krijgt dus een vervolg, en er zit zelfs een derde deel in de pijplijn.”

WIN WIN WIN Markant Magazine mag drie exemplaren weggeven. Mail naar wedstrijden@markantvzw.be