‘Dankzij basketbal ben ik opengebloeid’

Haar allerlaatste wedstrijd met de Belgian Cats verloor ze met 1 puntje tegen Japan, maar intussen had Ann Wauters (42) wel mooi haar levensdroom waargemaakt om op de Olympische Spelen in Tokio te basketten. Als basketballegende kan ze terugblikken op een indrukwekkende carrière en blijft ze ook vandaag inspireren als coach en keynotespreker.

Tekst Isabelle Bral

“Ik groeide op in het Waasland, als braaf, plichtsbewust, timide en tegelijkertijd ook wel energiek kind. Het motto bij ons thuis was: ‘Doe maar gewoon en val niet te veel op.’ Dat is echter makkelijker gezegd dan gedaan wanneer je met kop en schouders boven je klasgenoten uittorent. Het contrast tussen mijn opvallende lengte en – toen nog – verlegen persoonlijkheid knabbelde aan mijn zelfvertrouwen. Gelukkig kwam daar verandering in toen basketbal mijn leven binnen dribbelde en mijn lengte plotsklaps in een voordeel uitdraaide. Op die manier gaf basketbal mijn zelfvertrouwen een ongeziene boost. Ik leerde er niet alleen de kracht van mijn lichaam door kennen, maar bloeide er ook op sociaal vlak door open.”

“Fysieke capaciteiten en talent zijn één ding. Ongebreidelde passie voor de sport, doorzettingsvermogen en een goed ondersteunend netwerk spelen een minstens even belangrijke rol. Net zoals een portie geluk om op de juiste plaatsen terecht te komen. Zo mocht ik na enkele jaren bij Hermes Sint-Niklaas vrij snel proeven van eerste klasse bij Osiris Aalst. Ik speelde er met oudere speelsters met meer ervaring, waardoor ik sneller aan maturiteit won. Vervolgens ondertekenden mijn ouders – ik was nog geen 18 jaar – mijn eerste professionele contract bij Valenciennes. Nadat ik er gedurende enkele jaren niet alleen als basketbalspeelster maar ook als mens was gegroeid, werd het tijd om een volgende kans te grijpen. Nog juist geen 20 lentes jong werd ik in 2000 als allereerste speelster ter wereld van dat jaar in de WNBA (Women’s National Basketball Association, red.) gedraft. En zo vatte mijn eerste Amerikaanse avontuur in Cleveland aan.”

Springen

“Die verplaatsingen als jong meisje waren zeker niet altijd even evident. Gelukkig overstegen mijn basketbalpassie en mijn wil om te evolueren mijn angsten en moeilijkere momenten. Wilde ik beter worden en een zo hoog mogelijk niveau bereiken, dan moest ik lef verza- melen en sprongen wagen. Ook als dat een verhuis naar de andere kant van de wereld betekende. Dat bracht met zich mee dat ik in een heel andere, competitieve wereld terechtkwam en er zowat de moeilijkste zomer uit mijn carrière beleefde. Maar tegelijkertijd zijn het ervaringen die mij mee gevormd hebben in functie van mijn verdere carrièreverloop.”

SABBATJAAR

“Tussen 2000 en 2010 vond een bijzonder intens decennium plaats. Tegen 2010 was m’n sportieve motivatie nog maar ver te zoeken. Het kostte me steeds meer moeite om te gaan trainen. Ik had al zes jaar in Frankrijk gespeeld en was intussen aan mijn zesde jaar in Rusland bezig. De eentonigheid van de competitie in Jekaterinenburg en een te groot gebrek aan teamspirit hadden een te grote impact op het spelplezier.”

“Het bleek het uitgelezen moment om een sabbatjaar te nemen, mijn batterijen op te laden en verder in te zetten op de kinderwens die Lot en ik hadden (Op dat moment waren ze drie jaar getrouwd, red.) Na twaalf jaar bijna aan een stuk door in het buitenland gespeeld en gewoond te hebben, deed het deugd om eens langer in België te kunnen vertoeven, dicht bij de mensen die we graag zien. Lot en ik werden met een minimaal verschil van twee weken zwanger. We konden ons geluk niet op. Nog tijdens mijn zwangerschap tekende ik een contract bij Valencia. Kim Clijsters en Tia Hellebaut hadden al bewezen dat een zwangerschap heus geen comeback in de weg hoefde te staan. Ik vertrouwde er met heel mijn hart op dat het ook mij zou lukken om terug te keren op topniveau. En zo geschiedde.”

“Enkele weken na de bevalling van Vince begon ik opnieuw te trainen voor mijn comeback en voelde ik de basketbalpassie ten volle herleven. Een van de mooiste zeges in mijn carrière zou tijdens het jaar na de geboortes van Lou en Vince plaatsvinden, in 2012, toen ik voor de vierde keer de Euroliga met Valencia won. Het deed me zoveel plezier om als prille mama nog op zulk hoog niveau te kunnen spelen en dit alles samen met mijn gezin te mogen beleven. Het jaar nadien beslisten we voor een derde kindje te gaan en werd Lot zwanger van Dree. Ze beviel vroeger dan verwacht in België, waardoor ik de geboorte vanuit Rusland via Skype moest volgen. Ik nam diezelfde avond nog het vliegtuig om bij hen te kunnen zijn, maar het missen van Drees geboorte hakte toch wel danig op me in.”

“Het is niet evident als speelster om te beseffen op welk moment je dient te stoppen. Zonder Olympische Spelen in het verschiet zou mijn afscheid hoogstwaarschijnlijk enkele jaren vroeger plaatsgevonden hebben. Het prachtige Europees Kampioenschap in 2017 deed de Belgian Cats echter een bronzen medaille behalen, waardoor we rechtstreeks voor het WK geplaatst werden. Een primeur die ertoe bijdroeg dat deelname aan de Spelen niet meer onmogelijk bleek. Dat vooruitzicht zorgde ervoor dat ik ondanks mijn zware knieproblemen wilde blijven doorgaan en mijn focus op de nationale ploeg kwam te liggen. Na talrijke opofferingen en inspanningen, maar wel met de grootst mogelijk emotionele steun van mijn gezin, brak 9 februari 2020 aan. Het was de dag dat we met de Belgian Cats een deeltje Belgische sportgeschiedenis schreven door het ticket voor de Spelen in Tokio binnen te halen. Mijn oude olympische droom zou dan toch in vervulling gaan. Een ongeziene ontlading. Een immense waaier aan emoties, gevoelens en indrukken.”

“Al kwam de coronacrisis niet veel later stokken in de wielen steken en werden de Spelen met een jaar uitgesteld. Je kan je dus wel voorstellen hoe overweldigend het was toen ik tijdens de zomer van 2021 de grond van het olympische dorp eindelijk onder mijn voeten kon voelen. Onze nederlaag tegen Japan bracht dan wel onmetelijk veel ontgoocheling met zich mee, ik wil vooral stilstaan bij het af - gelegde parcours. Met zoveel trots en voldoening kijk ik erop terug. Waardevoller dan welke finale, kampioenstitel of trofee dan ook. De Olympische Spelen als slotakkoord van mijn carrière. Een teleurstellend en pijnlijk einde, maar in het geheel een ongelofelijk mooi avontuur.”

Zwart Gat

“Je hoort vaak dat sporters na hun carrière in een zwart gat vallen. In mijn geval was hier geen sprake van. Niet lang na de Spelen tekende ik een contract als assistent-coach bij Chicago Sky en intussen legde ik mij ook al een hele poos toe op het delen van keynotespeeches. Na 25 jaar aan teamwork op het hoogste niveau en contact met verscheidene landen, continenten, culturen, teamgeesten, indrukken en visies kan je wel stellen dat ik een schatkist aan inzichten verworven heb. Opgedane ervaringen die ik graag overbreng binnen organisaties en bedrijven, want ook daar draait het om samenwerken in functie van een gemeenschappelijk doel, om vertrouwen, betrokkenheid, veerkracht en reflectie. Aangezien de Olympische Spelen het sluitstuk van een belangrijk en omvangrijk hoofdstuk binnen mijn leven vormen, voelde de timing juist om mijn boek The Game of Life uit te brengen. Een boek voor een breed publiek, met een mix aan ervaringen en levenslessen die betekenisvol kunnen zijn voor al wie doelen nastreeft, binnen persoonlijke en/of professionele sfeer.”

“In de verdere toekomst wil ik samen met andere (ex-)topatleten mijn schouders onder Game Changers blijven zetten. Dit project zet in op een betere vertegenwoordiging van vrouwen in de sport en in de media. Hoewel er enige verschuiving aan de gang is, is de sportwereld nog steeds hoofdzakelijk een mannenbastion. Niet enkel bij atleten maar ook bij coaches, bestuursleden en federaties, op het scherm, in de krant en op de sportredactie. Er is dus nog een stapel werk aan de winkel om een lans te breken voor vervrouwelijking binnen de sport. We beseffen maar al te goed dat louter woorden niet genoeg zijn. Er is nood aan concrete acties en merkbare veranderingen. Daar willen wij toegewijd en in de mate van het mogelijke mee onze stempel op drukken.”

“Dat ik al zo’n interessant en verrijkend parcours heb kunnen doorlopen, werd en wordt nog steeds mede mogelijk gemaakt dankzij de allesomvattende liefde en steun van mijn vrouw en onze drie oogappels. Het geluk mij te kunnen omringen met familieleden en vrienden van wie ik aan den lijve mag ondervinden dat ze mijn ontwikkeling, groei en dromen sinds al die tijd oprecht mee ondersteunen, dat is goud waard. (Geëmotioneerd) En ook aan jullie die mij lezen en voor wie ik licht mag schijnen op de positieve impact van sport op onze wereld: bedankt, bedankt!” ■

WIN WIN WIN Markant Magazine mag drie exemplaren weggeven. Mail naar wedstrijden@ markantvzw.be we’re more than a partner, we’re part of your company brandstrategists.be

Our entrepreneurial experts tackle strategic business cases and deliver a full branding and transformation. Welcome in our inspiring hub. Let’s make your brand unbeatable.