Thai language translation rights belongs to Matichon Publishing House Arranged with International Creative Management, Inc., c/o Curtis Brown, Haymarket House, 28-29 Haymarket, London SWIY 4SP through Tuttle-Mori Agency Co., Ltd.
Lauren Weisberger เขียน จิตราพร โนโตดะ แปล
กรุ ง เทพมหานคร ส� ำ นั ก พิ ม พ์ ม ติ ช น 2557
เหลี่ยมร้ายสไตล์ปราด้า • จิตราพร โนโตดะ แปล
จากเรื่อง Revenge Wears Prada : The Devil Returns ของ Lauren Weisberger Copyright © 2013 by Lauren Weisberger. All rights reserved. Thai Language Copyright © 2014 by Matichon Publishing House. All rights reserved. พิมพ์ครั้งแรก : สำ�นักพิมพ์มติชน, มีนาคม 2557 ราคา 240 บาท ข้อมูลทางบรรณานุกรม ไวส์เบอร์เกอร์, ลอเรน. เหลี่ยมร้ายสไตล์ปราด้า. กรุงเทพฯ : มติชน, 2557. 448 หน้า. 1. นวนิยายแปล I. จิตราพร โนโตดะ, ผู้แปล II. ชื่อเรื่อง 843 ISBN 978 - 974 - 02 - 1266 - 9 ที่ปรึกษาส�ำนักพิมพ์ : อารักษ์ ค คะนาท, สุพจน์ แจ้งเร็ว, สุชาติ ศรีสุวรรณ, ปิยชนน์ สุทวีทรัพย์, ไพรัตน์ พงศ์พานิชย์, ศิริพงษ์ วิทยวิโรจน์, นงนุช สิงหเดชะ ผู้จัดการส�ำนักพิมพ์ : กิตติวรรณ เทิงวิเศษ • รองผู้จัดการส�ำนักพิมพ์ : รุจิรัตน์ ทิมวัฒน์ บรรณาธิการบริหาร : สุลักษณ์ บุนปาน • บรรณาธิการส�ำนักพิมพ์ : พัลลภ สามสี ผู้ช่วยบรรณาธิการ : วรางคณา เหมศุกล • พิสูจน์อักษร : รุ่งโรจน์ ขันธ์แก้ว กราฟิกเลย์เอาต์ : อัสรี เสณีวรวงศ์ • ออกแบบปก-ศิลปกรรม : อริญชย์ ลิ้มพานิช ประชาสัมพันธ์ : กานต์สินี พิพิธพัทธอาภา
หากท่านต้องการสั่งซื้อหนังสือเล่มนี้จ�ำนวนมากในราคาพิเศษ เพื่อมอบให้วัด ห้องสมุด โรงเรียน หรือองค์กรการกุศลต่างๆ โปรดติดต่อโดยตรงที่ บริษัทงานดี จ�ำกัด โทรศัพท์ 0-2580-0021 ต่อ 3353 โทรสาร 0-2591-9012
www.matichonbook.com บริษัท มติชน จ�ำกัด (มหาชน) : 12 ถนนเทศบาลนฤมาล ประชานิเวศน์ 1 เขตจตุจักร กรุงเทพฯ 10900 โทรศัพท์ 0-2580-0021 ต่อ 1235 โทรสาร 0-2589-5818 แม่พิมพ์สี-ขาวด�ำ : กองพิมพ์สี บริษัท มติชน จ�ำกัด (มหาชน) 12 ถนนเทศบาลนฤมาล ประชานิเวศน์ 1 เขตจตุจักร กรุงเทพฯ 10900 โทรศัพท์ 0-2580-0021 ต่อ 2400-2402 พิมพ์ที่ : โรงพิมพ์มติชนปากเกร็ด 27/1 หมู่ 5 ถนนสุขาประชาสรรค์ 2 ต�ำบลบางพูด อ�ำเภอปากเกร็ด นนทบุรี 11120 โทรศัพท์ 0-2584-2133, 0-2582-0596 โทรสาร 0-2582-0597 จัดจ�ำหน่ายโดย : บริษัทงานดี จ�ำกัด (ในเครือมติชน) 12 ถนนเทศบาลนฤมาล ประชานิเวศน์ 1 เขตจตุจักร กรุงเทพฯ 10900 โทรศัพท์ 0-2580-0021 ต่อ 3350-3353 โทรสาร 0-2591-9012 Matichon Publishing House a division of Matichon Public Co.,Ltd. 12 Tethsabannarueman Rd, Prachanivate 1, Chatuchak, Bangkok 10900 Thailand หนังสือเล่มนี้พิมพ์ด้วยหมึกที่เป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อม เพื่อปกป้องธรรมชาติ ลดภาวะโลกร้อน และส่งเสริมสุขภาวะที่ดีของผู้อ่าน
ส�ำนักพิมพ์ขอแนะน�ำ
อีกหนึ่งผลงานขายดิบขายดีจาก ลอเรน ไวส์เบอร์เกอร์ นัก เขียนสาวหน้าตาน่ารัก แถมยังสูงยาวเข่าดี ผู้สร้างสรรค์นวนิยาย The Devil Wears Prada หรือ นางมารสวมปราด้า ที่ได้รับความนิยมจาก แฟนๆ นักอ่านชาวไทยอย่างล้นหลาม จนได้ตีพิมพ์ซ�้ำถึง 9 ครั้ง ! ผ่านไปแล้วเกือบสิบปี คราวนี ้ “หล่อน” กลับมาเชิดหน้าสะบัดบ๊อบ ให้ชาวไทยทึ่งแกมหมั่นไส้อีกครา แต่อาน-ดรี-อาห์ หรือแอนดี้ ไม่ใช่สาว น้อยวัยใส ผู้ช่วยแสนขยันของนางมารมิแรนดา พรีสต์ลีย์อีกต่อไป เธอ เป็นถึงผู้ร่วมก่อตั้งนิตยสารเจ้าสาวระดับไฮเอนด์ และก�ำลังจะได้แต่งงาน กับหนุ่มหล่อทายาทธุรกิจใหญ่ แน่นอนค่ะว่าสิ่งที่คุณจะได้พบในเล่มนี้ก็คือสารพัดแฟชั่นไอเท่ม งานปาร์ตี้ ฮอลิเดย์สุดหรู ไฮโซไซตี้ และที่พลาดไม่ได้เลยคือ ดราม่ามันส์ หยด! มิแรนดา พรีสต์ลีย์ ก็ยังคงเป็นมิแรนดาคนเดิมที่คอยตามหลอก หลอนแอนดี้ในฝันร้ายทั้งที่เธอหลับอยู่ในอ้อมอกเฟิร์มๆ ของแฟนหนุ่ม ถ้าคุณยังจ�ำได้ ในเล่มที่แล้วแอนดี้ฉีกหน้าเจ้านายตัวแสบของเธอกลาง
6 จิตราพร โนโตดะ แปล
กรุงปารีส แอนดี้จึงเชื่อแบบสุดลิ่มทิ่มประตูเลยว่ามิแรนดาจะกลับมาแก้ แค้นเธอแน่ๆ ขอเชิญพลิกหน้าหนังสือ แล้วเอาใจช่วยแอนดี้กันค่ะ จะนอนอ่าน นิยายสุดแซบเล่มนี้ในวันหยุดสุดชิว หรือจะพกติดตัวไปอ่านริมหาดพลาง จิบค็อกเทลก็เก๋ไม่เบา ส�ำนักพิมพ์มติชน
จากใจผู้แปล
เชือ่ ว่าทุกคนยังคงไม่ลม ื ชือ่ นี้ “มิแรนดา พรีสต์ลยี ”์ บรรณาธิการ นิตยสารแฟชั่นเขี้ยวลากดินจาก นางมารสวมปราด้า ผู้สร้างต�ำนาน เจ้านายสุดโหดซะจนหนังสือขายดิบขายดี และตามไปอาละวาดต่อบน แผ่นฟิล์มจนกวาดรายได้ไปทั่วโลกอย่างสวยงาม สิบปีต่อมาหลังจากทิ้ง วีรกรรมไปนานพอควร วันนีเ้ จ้าหล่อนก็กลับมาสร้างฝันร้ายให้กบั แอนเดรีย แซกส์ ผู ้ ช ่ ว ยส่ ว นตั ว อี ก แล้ ว แต่ ก ารกลั บ มาออกฤทธิ์ น างมารหนนี้ แอนเดรียไม่ใช่สาวน้อยเพิ่งจบใหม่ไร้พิษสงอีกต่อไป เพราะเธอได้เรียนรู้ ถึงรสชาติของการเป็นทาส (ถึงจะเป็นทาสในบริษัทแสนเก๋ไก๋ทันสมัยก็ เถอะ) และเธอก็ไม่ใช่ผู้ช่วยไก่กาที่จะยอมถูกย�่ำยีได้ง่ายๆ แล้วด้วย แต่ เป็นถึงบรรณาธิการนิตยสารแต่งงานสุดชีคที่เป็นที่กล่าวขวัญกันในวงการ เลยทีเดียว ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างเธอจะมีก�ำลังงัดข้อ กับนางมารผู้มีอิทธิพลคับวงการแฟชั่นระดับโลกได้อย่างไรไหว ผู้อ่าน ต้องติดตามอ่าน ห้ามพลาดเด็ดขาด เวลาช่างผ่านไปไวเหมือนโกหกจริงๆ ไม่น่าเชื่อว่านับไปนับมา ดิฉันแปลนางมารสวมปราด้าเมื่อสิบปีที่แล้ว และที่ไม่น่าเชื่อยิ่งกว่าก็คือ วันนี้ฉันได้มีโอกาสแปลเล่มต่อของหนังสือเรื่องนี้ เพราะไม่คิดว่าผู้เขียน
8 จิตราพร โนโตดะ แปล
จะสามารถงัดมุขอะไรออกมาเขียนให้คงความแสบ แซ่บ ซ่า ได้เท่าเล่ม แรกอีก และที่ไม่เชื่อที่สุดก็คือ เหลี่ยมร้ายสไตล์ปราด้า ก็ยังสามารถท�ำ ให้ดิฉันรู้สึกได้ว่า ความเข้มข้นของสงครามประสาทระหว่าง มิแรนดา พรีสต์ลีย์ และแอนเดรีย แซกส์ ยังคงสร้างความเมามันให้กับดิฉันได้ เหมือนเดิม แถมด้วยข้อคิดที่ว่า การแก้แค้นเป็นอะไรที่หอมหวานเสมอ ส�ำหรับ เหลี่ยมร้ายสไตล์ปราด้า คงไม่ต้องบรรยายสรรพคุณอะไร มาก เพราะผู้ที่เคยอ่าน นางมารสวมปราด้า ย่อมรู้ดีว่า คุณไม่ควรพลาด เล่มนี้ด้วยประการใดๆ ทั้งปวง!
จิตราพร โนโตดะ
1
จนกว่าชีวิตหล่อนจะหาไม่
สายฝนสาดกระหน�่ำเป็นแนวทแยงมาจากด้านข้าง ทั้งหนาวเหน็บและ ไม่มีท่าว่าจะหยุด ลมพัดกระหน�่ำทุกทิศทุกทางจนร่ม เสื้อกันฝน และ รองเท้าบูต๊ แทบไม่มคี วามหมาย แต่กใ็ ช่วา่ แอนดีม้ อี ปุ กรณ์พวกนีห้ รอกนะ ร่มของเบอร์เบอรี่ราคาสองร้อยดอลลาร์ของเธอกางไม่ออก เธอพยายาม ฝืนกางมันแต่ดันท�ำร่มหักไปซะงั้น แจ๊กเก็ตเสื้อขนกระต่ายไม่มีฮู้ดที่มีปก อันใหญ่เบ้อเริ่มรัดรอบเอวเธออย่างไก๋เก๋ แต่มันไม่ได้ช่วยคลายความ หนาวเข้ากระดูกเลยสักนิด รองเท้าส้นสูงปราด้าหนังกลับใหม่เอี่ยมสี บานเย็นดอกป๊อปปี้คู่สวย แต่ใส่แล้วเปลือยเท้าของเธอเกือบหมดเปลือก แม้แต่สกินนี่เลกกิ้งที่สวมอยู่ยังท�ำให้ขารู้สึกเหมือนไม่ได้สวมอะไร แถม สายลมเย็นเฉียบยังท�ำให้รู้สึกเหมือนแค่ใส่ถุงน่องผ้าไหม หิมะที่ปกคลุม ทั่วถนนนิวยอร์กประมาณสิบห้านิ้วก�ำลังเริ่มละลายกลายเป็นโคลนสีเทา แอนดี้ภาวนาเป็นครั้งที่ล้านเจ็ดว่าขอไปอยู่ตรงไหนก็ได้ที่ไม่ใช่ตรงนี้ แท็กซี่คันหนึ่งบึ่งฝ่าไฟเหลืองเข้ามาสกัดความคิดของแอนดี้แล้ว บี บ แตรไล่ เ ธอที่ ท� ำ ความผิ ด ราวกั บ ก่ อ คดี อ าชญากรรมร้ า ยแรงเพราะ พยายามข้ามถนน เธอพยายามห้ามตัวเองไม่ให้ยกนิ้วกลางใส่ไอ้หมอนั่น นิ้วกลางเป็นอาวุธที่ทุกวันนี้ใครๆ ก็พกพากัน แล้วได้แต่กัดฟันกรอดๆ
12 จิตราพร โนโตดะ แปล
แช่งชักหักกระดูกในใจซะแทน เมื่อพิจารณาจากขนาดของส้นรองเท้า ต้องถือว่าเธอเดินคืบหน้าไปมากที่ผ่านไปได้สองหรือสามช่วงตึก ห้าสิบ วินาที ห้าสิบสาม ห้าสิบสี่... อีกไม่ไกลแล้ว อย่างน้อยเธอก็ยังมีเวลา อีกสักสองสามอึดใจท�ำร่างกายให้อบอุ่นก่อนวิ่งกลับไปที่ท�ำงานล่ะนะ เธอปลอบใจตัวเองว่าจะหากาแฟร้อนๆ ดื่มสักถ้วย และอาจจะ...อาจ จะเท่านั้นนะ กินกับคุกกี้ช็อกโกแลตชิปด้วย แต่แล้วอยู่ดีๆ เธอก็ได้ยิน เสียงกริ่งนั่นดังมาจากที่ไหนสักแห่ง เสียงนั่นมาจากไหนนะ? แอนดี้เหลียวมองรอบๆ ตัว แต่เพื่อน ร่วมทางเท้าก็ไม่มีทีท่าว่าได้ยินเสียงนั้นเหมือนเธอเลยสักคน เสียงนั้น ดังขึ้นเรื่อยๆ กริ๊งงงงง! กริ๊งงงงง! ริงโทนนั่น เป็นเสียงที่ไม่ว่าจะได้ยิน จากที่ไหนจะต้องจ�ำมันได้ตราบใดที่เธอยังมีลมหายใจอยู่บนโลกนี้ แม้ จะแปลกใจที่ว่าสมัยนี้เขายังท�ำเสียงริงโทนแบบนี้อยู่อีกหรือ เธอไม่ได้ยิน เสียงนี้มานานมากแล้ว แต่ถึงอย่างนั้น...ทุกอย่างก็หวนกลับคืนมาอย่าง รวดเร็ว เธอรู้ตัวตั้งแต่ก่อนหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าแล้วว่าจะ ต้องเจออะไรบ้าง แต่ก็ยังไม่วายต้องอึ้งสนิทเมื่อเห็นค�ำสองค�ำบนหน้าจอ มิแรนดา พรีสต์ลีย์ เธอจะไม่รับโทรศัพท์ เธอจะไม่รับสายนี้เป็นอันขาด แอนดี้กลั้นใจ กดปุ่ม “ไม่รับสาย” แล้วโยนโทรศัพท์กลับเข้าไปในกระเป๋า แต่โทรศัพท์ เจ้ากรรมก็ส่งเสียงขึ้นมาใหม่แทบจะทันที แอนดี้รู้สึกหัวใจเต้นแรงขึ้น เรื่อยๆ จนเริ่มหายใจไม่ทั่วปอด เธอสั่งการตัวเองให้ หายใจเข้า หายใจ ออก แล้วซุกคางลงปกป้องใบหน้าตัวเองจากฝนหิมะที่ก�ำลังกระหน�่ำลง มาอยู่ในขณะนั้น เดินหน้าต่อไป เหลืออีกแค่สองช่วงตึกก็ถึงร้านอาหาร แล้ว เธอมองเห็นแสงไฟร้านสว่างเรืองๆ อยู่ข้างหน้าที่ราวกับให้ค�ำมั่น ถึงความอบอุ่น แต่แล้วลมกรรโชกแรงจัดก็พัดมาจนเธอเสียศูนย์ถลาไป ข้างหน้า แล้วเผลอย�่ำลงไปในสิ่งที่เลวร้ายที่สุดของฤดูหนาวในแมนฮัตตัน นั่นคือกองโคลนหิมะสีด�ำที่ข้นคลั่กทั้งน�้ำโคลน น�้ำเค็ม ขยะมูลฝอย และ อืน่ ๆ อีกมากมายทีม่ แี ต่พระเจ้าเท่านัน้ ทีร่ วู้ า่ มีอะไรในนัน้ บ้าง มันทัง้ สกปรก
เหลี่ยมร้ายสไตล์ปราด้า 13
โสมม เย็นเฉียบ และลึกจนน่าใจหาย เล่นเอาเธอท�ำอะไรไม่ถูกนอกจาก ถอดใจยอมแพ้ เธอยอมแพ้มันตรงนั้นกลางแหล่งน�้ำแห่งนรกที่สะสมตัวอยู่ระหว่าง ถนนกับขอบฟุตปาท เธอยืนแน่นิ่งเหมือนนกฟลามิงโก ประคองตัวอย่าง สง่างามบนขาข้างหนึ่งที่จมอยู่ในแอ่งน�้ำ ส่วนอีกข้างก้าวค้างเติ่งกลาง อากาศเหนือน�้ำโสโครกเป็นเวลานานสามสิบถึงสี่สิบวินาทีได้อย่างน่าทึ่ง ชั่งใจตัวเองว่าจะเอายังไงต่อไปดี สิ่งที่ผู้คนรอบตัวหยิบยื่นให้แอนดี้และ ทะเลสาบแอ่งน้อยๆ นี้ มีเพียงเท้าในรองเท้าบู๊ตสูงเท่าเข่าที่เดินย�่ำ ลง กลางแอ่งน�้ำกันโครมๆ ในเมื่อไม่มีใครหน้าไหนเอื้ออาทรมือสักข้างเข้า มาช่วยเหลือ และแอ่งน�้ำนั่นก็มีรัศมีกว้างใหญ่จนเธอไม่สามารถโดดให้ พ้นได้ไม่ว่าจะหันไปทางไหน เธอจึงได้แต่กลั้นใจรอรับความเย็นเฉียบ ชวนสะดุ้งเฮือกเมื่อหย่อนขาซ้ายลงไปเคียงข้างขาขวาที่สิ้นสุดลงตรงหน้า แข้ง จนมิดรองเท้าสีบานเย็น และท่วมกางเกงขึ้นมาถึงห้านิ้ว แอนดี ้ พยายามสุดฤทธิ์ที่จะไม่ปล่อยโฮออกมา รองเท้ากับเลกกิ้งของเธอเละไปแล้ว เธอรู้สึกว่าเท้าอาจจะหลุด ขาดไปจากขาได้เพราะความหนาวจัด ไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้วที่จะพา ตัวเองให้พ้นจากแอ่งน�้ำโสมมนี้ได้นอกจากเดินลุยมันต่อไป สมองของ แอนดี้ได้แต่คิดว่า นี่แหละ สาสมแล้วที่เธอบังอาจตัดสายของมิแรนดา พรีสต์ลีย์ทิ้ง แต่นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาโศกศัลย์คร�่ำครวญ เพราะพอเธอลุยพ้น แอ่งน�้ำมาถึงขอบถนน และก�ำลังส�ำรวจความเสียหายที่ได้รับ โทรศัพท์ ก็ดังขึ้นอีกรอบ คราวแรกที่เธอไม่รับสายก็ฉิบหายวายวอดซะขนาดนี้ หน นี้เธอจึงไม่กล้าไม่รับสายอีก แอนดี้ตัวสั่นน�้ำหยดติ๋งๆ และเกือบน�้ำตา เล็ดตอนที่จิ้มหน้าจอรับสายแล้วเอ่ยค�ำว่าฮัลโหล “อาน-ดรี-อาห์ นั่นเธอหรือเปล่า เธอหายไปนานเป็นชาติแล้วนะยะ ฉันจะถามเธอเพียงครั้งเดียวเท่านั้น อาหาร-เที่ยง-ของ-ฉัน-อยู่ไหน นี่มัน เรื่องอะไรกันที่ฉันต้องรอนานขนาดนี้”
14 จิตราพร โนโตดะ แปล
เออ ก็ใช่ฉันน่ะสิ แอนดี้คิด ก็เจ๊ต่อสายหาฉันนี่หว่า แล้วจะเป็น ใครที่ไหนได้อีกล่ะ “ฉันขอโทษค่ะ มิแรนดา สถานการณ์ตอนนี้มันแย่เอามากๆ ฉัน ก�ำลังพยายามอย่างที่สุดที่จะ...” “ฉันต้องการให้เธอกลับมาเดี๋ยวนี้เลย เท่านี้ย่ะ” ก่อนที่แอนดี้จะ ทันอ้าปากพูดได้อีกค�ำ สายนั้นก็ถูกตัดฉับ แอนดี้เริ่มวิ่งทั้งๆ ที่น�้ำเย็นเฉียบราวกับน�้ำแข็งขังอยู่ในรองเท้าและ กระฉอกอยู่ระหว่างนิ้วเท้าได้อย่างน่ารังเกียจสุดจะบรรยาย เธอวิ่งทั้ง รองเท้าส้นสูงที่ล�ำพังตอนเขย่งเดินเวลาแห้งก็จะเดี้ยงอยู่แล้ว แถมทาง เท้าก็เริ่มลื่นขึ้นเรื่อยๆ ทุกขณะจิตที่ฝนเริ่มกลายเป็นน�้ำแข็ง เธอซอยเท้า ให้ไวที่สุดเท่าที่จะท�ำได้จนผ่านไปหนึ่งช่วงตึก และแล้วตอนที่เหลืออีก เพียงช่วงตึกเดียวเท่านั้น เธอก็ได้ยินเสียงคนเรียกชื่อเธอ แอนดี้! แอนดี้ หยุด! นี่ผมเอง! หยุดวิ่งสิ! เสียงนี้ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน เธอต้องจ�ำมันได้เสมอ ว่าแต่แมกซ์มา ท�ำอะไรที่นี่ล่ะ? เขาไม่อยู่ตอนช่วงวันหยุดสัปดาห์นี้ไม่ใช่เหรอ รู้สึกว่า จะไปต่างรัฐที่ไหนสักแห่งด้วยเหตุผลอะไรสักอย่างที่เธอจ�ำไม่ค่อยจะได้ แล้ว และนั่นใช่เขาเหรอ เธอหยุดแล้วหันไปมองหาเขา ทางนี้ แอนดี้! แล้วเธอก็มองเห็นเขา คู่หมั้นหนุ่มผมสีเข้มดกหนา ดวงตาสีเขียว ใสแจ๋วและใบหน้าหล่อแบบแมนๆ ก�ำลังนัง่ อยูบ่ นม้าตัวใหญ่สขี าว แอนดี ้ ไม่ชอบม้าอีกเลยนับตั้งแต่ตกจากม้าสมัยเรียนเกรดสองจนข้อมือขวาหัก แต่เจ้าม้าตัวนี้ก็หน้าตาดูเป็นมิตรดีนะ เธอไม่สนใจแล้วว่าท�ำไมแมกซ์ถึง มาขี่ม้าสีขาวอยู่กลางเมืองแมนฮัตตันท่ามกลางพายุหิมะได้ เธอดี ใ จ แทบแย่ที่ได้เจอเขาจนไม่คิดจะถามเขาเลยสักค�ำ เขาลงจากหลังม้าอย่างคล่องแคล่วเหมือนคนที่เคยฝึกมาอย่างดี แอนดี้พยายามนึกว่าเขาเคยเล่าเรื่องเล่นโปโลให้ฟังมาก่อนหรือเปล่า เขา ก้าวยาวๆ สามก้าวก็มายืนข้างเธอ จากนั้นก็สวมกอดเธอด้วยอ้อมกอด
เหลี่ยมร้ายสไตล์ปราด้า 15
ที่อบอุ่นที่สุดและหวานที่สุดเท่าที่จะจินตนาการได้ จนเธอรู้สึกผ่อนคลาย ไปหมดทั้งตัวเมื่อทิ้งร่างไปอิงแอบกับเขา “โถ ที่รักของผม น่าสงสารจัง” เขาพึมพ�ำโดยไม่สนใจทั้งม้าทั้งคน เดินถนน “คุณคงหนาวแย่เลยสินะ” เสียงโทรศัพท์นั่นอีกแล้ว มันดังขึ้นมาตรงกลางระหว่างเธอกับเขา แอนดี้เลิ่กลั่กคว้าโทรศัพท์ขึ้นมารับสาย “อาน-ดรี-อาห์! ค�ำว่า ‘เดีย๋ วนี’้ มันเข้าใจยากตรงไหนมิทราบ แต่...” แอนดี้สั่นเทิ้มไปทั้งตัวราวกับเสียงของมิแรนดาที่ก�ำลังชอนไชเข้า หูนั้นท�ำให้หนาวเยียบเย็นสะท้าน แต่ก่อนที่เธอจะขยับกล้ามเนื้อได้แม้ แต่เพียงมัดเดียว แมกซ์ก็กระชากโทรศัพท์ไปจากปลายนิ้วของเธอแล้ว จิ้มปุ่ม “สิ้นสุดการสนทนา” ที่หน้าจอ แล้วโยนมันใส่แอ่งน�้ำได้อย่าง แม่นย�ำราวกับจับวาง ก็แอ่งน�ำ้ ทีแ่ อนดีเ้ พิง่ เอาเท้าจุม่ ลงไปนัน่ แหละ “คุณ จบธุระกับแม่นั่นไปแล้วนะ แอนดี้” เขาพูดพลางห่มผ้านวมผืนใหญ่รอบ ตัวเธอ “ตายแล้ว แมกซ์ คุณท�ำอย่างนี้ได้ยังไง นี่ฉันสายมากแล้ว! ฉัน ยังไปไม่ถึงร้านอาหารเลย แม่นั่นต้องฆ่าฉันตายแน่ถ้าฉันไม่เอาอาหาร กลางวันกลับไปให้หล่อนภายใน...” “ชู่ว์” เขาทาบสองนิ้วบนริมฝีปากของแอนดี้ “ตอนนี้คุณปลอดภัย แล้ว คุณอยู่กับผมแล้วนะ” “แต่นี่มันบ่ายโมงสิบนาทีแล้วนะ และถ้าหล่อนยังไม่ได้...” แมกซ์ยื่นสองมือช้อนใต้แขนของแอนดี้ ยกเธอขึ้นกลางอากาศ ได้อย่างสบายๆ แล้ววางตัวเธอลงบนอานบนหลังม้าสีขาวที่แมกซ์ตั้งชื่อ ว่า แบนดิท เธอนั่งเงียบอย่างตกตะลึงเมื่อแมกซ์ถอดรองเท้าเปียกโชกคู่นั้น ออกแล้วโยนไปที่ขอบถนน จากนั้นเขาก็เอื้อมมือไปที่กระเป๋าผ้าร่มใบ ที่เขาสะพายไปทุกที่ แล้วหยิบรองเท้าหุ้มข้อบุขนคู่โปรดของแอนดี้ออก มา แล้วสวมเข้ากับเท้าถลอกปอกเปิกของเธอ เขาวางผ้านวมบนตัก
16 จิตราพร โนโตดะ แปล
ผูกผ้าพันคอแคชเมียร์รอบหัวและรอบคอของเธอแล้วยื่นกระติกเก็บความ ร้อนที่เขาบอกว่าข้างในบรรจุดาร์กช็อกโกแลตร้อนๆ ของโปรดของเธอที ่ ชงมาให้เป็นพิเศษ จากนั้นก็กระโดดขึ้นคร่อมหลังม้าด้วยท่าทางคล่อง แคล่วจนดูเท่แล้วจับบังเหียนไว้ ก่อนที่เธอจะได้เอ่ยปากพูดอะไรอีก ทั้งคู ่ ก็ขี่ม้าเหยาะๆ ไปตามถนนสายเจ็ด โดยมีต�ำรวจน�ำหน้าเพื่อแหวกการ จราจร และให้ผู้คนเดินถนนหลีกทางให้ มันก็น่าผ่อนคลายอยู่หรอกที่ตอนนี้เธอทั้งรู้สึกอบอุ่นและได้รับ ความรักอย่างเต็มเปี่ยม แต่เธอก็ไม่สามารถขจัดความตื่นตระหนกออก ไปได้เพราะยังปฏิบัติภารกิจตามค�ำสั่งของมิแรนดาไม่ส�ำเร็จ เธอจะต้อง ถูกไล่ออกแน่ๆ เรื่องนี้มันต้องแน่อยู่แล้ว แต่ถ้าเกิดมันแย่กว่านั้นอีกล่ะ ถ้าเกิดมิแรนดายัวะขาดแล้วใช้อิทธิพลอันไร้ขอบเขตจ�ำกัดของเจ้าหล่อน ท�ำให้แอนดี้ไม่มีงานท�ำตลอดกาลเลยล่ะ ถ้าเกิดหล่อนตัดสินใจสั่งสอน ผู้ช่วยของหล่อนสักเปรี้ยงด้วยการท�ำให้เธอรู้ผลกรรมว่า จะเกิดอะไรขึ้น บ้างถ้าบังอาจขอเลิกท�ำงานกับมิแรนดา พรีสต์ลีย์ถึงสองครั้ง “ฉั น ต้ อ งกลั บไป!” แอนดี้ ต ะโกนใส่ ส ายลมระหว่ า งที่ ม ้ า วิ่ ง จาก เหยาะๆ กลายเป็นวิ่งห้อ “แมกซ์ กลับไปเดี๋ยวนี้ เอาฉันกลับไป! ฉันไม่...” “แอนดี้! คุณได้ยินผมหรือเปล่า แอนดี้!” แอนดี้ลืมตาโพลง สิ่งเดียวที่เธอรู้สึกก็คือหัวใจที่เต้นโครมคราม ราวกับก�ำลังวิ่งแข่งอยู่ในอก “คุ ณ ไม่ เ ป็ น ไรแล้ ว นะที่ รั ก คุ ณ ปลอดภั ย แล้ ว คุ ณ แค่ ฝ ั น ไปน่ ะ ท่าทางจะเป็นฝันสยองมากๆ ซะด้วย” แมกซ์พูดเบาๆ ประคองใบหน้า ของเธอไว้ในฝ่ามือเย็นๆ เธอผุดลุกขึ้นแล้วเห็นแสงอาทิตย์ยามเช้าส่องลอดมาจากหน้าต่าง ห้องนอน ไม่มีหิมะ ไม่มีฝนหิมะ ไม่มีม้า เท้าของเธอเปล่าเปลือยแต่ รู ้ สึ ก อุ ่ น อยู ่ ใ ต้ ผ ้ า ห่ ม นิ่ ม ๆ ร่ า งของแมกซ์ ที่ ใ ห้ ค วามรู ้ สึ ก แข็ ง แกร่ ง และ ปลอดภัยก�ำลังแนบอยู่กับร่างของเธอ แอนดี้สูดหายใจเข้าลึกๆ และสูด กลิ่นลมหายใจ กลิ่นผิว และกลิ่นผมของแมกซ์เข้าเต็มปอด
เหลี่ยมร้ายสไตล์ปราด้า 17
นี่แค่ฝันไปหรอกเหรอเนี่ย เธอเหลียวมองรอบห้องนอน ยังคงรู้สึกมึนๆ ครึ่งหลับครึ่งตื่นเพราะ ตื่นผิดเวลา พวกเขาอยู่ที่ไหน เกิดอะไรขึ้น เมื่อเธอเหลือบไปที่ประตู แวบหนึ่งแล้วเห็นชุดเจ้าสาวของโมนิก ลุยลิเอร์ตัวสวยที่เพิ่งรีดเสร็จใหม่ๆ แขวนอยู่ เธอถึงนึกได้ว่าห้องที่ไม่คุ้นนี้ที่แท้ก็คือห้องแต่งตัวเจ้าสาว ห้อง แต่งตัวเจ้าสาวของเธอไงล่ะ และเจ้าสาวก็คือเธอเองไง เจ้าสาว! แล้ว อะดรีนาลีนก็ฉีดพล่านให้เธอลุกพรวดขึ้นนั่งตัวตรงบนเตียงอย่างว่องไว จนแมกซ์ต้องร้องด้วยประหลาดใจ “ที่รัก คุณฝันเรื่องอะไรเหรอ หวังว่า จะไม่เกี่ยวกับวันนี้นะ” “เปล่าเลย แค่ผีร้ายตัวเดิมๆ น่ะ” เธอเอนตัวไปจูบเขา ขณะเดียว กัน สแตนลีย์ หมาน้อยพันธุ์มอลติสก็วิ่งเข้ามาแทรกกลาง “ตอนนี้กี่โมง แล้ว คุณมาท�ำอะไรที่นี่น่ะ” แมกซ์ยิ้มเจ้าเล่ห์แบบที่เธอชอบเหลือเกินแล้วขยับลงมาจากเตียง เธอชื่นชมหลงใหลไหล่กว้างและหน้าท้องแน่นเปรี๊ยะของเขา รูปร่างของ แมกซ์ฟิตราวกับหนุ่มวัยยี่สิบห้าหรือกระทั่งดีกว่าด้วยซ�้ำ คือไม่ใช่ฟิตแบบ ตัวแข็งโป๊กกล้ามเป็นมัดๆ น่ากลัว แต่เป็นแบบฟิตแอนด์เฟิร์มเทือกนั้น “หกโมงแล้ว ผมมาได้สองชั่วโมงแล้วละ” เขาพูดระหว่างที่ดึง กางเกงนอนลายตาหมากรุกขึ้น “คือว่าผมเหงาน่ะ” “นี่ คุณออกไปก่อนที่จะมีใครเห็นคุณดีกว่านะ เดี๋ยวแม่ของคุณก็ ไม่พอใจหรอกที่เราเจอกันก่อนแต่งงาน” แมกซ์ดึงแอนดี้ให้ลุกจากเตียงแล้วสวมกอดเธอ “งั้นก็อย่าบอก แม่สิ ผมคงไม่มีแรงท�ำอะไรทั้งวันถ้าไม่ได้เจอคุณ” แอนดี้แกล้งท�ำเป็นร�ำคาญ แต่จริงๆ แล้วแอบดีใจที่เขาย่องเข้า มาเพื่อจะได้หาเรื่องกอดเธอสักหน่อย โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่เพิ่ง ฝันร้ายมาหยกๆ “ก็ได้” เธอแกล้งท�ำเป็นถอนหายใจเฮือก “แต่ตอนกลับ ไปทีห่ อ้ ง คุณอย่าให้ใครเห็นก็แล้วกันว่าคุณมาทีน่ !ี่ เดีย๋ วฉันจะพาสแตน ลีย์ไปเดินเล่นก่อนที่จะมีเรื่องดีกว่า”
18 จิตราพร โนโตดะ แปล
แมกซ์ขยับสะโพกแนบกับเธอ “นี่ยังเช้าอยู่เลย ผมว่าถ้าเรารีบ หน่อยล่ะก็ เราน่าจะ...” แอนดี้หัวเราะ “ไปได้แล้ว!” เขาจูบเธออีกครั้ง หนนี้จูบอย่างอ่อนโยนแล้วเขาก็ออกไปจาก ห้องพัก แอนดี้อุ้มสแตนลีย์ขึ้นมาแล้วจูบจมูกชื้นๆ ของมันฟอดใหญ่ “ได้ เวลาแล้วเนอะ สแตน!” มันเห่าด้วยความตื่นเต้นและพยายามดิ้นให้หลุด เธอเลยปล่อยมันไปก่อนที่มันจะตะกุยจนแขนเธอเป็นแผล ภายในช่วง เวลาสั้ น ๆ แสนหวานกั บ แมกซ์ เ มื่ อ สั ก ครู ่ นั้ น แอนดี้ พ ยายามไม่ นึ ก ถึ ง ความฝันของเธอ แต่แล้วมันก็หวนกลับมาอย่างรวดเร็วอีกครั้งโดยที่รู้สึก เหมือนเป็นจริงทุกอย่าง แอนดี้สูดหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วคิดอย่างมี เหตุผลว่าเธอคงตื่นเต้นกับวันแต่งงานมากเกินไป ฝันร้ายแบบนี้ละ แบบ ฉบับของความฝันที่เกิดจากความกังวล ไม่มีอะไรหรอก เธอสั่งอาหารเช้าจากรูมเซอร์วิสแล้วป้อนไข่คนกับขนมปังปิ้งให้ สแตนลีย์นิดหน่อยระหว่างรับโทรศัพท์ที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นจากแม่ พี่สาว ลิลลี่ และเอมิลี่ ทุกคนล้วนแล้วแต่ท�ำเสียงเหลืออดกับความเชื่อง ช้าในการเตรียมตัวของเธอ แอนดี้ใส่สายจูงให้สแตนลีย์แล้วพามันไป เดินเล่นสักพักท่ามกลางอากาศหนาวเย็นของเดือนตุลาคม เพื่อสงบสติ อารมณ์ก่อนที่จะฟั่นเฟือนไปกว่านี้ เธอรู้สึกเขินนิดหน่อยที่สวมกางเกง วอร์มผ้าเทอรี่ปักค�ำว่า “เจ้าสาว” สีชมพูแปร๋นกลางบั้นท้ายซึ่งเป็นของ ขวัญส�ำหรับเจ้าสาว แต่เธอก็แอบภูมิใจอยู่หน่อยๆ ด้วยเหมือนกัน เธอ ขมวดผมไว้ใต้หมวกเบสบอล ผูกเชือกรองเท้าผ้าใบ สวมแจ๊กเก็ตผ้าขน แกะของพาทาโกเนี ย และเดิ น ออกมายั ง พื้ น ที่ ก ว้ า งใหญ่ ไ พศาลของ คฤหาสน์เอสเตอร์ คอร์ท โดยที่ไม่เห็นมนุษย์หน้าไหนเลยสักรายเดียว อย่างน่ามหัศจรรย์ สแตนลีย์วิ่งเล่นอย่างร่าเริงเท่าที่ขาเล็กๆ ของมันจะ พาไปได้ มันดึงเธอไปถึงสุดปลายอาณาเขตของพื้นที่ที่ปลูกต้นไม้ขึ้นเป็น ทิวแถวและใบไม้เปลี่ยนเป็นสีแดงเพลิงกลางฤดูใบไม้ร่วง ทั้งคู่เดินเล่น
เหลี่ยมร้ายสไตล์ปราด้า 19
อยู่ประมาณสามสิบนาที ซึ่งนานพอที่จะท�ำให้ทุกคนสงสัยแล้วว่าเธอ หายไปไหน แม้ว่าอากาศแสนสดชื่นและภาพท้องทุ่งไกลสุดลูกหูลูกตา นั้นช่างงดงาม แถมยังรู้สึกตื่นเต้นจนใจหวิวกับวันแต่งงานของตัวเอง แต่เธอก็ไม่สามารถขจัดภาพมิแรนดาออกไปจากหัวได้สักที ท�ำไมผู้หญิงคนนี้ถึงยังตามหลอกหลอนเธออยู่ได้นะ ผ่านมาเกือบ สิบปีแล้วตั้งแต่วันที่แอนดี้หนีออกมาจากปารีส และหนีจากช่วงหนึ่งของ ชีวิตที่ท�ำลายจิตวิญญาณของเธอในฐานะผู้ช่วยส่วนตัวของมิแรนดาที ่ นิตยสารรันเวย์ แต่จะว่าไปแล้ว ปีแห่งความสยดสยองนั้นก็ท�ำให้เธอ โตขึ้นมาก และท�ำให้เธอเปลี่ยนไปในทางที่ดีด้วย ช่วงปีแรกๆ หลังออก จากรันเวย์ เธอท�ำงานเป็นฟรีแลนซ์และได้พัฒนาฝีมือเขียนของเธอได้ อย่างน่าภูมิใจจนมีงานให้ท�ำอย่างต่อเนื่อง เธอเขียนบทบรรณาธิการให้ กับเว็บบล็อกแต่งงานที่ชื่อ แฮพพิลี่ เอเวอร์ อาฟเตอร์ หลังจากผ่านไป ราวสองสามปีและผลงานเขียนอีกมากมาย เธอก็สามารถเปิดตัวนิตยสาร เดอะ พลันจ์ ได้ส�ำเร็จ เป็นนิตยสารปกอาบมันสวยหรูที่จับกลุ่มลูกค้า มีระดับ เธอก่อร่างสร้างนิตยสารฉบับนี้มาจนเข้าขวบปีที่สามและท�ำเงิน ให้เธอเป็นกอบเป็นก�ำ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ไม่ได้คาดหวังว่าจะประสบความ ส�ำเร็จ เดอะ พลันจ์ ได้รบั การเสนอชือ่ ชิงรางวัลมากมาย ยอดขายโฆษณา ก็ถล่มทลาย และตอนนี้ท่ามกลางความส�ำเร็จในอาชีพ เธอก็ก�ำลังจะ แต่งงานอีกด้วย กับแมกซ์ แฮร์ริสัน ลูกชายของโรเบิร์ต แฮร์ริสันผู้ล่วง ลับ และเป็นหลานชายของอาร์เทอร์ แฮร์ริสันผู้มีชื่อเสียงโด่งดังในฐานะ ผู้ก่อตั้งบริษัทแฮร์ริสัน พับลิชชิ่ง โฮลดิ้งส์ เมื่อช่วงปีหลังภาวะเศรษฐกิจ ตกต�่ำครั้งใหญ่ จากนั้นก็สร้างตัวจนกลายมาเป็นแฮร์ริสัน มีเดีย โฮลดิ้งส์ หนึ่งในบริษัทชั้นน�ำและท�ำก�ำไรอย่างงดงามของประเทศสหรัฐอเมริกา แมกซ์ แฮร์ริสันถูกจัดอันดับเป็นหนึ่งในชายโสดที่น่าควงด้วยมากที่สุดคน หนึ่ง เขาเคยเดตกับทินสลีย์ มอร์ทิเมอรส์ และอะแมนด้า ฮาร์ทส์ แห่ง นิวยอร์กมาแล้ว และยังเป็นที่หมายปองของเหล่าพี่น้อง ญาติและเพื่อน ฝูงของพวกเธออีกจ�ำนวนมากที่ล้วนแล้วแต่อยากเป็นเจ้าสาวของเขา บ่ายวันนี้จะมีบรรดารัฐมนตรีและบุคคลผู้ทรงอิทธิพลในวงการต่างๆ มา
20 จิตราพร โนโตดะ แปล
ร่วมแสดงความยินดีกับทายาทหนุ่มและเจ้าสาวของเขา แต่ท่ามกลาง เรื่องดีๆ เหล่านั้น ส่วนที่ดีที่สุดก็คือ เธอรักแมกซ์ เขาเป็นเพื่อนสนิทของ เธอ เขาทั้งรัก ทั้งตามใจเธอ และท�ำให้เธอหัวเราะได้ แถมยังชื่นชมปลาบ ปลื้มกับอาชีพการงานของเธอด้วย มันไม่จริงเสมอไปหรอกที่ว่าผู้ชาย นิวยอร์กจะไม่พร้อมแต่งงานจนกว่าพวกเขารู้สึกว่าพร้อม เพราะแมกซ์ คิดเรื่องแต่งงานตั้งแต่ทั้งคู่รู้จักกันได้แค่ไม่กี่เดือน สามปีต่อมา เธอกับ เขาก็แต่งงานกันจนได้ แอนดี้ดุตัวเองที่เสียสมองไปคิดถึงความฝันบ้าๆ นั่น แล้วพาสแตนลีย์กลับห้องพัก ภายในห้องตอนนี้เต็มไปด้วยกองทัพ หญิงสาวกลุ่มย่อมๆ ที่วิตกกันอยู่ว่าเจ้าสาวหายไปไหน ทันทีที่แอนดี้เดิน เข้ามา เสียงถอนหายใจด้วยความโล่งอกก็ดังขึ้นพร้อมกันจนได้ยินอย่าง ชัดเจน นีน่า ผู้จัดการงานแต่งงานของเธอถลารีบเข้ามาสั่งการโน่นนี่ นั่นทันที สองสามชัว่ โมงหลังจากนัน้ ผ่านไปอย่างงงๆ ตัง้ แต่อาบน�ำ ้ เป่าผม ม้วนผม ปัดมาสคาร่า ทารองพื้นกันน�้ำอีกเพียบเพื่อแต่งแต้มสีผิวของ เธอให้ดูมีเลือดฝาดเหมือนสาวรุ่น ใครสักคนเข้ามาจัดการกับเล็บเท้า ของเธอ ขณะที่อีกคนไปหยิบชุดชั้นใน ส่วนคนที่สามก็ถกเถียงเรื่องสีลิป ว่าจะเอาสีอะไรดี ก่อนทีแ่ อนดีจ้ ะรูต้ วั ว่าเกิดอะไรขึน้ จิล พีส่ าวของเธอก็กาง ชุดเจ้าสาวสีงาช้างออก อึดใจต่อมา แม่ของแอนดี้ก็กระชับเนื้อผ้าบางเบา ที่ด้านหลังแล้วรูดซิปให้เธอ คุณยายของเธอเดาะปากอย่างอารมณ์ดี ส่วนลิลลี่ร้องไห้ไปแล้ว เอมิลี่แอบไปสูบบุหรี่ที่ห้องน�้ำของห้องพักเจ้าสาว เพราะคิดว่าคงไม่มีใครจับได้ ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวแอนดี้วุ่นวายไปหมด ในที่สุดเธอก็ได้อยู่ตามล�ำพัง ก่อนถึงเวลาออกไปปรากฏตัวที่แกรนด์ บอลรูม ทุกคนก็หนีเธอไปเตรียมตัวกันแล้ว แอนดี้นั่งเงอะๆ งะๆ อยู่บน เก้าอี้นวมโบราณ พยายามไม่ท�ำอะไรในตัวให้ยับยู่ยี่ อีกไม่ถึงชั่วโมงเธอ ก็จะเป็นผู้หญิงที่แต่งงานแล้วสินะ เธอจะผูกพันชีวิตของเธอกับชีวิตของ แมกซ์ และชีวิตของแมกซ์ก็ผูกพันกับชีวิตของเธอ ช่างเป็นเรื่องเหลือเชื่อ จริงๆ
เหลี่ยมร้ายสไตล์ปราด้า 21
เสียงโทรศัพท์ที่ห้องพักเจ้าสาวดังขึ้น แม่ของแมกซ์ก�ำลังพูดอยู่ที่ ปลายสาย “อรุณสวัสดิ์ค่ะ บาร์บาร่า” แอนดี้ทักทายด้วยน�้ำเสียงอบอุ่นที่สุด เท่าที่จะดัดได้ บาร์บาร่า แอนน์ วิลเลียมส์ แฮร์ริสัน ไม่เพียงแต่สืบเชื้อ สายมาจากบรรพบุรุษถึงสองท่านที่อยู่ในกลุ่มผู้ปฏิวัติอเมริกาที่ลงนาม ในรัฐธรรมนูญเท่านั้น แต่ยังมีรายชื่อเป็นคณะกรรมการในองค์กรการ กุศลที่ส�ำคัญหลายแห่งในแมนฮัตตันอีกด้วย บาร์บาร่ากับทรงผมที่แต่ง อย่างสวยจากสตูดิโอของออสการ์ แบลนดี้ สวมรองเท้าส้นแบนของ ชาแนล มักวางตัวสุภาพมาดผู้ดีกับแอนดี้เสมอ และสุภาพมาดผู้ดีกับ ทุกคนด้วย แต่หล่อนกลับไม่ค่อยพูดกับแอนดี้สักเท่าไหร่นัก เธอพยายาม ไม่เก็บมาคิดเป็นเรื่องส่วนตัวและแมกซ์ก็บอกว่าเธอคิดไปเอง ตอนแรก เธอเดาว่าบาร์บาร่าคงคิดว่าแอนดี้ก็ไม่ต่างจากบรรดาสาวสวยรายอื่นๆ ที่ลูกชายควงแก้เบื่อ หลังจากนั้นแอนดี้ก็บอกกับตัวเองว่า อาจเป็นเพราะ บาร์บาร่ากับมิแรนดารู้จักคุ้นเคยกันมาก่อน เลยหมดหวังที่เธอจะได้ต ี สนิทกับแม่สามีของตัวเอง แต่สุดท้ายแอนดี้ก็สรุปได้ว่าเป็นเพราะนิสัย ของบาร์บาร่าต่างหาก หล่อนสุภาพกับทุกคนจนดูเย็นชา แม้กระทั่งกับ ลูกสาวของตัวเอง เธอนึกภาพตัวเองเรียกหล่อนว่า “แม่” ไม่ออกเลย และเธอเองก็ไม่เคยได้รับเชิญให้เรียก.... “ฮัลโหล แอนเดรีย ฉันเพิ่งนึกออกว่ายังไม่ได้เอาสร้อยคอให้เธอ พอดีเช้านี้ฉันมัวแต่ยุ่งกับการจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยก็เลยไปท�ำผม กับแต่งหน้าสาย ฉันโทร.มาแค่จะบอกเธอว่า มันอยู่ในกล่องก�ำมะหยี ่ ที่ห้องของแมกซ์นะ ฉันใส่ไว้ในกระเป๋าด้านข้างของกระเป๋าผ้าใบโทรมๆ ใบนั้นของแมกซ์ ฉันไม่อยากให้พวกพนักงานเห็นมันวางแบหราอยู่ อ้อ และหวังว่าเธอจะกล่อมให้เขาใช้กระเป๋าที่ดีกว่านี้ได้สักที ฉันน่ะพูดปาก เปียกปากแฉะแล้ว แต่เขาไม่...” “ขอบคุณค่ะ บาร์บาร่า ฉันจะไปเอาเดี๋ยวนี้แหละค่ะ”
22 จิตราพร โนโตดะ แปล
“เธอไปหยิ บ เองไม่ ไ ด้ เ ป็ น อั น ขาด!” หล่ อ นพู ด เสี ย งห้ ว นสะบั ด “ห้ามเธอสองคนเห็นหน้ากันก่อนพิธีเริ่ม เดี๋ยวจะพาโชคร้ายมาให้ ให้ แม่ของเธอ หรือนีน่า หรือใครก็ได้ไปหยิบ เข้าใจไหม” “ได้ค่ะ” แอนดี้ตอบ เธอวางหูแล้วเดินไปตามโถงทางเดิน เธอได้ บทเรียนก่อนหน้านี้แล้วว่าให้หลับหูหลับตาเออออกับบาร์บาร่าไปก่อน จากนัน้ อยากท�ำอะไรก็คอ่ ยท�ำทีหลัง เพราะเถียงกับหล่อนไปก็เท่านัน้ และ เพราะเหตุนี้เธอถึงต้องสวมเครื่องประดับ “ของเก่า”* ที่มาจากมรดกตก ทอดของตระกูลแฮร์ริสัน แทนที่จะเป็นเครื่องประดับจากญาติของเธอ เพราะบาร์บาร่ายืนกรานว่าต้องเป็นอย่างนัน้ หล่อนบอกว่าตระกูลแฮร์รสิ นั สวมสร้อยคอเส้นนี้ในงานแต่งงานมาแล้วหกรุ่น ฉะนั้น งานของแอนดี้กับ แมกซ์จึงต้องปฏิบัติตามนั้นด้วย ประตูห้องพักของแมกซ์เปิดแง้มไว้นิดๆ เธอได้ยินเสียงอาบน�้ำดัง มาจากห้องน�้ำตอนที่เดินเข้าไป สุดยอดไปเลย เธอคิด ฉันเตรียมตัวมา ตั้งห้าชั่วโมง แล้วเขาเพิ่งมาอาบน�้ำตอนนี้เนี่ยนะ “แมกซ์ นี่ฉันเอง อย่าออกมาล่ะ!” “อ้าว แอนดีเ้ หรอ คุณเข้ามาท�ำไม” เสียงแมกซ์พดู ผ่านประตูหอ้ งน�้ำ “ฉันเข้ามาเอาสร้อยของแม่คุณน่ะ คุณอย่าออกมานะ ฉันไม่อยาก ให้คุณเห็นฉันในชุดนี้” แอนดี้คล�ำไปตามกระเป๋าหน้าของตัวกระเป๋า เธอไม่เจอกล่อง ก�ำมะหยี่ แต่ควานไปเจอกระดาษพับไว้แผ่นหนึ่ง กระดาษจดหมายสีครีมเนื้อหนา และมีอักษรนูนสีกรมท่า มันคือ ตัวย่อชื่อบาร์บาร่าว่า บีเอชดับบลิว แอนดี้รู้ดีว่าบาร์บาร่าเพิ่มยอดขายให้ * (something old) เป็นความเชื่อของคนตะวันตกที่ว่า เวลาแต่งงานเจ้าสาวจะ ต้องสวมสิ่งที่เป็นมรดกตกทอดจากแม่หรือยายในงานแต่งงานด้วย รวมถึงของ ใหม่ (something new) ของที่ยืมมา (something borrowed) และของที่เป็น สีฟ้า (something blue)-บรรณาธิการ
เหลี่ยมร้ายสไตล์ปราด้า 23
กับกิจการของเด็มป์ซีย์ แอนด์ คาร์โรล ด้วยการซื้อสารพัดเครื่องเขียน มากมายของที่นั่น หล่อนใช้กระดาษจดหมายแบบเดียวกันนี้ส�ำหรับเขียน อวยพรวันเกิด จดหมายขอบคุณ จดหมายเชิญรับประทานอาหารค�่ำ และ แสดงความเสียใจกับการสูญเสียมาเป็นเวลากว่าสีท่ ศวรรษแล้ว หล่อนเป็น คนหัวเก่าและเป็นทางการเอามากๆ และคงยอมตายเสียดีกว่าส่งจดหมาย ด้วยอีเมลเห่ยๆ หรือที่น่ากลัวกว่านั้นก็คือส่งด้วยเอสเอ็มเอส ดังนั้นจึง ถือว่าเป็นเรื่องปกติมากที่หล่อนส่งจดหมายให้ลูกชายในวันแต่งงานด้วย ลายมือเขียนแบบเก่าแก่ แอนดี้ก�ำลังจะพับกระดาษกลับอย่างเก่าแล้ว ใส่คืนที่เดิม แต่ก็เหลือบเห็นชื่อตัวเองในจดหมายพอดี โดยไม่ทันยั้งคิด เธอก็กวาดสายตาอ่านจดหมายนั่นซะแล้ว แมกซ์เวลลูกรัก ลูกย่อมรู้ดีว่าแม่พยายามไม่ยุ่ง เรื่องส่วนตัวของลูก แต่แม่ก็ไม่อาจปิดปากเงียบไม่พูดเรื่องที่ส�ำคัญเหลือเกินนี้กับ ลูกได้ แม่เคยเอ่ยถึงเรื่องที่แม่เป็นกังวลเมื่อก่อนหน้านี้มาแล้ว และลูกก็รับปากมาตลอดว่าจะน�ำไปคิดดู แต่ตอนนี้ เนื่องจาก ใกล้ถึงงานแต่งงานของลูกเต็มที แม่คิดว่าคงทนรอที่จะพูดสิ่ง ที่อยู่ในใจของแม่ไม่ได้อีกแล้ว แม่ขอร้อง แมกซ์เวล ได้โปรดอย่าแต่งงานกับแอนเดรีย อย่ า ได้ เ ข้ า ใจแม่ ผิ ด แอนเดรี ย เป็ น ผู ้ ห ญิ ง น่ า รั ก และ แน่น อนว่าสัก วัน เธอจะต้องเป็น ภรรยาที่พอยอมรับ ได้ แต่ ส�ำหรับลูกแม่คนนี้ ลูกควรได้คนที่ดีกว่านี้มากๆ! ลูกควรได้ผู้ หญิงที่มาจากครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ ไม่ใช่บ้านแตกสาแหรก ขาดที่ท�ำให้เธอรู้จักแต่ความเจ็บปวดรวดร้าวและการหย่าร้าง ลูกควรได้ผู้หญิงที่เข้าใจธรรมเนียมของบ้านเราและวิถีชีวิต อย่างพวกเรา เธอควรเป็นผูห้ ญิงทีส่ ามารถน�ำทางให้กบั ตระกูล แฮร์ริสันรุ่นถัดไป และที่ส�ำคัญที่สุด เธอจะต้องเป็นคู่ชีวิตที่
24 จิตราพร โนโตดะ แปล
ให้ความส�ำคัญกับสามีและลูกๆ ของเธอ แทนที่จะยังเห็นแก่ตัว ห่วงเรื่องความก้าวหน้าในอาชีพการงานมากกว่า ลูกต้องคิด เรื่ อ งนี้ ใ ห้ ดี ๆ ลู ก ต้ อ งการภรรยาที่ ท� ำ หน้ า ที่ บ รรณาธิ ก าร นิตยสารและต้องคอยเดินทางท�ำธุระตลอดเวลา หรือต้องการ ภรรยาที่ ใ ห้ ค วามส� ำ คั ญ กั บ เรื่ อ งของคนอื่ น ก่ อ นเรื่ อ งของ ตัวเอง และเห็นธุระของตระกูลแฮร์ริสันส�ำคัญกว่า ลูกไม่อยาก ได้หรือ คู่ชีวิตที่ห่วงเรื่องการดูแลครอบครัว แทนที่จะสนใจ แต่ความทะเยอทะยานของตัวเอง ก็อย่างที่แม่เคยบอกลูกว่า แม่คิดว่าการพบแคทเธอรีน โดยบังเอิญในเบอร์มิวด้า อาจเป็นลางบอกเหตุอะไรบางอย่าง ก็ได้นะ ลูกดูดีอกดีใจมากไม่ใช่หรือที่ได้เจอเธออีกครั้งหนึ่ง! แม่ ขอร้อง อย่าได้มองข้ามความรู้สึกนี้ ตอนนี้ทุกอย่างยังไม่ได้ ตัดสินใจ ไม่มีอะไรที่สายเกินไปหรอก ใครๆ ก็รู้ว่าลูกชอบ แคทเธอรีนมาตลอด และเธอจะต้องเป็นคู่ชีวิตที่วิเศษมากๆ ของลูกด้วย ลูกท�ำให้แม่ภูมิใจเสมอ แม่รู้ว่าพ่อก�ำลังมองลงมาจาก เบื้องบน และมองดูลูกท�ำสิ่งที่ถูกต้อง รักลูกเสมอ แม่ แอนดี้ได้ยินเสียงปิดน�้ำ อารามตกใจจึงท�ำจดหมายหล่นพื้น ตอน ที่เธอมะงุมมะงาหราหยิบมันขึ้นมา ถึงได้เห็นว่ามือก�ำลังสั่น “แอนดี้ คุณยังอยู่หรือเปล่า” เขาถามจากหลังประตู “ใช่ ฉัน...เอ่อ เดี๋ยว ฉันก�ำลังจะไปแล้ว” เธอพยายามพูด “คุณเจอมันมั้ย” แอนดี้อึ้งไป ไม่แน่ใจว่าควรจะตอบว่าอย่างไรดี เธอรู้สึกเหมือน อยู่ดีๆ อากาศก็หายไปจนหมดห้อง “เจอแล้ว”
เหลี่ยมร้ายสไตล์ปราด้า 25
มีเสียงสวบสาบและเสียงเปิดก๊อกน�้ำที่อ่างล้างหน้า แล้วตามด้วย เสียงปิดก๊อก “คุณเสร็จหรือยัง ผมจะต้องออกมาแต่งตัวแล้วนะ” ได้โปรดอย่าแต่งงานกับแอนเดรีย เธอได้ยินเสียงเลือดฉีดดังอยู ่ ในหู ลูกดูดีอกดีใจมากไม่ใช่หรือที่ได้เจอเธออีกครั้งหนึ่ง! นี่เธอควรพัง ประตูห้องน�้ำเข้าไปหรือวิ่งหนีออกนอกประตูไปดีนะ อีกสักพักเมื่อเธอจะ ได้เจอเขาอีกครั้ง ก็คือตอนที่ทั้งคู่จะต้องแลกแหวนกันต่อหน้าคนนับร้อย รวมทั้งแม่ของเขาด้วย เสียงเคาะประตูห้องพักดังขึ้นก่อนจะเปิดออก “อ้าว แอนดี้ คุณ มาท� ำ อะไรที่ นี่ น ่ ะ ” นี น ่ า ผู ้ จั ด การงานแต่ ง งานของเธอถาม “ตายจริ ง เดี๋ยวก็ท�ำชุดเลอะหมดหรอก! ไหนพวกคุณตกลงกันแล้วไงว่าจะไม่เจอ กันก่อนถึงเวลาท�ำพิธี และเพราะอย่างนี้ไม่ใช่เหรอเราถึงยังไม่ถ่ายรูปกัน น่ะ” เสียงพูดพล่ามไม่หยุดหย่อนยาวนานต่อเนื่องท�ำเอาแอนดี้แทบจะ เป็นบ้าตาย “แมกซ์ คุณอยู่ในห้องน�้ำตรงนั้นเลยนะ เจ้าสาวของคุณ ก�ำลังยืนตะลึงอยู่ตรงนี้อย่างกับกวางโดนไฟส่องหน้า เอ๊ะ เดี๋ยวก่อน อยู่ตรงนั้นก่อน!” นีน่าวิ่งจู๊ดไปหาแอนดี้ที่พยายามลุกขึ้นยืนพลางจัดชุด ของตัวเองไปด้วย แล้วนีน่าก็ยื่นมือให้ “เอ้านี่” นีน่าพูดแล้วดึงแอนดี้ลุกขึ้นยืน ระหว่างนั้นก็ลูบชุดของ เธอตรงชายพลิ้วแบบหางนางเงือกให้เรียบ “เอาละ คุณมากับฉัน อย่า ก่อเรื่องเจ้าสาวหายตัวไปอีกล่ะ คุณได้ยินแล้วนะ แล้วนี่อะไรเนี่ย” เธอ ดึงจดหมายออกจากฝ่ามือชื้นเหงื่อของแอนดี้แล้วชูขึ้นกลางอากาศ แอนดี้ได้ยินเสียงหัวใจของเธอเต้นโครมๆ อยู่ในอกจนคิดว่าเธอ ก�ำลังจะหัวใจวายตายหรือเปล่า เธออ้าปากพูดอะไรบางอย่างแต่กลับ กลายเป็นว่ารู้สึกคลื่นไส้ขึ้นมาแทน “ฉะ...ฉันว่าฉันก�ำลังจะ...” จะเป็นเพราะมหัศจรรย์บังเกิด หรือจากความแก่ประสบการณ์ก็ ไม่อาจทราบได้ นีน่าคว้าถังขยะขึ้นมาถูกจังหวะพอดี แล้วจ่อตรงหน้า แอนดี้อย่างแรงจนขอบพลาสติกกดตรงใต้คาง “เอ้า เอ้า” นีน่าบ่นกระ- ปอดกระแปดเสี ย งขึ้ น จมู ก ที่ ยั ง ไงซะก็ ถื อ ว่ า ยั ง ฟั ง ดู ป ลอบอกปลอบใจ
26 จิตราพร โนโตดะ แปล
อย่างน่าประหลาด “คุณไม่ใช่เจ้าสาวขี้ตื่นเต้นคนแรกของฉันหรอก และ รับรองว่าไม่ใช่คนสุดท้ายด้วย นี่ยังดีนะที่ไม่ท้องเสียไปด้วยอีกอย่าง” นีน่าเอาเสื้อยืดของแมกซ์มาเช็ดปากเธอเบาๆ กลิ่นชวนมึนหัวของเขาที่ ผสมระหว่างกลิ่นสบู่และแชมพูกลิ่นมินต์ที่เขาใช้เป็นประจ�ำและเป็นกลิ่น ที่เธอชอบด้วย ท�ำให้เธอขย้อนอีกรอบ มีเสียงเคาะประตูอีกครั้ง แล้วช่างภาพแซงต์ แฌร์แมงผู้โด่งดัง กับผู้ช่วยหนุ่มสุดหล่อของเขาก็เดินเข้ามา “เราเข้ามาถ่ายรูปแมกซ์ตอน ก�ำลังเตรียมตัวน่ะครับ” เขาประกาศด้วยน�้ำเสียงดัดจริตจนระบุส�ำเนียง ไม่ได้ว่าเป็นชาติไหน ยังดีหน่อยที่ตัวเขาและผู้ช่วยไม่ได้เหลือบมองมา ทางแอนดี้เลยสักคน “ข้างนอกมีเรื่องอะไรเหรอ” แมกซ์ตะโกนถาม ยังคงถูกกักบริเวณ อยู่ในห้องน�้ำ “อยู่ตรงนั้นห้ามขยับเลยนะ แมกซ์!” นีน่าตะโกนด้วยน�้ำเสียงสั่ง การ เธอหันมาทางแอนดี้ที่ไม่แน่ใจว่าสามารถเดินเป็นระยะทางสองร้อย ฟุตกลับไปห้องพักของตัวเองไหวไหม “เราต้องตบแป้งให้คุณใหม่แล้ว และ... พระเจ้า ผมของคุณ...” “ฉันต้องเอาสร้อย” แอนดี้กระซิบ “เอาอะไรนะ” “สร้อยเพชรของบาร์บาร่า เอ๊ะ เดี๋ยว” คิดสิคิด นี่มันหมายความ ว่าอะไร เธอควรต้องท�ำยังไง แล้วแอนดี้ก็ฝืนใจเดินกลับไปที่กระเป๋า หน้าตาน่าเกลียดใบนั้น ค่อยยังชั่วที่นีน่าก้าวออกไปตรงหน้าเธอก่อน แล้วยกกระเป๋าผ้าขึ้นมาบนเตียง เธอควานมือไปตามกระเป๋าอย่างว่องไว แล้วหยิบกล่องก�ำมะหยี่สีด�ำที่มีค�ำว่า คาร์เทียร์ สลักอยู่ด้านข้างกล่อง ออกมา “นี่ใช่มั้ยที่คุณหาอยู่ ไปเถอะ ไปกันได้แล้ว” แอนดี้ปล่อยตัวปล่อยใจให้เดินไปตามโถงทางเดิน นีน่าสั่งช่าง ภาพให้ปล่อยแมกซ์ออกมาจากห้องน�้ำได้ จากนั้นก็ปิดประตูแน่นหนา
เหลี่ยมร้ายสไตล์ปราด้า 27
ตามหลังตัวเอง แอนดี้ไม่อยากเชื่อเลยว่าบาร์บาร่าจะเกลียดเธอถึงขั้นไม่อยากให้ แต่งงานกับลูกชายของหล่อน และไม่ใช่แค่นั้น หล่อนถึงกับเลือกภรรยา ให้ลูกชายอีกต่างหาก แคทเธอรีนผู้เหมาะสมกว่า และเห็นแก่ตัวน้อยกว่า เป็นผู้หญิงตามแบบที่บาร์บาร่าลงความเห็นว่าสอบผ่าน เธอเป็นทายาท ของวอน เฮอซ็อกผู้มั่งคั่ง และเท่าที่แอนดี้พอจ�ำได้จากที่เคยค้นหาใน กูเกิ้ล แคทเธอรีนเป็นราวกับเจ้าหญิงออสเตรียองค์น้อยที่พ่อแม่ส่งมา เรียนประจ�ำทีโ่ รงเรียนชัน้ น�ำแห่งเดียวกับแมกซ์ทคี่ อนเน็กติกตั แคทเธอรีน เรียนเอกประวัติศาสตร์ยุโรปที่แอมเฮิร์สต์ ซึ่งเธอได้รับการตอบรับให้เข้า เรียนเพราะปู่ผู้สูงศักดิ์ซึ่งเคยสนับสนุนพรรคนาซี ได้บริจาคเงินก้อนโต เพื่อให้ทางมหาวิทยาลัยตั้งชื่อหอพักตามชื่อของภรรยาผู้ล่วงลับ แมกซ์ เล่าให้แอนดี้ฟังว่าแคทเธอรีนเป็นผู้หญิงเรียบร้อยมาก เธอท�ำตัวมีพิธี รีตองตลอดเวลา และสุภาพกับทุกเรื่องจนเกินไป เธอเป็นคนน่าเบื่อ เจ้า ระเบียบ และเป็นห่วงภาพลักษณ์เสียเหลือเกิน แมกซ์อธิบายไม่ได้ว่า ท�ำไมเขาถึงได้รักๆ เลิกๆ กับเธออยู่ตั้งห้าปี แต่แอนดี้สงสัยมาตลอดว่า มันต้องมีเรื่องอะไรมากกว่านั้นอยู่แล้ว และปรากฏว่าเธอก็ไม่ได้คิดไป เองจริงๆ ด้วย ครั้งสุดท้ายที่แมกซ์พูดถึงแคทเธอรีน เขาตั้งใจจะโทร.ไปบอกเธอ เรื่องที่เขาหมั้นกับแอนดี้แล้ว สองสามสัปดาห์ต่อมา แก้วคริสตัลจาก เบิร์กดอร์ฟก็ส่งมาถึงมือพร้อมค�ำอวยพรขอให้ชีวิตคู่มีความสุขตลอดชีวิต เอมิลี่รู้จักแคทเธอรีนผ่านทางไมลส์ สามีของเธอ และยืนกรานกับแอนดี้ ว่าไม่มีอะไรในกอไผ่แน่นอน เพราะผู้หญิงคนนี้น่าเบื่อ เคร่งเครียด และ ถึงแม้เอมิลี่จะยอมรับว่าแม่คนนี้ “นมใหญ่” ก็ตาม แต่แอนดี้ก็เหนือชั้น กว่าทุกด้าน ตั้งแต่นั้นมาแอนดี้ก็ไม่ค่อยได้คิดเรื่องนี้อีกแล้ว ทุกคนย่อม มีอดีตด้วยกันทั้งนั้น อย่างเรื่องของเธอกับคริสเตียน คอลลินส์เวิร์ท ก็ไม่ ได้น่าภูมิใจเลยไม่ใช่เหรอ และเธอจ�ำเป็นต้องเล่าทุกรายละเอียดตอนที ่ เธอคบกับอเล็กซ์ด้วยไหม ก็ไม่จ�ำเป็นน่ะสิ แต่นี่มันเป็นคนละเรื่องกับ
28 จิตราพร โนโตดะ แปล
การอ่านจดหมายที่ว่าที่แม่สามีเขียนในวันแต่งงานของเธอเอง จดหมาย ที่วอนขอให้คู่หมั้นของเธอแต่งงานกับแฟนเก่าของเขาแทน แฟนเก่าคน ที่เขาดีอกดีใจที่ได้เจอที่เบอร์มิวด้าตอนงานเลี้ยงสละโสด แถมยังแกล้ง ท�ำลืมไม่เล่าให้เธอฟังอีกต่างหาก แอนดี้ถูหน้าผากแล้วสั่งการตัวเองให้ใช้ความคิด บาร์บาร่าเขียน จดหมายชั่วๆ นี้ตอนไหนนะ ท�ำไมแมกซ์ถึงเก็บมันไว้ แล้วมันหมายความ ว่าอะไรที่แมกซ์เจอแคทเธอรีนเมื่อหกอาทิตย์ก่อนโดยที่ไม่เอ่ยเรื่องนี้ให้ แอนดี้รู้เลยสักค�ำ แต่ดันเล่าแต่เรื่องเล่นกอล์ฟกับเพื่อนๆ เรื่องดินเนอร์ สเต๊ก และอาบแดด มันจะต้องมีค�ำอธิบายสักอย่างสิน่า มันต้องมีแน่ๆ ว่าแต่มันคืออะไร
2
ทำ�ใจให้รักแฮมป์ตันส์ : 2009
ถือเป็นความภาคภูมิใจมาอย่างยาวนานของแอนดี้ที่เธอแทบไม่ได้ไป แฮมป์ตันส์เลย เรื่องของการจราจร ความแออัดของผู้คน ความรู้สึกกด ดันทีต่ อ้ งคอยแต่งเนือ้ แต่งตัวสวยๆ และต้องอยูใ่ นสภาพดูดใี นสถานการณ์ ที่เหมาะสม… ล้วนแล้วแต่ท�ำให้แฮมป์ตันส์เป็นสถานที่ที่ไม่น่าอภิรมย์ เลยสักนิด และเป็นทางเลือกส�ำหรับเดินทางออกนอกเมืองหลวงที่ไม่เข้า ท่าอีกด้วย เธอขออยู่เงียบๆ คนเดียวในเมืองยังจะดีซะกว่า เธอจะได้ เดินเที่ยวไปตามงานออกร้านข้างถนนตอนฤดูร้อน นอนแผ่กลางสวนชีป มีโดว์ และขี่จักรยานไปตามแม่น�้ำฮัดสัน เธอสามารถเดินเข้าร้านอาหาร ร้านไหนก็ได้โดยที่ไม่ต้องจองล่วงหน้า แล้วส�ำรวจละแวกเพื่อนบ้านใหม่ๆ ที่ไม่แออัด เธอชอบหาเวลาวันหยุดสุดสัปดาห์ตอนหน้าร้อนไปอ่านหนังสือ และจิบกาแฟเย็นในเมือง และไม่เคยรู้สึกเลยว่าเปลี่ยวเหงาไร้เพื่อน แต่ นี่เป็นสิ่งที่เอมิลี่รับไม่ได้โดยสิ้นเชิง สุดสัปดาห์ครั้งหนึ่งตอนช่วงวันหยุด เทศกาล เอมิลี่ลากแอนดี้ไปที่บ้านพ่อแม่ของสามีเธอแล้วบังคับแอนดี ้ ให้ไปงานปาร์ตี้ชุดขาวเจ๋งๆ ชมการแข่งขันโปโล และออกไปเจอสาวๆ ทีแ่ ทบจะแต่งตัวด้วยเสือ้ ผ้าของโทรี ่ เบิรช์ กันเกือบครึง่ เกาะลอง ไอส์แลนด์ แอนดี้สัญญากับตัวเองอยู่ทุกปีว่าเธอจะไม่กลับไปที่นั่นอีก แต่ทุกฤดูร้อน
30 จิตราพร โนโตดะ แปล
เธอจะต้องเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าอย่างว่าง่าย แล้วบุกบั่นฟันฝ่าขึ้นรถตู้ และพยายามท�ำตัวเหมือนว่าสนุกเหลือเกินเวลาอยู่ท่ามกลางผู้คนหน้า เดิมๆ ที่เห็นเป็นประจ�ำตามงานอีเวนต์ในแวดวงของเธอ แต่สุดสัปดาห์น ี้ ผิดไปจากทุกครั้ง สุดสัปดาห์นี้จะเป็นการชี้ชะตาอนาคตในหน้าที่การ งานของเธอ มีเสียงเคาะประตูสั้นๆ ก่อนที่เอมิลี่จะโผล่พรวดเข้ามา ดูจากสีหน้า ของเอมิลี่ก็รู้ว่าเธอไม่พอใจเอาซะเลยที่แอนดี้ยังนั่งกองอยู่บนผ้าห่มเนื้อดี ผ้าเช็ดตัวโพกอยู่บนหัวและอีกผืนพันไว้ใต้แขน สายตาสิ้นหวังมองกอง เสื้อผ้าที่ทะลักล้นออกจากกระเป๋าเดินทาง “ท�ำไมเธอถึงยังไม่แต่งตัวซักทีล่ะ หา พวกนั้นจะมาถึงเดี๋ยวนี้แล้ว นะ!” “ฉันไม่มีอะไรจะใส่นี่นา!” แอนดี้ร้อง “ฉันไม่เข้าใจเมืองแฮมป์ตันส์ นี่เลย ฉันไม่ใช่คนที่นี่ ชุดที่ฉันเตรียมมามันใส่ไม่ได้เลยสักชุด” “แอนดี้...” สะโพกของเอมิลี่ผายออกใต้เดรสผ้าไหมสีบานเย็น เข็ม ขัดสายโซ่สีทองพันใต้เนื้อผ้าจีบพองสามรอบจนกระชับรอบเอวอย่างแน่น หนาและฟิตพอดีกับต้นขา ชนิดที่ว่าผู้หญิงส่วนใหญ่คงไม่มีทางสวมพอดี ได้เท่านี้อีกแล้ว เรียวขาผอมเก้งก้างสีแทนสวมรองเท้าสีทองมีสายพัน รอบแข้งสไตล์นักรบโรมัน และเล็บเท้าแต่งอย่างสวยเก๋เป็นสีชมพูเหมือน สีชุด แอนดี้ส�ำรวจผมเผ้าของเอมิลี่ที่เป่ามาอย่างเนี้ยบ โหนกแก้มปัด เป็นประกายแวววาว และทาลิปกลอสสีชมพู “หวังว่าที่ผิวหน้าดูโกลว์ แบบนี้ เป็นเพราะเธอตบแป้งแบบผสมกลิตเตอร์นะ” แอนดี้พูดจาท�ำร้าย จิตใจเพื่อนแล้วชี้มาที่ใบหน้าของเอมิลี่ “คนเราดูดีขนาดนี้ไม่ได้หรอก” “แอนดี้ เธอก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าคืนนี้มันส�ำคัญขนาดไหน ไมลส์โทร. หาคนโน้นคนนี้อยู่ประมาณล้านเจ็ดครั้งเพื่อให้ทุกคนมางานนี้ให้ได้ ส่วน ฉันก็ต้องตบตีกับช่างดอกไม้ บริษัทจัดเลี้ยงและแม่สามีเฮงซวยอยู่ตั้ง หลายเดือน เธอรู้บ้างไหมว่ามันล�ำบากแค่ไหนกว่าจะปากเปียกปากแฉะ
เหลี่ยมร้ายสไตล์ปราด้า 31
พูดจนพวกนั้นยอมให้เราเป็นเจ้าภาพจัดงานดินเนอร์ที่นี่ เธอก็คิดซะว่า ตัวเองเป็นวัยรุ่นอายุสิบเจ็ดที่ก�ำลังจะจัดงานปาร์ตี้เบียร์ก็ได้ เหมือนที่ยัย ผู้หญิงคนนั้นคอยเทศนากฎเกณฑ์ต่างๆ ให้ฉันน่ะ เหลือแค่แต่งเนื้อแต่ง ตัวให้สวยๆ ท�ำตัวน่ารักมีเสน่ห์เท่านั้น แต่ดูสารรูปเธอสิ!” “ก็ฉันมาอยู่ตรงนี้แล้วไงล่ะ และก็พยายามสุดชีวิตที่จะท�ำตัวน่ารัก มีเสน่ห์ด้วย ตกลงเราเห็นพ้องต้องกันแค่สองในสามเรื่องก็พอนะ” เอมิลี่ถอนใจจนแอนดี้อดข�ำไม่ได้ “งัน้ เธอช่วยฉันหน่อยสิ! ช่วยแต่งตัวให้เพือ่ นทีไ่ ร้ซงึ่ สไตล์ผนู้ า่ สงสาร คนนี้ด้วย เผื่อฉันจะดูดีขึ้นมา และสามารถอ้อนวอนขอเงินจากคนแปลก หน้าเป็นฝูงได้!” แอนดี้พูดให้เอมิลี่หายยัวะ ทั้งๆ ที่รู้ตัวดีว่าถ้าพูดถึง ความมีสไตล์ละก็ ตลอดเจ็ดปีที่ผ่านมานี้เธอก็พัฒนาเรื่องการแต่งตัวไป ได้พอสมควร แต่ถ้าจะคาดหวังให้เธอแต่งตัวดูดีเท่าเอมิลี่ ก็คงไม่ถึง ขนาดนั้น แต่อย่างน้อยเธอก็ไม่สร้างความหายนะให้กับวงการแฟชั่นก็ แล้วกัน เอมิลี่โกยกองเสื้อที่อยู่กลางเตียงขึ้นมาแล้วท�ำหน้าย่นรับไม่ได้กับ เสื้อทุกตัว “ตกลงเธอคิดจะแต่งชุดอะไรเนี่ย” แอนดี้เอื้อมมือไปที่กองเสื้อผ้าแล้วคว้าเดรสทรงเสื้อเชิ้ตผ้าลินินสี กรมท่าที่คาดเข็มขัดเชือก สวมกับรองเท้าส้นตึกท�ำด้วยเชือกป่าน ชุดนี้ ดูเรียบหรูและไม่มีวันเชย อาจจะยับนิดหน่อยแต่ก็ดูเหมาะสมที่สุด เอมิลี่หน้าซีด “นี่เอาจริงเหรอเธอ” “เธอดูกระดุมเก๋ๆ นี่สิ ชุดนี้ไม่ใช่ไก่กานะจ๊ะ” “ฉันไม่สนกระดุมบ้าอะไรนั่นหรอกย่ะ” เอมิลี่ร้องเสียงแหลมพลาง เขวี้ยงมันทิ้งข้ามห้อง “นั่นของไมเคิล คอร์นะ! มันไม่ดีตรงไหน” “นัน่ ของไมเคิล คอร์สำ� หรับเดินหาดน่ะสิ แอนดี ้ ชุดนัน่ เขาออกแบบ ให้พวกนางแบบสวมทับชุดว่ายน�้ำนะยะ นี่เธอสั่งออนไลน์มาจากเว็บของ นอร์ดสตรอมละสิท่า”
32 จิตราพร โนโตดะ แปล
พอเห็นแอนดี้ไม่พูดอะไร เอมิลี่ก็สะบัดมือขึ้นกลางอากาศอย่าง เหลืออด แอนดี้ถอนใจ “เธอช่วยฉันหน่อยได้ไหมล่ะ ขอร้อง ตอนนี้ฉันว่า ฉันใกล้จะมุดกลับเข้าไปอยู่ใต้ผ้าห่มแล้วนะ....” พอได้ยินดังนั้น เอมิลี่ก็ลงมือพล่ามถึงความไม่ได้เรื่องของแอนดี้ ว่า เธออุตส่าห์พร�่ำสอนแอนดี้มาตลอดเรื่องเนื้อผ้า การตัดเย็บ ความเข้า รูปและสไตล์ของชุด.... โดยเฉพาะอย่างยิ่งรองเท้า เพราะรองเท้านี่ละ คือตัวบอกทุกสิ่ง แอนดี้มองเอมิลี่คุ้ยๆ เขี่ยๆ ในกองเสื้อแล้วหยิบขึ้นมา สองสามชิ้น ถลึงตามองแต่ละชิ้นแล้วโยนทิ้งอย่างชิงชังรังเกียจ หลังจาก ผ่านไปห้านาทีที่แสนสิ้นหวัง เธอก็หายตัวออกไปที่โถงทางเดินโดยไม่ม ี การบอกกล่าวสักค�ำ แล้วหวนกลับมาภายในไม่กี่อึดใจต่อมาพร้อมกับ ถือชุดราตรียาวผ้าเจอร์ซี่สีฟ้าอ่อนตัวงาม กับต่างหูตุ้งติ้งสีเทอร์ควอยซ์ และสีเงินสวยเลอค่า “เอ้านี่ เธอมีรองเท้าสีเงินใช่ไหม เพราะเท้าของเธอ ใส่รองเท้าฉันไม่ได้” “ฉันไม่มีทางสวมชุดเธอได้พอดีแน่ๆ” แอนดี้ว่าพลางมองชุดงาม นั้นด้วยสายตากังวล “เธอต้องใส่ได้แน่นอน ฉันซื้อชุดนี้ไซซ์ใหญ่กว่าไซซ์ปกติของตัวเอง เอาไว้ใส่ตอนที่ฉันบวมอืดหน่อยๆ แล้วนี่มันมีจับจีบตรงกลางตัวพอดีด้วย เธอเอาตัวใส่เข้าไปได้แน่นอน” แอนดี้หัวเราะ เธอกับเอมิลี่เป็นเพื่อนกันมาหลายปีจนเธอแทบจะ เฉยชากับค�ำพูดแบบนี้ไปแล้ว “อะไร” เอมิลี่ถาม ท�ำหน้างงๆ “เปล่า ชุดนี้สวยมาก ขอบใจนะ” “โอเค งั้นไปแต่งตัวซะ” แล้วสองสาวก็ได้ยินเสียงออดประตูดัง คั่นจังหวะค�ำสั่งของเอมิลี่ “แขกคนแรกมาแล้ว! ฉันจะวิ่งลงไปล่ะนะ เธอ ท�ำตัวให้ดีๆ ล่ะ ถ้าเป็นผู้ชายก็ให้ถามเกี่ยวกับเรื่องงาน ส่วนผู้หญิงก็ ชวนคุยเรื่องงานการกุศล อย่าได้พูดเรื่องนิตยสารของเธอออกมาโต้งๆ
เหลี่ยมร้ายสไตล์ปราด้า 33
โดยที่ยังไม่มีใครถามถึงก่อนเป็นอันขาด เพราะนี่ไม่ใช่ดินเนอร์เรื่องงาน แบบร้อยเปอร์เซ็นต์เต็ม” “อ้าว ไม่ใช่ดินเนอร์เรื่องงานแบบร้อยเปอร์เซ็นต์เต็ม ก็เราเจอ หน้าทุกคนเพื่อเรื่องเงินไม่ใช่เรอะ” เอมิลี่ถอนใจแบบออกอาการหงุดหงิด “มันก็ใช่แหละ แต่ไว้ทีหลัง ไง เราต้องเสแสร้งท�ำเป็นว่าเราก�ำลังสังสรรค์ในงานสังคมและสนุกกับ งานเลี้ยงก่อนสิ ตอนนี้เรื่องส�ำคัญที่สุดคือเราต้องท�ำให้คนพวกนั้นเห็น ว่าเราเป็นผู้หญิงมีหัวคิด มีความรับผิดชอบ มีไอเดียเป็นเลิศ คนส่วน ใหญ่ในงานเป็นเพื่อนของไมลส์จากพริสซ์ตัน กับคนจากกองทุนบริหาร ความเสี่ยงที่ชอบลงทุนในโปรเจ็กต์เกี่ยวกับสื่อ ฉันจะบอกให้นะ แอนดี้ เธอยิ้มเยอะๆ เข้าไว้ ท�ำท่าสนอกสนใจพวกเขามากๆ เป็นตัวของเธอเอง ตามปกติทเี่ ป็นคนน่ารัก แล้วสวมชุดนัน้ ซะ เดีย๋ วเราจะเตรียมออกตัวแล้ว” “ยิ้ม ท�ำท่าสนอกสนใจ ท�ำตัวน่ารัก เข้าใจล่ะ” แอนดี้ดึงผ้าเช็ดตัว ออกจากหัวแล้วเริ่มหวีผม “จ�ำไว้นะ ที่นั่งของเธออยู่ระหว่างฟารุก ฮามิด กองทุนของเขาเพิ่ง ติดอันดับห้าสิบของการลงทุนทีม่ คี วามคล่องตัวมากทีส่ ดุ ของปีน ี้ กับแมกซ์ แฮร์ริสัน จากแฮร์ริสัน มีเดีย โฮลดิ้งส์ ตอนนี้เขาเป็นซีอีโอของที่นั่น” “รู้สึกว่าพ่อของเขาเพิ่งเสียไปเมื่อสักสองสามเดือนก่อนใช่ไหมนะ” แอนดี้พอจ�ำได้จากงานศพทางโทรทัศน์ กับบทความที่ตีพิมพ์บนหน้า หนังสือพิมพ์อยู่ราวสองวัน ที่กล่าวยกย่องเชิดชูบุรุษผู้ได้ก่อร่างสร้าง อาณาจักรสื่อที่ใหญ่ที่สุดที่เคยมีมา ก่อนตัดสินใจลงทุนผิดพลาดซ�้ำแล้ว ซ�้ำอีกในช่วงก่อนเข้าสู่สภาวะซบเซาในปี 2008 จากกรณีแชร์ลูกโซ่น�้ำมัน ของแมด็อฟที่ท�ำลายความมั่นคงของประเทศ ส่งผลให้สภาวะการเงินของ บริษัทเลวร้ายจนคุมไม่อยู่ และไม่มีใครรู้เลยว่าก่อให้เกิดความเสียหาย มากมายขนาดไหน “ใช่ ตอนนี้แมกซ์บริหารบริษัทนี้ และลือกันว่าแมกซ์ก็ท�ำได้ดีมาก ซะด้วย สิ่งที่แมกซ์ชื่นชอบยิ่งกว่าการลงทุนในโปรเจ็กต์เกี่ยวกับสื่อที่เพิ่ง
34 จิตราพร โนโตดะ แปล
เริ่มต้นใหม่ๆ ก็คือ การลงทุนในโปรเจ็กต์เกี่ยวกับสื่อที่บริหารโดยผู้หญิง สวยๆ” “ตายแล้ว เอ็ม นั่นเธอก�ำลังชมว่าฉันสวยเหรอจ๊ะ พูดจริงนะ ฉัน หน้าแดงไปหมดแล้ว” เอมิ ลี่ แ ค่ น เสี ย งประชด “ฉั น พู ด ถึ ง ตั ว เองต่ า งหากย่ ะ นี่ เธอจะ พร้อมลงไปภายในห้านาทีไหม ฉันต้องการเธอด่วน!” เอมิลี่พูดระหว่าง เดินออกไปจากห้อง “เออ ขอบใจย่ะ!” แอนดี้ตะโกนไล่หลังเพื่อนระหว่างที่ควานหา บราไร้สาย ไปๆ มาๆ กลับกลายเป็นว่างานเลี้ยงดินเนอร์มื้อนี้มีบรรยากาศ ผ่อนคลายเสียจนน่าประหลาดใจ เรียกว่าตรงกันข้ามกับที่เอมิลี่ประสาท กินล่วงหน้าเมื่อก่อนหน้านี้เลย มีการตั้งเต็นท์ขึ้นที่สนามหลังบ้านของ ตระกูลเอเวอร์เร็ต มองออกไปเห็นผืนน�้ำ ด้านข้างเปิดโล่งเพื่อให้สายลม อ่อนเจือกลิ่นเค็มของทะเลโชยเข้ามา โคมไฟขนาดเล็กเป็นร้อยๆ ดวง ส่องสว่างให้ค�่ำคืนนั้นมีบรรยากาศหรูหรานิดๆ เมนูอาหารคือหอยลาย อบ พร้อมด้วยอาหารจานพิเศษน่าประทับใจอื่นๆ อาทิ หอยลายอบเนย มะนาว หอยแมลงภู่อบไวน์ขาว มันฝรั่งอบกระเทียมกับโรสแมรี่ ข้าวโพด ฝักโรยชีส ขนมปังก้อนอบใหม่ๆ ในตะกร้า และเบียร์เย็นๆ เสิร์ฟไม่อั้น พร้อมมะนาวซีก ไวน์ขาวพีโน กรีโจ้เย็นเจี๊ยบ และมาร์การิต้าที่เค็มและ อร่อยที่สุดเท่าที่แอนดี้เคยชิมมาเลยทีเดียว หลังตบท้ายด้วยพายแอปเปิลโฮมเมดกับไอศกรีม ทุกคนก็เดินไป ที่กองไฟซึ่งบริกรก่อขึ้นตรงริมสนาม พร้อมซามอร์สเปรด ช็อกโกแลต ร้อนข้นคลั่กและผ้านิตติ้งเนื้อเบาส�ำหรับห่มในฤดูร้อนท�ำจากผ้าใยผสม แบมบูแคชเมียร์ แขกเหรื่อยังคงดื่มและสรวลเสเฮฮาต่อไป และในไม่ช้า กัญชาสองสามตัวก็เริ่มส่งเวียนกันในกลุ่ม แอนดี้สังเกตว่ามีแต่เธอกับ แมกซ์ แฮร์ริสันเท่านั้นที่ปฏิเสธเมื่อของเวียนมาถึง เมื่อเขาขอตัวแล้ว เดินเข้าไปในบ้าน แอนดี้ก็อดเดินตามเขาไปไม่ได้
เหลี่ยมร้ายสไตล์ปราด้า 35
“เอ่อ หวัดดีค่ะ” เธอเอ่ย อยู่ดีๆ ก็นึกอายเมื่อเดินมาเจอเขาบนลาน ระเบียงด้านนอกห้องนั่งเล่น “ฉัน เอ่อ คือ ก�ำลังหาห้องน�้ำอยู่น่ะ” เธอ โกหก “คุณคือแอนเดรียใช่ไหม” เขาถามทั้งๆ ที่นั่งติดกับเธอตลอดสาม ชั่วโมงระหว่างดินเนอร์มื้อนั้น แมกซ์คุยอยู่กับผู้หญิงที่นั่งอยู่ทางซ้าย เป็น นางแบบสาวชาวรัสเซีย ภรรยาของใครสักคนที่ท่าทางไม่เข้าใจภาษา อั ง กฤษ และเขาก็ ไ ม่ เ ข้ า ใจภาษารั ส เซี ย ด้ ว ย แต่ เ จ้ า หล่ อ นก็ ส ามารถ หัวเราะกิ๊กกั๊ก และชม้อยสายตาเสียจนดึงความสนใจแมกซ์ได้ตลอด เวลา แอนดี้จึงต้องคุย—หรือพูดให้ถูกก็คือฟัง—นายฟาร็อกที่เอาแต่โม้ ทุกอย่างตั้งแต่เรื่องเรือยอชต์ที่ซื้อในกรีซในปีนั้น ไปจนถึงข้อมูลล่าสุดของ เขาใน เดอะ วอลล์สตรีต เจอร์นัล “ค่ะ เรียกฉันว่าแอนดี้เถอะ” “งั้นผมเรียกแอนดี้นะ” เขาล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าแล้วหยิบบุหรี ่ มาร์ลโบโร่ ไลท์ออกมายื่นให้แอนดี้ เธอไม่ได้สูบบุหรี่มาหลายปีแล้ว แต่ ก็ยังหยิบออกมาตัวหนึ่งโดยไม่ลังเล แมกซ์จุดบุหรี่ให้ทั้งคู่โดยไม่พูดไม่จา เขาจุดให้เธอก่อนแล้วค่อย จุดให้ตัวเอง จากนั้นทั้งคู่ก็ระบายควันออกมายาวเหยียด “เป็นปาร์ตี้ที่ดี มากเลยนะ พวกคุณท�ำได้ยอดเยี่ยมจริงๆ นะครับ” แอนดี้อดยิ้มไม่ได้ “ขอบคุณค่ะ” เธอตอบ “แต่ส่วนใหญ่แล้วเป็น ฝีมือเอมิลี่มากกว่า” “ว่าแต่ท�ำไมคุณถึงไม่สูบล่ะ คือผมหมายถึง ‘ของดี’ นั่นน่ะ” แอนดี้จ้องเขาเขม็ง “ผมสังเกตว่ามีแต่คุณกับผมเท่านั้นที่ไม่...ร่วมกิจกรรมนั้น” ถึงแม้ทั้งคู่ก�ำลังพูดถึงกัญชาก็จริง แต่แอนดี้รู้สึกเป็นปลื้มเหลือเกิน ที่เขาสังเกตเธอด้วย สิ่งที่แอนดี้รู้เกี่ยวกับแมกซ์ก็คือ เขาเป็นเพื่อนสนิท ของไมลส์ตั้งแต่อยู่โรงเรียนประจ�ำ และรู้ว่าเขาเป็นบุคคลมีชื่อเสียงใน สังคมตามหน้าหนังสือพิมพ์และบล็อกอินเตอร์เน็ตที่เกี่ยวกับสื่อ แต่เพื่อ
36 จิตราพร โนโตดะ แปล
ความมั่นใจ เอมิลี่จึงบอกเล่ารายละเอียดคร่าวๆ เกี่ยวกับอดีตของแมกซ์ หนุ่มเพลย์บอยเจ้าส�ำราญให้แอนดี้รู้ด้วย เขาชอบควงสาวๆ ประเภท สวยมากฉลาดน้อย และขึ้นชื่อเรื่องไม่เคยผูกมัดกับผู้หญิงคนไหนให้เป็น “ตัวจริง” ของเขาเลย ทั้งๆ ที่เขาก็เป็นผู้ชายนิสัยดี ฉลาดปราดเปรื่อง เสียสละเพื่อเพื่อนๆ และครอบครัวอยู่เสมอ เอมิลี่กับไมลส์พยากรณ์ไว้ ว่ า แมกซ์ จ ะต้ อ งครองตั ว เป็ น โสดไปจนกว่ า อายุ สี่ สิ บ แล้ ว ถึ ง ตอนนั้ น มารดาผู้จอมบงการของเขาก็จะกดดันให้เขามีหลานให้หล่อนให้ได้ สุด ท้ายเขาก็จะต้องลงเอยกับสาวสวยวัยยี่สิบสามสักคน ประเภทที่มองเขา ด้วยสายตาชื่นชมบูชาและไม่เคยมีปากเสียงกับเรื่องอะไรก็ตามที่เขาพูด หรือท�ำ แต่ถึงแม้แอนดี้รู้เรื่องราวทั้งหมดนี้เป็นอย่างดี ทั้งจากการฟัง อย่างตั้งอกตั้งใจและหาข้อมูลด้วยตัวเองอีกนิดหน่อยเพื่อยันยืนว่าตรง กับสิ่งที่เอมิลี่เล่าให้ฟัง แต่ด้วยเหตุผลสักอย่างที่บอกไม่ถูกนั้น เธอกลับ ไม่ยอมรับการประเมินเกี่ยวกับตัวเขาตามที่ได้ยินมา “ก็ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ ฉันก็เคยสูบเหมือนคนอื่นๆ น่ะแหละ เพียงแต่ไม่ชอบมันจริงๆ ถ้าเป็นไปได้ ฉันขอย่องกลับไปที่ห้องของตัวเอง ไปนั่งมองตัวเองในกระจกแล้วไล่เรียงเรื่องที่เคยตัดสินใจผิดพลาด และ ข้อบกพร่องสารพัดของตัวเองยังจะดีซะกว่า” แมกซ์ยิ้ม “ไอเดียเจ๋งดีนะ” “คือมันท�ำให้ฉันนึกได้น่ะ ล�ำพังชีวิตคนเราก็ยากล�ำบากพอแล้ว ฉันไม่อยากให้การเสพยาแค่เอาสนุกท�ำให้ฉันต้องไม่มีความสุข” “เป็นประเด็นที่เข้าท่าดีมากๆ” เขาอัดบุหรี่อีกหนึ่งเฮือก “แล้วคุณล่ะ” แมกซ์ท�ำท่าครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง เหมือนก�ำลังถกเถียงอยู่ในใจว่าจะ งัดเอาเรื่องฉบับไหนออกมาเล่าให้เธอฟังดี แอนดี้มองสันกรามแข็งแรง แบบคนสกุ ล แฮร์ ริ สั น ที่ ก� ำ ลั ง ขบแน่ น และคิ้ ว เข้ ม ที่ ก� ำ ลั ง ขมวด แมกซ์ ดูเหมือนพ่อของเขาที่เธอเคยเห็นตามหน้าหนังสือพิมพ์เหลือเกิน เมื่อ สบตาเธอ เขาก็ยิ้มอีกครั้ง คราวนี้เป็นแววตาที่เจือด้วยความเศร้าสร้อย
เหลี่ยมร้ายสไตล์ปราด้า 37
“พ่อของผมเพิ่งเสียชีวิตเมื่อไม่นานมานี้ สื่อลงข่าวว่าเป็นโรคมะเร็งตับ แต่ จริงๆ แล้วเป็นโรคตับแข็ง พ่อของผมดื่มเหล้ามานานแล้ว ส่วนใหญ่ท่าน ดื่มเพราะต้องออกงานบ่อยๆ จนเรียกได้ว่าการเมาทุกคืนเป็นหน้าที่อย่าง หนึ่ ง ของชี วิ ต แต่ เ มื่ อ สองสามปี ที่ ผ ่ า นมา วิ ก ฤตทางการเงิ น และผล ประกอบการทางธุรกิจไม่ค่อยจะดีนัก การดื่มของท่านก็เลยยิ่งเลยเถิด ไปกันใหญ่ ส่วนตัวผมดื่มค่อนข้างหนักมาตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัยแล้ว ห้าปีต่อมามันเริ่มเอาไม่อยู่ ผมก็เลยต้องหักดิบ ไม่ดื่มเหล้า ไม่เล่นยา ไม่ เสพอะไรเลยนอกจากแท่งมะเร็งอันนี้ ซึ่งเป็นของที่ผมยังไม่...” ก็เป็นอย่างที่เขาพูดไว้จริงๆ แอนดี้สังเกตเมื่อก่อนหน้านี้ว่าแมกซ์ ดื่มแค่น�้ำแร่แบบสปาร์กเกิ้ลตลอดการดินเนอร์เท่านั้น ตอนนั้นเธอไม่ได้ คิดอะไร แต่หลังจากรู้เรื่องราวทั้งหมดนี้แล้ว เธออยากเอื้อมมือออกไป กอดเขาเหลือเกิน สงสัยเธอคงมัวแต่จมปลักอยู่ในความคิดของตัวเองจนไม่รู้ตัวเมื่อ แมกซ์พูดว่า “ทีนี้คุณคงพอนึกออกสินะว่า ช่วงนี้ผมเลยตะลอนปาร์ต ี้ ค่อนข้างหนักหน่อย” แอนดี้หัวเราะ “ส่วนฉันน่ะขึ้นชื่อเรื่องชอบหายตัวไปไม่บอกกล่าว เพราะจะได้กลับบ้านเปลี่ยนชุดเป็นเสื้อวอร์มแล้วนอนดูหนัง ต่อให้ดื่ม หรือไม่ดื่ม ฉันว่าคุณน่าจะสนุกกับงานปาร์ตี้มากกว่าฉันนะ” ทั้งคู่คุยกันตามสบายต่อไปอีกหลายนาทีจนบุหรี่หมดมวน หลัง จากที่ แ มกซ์ พ าเธอกลั บ ไปรวมกลุ ่ ม อี ก ครั้ ง แอนดี้ ก็ รู ้ สึ ก ได้ ว ่ า ตั ว เอง พยายามท�ำให้เขาสนใจ สลับกับบอกตัวเองว่าเขาไม่ได้เป็นอะไรมากไป กว่าหนุ่มจอมหว่านเสน่ห์เท่านั้น แต่แอนดี้ก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าเขาเป็น ผู้ชายที่ดูดีเอามากๆ ปกติแล้วเธอเป็นโรคแพ้ผู้ชายแนวแบดบอย แต่ คืนนี้เธอคิดว่าเธอเห็นอะไรบางอย่างในตัวเขาที่ทั้งเปราะบางและตรงไป ตรงมา เขาไม่จ�ำเป็นต้องเผยความลับเรื่องพ่อของเขาให้เธอฟัง หรือ ยอมรับปัญหาเรื่องการดื่มของเขาก็ได้ แต่เขากลับบอกเธอตรงๆ จนน่า แปลกใจ แล้วยังเป็นคนที่ติดดินอย่างมากอีกด้วย ซึ่งเป็นคุณสมบัติสอง
38 จิตราพร โนโตดะ แปล
ประการที่แอนดี้ลงความเห็นว่าน่าดึงดูดใจอย่างรุนแรง แต่ขนาดเอมิลี่ ยังคิดเลยว่าเขาไม่เคยคบใครจริง แอนดี้เตือนตัวเองพลางครุ่นคิดว่า สามี ของเพื่อนสนิทเธอเป็นถึงหนุ่มปาร์ตี้ตัวยงคนหนึ่งในแมนฮัตตัน แสดงว่า เขาต้องรู้อะไรบางอย่างแน่ๆ หลังเที่ยงคืนแล้วนิดหน่อย แมกซ์ก็ลากลับ พร้อมจูบแก้มเธออย่างบริสุทธิ์ใจและพูดตามธรรมเนียมว่า “ยินดีที่ได้ รู้จักคุณนะครับ” แอนดี้ปลอบใจตัวเองว่าแบบนี้แหละดีที่สุดแล้ว ผู้ชาย ดีๆ มีถมไป ไม่เห็นจ�ำเป็นต้องยึดติดกับผู้ชายจอมเจ้าชู้คนนี้สักหน่อย ถึงแม้เขาจะหล่อเหลา ดูเป็นคนน่ารักและจริงใจมากก็เถอะ เช้าวันรุ่งขึ้นตอนเก้าโมง เอมิลี่ก็โผล่มาที่ห้องของแอนดี้ แต่งตัว สวยเก๋เสร็จสรรพด้วยกางเกงขาสั้นสีขาวตัวจิ๋วกับเสื้อพิมพ์ลายบาติกและ รองเท้าส้นตึกสูงเสียดฟ้า “เธอช่วยอะไรฉันอย่างหนึ่งได้ไหม” เอมิลี่ถาม แอนดี้พาดแขนกับใบหน้า “เกี่ยวกับเรื่องที่ต้องลุกจากเตียงด้วย หรือเปล่า เพราะมาร์การิต้าเมื่อคืนนี้เล่นงานฉันซะน่วมเลย” “เธอจ�ำได้ไหมว่าเมื่อคืนได้คุยกับแมกซ์ แฮร์ริสัน” แอนดี้เปิดตา “แน่นอน” “เขาเพิ่งโทร.มา บอกว่าอยากให้เธอ ฉัน และก็ไมลส์ไปกินมื้อ เที่ยงที่บ้านพ่อแม่เขา จะได้คุยเรื่องต่างๆ เกี่ยวกับ เดอะ พลันจ์ ฉันว่า เขาเอาจริงเรื่องลงทุนนะเนี่ย” “ก็ดีสิ!” แอนดี้พูด ไม่แน่ใจตัวเองว่าหมายถึงค�ำเชิญหรือข่าวเกี่ยว กับเรื่องลงทุนกันแน่ “แต่ปัญหาคือฉันกับไมลส์ต้องกินมื้อกลางวันกับพ่อแม่ของเขา ที่สโมสรนี่สิ พวกเขาจะกลับมาเช้านี้แล้ว และก�ำลังจะไปถึงแล้วด้วย เรา ต้องไปถึงภายในสิบห้านาทีน ี้ แถมดันปลีกตัวไม่ได้ซะด้วย นีฉ่ นั ก็พยายาม เต็มที่แล้วนะ เธอรับมือแมกซ์คนเดียวไหวไหม” แอนดี้ท�ำเป็นครุ่นคิด “ก็ได้มั้ง ถ้าเธอต้องการให้ฉันท�ำนะ” “ดีมาก งั้นตกลงตามนี้ เขาจะมารับเธอภายในหนึ่งชั่วโมง เขา บอกให้เตรียมชุดว่ายน�้ำไปด้วยนะ”
เหลี่ยมร้ายสไตล์ปราด้า 39
“ชุดว่ายน�้ำ ฉันว่าฉันต้อง...” เอมิลี่ยื่นกระเป๋าสานใบใหญ่เบิ้มของดีวีเอฟให้ “ส�ำหรับเธอต้อง เป็นชุดว่ายน�้ำบิกินี่แบบเอวสูง กับเดรสสวมทับชุดว่ายน�้ำสไตล์น่ารักเก๋ไก๋ ของมิลลี่ หมวกกันแดด และครีมกันแดดเอสพีเอฟ 30 แบบออยล์ฟรี ส�ำหรับชุดที่เอาไปเปลี่ยน เธอเอากางเกงขาสั้นสีขาวที่มีเข็มขัดตัวที่เธอ สวมเมื่อวานกับเสื้อทูนิกผ้าลินิน แล้วก็รองเท้าคัทชูสีขาวน่ารักๆ ของ ทอมส์คู่นั้น มีค�ำถามอะไรไหม” แอนดี้หัวเราะแล้วโบกมือให้เพื่อนก่อนที่จะเทข้าวของในกระเป๋าลง บนเตียง เธอหยิบหมวกและครีมกันแดดโยนกลับเข้ากระเป๋า แล้วหยิบ บิกินี่ กางเกงยีนส์ขาสั้น และเสื้อยืดของตัวเองใส่เข้าไปแทน เธอไม่ อยากแต่งตัวตามค�ำบงการของเอมิลี่ และอีกอย่าง ถ้าแมกซ์ไม่ชอบชุด ที่เธอใส่ก็เรื่องของเขา ไม่เกี่ยวกับเธอ บ่ายนั้นเป็นอะไรที่วิเศษสุด แอนดี้กับแมกซ์ขี่สปีดโบ๊ตล�ำเล็กของ เขา กระโจนเล่นน�้ำเย็นฉ�่ำ และปิกนิกมื้อเที่ยงด้วยกัน อาหารเป็นไก่ทอด แบบเย็น แตงโม คุกกี้เนยถั่ว และน�้ำมะนาว ทั้งคู่เดินเล่นริมหาดอยู่นาน สองชั่วโมงโดยแทบไม่ได้รู้สึกถึงความร้อนแรงของแสงแดดตอนเที่ยงวัน จากนั้นก็ผล็อยหลับบนเก้าอี้ยาวข้างสระน�้ำเงียบสงบเป็นประกายวิบวับ ของบ้านตระกูลแฮร์ริสัน ในที่สุดเมื่อเธอลืมตาขึ้นหลังจากรู้สึกว่าเวลา ผ่านไปนานหลายชั่วโมง เธอก็เห็นแมกซ์ก�ำลังมองเธออยู่ “คุณชอบหอย สตีมเมอร์ไหม” เขาถาม ใบหน้ามีรอยยิ้มขบขันนิดๆ “มีใครไม่ชอบล่ะ” ทั้งคู่หยิบเสื้อวอร์มของแมกซ์มาสวมทับชุดว่ายน�้ำแล้วกระโดดขึ้น รถจี๊ป แรงเลอร์ของเขา สายลมสดชื่นมีกลิ่นเค็มของทะเลพัดเส้นผมของ เธอจนปลิวสะบัด เธอรู้สึกเป็นอิสระแบบที่ไม่ได้รู้สึกมาหลายปีแล้ว ใน ที่สุดเมื่อรถจอดตรงเพิงริมหาดในโรงแรมอมาแกนเซ็ต แอนดี้ก็เปลี่ยนใจ แล้วว่า แฮมป์ตันส์คือสถานที่อันยอดเยี่ยมที่สุดในโลก ตราบใดที่เธออยู่ กับแมกซ์และมีถงั ใส่หอยสตีมเมอร์กบั ถ้วยใส่เนยเหลวอยูข่ า้ งๆ สุดสัปดาห์
40 จิตราพร โนโตดะ แปล
ในเมืองกลายเป็นกระจอกไปเลย ที่นี่มันสวรรค์ชัดๆ “อร่อยไหมล่ะ” แมกซ์ถามขณะที่เขาแคะหอยแล้วโยนเปลือกใส่ ถังพลาสติก “มันสดมากซะจนบางตัวยังมีทรายอยู่เลย” แอนดี้พูดขณะของกิน เต็มปาก เธอแทะข้าวโพดทั้งฝักอย่างเพลิดเพลินโดยที่เนยเหลวไหลลงมา เลอะคางโดยไม่รู้ตัว “ผมอยากลงทุนในนิตยสารเล่มใหม่ของคุณ แอนดี้” แมกซ์พูด แล้วสบตาเธอนิ่ง “จริงเหรอคะ ดีจังเลย คือ...ฉันหมายความว่ามันยิ่งกว่าดีซะอีก นี่มันสุดยอดไปเลย เอมิลี่บอกว่าคุณแค่อาจจะสนใจเท่านั้น แต่ฉันไม่ อยาก...” “ผมประทับใจกับทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณท�ำ” แอนดี้รู้สึกได้เลยว่าตัวเองหน้าแดง “เอ่อ พูดตามตรงเลยนะ เอมิลี่ เป็นคนท�ำเกือบหมดทุกอย่าง เธอเป็นผู้หญิงที่จัดการเรื่องต่างๆ ได้เก่ง มาก นี่ยังไม่ได้พูดถึงเรื่องที่เธอติดต่อคนอีกตั้งเท่าไหร่ไม่รู้ คือฉันนึกไม่ ออกเลยว่าจะต้องเอาแผนธุรกิจมารวมกันได้ยังไง อย่าว่าแต่เรื่องที่....” “ใช่ เธอเก่งมาก แต่ผมหมายถึงงานทุกอย่างที่คุณท�ำ ตอนที่เอมิลี่ ติดต่อผมเมื่อหลายอาทิตย์ก่อน ผมได้อ่านผลงานที่คุณเขียนเกือบทุกชิ้น แล้ว” แอนดี้ได้แต่จ้องเขาตาค้าง “เว็บบล็อกแต่งงานทีค่ ณ ุ เขียนให้กบั เอ่อ แฮพพิล ี่ เอเวอร์ อาฟเตอร์ ใช่ไหม ผมต้องบอกตามตรงว่าผมไม่ได้อ่านส่วนที่เกี่ยวกับงานแต่งงาน สักเท่าไหร่ แต่ผมคิดว่าบทสัมภาษณ์ของคุณยอดเยี่ยมมาก แล้วเรื่อง ที่คุณเขียนเกี่ยวกับเชลซี คลินตัน ตอนที่เธอแต่งงานนั่นน่ะ อันนั้นท�ำได้ดี มากๆ เลยนะ” “ขอบคุณค่ะ” เธอได้แต่กระซิบ “ผมอ่านงานเขียนเกี่ยวกับการลงทุนที่คุณเขียนให้กับนิตยสาร
เหลี่ยมร้ายสไตล์ปราด้า 41
นิวยอร์กด้วย ที่เกี่ยวกับระบบการให้คะแนนร้านอาหารด้วยตัวอักษรใช่ ไหม น่าสนใจมากๆ แล้วก็งานเขียนเรื่องท่องเที่ยวอันนั้นที่คุณเขียนเกี่ยว กับการท�ำโยคะในสถานที่เงียบสงบ นั่นมันที่ไหนนะ บราซิลใช่ไหม” แอนดี้พยักหน้า “อ่านแล้วท�ำให้ผมอยากไปเลย และผมต้องขอย�้ำกับคุณด้วยว่า ผมไม่ได้ชอบโยคะเลยสักนิด” “ขอบคุณค่ะ มัน เอ่อ...” แอนดี้กระแอม พยายามกลั้นยิ้มอย่าง ยากล�ำบาก “มันมีความหมายมากๆ เลยละที่ได้ยินคุณพูดแบบนี้” “ผมไม่ได้พูดเพื่อให้คุณรู้สึกดีหรอกนะ แอนดี้ ผมพูดเพราะว่ามัน เป็นความจริง เอมิลี่ให้ผมดูไอเดียคร่าวๆ ที่คุณคิดไว้ส�ำหรับเดอะ พลันจ์ แล้ว ผมว่านั่นก็ยอดเยี่ยมมากเหมือนกัน” หนนี้แอนดี้ยอมให้ตัวเองฉีกยิ้มได้เต็มที่ “คุณรู้ไหม ฉันขอสารภาพ เลยว่าตอนที่เอมิลี่เอาไอเดียเรื่องเดอะ พลันจ์เข้ามาคุย ฉันยังข้องใจด้วย ซ�้ำว่ามันจะเวิร์กไหม ตอนนี้นิตยสารแต่งงานมีเกลื่อนล้นตลาดจนไม่น่า เหลือที่ให้แทรกเข้าไปได้แล้ว แต่คุยไปคุยมา เราก็นึกได้ว่าตอนนี้ใน ตลาดยังขาดแคลนนิตยสารแต่งงานสไตล์นิตยสารรันเวย์ นั่นคือเป็น นิตยสารแต่งงานแบบไฮเอนด์ พิมพ์ด้วยกระดาษมัน ภาพถ่ายสวยๆ และ ตัดเรื่องไร้สาระทิ้งไป แนวทางการท�ำงานเราคือเรื่องการแต่งงานของ พวกเซเลบริตี้ สาวสังคม และการแต่งงานสุดหรูอลังการชนิดลงทุนไม่อั้น ประเภทที่คนอ่านส่วนใหญ่ไม่มีปัญญาจัดแต่มีความฝันอยากจัดงานแบบ นี้บ้าง นิตยสารของเราจะเต็มไปด้วยเนื้อหาที่น� ำเสนอส�ำหรับผู้หญิงมี ระดับ มีความเข้าใจและสนใจเกี่ยวกับความมีสไตล์ เพื่อเป็นแรงบันดาล ใจให้พวกเธอมีงานแต่งงานแบบนั้นของตัวเอง ทุกวันนี้มีแต่นิตยสาร ประเภทช่อดอกไม้ รองเท้า และมงกุฎเจ้าสาวเต็มท้องตลาด แต่ไม่มีเล่ม ไหนที่เป็นทางเลือกส�ำหรับเจ้าสาวที่ต้องการสไตล์หรูหรามีระดับกว่านั้น ฉันก็เลยคิดว่าเดอะ พลันจ์น่าจะเติมเต็มช่องว่างนั้นได้” แมกซ์จ้องเธอเขม็ง มือขวาของเขาจับขวดรูทเบียร์ไว้แน่น
42 จิตราพร โนโตดะ แปล
“ขอโทษนะคะ ฉันไม่ได้กะจะเล่าให้คุณฟังหมดเปลือกแบบนี้หรอก คือฉันแค่รู้สึกตื่นเต้นที่ได้พูดออกมาน่ะ” แอนดี้จิบเบียร์โคโรน่าแล้วอด สงสัยไม่ได้ว่า ที่เธอดื่มต่อหน้าแมกซ์แบบนี้ดูเป็นการไม่ค�ำนึงถึงความ รู้สึกของเขาหรือเปล่า “ตอนแรก ผมพร้อมที่จะลงทุนเพราะไอเดียของพวกคุณชัดเจน มาก เอมิลี่ก็พูดชักแม่น�้ำทั้งห้าได้เก่งน่าดู ส่วนคุณก็มีเสน่ห์น่าสนใจมาก แต่ผมไม่เคยคิดเลยว่าคุณจะพูดโน้มน้าวใจได้เก่งเหมือนเอมิลี่” “คือฉันดูกระตือรือร้นไปใช่ไหม” แอนดี้กุมหน้าผากตัวเอง “ขอโทษ นะ” ถึงแม้ปากเธอก�ำลังพูดอยูก่ จ็ ริง แต่สมองของเธอเอาแต่คดิ ถึงทีแ่ มกซ์ พูดว่า เธอมีเสน่ห์น่าสนใจมาก “คุณไม่เพียงแต่เป็นนักเขียนที่ดีเท่านั้นนะ แอนดี้ อันที่จริงแล้ว เราทั้งสามคนค่อยมานัดเจอกันในเมืองแล้วคุยเรื่องรายละเอียดกันอาทิตย์ หน้าก็ได้ แต่ผมบอกคุณตอนนี้ได้เลยว่า แฮร์ริสัน มีเดีย โฮลดิ้งส์อยาก เป็นผู้ลงทุนหลักของเดอะ พลันจ์แล้ว” “ฉันขอพูดแทนตัวเองและแทนเอมิลเี่ ลยว่า เรายินดีมากค่ะ” แอนดี้ ตอบ แล้วนึกเสียใจขึ้นมาทันทีที่ท�ำตัวทางการซะไม่มี “เราจะท�ำเม็ดเงินมหาศาลด้วยกัน” แมกซ์พูดพลางยกขวดขึ้น แอนดี้ชนขวดกับเขา “ขอดื่มให้กับการเป็นผู้ร่วมธุรกิจของเรา” แมกซ์มองเธอแปลกๆ แต่ก็ชนขวดกับเธออีกครั้งแล้วดื่ม แอนดี้รู้สึกกระอักกระอ่วนอยู่ชั่วขณะ แต่แล้วก็รีบย�้ำกับตัวเองว่า เธอพูดในสิ่งที่ถูกต้องแล้ว อย่างไรซะแมกซ์ก็ไม่คิดคบใครจริงจังอยู่แล้ว ไม่ว่าจะเป็นพวกนางแบบและสาวสังคม นี่คือเรื่องธุรกิจล้วนๆ และค�ำ ว่า ผู้ร่วมธุรกิจ ก็ฟังดูเป็นค�ำที่ฉลาดดีแล้วไม่ใช่หรือ เห็นได้ชัดว่าบรรยากาศเปลี่ยนแปลงไปทันที แอนดี้จึงไม่แปลกใจ เลยเมื่อแมกซ์ส่งเธอที่บ้านพ่อแม่สามีของเอมิลี่ทันทีหลังจากทริปกินหอย สตีมเมอร์จบลงตอนบ่ายแก่ๆ เขาจูบแก้มลาเธอแล้วขอบคุณส�ำหรับวันที่ แสนสนุก แต่ไม่เอ่ยถึงเรื่องนัดเจอกันอีกครั้งแม้แต่ค�ำเดียว แค่เอ่ยว่านัด
เหลี่ยมร้ายสไตล์ปราด้า 43
เจอกันที่ห้องประชุมในบริษัทของเขาพร้อมกับเอมิลี่ ทีมนักกฎหมาย และ นักบัญชีของเขา ท�ำไมถึงคิดว่าเขาจะต้องนัดเจอเธอด้วย แอนดี้สงสัย แค่เขาท�ำท่า เหมือนจีบเธอนิดๆ หน่อยๆ กับบอกว่าเธอมีเสน่ห์เนี่ยนะ หรือเพราะทั้งคู่ ใช้เวลาด้วยกันสองต่อสองในวันที่แสนวิเศษนี้น่ะหรือ ทั้งหมดนี้ไม่มีความ หมายมากไปกว่าความพยายามในส่วนของแมกซ์เท่านั้น เขาแค่ท�ำเพื่อ ตรวจสอบรายละเอียดเกี่ยวกับการลงทุนของเขา ผสมกับการใช้เสน่ห ์ ความหล่อเหลา และพ่วงด้วยการหยอกเธอเล่นอีกนิดๆ ทั้งหมดนี้เป็น ไปตามที่เอมิลี่เคยพูดไว้เปี๊ยบ และเป็นไปตามที่เธอเคยอ่านเจอตามอิน- เตอร์เน็ตด้วย มันเป็นสิ่งที่แมกซ์ท�ำอยู่ตลอดเวลา ท�ำได้ดีและท�ำเป็น ประจ�ำ เป็นอันชัดเจนว่าทั้งหมดนี้ไม่ได้ส่อเค้าสักนิดว่าเขาสนใจในตัว เธอเลย เอมิลี่เป็นปลื้มสุดขีดเมื่อได้ฟังเรื่องราวของวันแห่งความส�ำเร็จ การนัดพบกันในเมืองในวันพฤหัสฯต่อมายิ่งดีขึ้นไปอีก แมกซ์รับปากว่า แฮร์ริสัน มีเดีย โฮลดิ้งส์ จะใช้เงินก้อนใหญ่ชวนตกตะลึงพรึงเพริดถึงหก หลักเพื่อให้เดอะ พลันจ์ด�ำเนินกิจการได้ ซึ่งมากมายกว่าที่สองสาวเคย ฝันไว้ และเรื่องที่ดีไปกว่านั้นก็คือ เอมิลี่ไม่สามารถไปร่วมฉลองมื้อเที่ยง ส�ำหรับสามคนที่แมกซ์จัดขึ้นอย่างปุบปับได้ “ถ้าหากใครรูว้ า่ กว่าจะนัดครัง้ นีไ้ ด้ตอ้ งยากเย็นเลือดตาแทบกระเด็น ขนาดไหน จะไม่มีใครกล้าบอกให้ฉันยกเลิกนัดนี้เป็นอันขาด” เอมิลี่พูด พร้อมกับรีบแจ้นไปหาหมอผิวหนังคนดังทีเ่ ธอรอพบมาห้าเดือนแล้ว “หล่อน เข้าถึงตัวยากยิ่งกว่าดาไล ลามะซะอีก แล้วตอนนี้รอยย่นบนหน้าผาก ฉันก็ลึกขึ้นทุกวินาทีแล้วด้วย” เมื่อแมกซ์กับแอนดี้อยู่กันตามล�ำพังอีกครั้ง สองชั่วโมงก็ล่วงเลย มาเป็นห้าชั่วโมง จนในที่สุดผู้จัดการร้านสเต๊กเฮาส์ย่านใจกลางเมืองก็ ต้องเอ่ยปากอย่างสุภาพขอให้ทั้งสองคนช่วยลุกไปได้แล้ว เพื่อเขาจะได้ จัดโต๊ะที่จองไว้ส�ำหรับมื้อเย็น แมกซ์จูงมือแอนดี้เดินกลับไปที่บ้านของ
44 จิตราพร โนโตดะ แปล
เธอซึ่งอยู่คนละทางจากบ้านเขาไปสามสิบช่วงตึก แต่แอนดี้ก็ชอบความ รู้สึกที่ได้เดินเคียงข้างเขา เธอรู้ดีว่าทั้งคู่ดูเป็นคู่ที่น่ารัก และความหลงใหล ที่มีต่อกันก็ท�ำให้คนแปลกหน้ายังอดยิ้มไม่ได้ เมื่อมาถึงที่ตึกของเธอ แมกซ์ก็มอบจูบสุดแสนประทับใจให้กับเธอ แม้จะแค่ชั่วไม่กี่อึดใจ แต่ มั น ก็ เ ป็ น จู บ ที่ อ ่ อ นหวานและยอดเยี่ ย มเหลื อ เกิ น จนแอนดี้ ทั้ ง ยิ น ดี ทั้ ง กระวนกระวายที่เขาไม่ได้รุกคืบไปมากกว่านั้น เขาไม่ได้เอ่ยถึงเรื่องที่ว่า จะเจอกันอีกเมื่อไร และแม้จะเชื่อได้ว่าแมกซ์คงเที่ยวจูบสาวๆ ตามเวลา และสถานที่ไหนก็ตามที่เขานึกอยากท�ำ แต่มีบางสิ่งบางอย่างที่อธิบาย ไม่ได้บอกแอนดี้ว่า เขาจะติดต่อมาหาเธออีกในไม่ช้านี้ แล้วเธอก็คิดไว้ไม่ผิด แถมเกิดขึ้นในเช้าวันถัดมาอีกต่างหาก ทั้ง คู่เจอกันอีกครั้งในค�่ำวันนั้น ห้าวันต่อมา แอนดี้กับแมกซ์จะแยกจากกัน เฉพาะตอนที่ต่างคนต่างต้องไปท�ำงานเท่านั้น ทั้งคู่ผลัดกันไปนอนค้างที่ อพาร์ตเมนต์ของกันและกัน และเลือกท�ำกิจกรรมสนุกๆ ด้วยกัน แมกซ์ พาเธอไปย่านที่อยู่ของชาวอิตาเลียนคล้ายกับย่านมาเฟียที่อยู่ลึกลงไป ในแถบควีนส์ ที่นั่นเป็นสถานที่สุดโปรดของครอบครัวเขาและมีแต่คน รู้จักชื่อของเขากันทั้งนั้น เมื่อแอนดี้เลิกคิ้วให้แมกซ์ด้วยความสนเท่ห์ เขา ก็ยืนกรานว่าตั้งแต่โตมาจนเป็นหนุ่ม ครอบครัวของเขาต้องมาที่นี่อย่าง น้อยเดือนละสองครั้ง ส่วนแอนดี้ก็พาเขาไปชมตลกในคอมเมดี้คลับย่าน เวสต์ วิลเลจที่เป็นแหล่งเที่ยวสุดโปรดของเธอ ทั้งคู่หัวเราะข�ำกลิ้งจนท�ำ เครื่องดื่มหกรดโต๊ะ จากนั้นสองหนุ่มสาวก็ตะลอนไปเกือบครึ่งย่านใจ กลางเมืองแมนฮัตตัน ดื่มด�่ำกับค�่ำคืนกลางฤดูร้อนและไม่กลับเข้าบ้าน ของแอนดี้จนเกือบรุ่งสาง จากนั้นทั้งคู่ก็เช่าจักรยานแล้วขึ้นกระเช้าลอย ฟ้ารูสเวลต์ ไอส์แลนด์ ตบท้ายด้วยแวะชิมอาหารตามรถเข็นขายอาหาร ที่มีไม่ต�่ำกว่าครึ่งโหล และลองกินทุกอย่างตั้งแต่ไอศกรีมแบบโฮมเมด ทาโก้อย่างดีไปจนถึงขนมปังไส้กุ้งล็อบสเตอร์สด ทั้งคู่มีเซ็กซ์กันอย่าง เร่าร้อนและบ่อยครั้ง เมื่อมาถึงวันอาทิตย์ สองหนุ่มสาวก็ทั้งเหนื่อยทั้ง เต็มอิ่ม อย่างน้อยในใจของแอนดี้ก็รู้สึกว่าก�ำลังอินเลิฟอย่างรุนแรง ทั้ง
เหลี่ยมร้ายสไตล์ปราด้า 45
คู่นอนจนถึงสิบเอ็ดโมงแล้วสั่งอาหารเป็นเบเกิลไส้ต่างๆ แล้วปิกนิกกัน บนพรมที่พื้นห้องนั่งเล่นบ้านแมกซ์ จากนั้นก็เปิดทีวีดูรายการเกี่ยวกับการ แปลงโฉมบ้านในช่องเอชจีทีวี สลับกับช่อง ยู.เอส.โอเพ่น “ผมว่าถึงเวลาที่ต้องบอกเอมิลี่แล้วละ” แมกซ์ยื่นกาแฟลาเต้ที่เขา ท�ำจากเครื่องท�ำกาแฟเอสเปรสโซ่แบบมืออาชีพของเขาให้แอนดี้ “สัญญา กับผมได้ไหมว่า คุณจะไม่เชื่อสิ่งที่เธอพูดเลยแม้แต่ค�ำเดียว” “เรื่องเกี่ยวกับอะไรล่ะ เรื่องที่ว่าคุณเป็นเสือผู้หญิงตัวฉกาจที่ไม่ ยอมผูกมัดกับใคร และมีแววว่าจะคบแต่กบั สาวๆ อายุนอ้ ยกว่าตลอดกาล นั่นน่ะเหรอ ท�ำไมฉันต้องฟังด้วย” แมกซ์ลูบผมเธอ “เรื่องทั้งหมดนั่นมันเกินจริงไปมาก” “อื อ หื อ ฉั น ก็ ว ่ า งั้ น ” แอนดี้ พ ยายามรั ก ษาน�้ ำ เสี ย งร่ า เริ ง ไว้ แต่ จริงๆ แล้วชื่อเสียงด้านความเป็นหนุ่มเพลย์บอยของเขาก็กวนใจเธอแหละ เพียงแต่เธอรู้สึกแตกต่างออกไป เพราะคิดดูสิว่าเพลย์บอยที่ไหนนอนกลิ้ง ชมรายการช่องเอชจีทีวี แต่ผู้หญิงก็มักคิดแบบนี้กันไม่ใช่เหรอ “คุณอายุน้อยกว่าผมสี่ปี แล้วแบบนี้ถือว่าเข้าข่ายด้วยหรือเปล่า” แอนดี้หัวเราะ “ฉันว่าได้นะ และรู้ไว้เผื่อจะช่วยอะไรให้ดีขึ้น ฉัน ยังไม่ถึงสามสิบและยังเด็กอยู่ในทุกๆ เรื่อง ส่วนคุณก็แก่กว่านั้นเยอะ จะว่าไปนั่นก็ถือว่าเป็นส่วนดีเลยละ” “คุณอยากฝากผมไปพูดอะไรกับไมลส์ไหม ผมยินดีนะ” “ไม่เลย ไม่ต้อง คืนนี้เอ็มจะมาหาฉันที่บ้านแล้วเราจะสั่งซูชิมากิน ระหว่างดูรีรันเรื่องเฮาส์ หลังจากนั้นฉันจะบอกเธอเอง” แอนดี้เอาแต่ครุ่นคิดถึงปฏิกิริยาของเอมิลี่ว่าจะเป็นอย่างไร เอมิล ี่ จะรู้สึกเหมือนถูกหักหลังไหมที่แอนดี้ไม่ได้เล่าให้เธอฟังก่อนหน้านี้ หรือ เธอจะระคายใจไหมว่าเพื่อนร่วมธุรกิจของเธอก�ำลังผันตัวเองไปคบกับ นายทุนของเธอ หรือไม่สบายใจเพราะว่าแมกซ์กับไมลส์เป็นเพื่อนสนิทกัน จนแอนดี้มองข้ามความเป็นไปได้ที่ว่า เอมิลี่น่าจะเดาเรื่องได้ตลอด “จริงเหรอ เธอรู้เรื่องแล้วเหรอ” แอนดี้ยืดเท้าที่สวมถุงเท้าบนโซฟา
46 จิตราพร โนโตดะ แปล
มือสอง เอมิลี่จิ้มซาชิมิปลาแซลมอนลงในซีอิ๊วแล้วหย่อนเข้าปาก “เธอคิด ว่าฉันปัญญาอ่อนรึไงยะ หรือหนักกว่านั้นคือปัญญาอ่อนและตาบอดด้วย ฉันต้องรู้อยู่แล้วสิ” “เธอรู้เมื่อไหร่...และรู้ได้ยังไง” “ก็ไม่รู้เหมือนกัน คงเป็นตอนที่เธอโผล่มาที่บ้านของพ่อแม่ไมลส์ หลังจากวันนั้นที่เธอสองคนไปด้วยกัน ท�ำหน้าอย่างกับมีเซ็กซ์ที่เลิศที่สุด ในชีวิต หรืออาจเป็นครั้งนั้น หลังจากที่พวกเราประชุมกันที่ออฟฟิศของ เขา แล้วเธอสองคนเอาแต่มองหน้ากันไม่เลิก เธอก็คิดดูแล้วกันว่าท�ำไม วันนั้นฉันถึงไม่กินมื้อเที่ยงด้วย อ้อ และที่เธอหายหน้าไปตลอดอาทิตย์ ที่ผ่านมานั่นอีก แถมไม่โทร.กลับหรือส่งข้อความกลับมาเลย มิหน�ำซ�้ำยัง ท�ำลับๆ ล่อๆ อย่างกับพวกเด็กสาวมัธยมที่หนีแม่เที่ยวงั้นแหละ นี่ฉัน ไม่ได้พูดเล่นนะ แอนดี้” “ขอบอกไว้ตรงนี้เลยว่า เราสองคนไม่ได้ขึ้นเตียงกันตั้งแต่เจอกัน ครั้งแรกที่แฮมป์ตันส์ เราไม่ได้แม้แต่....” เอมิลี่ยกมือปราม “ขอร้อง ไม่ต้องมาขยายรายละเอียดให้ฉันฟัง เลยย่ะ และเธอก็ไม่จ�ำเป็นต้องอธิบายอะไรเลยด้วย ฉันยินดีกับเธอทั้ง สองคน และแมกซ์ก็เป็นผู้ชายที่ดีมาก” แอนดี้มองหน้าเพื่อนด้วยสายตาระแวดระวัง “เธอบอกฉันมาตั้ง ร้อยรอบว่าเขาเป็นเสือผู้หญิง” “ก็ใช่อ่ะนะ แต่นั่นอาจเป็นอดีตของเขาไง คนเรามันเปลี่ยนกันได้ ไม่ใช่เหรอ แต่ที่แน่ๆ ไม่ใช่สามีฉันชัวร์ นี่ฉันเล่าให้เธอฟังรึยังว่าเจอข้อ ความส่งมาจากยายผู้หญิงชื่อเรย์ ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไรหรอก แต่เห็น ทีตอ้ งมีการสืบสวนกันหน่อยล่ะ แต่เอาเถอะ ถึงไมลส์จะแรดไปทัว่ ก็ไม่ได้ หมายความว่าแมกซ์จะลงเอยกับใครไม่ได้สักหน่อย เธออาจเป็นผู้หญิง แบบที่เขามองหามาตลอดก็ได้” “หรือฉันอาจเป็นแค่รสชาติใหม่ประจ�ำสัปดาห์...”
เหลี่ยมร้ายสไตล์ปราด้า 47
“ของอย่างนี้คงบอกอะไรไม่ได้นอกจากปล่อยให้เวลาเป็นเครื่อง พิสูจน์ นี่ฉันพูดจากประสบการณ์เลยนะ” “ก็จริง” แอนดี้ว่า แต่เป็นเพราะเธอไม่รู้จะพูดอะไรมากกว่า ไมลส์ มีชอื่ เสียงเรือ่ งผูห้ ญิงพอๆ กับแมกซ์ ต่างกันตรงทีว่ า่ ไมลส์ไม่มมี มุ อ่อนโยน เขาเป็นคนเฮฮาเข้าสังคมง่าย และเขากับเอมิลี่ก็มีอะไรหลายๆ อย่าง เหมือนกันด้วย เช่น ทั้งคู่ต่างก็ชอบไปปาร์ตี้ ชอบไปพักร้อนในสถานที่ หรูหรา และบ้าเสื้อผ้าราคาแพงๆ เหมือนกัน แต่ตลอดหลายปีที่สองสามี ภรรยาอยู่ด้วยกัน แอนดี้ก็ยังรู้สึกว่าเธอยังไม่รู้จักสามีของเพื่อนสนิทคน นี้ดีนัก เอมิลี่มักจะพูดเล่นอยู่บ่อยๆ เกี่ยวกับความ “แรดไปทั่ว” ของเขา แต่ก็มักจะตัดบทไปทุกครั้งที่แอนดี้เริ่มสาวลึกลงไป เท่าที่แอนดี้รู้ ยังไม่ม ี เรื่องไหนที่มีหลักฐานมัดตัวแน่นหนาที่พิสูจน์ความประพฤตินอกใจของ เขาได้ หรือถ้าจะพูดให้ถกู กว่านัน้ คือยังไม่มขี า่ วหลุดออกไปในทีส่ าธารณะ ก็แล้วกัน แต่นั่นก็ไม่ได้มีความหมายอะไรในกอไผ่ ไมลส์เป็นคนฉลาด และสุขุมรอบคอบ และงานโปรดิวเซอร์รายการโทรทัศน์ก็เอื้อให้เขาต้อง เดินทางออกนอกนิวยอร์กบ่อยครั้งจนอะไรก็เกิดขึ้นได้ เป็นไปได้มากเลย ล่ะว่าเขานอกใจเอมิลี่ และเป็นไปได้เช่นกันที่เอมิลี่รู้ว่าเขานอกใจเธอด้วย แต่ เ ธอคงไม่ ส นหรอกมั้ ง แอนดี้ ส งสั ย มาตลอดว่ า เอมิ ลี่ เ คยคลุ ้ ม คลั่ ง เพราะความกังวลและหึงหวงบ้างไหม หรือเธอเป็นผู้หญิงประเภทที่แกล้ง หลับหูหลับตาข้างหนึ่งตราบใดที่เธอไม่รู้สึกขายหน้าประชาชี แต่ถึงอย่าง นั้นนี่ก็คือเรื่องเดียวที่ทั้งคู่แอบไม่เห็นพ้องต้องกันอย่างเงียบๆ และไม่เคย ถกเถียงกันเลยด้วย เอมิลี่ส่ายหน้า “ฉันก็ยังไม่ค่อยเชื่อเต็มร้อยนักหรอก เธอกับแมกซ์ แฮร์ริสันเนี่ยนะ ชาตินี้ฉันไม่เคยคิดเลยสักครั้งว่าจะหาเรื่องจับคู่ให้เธอ สองคน แล้วดูตอนนี้สิ...บ้าชะมัด” “เอ็ม เราไม่ได้ก�ำลังจะแต่งงานกันนะ เราแค่คบกันเฉยๆ” แอนดี้ ว่ า ถึ ง แม้ เ ธอจะฝั น หวานไปแล้ ว เรี ย บร้ อ ยว่ า ถ้ า ได้ แ ต่ ง งานกั บ แมกซ์ แฮร์ริสันแล้วจะเป็นอย่างไร ถึงแม้จะเป็นความฝันบ้าๆ บอๆ เพราะทั้งคู่
48 จิตราพร โนโตดะ แปล
เพิ่งรู้จักกันไม่ถึงสองสัปดาห์ แต่ก็เป็นความรู้สึกที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับใครที ่ เธอเคยเดตด้วย ยกเว้นอเล็กซ์กับช่วงเวลาหลายปีนั้น เธอไม่ได้รู้สึกตื่น เต้นกับผู้ชายคนไหนมานานมากแล้ว เขาเป็นหนุ่มเซ็กซี่ ฉลาด มีเสน่ห์ และต้องยอมรับว่ามีชาติตระกูลที่ดีคนหนึ่ง แอนดี้ไม่เคยนึกภาพว่าตัวเอง จะแต่งงานกับคนอย่างแมกซ์ได้เลย และมันก็ไม่ได้มีอะไรน่าเสียหาย เลยสักนิด “เออ ฉันรู้ เธอก็ไปสนุกให้เต็มที่ก็แล้วกัน แล้วค่อยเล่าให้ฉันฟัง บ้างล่ะ ตกลงไหม และถ้าเธอจะแต่งงานละก็ เธอต้องยกความดีความ ชอบทั้งหมดให้ฉันนะ” สัปดาห์ตอ่ มา เมือ่ แมกซ์ชวนเธอเป็นคูเ่ ดตส�ำหรับงานปาร์ตหี้ นังสือ ทีบ่ ริษทั ของแมกซ์เป็นเจ้าภาพจัดเพือ่ เป็นเกียรติแก่กลอเรีย หนึง่ ในบรรณา- ธิการนิตยสารของบริษัทในเครือ หล่อนเพิ่งตีพิมพ์หนังสือบันทึกความ ทรงจ� ำ เนื้ อ หาเกี่ ย วกั บ การเป็ น ลู ก สาวของนั ก ดนตรี มี ชื่ อ เสี ย งสองคน แอนดี้โทร.หาเอมิลี่เป็นคนแรก “ฉันต้องใส่ชุดอะไรดี” แอนดี้วิตกจริต “ในเมื่อเธอเป็นเจ้าภาพร่วมอย่างเป็นทางการ งานนี้เธอควรจะ แต่งตัวให้หรูเลิศสักหน่อย เธอตัดเสื้อผ้าแนว “คลาสสิก” ของเธอในตู้ไป ได้เลยนะ แล้วเธอจะยืมเสื้อของฉัน หรือจะออกไปช้อปปิ้ง” “เจ้าภาพร่วมเหรอ” แอนดี้ได้แต่พึมพ�ำค�ำนั้น “อ้าว ก็ถ้าแมกซ์เป็นเจ้าภาพงานนี้ และเธอก็เป็นคู่เดตของเขา แล้ว...” “ตายแล้ว ฉันรับมือไม่ไหวหรอก เขาเคยบอกว่างานนี้จะต้องมี คนมาประมาณล้านเจ็ดเพราะมันเป็นแฟชั่นวีกด้วย ฉันไม่ได้เตรียมตัว ส�ำหรับเรื่องแบบนี้เลยนะ” “เธอก็แค่ปรับโหมดกลับไปสมัยท�ำงานที ่ รันเวย์ เท่านั้นแหละ ไม่ แน่นะ หล่อนอาจไปงานนั้นด้วยก็ได้ มิแรนดากับกลอเรียจะต้องรู้จักกัน อยู่แล้ว”
เหลี่ยมร้ายสไตล์ปราด้า 49
“ฉันท�ำไม่ได้....” คืนวันงานปาร์ตี้ แอนดี้ก็ไปถึงโรงแรมคาร์ไลล์ก่อนเวลาหนึ่งชั่วโมง เพื่อช่วยแมกซ์ดูแลความเรียบร้อยของงาน แค่ได้เห็นสีหน้าของเขาตอน ที่เห็นเธอเดินเข้าไปในห้อง สวมเดรสของเซลีนที่ยืมจากเอมิลี่กับเครื่อง ประดับเป็นสร้อยทองเส้นโตกับรองเท้าส้นสูงงามหรูก็แสนจะคุ้มค่าแล้ว เธอรู้ตัวว่าวันนี้เธอดูดีขนาดไหน และเธอก็ภูมิใจในตัวเองน่าดู แมกซ์ดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขน แล้วกระซิบข้างหูว่าเธอสวยจน ชวนตะลึงขนาดไหน คืนนั้นเขาแนะน�ำเธอกับทุกคนว่าเป็นแฟนของเขา ตั้งแต่เพื่อนร่วมงานจนถึงพนักงานบริษัท รวมไปถึงบรรดาบรรณาธิการ นักเขียน ช่างภาพ นักโฆษณาและประชาสัมพันธ์ แอนดี้อิ่มอกอิ่มใจไป ด้วยความสุข เธอพูดคุยอย่างเป็นกันเองกับพนักงานของเขา และพยายาม ท�ำตัวให้มีเสน่ห์มากที่สุดในสายตาของพวกเขา และรู้สึกสนุกที่ได้ท�ำอย่าง นั้นจริงๆ จนกระทั่งแม่ของแมกซ์ปรากฏตัวขึ้นมาจากที่ไหนสักแห่งแล้ว ตรงดิ่งเข้ามาราวกับปลาฉลามว่ายวนรอบเหยื่อ แอนดี้เริ่มรู้สึกประหม่า “ฉั น ต้ อ งเจอหน้ า ผู ้ ห ญิ ง คนที่ แ มกซ์ พู ด ถึ ง อยู ่ ต ลอดเวลาให้ ไ ด้ ” มิสซิสแฮร์ริสันพูดด้วยน�้ำเสียงห้วนๆ ส�ำเนียงไม่เป็นบริติชซะทีเดียว แต่ เหมือนอยู่แถบปาร์ก อเวนิวมานานหลายปีมากกว่า “เธอคงจะเป็นแอน- เดรียสินะ” แอนดี้หันรีหันขวางมองหาแมกซ์ซึ่งไม่ได้เปรยกับเธอเลยสักค�ำว่า แม่ของเขาจะมาร่วมงานนี้ด้วย จากนั้นเธอก็หันกลับมาหาผู้หญิงร่างสูง สง่าในชุดสูทกระโปรงผ้าทวีดของชาแนล “มิสซิสแฮร์ริสันหรือคะ ยินดีท ี่ ได้รู้จักค่ะ” เธอทัก พยายามท�ำเสียงให้ฟังดูนิ่ง ไม่มีการออกตัวว่า “เรียกฉันว่าบาร์บาร่าเถอะจ้ะ” หรือ “โอ้ว วันนี ้ เธอสวยจังเลย” หรือแม้แต่ “ยินดีที่ได้รู้จักเหมือนกันจ้ะ” แต่แม่ของแมกซ์ กลับกวาดสายตาส�ำรวจเธออย่างโจ่งแจ้งแล้วโพล่งออกมาว่า “เธอดูผอม กว่าที่ฉันคิดไว้นะ” อะไรนะ ผอมกว่าที่แมกซ์บรรยายไว้ หรือจากการสอดแนมของ
50 จิตราพร โนโตดะ แปล
หล่อนกันล่ะ แอนดี้สงสัย แอนดี้กระแอม เธออยากวิ่งหนีไปซ่อนตัวเหลือเกิน แต่บาร์บาร่า พูดต่อว่า “เฮ้อ นึกถึงตอนตัวเองอายุเท่านี้ ตอนนั้นฉันเอาแต่น�้ำหนักร่วง เอาร่วงเอา ฉันอยากให้อลิซาเบทของฉันเป็นอย่างนั้นบ้างจัง น้องสาว ของแมกซ์น่ะ เธอได้เจอกันหรือยัง คิดว่าเดี๋ยวก็คงใกล้มาถึงแล้วล่ะ เด็ก คนนัน้ ได้หนุ่ แบบพ่อ หุน่ แบบนักกีฬา ก็ไม่เรียกว่าน�ำ้ หนักมากเกินไปหรอก แต่หุ่นไม่ค่อยเป็นผู้หญิงเท่าไร” ผู้หญิงคนนี้พูดถึงลูกสาวตัวเองแบบนี้เหรอ แอนดี้รู้สึกสงสารน้อง สาวของแมกซ์ขึ้นมาจับใจทั้งที่ไม่รู้ว่าเธออยู่ตรงไหน เธอสบตาบาร์บาร่า แฮร์ริสัน “ฉันยังไม่ได้เจอเธอเลยค่ะ แต่ได้เห็นรูปของอลิซาเบทแล้ว และ เธอเป็นคนสวยมากเลยนะคะ!” “อืมมม” บาร์บาร่าพึมพ�ำพลางท�ำหน้าไม่เห็นด้วย มือแห้งกร้าน สากนิดๆ ของหล่อนกุมรอบข้อมือเปล่าเปลือยของแอนดี้เสียแน่นจนเธอ รู้สึกว่าแน่นเกินไปแล้ว จากนั้นหล่อนก็ดึงตัวเธอค่อนข้างแรง “มาสิ มา นั่งลงคุยกัน จะได้คุ้นเคยกันมากกว่านี้” แอนดี้พยายามท�ำให้แม่ของแมกซ์ประทับใจให้มากที่สุด เพื่อท�ำ ให้หล่อนเชื่อได้ว่าเธอคู่ควรกับลูกชายของหล่อน จริงอยู่ว่าหล่อนท�ำท่า ย่นจมูกเมื่อแอนดี้เล่าถึงงานของตัวเองที่เดอะ พลันจ์ และพูดด้วยน�้ำ เสียงดูหมิ่นนิดๆ เมื่อพูดถึงเรื่องบ้านเกิดของแอนดี้ไม่ได้อยู่ใกล้กับแถบ ลินช์ฟิลด์ เคาน์ตี้ ที่พวกแฮร์ริสันมีฟาร์มม้าเก่าอยู่แห่งหนึ่ง แต่แอนดี้ก ็ ยอมทนคุยต่อโดยไม่คิดว่าการสนทนาครั้งนี้เป็นเรื่องหายนะ เธอคอยตั้ง ค�ำถามที่น่าสนใจและเข้าท่าเกี่ยวกับตัวบาร์บาร่า เล่าเรื่องตลกๆ เกี่ยว กับแมกซ์ และอธิบายว่าทั้งคู่รู้จักกันที่แฮมป์ตันส์ได้อย่างไร ซึ่งเป็นราย ละเอียดที่ดูเหมือนว่าจะถูกใจบาร์บาร่า ในที่สุดเมื่อจนปัญญาจะหาเรื่อง คุยแล้ว เธอจึงเอ่ยถึงเรื่องที่เคยท�ำงานที่รันเวย์ ตอนที่ยังอยู่ใต้อาณัติของ มิแรนดา พรีสต์ลีย์ บาร์บาร่าถึงกับขยับตัวนั่งหลังตรงขึ้นมานิดๆ แล้ว ยื่นตัวออกมาถามว่า ตอนท�ำงานที่รันเวย์ แอนดี้รู้สึกสนุกดีไหม และการ
เหลี่ยมร้ายสไตล์ปราด้า 51
ท�ำงานกับมิสซิสพรีสต์ลีย์เป็นการเรียนรู้ประสบการณ์ที่ดีที่สุดอย่างคาด ไม่ถึงเลยใช่ไหม บาร์บาร่าเล่าว่าผู้หญิงทุกคนที่แมกซ์รู้จักตั้งแต่เด็กล้วน แล้ วแต่ยอมตายเพื่ อ ให้ ไ ด้ ท� ำงานที่ นั่ น พวกเธอต่ างก็ มี มิ แ รนดาเป็ น ไอดอลประจ�ำตัวกันทั้งนั้น และฝันว่าสักวันจะได้มีหน้าของตัวเองตีพิมพ์ บนนิตยสารของหล่อน บาร์บาร่าถามต่อว่า ถ้า “โปรเจ็กต์น�ำร่อง” เล็กๆ ของแอนดี้ไม่ประสบความส�ำเร็จ เธอมีแผนการจะกลับไปท�ำงานที่รันเวย์ ในอนาคตหรือไม่ เมื่อคุยกันถึงเรื่องนี้ บาร์บาร่าดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาอย่าง เห็นได้ชัด ส่วนแอนดี้ก็พยายามยิ้มและพยักหน้าอย่างกระตือรือร้นเท่าที่ สามารถเสกสรรปั้นหน้าออกมาได้ “ผมมั่นใจว่าแม่ต้องชอบคุณแน่ แอนดี้” แมกซ์พูดระหว่างที่ทั้ง คู่นั่งอยู่ในร้านอาหารเปิดยี่สิบสี่ชั่วโมงที่เขตอัปเปอร์ อีสต์ ไซด์ ยังคงตา สว่างไม่หายจากงานปาร์ตี้ “ไม่รู้สิ ฉันไม่ยักรู้สึกว่าท่านชอบฉันเลยนะ” แอนดี้ว่าพลางจิบ ช็อกโกแลตปั่น “ใครๆ ก็ต้องรักคุณทั้งนั้นแหละ แอนดี้ ซีเอฟโอของบริษัทผมยัง บอกผมเลยว่าคุณเป็นคนสนุกสนานเฮฮาดี คุณเล่าเรื่องที่ฮานโอเวอร์ ใน นิวแฮมป์เชียร์ด้วยใช่ไหม” “อ๋อ นั่นเป็นเรื่องโจ๊กส�ำเร็จรูปของฉันส�ำหรับคนดาร์ทเมาท์น่ะ” “แล้วก็พวกพนักงานระดับผู้ช่วยก็คุยกันใหญ่เลยว่าคุณสวยขนาด ไหน และน่ารักกับพวกเขายังไง ผมว่าไม่ค่อยมีคนเอาเวลาในงานปาร์ตี้ ไปคุยกับพวกผูช้ ว่ ยบ่อยนักหรอกนะ ขอบคุณทีค่ ณ ุ อุตส่าห์ท�ำแบบนัน้ นะ” แมกซ์ยื่นมันฝรั่งทอดจิ้มซอสมะเขือเทศให้แอนดี้ พอเธอส่ายหน้าไม่เอา เขาก็ส่งเข้าปากตัวเอง “ก็พวกเขาน่ารักดีนี่นา ฉันก็เลยชอบคุยด้วยน่ะ” เธอพูด นึกถึง ตอนที่ได้พูดคุยสนทนากับทุกคนแล้วรู้สึกเพลิดเพลินแค่ไหน ยกเว้นก็แต่ มารดาผู้แสนเย็นชาของแมกซ์เท่านั้น เธอนึกขอบคุณที่มิแรนดาไม่ได้โผล่ มางานนี้ด้วย ถือว่าโชคดีไป แต่เมื่อนึกถึงรักครั้งใหม่ของเธอกับแวดวง
52 จิตราพร โนโตดะ แปล
สกุลแฮร์ริสันแล้ว เธอเชื่อว่าเวลานั้นจะต้องมาถึงแน่สักวัน เธอเอื้อมมือข้ามโต๊ะไปจับมือแมกซ์ “คืนนี้ฉันมีความสุขมากๆ ขอบคุณที่เชิญฉันนะ” “ขอบคุณคุณเช่นกัน มิสแซกส์” แมกซ์ตอบแล้วจูบหลังมือเธอ พร้อมมองเธอด้วยสายตาที่ท�ำให้เธอรู้สึกท้องไส้โหวงเหวงไปด้วยความ รู้สึกบางอย่าง “เรากลับไปที่บ้านผมกันเถอะ ผมว่าคืนนี้เพิ่งจะเริ่มต้น เท่านั้น”