มาดามแปมเปิลมูสกับคาเฟ่เจาะเวลาหาอดีต

คำ࿆à¨ำÐàÇลำËำÍ´Õµ

ÃูàพิÃ์µ คิ§¿ ªàªÍÃ์ à¢ÕÂน «ู àÎลลำÃ์´ ÀำพปÃÐกͺ พลÍ â¨นส์ แปล กรุงเทพมหานคร M Young, สํานักพิมพ์มติชน 2556

3

บทที่หนึง่

ในนครปารีสที่เขตมงมาร์ต บนยอดเนินสูงชัน

ริ ม ถนนคดเคี้ ย วมี ค าเฟ่ อ ยู ่ แ ห่ ง หนึ่ ง เป็ น คาเฟ่ แ บบ โบราณตกแต่งหรู โต๊ะไม้ขัดเงา หน้าต่างติดกระจกฝ้า และหลังคาบังแดดลายแถบสีทองสลับเขียว

ผนังภายในร้านตกแต่งด้วยโปสเตอร์ เป็นภาพ 11

โฆษณาเครื่องดื่มยุคเก่า เช่น นางเงือก มาเดรา เหล้านางฟ้าสีเขียว ช็อกโกแลต ม้ามืด และน�้ำมะนาวปีศาจแดง

ของเก่าหน้าตาประหลาดอื่นๆ ตั้ง

กระจายอยู่ทั่วไปหมด ก้อนหินอ่อนและรูปปั้นเก่าแก่ รู ป สลั ก หั ว เรื อ และหน้ า กาก ทั้ ง หมดนี้ ท� ำ ให้ ค าเฟ่ ดู เหมือนพิพธิ ภัณฑ์เล็กๆ และอาจเป็นทีม่ าของชือ่ คาเฟ่ แห่งอดีตกาล

อย่างไรก็ตาม เหตุผลแท้จริงของชื่อนี้เป็นความ

ลับ ความลับอยู่ในเครื่องชงกาแฟด�ำพลังไอน�้ำสีเงิน วาววับที่ตั้งอยู่เหนือบาร์

เครื่องนี้คิดค้นโดยเจ้าของคาเฟ่ผู้มีนามว่าเมอร์

สิเออร์มูตาร์ด เขาเคยเป็นนักวิทยาศาสตร์ชื่อดังมา ก่อน และเคยเป็นศาสตราจารย์มหาวิทยาลัยผู้ลาออก อย่างปุบปับในวันหนึ่งหลังการค้นพบครั้งส�ำคัญที่สุด

การค้นพบครั้งนั้นเกิดขึ้นในบ่ายวันอาทิตย์วัน

หนึง่ ขณะทีเ่ ขาออกไปเทีย่ วกับหลานชายและหลานสาว 12

พวกเขาก�ำลังเดินชมรอบห้องไดโนเสาร์ในพิพิธภัณฑ์ ประวัติศาสตร์ธรรมชาติตอนที่เมอร์สิเออร์มูตาร์ดแวะ ชมโครงกระดูกไดพลอโดคัส

มีบางอย่างเกี่ยวกับการ

ด�ำรงอยู่ของมันที่ท�ำให้เขาทึ่ง ได้เสมอ มันไม่ใช่ของเทียมแต่ เป็นกระดูกจริงๆ ของสิ่งมีชีวิตที่ เคยเดินบนพื้นโลกเมื่อหลายล้านปีก่อนและตอนนี้ก็ มาอยู่ข้างๆ เขาตรงนี้แล้ว

หลังจากนั้นทั้งสามก็ไปที่คาเฟ่แห่งหนึ่ง เมอร์สิ-

เออร์มตู าร์ดสัง่ เค้กรสส้มทีเ่ คยเป็นของโปรดสมัยยังเด็ก ทว่าตั้งแต่โตมาก็ไม่ได้กินอีกเลยและสั่งโดย ไม่ทนั คิด แต่เมือ่ ได้ลมิ้ รสค�ำแรก ความทรงจ�ำ วั ย เด็ ก ก็ ย ้ อ นกลั บ มาอย่ า งชั ด เจน จนเขาเชื่ อ อย่ า ง สนิทใจอยู่ครู่หนึ่งว่าได้ย้อนเวลากลับไปจริงๆ

“ยูเรก้า!” เขาอุทานพลางกระโดดผลุงจากเก้าอี้

คนอื่นในคาเฟ่เงยหน้าขึ้นมองอย่างตกใจ แต่หลาน 13

ชายและหลานสาวไม่ประหลาดใจแม้แต่ น้อย เพราะทั้งสองคุ้นเคยกับพฤติกรรม ท�ำนองนี้ของลุง

“ใช่เลย!” เขาร้องอย่างปลาบปลื้ม

พลางเดินกลับไปกลับมาอย่างรวดเร็ว “รสชาติท�ำให้ ความทรงจ�ำย้อนกลับมา เหมือนเราได้กลับไปตอน นั้นจริงๆ ดังนั้น เราก็แค่ต้องหลอกจักรวาลให้เห็น พ้องกับความรู้สึกของเรา จากนั้นก็...ซาเคร เบลอ! (ว้าว!) ท�ำไมน่ะรึ เพราะเมื่อท�ำแบบนั้นเราก็จะได้เดิน ทางย้อนเวลาไงล่ะ!”

“แต่มันไม่ได้ผล!” เขาอธิบายให้เพื่อนคนหนึ่ง

ฟังอย่างท้อแท้ในภายหลัง “การหลอกจักรวาลไม่ใช่ ปัญหาเลย นั่นคือส่วนที่ง่าย แต่มันจะได้ผลกับความ ทรงจ�ำของคุณเท่านั้น แล้วถ้าเป็นอดีตที่คุณไม่เคย พบเจอมาก่อนล่ะ หรือช่วงเวลาก่อนทีม่ นุษย์จะเกิดล่ะ”

เพื่อนของเขายักไหล่ “เป็นแค่เรื่องของจินตนา

การเท่านั้นไม่ใช่หรือ” เธอถาม 14

“อืม ใช่ แน่นอน แต่ต้องเป็นจินตนาการของ อัจฉริยะ!” “นั่นไม่น่าจะเป็นปัญหาใหญ่โตอะไร” เพื่อนของ เขาว่า และแน่นอนว่ามันไม่ใช่ปัญหาส�ำหรับเธอเพราะ ชือ่ ของเธอคือมาดามแปมเปิลมูส และเธอเป็นอัจฉริยะ ด้านการครัวผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดเท่าที่โลกเคยมี ดังนั้น สองคนจึงร่วมกันประดิษฐ์เครื่องสร้างซ�้ำ กาลอวกาศจากรสชาติอัตโนมัติ เมอร์สิเออร์มูตาร์ด ออกแบบตัวเครื่องในขณะที่มาดามแปมเปิลมูสคิดค้น สู ต รอาหาร ซึ่ ง เป็ น ส่ ว นผสมพิ เ ศษของเครื่ อ งปรุ ง ที่ รสชาติ ข องมั น สามารถดึ ง ความทรงจ� ำ ในอดี ต กลั บ มาได้อย่างชัดเจน จากนั้นก็น�ำส่วนผสมเหล่านี้ป้อน ใส่ เ ครื่ อ ง เครื่ อ งจะผสมมั น เข้ า กั บ ฟองควอนตั ม ใน ระดั บ เล็ ก กว่ า อะตอมและฉี ด ด้ ว ยฟองกาลอวกาศ ท้ายสุดของเหลวที่ได้จะถูกกลั่นใส่ถ้วยและดูเหมือน กาแฟด�ำถ้วยเล็กๆ ยกเว้นว่าใครก็ตาม ที่ดื่มของเหลวนี้จะได้เดินทางผ่านเวลา และอวกาศ 15

อย่างไรก็ตาม หลังจากพวกเขาสร้างเครื่องนี้

ได้ไม่นานก็รู้ถึงอันตรายที่อาจเกิดขึ้นจากการค้นพบนี้ ใครจะรู้ว่ามันอาจถูกใช้ท�ำเรื่องเลวร้ายอะไรบ้างหาก ตกอยู่ในมือคนไม่ดี

ดังนั้น มาดามแปมเปิลมูสและเมอร์สิเออร์มู-

ตาร์ดจึงตัดสินใจซ่อนเครื่องไว้ เนื่องจากตัวเครื่อง คล้ายเครื่องชงกาแฟมาก มูตาร์ดจึงเกิดความคิดล�้ำ เลิศในการซ่อนมันไว้ในคาเฟ่ ด้วยเหตุนี้เขาจึงลาออก จากต�ำแหน่งในมหาวิทยาลัยและกลายเป็นเจ้าของ คาเฟ่

คาเฟ่แห่งนี้ขายดีพอสมควรและมีชื่อเสียงระดับ

หนึ่ ง ในปารี ส ส่ ว นหนึ่ ง เป็ น เพราะการตกแต่ ง ที่ ไ ม่ ธรรมดาและรูปลักษณ์คล้ายพิพิธภัณฑ์ อีกส่วนเป็น เพราะข่าวลือประหลาดที่เกี่ยวข้องกับมัน

ยกตัวอย่างเช่น คนเชื่อกันอย่างกว้างขวางว่า

คาเฟ่แห่งนี้มีผีสิง เพราะมีเรื่องเล่าว่าคนที่มองผ่าน หน้าต่างคาเฟ่ตอนกลางคืนเห็นรูปร่างคนข้างในซึ่ง 16

17

หายวับไปอย่างลึกลับต่อหน้าต่อตา หรือมีเรื่องเล่าที่ค่อนข้างพิสดารอีก เรื่องจากใครบางคนที่อ้างว่าเห็นแมว ยืนด้วยขาหลังพิงบาร์อยู่ ดูเหมือนว่าเจ้า แมวยังสวมผ้าปิดตาและก�ำลังจิบเหล้าเรียกน�้ำย่อย ด้วย

มาดามแปมเปิลมูสมีร้านชื่อ “เอดิเบิลส์” อยู่

ริมฝั่งแม่น�้ำในตรอกแคบคดเคี้ยวที่แยกจากถนนสาย หลักไปไม่ไกล เป็นร้านเล็กๆ ไม่โดดเด่น แต่ที่จริง ขายอาหารพิเศษพิสดารที่สุดเท่าที่เคยมีมา

ยกตัวอย่างเช่น ร้านนี้มีชีสหลายร้อยชนิด บาง

ชนิดมีอายุเก่าแก่หลายร้อยปี มีอยู่ชนิดหนึ่งที่เยิ้มและ เหม็นมากจนต้องล่ามโซ่เก็บไว้ใต้ฝาหินอ่อนหนา

ในบรรดาเนื้ อ หมั ก ชิ้ น ใหญ่ ยั ก ษ์ ที่ แ ขวนจาก

เพดานก็มีปีกเทอโรแดกทิลรมควัน ครีบอิกทิโอซอร์ หมักเกลือ และหางไทรเซอราทอปกับกระเทียม บน ผนังรอบห้องไล่ขึ้นไปจนถึงเพดานคือชั้นที่อัดแน่นไป 18

ด้วยขวดโหลและขวดใบจิ๋ว ชื่ออาหาร เขียนอยู่บนป้ายติดขวดด้วยตัวอักษร สีม่วงสวยงาม มีทั้งขาแมงมุมทารันทู ลาดองในน�้ ำ ส้ ม สายชู ท ารากอนลิ้ น งู แมมบ้ า ด� ำ ในไวน์ แ ดง น�้ ำ ลายมั ง กรใส่ พ ริ ก ไทยกั บ เห็ดวงแหวนนางฟ้า และหนวดคราเคนกับแยมกลีบ กุหลาบ

เธอยังขายอาหารพิเศษอีกชนิดหนึ่งที่ไม่มีระบุ

ทั้งชื่อหรือส่วนผสมบนฉลากติดขวด เพราะส่วนผสม คือความลับ มันคือ อาหารแสนอร่อยและน่ามหัศจรรย์ สุดๆ เท่าที่เคยมีมา

มาดามแปมเปิลมูสอาศัยอยู่ที่ชั้นบนของร้าน

กับแมวชื่อกาม็องแบร์ ซึ่งเคยเป็นแมวจรจัด มันเตร่ ออกจากถนนใหญ่ในคืนหนึ่งหลังจากการต่อสู้ซึ่งท�ำ ให้ มั น เกื อ บตายและเสี ย ตาไปข้ า งหนึ่ ง แต่ ม าดาม แปมเปิลมูสพยาบาลจนมันกลับมาหายดี และนับแต่ นั้นพวกเขาก็อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข พวกเขาเปิด 19

ร้านตอนกลางวัน และเมื่ออาทิตย์ตกดินก็มักแบ่งกัน ดืม่ ไวน์กลีบดอกไวโอเล็ตบนระเบียงห้องพักของมาดาม แปมเปิลมูสที่อยู่สูงขึ้นไปจากตัวเมือง และบ่อยครั้งที่ มัดแล็นด์ เพื่อนที่แสนดีของทั้งสองมาร่วมวงด้วย มั ด แล็ น ด์ เ ป็ น เด็ ก หญิ ง ผู ้ อ าศั ย อยู ่ เ หนื อ ร้ า น อาหารใกล้ ๆ ชื่ อ หอยทากชวนชิ ม เจ้ า ของร้ า นคื อ เมอร์สิเออร์ และมาดามกอร์นิชงเพิ่งรับเธอเป็นลูก บุญธรรมได้ไม่นาน นีเ่ ป็นแค่หนึง่ ในเรือ่ งพิเศษทีเ่ กิดขึน้ กับมัดแล็นด์ตั้งแต่เธอบังเอิญเจอร้านของมาดามแปม เปิลมูส อีกเรื่องคือการที่คนได้รู้ว่าเธอเป็นแม่ครัวผู้มี ความสามารถโดดเด่น อย่ า งไรก็ ต าม เรื่ อ งนี้ มี ข ้ อ เสี ย อยู ่ บ ้ า ง เพราะ มัดแล็นด์ถูกสื่อและสถานีโทรทัศน์ตามตื๊อให้ไปออก รายการท� ำ อาหารส� ำ หรั บ เด็ ก เธอปฏิ เ สธข้ อ เสนอ เหล่านี้ทุกครั้งเพราะอยากอยู่เงียบๆ มากกว่า แต่เธอ ก็ไม่อาจห้ามผู้คนไม่ให้ถ่ายรูปเธอและตีพิมพ์มันใน หนังสือพิมพ์ และนัน่ คือสาเหตุทมี่ แี ขกมาพบเธอทีร่ า้ น หอยทากชวนชิมในช่วงเช้าตรู่ของวันอันสดใสวันหนึ่ง 20