คดีป่วนก๊วนน�้ำมะนาว The Lemonade Crime
Jacqueline Davies เขียน ขวัญแก้ว เรืองเดชา แปล
กรุงเทพมหานคร, ส�ำนักพิมพ์มติชน 2557
BY
ส�ำนักพิมพ์มติชน
www.matichonbook.com
คดีป่วนก๊วนน�้ำมะนาว • ขวัญแก้ว เรืองเดชา แปล
จากเรื่อง The Lemonade Crime Copyright © 2011 by Jacqueline Davies Thai Language Copyright © 2014 by Matichon Publishing House. All rights reserved Copyright arranged with Adams Literary 7845 Colony Road, C4 #215 Charlotte, NC 28226, USA. through Tuttle-Mori Agency Co., Ltd. พิมพ์ครั้งแรก : สำ�นักพิมพ์มติชน, มิถุนายน 2557 ราคา 110 บาท ข้อมูลทางบรรณานุกรม
ดาวีส์, แจ๊คเกอลีน. คดีป่วนก๊วนน�้ำมะนาว. กรุงเทพฯ : มติชน, 2557. 120 หน้า. 1. วรรณกรรมอเมริกัน I. ขวัญแก้ว เรืองเดชา, ผู้แปล. II. ชื่อเรื่อง. 823.91 ISBN 978 - 974 - 02 - 1290 - 4 ที่ปรึกษาส�ำนักพิมพ์ : อารักษ์ คคะนาท, สุพจน์ แจ้งเร็ว, สุชาติ ศรีสุวรรณ, ปิยชนน์ สุทวีทรัพย์, ไพรัตน์ พงศ์พานิชย์, นงนุช สิงหเดชะ ผู้จัดการส�ำนักพิมพ์ : กิตติวรรณ เทิงวิเศษ • รองผู้จัดการส�ำนักพิมพ์ : รุจิรัตน์ ทิมวัฒน์ บรรณาธิการส�ำนักพิมพ์ : พัลลภ สามสี • บรรณาธิการบริหาร : สุลักษณ์ บุนปาน ผู้ช่วยบรรณาธิการ : ทิมา เนื่องอุดม • พิสูจน์อักษร : บุญพา มีชนะ, เมตตา จันทร์หอม คอมพิวต์กราฟิก : อัสรี เสณีวรวงศ์ • ออกแบบปก-ศิลปกรรม : ศศิณัฏฐ์ กิจศุภไพศาล ประชาสัมพันธ์ : ตรีธนา น้อยสี
หากท่านต้องการสั่งซื้อหนังสือเล่มนี้จ�ำนวนมากในราคาพิเศษ เพื่อมอบให้วัด ห้องสมุด โรงเรียน หรือองค์กรการกุศลต่างๆ โปรดติดต่อโดยตรงที่ บริษัทงานดี จ�ำกัด โทรศัพท์ 0-2580-0021 ต่อ 3353 โทรสาร 0-2591-9012 บริษัทมติชน จำ�กัด (มหาชน) : 12 ถนนเทศบาลนฤมาล ประชานิเวศน์ 1 เขตจตุจักร กรุงเทพฯ 10900 โทรศัพท์ 0-2580-0021 ต่อ 1235 โทรสาร 0-2589-5818 แม่พิมพ์สี-ขาวดำ� : กองพิมพ์สี บริษัทมติชน จำ�กัด (มหาชน) 12 ถนนเทศบาลนฤมาล ประชานิเวศน์ 1 เขตจตุจักร กรุงเทพฯ 10900 โทรศัพท์ 0-2580-0021 ต่อ 2400-2402 พิมพ์ที่ : โรงพิมพ์มติชนปากเกร็ด 27/1 หมู่ 5 ถนนสุขาประชาสรรค์ 2 ตำ�บลบางพูด อำ�เภอปากเกร็ด นนทบุรี 11120 โทรศัพท์ 0-2584-2133, 0-2582-0596 โทรสาร 0-2582-0597 จัดจำ�หน่ายโดย : บริษัทงานดี จำ�กัด (ในเครือมติชน) 12 ถนนเทศบาลนฤมาล ประชานิเวศน์ 1 เขตจตุจักร กรุงเทพฯ 10900 โทรศัพท์ 0-2580-0021 ต่อ 3350-3353 โทรสาร 0-2591-9012 Matichon Publishing House a division of Matichon Public Co., Ltd. 12 Tethsabannarueman Rd, Prachanivate 1, Chatuchak, Bangkok 10900 Thailand หนังสือเล่มนี้พิมพ์ด้วยหมึกที่เป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อม เพื่อปกป้องธรรมชาติ ลดภาวะโลกร้อน และส่งเสริมสุขภาวะที่ดีของผู้อ่าน
สารบัญ
ค�ำน�ำส�ำนักพิมพ์
บทที ่ 1 บทที่ 2 บทที่ 3 บทที ่ 4 บทที ่ 5 บทที ่ 6 บทที ่ 7 บทที ่ 8 บทที่ 9 บทที่ 10 บทที่ 11 บทที่ 12 บทที่ 13 บทที่ 14 บทที่ 15 บทที่ 16
ขี้ขโมย การแก้แค้น ประจักษ์พยาน พยานบอกเล่า ผู้ถูกกล่าวหา เป็นกลาง การตรวจสอบวิเคราะห์สถานะ ค�ำแก้ต่าง ของจริง การพิจารณาคดีโดยลูกขุน การให้การเท็จ บทบัญญัติแก้ ไขเพิ่มเติมฉบับที่หก พยานแวดล้อมกรณี ค�ำพูดยั่วยุ ตาชั่ง ค่าชดเชย
4 7 16 24 29 34 41 49 58 64 68 72 81 86 93 101 108
ค�ำ น�ำส�ำนักพิมพ์
เจสซี่และอีวานกลับมาแล้ว...แต่ครั้งนี้เหตุการณ์ชักจะยุ่งขึ้น อีกเยอะ ก็สองนักธุรกิจน้อยถึงกับต้องออกโรงว่าความ ตามหา หัวขโมยตัวแสบ!!! ปิดเทอมหน้าร้อนแสนสุข(?)สิ้นสุดลง สองพี่น้องปรับ ความเข้าใจกันได้ แต่เงินตั้ง 208 ดอลลาร์ที่เหน็ดเหนื่อยหามา จากการขายน�้ำมะนาวดันหายไปอย่างลึกลับ สนามเด็กเล่น โรงเรียนจึงกลายเป็นศาลจ�ำเป็นให้เด็กๆ ชัน้ ประถมสวมบทบาท ผดุงความยุติธรรม ตามติดชีวิตนักเรียนเกรดสี่ และบรรดาเพื่อนพ้องห้อง สี่-โอ ที่จะมาสร้างความเฮฮาร่าเริง แถมเรื่องวุ่น ซน ซ่า ท้า พิสูจน์พ่วงท้าย เรียนรู้ศัพท์กฎหมายและการพิจารณาคดีไปกับ เรื่องชุลมุนกรุ่นอารมณ์ขัน ร่วมไขปริศนาฉบับเยาวชน ผจญความมันส์แบบมะน้าว มะนาว กองบรรณาธิการ M Young 4
คดีป่วนก๊วนน�้ำมะนาว The Lemonade Crime
1
ขี้ขโมย fraud (ฟรอด) น. ความผิดฐานหลอกลวงผู้อื่น
เพื่อเอาเปรียบหรือให้ ได้มาซึ่งทรัพย์สิน; บุคคลที่ แสร้งท�ำตัวเป็นสิ่งอืน่ ที่ ไม่ใช่ตัวเอง
“ไม่ยุติธรรมเลย!” เจสซี่พูดขึ้น เธอชี้ไปยังคุกกี้ช็อกโกแลตชิป 4 ชิ้นที่อีวานผู้เป็นพี่ชายก�ำลังยัดลงถุงซิปล็อก ทั้งคู่ยืนอยู่ใน ห้องครัว เตรียมพร้อมไปโรงเรียน นี่เป็นวันที่สี่ของการเรียน ชั้นเกรดสี่ของทั้งสองคน แถมคราวนี้ทั้งคู่ยังได้อยู่ห้องเดียวกัน อีกด้วย “ได้” อีวานพูดพลางหยิบคุกกี้ชิ้นหนึ่งออกมาจากถุงแล้ว ใส่กลับลงไปในโหล “เธอ 3 ชิ้น ฉัน 3 ชิ้น พอใจแล้วยังล่ะ” “ไม่ใช่เรือ่ งพอใจไม่พอใจหรอก” เจสซีบ่ อก “แต่เป็นเรือ่ ง ความยุติธรรมต่างหาก” “จะอะไรก็ช่าง ฉันไปละ” อีวานเหวี่ยงเป้ของเขาขึ้น สะพายบ่า และเดินลงบันไดหายไปยังโรงรถ เจสซี่เดินมาที่หน้าต่างห้องด้านหน้าและมองดูพี่ชาย 7
ปั่นจักรยานออกไปตามถนน เธอยังไม่มีใบอนุญาตปั่นจักรยาน จึงไม่สามารถปั่นไปโรงเรียนโดยไม่มีผู้ปกครองคอยปั่นอยู่ข้างๆ ได้ นี่คือข้อเสียอย่างหนึ่งของการเรียนข้ามเกรดสามมา แถม ยังเป็นเด็กอายุน้อยที่สุดในเกรดสี่ด้วย คนอื่นๆ ในชั้นเรียนล้วน แต่ปน่ั จักรยานมาโรงเรียนเองทัง้ นัน้ แต่เธอยังคงต้องเดินมาเอง เจสซีเ่ ดินไปยังตูเ้ ย็นก่อนจะกาเมนูอาหารเทีย่ งบนปฏิทนิ ทิ้งไปอีกหนึ่งวัน อาหารเที่ยงของวันนี้คือชิกเก้นแพตตี้กับ ขนมปัง ถึงจะไม่ใช่ของโปรดแต่ก็พอกินได้ เธอเคาะนิ้วไล่ไป ตามจ�ำนวนวันที่เหลือในสัปดาห์นั้นบนปฏิทินและอ่านออกเสียง ชื่อรายการอาหาร ฮอตด็อกสไตล์เดลี (แหวะ) นักเก็ตไก่อบกับ ซอส ทาโก้แป้งนุม่ และส�ำหรับวันศุกร์ จานโปรดของเธอ เฟรนช์ โทสต์สติ๊กเคลือบน�้ำตาลซินนามอน ตรงช่องวันเสาร์ยังว่างอยู่ แต่ดันมีใครบางคนเอาปากกา สีแดงมาเขียนลงไปในช่องนั้นซะแล้ว
วันเสาร์ ยมคิปปูร์
ี ! ้ ต ์ ปาร 8
เจสซี่ยกมือขึ้นมาเท้าเอว ใครนะที่ท�ำแบบนี้ น่าจะเป็น เพื่อนคนใดคนหนึ่งของอีวาน อดัมหรือพอลที่มาป่วนตาราง อาหารกลางวันของเธอ บางทีอาจจะเป็นพอล! เขาดูเป็นคน แบบนั้นแหละ เจสซี่รู้ว่ายมคิปปูร์*คือวันหยุดที่มีความส� ำคัญ มากๆ ของชาวยิว เธอจ�ำไม่ได้หรอกว่ามันมีความหมายยังไง รู้เพียงแต่ว่ามันส�ำคัญมากเลยทีเดียว ไม่ควรอย่างยิ่งที่จะเขียน ค�ำว่า ปาร์ตี้! ต่อท้าย ยมคิปปูร์ “เจสซี่ พร้อมหรือยังลูก” คุณนายเทรสกี้ถาม พลางเดิน เข้ามาในห้องครัว “ค่ะ” เจสซี่ตอบ เธอหยิบเป้ที่หนักพอๆ กับตัวเองขึ้นมา แล้วสะพายบ่า เธอจ�ำเป็นต้องโน้มตัวมาข้างหน้าเล็กน้อยเพื่อ กันไม่ให้หงายหลัง “แม่คะ ไม่ต้องเดินไปส่งหนูที่โรงเรียนทุก วันก็ได้ หนูอยู่เกรดสี่แล้วนะ” “แม่รู้จ้ะ” คุณนายเทรสกี้ตอบ พลางมองหารองเท้าของ เธอที่บันไดโรงจอดรถ “แต่หนูก็เพิ่งแปดขวบเองนะ” “เดือนหน้าก็เก้าแล้วค่ะแม่!” คุณนายเทรสกี้มองเธอ “หนูไม่ชอบขนาดนั้นเลยเหรอ” “หนูไปกับเมแกนไม่ได้เหรอคะ” “เมแกนไปสายตลอดเลยไม่ใช่หรือไง” “แต่หนูไปถึงก่อนเสมอเลยนะ เจ๊ากันพอดี” * Yom Kippur วันแห่งการลบมลทินบาปที่ส�ำคัญและศักดิ์สิทธิ์ของ ชาวยิว-ผู้แปล 9
“แม่ว่าพรุ่งนี้เอาอย่างนั้นก็ได้ แต่วันนี้เราเดินไปกันสอง คนนะ ตกลงมั้ยจ๊ะ” “ก็ได้ค่ะ” เจสซี่ตอบ จริงๆ แล้วเธอชอบเดินไปโรงเรียน กับแม่ แต่เธอกังวลว่าเด็กคนอืน่ ๆ ที่โรงเรียนจะมองว่าเธอเป็น ตัวประหลาดยิ่งไปกว่าเดิมหากยังท�ำแบบนั้นอยู่ “แต่วันนี้วันสุด ท้ายนะคะ” ทั้ ง คู ่ ใ ช้ เ วลาไม่ ถึ ง สิ บ นาที ก็ เ ดิ น ถึ ง โรงเรี ย น ดาร์ ลี น จราจรหน้าโรงเรียนยกมือที่สวมถุงมืออยู่ขึ้นมาโบกห้ามรถและ ร้องบอก “เอาละ ข้ามได้จ้ะ” เจสซี่หันมาหาแม่ของเธอ “แม่คะ เดี๋ยวที่เหลือหนูเดิน ไปเองได้” “อืม” คุณนายเทรสกี้ตอบรับ เท้าข้างหนึ่งอยู่บนทางเดิน ริมถนน ขณะทีอ่ กี ข้างก้าวลงมาบนถนนเรียบร้อยแล้ว “ตกลงจ้ะ ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวแม่มารับตอนโรงเรียนเลิก แม่จะรออยู่ตรงนี้ นะ” เธอก้าวขากลับขึ้นมาบนทางเดิน เจสซี่รู้ว่าแม่ยังเฝ้ามอง เธอเดินไปตลอดทางจนถึงสนามเด็กเล่น ฉันจะไม่หันกลับไป โบกมือเด็ดขาด เธอย�ำ้ กับตัวเอง เด็กเกรดสี่ไม่ทำ� อะไรแบบนัน้ แล้ว อีวานเป็นคนบอกกับเธอ เจสซีเ่ ดินไปยังสนามเด็กเล่น พลางกวาดตามองหาเมแกน เด็กๆ ไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปในอาคารเรียนก่อนระฆังจะดัง ดังนั้น พวกเขาจึงต้องมารวมตัวกันด้านนอกก่อนเข้าเรียน บ้าง ก็ห้อยโหนไต่ราว ลื่นไถลลงมาจากสไลเดอร์ ยืนจับกลุ่มคุยกัน หรือไม่กแ็ บ่งทีมเล่นฟุตบอลหรือบาสเกตบอลกันในกรณีที่โชคดี 10
มีคุณครู ให้ยืมลูกบอลของห้องมาเล่นก่อนถึงคาบเรียน เจสซี่ มองจนทั่วสนามแล้วแต่ก็ไม่พบเมแกน บางทีเธออาจจะมา สายก็ได้ เจสซีเ่ กีย่ วนิว้ โป้งทัง้ สองข้างกับสายสะพายของกระเป๋าเป้ เธอสังเกตว่าเด็กผู้หญิงเกรดสี่ส่วนใหญ่จะไม่สะพายเป้หลังกัน อี ก แล้ ว พวกนั้ น จะใส่ ห นั ง สื อ และแฟ้ ม รวมทั้ ง ขวดน�้ ำ และ อาหารกลางวันลงในกระเป๋าสะพายข้าง เจสซี่คิดว่ากระเป๋า พวกนั้นงี่เง่าซะเหลือเกิน ดูจากที่มันแกว่งไปมาตีกับเข่าและ พาดกดลงบนบ่าแบบนั้น เป้สะพายหลังใช้งานเหมาะกว่าเยอะ เลยทีเดียว เธอเดินไปตามถนนเรื่อยๆ จนเจออีวานและเด็กผู้ชาย อีกหลายคนก�ำลังเล่นเกมฮอร์ส*กันอยู่ เด็กบางคนในกลุ่มนั้น อยู่เกรดห้าแถมยังตัวสูง แต่เจสซี่ไม่ได้แปลกใจอะไรมากนักที่ เห็นว่าอีวานก�ำลังเอาชนะพวกนั้นอยู่ เขาเล่นบาสเกตบอลเก่ง มาก ส�ำหรับเจสซี่แล้วเขาเล่นเก่งที่สุดในบรรดานักเรียนชั้น เดียวกัน หรือบางทีอาจจะเก่งที่สุดในโรงเรียนเลยก็ได้ ว่าแล้ว เธอก็นั่งลงข้างสนามดูเขาเล่น * เกมฮอร์ส (HORSE) คือเกมแข่งชู้ตลูกบาสเกตบอล โดยคนหนึ่งจะ เริ่มชู้ตก่อนในท่าใดก็ได้ให้ลงห่วง และคนถัดมาจะต้องชู้ตตามในท่า และต�ำแหน่งเดียวกัน หากชู้ตพลาดจะได้ตัวอักษร H เล่นสลับกัน ไปเรื่อยๆ ฝ่ายใดได้ตัวอักษรครบค�ำว่า HORSE ก่อน ฝ่ายนั้นเป็น ผู้แพ้-ผู้แปล 11
“เอาละ เดี๋ยวฉันจะกระโดดถอยหลังแล้วยิง” อีวานคุยโว ขณะก�ำลังจะยิงบอลเพื่อให้เด็กคนถัดไปชู้ตตามในท่าเดียวกัน ตามกติกา “เริ่มต้นด้วยการเหยียบเท้าข้างหนึ่งบนรอยแตก ที่พื้นตรงนี้” เขาเดาะบอลสองสามครั้ง เจสซี่และเด็กคนอื่นๆ ก�ำลังรอดูว่าเขาจะยิงลงหรือไม่ และในที่สุดเขาก็กระโดดขึ้น ปล่อยบอลขณะที่ตัวลอยกลับลงพื้น ลูกบอลลอยตีโค้งราวสาย รุ้งในอากาศ ก่อนจะพุ่งลงห่วงอย่างแม่นย�ำ “โห เจ๋งไปเลย!” ไรอันร้องดังขึ้น เขาเป็นคนถัดไปที่จะ ต้องเลียนแบบท่านั้น เขาเดาะบอลลงพื้นสองสามทีและขณะที่ ก�ำลังย่อเข่า เสียงระฆังก็ดังขึ้น บอกให้รู้ว่าถึงเวลาต้องเข้าแถว แล้ว “ฮ่า!” ไรอันครวญ แล้วโยนบอลขึ้นสูงในอากาศ “นายโชคดีไปนะ” อีวานบอก แล้วคว้าลูกบอลกลางอากาศ โยนใส่ลงั ไม้ซงึ่ ข้างในมีอปุ กรณ์เครือ่ งเล่นต่างๆ ของห้องสี-่ โออยู่ เจสซี่ชอบเพื่อนๆ ของอีวาน และพวกนั้นเองก็มักจะดี กับเธอ ดังนั้น เธอเลยเดินตามพวกเขาไปเข้าแถว เธอรู้ว่าจะ ต้องไม่เข้าแถวต่อหลังอีวาน ไม่ใช่เพราะเขาอายที่มีน้องสาว เรียนอยูห่ อ้ งเดียวกันหรอกนะ แต่เพราะคุณนายเทรสกี้ได้แนะน�ำ เจสซี่เอาไว้ว่า ปล่อยให้อีวานได้มีพื้นที่ของตัวเองบ้าง และนั่น ก็คือสิ่งที่เธอก�ำลังท�ำอยู่ตอนนี้ เจสซี่มองออกไปที่สนามเด็กเล่นเผื่อว่าเมแกนจะโผล่มา แต่เธอกลับเห็นสกอตต์ สเปนเซอร์ที่ก�ำลังกระโดดลงมาจาก รถของพ่อเขา “โอ เยี่ยม!” เจสซี่พึมพ�ำ เพราะจากที่เจสซี่รู้มา สกอตต์ สเปนเซอร์ คือจอมหลอกลวงและเป็นไอ้ขี้โกง เขา 12
มักจะแอบท�ำอะไรที่ไม่ควรท�ำเวลาครูไม่เห็นเสมอ แถมยังไม่ เคยถูกจับได้อีกด้วย อย่างตอนที่เขาตัดดอกแดฟโฟดิลที่ปลูก ไว้ในห้องศิลปะออกจากก้าน หรือตอนที่เขาลบดาวออกจาก กระดานด�ำเพื่อให้กลุ่มของเขาชนะรางวัลทีมยอดเยี่ยมประจ�ำ สัปดาห์ เมื่อสกอตต์เดินมาต่อแถว เขาก็แซงหน้าเจสซี่และสะกิด เรียกไรอัน “เฮ้” เขาทัก “เฮ้” ไรอันทักตอบ พร้อมหันไปพยักหน้าทักทาย “โทษทีนะ” เจสซี่พูดขึ้น พลางสะกิดแขนสกอตต์ “ปลาย แถวอยู่ตรงนู้นแน่ะ” เธอเอานิ้วโป้งชี้ไปทางด้านหลัง “แล้วไง” สกอตต์ย้อน “นายก็ต้องไม่แซงคิวไง” “ใครจะสนล่ะ ยังไงซะเราทั้งหมดก็ต้องเข้าเรียนอยู่ดี” “เราเข้าแถว” เจสซี่พูด “กฎก็คือนายต้องไปต่อที่ปลาย แถว” “ใครจะไปสนใจที่เธอพูดกันล่ะ” สกอตต์ย้อน พร้อมยัก ไหล่และหันหลังให้เธอ แถวเริ่มขยับไปข้างหน้า สกอตต์ต่อย แขนเด็กผู้ชายอีกสองสามคนแล้วทักทาย บางคนทักตอบ แต่ เจสซี่สังเกตเห็นว่าอีวานเอาแต่จ้องมองตรงไปข้างหน้า “นี่ฉันมาสายรึเปล่าเนี่ย” สกอตต์ร้องถามไรอัน พร้อม ฉีกยิ้มกว้างแทบจะถึงรูหู “ฉันหยุดเล่น Xbox 20/20 เครื่อง ใหม่ไม่ได้เลยจริงๆ” 13
“นายมี 20/20 ด้วยเหรอ” ไรอันถาม พอลหันมา “ใคร ใครมีเครื่องนั่นกันน่ะ” “เขาบอกว่าเขามี” ไรอันพูดขึ้น ชี้นิ้วไปที่สกอตต์ “ไม่มีทาง” พอลบอก “มันยังไม่ออกวางขายเลย” “อ้อ นายไปหาซื้อตามร้านไม่ได้หรอก” สกอตต์บอก “แต่แม่ฉันมีคนรู้จักที่ญี่ปุ่น” เจสซี่จ้องมองอีวานซึ่งยืนอยู่หน้าแถว เธอรู้ว่าเขาไม่ได้ ยินสิ่งที่สกอตต์พูด แต่เด็กผู้ชายคนแล้วคนเล่าในแถวเริ่มหัน ไปฟังเรื่องเจ้าเครื่อง 20/20 ซึ่งเป็นเครื่องเกมรุ่นใหม่ล่าสุดที่ มาพร้อมแว่นมองรอบทิศทางและถุงมือบังคับทีม่ เี ซ็นเซอร์ตรวจ จับการเคลื่อนไหว แถวตรงหน้าเจสซี่เริ่มออกันเป็นกลุ่มแล้ว เมือ่ เจสซี่ไปถึงประตูหน้าห้องเรียนของเธอ ครูโอเวอร์ตนั ก�ำลังยืนอยู่หน้าห้อง กล่าวค�ำทักทายกับนักเรียนแต่ละคนขณะ แถวเริ่มทยอยเดินเข้ามา “ครู โอเวอร์ตันคะ สกอตต์ สเปนเซอร์แซงแถวหนูเมื่อ เช้านี้ค่ะ” เจสซี่ไม่ใช่เด็กขี้ฟ้อง แต่สกอตต์ สเปนเซอร์ต้องได้ รับบทเรียนสักอย่างสองอย่างเกี่ยวกับกฎข้อบังคับต่างๆ ครูโอเวอร์ตันแตะไหล่เจสซี่ “โอเคจ้ะ เจสซี่ พรุ่งนี้ครูจะ คอยจับตามองไม่ให้เกิดขึ้นอีก แต่ตอนนี้เราเข้าห้องเรียนกัน ก่อนดีกว่า” เยี่ยม! เจสซี่คิดในใจขณะเดินไปที่โต๊ะของเธอและหยิบ เก้าอี้ลงมา สกอตต์ สเปนเซอร์รอดตัวไปอีกครั้งจนได้ หลังจากยกเก้าอี้ลงวาง เธอเดินไปยังโถงทางเดินเพื่อ 14
แขวนกระเป๋าเก็บไว้ในตู้ล็อกเกอร์ เธอฉีกมุมสมุดและเขียน ข้อความบางอย่างลงไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นเมื่อเดินผ่านโต๊ะ ของอีวานขณะเดินกลับที่นั่งตัวเอง เธอจึงยัดกระดาษแผ่นนั้น ใส่มืออีวาน แม้จะไม่เห็นว่าเขาเปิดอ่านมันก็จริง แต่เมื่อเดิน ไปนั่งที่โต๊ะของตัวเองแล้ว เธอเลยรู้ว่าเขาได้อ่านมันเรียบร้อย แล้ว อีวานจ้องสกอตต์ สเปนเซอร์เขม็ง ไม่ว่าใครก็แทบจะเห็น กระสุนพุ่งออกมาจากลูกตาเขาเลยทีเดียว
สกอตต์ สเปนเซอร์ มี Xbox 20/20 พี่ว่าเขาเอาเงินจากไหนมาซื้อล่ะ???
15
2
การแก้แค้น revenge (รีเวนจ์) น. การกระท�ำที่ก่อให้เกิด ความเจ็บปวดหรือเป็นอันตรายต่อบุคคลอื่น อัน เนื่องมาจากบุคคลนั้นเคยท�ำให้คุณได้รับบาดเจ็บ มาก่อนไม่ทางใดก็ทางหนึง่
อีวานขย�ำกระดาษในมือ อยู่ๆ เขาก็หมดอารมณ์หัวเราะหยอก ล้อกับเพือ่ นไปเสียเฉยๆ แต่กลับอยากชกก�ำแพงให้ทะลุสกั หนึง่ ที และนี่คือสาเหตุที่เป็นอย่างนั้น อีวานมั่นใจชนิดที่ไม่เคย มั่นใจมาก่อนว่าสกอตต์ขโมยเงินของเขาไป เรื่องทั้งหมดเพิ่ง เกิดขึ้นเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว กลางช่วงแห่งความร้อนระอุ กลาง ช่วงสงครามน�้ำมะนาวระหว่างเขากับเจสซี่ ตอนนั้นพวกเขาทั้ง หมดอยู่ที่บ้านของแจ๊ค เพื่อนๆ ทุกคนไม่ว่าพอล ไรอัน และ มาลิก รวมถึงสกอตต์ ก�ำลังเล่นบาสเกตบอลในสระน�้ำกันอยู่ อีวานเก็บเงิน 208 เหรียญไว้ในกระเป๋ากางเกงขาสั้นของเขา 208 ดอลลาร์เชียวนะ! นัน่ น่ะเป็นจ�ำนวนมากกว่าทีเ่ ขาเคยเห็น มาทั้งชีวิตเลยทีเดียว เขาพับกางเกงทิ้งไว้ในห้องนอนของแจ๊ค ขณะที่พวกเขาลงไปเล่นน�้ำ แต่จากนั้นไม่นานสกอตต์ก็ขึ้นจาก 16
สระไปเข้าห้องน�้ำ แล้วไม่กี่นาทีต่อมา เขาก็วิ่งออกมาจากบ้าน บอกว่าต้องรีบกลับบ้านทันที และเมื่ออีวานกลับขึ้นห้องไปแต่ง ตัวก็พบว่าเงินหายไปแล้ว มันเป็นความรู้สึกที่แย่ที่สุดนับตั้งแต่อีวานเคยรู้สึกมา ตลอดชีวิตของเขา ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ราวล้านปีก่อน สกอตต์และอีวาน ต่างเป็นเพื่อนกัน หรืออะไรประมาณนั้น อีวานมักไปเล่นที่บ้าน สกอตต์อยู่บ่อยๆ และนานๆ ทีสกอตต์ถึงจะมาเล่นที่บ้านอีวาน แม้ว่าสกอตต์จะบอกว่าบ้านเขาเจ๋งกว่าเยอะเพราะมีอะไรให้ท�ำ มากกว่าที่บ้านอีวาน ครั้งหนึ่งอีวานถึงกับเคยไปนอนค้างแรม ที่บ้านริมทะเลของสกอตต์ซึ่งตั้งอยู่ที่เดอะเคป ครอบครัวสเปนเซอร์รำ�่ รวยมากทีเดียว เพราะแม่ของสกอตต์เป็นทนายในส�ำนัก งานทนายที่ใหญ่ที่สุดแห่งหนึ่งในเมือง ส่วนพ่อของเขาท�ำธุรกิจ ให้ค�ำปรึกษาเรื่องการเงินที่บ้านของพวกเขาเอง แต่นับจากนั้นเป็นต้นมาความเหนียวแน่นของพวกเขา ก็เริ่มจืดจางลง...จางไปมากทีเดียว เรื่องของเรื่องก็คือสกอตต์ เป็นคนประเภทไม่นา่ รักเมือ่ อยู่ใกล้ๆ ไม่วา่ จะเป็นเรือ่ งทีเ่ ขาขี้โม้ เรื่องที่เขาโกงเวลาเล่นเกม แม้แต่ในเกมง่อยๆ อย่างโกฟิชหรือ โอเปอเรชั่นก็ตาม ไม่มีใครสนใจหรอกว่าจะแพ้หรือชนะเวลา เล่นเกมอย่างโกฟิช นอกจากนั้นยังมีเรื่องที่เขามักเก็บซ่อน ของต่างๆ เอาไว้ อย่างขนมในบ้านของเขา! เขาเก็บเค้กโยเดล และเค้กริงดิงล็อกไว้ในตู้เหล็กชั้นใต้ดิน หากอีวานลองถามตัว เองสักครั้ง เขาจะต้องยอมรับแน่นอนว่าตัวเองก็ทนนายคนนี้ 17
ไม่ได้ และตอนนี้อีวานก็มีเหตุผลพอที่จะเกลียดเขาแล้ว “แบบฝึกหัดตอนเช้าจ้ะ อีวาน” ครูโอเวอร์ตันพูด พลาง วางกระดาษลงบนโต๊ะของเขาขณะที่เธอเดินผ่านไป อีวานหัน กลับมาที่โต๊ะและครุ่นคิดกับโจทย์เลขที่อยู่ตรงหน้า เพื่อนคน อื่นๆ ในห้องก็ก�ำลังท�ำโจทย์ข้อเดียวกันนี้ อีวานบอกได้เลยว่า ตอนนี้มีบางคนท�ำเสร็จไปเรียบร้อยแล้ว ปกติโจทย์เลขแบบนี้ จะท�ำเขาเครียดมาก แต่วันนี้เขาไม่สามารถจดจ่อกับมันมาก พอที่จะท�ำให้เกิดความรู้สึกแบบ โอ๊ะ โอว ดังขึ้นในหัวได้ ฉันจะซื้อ Xbox เอาแบบรุ่นใหม่เลยละ นี่คือประโยคที่ สกอตต์พูดไว้เมื่อสัปดาห์ที่แล้วก่อนที่เงินจะหายไปจากกระเป๋า กางเกงขาสั้นของอีวาน พวกเขาพยายามคิดกันว่าจะหาเงิน ได้เท่าไหร่จากการตั้งแผงขายน�้ำมะนาว และจะเอาเงินไปซื้อ อะไรถ้าหากพวกเขามีเงินขึ้นมา รวยขึ้นมาแบบกะทันหัน แล้วตอนนีเ้ ขาก็ม ี Xbox สกอตต์ สเปนเซอร์มรี นุ่ 20/20 ซึ่งอีวานมั่นใจนักหนาว่าสกอตต์ซื้อมาด้วยเงินที่ขโมยไปจาก กระเป๋ากางเกงของเขา อีวานรู้สึกอยากจะเชิดหัวขึ้นและร้อง โหยหวนออกมา ชื่ออออ...อ...อ...อ! เสียงสั่นๆ คล้ายงูหางกระดิ่งพร้อม โจมตีลอยดังไปทั่วห้อง อีวานเงยหน้าขึ้นพบว่าครูโอเวอร์ตัน ก�ำลังสั่นเชเกียร์อันใหญ่ (เครื่องประกอบจังหวะจากแอฟริกา) ที่เธอใช้เขย่าเรียกความสนใจจากนักเรียนทั้งห้อง ลูกปัดที่ผูก ห้อยไว้รอบๆ ลูกน�้ำเต้าคว้านจนกลวงท�ำให้เกิดเสียงสั่นสวบ สาบดังออกมา 18
“เอาละ คนเก็บกระดาษ” ครูโอเวอร์ตันสั่ง “ช่วยรวบรวม กระดาษทดสอบมาวางไว้บนโต๊ะครูหน่อยจ้ะ” ทุกๆ สัปดาห์ นักเรียนชั้นสี่-โอจะได้รับมอบหมายงานให้ท�ำ บางงานเป็น อะไรที่จริงจังมากอย่างการเป็นคนเก็บกระดาษข้อสอบ และ ฝ่ายสวัสดิการจัดการอุปกรณ์ต่างๆ หรือการเป็นคนตรวจสอบ จ�ำนวนนักเรียนที่เข้าเรียน แต่บางงานก็ออกจะดูงี่เง่าอยู่สักนิด อย่าง การเป็นคนแต่งตัวไก่ (คนที่ได้รับมอบหมายจะต้องหา ชุดมาใส่ให้ตกุ๊ ตาไก่ยางซึง่ วางอยูบ่ นโต๊ะของครูโอเวอร์ตนั ) หรือ การเป็นคนท�ำหน้าตาเพี้ยนๆ (คนที่ได้รับมอบหมายจะต้องท�ำ หน้าท�ำตาเพื่อให้เด็กในชั้นสี่-โอเลียนแบบในวันศุกร์หลังเลิก เรียน) “ส่วนคนอื่นๆ มานั่งรวมตัวกันบนพรมเพื่อไปโฮมรูม ตอนเช้ากันนะจ๊ะ” อีวานก้มลงมองกระดาษค�ำตอบที่ยังว่างเปล่าตรงหน้า เขา สิ่งเดียวที่เขาเขียนลงไปในกระดาษก็คือชื่อตัวเอง เขายื่น กระดาษให้ซาราห์ มอนโร จากนั้นจึงเดินไปยังพรมที่มุมห้อง ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่ง และเอนหลังพิงชั้นวางหนังสือ “อีวาน นั่งตัวตรงๆ หน่อยจ้ะ” ครูโอเวอร์ตันบอก พร้อม ส่งยิ้มให้กับเขา “ไม่มีการนั่งหลังงอระหว่างประชุมนะ” อีวาน นั่งขัดสมาธิและยืดตัวตรง อย่างแรก พวกเขาจะนัง่ ล้อมวงกันและทุกๆ คนต้องกล่าว ทักทายคนทางขวาและซ้ายของตัวเอง แต่จะต้องทักทายด้วย วิธีที่ต่างกันออกไป เมื่อถึงตาของเขา อีวานพูดทักทายว่า “คน นิจิวะ” กับอดัมซึ่งนั่งติดกับเขา อีวานชอบพูดค�ำภาษาญี่ปุ่น 19
เพราะมันท�ำให้เขารู้สึกเหมือนเตะลูกบอลไปมาในปาก เจสซี่ ใช้ภาษาใบ้ในการกล่าวทักทายเมแกน สกอตต์ สเปนเซอร์เอ่ย ค�ำว่า “งายยยพวก?” ทักทายไรอัน ซึ่งท�ำให้ทุกคนในห้องได้ หัวเราะ...ทุกคนยกเว้นอีวาน แล้วครูโอเวอร์ตันก็เปิดหน้าใหม่บนกระดานโฮมรูม เมื่อ วานตอนเช้ามีห่านป่าบินลงมาที่สนามเด็กเล่น และนี่ก็คือหัว ข้อที่จะพูดคุยกันในวันนี้ ครูโอเวอร์ตันอยากรู้ว่าเด็กๆ รู้จักห่าน และการอพยพของนกกันมากแค่ไหน แต่ละคนจะผลัดกันขึ้น มาเขียนข้อเท็จจริงเกี่ยวกับเรื่องนี้บนกระดานด�ำจนครบทุกคน อีวานเขียนว่า นกบางชนิดสามารถบินติดต่อกันได้หลายวัน และก�ำลังจะเขียนต่อว่า เมื่อพวกมันอพยพ แต่เขารู้ว่าเขาต้อง สะกดค�ำว่า อพยพ ผิดแน่นอน เลยเลือกที่จะละส่วนนั้นไว้ เมื่อพวกเด็กๆ พูดเรื่องห่านจบ ครูโอเวอร์ตันก็ปิดปลอก ปากกาและพูดขึ้นว่า “มีใครอยากจะพูดอะไรกับเพื่อนๆ ก่อน ที่เราจะกลับโต๊ะกันมั้ยจ๊ะ” เด็กกว่าครึ่งยกมือขึ้น แต่ไม่มีใคร ไวกว่าสกอตต์ สเปนเซอร์ “จ้ะ สกอตต์” ครู โอเวอร์ตันเรียก อีวานทิ้งหลังพิงตู้ หนังสือ เขาไม่อยากได้ยินสิ่งที่สกอตต์ก�ำลังจะเล่าให้ทั้งห้องฟัง “ผมมี Xbox 20/20” สกอตต์บอก พลางมองไปยังเด็ก คนอื่นรอบๆ ห้อง ทันใดนั้น ทั้งห้องก็ส่งเสียงดังกระหึ่มขึ้นมา เด็กเกรดสี่ จ�ำนวน 27 คนต่างแย่งกันพูดพร้อมกัน ครูโอเวอร์ตนั จึงต้องสัน่ เชเกียร์ของเธอนานกว่าสิบวินาทีกว่าเด็กๆ จะเงียบเสียงลงได้ 20
“เจ้าแม่ไก่ยางเอ๊ย!” ครูโอเวอร์ตันร้องอุทานออกมา เด็ก ในห้องสี่-โอ ต่างพากันหัวเราะ “ครูบอกได้เลยนะว่าทุกคนล้วน สนใจเครื่องเกมใหม่ของสกอตต์ เรามาถามค�ำถามสกอตต์สัก สามข้อเรื่องนี้กันเถอะ แล้วจะได้คุยกับคนอื่นอีก” ครูโอเวอร์ตันเรียกอลิสซ่าขึ้นมาเป็นคนแรก “รุ่น 20/20 นี่มันวิเศษตรงไหนเหรอ” เธอถาม “อย่าล้อเล่นน่า” พอลแทรกขึ้นมา “พอเธอใส่แว่นตา พวกนี้แล้ว ภาพจากโทรทัศน์ก็จะเปลี่ยนเป็นภาพสามมิติทันที” “พอล อย่าลืมยกมือขออนุญาตก่อนพูดนะจ๊ะ” ครูโอเวอร์ตันบอก สกอตต์ผงกศีรษะ “ใช่ มันจะเหมือนกับเธอเข้าไปอยู่ใน ป่าจริงๆ เลยละ” สกอตต์โม้ “หรือเหมือนได้นั่งอยู่ในรถที่ก�ำลัง ขับไล่ล่ากัน หรือที่ไหนก็ตามที่เกมจะพาเราไป ส่วนตัวที่ ใช้ ควบคุมก็คือถุงมือที่เธอสวมนั่นแหละ มันขึ้นอยู่กับการขยับนิ้ว อย่างนี้” สกอตต์ยกมือขึ้นมาและแสดงท่าทางต่างๆ ที่ใช้ป้อน ค�ำสัง่ ในเกม ไรอันส่ายศีรษะราวกับไม่อยากจะเชือ่ สักเท่าไหร่นกั ครูโอเวอร์ตันมองไปยังเหล่านักเรียนที่ยังยกแขนชูค้าง อยู่ “ค�ำถามข้อที่สอง แจ๊ค” “นายมีเกมอะไรบ้าง” แจ๊คถาม เด็กผู้ชายทุกคนหรือแม้ แต่เด็กผู้หญิงบางคนถึงกับนั่งหันมาทางสกอตต์กันหมด “ตอนนีฉ้ นั มีดเี ฟนเดอร์, โร้ดเรจ, แล้วก็ไครซิส นอกจาก นั้นก็มีเกมภาษาญี่ปุ่นอีกเต็มเลย ฉันไม่รู้จริงๆ ว่ามันเกมอะไร” 21
ทั้งห้องเริ่มกระซิบกระซาบและคุยกันอีกครั้ง จนกระทั่ง ครูโอเวอร์ตันถามหาค�ำถามข้อสุดท้ายก่อนจะเปลี่ยนไปคุยเรื่อง อื่น “เจสซี่จ้ะ” อีวานยืดตัวขึ้นมาเล็กน้อย พลางสงสัยว่าน้องสาวจะ ถามอะไรออกไป ในช่วงวันสองวันแรกหลังเปิดเรียน เจสซีแ่ ทบ จะไม่พูดอะไรเลยสักค�ำ ตอนนี้ทุกคนในห้องพากันหันมาฟังสิ่ง ที่เธอก�ำลังจะถาม “ราคาเท่าไหร่” เธอถาม อีวานยิ้ม ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเจสซี่ ในการถามสิ่ง เดียวที่ทุกคนอยากรู้แต่ไม่กล้าถาม “เจสซี ่ ค�ำถามนัน้ ไม่คอ่ ยเหมาะเท่าไหร่นะจ๊ะ” ครูโอเวอร์ตันแนะ เจสซีข่ มวดคิว้ จนมีรอยย่นปรากฏทีห่ น้าผาก “ท�ำไมล่ะคะ” “เราไม่พดู เรือ่ งเงินๆ ทองๆ กันในชัน้ เรียนจ้ะ” ครูโอเวอร์ตันอธิบาย “แต่เราพูดกันตอนเรียนเลข” เจสซี่แย้ง “ตลอดเลย” “มันไม่เหมือนกันจ้ะ” ครูโอเวอร์ตันพูด “ที่ครูหมายถึง ก็คือเราจะไม่ถามคนอื่นว่าของมันราคาเท่าไหร่จ้ะ มันไม่สุภาพ นะ เอาละ เราไปต่อกันได้แล้ว อีวาน เธอมีอะไรอยากจะเล่า ให้เพื่อนฟังบ้างมั้ยจ๊ะ” อีวานซึ่งยกมือค้างอยู่ เอามือลง “ถ้าไม่นับค�ำถามเจสซี่ ผมขอถามค�ำถามที่สามได้มั้ยครับ” ครูโอเวอร์ตันนิ่งไปครูหนึ่ง อีวานรู้ว่าเธออยากจะเปลี่ยน 22
เรื่องคุยแล้ว แต่เธอก็ยังต้องการท�ำตามกฎการโฮมรูมตอนเช้า ด้วย “ตกลง” เธอตอบ “ฟังดูยุติธรรมดี” อีวานหันไปทางสกอตต์และจ้องหน้าเขาตรงๆ ความรูส้ กึ แบบนั้นกลับมาอีกแล้ว ความรู้สึกที่เขามีตอนอ่านข้อความของ เจสซี่ ความรู้สึกที่เหมือนรถบดถนนคันใหญ่ยักษ์ อีวานแทบ จะไม่เคยโกรธหรืออิจฉาใครเลย แต่ตอนนีเ้ ขาอยากเดินเข้าไปจับ ตัวสกอตต์มาเขย่าจนกว่าเขาจะหลุดปากพูดออกมาเหลือเกิน “ใครซื้อให้นาย” เขาถาม “นายซื้อเองหรือพ่อแม่นายซื้อ ให้” สกอตต์เชิดคางใส่ เหมือนครั้งที่เขาท้าทายอีวานทีส่ นาม บาส “ฉันซื้อเอง ด้วยเงินของฉันเองทั้งหมด” ห้องเรียนดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ครูโอเวอร์ตันไม่คิดจะใช้ เชเกียร์อีกแล้ว เธอแค่ยกมือขึ้นแล้วพูดว่า “สี่-โอ!” เมื่อเสียง เงียบลง เธอจึงพูดต่อว่า “สกอตต์ น่าประทับใจมากจ้ะทีเ่ ธอเก็บ เงินซื้อของที่เธอต้องการด้วยตัวเอง คราวนี้ เราคุยเรื่องอื่นกัน ต่อได้แล้ว” แต่อีวานไม่อาจปล่อยผ่านไปได้ เขาไม่ได้ฟังเรื่องที่ แซลลีย์เล่าให้เพื่อนในห้องฟังเกี่ยวกับการเดินทางไปบ้านปู่ย่า หรือแม้แต่เรื่องที่พอลเจอรังงูที่สนามหลังบ้านเลยสักนิด เขา ไม่ได้ยินอะไร มองไม่เห็นอะไรอีกแล้ว ความรู้สึกนั้นครอบง�ำ เขา แทรกซึมเข้ามา และกลืนกินเขา ความรู้สึกที่อยากจะจับ สกอตต์มาเขย่า และตอนนี้เขารู้แล้วว่าเขาต้องการอะไร อีวานต้องการล้างแค้น 23