สงครามน�้ำมะนาว The Lemonade war
Jacqueline Davies เขียน ขวัญแก้ว เรืองเดชา แปล
กรุงเทพมหานคร, ส�ำนักพิมพ์มติชน 2557
BY
ส�ำนักพิมพ์มติชน
www.matichonbook.com
สงครามน�้ำมะนาว • ขวัญแก้ว เรืองเดชา แปล
จากเรื่อง The Lemonade War Copyright © 2007 by Jacqueline Davies Thai Language Copyright © 2014 by Matichon Publishing House. All rights reserved Copyright arranged with Adams Literary 7845 Colony Road, C4 #215 Charlotte, NC 28226, USA. through Tuttle-Mori Agency Co., Ltd. พิมพ์ครั้งแรก : ส�ำนักพิมพ์มติชน, มิถุนายน 2557 ราคา 140 บาท ข้อมูลทางบรรณานุกรม
ดาวีส์, แจ๊คเกอลีน. สงครามน�้ำมะนาว. กรุงเทพฯ : มติชน, 2557. 152 หน้า. 1. วรรณกรรมอเมริกัน I. ขวัญแก้ว เรืองเดชา, ผู้แปล. II. ชื่อเรื่อง. 823.91 ISBN 978 - 974 - 02 - 1289 - 8 ที่ปรึกษาส�ำนักพิมพ์ : อารักษ์ คคะนาท, สุพจน์ แจ้งเร็ว, สุชาติ ศรีสุวรรณ, ปิยชนน์ สุทวีทรัพย์, ไพรัตน์ พงศ์พานิชย์, นงนุช สิงหเดชะ ผู้จัดการส�ำนักพิมพ์ : กิตติวรรณ เทิงวิเศษ • รองผู้จัดการส�ำนักพิมพ์ : รุจิรัตน์ ทิมวัฒน์ บรรณาธิการส�ำนักพิมพ์ : พัลลภ สามสี • บรรณาธิการบริหาร : สุลักษณ์ บุนปาน ผู้ช่วยบรรณาธิการ : ทิมา เนื่องอุดม • พิสูจน์อักษร : เมตตา จันทร์หอม คอมพิวต์กราฟิก : อัสรี เสณีวรวงศ์ • ออกแบบปก-ศิลปกรรม : ศศิณัฏฐ์ กิจศุภไพศาล ประชาสัมพันธ์ : ตรีธนา น้อยสี
หากท่านต้องการสั่งซื้อหนังสือเล่มนี้จ�ำนวนมากในราคาพิเศษ เพื่อมอบให้วัด ห้องสมุด โรงเรียน หรือองค์กรการกุศลต่างๆ โปรดติดต่อโดยตรงที่ บริษัทงานดี จ�ำกัด โทรศัพท์ 0-2580-0021 ต่อ 3353 โทรสาร 0-2591-9012 บริษัทมติชน จำ�กัด (มหาชน) : 12 ถนนเทศบาลนฤมาล ประชานิเวศน์ 1 เขตจตุจักร กรุงเทพฯ 10900 โทรศัพท์ 0-2580-0021 ต่อ 1235 โทรสาร 0-2589-5818 แม่พิมพ์สี-ขาวดำ� : กองพิมพ์สี บริษัทมติชน จำ�กัด (มหาชน) 12 ถนนเทศบาลนฤมาล ประชานิเวศน์ 1 เขตจตุจักร กรุงเทพฯ 10900 โทรศัพท์ 0-2580-0021 ต่อ 2400-2402 พิมพ์ที่ : โรงพิมพ์มติชนปากเกร็ด 27/1 หมู่ 5 ถนนสุขาประชาสรรค์ 2 ตำ�บลบางพูด อำ�เภอปากเกร็ด นนทบุรี 11120 โทรศัพท์ 0-2584-2133, 0-2582-0596 โทรสาร 0-2582-0597 จัดจำ�หน่ายโดย : บริษัทงานดี จำ�กัด (ในเครือมติชน) 12 ถนนเทศบาลนฤมาล ประชานิเวศน์ 1 เขตจตุจักร กรุงเทพฯ 10900 โทรศัพท์ 0-2580-0021 ต่อ 3350-3353 โทรสาร 0-2591-9012 Matichon Publishing House a division of Matichon Public Co., Ltd. 12 Tethsabannarueman Rd, Prachanivate 1, Chatuchak, Bangkok 10900 Thailand หนังสือเล่มนี้พิมพ์ด้วยหมึกที่เป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อม เพื่อปกป้องธรรมชาติ ลดภาวะโลกร้อน และส่งเสริมสุขภาวะที่ดีของผู้อ่าน
สารบัญ
ค�ำน�ำส�ำนักพิมพ์
บทที่ 1 บทที่ 2 บทที่ 3 บทที่ 4 บทที่ 5 บทที่ 6 บทที่ 7 บทที่ 8 บทที่ 9 บทที่ 10 บทที่ 11 บทที่ 12 บทที่ 13 บทที่ 14
4
ภาวะเศรษฐกิจตกต�ำ่ แยกทาง การร่วมทุน หุ้นส่วน การแข่งขัน ตัดราคา ท�ำเล ท�ำเล ท�ำเล ออกสู่ตลาดโลก การเจรจาต่อรอง การมุ่งร้ายให้ผ้อู ื่นเสียทรัพย์ ความเสียหายสิ้นเชิง ระยะเวลารอคอย การจัดการภาวะวิกฤต สมานฉันท์
7 15 27 38 52 59 75 86 104 109 122 130 133 137
ค�ำน�ำส�ำนักพิมพ์
เพราะจดหมายจากโรงเรียนเป็นเหตุ โค้งสุดท้ายปิดเทอมใหญ่ ของสองพี่น้องบ้านเทรสกี้ เจสซี่กับอีวานจึงมีสีสันและปั่นป่วน วุ่นวายเป็นพิเศษ!!! สองพี่น้องวาดลวดลายประชันฝีมือขายน�้ำมะนาวหา รายได้ ต่างฝ่ายต่างงัดกลยุทธ์การขายออกมาเพื่อเอาชนะ เดิมพันส�ำคัญครั้งนี้ เมื่อน�้ำมะนาวแสนชื่นใจแปลงร่างเป็น อาวุธสุดท้าทายในสมรภูมิแห่งการค้า สงครามฤดูร้อนเลยทั้ง สดชื่น ซาบซ่า น่าชิม เรียนรู้แง่มุม “ธุรกิจ” ผ่านวีรกรรมสนุกๆ ของสองพี่น้อง สุดซี้กับกิจการร้านน�้ำมะนาว พบกับเคล็ดลับและนิยามทาง ธุรกิจที่เข้าใจง่ายไปพร้อมเรื่องราวข�ำ ซึ้ง กวน ชวนประทับใจ ที่ท�ำให้คุณต้องอมยิ้ม พร้อมเสิร์ฟความสนุกรสมะนาวให้คุณหนูๆ แล้ววันนี้
กองบรรณาธิการ M Young 4
สงครามน�้ำมะนาว The Lemonade war
แด่ทอม คิม และเลสลี ถนนทุกสายน�ำเรากลับมาหากัน
1 ภาวะเศรษฐกิจตกต�่ำ slump (สลัมป์) น. ภาวะที่ธุรกิจหรือเศรษฐกิจ
ตกต�่ำหรือซบเซา
อีวานนอนหงายอยู่ในความมืด ก�ำลังโยนลูกเบสบอลขึ้นสูงเป็น แนวดิ่งแล้วรับด้วยมือเปล่า ฟึ่บ! ฟึ่บ! ลูกบอลส่งเสียงชวนฟัง ทุกครั้งที่ปะทะฝ่ามือ ขาของเขางอเป็นรูปตัววี แขนเหยียดยืด ขึ้นไปที่เพดาน ความคิดที่ว่าถ้าโยนพลาดอาจท�ำให้จมูกหัก เป็นเพียงสิ่งเดียวที่ท�ำให้เกมนี้น่าสนใจพอจะเล่นต่อไป จากชั้นบน เขาได้ยินเสียงฝีเท้า...ของแม่นั่นเอง ตาม ด้วยเสียงดังครืดคราดลากยาว เขาหยุดโยนบอลและเงี่ยหูฟัง แม่คงลากของอะไรหนักๆ สักอย่างไปบนพื้นห้องครัว น่าจะ เป็นเครื่องปรับอากาศเก่าๆ ตัวนั้นแน่ สัปดาห์ก่อน ช่วงที่คลื่นความร้อนเพิ่งเข้าปกคลุมใหม่ๆ เครื่องปรับอากาศในห้องท�ำงานใต้หลังคาของแม่เกิดเสียขึ้นมา พอดี ช่างจากร้านเซียร์มาติดตั้งเครื่องปรับอากาศตัวใหม่เอี่ยม 7
ให้ แต่กลับทิ้งตัวเก่าไว้กลางห้องครัวเสียอย่างนั้น ครอบครัว เทรสกี้เดินอ้อมมันไปมากันทั้งอาทิตย์แล้ว ครืดดดดด อีวานลุกยืน แม่แข็งแรงก็จริง แต่นี่เป็น งานที่ต้องใช้แรงจากสองคน หวังว่าแม่จะไม่ถามว่าท�ำไมเขา ถึงไปหลบอยู่ในห้องใต้ดินมืดๆ อย่างนั้นนะ และหวังว่าเจสซี่ จะไม่ได้อยู่ในครัวด้วย เขาหลบหน้าเจสซี่มาสองวันแล้ว และ ยิ่งหลบยากขึ้นทุกทีๆ เพราะบ้านก็ไม่ได้ใหญ่โตขนาดนั้น อีวานจับราวบันไดตอนทีเ่ สียงลากสงบลง เขาได้ยนิ เสียง ฝีเท้าค่อยๆ เงียบหายไป แม่คงยอมแพ้แล้ว เพราะความร้อน แน่ๆ เขาคิด สภาพอากาศแบบนีแ้ หละที่ไม่วา่ ใครก็ตอ้ งยอมแพ้ เขากลับไปนอนที่พื้นตามเดิม ฟึ่บ! ฟึ่บ! ทันใดนัน้ เขาได้ยนิ เสียงประตูหอ้ งใต้ดนิ เปิดออก โธ่เอ๊ย! อีวานคว้าบอลแล้วนิ่งค้างตัวแข็งทื่อ “อีวาน?” เสียงเจสซี่ดังสะท้อนในความมืด “อีวาน? พี่ ลงมาอยู่นี่รึเปล่า?” อีวานกลั้นหายใจ เขานอนนิ่งไม่ไหวติง สิ่งเดียวที่ยัง ท�ำงานคืออาการเหน็บชาที่แล่นแปล๊บตามปลายนิ้วมือ เขาได้ยนิ เสียงประตูคอ่ ยๆ ปิดลง เฮ้ออออ แต่แล้วประตู ก็หยุดกึกแล้วเปิดออกอีกครั้ง มีเสียงคนเดินบนบันไดปูพรม รูปร่างด�ำๆ มืดๆ ของเจสซี่หยุดอยู่ที่ขั้นสุดท้าย แสงแดดส่อง ออกมารอบตัวเธอ อีวานหยุดนิ่งไม่ขยับกล้ามเนื้อเลยสักส่วน เดียว 8
“อีวาน? นั่นพี่ใช่มั้ย?” เจสซี่ก้าวสั้นๆ เข้ามาในห้องใต้ ดิน “...ใช่มั้ย?” เธอเขยิบเข้ามาทีละนิด แล้วเตะเขาด้วยเท้า เปล่า “เฮ้! ระวังหน่อยสิ!” อีวานพูดพร้อมตีขาเธอ เขารูส้ กึ โง่เง่า ขึ้นมาทันทีที่มานอนอยู่ในความมืดเช่นนี้ “หนูนึกว่าพี่เป็นถุงนอนซะอีก” เธอพูด “ก็หนูมองไม่เห็น นี่ พี่ไปนอนท�ำไมตรงนั้น? แล้วท�ำไมถึงปิดไฟ?” “เปิดไฟแล้วมันร้อน” เขาตอบ เขาพูดด้วยน�ำ้ เสียงเรียบๆ พยายามท�ำตัวเหมือนคนที่น่าเบื่อหน่ายที่สุดในโลก ถ้าเขาท�ำ แบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ เจสซี่อาจจะเลิกยุ่งกับเขาก็ได้ “แม่กลับเข้าไปในห้องท� ำงานแล้ว” เจสซี่บอก พลาง เอนตัวลงบนโซฟา “ท�ำงานน่ะ” เธอครวญครางขณะที่พูดค�ำนี้ ออกมา อีวานไม่พูดอะไร เขากลับไปโยนบอลต่อ โยนขึ้น โยน ลง บางทีความเงียบอาจท�ำให้เจสซี่ออกไปเอง แต่เขากลับเริ่ม รู้สึกว่าค�ำพูดก�ำลังสุมอยู่ ในตัว อัดแน่นขึ้นมาที่ปอด เตรียม ทะลักออกไปในอากาศ เหมือนมีค้างคาวจุกอยู่เต็มอก ทุกตัว ต่างตีปีกและดิ้นรนที่จะออกไปข้างนอก “แม่พยายามย้ายเครื่องปรับอากาศ แต่มันหนักเกินไป” เจสซี่บอก อีวานเม้มปากแน่น ไปให้พ้น เขาคิด รีบไปซะก่อนที่ฉัน จะพูดอะไรไม่ดีออกไป “เราคงได้ร้อนกันทั้งงงงสัปดาห์” เจสซี่พูดต่อ “อุณหภูมิ 9
90 กว่าองศา* ยาวไปจนถึงวันแรงงานแน่” ฟึ่บ! ฟึ่บ! “แล้วอย่างงี้...พี่อยากท�ำอะไรบ้างล่ะ?” เจสซี่ถาม โอ๊ยยย อีวานคิด เจสซี่ไม่เคยรู้ตัวเลยเวลามีใครท�ำท่า เย็นชาสุดๆ ใส่แบบนี้ เธอเอาแต่ท�ำเหมือนว่าทุกอย่างปกติดี นั่นท�ำให้การบอกเธอให้ออกไปซะโดยไม่ต้องเอ่ยปากว่า “ออก ไปซะ!” ยิ่งยากเข้าไปใหญ่ และเมื่อไหร่ที่อีวานท�ำแบบนั้น เขา จะรู้สึกแย่ขึ้นมาทันที “ไง...พี่อยากท�ำอะไรบ้าง?” เจสซี่ถามซ�้ำ แถมใช้เท้า แหย่เขาด้วย นี่เป็นการถามตรงๆ ไม่ได้อ้อมค้อม อีวานต้องตอบ ค�ำถามนี้ หรือไม่ก็อธิบายว่าท�ำไมถึงไม่อยากตอบ แต่เขาไม่ อาจท�ำอย่างนั้นได้ มันซับซ้อน...ซับซ้อนเกินไป เจ็บปวดเกิน ไปด้วย “หือ? ว่าไง อยากท�ำอะไรบ้าง” เธอถามเป็นรอบที่สาม แล้ว “ก็ท�ำอยู่นี่ไง” อีวานตอบ “โธ่ เอาจริงๆ สิ” “ก็พูดจริงๆ นี่” เขาพูด “เราขี่จักรยานไปเซเว่นอีเลฟเว่นกันมั้ย” เธอพูด “ไม่มีเงิน” เขาพูด * ในที่นี้คือหน่วยฟาเรนไฮต์ เท่ากับราว 30 กว่าๆ องศาเซลเซียส บรรณาธิการ 10
“แต่พี่เพิ่งได้เงิน 10 ดอลลาร์เป็นของขวัญวันเกิดจาก คุณยายนะ” “ใช้หมดแล้ว” “ซื้ออะไร?” “ซื้อของ” “งั้น หนูมี...เอ่อ...” เสียงของเจสซี่อ่อยลงจนเงียบไป อีวานหยุดโยนบอลแล้วหันมองเธอ “มีอะไร?” เจสซี่ดึงเข่าเข้ามากอดแน่น “ไม่มีอะไร” เธอพูด “แล้วไป” อีวานพูด เขารู้ว่าเจสซี่มีเงินเก็บออมในกล่อง ล็อกกุญแจของเธออยู่เสมอ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเธอจะ แบ่งเงินให้ อีวานกลับไปโยนบอลต่อ เขารู้สึกได้ถึงเปลวไฟ แห่งความโกรธกระพือขึ้นลามเลียใบหน้าเขา ฟึ่บ! ฟึ่บ! “ไปสร้างป้อมในป่ากันมั้ย” เจสซี่เสนอ “ร้อนจะแย่” “งั้นเล่นเกมกระดานสแตรททีโก้” * “น่าเบื่อจะตาย” “งั้นเราต่อรางเล่นแข่งลูกหิน” “งี่เง่าน่า” เหงื่อบางๆ ผุดปกคลุมทั่วหน้าผากและกระจายเข้าไป ถึงแนวผมของเขา ทุกครัง้ ที่โยน เขาบอกตัวเองว่า ไม่ใช่ความ * เกมกระดานส�ำหรับผู้เล่น 2 คน เพื่อชิงธงของอีกฝ่าย-บรรณาธิการ 11
ผิดเธอ แต่เขาก็รสู้ กึ ได้ถงึ ความโกรธทีท่ วีมากขึน้ เขาใช้ขอ้ ศอก จิม้ ลูกบอลเพือ่ เพิม่ ความท้าทาย บอลลอยสูง 4 ฟุตกลางอากาศ ทุกครั้ง ลอยขึ้น และหล่นลง ป๊อก! ฟึ่บ! ป๊อก! ฟึ่บ! ค้างคาวในอกเขาเริ่มเป็นบ้าแล้ว “พี่เป็นอะไรไป” เจสซี่ถาม “สองสามวันมานี้พี่ท�ำตัว แปลกจัง” ฮ้า นั่นไง เริ่มแล้ว “ฉันก็แค่ไม่อยากเล่นเกมโง่ๆ อย่างสแตรททีโก้นั่น” เขา ตอบ “แต่พี่ชอบเกมสแตรททีโก้นี่นา ที่หนูเลือกเกมนี้ก็เพราะ มันเป็นเกมโปรดของพี่ หนูท�ำตัวดีอยู่นะ เผื่อว่าพี่จะไม่ทัน สังเกต” “นี่ หน้าร้อนเหลืออีกแค่ 6 วันเท่านั้น แล้วฉันก็ไม่อยาก ใช้เวลาที่เหลือหมดไปกับเกมทึ่มๆ นี่” อีวานรู้สึกถึงหัวใจที่เต้น รัวถี่ ใจนึงอยากจะยัดถุงเท้าใส่ปากตัวเอง แต่อีกใจก็อยากจะ เอาชนะน้องสาว “ก็แค่เกมงี่เง่า เกมส�ำหรับเด็ก และฉันก็ไม่ อยากเล่นเกมเด็กๆ” ป๊อก! ฟึ่บ! ป๊อก! ฟึ่บ! “ท�ำไมต้องใจร้ายกันขนาดนี้ด้วย?” อีวานรู้ว่าตัวเองใจร้าย และเขาก็เกลียดที่ตัวเองเป็นแบบ นี้ โดยเฉพาะเมื่อร้ายกับน้อง แต่ช่วยไม่ได้ เขาโกรธมาก อับอายมาก แล้วก็มีค้างคาวบินเต็มไปหมด เขาจะท�ำอะไร 12
อย่างอื่นได้อีกล่ะ นอกจากอยู่คนเดียว แล้วเธอก็ดันมาท�ำลาย โอกาสนั้นไป “เธอออกจะฉลาด” เขาพูด “ก็คิดเอาเองสิ” เยี่ยม พูดแบบนี้คงท�ำให้เธอเงียบได้สักที อีวานกลับไป มองบอลลอยขึ้นกลางอากาศ “เพราะจดหมายใช่มั้ย?” เจสซี่ถาม อั้ก! อีวานละสายตาไปจากลูกบอลหนึ่งวินาที แค่หนึ่งวินาที เท่านั้น แล้วลูกบอลก็ร่วงปะทะเข้าที่จมูกเต็มๆ “เฮ้ย โอะ...โอ๊ย!” เขาม้วนตัวนอนตะแคง มือสองข้าง กุมจมูก ความเจ็บปวดสุดขีดพุ่งจี๊ดจนดวงตาพร่ามัว แล้วแผ่ ซ่านไปยังกะโหลกศีรษะรอบนอกอย่างรวดเร็ว “เอาน�้ำแข็งประคบมั้ย?” เขาได้ยินเจสซี่ถามด้วยน�้ำ เสียงสงบ “คิดอะไรของเธอเนี่ย?” เขาตะโกน “หือ?” เธอยืนขึ้น “ไม่เอา ฉันไม่อยากได้น�้ำแข็งงี่เง่าอะไรนั่น” ความเจ็บ ปวดเริ่มจางหายไป เหมือนคลื่นยักษ์ที่โถมเข้าใส่พร้อมเสียงดัง กึกก้องและละอองน�้ำซัดสาดกระจาย แต่แล้วกลับฟู่หายไป อย่างช้าๆ เหลือเพียงความว่างเปล่า อีวานม้วนตัวลุกขึ้นนั่ง แล้วเลื่อนมือออกจากจมูก เขาใช้นิ้วโป้งและนิ้วชี้บีบสันจมูก เอาไว้ มันจะยังตรงอยู่มั้ยนะ? เจสซีจ่ อ้ งหน้าเขาในแสงสลัว “พี่ไม่มเี ลือดออกนี!่ ” เธอพูด “ก็ใช่ แต่มันเจ็บ!” เขาพูด “เจ็บมากด้วย!” 13
“จมูกไม่หักซะหน่อย” เธอพูด “เธอจะไปรู้อะไร” เขาพูด “เธอไม่ได้รู้ไปซะทุกอย่างนะ เธอคิดว่าเธอรู้ แต่จริงๆ เธอไม่รู้” “ไม่เห็นจะบวมเลยด้วยซ�้ำ พี่น่ะท�ำเรื่องขี้ปะติ๋วให้กลาย เป็นเรื่องใหญ่ไปได้” อีวานกุมจมูกด้วยมือข้างหนึ่ง และตีเข่าน้องสาวด้วย มืออีกข้าง เขาหยิบลูกเบสบอลแล้วกระเสือกกระสนลุกขึ้นยืน “ขอฉันอยู่คนเดียวได้มั้ย ฉันลงมานี่เพื่อจะได้อยู่ห่างๆ จากเธอ แต่เธอก็ดันตามมาจนได้ เธอท�ำทุกอย่างพัง เธอท�ำลายหน้า ร้อนของฉัน แล้วก็ยังจะท�ำลายชีวิตที่โรงเรียนของฉันด้วย ฉัน เกลียดเธอ” เมื่อเดินไปถึงบันไดขั้นแรก เขาขว้างลูกบอลลงมา ด้วยความเกลียดชัง ตุ้บ
14
2 แยกทาง breakup (เบรก-อัพ) น. การยุบหรือแยกตัวของ
หน่วย องค์กร หรือกลุม่ องค์กร บางครัง้ กระทรวง ยุติธรรมก็สั่งให้องค์กรใหญ่ปรับลดขนาดลงเป็น บริษทั เล็กๆ หลายบริษทั
เจสซี่ไม่เข้าใจ เธอก็แค่ไม่เข้าใจ อีวานมีปัญหาอะไรกันแน่? เขาท�ำท่าทางพิลกึ ๆ มาสองวันแล้ว และก็เป็นสองวันนับ จากวันที่จดหมายมาถึง แต่ท�ำไมเขาถึงได้หัวเสียกับจดหมาย ฉบับนั้นนักนะ? นี่เป็นปริศนา เจสซี่บอกตัวเอง และฉันเก่งเรื่องปริศนา ซะด้วยสิ แต่คราวนี้เป็นปริศนาเรื่องความรู้สึก เธอรู้ตัวดีว่า ความรู้สึกเป็นเรื่องที่เธอยังอ่อนด้อยนัก เจสซี่นั่งอยู่ ในชั้นใต้ดินที่ทั้งมืดและเย็น พลางนึกย้อน กลับไปถึงวันจันทร์ที่มีจดหมายมาส่ง ตอนนั้นทุกอย่างก็ดูปกติ ดี เธอกับอีวานช่วยกันตั้งแผงขายน�้ำมะนาวตรงทางเข้าบ้าน พอดีกับที่บุรุษไปรษณีย์เดินมายื่นจดหมายให้เจสซี่หนึ่งปึก 15
อีวานไม่เคยสนใจจะดูจดหมายอยู่แล้ว แต่เจสซี่ชอบส่งงานเข้า ร่วมการประกวดและหวังจะชนะ เธอจึงพลิกดูซองพวกนั้นทันที “น่าเบื่อ น่าเบื่อ น่าเบื่อ” เจสซี่พูดขณะที่สะบัดจดหมาย แต่ละฉบับผ่านหน้าไป “เฮ้ มีจดหมายจากโรงเรียนด้วย จ่า หน้าถึงแม่ละ” เธอถือซองสีขาวเรียบๆ ไว้ในมือ “พี่คิดว่าเป็น จดหมายอะไร?” “ไม่รู้สิ” อีวานตอบ เขาอยู่ในโรงรถ ก�ำลังเปิดผ้าที่คลุม โต๊ะไม้ตัวเล็กๆ ซึ่งพวกเขาใช้เป็นแผงขายของบ่อยๆ มันวาง อยู่ใต้กองเลื่อนหิมะที่ท�ำจากห่วงยางสองชิ้น บูกี้บอร์ดสองอัน และสายยางรดน�้ำต้นไม้ เจสซี่ยืนดูขณะอีวานออกแรงดึงอย่าง สุดก�ำลังแล้วยกโต๊ะขึ้นเทินหัว โห พี่เราโตขึ้นเยอะเลยแฮะ เจสซี่คิด นึกถึงที่แม่เคยพูดเกี่ยวกับความสูงที่พุ่งพรวดของ อีวาน บางครั้งเธอรู้สึกเหมือนอีวานโตไวกว่าเธอสองเท่า โต ขึ้นๆ ทุกที โตจนน�ำหน้าเธอไปไกลแล้ว “ดูเป็นเรื่องส�ำคัญนะ” เจสซี่พูด ดูเหมือนข่าวร้าย คือ สิ่งที่เธอคิดไว้ในหัว เกิดเรื่องอะไรขึ้นรึเปล่านะ? เป็นค�ำต�ำหนิ? หรือเกิดอะไรวุ่นวาย? ความรู้สึกตื่นกลัวทั้งหมดของเธอเรื่อง การเลื่อนชั้นไปอยู่เกรดสี่ผุดพล่านขึ้นมาทันใด “โต๊ะนี่สกปรกสุดๆ เลย” อีวานพูด “เธอคิดว่าถ้าเราเอา ถ้วยกับเหยือกมาวางเยอะๆ ให้ปิดโต๊ะจนมิด จะมีใครสังเกต เห็นไหม? เจสซี่มอง โต๊ะตัวนั้นเลอะคราบเป็นลายทางสีด�ำ “มีแน่” อีวานโอดโอย 16
“หนูจะท�ำความสะอาดเอง” เจสซี่พูด อีวานยอมตั้งแผง ขายน�้ำมะนาวเพียงเพราะเจสซี่ชอบ อย่างน้อยสิ่งที่เธอพอจะ ท�ำให้เขาได้ก็คือท�ำความสะอาดคราบเหนียวๆ พวกนี้ออกจาก โต๊ะ “บางที” เธอหยิบซองขึ้นมาอีกครั้ง “โรงเรียนอาจจะเลื่อน เปิดเทอมก็ได้ บางทีวนั เปิดเทอมอาจจะไม่ใช่วนั อังคารหน้าก็ได้ พี่ว่างั้นมั้ย?” ค�ำพูดนี้ท�ำให้อีวานสนใจขึ้นมา “ไปขอแม่ ให้เปิดซอง กันเถอะ” เขาพูด ในห้องท�ำงานปรับอากาศเย็นฉ�่ำ คุณนายเทรสกี้อ่าน จดหมายรวดเดียวจนจบ “เอิ่ม” เธอเริ่ม “ไม่น่าเชื่อเลย” เธอ มองไปที่อีวาน เจสซี่คิดว่าสีหน้าแม่ดูกังวล “อีวานจ๊ะ ลูกกับ เจสซี่จะได้เรียนชั้นเดียวกันในปีนี้ ลูกทั้งคู่ได้อยู่ห้องคุณครู โอเวอร์ตันจ้ะ” เจสซี่รู้สึกโล่งเหมือนยกภูเขาออกจากอก ชั้นเดียวกัน! ถ้าขออะไรในโลกนี้ ได้สักหนึ่งอย่าง เธอก็จะขอให้เรียนด้วย กันนี่แหละ ถ้าได้อยู่กับอีวาน เขาคงท�ำให้อะไรๆ ง่ายขึ้น เขา คงแนะน�ำเธอให้รู้จักกับนักเรียนเกรดสี่ทุกคน และบอกทุกคน ว่าเธอเป็นคนน่ารัก ไม่ใช่เป็นเด็กเกรดสองตัวเปี๊ยกที่เป็นส่วน เกินในชั้นนี้ แต่อีวานดู ไม่ยินดีเลย ท่าทางจะโกรธด้วยซ�้ำ “ท�ำไม ครับ?” เขาถามเสียงดังจนเกือบตะโกน คุณนายเทรสกี้กวาดตาอ่านจดหมาย “เอ่อ...ชั้นเรียนมี คนน้อยเกินไปจ้ะ และนักเรียนบางคนที่ทางโรงเรียนคิดว่าจะ 17
เรียนต่อเกรดสี่ที่นี่ก็ไม่เรียนแล้ว เพราะย้ายหรือเปลี่ยนไปเรียน โรงเรียนเอกชนกัน ทางโรงเรียนเลยต้องยุบสองห้องที่มีคนน้อย ให้มารวมกันเป็นห้องที่ใหญ่ขึ้นจ้ะ” “ไม่ยุติธรรมเลย” อีวานพูด “ผมอยากอยู่ห้องครูสโคบี้ แล้วก็ไม่อยาก...” เขามองเจสซี่ “ไม่ยุติธรรมเอาซะเลย!” เจสซี่ ป ระหลาดใจ ข่าวดีขนาดนี้ ท�ำไมอีวานไม่รู้สึก เหมือนกับเธอ ทั้งสองเล่นสนุกด้วยกันที่บ้าน แล้วตอนนี้ก็ยัง จะได้เล่นสนุกกันที่โรงเรียนอีก “ต้องสนุกแน่” เธอบอกกับอีวาน “ไม่สนุกหรอก” อีวานพูด “โรงเรียน-ไม่-สนุก” เขากระทืบ เท้าลงบันไดแล้วขังตัวเองอยู่ ในห้องตลอดบ่าย พวกเขายัง เตรียมแผงขายน�้ำมะนาวกันไม่เสร็จ มาถึงตอนนี้ก็สองวันมาแล้ว อีวานยังคงขังตัวเอง แม้ จะไม่ได้อยู่ในห้องตัวเอง เขาไม่พูดกับเธอ และไม่เล่นกับเธอ เจสซี่จึงขึ้นห้องตัวเองและท�ำสิ่งที่ท�ำเสมอเวลาอารมณ์ เสีย หรือโกรธ หรือเศร้า หรือสับสน เธอเริ่มอ่านหนังสือเรื่อง แมงมุมเพื่อนรัก เธออ่านมันมาเป็นร้อยๆ รอบแล้ว เธออ่านมาถึงตอนที่ดีซะด้วย มันเป็นตอนแสนสุข เจ้า หมูวลิ เบอร์เพิง่ จะมีตวั ตนขึน้ มา และได้รบั ความสนใจจากครอบ ครัวซักเคอร์แมนและคนทั้งเมือง แต่เจสซี่ไม่สามารถเข้าถึง อารมณ์สุขสันต์แบบนั้นได้...ความสุขที่มากับค� ำพูดของแมง มุมชาร์ลอตต์ที่ว่า ฉันกล้าพูดได้เลยว่าแผนของฉันต้องได้ผล และวิลเบอร์จะรอดปลอดภัย 18
ทว่า เธอกลับรู้สึกเพียงอารมณ์เศร้าที่กด กด และกดลง บนบ่า และก็ไม่ใช่ความเศร้าเพราะรู้ว่าชาร์ลอตต์ก�ำลังจะตาย ในหน้า 171 ด้วย แต่เป็นเพราะอีวาน เธอหยุดคิดถึงค�ำที่เขาพูดไม่ได้ เจสซี่จ�ำได้ถึงเพียงอีกครั้งหนึ่งที่อีวานพูดกับเธอว่า “ฉัน เกลียดเธอ” ตอนนั้นคุณยายแวะมาหาและอีวานต้องการความ ช่วยเหลือส�ำหรับการบ้านวิชาคณิต หน้าตาสิ้นหวังกับปากเบ้ บิดแบบนัน้ คืออาการทีเ่ ขาท�ำประจ�ำเวลาต้องเจอกับคณิตศาสตร์ การสะกดค�ำ หรือเขียนรายงาน แม่เรียกมันว่าหน้าตาแบบ ‘เตรียมระเบิดลง’ แต่คุณยายช่วยอะไรไม่ได้ เพราะทั้งหมดนั่น เหมือน ‘ภาษาต่างดาว’ ส�ำหรับยาย เจสซี่เลยช่วยสอนวิธีแก้ โจทย์ให้ เอ่อ...ก็ประมาณว่าเธอแค่กระโจนเข้าใส่และท�ำโจทย์ แทนเขาเท่านั้นเอง นั่นเรียกว่าช่วย ใช่มั้ยล่ะ? ยายเรียกเธอ ว่าสาวน้อยอัจฉริยะ แต่อีวานกลับฉีกกระดาษออกเป็นสองส่วน แล้ววิ่งขึ้นบันไดไปพร้อมตะโกนว่า “ฉันเกลียดเธอ!” ก่อนจะ ปิดประตูปัง เหตุการณ์นี้เกิดเมื่อปีที่แล้ว เจสซี่วางหนังสือไว้บนพุงแล้วจ้องมองเพดาน มนุษย์นี่ ช่างน่าสับสน เธอขอท�ำโจทย์เลขสักร้อยข้อ ดีกว่าให้มานั่งคาด เดาอารมณ์แสนยุ่งเหยิงของคนอื่น ไม่ว่าจะวันไหนก็ตาม นั่น เป็นเหตุผลที่เธอกับอีวานเข้ากันได้ดี เพราะเขาจะบอกเธอออก มาตรงๆ “ฉันโกรธเธอเพราะเธอกินขนมไรซ์คริสปี้ส์ทรีตชิ้น สุดท้ายไป” แล้วเธอก็จะตอบว่า “หนูขอโทษ นี่ หนูมีลูกอม สตาร์เบิร์สต์อยู่ที่ห้อง พี่เอาไหม?” และมันก็จะเป็นแบบนั้น 19
อีวานเป็นคนตรงไปตรงมา ไม่เหมือนพวกผู้หญิงที่โรงเรียน พวกที่ก่อตั้งชมรมนั่น เจสซี่กลิ้งตัวนอนตะแคงเพื่อสลัดความคิดนั้นทิ้งไปซะ บนผนังอีกฝั่งหนึ่งของห้อง มีโฟมสามแผ่นที่แม่ซื้อมา ให้เจสซี่ท�ำงานประดิษฐ์ ในวันแรงงาน ทุกๆ ปี สโมสรโรตารี ่ จะจัดการประกวดให้เด็กๆ เข้าร่วมแข่งขันจัดป้ายนิทรรศการ ในโอกาสพิเศษต่างๆ นี่เป็นปีแรกที่เจสซี่อายุถึงเกณฑ์เข้าร่วม เธอขอให้แม่ซื้อแผ่นโฟม ปากกาเจล กระดาษสีสะท้อนแสง และสติ๊กเกอร์รูปต่างๆ ส�ำหรับตกแต่งป้ายของเธอ ตั้งใจจะคว้า เงินรางวัลมาให้ได้ 100 ดอลลาร์เชียวนะ! แต่เธอยังไม่มี ความคิดที่ดีพอสักอย่างเดียวเลยว่าจะจัดอย่างไร และแล้วก็ เหลือเวลาแค่ห้าวันก่อนการประกวด...แผ่นโฟมยังคงว่างเปล่า เจสซี่เอื้อมหยิบหนังสือ เธอไม่อยากนึกถึงพวกเด็กผู้ หญิงที่โรงเรียนและไม่อยากคิดถึงการประกวด เธอเริ่มอ่าน อีกครั้ง วิลเบอร์และชาร์ลอตต์อยู่ที่งานเทศกาล และชาร์ลอตต์ ก�ำลังหมดอายุขัย เจสซี่อ่านท่อนที่วิลเบอร์พูดกับเพื่อนรัก ฉันเสียใจอย่างสุดซึ้งที่เธอรู้สึกแย่นะ ชาร์ลอตต์ บางทีถ้าเธอชักใยแล้วจับแมลงมากิน สักสองสามตัว เธอน่าจะดีขึ้นนะ
เอ่อ...ถึงแม้ท่อนสองจะดู ไม่เข้ากับสถานการณ์ตอนนี้ เท่าไหร่ แต่เจสซี่ก็จินตนาการตัวเองก�ำลังพูดประโยคแรกว่า 20
ฉันเสียใจอย่างสุดซึง้ ทีพ่ รี่ สู้ กึ แย่นะ อีวาน ฟังดูเกือบใช้ได้ อย่าง น้อยก็แสดงให้เขาเห็นว่าเธอใส่ ใจ และเจสซี่รู้ว่าค�ำพูดแบบนี ้ ส�ำคัญมากเมื่อใครคนหนึ่งรู้สึกหัวเสีย เธอตัดสินใจลงไปข้าง ล่างเพื่อลองดูสักตั้ง เธอจะพยายามท�ำทุกอย่างให้อีวานกลับ มาเป็นแบบที่เคยเป็นก่อนได้รับจดหมาย เจสซี่มองหาในครัวและสวนหลังบ้าน แต่ไม่เจออีวาน เดินลงชั้นใต้ดินมาได้ครึ่งทางถึงได้ยินเสียงดังมาจากโรงรถ เธอ เปิดประตูและรับรู้ถึงความร้อนระอุสุดขั้วสัมผัสผิวหนัง เหมือน มียักษ์พ่นลมหายใจร้อนๆ เหม็นๆ ใส่ตัว ที่โรงรถ เธอเจออีวานและสกอตต์ สเปนเซอร์ แปลกจริง เธอคิด อีวานไม่ชอบหน้านายสกอตต์ สเปนเซอร์นี่นา พวกเขา เป็นเพื่อนกันแบบดีๆ เลิกๆ มาตั้งแต่อนุบาล แต่ตั้งแต่สกอตต์ จงใจวางหมวกกันน็อกรถจักรยานของอีวานไว้ใต้ล้อรถมินิแวน ของครอบครัวเทรสกี้ เพื่อให้คุณนายเทรสกี้ถอยรถทับมันตอน ออกจากบ้าน มิตรภาพระหว่างทั้งคู่ก็เป็นอันสิ้นสุดลงอย่างแน่ นอน เจสซี่มองอีวานแล้วหันไปมองสกอตต์แล้วกลับมาที่ เดิมอีกครั้ง ตอนนี้เธอไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว แม้แต่ ฉันเสียใจ อย่างสุดซึ้งที่พี่รู้สึกแย่นะ อีวาน ก็ดูไม่ค่อยสมเหตุสมผลเท่า ไหร่ในเมื่อเห็นกันจะจะว่าอีวานสนุกกับเพื่อนของเขาเสียขนาด นี้ เธอพยายามคิดว่าจะพูดอะไรอย่างอื่นดี แต่ทั้งหมดที่นึกได้ คือ “ท�ำอะไรกันอยู่น่ะ?” เด็กชายทัง้ สองก้มตัวเหนือแผ่นกระดาษแข็ง อีวานก�ำลัง 21
เขียนตัวอักษรด้วยปากกาหัวสักหลาดสีแดงเส้นบาง กระติกน�้ำ แข็งสีม่วงวางอยู่กลางโรงรถ ส่วนเก้าอี้พลาสติกสองตัววางซ้อน ทับด้านบนอีกที ที่เก้าอี้ตัวบนสุดมีถุงกระดาษสีน�้ำตาลวางอยู่ “ไม่ได้ท�ำอะไร” อีวานตอบโดยไม่มอง เจสซีเ่ ดินไปหาเด็กชายทัง้ สองแล้วแอบมองข้ามไหล่อวี าน ไป
น�้ำมานาว 50 เซ็นต์ เธอพูดว่า “พี่สะกดค�ำว่า น�้ำมะนาว ผิดน่ะ ต้องเขียน ด้วยสระอะ ไม่ใช่สระอา” แต่ที่เธอคิดคือ แหมเยี่ยมเลย! แผง ขายน�้ำมะนาว ของชอบหนูเลย! เด็กชายทั้งคู่ไม่พูดอะไร แต่เจสซี่เห็นอีวานเม้มปาก “พี่อยากให้หนูผสมน�้ำมะนาวให้ไหม?” เธอถาม “ผสมเสร็จแล้ว” อีวานตอบ “ให้หนูตกแต่งป้ายก็ได้” เธอพูด “หนูวาดผีเสือ้ กับดอกไม้ สวยนะ วาดอย่างอื่นก็ได้” สกอตต์พ่นลมออกจมูก “เฮอะ! เราไม่อยากให้มีของ แต๋วแหววอย่างนั้นบนป้ายของเราหรอก” 22
“พี่อยากยืมกล่องล็อกกุญแจของหนู ไปใส่เงินมั้ยล่ะ? ข้างในเป็นถาดที่มีส่วนแยกส�ำหรับเก็บเหรียญต่างๆ ด้วยนะ” “ไม่” อีวานตอบ ยังคงง่วนกับการท�ำป้าย “งั้น” เธอมองไปรอบๆ “หนูท�ำความสะอาดโต๊ะให้ก็ได้” โต๊ะไม้ตวั เล็กทีย่ งั คงมีคราบด�ำอยูถ่ กู ดันไปวางติดกับรถจักรยาน “เราจะไม่ใช้โต๊ะนี่” อีวานพูด “แต่เราใช้โต๊ะท�ำแผงขายของมาตลอดนี่นา” เจสซี่ตอบ อีวานหันไปประจันหน้ากับเจสซี่ “เราไม่อยากได้” เจสซีผ่ งะถอยหลังไปสองสามก้าว ภายในปัน่ ป่วน เหมือน ไข่เจียวที่ยังไม่สุกดี เธอรู้ดีว่าควรกลับเข้าบ้านไปซะ แต่ขา กลับขยับไปไหนไม่ได้ด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอยืนนิ่ง เท้างอก รากในพื้นซีเมนต์เย็นๆ สกอตต์กระซิบบางอย่างกับอีวาน แล้วทั้งคู่ก็หัวเราะ ด้วยเสียงต�่ำแบบร้ายกาจ เจสซี่หันไปทางประตู แต่เท้ายังปัก หลักไม่ยอมไปไหน เธอทนไม่ได้ที่อีวานอยากอยู่กับตัวแสบ อย่างสกอตต์มากกว่าอยู่กับเธอ “นี่” เธอพูด “พนันได้เลยว่าพี่ต้องมีเงินทอน หนูมีเหลือ เฟือเลยนะ พี่จะเอาเงินทอนของหนูไปหมดเลยก็ได้ จริงๆ นะ ตราบเท่าที่พี่จ่ายคืนตอนหมดวันแล้ว” “ไม่จ�ำเป็น” อีวานพูด “จ�ำเป็นสิ พี่ต้องใช้อยู่แล้ว” เจสซี่ยืนกราน “พี่ต้องมีเงิน ทอนไว้เสมอ โดยเฉพาะตอนเปิดร้านใหม่ๆ ไม่งั้นถ้าไม่มีเงิน ทอน พี่จะขายไม่ได้นะ” 23
อีวานปิดปลอกปากกาเสียงดัง ผลุบ! แล้วเสียบในกระเป๋า “สกอตต์ออกทุนให้เรา แม่เขาดูแลโถเงินทอนไว้ และเราก็มี เยอะพอแล้ว” เด็กชายลุกขึ้น อีวานถือป้ายให้สกอตต์อ่านโดยหันหลัง ให้เจสซี่ “สุดยอด” สกอตต์พูด เจสซี่รู้ดีว่าป้ายนั้นไม่ได้สวยสุดยอด ตัวอักษรทั้งเล็ก และบางเกินกว่าจะอ่านจากที่ไกลๆ ได้ (อีวานควรใช้ปากกา เคมีเส้นหนาๆ แทนปากกาหัวสักหลาดเส้นบางๆ แบบนัน้ ใครๆ ก็ร!ู้ ) ไม่มกี ารตกแต่งป้ายให้สวยงามเพือ่ ดึงดูดลูกค้า แถมค�ำว่า น�้ำมะนาว ก็สะกดผิด ท�ำไมอีวานไม่ยอมรับความช่วยเหลือ จากเธอสักนิดนะ? เธอก็แค่อยากช่วย สกอตต์หนั มาพูดกับเธอว่า “เธอจะเลือ่ นชัน้ มาเรียนเกรด สี่ปีนี้จริงๆ ใช่มั้ย?” หลังเจสซี่แข็งทื่อขึ้นมา “ใช่” เธอว่า “โอ้โห เพี้ยนสุดๆ” “ไม่ใช่ซะหน่อย” เธอพูดพร้อมท�ำคางยื่น “ใช่สิ” สกอตต์สวน “ฉันหมายถึง เธอเป็นเด็กเกรดสอง และตอนนี้ก�ำลังจะเป็นเด็กเกรดสี่ ยุ่งเหยิงซะไม่มี” เจสซี่มองอีวาน แต่เขาก�ำลังง่วนกับการแปะป้ายติดกับ กระติกน�้ำแข็ง “คนที่ได้เรียนข้ามชั้นมีเยอะแยะไป” เจสซี่ค้าน “ไม่ใช่ เรื่องใหญ่ซะหน่อย” “พิลึกสุดๆ ไปเลย!” สกอตต์พูด “ฉันหมายถึงว่า เธอ 24
จะไม่ได้เรียนเนือ้ หาของเกรดสามทัง้ ปี เธอไม่ได้เรียนเรือ่ งแอน- ตาร์กติกาทั้งบท แล้วบทนี้ก็สนุกที่สุดด้วย แถมยังมีทัศนศึกษา ที่พิพิธภัณฑ์สัตว์น�้ำ แล้วก็ที่ครูให้เราส่งจดหมายไปทั่วประเทศ จ�ำได้มั้ยอีวาน? นายได้จดหมายจากอลาสก้าด้วย เจ๋งสุดยอด!” อีวานพยักหน้า แต่ไม่เงยขึ้นมอง “ไม่ ใช่ปัญหาเลย” เจสซี่พูดอีกครั้ง เสียงเธอตึงเขม็ง เหมือนหนังยาง “เหมือนเธอพลาดช่วงเวลาในชีวติ ไปปีนงึ เลยนะ” สกอตต์ บอก “เหมือนเธอจะต้องตายเร็วกว่าพวกเราหนึ่งปีเต็มเพราะ เธอไม่เคยได้เรียนเกรดสาม” เจสซี่รู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ในคราวเดียวกัน ใจหนึ่งอยาก จะตะโกนไปว่า “ไม่เห็นจะฟังขึ้นตรงไหนเลย!” แต่อีกใจก็รู้สึก ว่าตัวเองเป็นตัวประหลาด เหมือนสกอตต์เพิ่งสังเกตว่าเธอมี สามขายังไงยังงั้น อีวานลุกขึ้นโยนถุงกระดาษให้สกอตต์ แล้วคว้าเก้าอี้ พลาสติกด้วยมือข้างหนึ่ง “มาเถอะ เราไปกัน” เขาก้มลงหิ้วหู จับข้างหนึ่งของกระติก สกอตต์จับอีกข้าง แล้วพวกเขาก็ยก กระติกเดินออกจากโรงรถไปด้วยกัน “เฮ้ อีวาน” เจสซี่ตะโกนเรียกไล่หลัง “หนูไปด้วยได้มั้ย?” “ไม่ได้” เขาตอบ ไม่หันมาสักนิด “น่า...นะ ได้โปรด หนูจะช่วยเต็มที่ หนูท�ำได้หลายอย่าง เลยนะ...” “เธอน่ะเด็กเกินไป” เขาตอบด้วยเสียงเฉียบ “เธอมันก็ 25
แค่เด็กทารก” แล้วทั้งสองก็เดินจากไป เธอมันก็แค่เด็กทารก เจสซี่ไม่อยากเชื่อว่าอีวานจะพูดอย่างนั้น พวกเขาเคย ท�ำอะไรร่วมกันมาตั้งหลายอย่าง แถมอีวานก็แก่กว่าแค่ 14 เดือนเท่านั้น แค่ปีกว่าๆ เอง เธอเกือบจะตะโกนกลับไปด้วย ค�ำพูดหยาบๆ ที่แทงใจและจิกกัด อย่างเช่น อ๋อเหรอ? อยู่แล้ว ตอนที่ได้ยินสกอตต์พูดกับอีวานว่า “เฮ้ยเพื่อน ฉันไม่อยากเชื่อ เลยว่ะว่านายจะต้องเรียนร่วมชั้นกับยัยน้องสาวตัวจ้อยนั่น ถ้า เป็นฉัน ฉันจะหนีไปอยู่อเมริกาใต้ว่ะ” “เออ ไหนเล่ามาซิ” อีวานตอบพลางข้ามถนนไป ค�ำพูดค้างอยู่ที่ปากเจสซี่ เธอมองอีวานเดินห่างออก ไป ตัวเล็กลง เล็กลง เขาก�ำลังทอดทิ้งเธอ เขาจะไม่อยู่เคียงข้างเธอที่โรงเรียน เขาจะไม่ช่วยจัดการ ให้ทุกอย่างราบรื่น เขาจะอยู่ฝั่งตรงข้าม โดยมีคนพวกนั้นมอง เธอด้วยความดูถูก เขาจะบอกทุกคนว่าเธอยังเด็กเกินกว่าจะ เป็นส่วนหนึ่งของพวกเขา บอกว่าเธอไม่น่ามาอยู่ห้องนี้ “ขอให้โชคดี อีวาน เทรสกี้” เธอพูดขณะเดินดุ่มๆ เข้า บ้าน ก�ำหมัดแน่นแนบข้างล�ำตัว “หนู ไม่ต้องการพี่ หนู ไม่ ต้องการพี่มาสนุกด้วยกัน หนูไม่ต้องการพี่มาเปิดแผงขายน�้ำ มะนาว และไม่ต้องการพี่มาช่วยหาเพื่อนในห้องเกรดสี่ให้หนู” หลังจากเดินขึ้นบันได้ไปได้ครึ่งทาง เธอหยุดแล้วตะโกน ออกมาว่า “แล้วหนูก็ไม่ใช่เด็กทารก!” 26