มาดามแปมเปิลมูส กับ ร้านขนมหวานมนตรา
รูเพิร์ต คิงฟิชเชอร์ เขียน ซู เฮลลาร์ด ภาพประกอบ พลอย โจนส์ แปล กรุงเทพมหานคร M Young, ส�ำนักพิมพ์มติชน 2556
บทที่หนึง่
กลางแม่ น�้ ำ แซ็ น ในนครปารี ส มี เ กาะแห่ ง หนึ่ ง
ชื่อเกาะแซ็งหลุยส์ แต่ส�ำหรับชาวปารีสแล้วเกาะแห่ง นี้ยังมีชื่อว่า “เกาะมนตรา” ด้วย เพราะบรรยากาศ ประหลาดของความเงียบสงบใจกลางเมืองอันวุ่นวาย บนเกาะมนตราแห่งนี้ไม่มีอนุสาวรีย์หรือสิ่งปลูกสร้าง 11
อันโดดเด่น แต่มีจัตุรัสร่มรื่น ถนนปูหินสายแคบ และ ร้านขายอาหารที่เชี่ยวชาญเฉพาะอย่าง ร้านขายดอก ไม้ และร้านขายเสื้อผ้า แล้ววันหนึ่งก็มีร้านขนมหวาน มาเปิดที่นี่
ร้านขนมหวานแห่งนี้สีสันสดใส ผนังสีม่วงองุ่น
ประตูสีฟ้าเปปเปอร์มินต์ และหลังคาบังแดดสีสตรอว์ เบอร์รี่สลับสีครีม ชื่อร้านคือ “ฝันหวาน” และเป็นร้าน ของผู ้ ห ญิ ง ชื่ อ มาดามบงบง เธอเป็ น สุภาพสตรีร่างท้วมอวบอัด ผู้มีแก้มสี กุ ห ลาบและรอยยิ้ ม อบอุ ่ น ดู เ หมื อ น ป้าคนโปรดหรือพี่เลี้ยงเด็กในฝัน เป็น คนประเภทที่คุณอาจไปหาหากต้องการคนปลอบใจ และนั่นก็คือสิ่งที่เด็กหญิงผู้ก�ำลังร้องไห้อยู่ในโบสถ์ โน้ทร์ดามต้องการ
โบสถ์โน้ทร์ดามห่างจากร้านขนมหวานในระยะ
เดินถึงกันไม่ไกล เพราะมันอยู่บนเกาะติดกันที่ชื่อว่า เกาะเมือง มาดามบงบงพบเด็กหญิงผูน้ ใี้ นบ่ายอันหนาว 12
เย็นปลายเดือนมกราคม โบสถ์เกือบว่างเปล่า มีแค่ นักท่องเที่ยวสองสามคนเดินไปมาท่ามกลางความมืด สลัวที่มีเพียงแสงเทียน กลิ่นก�ำยานลอยอยู่ในอากาศ และยังมีเสียงสะอื้นเบาๆ ดังแว่วมาด้วย
มาดามบงบงเจอเธอในมุมมืดแห่งหนึ่งของทาง
เดินยาวกลางโบสถ์ เธอนัง่ อยูห่ ลังเสาเพือ่ ไม่ให้ใครเห็น เด็กหญิงผู้นี้โน้มตัวไปข้างหน้าในท่าสิ้นหวัง ร้องไห้ ตัวสั่นเทิ้มไปหมด
“โอ้ แม่หนูน้อยของฉัน หนูเป็นอะไรไปหรือจ๊ะ”
เมื่อได้ยินเสียงไม่คุ้นหู เด็กหญิงก็สะดุ้ง
“จุ๊ๆ ไม่ต้องตกใจนะจ๊ะ” มาดามบงบงกระซิบ
พลางนั่งลงข้างเธอ เอื้อมมือไปโอบเด็กหญิงมากอด ไว้ในอ้อมแขน การท�ำเช่นนี้กระตุ้นน�้ำตาระลอกใหม่ อย่างไม่คาดคิด แต่มาดามบงบงก็โยกตัวเธอเบาๆ จนกระทั่งมันผ่านพ้นไป
เมื่อน�้ำตาหยุดไหลในที่สุด มาดามบงบงก็ล้วง
กระเป๋าถือเพื่อหากระดาษเช็ดหน้า 13
“ขอบคุณค่ะ” เด็กหญิงพูด พลางรับกระดาษใน
ขณะที่ขยับห่างออกมาเล็กน้อย เธออายที่ร้องไห้ฟูม ฟายกับผู้หญิงคนนี้ “หนูขอโทษที่รบกวนคุณ หนูควร กลับบ้านได้แล้ว”
“อย่าพูดอย่างนั้นสิจ๊ะ” มาดามบงบงพูด “หนู
ไม่ได้รบกวนฉันเลยสักนิด เอาล่ะหนูน้อย หนูจะบอก ชื่อของหนูให้ฉันรู้ได้ไหมจ๊ะ”
เด็กหญิงเงยหน้าขึ้นมองเธอด้วยดวงตาแดงก�่ำ
น�้ำตาคลอ
“หนูชื่อมัดแล็นด์” เธอพูด
มัดแล็นด์มาแวะที่โบสถ์ในวันนั้นระหว่างทาง
กลับจากโรงเรียน เธอต้องการหาสถานที่เงียบๆ ที่จะ ไม่มีใครรบกวน เธออยู่ในอารมณ์เศร้าอย่างยิ่ง แต่ สาเหตุของความเศร้าคือสิ่งที่น่าอายจนเธอไม่สามารถ เล่าให้คนอื่นฟังได้
“ขอบคุณส�ำหรับความเมตตานะคะ” มัดแล็นด์
พูดพยายามดึงตัวออกจากอ้อมกอด น�ำ้ หอมของผูห้ ญิง 14
คนนีแ้ รงมากและเธอเริม่ รูส้ กึ ว่ามันท�ำให้หายใจไม่ออก “แต่หนูควรจะกลับบ้านได้แล้ว”
ผู้หญิงคนนั้นยิ้มพลางส่ายหน้า เธอไม่คลาย
อ้อมแขนที่โอบไหล่มัดแล็นด์อยู่
“หนูพูดจริงๆ นะคะ” มัดแล็นด์บอก เริ่มรู้สึก
กลัวขึ้นมาบ้างแล้ว “ผู้ปกครองของหนูจะเป็นห่วงว่า หนูหายไปไหน”
“หนูควรกลับบ้านอยูแ่ ล้วละจ๊ะ เด็กน้อย” มาดาม
บงบงพูด “แต่ต้องกลับไปพร้อมขนมหวานกล่องพิเศษ จากฉัน!”
ก่อนที่มัดแล็นด์จะปฏิเสธ มาดามบงบงก็จับมือ
เธอและพาเดินออกจากโบสถ์ไปพบท้องฟ้าฤดูหนาว ที่สลัวลงทุกที ลมแรงขึ้นและพวกเขาก็เดินเร็วเพื่อ หลบลมแรงหนาวยะเยือก ข้ามสะพานไปยังถนนสาย แคบของย่านแซ็งหลุยส์
ร้านขนมหวานของมาดามบงบงอยู่บนถนนสาย
หลักของเกาะ ซุกอยู่ระหว่างร้านอาหารกับร้านดอกไม้ 15
มีป้ายเหนือประตูเป็นรูปจันทร์เสี้ยวบนท้องฟ้าพร่าง ดาว ดวงจันทร์มีใบหน้าและก�ำลังยิ้ม เด็กหญิงผมสีอ่อนผู้หนึ่งนั่งอยู่บนดวง จันทร์ เธอก�ำลังกินขนมจากกล่องใบ ใหญ่ มาดามบงบงเอาข้อความที่ระบุ ว่า จะกลับมาในอีกห้านาที ออกและเปิด ประตูหน้าร้าน
การตกแต่ ง ภายในร้ า นเหมื อ นฉากละคร ย้อนยุค มีผนังหินสูงและคานไม้พาดขวาง เพดาน ผนังแขวนม่านก�ำมะหยีเ่ ฉดสีฟา้ และ ม่วง แทรกด้วยกระจกซึ่งท�ำให้ห้อง
ดูกว้างขึ้น แสงไฟมาจากตะเกียงแขวน รูปดาวและจันทร์เสี้ยว
ถัดจากประตูคือเคาน์เตอร์ มีขนมหวานเก็บอยู่
ด้านหลังในโหลคริสตัลใบสูง มัดแล็นด์เห็นลูกอมรส เครื่องเทศกับลูกกวาดรสเปรี้ยว ผลไม้เปรี้ยว หวานกับลูกกวาดแข็ง คาราเมลกับอัลมอนด์ 16
เคลือบน�้ำตาลเยลลี่รูปปากรสเชอร์รี่กับเยลลี่รสผลไม้ เจลลี่บีนกับลูกอมฟิซบอล ลูกกวาดรสชะเอมหลากสี อมยิ้มสีรุ้งและลูกอมบงบงรสน�้ำตาล รสมะนาวและ รสสตรอว์เบอร์รี่
สินค้าพิเศษของร้านจัดแสดงอยู่รอบ
ห้อง แต่ละชนิดมีส่วนจัดแสดงของตัวเอง เหมือนฉากในโรงละครจิ๋ว มีตุ๊กตาแสดงท่าทางอยู่ หลังม่านคู่สีน�้ำเงิน ฉากจัดแสดงช็อกโกแลตรูปปลา ซาร์ดนี ประกอบด้วยก้นทะเลทีม่ นี างเงือกนัง่ อยูบ่ นก้อน หินก�ำลังหวีผมสีเขียว อีกฉากส�ำหรับขนมรูปเห็ดรส มะพร้าวเป็นป่าหน้าหนาวมีนางไม้ตัวเล็ก และพิกซีหน้าตาน่าเกลียดซ่อนอยูท่ า่ มกลาง ต้นไม้
ฉากที่โดดเด่นสะดุดตาที่สุดคือฉากส�ำหรับช็อก
โกแลตทรัฟเฟิลสีขาวรูปจันทร์เสี้ยว ทรัฟเฟิลชนิดนี้อยู่ ในกล่องสีน�้ำเงินติดฉลากรูปเดียวกับป้าย หน้าร้านเวทีเล็กๆ นี้ประกอบด้วยห้องที่ 17
คุณมองลอดผ้าม่านเข้าไปได้ ในห้องมีเตาผิงที่เปลว ไฟท� ำ จากกระดาษสี ส ้ ม และมี ตุ ๊ กตาตั ว หนึ่ งนั่ งอยู ่ ข้างๆ บนเก้าอี้โยก มันสวมเสื้อผ้าแบบศตวรรษ ที่สิบแปด มีเสื้อคลุมตัวยาวสีเงิน ถุง เท้ายาว และกางเกงขี่ม้ายาวแค่ เข่า ใบหน้าทาสีขาวและรูปทรง เหมือนจันทร์เสี้ยว
“หนูอยากลองชิมสักชิ้นไหมจ๊ะ” มาดามบงบง
ถาม
มัดแล็นด์เหลียวมามอง เธอตื่นตาตื่นใจกับฉาก
แสดงเหล่านี้จนไม่ทันสังเกตว่ามาดามบงบงมายืนอยู่ ข้างๆ
“โอ! ไม่หรอกค่ะ ขอบคุณนะคะ” มัดแล็นด์พูด
“หนูแค่ดูๆ เท่านั้น”
“แต่ฉันอยากให้หนูชิมนะ” มาดามบงบงพูด “นี่
เป็นสินค้าพิเศษของฉัน หนูไม่เคยชิมอะไรแบบนี้มา ก่อนแน่ๆ” เธอแบมือเผยให้เห็นทรัฟเฟิลรูปจันทร์เสีย้ ว 18
ชิ้นหนึ่ง “เอ้า” เธอพูดพลางยื่นมันให้มัดแล็นด์
มัดแล็นด์ขอบคุณและเอาทรัฟเฟิลเข้าปาก
เปลือกนอกท�ำจากช็อกโกแลตขาวและมีรสวา-
นิลลาเข้มข้น ช็อกโกแลตค่อนข้างแข็งและเธอต้องกัด แรงๆ เพื่อลิ้มรสไส้ มันทะลักออกมาในปากอย่างฉับ พลัน เป็นของเหลวนุ่มลิ้น รสหวานเอียนจนน่าคลื่นไส้ แต่รสชาติที่เหลืออยู่ในปากออกขม เมื่อรวมกันแล้ว ก็ไม่นา่ รืน่ รมย์เอาเสียเลย และถ้ามัดแล็นด์อยูต่ ามล�ำพัง ก็คงถุยมันออกมาทันที แต่ทันใดนั้นเธอก็ประหลาด ใจกับความสุขที่พุ่งขึ้นมาอย่างฉับพลัน
มัดแล็นด์รู้สึกมีความสุขอย่างยิ่งยวดโดยไม่รู้
สาเหตุ มันคือความรู้สึกพิลึกที่ยิ่งแปลกประหลาดเข้า ไปใหญ่เมื่อรู้ว่ามันไม่น่าเป็นจริงได้ เมื่อครู่ก่อนเธอ ยังรู้สึกย�่ำแย่อยู่เลย และปัญหาของเธอก็ไม่ได้หายไป ไหนด้วย เพียงแต่เธอเลิกใส่ใจมัน อย่างน้อยก็ระหว่าง ที่กินทรัฟเฟิลนี้อยู่ เมื่อเธอกลืนค�ำสุดท้าย ความรู้สึก เดิมก็กลับคืนมา แต่ตอนนีแ้ ย่กว่าเดิมเสียอีก ก่อนหน้า 20
นี้เธอรู้สึกแย่ แต่ตอนนี้เพิ่มระดับขึ้นไปอีก มีความ รู้สึกระวนกระวายเหมือนว่าเธอไม่เป็นตัวของตัวเอง เท่าที่ควร ความรู้สึกนี้น่ากลัวและเธอรู้ว่าทางเดียวที่ จะลบมันออกไปได้คือต้องกินทรัฟเฟิลอีกชิ้นทันที
มัดแล็นด์เงยหน้าขึ้นเห็นมาดามบงบงก�ำลังมอง
เธออยู่ มีความตึงเครียดแปลกๆ ในดวงตา
“ชอบไหมจ๊ะ” เธอถาม
“ชอบค่ะ ขอบคุณค่ะ” มัดแล็นด์พูด “อร่อยมาก
เลย”
มาดามบงบงยิ้ม “ถ้าอย่างนั้น” เธอพูดพลางส่ง
กล่องสีน�้ำเงินเข้มให้ “ท�ำไมหนูไม่เอากลับบ้านไปสัก หน่อยล่ะ แล้วถ้ามันหมด หนูก็กลับมาเอาเพิ่มได้ ดี ไหมจ๊ะ”
“โอ ดีค่ะ” มัดแล็นด์พูดพลางพยักหน้า “ดีค่ะดี
มากๆ เลย!”
ขณะที่รับกล่องไปนั้น มัดแล็นด์ก็สังเกตเห็นบาง
สิ่งที่แปลกพิลึกเกี่ยวกับฉลาก ตาของดวงจันทร์ที่ยิ้ม 21
แย้มนั้นดูเหมือนด�ำขึ้นกว่าเดิม เธอตัวสั่นนิดๆ เมื่อ สังเกตเห็นบางอย่างเกี่ยวกับเด็กหญิงที่นั่งอยู่บนดวง จันทร์ ตอนนี้เธอรู้สึกว่าเด็กคนนี้เหมือนเธอมาก ราว กับมัดแล็นด์เป็นนางแบบส�ำหรับภาพนี้
22