:
Heather Lende เขียน รังสิมา ดีสวัสดิ์ แปล
กรุงเทพมหานคร ส�ำนักพิมพ์มติชน 2556
สารบัญ
ค�ำน�ำส�ำนักพิมพ์ ค�ำน�ำผู้แปล กิตติกรรมประกาศ อารัมภบท : สิ่งที่เราอยากจะเป็น
7 9 11 15
ถ้าสิ่งต่างๆ ไม่เป็นไปตามที่หวัง หีบศพของเนดรา ทุกคนเรียกเธอว่าซูซี่ จุดจบของเรือเบ็คก้าดอว์น เทพธิดาแม่ศรีเรือน ใครกันแน่ที่บ้า ช่วงเวลาแห่งการเรียนรู้ ทูตสวรรค์ แม่หมี
27 41 53 64 77 89 101 119 132
ไร้ค�ำบรรยาย สาวๆ วัยทอง นัดมื้อกลางวันของคุณนายแบล็ก มารายห์ สู่แสงสุดท้ายของชีวิต แค่บอกว่า “ไม่ทราบ” รักอันท่วมท้น คู่ชีวิต หากได้พบกันบนสวรรค์ แม้ความตายก็หยุดคุณยายแองจี้ไม่ได้ ชาวอะแลสกาที่รัก ไฟและน�้ำแข็ง โค้งค�ำนับปิดม่านเวที ฉันจะไม่ยอมจ�ำนน
147 160 168 176 189 200 211 224 236 246 259 271 284
299
เชิงอรรถท้ายเล่ม
อารัมภบท
สิ่งที่เราอยากจะเป็น
ตลอดวัยผูใ้ หญ่ ฉันอาศัยอยูท่ เี่ มืองเฮนส์ มลรัฐอะแลสกา หลายๆ
ครั้งฉันไม่อยากเชื่อว่าตัวเองจะโชคดีถึงเพียงนี้ โดยเฉพาะในยามเย็นของ ฤดูหนาว ขณะดวงตะวันใกล้ลับขอบฟ้าสาดแสงไปทั่วยอดหิมะขาวโพลน ตัดกับท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีน�้ำเงินเข้ม และลมทางทิศเหนือพัดปะทะน�้ำ ทะเลแตกเป็นฟองคลื่นขาว มันเป็นธรรมชาติและสวยงามเสียจนฉันต้อง เดินออกไปนอกบ้านเพื่อเฝ้ามอง หากมองไปทางทิศใต้จะเห็นโรงงาน อาหารกระป๋องสีแดงที่เวิ้งหาดเลตนิคอฟอยู่สุดโค้งน�้ำด้านหนึ่ง และธาร น�้ำแข็งเดวิดสันอยู่อีกปลายด้านหนึ่ง ส่วนเบื้องหน้า เกาะทรงพีระมิดคั่น กลางจุด บรรจบปากแม่น�้ำชิลกัตกับทะเล ทางด้านหลัง ภูเ ขาสูงชัน ตั้ง ตระหง่านเหนือหาดทรายขึ้นไป ในยามโพล้เพล้ของฤดูหนาวเช่นนี้ ขณะ ที่ยืนท่ามกลางหิมะในสวนหลังบ้าน ฉันคิดว่าได้ยินเสียงสุนัขจิ้งจอกหอน มาจากชิลกัตริเวอร์แวลลีย ์ ฉันกลัน้ หายใจ หวังจะได้ยนิ เสียงมันอีกสักครัง้ แต่กลับไม่ได้ยินอะไร มันอาจเป็นแค่เสียงลม ฉันเหลียวหลังกลับไปมอง อะแลสกา ใครว่าหนาว 15
ตัวบ้าน เห็นลูกๆ วัยเด็กของเราเดินอยู่ตรงหน้าต่างที่มีแสงไฟ ลูกๆ วัย รุ่นนั่งท�ำการบ้านอยู่ที่โต๊ะ ส่วนชิป สามีของฉันอ่านหนังสืออยู่ข้างเตาผิง ความอบอุ่นท�ำให้หัวใจฉันพองโตเหมือนลูกบอลลูน เราใช้เวลาหนึ่งปีสร้างบ้านไม้บนชายหาดที่ถนนมัดเบย์ ห่างจาก ถนนเมนสตรีตราวไมล์ครึ่ง ฉันเคยมองดูหมีเดินลุยร่องน�้ำตามชายฝั่งจาก หน้าต่างห้องนอนในฤดูร้อน ส่วนในฤดูใบไม้ร่วง ตอนฉันพาสุนัขออก ไปเดินเล่นบริเวณอ่าว เลนน�้ำแข็งตามชายหาดนั้นเต็มไปด้วยนกอินทรี หั ว ล้ า น และในฤดู ใ บไม้ ผ ลิ ปลายู เ ลคอนผิ ว มั น เลื่ อ มมี ก ลิ่ น คาว ต่ า ง พากันแหวกว่ายกลับสู่แม่น�้ำ ขณะที่สิงโตทะเลไล่จับพวกมันเสียงดังจน ปลุกฉันตื่นแม้ก�ำลังหลับสนิท ตอนนั้นตีสองแล้ว แต่ฉันยังเห็นแสงไฟ เปิดอยู่ที่บ้านฝั่งตรงข้าม เลยลองโทรศัพท์หาลินนัสเพื่อนบ้าน ดูเหมือน ว่าสิงโตทะเลก็ปลุกเธอเหมือนกัน เธอกับสตีฟสามีเดินไปยังชายหาดทั้ง ชุดนอน เธอบอกว่า สิงโตทะเลก�ำลังจัดงานเลี้ยงอย่างเมามันตลอดชาย หาดเลย ในปี 1879 จอห์น มุยร์ เดินทางมาที่เฮนส์พร้อมกับเพื่อนคนหนึ่ง ซึ่งเป็น ผู้ก่อตั้งโบสถ์นิกายเพรสไบทีเรียนขึ้นตรงบริเวณที่เป็นตัวเมืองเฮนส์ใน ปัจจุบัน มุยร์เป็นหนึ่งในบรรดาคนต่างถิ่นคนแรกๆ ที่ส�ำรวจแถบนี้ เขา แนะน�ำคนรุ่นใหม่ว่าอย่าเดินทางมายังภูมิประเทศแถบนี้ของอะแลสกา มิฉะนั้นอาจต้องตั้งรกรากอยู่ที่นี่ หรือไม่ก็จะต้องรู้สึกผิดหวังกับสถานที่ อื่นๆ ไปตลอดชีวิต เพียงเพราะเฮนส์เป็นสถานที่ที่สวยงาม ไม่ได้หมายความว่ามัน สะดวกสบาย เฮนส์ตัดขาดจากโลกภายนอก มืดครึ้มและหนาวเย็น ทุกๆ อย่างตั้งแต่ที่ดินไปจนถึงของช�ำล้วนราคาแพง อีกทั้งยังมีงานให้ท�ำน้อย แต่ต้องสู้กับค่าครองชีพที่สูงลิบลิ่ว มีประชากรสองพันสี่ร้อยคนอาศัยอยู่ ที่หุบเขาชิลกัต แต่ฉันคิดว่า ประชากรทั้งหมดไม่เคยอยู่ในเมืองพร้อมๆ กัน และชาวเมืองหนึ่งในสามน่าจะอพยพออกจากเมืองในช่วงฤดูหนาว เราไม่มีโรงพยาบาล ส่วนโรงเรียนมัธยมปลายมีนักเรียนแค่ 93 คน ไม่มี 16
รังสิมา ดีสวัสดิ์ แปล
ห้างสรรพสินค้า ร้านแมคโดนัลด์ หรือโรงหนัง ให้ตายเถอะ เราไม่มแี ม้แต่ สัญญาณไฟจราจร โทนี่ เทงส์ เพื่อนของฉันซึ่งเกิดและเติบโตที่นี่บอก ว่าเฮนส์ไม่มีอะไรผิด ปกติ “มีค นสองสามพัน คนไม่ได้แตกต่างอะไร” อย่างไรก็ตาม ประชากรกว่าครึ่งปฏิเสธความเปลี่ยนแปลงใดๆ ทั้งสิ้น คน ในชุมชนมักทะเลาะกันอย่างรุนแรงทุกครั้งที่มีการเลือกตั้งท้องถิ่นหรือ จัดท�ำประชาพิจารณ์ และคะแนนเสียงทุกเรื่องจะออกมาเป็นครึ่งๆ เสมอ ฉันเลยจะไม่มีวันร่วมลงชื่อในข้อเรียกร้องใดๆ อีก ไม่ว่ามันจะเป็นเรื่อง อะไร บนแผนที่ของอะแลสกา เฮนส์อยู่ติดกับสแกกเวย์ ที่ปลายสุดทาง ด้านเหนือของอินไซด์พาสเสจ ซึ่งเป็นบริเวณหมู่เกาะที่กินอาณาเขตห้าร้อย ไมล์จากใต้สุดของเกาะปรินซ์ออฟเวลส์ใกล้ๆ กับเคทชิแกนไปจนถึงต้น คลองลินน์ ฟยอร์ดที่ใหญ่ที่สุดของทวีปอเมริกาเหนือ เราเรียกภูมิภาค แถบนี้ว่าภูมิภาคตะวันออกเฉียงใต้ แบบเดียวกับที่รัฐทางตะวันออกได้ รับการขนานนามว่านิวอิงแลนด์ พื้นที่เกือบทั้งหมดชื้นแฉะและปกคลุม ด้ ว ยต้ น ไม้ ใ หญ่ เมื่ อ จะเดิ น ทางจากที่ นี่ ไ ปที่ ไ หนก็ ต าม คุ ณ ต้ อ งขั บ รถ ผ่านป่ารกชัฏเป็นระยะทางหลายร้อยไมล์ ด่านชิลกัตที่ติดกับแคนาดามัก จะปิดในฤดูหนาวเนื่องจากหิมะตกหนัก เมืองแองเคอเรจอยู่ห่างออกไป ถึงแปดร้อยไมล์ ส่วนไวต์ฮอร์ส เมืองหลวงของรัฐยูคอนเทร์ริเทอรี่1 ของ ประเทศแคนาดาอยูห่ า่ งไป 260 ไมล์ คุณยังสามารถเดินทางผ่านไวต์ฮอร์ส และขับรถไปจนถึงซีแอตเทิลได้ แต่มีไม่กี่คนที่ท�ำอย่างนั้น เรามักจะนั่ง เรือเฟอร์รี่หรือบินเป็นระยะทาง 90 ไมล์ไปจูโนแทนแล้วต่อเครื่องบินลง ใต้ จูโนเป็นเมืองหลวงของอะแลสกา เป็นเมืองเล็กๆ เมื่อเทียบกับเมือง ทั่วไป มีประชากรเพียงสามหมื่นคน ทุกครั้งที่ขึ้นเครื่องบินเจ๊ตไปหรือ กลับจากจูโน โดยมากฉันจะรู้จักผู้โดยสารร่วมเที่ยวบินแทบทุกคน เที่ยว บินของเราเลยต่างจากเที่ยวบินของฝั่งแผ่นดินใหญ่สหรัฐ มันมักจะโหวก เหวกกว่ามาก เพราะทุกคนคุยกันตลอดทางทั้งล�ำ หลายปีกอ่ น พีส่ ะใภ้ของฉันเดินทางจากบ้านทีร่ ฐั เวอร์จเิ นียมาเฮนส์ ช่วงเทศกาลคริสต์มาส เธอนั่งเครื่องบินจากเมืองดัลเลส มลรัฐเวอร์จิเนีย อะแลสกา ใครว่าหนาว 17
มายังซีแอตเทิล จากนั้นต้องรออยู่ที่ซีแอตเทิลสองวันเพื่อให้หิมะที่จูโน ละลายเสียก่อน เครื่องบินของสายการบินอะแลสกาแอร์ไลนส์จึงจะลง จอดได้ ระหว่างทางเครื่องบินแวะจอดที่เคทชิแกนและซิตกา เธอต้อง ยึ ด ตั ว เองไว้ กั บ ที่ นั่ ง ด้ า นหน้ า ทุ ก ครั้ ง ที่ เ ครื่ อ งบิ น เบรกเสี ย งดั ง ลั่ น เพื่ อ พยายามลงจอดบนรันเวย์สนั้ ๆ ของเกาะ ส่วนผูโ้ ดยสารท้องถิน่ โห่รอ้ งเมือ่ เครื่องบินจอดสนิท เมื่อมาถึงจูโน เธอจึงพบว่าไม่สามารถบินไปเฮนส์ได้ เพราะหิมะและหมอกลงจัดและได้รับค�ำแนะน�ำให้นั่งเรือเฟอร์รี่แทน หลัง จากนั่งอยู่บนเรือสี่ชั่วโมงผ่านทั้งน�้ำตก ธารน�้ำแข็ง และแนวชายฝั่งที่ปก คลุมด้วยป่า เธอก็เข้าเทียบท่าที่เฮนส์ ตอนนั้นแสงแดดซึ่งมีเพียงหก ชั่วโมงต่อวัน ก็ถูกแทนที่ด้วยความมืดมิดประหนึ่งน�้ำหมึกแล้ว สิ่งแรก ที่เธอพูดหลังเดินลงจากสะพานเทียบท่ามาทักทายพวกเราคือ “คนที่นี่ต้อง มีความบ้าบิ่นมากถึงทนอยู่ที่นี่ได้ พวกเธอไม่น่าจะมาอยู่ที่นี่เลย” แต่มันสายไปแล้ว จอห์น มุยร์พูดถูก ชิปกับฉันเติบโตที่รัฐด้าน ชายฝั่งตะวันออกของสหรัฐ เราพบกันในวิทยาลัยและขับรถมาอะแลสกา หลังเรียนจบ ตอนนี้ที่นี่เป็นบ้านของเราแล้ว และฉันรู้ว่ามันจะเป็นบ้าน ของเราตลอดไป มีหลายอย่างที่ท�ำให้เฮนส์เป็นสถานที่เหนือกาลเวลา ชิป กับฉันไม่เคยใส่กลอนประตูบ้านและไม่เคยดึงกุญแจออกจากรถเลย เรา ไม่เคยคาดหวังว่าจะต้องอ่านหนังสือพิมพ์รายวันจากจูโนและแองเคอเรจ ภายในวันนั้น มันไม่เคยมาถึงเราตรงเวลาหรอก ในฤดูหนาวยามที่มีหิมะ ฝนตก หรือมีแสงแดดน้อยจนเป็นอุปสรรคต่อการบินไปและกลับจากจูโน บางทีกไ็ ม่มหี นังสือพิมพ์มาส่งเลย เราไม่มโี ทรทัศน์ดทู บี่ า้ นมาเป็นเดือนแล้ว เพราะแท็งก์เก็บน�้ำบนหอคอยใหม่รบกวนสัญญาณจากของสถานีโทรทัศน์ ฟรีที่แองเคอเรจ ฉันเลยไม่เคยได้ดูรายการเซอร์ไวเวอร์สักครั้ง2 ฉันรับข่าวสารของโลกกว้างจากสถานีวิทยุสาธารณะ ซึ่งถ่ายทอด ข่าวจากสถานีเอ็นพีอาร์ 3 ในช่วงเช้าตรู่ และถ่ายทอดดนตรีคันทรี่และร็อก แอนด์โรลตลอดช่วงบ่าย ฉันชอบเปิดวิทยุทิ้งไว้ตลอดเวลา แนวเพลง ที่หลากหลายปนเปกันเป็นดนตรีประกอบให้แก่ชีวิตของฉัน ทุกคนที่นี่ อ่านหนังสือพิมพ์ชิลกัตแวลลีย์นิวส์ หนังสือพิมพ์ประจ�ำสัปดาห์ท้องถิ่น 18
รังสิมา ดีสวัสดิ์ แปล
ของเราทั้งฉบับ ไม่ว่าจะมีแปดหน้า สิบสองหน้าหรือสิบหกหน้า (ขึ้นอยู ่ กับฤดูกาล จ�ำนวนประกาศโฆษณาและจดหมายถึงบรรณาธิการ) ตั้งแต่ พาดหัวข่าวไปจนถึงข่าวที่ระบุประเภทไม่ได้ เมื่อใครสักคนก�ำลังขายบ้าน หรือเรือโดยมีเพียงหมายเลขโทรศัพท์แจ้งไว้ เราก็รู้ได้ว่าเป็นใคร ด้วย การใช้นิ้วมือไล่ดูเบอร์โทร.ตามสมุดโทรศัพท์เขตตะวันออกเฉียงใต้ของ อะแลสกา ซึ่งมีหมายเลขโทรศัพท์ของเขตเฮนส์เพียงไม่กี่หน้ารวมอยู่ด้วย นักข่าวสองคนพูดติดตลกว่า ผู้อ่านส่วนใหญ่อ่านข่าวเพื่อจับผิด เพราะรู ้ ข่าวกันมาก่อนหน้านั้นแล้ว ฉันรับช่วงต่อเขียนคอลัมน์ข่าวสังคม ‘ข่าว ประกาศ’ มาจากดอริส วอร์ด ผู้ริเริ่ม หลังสามีของเธอเสียชีวิต ดอริส ต้องการพักจากการเก็บข้อมูลว่าใครไปพักร้อน หรือใครประมูลอะไรที่งาน ระดมทุ น ให้ แ ก่ เ ทศกาลนกอิ น ทรี หั ว ล้ า นของอะแลสกา แต่ ก ารเขี ย น เรื่องเกี่ยวกับคนเป็นก็ไม่ได้ห่างไกลจากการตามบันทึกเรื่องของคนตาย เท่าไหร่ ฉันจึงเริ่มเขียนประกาศมรณกรรมด้วย ความตายเป็นส่วนส�ำคัญของชีวิตในเฮนส์ ผู้คนเป็นมะเร็งและ หัวใจวายเหมือนกับที่อื่นๆ วัยรุ่นเสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางรถยนต์บน ทางหลวงของเฮนส์ ชายวัยกลางคนคนหนึ่งเสียชีวิตจากแบคทีเรียสาย พันธุ์ประหลาดที่กัดกินเนื้อคน แต่ก็มีผู้เสียชีวิตจากอุบัติเหตุมากเช่นกัน มัน เป็น สถานที่ที่อัน ตราย ชายคนหนึ่งตกหน้า ผาเสีย ชีวิตขณะล่า แพะ อีกคนหนึ่งสูญหายขณะด�ำน�้ำจับปลิงทะเล เรือพายหลายล�ำพลิกคว�่ำใน กระแสน�้ำที่เย็นเฉียบเหมือนน�้ำแข็ง บางทีเครื่องบินสูญหายระหว่างบิน เหนือทิวเขา และบางครั้งผู้คนหายไปอย่างไร้ร่องรอยเสียเฉยๆ ตอนนี้บ้านข้างๆ เราร้างลงเสียแล้ว เพื่อนบ้านของเราประสบ อุบัติเหตุเครื่องบินตกขณะขับเครื่องบินส่วนตัวเหนือเกาะดักลาสเมื่อฤดู ร้อนปีที่แล้ว พวกเขาเสียชีวิตทันทีพร้อมกับผู้โดยสารสองคนคือลูกชาย และลูกสะใภ้ของเพื่อนรักซึ่งเพิ่งแต่งงานกัน พวกเขาเป็นเจ้าของบ้านรุ่น ที่สอง สามี-ภรรยาคู่หนึ่งจากนิวซีแลนด์สร้างบ้านหลังนี้ขึ้นหลังซื้อบริการ เที่ยวบินแท็กซี่ท้องถิ่น ภรรยาของเจ้าของบ้านรุ่นแรกเคยพาฉันบินไป กลับจูโนหลายหนเพื่อตรวจครรภ์ตามก�ำหนด เธอมีผมสีเทาและมีลูก อะแลสกา ใครว่าหนาว 19
ห้าคนแล้ว ซึ่งต่อมาเสียชีวิตจากเหตุเครื่องบินชนภูเขาเหนือทุ่งน�้ำแข็ง ระหว่างอ่าวเกลเซียร์และเฮนส์ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าท�ำไมฉันจึงกลัวการ ขึ้นเครื่องบิน ส�ำหรับเฮนส์งานศพถือเป็นกิจกรรมชุมชน ฉันไปร่วมพิธีร�ำลึกถึง ผู้ตายซึ่งจัดขึ้นที่โบสถ์ ในสวน ในสโมสรเอลก์ส 4 ในหอประชุมสมาคม บุรุษชาวพื้นเมืองอะแลสกา และที่สมาคมทหารผ่านศึกของสหรัฐอเมริกา อย่างงานศพของพอล พ็อตเตอร์ ถูกจัดขึ้นในโรงยิมของโรงเรียนมัธยม ปลาย บาทหลวงเชิญทุกคนยืนหน้าโลงศพ แล้วโยนลูกบาสเกตบอลลง ห่วงเพื่อถวายพรแด่พระเยซู พอลเป็นโค้ชบาสเกตบอลทีมเยาวชนที่มีชื่อ เสียงและเพิ่งเข้าร่วมโบสถ์คอร์เนอร์สโตนโฟร์สแควร์กอสเปลของเฮนส์ แม้แต่คนที่ไม่เคยเข้าโบสถ์ก็หันเข้าหาพระเจ้าเพื่อขอก�ำลังใจในยามที่ใคร สักคนเสียชีวิต ทั้งผู้ชาย ผู้หญิง และเด็กๆ ที่เพิ่งสูญเสียคนที่พวกเขารัก มากที่สุดในโลกไปเมื่อไม่กี่วัน ยังเปิดประตูต้อนรับและเชื้อเชิญฉันเข้า บ้าน ถามไถ่ว่าฉันอยากได้น�้ำผึ้งผสมในน�้ำชาด้วยหรือเปล่า แล้วก็ขอบคุณ ที่ฉันช่วยเหลือพวกเขาก่อนกลับ สิ่งเหล่านี้ล้วนแต่เป็นเครื่องพิสูจน์ว่า พระเจ้าทรงมหัศจรรย์ ในที่อื่นๆ เกือบทุกที่ ครอบครัวของผู้เสียชีวิตจะเขียนประกาศ มรณกรรมลงในหนังสือพิมพ์ท้องถิ่น หรือไม่ก็ส่งข่าวการตายสั้นๆ ไปยัง หนังสือพิมพ์ฉบับใหญ่ พวกเขามักจะเขียนสิ่งที่ต้องการ ตอนที่คุณยาย ของฉันเสียชีวิตที่รัฐฝั่งตะวันออก พ่อแม่ของฉันให้ข้อมูลอายุของท่าน แก่หนังสือพิมพ์นิวยอร์กไทมส์คลาดเคลื่อนโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่ไทมส์ก็ พิมพ์ไปทั้งอย่างนั้น กลับกันมีแค่คนมีชื่อเสียงโด่งดังเท่านั้นถึงจะได้รับ การเอาใจใส่เหมือนกับที่ฉันมอบให้แก่ผู้เสียชีวิตทุกคนในเฮนส์ ฉันใช้เวลามากเท่าที่จะท�ำได้ค้นคว้าข้อมูลของผู้เสียชีวิตคนหนึ่งๆ แต่ด้วยเส้นตายประจ�ำสัปดาห์ ฉันจึงมักคุยกับเพื่อนหรือครอบครัวของ ผู้จากไปซึ่งก�ำลังอยู่ในสภาพหัวใจแตกสลาย โดยมากมักหนึ่งหรือสองวัน หลังการตาย ฉันมักเป็นผู้รับฟังซะส่วนใหญ่ และมักได้รับข้อมูลส�ำหรับ เขียนประกาศมรณกรรมในทันที แต่การเยี่ยมแต่ละครั้งกินเวลานานกว่า มาก เมื่อถึงเวลาพร้อมจะเขียน ฉันก็รู้จักคนคนนั้น เพื่อน และครอบครัว ของพวกเขา มากเกินกว่าที่เราจะเอามาตีพิมพ์ในหนังสือพิมพ์ได้หมด 20
รังสิมา ดีสวัสดิ์ แปล
เฮนส์เป็นเมืองประเภทที่ถ้าคุณอยู่นานพอ คุณจะรู้จักทุกคนและทุกคน ก็จะรู้จักคุณ การแข่งขันบาสเกตบอลระดับมัธยมปลายเป็นกิจกรรมยิ่ง ใหญ่ที่สุดเพียงชนิดเดียวที่เกิดขึ้นในวันสุดสัปดาห์ของช่วงฤดูหนาว ส่วน เช้าวันอาทิตย์ที่จอดรถของโบสถ์จะแน่นขนัด เช่นเดียวกับทางเข้าสถานที ่ ฝึกนั่งสมาธิแบบศาสนาพุทธ อีกทั้งการไปรับจดหมายที่ท�ำการไปรษณีย์ (เราต้องท�ำเองทุกคน เพราะไม่มีบริการส่งถึงบ้าน) เป็นโอกาสให้เราได้ พบปะผู้คน ถ้าฉันไปถึงที่ท�ำการไปรษณีย์ด้วยอารมณ์ขุ่นมัว ฉันมักจะ กลับออกมาอย่างอารมณ์ดีหลังจากพูดคุยกับทุกคนที่เข้าคิว คนท้องถิ่น ของเฮนส์เต็มไปด้วยสีสันชนิดที่ว่า ถ้ามีใครสร้างภาพยนตร์เกี่ยวกับเรา จะต้องไม่มีใครเชื่อ ศิลปินคนหนึ่งอาศัยอยู่กับภรรยาซึ่งเป็นช่างทอในกระท่อมรูปทรง เก๋ไก๋หันหน้าเข้าหาธารน�้ำแข็งเรนโบว์ เขาเก็บงูเขียว-ตุ๊กแกที่ตายแล้วไว้ใน ขวดโหลใบยักษ์ ใส่เหล้าว้อดก้าจนเต็ม เขาจะจิบเครื่องดื่มงูนั้นเป็นครั้ง คราวเพื่อขจัดโรคภัย และจะเสนอเครื่องดื่มให้คุณถ้าคุณแวะไปเยี่ยม บาทหลวงของโบสถ์นิกายเพรสไบทีเรียนคนใหม่ผู้อื้อฉาวมีรอยสักเต็ม แขนทั้งสองข้าง ผู้จัดการโรงบ�ำบัดน�้ำเสียขี่มอเตอร์ไซค์ฮาร์เลย์เดวิดสัน และไว้เครายาวแบบนักดนตรีวงซีซที อ็ ป5 ส่วนนายกเทศมนตรีคนทีผ่ า่ นๆ มามีทั้งศิลปิน คนควบคุมเครื่องจักรก่อสร้าง หญิงพื้นเมืองชาวทลิงกิต ชายชาวสก๊อตที่ชอบออกเสียงเน้นตัว “ร” ไปจนถึงอดีตชาวเวอร์มอนต์ ผู้มีผมสีขาว นอกจากนี ้ ครูใหญ่ของเราคนหนึง่ เป็นจอมเลียนเสียงรอย ออร์บสิ นั 6 เขาแต่งกายด้วยเสือ้ ผ้าสีดำ� ทัง้ ชุดและร้องเพลง “พริตตีว้ แู มน” ทีง่ านระดม ทุน และเดฟ พาห์วที่สะสมค้อนไว้มากจนกระทั่งพิพิธภัณฑ์สมิธโซเนียน ส่งหุ่นจ�ำลองขนาดเท่าคนจริงมาให้เพื่อจัดแสดงในบ้านของเขา ซึ่งท�ำหน้าที่ เป็นพิพธิ ภัณฑ์คอ้ นเมืองเฮนส์ไปด้วยในตัว ฉันยังไม่ได้พดู ถึงนักส�ำรวจถ�ำ้ ผูน้ บั ถือคริสต์ศาสนานิกายมอร์มอน นักขุดทองหญิงพิการขาเดียว รวมทัง้ ทิม เพื่อนของฉัน ซึ่งเป็นชาวประมงปลาแซลมอนและช่างไม้ เขาใช้เวลา สิบเอ็ดปีเพื่อสร้างเรือยอชต์เฮอร์เรสออฟเค็ทช์แบบคลาสสิกความยาว อะแลสกา ใครว่าหนาว 21
36 ฟุต เขาท�ำทุกอย่างด้วยตัวเองตัง้ แต่เย็บใบเรือ ไปจนกระทัง่ ละลายตะกัว่ จากแบตเตอรี่รถยนต์เก่าเอามาท� ำ กระดู ก งู เ รื อ แต่ พ อสร้ า งเสร็ จ เขาขอ ให้ฉันสอนวิธีบังคับเรือ จอห์น ชนาเบล ชายชราเจ้าของเหมืองทองบิ๊กนักเก็ตในเขตเหมือง เก่าชื่อพอร์คิวไพน์ เป็นคนช่วยให้เราอยู่ในเฮนส์ต่อได้ ด้วยการเสนอขาย ธุรกิจอุปกรณ์ก่อสร้างที่เขาเป็นเจ้าของให้เราเมื่อตอนโรงเลื่อยที่ท�ำงาน ของชิปปิดกิจการ ยี่สิบปีต่อมาและหลังจากมีลูกห้าคนแล้ว ชิปยังคงเป็น เจ้าของโรงไม้และร้านอุปกรณ์ก่อสร้างซึ่งตั้งอยู่ตีนเนินเขาฝั่งตรงข้ามท่า เรือใหม่ เพียงแต่ว่าตอนนี้มีนักท่องเที่ยวในเฮนส์เยอะกว่าผู้อยู่อาศัยแล้ว เรามีบ้านพักตากอากาศอยู่ทางทิศใต้ของเมือง นอกทางขนซุงเก่า เป็นระยะทางแปดไมล์ คุณสามารถไปถึงได้ด้วยรถกระบะขับเคลื่อนสี่ล้อ ถ้ า คุ ณ ไม่ ส นใจว่ า มั น จะมี ร อยขู ด ขี ด จากกิ่ ง ไม้ หรื อ ไม่ ก็ เ ดิ น ไปในช่ ว ง หน้าร้อน แต่ในหน้าหนาวคุณต้องสวมรองเท้าย�่ำหิมะ ใช้สกีหรือขับรถ สโนว์โมบิล7เข้าไป กระท่อมของเราสร้างอยู่บนที่ดินเก่าของอดีตนักเขียน และกะลาสีชาวเดนมาร์ก ยัลมาร์ รุตเซเบก ผู้คนเลยเรียกหนองน�้ำใกล้ๆ นี้ว่าทะเลสาบรุตเซเบก อันที่จริงมันเหมือนพรุเขตหนาวมากกว่าและมี ความลึกแปดฟุต และถ้ากล้าพอ คุณสามารถเดินลุยโคลนไปได้ตลอดทาง ในวันแดดจัด ระดับน�้ำตื้นๆ นั้นอุ่นพอให้เปลือยกายลงว่ายน�้ำได้ รุต- เซเบกมาถึงเฮนส์ในช่วงปี 1920 หลังแอบหนีลงจากเรือที่บริเวณใดบริเวณ หนึ่งแถบชายฝั่งด้านตะวันตก เขาเขียนนิยายเล่มหนาสองเล่มเกี่ยวกับ ประสบการณ์ชีวิตของเขาที่นี่ เขาเคยยิงเป็ดได้ในหนองน�้ำแต่ไม่มีสุนัขล่า สัตว์สักตัว เขาจึงต้องด�ำลงไปแล้วใช้ปากคาบมันขึ้นมาด้วยตัวเอง รุต- เซเบกสังหารผูช้ ายคนหนึง่ และถูกส่งเข้าคุกทีจ่ โู น แต่เขาหนีออกมาได้ แล้ว เดินกลับบ้านเป็นระยะทางกว่าร้อยไมล์ผ่านทุ่งน�้ำแข็งแถวสแกกเวย์ และ เดินเลียบคาบสมุทรกลับมาที่นี่ แต่เขาไม่ได้ตั้งใจฆ่าคนคนนั้นอย่างเลือด เย็นหรอก เขาได้รบั การว่าจ้างให้เป็นยามทีโ่ รงงานบรรจุอาหารกระป๋องแห่ง หนึ่งเพราะมีคนชอบขโมยของจากโกดังสินค้า ในคืนหนึ่ง ก่อนที่เขาจะ หลับ เขาซ่อนปืนลูกซองบรรจุกระสุนไว้ที่หลังประตู พร้อมใช้เชือกผูก 22
รังสิมา ดีสวัสดิ์ แปล
ไกปืนเข้ากับลูกบิด แล้วเขียนป้ายแปะเตือนว่า “ถ้าคุณเปิดประตูนี้ คุณจะ ถูกฆ่า” แน่นอนว่าขโมยไม่สนใจค�ำเตือนจึงถูกยิงเสียชีวิต เมื่อมีคนขอให้เขาสรุปปรัชญาในการด�ำเนินชีวิต รุตเซเบกเขียน ข้อความหนึ่งซึ่งยังคงเป็นจริงส�ำหรับชาวเมืองเฮนส์เกือบทุกคนจนถึงทุก วันนี้ “ส่วนใหญ่แล้ว เราคือสิ่งที่เราอยากจะเป็น” เกือบทุกคนที่เฮนส์รู้ว่าฉันเขียนประกาศมรณกรรม ดังนั้น แม้ว่า ฉันจะใช้เวลายาวนานที่โต๊ะในห้องครัวพลิกดูอัลบั้มเก่าๆ แต่เมื่อฉันไปวิ่ง ออกก�ำลังกาย ก็มีคนหยุดทักทายเพื่อเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับเพื่อนที่เพิ่งจาก ไปให้ฟังเช่นกัน พวกเขาคุยกับฉันเรื่องคนที่เสียชีวิตขณะเราดื่มกาแฟ ที่ร้านเมาน์เทนมาร์เก็ต ในห้องด้านหลังของร้านอาหารแบมบูรูม หรือบน ทางเดินระหว่างชั้นวางสินค้าในร้านขายของช�ำ และขณะที่พวกเขาก�ำลัง หาซื้ออุปกรณ์ท�ำสวนจากลานขายไม้และอุปกรณ์ ฉันเคยยืนฟังชายคน หนึ่งเล่าให้ฟัง ขณะที่เรายืนอยู่บนทางเท้าหน้าธนาคารว่า เขายังคงสัมผัส ได้ถึงวิญญาณของลูกชายที่จากไป หรือครั้งที่ฉันเดินเลี่ยงออกไปจากบาร์ ไพโอเนียร์เงียบๆ ในงานชุมนุมก่อนพิธีฝังศพ เมื่อลูกชายสองคนทะเลาะ กันเรื่องการเผาศพพ่อของพวกเขา มีหญิงชราเผ่าทลิงกิตคนหนึ่งเคยช่วย ฉันเขียนประกาศมรณกรรมของเธอเองหลังจากที่ร่างของเธอถูกฝัง ฉัน ได้รู้ข้อมูลทุกอย่างที่ต้องการเกี่ยวกับเธอและคนกลุ่มแรกที่อาศัยในหุบ เขาชิลกัตแวลลีย์ จากการดูเทปวิดีโอบทสัมภาษณ์ที่แอนน์ คีนเนอร์เคย มอบให้ไว้กับพิพิธภัณฑ์สองสามปีก่อนหน้าที่เธอจะเสียชีวิต เมื่อครั้งที ่ ชายชราคนหนึ่งใกล้เสียชีวิตที่บ้าน เพื่อนบ้านของเขาบอกให้ฉันรู้ว่า เขา คงมีชีวิตอยู่ได้ไม่เกินสิ้นสัปดาห์เพื่อที่ฉันจะได้เตรียมตัวให้พร้อม และ เมื่อเร็วๆ นี้ หญิงม่ายคนหนึ่งโทรศัพท์มาที่ส�ำนักงานของหนังสือพิมพ์ พร้อมถามว่า เมื่อไหร่ฉันจึงจะมาสัมภาษณ์เธอ ซึ่งฉันไม่เคยรังเกียจเรื่อง เหล่านี้เลย เพราะฉันรักในสิ่งที่ท�ำ แม้การเป็นผู้เขียนประกาศมรณกรรมหมาย ถึงฉันคอยคิดค�ำนึงอยู่กับความสูญเสีย แต่ที่จริงแล้วมันเกี่ยวกับความ รักมากกว่า การเขียนประกาศมรณกรรมให้แก่คนจ�ำนวนมากที่ฉันรู้จัก อะแลสกา ใครว่าหนาว 23
ท�ำให้ฉันตระหนักถึงความตายอยู่ตลอดเวลา แต่มันก็มีแง่ดี แบบเดียว กับที่เอมิลี่ ดิ๊กคินสันเขียนว่า “เพราะมันจะไม่หวนคืนมาอีก ท�ำให้ชีวิต นั้นช่างหอมหวาน” งานช่วยให้ฉันเห็นคุณค่าการท�ำอาหารนอกบ้านบน ชายหาดตอนค�่ำในฤดูร้อน เมื่อเพื่อนๆ นั่งบนเก้าอี้ขอนไม้ กินแซลมอน กับสลัดข้างกองไฟ เด็กๆ จะเล่นเบสบอลไปจนกระทั่งดวงอาทิตย์ลับ ทิวเขาราวๆ เกือบห้าทุ่ม มันช่วยให้ฉันดื่มด�่ำกับทิวทัศน์ที่เงียบสงบบน ยอดเขาริพินสกี้ยามพระอาทิตย์ขึ้นได้อย่างเต็มอิ่ม เมื่อฉันกับชิปและ สตีฟเพื่อนบ้านของเราสวมรองเท้าย�่ำหิมะเดินขึ้นไปชมพระอาทิตย์ของ เช้าวันปีใหม่ สิ่ งส� ำ คั ญ ที่ สุ ด การเขี ย นเรื่ อ งของคนตายช่ ว ยให้ ฉั น เห็ น คุ ณ ค่ า ของคนที่ยังมีชีวิตอยู่ ทั้งเพื่อนบ้าน เพื่อนๆ สามี และลูกๆ ทั้งห้าคน รวม ทั้งสถานที่แห่งนี้ ซึ่งบางคนอาจจะบอกว่าอยู่สุดขอบโลก แต่ส�ำหรับฉัน แล้วมันเป็นศูนย์กลางของทุกสิ่ง
24
รังสิมา ดีสวัสดิ์ แปล
ข่าวประกาศ บทความหนึ่งในคอลัมน์ท่องเที่ยวของหนังสือพิมพ์นิวยอร์กไทมส์กล่าว ถึงเฮนส์ว่า “เป็นบรรยากาศแห่งซีกโลกเหนือที่แท้จริง” ผู้อ�ำนวยการการท่องเที่ยว มิเชล กลาสพูดว่า ในขณะที่รายการโทรทัศน์อาจจะไม่ได้น�ำเสนอภาพของเราใน แบบที่เราคิด แต่การเปรียบเทียบก็ไม่ได้เสียหายอะไร “เราหาซื้อโฆษณาแบบนี้ ไม่ได้หรอก” เธอพูด บทความยังเขียนด้วยว่าผู้หญิงที่เฮนส์มีรสนิยมด้านแฟชั่น ล้าหลังส่วนอื่นของประเทศถึงยี่สิบปี เมื่อถามว่าคิดอย่างไรต่อเรื่องนั้น มิเชลครุ่น คิดอยู่หนึ่งนาทีก่อนจะตอบว่า “ไม่มีความเห็น”
เมื่อวันศุกร์ แทมมี่ ฮอทช์คลอดลูกชาย หนูน้อยเคซี่ โลแกนด้วยตัวเองที่ เคทชิแกน “เธอเอื้อมมือลงไปดึงเด็กออกมาด้วยตัวเอง” ลินดา เทร์ราชิอาโน แม่ ของแทมมี่พูด ทั้งนี้เธออยู่ในเหตุการณ์ขณะที่เคซี่ได้รับการท�ำคลอดในห้องคลอด ใหม่เอี่ยมของโรงพยาบาลเคทชิแกนเจเนอรัล เคซี่มีพี่ชายสองคนคือ สตีฟและ อเล็กซ์ พ่อของเขาคือสแตน ฮอทช์
ตุก๊ ตาบาร์บเี้ ผ่าทลิงกิตมาถึงแล้ว ตุก๊ ตาหญิงสาวทีโ่ ด่งดังมาในรูปแบบหญิง พืน้ เมืองอเมริกนั ในภูมภิ าคตะวันตกเฉียงเหนือ พร้อมด้วยผ้าห่มแบบชิลกัต เครือ่ ง ประดับบนศีรษะและเสื้อผ้าอาภรณ์อื่นๆ เมื่อสัปดาห์ที่แล้ว บริษัทแมทเทลคอร์ ปอร์เรชั่นส่งตุ๊กตามากับเรือสินค้าให้แก่สมาคมประวัติศาสตร์แห่งชิลกัตแวลลีย์ ซึ่งโจน สไนเดอร์เล่าว่า สมาคมขอไปแค่สามตัวแต่ได้มาถึงแปด ดังนั้น ตัวที ่ เหลือจะแจกจ่ายกันด้วยวิธีจับสลาก
เป็นข่าวร้ายส�ำหรับจูดี้ คลาร์ก ที่ต้องติดอยู่ในเฮนส์นานกว่าก�ำหนดสาม วัน หลังมาร่วมฉลองวันเกิดครบรอบแปดสิบปีของเบ็ตตี ้ ไฮน์มลิ เลอร์ แม่ของเธอ เนื่องจากเที่ยวบินถูกยกเลิกเพราะหิมะและฝน ส่วนเรือเฟอร์รี่ไม่มีก�ำหนดออก เดินทางจนกว่าจะปลายสัปดาห์ แต่ข่าวดีก็คือ เธออยู่ร่วมฉลองวันเกิดของลี พี่ชาย ของเธอต่อได้ “เราคิดว่ามันอาจจะลงเอยแบบนี้อยู่แล้ว” ลีพูด “ก็มันเป็นหน้า หนาวนี่นะ”
ไบรอันและลอร่า จอห์นสันก�ำลังพยายามใช้กลยุทธ์ไม่เหมือนใครขาย ค่ายพักแรมชั่วคราวส�ำหรับเยาวชนแบร์ครี้กแคมป์ในเฮนส์ ด้วยการเป็นเจ้าภาพ จัดประกวดเรียงความระดับประเทศ โดยเสนอว่าผู้ชนะจะได้รับสถานที่ขนาด 2.5 เอเคอร์ ผู้เข้าร่วมแข่งขันต้องส่งเรียงความที่มีความยาว 400 ค�ำ บรรยายว่าการ ได้เป็นเจ้าของแคมป์ในชนบทของอะแลสกาจะเปลี่ยนชีวิตของพวกเขาอย่างไร
ถ้าสิ่งต่างๆ ไม่เป็นไปตามที่หวัง
เมื่อสิบแปดปีที่แล้ว มีแค่เรากับเจ้าหน้าที่ของคลินิกเล็กๆ ในเฮนส์
ตอนที่ฉันคลอดซาร่าห์ ลูกสาวคนที่สอง วันนั้นหมอโจนส์ลาพัก หมอ เฟลด์แมนจึงท�ำหน้าที่แทน บางคนเรียกเขาว่า ‘คุณหมอฮิปปี้’ เขาอาศัย อยู่บนเรือและไว้เครา เรียนจบจากโรงเรียนแพทย์จอห์นส์ ฮอปกินส์ ฉัน ชอบเขานะ ตอนนั้นพายุหิมะรุนแรงที่สุดในรอบทศวรรษพัดกระหน�่ำอยู ่ ด้านนอก ส่วนภายในห้องฉันพยายามเบ่งท้องคลอดลูก ฉันเริ่มเบ่งตั้งแต่ บ่ายโมง สองชัว่ โมงต่อมาฉันก็ยงั คงเบ่งอยู ่ พยายามเบ่งและสูดหายใจลึกๆ เบ่งและสูดหายใจ และเบ่งแรงขึ้น จนฉันถอดใจ “ฉันท�ำไม่ได้” ฉันพูด ชิปหน้าถอดสี แมรี่ พยาบาลซึ่งเมื่อครู่ยังญาติดีกันอยู่สวนว่า “คุณท�ำได้แน่ค่ะ” หมอเฟลด์แมนเด็ดขาดกว่านั้น เขายืนยันว่ามีทางเดียวที่เด็กคนนี ้ จะออกมาดูโลกได้ในวันนี้ หรือจะวันไหนๆ ก็ตามฉันต้องท�ำด้วยตัวเอง เขาดูจริงจังเป็นที่สุด อะแลสกา ใครว่าหนาว 27
หิมะตกหนักมาก เมือ่ มองผ่านผ้าม่านออกไปนอกหน้าต่าง ฉันแทบ ไม่เห็นศูนย์ข้อมูลนักท่องเที่ยวที่อยู่อีกฝั่งของทางเดินแคบๆ ทั้งเที่ยวบิน ประจ�ำวันและเรือข้ามฟากงดเดินทาง ถ้าจะใช้เฮลิคอปเตอร์ของยามชาย ฝั่งเพื่อบินไปยังโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดในจูโนก็จะท�ำให้ลูกเรือเสี่ยงชีวิต เปล่าๆ และอาจไม่มีเวลาพอด้วย ที่คลินิกแห่งนี้ไม่มีห้องผ่าตัด หมอ เฟลด์แมนอธิบายรายละเอียดพวกนี้กับฉันขณะที่ฉันพยายามจะไม่ร้องไห้ หมอโจนส์เจ้าของคลินิกเดินเข้าประตูมาช่วยอีกแรง แมรี่เอียงหน้ากระซิบ บอกฉันว่า “เอาน่า ฮีทเธอร์ คุณท�ำได้แน่” เมื่อมดลูกบีบตัวอีกครั้ง ฉันจึงเบ่งแรงสุดเท่าที่จะท�ำได้ แล้วลูก ของฉันก็ได้ออกมาดูโลกพร้อมกับส่งเสียงร้อง เธอเป็นทารกเพศหญิง สุขภาพแข็งแรง และมีศีรษะกลมเหมือนลูกเบสบอล บรรยากาศเปลี่ยนไปทันที ทุกคนยิ้มแย้ม ผลัดกันอุ้มและถ่ายภาพ เมื่อพวกที่อยู่ในบาร์ฟอกคัทเตอร์ฝั่งตรงข้ามได้ข่าว พวกเขาก็หอบเอา แซนด์วิชและเครื่องดื่มเย็นๆ มาให้เรา น�้ำแครนเบอร์รี่ใส่น�้ำแข็งไม่เคย อร่อยเท่านี้มาก่อน ไม่เกินหกโมงเย็น เรากลับบ้านพร้อมพี่สาวของซาร่าห์ และแม่ของฉัน สองสามวันก่อนหน้านี้แม่เดินทางจากนิวยอร์กมากับเรือ ข้ามฟาก ซึ่งอยู่ในสภาพโดนน�้ำแข็งเกาะทั้งล�ำ การเดินทางที่ปกติใช้เวลา สี่ชั่วโมงกินเวลานานขึ้นเป็นเกือบแปดชั่วโมง เพราะกระแสลมกระโชก จากทางทิศเหนือเป็นอุปสรรคต่อการเดินเรือด้วยความเร็วเต็มสูบ แม่ เป็นผูโ้ ดยสารเพียงสองสามคนทีไ่ ม่เมาคลืน่ ท่านไม่รดู้ ว้ ยซ�ำ้ ว่ามันอันตราย แม่ไม่เคยนั่งเรือเฟอร์รี่มาก่อนเลยคิดว่าปกติมันก็เป็นแบบนี้ ท่านกังวล เรื่องที่ฉันก�ำลังจะคลอดทั้งที่ไม่มีโรงพยาบาลอยู่ใกล้ๆ มากกว่า เมื่อเราอุ้มซาร่าห์เข้าบ้าน แม่คิดว่าฉันควรนอนพักอยู่บนเตียง ท่าน เคืองมากเมื่อเห็นฉันตื่นมาเข้าครัวก่อนท่านในเช้าวันถัดไป สตีฟและ โจแอนเพื่อนของเราก�ำลังจัดรายการทางสถานีวิทยุเคเอชเอ็นเอส8 พวก เขาเล่าเรื่องสมาชิกใหม่ของครอบครัวเราออกอากาศ และบอกผู้ฟังว่าเธอ ชื่อซาร่าห์ (ตั้งตามชื่อแม่ของฉัน) หนักแปดปอนด์กับสองออนซ์9 ส�ำหรับ 28
รังสิมา ดีสวัสดิ์ แปล
สุขภาพของผูเ้ ป็นแม่...“ผมเห็นฮีทเธอร์โกยหิมะทีถ่ นนหน้าบ้านอยูเ่ มือ่ เช้านี้ ระหว่างทางที่ผมมาท�ำงาน” เขาพูด ฉันคิดว่าแม่จะฆ่าฉันเสียแล้ว “เขาพูดเล่นค่ะแม่” ฉันบอกท่าน “พูดตลกน่ะค่ะ” แต่ทา่ นไม่ขำ� ด้วย แม่ตัดสินใจออกไปเดินเล่นตอนเช้าแต่ไม่สามารถก้าวออกจาก ประตูได้ หิมะท่วมขึ้นมาจนถึงบานหน้าต่างชั้นสอง ถึงขนาดที่สุนัขต้องขุด โพรงลงไปตะกุยขอบด้านบนของประตูแทน ชิปใช้เวลาเกือบตลอดช่วง เช้าโกยหิมะเพื่อพาเราออกไป คุณหมอโจนส์ใส่รองเท้าย�่ำหิมะเดินจากบ้าน บนภูเขาลงมาเยีย่ มเพือ่ ตรวจดูวา่ เราสบายดีไหม ถึงตอนนัน้ ฉันรูส้ กึ ดีมาก ราวกับเป็นวันเดอร์วูแมน 10 รู้สึกเหมือนเป็นนักบุกเบิกในยุคก่อน และ รู้สึกดีกว่าที่ตัวละครเอกของหนังสือบ้านเล็กในทุ่งกว้าง11 รู้สึกเสียอีก ค่าประกันกรณีบกพร่องต่อวิชาชีพอันสูงลิ่วเป็นสาเหตุหนึ่งที่ท�ำ ให้คลินิกที่เฮนส์หยุดให้บริการคลอดบุตรในปี 1987 หมอโจนส์เกษียณ ตัวเองหลังจากนั้นไม่นาน เขาทบทวนความจ�ำการท�ำงานตลอดช่วงเวลา 25 ปีที่ผ่านมา เขาท�ำคลอดทั้งหมดถึง 620 ครั้งและไม่เคยมีแม่เด็กเสีย ชีวิต แต่ในจ�ำนวนนั้นเขาไม่สามารถรักษาชีวิตทารกได้สองหรือสามคน เขาบอกว่าคลินิกของเขามี “ประวัติดีมากๆ ผมกล้าแข่งกับใครที่ไหนก็ได้” พวกเขาท�ำคลอดโดยไม่มีห้องผ่าตัด ไม่มีทั้งเครื่องตรวจสภาพทารกใน ครรภ์ หรือแม้กระทั่งยาสลบ หมอโจนส์มีพรสวรรค์ในการวินิจฉัยว่า ใครจะต้องการความช่วยเหลือแบบไหน ถ้าเขาคิดว่ามีเหตุผลบางอย่าง ที่คุณไม่สามารถคลอดที่เฮนส์ เขาจะบอกให้คุณไปจูโน หรือที่ไวต์ฮอร์ส หรือแม้แต่บา้ นเดิมของผูเ้ ป็นแม่ เขาจะบอกคุณถึงความเสีย่ งทีไ่ ม่สามารถ ขึ้นบินหรือขับรถออกไปในสภาพอากาศที่เลวร้าย และอาจจ�ำเป็นต้อง คลอดบนเครื่องบิน หรือบนเรือเฟอร์รี่ที่แล่นช้าๆ ขณะเดินทางไปยังจูโน ถึงเขาจะเชื่อมั่นในฝีมือนักบินของยามชายฝั่ง แต่ก็ขอความช่วยเหลือจาก พวกเขาน้อยครั้งมาก แม้แต่ในยามที่สิ่งต่างๆ ไม่เป็นไปตามแผนที่วางไว้ ครั้งหนึ่งมีสาวน้อยก�ำลังจะคลอดลูก จริงๆ แล้วควรเรียกว่าเด็ก ผู้หญิงมากกว่าเพราะเธอยังเป็นวัยรุ่นอยู่เลย และหมอโจนส์ก็พบว่ามี บางอย่างผิดปกติ ทารกหันเท้าออกแทนที่จะเป็นศีรษะ ถ้าเด็กคลอด อะแลสกา ใครว่าหนาว 29
ในลักษณะนี้ ปอดของเด็กจะขยายขึ้นทันทีที่ส่วนร่างกายพ้นมดลูก แต่ เมื่อศีรษะยังอยู่ข้างในเด็กจะไม่สามารถหายใจได้ถ้าแม่ไม่เบ่งลูกออกมา ได้ในทันที หรือเกิดความล่าช้าอะไรขึน้ ก็ตาม เด็กทีย่ งั ติดในครรภ์จะหายใจ ไม่ออก วิธีเดียวที่จะช่วยชีวิตได้คือการผ่าคลอด หมอโจนส์จ�ำเป็นต้อง พาคนไข้ไปโรงพยาบาลในจูโนโดยเร็วที่สุด โชคดีที่อากาศปลอดโปร่งและ หนาวเย็นเหมาะแก่การบิน หมอโจนส์จึงเรียกหน่วยบริการการบินและ เช่าเหมาเครื่องบินล�ำหนึ่ง ตอนที่ทารกก�ำลังจะคลอด นักบิน หมอ และว่าที่แม่บินไปไกลถึง ประภาคารเอลเดร็ดร็อก ซึง่ ตัง้ อยูบ่ นเกาะแห่งหนึง่ ในลินน์คาแนล ห่างจาก เฮนส์ไปทางใต้ประมาณสามสิบไมล์ ไม่มีใครคาดคิดว่า ท่ามกลางความ วุ่นวายและความสั่นสะเทือนบนท้ายเครื่องบินที่มีขนาดพอๆ กับรถแท็กซี่ แต่สะดวกสบายน้อยกว่าครึ่งหนึ่ง หมอโจนส์ดึงทารกออกมาได้ทันเวลา เขาใช้เสื้อโค้ตห่มทารกเพื่อให้ความอบอุ่น แล้วตรวจดูอีกรอบว่าทั้งแม่ และเด็กปลอดภัยดีก่อนบอกให้นักบินหันหัวเครื่องกลับบ้านที่เฮนส์ พนักงานสถิติประกันภัยไม่ได้มองวิธีการท�ำคลอดในเฮนส์ด้วย สายตาแบบเดียวกับหมอโจนส์ พวกเขาเห็นแค่แววหายนะ และแนะน�ำ บริ ษั ท ประกั น ว่ า ต้ อ งแจ้ ง ให้ ห มอโจนส์ จ ่ า ยเบี้ ย ประกั น บริ ษั ท ประกั น อะแลสกาเนทีฟสรุปว่า จะเป็นการดีที่สุดถ้าไม่ต้องแบกรับความเสี่ยงใดๆ และแนะน�ำลูกค้าทั้งหมดให้เข้าไปคลอดที่โรงพยาบาลของเครือบริษัท เนทีฟในซิตกา ในที่สุดชาวเมืองเฮนส์ไม่สามารถจ่ายค่าท�ำคลอดที่หมอ โจนส์ต้องคิดเพิ่มขึ้นเพื่อให้ครอบคลุมกับค่าเบี้ยประกันได้ นั่นเลยกลาย เป็นจุดจบของคลินิก ทุกวันนี้หมอโจนส์ไม่ได้ออกตรวจรักษาแล้ว ส่วนหมอเฟลด์แมนที่เคย หนุ่มแน่น ตอนนี้กลายมาเป็นเพื่อนบ้านของฉัน เขามีลูกสองคนและตั้ง ส�ำนักงานส่วนตัวที่บ้าน ในวันเกิดครบรอบสิบแปดปีของซาร่าห์ ฉันหยุด คุยกับเขาตอนขากลับจากวิ่งออกก�ำลังกายตอนเช้า ถึงแม้อากาศจะดีกว่า วันที่เธอเกิด แต่ก็ยังมีหิมะตกหนาสักสองสามนิ้วเมื่อคืน หมอเฟลด์แมน 30
รังสิมา ดีสวัสดิ์ แปล
ก�ำลังโกยหิมะที่ขั้นบันไดหน้าบ้าน ฉันเข้าไปเตือนความทรงจ�ำของเขาว่า เวลาผ่านไปสิบแปดปีแล้วนับตั้งแต่เขาท�ำคลอดซาร่าห์ “จ�ำพายุหิมะได้ไหมคะ?” ฉันถาม เขาตอบว่าไม่มวี นั ลืม ฉันเลยถามเขาด้วยความรูส้ กึ โหยหาอดีตนิดๆ ว่า เขาเคยคิดไหมว่าจะมีเด็กคลอดที่เฮนส์อีก ทว่าค�ำตอบของเขาท�ำให้ ฉันตกใจ เขาพูดว่า ครั้งที่ซาร่าห์เกิด “เป็นตัวอย่างที่ดีที่สุด” ที่อธิบาย ว่าท�ำไมเขาจึงหยุดท�ำคลอด “ถ้าสิ่งต่างๆ ไม่เป็นไปตามที่หวัง…” เขาเริ่มเอ่ย แต่เปลี่ยนเรื่อง เมื่อเห็นสีหน้าของฉัน “ผู้หญิงสุขภาพแข็งแรงที่เตรียมตัวส�ำหรับการคลอดบุตรมาเป็น อย่างดี ก็มีโอกาสและสามารถประสบเหตุร้ายที่ไม่คาดคิดได้ มันไม่ปลอด ภัยจริงๆ ครับ” เขาพูด “ผมชอบท�ำคลอดแบบที่นี่นะ มันน่าประทับใจ มาก แทบไม่ต่างจากได้ท�ำคลอดแบบธรรมชาติๆ เลย แต่ผมก็เกลียด ความรู้สึกหวั่นวิตกเหมือนก�ำลังเล่นกายกรรมโดยไม่มีตาข่ายนิรภัยรอง รับด้านล่าง” สัปดาห์นี้ใจของฉันคอยคิดแต่เรื่องความปลอดภัย ฉันต้องเขียน ประกาศมรณกรรมของคนสี่คน หนึ่งในนั้นเป็นชายชราที่เสียชีวิตจาก โรคมะเร็ง และอีกสามคนซึ่งมีอายุไล่เลี่ยกับฉัน เสียชีวิตจากอุบัติเหตุ เรือพายพลิกคว�่ำในกระแสน�้ำเชี่ยวกรากระหว่างเฮนส์กับสแกกเวย์ การ รวบรวมข้อมูลเพื่อเขียนประกาศมรณกรรมและสดุดีเรื่องราวของผู้เคราะห์ ร้ายเป็นเรื่องเจ็บปวดและแสนเศร้า ข้อมูลจากบาร์ไพโอเนียร์ซึ่งเป็นสถาน ที่ท�ำงานของหญิงสาวที่จมน�้ำ ท�ำให้ฉันได้รู้ว่าเธอกลัวทะเลมาตลอด “ฉันนึกไม่ออกเลยว่าเธอจะกลัวขนาดไหน ตอนที่เรือพลิกคว�่ำ ในกระแสน�้ำเย็นเฉียบอย่างนั้น” คริสตี้ ฟาวเลอร์ เจ้าของบาร์กล่าว แดน เบิร์นแฮม กัปตันเรือพายที่พลิกคว�่ำ มักจะเอาเรือเล็กของ เขาออกไปพายในทะเลที่อยู่ระหว่างเมืองเฮนส์กับเมืองสแกกเวย์เสมอ มันมีระยะทางทั้งสิ้นประมาณ 15 ไมล์ และเขาไม่เคยประสบปัญหาเลย อี ก ทั้ ง แดนยั ง เคยอาศั ย ที่ ส แกกเวย์ ม าตลอดก่ อ นจะย้ า ยมาอยู ่ ที่ นี่ ไ ด้ อะแลสกา ใครว่าหนาว 31
ไม่นาน “ผมแน่ใจว่าเขาต้องคิดว่ามันปลอดภัยร้อยเปอร์เซ็นต์ ไม่อย่างนั้น เขาไม่ออกไปหรอกครับ” เพื่อนคนหนึ่งของเขาเล่าให้ฉันฟัง ขณะที่ฉันอยู่บ้านของคนตัดไม้เกษียณอายุซึ่งเป็นผู้เคราะห์ร้าย คนที่สาม ลูกชายของเขาก�ำลังทะเลาะกันว่า พ่ออยากให้ฝังศพของเขา ที่ไหน เมื่อคนที่คุณรักเสียชีวิตอย่างไร้เหตุผล เส้นแบ่งระหว่างความ โศกเศร้าและกราดเกรี้ยวมักพร่ามัวเสมอ ขณะที่ ฉั น ก� ำ ลั ง ค้ น คว้ า ข้ อ มู ล เพื่ อ เขี ย นประกาศมรณกรรมของ ผู้เคราะห์ร้ายจากการจมน�้ำทั้งสามชีวิต จิม แฮทช์ ผู้ป่วยโรคมะเร็งก�ำลัง นอนรอความตายอยู่บนเตียงโดยมีกลุ่มนักร้องประสานเสียงของโบสถ์ ขับกล่อมอยู่ข้างๆ “พวกเขาร้องเพลงเพื่อส่งจิมขึ้นสวรรค์ค่ะ” ภรรยาม่ายของเขาบอก ฉันหลังจากที่เขาเสียชีวิตในช่วงค�่ำของวันนั้น แม้ว่าครอบครัวของเขาจะ ยืนยันว่า ไม่เป็นไรหากเขาจะบอกลาเพราะเขาป่วยมาก พวกเขาเข้าใจดี และมันถึงเวลาแล้วที่เขาจะต้องจากไป จิมก็ยังคงยื้อที่จะอยู่ต่อ เขายื้อ อยู่นานจนกระทั่งนักร้องประสานเสียงต้องเริ่มร้องเพลงซ�้ำอีกรอบ “เขา ชอบดนตรีมากจนไม่อยากจากไป” นักร้องคนหนึ่งพูด เหตุการณ์นี้ท�ำให้ ฉันเกือบเขียนเรื่องเสร็จไม่ทันก�ำหนดเส้นตายแบบหวุดหวิด หลังจากส่งประกาศมรณกรรมของจิมกลางดึกคืนนั้นแล้ว ฉันนอน อยู่บนเตียงแต่ไม่อาจข่มตาหลับ การตายอย่างโหดร้ายของผู้เคราะห์ร้าย สามคนและการตายอย่างเป็นสุขของอีกคนหนึ่ง ล้วนเดินทางไปสู่จุดจบ เหมือนกัน “แล้วจะมีเหตุผลอะไรล่ะ” ฉันพูดเสียงดังถึงสองครั้งเพื่อปลุกชิป พอเขาพลิกตัวหันมามอง ฉันบอกเขาว่าถ้าอายุขัยของมนุษย์เป็นไปตาม ที่พระคัมภีร์กล่าวไว้จริงๆ คือ “เจ็ดสิบปี” เราก็ผ่านครึ่งทางมาแล้ว “เราจะไม่ประเมินสถานการณ์สักหน่อยเหรอคะ?” ฉันถาม “หมาย ถึง ท�ำไมฉันต้องตื่นไปท�ำงานด้วย ถ้าเราต้องตายกันอยู่ดี” ชิปหาว “เพราะใครๆ เขาก็ท�ำกันไง” เขาตอบ เอื้อมมือกอดฉัน และหลับต่อทันทีก่อนที่ฉันจะมีเวลาเถียงกลับทัน ฉันนอนฟังเสียงหัวใจ ของเขาเต้นและขอบคุณพระเจ้าที่ได้แต่งงานกับชายที่มั่นคงและเป็นคนดี 32
รังสิมา ดีสวัสดิ์ แปล
สมาคมสุขภาพท้องถิ่นแห่งภูมิภาคตะวันออกเฉียงใต้อะแลสกาได้เปลี่ยน คลินิกดั้งเดิมของเราให้กลายเป็นศูนย์บริการสุขภาพในเขตชนบทที่ทัน สมัยมูลค่าหลายล้านดอลลาร์ โดยมีทีมแพทย์สามคน ทันตแพทย์หนึ่งคน เหล่าพยาบาล ผู้ให้ค�ำปรึกษา และผู้ช่วยแพทย์ เมื่อเข้าไปยังศูนย์บริการ สุขภาพตอนที่คริสเตียนลูกชายของฉันมือหักเมื่อสองสามเดือนก่อน เรา ถึงกับหันไปมองรอบๆ ด้วยความทึ่ง ผลตรวจเอ็กซเรย์ถูกแสดงผ่าน ทางจอคอมพิวเตอร์ แทนที่จะเป็นแผ่นฟิล์มพลาสติกที่ต้องล้างกันใน ห้องมืดเหมือนวันเก่าๆ ตอนนี้ผลตรวจจะถูกส่งอีเมลไปยังหมอกระดูกที่ ซีแอตเทิลเพื่อขอค�ำแนะน�ำ ส่วนห้องเล็กๆ ผนังกรุกระดาษสีน�้ำตาลตอน ที่ฉันคลอดซาร่าห์หายไปอย่างไร้ร่องรอย ถึงคลินิกใหม่สวยสดงดงาม แต่ฉันกลับคิดถึงคลินิกเดิม มันไม่ใช่ แค่เรื่องตัวอาคาร แต่เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นในนั้น ฉันรู้สึกเศร้าที่เราจะไม่มี วงจรชีวิตใหม่เริ่มต้นที่เฮนส์อีกแล้ว แนนซี่เพื่อนของฉันซึ่งให้ก�ำเนิด ลูกสี่คนในเฮนส์พูดว่า แม้เราจะมีคลินิกใหม่ แต่ถ้าไม่มีโรงพยาบาลอยู ่ ใกล้ๆ เราก็คงต้อง “ยอมรับความเสี่ยงด้านการแพทย์เพียงเพราะอาศัย อยู่ที่นี่” เป็ น เพราะว่ า หมอเฟลด์ แ มนเข้ า ใจความเสี่ ย งเหล่ า นั้ น ตอนที่ คริสเตียนบ่นว่าปวดท้องอย่างรุนแรง ฉันจึงพาลูกไปหาหมอเฟลด์แมน ที่ส�ำนักงานข้างบ้านของเรา ฉันมั่นใจว่าหมอเฟลด์แมนรู้ว่าต้องท�ำอย่างไร หมอโจนส์ ฝ ึ ก สอนเขามาเป็ น อย่ า งดี ยายทวดของฉั น เสี ย ชี วิ ต เพราะ ไส้ติ่งแตก ส่วนยายอาศัยอยู่กับครอบครัวของฉันตอนที่ฉันยังเด็ก ฉัน จึงได้ยินเรื่องเศร้าจากท่านทุกครั้งที่มีใครสักคนปวดท้อง วันที่เราไปหา หมอเฟลด์แมนเป็นวันที่สภาพอากาศเลวร้ายมาก มีฝนตกหนักบริเวณ ชายฝั่งและมีหิมะบนภูเขา ไม่มีเที่ยวบินไหนเดินทางไปยังจูโน และเรือ เฟอร์รี่ก็ออกจากท่าไปแล้วก่อนหน้านั้นสองสามชั่วโมง หนทางเดียวที่จะ ออกไปจากเฮนส์ได้คือขับรถไปยังแคนาดา คริสเตียนสะดุ้งด้วยความเจ็บปวดตอนหมอเฟลด์แมนกดที่ท้อง สุนัขแก่ๆ ตัวหนึ่งดันประตูระหว่างห้องรับแขกและส�ำนักงานเข้ามา แต่ คุณหมอผู้แสนดีไม่ได้สังเกต เขาเกาเคราและมองออกนอกหน้าต่าง ใน อะแลสกา ใครว่าหนาว 33
ห้วงเวลาหนึ่งนาทีที่ยาวนาน เขานิ่งคิดก่อนจะพูดว่า “ผมค่อนข้างแน่ใจว่าเป็นไส้ติ่งอักเสบ ถ้าเขาเป็นลูกผม ผมคง ก�ำลังเดินทางไปไวต์ฮอร์สแล้ว” เขาค�ำนวณคร่าวๆ ว่าเรามีเวลา 24 ชั่วโมงนับจากที่ลูกมีอาการ ปวดท้องครั้งแรก ซึ่งหมายความว่าเรามีเวลาเหลืออีกประมาณ 10 ชั่วโมง ก่อนที่ไส้ติ่งจะแตก “และคุณคงไม่อยากให้มันเกิดขึ้นที่เฮนส์หรอกครับ” เขาพูด หมอโทรศัพท์หาเจ้าหน้าที่ชายแดนที่ดูแลเขตต่อระหว่างอะแลสกา กับแคนาดา เจ้าหน้าที่ให้ข้อมูลว่าหิมะก�ำลังตกและจะปิดถนนในช่วงกลาง คืน เราต้องออกเดินทางทันทีก่อนที่จะผ่านด่านไปไม่ได้ เท่าที่ฉันได้ยินมา ในฤดูร้อนหรือยามที่อากาศแจ่มใส เราสามารถ ขับรถไปยังไวต์ฮอร์สได้ภายในเวลา 4 ชั่วโมงหรือประมาณนั้น แต่จะใช้ เวลาสองเท่าส�ำหรับรถที่มีเด็กๆ อยู่ด้วย เพราะเด็กๆ จะขอแวะฉี่ตามพุ่ม ไม้ไม่พร้อมกัน เอลิซ่าและซาร่าห์โตพอที่จะดูแลตัวเองและเด็กคนอื่น ได้แล้ว เราจึงไม่ต้องขนกันไปทั้งโขยง แต่เราอยู่ท่ามกลางพายุหิมะและ ยางรถเส้นใหม่กย็ งั มาไม่ถงึ ส่วนยางรถเส้นเก่าเหมาะส�ำหรับวิง่ ในตัวเมือง เท่านั้น แล้วเราก็ไม่สามารถเสี่ยงปล่อยให้รถลื่นไหลตกขอบถนนได้ เรา จึงขอยืมรถกระบะคันที่ดูสมบุกสมบันจากสตีฟและลินนัสเพื่อนบ้านของ เรา พวกเขาช่วยเราขนของที่จ�ำเป็นอย่างรวดเร็วโดยพยายามไม่แตกตื่น ก่อนที่เราจะจูบลาลูกสาว เราท� ำตามคติความเชื่อดั้งเดิมของเฮนส์เผื่อ ไว้ก่อน คือแต่งตัวให้เข้ากับสภาพอากาศ ไม่ใช่ให้เข้ากับประเภทของรถ หิมะตกหนักมากตอนทีเ่ จ้าหน้าทีโ่ บกให้เราหยุดรถก่อนผ่านด่านของแคนาดา นับจากจุดนั้น เราต้องขับรถผ่านชิลกัตพาส เลียบภูมิประเทศรกร้างระยะ ทาง 120 ไมล์ เพื่อไปยังหมู่บ้านเฮนส์จังก์ชั่น ในยูคอนซึ่งมีประชากรแค่ 600 คน เมื่อมาถึงยอดเขาชิลกัตพาส หิมะตกหนักพัดกระหน�่ำจนเราต้อง หยุดรถไปโดยปริยาย เรามองไม่เห็นถนน ฉันหวังว่าเราคงไม่ต้องล้มเลิก การเดินทาง แต่จะท�ำอย่างไรดีล่ะ ในตอนนั้นไฟหน้ารถสะท้อนกับเทป 34
รังสิมา ดีสวัสดิ์ แปล
กาวสะท้อนแสงทีต่ ดิ อยูบ่ นยอดเสาบอกต�ำแหน่งรถกวาดหิมะสูงแปดเมตร ซึ่งตั้งเรียงรายห่างกันทุกๆ 50 ฟุตทั้งสองฟากถนน ชิปเปลี่ยนไปใช้เกียร์ ต�่ำและบังคับรถให้ค่อยๆ เคลื่อนจากเสาหนึ่งไปยังอีกเสาหนึ่ง ได้แต่หวัง ว่ารถเรายังคงวิ่งอยู่บนถนน เราคล�ำหาเส้นทางอยู่อย่างนั้นประมาณสองชั่วโมงครึ่งโดยไม่เห็น รถสักคันผ่านมา ท่ามกลางหิมะทีห่ นาและบรรยากาศเงียบสงัด เราพยายาม ไปอย่างเร็วที่สุดหรือเท่าที่จะไปได้ท่ามกลางพายุเช่นนั้น ในยามที่ลูก ป่วย พ่อแม่ธรรมดาๆ ก็กลายเป็นนักรบผู้กล้าขึ้นมาได้ เมื่อเรามาถึง ใกล้หมู่บ้านเฮนส์จังก์ชั่น ท้องฟ้าก็แจ่มใส เผยให้เห็นพระจันทร์เต็มดวง ลอยอยู่เหนือทะเลสาบเดซาดีชและแนวภูเขาหิมะที่กว้างใหญ่ของยูคอน มันสวยงามมาก ฉันเปิดเครื่องเล่นซีดี เมื่อเสียงมัดดี้ วอเตอร์ส 12 ร้อง เพลงบลูส์ดังออกมา ชิปซึ่งก�ำลังขับรถอยู่ถึงกับถอนหายใจและพูดว่า “นี่มันอย่างกับไม่ใช่เรื่องจริง” เส้นทางอันขรุขระระยะสุดท้าย ถนนที่เหมือนรถไฟเหาะตีลังกา ตัดผ่านชนบทอันว่างเปล่าท�ำให้อาการปวดของคริสเตียนก�ำเริบ ฉันสอน ให้เขาหายใจเพื่อเอาชนะความเจ็บปวดเหมือนตอนที่ฉันเคยฝึกในชั้นเรียน เตรียมคลอด เวลาผ่านห้าชั่วโมงครึ่งนับจากออกจากบ้านมา เราเดิน เข้าไปยังโรงพยาบาลไวต์ฮอร์สเจเนอรัลซึ่งรองรับผู้ป่วยได้ 60 เตียง ไม่มีใครถามว่าเรามีบัตรคนไข้หรือประกันสุขภาพหรือเปล่า พวก เขาไม่รู้แม้แต่ชื่อของเราจนกระทั่งพยาบาลในห้องฉุกเฉินเข้ามาถามขณะ ตรวจคริสเตียน เธอพูดว่าคุณหมอเฟลด์แมนวินิจฉัยถูกแล้ว เธอเรียก ศัลยแพทย์มาคนหนึ่ง (มีอยู่สองคน) พยาบาลคนหนึ่งซึ่งมีส�ำเนียงเหมือน คนเยอรมันพูดขึ้นว่า “ฉันมาเอาเลือดของเธอ” ฟังดูเหมือนแดร็กคูล่า ไม่มีผิด เรายิ้มแต่คริสเตียนสะดุ้ง การหัวเราะท�ำให้เขายิ่งปวดท้อง เรา ช่วยลูกเปลี่ยนเป็นชุดคนไข้ แต่ไม่ได้มองตอนที่เข็มเจาะเข้าไปในเนื้อของ เขา เมื่อหมอมาถึงและรู้ว่าเราเป็นคนอเมริกัน เขาขอให้เราเซ็นเอกสาร รับรองว่าเราจะไม่ฟอ้ งร้องเขา เราเดินเคียงข้างไปพร้อมๆ กับเตียงพยาบาล เสื้ อ โค้ ต ของเราสะบั ด ไปมาแถมเรายั ง สวมรองเท้ า บู ๊ ต อยู ่ เ ลย เราจู บ อะแลสกา ใครว่าหนาว 35
คริ ส เตี ย นก่ อ นที่ เ ขาจะถู ก เข็ น หายเข้ า ไปในประตู บ านพั บ จากนั้ น ฉันเดินหลบไปยังมุมหนึ่งที่ชิปจะมองไม่เห็น แล้วร้องไห้ออกมาประมาณ หนึ่งนาที หนึ่งชั่วโมงต่อมา คริสเตียนถูกเข็นออกมาเพื่อพาไปยังห้องพักฟื้น หมอบอกว่าเขาปลอดภัยแล้ว ไส้ติ่งถูกผ่าออกได้ทันเวลาพอดี สามวัน ต่อมา เรามุ่งหน้ากลับไปทางใต้ท่ามกลางแสงอาทิตย์และหิมะ เหมือน ทหารผ่านศึกผู้มีชัยในสงคราม เต็มไปด้วยเรื่องราวอันกล้าหาญที่จะบอก เล่าแก่ผู้อื่น คริสเตียนเมารถ เราจึงไขกระจกหน้าต่างลงและสวมหมวก แทน ตอนนั้นอุณหภูมิน่าจะอยู่ที่ประมาณลบสามสิบองศา ฉันพูดว่าเรา จะต้องแข็งตายแน่ แล้วทุกคนก็หัวเราะ ฉันคิดออกมาดังๆ ว่ามันเป็น เพราะความงี่เง่าหรือแค่ไร้ความรับผิดชอบกันแน่ ที่มาตั้งครอบครัวอยู ่ ห่างจากโรงพยาบาลขนาดนี้ ชิปไม่คิดอย่างนั้น เขาตอบว่า “นี่พิสูจน์ให้เห็นว่า เราสามารถไปได้ทุกที่ถ้าเราต้องการ” ในบ่ายของวันที่มีลมแรงและหนาวเย็นวันหนึ่ง ทิ้งระยะไม่นานหลังจาก การผจญภั ย เรื่ อ งไส้ ติ่ ง เจเจลู ก สาวคนเล็ ก ของฉั น เดิ น เล่ น กั บ ฉั น บน ชายหาด ถึงปฏิทินจะบอกว่ามันเป็นเดือนเมษายน แต่เรารู้สึกเหมือนมัน เป็นเดือนกุมภาพันธ์มากกว่า จนต้องดึงหมวกให้ปิดลงมาถึงใบหู รูดซิป เสื้อแจ๊กเก็ตและสวมรองเท้าบู๊ตยาง เราเลือกที่จะเดินทวนลมก่อน ตอน ขากลับเราจะได้รู้สึกอุ่นขึ้น การอาศัยอยู่ที่ตอนเหนือสุดของคลองลินน์ ท�ำให้คุณรู้สึกซาบซึ้งในความหมายของค�ำอวยพรของชาวไอริชโบราณ ที่ กล่าวไว้ว่า “ขอให้ลมพัดอยู่ด้านหลังคุณเสมอ” เราเดินจับมือกันและเอนไปตามลมที่พัดมาจากทิศใต้ บางครั้งก็ โยนท่อนไม้ให้ฟีบี้ สุนัขพันธุ์เทอร์เรียร์ตัวจิ๋วของเธอและคาร์ล สุนัขพันธุ์ ลาบราดอร์ตัวโตของฉันวิ่งไล่ สายลมพัดกิ่งไม้ไปอย่างรวดเร็ว จนมัน ลอยออกนอกเส้นทางไปไกล พอคาร์ลวิ่งกวดไปตามชายหาดได้ครึ่งทาง มันจะหันกลับมางงว่ามันก�ำลังวิ่งไล่อะไรอยู่ เจเจใช้โอกาสที่ได้อยู่กับฉันตามล�ำพังซึ่งเกิดขึ้นไม่บ่อยนัก เล่า 36
รังสิมา ดีสวัสดิ์ แปล
ให้ฉันฟังเรื่องรายงานของนักเรียนชั้นประถมสามที่เธอต้องเขียน “มันเป็นเรื่องของเด็กผู้หญิงที่มีความสุขมาก อาศัยอยู่ในบ้านที่ สวยมาก จนวันหนึ่งเธอถูกมนุษย์ต่างดาวลักพาตัวไป” เธอพูด ฉันคิด ว่าคนเป็นแม่ทุกคนอยากให้ลูกมีความสุขมากทั้งนั้น ฉันไม่รู้ว่าพ่อแม่คน อื่นๆ กังวลเท่าฉันหรือเปล่าว่า ชีวิตที่สมบูรณ์พร้อมเช่นนั้นอาจจบลง ก่อนเวลาอันควร แต่ฉันห้ามความคิดตัวเองไม่ได้จริงๆ ในวันที่อากาศหนาวและแสงแดดทอประกาย ขณะก�ำลังจับมือ ลูกสาวตัวน้อยของฉัน ฉันพยายามไม่นึกถึงสถานการณ์ที่ว่าอะไรจะเกิด ขึ้น ถ้าเด็กๆ ที่ป่วยไปถึงโรงพยาบาลไม่ทันเวลา ฉันไม่อยากจะตั้งค�ำถาม ว่าท�ำไมฉันถึงต้องคลอดลูกออกมาปลอดภัยท่ามกลางพายุหิมะ แต่เพื่อน ของคริสตี้กลับจมน�้ำเสียชีวิตขณะออกไปพายเรือเล่นตามปกติ ฉันไม่ อยากนึกว่าจะเกิดอะไรขึ้น หากเด็กทารกที่หันเท้าออกติดอยู่ในครรภ์ มารดาขณะท�ำคลอด หรือท�ำไมชายชราที่ใกล้ถูกมะเร็งคร่าชีวิตถึงอยาก ฟังเพลงอีกสักเพลงก่อนจากไป แทนที่จะนึกถึงสิ่งเหล่านั้น ในวันลม แรงท่ามกลางฤดูใบไม้ผลิแบบนี้ ฉันเพ่งความสนใจไปยังสิ่งที่ท�ำให้ฉันมี ความสุขและเต็มไปด้วยชีวิตชีวา ซึ่งก็คือเจเจนั่นเอง ขณะที่เราปีนขึ้นไปบนโขดหินลื่น ฉันถามลูกเกี่ยวกับรายละเอียด ของเรื่องที่เธอก�ำลังเขียน “หนูบอกว่าตัวละครเอกมีความสุขมากและอาศัยอยู่ในบ้านที่สวย มาก มันเหมือนหรือต่างจากบ้านของเรายังไงเหรอจ๊ะ” “ชีวิตของเธอก็คล้ายๆ หนูแหละค่ะ” เจเจตอบ “และเธอก็มีบ้าน ที่คล้ายเรามาก” ถึงตอนนี้ฉันรู้สึกดีขึ้นมาก “แต่สวยกว่า” สวยกว่าหรือ? จากชายหาด ฉันมองกลับไปที่บ้านของเราซึ่งซ่อนตัวอยู่หลังต้นสน ฉันคิดว่ามันเป็นบ้านที่สมบูรณ์แบบ ตั้งอยู่ในเมืองที่น่าอยู่ที่สุดและใน สถานที่ที่สวยที่สุดในโลก แต่เจเจบอกว่าเธอชอบบ้านแบบเดียวกับบ้าน หลังหนึ่งที่ปลายถนนมากกว่า บ้านพักส่วนตัวที่หรูหราที่สุดในเฮนส์ แต่ อะแลสกา ใครว่าหนาว 37
เอาเถอะ ถือว่าเธอรสนิยมดีก็แล้วกัน “ลูกชอบอะไรของบ้านหลังนั้นมากที่สุดจ๊ะ?” ฉันถามด้วยความ อยากรู้ว่าอะไรหรือที่สะดุดสายตาเด็กน้อย “ชามใส่ลูกกวาดจอลลี่ แรนเชอร์สค่ะ” เธอตอบ “หนูคิดว่าเรา น่าจะมีจานเล็กๆ ใส่ลูกกวาดวางไว้ทั่วบ้านบ้างค่ะ” ฉันบอกเธอว่า เราก็ท�ำอย่างนั้นช่วงคริสต์มาส เจเจก็เลยถามต่อ อีกว่าซานตาคลอสมีจริงหรือไม่ ชีวิตเป็นเรื่องดีหรือไม่ จะมีฤดูร้อนไหนที่ท�ำให้ชายหาดนี้อุ่นขึ้นบ้าง หรือเราควรจะเชื่อในอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์หรือไม่ “แน่นอนจ้ะ ซานตาคลอสมีจริง” ฉันตอบ “และเรื่องราวที่ดีที่สุด จะจบลงอย่างมีความสุขเสมอ”
38
รังสิมา ดีสวัสดิ์ แปล
ข่าวประกาศ
ระหว่างการประชุมสภาที่ปรึกษาของเมืองเกี่ยวกับเรื่องการวางแผนจัด ผังเมืองใหม่เมื่อสัปดาห์ที่แล้ว นอร์ม สมิธถามว่า “แล้วสุสานล่ะครับ จะวาง ผั ง ให้ เ ป็ น สวนสาธารณะ แนวพื้ น ที่ สี เ ขี ย ว หรื อ ย่ า นการค้ า หรื อ อะไรดี ค รั บ ” นายกเทศมนตรีดอน โอทิสตอบว่า “คุณนอร์ม เราจะเรียกส่วนนั้นว่าที่อยู่อาศัย แบบรวมหลายครอบครัว”
“รู้สึกดีมากเลยค่ะที่ได้กลับมาที่นี่” เคท รีเนียร์พูด เคทและสแตน บัวร์ เดินทางกลับสู่บ้านพักบนภูเขาของพวกเขาหลังจากไปท� ำงานที่ซอลต์เลกซิตี้ใน ฤดูหนาว “เมืองนั้นชีวิตต้องแข่งขันกันมากๆ เลยค่ะ” เคทพูด “ฉันรู้ว่าเฮนส์ม ี ปัญหาบ้าง แต่ก็เป็นที่ที่น่าอยู่มาก”
อากาศอบอุ่นท�ำให้หิมะและน�้ำแข็งละลายอย่างรวดเร็ว ส่งผลให้แม่น�้ำ ชิลกัตมีระดับน�้ำสูงขึ้นจนเกือบท่วมบ้านเรือน ทิวไม้คอตต้อนวู้ดสูงถูกโค่นลง บนชายฝั่งแม่น�้ำที่เขตโฟร์ทีนไมล์ ด้านเคน กรอส ไกด์น�ำเที่ยวผจญภัยทางน�้ำ บอกว่าฝูงลูกกวางมูสก�ำลังจมน�้ำท่ามกลางกระแสน�้ำที่เชี่ยวกราก ส่วนชาวประมง เกร็ก บิ๊กส์บีรายงานว่า โคลนจากแม่น�้ำได้ย้อมลินน์คาแนลให้กลายเป็นสีน�้ำตาล ตลอดทางไปจนถึงแหลมเชอร์แมน “ผมไม่เคยเห็นอะไรอย่างนี้มาก่อนเลยครับ” เขากล่าว
ลิซ่า ชวาร์สพูดว่าเธอและกอร์ดอน ไวเทอร์มอร์ก�ำลังบอกเลิกเป็นสมาชิก นิ ต ยสาร ชี วิ ต ในกระท่ อ ม ทั้ ง คู ่ ย ้ า ยเข้ า ไปอยู ่ บ ้ า นใหม่ ที่ เ ขตเอทที น ไมล์ หลั ง ต้องพักอาศัยอยู่ในที่พักหลังเล็กๆ ระยะหนึ่งซึ่งเธอปฏิเสธที่จะเปิดเผยข้อมูล พวกเขาใช้เวลาสี่ปีสร้างบ้านหลังใหม่ และกล่าวว่าบ้านหลังใหม่นี้อยู่สบายดี “มัน ท�ำให้ฉันรู้สึกว่านี่เป็นบ้านที่แท้จริง ฉันขอเป็นก�ำลังใจให้กับผู้หญิงทุกคนที่ต้อง อาศัยอยู่ในกระท่อม”