De wereldreis van Thomaskoek

Het plan bestond al langer, maar het leek er maar niet van te komen. Tot ze in 2014 op vakantie de knoop doorhakten. Thomas Van Hoof en Jo Swinnen zouden mét hun twee kinderen en per camper een wereldreis gaan maken.

Wie is Thomaskoek?

Thomas Van Hoof is een zelfstandige schrijnwerker. Zijn vrouw Jo Swinnen is een persoon met MS (multiple sclerose) die van een wereldreis droomt. In maart 2015 klikken ze hun kinderen Mia (toen 3) en Willie (1) vast in de gordel van de mobilhome om vanuit het Kempense Olmen de wijde wereld in te trekken. Het online reisverslag van Jo en Thomas (http://thomaskoek.be/) volgt hun avonturen in de vorm van een dagboek.

Zelf een ‘camionette’ ombouwen en inrichten kostte bij nader inzien te veel tijd en geld, en dus kochten Thomas en Jo tweedehands een mobilhome met vier vaste bedden. De kinderen sliepen in de alkoof, de ouders achteraan in het dubbel bed. ‘s Avonds kon de leefruimte blijven staan. Er was ruimte genoeg, je struikelde niet de hele tijd over elkaar heen.

TWINTIG GRADEN

Ze stelden een reisplan op. Vertrek in maart. Eerst drie maanden richting Spanje, om ervaring op te doen. Daarna Oost-Canada, een blok New York tot LA, dan Nieuw-Zeeland, tenslotte nog de Amerikaanse en de Canadese westkust, telkens voor een periode van drie maanden. “We wilden geen snikhete zomers en ook geen bar koud weer, zoveel mogelijk lente of herfst, zo rond twintig graden.”

In Nieuw-Zeeland zou het hoogzomer zijn, maar daar ging de mobilhome niet mee naartoe. “We zouden housesitting doen, op drie verschillende plekken een maand in een huis. In ruil voor gratis verblijf doe je klusjes, zoals op het huisdier passen of de tuin onderhouden. Met een mobilhome heb je altijd je huis bij je, wat de kinderen een thuisgevoel geeft. In Nieuw-Zeeland zouden we het evenwel op die manier oplossen.”

VERKLIKKERLAMPJE

Ze laadden de mobilhome in en vertrokken zonder veel voorkennis. Op de tweede dag viel de elektriciteit uit: een doorgeslagen zekering. Een andere keer brandde de achteruitrijcamera uit. In Spanje ging het EDC-lampje branden: de turbo gaf minder power en ze konden nog maar negentig per uur rijden. In Canada deed zich hetzelfde EDC-probleem voor. Daar kwam ook nog een lekke band bij op een wel heel erg afgelegen grindpaadje...

Jo: “Als het EDC-verklikkerlampje brandt, moet je onmiddellijk stoppen, zei het boekje. Op de duur wisten we echter dat het geen kwaad kon om toch verder te rijden, zij het wat trager.” Contact met thuis was er niet veel. Enkel van wat echt belangrijk was, bleven ze op de hoogte. Computernerds zijn ze niet en een goede internetverbinding vond je niet overal. Skypen deden ze in de kantine van de camping of in een café.

FOTO VAN DE MAAND

Kleine kinderen openen deuren: mensen ontvangen je overal met open armen. Kleintjes worden echter groter. “We moesten een reispas laten maken om binnen te mogen in Canada, de VS en Nieuw-Zeeland. Willie was toen één jaar. We namen elke maand een foto, zodat de douane zijn evolutie zou kunnen zien.” Vooral Mia miste de familie. Ze wilde niet altijd mee skypen, want dat vond ze te moeilijk. Ook moest ze afkicken van haar vaste schoolstramien. Het duurde een maand, voor ze vrij was van alle moetjes en structuren van thuis. Willie was tevreden als hij zijn ouders in de buurt wist. Jo: “Ik vind het een privilege om zo lang en intensief met je kinderen samen te leven. Thomas en ik zijn al heel lang samen en een van de dingen die we goed kunnen, is samenwonen. In de mobilhome was het eerst wat zoeken, maar op de duur kende iedereen zijn taken.” Op reis met de mobilhome leeft je voornamelijk buiten. Thomas: “In Canada hield de regen ons eens drie dagen binnen. De eerste dag was dat geen probleem, de tweede dag was al wat moeilijker en de derde dag was niet leuk meer. Als het droog en mooi weer is, ben je altijd buiten.”

INLOOPPERIODE

De eerste drie maanden waren een inloopperiode, om de mobilhome te leren kennen en te kijken of het leven on the road voor Jo niet te vermoeiend was. Vakantie in Spanje, zeg maar, om een grotere vakantie te plannen. Ze wilden zeker Granada zien, maar volgden vooral het mooie weer. “Was het ergens goed, dan bleven we nog wat, en anders vertrokken we na twee dagen. Als de kinderen in bed lagen, bespraken we telkens hoe we verder zouden gaan. We hadden heel veel reisboekjes mee.” Onderweg krijg je tips van mensen. “Tipt iemand een camping in de buurt waarvan je mooie wandelingen kunt maken, dan ga je daar naartoe. Soms reis je een beetje heen en weer, maar dat maakt niet uit. Je moet niet op de kortst mogelijke tijd ergens zijn. In het begin vroegen we ons soms af waar we straks zouden slapen, maar later wisten we vaak niet waar we zouden uitkomen. Je vindt altijd wel ergens een plek.”

“ Wat een privilege om zo’n lange tijd intensief samen te zijn met je gezin.”

VEILIG EN WEL

Jo is een persoon met MS. Met een tweewieler fietsen kon niet, want bij het stoppen kreeg ze haar voet niet snel genoeg op de grond. Ze zochten een fiets met drie wielen en een sportieve look die mee kon in de mobilhome. Ze vonden de perfecte oplossing: een trike-ligfiets. Ook daarmee leer je door ervaring. “Op een camping moesten we over een berg. Daar raak ik nooit op, dacht ik. Ik was bang dat ik achterover zou kieperen, zo steil. Dat gebeurde natuurlijk niet, maar als je dat fietsje niet kent, denk je zo’n dingen.”

Jo en Thomas kozen ook heel bewust om in het westerse deel van de wereld te reizen, met altijd een fatsoenlijk ziekenhuis in de buurt bijvoorbeeld. Ook de (groot)ouders wisten dat hun (klein)kinderen veilig waren.

“We deden niets te avontuurlijk en kampeerden bijna altijd op campings. Zo kwamen de kinderen ook andere kinderen tegen, wat leuker is.” Wildkamperen mag trouwens in Spanje niet, en in Canada evenmin, tenzij aan kerkjes, mits toestemming van de pastoor. Voor één nacht vind je altijd nog wel ergens een mobilhomeparking.

VRIENDELIJK CANADA

Na Spanje kwamen Jo en Thomas terug naar Antwerpen, waar de mobilhome op de boot naar Canada ging. Het Duitse bedrijf Seabridge regelde alles. Goederen inklaren is gemakkelijker via Canada dan via de USA, en het is de kortste zee-overgang tussen Europa en Amerika. Jo en Thomas gebruikten die week om de camper leeg te maken en te poetsen. “Achteraf gezien, hadden we misschien beter ter plaatse een camper gehuurd, maar we gingen een jaar reizen en dus vonden we onze eigen mobilhome interessanter. Die verbruikte ook veel minder dan de plaatselijke mastodonten. En de kinderen hadden hun eigen bedje mee.”

In Canada zegt iedereen hallo en in de winkels slaat iedereen een praatje met de kassierster. Een babbeltje doen met onbekenden is er heel gewoon. “Terug thuis vond Mia het dan ook heel raar, want waarom zegt niemand iets? In Newfoundland (n.v.d.r.: vier keer België) kun je op slechts twee plaatsen gas tanken. Een tegenligger op de autoweg zag ons afslaan en kwam naar het tankstation om foto’s van onze camper te nemen. Onze Europese nummerplaat viel op en die Canadees had nog in een garage met Europese voertuigen gewerkt.”

“We zijn erg bezig geweest met te zijn waar we waren, met gewoon te léven.”

Praktische tips

· Het duurt een paar maanden vooraleer je de mobilhome echt goed kent.

· Bij vertrek moet je watertank altijd vol zijn en je toilet leeg.

· Alle deurtjes moeten toe en je spulletjes moeten goed vastliggen.

· Voor je gaat slapen, berg je best alles wat een beetje droog moet blijven, op in je koffer.

· Als je weet dat het hard gaat waaien, sluit dan de luifel.

· Om niet in een vervelende paperassenwereld te belanden, laat je je domicilie best op je thuisadres.

· Als je ergens gas kunt tanken, ga dan gas tanken.

MATIGE VOORZIENINGEN

In Europa is een mobilhome van zeven meter al heel wat; in Canada zijn dat de kleintjes. Op een camping die geen mobilhomeplaatsen meer had, kregen ze een tentplaats. “De slechte campings in Spanje waren qua netheid en voorzieningen de beste in Canada. Op de private campings staan alleen maar van die grote bussen en fifth wheels met eigen douche, afwasbak, toilet en wasmachine. Daardoor zijn die campings heel matig qua sanitair of afwasbakken. In Provincial en National Parks vind je meer kampeerders met uitvouwwagentjes of tenten, en dus zijn de voorzieningen daar beter.”

Reizen met een mobilhome is redelijk luxueus, en toch is het niet elke dag feest. Ook op reis kun je namelijk een slechte dag hebben. “Wij deden aan het slow travelling, op het ritme van de kinderen en van het weer. Het is heel fijn om simpel te kunnen leven. Ik had een lange broek mee, twee shirts, een rokje en een shortje. Dat is het. Je koopt wat in je ijskast kan en niets méér, en je eet je ijskast eerst leeg. Je moet minder keuzes maken. Héél fijn!”

Wegwijzer

De vzw Wegwijzer is een onafhankelijke niet-commerciële organisatie die informatie en ervaringen van reizigers verzamelt. Ze beheert als het ware een reisbibliotheek waaruit kandidaat-reizigers kunnen putten. Reizigers delen ervaringen op informatieavonden. Jo en Thomas gingen er naartoe en leerden er mensen kennen. “Zo sprokkelden we nuttige informatie,” zegt Thomas.

“ Je zit in een ‘happy very simple life’-cocon. Het is heel fijn om zo te leven.”

JO KAN HET NIET AAN

Gaandeweg voelde Jo zich niet goed meer. Half augustus 2015 raakte ze uitgeput en werd ze ziek. Na zes maanden reizen had ze geen energie meer over. Ze kreeg een probleem met haar sinussen, nam daarvoor de ene na de andere antibioticakuur. Ze passeerden langs dokters en ziekenhuizen. Een dokter schreef een kuur voor waarmee het een dag of tien beter ging. Ze reisden verder, maar dan ging het weer bergaf en ze bezochten een andere arts. Na de vierde keer was het genoeg geweest.

“De reisgoesting was nog wel heel groot, maar niet groot genoeg om mijn energie op peil te houden,” vertelt Jo. “Zo blijven rondrijden had geen zin.” Thomas: “Dat was best wel even moeilijk. Achteraf gezien hadden we misschien beter elk jaar twee, drie maanden gereisd, maar dat weet je niet vooraf.” Jo weer: “Het was heel spijtig. Een halfjaar of een jaar later denk je thuis: we hadden nu in Nieuw-Zeeland gezeten.”

De mobilhome is intussen verkocht. Jo kan fysiek ook steeds minder. “Om in de mobilhome in bed te stappen, moest je een trede op. Dat zou ik nu niet meer kunnen. We hebben een heel fijne reis gemaakt, maar de oostkust van Canada is het minst interessante van wat we zouden doen. Qua natuur was Oost-Canada wel top. In Newfoundland was het walvissentijd: vanop de kliffen zag je overal walvissen spuiten. Natuurlijk zouden Nieuw-Zeeland of de westkust leuk zijn, maar een vliegreis voor een maand doen we om zuiver ecologische redenen niet.”

SAMEN GEGROEID

Waarom niet op pensioen gaan en gaan reizen? “Dat kunnen we financieel gewoon niet! Hoe lang je ook reist, je komt altijd terug in de realiteit. Hoe langer je eruit weg bent, hoe lastiger de aanpassing is. Zo is het leven, het is wat het is. Wij zijn blij met wat we hebben gehad, en voor je gezin leg je een bodem waarop je samen groeit. De jongste weet er wellicht niets meer van, en toch zal hij de ervaring onbewust meedragen.”

Wat brengt de toekomst? “Deze zomer gaan we naar Zwitserland. Een eventuele volgende reis zou naar de Lofoten gaan, westelijk van Noorwegen. Het is een van de zeldzame plekken in Europa waar je walvissen kunt zien. Dat ruige noorden is het mooiste wat ik al heb gezien. Nu kunnen de kinderen ook al mee gaan wandelen. Op de Canada-reis zat Willie in een draagzak of in de fietskar; nu stappen ze vier uur mee.”

http://thomaskoek.be/ www.wegwijzer.be www.trike-shop.be www.seabridge-tours.de