Fitness for Men - Interview met Robert Horstink

5 ,9 €5

SPORTIEF HET VOORJAAR IN NUMMER 9 2016

VOLLEYBALLER

ROBERT HORSTINK

LEVEN ALS EEN STER HEALTH // BODY // LIFESTYLE

MET EEN TOPLICHAAM ALS BONUS

50

GOEDE SEX ZONDER KLAARKOMEN ZÓ DOE JE DAT

DINGEN DIE EEN ECHTE MAN MOET KUNNEN

WAT WEET JIJ VAN FITNESS? DOE DE QUIZ

GEZOND LEVEN

OP VLOEIBAAR VOEDSEL KAN DAT?

KRACHT • VETVERLIES • SOUPLESSE BP

WWW.FITNESSFORMEN.NL

MAAK JE EIGEN SPORTSCHOOLSCHEMA

€ 5,95 FM1609_001000_cover_ok.indd 1

12-02-16 13:50

Feature // Interview

L'OLANDESE VOLANTE Robert Horstink is een Olympisch atleet, met een indrukwekkende carrière in het volleybal. We praten met hem over zijn successen in Italië, waar hij vanwege zijn enorme sprongkracht ook wel l'Olandese volante (de vliegende Hollander) werd genoemd, zijn voeding en trainingen en over zijn carrière die hij noodgedwongen voortijdig moest beëindigen.

Tekst: Maurice Snijders Foto's: Sjors Massar

30 // nummer 9 2016 // fi tnessformen.nl

FM1609_030040_fea-volleybal_ok.indd 30

11-02-16 14:46

fitnessformen.nl // nummer 9 2016 // 31

FM1609_030040_fea-volleybal_ok.indd 31

11-02-16 14:47

Feature // Interview

W

e ontmoeten Horstink op een mistige donderdagochtend in een ijzig koude sporthal in Delft. Het eerste wat opvalt wanneer hij binnenkomt, is zijn lengte van 2,03 meter.

Hoewel dat in de volleybalwereld niet uitzonderlijk lang is, zal iedereen zich bij zijn verschijning een voorstelling kunnen maken van de enorme hoogte die hij met een krachtige sprong kan halen. Die krachtige sprongen brachten hem tot in Italië, waar de term l'Olandese volante dan ook erg voor de hand lag, maar ze zorgden ook voor een te hoge belasting van zijn rechterknie, met alle gevolgen van dien.

Horstink komt uit een sportief gezin, waarin iedereen al op jonge leeftijd met sport begon.

Volleybal doet hij al vanaf zijn vierde, maar niet alleen volleybal. Hij begon ook met voetbal en tennis. Voetbal hield hij al redelijk snel voor gezien, maar zeker tot zijn dertiende speelde hij met veel plezier zowel volleybal als tennis.

Bij beide sporten werd tegen diezelfde leeftijd zijn talent gescout. Dat betekende dat hij op dat moment een keuze moest maken. “Ik ben uiteindelijk echt een gezelschapsdier, dus dat is de voornaamste reden dat ik voor volleybal koos.” zegt hij. Om bij Jong Oranje te komen moest hij veel uren maken, wat in het kleine dorp Twello niet lukte. Daarom ging hij binnen de gemeente bij andere clubs mee trainen en kwam hij uiteindelijk terecht bij Dynamo in Apeldoorn. Tegenwoordig zijn de spelers van Dynamo geen prof meer en dus slechts

parttime in dienst, maar in die tijd was het een topteam. “Rond m'n veertiende kwam ik bij jong Oranje en dan gaat het hard. Ik heb nog wel de HAVO netjes afgemaakt en op m'n achtiende zat ik al bij Dynamo in het eerste.” In 2004 maakte hij zijn olympisch debuut op de Olympische Spelen in Athene en eindigde hij met zijn team op de negende plaats.

Italië Horstink speelde een jaar of vier bij Dynamo, als hét talent van Nederland. Maar op een gegeven moment merkte hij dat hij niet meer beter werd en daardoor kreeg hij het steeds minder naar zijn zin. “Het bleef leuk, maar er moet ook wel progressie in zitten”, vertelt hij nu. Zowel Horstink als zijn club vonden het daarom geen gek idee om te kijken of het ergens anders beter zou gaan. De club had goede contacten met een Belgische club (Maaseik) en introduceerde de jonge Nederlander daar. Dat bleek een gouden greep. “Het ging er echt supergoed. De verandering was een echte verbetering voor me en ik heb daar onwijs goede jaren gehad.”

In de Champions League die volgde, speelde Horstink met zijn team twee uitstekende wedstrijden tegen het Italiaanse Treviso, dat de vier jaren daarvoor de Champions League had gewonnen. Hij werd uitgeroepen tot most valuable player van de wedstrijd en na afloop kreeg hij direct een telefoontje van de Italiaanse manager. Vervolgens ging alles heel snel. “Treviso was mijn droomteam en ik had voor de wedstrijd al mijn zinnen erop gezet om uit te blinken. Ik had met de spelverdeler in mijn team afgesproken dat er zoveel mogelijk ballen mijn kant op zouden komen.” Die opzet wierp zijn vruchten af en Horstink kon voor Treviso gaan spelen. Hij raakte echter dat jaar in België nog geblesseerd aan zijn schouder.

“Ik ben naar Italië gevlogen, heb daar medische testen gedaan en daar kwam uit dat ik direct geopereerd moest worden. Dat is toen gebeurd. In het eerste jaar heb ik dus zes maanden niks gedaan. Het enige wat ik deed was revalideren en proberen om een beetje contact te krijgen met mijn teamgenoten. Ik heb ook snel Italiaans geleerd. Pas vanaf de kerst, na de winterstop, heb ik volop meegedaan.” Robert won met Treviso de landstitel (Scudetto). “We wonnen toen de 'Tripple', wat wil zeggen dat we dat jaar landskampioen, bekerwinnaar en Supercup-winnaar werden.”

Het was het grootst denkbare succes.

“In Italië mag in principe alles, zolang er maar gepresteerd wordt,” geeft Horstink aan.

“Presteer je niet meer, dan ben je de lul. Zo werkt dat. Verder hoef je, in tegenstelling tot Nederland, geen vrienden te zijn met mensen.

In Nederland ga je in de kantine socializen, in Italië hebben ze geeneens een kantine. Je traint en stapt gelijk in de auto. Topsport is gewoon werk. Ik heb in elk team wel een paar goede vrienden met wie ik optrek, maar voor de rest was het douchen, tas inpakken en zo snel mogelijk weer weg. Sterker nog, ik kwam vaak iets later van het veld af, omdat ik nog aan het stretchen was. Als ik dan in de kleedkamer kwam was de helft al weg.”

32 // nummer 9 2016 // fitnessformen.nl

FM1609_030040_fea-volleybal_ok.indd 32

11-02-16 14:47

fitnessformen.nl // nummer 9 2016 // 33

FM1609_030040_fea-volleybal_ok.indd 33

11-02-16 14:47

Feature // Interview

34 // nummer 9 2016 // fitnessformen.nl

FM1609_030040_fea-volleybal_ok.indd 34

11-02-16 14:48

Gouden jaren Horstink kwam erachter dat als je in Italië de Scudetto wint, je daardoor voor de rest van je leven wordt herkend. “Hier willen we allemaal normaal zijn en normaal doen, maar in Italië maken ze van hun helden ook echt helden. Dat zou hier wat meer zo mogen zijn. Neem het Nederlands hockeyteam, dat zijn ook wereldsterren als ze naar India gaan. In Nederland is dat er gewoon niet. We hebben wel wat met voetballers, maar daar praten we eigenlijk liever slecht over dan goed. In Italië ben je als sportman echt iets. En dat opent deuren. We gingen daar elke week wel naar een school toe om te vertellen over onze sport en carrière, zeker de buitenlanders. Ze praten daar bijna geen Engels, maar met hun sportheld willen ze wel Engels praten.”

Horstink beleefde er mooie jaren. “Alles kon, budgetten waren er niet. Ik had een echte sterstatus. Tijdens de training werden alle auto's gewassen en bijgetankt. We reden in

Hetzelfde gold voor de levensstijl. Een topsporter moet opletten bij alles wat hij doet.

Ondanks dat werd er in Italië vaak wijn gedronken bij het eten. Robert had geen moeite om de wijn te laten staan. “Ik dronk heus wel eens wat als ik uit ging, maar thuis op de bank dronk ik nooit een wijntje of een biertje. Na een uitwedstrijd in Italië kregen we standaard alcohol te drinken, ik gaf er niet zoveel om.” Roken heeft hij ook nooit gedaan, maar in zijn team in Italië rookte meer dan de helft.

Wat wilde uitgaansavonden betreft, was het al niet veel anders. Horstink had geen moeite om discipline op te brengen. “Ik was al getrouwd toen ik in Italië kwam. Ik heb dus nooit gebruik gemaakt van alle uitnodigingen van discotheken. Als ik had gewild, kon ik het zo gek maken als ik wilde, maar dat heb ik nooit gedaan. Er zijn jonge gasten die dat twee jaar lang wel doen. Die hebben zoveel talent dat ze het alsnog halen of anders zag je ze

finale van de Scudetto. Ik heb dat jaar veel punten gemaakt. We waren een goed team met kwaliteiten die andere teams niet hadden.

Vervolgens keerde ik terug naar Treviso en daar was alles anders.” Er kwam een nieuwe president en de club werd verkocht. Horstinks plezier in de sport verdween en uiteindelijk zou de club het ook niet halen. “Het hele Italië-verhaal klinkt leuk, maar er zitten grote ups en downs in. Ik moest omgaan met de druk en al het gezeik met betalingen. Zaakwaarnemers die rechtszaken aan moeten gaan om nog twee maanden salaris waar je recht op hebt te krijgen. Eén keer kreeg ik een brief van de president van de club dat ik op kantoor moest komen om te horen dat ik een salarisverlaging zou krijgen, omdat ik twee wedstrijden mijn niveau niet had gehaald. Ik moest zelfs verplicht in een hotel slapen wanneer m'n kinderen ziek waren, zodat ik er zelf geen last van zou krijgen ... Dat zijn de dingen die je niet ziet van een topsporter. Kerst en oud&nieuw

“Mijn salaris was vergelijkbaar met dat van voetballers in Nederland.

Geen miljoenen, maar wel tonnen.” auto's met getinte ruiten om bij de sporthal weg te komen, want er stonden echt mensenmassa's. Mijn dochter werd platgelopen als ik haar aan de hand had, want die fans kan het echt niks schelen. Daar kunnen mensen in Nederland zich niet veel bij voorstellen. In de stad werd ik overal herkend. Ik steek daar sowieso al overal twee koppen bovenuit. Dan weten ze al dat je een basketballer of een volleyballer bent en iedereen die daar een beetje volleybal volgt, herkent je meteen.”

Ook qua salaris waren het gouden jaren.

“Mijn salaris was toen vergelijkbaar met het salaris van voetballers in Nederland. Denk aan spelers van Ajax. Geen miljoenen, maar wel tonnen. Momenteel is het minder, maar er zijn nog steeds wel spelers die veel verdienen.

Overigens vond ik de verschillen binnen een team altijd belachelijk. Maar dat is nou eenmaal zo. Ik heb met mensen gespeeld die in een jaar kregen, wat ik in een maand kreeg.

Daar voelde ik me weleens lullig over. het heeft te maken met kwaliteit, maar komt ook door speelpositie. Ik ben een aanvaller en kan in m'n eentje een wedstrijd beslissen.”

nooit meer terug. Daar is de belasting te groot voor. Het is echt niet zo dat we een stelletje lulletjes waren die nooit iets deden. Integendeel, we moesten het alleen goed plannen.”

Het leven begint goed in Italië, maar het zou niet zo blijven. Na een paar jaar geeft Horstink aan dat hij graag verhuurd wil worden. “Ik moest bijtekenen en mocht zelf een club kiezen waar ik zou willen spelen. Ik ben toen naar een team gegaan met minder hoge ambities. Met dat team haalden we de halve

kenden we niet. We speelden altijd op Tweede Kerstdag, nota bene mijn verjaardag. Op 1 januari moesten we standaard trainen, want 2 januari is er in Italië altijd een bekerwedstrijd.

Dat hoort er ook allemaal bij. Het trainen gaat door.”

Training Volleyballers moeten allround zijn. “We moeten snel zijn in de eerste meters van een sprint en we moeten ongelooflijk goed kunnen

Levensstijl Het leven in Italië bestond uit ochtendtraining, eten, rusten, weer trainen en dan eten en slapen. Dat ritme werd zo strikt mogelijk aangehouden. Op zondag werd gespeeld, maandag was een vrije dag, maar vaak werd er op die dag vanuit uitwedstrijden teruggereden.

“Daar moet je dus wel zin in hebben. Het is geen normale baan, waarbij je een keertje moet overwerken. Je bent de hele week met je sport bezig, maar dat geldt overigens voor elke topsporter.” fitnessformen.nl // nummer 9 2016 // 35

FM1609_030040_fea-volleybal_ok.indd 35

11-02-16 14:48

Feature // Interview

36 // nummer 9 2016 // fitnessformen.nl

FM1609_030040_fea-volleybal_ok.indd 36

11-02-16 14:48

springen.” Wanneer dat goed zit, is het een kwestie van onderhouden. Horstink: “Knieblessures, schouderblessures en rugklachten komen veel voor en iedereen klapt een keer door z'n enkels. Daarom zijn preventieoefeningen zo belangrijk.”

Naast springen is een sterke core van belang. Horstink vertelt dat ze met het team drie tot vier keer in de week 2,5 uur aan krachttraining doen. Elk team heeft een krachttrainer. Die stelt een trainingsschema op. “We trainen in groepen, met z'n zessen tegelijk. Na al die jaren weet ik welke dingen voor mij wel en niet goed werken en daarom ga ik weleens tegen het schema in. Ik heb nu mijn eigen krachttraining van 1,5 uur, die ik sinds mijn blessure elke dag doe. Echt breed wordt ik niet, want ik train heel specifiek, maar ik ben wel afgetraind fit. Ik doe veel herhalingen met minder gewicht. Gewicht is van ondergeschikt belang; je wordt toch wel sterk als je elke dag traint. Verder doen we de oefeningen bijna allemaal aangepast.

Een benchpress doe ik vanwege mijn schouderoperatie met dumbbells. Zo tegen de 30 kilo, maar dan wel extra diep. Dat is heel effectief trainen.” 's Ochtends na de krachttraining worden transferoefeningen gedaan, die slaan een brug tussen de krachttraining en de trainingspartijen. Squats worden bijvoorbeeld opgevolgd door aanvalssprongen. “Dat zijn erg functionele oefeningen. Die doe ik nu nog steeds. Ik doe al twintig jaar op deze manier aan krachttraining.”

Om zijn conditie op peil te houden, doet Robert veel aan hardlopen. “Dat is voor mij ideaal. Ik woon vlakbij een bos, ik hoef alleen maar de snelweg over te steken. Ik loop zeker vier tot vijf keer in de week 12 km, maar als het even kan elke dag. Even een uurtje knallen en dan kan de dag beginnen.”

Voeding Horstink heeft in Italië leren koken. Het laatste jaar woonde hij tijdelijk alleen in Milaan en at hij veel bij teamgenoten. Ze aten veel gezonde voeding, zoals salades en pasta's.

“Tijdens mijn eerste jaren in Italië had elk team twee of drie restaurants in de stad waar we op kosten van de club mochten eten. Daar gingen we zowel voor de lunch als voor het avondeten naar toe. Daar aten we speciale menu's. We werden maandelijks getest en gemeten en als iemand ergens te hoog zat, dan werden de menu's aangepast. Maar ik heb geluk, ik kan eten wat ik wil. Ik eet nog steeds elke dag wel een zak chips 's avonds.

Zolang ik maar voldoende beweeg is dat geen probleem.”

Overigens gebruikt Horstink ook supplementen. Hij heeft een persoonlijke sponsor: Virtuoos. “Dagelijks slik ik zo'n tien pillen en verder werk ik met creatine- en proteïne­ shakes, dat werkt bij mij heel goed. Dafne Schippers kreeg daar bijvoorbeeld gezeik mee, omdat ze direct denken dat het om doping gaat. Maar het is gewoon hard trainen en de goede producten nemen.” fitnessformen.nl // nummer 9 2016 // 37

FM1609_030040_fea-volleybal_ok.indd 37

11-02-16 14:49

Feature // Interview Blessure Wie veel springt, gaat eerder kapot. Horstink heeft zijn knieblessure zonder meer te 'danken' aan zijn hoge sprongen. “Ik heb er mijn hele carrière last van gehad. Het zit in de aanhechting van de kniepees. Ze noemen het een jumpers' knee. Ik ging mijn hele carrière met pijnstillers de wedstrijd in en de rest van de week kreeg ik behandelingen en oefeningen.

Ik zat dagelijks met ijs op mijn knie. Ik heb alles gedaan en alles geprobeerd. Doordat ik er altijd last van had, kon ik veel oefeningen niet goed uitvoeren. Diepe squats heb ik bijvoorbeeld nooit kunnen doen. Als ik dat wel had gekund, had ik misschien nog beter kunnen springen.

Als ik nu krachttraining doe, heb ik ook nog op drie verschillende plekken pijn. Dat zijn oude blessures. Maar dat is zo gewoon geworden.

Trainen met oude blessures is eigenlijk niet goed. Je traint er doorheen en ontwikkelt manieren om het te compenseren. Als ik nu door mijn knieën zak draait mijn rechterbeen automatisch weg om het te ontlasten. Dat zijn dingen waar ik ook nooit meer vanaf kom.”

De laatste vijf jaar is het voor Horstink steeds al de vraag of hij het einde van het seizoen wel gaat halen. “Meestal werd het na de kerst heel extreem, dan moest ik serieus gaan slikken en bij de laatste play-offs gingen de spuiten erin. Dat was echt niet meer te doen.” De periode dat hij in Turkije speelde weet hij uit te zingen en vervolgens vertrekt hij naar Milaan. Toen was het al vrij ernstig. “Ik dacht, als het heel erg serieus gaat worden, ben ik hier in elk geval in goede handen.” Op die serieuze blessure hoeft hij niet lang te wachten. Al na vier wedstrijden scheurt de hele pees over de lengte af. “Het gebeurde in een sprong. Ik heb die bal nog wel een mep gegeven. Het was ook nog live op tv. Mijn laatste actie in Italië.” Horstink is er verder niet heel verdrietig over. Hij realiseert zich dat het heel anders zou zijn als dit op zijn twintigste was gebeurd.

In een operatie wordt de pees gehecht en voor de tweede keer de meniscus bijgeknipt.

Vervolgens begint het revalideren en daarna weer het trainen met het EK in het vooruitzicht.

“Ik had toen elke training weer een dikke knie.

Dan werden er twee spuiten vocht uit gehaald en kon ik weer trainen. Maar het werd steeds erger, dus kreeg ik weer een mri-scan. Toen bleek dat er stukken kraakbeen loszaten.

Daardoor zat m'n knie steeds op slot en dat ging ontsteken. Ze hebben alles schoongemaakt en nogmaals de meniscus bijgeknipt.

Ondertussen heb ik op mijn knie een enorm litteken en rondom tien arthroscopiegaten.”

Het grootste probleem is dat Horstink geen kracht meer heeft in zijn bovenbeen. De pijn is weliswaar weg, maar er bestaat nu een krachtverschil van 60 procent tussen zijn bovenbenen. “Rechts was altijd mijn sterke been. M'n afzetbeen en m'n landbeen. Ik deed alles met rechts en had dus altijd een heel gespierd bovenbeen. En dat is niet meer zo. Ik heb er vrede mee, want ik heb alles gedaan wat ik kon doen. Ik heb altijd de beste mensen 38 // nummer 9 2016 // fitnessformen.nl

FM1609_030040_fea-volleybal_ok.indd 38

11-02-16 14:49

fitnessformen.nl // nummer 9 2016 // 39

FM1609_030040_fea-volleybal_ok.indd 39

11-02-16 14:49

Feature // Interview

“Ik kan niet meer spelen, maar ik ben wel voor het eerst in tien jaar weer pijnvrij.” om me heen gehad, in Italië in de privéklinieken. Maar wat niet gaat, dat gaat niet.”

Tegen het eind van 2015 wordt duidelijk dat Horstink niet meer zal kunnen spelen. Die conclusie trekt hij overigens zelf. “Ik was nog aan het revalideren en als ik daar nog een jaar mee door zou gaan zou het waarschijnlijk weer goed komen. Ze hadden het over 80 procent slagingskans om weer op topniveau fit te kunnen worden. Maar volgend jaar ben ik 35 en er zijn nu jongens van 25 die misschien wel hetzelfde kunnen. En die zijn ook nog eens goedkoper.” Horstink heeft de conclusie getrokken aan de hand van krachttesten. “Op een gegeven moment zijn de verschillen zo groot en worden ze ook niet meer kleiner. Toen de kogel door de kerk was, had ik er gelijk

vrede mee. Ik had met de huidige bondscoach afgesproken dat ik nog één keer een waardig afscheid bij Oranje zou krijgen. Dat gaat dus niet door en dat is het enige wat ik jammer vind. Maar ik ben nu pijnvrij en dat is iets wat de afgelopen tien jaar niet het geval is geweest.”

Toekomst Inmiddels is Robert her en der aan het solliciteren. “Ik heb bij jong Oranje wat gedaan; ze hadden wat mensen tekort rondom het nationale damesteam, dat nu lekker draait. Dat was leuk, maar daar ligt mijn ambitie niet. Ik heb me twintig jaar lang met volleybal bezig gehouden. Ik wil nu wel een keer iets anders.

Het liefst wel gerelateerd aan volleybal, maar

ik hoef niet meer zo nodig de hele dag in mijn trainingspak te staan.”

Horstink wil wel graag jongeren enthousiast maken voor sport. Niet alleen omdat het leuk is, ook omdat het belangrijk is om overgewicht onder jongeren tegen te gaan. Bovendien is sport iets sociaals. “Ik heb heel veel geleerd van teamsporten. Je moet accepteren dat anderen dingen fout doen, je moet anderen helpen en vertrouwen krijgen in dat je ergens goed in bent.”

Horstink zou prima als coach of trainer in de sport door kunnen gaan, maar dat is niet zijn plan. “Ik heb twintig jaar gevolleybald en wil nu kijken naar wat ik nog meer kan. Het werken met jongeren is hier een uitzondering op. Daarin zou ik best een rol willen spelen.”

40 // nummer 9 2016 // fitnessformen.nl

FM1609_030040_fea-volleybal_ok.indd 40

11-02-16 14:49