I
a\ lt
ilr
Een week tussen de alleenstaande minderjarige asielzoekers in opva,ngeentnrm Valentijn in Nunspeet
krijgt zíjn eerste fatsoenlijke maaltijd sinds maanden en schept meteen vier borden op. spijbett en wil haar eigen gang gaan en skate elke dag door de Veluwse bossen, omdat ze zic}n vaak opgesloten voelt. Allemaal wachte:n ze af wat er met hen gaat gebeuren nu staatssecretaris Kalsbeek aankondigde het aantal ama's terug. te willen dringen. Ondertussen gaat ijverig verder met zíjn Nederlandse les, hoofdstuk spreekwoorden en gezegden: "Oost west, thuis best." Door Mensje Melchior
dr.
#tFêti
Maandag De voetbalposters van Patrick Kluivert op het gele behang, de met gympen bezaaide vloer en de dicht op elkaar geschoven stapelbedden. Met verdwaasde ogen bekijkt Manuel (12) zljn nieuwe kamer. Hij bespiedt de vijf donkere jongens met wie hij samen zal slapen. Ze hebben hun dikke winterjassen nog aan. Door de ramen en kieren blaast de wind. Beneden in de woonkamer schalt TMF. Samen met zijn zusje Anna van t heeft hij een lange reis achter de r.ug. Ze vluchtten uit Angola. Vanmorgen kwamen ze aan op Schiphol. Ze hielden alleen een bundeltje kleren in hun hand. Op het vliegveld werden ze opgevangen door de Vreemdelingenpolitie. Manuel werd kort verhoord. Hoe heet je? Waar kom je vandaan? Waar is je vader? Je moeder? Daarna werd stichting De Opbouw ingeschakeld, de organisatie binnen het Centraal Opvang Asielzoekers die voogd is van de alleenstaande minderjarige asielzoekers (ama's). Zij belden naar opvangcentrum Valentijn. Of er nog plaats was voor twee kinderen. De reis van Manuel en Anna eindigt voorlopig in een bakstenen gebouw in de bossen van Nunspeet. In het tochtige huis woont groep zeverr, bestaande uit 21 kinderen. Zestien van hen komen uit Angola, de rest uit Algerije, Somalië, Ethiopië en China. Ze zijn tussen de 7 en 17 jaar oud. Verspreid over huizen in Nunspeet, Elspeet en Lochem worden
350 ama's door stichting Valentijn opgevangen, jaarlijks in totaal
Tot voor kort ging een ama nooit terug. In het land van herkomst was zelden goede opvang en na drie jaar mochten de ama's blijven. Nu wil Kalsbeek zorgen voor opvang in het thuisland. Om zo ama's die niet voor een verblijfsvergunning in aanmerking komen, direct te kunnen terugsturen. Tot ze tentggaan naar hun land van herkomst moeten ze}i'et met minder begeleiding en scholing doen. Bij Valentijn wachten ze de nieuwe maatregelen gelaten af. Direc-
teur Jan-Willem de Jonge vindt de plannen nog onduidelijk. "Opvang opzetten, grote groepen terugsturen. Het is heel moeiVolgens mij duurt het nog lang voordat de overheid dit voor elkaar heeft." Voogdij-insteliing De Opbouw vindt de plannen desastreus. Het zou te lang duren voordat is uitgezocht of een kind opvang kan krijgen in het land van herkomst. "Sobere opvang zonder enig vooruitzicht schaadt de kinderen." vindt voorlichtster Elsbeth Faber. "Zokunje niet met kinderen omgaan." Ondertussen brengen de ama's in groepen van 21 kinderen hun eerste maanden op Valentijn door. Gemiddeld wachten ze zes maanden op vervolgopvang; een kleinere woongroep, een pleeggezin of met zijn vieren in een huis. Manuel en Anna zitten die avond dicht naast elkaar aan de lange eettafel. Dit is hun eerste normale maaltijd sinds maanden. Gebiologeerd kijkt Manuel naar de pan met macaroni en de bak salade die ernaast staat. Terwijl de kinderen stil zijnzodat ieder-
lijk.
een kan bidden, schuift Manuel heen en weer op zijn stoel. "Eet smakelijk," zegt groepsleider Ad. Manuel verstaat er niets van, maar zíet dat de andere kinderen opscheppen. Hij trekt de dichtstbijzijnde pan naar zich toe en schept zoveel op dat de
helft eraf valt. Zwljgend eet hij zijn bord leeg.
Hij schept weer op. Daarna nog
een
keer. Pas na vier borden stopt hij met eten.
Dinsdag Marlena (14) voelt zich vaak opgesloten in het huis van groep zeven. Elke avond skate ze door de bossen bij Valentijn. Ze racet voorbij de houtzagerij, komt langs statige villa's. "Lekker rustig. Geen mensen om me heen." Marlena beweegt soepel. Ze heeft
truitje laat een gespierde buik zien. Op haar rug een lage heupbroek aan. Een fel roze
tussen de 700 en 1000. Het gaat vooral om jonge ama's, de oudere kinderen worden in gewone asielzoekerscentra geplaatst. Van de kinderen in Valentiin is 30 procent wees, 40 procent zijn ouders kwijt en 30 procent heeft de ouders achtergelaten in het land van herkomst. In totaal kwamen er vorig jaar 6800 minderjarige asielzoekers
zonder ouders naar Nederland, 10 procent meer dan het jaar ervoor. En het aantal blijft stijgen. Zeer tot ongenoegen van de TWeede Kamer. Vorige week kondigde staatssecretaris van Justitie Ella Kalsbeek aan dat ze de komst van ama's naar Nederland
wil ontmoedigen.
Nieuwe Revu 20l68
heeft ze een neptatoeage. Nadat Marlena uit Angola naar Rwanda vluchtte, kwam ze in de prostitutie terecht. Over dit verleden wil Marlena niet praten. Ze probeert er niet aan te denken. In Nederland wil ze lerares worden. En zo snel mogelijk een eigen huis hebben. Daarna misschien een mooie auto. De ama's zijn ambitieus. Meriam uit Ethiopië wil dokter worden. De Angolese Joao een beroemde voetballer. Noa uit Somalië rechter. Maar het gaat vaak mis met de ama's. Na Valentijn worden ze meestal minder intensief begeleid. Aansluiting vinden bij reguliere opleidingen is moeilijk en veel geld hebben ze niet. De Nederlanders om hen heen hebben mobieltjes, brommers en mooie kleren. De nachtmerrie van elke groepsleider is dat een jongen of meisje van 14 in een woongroep in bijvoorbeeld de Bijlmer terechtkomt en daar door criminele jongeren wordt gevraagd om voor één keer drugs te dealen.
Ook bij Valentijn dreigt het gevaar van de buitenwereld. Het is alweer een jaar geleden dat het laatste Nigeriaanse meisje verdween en vermoedelijk in de prostitutie terechtkwam. De politie rolde een mensensmokkelbende op, waarvan tien leden veroordeeld werden tot gevangenisstraffen van negen jaar. Sindsdien is het afgelopen met de verdwijningen uit Valentijn. Maar ook nu nog worden regelmatig verdachte voertuigen in de buurt van de opvanghuizen gesignaleerd. De bestuurders vallen de kinderen lastig of hangen met onduidelijke redenen bij de opvanghuizen rond. Stampend met haar skates komt Marlena het gebouw van groep zeveÍr binnen. Ze is woedend. 'Viezerik, weg, w€9," gaat ze tekeer tegen groepsleidster Caroline. 'Iilat is er?" Marlena struikelt over
If,Ioensdag Voor het eerst in zijn leven zit Manuel in een klaslokaal. Hij krijgt les met de groep kinderen die nog moeten leren lezen en schrijven.
Lerares Celine heeft de maanden van het jaar op het bord geschreven. "Januari, februari, maart," dreunen de kinderen samen op. Dan moet ieder kind de maanden alleen oplezen. Als Manuel aan de beurt is, springt hij op en loopt naar voren. "Januari, maart." Manuel loopt nog dichter naar het schoolbord. Gaat er
met zijn neus bovenop staan. Nog steeds kan hij het niet lezen. "April, mei, juni," helpt Celine. Manuel kijkt haar aan en zegt, haar na, zonder nog naar het bord te kijken. Minderjarige asielzoekers volgen een intensief opleidingsprogramma. Elke dag gaarrze van negen tot drie naar de eigen school ... Vao Valentijn. Zeleren Nederlands, hoe ze de le *"g kunnen wagen of hoe ze eentreinkaartje moeten kopen. Daarnaast sporten ze vaak of
De arna's njnambitieus. Meriam uit wil dokter worden. f)e An,Eotese Joao voeF baller. Noa uit Somalië rechter. Maar het Emtvaak mls met de a,rna's. NaValentijn
knutselen ze op de handarbeidles. De bedoeling van Valentijn is de kinderen een goede basis te geven voor hun toekomst in Nederland. Maar onder andere door de scholing is de opvang duur. Het huidige budget voor de opvang van ama's is 2,1ÉiljaÍd perjaar. Omdat er steeds meer ama's naar Nederlanil komeu i8 dat bedrag dit jaar met 200 miljoen gestegen. Kalsbeek s'il dat kinderen waarvaa het vluchtverhaal niet klopt, rneteen bij biaaeukomst naar speciale centra gaaa. Daar zal alles gericht zijn op hun terugkeer. Directeur Jan-Willem de Jonge wil
ilrorden ze minder interrsief begeleid
het beetje Nederlands dat ze in drie maanden heeft geleerd. Dan geeft ze het op. Ze trekt haar skates uit, rent naar haaÍ kameÍ en trekt een dikke trui over haar blote buik. Ze huilt. Iater die avond vertelt Marlena dat z€ acht€rvolgd werd door een zwarte auto toen ze voorbli de houtzagerij reed. Een oude uran draaide het raampje open en bood twee tientjes voor'een lekker ritje'.
Kan ik met JobLife' verder in de techniek? Als je verder
wilt in de techniek,
is
Joblife echt iets voor jou. Jobtde heeft veel voordelen. Je gaat werken
op je eigen functieniveau. Op interessante projecten. Bij verschillende bedrijven. Dus kun je heel veel extra ervaring opdoen. Je werkt dan via Randstad lntertech, de specialist op het gebied van techniek. En ook daar profiteer je van. Ga voor meer informatie naar de dichtstbijzijnde vestiging of naar www.randstad.nl.
-t. randstad intertech
die kinderen een andere opleiding geven. Met veel Engelse les en technische vakken die ze in hun land van herkomst kunnen gebruiken. Maar Kalsbeek is bang dat dit programma zo aantrekkelijk is dat er nog meer ama's naar Nederland komen. Zij wil de komst van ama's juist terugdringen tot 5800 per jaar. Daarom houdt ze de opvang liever sober. Directeur De Jonge: "Dat kun je ze niet aandoen. Alle kinderen hebben recht op onderwijs en ondersteuning. Ook al gaan ze terug. Je kunt ze níel zomaar in de steek laten. Het zijn kinderen. En die hebben zorg nodig." Voorlopig geldt voor alle kinderen hetzelfde opleidingsprogramma. Meriam is altijd met school bezig. Als de Nederlandse les is afgelopen, blijft ze nog een half uur zitten. Ze kriebelt door haar korte krullen en schrijft ontbrekende werkwoorden op. Vakanties vindt Meriam maar niets. "Dan denk ik te veel aan problemen. Aan Ethiopië. Aan mijn vader en moeder. Ik mis mijn vader zo erg. We lachten altijd samen. Hij was rijk, liet me naar de beste school gaan en wilde dat ik iets goeds met mijn leven ging doen." Meriam wil dokter worden. Of advocaat. "Dit is mijn laatste kans. Ik ben hier helemaal alleen, ik moet het alleen doen. Toch ga ik
Nu weet ze in het Nederlands precies te vertellen wat ze wel en niet wil. En ze wil dus niet naar de hogere klas waar ze twee dagen geleden naar werd overgeplaatst. Want in die klas zitten alleen maar jongens uit Angola. Haar beste vriendin is er niet eens, die moest in de oude klas blijven. Noa zwerft vandaag door Nunspeet. 's Middags loopt ze weer vrolijk het huis van groep zeven binnen. Maar de groepsleiding is gebeld door school. Dat Noa al drie dagen niet is geweest. En dat ze alleen maar schaapachtig lacht als een leraar haar een preek geeft. Ze houdt zich ook niet aan de regels van groep zeven. Vaak komt ze niet opdagen voor het avondeten. Of komt om elf uur 's avonds thuis, terwijl ze al om tien uur's avonds in bed had moeten liggen. "School gaat de helft van je zakgeld inhouden, hoor," waarschuwt Caroline. "fs goed,"
grijnst Noa. Ze ploft neer op de bank in de woonkamer en kijkt naar de Nederlandse ondertiteling bij The Bold and the Beautíful. "Rot op," leest ze. Ze pakt haar schoolschrift en schrijft de zin meteen op. Dan betrekt haar gezícht. Ze moet haar corvee nog doen. Tafel dekken.
"Hiervoor ben ik niet naar Nederland gekomen. Al die regeltjes. Mijn moeder heeft het zelf gezegd: in Nederland ben je vrij." De vader van Noa had een goede man voor haar gevonden. Maar
het goed doen."
Donderdag
In kleine groepjes wandelen de kinderen over het bospad naar school. Het is bijna negen uur, over vijf minuten beginnen de les-
1 -,
het was een oude man die Noa nog nooit had gezien. Ze was bang, wilde niet. Haar moeder was het met haar eens. Ze zorgde dat haar dochter weg kon komen. Naar Europa. "Daar is het goed," had haar moeder gezegd. "Daar hoefje niet naar anderen te luisteren. Je kunt doen wat je zelf wilt." Dat Í -r<-
i^t-
/
4'-;
:e
J.'il-(r-
'+-r'-r-.I-
7- '-^i;'.r- be-.
is Noa ook van plan. "Moet ik hier ineens vertellen wanneer ik naar Nunspeet ga. En hoe laat ik terug ben. Weet je van wie ik allemaal toestemming moet krijgen als ik een weekend naarAmersfoort wil? Opbouw, de vreemdelingendienst, de groepsleiding. Het lijkt hier wel een gevangenis."
Vrijdag
1\
q*, .\
l
;t
,+
.Josephine uiIZaíre oeÍent in het schrijven van het Nederlands.
sen. Groepsleidster Caroline maakt een rondje door het gebouw Iedereen is vertrokken. Behalve Noa Í5). Ze maakt van groene, roze en blauwe plukken kunsthaar kleine knotjes en bindt ze vast op haar hoofd. Op haar lippen smeert ze donkerpaarse lippenstift. "Wil je weer te laat komen?" vraagt Caroline. Noa lacht en trekt haar lange leren jas aan. Ze sloft de trap af en loopt tergend langzaaín het bospad af. Bij de afslag naar school kijkt ze om zich heen. Ze zwaait naar een klasgenoot en loopt lachend de andere kant op. "Daar ga ik dus echt niet heen, hè." Noa kwam zes maanden geleden uit Somalië naar Nederland. In Somalië glng ze niet naar school. Lezen en schrijven kon ze níet.
Nieuwe F,evtu 20 I 70
Vandaag is het zakgelddag. Joao (9) staat vooraan in de rij als het geld wordt uitgedeeld. Zijn gezicht lijkt het gezicht van iemand die ouder is dan 25. Hij kijkt altijd ernstig door zijn samengeknepen oogleden. Alleen door zijn kleine lichaam en de dunne vlechtjes die rechtop zijn hoofd staan, lijkt hij op een kind. Heel soms lacht hij. Joao's dorp in Angola werd aangevallen door Unita-rebellen. Zijn
ouders zijn vermoord, zegt hij. Hij vluchtte naar Rwanda en zwierf daar op straat. Hij deed alles om in leven te blijven. Eten moest hij stelen. Op Valentijn wonen veel Angolese kinderen met hetzelfde verhaal als Joao. 65 procent in het opvangcentrum komt uit dit land. Eerder kwam het grootste gedeelte van de kinderen nog uit China, nu
is dat 15 procent. Ook landelijk komen er minder Chinese ama's binnen dan een jaar geleden. De laatste drie maanden 10 tien procent. 25 procent komt uit Angola, daarna zijn Sierra Leone en Guinee de grootste leveranciers. Muchtelingen uit Angola worden niet uitgezet, omdat de situatie daar zo onzeker is.
r:
tr ï; t:
i
Het terugkeerbeleid van Kalsbeek richt zich nog altijd vooral op de Chinezen. Daar wil ze in samenwerking met de Chinese overheid opvang organiseren voor ama's die terug moeten. Directeur De Jonge: "Het is nog steeds een grote groep, maar dat beleid begint achterhaald te worden. Er komen nu veel minder kinderen
volgepropt met snoep. Toen de politie hem naar groep zeven bracht, moest groepsleidster Caroline stiekem lachen. "Het mag natuurlijk niet, maar ik kan het me valnzo'njochie helemaal voorstellen." De andere kinderen houden Joao nu scherp in de gaten. Marlena: "Stelen kan echt niet. Wat moeten de Nederlanders wel
vandaan dan een halfjaar geleden."
niet van ons denken?"
In de supermarkt gooit Joao zijn kar vol met
rrreemdelingendienst Het lijld hier wel een De politieke discussie gaat aan de kinderen voorbij. Joao springt in de rij voor het zakgeld van het ene been op het andere. Ieder kind krijgt 27 gulden per week. Daar moeten ze zeep, snoep en kleren van kopen. Als Joao het geld in zijn handen heeft, wil hij er meteen vandoor gaan. Marlena houdt hem tegen. "Ik ga met
je mee." Joao en Marlena lopen naar Nunspeet. Onderweg komen ze ande-
re groepen kinderen tegen. Ze gaan naar de Zeeman voor een nieuwe broek of het goedkoopste ondergoed. De dorpelingen bekijken de optocht. Soms zeggen ze gedag. Meestal kijken ze snel de
witbrood, chocola, lolly's en kauwgom. Dan ontdekt hij een grote doos bonbons voor vijftien gulden. Met de doos achter zíjn rug wil hij voorbij de kassa lopen. Marlena houdt hem tegen en begint te schelden. Joao lacht een van zijn zeldzarne grijnzen en geeft haar de bonbons. Marlena ontdooit: "Dit is toch ook wel genoeg?" vraagt ze, op de kar wijzend. het niet. Terwijl de kassajuffrouw afrekent, stopt hij Joao hoort alles zo snel mogelijk in zijn tas. Za,terda,g
Linda (15) staat niet op. Zeheeft wel haar muts en haar bril opgezet, lnaar ze blijÍt in bed liggen. Ze staart duf voor zich uit. "Ik denk na over het leven." De ouders van Linda leven nog. Toen het gevaar van de Unita-rebellen te dichtbij kwam, zetten haar vader en moeder Linda samen met haar zusje Susana (7) op het vliegtuig. "Soms
andere kant op.
lijkt alsof mijn hoofd uit elkaar barst." Ze neemt nog een paracetamol en probeert te slapen.
Vorige week werd Joao gesnapt bij Kruidvat. Hij had zijn zakken
De kinderen van Valentijn zijn vaak terneergeslagen. Het ene
Ben je met
mis ik ze zo erg dat het
JobLife'
ook verzekerd? Natuurlijk zijn met )obLifeje verzekeringen goed geregeld. Daarnaast ben je verzekerd van nog meer secundaire arbeidsvoorwaarden. Zoals een gunstige pensioenregeling en recht op een hypotheek. Dan zijn er nog de extra mogelijkheden. Van een pc met korting tot een mobiele
telefoon. Ga voor meer informatie naar de dichtstbijzijnde vestiging of naar www.randstad.nl.
-tí. randstad
moment huppelen ze vrolijk door de gang, dan staren ze weer uren stil voor zich uit. School, sport en vriendjes leiden afvan gedachten aan thuis. Maar veel kinderen hebben last van depressieve buien. Tijdens hun verblijf op Valentijn krijgen ama's geen psychische opvang. Aan hun oorlogstrauma's kan niet gewerkt worden. Over het gemis van ouders en andere familie kunnen ze niet met een psycholoog praten. Dit doet De Opbouw bewust. Na de eerste opvang bij Valentijn vertrekken de kinderen naar woningen verspreid over heel Nederland. Als een kind net een vertrouwensrelatie heeft opgebouwd met een hulpverlener in Nunspeet is het moeilijk om na een verhuizing hetzelfde verhaal te vertellen aan iemand van het RIAGG in Groningen, zo recleneert De Opbouw. Maar de vervolgopvang zit vol en de gemiddelde wachttijd op Valentijn is opgelopen van drie naar zes maanden. De pijn wordt nu al die tijd verzacht met paracetamol en soms door een goed gesprek met een groepsleider. De Jonge: "Het is schrijnend, maar omdat we de eerste opvang zijn, kunnen we niets anders doen." Susana kruipt dicht tegen Linda aan. Ze telt de roze kralen die Linda in haar vlechtjes heeft geknoopt. Ze wil niet mee met de wandeling die de groepsleiding op de vrije dag heeft georganiseerd. "Ga nou maar," ze* Linda. "Ik wil ntet," zegt Susana. Ze krjkt door het raam naar buiten. "Het regent. Het is koud. Straks word ik nat." Linda staat toch maar op. Zorgt dat Susana haarjas aantrekt en goed dichtknoopt en wandelt met haar mee. "Zotg goed voor je zusje," heeft haar moeder haar op het vliegveld op het hart gedrukt. Op Valentijn zijn veel'kindgezinnen'. Broers en zussen, neven en nichten, tienermoeders en vaders. Ze willen bij elkaar blijven, maar omdat de vervolgopvang overvol zit, lukt dat
niet altijd. Paulo kwam met zijn broertje Carlos (9) naar Nederland. Hij zit al negen maanden op Valentijn. Inmiddels spreekt hij met lange Nederlandse zinnen. Op school is hij nu bij het hoofdstuk'spreekwoorden en uitdlukkingen' beland. "Oost, west,
thuis best," zegt hrj lachend als hij bij het huis van groep zeven aankomt. Over een halfjaar wordt Paulo 18. Dan is hij ama-af en is De Opbouw niet meer voor hem verantwoordelijk. "Ze hebben nu alvast hun handen van hem afgetrokken," vindt groepsleider Ad. TV,'ee maanden geleden is Carlos in een woongroep in Groningen geplaatst. Hij woont nu met tien andere kinderen en de groepsleiding in een huis. Zijn broer Paulo was te oud voor een woongroep, maar De Opbouw zou in de buurt een plaats in een kleine wooneenheid, waal vier ama's zelfstandig bij elkaar wonen, voor hem zoeken. Dat gebeurde niet. Bij nader inzien vond De Opbouw dat hij gewoon naar een asielzoekerscentrum in Groningen kan, hij is tenslotte bijna 18. Maar ook dat ging niet door. Nu is hem een plek in een asielzoekerscentrum in
Amsterdam aangeboden. Ver weg van zijn broertje. Paulo's conclusie: "Ik word van het kastje naar de muur gestuurd." De groepsleiding van Valentijn was woedend over deze beslissing van De Opbouw. Zij schrijven na zes weken een rapportage aan de hand waarvan De Opbouw beslist of de kinderen naar een gewoon asielzoekerscentrum kunnen of niet. Ad: "In een gewoon centrum kriigen ze bijna geen aandacht en minder scholing. Ze zitten in een gloep van honderd kinderen." De
Nieuwe Revu 20 / 72
Brengt de gezondheid ernstig(
"e
b.
3..i
groepsleiders hebben inmiddels hun eigen manier gevonden om een kind buiten de grote asielzoekerscentra te houden. Als een van de ama's daar naartoe dreigt te gaan, verzinnen ze in hun rapportage nachtmerries of opstandig gedrag. Het verhaal van Paulo en Carlos is het schrikbeeld van Linda. Haar zusje Susana onder de douche zetten, haar tanden poetsen, haar warm aankleden, haar op tijd naar bed brengen; Linda doet alles voor Susana. Ze zljn onafscheidelijk. Bij elke maaltijd zit Susana naast Linda. Haar stoel zo dicht mogelijk tegen die van haar zus aangeschoven. Tijdens de lunch deelt groepsleider Ad brieven uit aan Noa, Meriam en Linda. Alledrie houden ze hun adem in. Een adres in de vervolgopvang? Of nog een verhoor? Meriam wordt ontboden bij haar advocaat. Noa moet naar Muchtelingenwerk. Linda kijkt Susana aan. Morgen heeft ze eer. gesprek met De Opbouw. "Misschien adres?" hoopt ze.
Linda mag kiezen van De Opbouw: Susana in een woongroep en Linda in een woning in de buurt. Samen in een woongroep. Misschien zelfs naar een speciale moeder-kind woongroep. Linda zal er goed over nadenken. Daarna moet ze wachten tot de gewenste plek vrij komt. Het gaat allemaal een beetje langs Susana heen. Zeheeft een pen gevonden en tekent bloemetjes op Linda's brief.
Zondag
I
ade toe, k.b. 4.10.1994, Stb. 720.
Het vaste ritme van school, eten en slapen wordt vandaag doorbroken. De tweeling Maria en Luis (15) is jarig. Ze hebben geld gekregen om een feestje te geven. Maria staat de hele middag in de keuken. Ze maakt honderden Angolese hapjes. 's Avonds komen honderd jongeren van andere groepen in Valentijn af op de Afrikaanse muziek in het gebouw van groep zeven. Ze lopen door de gangen, langs het tafelvoetbalspel naar de grote woonkamer die met een geleende stereo-installatie is omgebouwd tot disco. Manuel staat bij de tafel met hapjes en probeert een stuk cake en een lepel rijst tegelijk in zijn mond te proppen. Hij groet binnengekomen kinderen die hij inmiddels allemaal kent. De kinderen uit Angola laten hun nationale trots zien; de Angolese nationale dans. Maria drukt haar heupen tussen de benen van een jongen. Ze draait en schudt met haar billen. Susana staat samen met de -jarige Edson in het midden van een juichende kring. Ze tulllen met hun billen terwijl ze diep door hun benen zakken. "Mooi hè, de dans van Angola," zegt Marlena. "Maar je moet er niet heen." Met haar hand vormt ze een pistool. "Angola is slecht," zegt ze terwijl ze haar hand tegen haar hoofd zet en een denkbeeldige trekker overhaalt o
Nieuwe R'evlu
2O
I
73