 ÑÅË ÖÍÌÐѹÏÆÇÅ ÑÌÖ
Ñ ß ô ôcôÄ ô ô
¸«¬®¦®±® Ì¥¬¥ ´¥±¥¶Ì«¡©Ì¤©¡ Ý®³¡©Ì ²¥Ì¥¯©¬¥§Ý ¡Ì²¨Ý¥ ¡Ì²¥Ì ¬¨Ì³¨Ì ³³©«
Editorial
Τους Ερωτες συνήθως τους καταλαβαίνεις από το πρώτο ραντεβού. Αν είναι μεγάλοι ή μικροί, τυχαίοι, της στιγμής, μιας βραδιάς ή μιας ζωής. Δεν έχεις όλα τα δεδομένα, είσαι ακόμη στο ψάξιμο, κι όμως, υπάρχει ένα μυστήριο ένστικτο που σε κάνει να νιώθεις τι πρόκειται να συμβεί στο μέλλον. Το «για πάντα», ακόμα και στους πιο βραχύβιους έρωτες, είναι αγαπημένο motto. Στο δεύτερο ραντεβού είσαι πιο σίγουρος, ακόμα πιο ενθουσιασμένος, γιατί οι προοπτικές για μια σχέση ζωής είναι πιο έντονες. Δεν είσαι πια ο άγνωστος που συναντά έναν άγνωστο, δεν διαβάζεις τα πρώτα σημάδια, γίνεσαι ο άνθρωπος που κοιτάζει σε βάθος τον εν δυνάμει άνθρωπό του. Ηδη μοιράζεστε εμπειρίες κοινές και, αν είστε τυχεροί, έναν άτυπο αμοιβαίο κώδικα (ακόμη κι αν προς το παρόν αφορά μόνο σε μία παράξενη κουβέντα του σερβιτόρου ή σε ένα αλλόκοτο περιστατικό της πρώτης συνάντησης). Το δεύτερο ραντεβού των «Ερώτων» μαζί σας έχει την τύχη να συμπίπτει με την εποχή που είναι για τον έρωτα ό,τι το νερό για τη θάλασσα. Η άνοιξη, όσο κλισέ κι αν ακούγεται, είναι πάντα η κατ' εξοχήν εποχή του έρωτα, είτε θέλει κανείς να το δει ποιητικά («μια μυγδαλιά και δίπλα της εσύ... »), είτε καθαρά βιολογικά (και ναι, μιλάμε για ορμόνες που χτυπούν ένα ανελέητο... κόκκινο). Ξαναβγήκαμε στους δρόμους της Αθήνας και συναντήσαμε 20 ερωτευμένους Αθηναίους. Τους αφήσαμε εντελώς ελεύθερους να επιλέξουν το σημείο της πόλης που σημαίνει κάτι γι’ αυτούς, και τους παραχωρήσαμε μια λευκή σελίδα για ένα σύντομο χρονικό της συνύπαρξής τους με την πόλη. Οι λέξεις-«κλειδιά» που τους δώσαμε; Ερωτας - Ανοιξη Αθήνα: ένα λεκτικό ενεργειακό τρίγωνο, μέσα στο οποίο αιχμαλωτίσαμε την εικόνα τους (θέλουμε να πιστεύουμε και λίγη απ’ την ουσία τους). Ελπίζουμε οι λέξεις που θα διαβάσετε στο παρόν τεύχος να γίνουν δικές σας λέξεις, κι οι δρόμοι δικοί σας δρόμοι. Η Αθήνα είναι, έτσι κι αλλιώς, δική σας. Οπως και τούτη εδώ η άνοιξη. Γεράσιμος Ευαγγελάτος
Ñ ß ô ôcôÄ ô ô Ñ n Ü ôy ÛôÚ UUU KCRPMNMJGQLCUQ EP KCRPMNMJGQ KCRPMNMJGQLCUQ EP Ñ ôÆy Ü ô ô ô ô ô$?V ô ô ô ô
É Ü ô ôÆ ô Ë#20-.-*'1ô#Ê~ÏÑÉÊÈôÄ Æ ô Æ ôÆ Í ôË Ü ô ô~ n Ü ô Ú ô ô Ñ Ê ô ô ô ôÎ ô Í ß ô ô~ Ûn ô Êßy ô ÄôÑ Ê ô ô ô ôË Í ô
ßn ô# ô Ê ôÑ ß ô
Í ô Ä ô~ n Í ôÎÍ ô} ß
~ n Ý ô~ nÛ ô Ü ô Æny Ý ô~ Û ô Í ô Ü ô
.PMHCARô+?L?ECP ô ÅÜ ô~Ûn
Ü ô ÅÍ ôÄ y ß
nÝ ô# ô Î Û ôÊ Í ô} Í n ôÆ Í
~ Ý Å Ü ôÓ Í
~ Ûn ôÓ Û ôÑ ß ô Ænn Ú ôÓ Í Æ ßy ôÈôÊ n ÛôÄ Æ
 ÑÅË ÖÍÌÐѹÏÆÇÅ ÑÌÖ
4
6
8
14 16
18
ݨ³³ ¶
12
¥³¡ª®¸±§¥ ®
{¨²¥ ®
ª ±·¥©¡
~¥©±¡©°¶
®¬®«®³±°¨
¡¬¬©¤±®Ý ®¸
~¥©±¡© ¶
®¬¡±§ ¶
10
20
22
y« ¹©
26
30
32
34
36
38
42
¡¬¬©¤±®Ý ®¸
{¨²¥ ®
ÝÝ Ì ¯¥ «¨
ÝÝ Ì ¯¥ «¨
~¬ «¡
~¡¥¯©²³¨Ý ®¸
®±¡
¸£ ¬¨
~¥³± ¬µ¡
¸¡§§¥¬©²Ý ¶
24 28 40 44
Μαριέττα Φαφούτη «Μια φορά και έναν καιρό, ένα κορίτσι ερωτεύτηκε παράφορα. Ο έρωτας αυτός κράτησε για καιρό. Ομως, μια μέρα ήρθε το τέλος. Το κορίτσι τότε άρχισε να θρηνεί. Οχι για το τέλος μιας αγάπης. Αλλά γιατί φοβόταν ότι δεν θα ξαναζούσε ποτέ εκείνες τις μαγικές στιγμές, όταν ήταν ερωτευμένη.
Και ολόκληρη η ζωή του κοριτσιού, άλλαξε μεμιάς». Κρύβω ένα μεγάλο μυστικό. Μπορώ να ταξιδεύω στο χρόνο.
6
Μπορώ, ακόμη και τώρα, να βρεθώ στην άλλη άκρη της Αθήνας, για να ξανανιώσω εκείνο το φιλί. Να πω το πρώτο «σ’ αγαπώ» σε ένα σοκάκι της Πλάκας. Να αισθανθώ τη ζεστή αγκαλιά μιας αξέχαστης βραδιάς κάτω από την Ακρόπολη.
®¬¡±§ ¶
Τότε, ως διά μαγείας, εμφανίστηκε μπροστά της μία καλή νεράιδα και της είπε: Για κάθε όμορφη στιγμή που έζησες, φτιάξε μία μελωδία. Και κάθε φορά που θα θες να την ξαναζήσεις, απλώς να σιγοτραγουδάς.
Το πιο ερωτικό μέρος της πόλης δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από το σημείο, όπου ξαναπαίρνουν ζωή όλες οι ιστορίες αγάπης που έχω ζήσει ή έχω ευχηθεί. Και όταν βρίσκομαι κοντά στο πιάνο μου, όλα είναι δυνατά...
Η Μαριέττα Φαφούτη είναι τραγουδοποιός. Το πρώτο της album θα κυκλοφορήσει μέσα στο 2010 από την Inner Ear.
Μάνος Καρατζογιάννης (Πόρτο Λεόνε ή Πόρτο Δράκο - το μεγαλύτερο λιμάνι της Ευρώπης)
8
Οταν πρωτοήρθα -δεν κάπνιζα-, παιδάκι ακόμα, ήταν, για να πάρω το βαπόρι για την Κρήτη· στον παππού και τη γιαγιά. Δύο μεγάλους έρωτες των παιδικών μου χρόνων. Φανταζόμουν τη ναυμαχία, ήθελα να κατέβω στο λιμάνι· να δω τα καράβια σαν τον Αρη της Λούλας. Τότε πρωτοείδα αυτό το φως το ελληνικό του ουρανού, όπως δεν υπάρχει πουθενά αλλού παρά μόνο στις ζωγραφιές του Τσαρούχη. Εφηβος πια, παρέα με τους έρωτες του καλοκαιριού, ετοίμαζα ταξίδι στ’ ανοιχτά -Κρήτη, Σίφνος, Σύρος- «για πάρτη μου».
~¥©±¡© ¶
ΑΛΗΤΗΣ Ενα τσιγάρο στον Πειραιά. Ενα ταξίδι με το πλοίο του καπνού -πίσω αρκετά.
Τώρα, χάριν αστικών ερώτων, καπνίζω ξανά στο λιμάνι· αλήτης. Εδώ που χωρίζουν οι άνθρωποι, για να γίνουν τα φιλιά τους πουλιά και τα παιδιά τους άντρες, ελεύθεροι. Εδώ που η ζωή είναι ωραία σαν την «Κατερίνα», λίγο πιο κάτω απ’ τα βραχάκια, όπου ο Χρήστος του Τάκη και της Ζωής έκανε την πρώτη του πιπιλιά...
Ο Μάνος Καρατζογιάννης είναι ηθοποιός. Αυτή την περίοδο πρωταγωνιστεί στο «Απόψε Τρώμε στης Ιοκάστης» του Ακη Δήμου σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή.
10
Κοιτάζω την εικόνα αυτή. Το κορίτσι της φωτογραφίας θα μπορούσε να είναι οποιοδήποτε, οπουδήποτε στον κόσμο. Κάπου στην Αθήνα ή το Βερολίνο, δεν ξέρω. Ο χρόνος, επίσης, είναι σχετικός. Μπορεί να είναι σήμερα, μπορεί και πριν από 50 ή 100 χρόνια. Ποζάρει μπροστά από ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι ή ένα μισογκρεμισμένο κτίριο, ούτε αυτό είναι βέβαιο. Το μόνο σίγουρο στη φωτογραφία αυτή είναι η επιβλητική και άφθαρτη -από το χρόνο- γοητεία του μισογκρεμισμένου σπιτιού. Εχουν κάτι ακαταμάχητο τα παλιά κτίρια. Αν τα αφουγκραστείς, θα ακούσεις μυστικά που ψιθυρίζονται, υποσχέσεις που κρατήθηκαν και υποσχέσεις που δεν κρατήθηκαν, δάκρυα, χαρές, απελπισία, προσδοκίες, όνειρα, έρωτες... Το κορίτσι της φωτογραφίας έχει «βάλει τα καλά του» και περιμένει κάτι, κάποιον. Μα, «ερωτικό ραντεβού μέσα στα χαλάσματα..;» σκέφτομαι... Τι καλό μπορεί να προμηνύει; Σκέφτομαι την άνοιξη που έρχεται πάντα μετά το χειμώνα… Γελάω. Η ζωή πάντα βρίσκει τον τρόπο. Ακόμα και μέσα από τα χαλάσματα...
¡¬¬©¤±®Ý ®¸
Μαρία Κίτσου
Η Μαρία Κίτσου είναι ηθοποιός. Το καλοκαίρι θα περιοδεύσει ως Κασσάνδρα με τις «Τρωάδες» του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου.
12
Κοίταξε να δεις. Υπάρχουν στιγμές που πετάς λίγο πιο ψηλά και μπορείς πιο εύκολα να παρατηρήσεις αυτά που συμβαίνουν. Είναι τότε που νιώθεις μόνη κι έρχονται αυτά τα «νανάκια» να σου κάνουν παρέα. Χοροπηδάνε στην καρδούλα σου να την ξυπνήσουν κι αυτή χτυπάει πιο δυνατά. Τόσο δυνατά που τα φοβίζει! Γι’ αυτό νιώθεις κι αυτό το βάρος. Γιατί τα «νανάκια», όταν φοβηθούν, κάθονται όλα μαζί πάνω της και κοιμούνται! Σουτ! - Είναι οι στιγμές που πετάς όσο πιο απαλά μπορείς. - Είναι οι στιγμές που κοιμούνται όλοι οι ήχοι. - Είναι οι στιγμές που μπαίνεις λίγο πιο βαθιά.
®¬®«®³±°¨
Ελένη Νάσιου
Η Ελένη Νάσιου είναι τραγουδίστρια και μέλος του post wave συγκροτήματος Video Rideo.
Νικόλας Στραβοπόδης
14
Νύχτα 2005 μεσάνυχτα... Πειραιώς και Ερμού γωνία στους δρόμους αναίτια… σιγά το νέο, μια από τα ίδια, δηλαδή. «Βάρεσα» κατάθλιψη. Περνάς τυχαία δίπλα μου -σίγουρα ο Θεός μού κάνει πλάκα..! Σιωπή... ούτε καν τα κλάματά μου... Τα χάνω… Τρέχω, σε σταματάω… Τι να πω; Είπα: εδώ Νικόλας… (παύση), χαμογελάς και προσπαθείς να ξεφύγεις… Μάταιο! Στο ’πα και τότε. Ηξερα ότι δεν θα έφευγες. Σε λύγισαν τα ωραία κατακόκκινα μάτια μου... κάθισες… και κάπως έτσι πέρασαν και τα χρόνια. Και έπεσε πολύς έρωτας -παντού. Πολλά μέλια. Πολλά φιλιά. Πολύ γέλιο (λάτρευα να σε κάνω ρεζίλι με τις ηλίθιες φάρσες μου και μετά να μην μου μιλάς). Και έπεσε και πολλή ζήλια και λίγο ξύλο και σε πήγα πολλές βόλτες και σε έκανα να με αγαπάς και να πιστεύεις ότι δεν θα φύγω ποτέ… και όμως, έφυγα. Για να μάθεις! Και πάλι κατάθλιψη… Μάλλον είμαι καταθλιπτικός τώρα που το καλοσκέφτομαι. Και ψεύτης! Αλλά όλα ξεκίνησαν από εδώ… τυχαία… στην πιο ερωτική γωνία της Αθήνας.
~¥©±¡©°¶
Σου ’χα πει: Κάποτε θα γράφουν για τον έρωτά μας!!! Και αφού ποτέ κανείς δεν έγραψε λέξη (λογικό), θα γράψω εγώ!
Πειραιώς+Ερμού
Ο Νικόλας Στραβοπόδης είναι ηθοποιός και σκηνοθέτης. Αυτή την περίοδο ετοιμάζει το “Lonely Tunes 2” που θα παρουσιαστεί στο Ιδρυμα Κακογιάννης.
Λένα Παπαληγούρα «Εχετε αγαπήσει ποτέ κάποιο δρόμο;» Φράση κλεμμένη από ένα ποίημα του Μ. Μουντέ. Χρόνια το διάβαζα και δεν καταλάβαινα. Λίγο όπως διάβαζα και τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα και τους σνόμπαρα και τους θεωρούσα μελό…
16
Μια μέρα, λοιπόν, λίγο μελαγχολική -όπως μια μέρα που ξαναδιάβασα τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα και ξαφνικά έκλαψα με μαύρο δάκρυ. Μια μέρα αγάπησα ένα δρόμο και κατάλαβα. Αγάπησα ένα δρόμο, γιατί ήταν ο δρόμος κάποιου -ο δρόμος μιας στιγμής-, μιας στιγμής που δεν την ξέρει άλλος, μονάχα ο κάποιος, εγώ κι αυτός ο δρόμος… Σαν να λέμε, δηλαδή, αγαπώ αυτόν, τα μάτια του, τα χέρια του, τη φωνή του, τη σκέψη του, το χιούμορ, την τρυφερότητά του, τη… Δημοκρίτου του..! Οταν ήμουν μικρή, μου είπε κάποιος: «Αυτό το σπίτι είναι γεμάτο αναμνήσεις, κλείνω τα μάτια και βλέπω σε κάθε γωνιά του και έναν άνθρωπο και μια στιγμή». Δεν τον κατάλαβα. Τώρα, λέω κι εγώ με τη σειρά μου: «Αυτή η Αθήνα είναι γεμάτη αναμνήσεις -σε κάθε γωνιά της και μια στιγμή». Κράτα καλά φυλαγμένες τις αναμνήσεις μου, Αθήνα -να σε περπατάω και να τις σκέφτομαι. Κράτα καλά φυλαγμένες τις στιγμές μου… Γιατί δίχως Ρωμαίους και Ιουλιέτες και δίχως δρόμους αγαπημένους… αλίμονο, χανόμαστε!!!
ª ±·¥©¡
«Εχετε αγαπήσει ποτέ κάποιο δρόμο;»
Η Λένα Παπαληγούρα είναι ηθοποιός. Το καλοκαίρι θα συμμετάσχει στον «Ορέστη» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά, ενώ σύντομα θα την δούμε και στο σινεμά στο νεανικό θρίλερ «Ο Θάνατος που ονειρεύτηκα» σε σκηνοθεσία Παναγιώτη Κράβα.
Στεφανία Μπρέγιαννη
18
Η πιο απλή διαδρομή και μια ελάχιστη παρανόηση μπορεί να σου αποκαλύψει σκηνικά από τις άπειρες παράλληλες πραγματικότητες της πόλης. Ονόματα από τοποθεσίες και γειτονιές εκνευριστικά οικεία σε όλους εκτός από εμένα. Λεωφορεία και γραμμές του μετρό με μυστηριώδεις αφετηρίες και άγνωστους προορισμούς. Δρόμοι που στη διαρκώς εναλλασσόμενη φαντασιακή μου δημοτομία, άλλοτε τέμνονται και άλλοτε είναι παράλληλοι... Μία εκτεταμένη Disneyland του απροσδιορίστου και του «περίπου εκεί». Αυτή η πόλη, όπως και οι έρωτες, πάντα θα με ξενίζει με την αρχαία διπλή σημασία του ρήματος. Θα με φιλοξενεί και θα με εκπλήσσει.
{¨²¥ ®
Σ’ αυτή την πόλη, είμαι μία μέτοικος. Αυτό είναι η αιτία για προνόμια που οι γεννημένοι εδώ ούτε καν φαντάζονται. Μια φυσική έλλειψη προσανατολισμού, εδώ ιδωμένη ως προτέρημα, σε συνδυασμό με την πλήρη άγνοια του χάρτη, μου επιτρέπει να χάνομαι και να ξαφνιάζομαι σε τέτοιο βαθμό που οι Αθηναίοι φίλοι μου -υποψιάζομαι- κατά βάθος φθονούν.
Η Στεφανία Μπρέγιαννη είναι ζωγράφος. Εχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις με πιο πρόσφατη τη συμμετοχή της στο Med I Krv, Exhibition 2 στο BOOZE.
Νομίζω δεν έχει σημασία αν φεύγεις ή έρχεσαι. Οπως και να το δεις, κάποια στιγμή θα είσαι στη μέση της διαδρομής και θα το ζεις. Οι ράγες θα σε κουβαλάνε και θα χάνονται εκεί που φτάνει το μάτι. Θεσσαλονίκη-Αθήνα-Θεσσαλονίκη-Αθήνα-Θεσσαλονίκη-Αθήνα...
20
Κάποια στιγμή θα σταματήσει. Σαν σβούρα που στριφογυρίζει υπερήφανα και σταθερά, μα την πιάνει αμηχανία, καθώς σταματά. Σαν έρωτας αμήχανος που περιμένει κάρβουνο, για να ξεκινήσει και πάλι το ταξίδι του.
¥³¡ª®¸±§¥ ®
Tareq Suleiman
Μόλις επιβιβάστηκα. Θέση 18, βαγόνι 3. Οι ράγες με κουβαλάνε και χάνονται εκεί που φτάνει το μάτι. Κι όταν φτάσω εκεί, θα έχω χαθεί κι εγώ. - Περίμενέ με…
Ο Tareq Suleiman είναι μουσικός, τραγουδιστής και DJ. To solo album του, “Cocoon”, κυκλοφορεί τέλος Απριλίου από την Undo Records.
Ελεάννα Ζεγκίνογλου
22
Το Δεκέμβρη της ίδιας χρονιάς εγκαταστάθηκα μόνιμα και καθώς περνούσαν τα χρόνια μέχρι και σήμερα, με χαρά άρχισα να ανακαλύπτω ότι ο Υμηττός αποτελεί τόπο μόνιμης κατοικίας πολλών ακόμα από τη «φυλή» μας, ενώ τους καλοκαιρινούς μήνες φιλοξενεί ένα από τα πιο ζεστά φεστιβάλ κάτω από τους βράχους, αλλά και τις περίφημες «Γιορτές στους δρόμους» που επιμελείται με περίσσιο καλλιτεχνικό «θάρρος» ο Παρασκευάς Καρασούλος. Αυτή είναι η αθηναϊκή γωνιά που με εμπνέει και δεν πρόκειται για μαθητική έκθεση! Με φόβο και δυσαρέσκεια, βέβαια, παρακολουθώ τις νέες οικοδομές στα στενά του Υμηττού να αυξάνουν τους ορόφους τους, εντούτοις, ελπίζω ότι ο αυστηρά επιβεβλημένος χαμηλός συντελεστής δόμησης και το συλλογικό πολιτιστικό πνεύμα των κατοίκων του Υμηττού θα συνεχίσουν να κάνουν το θαύμα τους..!
ݨ³³ ¶
Και τι μπορεί να σκεφτεί κανείς για αυτή τη «μικρή-μεγάλη» γωνιά της Αθήνας, τον Υμηττό; Το 1997, παιδούλα σχετικά ακόμα, βρέθηκα τυχαία και για πρώτη φορά σε κάποιο από τα καφέ της κεντρικής στρογγυλής πλατείας. Το σκηνικό με ξάφνιασε! Γύρω γύρω χαμηλά σπίτια με αυλές, και περιμετρικά της πλατείας ο περιπτεράς που (θαρρεί κανείς σαν από παλιό κινηματογράφο) γνωρίζει τους πάντες και διακινεί τις πληροφορίες, ο μπακάλης της γειτονιάς, ένα μικρό ανθοπωλείο και φυσικά η ψησταριά που, έτσι όπως φαινόταν «αγκαλιασμένη» από την κληματαριά, «έσβηνε» την πείνα των «θεριακλήδων» της κρεατοφαγίας...
Η Ελεάννα Ζεγκίνογλου είναι τραγουδίστρια. Το album της «Ενα ταξίδι που δεν έκανες ποτέ» κυκλοφορεί από την ΑΚΤΗ σε παραγωγή Γιώργου Ανδρέου.
24
Δεν την αγαπάς την Αθήνα. Ειδικά τώρα την άνοιξη δεν την αγαπάς καθόλου. Και είναι άδικο αυτό που κάνεις. Γιατί αυτή κάνει ό,τι μπορεί. Οκ, το καταλαβαίνω, είναι αμήχανη και κάνει αψυχολόγητες κινήσεις, γίνεται άγαρμπη, αδέξια. Αλλά κι εσύ πια τίποτα δεν εκτιμάς. Οποτε επιδιώξει να γίνει μία κοσμοπολίτικη ευρωπαϊκή πόλη, να ανεβάσει τους ρυθμούς της και να αναδείξει τα «αποψάτα» μέρη της, την λες βλάχα και τριτοκοσμική. Οποτε βγάζει μπροστά το καλλιτεχνικό της πρόσωπο, με εκθέσεις, θέατρα, μουσικές, εσύ με υπεροπτικό ύφος και ένα «Καλά στο Λονδίνο αυτά γίνονταν το ’80» την ισοπεδώνεις. Ακόμα κι όταν παίζει το σταθερά ισχυρό της χαρτί και βγάζει τραπεζάκια στα πλακόστρωτα, για να πιεις εσύ τον καφέ σου, θαυμάζοντας τα μνημεία της και τα ιστορικά της σημεία υπό το φως του ανοιξιάτικου ήλιου, εσύ την αποκαλείς γραφική και φολκλόρ τουριστική πρωτεύουσα. Την έχεις απορρίψει απ’ όλες τις πλευρές. Επειδή, όμως, δεν έχει άλλο κουράγιο να προσπαθεί να γίνει γοητευτική για σένα και επειδή δεν έχει λεφτά για ουρανοξύστες (μήπως και σε συγκινήσει με κανένα φουτουριστικό προφίλ), καλά θα κάνεις να τα βρεις μαζί της, γιατί θα ζήσετε πολλά ανοιξιάτικα απογεύματα μαζί ακόμα.
y« ¹©
Θέμης Καραμουρατίδης
Ο Θέμης Καραμουρατίδης είναι συνθέτης. Ο δίσκος του «Εισιτήρια Διπλά» κυκλοφορεί από την Lyra.
Καλογυαλισμένο μήλο κόκκινο σ’ ασημένιο δίσκο. Ποια πλευρά μου να ξύπνησε πάλι; Εκείνη που βυθίζει τα δοντάκια, φαντάστηκα. Γύρισα σπίτι. Το αδέσποτο σιαμαίο γατί δεν είχε σκαρφαλώσει απόψε στην τέντα. Σκέφτηκα λίγο ακόμη το καλογυαλισμένο κόκκινο. Εβαλα λίγο γάλα, άνοιξα να ζεσταθεί το νερό. Χτύπησε το τηλέφωνο. «Να βγεις στο παράθυρο». Βγήκα. Και κύλησαν όλα τα μήλα έξω. Και πρέπει να έφτασαν ως τη λεωφόρο, γιατί δεν τα ξαναείδα.
26
«Να μου πεις μια ιστορία. Ο,τι θες. Αλήθεια, ψέματα, δική σου, άλλου». Δάχτυλα σε φρεσκολουσμένα μαύρα μαλλιά. Ο «Αφέντης Δυστυχία» του Truman Capote. Ψιθυριστή βόλτα στη χιονισμένη Νέα Υόρκη. Οι θερμοκρασίες που αναπτύσσει το ανθρώπινο σώμα τη νύχτα. Το πρωί θυμόταν μόνο το χιόνι. Και μια γυναίκα που πουλούσε τα όνειρά της για δέκα δολάρια το ένα. Κατηφορίζω κι αρχίζω τη μέρα. Στην πλαϊνή είσοδο του Ευαγγελισμού (ή μήπως είναι μόνο έξοδος;), μαύρα αυτοκίνητα περιμένουν στη σειρά. Πόσες ψυχές ετοιμάστηκαν χθες το βράδυ, όσο εμείς περπατούσαμε στη χιονισμένη Νέα Υόρκη; Κατηφορίζω κι άλλο. Στο πάρκο, κάτω από το νοσοκομείο, οι γάτες σκίζουν ακόμη τα σκουπίδια. Το άγαλμα της κοπέλας περιμένει ακόμη κάποιον να το κοιτάξει. Κι άνθρωποι κοιμούνται ακόμη πάνω στο χορτάρι με κομμάτια χαρτόκουτες για μαξιλάρι.
¸¡§§¥¬©²Ý ¶
Παντελής Φραντζής
Μόνο που σήμερα τα δέντρα έχουν γίνει ροζ. Οχι όλα. Κάποια. Εχουν γίνει ροζ κι ο ουρανός φέρνει κάτι σαν μυρωδιά χαράς. Ο Παντελής Φραντζής είναι videoartist. Η μικρού μήκους ταινία του “a18one” έχει συμμετάσχει και διακριθεί σε διεθνή φεστιβάλ.
Τheia Σ’ αυτό το μικρό πάρκο της Αθήνας την παρατηρώ να φλερτάρει χωρίς περιορισμούς, με μόνο οδηγό το ένστικτο. Σ’ αυτό το πάρκο μαθαίνω να ξαναερωτεύομαι κι εγώ. Μαθαίνω να θυμάμαι ότι έχω ακόμα μέσα μου κάτι από ζώο που αναζητά τη σωματική επαφή και θυμάμαι ότι είμαι ακόμα ένα παιδί που αποζητά την τρυφερότητα.
28
Οταν βλέπεις σκύλους να κυλιούνται στο χορτάρι και αυτό να τους αρκεί, όταν βλέπεις μικρά παιδιά να ουρλιάζουν από χαρά, επειδή κάνουν τραμπάλα, τότε θυμάσαι πως είναι τόσο απλό να ερωτευτείς, τόσο απλό να είσαι ευτυχισμένος.
~¥³± ¬µ¡
Σ’ αυτό το πάρκο φέρνω την Bella πρωί και βράδυ.
Η THEIA είναι σχεδιάστρια μόδας. Το Φλεβάρη συμμετείχε στο Lady Luck Burlesque Show, ενώ κοστούμια της εμφανίστηκαν και στις «Επικίνδυνες Μαγειρικές» του Βασίλη Τσελεμέγκου.
Στην ταράτσα με τσιγάρο.
30
Αυτό, λοιπόν, είναι όλο, και -ξέρω- δεν είναι αρκετό. Μπορεί, ωστόσο, να σας πει πως είμαι εδώ ακόμα. Μοιάζω με εκείνον που τριγύριζε, κρατώντας ένα κεραμίδι, Στον κόσμο, για να δείξει πώς ήτανε το σπίτι του. [“Steffinische Sammlung”-Motto]
¸£ ¬¨
Τατιάνα Κουμούτση
Η Τατιάνα Κουμούτση είναι σκηνοθέτις και διοργανώτρια του Φεστιβάλ «Ψαροκόκαλο».
Κωνσταντίνος Μαραβέλιας Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί η Κοραή είναι πλατεία. Δεν την σκέφτηκα ποτέ μου έτσι. Στο μυαλό μου είναι ένα πέρασμα (που ενώνει τη Σταδίου με την Πανεπιστημίου) με μαγαζιά, καφέ, τράπεζες, το μετρό, 2 σιντριβάνια, 3 περίπτερα, 1 σινεμά και πολλά ραντεβού.
32
Για χρόνια πέρναγα, καθόμουν, αλλά δεν της έδινα καμία σημασία, μέχρι που μου την έδειξες εσύ κάποιο βράδυ, και αυτός ο άσχημος τόπος έγινε τόπος στάσης, ηρεμίας και αναμονής. Τώρα κάθε φορά που θα περάσω, θα κάτσω για λίγο, εκεί στο σιντριβάνι και θα περιμένω κάποιον, κάτι, εσένα...
®±¡
...στο σιντριβάνι. (Συνήθως θα αργώ, αλλά εσύ θα με περιμένεις με ένα ζευγάρι ακουστικά και ένα τσιγάρο στριφτό. Σου κλέβω το σημείο, μένω για λίγο ακίνητος, κοντά στο νερό και παρατηρώ τον κόσμο να, τον κόσμο που, τον κόσμο.)
Ο Κωνσταντίνος Μαραβέλιας είναι ηθοποιός. Το καλοκαίρι θα περιοδεύσει με το Εθνικό Θέατρο στη «Λυσιστράτη» του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα.
34
Οι δρόμοι της Αθήνας… επικίνδυνοι, απρόβλεπτοι και τόσο πρόχειροι που γίνονται γοητευτικοί… Κρύβουν τις ατέλειές τους μέσα σε ηλιόλουστες ημέρες και «παίρνουν τα πάνω» τους… Δρόμοι στενοί, απαγορευμένοι… δρόμοι κουραστικοί που, όμως, καταλήγεις να τους οικειοποιηθείς… Ακίνητος… τους παρατηρείς και αναγκαστικά μαθαίνεις όλα τους τα κόλπα… Δρόμοι που αγαπώ, γιατί μου δίνουν την ψευδαίσθηση ότι φεύγω… άλλες φορές με παρέα και άλλες μόνη, για να συναντήσω ίσως μία παρέα. Στέκομαι και με κέφι παρακολουθώ τις παράλογες ανοιξιάτικες κυκλοθυμίες τους…
~¡¥¯©²³¨Ý ®¸
Λουκία Μιχαλοπούλου
Η Λουκία Μιχαλοπούλου είναι ηθοποιός. Αυτή την περίοδο εμφανίζεται στο Εθνικό Θέατρο στην «Κυρά της Θάλασσας» σε σκηνοθεσία Ερικ Στούμπε, ενώ το καλοκαίρι θα την δούμε στον «Τόκο» του Δημήτρη Δημητριάδη σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή.
36
Βαρύ φορτίον ο έρως Η νηπενθής αθωότης καταυγάζει τα βλέφαρα φωτός ανεσπέρου Αγγίζει τις ακοές των θνητών ένα νήπιο κλάμα και τα άμωμα άνθη του έαρος πίνουν τα δάκρυα των πραγμάτων στης ημέρας το ανήριθμο γέλασμα. Ω ανυπόφερτο φάος αμέρας, χορηγέ τρυφερών, υποπετριδίων ονείρων. Ω ερασμίας ημέρας το ανύσταχτο βλέφαρο, νεοσσοί του φωτός καταφύγιο, δέομαί σου αναμαρτήτους φυλαχθήναι ημάς.
~¬ «¡
Νάντια Παπαθεοδώρου
Ελένη Χωρεάνθη
Η Νάντια Παπαθεοδώρου είναι performer και σκηνοθέτις. Εχει σκηνοθετήσει και γράψει τη μικρού μήκους ταινία «Οταν Ο Βλαδίμηρος Μαγιακόφσκι Γνώρισε Τη Λίλη Μπρικ».
Δημήτρης Μαραμής Το ξύπνημα της πόλης με βρίσκει να περιπλανιέμαι ανάμεσα στα μέλη αυτής της παράξενης φυλής. Οδός Εμμ. Μπενάκη, στα Εξάρχεια. Ενας από τους κεντρικούς δρόμους της πόλης. Καφέ-μπαρ με παλιά, τζαζ μουσική. Εδώ βρίσκει πρόσφορο έδαφος κάθε είδους ρομαντική διάθεση. Το κέντρο της πόλης είναι γεμάτο ερωτικές παγίδες. Κρυφά βλέμματα και λαθραία αγγίγματα που δεν θα μετουσιωθούν ποτέ σε κάτι περισσότερο. Μια τυχαία συνάντηση, στην οποία η αθωότητα μπορεί εύκολα να δώσει τη θέση της σ’ ένα στιγμιαίο νυχτερινό πάθος.
38
Στους δρόμους που θα περπατήσεις θα πέφτει πάντα η βροχή πού να κρυφτείς, πώς να μιλήσεις, πού να γυρέψεις την αρχή.
ÝÝ Ì ¯¥ «¨
Πόσο σου μοιάζει αυτή η πόλη όταν ξυπνάει το πρωί στους δρόμους της ξεχύνονται όλοι σαν μια παράξενη φυλή.
Κι έπειτα μια σκηνή χωρισμού. Με σκηνικό τους πολύχρωμους δρόμους. Με φόντο το ανώνυμο πλήθος. Και μουσική υπόκρουση το θόρυβο της κυκλοφορίας, που σκεπάζει σπλαχνικά ένα λυγμό. Πόσο σου μοιάζει, όταν βραδιάζει και σκοτεινιάζει μοναχή σαν μουσική που ξεθωριάζει και σβήνει μέσα στην ψυχή. Οι στίχοι του τραγουδιού «Πόλη» που παρεμβάλλονται είναι του Σωτήρη Τριβιζά.
Ο Δημήτρης Μαραμής είναι συνθέτης. Το album του «Σκηνές από Βουβή Ταινία» κυκλοφορεί από την Οδό Πανός και την Seven Group.
Ερωτας στην πόλη… Στην αρχή μου ακουγόταν παράδοξο. Ως παιδί από νησί είχα συνδέσει τον έρωτα κατεξοχήν με τη θάλασσα… Ομως, η Αθήνα με διέψευσε. Πρωτοήρθα στην πρωτεύουσα ως φοιτήτρια. Ο πρώτος καφές, η πρώτη παρέα, οι πρώτες αναμνήσεις στην Εμμ. Μπενάκη. Ηχοι από μια πόλη πολύβουη, εικόνες σαν από ταινία. Ο τόπος έσφυζε από ζωή. Ειδικά την άνοιξη, ο δρόμος γέμιζε με ζωηρές συζητήσεις, τραγούδια, φωνές και μυρωδιές… μυρωδιές από τις μικρές νεραντζιές που επίμονα τρύπωναν παντού και μας θύμιζαν τον ερχομό της άνοιξης…
40
Με την ίδια παρέα φτάναμε μέχρι την Πλάκα. Καταλήγαμε στο λόφο της Ακρόπολης με μια κιθάρα στα χέρια, την Αθήνα στα πόδια μας και γεμάτοι τραγούδια. Μια άλλη Αθήνα, ένα άλλο σκηνικό, ένα διαφορετικό φως… μοναδικό.
ÝÝ Ì ¯¥ «¨
Κορίνα Λεγάκη
Ακόμα και σήμερα, σ’ αυτές τις δύο περιοχές περιπλανιέμαι, όπου ο έρωτας για το συνάνθρωπο, την τέχνη, τις νεραντζιές παραμένει ακόμα εδώ… ζωντανός, φωτεινός, ελπιδοφόρος…
Η Κορίνα Λεγάκη είναι τραγουδίστρια. Ο πρώτος προσωπικός της δίσκος «Χορός με τη βροχή» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Παρουσία.
42
Αθήνα. Ανοιξη. Δευτέρα. 08:27. Πρωί. Ηλιος. «Ζεσταίνομαι». Τσιγάρο. Αγχος. Γραφείο. Πάλι. Ταξί. Νύστα. Κέντρο. Κόσμος. Κίνηση. Μαγαζιά. Ανοίγουν. Στόρια. Mac. Facebook. Mail. Πελάτες. Νόνη. Γελάμε. Best. Φαΐ. Σκέψεις. 19:43. Πορεία. Νεύρα. Μέτρα. Μετρό. Σπίτι. Ρουτίνα. Προπόνηση. Δέσποινα. Φαΐ. Αυγά. Τηλέφωνο. Αναστάσης. Γρήγορο. Κάβλες. Chat. Ψευδώνυμα. Ασφάλεια. Webcam? Αηδία. Δουλειά. Πολλή. Ιllustration. Προσωπικό. Ανάσα. Norma. ΑΒ. Τσιγάρο. Σκέψεις. Υπνος. Ασχημος. Λίγος. Ιδρωμένος. Σκέψεις. Τρίτη. Ιδια. Lifestyle. Δουλειά. Μαγαζιά. Ανοιχτά. Φετίχ. Γόβες. 37. 70%. Γυμναστήριο. Φαΐ. Σπίτι. Κάβλες. Χαρτομάντηλα. Υπνος. Τετάρτη. Πέμπτη. Ιδιες. Κυκλοθυμία. Μόνος. Χρόνος. Παρασκευή. Κάτι. Γίνεται. Νωρίτερα. Τηλέφωνα. Gym. Αργά. Κώστας Κ. Τηλέφωνα. Μηνύματα. Μπάνιο. Ντύσιμο. Ελπίδα. Ξανά. Ταξί. Κέντρο. Χαμός. Ιερά. Γκάζι. 7,35 ευρώ. Αργησα. Πρώτο. Ποτό. Gin. Λεμόνι. Δεύτερο. Τρίτο. Νόημα; Μουσική. Δυνατή. Φίλοι. Τσεκάρισμα. Ματιές. Χωρίς. Λόγια. Διασκεδάζω; Επιφάνεια. Γνωστοί. Υφάκι. Ανασφάλεια. Εγωισμοί. Πάμε; «Αλλού». Λεφτά. Εχω. 04:23. Φως. Γεια. Γεια. Φιλί. Καλό. Ζέστη. Φιλί. Πιο καλό. Αληθινό. Νομίζω. Τουλάχιστον. Στιγμιαία. 05:11. Προβολή. Video. Madonna. Ζάλη. Σκέψεις. Κόσμος. Δίψα. Σεξ; Ευκολία. Μόνος. Καπνός. Φιλί. Πάλι. Τουαλέτα. Καληνύχτα. Βαρέθηκα. «Τα λέμε». Ξημερώνει. Ταξί. Κλειδιά. Δόντια. Υπνος. Σάββατο. Ιδιο. Κυριακή. Φρίκη. Ισως. Σινεμά. Αθήνα. Δευτέρα. Repeat... 25. Χρόνων. Ξαφνικά. Προσπαθώ! Ελπίζω! Πάλι. Εσύ; Ι’ m watching you burn… Μένω. Αγαπώ. Αθήνα.
{¨²¥ ®
Κωνσταντίνος Γεωργαντάς
Ο Κωνσταντίνος Γεωργαντάς είναι art-director/illustrator. Εργα του έχουν παρουσιαστεί σε καταχωρίσεις στον τύπο και σε αφίσες.
Ερχομαι από τη Θεσσαλονίκη πριν από 8 χρόνια στην Αθήνα. Τον τελευταίο, όμως, ενάμιση χρόνο «σκάλωσα» στην Καλλιδρομίου… Το μυθικό δρόμο, όπου το 1955 γυρίστηκε η τελευταία σκηνή της «Στέλλας» του Κακογιάννη.
44
Δεν την πρόλαβα, όπως δεν πρόλαβα ούτε τον Σκαλκώτα που έμενε κάποτε στον ίδιο δρόμο. Και δεν πρόκειται να «πιαστώ» ούτε από τους ποιοτικούς εκδοτικούς οίκους και τα τυπογραφεία ούτε από τα εύηχα μπαρ που «μαζεύουν» διασημότητες.
¡¬¬©¤±®Ý ®¸
Ζωή Παπαδοπούλου
Θα αρκεστώ σ’ ένα δρόμο ανηφορικό με δέντρα, όπου μαζεύεται το πολύβουο πλήθος τις ημέρες της λαϊκής και μη… Ενα δρόμο γεμάτο ζωή!!!
Η Ζωή Παπαδοπούλου είναι τραγουδίστρια.
Ψηλά, στο πάρκο Ελευθερίας
Υπάρχει ένας διάλογος που έχει γίνει πάνω από χίλιες φορές. Ο ένας μιλάει για την Αθήνα, λέει πόσο κίνηση έχει, πόσο δύσκολο είναι να μετακινηθείς, πόσο βλέπεις μόνον αγχωμένους ανθρώπους, και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για μια άσχημη πόλη. Ο άλλος απαντά -προς υπεράσπιση της Αθήνας- ότι έχει και ωραία σημεία. Για πες ένα, λέει ο πρώτος. Εμένα, απαντά, μου αρέσει πολύ η Βασιλίσσης Σοφίας. Ναι, έχεις δίκιο, η Βασιλίσσης Σοφίας είναι ωραία, αλλά αν εξαιρέσεις αυτό... Ο διάλογος δεν έχει τέλος. Πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα υποστηρίζει ότι η Αθήνα δεν είναι υπέροχη και κάποιος άλλος θα ισχυρίζεται ότι η Αθήνα είναι υπέροχη. Πάντα, όμως, όλοι θα συμφωνήσουν ότι η Βασιλίσσης Σοφίας είναι -σε όλο της το μήκος- ένας πάρα πολύ όμορφος δρόμος, ένα απ’ τα πιο εκλεκτά σημεία της πόλης. Αρχίζοντας απ’ το Σύνταγμα, αφήνοντας τη μεγάλη πλατεία, τη Βουλή και τις λοιπές πρεσβείες που ξεφυτρώνουν γύρω-γύρω, στις εκβολές της Πανεπιστημίου και της Ακαδημίας, αρχίζουμε να την ανεβαίνουμε. Δεξιά κι αριστερά, βλέπεις χαλαρά δοσμένη την ιδανική αρχιτεκτονική εκδοχή ενός ωραίου τοπίου. Πού θέλω να καταλήξω; Στο πάρκο Ελευθερίας. Ανηφορικό, σπάνια χωρίς κάποιο εργοτάξιο στα πέριξ του, αλλά πάντα εντυπωσιακό δίπλα στον κενό χώρο του Μεγάρου. Δεν είχα πάει ποτέ στο πάρκο Ελευθερίας. Ενας φίλος μού είπε ότι είχε πάει κάποτε να κάτσει και τον είχαν τσιμπήσει κουνούπια. Αυτή η πληροφορία -λες και ήταν το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο- με κράταγε μακριά απ’ το πάρκο. Δεν είχα πάει ποτέ, αλλά πήγα προχθές. Είχα μια διάθεση να κάτσω στο χορτάρι, να απλώσω τα πόδια μου το ένα πάνω στο άλλο και να ακουμπήσω πίσω στους αγκώνες μου. Να κοιτάξω το δρόμο σαν απόμακρο δεδομένο που δεν σημαίνει τίποτα. Εκείνη τη στιγμή ο δρόμος είναι σαν κοχύλι, το βάζεις στο αυτί σου και ακούς την πόλη.
46
Πήραμε καφέ σε πλαστικό απ’ τη Μαβίλη, η Σοφία κι εγώ και ανεβήκαμε ως ψηλά στο πάρκο. Στη Σοφία αρέσουν τα πάρκα, της άρεσε πολύ η ιδέα ότι θα πηγαίναμε εκεί οι δυο μας, είχε μάλιστα βάλει ένα ανοιχτόχρωμο φουστάνι μέχρι το γόνατο, το οποίο χαρακτήρισε ανοιξιάτικο και κατάλληλο για την περίσταση. Δεν ήταν άσχημα, δεν είχε κουνούπια, δεν είχε τίποτα που να μπορεί να ανατρέψει το θετικό γινόμενο μιας πράξης απλής και καθημερινής, ενός απογεύματος του Απριλίου στην Αθήνα· για εμένα, που καθόμουν δεξιά της Σοφίας και συνεπώς κοιτούσα αριστερά της, προς τη μεριά του Μεγάρου και της πρεσβείας. Κάτι που σήμαινε ότι η Σοφία, καθισμένη στα αριστερά μου, κοίταγε δεξιά μου. Και κάτι της τράβηξε την προσοχή. «Κοίτα δεξιά», μου είπε χαμηλόφωνα και εγώ γύρισα, καθόλου διακριτικά, βέβαια, μιας και σπάνια κάτι τραβάει την προσοχή της Σοφίας. Μια κοπέλα κάτω από ένα δέντρο, κοιτώντας το κινητό της σε απόσταση 30 εκ., έχοντας προφανώς ενεργοποιήσει κάποια υπηρεσία βιντεοκλήσης, επικοινωνούσε σε νοηματική με κάποιο άλλο σημείο της γης. Η Σοφία είναι κοινωνική λειτουργός και ξέρει νοηματική. «Τι λέει;», την ρώτησα, ενώ η Σοφία παρακολουθούσε προσεκτικά. «Τίποτα», μου απάντησε, «απλώς είπε σε κάποιον ότι τον αγαπάει». Αθως Δημουλάς