Metropolis Free Press 01.11.13 by Metropolis

01- 07.11. 2013

Νέα κυκλοφορία Η Ηρώ Σαΐα πηγαίνει «Μια Βόλτα» με τη Νατάσα Μαστοράκου

ΦΥΛΛΟ 1046

Τριγωνικές σχέσεις Αυγουστίδης, Θεωνά και Κοντόπουλος προσφέρουν «Ταπεινά ελατήρια» στον Δημήτρη Χαλιώτη

Στην Καρύτση! Ο Νικήτας Καραγιάννης μοιράζεται τη φινέτσα της Μαρίας Μποτονάκη

Metropolis www.metropolispress.gr

From Loco to Mondo Δέκα χρόνια με τη δημοφιλέστερη reggae band της Αθήνας

Σκανάρετε το QR Code στην αρχή των κειμένων και ανακαλύψτε έξτρα περιεχόμενο

Index Συγκρίσεις...10

Σαΐα...34

Ο Νικήτας Καραγιάννης βολτάρει στις πλατείες του Κέντρου

Η δεύτερη δισκογραφική της δουλειά με τίτλο «Λευκό Χαρτί» μόλις κυκλοφόρησε

Locomondo...26

Κατρανί δης...36

Η καινούργια τους «Οδύσσεια» στο PassPort του Πειραιά

Γράφει για την υλοποίηση ενός ονείρου που δεν είναι άλλο από το ΠΟΛΗ Θέατρο

Ασπιώτης...28

Καβάφης...37

Σκηνοθετεί στο Επί Κολωνώ μια παράσταση για τη Μελίνα Μερκούρη

Το Ιδρυμα Ωνάση διοργανώνει 19 δράσεις σχετικές με το αρχείο του Αλεξανδρινού ποιητή

Ταπεινά ελατήρια...30

Dralion...38

Κοντόπουλος, Θεωνά και Αυγουστίδης σε μια homemade παράσταση

Οι Cirque du Soleil αποκαλύπτονται σε μια backstage παρουσίαση

BEFORELIGHΤ...33

Comme il faux...41

Η ομάδα αστικού φωτισμού ξανασυστήνεται στους Αθηναίους λίγο πριν από την ημερίδα στη Στέγη

Η Μαρία Μποτονάκη μεταμόρφωσε το κατάστημα κοσμημάτων της σε μπαρ

Mstories 82 Η Νατάσσα Μποφίλιου μας περιμένει στο PassPort για να γίνουμε μια παρέα. Το Cirque du Soleil επιστρέφει με μια εκθαμβωτική παράσταση. O νέος δίσκος της Ηρώς Σαΐα έχει φόντο ένα «Λευκό Χαρτί». Ο Ορφέας Αυγουστίδης, η Τζένη Θεωνά και ο Ανδρέας Κοντόπουλος προτείνουν μια σουρεαλιστική κωμωδία. Η δημιουργία συναντάει την τέχνη σε ένα μαγαζί με όνομα αινιγματικό. Στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών...

METROPOLIS

www.metropolispress.gr / metropolis@metropolisnews.gr / Facebook: MetropolisPress / Twitter: @MetropolisPress / YouTube: MetropolisPress

Ιδιοκτησία - Εκδοση: Μ media Α.Ε. / Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977, φαξ 210 4832887 / Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης [k.tsaousis@metropolisnews.gr] Project Manager: Βίκτωρας Δήμας [v.dimas@metropolisnews.gr] Ειδικός Σύμβουλος: Θάνος Τριανταφύλλου [th.triantafillou@metropolisnews.gr] Συντονισμός Εκδοσης [sintonistes@metropolisnews.gr]: Ανδρέας Γιαννόπουλος, Νατάσα Μαστοράκου, Χρήστος Ξανθάκης, Ντίνος Ρητινιώτης / Συντακτική Ομάδα [sintaktes@metropolisnews.gr]: Κατερίνα Ι. Ανέστη, Αθηνά Δεληγιάννη, Αθως Δημουλάς, Πόπη Διαμαντάκου, Γιάννης Διαμαντής, Νικήτας Καραγιάννης, Δημήτρης Καραΐσκος, Μαρίνα Κατσάνου, Σταύρος Κουτσοσπύρος, Κίκα Κυριακάκου, Μαρία Μαρκουλή, Γιάννης Μαυρογιώργος, Γιώργος Μουχταρίδης, Βασίλης Νέδος, Λήδα Πιμπλή, Χάρη Ποντίδα, Γιώργος Ρομπόλας, Βάσια Ρούσσου, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Βούλα Σουρίλα, Νάντια Σουφλή, Χρήστος Τσαπακίδης, Περικλής Τσόπτσης, Δημήτρης Χαλιώτης Φωτογραφίες - Βίντεο [fotografoi@metropolisnews.gr]: Βάσια Αναγνωστοπούλου, Βαγγέλης Λαΐνας, Σίσσυ Μόρφη, Νίκος Παπαγγελής, Shutterstock, AFP / Δημιουργικό [grafistes@metropolisnews.gr]: Θάνος Κατσαΐτης, Μήτσος Στεργίου Διαφήμιση [mkt@metropolisnews.gr]: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη / Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε. Creative Direction: BOB STUDIO [www.bobstudio.gr]

Οι μέρες της αφθονίας μου

Θα έχουμε πάντα την μπανάνα Αθως Δημουλάς / a.dimoulas@metropolisnews.gr Η μουσική είναι και θέμα γούστου. Δεν μπορεί να αρέσουν σε όλους οι ίδιοι ήχοι. Υπάρχει ωστόσο κάτι για το οποίο δεν μπορούμε να διαφωνήσουμε και το αντιγράφω όπως το διάβασα στο “Huffington Post”: «Ενα από τα διαχρονικά κληροδοτήματα του Lou Reed θα είναι η επιρροή του στον τρόπο που ο κόσμος αντιμετωπίζει τις μπανάνες». Πράγματι, προσωπικά τουλάχιστον, μου είναι αδύνατον να διαχωρίσω στο μυαλό μου το φρούτο από το εξώφυλλο του κλασικού “Velvet Underground & Nico” που σχεδίασε ο Αντι Γουόρχολ το 1967. Με άλλα λόγια, ανεξάρτητα από το μουσικό του περιεχόμενο, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την εμβληματική θέση που κατέχει ο συγκεκριμένος δίσκος στην πολιτιστική ιστορία της εποχής μας. Αν θέλετε, το ίδιο μπορούμε να πούμε και για τον Lou Reed. Δεν ξέρω αν ήταν μια μουσική ιδιοφυΐα τόσο μεγαλύτερη από άλλες προσωπικότητες της σύγχρονης μουσικής, μπορεί. Ωστόσο αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι η συνολική καλλιτεχνική του υπόσταση ήταν, αν μη τι άλλο, σπάνια. Μέσα από τα τεράστια καφετιά του μάτια καθρεφτιζόταν όλη η αναίδεια και η πρωτοπορία της ροκ μουσικής, όλη

η εναλλακτική, αρτιστίκ φαντασίωση της δημιουργίας και, το κυριότερο, όλη η μελαγχολία και η ματαιότητα αυτής της ζωής. Θα έχετε διαβάσει αυτές τις ημέρες, από τον θάνατό του και μετά, αμέτρητες αγιογραφίες για το πρόσωπό του, θα βάλατε ίσως να ακούσετε κάποια από τα τραγούδια του, θα είδατε βίντεο από τις συναυλίες του, θα μάθατε για γνωστές και άγνωστες ιστορίες της ζωής του. Αυτό που θέλω να προσθέσω εγώ με αυτές τις γραμμές μάς μεταφέρει πάλι πίσω στην μπανάνα. Επειδή, για να παραφράσουμε την πάντα βολική ατάκα από την “Casablanca”, ό,τι και να γίνει θα έχουμε για πάντα τον δίσκο με την μπανάνα. Αν λείπει από τη δισκοθήκη σας, μακάβριας ευκαιρίας δοθείσης, σπεύσατε να τον αγοράσετε. Οχι επειδή απαραίτητα θα σας αρέσει 46 χρόνια μετά την κυκλοφορία του (αν και δυσκολεύομαι να κατανοήσω το αντίθετο), αλλά επειδή είναι ένα από τα -πόσα να πούμε;- 10-15 σημαντικότερα πολιτιστικά επιτεύγματα του ανθρώπου τα τελευταία πενήντα χρόνια. Είναι καλό να υπάρχει.

01- 07.11. 2013

O Κλασικός Μαραθώνιος Αθηνών -ο δυσκολότερος μαραθώνιος του κόσμουκλείνει φέτος 31 χρόνια και σπάει κάθε ρεκόρ συμμετοχής, με 30.000 δρομείς να ετοιμάζονται ήδη να φορέσουν τη φόρμα και τα αθλητικά παπούτσια τους για να τρέξουν σε έναν από τους πέντε αγώνες της ημέρας (Κλασικός Μαραθώνιος, Αγώνες Δρόμου 5 και 10 χλμ., Δυναμικό Βάδισμα, Αγώνας Παιδιών και Αγώνας Special Olympics). Πίσω από αυτόν τον εντυπωσιακό αριθμό, κρύβονται ιστορίες απλών ανθρώπων που είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν αυτή τη μεγάλη πρόκληση και να συμμετάσχουν σε μία διοργάνωση ιστορικής σημασίας.

είπα θέλω να το κάνω και εγώ. Και μάλιστα άρχισα να ονειρεύομαι και τον Μαραθώνιο. Από τον Μάρτιο άρχισα να τρέχω και από αρχές Σεπτεμβρίου τρέχω πιο εντατικά. Με έχουν βοηθήσει πολύ οι προπονήσεις που κάνουμε με τη WIND RUNNING TEAM, γιατί έμαθα κάποια τεχνικά στοιχεία που δεν τα ήξερα και έχουμε κάνει και πιο ειδική προπόνηση χάρη στην οποία βελτίωσα τη διάρκεια στην ένταση του τρεξίματός μου. Ετσι πιστεύω ότι θα πετύχω να τερματίσω κάτω από 57 λεπτά στο 10άρι και να χαρώ και την ατμόσφαιρα μέσα στο Στάδιο. Ιδανικά θα ήθελα να γίνονται οι αγώνες το απόγευμα, γιατί δεν είμαι πρωινός τύπος και όλες μου τις προπονήσεις τις κάνω απόγευμα, αλλά προς το παρόν δεν υπάρχουν τέτοιοι αγώνες στην Αθήνα».

Οπως είναι, για παράδειγμα, η ιστορία της 25χρονης Αντας Καλογεροπούλου, η οποία ξεκίνησε να προετοιμάζεται συστηματικά εδώ και λίγους μήνες με στόχο να συμμετάσχει στον Αγώνα 10 χλμ.: «Ολα ξεκίνησαν όταν είδα σε ένα περιοδικό και στην τηλεόραση τον κόσμο να τρέχει και να τερματίζει στο Καλλιμάρμαρο. Τότε

Η Αντα έχει σπουδάσει στο ΤΕΙ Εμπορίας και Διαφήμισης και συνεργάζεται με εταιρείες διοργάνωσης events, ενώ έχει και παράλληλη συνεργασία με εταιρεία στις πωλήσεις. «Αφιερώνω καθημερινά στο τρέξιμο πάνω από μία ώρα, γιατί το θεωρώ πολύ σημαντικό κομμάτι στη

ζωή μου. Φυσικά δεν αμελώ ούτε τη δουλειά μου, ούτε την προσωπική μου ζωή και τα υπόλοιπα ενδιαφέροντά μου. Οπως μου έχει πει και ο προπονητής μου στη WIND RUNNING TEAM, έχω βάλει το τρέξιμο στη ζωή μου και όχι τη ζωή μου στο τρέξιμο. Στις 10 Νοεμβρίου θα τρέξω για μένα αλλά και για να συνεισφέρω στην ΕΛΕΠΑΠ και στη ΦΛΟΓΑ, δύο φορείς με σημαντικό έργο για παιδιά που έχουν ανάγκη. Είναι κάτι που με έχει αγγίξει και μου δίνει δύναμη για να προπονούμαι. Ζω στoν Διόνυσο και τρέχω στο γήπεδο που έχει στη γειτονιά και τις περισσότερες φορές στο δάσος, που έχει απίστευτες διαδρομές. Πρόκειται για το πιο χαλαρωτικό πράγμα που έχω κάνει. Στις προπονήσεις που έχουμε στο ΟΑΚΑ κάθε Δευτέρα με τη WIND κάνουμε πιο ειδικό πρόγραμμα και είναι ωραίο που είμαστε γκρουπ και έχουμε καθοδήγηση. Θέλω να συνεχίσω να προπονούμαι και μετά τον Κλασικό Μαραθώνιο και μετά να τρέξω έναν Μαραθώνιο. Είτε στη Θεσσαλονίκη τον Απρίλιο, που είναι και εκεί χορηγός η WIND, ή να περιμένω του χρόνου στην Αθήνα. Γιατί έχω καταλάβει ότι μπορώ να το κάνω και, αφού έχω ξεκινήσει να τρέχω και μου αρέσει, δεν θα σταματήσω ποτέ».

38%/,

Ιστορίες Μαραθωνίου

Ματιές

H περίπτωση του Ludovico

The party is over Είπα να κάνω ένα μικρό πάρτι για τη γιορτή μου, να σπάσω και λίγο τη μιζέρια του τελευταίου καιρού! Κάλεσα 15 φίλους, μαγείρεψα διάφορα μικρά πιάτα (να ’ναι καλά ο Ακης Πετρετζίκης που μας δίνει ωραίες ιδέες) και, χωρίς μεγάλη ντροπή, υπαινίχτηκα ότι αντί για δώρο δέχομαι ευχαρίστως να φέρουν οι φίλοι από ένα ποτό. Ενας από τους καλούς φίλους μου είναι dee-jay, οπότε το θέμα της μουσικής ήταν λυμένο. Ας μην πολυλογώ. Ηταν ένα πολύ καλό πάρτι, που κράτησε μέχρι το πρωί. Γελάσαμε, φάγαμε, ήπιαμε, δεν καμακωθήκαμε (γιατί όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας) και χορέψαμε όπως χορεύαμε στα 15 μας! Αλλά σήμερα δεν γράφω για να διηγηθώ τι ωραία περάσαμε στο πάρτι. Θέλω να μιλήσω για την επόμενη ημέρα. Οταν ξύπνησα κατά τη μία, ζαλισμένος σε ένα ρημαγμένο διαμέρισμα. Και που έπρεπε μόνος μου να αντιμετωπίσω την καταστροφή. Γιατί μόνο η λέξη καταστροφή μπορεί να χαρακτηρίσει αυτό που αντίκρισα. Ηταν φανερό ότι δεν είχαμε μόνο χορέψει σαν 15χρονα, αλλά είχαμε συμπεριφερθεί γενικώς σαν 15χρονα! Είχαμε σπάσει ποτήρια, είχαμε λερώσει χαλιά, κάποιος είχε κάνει εμετό μέσα σε μια γλάστρα στο μπαλκόνι. Ας μη συνεχίσω. Με πιάνετε. Και φαντάζεστε βέβαια σε τι κατάσταση ήμουν. Ωσπου χτύπησε το τηλέφωνο. Ηταν η Πένυ, μια φίλη από τις λιγότερο στενές, που είχα καλέσει την τελευταία στιγμή. Πήρε να ευχαριστήσει για τη βραδιά και να μου πει ότι είχε πραγματικά πολύ καιρό να περάσει τόσο ωραία. Μιλούσε με ενθουσιασμό και ήταν γνήσια χαρούμενη. Με ρώτησε αν ήμουν ΟΚ ή αν ίσως χρειάζομαι κάποια βοήθεια για να συνεφέρω το σπίτι! Της απάντησα πως όχι, δεν χρειαζόμουν βοήθεια. Και στα αλήθεια δεν χρειάστηκα. Τα τακτοποίησα όλα σιγά σιγά. Αλλά δεν ξέρετε πόσο εκτίμησα το τηλεφώνημα της Πένυς. Ξέροντας ότι δεν υπήρχε κανένα ίχνος φλερτ σε όλο αυτό αλλά ήταν μόνο μια ευγενική κίνηση, άρχισα να σκέφτομαι πόσο σοφοί είναι τελικά κάποιοι κανόνες «αστικής συμπεριφοράς». Και πόσο λάθος κάνουν όσοι δεν τους τηρούν. Κανείς άλλος (πέρα από τον κολλητό μου, που πήρε για σχολιασμό!) δεν σήκωσε το τηλέφωνο να ευχαριστήσει για τη βραδιά. Η Πένυ που το έκανε με κέρδισε! Και μου έφτιαξε πραγματικά τη διάθεση. Σας βεβαιώνω, αυτές οι μικρές πράξεις ευγένειας μπορούν να κάνουν μεγάλη διαφορά στις ανθρώπινες σχέσεις. Πείτε με όσο συντηρητικό θέλετε. Το «σαβουάρ βιβρ» δεν είναι για πέταμα! A.

O Ludovico Einaudi, ο 57χρονος συνθέτης ορχηστρικής μουσικής από την Ιταλία, που θυμίζει αρκετά φυσιογνωμικά ήρωα ταινίας του Woody Allen και συγκεκριμένα τον πολύ ιδιαίτερο Larry David, έγινε γνωστός και αποδεκτός στην πραγματικά παράξενη χώρα μας σε ένα διάστημα περίπου έξι μηνών. Εγινε όμως αγαπητός και λατρεύτηκε σε μόλις μία ώρα και 50 λεπτά, όση ώρα διήρκεσε και το live του στις 24 Οκτωβρίου στο Μέγαρο Μουσικής - μήνες είχε να αποθεωθεί μουσικώς στην Αθήνα τόσο έντονα ειδικά μουσικός της σοβαρής, ορχηστρικής μουσικής. O Ludovico Einaudi θα μπορούσε πολύ εύκολα να γίνει ο Ιταλός Σταμάτης Σπανουδάκης και να βολευτεί στην ευκολία του να κάνει αδιάφορη new age μουσική για κεντροευρωπαϊκά τοπία, να παλέψει με δαίμονες και ιδεοληψίες και να φτιάχνει μουσική που με κάθε δίσκο να θυμίζει τον προηγούμενο. Σε αντίθεση με τον δικό μας τον Σταμάτη Σπανουδάκη, αποφάσισε να εξελιχθεί και να εξελίξει τις μουσικές του και από το απρόσωπο new age των πρώτων του δίσκων (ακούστε τα πρώτα του κομμάτια “Ι Giorni”, “Le Onde” για παράδειγμα, για να καταλάβετε τι εννοώ) να γίνει ένα διανοούμενος μουσικός-συνθέτης που παντρεύει λογική και συναίσθημα με τρόπο μοναδικό. Ακούστε ξανά πώς σταματάει τις

μελωδικές του φράσεις στα πλήκτρα του πιάνου λίγο πριν γίνουν αυτό που στα αγγλικά λέγεται “corny”, γλυκερές, στρογγυλές και ανούσιες... Ακούστε και δείτε την εξαμελή ορχήστρα που έχει μαζί του σε κάθε live, μια ορχήστρα που παντρεύει το avantgarde της σύγχρονης εποχής, με το πάθος και τη φλόγα μιας νεανικής μπάντας και την ομορφιά του ήχου των οργάνων της κλασικής μουσικής... Εντρυφήστε στο πόσο καλά σχεδίασε και εκτελεί κομμάτια που να είναι τόσο μελαγχολικά όσο να σε ανεβάζουν και τόσο εγκεφαλικά όσο να σε προκαλούν να σκεφτείς γύρω από αυτά... Σας είπα, η αρχή του ήταν αλλιώς. Εγγονός του προέδρου της Ιταλικής Δημοκρατίας μετά τον πόλεμο και γιος ενός εκδότη από το Μιλάνο που εξέδωσε βιβλία του Ιταλο Καλβίνο. Θα μπορούσε να μην το είχε φιλοσοφήσει καν. Τώρα η επιτυχία ενός τόσο εσωτερικού καλλιτέχνη σε μια χώρα όπως η δική μας είναι ένα μυστήριο. Ας είναι καλά η Vodafone και ο Pepper. ΥΓ: Ακούμε Ακούμε το “Experience” του Ludovico Einaudi. Γιώργος Μουχταρίδης

Εκπτωτικές ιστοσελί δες ...και ο έξυπνος Αθηναίος: y Αναρωτιέται τι σχέση μπορεί να έχουν τα δίδακτρα παιδικών σταθμών με τα ερωτικά βοηθήματα «τελευταίας τεχνολογίας». y Προβληματίζεται για την πληθώρα των spa που υπόσχονται μοναδικές εμπειρίες χαλάρωσης σε χωριά και ραχούλες κοψοχρονιά. y Απορεί με τα κουπόνια για ρομαντικά γεύματα με set menu - δηλαδή τι κάνεις αν ο άλλος δεν τρώει σαλάτα μπρόκολο;

y Μπαίνει στον πειρασμό να κάνει εξετάσεις οστεοπόρωσης - αν τις κάνω σήμερα θα ισχύουν σε μια δεκαετία που θα τις χρειάζομαι, γιατρέ μου; y Εκπλήσσεται ευχάριστα με τις τιμές για τις ενέσιμες θεραπείες προσώπου - μπορεί το υαλουρονικό να μη θεραπεύει την απληρωσιά, κρύβει όμως τα συμπτώματα. y Υποψιάζεται ότι αν δεν δει και αυτός τους «Δαίμονες», η κακοδαιμονία θα συνεχιστεί επ’ αόριστον. Λήδα Πιμπλή

Η αγάπη και το βλέμμα Είδα τις προάλλες μια φεϊσμπουκική σελίδα με τίτλο «Κάθε Τρίτη Σ’ αγαπώ», που καλεί τα μέλη της ομάδας και όσους προσχωρούν σε αυτή να συναντιούνται τις Τρίτες σε ατμοσφαιρικά μπαράκια και να εκφράζουν στους αγαπημένους τους τα συναισθήματά τους. Επειδή, λέει, όλοι περιμένουν να ζήσουν ερωτικά ΣΚ και ακριβώς επειδή υπάρχει προσμονή και προσπάθεια ποτέ δεν τα ζουν, ενώ ένα μεσοβδόμαδο συναισθηματικό πλησίασμα μοιάζει πιο αυθόρμητο και πιο αποδοτικό. Λες και το πρόβλημα είναι η ημέρα. Να τις μοιράσουμε. Δευτέρα, Τετάρτη, Παρασκευή κάνω πιλάτες. Τρίτη και Πέμπτη κάνω αγάπες και το ΣΚ είμαι ελεύθερη υπηρεσίας. Πού τη χάσαμε την μπάλα; Γιατί το βλέπεις παντού, το «μαζί» δεν υπάρχει ή είναι σπάνιο. Δεν υπάρχει ούτε καν η προσπάθεια να χτιστεί, γιατί και αυτό θέλει κόπο, είναι μια μεγάλη περιπέτεια. Συναρπαστική, αλλά όλο και λιγότεροι την επιλέγουν. Τους τρομάζει ο κόπος. Η εικόνα τις νύχτες μου φαίνεται παράξενη. Χαρούμενες κοριτσοπαρέες παντού. Μπουκέτα από ολόδροσα κορίτσια που μιλούν μεταξύ τους ζωηρά, γελούν, μοιάζουν να περνούν καλά, αυτάρκεις, σαν να μην τους λείπει τίποτε, σαν να μη χρειάζονται τίποτε. Και πού πήγαν τα αγόρια; Πώς είναι δυνατόν τόση νεανική κοριτσίστικη δροσιά και να μην υπάρχει πουθενά γύρω ούτε για δείγμα εκείνο το παλιό, γνώριμο, διψασμένο πλήθος των αγοριών. Επίδοξοι εραστές ή και πραγματικοί, δεν είχε σημασία. Τους έβλεπες να επικεντρώνονται στον «στόχο» τους, άλλοι με χαριτωμένη, άλλοι με κάπως πιο αδέξια επιμονή. Η προσέγγιση όμως ήταν δεδομένη. Η προσμονή ήταν διάχυτη. Η εκπλήρωση ήταν συχνή. Αυτή τροφοδοτούσε το διαρκές παιχνίδι. Σαν κάτι να έγινε στην πόλη. Σαν να μοιράστηκε το πλήθος σε δυο διαφορετικές όχθες, από τη μία οι άνδρες, από την άλλη οι γυναίκες και στη μέση ποτάμι βαθύ. Μπορεί στη ζωή συντροφευμένοι, στις εξόδους όμως σπανίως. Μου λένε πως προτιμούν πολλοί πια την ασφάλεια της ιντερνετικής γνωριμίας, την αποστείρωση των φεϊσμπουκικών συναντήσεων, εκεί που μπορεί ο καθένας να πει ό,τι θέλει χωρίς κόστος, να φαντασιωθεί όπως θέλει χωρίς κινδύνους και μπορεί, ακόμη περισσότερο, να ανοίξει ταυτόχρονο παιχνίδι με δύο, τρεις, καμπόσους και ο καθένας να νομίζει την ίδια στιγμή ότι είναι μοναδικός. Δεν ξέρω. Μπορεί να έχει και αυτό ενδιαφέρον. Αυτό που ξέρω είναι ότι υπάρχει κόσμος διψασμένος για αγάπη, για συναισθήματα που έχει ξεχάσει τον τρόπο να τα εκφράζει. Γιατί έχει ξεχάσει να κοιτάζει τον άλλον στα μάτια. Και όμως αρκεί αυτό και μόνο. Το βλέμμα. Αυτό ξέρει να μιλάει για αγάπη. Αθηνά Δεληγιάννη

Ματιές

Στο μαντρί μέσω στάνης

Οι μπράβοι… Ο Κωστής Παπαϊωάννου μπορεί να γράφει για τις «εφαρμογές ναζιστικής καθαρότητας» στο βιβλίο του «Τα καθαρά χέρια της Χρυσής Αυγής» (Μεταίχμιο, Οκτώβριος 2013), αλλά οι επισημάνσεις του αφορούν κατά κύριο λόγο τις κεντρικές επιλογές και τις καθημερινές συμπεριφορές της ίδιας της ελληνικής κοινωνίας των τελευταίων 20 χρόνων τουλάχιστον. Ο Παπαϊωάννου, φιλόλογος στην Ελληνογαλλική Σχολή Αγίας Παρασκευής, είναι ένας ενεργός και μάχιμος πολίτης, πρόεδρος από το 2006 της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και επί σειρά ετών επικεφαλής του ελληνικού τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας.

Στάνη. Λατινιστί stabulum ή, αν προτιμάτε, στάβλος. Πέρα από την προφανή αλληγορία με την ιλαρή κατάσταση που επικρατεί στο ελληνικό κράτος, η στάνη προσφέρει -εν τέλει- και μαθήματα πολιτικής συμπεριφοράς. Για μήνες σύσσωμο το κυβερνητικό σχήμα ομνύει κατά της λήψης νέων μέτρων. Τούτο συμβαίνει ενώ άπαντες γνωρίζουν ότι το μεσοπρόθεσμο περιλαμβάνει πολύ συγκεκριμένους δημοσιονομικούς στόχους. Προφανώς η εμμονή της Τρόικας να πιέζει για περαιτέρω φορολόγηση είναι ακατανόητη και ενδεικτική της αδιαφορίας των εκπροσώπων των πιστωτών μας για την πολιτική και κοινωνική κατάσταση στη χώρα. Ωστόσο, εξίσου ακατανόητο είναι το πεδίο επί του οποίου διεξάγεται η συζήτηση στο κυβερνητικό στρατόπεδο. Από τις γνωστές μαξιμαλιστικές θέσεις περί δίκαιου και αναλογικού φόρου ακινήτων, μέχρι στιγμής τη γλιτώνουν οι στάνες, τα μαντριά και οι αποθήκες. Υπάρχει επίσης μια θολή συζήτηση για κοινωνικά κριτήρια, την ίδια στιγμή που δεν είναι βέβαιο ότι η Τρόικα δέχεται έκπτωση στον ποσοτικό στόχο. Αυτό σημαίνει ότι ακόμη και τα πενιχρά 5-6 εκα-

τομμύρια ή τα περίπου 30-40 που ενδεχομένως εξοικονομηθούν από τη μη φορολόγηση ανέργων και άλλων ευαίσθητων κοινωνικών ομάδων, θα πρέπει να αλιευθούν από κάποια εναλλακτική δεξαμενή. Κάπως έτσι πιθανότατα θα ξεπεραστούν και οι ενδοκομματικές διαφωνίες (ιδίως στη ΝΔ) και οι βουλευτές θα επιστρέψουν στο περιβόητο «μαντρί». Βέβαια, η ίδια η πολιτική φρασεολογία περί μαντριού και δήθεν εξεγερμένων βουλευτών αναδεικνύει και την ποιότητα της διεξαγόμενης συζήτησης. Δίχως καμία συναίσθηση της κατάστασης, εναλλακτικό σχέδιο, κάποια -έστω- έξυπνη ιδέα για την αντιμετώπιση μιας διαρκώς επιδεινούμενης κατάστασης, η κυβέρνηση συμπεριφέρεται σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Στο Μέγαρο Μαξίμου δεν αντιλαμβάνονται ότι οι βουλευτές και οι υποτιθέμενες «εκρήξεις» τους δεν πείθουν κανέναν. Είτε το σχέδιο -δηλαδή η εξοντωτική υπερφορολόγηση ιδιωτών και επιχειρήσεων- είναι λάθος, είτε είναι σωστό και ας προσποιηθούν όλοι ότι δεν συμβαίνει τίποτα. Τα υπόλοιπα είναι παρωχημένο θέατρο. Βασίλης Νέδος

Στο βιβλίο του μιλάει για όλα αυτά που επέτρεψαν και νομιμοποίησαν την έλευση των μπράβων στη Βουλή: «Τα δύσκολα βρίσκονται μπροστά μας. Μια κοινωνία ολόκληρη διδάχτηκε πώς μπορεί να καλέσει νταήδες να δείρουν τον ανεπιθύμητο ενοικιαστή και τον ενοχλητικό μικροπωλητή. Εμαθε να λύνει τις διαφορές της με τη βία και την επιβολή, με παραγγελιές εκκαθάρισης. Εκατοντάδες φανατικοί, μέλη περιφερομένων ταγμάτων, αποχαλινώθηκαν: επί χρόνια ζουν το μεθυστικό πανηγύρι της άγριας βίας, του εύκολου χρήματος και της βεβαιότητας πως το αντριλίκι και το μίσος στο τέλος κερδίζουν. Πολλοί, πάρα πολλοί, απελπισμένοι μικροαστοί άρχισαν να βλέπουν ελπίδα στον τσαμπουκά και τη στρατιωτική παράταξη. Το πολιτικό σύστημα άφησε τους μπράβους να καθίσουν στα βουλευτικά έδρανα». Αλλά το πολιτικό φαινόμενο της Χρυσής Αυγής μπορεί και να βρίσκει χρήσιμες εκδοχές απαντήσεων στο έδαφος της δουλειάς του Χρυσάφη Ιορδάνογλου («Κράτος και Ομάδες Συμφερόντων», Πόλις, Σεπτέμβριος 2013). Οι απαντήσεις ή η παράθεση κρίσιμων ερωτημάτων αναζητούνται στη βάση μιας πολύ προβληματικής σχέσης -έτσι όπως την ορίζει ο καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου Ιορδάνογλου- ανάμεσα στο υπερτροφικό κράτος και την ασθενή κοινωνία των πολιτών. Δύο βιβλία αφορμή για έναν διάλογο που συνεχίζει να ασφυκτιά μεταξύ της αναζήτησης της καταγωγής της μικρής Μαρίας, τις «στάνες» των βουλευτών της ελληνικής περιφέρειας και τις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις... Κώστας Τσαούσης

Ζωή μεταχειρισμένη Εκατοντάδες μικροπωλητές στους δρόμους του Kέντρου με πραμάτεια φορτωμένη αναμνήσεις περασμένων ζωών, ίσως χαμένων ονείρων και ξεθωριασμένων ελπίδων, στοιβαγμένη πρόχειρα σε ξεχαρβαλωμένα καροτσάκια, απλωμένη σε βρόμικα πανιά στις άκρες των δρόμων. Πάντα υπήρχαν, αλλά τελευταία έχουν πολλαπλασιαστεί. Από την Ομόνοια και το Μοναστηράκι μέχρι την Ιερά Οδό, βρίσκει κανείς τα πάντα. Κάθε νοικοκυριό που κλείνει από την απελπισία ή ληστεύεται από ληστές επίσημους και ανεπίσημους βλέπει στο κέντρο της πόλης τα κομμάτια της

ψυχής του να πωλούνται όσο όσο. Αντικείμενα, χιλιάδες αντικείμενα κάθε λογής ζητιανεύουν δράμια προσοχής και λίγες δεκάρες από τους περαστικούς. Κανείς δεν ρωτάει από πού προέρχονται. Κανείς δεν ενδιαφέρεται. Δεν έχει σημασία. Τίποτα πια δεν έχει σημασία στην απεραντοσύνη της ένδειας που μοιάζει να μην έχει τελειωμό. Οι συλλέκτες κάνουν πάρτι και μεταπωλούν -με σημαντικό κέρδος- στο e-bay όσα αγόρασαν με ή και χωρίς παζάρια. Oι μικροπωλητές κερδίζουν ένα καρβέλι ψωμί και η ζωή συνεχίζεται μεταχειρισμένη. Νικήτας Καραγιάννης

Κείμενο / Φωτογραφίες: Νικήτας Καραγιάννης

01- 07.11. 2013

Πλατείες στο μικροσκόπιο Τη δεκαετία του ’80, όταν λέγαμε «πάμε πλατεία» αναφερόμασταν στο Κολωνάκι, που τότε ήταν στα πολύ πάνω του. Τι γίνεται όμως σήμερα στις πλατείες του Κέντρου; Τι άλλαξε -αν άλλαξε-, γιατί και πώς; Πού μεταφέρθηκε το κέφι; Μια νέα χαρτογράφηση των πλατειών της πόλης είναι μάλλον αναγκαία, διασκεδαστική και ίσως λίγο αποκαλυπτική. Αδιαμφισβήτητα τα πρωτεία δίνονται στην Πλατεία Μοναστηρακίου σε πολλούς τομείς, όπως επισκεψιμότητα, κέφι, εναλλαγή εικόνων. Η πλατεία γνωρίζει εδώ και μερικά χρόνια μια κατακόρυφη άνοδο, ιδιαίτερα από το 2004 και μετά. Περαστικοί όλων των ηλικιών -με έμφαση στις νεαρότερες- δίνουν εδώ τα ραντεβού τους όλες τις ώρες της ημέρας και της νύχτας. Από εδώ αρχίζουν οι εξορμήσεις. Συναυλίες, καλλιτέχνες δρόμου, τουρίστες και πλανόδιοι μουσικοί συμπληρώνουν το πολύχρωμο μωσαϊκό. Οπως όμως συμβαίνει σε πολυσύχναστα σημεία, η καθαριότητα δεν είναι στα καλύτερά της (με τους κάδους των σκουπιδιών να «στολίζουν» το καλύτερο σημείο της), ενώ η αυθαίρετη και παράνομη πιάτσα των ταξί δημιουργεί προβλήματα στην κίνηση της Ερμού. Το κρυφτούλι με την Τροχαία συνεχίζεται. Απαραίτητο φολκλορικό στοιχείο (δυστυχώς) η αβάσταχτη ελαφρότητα της τσίκνας των σουβλατζίδικων και οι φωνές των ντελάληδων που παραπέμπουν στα ’70s. Η γραφική γειτονική Πλατεία Θησείου είναι και αυτή γεμάτη κόσμο, σχεδόν πάντα. Λίγο η αντικρινή Ακρόπολη, λίγο το πάρκο, οι καφετέριες και το χαριτωμένο «παζάρι» των μικροπωλητών συνθέτουν μια, βασικά, ωραία αθηναϊκή φάση. Cool. Για την Κουμουνδούρου τι να πει κανείς; Από υποβαθμισμένο «καταφύγιο» των ταλαιπωρημένων, άστεγων, μεταναστών στα τέλη των ’80s, έπεσε στα αδυσώπητα χέρια αρχιτεκτόνων που την έκαναν πιο άσχημη -με μπόλικο τσιμέντο- και σίγου-

ρα πολύ λιγότερο λειτουργική. Οι μετανάστες έφυγαν και τα πρεζόνια πήραν δυναμικά τη θέση τους. Ακατάλληλη διά ανηλίκους δυστυχώς. Η ξαφνική αναβάθμιση της πλατείας στο Γκάζι πνίγηκε στην ασυδοσία των καφετεριών και των μπαρ, που τη μετέτρεψαν σε ένα θορυβώδες, φτηνιάρικο και κακόγουστο μπάχαλο. Η τωρινή κατάσταση απογοητευτική για όσους δεν προτιμούν την «ξέκωλη» διασκέδαση. Κρίμα, κρίμα, κρίμα. Η Πλατεία Δουρούτη στο Μεταξουργείο προσπαθεί με νύχια και με δόντια να κρατήσει ένα εναλλακτικό προφίλ και -προς το παρόν ακόμα- τα καταφέρνει, πράγμα όχι εύκολο. Μερικά ωραία στέκια και σημείο συνάντησης ψαγμένων. Λίγο πιο πάνω, στου Ψυρρή, η κεντρική πλατεία δείχνει σημεία στασιμότητας μετά την απρόσμενη αποκαθήλωσή της από την κορυφή των προτιμήσεων των γλεντζέδων της πόλης. Παρόλα αυτά... κρατιέται! Στην κοντινή Αγία Ειρήνη τα πράγματα κοντεύουν να ξεφύγουν ή μάλλον να απογειωθούν εντελώς, πράγμα όχι αναγκαστικά κακό. Αρκεί ο πιλότος να παραμείνει νηφάλιος στη διάρκεια της πτήσης... Το φαινόμενο της «αλλαγής χρήσης» των παλιών επιχειρήσεων πουθενά στην Αθήνα δεν είναι πιο έντονο. Μπαρ παντού, ωραία στέκια, νέα φαγάδικα, νέες φάτσες, απανωτά ραντεβού για τη συνέχεια. Η Αιόλου και οι διπλανοί δρόμοι πήραν το αναγκαίο φιλί της ζωής και η πόλη γιορτάζει ξανά. Η Πλατεία Καρύτση εξακολουθεί να είναι η πιο «κυρία» από όλες. Μπορεί να έχει ψιλογεμίσει με νέα μπαρ, αλλά τα περισσότερα είναι προσεγμένα και με ωραίο κόσμο. Ο ανταγωνισμός μεγάλος, αλλά ελπίζουμε να κρατηθεί σε κόσμια επίπεδα (κάτι που ισχύει και για την Αγία Ειρήνη). Πολύ καλές μουσικές, το ιστορικό θέατρο και η εύκολη πρόσβαση από παντού είναι μερικά από τα ατού της. Η απομάκρυνση του τεράστιου και πανάσχημου κάδου απορριμμάτων από τη φάτσα της πλατείας ήταν ένα must, αλλά η αυθαιρεσία των ταξιτζήδων έχει βρει και εδώ

παράνομη καβάντζα. Μας λείπουν πολύ: το Αττικόν και το Απόλλων. Το Σύνταγμα έχει χάσει κάθε στοιχείο ανάτασης που είχε μέχρι και τα ’80s. Από μητροπολιτικό σημείο συνάντησης (πχ. στο καφέ του Παπασπύρου) έγινε σημείο διαμαρτυρίας ενός έθνους που ψάχνει αγανακτισμένο τις άδειες τις τσέπες του και τη χαμένη του αξιοπρέπεια. Τα σιντριβάνια του που σχεδόν ποτέ δεν λειτουργούν και οι ζημιές από τις διαδηλώσεις που δεν αποκαθίστανται ντροπιάζουν τα συνεργεία του δήμου και τη χώρα που έχτισε Παρθενώνες. Ελεος! Την Πλατεία Κοτζιά, τη μεγαλύτερη και -για πολλούς- την ωραιότερη της Αθήνας, η παντελής απουσία πάγκων και σκιάστρων την κάνει «μη φιλική προς τον χρήστη» με απόφαση μάλιστα παλαιότερης δημοτικής αρχής. Η μοναδική και πολύ όμορφη γκαλερί μαζί με το μπαρ της στο βόρειο τμήμα περισώζουν όσα μπορούν. Και εδώ όμως το σιντριβάνι παραμένει πεισματικά στοιχειωμένο και ξερό. Στα Εξάρχεια ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει, κάτι που πολλοί το θεωρούν θετικό. Βασική απώλεια: το ΒΟΞ. Βασικά μειονεκτήματα: ο βανδαλισμός του πάρκου στο κέντρο και οι περιφερόμενες ανθρώπινες σκιές των τοξικομανών. Το Κολωνάκι όμως το φυσάει και δεν κρυώνει ή, όπως λένε, «περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις». Οσοι γνώρισαν την πλατεία του στις παλιές καλές της μέρες πενθούν και με το δίκιο τους. Μια επίφαση παλιού μεγαλείου και ένας κόσμος που μοιάζει να έχει χάσει το τρένο της πραγματικότητας ή μάλλον να έχει βρεθεί κάτω από τις ρόδες του. Οσοι σύχναζαν εδώ κατηφόρισαν προς Καρύτση, Αγία Ειρήνη, ακόμα και Θησείο, αναζητώντας ανάσες αισιοδοξίας. Και κάπως έτσι η ζωή συνεχίζεται στις πλατείες της Αθήνας που αγαπάμε, ακόμα και με το ζόρι.

Reality Bites

Αντιπαθητικοί Αμερικανοί

Νέος Banksy To συναρπαστικό έπος του Banksy στη Νέα Υόρκη συνεχίζεται με νέα συγκλονιστικά έργα να εμφανίζονται στη μέση του πουθενά σε δρόμους και βρόμικα σοκάκια της πόλης μετατρέποντάς τη στη μεγαλύτερη και σίγουρα πιο ενδιαφέρουσα ανοιχτή γκαλερί στον κόσμο.

Ενα από τα βίτσια του πλανήτη είναι να τρέφει αντιπάθεια προς τις Ηνωμένες Πολιτείες. Είτε επειδή η χώρα του έχει υποστεί δεινά από την αμερικανική πολιτική είτε εξαιτίας καθαρού φθόνου, ένα μεγάλο ποσοστό πολιτών ανά τον κόσμο διάκειται διαχρονικά αρνητικά έναντι της υπερδύναμης. Αυτό φάνηκε να αλλάζει το 2009 με την ανάληψη της προεδρίας από τον Μπαράκ Ομπάμα, ο οποίος υιοθέτησε μία περισσότερο συμφιλιωτική στάση στα διεθνή θέματα συγκριτικά με τον προκάτοχό του Τζορτζ Μπους. Από το 2010 όμως ο αντιαμερικανισμός επέστρεψε. Ιδιαίτερα διαφωτιστικός είναι ο interactive χάρτης που παρουσιάζει το περιοδικό “Time” βάσει

της έρευνας του Pew Research Center σχετικά με τα συναισθήματα που τρέφουν οι πολίτες τρίτων χωρών απέναντι στις ΗΠΑ. Μεταξύ 2010 και 2013, μεγάλη μείωση της δημοφιλίας της Αμερικής σημειώθηκε στην Κίνα (μάλλον εξαιτίας της απόφασης της πρώτης να δραστηριοποιηθεί περισσότερο στον Ειρηνικό), ενώ μικρότερης έκτασης μείωση σημειώθηκε στην Ευρώπη (εκτός της Ελλάδας, της Ιταλίας και της Αυστρίας). Εντυπωσιακό είναι δε το γεγονός ότι οι Ισραηλινοί και οι Κενυάτες συμπαθούν περισσότερο τις ΗΠΑ από ό,τι οι ίδιοι οι Αμερικανοί. Χ.Τ.

Ο διάσημος καλλιτέχνης/γκραφιτάς, του οποίου η ταυτότητα παραμένει άγνωστη, κρατάει την υπόσχεση που έδωσε μέσα από το site του χαρίζοντας ουσιαστικά τα έργα του, που πωλούνται πλέον σε τιμή εξαψήφια στους μεγαλύτερους οίκους δημοπρασιών. Παράλληλα κάνει έξαλλο τον δήμαρχο Michael Bloomberg, ο οποίος, αντί να υποστηρίξει τον Banksy, δήλωσε πως το γκράφιτι δεν είναι τέχνη και πως ρυπαίνει την πόλη, ενώ άφησε να εννοηθεί ότι ο καλλιτέχνης πρέπει να συλληφθεί για βανδαλισμό ξένης περιουσίας! Οι Νεοϋορκέζοι πάντως γράφουν τον δήμαρχο στα παλιά τους υποδήματα και ψάχνουν παντού προκειμένου να ανακαλύψουν ένα νέο έργο, να φωτογραφηθούν μαζί του, ίσως και να το πάρουν γκρεμίζοντας -αν χρειαστεί- ακόμα και τοίχους. Το νεότερο κομμάτι είναι ένας πίνακας ζωγραφικής (λάδι σε καμβά) με τίτλο “The Banality of the Banality of Evil”, που απεικονίζει έναν ναζί αξιωματικό να κάθεται σε παγκάκι θαυμάζοντας ένα φυσικό τοπίο. Το έργο, που είχε δοθεί αρχικά σε ένα κατάστημα μεταχειρισμένων ειδών, υπέστη ζημιές πριν επιδιορθωθεί και τοποθετηθεί ξανά στη θέση του. Μέχρι που ο ιδιοκτήτης έμαθε πως πρόκειται για αυθεντικό έργο του Banksy και τώρα ο πίνακας δημοπρατείται στο διαδίκτυο με τιμή εκκίνησης 74.000 δολάρια. Είπατε κάτι, κ. Bloomberg; N.K.

Το φαβορί Η τραγουδίστρια της soul Laura Mvula, η οποία μέχρι πριν από δύο χρόνια εργαζόταν ως ρεσεψιονίστ στο Μπέρμιγχαμ, έχει προκαλέσει πυρετό στα γραφεία στοιχημάτων, που τη θέλουν φαβορί για να κερδίσει το φετινό μουσικό βραβείο Mercury του καλύτερου βρετανικού άλμπουμ, υποσκελίζοντας μεγαθήρια όπως ο David Bowie και οι Arctic Monkeys. Το άλμπουμ της “Sing to the Moon”, ένα αριστοτεχνικά ενορχηστρωμένο πάντρεμα soul, pop και jazz, ανέβηκε στο Νο9 των charts όταν κυκλοφόρησε τον περασμένο Μάρτιο. Υπενθυμίζεται ότι οι επιλογές των γραφείων στοιχημάτων για το βαρύτιμο τρόπαιο τα τελευταία τρία χρόνια έχουν δικαιωθεί. Σοβαρός ανταγωνιστής της Laura είναι το ντουέτο της χορευτικής μουσικής Disclosure με τον δίσκο τους “Settle”, που απευθύνεται στο κοινό της

house και garage μουσικής σκηνής, ενώ στην τρίτη θέση είναι το rock συγκρότημα Foals. O Bowie, που έσπασε τη δεκάχρονη δισκογραφική σιωπή του με το άλμπουμ “The Next Day”, βρίσκεται μόλις στην τέταρτη θέση των στοιχημάτων. Η ταυτότητα των μελών της κριτικής επιτροπής του βραβείου παραμένει μυστική μέχρι την ανακοίνωση του αποτελέσματος, οπότε τα πάντα παίζονται, αφού και στο παρελθόν το Mercury είχε δοθεί σε άγνωστους σχετικά καλλιτέχνες. Η showbiz εξακολουθεί λοιπόν να χτίζει τον μύθο της που θέλει την απόλυτη έκπληξη να μετουσιώνεται σε άγγιγμα του Μίδα ακόμα και για όσους μέχρι χθες δεν γνώριζε ούτε ο θυρωρός τους. N.K.

Το κρασί, κρασάκι Η ανάδυση των οικονομιών του αναπτυσσόμενου κόσμου έχει αντίκτυπο σε πολλές διαστάσεις, μερικές από τις οποίες αφορούν και την καθημερινότητά μας. Αυξάνεται η ζήτηση στις αναδυόμενες οικονομίες για φυσικούς πόρους; Αυξάνεται η τιμή της βενζίνης για το αυτοκίνητό μας (αν δεν λάβετε υπόψη το τι έγινε στη χώρα μας με τους απανωτούς φόρους). Αυξάνεται το εισόδημα των πολιτών που ζουν σε αυτές τις οικονομίες; Ανεβαίνει και η ζήτηση για τρόφιμα, άρα και οι παγκόσμιες τιμές τους, από το σιτάρι έως το κρέας. Τώρα, μια έρευνα της Morgan Stanley Research έρχεται να εστιάσει σε ένα αγαθό που δεν θα περιμέναμε να παρουσιάσει πρόβλημα τόσο σύντομα: το κρασί. Οπως διαβάζουμε στο “Quartz”, ολόκληρος ο κόσμος μπορεί να αντιμετωπίσει σύντομα ελλείψεις στο συγκεκριμένο αγαθό αν συνεχιστούν οι ίδιοι ρυθμοί κατανάλωσης και παραγωγής. Πέρυσι μάλιστα η παγκόσμια ζήτηση ξεπέρασε την προσφορά κατά περίπου 300 εκατ. κιβώτια. Το πρόβλημα προέρχεται από δύο κατευθύνσεις: η ζήτηση βρίσκεται σε συνεχή άνοδο από τα τέλη της δεκαετίας του 1990, τη στιγμή που η προσφορά (κυρίως στις σημαντικότερες χώρες-οινοπαραγωγούς, την Ισπανία, τη Γαλλία και την Ισπανία) δυσκολεύεται να συμβαδίσει. Και για να μην παρεξηγηθούμε. Το γεγονός ότι τόσο πολλοί άνθρωποι δραπετεύουν από τη φτώχεια είναι βεβαίως πολύ καλό και ενθαρρυντικό νέο. Θα πρέπει όμως να αναθεωρηθούν τα καταναλωτικά πρότυπα, τα οποία διαμορφώθηκαν εν πολλοίς στη Δύση και διασπείρονται πλέον στον αναδυόμενο κόσμο. Γιατί το μοντέλο της υπερκατανάλωσης θα μας αποστερήσει μακροπρόθεσμα ακόμη και από τα στοιχειώδη μέσα διαβίωσης. Χ.Τ.

Φωτό: Ακης Χρήστου

Μουσική

Μελωδίες Μεσογείου Δύο άντρες θα ανέβουν στη σκηνή του Gazarte (Βουτάδων 32-34, Γκάζι) αύριο, Σάββατο 2 Νοεμβρίου, με σκοπό να μπλέξουν τις μουσικές καταβολές τους και να συνδυάσουν αγαπημένες σε όλους μελωδίες. Ο Νίκος Ξυδάκης και ο Σταύρος Λάντσιας θα βρεθούν για πρώτη φορά μαζί σε μια βραδιά που ετοιμάζουν από κοινού εδώ και πολύ καιρό. Από την «Αρχή των τραγουδιών» έως τον «Θάνατο του ταύρου» και από το «Βαλς των ματιών» έως το «Γρήγορα η ώρα πέρασε» αποκαλύπτεται ένας συναρπαστικός κόσμος με αρκετές διαφορές, αλλά και έναν κοινό μουσικό κώδικα. Ο Νίκος Ξυδάκης με σημαντικούς δίσκους στο ενεργητικό του και τη θρυλική «Εκδίκηση της Γυφτιάς» να τον συντροφεύει πάντα -πρόσφατα μας έδωσε και μια πιο σύγχρονη εκδοχή της με τον Γιώργη Χριστοδούλου, τον Ηλία Βαμβακούση και τους Pop Eye να ερμηνεύουν τα τραγούδια του δίσκου- εμπιστεύεται την ενορχηστρωτική ματιά του Σταύρου Λάντσια, του εξαιρετικού πιανίστα με τις ιδιαίτερες συνεργασίες και τους τρεις προσωπικούς δίσκους.

Γεννημένοι στο Κάιρο ο Νίκος Ξυδάκης και στην Κύπρο ο Σταύρος Λάντσιας, και οι δύο συνθέτες εκφράζουν μελωδίες της Μεσογείου, ο καθένας μέσα από το δικό του μοναδικό πρίσμα. Η μουσική του Ξυδάκη αναφέρεται κυρίως στον αέρα ενός ολόκληρου ελληνικού κόσμου που περιπλανιόταν σε τόπους άλλοτε ιερούς, άλλοτε κοσμοπολίτικους της κοντινής Ανατολής, αλλά και σε βιώματα αυστηρά προσωπικά. Ο Λάντσιας από την άλλη, με κλασικές σπουδές στην Κύπρο και την Αμερική, δεκάδες διακρίσεις στο ενεργητικό του, δημιουργεί μια κινηματογραφική αίσθηση με έντονα jazz στοιχεία που θα ταιριάξουν απόλυτα με την ποιητική ατμόσφαιρα των τραγουδιών του Ξυδάκη. Μαζί τους ο Δημήτρης Χουντής στο σοπράνο σαξόφωνο, ο Alfred Shtuni στο βιολί, ο Γιώργος Καλούδης στο τσέλο, την κρητική λύρα, το μαντολίνο και τα κρουστά και ο Πέτρος Βαρθακούρης στο κοντραμπάσο.

Επιμέλεια: Περικλής Τσόπτσης

01-07.11.2013

Λάβετε θέσεις «Εσύ έκανες τη δική σου μπάντα;» Αυτό θα μπορούσε να είναι το σύνθημα των φετινών παραστάσεων που παρουσιάζουν οι Burger Project στο «Θέατρον» του Ελληνικού Κόσμου (Πειραιώς 254, Ταύρος) όλα τα Σάββατα του Νοεμβρίου και του Δεκεμβρίου. Η επιτυχία που γνώρισε πέρυσι η πρώτη version του «Μαμά θα κάνω μπάντα» δεν άφησε κανένα περιθώριο στους Burger Project από το να εξελιχθούν και να αναβαθμίσουν αυτή την ιδιαίτερη performance για παιδιά κάθε ηλικίας. Με χιούμορ, παιχνίδια, χορό και φυσικά πολλή μουσική, η μπάντα στήνει ένα πάρτι με σκοπό να μπολιάσουν τους μικρούς τους φίλους με τον ιό της μουσικής και κυρίως να τους διασκεδάσουν.

Περίπατος στον χρόνο Σήμα εκκίνησης Οταν πηγαίνεις να ακούσεις τον Σωκράτη Μάλαμα, ξέρεις ακριβώς τι σε περιμένει. Δεν θα απογοητευτείς ποτέ από την ποιότητα του προγράμματος, ούτε από τη διάρκειά του, θα ακούσεις όλα σου τα αγαπημένα τραγούδια ολόκληρα, χωρίς medley και potpourri και πάντα θα υπάρχει ένα τραγούδι έκπληξη. Σταθερή αξία στον χώρο της μουσικής, με φανατικούς θαυμαστές που τον ακολουθούν πιστά, ο Μάλαμας ανοίγει την αυλαία του Anodos Live Stage (Πειραιώς 183 & Πάλλαντος 38, Ρουφ) για φέτος αύριο στις 2 Νοεμβρίου και για τέσσερα Σάββατα.

Neo-soul

Volume 1

Ο Bilal έρχεται για πρώτη φορά στην Αθήνα και θα εμφανιστεί στο Half Note Jazz Club (Τριβωνιανού 17, Μετς) αύριο, Σάββατο 2 Νοεμβρίου, και για τέσσερα βράδια. Ο καλλιτέχνης που έχει ταυτιστεί με τη neo-soul, ο τραγουδιστής με την απίστευτη γκάμα φωνής, ο συνθέτης και παραγωγός, το χρυσό παιδί της Αμερικής, έρχεται να μας δείξει πώς μπορεί μια soul φωνή να έχει σύγχρονη προσέγγιση. Γεννημένος στη Φιλαδέλφεια το 1979, o Bilal σπούδασε μουσική στη Νέα Υόρκη, ενώ έχει γίνει παγκόσμια γνωστός για την άνεση και τη δυνατότητά του να τραγουδάει με μεγάλο εύρος φωνής σε ελεύθερη φόρμα και με ένα ιδιότυπο φαλτσέτο. Σπεύσατε να τον απολαύσετε.

Oι Fuzzy Nerds έρχονται αύριο, Σάββατο 2 Νοεμβρίου, στο Six d.o.g.s (Αβραμιώτου 6-8, Μοναστηράκι) στο πλαίσιο του “Κiller 13 tour Vol. I”, για να παρουσιάσουν, εκτός όλων των άλλων, τον τελευταίο τους δίσκο “Κiller 13”, που κυκλοφόρησε πριν από τέσσερις μήνες. Ο Πέτρος Βυζούκης, η Μαρία Χολέβα, ο Ευθύμης Σφαιρόπουλος, ο Πάνος Παπακώστας και ο Κώστας Δημητρίου είναι η πιο post alternative μπάντα της ελληνικής σκηνής, έχουν κυκλοφορήσει έξι άλμπουμ, έχουν δει το βιντεοκλίπ τους «117» να προβάλλεται σε αμερικανικό δίκτυο και έχουν μοιραστεί τη σκηνή με μεγάλα ονόματα του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου στερεώματος. Μαζί τους στο Gig Space της Αβραμιώτου οι The Fug.

Μια μελωδία που αγάπησες μέσα από ένα φιλί που ξεκίνησε από το μηδέν και κατέληξε στο «πάντα». Ενα ατμοσφαιρικό soundtrack για μια φιλία που δοκιμάστηκε κάτω από τις πιο περίεργες συνθήκες, ενώ στην πραγματική ζωή επένδυσε μουσικά μία από τις πιο συγκινητικές κινηματογραφικές ιστορίες που παρουσιάστηκε στο κοινό με τον τίτλο “The Intouchables”. Η εμφάνιση του Ludovico Einaudi στο Μέγαρο Μουσικής ήταν ίσως το πιο έντονο και συγκινησιακό μουσικό στιγμιότυπο του μήνα που μόλις τέλειωσε. Ο ιταλικής καταγωγής συνθέτης παρέα με έξι ταλαντούχους πολυοργανίστες γέμισαν την αίθουσα Χρήστος Λαμπράκης με τους ήχους που είχαμε ήδη αγαπήσει από την τελευταία και ίσως πιο επιτυχημένη δισκογραφική δουλειά του Ludovico “In a Time Lapse”, αλλά δεν φανταζόμασταν ότι θα μπορούσαμε να δεχτούμε με τόση απλότητα, αμεσότητα και παράλληλα με αυτόν τον διάχυτο λυρισμό για τον οποίο μας προδιέθετε η ακρόαση του δίσκου. Ολα ξεκινούσαν από μια μινόρε συγχορδία σε ένα όσο το δυνατόν πιο λιτό άρπισμα και τον Ludovico να αποσπάται για λίγα λεπτά από τη σκηνή και να μένει μόνος μέχρι το σημείο εκείνο που τα έγχορδα φόρτιζαν την ατμόσφαιρα με μια σειρά τόσο κλασικών όσο και ποπ μουσικών γραμμών. Στο βάθος μια ιδέα ρυθμού από το διακριτικό χτύπημα της γκρανκάσας, η δυναμική του οποίου ένιωθες ότι θα αυξάνεται τόσο στον χώρο όσο και μέσα σου, μέχρι να σου κατασπαράξει τις όποιες άμυνες σε κρατούσαν από το να ξεσπάσεις είτε σε χειροκρότημα, είτε σε δάκρυα, είτε με οποιονδήποτε προσωπικό τρόπο έχεις μάθει να ξεσπάς διακριτικά σε έναν χώρο με άλλους 2.000 ανθρώπους γύρω σου. Και συνέχιζες έτσι βουρκωμένος, μέχρι που όλα άδειασαν και ο Ludovico έμεινε μόνος του, όπως ακριβώς τον έβλεπες στα live sessions από το σπίτι του. Και νιώθεις ευλογημένος για ακόμη μία φορά. Και δεν θέλεις να τελειώσει, οπότε χειροκροτείς ζητώντας το πιο εγκάρδιο encore. Και σου το χαρίζει. Απλόχερα. Μια δίωρη μουσική εμπειρία που σου χάρισε τη γνώση ότι το «μέσα» έχει και αυτό τη δύναμή του. Πως η ένταση πολλές φορές βρίσκεται σε δρόμους που δεν έχουν τόση φασαρία όση θα περίμενες. Ενα ραντεβού στο παρελθόν με έναν καλλιτέχνη που ακόμα αγαπάς, ακόμα νοσταλγείς και δεν έπαψες ποτέ να πιστεύεις. Και εις άλλα. Ευστάθιος Δράκος

Σινεμά

Χρυσή… «Αντέλ» Δεν είναι μόνο τα βραβεία που τη συνοδεύουν, οι ενθουσιώδεις κριτικές όπου και αν προβλήθηκε και η μεγάλη εισπρακτική επιτυχία στη Γαλλία (360.000 εισιτήρια την πρώτη μόνο εβδομάδα προβολής της!). Είναι η ίδια η ιστορία, η κινηματογράφηση, οι ερμηνείες. Ο φετινός Χρυσός Φοίνικας του Φεστιβάλ των Καννών, η πολυσυζητημένη ταινία του Αμπντελατίφ Κεσίς «Η ζωή της Αντέλ (Κεφάλαιο 1 & 2)», μιλάει με τον πιο βαθύ και ουσιαστικό τρόπο για την αγάπη, τη σεξουαλική μας ταυτότητα, την πορεία προς την ενηλικίωση. Η 15χρονη Αντέλ ονειρεύεται να βρει τον έρωτα. Η σχέση της όμως με έναν συμμαθητή της δεν της χαρίζει αυτό που πραγματικά ψάχνει. Η γνωριμία της με την Εμμα, ένα αγοροκόριτσο με μπλε μαλλιά, ανατρέπει ολόκληρο το σύμπαν της. Οι δυο τους έρχονται πολύ κοντά. Μια παθιασμένη ερωτική σχέση ξεκινάει και τα συναισθήματα χτυπάνε κόκκινο! Ο Αμπντελατίφ Κεσίς («Κους κους με φρέσκο ψάρι») έχει αποδείξει ότι είναι ένας δημιουργός που ξέρει να τρυπώνει στις ψυχές των ηρώων του.

Η «Ζωή της Αντέλ» δεν είναι φυσικά ένα μονοδιάστατο love story ανάμεσα σε δύο κοπέλες. Είναι κάτι πολύ περισσότερο. Είναι η εξερεύνηση του έρωτα, της αγάπης και στο φινάλε του ίδιου μας του εαυτού μέχρι τα άκρα. Είναι ένα ταξίδι ενηλικίωσης με συναρπαστικές ερμηνείες, που αποκλείεται να σε αφήσει αδιάφορο. Το παρασκήνιο πίσω από την ταινία χορταστικό από κουτσομπολιά. Μετά τη βράβευσή τους στις Κάννες οι δύο πρωταγωνίστριες αποκάλυψαν ότι τα γυρίσματα με τον Κεσίς ήταν μια κόλαση! Ο ίδιος ο σκηνοθέτης ομολόγησε ότι, αν ήταν στο χέρι του, θα απαγόρευε την προβολή της ταινίας στους κινηματογράφους! Ολα αυτά λίγη σημασία έχουν όσον αφορά το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, που συνοψίζεται στα λόγια του Robbie Collin της βρετανικής “The Telegraph”: «Η ταινία του Κεσίς διαρκεί τρεις ώρες και το μόνο πρόβλημα με αυτό είναι ότι θα ήθελα να το παρακολουθώ για ακόμα επτά ώρες!»

Επιμέλεια: Δημήτρης Χαλιώτης

01-07.11.2013

Και τώρα Κονγκό!

Η άλλη όψη

Πρεμιέρες αλά ελληνικά

Μετά το «Επιχείρηση: Argo» και το Ιράν, ο Μπεν Αφλεκ ετοιμάζει βαλίτσες για το... Κονγκό! Εκεί θα διαδραματίζεται η νέα ταινία που θα σκηνοθετήσει και θα εστιάζει στον εμφύλιο πόλεμο που μαστίζει εδώ και 20 σχεδόν χρόνια τη χώρα με φόντο την εκμετάλλευση των ορυχείων. Σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ, έχουν σκοτωθεί πάνω από πέντε εκατομμύρια άνθρωποι, οι μισοί εκ των οποίων παιδιά κάτω των πέντε ετών! Ο Αφλεκ έχει ευαισθητοποιηθεί εδώ και χρόνια πάνω στο θέμα, έχει γυρίσει ήδη ένα ντοκιμαντέρ στην περιοχή και τώρα, έχοντας την απαραίτητη φόρα από τα Οσκαρ, ετοιμάζει ένα πολιτικό θρίλερ τύπου “Syriana”. Είναι ωστόσο άγνωστο πότε θα ξεκινήσει γυρίσματα, αφού προέχουν άλλες επαγγελματικές του υποχρεώσεις ως ηθοποιός.

Ο Βασίλης Μαζωμένος επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη με μια ταινία που μιλάει για τη μετανάστευση και την ξενοφοβία στην Αθήνα σήμερα. Η «10η Μέρα» παρακολουθεί την καθημερινότητα του Αλί, ενός Αφγανού πρόσφυγα που ζει σε ένα ημιυπόγειο διαμέρισμα και παλεύει να επιβιώσει μαζεύοντας παλιοσίδερα από τους δρόμους της πρωτεύουσας. Η ανεξάρτητη αυτή παραγωγή προβλήθηκε πρόσφατα στο London Greek Film Festival αποσπώντας τρία βραβεία, ενώ θα προβάλλεται από τις 7 Νοεμβρίου αποκλειστικά στην Ταινιοθήκη (Ιερά Οδός 48 & Μ. Αλεξάνδρου, Κεραμεικός). Λίγες ημέρες νωρίτερα, στις 4 Νοεμβρίου, με αφορμή την ταινία θα πραγματοποιηθεί στο Free Thinking Zone μια συζήτηση για το μεταναστευτικό, για την ξενοφοβία και για τον ρατσισμό.

Πρεμιέρα για το 54ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης σήμερα. Η αυλαία σηκώνεται με τη νέα ταινία του Τζιμ Τζάρμους «Μόνο οι εραστές μένουν ζωντανοί» και θα πέσει δέκα ημέρες αργότερα με το πολυαναμενόμενο “Nebraska” του Αλεξάντερ Πέιν. Φέτος το ελληνικό τμήμα επανέρχεται πιο δυναμικά από ποτέ! Μια πληθώρα από ελληνικές ταινίες που διέπρεψαν τους τελευταίους μήνες σε σημαντικά διεθνή φεστιβάλ κάνουν την πανελλήνια πρεμιέρα τους στη Θεσσαλονίκη. Πρώτη και καλύτερη η πολυσυζητημένη “Miss Violence” του Αλέξανδρου Αβρανά (Αργυρός Λέοντας στο πρόσφατο Φεστιβάλ της Βενετίας), αλλά και η «Αιώνια επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά» της Ελίνας Ψύκου με τον Χρήστο Στέργιογλου, που κέρδισε τις εντυπώσεις σε Βερολίνο και Κάρλοβι Βάρι. Στο Φεστιβάλ του Μόντρεαλ απέσπασε πολύ θετικές κριτικές. Το «Να κάθεσαι να κοιτάς» του Γιώργου Σερβετά αποκαλύπτει την άλλη όψη της ελληνικής επαρχίας και κάνει το εγχώριο ντεμπούτο του στη Θεσσαλονίκη. Το ίδιο ισχύει και για το “Wild Duck” του Γιάννη Σακαρίδη με τη Θέμιδα Μπαζάκα, τον Γιώργο Πυρπασόπουλο και τον Αλέξανδρο Λογοθέτη στους βασικούς ρόλους.

Νέο project Περί φασισμού Τα ντοκιμαντέρ “Deptocracy” και “Catastroika” μπορεί να μην προβλήθηκαν ποτέ στις κινηματογραφικές αίθουσες, αλλά τα είδαν εκατομμύρια άνθρωποι μέσω του διαδικτύου. Το νέο εγχείρημα του Αρη Χατζηστεφάνου ακούει στον τίτλο «Φασισμός Α.Ε.» και πρόκειται για ένα ντοκιμαντέρ που φιλοδοξεί να φωτίσει άγνωστες πτυχές από το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του φασισμού στην Ελλάδα και στον κόσμο. «Φασισμός δεν είναι μόνο η Χρυσή Αυγή. Είναι και οι πολιτικοί και οι επιχειρηματίες που την εξέθρεψαν», τονίζουν οι δημιουργοί της ταινίας, η οποία για να ολοκληρωθεί χρειάζεται τη βοήθειά μας. Για περισσότερες πληροφορίες επισκεφθείτε τον ιστότοπο: www.fascism-inc.com.

Οσο περισσότερα μαθαίνουμε για το “The Lobster”, τη νέα ταινία του Γιώργου Λάνθιμου, τόσο ανυπομονούμε να τη δούμε στη μεγάλη οθόνη. Πρόκειται για την πρώτη αγγλόφωνη ταινία του δημιουργού του «Κυνόδοντα» με ένα εξαιρετικό καστ, που περιλαμβάνει τη Λέα Σεϊντού («Η ζωή της Αντέλ»), τον Τζέισον Κλαρκ (“Zero Dark Thirty”), τον Μπεν Γουίσο (“Skyfall”) και την Ολίβια Κόλμαν («Τυραννόσαυρος»). Η ιστορία του “Lobster” διαδραματίζεται σε ένα αλλόκοτο μελλοντικό σύμπαν, όπου όλοι οι ανύπαντροι συλλαμβάνονται και οδηγούνται στο Ξενοδοχείο. Αν δεν καταφέρουν να βρουν τον σύντροφό τους μέσα σε 45 ημέρες, τότε μεταμορφώνονται στο ζώο της επιλογής τους και απελευθερώνονται στο Δάσος. Ενας άνδρας όμως θα δραπετεύσει στο Δάσος πριν γίνει ζώο...

Εξαιρετικό ενδιαφέρον έχει και το 9ο Φόρουμ των συμπαραγωγών, όπου μπορούμε να πάρουμε μια γεύση από ελληνικές ταινίες που θα δούμε προσεχώς στη μεγάλη οθόνη. Η Κωνσταντίνα Βούλγαρη ετοιμάζει το “Fair Play”, ο πολυσυζητημένος αγγλόφωνος “Frankenstein” του Κώστα Ζάπα βρίσκεται στο στάδιο της προπαραγωγής, ενώ κάτι μας λέει ότι ενδιαφέρον μπορεί να έχει και το project “The Girl Next Door” της Ρηνιώς Δραγασάκη. Τέλος, οι νέες ταινίες του Γιάννη Οικονομίδη “Stratos (Μικρό Ψάρι)” και της Μαργαρίτας Μαντά “ForΕver” συμμετέχουν στο τμήμα Agora Works in Progress.

Βιβλίο

Το τραγούδι του μικροαστού Το μυθιστόρημα «Μάρτυς μου ο Θεός» (εκδ. Κίχλη) του Μάκη Τσίτα έχει ως ήρωα/αφηγητή τον Χρυσοβαλάντη. Μια φιγούρα γνωστή και λίγο άγνωστη σε όλους μας. Ενας 50άρης λιθογράφος, γιος στρατιωτικού που ακόμα μένει με τους γονείς του και τις δύο του αδερφές. Απολυμένος, χρωστάει της Μιχαλούς, βολτάρει σαν την άδικη κατάρα από δω και από κει ψάχνοντας να βρει καμιά δουλειά στον χώρο που αγαπάει: το βιβλίο. Ο «Εξαποδώ», το πρώην αφεντικό του, τον πέταξε σαν στυμμένη λεμονόκουπα - και εκείνος ντρέπεται να τον κερνάνε καφέ κάτι γνωστοί του. Ο ήρωας τραβάει, την εποχή του «Αθήνα 2004», τα δεινά που οι περισσότεροι Ελληνες θα βίωναν λίγα χρόνια αργότερα. Αυτά σε πρώτο πλάνο.

κες - που του τρώνε τα λεφτά. Οι διάφορες Ευμορφίες αυτού του κόσμου είναι η νέμεσίς του. Αλλά αυτός βάζει την οικογένειά του πάνω από όλα. Κούνια που τον κούναγε, όπως θα μάθει ο αναγνώστης.

Σε δεύτερο πλάνο και καθώς μονολογεί και καταθέτει την ψυχή του σε αυτή την εξομολόγηση, μας αποκαλύπτεται. Συμπαθής (;) μέσα στα άπειρα αντιπαθητικά κομμάτια του παζλ που τον συνθέτουν. Είναι θρησκόληπτος και παράλληλα -προς μεγάλη έκπληξη και αντίθεση- αυτό που στην καθομιλουμένη λέμε «μπουρδελιάρης». Παχύσαρκος και βουλιμικός. Εχει συχνά ψευδαισθήσεις μεγαλείου, σκαρώνει σαχλά στιχάκια, είναι και ρατσιστής. Τον ταλαιπωρεί η υγεία του, αλλά πάνω από όλα τον ταλαιπωρούν οι γυναί-

O Τσίτας, στο πρώτο μυθιστόρημά του, πετυχαίνει κάτι αξιοπρόσεχτο. Συγκινεί χωρίς να εκβιάζει, έχοντας για όπλα το χιούμορ και τη στρωτήεπινοητική-απολαυστική γλώσσα του, μέσα από την οποία καταφέρνει να δημιουργήσει έναν σύγχρονο εμβληματικό χαρακτήρα. Κοιτώντας στο ειδικό και φαινομενικά τετριμμένο του Ελληνα μικροαστού μιλάει και λέει αλήθειες για το γενικό του ελληνικού (και ίσως πανανθρώπινου) γίγνεσθαι.

Το τρίτο πλάνο είναι και το σημαντικότερο: Αφού ο αφηγητής εξιστορήσει όλα τα ευτράπελα της ζωής του με τη γλυκύτητα/αφέλεια παλιάς ελληνικής ταινίας, αρχίζει να βγάζει την αλήθεια του στον αφρό. Να την εξορύσσει μέσα από όλες τις κρυφές παθογένειες του greek dream. Και το πώς οι συνθήκες της ζωής αυτού του τυπικού μικροαστού, που όλοι έχουμε λίγο από εκείνον μέσα μας δυστυχώς, τον «κατάντησαν έπιπλο σπασμένο».

Επιμέλεια: Γιώργος Ρομπόλας

01-07.11.2013

Σαν μαγικό κρασί

Επί του πολιτικού

Μετά μουσικής

Τον Πάνο Σκουρολιάκο τον γνωρίζουμε οι περισσότεροι με την ιδιότητα του ηθοποιού. Και ομολογώ πως σπανίως εμπιστεύομαι ανθρώπους με δύο ιδιότητες. Ομως η συλλογή διηγημάτων «Ξύλινα χάλκινα κρουστά» (Εκδόσεις του Αυγούστου) ήρθε για να ταράξει τις βεβαιότητές μου. Εκεί συγκεντρώνονται δύο συλλογές του δημιουργού που εκδόθηκαν στα ’80s. Κείμενα της μισής, της μίας, άντε μέχρι επτά σελίδες. Με μια μυρωδιά μαγικού ρεαλισμού διάχυτη, με μια γεύση από τον καλλιτεχνικό ελληνικό κόσμο των πρόσφατων παλαιότερων δεκαετιών -τη μουσική του Μαρκόπουλου, το σινεμά του Σταύρου Τορνέ- και έναν λόγο που σκαλίζει, με σεβασμό και μεράκι, τη λαλιά και τους μύθους του λαού.

Σχετικά με τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό, στα διδάγματα του οποίου εδράστηκε ο ουμανισμός, υπάρχει παρανόηση. Αντί να τονίζεται η οικουμενικότητά του, γίνεται αιμοβόρα προσπάθεια να τον κρατήσουμε μόνο εμείς «οι καθαροί Ελληνες» -καταστρέφοντας τελικά το ίδιο το πνεύμα του. Στο πολιτικού στοχασμού βιβλίο «Τι πιστεύω» (εκδ. Πατάκη) της μεγάλης ελληνίστριας Ζακλίν ντε Ρομιγί, εκείνη εκφέρει όχι -όπως συνήθιζε- την αλήθεια των κλασικών αρχαίων κειμένων, αλλά την προσωπική της θέαση για τον κόσμο του 20ού αιώνα λίγο μετά τον Μάη του ’68, ξεκινώντας βέβαια από τον θαυμασμό (της) για το αρχαίο ελληνικό πνεύμα. Υπενθυμίζοντάς μας πως αυτό ανήκει σε όλους και όχι σε αυτοανακηρυσσόμενους περιούσιους.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να διαβάζει (λογοτεχνία), τον θυμάμαι (παράλληλα) να ακούει και μουσική. Μάλιστα, για χρόνια ολόκληρα αδυνατούσα να «στρωθώ» στο διάβασμα δίχως τη συνοδεία της. Τώρα πια και μεγαλώνοντας τα καταφέρνω. Εμαθα, όπως λέει και ένας φίλος, να ακούω τη «φωνή» του συγγραφέα στα αυτιά μου. Φυσικά αυτό αποδεικνύει δύο πράγματα: πρώτον πως μάλλον πάσχω από αδυναμία συγκέντρωσης και δευτερευόντως πως τώρα κοντά στα -άντα άρχισα να γερνάω και κάνω τα πράγματα πιο τυπικά.

Αιώνια ερωτήματα

Κάποτε στην Κολομβία

Ο Σταύρος Ζουμπουλάκης, εξέχων διανοητής και σημαντικός άνθρωπος για τα ελληνικά γράμματα, προσφάτως σκιαγράφησε το πραγματικό θεωρητικό μοντέλο της Χρυσής Αυγής: αυτό του σκοταδιστικού ναζισμού παγανιστικών απολήξεων. Τώρα επανέρχεται με μια νέα συλλογή κειμένων του ονόματι «Ποιος Θεός και ποιος άνθρωπος» (εκδ. Πόλις). Δοκίμια φιλοσοφικά που στοχάζονται πάνω στην αμφίδρομη και ταραχώδη σχέση Θεού (της Βίβλου) και ανθρώπου μέσα από τη συνομιλία τους με γίγαντες της ανθρώπινης σκέψης όπως ο Χάμπερμας και ο Φουκώ. Κείμενα-ερωτήματα τα οποία παρότι ακουμπούν μεταφυσικές απορίες δεν εδράζονται στη θεολογία αλλά, όπως ο ίδιος ο συγγραφέας τονίζει, ερωτούν με φιλοσοφικό τρόπο μακριά από βεβαιότητες.

Η λογοτεχνία της Λατινικής Αμερικής από την εποχή της εκτόξευσης της δημοτικότητάς της στα τέλη των ’60s και μέχρι σήμερα δεν έπαψε ποτέ να απασχολεί την παγκόσμια κοινότητα του βιβλίου με νέα ταλέντα. Ο Σέρχιο Αλβαρες, αφού προκάλεσε αίσθηση με την πρώτη του προσπάθεια (“La lectora”), στη συνέχεια επιδόθηκε σε δεκαετή συγγραφική αγρανάπαυση και έρευνα. Μια διαδικασία που τον οδήγησε στο πρόσφατο «35 νεκροί» (εκδ. Μεταίχμιο). Ενα μυθιστόρημα ποταμός, που μέσα από πολλούς και διάφορους χαρακτήρες δίνει μια ολιστική εικόνα της Κολομβίας των τελευταίων δεκαετιών. Ενα κείμενο όπου η συνύπαρξη της βίας και του γέλιου, της τραγωδίας και του κεφιού σμιλεύουν μια λατινοαμερικανική «ανθρώπινη κωμωδία».

Βέβαια οι αναγνωστικές συνήθειες του καθενός, όπως και το τι κάνει στο κρεβάτι του, είναι ιερές. Αλλοι διαβάζουν ξαπλωτοί, άλλοι στο γραφείο, άλλοι καπνίζοντας αρειμανίως μοναχοί σε κάποια μπάρα, άλλοι πολλοί μόνο στην παραλία και για έναν μήνα τον χρόνο. Κορυφαία όμως τακτική παραμένει αυτή που μου είχε εκμυστηρευθεί ένας γνωστός μου κάποτε. Μου τόνιζε λοιπόν με καμάρι πως τον Σαίξπηρ οφείλουμε να τον διαβάζουμε ως εξής: Περπατώντας πάνω κάτω στο δωμάτιο και απαγγέλλοντας «κομμάτια» του φωναχτά. Μπορεί να χασκογελάτε τώρα εσείς, όμως μην κρίνεις για να μην κριθείς και μέχρι να το δοκιμάσεις μη χλευάζεις. Αλλωστε ισχύει και το θεώρημα της κολοκυθόπιτας. Το διάβασμα μετά μουσικής, από την προσωπική μου εμπειρία, έχει τα καλά του και τα κακά του. Οι συνθέσεις, ιδανικές δε όταν δεν περιέχουν στίχους, έχουν την ικανότητα -εάν ταιριάξουν με το ανάγνωσμα- να εξυψώσουν την εμπειρία. Ετσι η πολύ «ρώσικη» 10η Συμφωνία του Σοστακόβιτς ήρθε γάντι με τους «Ταπεινούς και καταφρονεμένους» του Ντοστογιέφσκι, ενώ η αγωνιώδης και παράλογη προσπάθειά μου να συνταιριάξω τα γκάζια των Mastodon με τον Χένρι Τζέιμς υπήρξε μια οδυνηρή και παταγώδης αποτυχία. Είμαι σίγουρος πως κάπου και για όλους μας υπάρχει μια χρυσή και ιδανική ισορροπία. Φευ, μια και οι καλές ειδήσεις στις ημέρες μας σπανίζουν και μια και η ζωή είναι ένα πραγματικά άδικο πράγμα, τόσο ο λόγος όσο και η μουσική φτώχυναν απότομα. Ο ανυπέρβλητος Lou Reed είναι νεκρός.

Θέατρο

Φωτό: Κική Παπαδοπούλου

Η επιστροφή Hταν από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις της περυσινής θεατρικής σεζόν! Οκτώ νέοι ηθοποιοί μάς απέδειξαν ότι το θέατρο δεν χρειάζεται απαραίτητα σκηνικά, κοστούμια, φώτα, μουσική... Χρειάζεται φαντασία, ταλέντο, σκληρή δουλειά και αστείρευτο κέφι. Τόσο απλά. Το “10 cm up” των Patari Project μας ψήλωσε όλους πολύ περισσότερο από δέκα εκατοστά! Θυμάμαι τον εαυτό μου μετά την παράσταση να τους πιάνω έναν έναν και να τους αγκαλιάζω ενθουσιασμένος! Φέτος επανέρχονται με την ανανεωμένη εκδοχή της παράστασης. “10 cm UPdate”. Κάθε Τετάρτη, Πέμπτη και Παρασκευή στο Θέατρο Olvio (Ιερά Οδός 67 & Φαλαισίας 7, πλησίον Μετρό Κεραμεικού). Οι Patari ανεβαίνουν ξανά στις τρεις πλατφόρμες τους και μας διηγούνται με όπλο μόνο το σώμα τους τρεις ιστορίες από το παρελθόν και το σήμερα. Τρεις άνδρες, τρεις εποχές, η Αθήνα και ο έρωτας. Πάντα με τη σκηνοθετική καθοδήγηση της Σοφίας Πάσχου οι Patari Project προσθέτουν νέα στοιχεία στις ιστορίες τους (μέχρι και στο “Game of Thrones” κλείνουν το μάτι!), ταξιδεύοντάς μας από τη δεκαετία του ’30 μέχρι σήμερα και παραμένοντας πραγματικά απολαυστικοί.

Το “10 cm UPdate” συνδυάζει την πρόζα με το physical theatre σε μια παράσταση με αστείρευτο χιούμορ, που δεν απευθύνεται σε ένα (απαραίτητα) «ψαγμένο» κοινό. Το εξαιρετικά καλοκουρδισμένο σύνολο των οκτώ ηθοποιών σε παρασύρει με την ενέργεια και την έμπνευσή του κάνοντάς σε να ξεχάσεις ότι στη σκηνή δεν υπάρχει τίποτε άλλο από έναν μαυροφορεμένο θίασο και να χτίσεις με τη φαντασία σου ολόκληρους κόσμους. Πέρυσι οι Patari Project πρότειναν ύστερα από καιρό κάτι εντελώς καινούργιο στη θεατρική Αθήνα. Φέτος επιστρέφουν στο Olvio ανανεωμένοι για να συστήσουν την υπέροχη δουλειά τους σε ένα ευρύτερο κοινό. Το αξίζουν. Οπως αξίζουν και να τους αναφέρω έναν έναν ξεχωριστά. Συγκρατήστε τα ονόματά τους! Θα μας απασχολήσουν για πολύ καιρό ακόμα. Μαριάννα Βαρβιάνη, Γιάννης Γιαννούλης, Γιάννης Διαμαντής, Μιχάλης Κουμαριανός, Θεοδόσης Κώνστας, Αγγελική Μαχαίρα, Σάντυ Σπυρίδη, Εριφύλη Στεφανίδου, Υβόννη Τζάθα. Δημήτρης Χαλιώτης

Επιμέλεια: Νατάσα Μαστοράκου

01-07.11.2013

Αχ Ρωμαίο...

Φουκουσίμα αγάπη μου Ο Τόσικι Οκάντα επιστρέφει στη σκηνή της Στέγης (Λεωφ. Συγγρού 107-109, Νέος Κόσμος) μόλις δύο χρόνια μετά το εκρηκτικό “Hot Pepper, Air Conditioner and the Farewell Speech”, για να παρουσιάσει αυτή τη φορά τη νέα τολμηρή δουλειά του για την ιαπωνική κοινωνία μετά την καταστροφή της Φουκουσίμα. Σήμερα, Παρασκευή 1 Νοεμβρίου, αύριο και μεθαύριο, ο Ιάπωνας συγγραφέας και σκηνοθέτης ανεβάζει το “Ground and Floor” στη Μικρή Σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών με τη συνοδεία επί σκηνής του μουσικού συγκροτήματος Sangatsu. Οπως πάντα, ο Οκάντα χρησιμοποιεί έναν συνδυασμό πρόζας και σωματικότητας με ακρίβεια χορογράφου, αν και ο ίδιος δεν αποδέχεται τον όρο.

Ο πιο εμβληματικός έρωτας της παγκόσμιας δραματουργίας διά χειρός Ουίλιαμ Σαίξπηρ μέσα από τα μάτια δύο νέων ηθοποιών, που επιχειρούν να υποδυθούν με επιτυχία όλους τους ρόλους του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας μένοντας πιστοί στο πνεύμα του θεατρικού συγγραφέα. Ο Κώστας Γάκης, με τη γνωστή αυτοσχεδιαστική και χιουμοριστική του διάθεση, στο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα για 2» καταστρώνει μια πραγματική σπαζοκεφαλιά για τους νεαρούς ηθοποιούς Αθηνά Μουστάκα και Κωνσταντίνο Μπιμπή -που ξεκίνησε το ταξίδι της από το 3o Low Budget Festivalκαι την παρουσιάζει κάθε Σάββατο και Κυριακή στο 104 (Ευμολπιδών 41, Γκάζι).

Μαγιόρκα στην Αθήνα Στην Αθήνα βρέθηκε, καλεσμένος της Ισπανικής Πρεσβείας, ο Χουάν Μαγιόρκα, ένας από τους κορυφαίους Ισπανούς δραματουργούς. Πτυχιούχος μαθηματικός και διδάκτωρ Φιλοσοφίας, ανέπτυξε γρήγορα έντονότατο συγγραφικό έργο, αποσπώντας μάλιστα σημαντικά βραβεία, όπως τα Βραβεία ΜΑΧ και Βάγιε-Ινκλάν, καθώς και το Εθνικό Βραβείο Θεάτρου της Ισπανίας. Παράλληλα έχει διασκευάσει κείμενα των Καλδερόν, Λόπε δε Βέγα, Σαίξπηρ, Λέσινγκ, Ντοστογιέφσκι, Μπίχνερ, Ιψεν, Κάφκα, Τσέχοφ και Ντίρενματ. Τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε 26 γλώσσες και έχουν παρουσιαστεί σε 35 ως τώρα χώρες. Και όλα αυτά πριν καν μπει στην πέμπτη δεκαετία της ζωής του. Στα ελληνικά η μετάφραση της συντριπτικής πλειονότητας των έργων του ανήκει στη Μαρία Χατζηεμμανουήλ. Μάλιστα, δύο από αυτά, «Η χελώνα του Δαρβίνου» και το «Ηimmelweg - Ο δρόμος για τον ουρανό» παίζονται στην Αθήνα. Στο Θέατρο Αλκμήνη (Αλκμήνης 12, Πετράλωνα) η «Χελώνα του Δαρβίνου» σε σκηνοθεσία Νίκου Σακαλίδη και στο Θέατρο Altera Pars (Μεγάλου Αλεξάνδρου 123, Kεραμεικός) η παράσταση «Himmelweg - Ο δρόμος για τον ουρανό» σε σκηνοθεσία Πέτρου Νάκου. Την προηγούμενη εβδομάδα είχα την ευκαιρία να διαβάσω και τα δύο κείμενα. Η «Χελώνα του Δαρβίνου» είναι μια πανέξυπνη πολιτική και κοινωνική κωμωδία με κεντρικό χαρακτήρα του έργου την ίδια την χελώνα του Δαρβίνου. Την χελώνα που πριν από επτά χρόνια έφυγε από τη ζωή κλείνοντας τα 175 έτη και που σύμφωνα με πολλούς φυσικούς ιστορικούς ήταν η χελώνα που ο Δαρβίνος είχε πάρει από τα νησιά Γκαλάπαγκος πίσω στην Αγγλία.

Αναζήτηση Ολα για σένα Η θεατρική εκδοχή του «Ολα για τα μητέρα μου» ανεβαίνει σε διασκευή του Σάμουελ Aνταμσον στο Θέατρο Ακροπόλ (Ιπποκράτους 9-11) από σήμερα, Παρασκευή 1 Νοεμβρίου, και μέχρι τις 8 Δεκεμβρίου. Η ταινία του Πέδρο Αλμοδόβαρ, που σχολιάζει κοινωνικά θέματα με κωμικοτραγικό τρόπο, παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα επί σκηνής σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια. Η Νένα Μεντή, η Κατερίνα Λέχου, η Μαρίνα Ψάλτη, η Γωγώ Μπρέμπου, ο Κώστας Κάππας μεταξύ άλλων, ακροβατούν σε ένα πολυσυλλεκτικό παιχνίδι αντιθέσεων με πολύ γέλιο και συγκίνηση.

Η ομάδα «Οχι παίζουμε» παρουσιάζει με τον δικό της τρόπο την performance “Mockob Selim C”, βασισμένη στο προκλητικό για την εποχή του τελευταίο διήγημα του Γεώργιου Βιζυηνού «Μοσκώβ Σελήμ». Από σήμερα, Παρασκευή 1 Νοεμβρίου, έως τις 20 Δεκεμβρίου ο περιφρονημένος γιος συνεχίζει να αναζητάει τον πατέρα του την ώρα που ο Joker της ομάδας επιδεικνύει με κάθε τρόπο τη μοναξιά και τη μελαγχολία του. Στο Βυρσοδεψείο (Ορφέως 174, Βοτανικός) το κοινό θα έχει τη δυνατότητα να παρακολουθήσει την εμμονική αναζήτηση ενός Τούρκου άνδρα για αποδοχή από τον πατέρα του, αλλά και τη μαρτυρική του επιμονή για αναγνώριση και αγάπη.

Το “Himmelweg” είναι ένα συγκλονιστικό δράμα που αφορά μια από τις πιο απάνθρωπες θεατρικές παραστάσεις που δόθηκαν ποτέ, την οποία ομολογώ ότι αγνοούσα. Είναι βασισμένο στα πραγματικά γεγονότα του στρατοπέδου συγκέντρωσης Theresienstadt, όπου οι γερμανικές Αρχές επέβαλαν στους κρατούμενους να υποδύονται για έξι ώρες ενώπιον του εκπροσώπου του Ερυθρού Σταυρού ότι ζουν ευτυχισμένοι και υπό άριστες συνθήκες. Και τα δύο κείμενα με ενθουσίασαν, δεν μου μένει λοιπόν παρά να δω και τις παραστάσεις. Ο συγγραφέας πάντως που τις είδε δεν έκρυψε την ικανοποίησή του. Γιάννης Διαμαντής

Εκθέσεις / Εκδηλώσεις

Προσφορά τέχνης Μία μεγάλη έκθεση που συνδυάζει έργα ζωγραφικής, γλυπτικής, χαρακτικής, φωτογραφίες και εγκαταστάσεις πολλών σύγχρονων Ελλήνων δημιουργών φιλοξενεί έως τις 15 Δεκεμβρίου το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο (Πατησίων 44, Αθήνα). Οπως το αναφέρει, άλλωστε, και στον τίτλο της («Προσφορά. 65 Σύγχρονοι Ελληνες Δημιουργοί στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο»), η έκθεση συνιστά ουσιαστικά μία προσφορά συμμετεχόντων καλλιτεχνών στο εμβληματικό μουσείο της Αθήνας, η οποία αποσκοπεί στην οικονομική ενίσχυσή του, καθώς τα έργα μετά τη λήξη της έκθεσης θα δημοπρατηθούν και μέρος των εσόδων θα διατεθεί για τον χώρο και τη λειτουργία του. Ο αναπληρωτής διευθυντής του Αρχαιολογικού δρ. Γεώργιος Κακαβάς επεσήμανε τον ευγενή σκοπό της έκθεσης, προσθέτοντας πως η συγκεκριμένη διοργάνωση «δεν έχει σκοπό το νοηματικό δέσιμο ή τη σύγκριση με τα αρχαία εκθέματα, αλλά την προσφορά, την τόνωση του εθελοντισμού και της χορηγίας». Ανάμεσα στους καλλιτέχνες βρίσκεται και ο Μανώλης Αναστασάκος, ο οποίος μίλησε για το γλυπτό του: «Το γλυπτό μου, το οποίο

έχει τον τίτλο ‘Δούρειος Ιππος’, προσομοιάζει τη σύγχρονη εποχή και τους προβληματισμούς της με το σύμβολο εκείνο που χάρισε τη νίκη στους Ελληνες στον πόλεμο με τους Τρώες. Η διαφορά του αρχαίου εκείνου Ιππου με το εν λόγω συμβολικό γλυπτό είναι πως έχω προσθέσει δύο κλειδαρότρυπες καθώς και δύο καθρέφτες μέσα σε αυτές. Ο λόγος που το έκανα αυτό είναι γιατί πιστεύω πως όλοι μας θέλουμε να δούμε τα απόκρυφα στοιχεία της κάθε δομής. Πόσω μάλλον όταν αυτή η πρόταση αναβιώνει μνήμες από άλλες εποχές. Μέσα σε κάθε Δούρειο Ιππο κρύβονται πάντα αυτοί που θα φέρουν τη στρατηγικής σημασίας αλλαγή. Αντί όμως να δούμε τους κρυφούς άγνωστους, τους μυστικούς θύτες, ανακαλύπτουμε τον ίδιο μας τον εαυτό λόγω του καθρέφτη». Η έκθεση είναι μια πρωτοβουλία του μη κερδοσκοπικού οργανισμού «Συμμαχία για την Ελλάδα», που αναπτύσσει δράσεις σχετικές με τον πολιτισμό, τον αθλητισμό, τον τουρισμό, το περιβάλλον και τον εθελοντισμό και στοχεύει παράλληλα στην προσέλκυση του νεανικού κοινού, αλλά και στη γεφύρωση του χάσματος μεταξύ αρχαίας και σύγχρονης ελληνικής τέχνης.

Επιμέλεια: Κίκα Κυριακάκου

Ιστορίες ερειπίων Μέχρι τις 30 Νοεμβρίου διαρκεί η έκθεση «Μικρογεωγραφίες ΙΙΙ. Εσύ και τα Ερείπιά σου» στο Γραφείο (Στενών Πόρτας 8, Ιλίσια) υπό τον σχεδιασμό και την επιμέλεια της Χαρίκλειας Χάρη. Στην έκθεση συμμετέχουν με γλυπτά, σχέδια, φωτογραφίες, γκράφιτι και κείμενα οι Κατερίνα Ζαφειροπούλου, Γιάννης Θεοδωρόπουλος, Στέλιος Καραμανώλης, Χρήστος Κωτσούλας (Capten), Caroline May, Ειρήνη Μπαχλιτζανάκη, Γιώργος Παπαδάτος, Ηώ Πάσχου, Αγγελική Σβορώνου, Αγγελος Σκούρτης, Θεόφιλος Τραμπούλης, Orco. Οι «Μικρογεωγραφίες» είναι «μικρές αρχιτεκτονικές ιστορίες, ένα έργο εν εξελίξει που στοχεύει στη διερεύνηση των μετασχηματισμών ορισμένων νευραλγικών και παραμελημένων κοινωνικών και γεωγραφικών περιοχών». Σε αυτό το τρίτο μέρος τους αναφέρονται «σε τόπους στην ευρύτερη περιοχή του κέντρου της Αθήνας που βρίσκονται σε διαφορετικά στάδια ερείπωσης, εγκατάλειψης και ερήμωσης», συμπληρώνει η Χάρη.

01-07.11.2013

Διάλογοι με εικαστικούς

Πολυμορφίες στήριξης Στην αίθουσα τέχνης Εκφραση - Γιάννα Γραμματοπούλου (Βαλαωρίτου 9Α, Αθήνα) παρουσιάζεται μέχρι τις 9 Νοεμβρίου η ομαδική έκθεση με τίτλο «Πολυμορφίες ΙΙ» υπό τη διοργάνωση της εικαστικής εφημερίδας «Τα Νέα της Τέχνης». Η έκθεση περιλαμβάνει μια σειρά έργων από 76 σύγχρονους Ελληνες καλλιτέχνες διαφορετικών γενεών τα οποία αποτελούν δωρεές στην εφημερίδα αποσκοπώντας στην οικονομική στήριξή της. Στην έκθεση, μεταξύ άλλων, περιλαμβάνονται έργα από τους Δημήτρη Γέρο, Απόστολο Γιαγιάννο, Μιχάλη Αρφαρά, Γιώργο Διβάρη, Διοχάντη, Κατερίνα Ζαχαροπούλου, Θόδωρο, Μιχάλη Κατζουράκη, Λίζη Καλλιγά, Μαριγώ Κάσση, Χάρη Κοντοσφύρη, Γιώργο Λαζόγκα, Γιώργο Λάππα, Μανώλη Μπαμπούση, Βάλλυ Νομίδου, Μαρία Παπαδημητρίου, Δήμητρα Σιατερλή, Αγγελο Σκούρτη, Μανώλη Χάρο, Αντρέα Βούσουρα, Δημήτρη Αληθεινό και Γιάννη Ψυχοπαίδη.

Αθηναϊκή υπερβολή Το Artwall (Σοφοκλέους 26, Αθήνα) στο πλαίσιο της έκθεσης «Υπερβολή» φιλοξενεί 11 νέους δημιουργούς με έδρα την Αθήνα από τον χώρο των εικαστικών, της αρχιτεκτονικής, του illustration και του design, οι οποίοι παρουσιάζουν μέσα από τις δουλείες τους ιδιαιτερότητες και υπερβολές που εντόπισαν στο σύγχρονο αθηναϊκό αστικό τοπίο. Υπό την επιμέλεια της Κατερίνας Συνοδινού η έκθεση περιλαμβάνει έργα από τους Ερση Βαρβέρη, Αριστέα Γράβου, Χριστίνα Ελευσινιώτη, Μαρία Ζαχαρογιάννη, Ινώ Θεοδώρου, Ανί Κρικοριάν, Στέλλα Μπορουτζή, Κατερίνα Παπαζήση, Βασίλη Παπαγεωργίου, Ιωάννη Τουλιάτο, Ντένια Τσέκουρα. «Εικαστικές ερμηνείες εικόνων, τόπων ή συμβάντων που υπερβαίνουν τα προκαθορισμένα όρια του όμορφου ή του άσχημου», όπως σημειώνει η επιμελήτρια.

Κυριακές στο Γκάζι Το «7 Κυριακές στο Γκάζι» αποτελεί ένα νέο πρόγραμμα της «Τεχνόπολις» του Δήμου Αθηναίων (Πειραιώς 100, Γκάζι), το οποίο θα ολοκληρωθεί τον Μάιο του 2014 και περικλείει μια σειρά από κυριακάτικες παιδαγωγικές δράσεις για παιδιά και γονείς. Παράλληλα, το Βιομηχανικό Μουσείο Φωταερίου διοργανώνει για τους μικρούς του επισκέπτες στις 3, 10, 17 Νοεμβρίου και 1 Δεκεμβρίου το πρόγραμμα «Τα παιδιά εξερευνούν το Μουσείο στο Γκάζι». Η επίσκεψη περιλαμβάνει παιχνίδια και ψυχαγωγικές δραστηριότητες μέσα από τις οποίες τα παιδιά αλλά και συνοδοί τους ανακαλύπτουν τη λειτουργία και την ιστορία του εργοστασίου φωταερίου, καθώς και τις σύγχρονες μορφές ενέργειας.

O εικαστικός Τεό Προδρομίδης, με έδρα την Αθήνα, μας μίλησε με αφορμή το έργο του για τους νέους Εικαστικούς Διαλόγους της Στέγης, αλλά και για την εγκατάστασή του για την 4η Μπιενάλε της Αθήνας “AGORA”. Το έργο του για τους Εικαστικούς Διαλόγους 2013 που θα διοργανωθούν αυτόν τον Νοέμβριο και Δεκέμβριο στην Ακαδημία Πλάτωνος τιτλοφορείται «Προς την Τράπεζα του Μέλλοντος» και «διαπραγματεύεται τη σχέση μεταξύ της κλασικής ελληνικής σκέψης και του έργου του Κωνσταντίνου Καβάφη, μέσα από την παραγωγή ενός φιλμ μικρού μήκους», όπως επισημαίνει ο καλλιτέχνης. «Η σύντομη αυτή αφηγηματική και βιωματική δομή έχει ως βασικούς άξονες την αριστοτελική ανάλυση του έργου του ανθρώπου και τη λειτουργία του άχρονου στην ιστορικότητα των ποιημάτων του Καβάφη». Παράλληλά, οι επισκέπτες μπορούν να δουν στον χώρο του Πρώην Χρηματιστηρίου (Σοφοκλέους 8-10, Αθήνα), στο πλαίσιο της 4ης Μπιενάλε της Αθήνας, το νέο έργο του καλλιτέχνη με τίτλο «Προς την παραγωγή διαλόγων για την αγορά χαλκού και άλλων πολύτιμων υλικών». Το έργο «επιχειρεί να τοποθετήσει και να εξερευνήσει τις σχέσεις ανάμεσα στη θεατρικότητα, την αφηγηματικότητα και την αναπαράσταση στο σύγχρονο κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο», συμπληρώνει ο Προδρομίδης. «Οι τέσσερις διάλογοι του έργου αναπτύσσονται σε μια πορεία που αρχίζει από τον χώρο του πολιτικού ‘θεάτρου’ και καταλήγει στο αφαιρετικό χρηματοοικονομικό πλατό». O Τεό Προδρομίδης θα συμμετάσχει σκηνογραφικά και στην παράσταση της Κάτιας Γκουλιώνη «Ευτυχισμένες μέρες στους τεφρούς κήπους» στο Θέατρο 104 (Ευμολπιδών 41, Γκάζι), έναν πρωτότυπο θεατρικό συνδυασμό μεταξύ του διάσημου έργου του Ιρλανδού avant-garde συγγραφέα Σάμιουελ Μπέκετ και του ντοκιμαντέρ των Αλμπερτ και Ντέιβιντ Μέιλς “Grey Gardens”.

Διαβάζω

Το μαγαζί Κείμενο: Γεωργία Οικονομοπούλου

Εχουν περάσει περισσότερα από οκτώ χρόνια από εκείνο το βράδυ που οι δυο τους κάθισαν στο μαγαζί. Ετσι είχαν συμφωνήσει να το αποκαλούν, το μαγαζί, είναι δύσκολο να το χαρακτηρίσεις χωρίς να το υποτιμήσεις. Αν και γνωρίζονται εδώ και κοντά μια εικοσαετία, βρίσκονται πάντα τυχαία. Είναι σχεδόν φίλοι, κάτι παραπάνω από παλιοί γνωστοί. Τώρα, αναγνωρίζονται από μακριά έξω από τον σταθμό του μετρό, Μοναστηράκι. Πλησιάζουν και τον φιλά. «Μυρίζεις ίδια», του λέει. «Μπέχρα», λέει αυτός και χαμογελά. Χαμηλώνει τα μάτια στην πλώρη της αρβύλας του. «Ακρυλικό μελάνι, καπνό, μακρινό σαπούνι... Θέλεις να δούμε αν υπάρχει;» «Το μαγαζί;» Διστάζει. «Φοβάμαι μη χαλάσουν», της λέει και δείχνει με το κεφάλι τη σακούλα που κρατάει. Το ξανασκέφτεται. «Εχει ψύχρα. Πάμε», λέει τελικά. Ανηφορίζουν χωρίς να ξέρουν ακριβώς πού πηγαίνουν. Αυτός κοιτάζει συνεχώς τα παπούτσια του, σαν να ενθαρρύνει τα βήματά του ή να μην το πιστεύει πως προχωρά, πάντως μοιάζει να την ακολουθεί, στρίβει όπου στρίβει κι εκείνη όταν τον δοκιμάζει. Φτάνουν στους πάνω Διόσκουρους, εδώ που τον είχε σύρει κι εκείνο το βράδυ για να του δείξει ένα γκράφιτι στο διπλανό στενό. Ο δημιουργός της

τοιχογραφίας γρήγορα θα γινόταν γνωστός, θ’ αναλάμβανε μεγάλες επιφάνειες πολυκατοικιών, αλλά τότε ήταν ακόμα εκτός νόμου, ιδιόθερμος. Δεν τον είχε ενθουσιάσει. Αντιθέτως, είχε προσπαθήσει να προλάβει μια γκριμάτσα απέχθειας, χωρίς να προσπαθήσει σκληρά. Δεν έχει μείνει ίχνος από το υδροκέφαλο κορίτσι στον τοίχο. Από αυτό το σημείο κι έπειτα αυτοσχεδιάζουν, όπως τότε. Εκείνο το βράδυ είχαν ακολουθήσει δρόμους στην τύχη, κάπου είχαν στρίψει αριστερά, κατέβαιναν σκαλιά, όταν από ένα παλιό διώροφο άκουσαν να βγαίνει μουσική, δε θέλω πια να ξαναρθείς, συνέχισαν να περπατούν για κάμποσα μέτρα, σταμάτησαν ταυτόχρονα, πάμε να δούμε τι είναι, γύρισαν πίσω κι έσπρωξαν τη μισάνοιχτη πόρτα. Στην είσοδο, ένα σπασμένο εδώλιο δικαστηρίου χρησίμευε ως έπιπλο υποδοχής. Χαρτιά, υφάσματα, κασόνια ήταν στοιβαγμένα τριγύρω και πίσω τους έχασκε η πόρτα που οδηγούσε στην κουζίνα. Ενας ηλικιωμένος μικρόσωμος άντρας, ο ιδιοκτήτης υπέθεσαν, τους έγνεψε ευγενικά να περάσουν στη σάλα, μια μεγάλη μισοσκότεινη αίθουσα με αναμμένο τζάκι και καμιά δεκαριά στρωμένα τραπέζια. Το πρώτο που σ’ έβρισκε επιθετικά ήταν η οσμή γάτας, αδιαφιλονίκητη, είχε ποτίσει τον χώρο. Μα κι αυτή ωχριούσε όταν έστρεφες το βλέμμα αριστερά, στον λεβιάθαν, έναν κολοσσό αποθησαύρισης ικανό να σου σηκώσει τις τρίχες μια για πάντα. Ενα βουνό από πράγματα κάλυπτε το μισό δωμάτιο, από το πάτωμα ως το ταβάνι. Ο πηχτός σκούρος σωρός περιλάμβανε ό,τι μπορείς να φανταστείς, όποια ιστορία θελήσεις, ό,τι αντικείμενο επιθυμήσεις κι επίσης την απειλή πως, αν μετακινούσες κάτι, μια μάλλινη κάλτσα, ας πούμε, ή ένα τιμόνι ποδηλάτου, ίσως βρισκόσουν εγκλωβισμένος στην κοιλιά του κήτους, ίσως θαβόσουν κάτω απ’ τα ράκη. Γάτες ανεβοκατέβαιναν στα τραπέζια κυνηγώντας έντομα. Δυο νεαροί έτρωγαν και συζητούσαν

σε μιαν άκρη. Στους τοίχους ήταν κρεμασμένα μουσικά όργανα και γυναικείες τσάντες. Παρήγγειλαν κολοκυθοκεφτέδες και μπίρες.

«Οχι».

Ο ιδιοκτήτης τα ακούμπησε στο τραπέζι και πήρε να μιλά. Δεν αρνήθηκε το πάθος του, αλλά το παραδέχθηκε ταπεινά, σαν να συνέβαινε σε κάποιον που αγαπούσε. Τους ζήτησε να πληρώσουν μπροστά, «καλού κακού», είπε χιουμοριστικά, κι άρχισε έναν μονόλογο, σίγουρο και δουλεμένο, για το πώς υπήρξε ο αγαπημένος σερβιτόρος του Ωνάση. Ο μεγιστάνας τού είχε δώσει τα χρήματα για να αγοράσει το μαγαζί, στο αποκορύφωμα μιας νύχτας κεφιού, «μυθικές εποχές», είπε.

Την πιάνει αγωνία, να του πει όσα επεισόδια έχει χάσει. Με μια ανάσα τού αραδιάζει για πρόπερσι που πήγε στην Εσθονία -έχει μόνο έναν χαμηλό λόφο όλο κι όλο, δίπλα σ’ ένα βενζινάδικο, έχουν γράψει “Hollywood”-, γι’ αργότερα που την πήραν σε μια ταινία, από τότε τίποτα, από δω κι από κει, για τη μέρα που τον είχε πετύχει στην έκθεση του Ροντινόνε, αλλά δεν του μίλησε, φέτος το καλοκαίρι δούλεψε Πακιστανός, έτσι ακριβώς το λέει, Πακιστανός σε μια ταβέρνα σ’ ένα νησί, μετά αρρώστησε, την πήραν σηκωτή, κι αυτή την κίτρινη ζακέτα δεν την αντέχει, του ’ρχεται να τη χαστουκίσει, αλλά της χαϊδεύει τα δάχτυλα, μέχρι που σωπαίνει.

«Οι μύθοι, φίλοι μου, στέκονται σε μια εκκρεμή αλλά ασφαλώς πραγματική βάση. Την οποία καλά θα κάνεις να μη διασαλεύσεις, αν δεν θες να μπλέξεις με τους θεματοφύλακες. Εκτός κι αν αποφασίσεις να προχωρήσεις ιδία ευθύνη, οπότε αλλάζουν τα πράγματα», κατέληξε με κουρασμένο θρίαμβο κι αποχώρησε. Δεν τον ξαναείδαν βγαίνοντας. Είχαν φύγει ζαλισμένοι. Ναρκωμένοι απ’ την μπίρα και την αποφορά, αλλά κι από την αμοιβαία εντύπωση πως είχαν συναντηθεί στο ίδιο αλλόκοτο όνειρο.

Ούτε εκείνος.

«Τι έχεις στη σακούλα;» του λέει τώρα. «Συκωτάκια πουλιών», απαντά. «Πωλούνται ακόμα εντόσθια;» «Στη μαύρη αγορά». Γελάνε.

Τώρα είναι ήσυχα, ψιχαλίζει. Τα εμπορικά καταστήματα κλείνουν κι οι περαστικοί αλλάζουν σύνθεση. Μαλακώνουν στο ημίφως, χωνεύουν στην υγρασία, σβήνουν με το φόντο. Οι μοναχικοί γίνονται παρέες ή χάνονται στην επόμενη γωνία. Οι δυο τους διαγράφουν κύκλους στους ίδιους δρόμους. Ενα κορίτσι με σκουλαρίκια-περιστρεφόμενους δερβίσηδες τους δίνει από ένα φυλλάδιο την τρίτη φορά που τους βλέπει, διαφήμιση για ακουστικά βαρηκοΐας. Εχει περάσει μια ώρα, αλλά δεν εννοούν να εντοπίσουν το μαγαζί. Στο τέλος την τραβά από το χέρι και την καθίζει σ’ ένα παγκάκι.

«Ελα», της λέει. «Ελα μαζί μου στο σπίτι, θα τα μαγειρέψω να φάμε». «Θα μάθω επιτέλους πού μένεις;» «Eλα, πάμε». «Καλά. Θα σε συνοδεύσω μέχρι παρακάτω και βλέπουμε».

«Δεν υπάρχει. Υπήρχε, αλλά δεν υπάρχει», του λέει.

Παίρνουν την Αθηνάς. Περπατούν ο ένας δίπλα στον άλλον.

«Εχεις προσπαθήσει κι άλλοτε να το βρεις;» τη ρωτάει.

«Κι εσύ ίδια μυρίζεις», γυρίζει και της λέει.

Η Γεωργία Οικονομοπούλου υπήρξε η νικήτρια του 2ου Διαγωνισμού Διηγήματος «ΛόγωΤέχνης» το 2011, ενώ το διήγημά της «Κίρκη» ήταν ανάμεσα στα δέκα καλύτερα για το 2012 στον διαγωνισμό «Ηοtel - Eνοικοι Γραφής» (εκδ. Πατάκη).

01- 07.11. 2013

Κείμενο: Νατάσα Μαστοράκου / Φωτογραφία: Βάσια Αναγνωστοπούλου

01- 07.11. 2013

Τα 10 κεράκια Οι φήμες λένε ότι οι Locomondo είναι ο λόγος που το ελληνικό κοινό αγάπησε τη ρέγκε. H αλήθεια είναι το ελληνικό κοινό πείστηκε ότι η ρέγκε μπορεί να «συνοδευτεί» με ελληνικό στίχο από το 2003 και μετά, τη χρονιά που ο Μάρκος Κούμαρης και ο Γιάννης Βαρνάβας ίδρυσαν τους Locomondo. «Πριν από περίπου δέκα χρόνια, 100 μέτρα από εδώ όπου βρισκόμαστε τώρα, διασταύρωση Κατεχάκη και Μεσογείων, ο Γιάννης και εγώ συναντούσαμε τον Ακη Γκολφίδη για να συζητήσουμε το ενδεχόμενο να μας κάνει τον πρώτο δίσκο», αρχίζει να μου εξιστορεί ο Μάρκος, τραγουδιστής του συγκροτήματος. «Είχαμε χαρεί τόσο πολύ με τη θετική απάντηση, που ξεχάσαμε πού είχαμε παρκάρει το αυτοκίνητο και για μία ώρα ψάχναμε να το βρούμε», προσθέτει γελώντας. Κάπως έτσι έγινε η αρχή και σήμερα οι Locomondo -Μάρκος Κούμαρης, Γιάννης Βαρνάβας, Σταμάτης Γούλας, Σπύρος Μπεσδέκης, Στράτης Σούντρης, Μιχάλης Μουρντζής, Θανάσης Ταμπάκης- γιορτάζουν τα δέκα χρόνια τους με καινούργιο δίσκο και συναυλίες εντός και εκτός Ελλάδας. Πέντε από αυτούς βρίσκονται απέναντί μου σε ένα καφέ της Κατεχάκη και τις περισσότερες φορές ξεχνάω ότι πρόκειται για γκρουπ. Είναι φίλοι, λένε τα νέα τους, γελάνε με «εσωτερικά» αστεία που δεν καταλαβαίνω αμέσως και με οδηγούν από μόνοι τους στην πρώτη ερώτηση. «Πώς καταφέρνετε και είστε μαζί δέκα χρόνια;» τους ρωτάω έχοντας στο μυαλό μου ότι τα ελληνικά συγκροτήματα αλλάζουν με μεγάλη ευκολία μέλη σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. «Αυτοί που είμαστε σήμερα εδώ είμαστε και αυτοί που έγραψαν το πρώτο τραγούδι», λέει αρχικά ο Μάρκος και στέκεται στη χημεία που έχουν. Στον κοινό παρονομαστή δίνει μεγάλη βαρύτητα ο Σπύρος: «Πρέπει να γίνονται κατάλληλες υποχωρήσεις από όλους και να υπάρχει ένα κοινός παρονομαστής. Εμείς, ενώ έχουμε διάφορες μουσικές επιρροές, έχουμε έναν κοινό παρονομαστή, τη ρέγκε, που πιστεύω ότι είναι το πιο στάνταρ σε εμάς». Η μουσική λοιπόν είναι το κλειδί για αυτή την ιδιότυπη μακροχρόνια σχέση. Οπως λέει και ο Στράτος: «είναι όπως τη σχέση με τη γυναίκα

σου ή τον φίλο σου. Οι υποχωρήσεις είναι μέσα στο παιχνίδι, αλλά και πάλι για να είμαστε εδώ όλοι μαζί υπάρχει κάποιος λόγος». Οταν άκουσα για πρώτη φορά τον τελευταίο τους δίσκο ξαφνιάστηκα από τα διαφορετικά μουσικά είδη που χρησιμοποιούν. Αναρωτιέμαι αν ξεκινώντας είχαν στο μυαλό τους μόνο τη ρέγκε ή όλο αυτό προετοιμαζόταν από καιρό εν αγνοία μας. «Στο ξεκίνημα αυτής της παρέας η ρέγκε και η σκα μουσική ήταν η βάση μας. Ολες οι ιδέες που πέφτανε στο τραπέζι και όλες οι πρόβες και τα τζαμαρίσματα πήγαιναν προς τα εκεί. Δεν ήταν επιλογή, ήταν φυσική συνέπεια της συνεύρεσης αυτής της ομάδας», μου εξηγεί ο Γιάννης. «Ολοι όμως είχαμε διαφορετική μουσική πορεία και με τον καιρό όλο και περισσότερες επιρροές εμφανίζονται στο προσκήνιο. Στην ‘Οδύσσεια’ θα ακούσετε από κάντρι μέχρι νησιώτικο ρέγκε για παράδειγμα». Ηρθε επομένως η ώρα να μιλήσουμε για την «Οδύσσεια». Επειτα από τέσσερα χρόνια απουσίας οι Locomondo βγάζουν έναν δίσκο διαφορετικό, έναν δίσκο που ανοίγει την επόμενη δεκαετία της πορείας τους. «Τα πράγματα είναι λιγότερο ρομαντικά», βιάζεται να με προσγειώσει ο Μάρκος. «Εμείς συνεργαζόμασταν με μια δισκογραφική εταιρεία η οποία για μεγάλο χρονικό διάστημα είχε πολλά προβλήματα, οπότε δεν μπορούσαμε να ηχογραφήσουμε. Τα κομμάτια υπήρχαν. Δεν ήταν συνειδητή απουσία ή καλλιτεχνική απόφαση, ήταν θέμα ανάγκης. Επομένως, όταν τελικά πήραμε την απόφαση να αποδεσμευτούμε και να αλλάξουμε συνεργάτη, μπήκαμε στο στούντιο και γράψαμε 41 καινούργια κομμάτια». Τα 16 από αυτά έγιναν η «Οδύσσεια», με το ομώνυμο τραγούδι να καταγράφει κάποιες από τις δεκάδες πόλεις που το συγκρότημα έχει επισκευτεί κατά καιρούς. «Από Χανιά στην Ιεράπετρα στα Μάταλα Σητεία / από την Κεραμωτή στην Αρχαία Ολυμπία / από την Κομοτηνή, Κεφαλονιά, Κυπαρισσία / Ιθάκη... γνωστή αυτή η ιστορία!». Μέχρι εδώ όλα ρέγκε, όπως τα είχαμε συνηθίσει. Τι γίνεται όμως με «Το τραγούδι δεν ξεχνώ» και τη συμμετοχή του Παντελή Θαλασσινού; «Με τον Παντελή είχαμε γνωριστεί πριν από πολλά χρόνια στην πρώτη μας τηλεοπτική εμφάνιση», μου λέει

ο Σταμάτης. «Ηταν εύκολο να συνεργαστούμε μαζί του σε αυτό το κομμάτι». Το συγκεκριμένο γράφτηκε από τον Μάρκο το 1996, όταν γυρνούσε από ένα πανηγύρι στην Ικαρία. Οπως όλα τους τα τραγούδια άλλωστε, προέρχεται και αυτό από προσωπική εμπειρία. Μου τόνισαν αρκετές φορές ότι ο καθένας προέρχεται από διαφορετική μουσική διαδρομή και έτσι τα διαφορετικά είδη ήταν αναμενόμενη εξέλιξη. «Το κοινό πώς αντιμετωπίζει ένα τραγούδι όταν δεν είναι αμιγώς ρέγκε;» αναρωτιέμαι και ο Γιάννης αναλαμβάνει να με διαφωτίσει. «Οταν κάναμε τα πρώτα μας βήματα, μια πολύ συχνή εικόνα που βλέπαμε από τη σκηνή ήταν κόσμος που δεν μας είχε ξαναδεί και έλεγε ‘ωχ, τι κάνουν αυτοί;’. Δέκα χρόνια μετά και από αυτόν τον δίσκο, υπάρχουν τραγούδια που δημιουργούν ακριβώς την ίδια αίσθηση στον κόσμο, αλλά αυτή τη φορά σε ένα κοινό που περιμένει να ακούσει τον ήχο μας. Αυτό είναι μια ωραία πρόκληση για εμάς, γιατί το έχουμε ζήσει από την αρχή». Τέτοιες προκλήσεις θα αντιμετωπίσουν οι Locomondo στις 8 Νοεμβρίου στο PassPort, μια συνεργασία που ήθελαν από καιρό. Παλιά και καινούργια κομμάτια θα μπλεχτούν σε ένα ανεβαστικό πρόγραμμα που, όπως πάντα, θα προσαρμοστεί ανάλογα με τη διάθεση του γκρουπ αλλά και του κοινού. Μετά τον Πειραιά ακολουθεί μια εμφάνιση στο Βερολίνο, όπου θα παρουσιάσουν το νέο τους CD με τίτλο "New Day Rising", που αποτελεί τη δεύτερη διεθνή παραγωγή τους (η πρώτη είχε τίτλο ‘Locomondo Best Of’) στην οποία εκτός από ελληνικά, τραγουδούν και αγγλικά, ισπανικά και γερμανικά. Στους φετινούς προορισμούς της Γαλλίας, του Βελγίου, της Ιταλίας και της Ρωσίας θα προστεθούν πριν κλείσει ο χρόνος και η Αγγλία και η Ολλανδία. Συνήθως οι Locomondo το φθινόπωρο ξεκουράζονται μετά την τόσο γεμάτη περιοδεία του καλοκαιριού. Φέτος, όπως μου εκμυστηρεύεται ο Μάρκος, τα πράγματα είναι διαφορετικά και έχουν μείνει ακόμα δυνάμεις για live εμφανίσεις και ταξίδια. Και επειδή η ρέγκε ταυτίζεται με καλοκαιρινή διάθεση και πολλά χαμόγελα, ας βάλουμε λίγο καλοκαίρι στον φετινό μας χειμώνα. Θα το χρειαστούμε!

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφία: Τάκης Λυκοτραφίτης

Θέμα επιλογής «Φέτος είπα όχι σε προτάσεις που θα μπορούσαν να μου αποφέρουν χρήματα, για να καταφέρω να κάνω εξ ολοκλήρου αυτά που ήθελα να κάνω», μου λέει. Θα έπρεπε ίσως αυτή η δήλωση να θεωρείται αυτονόητη για κάθε νέο άνθρωπο, πόσω δε μάλλον έναν νέο καλλιτέχνη. Ξέρεις όμως και ξέρω ότι δεν είναι. «Είναι θέμα επιλογής», παρατηρεί χαμογελώντας ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης. Τον συναντάω στην αυλή του Θεάτρου Επί Κολωνώ λίγες ημέρες μετά την πρεμιέρα του στην κεντρική σκηνή του εν λόγω θεάτρου με τη δεύτερη προσωπική σκηνοθετική του δουλειά “2013 / Melina M.”. Οπου Melina M. είναι η Μελίνα Μερκούρη. «Γιατί η Μελίνα;» τον ρωτάω. «Γιατί έτσι», μου απαντάει γελώντας, αλλά αμέσως σπεύδει να διευκρινίσει. «Η Μελίνα ήταν μια τόσο λαμπερή προσωπικότητα και η μακροβιότερη υπουργός Πολιτισμού. Επί της υπουργίας της έκανε πολύτιμο έργο». Μη βιαστείτε. Οσοι σπεύσετε στο Θέατρο Επί Κολωνώ είναι βέβαιο ότι δεν θα δείτε μια κλασική παράσταση για τη ζωή και το έργο της Μελίνας Μερκούρη. Εδώ όλα λειτουργούν σαν σύμβολα. «Η Μερκούρη ήταν μια ηθοποιός που μπήκε στην πολιτική. Εμείς είμαστε ηθοποιοί στο σήμερα και

έχουμε απέναντί μας μια πολιτική κατάσταση. Και αναφέρομαι κυρίαρχα στο ενδιαφέρον της Πολιτείας για τον πολιτισμό. Ηθελα να πω πράγματα που καίνε εμένα. Βλέπω 30 χρόνια πριν έναν άνθρωπο που αγωνιζόταν για ζητήματα πολιτιστικής πολιτικής και σήμερα έναν βάλτο». Δεν ξέρω γιατί, αλλά κάθε φορά που μιλάω μαζί του μου δίνει την αίσθηση ενός ανθρώπου που ξέρει πολύ καλά τι θέλει να κάνει. Aναφέρομαι στην άποψη που έχει για την τέχνη του. «Είτε παίζω έναν ρόλο, είτε σκηνοθετώ εκφράζω την ανάγκη μου να πω μια ιστορία κάπως. Δοκιμάζω. Δεν έχω σπουδάσει σκηνοθεσία. Δεν έχω καμία φιλοδοξία να σκηνοθετήσω στην Επίδαυρο», μου διευκρινίζει και ύστερα πάλι σημειώνει με νόημα... «Παρόλο που θα ήταν ωραία». Μετά την περυσινή επιτυχία του «Να ’ρθω μαζί σου;» στο Θέατρο 104, ο Κωνσταντίνος ξαναχτυπά φέτος με δύο σκηνοθετικές δουλειές. Η επόμενη έρχεται την άνοιξη του 2014, όπου και θα συναντηθεί στη σκηνή του νεοσύστατου Σύγχρονου Θεάτρου - Εταιρεία Θεάτρου με τη Μαρία Κίτσου. «Ολα ξεκίνησαν με την ανάγνωση του Αρμαντέιλ. Είναι ένα καταπληκτικό μυθιστόρημα 1.214 σελίδων», μου εξηγεί και συνεχίζει: «Ο Γουίλκι Κόλινς είναι ο πατέρας του αγγλικού μυθιστορήματος μυστηρίου. Στο Αρμαντέιλ αναρωτιέται μέχρι πού μπορεί να φτάσει κανείς για

να καταφέρει τον στόχο του και πόσο μπορεί να ισορροπεί η συνείδηση με το ασυνείδητο. Σκοπεύουμε να διατηρήσουμε τη βικτωριανή εποχή εικαστικά, αλλά η ματιά μας θα είναι μια ματιά των ανθρώπων του σήμερα». Πέρυσι πρωταγωνιστούσε στο Εθνικό. Μπαίνω στον πειρασμό να τον ρωτήσω πώς βλέπει όσα συμβαίνουν εκεί με τον Σωτήρη Χατζάκη στη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή. «Εκ του αποτελέσματος κρίνονται τα πράγματα, αλλά αυτά που έχουν προηγηθεί του αποτελέσματος τα βρίσκω λίγο θλιβερά», λέει με νόημα αναφερόμενος στις διαμάχες του Χατζάκη με τον σκηνοθέτη Δημήτρη Μαυρίκιο, τη σκηνογράφο Ελλη Παπαγεωργακοπούλου και τον συνθέτη Σταύρο Ξαρχάκο. «Εφόσον δεν έχει υπάρξει πειστική απάντηση από την πλευρά του Εθνικού, τείνω να πιστέψω ότι όλα αυτά στρέφονται κατά της ελευθερίας της τέχνης», καταλήγει. Η ελευθερία της τέχνης. Μοιάζει πολύ ευαίσθητος με αυτό το ζήτημα. Τον αφορά ουσιαστικά. Φέτος τον χειμώνα για χάρη της θυσίασε τη βολή του. «Είναι πολύ δύσκολο να κάνω το όνειρό μου και να καταφέρνω να ζω άνετα. Δεν λέω αξιοπρεπώς, γιατί αξιοπρεπώς θεωρώ ότι ζω επειδή έχω φίλους». Δεν μπορείς παρά να εκτιμήσεις μια τέτοια στάση.

Κείμενο: Γεράσιμος Ευαγγελάτος

01- 07.11. 2013

Ηey babe... Ηταν ένα μεγάλο ανούσιο τραπέζι, από αυτά που συντίθενται από πρόσωπα αβάσιμης οικειότητας. Φίλους που τους μάζεψαν οι περιστάσεις, η τυχαιότητα, οι χαμηλές αντιστάσεις, οι δεδομένες συνθήκες - σίγουρα πάντως όχι η συνειδητή επιλογή. Τα ποτά διαδέχονταν το ένα το άλλο, εξίσου ανούσια και άσκοπα με την ίδια τη συνεστίαση. Ηταν ένα ανοιξιάτικο Σάββατο βράδυ. Ψυχαναγκαστικής -ίσως και λίγο εκβιασμένηςδιασκέδασης. Ενα «μη μείνεις μέσα μωρέ, θα μιζεριάσεις χειρότερα». Ενα σπρώξιμο φίλων από το κενό στο άλλο κενό το μεγαλύτερο: το αβάσιμο. Από τα ηχεία του μαγαζιού ακούγονταν αδιάφορα τραγούδια του συρμού, επιλεγμένα δίχως προσοχή και φροντίδα (τη φροντίδα του dj στα μαγαζιά τη νιώθεις πάντα, ακόμα και αν δεν το καταλαβαίνεις εκείνη τη στιγμή). Οι κουβέντες περιστρέφονταν γύρω από φιλοσοφικά ζητήματα, λάθη που έγιναν, αποφάσεις που δεν πάρθηκαν, υπερβολικές προσδοκίες, ματαιότητα, ματαιότητα, ματαιότητα... Σταδιακά τα πρόσωπα έγιναν κάτι παραπάνω από ανοίκεια: ξένα. Τα χαμόγελα έγιναν απειλή και το τραπέζι παγίδα. Μια εχθρική επικράτεια από την οποία έπρεπε πάση θυσία να ξεφύγω. Ο χρόνος είχε σταματήσει μαζί με την ψύχραιμη σκέψη. Οι τάσεις φυγής είναι μια παρόρμηση που δεν μπορείς να την παλέψεις - όσο και αν θέλεις (που συ-

νήθως δεν θέλεις). Το να μην ανήκεις κάπου είναι ένα ένστικτο τόσο απόλυτο και δυνατό που, όταν πυροδοτηθεί, δεν έχει επιστροφή. Καθώς έψαχνα τις τσέπες μου για ψιλά, ένιωσα μαζί με τα κέρματα να αφήνω στο τραπέζι και μια χούφτα μεταλλικούς κρίκους από τις αλυσίδες που με έσφιγγαν. Η νυχτερινή μυρωδιά μιας ανοιξιάτικης γαζίας έδωσε την οριστική ώθηση. Εσπρωξα την καρέκλα, είπα μια βιαστική καληνύχτα και άφησα πίσω μου τα οκτώ πρόσωπα της απόλυτης απορίας να συνεχίσουν την ανοιξιάτικη συνωμοσία τους. Εγώ δεν ήμουν μέρος της. Οχι αυτή τη νύχτα τουλάχιστον. Η νυχτερινή ησυχία όσο απομακρυνόμουν από το μαγαζί επανέφερε τους παλμούς μου στον ρυθμό τους. Ησυχία. Ο πεζόδρομος της Ερμού ήταν άδειος με μόνη εξαίρεση την επίμονη μυρωδιά της γαζίας. Μέχρι τις αρχές της Πειραιώς η απόλυτη σιωπή. Εξω από το Γκάζι ο πανικός των αυτοκινήτων. Δεν ήταν αυτός ο ήχος της στιγμής. Ενα κλικ στο discman: Nina and Strings: η Simone την άνοιξη είναι μεγάλη ευθύνη, δεν παίζεις μαζί της τις δύσκολες στιγμές. Αλλο κλικ: o Keith Jarrett στο κονσέρτο της Κολονίας: κάτι πιο άγριο, αυτή η πρώτη κίνηση παραφέρνει πολλές μνήμες που δεν είναι της παρούσης. Το ένα κλικ μετά το άλλο. Η Αθήνα είναι ήχοι, τραγούδια, μουσικές ακροάσεις και ηχητικά τοπία. Θα ήθελα να έχω κάτι πιο επιθετικό στο mp3 μου. Κάτι να βάζει φωτιά στα πάντα. Να συντονίζεται με το

βήμα μου καθώς δαμάζει την Πειραιώς και κατευθύνεται στην Πέτρου Ράλλη αποφασισμένο να τη διασχίσει μεταμεσονύχτια μέχρι να φτάσει κάπου, σε ένα συμπέρασμα, σε μια απάντηση... Εστω σε ένα «δεν πειράζει, δεν τρέχει και τίποτα, χαλάρωσε...». Βγαίνω Πέτρου Ράλλη στο ύψος του Ρουφ Lou Reed: “Ηey babe, take a walk on the wild side”... Μια ζωή ειρωνικό από το αγαπημένο “Τransformer”. Οι κιθάρες του Reed είναι ακριβώς ό,τι χρειάζεται να συνοδέψει το βήμα ενός χαμένου ανθρώπου σε έναν δρόμο φτιαγμένο αποκλειστικά και μόνο για αυτοκίνητα. Και ακόμα πιο ιδανικό να συνοδέψει μια βόλτα σε σκέψεις και αποφάσεις πιο άγριες από έναν δρόμο-επικράτεια της ερημιάς και των αδέσποτων σκυλιών... Ολοι και όλα έμοιαζαν να είναι κόσμους μακριά. Είχε μόνο άνοιξη, νύχτα, ένα ελαφρύ αεράκι εκεί στα ψηλά της γέφυρας, με τα τρένα από κάτω να περνούν και σταθερά μια επίμονη μυρωδιά γαζίας, λυτρωτική σαν υπαρξιακή απάντηση, σαν ένα σήκωμα των ώμων που έκλεινε ένα τεράστιο γιατί. Σε ποια ερώτηση όμως; Ούτε που θυμόμουν. Το μόνο που είχε πια σημασία ήταν μια αίσθηση: πως ένα ολοκαίνουργιο τραγούδι γραφόταν εκείνη τη στιγμή... *Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο jirashimosu. blogspot.gr.

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφία: Βάσια Αναγνωστοπούλου

01- 07.11. 2013

Το δικό τους στοίχημα «Και οι τρεις ξέρουμε ότι περνάνε τα πάντα από το χέρι μας. Αν ξεχάσεις να βάλεις το τάδε αντικείμενο εκεί, απλά δεν θα το βρεις στη θέση του!» μου λέει ο Ανδρέας Κοντόπουλος. «Οπως η σπανακόπιτα σήμερα!» σχολιάζει γελώντας η Τζένη Θεωνά κοιτάζοντας τον Ορφέα Αυγουστίδη. «Από αύριο θα έχουμε και σπανακόπιτα!» προσθέτει μάλλον απολογητικά εκείνος. Κάπως έτσι, με την υπόθεση της χαμένης σπανακόπιτας, ολοκληρώνεται η συζήτησή μου μαζί τους στη νέα θεατρική σκηνή του Faust, δύο ημέρες πριν από την πρεμιέρα τους με τα «Ταπεινά ελατήρια» του Ανδρέα Κοντόπουλου, που έγινε ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου. Μια homemade παράσταση. Σπάνια τρεις πρωταγωνιστές -έστω και νεαροί- αφήνουν τη βολή τους και επιλέγουν να ανεβάσουν μόνοι τους ένα καινούργιο, άπαιχτο ελληνικό έργο σε μια μικρή θεατρική σκηνή της Αθήνας. «Εχει και αυτό την ομορφιά του. Καθετί που συμβαίνει, από τα σκηνικά μέχρι το τελευταίο φως, γίνεται τόσο προσωπικό, που ξεπερνάει το κομμάτι του ρόλου που πρέπει να παίξεις για μιάμιση ώρα πάνω στη σκηνή. Μαθαίνεις να αντιλαμβάνεσαι αλλιώς αυτή τη δουλειά, να αντιμετωπίζεις αλλιώς τις προκλήσεις από εδώ και πέρα», μου εξηγεί ο Ορφέας. «Νιώθεις λίγο σαν στο σπίτι σου. Είναι τόσο δικό σου που δεν χρειάζεται να το οικειοποιηθείς», παρατηρεί η Τζένη και συνεχίζει: «Στην αρχή, όταν ξεκινούσε όλο αυτό, σκεφτόμουν ότι παθαίνω κρίσεις με την απουσία σκηνοθέτη, ότι πελαγώνουμε... Δεν ξέρω πώς έγινε και δεν συνέβη αυτό ποτέ! Υπάρχει η καλλιτεχνική και δημιουργική αγωνία, αλλά δεν ένιωσα ότι βρίσκομαι σε μια παραγωγή όπου είμαστε αβοήθητοι, ότι είμαστε με την κακή έννοια ερασιτέχνες. Ολοι μάλλον υπερέβαλαν εαυτόν και λειτούργησαν τα πάντα πολύ οργανωμένα και επαγγελματικά». Ο Ανδρέας πάλι υπογραμμίζει την άλλη όψη: «Υπήρξαν φυσικά και οι στιγμές του πανικού, που είχες να αντιμετωπίσεις όλα τα εντελώς διαδικαστικά και έλεγες: ‘Ρε γαμώτο, θα ασχοληθώ τώρα και με αυτά;!’ Ναι, θα ασχοληθείς και με αυτά!»

«Γιατί επιλέξατε να αυτοσκηνοθετηθείτε;» τους ρωτάω. «Θέλαμε να διαφυλάξουμε κάποια πράγματα. Να πάμε σε έναν δρόμο που είχαμε συμφωνήσει εξαρχής ότι θέλαμε να ακολουθήσουμε», απαντάει ο Ανδρέας και η Τζένη σπεύδει να διευκρινίσει: «Δουλεύουμε μαζί, γιατί είμαστε φίλοι και συμφωνούμε αισθητικά. Οταν διαβάζαμε το κείμενο ήδη σιωπηρά συμφωνούσαμε πώς θέλαμε να γίνει. Ο κόσμος του έργου αποκαλύπτεται με έναν ιδιαίτερο τρόπο και το ίδιο το κείμενο, έτσι όπως το έχει γράψει ο Ανδρέας, αυτοσκηνοθετείται. Παίζουμε αυτό το έργο, γιατί είναι έτσι όπως είναι και θέλαμε να φωτίσουμε αυτή την τρέλα».

την αρχή έχουμε συνωμοτήσει ότι αυτό είναι το απολύτως φυσιολογικό».

Τι είναι λοιπόν τα «Ταπεινά ελατήρια»; Μια σουρεαλιστική μαύρη κωμωδία, που φλερτάρει με το πραγματικό και το φανταστικό θέτοντας με έναν ευφυή τρόπο τα δικά της κορυφαία υπαρξιακά ερωτήματα. Το στόρι μοιάζει απλό. Η Νταίζη, ανερχόμενη δημοσιογράφος του καλλιτεχνικού ρεπορτάζ, παρατάει τον αποτυχημένο συγγραφέα Charles de Popotes για τα μάτια του νεαρού, διάσημου από την τηλεόραση πρωταγωνιστή, Πάρη Γερμασόγεια. Αυτό όμως που αγνοεί είναι η πραγματική σχέση των δύο ανδρών.

«Οι χαρακτήρες του έργου στη βάση τους δεν αποδέχονται την ύπαρξή τους, δεν αγαπάνε αυτό που είναι οι ίδιοι. Νομίζω ότι το ίδιο κάνουμε και εμείς. Θα θέλαμε να είμαστε κάτι που φανταζόμαστε ως ιδανικό, κάτι καλύτερο από εμάς, κάτι που δεν έχει πολύ σκοτάδι», εξηγεί ο Ορφέας.

Ο Ανδρέας Κοντόπουλος στην πρώτη του συγγραφική απόπειρα στο θέατρο επιλέγει έναν πλήρως αντισυμβατικό τρόπο για να διηγηθεί αυτή τη φαινομενικά κοινότοπη ιστορία. Τίποτα δεν μοιάζει φυσιολογικό. «Αν μου έλεγε κάποιος να πάρω αυτή τη σχέση των τριών ανθρώπων και να την αναπτύξω ρεαλιστικά σε έργο, θα του έλεγα... βαριέμαι! Ολος αυτός ο αλλόκοτος και παράλογος κόσμος που ξεδιπλώνεται νομίζω ότι έχει ενδιαφέρον από μόνος του», μου λέει. Ο Ορφέας καταθέτει τη δική του οπτική. «Το φυσιολογικό καθορίζεται μέσα από τον τρόπο που το φιλτράρουν τα περισσότερα μυαλά. Αν μια κοινωνία επιλέξει μαζικά να αντιμετωπίσει το πιο παράξενο πράγμα ως φυσιολογικό, για αυτή την κοινωνία αυτό θα είναι φυσιολογικό. Το ίδιο συμβαίνει και στην παράσταση. Κάποιος μπορεί να βλέπει το έργο και να μην του φαίνεται φυσιολογικό όλο αυτό που συμβαίνει, αλλά εμείς από

Οι δύο άνδρες-ήρωες του έργου βιώνουν την ύπαρξή τους μέσα από προσωπεία. Προσωπεία που τους έχει επιβάλει μια κοινωνία ως πρότυπα επιτυχημένων ανδρών. Η σχέση τους μοιάζει σχεδόν ερωτική. Οχι σεξουαλική. Ερωτική. «Και οι δύο ετεροκαθορίζονται ο ένας από τον άλλον. Δεν είναι αυθύπαρκτοι», τονίζει ο Ανδρέας. «Η Νταίζη είναι το πρόσχημα. Στο τέλος συνειδητοποιούμε ότι στην πραγματικότητα δεν τσακώνονται για το ποιος θα την κατακτήσει...» παρεμβαίνει η Τζένη.

Η κόντρα του Charles και του Πάρη φτάνει στα άκρα. Η Νταίζη πασχίζει να μάθει την αλήθεια. «Ποιος είσαι;» ρωτά και ξαναρωτά. Το παρελθόν ξυπνάει και της αποκαλύπτει μυστικά που θα ισοπεδώσουν τις βεβαιότητές της. Ο Ανδρέας χτίζει ένα αλλόκοτο, ονειρικό σύμπαν με περίεργα σύμβολα... Ενα βαλσαμωμένο πουλί, ένας αινιγματικός υπηρέτης με κουκούλα στο κεφάλι βγαλμένος λες από ταινία του Ντέιβιντ Λιντς, ονόματα ποιητών που δεν υπήρξαν ποτέ... Τους αισθάνομαι χαρούμενους που κάνουν αυτή τη δουλειά με τις συνθήκες που την κάνουν. «Είναι ένα μάθημα ζωής σε αυτή τη χώρα, όπου έχουμε μάθει να μην παίρνουμε πρωτοβουλίες και να κάνουμε πράγματα μόνοι μας, να βολευόμαστε λίγο σε μια νοοτροπία του δημοσίου υπαλλήλου. Σε όλο αυτό που κάνουμε εδώ υπάρχει απίστευτη ενέργεια!» παρατηρεί ο Ανδρέας. «Κουραστήκαμε τέσσερις φορές περισσότερο από το να παίζαμε απλώς σε μια παράσταση. Είμαι τόσο γεμάτος με αυτό που συμβαίνει εδώ», καταλήγει ο Ορφέας. Και ας έλειπε η σπανακόπιτα στη γενική. Είμαι σίγουρος ότι στην πρεμιέρα θα ήταν στη θέση της.

Κείμενο: Μαρία Μαρκουλή

Ερμού on the go Πλατεία Συντάγματος, στο φανάρι για να περάσεις απέναντι στην Ερμού. Περιμένεις υπομονετικά το πράσινο που αργεί, κάποιοι περνάνε τρεχάτοι, ο σκυλάκος δίπλα περιμένει μαζί μήπως στο μεταξύ του κάτσει καμιά μπουκιά. Αυτή η πόλη μπορεί να σε τρελάνει. Υπέροχη και το χάλι της το μαύρο την ίδια στιγμή. Να θέλεις να βουτήξεις μέσα της και να ψάξεις όλα της τα μυστικά και από την άλλη να θες να τρέξεις, να φύγεις μακριά να γλιτώσεις. Εκτός και αν είναι η ιδέα μου αυτό και είναι όλα μέλι-γάλα. Ή brunch στα καφέ ή τυρόπιττα στο χέρι, ή ντόνατ με σοκολάτα ή καφές on the go, ή λέμε τώρα διάφορα ώσπου να ανάψει το πράσινο. Η Ερμού δεν είναι για ερασιτέχνες. Δηλαδή είναι και για τουρίστες και για ερασιτέχνες και για πρωτάρηδες -και έχει μια χάρη αυτό-, αλλά θα καταλάβεις τι εννοώ. Πρέπει να είσαι προετοιμασμένος, γιατί από κάπου, κάποιος, κάτι θα σου έρθει. Αγνωστοι θα σε πλησιάσουν προσφέροντας «δωράκια» με κρυφό σκοπό να σε ενημερώσουν για καινούργιες υπηρεσίες και προϊόντα σε προσφορά, προγράμματα τηλεφωνίας θα σε

προσεγγίσουν μοιράζοντας ώρες δωρεάν ομιλίας, κανάλια θα ζητήσουν επίμονα τη γνώμη σου σαν να εννοείται ότι κατεβαίνοντας (ή ανεβαίνοντας) την Ερμού πρέπει να έχεις άποψη και ένα σχόλιο πρόχειρο για να παίξει στις ειδήσεις, είτε είναι εποχή εκπτώσεων είτε όχι. Πες όμως ότι καταφέρνεις να γλιστρήσεις από όλα αυτά έξυπνα και αποφασιστικά, ενώ αφήνεις πίσω σου τουρίστες, ανυποψίαστους και μερικούς που έχουν ώρα για σκότωμα και πιάνουν κουβέντα, θα χρειαστεί να απαντήσεις στην κυρία που σε ρωτάει με αγωνία στο πρόσωπο πού είναι ο Fokas και ενδεχομένως όλη η Ερμού που ξέραμε, πρωί, βράδυ και ξημέρωμα, έτσι για να έχουμε καλό ερώτημα και να μη γενικεύουμε με ευκολίες. Ο εμπορικός δρόμος της πόλης αλλάζει με έναν δικό του τρόπο και όλα παίζουν, όπως, ας πούμε, στα ψηλά του δρόμου παρατηρώ all day στέκια να εξελίσσονται σε βραδινά hot spot και χαμηλά εκεί που συναντά την Αιόλου -νέο τρεντ τα γαλακτοπωλεία- δοκιμάζω παγωμένο ελληνικό καφέ (Νέκταρ) και μου αρέσει πολύ. Κάπως έτσι γίνονται τα στέκια, μπαίνεις, δοκιμάζεις, επιστρέφεις και

πας πιο κάτω στην Αγίας Ειρήνης και αναρωτιέσαι: γέμισε η πλατεία ή μήπως όχι; Μήπως χωράει κι άλλο καφέ, κι άλλο φαγάδικο, κι άλλο μπαρ, κρασί, κοκτέιλ, φατσούλες, DJs, all stars, βιβλία, τέχνη, λουλούδια, πατάτες τηγανητές, ντιζαϊνάτα ποτήρια, ξενοδοχεία, χαμόγελα, μεθύσια, Lou Reed σπαράγματα και tech house ως τις πρώτες πρωινές ώρες που ανοίγουν οι φούρνοι και βγαίνουν ζεστά τα πιροσκί; Δεν ξέρω, δεν απαντώ. Και βασικά το λέω, γιατί αυτό είναι το ένα θέμα. Το άλλο, το πολύ, το βασικό, το σοβαρό είναι οι άνθρωποι που ζουν και κοιμούνται στον δρόμο, εκεί δίπλα, στις μικρές, κλειστές γωνιές και στο Μοναστηράκι στον σταθμό, όχι ένας και δύο, αλλά πολλοί, πόλη γεμάτη άστεγους, άτυχους, χτυπημένους από την κρίση, άλλος λίγο, άλλος περισσότερο, που όταν κλείνουν τα εμπορικά κάπου εκεί έξω πάνε και φωλιάζουν. Το Κέντρο ολόκληρο μοιάζει με τη ρόδα του λούνα παρκ που σου τα δείχνει όλα ώσπου να ζαλιστείς, να μπερδευτείς και να προσπαθήσεις να την κάνεις να σταματήσει. Και μετά, άντε πάλι από την αρχή. Αμα σου λέω πως αυτή η πόλη μπορεί να σε τρελάνει...

Κείμενο: Ντίνος Ρητινιώτης

01- 07.11. 2013

Αλλa... φώτα Η ομάδα BEFORELIGHT επικεντρώνεται σε ζητήματα που αφορούν τον αστικό φωτισμό. Ακόμα και όσοι δηλώνουν με βεβαιότητα πως δεν τη γνωρίζουν, κατά πάσα πιθανότητα κάνουν λάθος. Δεν υπάρχει κάτοικος αυτής εδώ της πόλης με στοιχειώδεις γνώσεις και παραστάσεις από το ιστορικό της κέντρο που να μην έχει «συστηθεί» μαζί τους. Οχι κυριολεκτικά με τα μέλη της ομάδας, αλλά με την πιο αναγνωρίσιμη παρέμβαση που έχουν κάνει μέχρι στιγμής στην Αθήνα. Μια παρέμβαση που ουσιαστικά τους συμπεριέλαβε στο urban talking και η οποία μάλλον λειτουργεί ως σήμα κατατεθέν τους. Αναφέρομαι φυσικά στη φωτιστική εγκατάσταση που δημιούργησαν -από κοινού με την ομάδα Imagine The City- πριν από περίπου έναν χρόνο στην οδό Πιττάκη. Σε αυτή την κάθετη οδό της Ερμού, λίγα μόλις μέτρα από το Μοναστηράκι, εκατοντάδες φωτιστικά κάθε είδους συνθέτουν έναν πολύχρωμο ουρανό που χαίρεσαι και τον χαζεύεις κάθε (μα κάθε) φορά που περνάς από το συγκεκριμένο στενάκι. Ενα αθηναϊκό ορόσημο, δημιουργημένο στην κυριολεξία από το πουθενά. Τα μέλη της BEFORELIGHT, νέοι άνθρωποι με μεγάλη διάθεση να συμβάλουν με τον δικό τους τρόπο στην αναδιαμόρφωση του αστικού τοπίου, αυτές τις ημέρες έρχονται ξανά στο προσκήνιο. Είναι αυτοί που τη Δευτέρα 4 Νοεμβρίου θα διορ-

γανώσουν στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών την -ανοικτή στο κοινό- ημερίδα “Urban Lightscapes” (www.urbanlightscapes.net), στην οποία θα συμμετάσχουν σημαντικοί ξένοι και Ελληνες light designers, μελετητές φωτισμού, εικαστικοί, αλλά και ακτιβιστές φωτός. Στον πυρήνα της συμμετοχικής αυτής δράσης θα τεθεί η διαμόρφωση του αστικού φωτισμού και οι συνέπειές του στην αλλαγή της ταυτότητας της πόλης. «O αστικός φωτισμός είναι κομμάτι της καθημερινής εμπειρίας της πόλης», με βάζει στο κλίμα η 32χρονη Ειρήνη Στείρου, μέλος της ομάδας BEFORELIGHT και σκηνοθέτιδα. «Eχει να κάνει με το πώς βιώνουμε την πόλη μας τη νύχτα, αν νιώθουμε ασφάλεια, πού συχνάζουμε και πού όχι. Πώς βρίσκουμε τον προσανατολισμό μας και πού τελικά επιλέγουμε να ζήσουμε μέσα σε αυτήν. Νομίζουμε ότι όποιος ενδιαφέρεται για την πόλη και την ποιότητα διαβίωσης μέσα σε αυτήν έχει πολλούς λόγους να παρευρεθεί στην εκδήλωση», τονίζει η ίδια. «Η αναδιαμόρφωση που εμείς επιδιώκουμε είναι μια φωτιστική αναδιαπραγμάτευση βαρετών σημείων της πόλης με τη συμμετοχή των πολιτών», έρχεται να συμπληρώσει ο επίσης 32χρονος αρχιτέκτονας Βασίλης Ντόβρος, έτερο μέλος της ομάδας. Μου έδωσε έτσι την πάσα για να τον ρωτήσω σχετικά με τα επόμενα «χτυπήματά» τους στην πόλη. Οσο όμως και αν προσπάθησα να εκμαιεύσω απαντήσεις, βρήκα... τοίχο. «Εχουμε αρκετές ιδέες για χώρους στην Αθήνα όπου θα θέλαμε να επέμβουμε.

Παρόλα αυτά, επειδή θέλουμε να κρατήσουμε το στοιχείο της έκπληξης για τους κατοίκους της πόλης που ξαφνικά συναντούν έναν γνωστό ή λιγότερο γνωστό δρόμο της πόλης τους αλλαγμένο, προτιμούμε να μην κάνουμε ανακοινώσεις», με προσγειώνει χαμογελώντας ο Βασίλης. Διαθέτει, αναρωτιέμαι, ο αστικός φωτισμός μονάχα εικαστικό χαρακτήρα; «Σίγουρα όχι», μου απαντάει η 29χρονη σχεδιάστρια φωτισμού Ελίζα Αλεξανδροπούλου. «Ο φωτισμός επηρεάζει και τη λειτουργικότητα και το αίσθημα ασφαλούς διαβίωσης της καθημερινότητάς μας, ενώ βοηθάει επίσης και στην αναγνώριση του αισθήματος του ‘τόπου’. Οταν λοιπόν μιλάμε για τον αστικό φωτισμό -και αυτό είναι το σημείο σύνδεσης με την ημερίδα μας-, μιλάμε ουσιαστικά για τις φωτιστικές παρεμβάσεις στον αστικό χώρο που μπορούν όχι μόνο να φωτίσουν λειτουργικά μια πόλη, αλλά και να της αλλάξουν την ταυτότητα». Οπως και να έχει, όσοι από εσάς ανταποκριθείτε τελικά στο κάλεσμα της BEFORELIGHT και σπεύσετε στο ραντεβού της Δευτέρας, κουβαλήστε καλού κακού μαζί και τις ιδέες σας. «Να μη διστάσουν όσοι έρθουν να υποδείξουν δρόμους ή ανοικτούς χώρους που θεωρούν ότι πρέπει να αλλάξουν», συμβουλεύουν χαρακτηριστικά οι ίδιοι. Και πού ξέρετε; Ισως το επόμενο αθηναϊκό ορόσημο, η επόμενη «Πιττάκη», να αποκτήσει τη σφραγίδα σας...

Κείμενο: Νατάσα Μαστοράκου / Φωτογραφία: Βάσια Αναγνωστοπούλου

01- 07.11. 2013

Μια βόλτα με την Ηρώ

Σπούδασε ηθοποιός, αλλά την κέρδισε το τραγούδι. Ηταν από τα ιδρυτικά μέλη της Σπείρα Σπείρα, προτίμησε όμως να συνεχίσει μόνη τη διαδρομή της στο ελληνικό τραγούδι. Η Ηρώ Σαΐα έχει ιδιαίτερη φωνή και έναν μοναδικό τρόπο να σε κερδίζει στη σκηνή. Εχει συμμετάσχει στις παραστάσεις «Ολοι μαύρα κι ένα πιάνο», “Sold out”, «Αυτή η νύχτα μένει», «Επεσε έρωτας» κά. Το 2010 παρουσίασε την παράσταση «Γυναίκα τριαντάφυλλο» στην Αθηναΐδα, με την υπογραφή του Σταμάτη Κραουνάκη, η ζωντανή ηχογράφηση της οποίας αποτέλεσε και την πρώτη προσωπική της δισκογραφική παρουσία. Το 2011 συνεργάστηκε με τον Σταύρο Ξαρχάκο στο αφιέρωμα στον Μάνο Χατζιδάκι στη σκηνή του Gazarte, λίγο αργότερα στην παράσταση «Αμάν Αμήν» στο Θέατρο Ακροπόλ, ενώ το περασμένο Σεπτέμβριο συμμετείχε στην παράσταση «Μελίνα: όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα...». Μίλησα με την Ηρώ με αφορμή την κυκλοφορία της δεύτερης δισκογραφικής της δουλειάς με τίτλο «Λευκό χαρτί», το ομώνυμο τραγούδι του οποίου έχει γίνει ήδη ιδιαίτερα αγαπητό. «Νιώθω φυσικά πολύ χαρούμενη που ολοκληρώθηκε αυτή η δουλειά. Αισθάνομαι πως ανοίγει μια καινούργια σελίδα», λέει η ίδια. Ο Νεοκλής Νεοφυτίδης και ο Αρης Βλάχος μοιράζονται τις συνθέσεις του δίσκου και μελοποιούν στίχους του Μάνου Ελευθερίου, του Γιάννη Γούνα, του Γιάννη Καστανάκη και της ίδιας της Ηρώς. «Δεν υπήρχε από την αρχή ως στόχος ο δίσκος. Πέρυσι τον Δεκέμβριο ενορχηστρώθηκε το τραγούδι ‘Λευκό Χαρτί’, παίχτηκε στο ραδιόφωνο,

στη συνέχεια συνέβη το ίδιο με το τραγούδι ‘Μια βόλτα’ και άρχισε να μαζεύεται υλικό από εμένα και τους δυο συνθέτες», μου εξηγεί η Ηρώ και συνεχίζει: «Από τη στιγμή που αποφασίσαμε να γίνει ο δίσκος όλα κύλησαν πολύ ομαλά και γρήγορα. Μέσα σε έναν μήνα περίπου είχαμε τελειώσει με τις ηχογραφήσεις». Ο Νεοκλής Νεοφυτίδης και ο Αρης Βλάχος είναι δύο συνθέτες με διαφορετική μουσική προέλευση, αλλά αρκετά κοινά στοιχεία. «Τι μουσικό ύφος έχουν επιλέξει για τον δίσκο;» ρωτάω την ίδια. «Είναι τραγούδια που έχουν τη μουσική σφραγίδα των δύο αυτών δημιουργών, χωρίς όμως να περιορίζεται κανένας τους σε ένα και μόνο μουσικό ύφος. Στον δίσκο συνυπάρχει υπέροχα το δυναμικό βαλς (όπως το ‘Μια βόλτα’) με ένα ζεϊμπέκικο, μια bossa nova, μια πιο κινηματογραφική μελωδία και πολλά άλλα. Σε αυτόν τον δίσκο, ενώ και οι δύο συνθέτες έχουν το δικό τους ύφος και στιλ, τα τραγούδια στο σύνολό τους δημιουργούν την αίσθηση μιας ενιαίας δουλειάς». Στέκομαι λίγο παραπάνω στην επιλογή της να συμπεριλάβει στον δίσκο και δικούς της στίχους και η Ηρώ μου εξηγεί ότι δεν ήταν ακριβώς συνειδητή επιλογή. «Ετυχε», μου λέει και διευκρινίζει: «Δεν θεωρώ τον εαυτό μου στιχουργό και δεν ξέρω αν θα τύχει να ξαναγράψω. Οι στίχοι μου σε δύο τραγούδια του δίσκου (ένα εκ των οποίων το ‘Λευκό Χαρτί’) προϋπήρχαν, γράφτηκαν σε κάποιες πολύ περίεργες και ιδιαίτερες -αν όχι και δύσκολες- στιγμές μου, τα έδωσα στους δύο συνθέτες, τους άρεσαν και τα έντυσαν με τις μουσικές τους. Τόσο απλά. Συνολικά έχω γράψει τέσσερις πέντε φορές στίχους στη ζωή μου και

δεν ξέρω αν θα έχω ξανά την ανάγκη να εκφραστώ μέσω του στίχου». «‘Λευκό χαρτί είναι η ζωή / πάρε στιλό και γράψε / όλα τα λάθη τα σωστά / και στην καρδιά σου ψάξε’, γράφει η ίδια στο ομώνυμο τραγούδι και αναρωτιέμαι τι θα έγραφε αν είχε εκείνη ένα λευκό χαρτί. «Ο,τι έχω γράψει μέχρι και τώρα στο ‘Λευκό Χαρτί’ της ζωής μου. Νομίζω πως τίποτα δεν θα άλλαζα. Ολες οι στιγμές είναι αγαπημένες πλέον. Με τον καιρό όλα μου φαίνονται καλά ή και καλύτερα από ό,τι ήταν στην πραγματικότητα, ακόμα και τα λιγότερο ευχάριστα... Κάτι μου έμαθαν. Αλλωστε προσπαθώ να θυμάμαι λιγότερο το παρελθόν, να ζω το παρόν και να ονειρεύομαι το μέλλον». Το παρόν άλλωστε της Ηρώς, όπως και το μέλλον, διαφαίνονται άκρως ενδιαφέροντα. Στις 10 Νοεμβρίου παρουσιάζει στον Ιανό τον καινούργιο δίσκο και ετοιμάζει ζωντανές εμφανίσεις στην Αθήνα και για πρώτη φορά στην επαρχία. Μαζί με όλα αυτά θα συνεχίζει να κάνει βόλτες στα σημεία που αγαπάει στην Αθήνα. Στην Πλάκα, στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, στα Εξάρχεια, στο δάσος της Καισαριανής, στην Παλιά Αγορά, στο Μοναστηράκι, στην Ακρόπολη. Οταν τη ρωτάω όμως για την αγαπημένη της «φανταστική» βόλτα, αυτή θα ήταν μια βόλτα πετώντας πάνω από την πόλη. Και όσον αφορά τα μέρη της πόλης που την εμπνέουν, η Ηρώ είναι ειλικρινής. «Οποιοδήποτε, αρκεί να είμαι καλά μέσα μου. Αν δεν αισθάνομαι ωραία, όπου και να πάω πνίγομαι. Τα πάντα ξεκινούν από μέσα μας».

Κάτω από τη Βικτώρια Γιατί ένα ακόμα θέατρο σε μια χώρα που μαστίζεται από την κρίση; Διότι, όπως στη θάλασσα στη φουρτούνα το παλεύεις αλλιώς χάνεσαι, έτσι και στη ζωή. Μετράς τις δυνάμεις σου και ρίχνεσαι στη μάχη! Σκοπός του Θεάτρου ΠΟΛΗ είναι να στελεχωθεί από την ανερχόμενη νέα γενιά του θεάτρου, η οποία όμως θα συμπορευτεί με την ήδη καταξιωμένη παλαιότερη, δημιουργώντας έναν πόλο έλξης τόσο για το κοινό των 18-35, όσο και για το αμέσως μεγαλύτερο.

Οπως ακριβώς σε μια πόλη συνυπάρχουν, δρουν και επικοινωνούν άνθρωποι όλων των ηλικιών και κάθε γενιάς, έτσι και το ΠΟΛΗ Θέατρο έχει σκοπό τη συνεύρεση καλλιτεχνών από όλες τις γενιές, στο κέντρο ακριβώς της πόλης μας. Φεστιβάλ νέων ομάδων, ήδη πετυχημένες παραστάσεις, καταξιωμένοι πρωταγωνιστές και νέοι ηθοποιοί, μουσικοί, νέα έργα, κλασικό ρεπερτόριο, έχουν σκοπό να κάνουν το ΠΟΛΗ Θέατρο έναν καινούργιο πολυσυλλεκτικό χώρο. Η δημιουργία ενός τέτοιου χώρου ήταν από χρόνια το όνειρό μου και, παρόλο που λογικά θα έπρεπε να τρομάξω από τις δυσκολίες, συνέβη ακριβώς

το αντίθετο. Ατσαλώθηκα. Σίγουρα δεν ήταν μια εύκολη απόφαση, ήταν όμως για μένα, για τον τρόπο που βλέπω την τέχνη μου και τη ζωή, αναγκαία. Θα ήθελα αυτός ο χώρος, το Θέατρο ΠΟΛΗ να μπολιαστεί με νέο αίμα, να γίνει σημείο αναφοράς για ένα κοινό που θέλει να το σέβονται και αγαπάει το καλό θέατρο, να γίνει φυτώριο για να ανθήσουν ταλέντα. Προχωράμε μπροστά παρά τις δυσκολίες, ξαναρχίζουμε ακόμα και από το μηδέν αν χρειαστεί, όλοι μαζί ώστε να είναι πάντα ζωντανή η ΠΟΛΗ μας. Δάνης Κατρανίδης

Κείμενο: Κατερίνα Ι. Ανέστη

01- 07.11. 2013

Eίμαστε όλοι Cavafistas «O Kωνσταντίνος Π. Καβάφης απευθυνόταν στο κοινό που ερχόταν». Η αποστροφή αυτή του καθηγητή Αναστάσιου Ιωάννη Μεταξά κατά την παρουσίαση των 19 δράσεων που διοργανώνει το Ιδρυμα Ωνάση για το αρχείο Καβάφη υπήρξε κομβική, καθώς ξετυλίγονται όλες οι ευκαιρίες και οι δυνατότητες που δίνονται για το έργο του σπουδαίου Αλεξανδρινού ποιητή. Η ποίησή του είναι πεδίο και το αρχείο δεν είναι χώρος καταγεγραμμένος μόνο για μελέτη, αλλά πολλά περισσότερα: Μέσω αυτού διατίθεται το έργο, η ζωή, η ποίηση, η φιλοσοφία, το ίδιο το σώμα, η εποχή του Καβάφη. Και εγγράφεται η σπάνια ιδιότητά του να γίνεται αντιληπτός απολύτως βιωματικά και προσωπικά από τον καθένα. Αυτό το γλυκό μαλβινικό «τι θέλει να πει ο ποιητής» φέρει άλλη απόδοση σε κάθε διαφορετικό άνθρωπο. Οι δράσεις που ανακοίνωσε το Ιδρυμα Ωνάση απλώνονται από ένα ακαδημαϊκό συνέδριο μέχρι

το χιπ χοπ και από την Αθήνα μέχρι τα Τίρανα, τη Νέα Υόρκη, την Οξφόρδη. Οι 19 δράσεις (για να τις δείτε αναλυτικά σκανάρετε το QR Code) ουσιαστικά εκτελούν μια απόλυτη εξακτίνωση του έργου του Κ. Π. Καβάφη που δεν θα αφήσει κανέναν αλώβητο. Γεωγραφικά όρια, διανοητικές δυνατότητες, εκπαιδευτικές τακτικές, ακόμη και περιορισμοί του σώματος, δεν είναι προσχήματα πια, ούτε εμπόδια. Πόσο σημαντικό και συγκινητικό είναι το γεγονός ότι για πρώτη φορά εκδίδονται ποιήματα του Κ. Π. Καβάφη σε γραφή braille - και αυτή η σωματική πρώτη προσέγγιση των στίχων του μοιάζει τόσο σωστή και λογική. Αν και η έννοια του αρχείου είναι ανοίκεια στο ελληνικό κοινό και παραπέμπει σε ελάχιστους και μυημένους, η πρόθεση του Ιδρυματος Ωνάση είναι να κοινωνικοποιήσει το αρχείο και να το αντιμετωπίσει με τον διεθνισμό και τη μοντερνικότητα που του ταιριάζουν. Ο Αντώνης Παπαδημητρίου, πρόεδρος του Ιδρύματος Ωνάση, είναι ξεκάθαρος: «Τους τελευταίους μήνες έχουμε κάνει μια μεγάλη

έρευνα σε σχέση με την οργάνωση των αρχείων. Οι περιπτώσεις των αρχείων του Βάλτερ Μπένγιαμιν, του Μισέλ Φουκώ και της Εμιλι Ντίκινσον είναι για μας χαρακτηριστικές». Το ζητούμενο είναι να μην αποτελέσει ο Καβάφης απλώς πεδίο μελέτης και στοχασμού, αλλά να γίνει εκκίνηση και καύσιμο για νέα δημιουργία. Να τροφοδοτήσει όλες τις τέχνες και τα γράμματα με τη μοναδική του δύναμη. Από τους εικαστικούς που δημιούργησαν έργα εφορμώντας από τον Καβάφη και στα οποία κυριολεκτικά θα περπατήσουμε μέσα στην Ακαδημία Πλάτωνος, μέχρι τους συνθέτες που κάλεσε ο Γιώργος Κουμεντάκης να δημιουργήσουν μελωδίες για τον Καβάφη, αλλά και τη συζήτηση για το τι δουλειά έχει ο Καβάφης στα μέσα μαζικής μεταφοράς, ουδείς δικαιούται να δηλώνει ή να νιώθει ότι ο Καβάφης τού ανήκει ή ότι έχει όρια. Επιτέλους μια διανοητική περιπέτεια αρχίζει.

Κείμενο: Γιάννης Διαμαντής / Φωτογραφίες: Νίκος Παπαγγελής

01- 07.11. 2013

Το τσίρκο του κόσμου Oλα τα επαγγέλματα έχουν τα τυχερά τους. Αν είσαι μπάρμαν πίνεις τζάμπα, αν είσαι αστυνομικός δεν σου κόβουν κλήσεις, αν δουλεύεις στο ΙΚΑ πηγαίνεις στον οφθαλμίατρο χωρίς ραντεβού και αν είσαι δημοσιογράφος χτυπάει το τηλέφωνό σου και σου ζητάνε να πας στo backstage presentation της παράστασης “Dralion” των Cirque du Soleil! Οσα ακολουθούν αποτελούν την απλή αφήγηση ενός κοινού θνητού που για τέσσερις ώρες μπόρεσε να δει τις «προσωπικές» στιγμές ενός μυθικού παγκόσμιου τσίρκου! Είναι 12 το μεσημέρι, όταν με τον οπερατέρ Νίκο Παπαγγελή μπαίνουμε στον χώρο της σκηνής, στην αρένα του Κλειστού Γηπέδου Μπάσκετ του ΟΑΚΑ. Εκείνη τη στιγμή κάνουν και την εμφάνισή τους οι πρώτοι ακροβάτες και χορευτές. Γύρω τους ένας αθόρυβος στρατός από τεχνικούς ρυθμίζει τις τελευταίες λεπτομέρειες. Ο φροντιστής της σκηνής φοράει σκοτσέζικο κιλτ. Ενας Ελληνας εργάτης ξεφορτώνει απρόσεχτα μια στοίβα από σωλήνες διαταράσσοντας την ιερή σιωπή. Η επίπληξη από μια κυρία με ακουστικά και μικρόφωνα έρχεται αστραπιαία. Οι ακροβάτες και οι χορευτές αρχίζουν ζέσταμα. Τα σχεδόν αγουροξυπνημένα πρόσωπά τους και η νωχελικότητα δεν προμηνύει αυτό που σε λίγο θα ακολουθήσει. Από τα ηχεία ακούγεται ένα κομμάτι

των ACDC. Οι ρυθμοί ανεβαίνουν. Την ίδια στιγμή ο ακούραστος και μόνιμα χαμογελαστός καλλιτεχνικός διευθυντής του “Dralion” Μαρκ Σάουμπ μιλάει στο ένα τηλεοπτικό συνεργείο μετά το άλλο και, αφού περνάει και από μας, κατεβαίνω στην πρώτη σειρά καθισμάτων για να δω όσο περισσότερα μπορώ. Τα πρώτα άλματα στα δύο τραμπολίνα αρχίζουν. Για λόγους ασφαλείας πριν από κάθε άλμα ο ακροβάτης πρέπει να φωνάξει “going”. Στο κέντρο της σκηνής μια χορεύτρια πάνω σε χούλα χουπ από γονατιστή βρίσκεται ξαφνικά σχεδόν στην οροφή. Πίσω της τα “going” διαδέχονται το ένα το άλλο. Βλέπω ανθρώπους να βουτάνε στο τραμπολίνο από τον τοίχο ύψους εννέα μέτρων και να επιστρέφουν σε αυτόν κάνοντας τα τελευταία τους βήματα κάθετα στον τοίχο. Ολα αυτά έχουν κλειδώσει το βλέμμα μου πάνω τους. Δεν έχω ξαναδεί ανθρώπινα σώματα να αδιαφορούν σε τέτοιο βαθμό για τη βαρύτητα. Ξαφνικά νιώθω έναν όγκο να περνάει με μεγάλη ταχύτητα πάνω από το κεφάλι μου. Μένω με το στόμα ανοιχτό... Ενας άντρας και μια γυναίκα χορεύουν αγκαλιασμένοι σε ύψος 20 μέτρων από το έδαφος. Κανένας γάντζος, κανένα συρματόσχοινο... Μόνο δύο μεγάλα και μακριά πανιά, που φαίνονται σαν το φόρεμα της κοπέλας, τους κρατούν στον αέρα. Αιωρούνται διασχίζοντας όλο τον «εναέριο χώρο» της σκηνής. Σαν σκηνή από το «Τίγρης και Δρά-

κος», σκέφτομαι, μόνο που συμβαίνει μπροστά μου χωρίς καμία ψηφιακή παρέμβαση. Μου έρχεται στο μυαλό η φράση του Μαρκ Σάουμπ «το Dralion είναι η σύνθεση των λέξεων dragon και lion». Ξεκινάει η ξενάγησή μας στους υπόλοιπους χώρους. Προσπερνάμε έναν χορευτή με σκανδιναβικά χαρακτηριστικά που χαιρετίζει μια Ασιάτισσα ακροβάτισσα λέγοντάς της: «Γεια χαρά!» και παίρνει την ίδια απάντηση. «Πολίτες του κόσμου», σκέφτομαι... Ακριβώς πίσω από τη σκηνή βρίσκονται κρεμασμένες οι σημαίες δεκαεπτά διαφορετικών χωρών. «Τόσες είναι και οι πατρίδες από τις όποιες προερχόμαστε», μας εξηγεί η Καναδή υπεύθυνη υποδοχής Ζουλί Ντεμαρέ. Ανάμεσα σε αυτές βρίσκεται και η ελληνική, λόγω της παρουσίας στην ομάδα του Ελληνα μουσικού Πέτρου Σακελλίου. Η Ζουλί μάς ξεναγεί στο βεστιάριο με τα εκατοντάδες κοστούμια και παπούτσια, μας μιλάει για τα 100 περίπου άτομα αυτής της παράστασης, τις κουζίνες και τα πλυντήρια που έχουν πάντα μαζί τους και για τα τέσσερα αεροπλάνα ή 18 φορτηγά που χρειάζονται για να μεταφερθούν από πόλη σε πόλη. Οι Cirque du Soleil δημιουργήθηκαν το 1984 από δύο Καναδούς street performers. Τριάντα χρόνια μετά είναι ένα παγκόσμιο τσίρκο που ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο βουτώντας το κοινό μέσα σε ένα πανέμορφο παραμύθι. Αν θέλετε να το ζήσετε, έχετε ακόμα ημέρες. Μέχρι την Κυριακή 1 Νοεμβρίου. Δεν έχετε παρά να ανηφορίσετε στο ΟΑΚΑ...

Πλανήτης Αθήνα Κωνσταντίνος Σινάτρα

Απόλαυσε αυτή την εβδομάδα, Κριέ. Θα κάνεις εξόδους σε νέα εξωτικά για σένα μέρη της Αθήνας και θα ξαναγνωρίσεις τα γνώριμα. Θα πας σε μαγαζιά του Κέντρου που το μάτι σου δεν έβλεπε πριν και θα τα εκτιμήσεις. Λουκουμάδες στην Κωλέττη; Πολύ καλή αρχή. Η επικοινωνία μέσα στη σχέση σου δυσκολεύει, Ταύρε, κυρίως γιατί αρχίζει να φαίνεται ότι εσύ και ο σύντροφός σου έχετε διαφορετικά πράγματα στο μυαλό σας, που σημαίνουν διαφορετικές προτεραιότητες. Αν εστιάσεις σε αυτό μπορεί να βρεθεί κάποια λύση. Αλλιώς, κλάφτα Ταυράλαμπε. Ο κόσμος αλλάζει γύρω σου, Δίδυμε, και όσο και αν θέλεις να μείνεις στο παλιό και γνώριμο, σύντομα δεν θα μπορείς. Ξεκίνα λοιπόν να σκέφτεσαι πώς μπορείς να αλλάξεις και εσύ σε κάτι που να μη σε αφήνει μόνο σου. Ισως να το έκανες αυτό με μια δραματική σκηνή στην κορυφή του Λυκαβηττού; Νιώθεις κάπως σαν να πάνε όλα στραβά, σαν να σε έχουν φτύσει τόσο πολύ που κολυμπάς και δεν βρίσκεις στεριά. Ενα πράγμα θα σου πω όμως, Καρκίνε, δεν είναι καθόλου έτσι. Τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα από ό,τι φαίνονται και καλά θα κάνεις να το πιστέψεις, γιατί είσαι έτοιμος να κάνεις λάθη που δεν πρέπει. Η κατάσταση για σένα στο σπίτι μπορεί να μην ήταν πολύ καλή πρόσφατα, Λέοντα, τώρα όμως είναι η ώρα που όλα θα ξεκαθαρίσουν. Πρόσεξε όμως αυτό δεν θα γίνει χωρίς εντάσεις, ίσως χρειαστεί να δείξεις το τσεκούρι του πολέμου στους δικούς σου, ίσως και να το χρησιμοποιήσεις. Αυτή την εβδομάδα, Παρθένε, το μόνο με το οποίο θα ασχοληθείς θα είναι να κάνεις κάποιο κοντινό σου πρόσωπο να καταλάβει τι εννοείς. Προετοιμάσου. Διάβασε λίγο για την τέχνη της ρητορικής, κάνε ορθοφωνία, κάνε ασκήσεις υπομονής. Και πρόβαρε όσα έχεις να πεις στον καθρέφτη. Ετσι ίσως -ίσως, λέω- να έχεις κάποιο αποτέλεσμα.

Το μόνο πράγμα που ευχόσουν να μη γίνει, Ζυγέ, τα οικονομικά σου, είναι που θα σου πάρει όλη την εβδομάδα να βρεις πώς θα το λύσεις. Κλείσου μέσα στο σπίτι, βγάλε κομπιουτεράκι και, εκτός από αριθμούς, μαγείρεψε και μακαρόνια σκέτα, έτσι για να λες ότι κάνεις οικονομία στο μεταξύ. Σου το υπόσχομαι όμως, την άλλη εβδομάδα θα βγεις από κει μέσα νικητής. Την εβδομάδα αυτή θα τη θυμάσαι καιρό, Σκορπιέ. Θα λες κάποτε: «Θυμάσαι εκείνη την εβδομάδα που άλλαξαν όλα;» και θα το εννοείς, γιατί δεν νομίζω ότι θα υπάρχει κάτι σοβαρό στην καθημερινότητά σου που να μην έρθει τούμπα. Πάρε τον εαυτό σου μια φωτογραφία σήμερα, έτσι για να τη δεις σε μια εβδομάδα. Τα νεύρα σου, Τοξότη, να προσέχεις τα νεύρα σου. Θα πρέπει να αρχίσεις να αυτοσυγκεντρώνεσαι και να εστιάζεις στη συναισθηματική σου νοημοσύνη, προκειμένου να καταλάβεις τι συμβαίνει εκεί μέσα. Και θυμήσου, περιτριγυρίζεσαι από κόσμο και οι εξάρσεις οργής για κανέναν απολύτως λόγο δεν βοηθάνε και πολύ. Το σπίτι σου, Αιγόκερε, θα γίνει σαν την Πλατεία Μοναστηρακίου για μια εβδομάδα, τόσο κόσμο εκεί μέσα δεν θα έχεις ξαναδεί. Ανθρωποι θα έρχονται, θα τρώνε σουβλάκια και θα φεύγουν, άλλοι θα παίζουν μουσικές, μερικούς δεν θα τους ξέρεις καθόλου. Και στο τέλος θα θέλεις συνεργείο καθαρισμού για να το συνεφέρεις. Εστιάζεις σε θέματα δουλειάς αυτή την εβδομάδα, Υδροχόε, και καλά κάνεις. Και η δουλειά σε θέλει και σε προσέχει, και εσύ έχεις μια πελώρια λαχτάρα να τα δώσεις όλα. Οι ανταμοιβές των κόπων σου δεν θα έρθουν κατευθείαν, αλλά εσύ μην πτοηθείς, περπατάς στον σωστό δρόμο και το ξέρεις. Η όρεξή σου να μάθεις καινούργια πράγματα σε κάνει να ξεχνάς να πάρεις τηλέφωνο τους φίλους σου, να φας, να κοιμηθείς. Το μόνο που θέλεις, Ιχθύ, είναι να ασχοληθείς με τον καινούργιο κόσμο μπροστά σου. Ωραίο είναι αυτό, αλλά ας μη φτάσουμε και στο σημείο να μην πλενόμαστε, έτσι;

Κείμενο: / Φωτογραφία: Νικήτας Καραγιάννης

01- 07.11. 2013

Οπως λέμε «φινέτσα» Επειτα από μια πολύ επιτυχημένη 20ετή πορεία στον χώρο του κοσμήματος και έχοντας σχεδιάσει για όλο το ελληνικό θέατρο, την όπερα, για κορυφαίες πρωταγωνίστριες, ακόμη και για τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο ή για το Πανεπιστήμιο του Αιγαίου, η Μαρία Μποτονάκη, η γοητευτική ιδιοκτήτρια του Comme il Faux Bar στον αριθμό 6 της Πλατείας Καρύτση, μας θυμίζει πως οι ελεύθεροι επαγγελματίες, δημιουργοί και κατασκευαστές κοσμημάτων ήταν από τους πρώτους που επλήγησαν από την κρίση. Στη θέση του μπαρ είχε ανοίξει πριν από μια 20ετία το ομώνυμο κατάστημα κοσμημάτων, όταν ακόμα στην -πολύβουη σήμερα- πλατεία υπήρχε μόνο το wine bar Στροφιλιά. «Μας άρεσε επειδή είναι μια κλασική, ιστορική γειτονιά της Αθήνας - ούτως ή άλλως στο Κέντρο μεγαλώσαμε. Μας άρεσε το υπέροχο νεοκλασικό κτίριο που στεγάζει και το Θέατρο Μουσούρη και, επειδή προερχόμαστε κυρίως από τον σχεδιασμό στον θεατρικό χώρο, η συνύπαρξη των κοσμημάτων δίπλα στο θέατρο ήταν πολύ ελκυστική», εξηγεί η Μαρία. Ο καιρός πέρασε και η πλατεία αναπτύχθηκε σε γειτονιά με μπαρ και νυχτερινή ζωή. Η ιδέα να εγκαταλείψει την Καρύτση εξαιτίας της κρίσης στο κόσμημα δεν της άρεσε. Αποφάσισε λοιπόν να συνεχίσει εκεί με άλλον τρόπο.

«Μπορεί η επιλογή του καφέ-μπαρ να ήταν κάτι σαν ‘αναγκαστική προσγείωση’, αλλά επειδή αγαπούσαμε τα μπαρ και ήμασταν συχνοί θαμώνες τους είχαμε μια αισθητική για αυτού του είδους τα μαγαζιά. Ετσι φτάσαμε στο Comme il Faux Bar, μια ατμοσφαιρική γωνιά». Το καινούργιο μαγαζί άνοιξε πρόσφατα με μια θαυμάσια μαγιά κόσμου από τους πελάτες των κοσμημάτων, καλλιτέχνες και λάτρεις της εξαιρετικής τζαζ μουσικής που επιλέγει ο Εντι, ο γνωστός και ταλαντούχος μπάρμαν της Αθήνας, ο οποίος επίσης έχει αναλάβει την μπάρα εδώ. Σημειωτέον ότι το μέρος αυτό αναφερόταν ήδη σε πολλούς μεγάλους διεθνείς τουριστικούς οδηγούς ως σημείο αναφοράς του κέντρου της πόλης. Το μαγαζί κράτησε τον ίδιο διακριτικό τίτλο του, που με την προσθήκη ενός «Χ» κάνει το δικό του σχόλιο στη ζωή και την τέχνη, κάτι σαν τη δική του εκδοχή του «καθώς πρέπει», μια εναλλακτική πραγματικότητα. Στην αλλαγή χρήσης που κράτησε ενάμιση χρόνο (!) επισημαίνει η Μαρία: «Αντιμετωπίζεις ένα αδηφάγο κράτος και κινείσαι σε ένα παρωχημένο νομοθετικό πλαίσιο με πολλές δεσμεύσεις. Το ‘fast track’ που υποσχέθηκαν δεν υπάρχει. Μια επιχείρηση κινείται πολύ δύσκολα στη γραφειοκρατία, ειδικά λόγω του ιστορικού κέντρου και του διατηρητέου κτιρίου. Η δεύτερη δυσκολία έγκειται στο ότι θέλουμε να έχουμε ένα πολιτισμένο στίγμα, καθόλου εύκολο

στο Κέντρο. Ομως είμαστε σε καλό δρόμο και θέλουμε να έχουμε καλές σχέσεις με όλους τους γείτονες, να συμβάλλουμε στην αισθητική εικόνα της πλατείας». Πρόσφατα και έπειτα από συμφωνία μεταξύ του θεάτρου, της εκκλησίας και πολλών επιχειρήσεων, ο δήμος απομάκρυνε ένα τεράστιο κοντέινερ απορριμμάτων που μπλόκαρε την είσοδο του θεάτρου στο ωραιότερο σημείο της πλατείας, το οποίο μετέφερε λίγο πιο κάτω στην Κλαυθμώνος, γεγονός που -αν και ξεβόλεψε μερικούς- εκτιμήθηκε δεόντως από τους Αθηναίους. Το Comme il Faux Bar αποπνέει πολιτισμό, στοιχείο δυσεύρετο στο σύμπαν της αρπαχτής στη νυχτερινή ζωή της πόλης. Ενα μικρό στέκι με ζεστή ατμόσφαιρα που θυμίζει γαλλικό μπιστρό, καταφύγιο για νέους δημιουργούς που παρουσιάζουν εδώ την τέχνη τους από εικαστικά μέχρι λογοτεχνία και φωτογραφία. Ιδιαίτερη επιτυχία έχουν και οι Τετάρτες, στις οποίες η πελατεία δοκιμάζει μαγειρική από φίλους και θαμώνες! Στη σημερινή αθηναϊκή διασκέδαση έχει εκλείψει η φινέτσα και το μπαρ αυτό περιθάλπει όση έχει απομείνει. Ποιος δεν χρειάζεται τη λεπτότητα και τους γοητευτικούς ανθρώπους;

Αγορά

Οι Ολυμπιακοί στο smartphone Οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες του Σότσι θα είναι... high-tech. Η Samsung Electronics, παγκόσμιος χορηγός των Ολυμπιακών Αγώνων, ανακοίνωσε τη συνεργασία της με τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας “Samsung Smart Olympic Games”. Στόχος είναι οι προσεχείς Αγώνες να αποτελέσουν αναπόσπαστο τμήμα του σημερινού ψηφιακού, ασύρματου τρόπου ζωής που δεν απαιτεί τη χρήση έντυπου υλικού.

Η πρωτοβουλία της Samsung θα δημιουργήσει ένα ψηφιακό «παράθυρο» στο Ολυμπιακό πνεύμα που θα απευθύνεται στους αθλητές, τους εργαζόμενους στους Αγώνες και στους φιλάθλους μέσω των πιο σύγχρονων smartphones και τεχνολογιών της εταιρείας, της ειδικής mobile εφαρμογής Wireless Olympic Works (WOW) και των διαδραστικών demos που θα παρουσιάζουν αθλήματα των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων.

Αφίξεις Το νέο iPad Air θα αρχίσει να διατίθεται από σήμερα, Παρασκευή, από το δίκτυο καταστημάτων OTE, COSMOTE και ΓΕΡΜΑΝΟΣ. To iPad Air υποστηρίζει ταχύτητες 4G, ενώ είναι μικρότερο και ελαφρύτερο σε σχέση με προηγούμενο μοντέλο. Είναι εξοπλισμένο με τον νέο επεξεργαστή Α7 που υποστηρίζει 64bit εφαρμογές και έρχεται σε δύο χρώματα, ασημί και γραφίτη.

Πλήρης ασφάλεια Μία ολοκληρωμένη προσφορά παρέχουν η Αluminco και η Interamerican. Πιο συγκεκριμένα, η πρώτη προσφέρει σε όσους πελάτες της αντικαθιστούν τα παλιά τους κουφώματα το πρόγραμμα ασφάλισης περιεχομένου κατοικίας Interamerican Home. Πρόκειται για ένα περιεκτικό σε καλύψεις πρόγραμμα που ασφαλίζει το περιεχόμενο της κατοικίας από ζημιές που θα μπορούσαν να προκύψουν από σοβαρές αιτίες όπως πυρκαγιά, κλοπή, διαρροή σωληνώσεων κλπ. Επιπλέον, οι πελάτες που εμπιστεύονται τα ενεργειακά κουφώματα Clima της Αluminco εξασφαλίζουν την ενεργειακή αναβάθμιση της κατοικίας τους, εξοικονομούν ενέργεια και χρήματα, απολαμβάνουν υψηλή ποιότητα και ασφάλεια, ενώ συμβάλλουν παράλληλα και στην προστασία του περιβάλλοντος. Συνολικά, η προσφορά εξασφαλίζει χωρίς επιπλέον κόστος ουσιαστική και εγγυημένη κάλυψη κατοικίας για κάθε πελάτη της εταιρείας προϊόντων αλουμινίου.

Τα νέα iPhone είναι εδώ! Σε μία εκδήλωση στο φιλόξενο κατάστημά της στο Mall Athens, η Vodafone ανακοίνωσε τη διάθεση του iPhone 5s, του πιο πρωτοποριακού smartphone στον κόσμο, καθώς και του iPhone 5c, του πρώτου πολύχρωμου iPhone. Οι συνδρομητές που θα χρησιμοποιούν τα νέα smartphones της Apple μπορούν να αξιοποιήσουν πλήρως τις δυνατότητές τους στο 4G δίκτυο της Vodafone. Η τιμή του iPhone 5s ξεκινά από τα 739 ευρώ, ενώ για το iPhone 5c ξεκινά από τα 639 ευρώ.

Παράλληλα, χάρη στην υπηρεσία Νέο Smartphone Κάθε Χρόνο, η εταιρεία εγγυάται αποκλειστικά στους συνδρομητές της ότι μπορούν να έχουν το νέο iPhone κάθε χρόνο ανάλογα με την κατηγορία τιμής που θα επιλέξουν. Σε ό,τι αφορά τη νέα σειρά iPhone, οι συνδρομητές θα πληρώνουν για μία και μόνο φορά στη διάρκεια ισχύος του συμβολαίου τους (2, 4 ή 6 έτη) ένα αρχικό ποσό μαζί με μία μηνιαία χρέωση που εξαρτάται από το μοντέλο.

Επιμέλεια: Χρήστος Τσαπακίδης

Πρόσκληση σε επιχειρηματίες Ο Ομιλος Vivartia αναδεινύει την εμπιστοσύνη του στις δυνατότητες του εγχώριου επιχειρείν και στις προοπτικές της ελληνικής αγοράς, ανακοινώνοντας το πρόγραμμα νέας επιχειρηματικότητας FREE ENTRY για τον κλάδο της εστίασης, και συγκεκριμένα για τις τέσσερις κορυφαίες αλυσίδες εστίασης Goody’s, Flocafe, Everest και La Pasteria. Πρόκειται για ένα πρόγραμμα προνομιών για όσους επαγγελματίες ή νέους επιχειρηματίες ενδιαφέρονται να δραστηριοποιηθούν στον χώρο της εστίασης στις τέσσερις αλυσίδες. Συγκεκριμένα, μπορούν να αποκτήσουν το δικό τους κατάστημα με μηδενικό entry fee και προνομιακά royalties που ισοδυναμούν με 2% τον πρώτο χρόνο και 4% τον δεύτερο. Ετσι, ο Ομιλος Vivartia προσκαλεί για συνεργασία κάθε νέο επιχειρηματία που μοιράζεται το όραμα του για ανάπτυξη.

Εχεις πακέτο Θέλεις να απαλλαγείς από τους πολλαπλούς και συχνά περίπλοκους λογαριασμούς τηλεφωνίας; Εχοντας ως γνώμονα την απλότητα και τις ξεκάθαρες οικονομικές χρεώσεις, η WIND αντικαθιστά όλα τα μέχρι σήμερα προγράμματα για τη σταθερή τηλεφωνία και το internet με τρία νέα βασικά πακέτα. Παράλληλα, η εταιρεία επεκτείνει και στη σταθερή τηλεφωνία το ήδη καθιερωμένο συμβόλαιο W, ώστε να μπορείς να απολαμβάνεις απεριόριστη επικοινωνία από κινητό και σταθερό. Πιο συγκεκριμένα, τα τρία νέα προγράμματα της εταιρείας για σύνδεση σταθερής τηλεφωνίας και internet είναι: α) Double Play, το οποίο προσφέρει απεριόριστες αστικές και υπεραστικές κλήσεις, internet 24 Mbps και 300 λεπτά δωρεάν χρόνο ομιλίας προς όλα τα κινητά με μηνιαίο πάγιο 40 ευρώ. β) Telephony, για όσους θέλουν μόνο τηλεφωνία. Προσφέρει απεριόριστες αστικές και υπεραστικές κλήσεις με μηνιαίο πάγιο 20 ευρώ. γ) Broadband, για τους συνδρομητές που κάνουν χρήση μόνο του internet. Προσφέρει internet 24 Mbps με μηνιαίο πάγιο 20 ευρώ. Εάν, τέλος, προτιμάς να συνδυάσεις όλες τις υπηρεσίες -κινητή, σταθερή και internet-, σε ένα πακέτο με ένα μηναίο πάγιο που θα καλύψει συνολικά τις ανάγκες σου, η WIND δημιούργησε το W + σταθερή. Το συγκεκριμένο πρόγραμμα προσφέρει απεριόριστη επικοινωνία από κινητό και σταθερό, καθώς και απεριόριστο internet από κινητό και σταθερό, με μηνιαίο πάγιο 79,90 ευρώ. Η νέα γκάμα των προϊοντικών λύσεων της WIND για τη σταθερή τηλεφωνία και το internet είναι διαθέσιμη από τα καταστήματα της εταιρείας, τα καταστήματα Public, καθώς και την ιστοσελίδα www.wind.gr, στην οποία οι μπορείς να βρίσκεις εκτός των άλλων και αποκλειστικές online προσφορές και εκπτώσεις.

21ος Αιώνας

Επιμέλεια: Χρήστος Τσαπακίδης

Magic bus

Πλήρης επίγνωση

Η Γιούτα είναι διάσημη για την ομάδα μπάσκετ της και τους Μορμόνους που μένουν εκεί. Τώρα έχει έναν ακόμη λόγο για να γίνει αντικείμενο συζήτησης. Το τοπικό πανεπιστήμιο ανέπτυξε ένα λεωφορείο το οποίο μπορεί να έχει ουσιαστικά άπειρη αυτονομία, αρκεί να υπάρχουν οι κατάλληλες υποδομές. Το λεωφορείο χρησιμοποιεί ενέργεια από τις μπαταρίες που είναι ενσωματωμένες σε αυτό. Χάρη στην τεχνολογία Wireless Advanced Vehicle Electrification (WAVE) μπορεί

να φορτίζεται ασύρματα όταν σταματά πάνω σε ειδικές πλάκες φόρτισης που βρίσκονται στο οδόστρωμα. Οι πλάκες αυτές μπορούν να εγκατασταθούν στις στάσεις, επιτρέποντας τη φόρτιση του λεωφορείου σε τακτά χρονικά διαστήματα ενώ βρίσκεται ακινητοποιημένο. Μέχρι το τέλος του έτους, αναμένεται να κυκλοφορήσει στους δρόμους δέκα αμερικανικών πόλεων.

Το See Sense πραγματοποιεί με επιτυχία το «αγροτικό» του στο Kickstarter και προετοιμάζεται για να διατεθεί στους ποδηλάτες. Πρόκειται για ένα σετ που περιλαμβάνει ένα προβολάκι και ένα φωτάκι-«στοπ», μαζί με αισθητήρες που διαβάζουν τις συνθήκες του δρόμου. Το See Sense αυξομειώνει την ένταση του φωτός ή τον ρυθμό αναβοσβησίματος ανάλογα με το εάν ο ποδηλάτης φτάνει σε μια διασταύρωση ή τον πλησιάζει ένα αυτοκίνητο.

www.crd.usu.edu

www.kickstarter.com

Αυτοκίνητη τέχνη

Ο ανταγωνιστής

Με δυνατότητα αυτοΐασης

Η Lexus έχει ενσωματώσει έναν καλλιτέχνη στο νέο υβριδικό IS 300h. Και πριν αρχίζεις να ανατριχιάζεις από τη μακάβρια πρόταση, εξηγούμαι: το αυτοκίνητο διαθέτει αισθητήρες που συλλέγουν πληροφορίες για την ταχύτητα με την οποία οδηγείς, τη ροπή και την κατανάλωση ηλεκτρικής ενέργειας ή καυσίμου. Στη συνέχεια ένας «ψηφιακός ζωγράφος» φιλοτεχνεί βάσει αυτών των στοιχείων το πορτρέτο σου, το οποίο απεικονίζεται σε ειδική οθόνη στο ταμπλό του αυτοκινήτου. Ο σχεδιασμός αυτός είναι δυναμικός και αλλάζει ανάλογα με το στιλ οδήγησής σου. Αν για παράδειγμα οδηγείς συντηρητικά και χρησιμοποιείς τον ηλεκτρικό κινητήρα, τότε απαλές γαλάζιες και πράσινες γραμμές εμφανίζονται σιγά σιγά στο πορτρέτο. Αν αρχίζεις να γκαζώνεις, τότε γίνονται ορατές πιο αδρές γραμμές με πιο ζωντανά χρώματα.

Σιγά μην άφηναν οι εταιρείες τεχνολογίας την Google να κάνει ό,τι θέλει στην αγορά γυαλιών με τεχνολογία επαυξημένης πραγματικότητας. Οι ανταγωνιστές του Google Glass αυξάνονται. Το ORA-S της γαλλικής startup Optinvent είναι ένας από αυτούς και προσπαθεί να «χτυπήσει» τα γυαλιά της Google στο μικρό μέγεθος της επιφάνειας απεικόνισης πληροφοριών. Το ORA-S έχει διπλάσια επιφάνεια και ελαφρά υψηλότερη ανάλυση, γεγονός που σημαίνει απεικόνιση περισσότερων πληροφοριών ταυτόχρονα και υψηλότερη ποιότητα εικόνας. Αυτό βέβαια έχει και τα αρνητικά του, καθώς το ORA-S φαίνεται αρκετά χοντροκομμένο συγκριτικά με το Google Glass, πράγμα παράδοξο αν αναλογιστείς ότι οι Γάλλοι εκτιμούν ιδιαίτερα τα “petit” πράγματα. Εξίσου αντιαισθητική είναι και η μονάδα που τροφοδοτεί με πληροφορίες τα γυαλιά και βρίσκεται προσκολλημένη στον δεξιό βραχίονα. Η εταιρεία έχει ενημερώσει πως η μονάδα αυτή θα εγκαταληφθεί μόλις το ORA-S διατεθεί στην αγορά, κάπου μέσα στο 2014.

Δύο περίπου εβδομάδες μετά τη διαρροή των πρώτων φωτογραφιών, η LG ανακοίνωσε επίσημα το πρώτο κοίλο smartphone της, το G Flex, το οποίο αναμένεται να κυκλοφορήσει από τον επόμενο κιόλας μήνα στην αγορά της Νότιας Κορέας.

www.gizmodo.com

www.artismotion.com

www.lg.com

Το νέο κινητό ξεχωρίζει για δύο λόγους. Πρώτον, για τον μοναδικό κοίλο σχεδιασμό του (κοίλη οθόνη και μπαταρία), ο οποίος μειώνει την απόσταση του μικροφώνου από το στόμα όταν η άλλη άκρη της συσκευής κρατιέται κοντά στο αυτί του χρήστη - κάτι που θα ήταν αδύνατον αν το κινητό είχε επίπεδο σχεδιασμό (και δεδομένου ότι η οθόνη του φτάνει τις 6 ίντσες). Δεύτερον, για το πρωτοποριακό υλικό που επικαλύπτει το πίσω μέρος της συσκευής και έχει δυνατότητα αυτοΐασης. Και όταν λέμε «αυτοΐαση», μην περιμένεις ένα υλικό τύπου «υγρό μέταλλο» από το οποίο ήταν κατασκευασμένος ο Terminator, αλλά ένα ελαστικό υλικό που μπορεί να καλύψει γρατζουνιές από την καθημερινή χρήση. Οπως και να έχει, το υλικό αυτό χρησιμοποιείται για πρώτη φορά στην αγορά smartphones!

Training Ground

01-07.11.2013

Παίζουν και αλλού μπάλα

Derby is coming... Κάνε με προφήτη, να σε κάνω πλούσιο. Κλασική γηπεδική κουβέντα, που ταιριάζει απόλυτα στο αυριανό ντέρμπι Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού. Το ελληνικό κλασικό, τη σύγκρουση γιγάντων του ελληνικού ποδοσφαίρου. Μόνο που ο ένας εξακολουθεί να είναι γίγαντας και ο άλλος... Μην περιμένετε πάντως από εμένα να αποκαλέσω «νάνο» τον Παναθηναϊκό. Είναι τέτοια η δύναμη της φανέλας και της ιστορίας του, που ακόμη και με τα εφηβικά να έπαιζε αύριο, πάλι δεν θα έδινα προγνωστικά για το ντέρμπι. Είναι και η Λεωφόρος. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι μπορεί ο Μήτρογλου να γαζώνει φέτος, αλλά τα ένσημα του Μπεργκ και του Φιγκερόα σε ευρωπαϊκό επίπεδο δεν τα έχει κολλήσει. Οτι δεν παίζει στον Ολυμπιακό ποδοσφαιριστής που να έχει περάσει από την Μπάγερν όπως ο Πράνιτς. Και ότι ο Μανωλάς είναι διαμάντι, αλλά όταν ξεχνιέται μπορεί να τον κοροϊδέψει και το εφηβικό που έλεγα πιο πάνω. Και από την άλλη δεν ξέρεις ποιος Καπίνο θα εμφανιστεί στο γήπεδο, δεν γνωρίζεις αν ο Νάνο θα καταφέρει να βγάλει ποτέ μια σέντρα ακριβείας,

δεν κατέχεις αν κατέβει καμιά φαεινή ιδέα στον Αναστασίου και βάλει μέσα τον Μέντες αντί για τον Λαγό. Μη γελάτε, ο Λαγός είναι ένα κομβικό σημείο του ντέρμπι. Γιατί αν παίξει με πολύ κοντά τις γραμμές ο Παναθηναϊκός (βλέπε Λαγός), αν δεν ανοιχθεί στα κουτουρού (βλέπε Μέντες) και αν το πάει στο τσούκου τσούκου μπολ ως το 80ό λεπτό (βλέπε Μαρκαριάν), ενδέχεται να τον κοιμίσει τον Ολυμπιακό και να το κλέψει το ματσάκι. Ετσι και παίξει jogo bonito και ανοιχτή κόντρα, δεν μπορεί να ελπίζει σε νίκη. Ο Ολυμπιακός από την άλλη καλό θα ήταν να κυνηγήσει ένα γκολ στο πρώτο μισάωρο. Να το βάλει, να ηρεμήσει, να ψύξει τη Λεωφόρο και να γεμίσει γκρίνια και ανασφάλεια τον αντίπαλο. Αν το ρίξει στο σορολόπ, όπως σε όλα τα έως τώρα ελληνικά παιχνίδια του, ίσως να μπλέξει. Ισως να μπλέξει άσχημα. Και άμα η γκρίνια μετακομίσει από τους Αμπελόκηπους στο λιμάνι, μπορεί να επανεμφανισθεί το εκλεκτόν έδεσμα του κορνέ...

Αγαπάμε το ελληνικό πρωτάθλημα και έχουμε αγωνία για το ντέρμπι. Μπάλα όμως παίζουν και αλλού στην Ευρώπη και τα πρωταθλήματά τους -τι έκπληξη!- έχουν τεράστιο ενδιαφέρον. Πρώτο και καλύτερο το αγγλικό, στο οποίο Αρσεναλ, Τσέλσι, Λίβερπουλ και Τότεναμ βρίσκονται στις τέσσερις πρώτες θέσεις με μόλις τρεις βαθμούς απόσταση ανάμεσά τους. Αλλους τρεις βαθμούς και δύο θέσεις πιο κάτω ακολουθούν Μάντσεστερ Σίτι και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, που λογικά δεν θα αργήσουν να βρουν και αυτές τα πατήματά τους. Ντέρμπι έχουν γίνει ελάχιστα και η μάχη προβλέπεται σφοδρή. Χαμός γίνεται και στην Ιταλία, αν και αυτοί που ξεχωρίζουν είναι λιγότεροι. Πρώτη και καλύτερη φυσικά η Ρόμα, που έχει ξεπεράσει κάθε προσδοκία κάνοντας εννέα νίκες σε εννέα αγώνες. Από κοντά την ακολουθούν Νάπολι και Γιουβέντους, που απέχουν μόλις δύο βαθμούς από την κορυφή, αλλά έχουν έναν αγώνα περισσότερο. Εάν μάλιστα η Ιντερ με τη Μίλαν θύμιζαν φυσιολογικές ομάδες -ειδικά η δεύτερη-, θα μιλούσαμε για την καλύτερη Serie A των τελευταίων χρόνων. Θα μπορούσαμε φυσικά να αναφέρουμε και το ισπανικό και το γερμανικό πρωτάθλημα. Η απόσταση που έχει όμως η Μπαρτσελόνα από τη Ρεάλ είναι ήδη αρκετά μεγάλη, ενώ η εξαιρετική Ατλέτικο Μαδρίτης δύσκολα θα συνεχίσει έτσι μέχρι τον τερματισμό. Οσο για τη Γερμανία, ακόμα και στην Ντόρμουντ ξέρουν ότι στο τέλος θα το πάρει πάλι η Μπάγερν Μονάχου. Αυτό βέβαια δεν τους εμποδίζει από το να μας προσφέρουν υπέροχους αγώνες, αντίδοτο στην πλήξη. Γιώργος Δημητρίου

Χρήστος Ξανθάκης

Στιγμιότυπα Πόλης

Οχι άλλη μοντερνιά Πήγα το περασμένο Σάββατο για παγωτό στη Χαρά. Είχε ένα ραντεβού μεσημεριανό εκείνη που κοιμάται πλάι μου με τη Μαρία Κουμπάνη, γιατί η Μαρία Κουμπάνη ετοιμάζει ένα θεατρικό, και βρήκα και εγώ την ευκαιρία να το σκάσω. Τηλεφώνησα λοιπόν στην κουμπάρα τη Γωγώ και της είπα: «Κουμπάρα Γωγώ, πάμε για παγωτάκι;» Τι θα έλεγε, όχι; Είπε ναι ενθουσιωδώς, με πλατύ χαμόγελο. Την παρέλαβα από την Πλατεία Εξαρχείων, σβιν σβιν, φτάσαμε Πατησίων, παρκάραμε. Η αγωνία μου μεγάλη. Γιατί; Διότι είχα 25 χρόνια να πάω στη Χαρά, από τότε που κοπροσκυλιάζαμε στις κοντινές Αμπάρες με Μιχάλη Παναγιωτάκη και άλλα σκατόπαιδα και ακούγαμε τα «Στέφανα» από τον Μάκη. Και ύστερα δεν έβγαινε το ξενύχτι άνευ παγωτού. Σικάγο στη Χαρά ή παρφέ κρέμα που έπαιρνα εγώ. Το σούπερ παρφέ κρέμα, χωρίς κομματάκια από φρούτα αποξηραμένα, αλλά μόνο με αμύγδαλο! Φτάσαμε, κάτσαμε, παραγγείλαμε. Παρφέ κρέμα και οι δύο, γιατί και η Γωγώ δεν είναι των πειραμάτων και το «Παγωτό ουίσκι» που διαφήμιζε το ταμπλετάκι έξω από το ζαχαροπλαστείο το αντιμετώπισε με ύψιστη καχυποψία. Περιμέναμε λίγο γιατί είχε φουλ κόσμο, ήρθαν εν τέλει τα παγωτά όπως τα θυμόμουνα. Οπως ακριβώς τα θυμόμουνα. Ενα λοφάκι παρφέ, στεφανωμένο με σαντιγί και μια δόση ψιλοκομμένο αμύγδαλο. Συν μια δόση σιρόπι βύσσινο για την κουμπάρα, που δεν κάνει κράτει, όπως κάτι φλώροι σαν τον υπογράφοντα.

Δεν ήταν μόνο η όψη όπως τη θυμόμουνα. Ηταν και η γεύση! Το ίδιο πράγμα, ρε παιδί μου, ίδιο και απαράλλαχτο, λες και δεν είχε περάσει ούτε πρωί, ούτε απόγευμα, ούτε μέρα, ούτε νύχτα από τότε που γλυκαινόμασταν μετά το «φτιάξε μου έναν καφέ και μη βάλεις ζάχαρη». Κοίταξα τη Γωγώ, κοίταξε και η Γωγώ εμένα και, άμα δεν ήμασταν παιδιά μεγάλα, κοντά, πολύ κοντά στα 50 πλέον, θα είχαμε βάλει τα κλάματα. Δεν είμαστε όμως παιδιά, είμαστε πλάσματα μιας κάποιας ηλικίας και αρκεστήκαμε να εξαφανίσουμε το παρφέ συνοδεία μυκηθμών ευχαρίστησης. Υστερα την πήγα σπίτι την κουμπάρα και πήγα και εγώ σπίτι μου. Και στη διαδρομή σκεφτόμουνα ότι μερικά πράγματα σε μια πόλη δεν πρέπει να αλλάζουν. Απαγορεύεται να αλλάζουν. Πρέπει να μένουν ίδια, ολόιδια, για να της χαρίζουν χαρακτήρα συγκεκριμένο και να μην την καθιστούν παράρτημα της παγκόσμιας suburbia. Τι θα κέρδιζε δηλαδή το Παρίσι αν γινόταν μεταμοντέρνο μπιστρό με αφρούς και άζωτα η Coupole; Τι θα αποκόμιζε η Βιέννη αν το ξήλωνε το μαγαζί ο Demel και το έκανε Starbucks; Πόσο θα ανέβαινε η Ζυρίχη αν το Kronenhalle μεταμορφωνόταν σε Burger King ή έστω σε Wendy’s; Τίποτα, απολύτως τίποτα, τσεβά, που λέμε κι εμείς οι βλάχοι.

νη την εποχή (και αργότερα ιδιαιτέρως προβεβλημένος) συνάδελφος. Τα είχε τότε βάλει με τη γαριδόσουπα του Δουράμπεη. Και δώσ’ του «ναι μεν αλλά» και πάρε «απαρχαιωμένη» και συμπλήρωνε «θα μπορούσε να γίνει πιο προχωρημένη με λίγο από αυτό και κάτι από εκείνο», καταλαβαινόμαστε υποθέτω. Η γνωστή ελληνική τακτική «για να χτίσω το καινούργιο, πρέπει οπωσδήποτε να ξεθεμελιώσω το παλιό». Αντιπαροχή σαν να λέμε και δείτε πού φτάσαμε. Να εξηγούμεθα: Δεν είμαι εναντίον του καινούργιου. Το αγαπώ και εγώ όπως το αγαπήσαμε όλα τα στερημένα πλάσματα που τελειώσαμε το δημοτικό σχολείο στη δεκαετία του ’70. Αλλο αυτό όμως και άλλο η μανία του Νεοέλληνα να καταστρέψει κάθε παράδοση στο όνομα της μοντερνιάς. «Πώς αλλιώς θα την πουλήσει τη μοντερνιά;» θα με ρωτήσετε και δίκιο θα έχετε. Η απάντησή μου; Δεν είναι ανάγκη να ξεφτιλίσει ούτε το παγωτό της Χαράς, ούτε τη γαριδόσουπα του Δουράμπεη. Μπορεί να παρουσιάσει τη δική του πρόταση δίχως κανιβαλισμούς. Και ας συνυπάρξει το παλαιό με το καινούργιο σε μια σχετική αρμονία. Αλλά πώς να προκόψεις στη χώρα του Οιδίποδα χωρίς πατροκτονίες; Χρήστος Ξανθάκης

Τα σκέφτηκα όλα αυτά και σκέφτηκα επίσης ότι πάνω κάτω πριν από 20 χρόνια είχα διαβάσει το πρώτο κομμάτι «αποδόμησης» της ελληνικής εστίασης. Στο «Αθηνόραμα» ήταν, το υπέγραφε ένας νεοσσός εκεί-

1. Eviva Στίχοι - Μουσική: Απόστολος Καλδάρας Διασκευή - Ενορχήστρωση - Αγγλικοί Στίχοι: Empty Frame Ερμηνεία: Empty Frame 2. Της αμαρτίας το στρατί Στίχοι: Κώστας Βίρβος Μουσική: Απόστολος Καλδάρας Διασκευή - Ενορχήστρωση: Minor Project Ερμηνεία: Minor Project 3. Χαράματα η ώρα τρεις Στίχοι - Μουσική: Μάρκος Βαμβακάρης Διασκευή - Ενορχήστρωση: Λεωνίδας Μαριδάκης Ερμηνεία: Φωτεινή Βελεσιώτου, Λεωνίδας Μαριδάκης 4. Ενα τραγούδι απ’ τ’ Αλγέρι Στίχοι - Μουσική: Απόστολος Καλδάρας Διασκευή - Ενορχήστρωση: Γιάννης Λίνας Ερμηνεία: Γιάννης Λίνας 5. Οι Πρωθυπουργοί Στίχοι - Μουσική: Μάρκος Βαμβακάρης Διασκευή - Ενορχήστρωση: Ηλίας Βαμβακούσης, Γκωτιέ Βελισσάρης Ερμηνεία: Ηλίας Βαμβακούσης 6. Αργοσβήνεις μόνη Στίχοι - Μουσική: Βασίλης Τσιτσάνης Διασκευή - Ενορχήστρωση: Tareq Ερμηνεία: Μαρίνα Σάτι, Tareq 7. Ψεύτικος είναι ο ντουνιάς Στίχοι - Μουσική: Μάρκος Βαμβακάρης Διασκευή - Ενορχήστρωση: Lolek Ερμηνεία: Lolek 8. Ολοι οι ρεμπέτες του ντουνιά Στίχοι - Μουσική: Μάρκος Βαμβακάρης Διασκευή - Ενορχήστρωση: Minor Project Ερμηνεία: Ηρώ Σαΐα 9. Σ’ ένα βράχο φαγωμένο Στίχοι - Μουσική: Απόστολος Καλδάρας Διασκευή - Ενορχήστρωση: Γιάννης Λίνας, Γιώργος Μισετζής, Φώτης Παπαθεοδώρου Ερμηνεία: Γιάννης Λίνας Παίζουν: Zand the band 10. Τι σήμερα, τι αύριο, τι τώρα Στίχοι: Γεράσιμος Τσάκαλος Μουσική: Βασίλης Τσιτσάνης Διασκευή - Ενορχήστρωση: Σίσσυ Βλαχογιάννη Ερμηνεία: Αδάμ Τσαρούχης 11. Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι Στίχοι - Μουσική: Απόστολος Καλδάρας Διασκευή - Ενορχήστρωση: Χρίστος Θεοδώρου Ερμηνεία: Βικτωρία Ταγκούλη

Φωτογραφίες: Βάσια Αναγνωστοπούλου Επιλογή τραγουδιών - Καλλιτεχνική επιμέλεια: Γεράσιμος Ευαγγελάτος, Σία Αλοκρίου, Νατάσα Μαστοράκου Οργάνωση - επιμέλεια παραγωγής: Νίκος Ασημάκης (Music Art Lab Studios)

Με την ευγενική χορηγία

ς Λίν

Empt

Βικτω

Ηλία

ας

y Fra

Mino

me Ηρώ

ρία Τ αγκο

ύλη

r Pro

ject

Σαΐα

Lole k ούση Βελε ς Μαρίνα σιώτ Σάτι ου Αδάμ Tare Τσαρ q ούχη Z Λεων ς and th ίδας Φωτ

ς Βα

εινή

μβακ

Μαρι

δάκη

e ba

RIZ HO UT NA ,U ED ERV RES HTS RIG ALL

Ευχαριστούμε ιδιαίτερα τις οικογένειες Μάρκου Βαμβακάρη, άρη, Βασίλη Τσιτσάνη και Απόστολου Καλδάρα για την πολύτιμη μη βοήθεια και την υποστήριξή τους στην έκδοση του Retropolis polis II.

Γιάνν η

(P) & ED (C) Μ , C ΕΤΡ OP YIN ΟΠΟΛ ΙΣ G, RE ΕΚΔΟ PR OD ΤΙΚΗ Α UC TIO Ε. ΜΕ ΤΗ N, H IRIN Ν ΕΠΙΦ Υ G, L END ΛΑΞΗ ΚΑ ING , PU ΘΕ ΔΙΚΑΙΩ BLIC Μ PERFO ΑΤΟΣ ΤΗΣ Π ΑΡΑΓΩΓΟ RMAN Υ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ. CE AND BROADCAS TING OF THE RECOR DING PROHIBITED.

Κυκλοφορεί αποκλειστικά στα