Metropolis Free Press 03.12.10

·´isiÀ n¹mªtuÀnlmtu°À

¢t À·¸± ½ ¡À½ À À½ ®½ À À¢j ± ¡

m¸ ­ ¸ ±À ± À ¸ À ¸À ¸ r

m¸ ¸ ½ ¸ À À © À À ¸ ±¸Àm ¸® Ív Í Í

NOTEBOOK Í

à à à z

/À3IGMATAF À À ¸ ¬ À À­± À À ®À À½¸ rÀ

» À0LISSKģNÀ &ESTIVALÀ® À ¸À ¸À½ ± xx Í

4 ȃȅǼȂǺȇǿȅȊ

INDEX

Ä Ä

!F<A=Ä ¥­£ £¬i °Ä© ¦¢°

Ä Ä

& Ä¥¨²¦­¨ « Ĭ­ ÄE=<A9

Ä Ä

& ¥« °Ä ij¯§­ § °

Ä

{¡¥ ¦£ °Äi ­ Äi¨²¬£¥ °

Ä

{§­ ¨ Ä\y «¦ ´bc

Ä

Ä « §¥ Ä¨Ä iÄ¥ £Ä¨Ä{§ « °

14

}«¡¨¬­ ¬£¨Ä¬¨¥¨¦ ­ °

16

Ä ¨°Äi °Ä±­ ©¢¬ Ä­¢§Ä© «­

Ä

£ Ä £ ¨« ­£¥ Ä § ¥ ¥¦¯¬¢ Äs} {Ä Ä

21 Ä

v ¡¨Ä¥ ­¯Ä © Ä­¢§Ä{± «§ª§

Ä

t£ «¨i Ä¡£ Ä ¨Ä

Ä

£ Ä© ³¨²§Ä® ­«¨Ä ±£Ä¬­¨Ä® ­«¨

Ä

w ©§ Ī« Ä¡£ Ä ©§¨

Ä

y §Ä§ Äi© § £Ä¢Ä §¨£¤¢c

EDITO

4 ǻǼȀǼȂǺȇǿȅȊ

::: 0(75232/,61(:6 *5

·r½ À ¸ Àr Χαζεύοντας τις αγγλικές ιστοσελίδες την Τετάρτη που μας πέρασε, έπεσα σε ένα φωτογραφικό θέμα του Guardian, όπως αυτό σχηματίστηκε από μια συλλογή εικόνων που κάλυπταν τις βρετανικές διαδηλώσεις για το εκπαιδευτικό. Ξεχώρισα μία. Την τράβηξε ο φωτογράφος Ben Stansall στην Trafalgar Square, απαθανατίζοντας ένα νεαρό να κρατάει ένα μεγάλο πορτοκαλί πανό που έγραφε: “I can’t believe it’s not Thatcher”. Oπως θα διαβάσετε και στη σελίδα 8, σε ένα κείμενο που μελέτησε τις αντιδράσεις των Αγγλων μέσω Twitter, το επίπεδο του βρετανικού φλέγματος διατηρείται ακέραιο ακόμα και την ώρα της πορείας. Αλλά δεν κρατάμε μόνο αυτό από το πανό του νεαρού Λονδρέζου. Η αναφορά του στη Θάτσερ, η επίκλησή του στην αυθεντία του εν προκειμένω κακού, είναι μέρος μιας τάσης που ακολουθείται παγκοσμίως ως άμυνα κατά των κακών σημερινών καιρών. Σε μια απόπειρα να φέρουμε το μέγεθος της δυσκολίας σε κάποια μέτρα, συγκρίνουμε καταστάσεις με το απόλυτο ιστορικά αντίστοιχο κακό. Η παγκόσμια οικονομική κρίση χαρακτηρίστηκε αμέσως ως το νέο Kραχ του ’29, το ελληνικό «Επτωχεύσαμεν» μας παρέπεμψε κατευθείαν στον Τρικούπη, ενώ οι σημερινοί Ιρλανδοί παρομοιάζονται με τους φοβισμένους ήρωες των «Δουβλινέζων» του Τζόις. Το ανέφερα προηγουμένως ως άμυνα, γιατί ως τέτοια κρίνεται η στάση του ανθρώπου, όταν θέλει να νιώθει ότι έχουν υπάρξει και χειρότερα. Ακόμα και αν δεν έχουν υπάρξει. Αλλωστε, ο παραλληλισμός καταστάσεων διαφορετικών χρονικών περιόδων είναι ακόμα και φιλοσοφικά αβάσιμος, πόσο μάλλον κοινωνιολογικά. Είναι, όμως, απόλυτα βάσιμος ψυχολογικά. Επειδή στην ψυχολογία μας συμβαίνουν πολλά, δικαιολογούνται όλα, αντιλαμβανόμαστε λίγα, εξηγούνται ακόμα λιγότερα. Ενα από αυτά, το συναίσθημα του φόβου, προσπαθήσαμε να εξηγήσουμε στις επόμενες σελίδες, μιλώντας με ειδικούς και κάνοντας μία βόλτα στις «δύσκολες» γωνιές της πόλης. Μέσα από την καθημερινή ψυχολογική φθορά, οι Αθηναίοι είναι επιρρεπείς στο φόβο, ευάλωτοι σε εμμονές, εθισμένοι σε στερεότυπα, πνιγμένοι σε συναισθήματα ξενοφοβίας και προκατάληψης. Το χειρότερο δε είναι ότι, σε αντίθεση με τους Αγγλους, οι δικοί μας τρόποι δεν έχουν στιλ, δεν έχουν χιούμορ ούτε είναι εξελιγμένοι με τη δεξιότητα του (αυτο) σαρκασμού. i À¼ ½ r a.dimoulas@metropolisnews.gr

33 Ä

&',Ú×''# Ä ­£Ä¥£§ ­ £Ä¬­¢§Ä © ¦¢Äi °Ä­¢§Ä ¨i Ä©¨²Ä «± ­ £ v v Í v ~ ÍÍÍ

Ä

Ä©²« ­ °Ä­¢°Äi© ¦ ° metropolis@metropolisnews.gr

Ä

¨°Ä £ª§ °Ä¥ £Ä­ Ä¡¥ ­³ ­Ä­¨²

Ä

x«¨­ ¬ £°Ä¡ §¨²°Ä®¢¦²¥¨

Ä

­£Ä©¨²§Ä­ Ä ¬­«

46 Ä

{ y{Äx vv{ Ä{vv{Ä }v} y{Äv s{ Ä ¨Ä¢i «¨¦ ¡£ Äi¨²

Ιδιοκτησία - Εκδοση: ΜETROPOLIS EΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. Εδρα: Εθνάρχου Μακαρίου & Δημητρίου Φαληρέως 2 Τ.Κ. 185 47 - Ν. Φάληρο Σύνταξη - Διαφήμιση: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977 l Σύμβουλος Eκδοσης: Κώστας Τσαούσης l Διεύθυνση Εκδοσης: Νατάσα Μαστοράκου, Βίκτωρας Δήμας, Αθως Δημουλάς l Στην οργάνωση, παραγωγή και επιμέλεια της έκδοσης συμμετέχουν οι: Νικήτας Καραγιάννης, Λάμπρος Αραπάκος, Λένα Βλασταρά, Ανδρέας Γιαννόπουλος, Σοφία Ζήττα, Μαρίνα Κατσάνου, Ηλίας Κολοκούρης, Αλέκος Λιδωρίκης, Σταύρος Πετρόπουλος, Ντίνος Ρητινιώτης, Γιώργος Ρομπόλας, Ρενέ Σανς, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βάσια Τζανακάρη, Χρήστος Τσαπακίδης, Αλέξανδρος Χαντζής, Χρήστος Χαντζής, Βαλασία Χαροντάκη l Δημιουργικό: Δημήτρης Στεργίου l Εμπορικός Διευθυντής: Πάνος Πατρίκης l Διαφήμιση: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη l Φωτογραφίες: Σταύρος Πετρόπουλος, ΑΠΕ-ΜΠΕ, Actionimages, AFP, ΕUROKINISSI Εκτύπωση: «Η Καθημερινή» Α.Ε.

|

6 ǻǼȀǼȂǺȇǿȅȊ

::: 0(75232/,61(:6 *5

iªµ¹iÀ·sjuni»t°À Το τηλεοπτικό σποτ μας θυμίζει τους ταχείς ρυθμούς με τους οποίους πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, καταφέρνοντας ωστόσο να μας αγχώσει, δεδομένου του ότι όλοι γνωρίζουμε πως αυτές οι γιορτές θα μας βρουν φτωχότερους από ποτέ. Τα μαγαζιά άδεια από πελάτες και εμπορεύματα, με πενιχρές εορταστικές διακοσμήσεις περιμένουν τους καταναλωτές, που όμως δεν αποφασίζουν να διαβούν το κατώφλι τους. Πριν από λίγες ημέρες μάλιστα, δημιουργήθηκε θέμα για το αν θα ανοίξουν τα καταστήματα μία επιπλέον Κυριακή σε μια απελπισμένη προσπάθεια της πολιτείας να κεντρίσει το αγοραστικό ενδιαφέρον του κόσμου. Ως «καλοί» Ελληνες λοιπόν, οι έμποροι διχάστηκαν σε εκείνους που υποστηρίζουν ότι η ιδέα αυτή είναι καλή και μπορεί ίσως να δώσει μια πνοή στην ετοιμοθάνατη αγορά, και στους υπόλοιπους, που έσπευσαν να ισχυριστούν ότι κάτι τέτοιο υπονομεύει την αργία της Κυριακής. Πώς να το ερμηνεύσει κανείς αυτό; Σε μια εποχή που οι δουλειές εξανεμίζονται και σε έναν κόσμο (μιλώντας για τον υπόλοιπο πλανήτη) στον οποίο οι εργαζόμενοι εκμεταλλεύονται τις Κυριακές όχι μόνο για βόλτα, αλλά και για αγορές, ο εμπορικός κόσμος της Ελλάδας δεν μπορεί να αποφασίσει αν, εν όψει μάλιστα εορτών, μια ανάλογη κίνηση αξίζει τον κόπο, ώστε να χάσουν την κυριακάτικη ραστώνη τους. Πώς θα μιλήσουμε για καταστρατήγηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, όταν δεν υπάρχουν πια δικαιώματα και εργαζόμενοι; Οταν η οικονομία έχει βουλιάξει παρασύροντας όλους εμάς μαζί της στην άβυσσο του μνημονίου; Πώς θα μπορούσε να βλάψει την ήδη καταρρακωμένη εικόνα του εμπορικού κόσμου μία εργάσιμη Κυριακή λίγες ημέρες πριν από τα Χριστούγεννα; Αντί οι ίδιοι οι έμποροι να ζητήσουν να γίνει κάτι τέτοιο προκειμένου να δουν ένα ευρώ στα αραχνιασμένα τους ταμεία, προτίμησαν να διασταυρώσουν τα ξίφη τους. Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι με την υπάρχουσα οικονομική κατάσταση, ακόμα και αν τα μαγαζιά έμεναν συνεχώς ανοιχτά, ζήτημα είναι αν θα ψώνιζε κανείς. Ομως, πολύ φοβάμαι ότι εδώ δεν τίθεται θέμα για την αργία της Κυριακής, αλλά για την αργία του πνεύματός μας. s ® ¸ Àm¸ ¸ r

).$)%Àim»¹¶¹°nt°À·t´l° Στην ιστοσελίδα τους, οι Atenistas αυτοπροσδιορίζονται ως «Αθηναίοι στην πράξη». Με δικά μου λόγια είναι μια indie ακτιβιστική πρωτοβουλία με όλα τα media friendly στοιχεία που επιβάλλει η εποχή, αν θέλεις να επιβιώσεις. Αναλυτικότερα: είναι μία ομάδα ανθρώπων που αγαπούν την πόλη, τα πάρκα, τις πλατείες, τα free press, την καθαριότητα, το πράσινο, τους πεζούς, τους ζογκλέρ και τις δημόσιες συναντήσεις. Στην Αγία Ειρήνη στην Αιόλου, στο πάρτι που οργανώθηκε το περασμένο Σάββατο για να κατοχυρωθούν τα δικαιώματα των ανθρώπων έναντι των αυτοκινήτων, μαζεύτηκε ένα σωρό κόσμος. Και το κλίμα ήταν όμορφο, ο κόσμος διασκέδασε, το μήνυμα πέρασε, η δράση διαδόθηκε. Προσωπικά πάντως, από μία ομάδα που μπορεί να μαζέψει 29.521 άτομα (αυτή τη στιγμή) στο γκρουπ της στο Facebook μέσα σε λίγους μήνες, περιμένω να δω και άλλου τύπου δράσεις, πιο καθοριστικές ίσως. Δυστυχώς, οι πρωτοβουλίες των Atenistas σώζουν δέντρα (γεγονός αξιέπαινο), αλλά το δάσος συνεχίζει να καίγεται. ° ±¸Àk® ¸

7 ::: 0(75232/,61(:6 *5

ǻǼȀǼȂǺȇǿȅȊ

¸{º ~¹´¨ µ ´¨ µ¹¼~´z´

j·¹nlmus°l Àn¹kjª¹i° À Η αρχική αισιοδοξία φάνηκε πως ήταν υπερβολική και οι Γερμανοί φρόντισαν να μας προσγειώσουν κάπως απότομα. Η σιγουριά ότι το Eurogroup αποφάσισε μαζί με τη διάσωση της Ιρλανδίας και την επιμήκυνση του δανείου προς τη χώρα μας (γεγονός που θα μας έδινε μεγαλύτερη χρονική άνεση για την αναχρηματοδότηση του δανείου των 110 δισ. ευρώ που λαμβάνουμε από την τρόικα) μετριάστηκε από τη δήλωση του γερμανικού υπουργείου Οικονομίας ότι δεν υπάρχει οριστική απόφαση, αλλά μόνο «πρόθεση εξέτασης» αυτού του ενδεχομένου. Αυτό, βέβαια, δεν αποτελεί δυσάρεστη είδηση για όσους φοβούνται ότι με την επιμήκυνση της αποπληρωμής -η οποία σύμφωνα με το σχέδιο θα ολοκληρωνόταν το 2024, έναντι του 2018- θα ερχόταν και η επιμήκυνση του Μνημονίου. v ® À4 ¸ ¸ ±­

Δε ξέρω εάν το φετινό χριστουγεννιάτικο δέντρο της πρωτεύουσας αντί για δώρα και λαμπάκια στα κλαριά του, θα έχει σακούλες σκουπιδιών. Το σίγουρο είναι πως χρειάζεται ένα μεγάλο θαύμα του Αγιου Βασίλη προκειμένου να μαζευτούν οι τόνοι απορριμμάτων που έχουν κάνει κατάληψη στους δρόμους της Αθήνας. Προφανώς δεν αφορά κανέναν εάν αυτό οφείλεται στην απόλυση 100 συμβασιούχων που εργάζονταν στον ΧΥΤΑ (Χώρος Υγεινομικής Ταφής Απορριμμάτων) Φυλής. Πρωτίστως δεν αφορά τους κατοίκους αυτής της πόλης που μετακινούνται καθημερινά και σίγουρα αυτό που αντιμετωπίζουν δεν έχει καμιά σχέση με αυτό που ονομάζουμε «ποιότητα ζωής». Και είναι σε κάθε περίπτωση αρκετά δύσκολο να τους πείσει, να μας πείσει ο οποιοσδήποτε πως το project «Καθαρή Αθήνα» είναι υπόθεση 100 εργαζομένων. Τα πράγματα είναι πιο «ξε-κάθαρα» από ποτέ. Ο ΧΥΤΑ Φυλής αντέχει περισσότερο από δύο χρόνια, και το παράδειγμα της Δυτικής Αττικής δε μπορεί να αποτελέσει πρότυπο για τους κατοίκους της Ανατολικής. Ανάγκη λοιπόν για: q ¬ÉÖÉοÐÍÎÌ ÖØÑ ·¶µ¥ ÕÉ ·¶µ¶ ·ÓÔÒÙ ¶ËÉÍÒÑÒ ÍÏÀÙ µÅÊÀÙ ¶ Òλειμμάτων) με τη χρήση νέων τεχνολογιών q ¢ÔÒÓ×ÌÕÌ ÖÌÙ ÅÑÅÏÄÏÐØÕÌÙ q §ÑÉÔËÉÍÅÏÀ ÅÎÍÒ ÒÁÌÕÌ ÖØÑ Å ÒÔÔÍ ±ÖØÑ q §ÑÈÛѱ ØÕÌ ÖÌÙ ÉÔÍÆÅÐÐÒÑÖÍÏÀÙ ÕÛÑÉÁÈÌÕÌÙ ÖØÑ ÒÐÍÖÓÑ Τέσσερα απλά βήματα για να γίνει το θαύμα. Και ποιος ξέρει; Ισως τελικά ο Αγιος Βασίλης υπάρχει… ²r À» ¸ ¸ ¬

sjiÀmtu´»tuªiÀ°»iÀ-%$)! «Λίκαραν» ή (πιο συμβατικά) διέρρευσαν μέσω του WikiLeaks τηλεγραφήματα με τα οποία οι πρέσβεις των ΗΠΑ επικοινωνούσαν με την πατρίδα. Τις πληροφορίες έχουν ξεκινήσει να δημοσιεύουν, αφού τις επεξεργαστούν, πέντε από τις μεγαλύτερες εφημερίδες του πλανήτη. Η Ιντερπόλ εξέδωσε ένταλμα σύλληψης κατά του «αναρχικού» Τζούλιαν Ασάντζ, του ανθρώπου, δηλαδή, που βρίσκεται πίσω από τη «βδελυρή» ιστοσελίδα. Οι επίσημες Ηνωμένες Πολιτείες εκφράζουν την οργή τους και δηλώνουν πως η εξωτερική πολιτική της χώρας σε καμία περίπτωση δεν στηρίζεται στα εν λόγω τηλεγραφήματα. Να ’χαμε να λέγαμε. Είναι φανερό πως στην εποχή που ζούμε καμία κυβέρνηση, ούτε καν αυτή η πανίσχυρη των ΗΠΑ δεν μπορεί να ελέγξει τη ροή των πληροφοριών που λαμβάνει χώρα μέσω του διαδικτύου, και αυτό είναι κάτι που προσωπικά με ραντίζει με αισιοδοξία. Είναι επίσης φανερό πως, όταν ένας ιστοχώρος αποφασίζει να

βασιστεί σε «καταγγελίες» χρηστών, δεν θα καταλήξει υποχρεωτικά σε μορφές κίτρινης δημοσιογραφίας. Ο αυστηρός έλεγχος των αποδεικτικών στοιχείων και η έλλειψη λαϊκίστικης διάθεσης είναι σε αυτές τις περιπτώσεις στοιχεία ιδιαίτερης σημασίας. Μέσω της τριβής μας με το ίντερνετ και τα social media, έχω την εντύπωση πως δημιουργείται σταδιακά εντός μας μία εναλλακτική δημοσιογραφική κουλτούρα. Κατανοούμε πως δεν μας ταιριάζει να καταπίνουμε αμάσητες τις ειδήσεις που μας προσφέρουν τα ΜΜΕ. Επιχειρούμε να αντιμετωπίσουμε τις ειδήσεις κριτικά, να σκεφτούμε πάνω σε αυτές και ενίοτε να παραγάγουμε οι ίδιοι ειδήσεις και σχόλια. Ο καταιγισμός από μπλογκικά κείμενα και από βιντεάκια στο YouTube, τέτοια εποχή πριν από δύο χρόνια, υπήρξε το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα του φαινομένου. Κατά τα γνώμη μου, μόνο να κερδίσει μπορεί η χώρα από όλο αυτό. Ας συνεχίσουμε. v ® Àv¸ ®

| |

8 ǻǼȀǼȂǺȇǿȅȊ

::: 0(75232/,61(:6 *5

Í©ËÖÎÏËÖÉ© #demo2010 Από τις 24 Νοεμβρίου, όταν έγινε η δεύτερη μεγάλη διαδήλωση των Αγγλων φοιτητών/μαθητών, και μετά, η ετικέτα #demo2010 του Τwitter έχει «φρικάρει». Το συγκεκριμένο hashtag, που δημιουργήθηκε για να εκφράσει την αντίδραση απέναντι στην εξαγγελία για τριπλασιασμό των διδάκτρων, προσθέτει νέα μηνύματα με ρυθμούς καταιγίδας. Τα μηνύματα που επιχειρούν να σχολιάσουν σύντομα τα όσα συμβαίνουν ταξινομούνται (σχετικά χονδροειδώς) σε τρεις κατηγορίες. Στην πρώτη, ανήκουν μηνύματα που επικεντρώνονται στην περίφημη τακτική του kettling, με την οποία η αστυνομία αντιμετωπίζει συνήθως τους διαδηλωτές. Ο χρήστης splinds γράφει ειρωνικά πως είναι ευγνώμων που βρέθηκε εντός του αστυνομικού κλοιού. Εκεί, κατάφερε να διαπιστώσει πώς συνδυάζεται ταυτόχρονα η εφαρμογή του δικαιώματος για ειρηνική διαδήλωση με τη μη εφαρμογή στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Στο ίδιο κλίμα, ο χρήστης monstris αναφέρει πως μία από τις ομορφότερες εικόνες των διαδηλώσεων αποτυπώνει 15χρονα παιδιά να αντιδρούν στην «επιτήρηση» των αστυνομικών φωνάζοντας το «ποτερικό» ξόρκι “expecto patronum”. Στη δεύτερη κατηγορία περιλαμβάνονται μηνύματα για την αντιμετώπιση των διαδηλώσεων από το BBC και τα βρετανικά media γενικότερα. Ο χρήστης DubScope ισχυρίζεται πως το ενδιαφέρον που δείχνουν τα βρετανικά ΜΜΕ είναι τεράστιο. Ο λόγος για τον οποίο το ενδιαφέρον αυτό δεν είναι ορατό, έχει να κάνει με την τακτική που

εφαρμόζουν τα media, που βασίζεται στο δημοφιλές μότο: «Οταν γουστάρεις κάποια, για να την κερδίσεις, προσποιήσου πως είσαι αδιάφορος». Τέλος, η τρίτη κατηγορία θα μπορούσε να έχει τον τίτλο «γενικά πολιτικά». Ξεχωρίζουμε ενδεικτικά το χρήστη cleggaron, ο οποίος δηλώνει ως πραγματικό του όνομα το Nick Cameron και

mi»ikl»j¹»i¹Àsjmªt°ÀÍlÀk¿s»ist° Εχοντας κάνει άνω-κάτω τις Ηνωμένες Πολιτείες, με την εν εξελίξει δημοσίευση περισσότερων από 250.000 διπλωματικών εγγράφων τους στην ιστοσελίδα Wikileaks (μέχρι χθες είχαν δημοσιευτεί μόλις 600), ο Τζουλιάν Ασάντζ δεν θα μπορούσε, παρά να βρεθεί στο στόχαστρο των εξοργισμένων Αμερικανών, αυτή τη φορά για τα καλά. Η συντηρητική πλευρά, μάλιστα, έχει κατακτήσει τα πρωτεία σε μία μακάβρια πλειοδοσία. Η Ρεπουμπλικανή Σάρα Πέιλιν απαιτεί την καταδίωξη του και τη δικαστική του δίωξη, ως ενός «αντιαμερικανού που έχει αίμα στα χέρια του». Πιο ανατριχιαστική είναι η τοποθέτηση του υπερσυντηρητικού αρθρογράφου Τζόνα Γκόλντμπεργκ, ο οποίος αναρωτιέται γιατί δεν κρεμάστηκε ο

Ασάντζ στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του πριν από χρόνια. Πέραν, ωστόσο, από τις εκκλήσεις για τη φυσική εξόντωση του επικεφαλής του Wikileaks, ο τελευταίος αντιμετωπίζει μία πιο αξιόπιστη απειλή, αυτή τη φορά από την Ευρώπη. Η Ιντερπόλ αναζητεί τον Ασάντζ ύστερα από την επαναφορά των κατηγοριών από ένα σουηδικό δικαστήριο για σεξουαλικά εγκλήμα-

υποτίθεται πως μιλά στο Τwitter εξ ονόματος του Πρωθυπουργού: «Θα ήθελα να πω πως συμπαραστέκομαι στους διαδηλωτές, αλλά καταλαβαίνετε πως κάτι τέτοιο θα ήταν πολιτικά αδέξιο». Όπως γίνεται φανερό, το περίφημο βρετανικό χιούμορ δίνει αυτόν τον καιρό παραστάσεις στο twitter. Μην τις χάσετε. 8 v

mi¹ÀlÀ¼¹tªµis¿°lÀ ·lµi¹sj¹À°»tu°

τα που φέρεται να διέπραξε. Το online περιοδικό The First Post αναφέρει, πάντως, ότι η κύρια καταγγέλλουσα στην υπόθεση, Ανν Αρντέν, φέρεται να έχει «δεσμούς με αντιΚάστρο και αντικομμουνιστικές ομάδες, οι οποίες χρηματοδοτούνται από τις ΗΠΑ». Η υπόθεση, προφανώς, θυμίζει κατασκοπευτικό θρίλερ, το τέλος του οποίου είναι δύσκολο να προβλεφθεί. v »

Υπό τη σκιά των αποκαλύψεων για απόπειρα δωροδοκίας δύο εκ των μελών που οδήγησαν στην αποπομπή τους από τη διαδικασία εκλογής, η FIFA ανήγγειλε χθες το απόγευμα τους οικοδεσπότες του Παγκόσμιου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου για το 2018 και το 2022. Μεγάλη νικήτρια για το ’18 αναδείχθηκε η Ρωσία, εκτοπίζοντας Αγγλους και Ισπανοπορτογάλους. Το 2022, και προς μεγάλη έκπληξη, το Μουντιάλ θα φιλοξενηθεί στα -κλιματιζόμενα παρακαλώ- γήπεδα του Κατάρ. Ας νικήσει ο καλύτερος! v »

9 ::: 0(75232/,61(:6 *5

ǻǼȀǼȂǺȇǿȅȊ

l»isÀ°»ªi¶tÀ»tÀm´¹ni Τη στιγμή που σε ολόκληρη την Ευρώπη επικρατεί πρωτοφανής κακοκαιρία, με θερμοκρασίες στη Γερμανία που αγγίζουν τους -18 βαθμούς Κελσίου και στη Μόσχα τους -23,6, οι παγκόσμιες συνομιλίες για το κλίμα κινδυνεύουν με κατάρρευση. Αιτία η διαμάχη μεταξύ των πλούσιων και φτωχών κρατών για το ποιος πρέπει να επιβάλει περισσότερους περιορισμούς στις εκπομπές ρύπων του, με τις δύο πλευρές να αλληλοκατηγορούνται. Οι ανεπτυγμένες χώρες υποστηρίζουν ότι οι γρήγορα αναδυόμενες οικονομίες, με επικεφαλής την Κίνα, πρέπει να κάνουν περισσότερα για να περιορίσουν τις εκπομπές τους. Πολλές φτωχές χώρες, όμως, αντιτείνουν ότι οι ανεπτυγμένες χώρες οφείλουν να διατηρήσουν το προβάδισμα στους περιορισμούς. Στην καλύτερη περίπτωση, πάντως, οι αντιπρόσωποι αναμένεται να συμφωνήσουν σε μια σειρά από δευτερεύοντα ζητήματα. i µ

»ts¿°lÀ¼j°n¿s

Μπορεί τον τελευταίο καιρό Βόρεια και Νότια Κορέα να μοιάζουν ανήσυχες, αυτό ωστόσο δεν εμποδίζει σε τίποτα τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ιαπωνία να πραγματοποιήσουν σε απόσταση αναπνοής από την κορεατική χερσόνησο στρατιωτική άσκηση-μαμούθ. Τα γυμνάσια περιλαμβάνουν ασκήσεις αντιαεροπορικής και αντιπυραυλικής άμυνας, προστασίας βάσεων, αεροπορικής υποστήριξης, ναυτικής άμυνας, βολές με πραγματικά πυρά και επιχειρήσεις αναζήτησης και διάσωσης. Θα συμμετάσχουν μάλιστα από την ιαπωνική πλευρά 34.000 μέλη δυνάμεων αυτοάμυνας, 40 πολεμικά πλοία και 250 αεροσκάφη και από την αμερικανική πλευρά 10.000 στρατιώτες, 20 πολεμικά πλοία και 150 πολεμικά αεροσκάφη. «Είναι η κατάλληλη στιγμή για να αναδειχθεί ο δεσμός ανάμεσα στην Ιαπωνία και τις ΗΠΑ» δήλωσε σχετικά ανώτατος αξιωματούχος του υπουργείου Αμυνας της Ιαπωνίας. Πάνω από όλα, η τόνωση των δεσμών... i µ

|

10 ǻǼȀǼȂǺȇǿȅȊ

::: 0(75232/,61(:6 *5

m ±½ ¸ ± À i ­ ³¸ Àµ ¸

iµmi´¹j°Ànj»iÀntu°¹ml° Αν την περασμένη Τετάρτη περάσατε από την πλατεία Κοραή και είδατε κόσμο να κρατάει ταμπέλες που έγραφαν “free hugs” και να αγκαλιάζεται, σίγουρα θα κοντοσταθήκατε να δείτε τι συμβαίνει. Και αν οι προβλέψεις μου είναι σωστές, θα ρωτήσατε και θα μάθατε το λόγο του ξαφνικού αγκαλιάσματος μέρα μεσημέρι στο κέντρο της πλατείας. Αν όμως δεν συνέβη τίποτα από τα παραπάνω, τότε πρέπει να κοιτάξετε λίγο καλύτερα τις παραπάνω φωτογραφίες και να σας εξηγήσω περί τίνος πρόκειται. Ο Λευτέρης Ελευθερίου, ο Δημήτρης Μακαλιάς, η Ιωάννα Τριανταφυλλίδου και οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές της σειράς «Η γενιά των 592 ευρώ» κατέβηκαν στην πλατεία Κοραή στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για την Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS, κράτησαν ταμπέλες που έγραφαν «ελεύθερες αγκαλιές»

και αγκάλιαζαν όσους περαστικούς δεν ντράπηκαν να συμμετάσχουν. Στόχος τους ήταν να στείλουν το μήνυμα ότι το AIDS δεν μεταδίδεται με την κοινωνική επαφή και πως οι οροθετικοί ζουν ανάμεσά μας και χρειάζονται τη συμπαράστασή μας. Οι εκδηλώσεις όμως δεν περιορίστηκαν στις αγκαλιές. Είχε προηγηθεί μία συνέντευξη Τύπου στο βιβλιοπωλείο Ιανός από τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις Praksis και Κέντρο Ζωής και ακολούθησε συναυλία της ομάδας κρουστών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου με επικεφαλής τον Βασίλη Βασιλάτο, που γέμισε με ήχους τους δρόμους της Αθήνας. Το μήνυμα «Ενημέρωση-προφύλαξη-εξέταση» ακούστηκε δυνατά και θα ακούγεται και τις επόμενες ημέρες, μιας και οι δράσεις θα συνεχιστούν με τη συμμετοχή και του ΚΕΕΛΠΝΟ, εντείνοντας την προσπάθεια ενημέρωσης των πολιτών κατά της ασθένειας.

x | x

12 ǻǼȀǼȂǺȇǿȅȊ

::: 0(75232/,61(:6 *5

j ½³ ¸ ÀÀv ® À» ¸ ¸ ±­ ÀÀÀÀÀch.tsapakidis@metropolisnews.gr

n ½ Àµ ³ Οχι άλλο κάρβουνο!

´³ Às± Αντίο, «Σίρλεϊ»… Ο Λέσλι Νίλσεν άφησε την τελευταία του πνοή την περασμένη Κυριακή, σε ηλικία 84 ετών. Αν θα έπρεπε να του αποδοθεί κάποιος τιμητικός τίτλος, αυτός θα ήταν «βασιλιάς της παρωδίας». Με ταινίες, όπως το «Μια τρελή, απίθανη πτήση» και η τριλογία του «Τρελές σφαίρες», ο Νίλσεν αποτέλεσε τη «βιτρίνα» των ταινιών που έχουν ως αντικείμενο τη διαπόμπευση άλλων ταινιών οι οποίες παίρνουν υπερβολικά σοβαρά το περιεχόμενό τους. Η αλήθεια είναι ότι οι επιλογές του Νίλσεν κατά την προηγούμενη μιάμιση δεκαετία μάλλον θα μπορούσαν να κριθούν ως ατυχείς, καθώς ο δημοφιλής ηθοποιός αυτοπεριορίστηκε σε ένα συγκεκριμένο στιλ κωμωδίας, ενώ είχε τη δυνατότητα να κάνει και κάτι διαφορετικό πέρα από παρωδίες. Οπως και να έχει, θα είχε ενδιαφέρον αν θα μπορούσε να ολοκληρώσει μία από τις τελευταίες του επιθυμίες: να υποδυθεί -με το δικό του τρόπο- ένα ρόλο αντίστοιχο με αυτόν του Ρόμπερτ Πάτισον στο Twilight (ενός μπόμπιρα, emo, βρικόλακα)…

· ³ À´ Àµ ³ Κρυμμένος θησαυρός

Μπήκε ο Δεκέμβριος, ο μήνας των Χριστουγέννων, και σιγά-σιγά, τα εποχικά τραγούδια (από το “Last Christmas” των Wham μέχρι το «Χριστούγεννα» της Βανδή) που έχουμε βαρεθεί να ακούμε αυτήν την περίοδο επανεμφανίζονται δυναμικά. Από ό,τι φαίνεται, πάντως, δεν έχουν απαυδήσει μόνο οι ακροατές με αυτό το φαινόμενο, αλλά και ορισμένοι δημιουργοί τέτοιων τραγουδιών. Αναφερόμαστε συγκεκριμένα στον Μπομπ Γκέλντοφ, ο οποίος με αρκετές δόσεις αυτοκριτικής, παραδέχτηκε ότι είναι υπεύθυνος για ένα από τα χειρότερα τραγούδια της ιστορίας: το “Do They Know It's Christmas?” -ένα τραγούδι που συνέθεσε ο Γκέλντοφ για τη συναυλία Band Aid το 1984. «Κάποια ημέρα από αυτές, θα πάω στο σούπερ-μάρκετ, θα είμαι στον πάγκο με τα κρέατα, και θα παίζει αυτό το τραγούδι. Κάθε Χριστούγεννα!», δηλώνει απογοητευμένος ο δημοφιλής Ιρλανδός μουσικός.

Την περασμένη Δευτέρα είδε το φως της δημοσιότητας μία περίεργη είδηση σχετικά με την τύχη ορισμένων χαμένων έργων του Πάμπλο Πικάσο. Η οικογένεια του γνωστού ζωγράφου έχει μηνύσει από τον περασμένο Σεπτέμβριο το συνταξιούχο ηλεκτρολόγο Πιέρ Λε Γκενέκ, στην κατοχή του οποίου βρέθηκαν 271 έργα του Πικάσο. Ο Λε Γκενέκ, ο οποίος εργάστηκε για τον Πικάσο τα τρία τελευταία χρόνια της ζωής του, και μετέπειτα για τη χήρα του, ισχυρίζεται ότι τα έργα αυτά τού τα δώρισαν οι δύο πρώην εργοδότες του. Η ιστορία αναδύθηκε όταν ο Λε Γκενέκ ζήτησε πιστοποιητικά γνησιότητας για τα έργα από το γιο του Πικάσο, ο οποίος κατηγόρησε το συνταξιούχο για κλοπή. Το λόγο έχουν πλέον τα δικαστήρια, ώστε να αποφασιστεί αν ο Λε Γκενέκ θα κρατήσει αυτό το πλουσιοπάροχο δώρο (η αξία των έργων ξεπερνά τα 60 εκατ. ευρώ), ή αν θα βρεθεί πίσω από τα «σίδερα».

i ± ¸Àm Αναπαύσου εν ειρήνη «Η Αλίσια Κις είναι νεκρή. Θυσίασε την ψηφιακή της ζωή για να συμβάλει στη διάσωση εκατομμυρίων πραγματικών ανθρώπων που έχουν προσβληθεί από τον ιό HIV/AIDS στην Αφρική και την Ινδία.» Αυτό το μήνυμα είδαν οι θαυμαστές της Αμερικανής τραγουδίστριας, όταν προσπάθησαν να επισκεφτούν κάποια από τις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης που διαθέτει, την περασμένη Τετάρτη, 1η Δεκεμβρίου (Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS). Πρόκειται για μία πρωτοβουλία αρκετών celebrities -ανάμεσα στους οποίους και ο «Φρόντο» Ελάιζα Γουντ, η τενίστρια Σερένα Γουίλιαμς και ο τραγουδιστής Τζάστιν Τίμπερλεικ-, οι οποίοι θυσίασαν το εικονικό τους προφίλ, ώστε να συγκεντρώσουν χρήματα για την καταπολέμηση του AIDS. Το επίσης αξιοσημείωτο είναι ότι όλοι φωτογραφήθηκαν μέσα σε ένα φέρετρο. Χάθηκε ο κόσμος για μία τεφροδόχο;

13 ::: 0(75232/,61(:6 *5

ǻǼȀǼȂǺȇǿȅȊ

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ Π.

Η ιστορία του Ανδρέα Π. δεν είναι τόσο ιστορία δική του, όσο η ιστορία μιας πελάτισσάς του. Ο Ανδρέας ήταν απλά εκεί και την έζησε. Αλλά αυτό ίσως να την κάνει και δική του. Εστω λίγο. Ηταν πρωί και ο Ανδρέας Π., όπως κάθε πρωί, βρισκόταν στη δουλειά του, στην τράπεζα. Κάποια στιγμή και ενώ τα πράγματα κυλούσαν ομαλά, μπήκε μέσα μία κυρία με ένα χαρτί στο χέρι. «Ηταν γύρω στα 60. Φαινόταν λίγο χαμένη. Οταν της είπα να περάσει στο ταμείο, μου έδειξε μια άλλη υπάλληλο, χωρίς καν να μιλήσει». Επειδή όμως η άλλη υπάλληλος αργούσε και το ταμείο του Ανδρέα ήταν άδειο, ο φίλος μας την παρακάλεσε να περάσει στο δικό του. «Εκείνη, για ακόμα μία φορά, χωρίς να μιλήσει, μου έδειξε την άλλη υπάλληλο». Οταν η συνάδελφος του Ανδρέα τελείωσε, η κυρία της ιστορίας πήγε προς το μέρος της και με λίγα λόγια της είπε πως έλειπαν λεφτά από το λογαριασμό της. Πολλά λεφτά. «Η κυρία έλεγε πως ενώ είχε 35.000 ευρώ, ο λογαριασμός της έδειχνε μόνο τα 150! Κοινώς, της έλειπαν 34.850 ευρώ!». Το μέγεθος του ποσού θορύβησε τους υπαλλήλους της τράπεζας, οι οποίοι ανέτρεξαν αμέσως στα αρχεία τους. «Βρήκαμε πως από το λογαριασμό της κυρίας είχαν φύγει

35.000 ευρώ, με επιταγή, στις 5 Μαΐου. Εγώ την είχα κόψει μάλιστα». Οταν το ανακοίνωσαν στην πελάτισσα, εκείνη είπε πως τέσσερις ημέρες μετά έχασε τον άνδρα της και πως δεν θυμόταν να είχε πάρει τόσα πολλά λεφτά. «Η κυρία ακουμπούσε στον τοίχο και με μια ήρεμη φωνή έλεγε συνέχεια πως στις 9 Μαΐου πέθανε ο άνδρας της και πως τώρα της έλειπαν 35.000 ευρώ. Το βλέμμα της ήταν ακόμα χαμένο». Οι υπάλληλοι, για να μην την κουράσουν, της ζήτησαν να πάει σπίτι της, ώστε να κοιτάξουν εκτενώς το ζήτημα. «Φοβηθήκαμε μήπως είχε γίνει καμιά βλακεία. Ηταν απίθανο βέβαια, καθώς αυτά ελέγχονται αυστηρά, αλλά ποτέ δεν ξέρεις». Βρήκαν λοιπόν το αρχείο με τις επιταγές, έλεγξαν την υπογραφή του παραλήπτη των χρημάτων με αυτήν της κυρίας και ήταν ίδιες. Η κυρία, όντως είχε εισπράξει το ποσό. «Την πήραμε τηλέφωνο και της είπαμε πως είχε πάρει αυτά τα χρήματα στις 5 Μαΐου του 2010». Η απάντηση μας άφησε άφωνους. «Είπε: ‘Του 2010; Τώρα εξηγούνται όλα. Ναι, τα πήραμε τα λεφτά... Εμένα ο άνδρας μου πέθανε το 2011’. Μας φάνηκε απίστευτο πως η απώλεια του άνδρα της την είχε κάνει να χάσει την επαφή με την πραγματικότητα και να ξεχάσει τελείως το γεγονός με τα χρήματα». i v À° ·

oªismÀki··i ·¸ r ¸À½ À À½ ­¸ ¢» À À­¸ À À À½¸ r ¡ À ± À À Ào ¸ Àkr ¸ Àm¸ r ¸© À ¸ ± Àt ÀtÀkr ¸ Àr À­ À ® À½ ¸À¸ ®À ± Àl ¸ À½ ¸À ¸À À ± À À¸ ®À­ ½ ±¸ À À ± ¸½¸ À À ¸ ¸ ½ À À ¸ ­±¸ À À À·³ ¸ À ³ À ½³ À À À¸ À À ¸ À¸ ® ¸ À ± À À½ ¸À r ¸À½ ®À ½ r Àn À À À À ¸ r À ¸À ½¸ ± À À À À¸ ¸ À ¸ À ½ À½r À ¸ r ¸À½ À À½ ­¸ À¸ ¬ ¸ À ¸À¸ ® À ¸­® À r À½³ ¸ À r ¸À³ ¸ À¸ ½ À ­ ® À¢ ¸ r ¡ À° k

ΝΟΑΜ ΤΣΟΜΣΚΙ Ä«¨¥Ä¬­ «Ä ­¢°Ä¡¦¯¬¬¨¦¨¡ ° µ ¸À À À ¸ À ± À À À ± ¸ À r À ¸ À À ¸ À t À ¸­ ±À À À ¸ ¸ ± À À ½ À ®À À r « À À ¸ rÀ À ¸À ¸ ½ ¸ À À ¬ À­ ½³ À ¸ À À ±¸À À À ¸À ± ¸ À ¸ rÀ À À À À À ½® ¸À ¸À ± À ¸À À À ¸ À ³ ¸ À ¬À ½ ³ À ­ ¸ ¬½ À · rÀ ­ ¸ ® À r À ¸ ¸ À ¸ À r À À r ¸À ½ À r ¸À ¸½ ¸ À r ¸À ½ À ¸À ©³ ¸ À j ¸ À ½ ¸ À r À ³ ¸ À ­¸± À ®½ ¸ À° k

14 ǻǼȀǼȂǺȇǿȅȊ

Äɜ} s y {y y v{ {yɝ »l°À¼u»¹ml°Àtv²l°

m ±½ Às ± Àª nt.ritiniotis@metropolisnews.gr

o ¸ ± Às ® ¸ Àm¸ ¸ r

u

::: 0(75232/,61(:6 *5

15 ::: 0(75232/,61(:6 *5

Την επόμενη φορά που θα κατεβαίνετε τη λεωφόρο Πειραιώς-Αθηνών, όταν φτάσετε στο ύψος του Κηφισού, καλούκακού προετοιμαστείτε για… επίθεση. Μην πάει το μυαλό σας στο κακό. Απλά σε εκείνο το σημείο εδρεύει η μονάδα παραγωγής της σοκολατοβιομηχανίας Max Perry και ίσως χρειαστεί να προστατέψετε τη μύτη σας από τη «γλυκιά επίθεση» που θα δεχτεί από το άρωμα των παραγόμενων λιχουδιών. Αλλά, εδώ που τα λέμε, αφεθείτε καλύτερα στο έλεός της… Σοκολατένια όαση στο γκρίζο της περιοχής, η συγκεκριμένη μονάδα παράγει κάθε ημέρα παραπάνω από δύο τόνους σοκολάτας και προϊόντων σοκολάτας, τα οποία διαθέτει αποκλειστικά στα καταστήματά της. Περνώντας καθημερινά από απόσταση αναπνοής -και όσφρησης-, δεν μπορέσαμε να αντισταθούμε στον πειρασμό και μπήκαμε στο αθηναϊκό… «Εργοστάσιο Σοκολάτας». Μπορεί να μην «πετύχαμε» τον Τζόνι Ντεπ, αλλά πετύχαμε διάνα στις γαστρονομικές μας επιλογές, οι οποίες μας δικαίωσαν απόλυτα. Εις το επανιδείν!

ǻǼȀǼȂǺȇǿȅȊ

u

16 ǻǼȀǼȂǺȇǿȅȊ

::: 0(75232/,61(:6 *5

Ä | yÄ {yÄ x{} Ä Äx {

Εδώ και καιρό ακούμε για ένα συναίσθημα που, όπως συζητιέται σε παρέες, μαγαζιά, σπίτια, δρόμους και ΜΜΕ, πλανάται πάνω από την πόλη σαν σκιά. Τι συμβαίνει ξαφνικά; Ποιον, πόσο και γιατί φοβόμαστε; Είμαστε δικαιολογημένοι να αισθανόμαστε έτσι ή όχι;

Ενα απόγευμα, με αφετηρία την πλατεία Αμερικής περπατάω προς το κέντρο. Αναζητώντας τα αίτια που θα μπορούσαν να γεννήσουν μέσα μου το φόβο, φέρνω στο μυαλό μου άλλες μεγαλουπόλεις του κόσμου και, πραγματικά, δεν μπορώ να σκεφτώ πολλές από το κέντρο των οποίων απουσιάζει το ρίσκο. Τότε τι ακριβώς γίνεται γύρω μου στις γειτονιές της Αθήνας; Αναζητώντας απαντήσεις, μιλάω με ειδικούς. «Οι εμμονικοί φόβοι προκαλούνται σε μεγάλο βαθμό από ανασφάλεια, διότι ο φοβισμένος αισθάνεται ότι βάλλεται από παντού. Σε επίπεδο κοινωνικής ομάδας υπάρχει η αίσθηση ‘όλοι εναντίον ενός’, δηλαδή ενός ‘εχθρού’», μου εξηγεί ο Αντώνης Πούλιος, ψυχολόγος, υποψήφιος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών. Μονομιάς, σκέφτομαι μερικούς εν δυνάμει «εχθρούς», όπως η φτώχεια και η ανεργία, επειδή μου είναι δύσκολο να δώσω στο φόβο ένα ανθρώπινο πρόσωπο. Δεν έχω μάθει να φοβάμαι πρόσωπα. Αναφέρω το θέμα στην Δήμητρα Κογκίδου, καθηγήτρια και κοσμήτορα της Παιδαγωγικής Σχολής του ΑΠΘ, και τονίζει ότι ο φόβος είναι, πράγματι, συνάρτηση πολλών διαφορετικών παραγόντων. «Η ανεργία, η φτώχεια, τα σκάνδαλα, η οικονομική κρίση, η αβεβαιότητα για το σήμερα και το αύριο μάς προκαλούν αγανάκτηση, αλλά και φόβο. Κυρίως από την αίσθηση ανικανότητας ελέγχου και χειρισμού της

κατάστασης, από την αίσθηση επίκτητης ανικανότητας και ανεπάρκειας, ή εξαιτίας της ανασφάλειας και της έλλειψης προστασίας», λέει χαρακτηριστικά. «Φόβος που μπορεί να οδηγήσει στη μοιρολατρία. Που συχνά είναι διογκωμένος, εξαιτίας της ευρείας διασποράς του από τα ΜΜΕ. Η ρητορική της πολιτικής του μνημονίου σκιαγραφεί ένα φοβικό πλαίσιο και συμβάλλει περαιτέρω στη δημιουργία μιας φοβικής κοινωνίας, που κάνει τους φόβους μας συχνά ανορθολογικούς και μας εγκλωβίζει σε αδιέξοδα». Καθώς συνεχίζω το δρόμο μου, με συγκλονίζει η εικόνα του πρεζάκια που κάνει ντάγκλες μέρα μεσημέρι, αλλά δεν τον φοβάμαι. Η αγωνία στα γυάλινα μάτια του για το αν θα καταφέρει να βρει τη δόση του είναι τόσο έκδηλη που με κάνει να τον λυπάμαι, όχι να τον φοβάμαι. Οπως μου διευκρινίζει και ο κ. Πούλιος, «δεν πρέπει να στοχοποιούμε το φόβο, αλλά το γιατί φοβόμαστε. Πρέπει να μας προβληματίσει το γιατί υπάρχει αυτό το συναίσθημα. Ας μην ξεχνάμε ότι και ο εγκληματίας φοβάται». Και έτσι προσπερνώ την αγωνία του πρεζάκια και φτάνοντας στην πλατεία Βικτωρίας έχω στο μυαλό μου την παροιμία «φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη». Κοντά στην πλατεία Λαυρίου αναρωτιέμαι αν είναι σωστό ή λάθος να φοβάται κάποιος. «Τα συναισθήματα δεν είναι σωστά ή λάθος, απλά υπάρ-

17 ::: 0(75232/,61(:6 *5

χουν», μου ξεκαθαρίζει η κλινική ψυχολόγος Κατερίνα Παπανικολάου, λέγοντας πως υπάρχει ο ανθρώπινος φόβος απέναντι στο ξένο, το άγνωστο και το διαφορετικό. «Το διαφορετικό μάς προκαλεί αισθήματα αμφιθυμίας, μας γοητεύει, αλλά μας δημιουργεί και έλλειψη εμπιστοσύνης, ανησυχία. Είναι μια φυσιολογική αντίδραση». Δίπλα μου περπατάει μία παρέα αλλοδαπών. Η στάση του σώματός τους προδίδει το φόβο τους ότι δεν θα καταφέρουν να κερδίσουν τον επιούσιο μέσα σε μια κοινωνία που τους έχει βάλει στο στόχαστρο προσάπτοντάς τους τις δικές της δυστυχίες. Ρωτάω πάλι την κ. Παπανικολάου. «Ναι, υπάρχει η τάση σε μια κοινωνική ομάδα να προβάλλει τα δικά της αρνητικά στοιχεία, όσα δεν αποδέχεται για τον εαυτό της, σε κάποια άλλη», μου απαντάει. «Δηλαδή, προβάλλουμε όλα τα κακά της κοινωνίας μας σε μια άλλη κοινωνική ομάδα». Αναλογίζομαι τα στερεότυπα, τις οργανωμένες αντιλήψεις και τις προκατασκευασμένες ιδέες, που εύκολα γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από πολιτικοκοινωνικά κινήματα και θρησκευτικά δόγματα. Θυμώνω και συνεχίζω. Περνώντας έξω από ένα κατάστημα ηλεκτρονικών ειδών με δεκάδες τηλεοράσεις στη βιτρίνα του, αναρωτιέμαι αν το γεγονός ότι ο τηλεοπτικός σκουπιδοτενεκές μάς βομβαρδίζει συνεχώς με σκηνές απόλυτου τρόμου μας ωθεί τελικά στο να τον αναζητούμε υποσυνεί-

ǻǼȀǼȂǺȇǿȅȊ

δητα στην καθημερινότητά μας, όπως ο εθισμένος σε μια ουσία που χρειάζεται ολοένα και περισσότερη για να «την ακούσει». Μετά το χολιγουντιανό τρόμο σε 3D, μόνο ο πραγματικός θα μπορούσε, άραγε, να μας «ικανοποιήσει»; Σταματάω τη σκέψη μου σε ένα φανάρι της Σωκράτους. Μπροστά μου περιμένει να ανάψει το πράσινο μία νεαρή γυναίκα. Κοιτάζει δύο φτωχοντυμένους τύπους που πλησιάζουν και αυτόματα πιάνει την τσάντα που κρέμεται από τον ώμο της και την σφίγγει επάνω της. Θυμάμαι τη φίλη μου την Βάσω, που πρόσφατα έπεσε θύμα τσαντάκηδων και πέταξε τα δωδεκάποντα τακούνια της, προκειμένου να τους κυνηγήσει. Δεν τους πρόφτασε και γύρισε πίσω έξω φρενών, βρίζοντας θεούς και δαίμονες. «Θα πάρω το νόμο στα χέρια μου», μου είπε τότε με τρεμάμενη από την αγανάκτηση φωνή και τη φαντάστηκα να σχηματίζει ομάδα περιφρούρησης με τους γείτονές της. Ρωτάω τι μπορούμε να κάνουμε, ώστε να πάψουμε να φοβόμαστε. «Υπάρχουν διάφοροι τρόποι αντιμετώπισης του φόβου, αλλά όχι συνταγές. Το γεγονός, όμως, ότι δεν περνούν όλα από το χέρι μας αποτελεί παγίδα», μου απαντά ο κ. Πούλιος, ενώ σύμφωνα με την κ. Παπανικολάου το ζητούμενο είναι να αλλάξουμε τις στερεότυπες αντιλήψεις και στάσεις, έχοντας όμως υπόψη μας πως αυτή η διαδικασία είναι πολύ αργή και πως τα στερεότυπα μεταβάλλονται πιο δύσκολα όσο

πιο δύσκολες είναι και οι κοινωνικές συνθήκες που βιώνουμε. Οπως λέει, «η παιδεία αποτελεί ένα καλό όπλο, αλλά όχι πανάκεια». Η ημέρα σβήνει καθώς προσπερνάω το δημαρχείο. Κοντά στη Σοφοκλέους, μερικοί τύποι έχουν κάνει κατάληψη στο σκοτεινό πεζοδρόμιο, ανταλλάσσοντας ναρκωτικά και χρήματα. Φρενάρω την ιδέα να περάσω απέναντι για να τους αποφύγω, αρνούμενος να αφήσω τον οποιονδήποτε φόβο να αναδυθεί μέσα μου. Θέλω να αισθάνομαι ελεύθερος σε μια κοινωνία που δεν είναι αγγελικά πλασμένη και το κάνω πράξη διασχίζοντας τον εφιάλτη τους σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Επιστρέφοντας αργότερα στο σπίτι, διαβάζω μία έκθεση του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών για την εγκληματικότητα και σημειώνω μια μικρή παράγραφο που λέει πως «η αλλαγή των κοινωνικών συνθηκών που δημιουργούν παραβάτες θα μπορούσε να αντιστρέψει τις αρνητικές επιπτώσεις των εξαθλιωμένων περιοχών και να μεταμορφώσει τους κατοίκους σε νομοταγείς πολίτες». Ανάβω την τηλεόραση και πέφτω επάνω σε ένα θρίλερ, στο οποίο ένας μανιακός δολοφόνος μετατρέπει μια ήσυχη γειτονιά σε κόλαση. Δεν πρόλαβα να δω το φινάλε. Με πήρε ο ύπνος, πριν παρακολουθήσω το θρίαμβο του καλού επάνω στο κακό. Ζούσα ήδη το δικό μου θρίαμβο… s ® ¸ Àm¸ ¸ r n.kagiannis@metropolisnews.gr

|

18 ǻǼȀǼȂǺȇǿȅȊ

::: 0(75232/,61(:6 *5

n¹i ¼¹iotªj»¹mlÀisimum´¿°l Στόλισε το δωμάτιο ενός μαιευτηρίου για το χαρμόσυνο γεγονός της έλευσης μιας νέας ζωής και σίγουρα πήρε κυρίαρχη θέση στο παιδικό δωμάτιο, δίνοντας χαρά και συντροφιά για μήνες, ίσως και για χρόνια, στο αγοράκι που, καθώς μεγάλωνε, δεν έπαιζε απλώς μαζί του, αλλά άρχισε να του μιλάει, να γίνεται ο φίλος του! Την Πέμπτη το πρωί, ο κύκλος της «ζωής» του ολοκληρώθηκε, καθώς ο τεράστιος αρκούδος -για αυτόν ο λόγος- ήρθε να προστεθεί στο βουνό των σκουπιδιών που είχε στοιβαχτεί στους πρόποδες του Λυκαβηττού από την απεργία των εργαζομένων στους ΟΤΑ τις προηγούμενες ημέρες. Ο μικρός μεγάλωσε και δεν τον ήθελε; Μοιάζει απίθανο, καθώς σίγουρα θα είχε δεθεί μαζί του συναισθηματικά. Μετακόμιση σε μικρότερο σπίτι και σε άλλη γειτονιά; Μοιάζει πιο πιθανό. Γύρω από τα σκουπίδια, τριγυρνάει ολοένα και μεγαλύτερος αριθμός συνανθρώπων μας, ψάχνει να βρει αντικείμενα, υλικά που πετάχτηκαν ως άχρηστα, φθαρμένα για τους περισσότερους, χρήσιμα όμως για κάποιους άλλους. Ολοένα και μεγαλύτερος αριθμός συνανθρώπων μας το έχει αντιληφθεί και αφήνει δίπλα στα σκουπίδια σε γειτονιές της Αθήνας ανοιχτές σακούλες με ρούχα, παπούτσια, αντικείμενα που δεν χρειάζεται πλέον, γιατί γνωρίζει ότι σε λίγο θα έρθουν να τα περισυλλέξουν άνθρωποι που τα έχουν ανάγκη. Ετσι έγινε και με τον αρκούδο! Λίγες ώρες αργότερα, γυρνώντας από τον περίπατό μας, τα σκουπίδια ήταν ακόμη στη θέση τους, ο αρκού-

δος όμως έλειπε. «Ενα ζευγάρι που περνούσε, περιεργάστηκε τον αρκούδο και τον πήρε!», μας είπε μία κυρία από την απέναντι πολυκατοικία, που μας είδε να βγάζουμε τη φωτογραφία! Ο αρκούδος σώθηκε από τη χωματερή, έστω και κάπως τα-

t´iÀj¹si¹À¼ªtnt°

a.lidorikis@metropolisnews.gr

i´´tuÀ·i»i°À Ài´´tuÀ¶ª¹°mj°i¹

j ½³ ¸ Àµ Àª ½ ¸ À Àª ³À°¸

¿µuµj¹t°Àmi»im´u°nt°Àiu»tm¹sl»¿s Τα αθηναϊκά Σαββατόβραδα. Αξέχαστα μας μένουν. Ασφυκτιούμε στα μπαρ, ψάχνοντας μια ηλιαχτίδα διασκέδασης. Και καλά όταν φτάσεις εκεί. Το «μέχρι να» είναι το πρόβλημα. Ενας οδηγός στις ουρές οχημάτων και εγώ. Λάθος μεγάλο να ξεμένεις από βενζίνη τέτοιες ώρες. Θα μπορούσα να φωνάξω «γυρίστε στα χωριά σας», αλλά δεν μπορώ. Ούτε εγώ κατάγομαι από την Αττική. Απλά στριμώχνομαι στους δρόμους της. Πλησιάζοντας το μόνο ανοιχτό βενζινάδικο κοντά στου Ψυρρή, μια πινα- απόψεις διίστανται για αυτόν. Μέχρι κίδα με έβαλε σε σκέψεις. Δεν ήξε- και την Αίγυπτο ανακατεύουν στο ζήρα κανέναν Ωγύγη. Ψάχνοντας ανα- τημα της καταγωγής του. Σίγουρα πάκάλυψα ότι είναι πιο παλιός από ό,τι ντως ο πρώτος κατακλυσμός της ελνόμιζα. Ο πιο παλιός κάτοικος της ληνικής μυθολογίας σε αυτόν οφείΒοιωτίας. Ο ντόπιος ήρωας. Ο ορι- λει το όνομά του. Εκείνος ντόπιος, σμός της εντοπιότητας. Εξαιτίας αυ- εγώ ξένος. Και βρίσκοντας βενζίνη τού, οι αρχαίοι ποιητές αναφέρονται στην οδό Σαρρή, μπορούσα πια να στους Θηβαίους ως «Ωγυγίδαι». Ο μπω στην Εθνική και να κατευθυνθώ πρώτος μυθολογικός άρχοντας και προς το σπίτι. Σώθηκα από τον καταπροπάτορας της πόλης. Βέβαια, οι κλυσμό των αυτοκινήτων.

λαιπωρημένος, και θα εγκατασταθεί σε άλλο σπίτι, για να δωρίσει τη χαρά σε ένα άλλο αγοράκι. Μια ανακύκλωση διαφορετική! i ³ À´ ­ ±

lÀ̂¼j¯injsl̃À»tuÀ·i·i¼¹inis»l Μακό και φόρμα άστα να πάνε, χαλίκια και μπάλες στον αέρα. Τεσσάρων ετών, στη Δεξαμενή. Εκεί γνώρισα τη Δώρα το 80κάτι και ας συστηθήκαμε μία δεκαετία αργότερα, με τζιν και μάρτινς. Η πρώτη συνάντησή μας ήταν στις κούνιες, υπό το τρομαγμένο βλέμμα των γονιών μας, που υποτάσσονταν στο «Πιο δυνατά, πιο δυνατά!» και στο «Λίγο ακόμα και μετά θα πάμε σπίτι». Εγώ, ένα μεγάλο μέρος του φράχτηκε. πάντως, νύχτα έφευγα. Περνώντας Μας έλεγαν ότι «εδώ ερχόταν ο Παπροχτές μπροστά από το άδειο Cine παδιαμάντης», και νόμιζα ότι θα ξεΔεξαμενή, ζήτησα μέσα μου συγ- πεταγόταν κανένας παπάς με ράσο γνώμη για την άγνοια των παιδι- για να κάνει κούνια. Πολύ μετά το κών ετών. Οι μεγάλοι, μας μιλού- «φτου ξελεφτερία», άρχισα να συνεισαν για την Αδριάνειο δεξαμενή. δητοποιώ ότι, εκεί που έπινα πορτοΤο ομώνυμο υδραγωγείο, που ξεκι- καλάδα, κάποτε καθόταν και έγραφε νούσε από την Πάρνηθα και κατέ- ο Παπαδιαμάντης. Η νοσταλγία χτύληγε στο Λυκαβηττό, κατασκευάστη- πησε κόκκινο φέτος, όταν ο δήμος κε από τον αυτοκράτορα Αδριανό, έκλεισε το ιστορικό καφέ, ένα στέτο 2ο περίπου αιώνα και τα νερά δι- κι διανοούμενων, παιδιών και γειοχετεύονταν με υδατογέφυρες στην τόνων. Την πόρτα μας στο χρόνο, πόλη μέχρι την Τουρκοκρατία, όταν βρε παιδί μου.

Ás Á

19

::: 0(75232/,61(:6 *5

ǻǼȀǼȂǺȇǿȅȊ

´¹µtÀmi»¿ i·tÀ»lsÀiviªs¿s

» ±¸À rÀ r À¸ À À i ¸ À ± ¸ À¸ ½¸À·¸ ® ¸ Àm¸ À ¸À ½r À À ® ¸½ À ±À ± ¸ À³ ¸À¸ À ¸À ½½r ¸À À¸ ¸ ¬À ¸

Tο σπίτι μου απέχει μόλις 8 λεπτά από το σταθμό του τρένου στα Κάτω Πατήσια και είναι τρία στενά κάτω από την Αχαρνών. Τυπικά ανήκει στην περιοχή Τρεις Γέφυρες, αλλά κανείς δεν νιώθει Τρεισγεφυριώτης, πώς θα μπορούσε άλλωστε; Ανήκουμε -και εμείς- στη μεγάλη παρέα των Πατησιωτών. Η γειτονιά μου αποτελείται από γκρίζες πολυκατοικίες, ένα σουβλατζίδικο, ένα μπακάλικο, τρεις φούρνους, ένα φαρμακείο, κάποια βουλκανιζατέρ, ένα DVD Club, μία τρελή και πολλούς μετανάστες. Αλλά είναι ακόμα γειτονιά. Αν και τυπικά ζω μόνο ένα χρόνο εδώ και έχω σκοπό να μετακομίσω σύντομα, ξέρω αρκετούς από τους ενοίκους της πολυκατοικίας, ο κ. Παντελής που έχει το ψιλικατζίδικο/μπακάλικο από κάτω μού κρατάει το αγαπημένο μου περιοδικό και ο ψήστης στο σουβλατζίδικο ξέρει ότι δεν βάζω ντομάτα στο σουβλάκι μου. Οταν πρωτοήρθα σε αυτή τη γειτονιά, μια χειμωνιάτικη ημέρα του 2004, ενθουσιάστηκα. Οχι πως έχει τίποτα ιδιαίτερο, αλλά ο μεγάλος πεζόδρομος στο πίσω μέρος της πολυκατοικίας και το άρωμα της παλιάς Αθήνας αποτυπωμένο στις πολυκατοικίες ξύπνησε τη ρετρό πλευρά μου. Οταν είσαι ερωτευμένη βέβαια, δεν σε νοιάζουν και πολλά πράγματα. Το πολυφωνικό χωλ του σπιτιού και οι στραβές γωνίες μού φάνηκαν αστείες, ο ήχος του ασανσέρ που ανεβοκατεβαίνει ακριβώς δίπλα στο σαλόνι μού φάνηκε αδιάφορος, η πολυκατοικία μού φάνηκε καλοδιατηρημένη, αν και χτίστηκε τη δεκαετία του ’60. Αντιστοίχως, η γειτονιά μού φάνηκε ήσυχη, ο πεζόδρομος τεράστιο πάρκο και η απόσταση από το πατρικό μου ελάχιστη.

Πριν από ένα χρόνο εγκαταστάθηκα επίσημα σε αυτή τη γειτονιά. Με μεγάλη χαρά και αντίστοιχο ενθουσιασμό που θα είχα και εγώ κανονικούς -δικούς μου- γείτονες και θα υποδεχόμουν τους φίλους στο δικό μου σαλόνι. Τότε άρχισαν τα πράγματα να αλλάζουν. Αρχισα να φοβάμαι όταν επέστρεφα νύχτα από τη δουλειά, άρχισε να με ενοχλεί ο ψιλικατζής που κατά βάθος είναι τσιγκούνης, άρχισαν να με ενοχλούν οι φωνές της κ. Ολυμπίας. Σήμερα, λίγες ημέρες πριν από τα τελευταία μου Χριστούγεννα εδώ, νιώθω θλιμμένη. Οχι τόσο για τη μελαγχολία των γιορτών, όσο για το σπίτι και τη γειτονιά που πρόκειται να αφήσω. Και κυρίως για τα πράγματα που σε ενθουσιάζουν, όταν είσαι 20, αλλά σε ενοχλούν, όταν κάποια χρόνια μετά σκέφτεσαι να περάσεις τη ζωή σου στο επόμενο στάδιο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το επόμενο σπίτι μου θα είναι πάλι στα Πατήσια, θα είναι λίγο πιο καινούργιο και η περιοχή θα είναι πιο ασφαλής. Αλλά πάντα θα μου λείπει η τρελή της γειτονιάς που μου ζητάει 50 λεπτά κάθε φορά που με βλέπει, η φουρνάρισσα που απορεί γιατί δεν πάω κάθε πρωί να πάρω ψωμί και οι μελαμψοί ένοικοι στο απέναντι μπαλκόνι που βλέπουν συνέχεια ΜΤV σε μια τεράστια τηλεόραση. Αλλά πιο πολύ από όλα, θα μου λείψει ο ήχος από τα στόρια που ανεβαίνουν κάθε πρωί και ξέρεις ποιος γείτονας ξυπνάει πρώτος και κυρίως ποιος -δηλαδή εγώ- ξυπνάει τελευταίος. §Ò¦ ¦§£¥Ò £n.mastorakou@metropolisnews.gr

u

20 ǻǼȀǼȂǺȇǿȅȊ

::: 0(75232/,61(:6 *5

tÀ´jn·ªts

¼jsÀl»is

´tu¹°Ào¹µmt «Γιούχα» όσο ένα Boeing σε απογείωση Ο πιο διάσημος προδότης στη σύγχρονη ιστορία του ποδοσφαίρου δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τον Λουίς Φίγκο. Εμεινε πέντε χρόνια στην Μπαρτσελόνα, έγινε αρχηγός της και μαζί με τον Ριβάλντο, εκείνη την εποχή, ήταν οι «βασιλιάδες» της πόλης. Οταν όμως το 2000 ο Φλορεντίνο Πέρεθ κατάφερε να τον πάρει στη Μαδρίτη, οι αντιδράσεις ήταν ανάλογα έντονες της πρότερης αγάπης. Η διοίκηση της Μπαρτσελόνα έδωσε ρητή εντολή να αφαιρεθεί το όνομά του από τις φανέλες που είχαν πουληθεί στους φίλους της ομάδας, ενώ στην πρώτη του επίσκεψη στο Καμπ Νου ως παίκτη της Ρεάλ, επικράτησε πραγματικός χαμός: στο γήπεδο εκτοξεύτηκε από μπουκάλι ουίσκι μέχρι γουρουνοκεφαλή (!) και, κάθε φορά που προσπαθούσε να εκτελέσει κόρνερ, τα αντικείμενα έπεφταν βροχή. Η ένταση από τις «γιούχες» στις κερκίδες (που μετρήθηκε από επιστήμονες) διαπιστώθηκε ότι ξεπερνούσε αυτήν ενός Boeing 747 σε απογείωση.

ntÀ»kts°»ts Για όνομα του Θεού Εκανε το μεγαλύτερο λάθος που μπορεί να κάνει ποδοσφαιριστής στη ζωή του: αγωνίστηκε στη Σέλτικ και μετά στη Ρέιντζερς, ενώ ήταν καθολικός! Για την ακρίβεια, στους Κέλτες αγαπήθηκε παράφορα και φρόντιζε να πικάρει διαρκώς τους οπαδούς της Ρέιντζερς. Μάλιστα, στον τελικό κυπέλλου του 1986 χτύπησε τον αγαπημένο παίκτη των φιλάθλων της Ρέιντζερς με κουτουλιά και στη συνέχεια πήγε μπροστά στην εξέδρα τους και έκανε το σταυρό του. Το 1989 όμως, και αφού είχε παίξει δύο χρόνια στη Γαλλία, δέχτηκε μία αστρονομική πρόταση από τους Ρέιντζερς και έγινε κάτοικος του «Αϊμπροξ Παρκ». Εξαλλοι οι οπαδοί των «μπλε» έκαιγαν τα εισιτήρια διαρκείας τους σε ένδειξη διαμαρτυρίας, αλλά αυτό δεν ήταν τίποτα μπροστά σε ό,τι έκαναν οι «προδομένοι» οπαδοί της Σέλτικ: του έκαψαν το σπίτι και ξυλοκόπησαν τον πατέρα του, αναγκάζοντάς τον να έχει πάντα μαζί του άνδρες ασφαλείας.

ªtn·jª»tÀn·i»k¹t «Μικρός Βούδας» για όλους Ο θρυλικός «κοτσιδάκιας» φόρεσε πέντε χρόνια τη φανέλα της Φιορεντίνα, με την οποία έφτασε στον τελικό του κυπέλλου UEFA το 1990, όπου και ηττήθηκε από την ομάδα που έμελλε να αποτελέσει τον επόμενο σταθμό στην καριέρα του ένα χρόνο μετά. Τη Γιουβέντους. Η μεταγραφή του στοίχησε το ποσό ρεκόρ (για την εποχή) των 9,2 εκατ. ευρώ και ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων, με τους φίλους των «βιόλα» να διαδηλώνουν επί δύο ημέρες, διαμαρτυρόμενοι για την πώλησή του. Ο «μικρός Βούδας», παρατσούκλι που απέκτησε την ίδια χρονιά μετά τη θρησκευτική μεταστροφή του στο Βουδισμό, απολογήθηκε αργότερα στους οπαδούς της πρώην ομάδας του, λέγοντας συγκεκριμένα: «εξαναγκάστηκα να δεχτώ τη μεταγραφή!». Το μικρόβιο πάντως το είχε. Στη συνέχεια της καριέρας του αγωνίστηκε τόσο στη Μίλαν όσο και στην Ιντερ, μια κίνηση όμως που δεν προκάλεσε πολύ, καθώς η προσωπικότητά του πλέον ήταν αποδεκτή σε όλο το φίλαθλο κόσμο, ανεξαρτήτως συλλογικών προτιμήσεων.

k´i»isÀ¹n·ªi¾nt¶¹»° Αλαζόνας και (δις) προδότης Καλοκαίρι 2006 και το Calciopolis έριξε τη Γιουβέντους στη δεύτερη κατηγορία, με αποτέλεσμα οι περισσότεροι από τους σταρ της «μεγάλης κυρίας» να αναζητήσουν την τύχη τους αλλού. Ενας εξ αυτών ήταν και ο Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς, που επέλεξε να πάει στην άμεσα ανταγωνιστική Ιντερ, δηλώνοντας μάλιστα ότι ήταν ένα παιδικό του όνειρο. Επειδή όμως τα όνειρα σε ορισμένους δεν κρατούν πολύ, το περασμένο καλοκαίρι αφού έκανε και ένα πέρασμα από την Μπαρτσελόνα, μετακόμισε στη μισητή συμπολίτισσα Μίλαν. Σαν να μην έφτανε αυτό, πριν από λίγες ημέρες, παραμονές του ντέρμπι των δύο ομάδων, φρόντισε να «ανάψει» τα αίματα, λέγοντας πως «αν με αποδοκιμάσουν οι οπαδοί της Ιντερ, θα φτιαχτώ περισσότερο. Κάντε το και θα δείτε ότι ο Ιμπραΐμοβιτς δεν καταλαβαίνει από αυτά». Τελικά αποδοκιμάστηκε δεόντως, κατάφερε να σκοράρει με πέναλτι και έφαγε μερικές «ψιλές» από τον Ματεράτσι, που κάτι τέτοιους τύπους δεν τους ανέχεται.

21 ::: 0(75232/,61(:6 *5

ǻǼȀǼȂǺȇǿȅȊ

Με αφορμή την επεισοδιακή επιστροφή του Λεμπρόν Τζέιμς στην έδρα των Cavaliers και τις καμένες φανέλες του που γέμισαν το Κλίβελαντ, θυμηθήκαμε χαρακτηριστικές περιπτώσεις αθλητών που άλλαξαν ομάδα και έμειναν στην ιστορία ως «προδότες».

sÀtÀ·ª¿»t°

i ­ ³¸ Àµ ¸ agiannopoulos@metropolisnews.gr

s»tu°isÀn·iµj¶¹»° Πρίγκιπας ή βάτραχος Ακόμη και σήμερα, 14 χρόνια μετά, έπειτα από τρία περάσματα από τον πάγκο της ΑΕΚ και αμέτρητες δηλώσεις μετάνοιας, πολλοί φίλοι των «κιτρινόμαυρων» δεν συγχωρούν με τίποτα την απόφαση του Μπάγεβιτς να μετακομίσει στον Ολυμπιακό το 1996. Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει όσα συνέβησαν στις 12 Ιανουαρίου του 1997, όταν επισκέφτηκε τη Φιλαδέλφεια ως προπονητής του Ολυμπιακού. Με το που έφτασε η αποστολή στο γήπεδο, οι οπαδοί της ΑΕΚ τον περίμεναν με πέτρες, πορτοκάλια και φωτοβολίδες. Λόγω κακοκαιρίας το ματς αναβλήθηκε για μία ημέρα, αλλά και την επόμενη συνέβησαν τα ίδια. Για να μπορέσει να μπει στο γήπεδο χρειάστηκε συνοδεία μίας ολόκληρης διμοιρίας των ΜΑΤ (!), ενώ τα πεντοχίλιαρα που έφεραν τη μορφή του έπεφταν βροχή από τους αφηνιασμένους οπαδούς. Η συνέχεια δεν ήταν καλύτερη, αφού κατά καιρούς πιάστηκε στα χέρια με οπαδούς, είδε βατράχους στις κερκίδες και έλαβε μέχρι και φάκελο με σφαίρες σπίτι του.

¶i°¹´l°À°·istu´l° Για τα λεφτά και μια καλύτερη ζωή Αποτέλεσε το μεγαλύτερο μεταγραφικό σίριαλ του περασμένου καλοκαιριού, αφού για περισσότερο από ένα μήνα ήταν άγνωστο πού θα συνεχίσει την καριέρα του. Τελικώς, επέλεξε να φύγει από τους «πράσινους» για τον Ολυμπιακό, χωρίς ωστόσο να κάνει γνωστούς τους λόγους της απόφασής του, αφού «ποτέ δεν ήταν κατάλληλη η στιγμή για να μιλήσει». Οι εφημερίδες του Παναθηναϊκού του έσυραν τα εξ αμάξης, με πρωτοσέλιδα τύπου «Φραγκο-kill Bill», θεωρώντας πως το βασικό του κίνητρο ήταν οικονομικό. Οι δε οπαδοί ανυπομονούν να τον υποδεχτούν στις αρχές του Ιανουαρίου στο κλειστό του ΟΑΚΑ, αποδίδοντάς του τις ανάλογες «τιμές». Δεδομένης της κόντρας των δύο ομάδων, ο Θεός να βάλει το χέρι του.

n¹vi´l°Àm¿s°»is»¹stu Δεν ήταν τρέλα με καμιά φανέλα Το 2001 αποτέλεσε μια πανάκριβη μεταγραφή για τον Παναθηναϊκό, μετά τις εξαιρετικές εμφανίσεις του με τη φανέλα του Ηρακλή. Οι φίλοι των «πρασίνων» τον αγάπησαν αμέσως και εξέλαβαν την απόκτησή του ως μια σημαντική επικοινωνιακή νίκη κόντρα στον Ολυμπιακό, ο οποίος επίσης τον διεκδικούσε. Το σύνθημα «Μιχαλάκη είσαι τρέλα με την πράσινη φανέλα» ακουγόταν κάθε φορά που σκόραρε, και ο ίδιος δήλωνε ότι «δεν πρόκειται ποτέ να πάω στον Ολυμπιακό». Το 2005 όμως, μένοντας ελεύθερος, υπέγραψε στους «ερυθρόλευκους», με αποτέλεσμα να γίνει κόκκινο πανί για την κερκίδα. Στην πρώτη του επίσκεψη στο ΟΑΚΑ ως αντίπαλος, τα αντικείμενα έπεφταν βροχή, οι αποδοκιμασίες ήταν συνεχείς, ενώ είχε αναρτηθεί και πανό που έγραφε χαρακτηριστικά: «Οτι δεν ήσουν άνδρας το μάθαμε. Οτι ήσουν λιγούρης δεν το ξέραμε».

°»ªi»t°Ài·t°»t´iml° «Ο Στράτος είναι φίλος μου» Το 1990, μετά από πέντε χρόνια στον Ολυμπιακό, ο Στράτος Αποστολάκης αποφάσισε να μετακομίσει στον Παναθηναϊκό. Η αντίδραση του κόσμου των «ερυθρολεύκων» ήταν άμεση ρίχνοντας το φταίξιμο της μεταγραφής στον τότε πρόεδρο Αργύρη Σαλλιαρέλη. Υπό το φόβο μάλιστα γενικών επεισοδίων, ο τελικός του Σούπερ Καπ ανάμεσα στους «αιώνιους» αναβλήθηκε. Οταν τελικά οι δύο ομάδες βρέθηκαν αντιμέτωπες στο Καραϊσκάκη, ο τότε ποδοσφαιριστής των «κόκκινων» Τάσος Μητρόπουλος τού έκανε ένα τάκλιν, που έχει μείνει στην ιστορία για τη σκληρότητά του, εν μέσω αποθέωσης από τον κόσμο. Το κορυφαίο; Πριν από τον αγώνα είχε δηλώσει: «ο Στράτος είναι φίλος και συμπαίκτης από την Εθνική, δεν έχει δώσει δικαίωμα σε κανέναν και δεν θα προκαλέσει την εξέδρα. Να μην τον πειράξει κανείς!».

22 ǻǼȀǼȂǺȇǿȅȊ

t {t t {Ät

Η μέθοδος του carpooling στην Ευρώπη είναι μόδα εδώ και χρόνια. Στην Ελλάδα το μάθαμε τελευταία, αλλά δεν το εμπιστευόμαστε πολύ. Μάλλον κακώς, αν κρίνουμε από τη δική μας εμπειρία.

u

::: 0(75232/,61(:6 *5

Κάθε πρωί κάνω ακριβώς την ίδια διαδρομή. Οπως φαντάζομαι και οι περισσότεροι από εσάς. Βγαίνω από το σπίτι μου στο Παγκράτι, περπατάω μέχρι τη στάση του τρόλεϊ, ανεβαίνω στο τρόλεϊ και κατεβαίνω μισή ώρα μετά στο Σύνταγμα. Περπατάω μέχρι τη στάση του λεωφορείου, ανεβαίνω στο λεωφορείο και κατεβαίνω μετά από σαράντα λεπτά στο Γαλάτσι. Περπατάω λίγο ακόμα και φτάνω στη δουλειά μου. Αποτέλεσμα της παραπάνω διαδρομής είναι να χάνω κάθε πρωί πάνω από μία ώρα, να σπάνε τα νεύρα μου και να φτάνω με μούτρα στο γραφείο. Το πρόβλημα είναι κοινό για τους περισσότερους που ζουν σε αυτή την πόλη και κυκλοφορούν χωρίς αυτοκίνητο. Είτε επειδή δεν έχουν είτε επειδή δεν βρίσκουν εύκολα πάρκινγκ είτε για οικολογικούς λόγους (σπανιότερα) είτε επειδή δεν μπορούν να το συντηρήσουν. Ψάχνοντας για λύση, αποφάσισα να ακούσω μια συνάδελφό μου που δεν άντεχε άλλο να ακούει την γκρίνια μου κάθε πρωί. «Μπες στο volevei.gr μήπως βρεις κάποιον που κάνει την ίδια διαδρομή με σένα», επανέλαβε απηυδισμένη ένα πρωί. Οπως και να έχει ακολούθησα τη συμβουλή της και μπήκα στο περιβόητο site. Τσεκάροντας τον τρόπο λειτουργίας του και αφού βεβαιώθηκα ότι όντως είναι τελείως δωρεάν οι υπηρεσίες του, έβαλα τη δική μου διαδρομή στην αναζήτηση και παρακαλούσα από μέσα μου να είμαι τυχερός. Πέντε δευτερόλεπτα μετά ένιωθα ο πιο τυχερός άνθρωπος στον κόσμο, καθώς διάβασα τα παρακάτω: «Είμαι η Σοφία και κάθε μέρα πηγαίνω από το Παγκράτι μέχρι την υπηρεσία που δουλεύω στο Γαλάτσι (Οδός Γαλατσίου). Υπάρχουν τρεις κενές θέσεις στο αυτοκίνητό μου. Οσοι βολεύεστε, ας προσέλθετε». Ο σωτήρας μου, λοιπόν, άκουγε στο όνομα Σοφία και ήταν διαθέσιμη να με γνωρίσει, για να κανονίσουμε περαιτέρω λεπτομέρειες. Η Σοφία είναι 33 χρόνων, μένει στο Παγκράτι μόνη της και σπουδάζει πολιτικές επιστήμες στην Πάντειο. Κάθε μέρα, εδώ και πέντε χρόνια θεωρεί κάρτες ανέργων στον ΟΑΕΔ Γαλατσίου και θεωρεί τη δουλειά της κάπως βαρετή. «Στην αρχή δίσταζα να βάλω την αγγελία, φοβόμουν να εμπιστευτώ κάποιον άγνωστο στο αυτοκίνητό μου, αλλά δεν γινόταν αλλιώς, η βενζίνη έχει φτάσει στο Θεό», μου είπε αρχικά και συμμερίστηκα αμέσως τον προβληματισμό της. Συζητήσαμε για τη διαδρομή και κανονίσαμε να βρισκόμαστε κάθε πρωί στην πλατεία Πλαστήρα και κάθε μήνα να της δίνω χρήματα για τη βενζίνη. Εγώ κέρδισα μισή ώρα από την ημέρα μου και την ψυχική μου ηρεμία και εκείνη τα μισά χρήματα της βενζίνης. Ολοι ευχαριστημένοι! Για την ιστορία, αναφέρω ότι το volevei.gr το έφτιαξαν δύο φοιτητέ,ς προσπαθώντας να κάνουν οικονομία στη βενζίνη από και προς το πανεπιστήμιο. Αποφάσισαν να μοιραστούν ένα αυτοκίνητο και να δίνουν τα χρήματα της βενζίνης μισά-μισά. Ετσι, τους γεννήθηκε η απορία γιατί μια τόσο απλή, αλλά και συμφέρουσα κίνηση, να μην ακολουθείται και από άλλους. Και εγένετο το -γνωστό πλέον- site! Η διαδικασία εγγραφής είναι απλή: συμπληρώνεις δωρεάν τα στοιχεία σου, καταχωρείς τη διαδρομή που θέλεις να κάνεις και δηλώνεις αν προσφέρεις όχημα ή ζητάς μεταφορά. Το volevei.gr (όπως βέβαια και κάποια άλλα site με αντίστοιχες προσφορές) συμφέρει και από πλευράς κοινωνικοποίησης, καθώς φέρνει κοντά όσους μένουν και εργάζονται στις ίδιες περιοχές, δίνοντάς τους τη δυνατότητα να γλιτώνουν αρκετό κόπο και χρήμα κάθε μήνα. ´r½ Ài ¸ r l.arapakos@metropolisnews.gr

u

23

::: 0(75232/,61(:6 *5

ǻǼȀǼȂǺȇǿȅȊ

{ Äx{ ~ Äu}{

Μια ομάδα νέων ανθρώπων, οι «Οχι Παίζουμε», ξετρυπώνει μεριές της πόλης και φέρνει τις μνήμες της παλιάς Αθήνας επί σκηνής, και ας μην πατάει σε κανονικό παλκοσένικο. Πήγαμε στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων και είδαμε μια πρόβα τους σε μία σκηνική σύνθεση του «Λάμπρου» του Διονύσιου Σολωμού. m ±½ Àl ±¸ Àm i.kolokouris@metropolisnews.gr

o ¸ ±¸ À° ¸¬ À·

˷tv¹À°»tÀ²ji»ªt˸

24

Οταν έφτασα στο Πνευματικό Κέντρο, οι υπάλληλοι στέκονταν στο ισόγειο, αλλά εγώ ανηφόρισα τις σκάλες μέχρι την αίθουσα όπου τελούνται οι πολιτικοί γάμοι. Σήμερα ήρθα για να δω πρόβες της ομάδας «Οχι Παίζουμε», που από το 2006 με το UrbanDig Project ανασκάπτει την Αθήνα, ανεβάζοντας παραστάσεις σε χώρους μη θεατρικούς, πέρα από τα όρια της συνηθισμένης σκηνικής έκφρασης. Πρωτότυπη δραματουργική περιπλάνηση στη λογοτεχνική Αθήνα του πρόσφατου παρελθόντος, που κυλά άγνωστο κάτω από το πολύβουο παρόν της. Μια ομάδα νέων καλλιτεχνών εμπνέεται από την ησυχία των φαντασμάτων της πόλης και ξυπνά μνήμες μέσα σε χώρους ιδιαίτερους, όπως είναι φέτος το Παλαιό Δημοτικό Νοσοκομείο «Ελπίς». Θα μπορούσαμε να ονομάσουμε αυτό που κάνει «αθηναϊκό χωροθέατρο». Οι χώροι λειτουργούν ως ενσαρκώσεις των προσωπικοτήτων που η ομάδα εξερευνά, γίνονται η αφετηρία στο να βρούμε πού στεκόμαστε και ως καταγωγή και ως παρόν, μέσα στη δίνη της αστικής μας ζωής. Στο βιβλίο “Theatre And The City” του 2009, η Jen Harvie εξερευνά τις σχέσεις ανάμεσα στο θέατρο και τη δυναμική της κοινωνίας, πώς οι ιδεολογίες του άστεως και η εθνική ταυτότητα επηρεάζονται αλλά και επηρεάζουν το σύγχρονο θέατρο. Η πόλη μας παγιδεύει, αλλοτριώνει και βγάζει στην φόρα ιδεολογήματα απρόσμενα, όπως την ξενοφοβία στα συγκλονιστικά «Ορφανά» του Ντένις Κέλλυ που ανεβαίνουν στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Διόλου τυχαία δεν αναφέρει ο σκηνοθέτης Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος στο πρόγραμμα της παράστασης

πως το έργο μοιάζει να «γράφτηκε για την περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα». Το ανέβασμα λοιπόν παραστάσεων όπως αυτή εδώ σε λησμονημένα κτήρια της Αθήνας, όπως το «Ελπίς», βοηθά σε μια εποχή ιδεολογικής σύγχυσης και αναζήτησης εθνικής ταυτότητας. Η εθνική ταυτότητα αποτελεί και ένα από τα θέματα του «Ελπίς». Κομμάτι της και σύμβολο, ένας χορευτής, ο Αντώνης Στρούζας. Στην πρόβα που πήγαμε βημάτιζε ωσάν εύζωνος του Συντάγματος, ενώ με τα χέρια του ωθούσε ένα φορείο ασθενούς. Την ίδια στιγμή, ένας ηθοποιός, ο Ανδρέας Μαριανός, με κοστούμι τριμμένο και ένα ποτήρι σαμπάνια στα χέρια αφηγούνταν με φωνή στεντόρεια: ... 1834. Βρισκόμαστε στην αφετηρία. Η Αθήνα, η νέα πρωτεύουσα, είναι σωρός ερειπίων.

12.000 Αθηναίοι γκάγκαροι κατοικούν σε καλύβες και μαγειρεύουν στην ύπαιθρο. Δεν υπάρχουν ουρητήρια. Δεν υπάρχουν αποχετεύσεις. Δεν υπάρχει νερό. 13.000 παλιοί επαναστάτες ζητιανεύουν ένα ξεροκόμματο. Μια μεγάλη πλημμύρα μετατρέπει σε λίμνη το λεκανοπέδιο Αττικής. 1835. Ασιατική χολέρα προσβάλλει 4.000 ανθρώπους και αφήνει 235 νεκρούς βήτα και γάμα τάξεως. 85 νεκρά βρέφη. 44 νεκρά νήπια. Τάφοι. Λιμνάζοντα ύδατα, λασπουριά, ακαθαρσίες, σκουπίδια, βρομιές, κοπρώνες, βορβορότοποι, στάβλοι του Αυγείου, παραμελημένα χωράφια. Φλομώσαμε. Ο Κωλέττης αναγνωρίζει την ανάγκη νοσοκομείου ... Το μάτι του Ανδρέα Μαριανού γυαλίζει και με τρομάζει. Ωστόσο, μόλις μας αντιλαμβάνεται, σταματάει και μας λέει ένα απολύτως φυσιολο-

u

25

::: 0(75232/,61(:6 *5

γικό «Καλησπέρα σας! Περάστε!». Στη γωνία της αίθουσας πολιτικών γάμων φαίνεται ένα αρμόνιο καλυμμένο με κουβέρτα, υπόκρουση για τις τελετές. Δεξιά και αριστερά από το γραφείο του δημάρχου υπάρχουν εθνικές και δημοτικές σημαίες και φυτά, ενώ στους τοίχους βλέπεις διάφορα σπαθιά, δώρα στον άρχοντα της Αθήνας και κάπου σκονισμένο ένα τιμητικό από τον Χαϊλέ Σελασιέ. Η παχιά σκόνη που καλύπτει τα πάντα δίνει μια αίσθηση λίβινγκ ρουμ της δεκαετίας του ’70 στο χώρο. «Ομως εδώ ήταν νοσοκομείο!» αναφωνεί ο σκηνοθέτης Γιώργος Σαχίνης και αρχίζει να περιγράφει την παράσταση. Εχουν πάρει κείμενα από το αρχείο του Δημοτικού Νοσοκομείου «Ελπίς» και έχουν φτιάξει μια μυθοπλασία. Ο Γιώργος μαζί με την Ειρήνη Αλεξίου έφτιαξαν έναν ήρωα, ο οποίος λέγεται Λάμπρος (ο χορευτής Αντώνης Στρούζας) και ενσαρκώνει τις πιο σημαντικές προσωπικότητες του «Ελπίς» μέχρι το 1971. Το τέλος του Λάμπρου, ο θάνατός του είναι το σημείο όπου η παράσταση συναντά την ιστορία του «Λάμπρου» του Διονύσιου Σολωμού. Το φινάλε, δηλαδή, της παράστασης ομοιάζει με την αυτοκτονία του ήρωα του ’21 στο σολωμικό έργο. Καλό θα ήταν να θυμίσουμε με δυο λόγια την υπόθεση του σολωμικού «Λάμπρου»: ήρωας της Επανάστασης, για να πολεμήσει τον Αλή Πασά, εγκατέλειψε την ανύμφευτον γυναίκα του Μαρία και τα τέσσερα παιδιά του. Στο στρατόπεδο των εξεγερμένων, εμφανίζεται ένας Τούρκος, αλλά αποδεικνύεται ότι είναι μια όμορφη Τουρκάλα. Ο Λάμπρος ερωτεύεται το αδύνατο και αισθαντικό κοράσι, κατορθώνει να το πλανέψει και να το ρίξει στην αγκαλιά του. Επειτα ανακαλύπτει πως είναι κόρη του. Την αφήνει να πνιγεί σε λίμνη βαθιά και την ημέρα της Λαμπρής αυτοκτονεί και ο ίδιος. «Εμείς εδώ, στο τέλος της δράσης, το παρουσιάζουμε ως δολοφονία, διότι ο Λάμπρος του Σολωμού μάλλον ‘δολοφονήθηκε’ από τις τύψεις

ǻǼȀǼȂǺȇǿȅȊ

του ή από τα τραύματα των παιδιών του», επισημαίνει ο σκηνοθέτης Γιώργος Σαχίνης.

Ενα έργο υβριδικό Συνδυάζοντας λογοτεχνία και ιστορία, κατασκευάστηκε ένας λαμπρός ήρωας της Επανάστασης, ο οποίος έρχεται τραυματισμένος στην Αθήνα, που είχε μόλις γίνει πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους το 1836. Το 1842 που φτιάχνεται το «Ελπίς», ο Κωλέττης τον βάζει μέσα στο νοσοκομείο, επειδή ήταν πάρα πολύ φτωχός. Πολλοί ήρωες της Επανάστασης ήρθαν στην Αθήνα μετά την Επανάσταση. Κατέληξαν πένητες στην πρωτεύουσα, χωρίς ιδιαίτερη μέριμνα από την πολιτεία, τσακισμένοι από την κλέφτικη ζωή. Το κράτος δεν είχε τους μηχανισμούς να τους βοηθήσει όλους. «Ο Λάμπρος δείχνει καλό έργο ως νοσοκόμος και επιμελητής καθ’ όλη τη δύσκολη περίοδο 1842-1886», συνεχίζει ο Γιώργος. «Μια περίοδο γεμάτη επιδημίες, χολέρα, δυστυχία και φτώχεια πολλή για το κλεινόν άστυ. Οι

καλές κυρίες των Αθηνών διοργανώνουν ένα φιλανθρωπικό χορό για το Νοσοκομείο. Στο χορό ο Λάμπρος ανακηρύσσεται πρόεδρος. Μπαίνει στην αίθουσα του διοικητικού συμβουλίου. Με το χορό ‘χτίζει’ το Νοσοκομείο, όπως το έχτισε και ο διευθυντής του με τη βοήθεια φιλανθρώπων». Και ο χορευτής-Λάμπρος τι λέει για όλα αυτά; «Μου αρέσει που θα βλέπω τις αντιδράσεις του κοινού από τόσο κοντά!», απαντά ο Αντώνης Στρούζας με ενθουσιασμό. Η παράσταση «Ελπίς» είναι η ανασκόπηση της φτώχειας των Αθηνών. Εδώ ξεκινά η έννοια της κοινωνικής πρόνοιας. Η περίοδος 18861899, όταν ο Λάμπρος «χτίζει» το Νοσοκομείο, αντιστοιχεί στην πραγματική περίοδο που είχε την προεδρία ο Σπυρίδων Μερκούρης, παππούς της Μελίνας και μετέπειτα δήμαρχος. «Μια λαμπερή προσωπικότητα», τονίζει ο Γιώργος, «από τους βασικούς διοικητές που κατάφεραν να το κάνουν να ορθοποδήσει. Το Νοσοκομείο, επειδή προσέφερε τις υπηρεσίες του δωρεάν και

26 ǻǼȀǼȂǺȇǿȅȊ

u

::: 0(75232/,61(:6 *5

δεν είχε πάντοτε καλή διαχείριση, πέρασε πάρα πολύ δύσκολα χρόνια». Η Αθήνα, πρωτεύουσα ενός κράτους σε απόλυτη ανάγκη, όπου πολλά πράγματα ήταν υπό διάλυση. Σήμερα, όπως και τότε, προσπαθεί να ανασυγκροτηθεί. Στην κορυφή των προβλημάτων και τότε βρισκόταν η ένδεια. «Υπήρχε μια ολόκληρη τάξη παιδιών φτωχών και άστεγων. Ζούσαν στους χωμάτινους δρόμους και άφηναν έκθετα παιδιά. Η Αθήνα προσπαθούσε μέσα σε μια κατάσταση πρωτόγονη να τρέξει στους ρυθμούς μιας ευρωπαϊκής πρωτεύουσας», μας εξηγεί ο σκηνοθέτης.

Η συνάντηση Σπύρου Μερκούρη - Λάμπρου Κάπου εκεί ο Γιώργος πρότεινε να δούμε μια πρόβα του τέλους του έργου. Ο Λάμπρος (βλέπε Σπύρος Μερκούρης) έφτασε να γίνει δήμαρχος. Εδώ μπήκε ο «Λάμπρος» του Διονύσιου Σολωμού. Μέσα από τη διάθεσή του να προσφέρει, και ενώ έκανε ηρωισμούς στην Επανάσταση του 1821, παράτησε τα παιδιά του. Τους έβαλε και ένα σταυρό στα χέρια, μήπως τα βρει στο μέλλον. Οι τύψεις τον κυνηγούσαν, όμως νικούσε το καθήκον. Μέσα στην αίθουσα πολιτικών γάμων και όσο ο Λάμπρος είναι δήμαρχος μπαίνει μια γυναίκα που μιλάει αγγλικά (η ξανθούλα ηθοποιός Pauline Huguet) και του λέει «θέλω να σε παντρευτώ για να νομιμοποιηθώ». Ο Λάμπρος την ερωτεύεται. Χορεύουν μαζί και ενώνονται. Στο τέλος του χορού βλέπει στα χέρια της τους σταυρούς. Ανακαλύπτει ότι είναι κόρη του. Σαστίζει, η κόρη του το αντιλαμβάνεται, βγάζει ένα σπαθί και σαν άλλη Ελευθερία του Διονύσιου Σολωμού τον σκοτώνει. Ο αφηγητής, ένας σημερινός άνθρωπος, βοηθά να παρακολουθήσουμε την παράσταση και μας ξεναγεί σε όλη την ιστορία. Οπως αποκαλύπτεται είναι ο γιος του Λάμπρου. Ο Λάμπρος έζησε κάπου 160 χρόνια. Σε αυτή την ιστορία του πατέρα του μας ξεναγεί ο αφηγητής. Μαζί του παρακολουθούμε την ενηλικίωση μιας πρωτεύουσας. Ρεαλιστικό; Γιατί, θα έπρεπε; Η ομάδα «Οχι Παίζουμε» αναδεικνύει γωνιές της πόλης μέσα από τις παραστάσεις της. Χρησιμοποιεί το θέατρο ως εργαλείο γεφύρωσης του χθες με το αύριο σε χώρους της Αθήνας λιγότερο φωτισμένους από τη δημοσιότητα ή αγνώστους. Πόσοι περνάμε κάθε μέρα μπροστά από το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων; Αλλά πόσοι ξέρουμε τι ακριβώς βρισκόταν αρχικά εδώ; Υπάρχει η αρχαία Αθήνα, αλλά υπάρχει και η νεότερη, την οποία επίσης δεν γνωρίζουμε. Και είναι ωραίο να γνωρίζουμε τη λογοτεχνία και την ιστορία της πόλης μέσα από ένα τέτοιου είδους θέατρο.

INFO ¡p â©Ïß © ¡© àp ¡©É á © É pá © © Ë ©

µ¹iÀ»lsÀ¹°»tª¹i Η ομάδα «Οχι Παίζουμε» ξεκίνησε το UrbanDig Project το 2006. Ιδέα της παραγωγής ήταν η ανασκαφή φαντασμάτων πολιτισμού μέσα στην Αθήνα. Σε χώρους που ίσως να μην γνωρίζουμε ιδιαίτερα, αλλά έχουν τη δική τους ιστορία. Πώς, δηλαδή, η λογοτεχνία πέρασε μέσα από την Αθήνα στο πρόσφατο παρελθόν της και πώς αυτό μπορεί να γίνει θέατρο. Ετσι, το 2006 έγινε η πρώτη παράσταση «Καρδιά με κόκκαλα», σε κείμενο του Χρήστου Κανελλόπουλου με το «φάντασμα» του αυτόχειρα ποιητή Ναπολέοντα Λαπαθιώτη στην οικία και τόπο αυτοκτονίας του, ένα νεοκλασικό στη συμβολή των οδών Κουντουριώτου και Οικονόμου στα Εξάρχεια. Το 2007 ανέβηκε ένα θεατρικό βασισμένο στην «Κερένια Κούκλα» του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου, σε ένα υγρό ημιυπόγειο στο Λόφο του Στρέφη, όμοιο με το σπίτι της νεκρής ηρωίδας στο μυθιστόρημα. Το 2009 «ανασκάφηκε» θεατρικά το Ωδείο Αθηνών με την παράσταση της ομάδας πάνω στο τελευταίο διήγημα του Γεώργιου Βιζυηνού «Μοσκώβ Σελήμ». Εκεί, στο Ωδείο, ο Βιζυηνός δίδαξε και ερωτεύτηκε την Μπετίνα Φραβασίλη, πριν από τον εγκλεισμό του στο Δρομοκαΐτειο.

u

::: 0(75232/,61(:6 *5

27 ǻǼȀǼȂǺȇǿȅȊ

w x {

¿ªiÀµ¹iÀu·st

Ο Sigmataf είναι ένας νέος μουσικός. Εχει πολιτική άποψη, όπως έχει και η μουσική του. Το «Ξύπνα. Ωρα για ύπνο» είναι ο πρώτος του δίσκος. Ηταν η αφορμή να πιούμε έναν καφέ μαζί του και να ακούσουμε τη γνώμη του για αυτό το μεγάλο μπαμ που περιμένει ότι θα γίνει στην κοινωνία.

m ±½ Àv ® Àv¸ ® ch.chatzis@metropolisnews.gr

o ¸ ± Às ® ¸ Àm¸ ¸ r

| w

28 ǻǼȀǼȂǺȇǿȅȊ

«Κατά τη γνώμη μου θα γίνει ένα μεγάλο μπαμ, που δεν θα είναι τοπικό. Δεν θα γίνει μόνο στην Ελλάδα, θα είναι παγκόσμιο. Αυξάνεται η ανεργία, παρουσιάζονται νέα μεταναστευτικά κύματα, εμφανίζονται καινούργιοι άστεγοι, παρατηρείται ένταση της φτώχειας. Μια φτώχεια που η δική μου γενιά δεν έχει ζήσει, δεν έχει αντιληφθεί». Η συζήτηση με τον Sigmataf, κατά κόσμον Στέλιο Τσάφο, μόλις είχε ξεκινήσει. Την αφορμή για να του τηλεφωνήσω μου την έδωσαν οι πολιτικοί του στίχοι στο δίσκο του «Ξύπνα. Ωρα για ύπνο», ο οποίος κυκλοφόρησε πριν από ένα μήνα. Ισως επειδή έχω αυτό το κόλλημα: θέλω οι καλλιτέχνες να είναι κοινωνικά υπερδραστήριοι, ειδικά όταν η πραγματικότητα τριγύρω τους εκπέμπει ένταση. Να μην κρύβονται. Η απορία για το τι θα έλεγε ο Χατζιδάκις, αν ζούσε σήμερα, σκουντάει καιρό τώρα το μυαλό μου. Ξεφυλλίζω το βιβλίο με τα σχόλια του Τρίτου. Θυμάμαι να μου διηγούνται την ιστορία με τη μετάδοση τούρκικων αμανέδων ανήμερα της επετείου της 25ης Μαρτίου. Λέγεται πως, όταν τον ενημέρωσαν για τους αγανακτισμένους ακροατές που διαμαρτύρονταν, η απάντησή του υπήρξε ενδεικτική της πνευματικής του οξύτητας: «Ολο τον υπόλοιπο χρόνο δηλαδή δεν τους ενοχλούν; Σήμερα κλονίστηκε το εθνικό τους φρόνημα;». Αναρωτήθηκα σχετικά με το πώς βλέπει τη σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα η νέα γενιά καλλιτεχνών. Εψαξα για απόψεις αιχμηρές. Στο κλίμα μαζικής μελαγχολίας που επικρατεί, μόνο αυτές μου φαίνονται ενδιαφέρουσες. Το πά-

::: 0(75232/,61(:6 *5

i À À­ ½ À r À ¸ r ¸ À ¸À© r À ¸À ¸ ± rÀ À À°¬ ¸ ½¸À ¸À® ¸ À À ½ À¸ À À r« ½ À½ r À r ¸

θος με το οποίο μου μιλάει ο Sigmataf προσελκύει στο τραπέζι μας τα τριγύρω βλέμματα. «Εμείς, ως εργαζόμενοι και ως πολίτες, αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να ουρλιάξουμε: ‘Λίγος σεβασμός, ρε. Αν δεν υπάρξουμε εμείς, δεν θα υπάρξετε ούτε εσείς’». Αν και συμφωνώ με την εναρκτήρια τοποθέτηση του Στέλιου, επιχειρώ να τον θυμώσω για να ανέβουν τα νούμερα της τηλεθέασης. Τον ρωτάω: «Πώς να ουρλιάξουμε, ρε συ; Η δύναμη που έχουμε είναι ελάχιστη μπροστά σε αυτή των βιομηχάνων, τραπεζιτών, κτλ.». Διαφωνεί όσο δεν παίρνει. Ισχυρίζεται πως, αν η δύναμη όλων των βιομηχάνων του κόσμου είναι 10 Newton, η δύναμη που έχουμε εμείς ως εργαζόμενοι είναι εκατονταπλάσια. «Οι βιομήχανοι ελέγχουν τα media και την καταστολή. Εμείς, όμως, παράγουμε, εμείς δουλεύουμε, εμείς ελέγχουμε τα σπίτια. Πιστεύω πως το ένστικτο της επιβίωσης θα μας βγάλει ένα

| w

29

::: 0(75232/,61(:6 *5

ǻǼȀǼȂǺȇǿȅȊ

πείσμα, που θα είναι πολύ πιο δυνατό από την προπαγάνδα της τηλεόρασης. Θα μας κάνει να κατανοήσουμε τη δύναμή μας». Σκέφτομαι πως εντάξει, έστω ότι γίνεται το μεγάλο μπαμ. Πού θα βγάλει, πού θα καταλήξει; Θα είναι όντως καλύτερα μετά; «Κοίταξε, ειλικρινά δεν ξέρω πού ακριβώς θα καταλήξει. Ξέρω όμως πως, όταν ο πυρετός φτάσει 41, ο οργανισμός όλων ανεξαιρέτως βαράει αφυδάτωση. Ξέρω επίσης πως όλοι έχουμε κόκκινο αίμα. Είμαστε όλοι όμοιοι και ταυτόχρονα διαφορετικοί και αυτό είναι όμορφο. Βάσει αυτών των δεδομένων, ευελπιστώ πως η καινούργια κατάσταση θα είναι πιο ανθρώπινη. Αυτό». Ωραία τα λέμε, λοιπόν. Συμφωνούμε και είμαστε έτοιμοι για επανάσταση. Μήπως όμως όλα αυτά είναι τελικά ουτοπικά οράματα για να περνάει η ώρα; Ρεαλιστικά, η χώρα χρωστάει χρήματα και πρέπει να τα δώσει. «Θέλεις να μιλήσουμε ρεαλιστικά; ΟΚ. Ρεαλιστικά και με αριθμούς, η ανεργία στη χώρα ανεβαίνει στα ύψη και οι ελληνικές τράπεζες λαμβάνουν οικονομική στήριξη. Στ’ αρχίδια μου τι χρωστάνε αυτοί, δεν τα φάγαμε μαζί τα λεφτά. Με αυτά τα λεφτά θα μπορούσαν να γίνουν πράγματα». Συνεχίζει απτόητος: «Ρεαλιστικότατα με απασχολεί ότι εγώ και οι φίλοι μου είμαστε άνεργοι. Ρεαλιστικότατα αυτή τη στιγμή οι παγκόσμιοι πόροι αρκούν για να θρέψουν το τριπλάσιο του πληθυσμού του πλανήτη». Ο Στέλιος υποστηρίζει πως υπάρχει ένα οξύμωρο στο παρόν οικονομικό σύστημα. Από τη μία βασίζεται σε στατιστικές και αριθμούς και από την άλλη αγνοεί τις ανθρώπινες ανάγκες και τα συναισθήματα που κρύβονται πίσω από αυτές τις στατιστικές και τους αριθμούς. Η συζήτησή μας μου θυμίζει τις συζητήσεις που έκανα με φίλους, τέτοιον καιρό, πριν από δύο χρόνια. Τότε που, με αφορμή τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου, στην Αθήνα επικράτησε μια κατάσταση που άλλοι την ονόμασαν μπάχαλο και άλλοι εξέγερση. «Κατά τη γνώμη μου, όλο αυτό ήταν ένα ξέσπασμα που άνοιξε μυαλά. Δεν πήγε, όμως, κάπου πολιτικά. Δεν αλλάζει κάτι με το να σπάσει μια τράπεζα. Αλλάζει με το να μπούμε σε όλες τις τράπεζες και να καταφέρουμε να τις κουμαντάρουμε. Ή πιο ρεαλιστικά, για να μην αρχίσεις πάλι να διαμαρτύρεσαι, θα άλλαζε κάτι, αν οι δημόσιοι υπάλληλοι αποφάσιζαν συντονισμένα να βγάλουν τα αυτοκίνητά τους για πέντε μέρες στο Σύνταγμα. Πιο εξτρεμιστικό μου φαίνεται αυτό από το σπάσιμο τράπεζας». Στο τραπέζι του καφέ παραμερίζω ποτήρια και τασάκι και κατεβάζω το τελευταίο μου ερώτημα. Υπάρχει στο δίσκο ένα τραγούδι που μιλάει

για μια κοινωνία (την ελληνική) σε πτώση. Το φινάλε του τραγουδιού είναι εμπνευσμένο από την ταινία «Το μίσος» του Ματιέ Κασοβίτς. Ζητάω από τον Στέλιο να μου δείξει τα σημάδια της εν λόγω πτώσης στην καθημερινότητα και ανταποκρίνεται: «Η κόρνα πριν ανάψει πράσινο, τα πάντοτε πηγμένα λεωφορεία, η ταχύτητα στις κυλιόμενες σκάλες, η ταχύτητα γενικώς. Μια ταχύτητα που μας επιβάλλεται στη δουλειά για μεγαλύτερο κέρδος και μεταφέρεται ασυναίσθητα στον ελεύθερό μας χρόνο. Πρέπει να το σταματήσουμε αυτό, γιατί θα σπάσουμε. Πρέπει να καταλάβουμε πως οι ποδοσφαιριστές τρέχουν πάνω κάτω 90΄, επειδή παίρνουν αναβολικά. Επίσης, η πτώση φανερώνεται και στην έλλειψη επικοινωνίας. Μιλάς σε κάποιον για συναίσθημα, και αυτός προσπαθεί να το αποφύγει. Ξέρεις, ‘σου είπα σ’ αγαπώ, και εσύ έβαφες τα νύχια σου’».

n r À½ r q ³ £Ö¿ÐÍÒÙ µÕ±ÊÒÙ Û ÀÔÎÉ ¿ÐÒÙ ÖØÑ 1SPIKB ÖØÑ ¦ÅÆÛÐÓÑÅ ÖÒ «ÒÔ±ÏÍ ÅÐб ÏÅÍ ÖØÑ §´J£¬¥ q ³ ÈÁÕÏÒÙ ÒÛ ¿ÈØÕÉ ÖÌÑ ÅÊÒÔ À ËÍÅ ÖÌ ÕÛÜÀÖÌÕÌ ÏÛÏÐÒÊÒÔÉÁ Å Â ÖÅ ¿ÕÅ ³ÏÖØÆÔÁÒÛ ÏÅÍ ¿ÚÉÍ ÖÁÖÐÒ ¡Ä ÑÅ °ÔÅ ËÍÅ Ä ÑÒ ·ÔÌ ÅÖÒÈÒÖÀ×ÌÏÉ Å Â ÖÒÑ £Ö¿ÐÍÒ Ï± ÒÍÒÛÙ ÊÁÐÒÛÙ ÏÅÍ ÖÌÑ ÏÒ ¿ÐÅ ÖÒÛ ÉÑ ¿ÚÉÍ ÁÕØ ÖÒÛ ÉÖÅÍÔÉÁÅ ÅÔÅËØËÀÙ q ÍÅƱÕÖÉ ÕÖÒ IUUQ CMPH TJHNBUBG CMPHTQPU DPN ÏÅÍ ÅÏÒÄÕÖÉ ÕÖÒ IUUQ XXX NZTQBDF DPN TJHNBUBGNVTJD q ¥ÏÒÄÕÖÉ MJWF ÖÒÑ 4JHNBUBG ÖÌ ÉÛÖ¿ÔÅ ÉÏÉ ÆÔÁÒÛ ÕÖÒ 4JY E P H T © ÉÁÕÒÈÒÙ ×Å ÉÁÑÅÍ ÉÐÉÄ×ÉÔÌ

°isÀsiÀn·i¹sj¹

µ Àª ½ ¸ g.rompolas@metropolisnews.gr

To beat να βαράει στο στέρνο. Μελωδίες να σοκάρουν τα αυτιά. Στίχοι πελώριοι. Καλλιτέχνες all around the world. Ετοιμαστείτε για 18 ώρες μουσικής. Πάρτι στο Κτίριο 56. Το Plisskën Festival ήρθε για να μείνει.

INFO Ï à © Ïß © p ä©cË â ©Ïâ p i © ©Ö ä © Ò © © p á ¡

Φεστιβάλ το χειμώνα. Και μάλιστα με τα πλέον φρέσκα ονόματα. Πράγματι σπάνιο. Το αντίθετο από τους κολιούς τον Αύγουστο. Συνήθως εάν δεν πιάσει Απρίλιος, φεστιβάλ δεν έχει. Στοπ. Αλλαγή μπομπίνας, καινούργια ταινία. Eνα νέο event ανοίγει την αυλαία του στην πόλη. Πάνω από δεκαπέντε καλλιτέχνες συστήνονται στο αθηναϊκό κοινό. Δοκιμάζονται επί σκηνής. Κάποιοι, όπως οι These New Puritans, είναι το next best thing στους κύκλους των «ψαγμένων». Αλλοι, όπως ο Alexander Robotnick είναι θρύλοι από τα ’80s. Κάποιοι είναι Ελληνες και άλλοι Ισλανδοί. Συνδετικός τους κρίκος: η επιλογή τους από την Plisskënlab, τη διοργανώτρια εταιρεία του Φεστιβάλ. Μια «οργάνωση» με εκσυγχρονισμένη μουσική άποψη. Αλλιώς δεν μπορεί να δικαιολογηθεί το ετερόκλητο των ονομάτων που φέρ-

νει. Από το μουσικό τρομοκράτη και τραγουδιστή των Dead Kennedys Jello Biafra πέρυσι, μέχρι τον πιο γλυκό μινιμαλιστή Wim Mertens φέτος, με τον τελευταίο να παίζει στο Μέγαρο! Από το Gagarin μέχρι την αίθουσα «Αλεξάνδρα Τριάντη» λοιπόν. Και από το punk μέχρι την κλασική. Οπως μας είπαν από την Plisskënlab, θέλουν να φέρνουν ονόματα που θα γούσταραν να δουν και οι ίδιοι. Σημασία έχει η καλή μουσική και όχι η ταμπέλα. Και προσπαθούν με αυτό το Φεστιβάλ να θέσουν στάνταρ ποιότητας, να γίνει θεσμός. Να ξέρει ο θεατής ότι θα δει γαμάτα live. Γιατί δεν αντέχονται άλλο οι τύποι που παίζουν ήχους μπροστά από laptop -με βαριεστημένο ύφος μάλιστα. Θέλουμε συναυλίες με χορό και διασκέδαση, όχι εκθέσεις. Το live είναι και performance.

o ¸ ±¸ À·³ À·

lÀist¹¯l

u

31

::: 0(75232/,61(:6 *5

Στη λίστα φιγουράρουν τα ονόματα Poka και 23rd Underpass. Οι Eλληνες του Φεστιβάλ. Οι τελευταίοι οφείλουν το όνομά τους σε τραγούδι του John Foxx, τραγουδιστή των Ultravox. Μας δείχνουν τις επιρροές τους με το καλημέρα. New wave ηλεκτρονικοποιημένο κατά προτίμηση, dark synthιά και λίγο από italodisco. Και όχι, η italodisco δεν είναι ένα είδος μουσικής που έμενε ζωντανό γιατί το έπαιζε ο Θοδωρής Ρακιντζής στην εκπομπή του «Στιλ Ελληνικό». Είναι μια μουσική που, από ό,τι φαίνεται, δεν πέθανε ποτέ. Μας το επιβεβαιώνει και ο Ταξιάρχης, η φωνή του γκρουπ, με τον οποίο μιλήσαμε. Μας είπε ότι δεν θα το πιστεύαμε σε τι περίεργες χώρες έχει πουληθεί το άλμπουμ τους. Λογικό, τα κομμάτια τους είναι για repeat, repeat, repeat. Προσωπικά ακούω το hit τους “You’ll never know”. Συνέχεια. Νιώθουν πραγματικά τυχεροί που κάνουν συναυλιακό ντεμπούτο σε ένα τόσο πρωτοποριακό φεστιβάλ. Στην ερώτηση του ενός εκατομμυρίου δολαρίων για το εάν τελικά τα ’80s ήταν η καλύτερη δεκαετία της μουσικής, μας είπε ότι «είναι μια πολύ πλούσια δεκαετία, οπότε ναι, είναι η καλύτερη. Εδώ και αρκετά χρόνια ακούω για την αναβίωσή τους που έχει γίνει και λίγο ανέκδοτο. Μάλλον ήρθαν για να μείνουν… Δεν συμβαίνει όμως μόνο στη μουσική, αλλά και στη μόδα και στον τρόπο διασκέδασης και αλλού. Χαίρομαι που πρόλαβα λίγο από αυτήν. Για εμάς, τα ’80s είναι μια καλή μουσική βάση». Για εμάς είναι «χορός για μουσική». Let’s dance!

Σε φωνάζουνε Danger Ενα τυχαίο κλικ στο mySpace. Ενα εισαγωγικό video, όπου ένας τύπος περπατάει σε μια μητρόπολη, που έχει χορταριάσει και έχει γίνει ζούγκλα. Κάποια καταστροφή; Κρατώντας έναν πυρσό στο χέρι, βλέπει μια τεράστια πυραμίδα να ορθώνεται μπροστά του. Επόμενη σκηνή.

Enter Danger. O ήρωας έχει βρεθεί πίσω στο χρόνο (;) στη μητρόπολη με τους ουρανοξύστες. Και φοράει μάσκα. Είχα να κολλήσω τόσο με ηλεκτρονικά κομμάτια από το “Invaders Must Die” των Prodigy. Τότε δεν ανακάλυπτα κάτι καινούργιο, απλά γούσταρα. Τώρα γουστάρω που ανακάλυψα ένα νέο ήρωα. Υπό τους ήχους των videogames του Atari, παρακαλώ υποδεχτείτε τον Γάλλο Danger. Την περσόνα του κατά κόσμον Franck Rivoire. Που φοράει μάσκα. Μας εξέθεσε τις απόψεις του. Δεν μιλάς κάθε ημέρα με κάποιον που φτιάχνει μουσική με πηγή έμπνευσης τα «μπλιμπλίκια» των ’80s. Ούτε συνδιαλέγεσαι εύκολα με μουσικό που δίνει στα κομμάτια του ονομασίες από τις ώρες της ημέρας, όπως “4H30”. Σαν ο ακροατής να περνάει από πίστα σε πίστα. Τον προβοκάραμε ρωτώντας τον εάν όντως αγαπάει τα videogames. Απάντηση: “Love ’em”. Αμετάφραστο και κοφτό. Ενα βασικό στοιχείο των live του είναι και τα visuals. Σε βάζουν καλύτερα στο κλίμα. Αλλωστε και ο Franck λέει

ǻǼȀǼȂǺȇǿȅȊ

ότι η μουσική του εμπνέεται από τα video που φτιάχνει. Και το ανάποδο. Δεν είναι ότι το ένα είναι δεκανίκι του άλλου. Με τον Danger να κοντεύει τα 3 εκατ. profile views, σίγουρα θα πρέπει να νιώθει σούπερ σταρ του διαδικτύου.

«Oχι ακριβώς. Σίγουρα είμαι περήφανος που πληκτρολογώντας ‘Danger’ το πρώτο που εμφανίζεται είναι το δικό μου link, αλλά σήμερα όλοι είναι σούπερ σταρ στο ίντερνετ». Συνέχισε δριμύτερος: «Δεν μπορείς να τα βάλεις με ένα όμορφο κουταβάκι ή με τον Justin Bieber (το νέο 16χρονο είδωλο της Αμερικής) σε ενδεχόμενη κόντρα στο youtube. He’ll kick your ass». Η άποψή του για το μητροπολιτικό κόσμο στον οποίο όλοι ζούμε απλή. Πιστεύει ότι αντιπροσωπεύει ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων που γεννήθηκαν με μηχανήματα γύρω τους. Για αυτούς οι μηχανές και τα δημιουργημένα από τον άνθρωπο ηλεκτρονικά δίκτυα είναι πολύ σημαντικά. Ακόμη και για τον τρόπο που αλληλεπιδρούμε μεταξύ μας. Ετσι πιστεύει ότι ανήκει σε μια γενιά cyborg. Οπου cyborg, πλάσμα μισό άνθρωπος, μισό ρομπότ. Ολοι εμείς, τα cyborg αυτού του κόσμου, θέλουμε μοντέρνα μουσική. Ηλεκτρονική ή μη. Θέλουμε ένα φεστιβάλ στην αρχή του χειμώνα. Γιατί πού αλλού θα βρούμε 18 ώρες γεμάτες μουσική, χορό και ψυχωμένα performance μόνο με 30 ευρώ; Αν ξέρετε να γίνεται και κάπου αλλού, πείτε το μου. Ψήνομαι.

°j¹ªiÀjnois¹°l° 13:00 14:15 15:20 16:25 17:20

The Longcut (UK) Rykarda Parasol (USA) The Lytics (CA) 23rd Underpass (GRE) FM Belfast (IS)

18:20 19:25 20:30 21:45 22:50

Robots in Disguise (UK) Handsome Furs (CA) The Cinematics (UK) Chew Lips (UK) These New Puritans (UK)

24:00 01:00 02:00 03:00 04:00

Futurecop! (UK) Alexander Robotnick (ITA) Danger (FRA) Mondkopf (FRA) Poka (GRE)

u

32 ǻǼȀǼȂǺȇǿȅȊ

::: 0(75232/,61(:6 *5

Dr.

n¹mªtnlmi° Ενας νεαρός σκηνοθέτης, ο Δημήτρης Νάκος, μας μιλάει για την τέχνη του σινεμά ως δημιουργία και τη σχέση ανάμεσα στο να ζεις χωρίς πρόβες και να κάνεις μια ταινία γιa αυτές.

INFO á © © á ©c à© ©É Ò i© ¡© pà ©ÓÒ ¡© p © ©ÕÒ ©Ô pá ¡© © ©Õ ©Ï¡ ¢à© © http://www.dailymotion.com/NakosMovies © ©

Πριν από λίγες εβδομάδες, ένας νέος σκηνοθέτης τιμήθηκε με το βραβείο καλύτερης ταινίας στο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Πάτρας, για τη μικρού μήκους ταινία του, «Φωτεινή και Αλεξάνδρα». Ο 29χρονος Δημήτρης Νάκος είναι υποψήφιος διδάκτωρ Θεωρίας και Ιστορίας του Κινηματογράφου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, απόφοιτος της Φιλοσοφικής και του μεταπτυχιακού προγράμματος του Tμήματος Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού. Θα αρκούσε απλώς να πω ότι αγαπάει το σινεμά; Η πρώτη μικρού μήκους ταινία του, είχε τον τίτλο «Μαζί». Πώς όμως η διαδικασία της δημιουργίας -μια κατ’ εξοχήν μοναχική διαδρομήστην περίπτωση της παραγωγής μίας ταινίας, συναντά την παραδοξότητα του καταμερισμού και της αλληλεξάρτησης; «Η δημιουργία μπορεί να πάρει μια πιο μοναχική πορεία, όταν πρόκειται για συγγραφή. Από εκεί και πέρα, όμως, ο κινηματογράφος είναι ‘ομαδικό σπορ’», μας εξηγεί χαριτολογώντας ο Δημήτρης Νάκος και συνεχίζει διευκρινίζοντας πως «ο σκηνοθέτης είναι κατά την πετυχημένη αγγλική απόδοση του όρου ‘διευθυντής’ (director). Εχει μεν τον τελικό λόγο, αλλά η ταινία ανήκει σε όλους τους συντελεστές της, έτσι αυτός που ‘διευθύνει’ θα πρέπει να έχει την εξυπνάδα να παίρνει και να φιλτράρει τη γνώμη όλων. Πόσο διαφορετικά, άλλωστε, θα ήταν ο ‘Ταξιτζής’ χωρίς τον Robert de Niro ή η ‘Αμελί’ χωρίς τη μουσική του Yann Tiersen». Αυτό δεν ήταν το πρώτο του βραβείο, αλλά είναι μέχρι στιγμής το μεγαλύτερο. Επίσης, αυτή δεν ήταν η πρώτη του ταινία, αλλά είναι ίσως η πιο περιεκτική σε νοήματα και αυτή που αποδίδει πιο ολοκληρωμένα όλα αυτά που φαίνεται να τον απασχολούν. Είναι μια ταινία ιδιαίτερη, με έντονη την ανάδυση ενός παραλ-

ληλισμού, που όσο προχωράει γίνεται εμμονικός. Τόσο στην προκείμενη -τρίτη κατά σειρά ταινία του- όσο και στην τελευταία με τίτλο ‘‘Felix culpa’’, που βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο στάδιο του post-production, ο Δημήτρης παίζει με αυτή τη μία ιδέα· τη σχέση της πραγματικής ζωής με τη θεατρική πρόβα. «Εχει πολύ ενδιαφέρον η ταυτόχρονη χρησιμοποίηση των κωδίκων του θεάτρου και του κινηματογράφου, όμως χρειάζεται προσοχή, για να μην πνίξει το ένα το άλλο», τονίζει. Στο «Φωτεινή και Αλεξάνδρα», το ερώτημα επανέρχεται συνεχώς. Βλέπουμε την πραγματικότητα ή μία πρόβα; Αλλά και η πρόβα, μία πραγματικότητα δεν είναι; «Εν προκειμένω, είχα τον κίνδυνο να βγει στο τέλος κάτι σαν κινηματογραφημένο θέατρο. Αυτό όμως που με ιντρίγκαρε ήταν η σχέση μεταξύ ζωής και τέχνης, τα δυσθεώρητα πολλές φορές σύνορα τους και σε ποιο βαθμό μπορεί η μία να αντιγράψει την άλλη. Ο Οσκαρ Ουάιλντ έφτανε στην εστέτ παραδοξότητα, πώς μερικές φορές η φύση μπορεί να αντιγράψει έναν πίνακα ζωγραφικής που απεικονίζει ένα τοπίο». Είναι πολύ γοητευτικό, όσο και ριψοκίνδυνο, να αποδίδονται φιλοσοφικής φύσεως προβληματισμοί μέσα σε σύγχρονα έργα τέχνης. Ειδικότερα σε μια μορφή δημιουργίας που ό,τι έχει να πει πρέπει να το πει σε ένα τέταρτο. Ο Δημήτρης Νάκος το καταφέρνει με επιδεξιότητα, δημιουργεί καταστάσεις και εξάπτει προβληματισμούς σε σχέση με τη λειτουργία της τέχνης που προβάρεται μέσα στη ζωή και την προβολή της πρόβας αυτής μέσα από μια άλλη τέχνη. Μήπως, τελικά, όλα είναι σινεμά; j ® À° ¸­r e.sourgiadaki@metropolisnews.gr

::: 0(75232/,61(:6 *5

ǻǼȀǼȂǺȇǿȅȊ

·t´¹»¹°»¹mj°À·ªt»i°j¹°À»l°Àj¶¼tni¼i°À

+,1ß ,,(

2/,,À/6%2À i·tÀ»lsÀiªvl Μπορεί τα πρόσωπά τους να μην έχουν τη φρεσκάδα της νεότητας, να έχουν γκριζάρει και να έχουν ρυτίδες, αλλά, όπως και να το κάνουμε, οι Sonics είναι οι Sonics. Μία μπάντα δηλαδή, που, αφού έκανε το χρέος της παίζοντας garage και rock ’n’ roll στη δεκαετία του ’60, διαλύθηκε για 40 χρόνια και επανενώθηκε πρόπερσι (!) για να παίξει την ίδια μουσική, συμμαχώντας με το trend της μουσικής αναβίωσης των ’60s. Και όταν ανέβουν στη σκηνή, θα δουν από κάτω το νεανικό αθηναϊκό κοινό να χοροπηδάει και να ζητάει το “Psycho” και το “Witch”. Και θα τα παίξουν. Σαν να ήταν τότε. ° k

).&/ 3GD©2NMHBR &@F@QHM© á © ¡à© © p á ¡

ǻǼȀǼȂǺȇǿȅȊ

::: 0(75232/,61(:6 *5

Τα φώτα της πόλης »iÀªt¼iÀn¹i°Ào¿sl°Àmi¹ÀtÀj·¹˹ ntst°Àml·tuªt°À»l°À¹°»tª¹i° Η Ηρώ Σαΐα ξυπόλυτη, αέρινη επί σκηνής και με φωνή που συμπυκνώνει μνήμη, αίσθημα και συνείδηση αστικού πολιτισμού, ομολογεί: «Εκαιγα πάθη και μύριζα παράδεισο…».

Eίναι προτέρημα, εντέλει, να καις πάθη, και από το κάψιμό τους να βγαίνει ευωδιαστή μυρωδιά Παραδείσου. Και η Τέχνη και ο Πολιτισμός μιας Πόλης ή και μιας Χώρας -σε αντίθεση με την Πολιτική, τους Πολιτικούς και τις Πολιτικές τους- το καταφέρνουν, όταν και όποτε μπορούν να συναντούν την Ηρώ στην Αθηναΐδα, τον Μιχάλη, τον Ομηρο και την Μαρία στη θεατρική στέγη του Νέου Κόσμου, τα γραπτά του Γκαζμέντ και τις αφηγήσεις του Ενκε, τον επίμονο κηπουρό της Ιστορίας Θάνο Βερέμη…

«Κόκκινη φωτιά και μαύρη στάχτη...» Η Μαρία Κίτσου, ο Μιχάλης Οικονόμου και ο Ομηρος Πουλάκης μέσα από μια πολύ οικογενειακή -σχεδόν καθημερινή- ιστορία έχουν τη μέθοδο να προσεγγίζουν την αλήθεια για το γενικευμένο φόβο που κτυπά την πόρτα μας και να σκάβει τις όποιες ανθρωπιστικές αξίες μας, λειτουργώντας ως υποδοχέας μιας γενικευμένης αβεβαιότητας που φλερτάρει με συμπεριφορές τυφλής και ανεξέλεγκτης βίας και έχει ως υποστατικό τις άναρθρες κραυγές της ξενοφοβίας και του ρατσισμού. Τα «Ορφανά» του 40άρη Λονδρέζου Ντέννις Κέλλυ χάρη στην Τέχνη του Ομήρου, της Μαρίας και του Μιχάλη λειτουργούν ως μια «τυπική ελληνική ιστορία» σε μια «τυπική αθηναϊκή γειτονιά»… Σε αυτές τις γειτονιές που έζησαν και συνεχίζουν να ζουν οι πρωταγωνιστές του νέου βιβλίου του Γκαζμέντ Καπλάνι με τίτλο «με λένε Ευρώπη». Ενα βιβλίο κινηματογραφικής έμπνευσης στηριγμένο σε πρόσωπα (μεταξύ αυτών και ο Ενκε Φεζολάρι) που η αφήγησή τους παράγει εικόνες, τις οποίες και ανασυνθέτει ο Καπλάνι, για να στηρίξει τις πολλαπλές διαδρομές ενός μεγάλου ταξιδιού, πολλαπλές όσες και οι Ταυτότητες που επιλέγουν οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι της Πόλης μας. Ολοι εκείνοι που απέναντι στη γεωγραφία των συνόρων επιλέγουν τη γεωγραφία της ψυχής και του σώματος, τη γεωγραφία του αισθήματος και των αξιών. Η Σαΐα θα μπορούσε να τραγουδά για αυτούς και το τραγούδι της να ήταν ένα παράσημο στο μέρος της καρδιάς, εκεί που πάντα βρίσκεται η Χώρα Προέλευσης… Η δική μας και η δική τους -ακόμα και αν διαθέτει τα χαρακτηριστικά ενός Εθνους-Κράτους που, όπως επιμένει ο Βερέμης, γεννήθηκε μόλις το 1821… µ m m

lÀ¹°vu°ÀjsÀ»lÀjs¿°j¹ Δύο αδέλφια καταφτάνουν σε ένα χωριό της Θεσσαλίας, για να παραστούν στο γάμο της μητέρας τους. Εκεί όμως τους περιμένει μια δυσάρεστη έκπληξη. Ανακαλύπτουν ότι ο γαμπρός είναι κατά πολύ νεότερός της και αλβανικής καταγωγής. Σαν να μην φτάνει αυτό, μαθαίνουν και από την θεία τους για μια φήμη που κυκλοφορεί στο χωριό. Οτι στα κτήματα της μάνας τους υπάρχουν κρυμμένες λίρες από την Κατοχή. Δίχως να κρύψουν τις ρατσιστικές τους διαθέσεις, αποφασίζουν να σταματήσουν το γάμο με κάθε τρόπο. Ακόμα και αν χρειαστεί να ση-

s»¹mu À°»lÀ²j°lÀ»tuÀs»¹mu Ο κάθε άνθρωπος έχει ένα ταλέντο. Το δικό του είναι να αλλάζει ταυτότητες. Ο Τομ Ρίπλεϊ, ο αινιγματικός ήρωας του αριστουργήματος της Πατρίτσια Χάισμιθ, ανεβαίνει στη σκηνή του θεάτρου Προσκήνιο σε θεατρική μεταφορά της Φίλις Νέιτζι και σκηνοθεσία του Γιάννη Διαμαντόπουλου. Στη θεατρική πια σκηνή μάς προσκαλεί να ταξιδέψουμε μαζί του, μέσα από τα δικά του μάτια… σε ένα ταξίδι ζωής. Ο Τομ Ρίπλεϊ είναι μια προσωπικότητα εγκλωβισμένη σε χαμηλή αυτοεκτίμηση και σε μια προβληματική ζωή. Μα-

κώσουν περίστροφο. Μια τρελή κωμωδία που μιλάει για την υποκρισία, την απληστία και τη μεγαλομανία μέσα από γερές δόσεις μαύρου χιούμορ. Παίζουν οι: Βαγγέλης Δουκουτσέλης, Μαρία Κοκολάκη, Νατάσα Μήττα, Μαρία Μουζάκη, Πέτρος Νικολάου, Ηλίας Νομικός, Αλεξία Πετροπούλου, Κωνσταντίνα Σάννη, Γιώργος Τάτσης, Χριστίνα Τσιάπα, Παύλος Φαλούτσος. s n

).&/À Ð á© ©{ p ä © â ß © pß ß p ©

γεύεται από τη λάμψη και την έντονη προσωπικότητα του Ντίκυ. Τον θεοποιεί και ως συνήθως ό,τι θεοποιούμε θέλουμε να το γκρεμίσουμε. Θέλει να γίνει ο Ντίκυ, στη θέση του Ντίκυ. «Τώρα δεν ξέρω ποιος είμαι, τι είμαι, γιατί είμαι. Ομως, ό,τι και αν γίνω, ίσως κρατήσει μία ημέρα, ίσως κρατήσει μια ώρα ή στο τέλος μια ολόκληρη ζωή», μονολογεί. Τίποτα δεν τον σταματά… s n

).&/À Ô© ä © ©Õá{ £ ß © à ¡ Ò © ©Ï { { á ¡© ©É à

::: 0(75232/,61(:6 *5

ǻǼȀǼȂǺȇǿȅȊ

Ο ΠΑΠΠΟΥΣ ΤΗΣ ΨΥΧΕΔΕΛΕΙΑΣ

Διά στόματός του και εν πολλοίς χάρη στη μουσική του, πριν από πολλά χρόνια γεννήθηκε αυτό που έκτοτε καθιερώθηκε να περιγράφεται ως “psychedelic rock”. Ο Roky Erickson ήταν μόλις 18 χρόνων το 1966, όταν έγραφε το αριστούργημά του “You ’re gonna miss me”, και σήμερα, στην πρώτη του επίσκεψη στην Ελλάδα, είναι 64. Στο ενδιάμεσο, τίμησε το περικείμενο της μουσικής του, εξαντλήθηκε στις ναρκωτικές ουσίες, έζησε το όνειρο των ’60s και τελικά αφέθηκε

να χαθεί, ξοδεύοντας τη ζωή του ανάμεσα σε ψυχιατρεία και φυλακές. Η ποιότητα του live του άλλοτε ηγέτη των 13th Floor Elevators αποτελεί ερωτηματικό, το ενδιαφέρον όμως του να βρεθείς στον ίδιο χώρο μαζί του είναι δεδομένο. i ¼

).&/ 1NJX©$QHBJRNM &@F@QHM© © á © Ò © © p á ¡

tÀiµjªi°»t°À¼is¼l°À»l°À0/0 Τι έχει πια αυτή η Kate Moss και έχει συνεργαστεί με ένα σωρό rock icons; Και αν οι White Stripes, Primal Scream και Pete Doherty δεν αποτελούσαν εγγύηση για την αξία της, ο Bryan Ferry, που την έχει να ποζάρει όλο ηδυπάθεια στο εξώφυλλο του καινούργιου του άλμπουμ, αναμφίβολα είναι. Ενας πραγματικός δανδής της pop, ένα αγέραστο είδωλο, ένας ακούραστος εργάτης της μουσικής. Αλλά ακόμα και ένας προικισμένος πρωτοπόρος σαν και αυτόν χρειάζεται βοήθεια. Ετσι φέτος, επιστράτευσε μια πλειάδα γνωστών και ταλαντούχων μουσικών, ανάμεσα τους οι Scissor Sisters, Radiohead, Groove Armada, Flea, αλλά και παλιοί γνώριμοι από την εποχή των Roxy Music και μας παρουσιάζει το “Olympia”. Εδώ συνυπάρχουν αρμονικά αισθησιακά pop άσματα, ’70s disco κομμάτια που σε άλλη εποχή θα ήταν ύμνοι της πίστας, groovy μελωδίες και μια διασκευή του “Song to the Siren” του Tim Buckley. Δίχως ιδιαίτερες εξάρσεις, αλλά με πολύ κομψότητα, το “Olympia” μας φέρνει αντιμέτωπους με κάτι που ήδη ξέραμε. Ο Brian Ferry είναι ένας από τους πιο ταλαντούχους και γοητευτικούς ερμηνευτές της pop, όπως την ξέραμε κάποτε -και, για να είμαστε ειλικρινείς, την προτιμούσαμε. ¶ » À

).&/ !QX@M©%DQQX .KXLOH@ $,(2.-8©,42("

otªt°À»¹nl°À °»lÀµusi¹mi »l°À#/5.429 Το μελαχρινό αντίπαλο δέος της Dolly Parton στα αμερικάνικα country χωράφια δεν είναι άλλο από τη Loretta Lynn, η οποία ρίχνει περισσότερο από μία δεκαετία στην πληθωρική ξανθιά. Η Loretta Lynn αποτελεί μία από τις πιο επιδραστικές γυναικείες παρουσίες της αμερικανικής μουσικής σκηνής καθώς και σημείο αναφοράς πολλών καλλιτεχνών. Δεν υπήρχε, λοιπόν, καλύτερος τρόπος να τιμήσουν τα 50 χρόνια από την κυκλοφορία του πρώτου της single, “I’m a Honky Tonk Girl”, από το να μαζευτούν (η ίδια τους διάλεξε, για την ακρίβεια) και να διασκευάσουν μερικά από τα κομμάτια της. Ανάμεσά τους βρίσκουμε τους White Stripes, τους Paramore, τον Kid Rock και την Lucinda Williams, που μας χαρίζουν μπλουζ διασκευές, αλλά και αρκετούς ερμηνευτές που παραμένουν στα country πλαίσια χωρίς διάθεση για πειραματισμούς (Carrie Underwood, Gretchen Wilson). Το άλμπουμ κλείνει το ομότιτλο κομμάτι, ερμηνευμένο από την Sheryl Crow, την Miranda Lambert και την ίδια την Lynn, που τον περασμένο Απρίλιο έκλεισε τα 76. ¶ »

).&/ 5@QHTR© QSHRSR 3GD©BN@KLHMDQ R©C@TFGSDQ© © ©SQHATSD©SN©+NQDSS@©+XMM 2NMX©,TRHB

7#**-5ô 0'!)ô0- "1 ·ª¹sÀi·tÀ¼utÀvªts¹i ÀÀ 3%8À0)34/,3 Πριν από δύο χρόνια έγινε κάτι που επιβεβαίωσε ότι η αντίστροφη μέτρηση για την Αθήνα είχε αρχίσει. Βγαίνοντας από το κλειστοφοβικό και παγερό live των Poni Hoax βρέθηκα σε μια ακόμα πιο κλειστοφοβική πόλη, που όμως καθόλου παγερή δεν ήταν, ίσα-ίσα είχε πάρει φωτιά. Λίγες ώρες νωρίτερα ένα πιτσιρίκι 15 ετών είχε δολοφονηθεί στα Εξάρχεια πυροδοτώντας ένα ασύλληπτο χάος. Τους επόμενους μήνες, η φωτογραφία του, όπου χαμογελούσε φορώντας μπλουζάκι Sex Pistols, έγινε η πιο αναγνωρίσιμη εικόνα στα δελτία ειδήσεων και στα social media. Δεν ξέρω αν άκουγε όντως Sex Pistols ή πανκ ή ροκ, ξέρω όμως ότι στα Εξάρχεια δεν συχνάζουν πιτσιρίκια που θα επέλεγαν να διασκεδάσουν φέρ’ ειπείν με κάποιο talent show είτε ως κοινό είτε ως συμμετέχοντες. Ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος έφυγε από τη ζωή στις 6 Δεκέμβρη, επειδή απλώς βρέθηκε στο λάθος μέρος, είπαν πολλοί. Αλλά από πότε το λάθος μέρος για ένα παιδί είναι μία καφετέρια των Εξαρχείων; Και από πότε το σωστό είναι ένα πλατό, όπου το νόημα της ζωής προβάλλεται στα πρόσωπα εφήμερων ψευτοαστεριών και τα μπλουζάκια γράφουν Sex Pistols με λαμπερά και πολύχρωμα στρας; Τα «σωστά» μέρη είναι οι πολλές ραψωδίες μιας Οδύσσειας. Τα λάθος είναι εκεί που για μέντορες των νέων περνιούνται οι κάθε λογής Πολύφημοι των δημόσιων σχέσεων. Μακριά από τους δρόμους, με ή χωρίς Sex Pistols. ¶r ¸À» ¸ ¸ r

'(- (($

ǻǼȀǼȂǺȇǿȅȊ

Ναι ρε… ¶µi¹s¿ÀntslÀntu «Μα καλά! Πηγαίνεις μόνη σου σινεμά; Και τι κάνεις στο διάλειμμα;». Δεν ήταν η πρώτη φορά που μου απηύθυναν μια τέτοια ερώτηση. Γι’ αυτό και εκνευρίστηκα. «Ναι ρε! Πάω μόνη μου σινεμά. Επίσης, πάω μόνη μου για καφέ, για ποτό, για φαγητό, στο θέατρο και σε συναυλίες!». Συγκρατήθηκα και δεν τα ξεφούρνισα όλα αυτά. Η αλήθεια όμως είναι ότι έχω βαρεθεί να εξηγώ στον κόσμο γιατί πάω μόνη μου εδώ και εκεί και γιατί, συν τοις άλλοις, το θεωρώ απόλυτα φυσιολογικό. Οταν εσείς θέλετε να δείτε την τάδε κουλή ταινία και κανείς από την ομήγυρή σας δεν δέχεται, τι κάνετε; Δεν πάτε να δείτε την ταινία; Κακό του κεφαλιού σας. Χάσατε κάτι που ίσως και να σας άλλαζε τη ζωή, μόνο και μόνο επειδή φοβάστε τι θα σκεφτεί ο κόσμος, όταν σας δει να τριγυρνάτε μόνος σας στο φουαγιέ. Επειτα, πολλές φορές είναι θέμα πρακτικό: στείλε μήνυμα στην Μαριάννα να πάτε εκεί, δεν μπορεί η Μαριάννα, πάρε την Ναταλία, ψάξε την Τασία και άκρη δεν βγαίνει. Μου είναι πολύ πιο εύκολο -ειδικά αν πρόκειται για έμπνευση της τελευταίας στιγμής- να ρωτήσω τον εαυτό μου: «Μήπως έχεις όρεξη να πάμε εκεί;», «Μμμ... δεν είναι άσχημη ιδέα», θα μου απαντήσει στα σίγουρα και θα ξεκινήσουμε. Τέλος, είναι φορές που δεν έχεις καμία όρεξη να έχεις κάποιον πάνω από το κεφάλι σου να σχολιάζει ό,τι κινείται και ό,τι αρθρώνει λέξεις. Θέλεις να το απολαύσεις μόνος σου το θέαμα, βρε αδερφέ! Οχι, δεν είμαι μισάνθρωπος, ένα αντικοινωνικό ον που κυκλοφορεί ανάμεσά σας. Εχω φίλους με τους οποίους βγαίνω και κάνουμε όλα όσα αναφέρθηκαν παραπάνω. Αλλά, όταν θέλω να κάνω κάτι και δεν βρίσκω ή δεν προλαβαίνω να βρω παρέα, δεν έχω κανέναν μα κανέναν ενδοιασμό να το κάνω μόνη μου. Οσο για τον καφέ; Τι πιο ωραίο από το να χώνεσαι σε ένα γλυκό καφέ, να παρατηρείς τον κόσμο και να διαβάζεις το αγαπημένο σου βιβλίο; ´³ ¸À¶ ¸ ¸ r

::: 0(75232/,61(:6 *5

n¹iÀ»i¹s¹i »lsÀ˷·iµmt°n¹i˸À lnjªi Από τις ενδιαφέρουσες Παγκόσμιες Ημέρες αυτής της εβδομάδας ξεχωρίζουμε την Παγκόσμια Ημέρα Πολιτικής Αεροπορίας, που γιορτάζεται στις 7 Δεκέμβρη. Αν τα οικονομικά σας δεν είναι τόσο καλά, ώστε να γιορτάσετε αυτή τη γιορτή εν πτήσει, η παρακάτω ταινία είναι η καταλληλότερη, για να οργανώσετε το δικό σας πάρτυ. Πρόκειται για την ταινία ‘‘Aviator’’ (2004) του Μάρτιν Σκορσέζε, με τον πάντα αγαπημένο Λεονάρντο Ντι Κάπριο. Το φιλμ μάς εισάγει στη ζωή του Χάουαρντ Χιουζ, ενός εκκεντρικού μεγιστάνα που κατασκευάζει και πιλοτάρει δικά του αεροπλάνα. Επειδή, φίλοι μου, δεν θέλω να σας κοροϊδεύω, εγώ τη συγκεκριμένη ταινία δεν την έχω δει, αλλά έχω ακούσει τα καλύτερα. Από το εξώφυλλο πάντως φαίνεται ότι θα ταιριάζει στη συγκεκριμένη παγκόσμια ημέρα. Και μην ξεχάσω: χρόνια μας πολλά! i v

jª¿»¹mj°Àj·¹°»t´j°À°jÀ34!23 jª¿»¹mj° j·¹°»t´j ι κα ke i με ις νε el l αι ι τα ί α κ a, ar Βγ e fe αν ς κα mp. Ο De ann λά. ν γε m έ Ke ; Rih απ ake τον πή att σένα ίκα ι ι m με α αν M α α να είν u to άς λο κ τον α γι γυ και α ή ν o ύ ατ t y ιγυρ ο ξ ς με ίποτ δικ τός ήνα μ τ ει τ ονα (εκ μ γ an τρ σ ά πρ α “W αι ρισε γαίν Ενα η μ νω βρη ους κ α ρ β μ ρ ι; τ , ν ώ ld” μαύ ότι αίο σεις ε δέ εκέ τρητ η, ς ι χ r Δ σ ε ε η ώ o υ ίσ . ι δ ω σ τ μέ α λη he w n, αίν αι τ α ν θα άδα ς α ν κρ ν ι ν ν θ w είν ει ξε ς ό n t ro μα Δε Ελλ ίνε τη αι ίτα ουδά rl i ris B ρα υτοί κάν μαι. ην α π για με κ ς ο Κ αγ ς πά τσο gi Ch . Τώ ι α σε γού στ , θ λ υ όλο να ξη έρω νικο ώντα ις, τρ nly ε ο ο τ ι ε ο φά ε φ υ o ρθ τ ά ο σ α ί ι τ e η ι μ μ h t ν. Η μαζ ις ό ς γ Κα σε ντο συζ ουδή λίγ I’m λλο κες ίνε ωπο εγώ! ι θα ε κο ρα ραγ ίμαι αι ά ρή αβα θρ ς: μ μέ α τ . Ε είν κα ν ν το ναβ ταλ ς ά ένα έχω ρόμο άθε ς ν ega λοι άσε ξα κα ηλο ίναι ροσ ο δ ες κ α θε ο M ι άλ έω, ε τ λ ο τ ί λ ν Δε τάλ μο ε σε π ίς σ ατε , άμ us” σ ως ου λα σ σ ε λ ς σ π α ή κ κό θα ορ ς π λικ of σάμ υτό αι έ βρει φ , ι ) ε 2 ν ο κ τ ς α ο τ στ ο θε υκλ ες σ ην the λλά Για ους ύ θα ρα; α τ st ρ τ α κ έδ ; σ ι Πο ύτε u ια, ρο φ ι λώ θ With love, κα κα το “J έβα ύτε ς φ να... καλ β αλ του μέ σ Andreas κ

::: 0(75232/,61(:6 *5

ǻǼȀǼȂǺȇǿȅȊ

!',̝Ä ÈÎÄ °»tsÀmt°ntÀ »l°À̂°»ªj´´i°̃

»ª¹tÀµ¹iÀ¼imªuiÀÍlÀ»ª¹tÀµ¹iÀµj´¹i Αυτή την εβδομάδα το δίλημμα έχει να κάνει με τις διαθέσεις μας. Κωμωδία και δράμα, γέλιο και δάκρυα. Ας ξεκινήσουμε από τα άσχημα, για να κάνουμε ωραίο φινάλε. Αν για κάποιο λόγο θέλετε να κλάψετε ή απλώς έχετε μέσα σας δάκρυα που πρέπει να βγουν, η ευκαιρία της εβδομάδας είναι οι «Φανταστικές Αγάπες» του Ξαβιέ Ντολάν. Πρόκειται για τη δεύτερη ταινία του ταλαντούχου Καναδού, η οποία έφυγε με βραβείο Régard Jeune από το τελευταίο φεστιβάλ Καννών. Σε αυτό το ιδιότυπο ερωτικό τρίγωνο, ένα αγόρι και ένα κορίτσι μονομαχούν για τα μάτια του τρίτου της παρέας, του Νικολά. Η ταινία είναι αφιερωμένη από το σκηνοθέτη «σε όσους αισθάνονται μόνοι στον έρωτα». Αν τελειώσει η ταινία και δεν σας έχουν πάρει ακόμα τα δάκρυα, σκεφτείτε ότι ο Ξαβιέ Ντολάν είναι μόλις 21 (!) και ήδη πολυβραβευμένος. Να φέρω χαρτομάντηλα; Αν η απάντηση είναι ναι, τότε οπωσδήποτε πρέπει να δείτε την ταινία «Ο φίλος της μαμάς μου» για να συνέλθετε. Με πολλά χειροκροτήματα από το φεστιβάλ Σάντανς, δημιουργία των αδερφών Ντιπλάς, η συγκεκριμένη ταινία έρχεται για να μας κάνει να γελάσουμε. Ενα ακόμα τρίγωνο, με τη διαφορά ότι πρωταγωνιστές σε αυτή την ταινία είναι ένας άνδρας (ο πάντα εκπληκτικός Τζον Σ. Ράιλι), μία γυναίκα (Μαρίσα Τομέι) και ο 22χρονος γιος της, ο οποίος την λατρεύει και δεν θέλει με τίποτα να χάσει την αγκαλιά της. Μαμάκηδες εναντίον εραστών, σε μια ταινία που θα θυμίσει σε όλους εμάς τους μαμάκηδες πως ο μπαμπάς μας είναι ο εχθρός μας (!). Το αποτέλεσμα; Χινάρι. Ετσι και αλλιώς, όλα μέσα στη ζωή είναι. i v

Στον κόσμο των gay και των trans μάς μεταφέρει ο Πάνος Χ. Κούτρας στο περυσινό αριστούργημά του «Στρέλλα». Ο Γιώργος (Γιάννης Κοκιασμένος) βγαίνει από τη φυλακή, ύστερα από 15 χρόνια και ψάχνει το γιο που άφησε πίσω του. Από τον Κορυδαλλό λοιπόν, μέσω Ομόνοιας, στο πρώτο ξενοδοχείο που θα βρει μπροστά του. Πρόκειται για το ξενοδοχείο «Ωμέγα», απέναντι από τη Βαρβάκειο Αγορά. Εκεί θα συναντήσει την Στρέλλα (η βραβευμένη Μίνα Ορφανού) και μαζί θα μπλέξουν σε μια δίνη πάθους, έρωτα, εξομολογήσεων, αποφάσεων. Σε πρώτο πλάνο όλη η gay και κυρίως trans κουλτούρα της Αθήνας, με το περίφημο μπαρ «Κούκλες» στο Κουκάκι να αποτελεί την εναλλακτική καλλιτεχνική σκηνή της Στρέλλας. Η κάμερα του Κούτρα ακολουθεί την ηρωίδα του στις διαφορετικές δουλειές της, από επισκευές τηλεοράσεων μέχρι επισκέψεις-βίζιτες σε σπίτια πλουσίων. Ολα αυτά, ενώ η Αθήνα μεταμφιέζεται με λαμπάκια και αστέρια, για να υποδεχτεί τα Χριστούγεννα. Οταν η αλήθεια για τη σχέση των δύο ηρώων μαθαίνεται, τίποτα δεν μπορεί να είναι ίδιο ξανά. Ηθικά διλήμματα και ακραία κοινωνικά ταμπού μπαίνουν στο μικροσκόπιο του σκηνοθέτη, για να στραπατσαριστούν στο τέλος της ταινίας. Η λύτρωση για τους δύο ήρωες έρχεται με φόντο τη νυχτερινή φωτισμένη Ακρόπολη -αγαπημένο μοτίβο του Κούτρα στις ταινίες του-, στο ακριβό ξενοδοχείο Classical Athens Imperial στην πλατεία Καραϊσκάκη. Το φινάλε αυτής της διαφορετικής ιστορίας αγάπης βρίσκει τον Γιώργο να κάνει Πρωτοχρονιά με την οικογένειά του. Αφού οικογένεια δεν είναι εκεί που έχουμε κοινό αίμα, αλλά εκεί που νιώθουμε ασφαλείς. Εκεί που αγαπάμε και αγαπιόμαστε. i ³ ¸ ­ Àv¸ ®

'(- (($

ǻǼȀǼȂǺȇǿȅȊ

Ä ÈÎÏ}ÐÄ ÉÆ %si°Ài¹¿si° Àn¹iÀ°»¹µnl Στο βιβλίο της Κανής Καραβά παρακολουθούμε τα πάθη, παρελθόντα και παρόντα, μιας αθηναϊκής οικογένειας, της οικογένειας Μυλωνά. Μαζί με την οικογένεια, περιδιαβαίνουμε την Αθήνα, από τα Χριστούγεννα του 1900 μέχρι τη Μεγάλη Παρασκευή του 2005. Την Πρωτοχρονιά του 1900, παρά την παρελθούσα πτώχευση, υπάρχει μια αισιοδοξία για την διπλή αλλαγή του χρόνου και του αιώνα. Οι Αθηναίοι χορεύουν μαζούρκα. Η λεωφόρος Αμαλίας λέγεται ακόμη λεωφόρος Πιπεριών και σφύζει από κίνηση. Το ζεύγος Μυλωνά κατοικεί σε μια διώροφη οικία της οδού Ασκληπιού και απασχολεί τα έντυπα της εποχής. Βγαίνουν για βόλτες στο Αντρο των Νυμφών, στην περιοχή του Ιλισσού ή στου Κωστάκη κάτω από το Ζάππειο. Αυτή η υψηλή αθηναϊκή κοινωνία όμως αδυνατεί να προβλέψει τις συγκρούσεις που θα αντιμετωπίσει. Το Νοέμβριο του 1903 ξεσπούν τα Ορεστειακά: μία ομάδα φοιτητών κουρδισμένων από το γλωσσαμύντορα καθηγητή Μιστριώτη διαμαρτύρεται κατά των χυδαϊστών μεταφραστών του αισχυλικού έργου. Πλήθη συρρέουν στη Σταδίου, κατηφορίζουν προς την Ομόνοια, κοντά στο Βασιλικό Θέατρο. Αναποδογυρίζουν τα ιπποκίνητα τραμ και φωνάζουν: «Θάνατος στους Σλάβους». Επιχειρούν να εισβάλλουν με τη βία στο θέατρο, με αποτέλεσμα να επέμβει ο στρατός και η χωροφυλακή. Η Αθήνα ταρακουνιέται, οι οδομαχίες δεν έχουν τέλος, ώσπου μια σφαίρα σκοτώνει έναν εφημεριδοπώλη. Πανεπιστημίου και Προαστείου (σημερινή Μπενάκη) γωνία, τα φανάρια έχουν θρυμματιστεί. Αλλού στο βιβλίο βλέπουμε ζωηρές περιγραφές για το κίνημα στο Γουδί, τις καινούργιες Φορντ που «τρέχουν» στο Σύνταγμα, τα βιβλιοπωλεία της Αιόλου με τα χριστουγεννιάτικα δώρα, έναν άστεγο καστανά στην Κοραή, βιαστικές τραγικές φιγούρες στο λιμάνι του Πειραιά μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Μαζί με την οικογένεια Μυλωνά γερνάει και η Αθήνα, για να καταλήξει μέσα από εντάσεις και αγωνίες στη φαινομενικά ακατανόητη δολοφονία του Παύλου Χαριτόπουλου, ζωγράφου, το 2005. Τη στιγμή κατά την οποία συνοψίστηκε ένας αιώνας. l ±¸ Àm ¬

::: 0(75232/,61(:6 *5

qlo¹k¿Àmts»t´j¿s Εως τα μεσάνυχτα της Δευτέρας (6/12) μπορούν οι αναγνώστες να ψηφίσουν ένα από τα 15 βιβλία που προτείνουν οι Λέσχες Ανάγνωσης, συμμετέχοντας στην ανοιχτή ψηφοφορία που θα αναδείξει το μυθιστόρημα της χρονιάς. Ο διαγωνισμός διεξάγεται από το ΕΚΕΒΙ σε συνεργασία με την ΕΡΤ, η οποία συμμετέχει μέσα από το τηλεοπτικό και ραδιοφωνικό της πρόγραμμα στην προβολή του θεσμού, παρουσιάζοντας τα υποψήφια βιβλία και τους συγγραφείς τους, με στόχο πάντα την προώθηση της φιλαναγνωσίας προς το ευρύ κοινό. Η ανακοίνωση και η βράβευση του νικητή θα γίνει την Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010 σε ζωντανή σύνδεση με την καθημερινή ενημερωτική εκπομπή «Συμβαίνει τώρα» της ΝΕΤ, ενώ στις 8 το βράδυ της ίδιας ημέρας, το βραβευμένο συγγραφέα θα παρουσιάσει η Ελενα Διάκου στην εκπομπή «Ημερολόγια καταστρώματος» του Δεύτερου Προγράμματος της ΕΡΑ. Η ψηφοφορία γίνεται με sms, ενώ κάθε αναγνώστης έχει δικαίωμα για μία μόνο ψήφο. Για να δείτε τη «βραχεία λίστα» των 15 βιβλίων που είναι υποψήφια, μπείτε στο www.ekebi.gr. Το τελικό αποτέλεσμα της ψηφοφορίας προκύπτει κατά το ήμισυ από την ψήφο των αναγνωστών, ενώ το υπόλοιπο 50% βγαίνει από τις ψήφους

που έχουν ήδη δώσει οι Λέσχες Ανάγνωσης (από τις οποίες προέκυψε η λίστα). Εμείς πάντως ψηφίζουμε τον «Ανίσχυρο Αγγελο» που έγραψε ο Μάνος Κοντολέων, για το νεανικό του θέματος. l m

Àmtªuoi¹t¹À°uµµªioj¹°Ài·tmi´u·»ts»i¹ Το περιοδικό Paris Review είναι μια λογοτεχνική επιθεώρηση που ιδρύθηκε το 1953 με βάση τη Νέα Υόρκη. Μια παρέα νεαρών Αμερικανών φοιτητών άρχισε να εκδίδει εκεί αδημοσίευτη πρόζα και ποίηση, και ως αντίβαρο στα έργα τους, μια σειρά συνεντεύξεων από καταξιωμένους σήμερα δημιουργούς. Αυτές οι συνεντεύξεις έχουν αναγορευτεί σε κανονιστικές. Μια ανθολογία τους αποτελεί και ο παρών τόμος. Πόσο συμμετείχε ο Εζρα Πάουντ στη σύνθεση της «Ερημης Χώρας» του Τ.Σ. Ελιοτ; Τι προλήψεις ταλάνιζαν τον Τρούμαν Καπότε και γιατί τον ενοχλούσαν τα κίτρινα τριαντάφυλλα; Πόσο μεγαλύτερο σε έκταση μπορούσε να είναι το κλασικό βιβλίο «Ο γέρος και η θάλασσα» του Ερνεστ Χέμινγουεϊ και πού σταματούσε το σβήσιμο για το Νομπελίστα συγγραφέα; Πώς έφτασε ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες στη «νύξη» στα γραπτά του και πώς δούλευε; Πώς μέσα από σκίτσα και μπροσούρες κατέληξε ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες να γράψει τα «Εκατό χρόνια μοναξιά»; Πώς λίγο ουίσκι, χαρτί, καπνός και τροφή έγιναν τα εργαλεία του Ουίλιαμ Φόκνερ; Ισως οι συνε-

ντεύξεις που ανθολογούνται θα μπορούσαν να θεωρηθούν δημοσιογραφικά «άτιμες», μιας και προτού τυπωθούν, περνούσαν από τόση επεξεργασία που έχαναν τον αυθορμητισμό τους. Την αρχική επιμέλεια έκαναν οι νεαροί συντάκτες, μετά ο συγγραφέας που είχε μιλήσει διόρθωνε το κείμενο, δεύτερη φορά οι συντάκτες και π πάλι ο συγγραφέας. Είναι όμως α αυτή η συνεργατική προσέγγιση π που έδωσε στις συνεντεύξεις ττην κλασικότητά τους. Τα λεγόμενα του Χέμινγουεϊ έφτασαν να προσφέρουν τέτοιες εκπλήξεις στον αναγνώστη, να έχουν τόσο ενδιαφέρουσα «πλοκή», που μπορείς να τα διαβάσεις σαν ένα χαμένο διήγημα του Αμερικανού γραφιά. Κουτσομπολιά, πικρίες, ερωτικές ιστορίες, ανέκδοτα και αποκαλύψεις σε ένα γενναιόδωρο βιβλίο. l m

).&/ Í© ß © © à Ë{ pß © á {© ä Ë â ©Öâ{

::: 0(75232/,61(:6 *5

ǻǼȀǼȂǺȇǿȅȊ

kl»tus»i¹Àisiµs¿°»j° Παρατηρήσαμε ότι τα περισσότερα από τα βιβλία που πρωταγωνιστούν στις λίστες των ευπώλητων του Amazon δεν έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά. Γιατί; Μήπως δεν είμαστε αρκετά καλοί αναγνώστες;

Βιβλίο (και Ελλάς) το μεγαλείο σου. Μπορεί να μην είμαστε από τους πιο διαβαστερούς λαούς, αλλά σίγουρα διεκδικούμε κάποιες δάφνες. Αυτές των πολλών νέων εκδόσεων. Κάθε εβδομάδα ένας μικρός χαμός. Αναρωτιέται κανείς πώς τα καταφέρνουν οι εκδοτικοί. Μεράκι περισσότερο ή πιθανόν μανία. Αλλωστε, πρέπει να αντιστοιχεί ένας συγγραφέας ανά τέσσερις Ελληνες. Οι υπόλοιποι τρεις είναι πρόεδροι κάπου. Είτε σε σωματείο, είτε σε εξωραϊστικό σύλλογο. Μιλώντας με παραδείγματα περίεργων εκδοτικών φαινομένων, ας ρίξουμε μια ματιά στη Λίστα Συντακτών 2009 του γνωστού site Amazon. Οποία έκπληξις. Από την πρώτη δεκάδα μόνο τα πέντε βιβλία υπάρχουν μεταφρασμένα. Γιατί όμως; Οι λίστες του Amazon απαρτίζονται συνήθως από κα-

λογραμμένα βιβλία. Δεν έχουν επιλογές δυσνόητων ή κρυφών αριστουργημάτων. Πιο απλά, τα βιβλία που προτείνονται είναι και εμπορικά. Κείμενα με εύκολη ανταπόκριση στο κοινό. Ας όψεται το μάρκετινγκ. Μήπως τότε είναι δύσκολα στη μετάφραση; Τη σήμερον ημέρα, η έννοια βιβλίο και δύσκολο στη μετάφραση μάλλον απουσιάζει. Φέτος μεταφέρθηκε στα ελληνικά ακόμη ένας μεταφραστικός «γόρδιος δεσμός». Το «Κουρδιστό Πορτοκάλι» του Βρετανού Anthony Burgess. Αρα λογικά κάτι άλλο συμβαίνει. Στο νούμερο 8 της λίστας βρίσκουμε το “City and the City” του China Miéville. Ενα αστυνομικό μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας. Αρτια γραμμένο. Με πολύ δράση, ανατρεπτική πλοκή, πρωτότυπες ιδέες και βαθιά

κοινωνική και πολιτική κριτική. Ο συγγραφέας του «γράφει» στις φωτογραφίες, ενώ τις απόψεις του θα γούσταρε κάθε φοιτητής. Μιλάμε δηλαδή για blockbuster. Και όμως ούτε ένα από τα επτά βιβλία του δεν υπάρχει μεταφρασμένο. Το να θεωρήσουμε ότι οι εκδότες μας κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου σε σχέση με «λαβράκια» κρίνεται ως σαθρό επιχείρημα. Ισως τελικά στην Ελλάδα το κοινό να ικανοποιείται διαφορετικά. Τουλάχιστον, όταν είναι μαζικό. Μάλλον χρειάζεται βιβλία, όπως οι «Μάγισσες της Σμύρνης» ή το «Ο Ιούδας φιλούσε υπέροχα». Βιβλία τα οποία δεν θα το ξεβολέψουν. Που θα του είναι οικεία. Που θα του χαϊδέψουν και λίγο τα αυτιά. Καμία οικουμενικότητα δηλαδή. Τα ίδια και τα ίδια. µ Àª ½ ¸ ÀÀ

É ÑÏÐÉÏ Ä}ÆÉÏÎ 4/À´¹mjª »tuÀmi´t·jªi°im¹i Οι επισκέψεις από γραίες θείες είναι συνήθως ενοχλητικές. Οταν ήμαστε μικροί, μας έφερναν εκπαιδευτικά βιβλία αντί για GI Joe. Αλλά ούτε οι γονείς ευχαριστιούνταν. Το δώρο, αντί για ουίσκι, ήταν λικεράκια. Boοοring, που λένε και τα νέα παιδιά. Βέβαια, οι αρχαίες θείες ήξεραν. Πολλές δε τα κουτσόπιναν κιόλας. Ετσι, έφερναν θησαυρό. Αγαπημένο τους το λικέρ μαρασκίνο. Τότε δεν ξέραμε. Τώρα το μαθαίνουμε. Αλλωστε, είναι γνωστό ότι ο Μέγας Ναπολέων τού έδειχνε προτίμηση. Μετά το μεσημεριανό ή μετά από ένα δείπνο. Ισως και μετά από μια μεγάλη νίκη. Στην αγκαλιά της ερωμένης του, Ζοζεφίνας. Το 16ο αιώνα σε ένα μοναστήρι των Δαλματικών Ακτών ένα μικρό θαύμα έλαβε χώρα. Θαυματοποιοί οι αποθηκάριοι της μονής. Παρασκεύασαν ένα γλυκόπικρο καθαρό ποτό με άρωμα κερασιού της ποικιλίας μαράσκα. Τότε το ονόμασαν Rozolj. Που θα πει: οι δροσοσταλίδες του ήλιου. Και από εκείνη την ημέρα και μετά, το ευφυές μείγμα τους άρχισε να έχει τρομερή επιτυχία. Σε διάστημα τριών αιώνων κατάφερε να κατακτήσει την τότε Ευρώπη. Το 18ο αιώνα είχε γίνει πια μόδα. Τότε μετονομάστηκε σε μαρασκίνο. Απαραίτητο trendy ποτό σε κάθε αυλή της εποχής. Γιατί το αλκοόλ, εκτός από γεύση και διασκέδαση, είναι και μόδα -καλώς ή κακώς. Αλλά σίγουρα το λικέρ ήταν και είναι ένα καλό δώρο. Αυτό θα σκέφτηκε και ο βασιλιάς της Βρετανίας, Γεώργιος ο Δ΄ (1762-1830), διαβόητος σκορποχέρης. Εστειλε στόλο στη Δαλματία να αγοράσει 100 κιβώτια του εν λόγω ποτού. Θα τα έκανε δώρο στους διοικητές της Μάλτας και της Κέρκυρας. Τι καλοπερασάκιας! Εάν θέλετε λοιπόν να νιώσετε αρχοντικά, δοκιμάστε το. Είτε στην κάβα της γειτονιάς σας είτε στο bar-αποστακτήριο Βρεττός στην Πλάκα, Κυδαθηναίων 41. Ανάμεσα σε άπειρες τουριστικές ταβέρνες ορθώνεται αυτό το καταφύγιο γεύσης. Μια κρυφή γωνιά για φανατικούς των λικέρ. Εάν βαρεθήκατε να πνίγετε τον πόνο σας σε ουίσκι, αλλάξτε ρώτα. Πιείτε μαρασκίνο!

µ Àª ½ ¸ G ROMPOLAS METROPOLISNEWS GR

x |

40 ǻǼȀǼȂǺȇǿȅȊ

::: 0(75232/,61(:6 *5

µ¹i»¹À¶µi¹stunjÀnjÀmtmm¹siÀni»¹iÀ°»¹°Ào¿»tµªio¹j° Δεν είναι ο δαίμονας που μας έχει καταλάβει, ούτε η μαρξιστική θεώρηση των πραγμάτων, όχι. Με κόκκινους οφθαλμούς μπορούν να βγουν σε φωτογραφία όλοι οι άνθρωποι, αλλά συμβαίνει κυρίως σε γαλανομάτες και ανθρώπους με λευκό δέρμα, όταν βγάζουμε φωτογραφία με φλας. Τι μας κάνει, όμως, να έχουμε αυτό το τρομακτικό και ματωμένο βλέμμα; Μα βέβαια, του ματιού το αίμα. Η κόρη του ματιού μας, όταν πέφτει επάνω της φως, κλείνει αυτόματα, για να προστατεύσει το εσωτερικό του οφθαλμού. Οταν όμως την χτυπάνε τα φλας της δημοσιότητας, δεν προλαβαίνει να κλείσει. Ετσι, το φως εισβάλλει ελεύθερα και προσκρούει στον αμφιβληστροειδή χιτώνα. Ο αμφιβληστροειδής και το πίσω μέρος του οφθαλμού είναι γεμάτα από αιμοφόρα αγγεία, τα οποία και απαθανατίζονται, όταν φωτογραφιζόμαστε. Το αίμα δηλαδή είναι που γυαλίζει. Αλλά επειδή καλύτερα να σου

βγει το μάτι κόκκινο παρά το όνομα λευκό, δεν βγαίνουμε όλοι με κόκκινα μάτια στις φωτογραφίες. Δύσκολα θα δεις κάποιον σκουρόχρωμο, μαύρο ή μελαμψό καστανομάτη να έχει του δαιμονισμένου τη ματιά σε φωτογραφία. Αυτό συμβαίνει επειδή εκτός από το δέρμα τους αυτοί οι άνθρωποι έχουν υψηλή μελανίνη και στον αμφιβληστροειδή. Η μελανίνη απορροφά το φως του φλας και βγαίνουν πιο φυσιολογικοί στις φωτογραφίες. Ομως, άλλα τα μάτια του λαγού και άλλα της κουκουβάγιας. Ετσι, οι λαγοί που δεν έχουν το tapedum lucidum, έναν ακόμη «χιτώνα» πάνω στον αμφιβληστροειδή, βγαίνουν κοκκινομάτηδες στις φωτογραφίες. Ενώ οι κουκουβάγιες, όπως και οι γάτες, έχουν από αυτό το «ταπέντο λούσιντο» και αντανακλάται πάνω του το φως, και όταν φωτογραφίζονται, βγαίνουν με μάτια απαστράπτοντα. Αυτά τα ολίγα για τη μαρξιστική ματιά και του βαμπίρ την όψη. Η.Κ.

t Á s ::: 0(75232/,61(:6 *5

41

j ½³ ¸ Ài À¼ ½ r a.dimoulas@metropolisnews.gr

ǻǼȀǼȂǺȇǿȅȊ

Η κάθοδος των μυρίων

t¬ À ¸À¸ ±

Εχουμε δει διάφορα όμορφα πράγματα στα ελληνικά γήπεδα. Αυτό όμως με την κάθοδο των μυρίων οπαδών της Μπέρμιγχαμ στο ματς με την Αστον Βίλα, πραγματικά, δεν το έχουμε δοκιμάσει ακόμα. Εξαιρετικό. Φαντάζομαι το εκτίμησε και η FIFA στην απόφασή της για την κατάληξη του Μουντιάλ.

Η Μπαρτσελόνα έστειλε μια επιστολή στη διοίκηση του Παναθηναϊκού, ευχαριστώντας την για τη φιλοξενία. Το κείμενο τελείωνε με την εξής φράση: «Ελπίζουμε να σας ξαναδούμε σύντομα στον κόσμο του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου». Εμείς να δείτε πόσο περιμένουμε να σας ξαναδούμε. Οπως ανυπομονεί και η Ρεάλ, που έχασε τη γη κάτω από τα πόδια της τη Δευτέρα στο Καμπ Νου.

tÀ·uªj»t°À»l°Àn·i´i° l À¸ ­ ½±

Topless

Οι υποδοχές ηρώων στα αεροδρόμια είναι συνήθως γραφικές. Στην περίπτωση του Αρη ήταν απόλυτα δικαιολογημένες. Η νίκη του στο Βιθέντε Καλντερόν είναι μία από τις μεγαλύτερες νίκες που πέτυχε ποτέ ελληνική ομάδα στην Ευρώπη.

Θυμάμαι κάποια στιγμή, πριν από χρόνια, όταν είχε επισημοποιηθεί η κίτρινη κάρτα στο βγάλσιμο της φανέλας κατά τους πανηγυρισμούς, που η διοίκηση του Παναθηναϊκού είχε ενθαρρύνει τους παίκτες της να πάνε κόντρα σε αυτό το μέτρο. Πιθανόν ως παραφιλολογία, είχε διαρρεύσει ότι καλό θα ήταν οι παίκτες να γδύνονται πανηγυρίζοντας, για να ανάψει η σβηστή εκείνη τη στιγμή φλόγα ανάμεσα στην ομάδα και στον κόσμο στην εξέδρα. Ολα αυτά τα θυμήθηκα από το εμφατικό γδύσιμο του Ισμαελ Μπλάνκο στον πανηγυρισμό του γκολ του στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Και ο συνειρμός συνεχίστηκε: το πρώτο του γκολ στην Ελλάδα, ο Μπλάνκο το είχε πετύχει στη Λειβαδιά και το είχε πανηγυρίσει ντυμένος μεν, φορώντας όμως μια μάσκα Ζορό. Τότε του είχαν γίνει συστάσεις ότι, αν ξαναβάλει τη μάσκα, θα τιμωρηθεί. Και ερωτώ καταλήγοντας: τι μας πειράζουν οι μάσκες; Τι μας πειράζει το κέφι του αθλητή πάνω στη χαρά της νίκης; Τι μας πειράζει να βγάζουν οι ποδοσφαιριστές τις μπλούζες τους; Από πού πηγάζει αυτό το κύμα της σοβαροφάνειας; Τίνος τα χρηστά ήθη θίγονται από έναν αθλητή που βγάζει την μπλούζα του; Η ειρωνεία είναι ότι, όταν στο τέλος του ματς οι παίκτες ανταλλάσσουν φανέλες μένοντας επίσης ημίγυμνοι, μιλάμε για την επίτευξη του αθλητικού ιδεώδους.

lÀ ¸ r ¸À À» Αν υποθέσουμε ότι το ποσοστό ευστοχίας των ομάδων στα πέναλτι είναι περίπου το ίδιο, ότι δηλαδή για παράδειγμα, μέσα σε μια εικοσαετία μια ομάδα θα ευστοχήσει στο 80% των πέναλτι που θα εκτελέσει (αυθαίρετο ποσοστό), τότε ο Ολυμπιακός, σήμερα, πληρώνει αυτή την καρμική συγκυρία. Επί χρόνια ο Τζόρτζεβιτς δεν έλεγε να αστοχήσει από τα 11 βήματα, τώρα η ομάδα του Πειραιά θα χάνει πέναλτι μέχρι το 2020. Η κατάρα του «Τζόλε» έχει στοιχήσει ήδη 3 πέναλτι φέτος.

Μου έχει λείψει...

j ± Àª¸½ ¸ ¸ ¸ r

Το καλοκαίρι του 2001, ο τότε πρόεδρος της ΑΕΚ, Μάκης Ψωμιάδης, έφερε στην Αθήνα έναντι «σοβαρού ποσού», όπως ο ίδιος είπε, τον κεντρικό αμυντικό και αρχηγό της Παρί Σεν Ζερμέν, Ερίκ Ραμπεσαντρατανά. Παρά τις μεγάλες προσδοκίες, αποδείχτηκε τελικά πως η μεγαλύτερη αδυναμία του δεν ήταν η μπάλα, αλλά η ελληνική κουζίνα. Στον ένα χρόνο που έμεινε στην ΑΕΚ, έφτασε

σε τριψήφιο αριθμό κιλών, δεν έπαιξε ούτε σε έναν αγώνα πρωταθλήματος και περιορίστηκε σε δύο συμμετοχές στο Κύπελλο Ελλάδας και άλλες τόσες στο Κύπελλο UEFA. Αξέχαστο έμεινε και το επεισόδιο με τον Μάκη Ψωμιάδη, από τον οποίο δέχτηκε επίθεση, γιατί τόλμησε μπροστά του να φιλήσει τη γυναίκα του στο στόμα! Το 2002 αναχώρησε για τη Σατο-

ρού, που τότε αγωνιζόταν στη Β΄ Γαλλίας, και το 2004 μεταγράφηκε στη βελγική Μονς. Την άνοιξη του 2007 ήρθε η μεγαλύτερή του διάκριση, αφού χρίστηκε διεθνής με την εθνική ομάδα της… Μαδαγασκάρης σε φιλικό κόντρα στην Τουλούζ. Τελικά, αποσύρθηκε το 2007, πήρε δίπλωμα προπονητή και σήμερα κάθεται στον πάγκο της ομάδας νέων της γαλλικής Σεν Εμιλιόν. ! µ

21 |Á |

42 ǻǼȀǼȂǺȇǿȅȊ

::: 0(75232/,61(:6 *5

tÀvªtst°Àj¹si¹Àvªu°t°

ou°¹ml À»jvst´tµ¹i

Οι -πολύ πλούσιοι- συλλέκτες ρολογιών ανά τον κόσμο θα έχουν σύντομα ένα νέο μοναδικό κομμάτι για να προσθέσουν στη συλλογή τους: το Opera Time-Piece, όπως το αποκαλεί η Manufacture Royale, η εταιρεία που το σχεδίασε. Η κατασκευή του είναι μοναδική καθώς ο μηχανισμός του αποτελείται από 319 κομμάτια συναρμολογημένα εξολοκλήρου στο χέρι, η κάσα του είναι από γκρι και τριανταφυλλί χρυσό 18 καρατίων, το λουράκι από δέρμα αλιγάτορα, ενώ μπορεί και ανοίγει σαν ακορντεόν για να ακούγονται καλύτερα οι δείκτες του λεπτού και της ώρας που ηχούν σε ντο δίεση και λα αντίστοιχα. Θα κυκλοφορήσει σε περιορισμένο αριθμό 12 κομματιών με το καθένα να κοστίζει κάτι περισσότερο από 900.000 ευρώ. www.manufacture-royale.ch

Ποιος χρειάζεται τον ηλεκτρισμό, όταν μπορεί να έχει ηχεία φτιαγμένα από ξύλο, τα οποία δυναμώνουν την ένταση της μουσικής χωρίς να συνδέονται στην πρίζα; Το Koostik, ένα νέο περιφερειακό που κυκλοφόρησε -για ποιο άλλο- για το iPhone, είναι ειδικά κατασκευασμένο για να αυξάνει τον ήχο του αγαπημένου σου κινητού μόνο από το σχήμα του. Οι δημιουργοί του υπόσχονται πως μπορεί να ανεβάσει από δύο μέχρι τέσσερις φορές την ένταση του ηχείου του τηλεφώνου και ότι προσφέρει μία αίσθηση εξευγενισμού της μουσικής, όπως κάνει περίπου η ακουστική κιθάρα. Συνεργάζεται με όλα τα iPhone, κοστίζει 68 ευρώ και θα ταιριάζει ωραιότατα με τη βιβλιοθήκη σου χάρη στο καλής ποιότητας ξύλο από το οποίο είναι κατασκευασμένο. www.koostik.com

´i·»t·Àmi¹À Η τάση των 13.3 ιντσών στα λλάπτοπ καλά κρατεί, με τις εταιρείες να κυκλοφορούν όλο και περισσότερες προτάσεις σε αυτές τις διαστάσεις. δια Πιστή λοιπόν στη νέα μόδα, η Asus σκοπεύει να κυκλοφορήσει μέσα στο μήνα ένα λεπτό n notebook με οθόνη 13.3΄, ανάλυση 1.366x768 πίξελ και LED οπίσθιο φωτισμό. Στο εσωτερικό του το υπάρχει ένας από τους επεξεργαστές Core i3 370M, 380M και i5 460M, έως 4GB μνήμη DDR3 και ένας σκληρός δίσκος χωρητικότητας έως 500GB. Το όνομά του θα είναι U31 και θα έχει δύο δύ εκδόσεις, το U31F και το U31JG, με τη βασική διαφορά ανάμεσά στην κάρτα γραφικών. Συγκεκριμένα, στο πρώτο χρησιμοποιείται ένα τους να βρίσκεται στη chip και στο δεύτερο ένα Nvidia GeForce GT 415M με 1GB Intel GMA 4500M 4 μνήμη. μνήμη Οι τιμές θα ξεκινούν από τα 799 ευρώ και είναι μια καλή πρόταση για γ όσους «ψάχνονται» σε αυτές τις διαστάσεις. www.asus.com

°»ªi»¹¿»l ÀsiÀ»tÀt·´tÀ°tu

j¹si¹À¿ªi¹iÀlÀ²i´i°°i

Ο κανόνας κάθε first-person shooter παίχτη που σέβεται τον εαυτό του είναι ένας: το ποντίκι του υπολογιστή είναι σαν το όπλο του στρατιώτη που χειρίζεσαι. Οσο πιο καλό και πιο σύγχρονο είναι, τόσες περισσότερες οι πιθανότητες να επιβιώσεις στο πεδίο της μάχης. Κινούμενη πάνω σε αυτή τη λογική η Razer κατασκεύασε το Tron Gaming Mouse, εμπνευσμένο από την ομώνυμη ταινία της Ντίσνεϊ από το ο 1982. Εχει λέιζερ με ανάλυση 5.600dpi, 7 κουμπιά,, χρόνο απόκρισης μόλις ένα millisecond, USB καλώ-διο μήκους 2,5μ. και είναι ειδικά σχεδιασμένο για α να μπορεί να χρησιμοποιηθεί εξίσου εύκολα τόσο ο από αριστερόχειρες όσο και δεξιόχειρες. Στα μειονε-κτήματα θα έμπαιναν πάντως η σχετικά αλμυρή τιμή ή του (76 ευρώ) και τα κάπως... κιτς εφέ που κάνει,, όταν ανοίγεις και κλείνεις τον υπολογιστή. www.razerzone.com m

Για κάποιο λόγο οι υποβρύχιες λήψεις πάντα με εντυπωσίαζαν. Κατά συνέπεια, δεν θα μπορούσα να αφήσω ασχολίαστη μία θήκη που δίνει τη δυνατότητα να κάνω τη μηχανή μου αδιάβροχη και να βγάλω φωτογραφίες μέσα στη θάλασσα. Η Seashell SS-1 είναι συμβατή με περισσότερα από 400 μοντέλα της αγοράς, υπόσχεται πως μπορεί να κρατήσει στεγνή την κάμερά μου μέχρι τα 40 μέτρα βάθος, αλλά θα με κάνει να το σκεφτώ διπλά πριν την αγοράσω, αφού κοστίζει 150 ευρώ. Αν πάντως δεν είναι τα χρήματα το πρόβλημα, αλλά το καλοκαίρι και οι παραλίες που μοιάζουν πολύ μακρινά αυτή την περίοδο, μάθε πως η θήκη χρησιμεύει και για προστασία από το χώμα, αλλά και κα τα χιόνα πετανια. Μπορείς λοιπόν να την αγορ αγοράσεις, ν χτείς μέχρι την τη Αράχωβα χωβ βα για να τραβήξεις μερικές μερικέ πόζες και να μου τις στείλεις, λεεις, για να ζηλλεύω.

www.foto-walser.biz

43

j ½³ ¸ Ài ­ ³¸ Àµ ¸ ÀÀÀÀÀÀÀÀÀagiannopoulos@metropolisnews.gr ::: 0(75232/,61(:6 *5

ǻǼȀǼȂǺȇǿȅȊ

°¹µi°»lªi°À·´lm»ªt´tµ¹tu

9/5À 6%À'/4À4(%À0/7%2 Οι πιθανότητες να ξεμείνεις από μπαταρία στο κινητό είναι ελάχιστες. Οπως όμως πολύ σωστά λέει ένας από τους νόμους του Μέρφι, όταν θα σου συμβεί, θα είναι η χειρότερη δυνατή στιγμή. Για να το αντιμετωπίσεις λοιπόν, ειδικά αν είσαι ο τύπος που βρίσκεται όλη μέρα στο δρόμο, μπορείς να προμηθευτείς το φορτιστή τσέπης που κοστίζει μόλις 15 ευρώ. Εχει διαστάσεις 5.8x5.8x0.6 εκατοστά και αντέχει μέχρι και 3 μήνες σε standby mode. Στη συσκευασία του περιλαμβάνονται καλώδια για σύνδεση με κινητά Nokia, Samsung, Sony Ericsson και Blackberry, ενώ η έξοδος miniUSB σου επιτρέπει να συνδέσεις πάνω του και mp3, PDA, φορητές κονσόλες ή συσκευές bluetooth. Θα μπορούσε να φανεί χρήσιμο και σε όσους κάνουν κάμπινγκ, αλλά και σε φαντάρους σε στρατόπεδα όπου οι πρίζες είναι είδος υπό εξαφάνιση. www.thinkgeek.com

Σε περίπτωση που στη δουλειά σου κάθεσαι απέναντι από τον εκνευριστικό τύπο που πατάει πάντα τα κουμπιά του πληκτρολογίου σαν να θέλει να τα φυτέψει στο έδαφος, τότε και μόνο τότε θα κατανοήσεις το μεγαλείο του Thanko Keyboard Quiet Cover. Πρόκειται για μία θήκη στην οποία ο χρήστης βάζει μέσα το πληκτρολόγιο και τα χέρια του και μπορεί να πληκτρολογεί όσο δυνατά θέλει χωρίς να σου σπάει τα νεύρα, όταν προσπαθείς να συγκεντρωθείς. Ο …σιγαστήρας προσφέρει επίσης προστασία από τη σκόνη και το νερό, έχει διάφανο πλαστικό κάλυμμα στο σημείο των κουμπιών, για την περίπτωση που δεν ξέρεις τυφλό σύστημα, και κοστίζει μόλις 28 ευρώ. www.geekstuff4u.com

´in·iÀ˹Àvini¹´jts»i°À Υπάρχει πολύς κόσμος που το βράδυ για να κοιμηθεί θέλει να υπάρχει ένα μικρό φως αναμμένο στο δωμάτιό του. Επειδή όμως, σαν σωστοί λάτρεις της τεχνολογίας, δεν μπορούμε να μείνουμε με το κλασικό λαμπάκι της γιαγιάς που μπαίνει στην πρίζα, η λύση βρίσκεται στη λάμπα-χαμαιλέοντα. Ο τρόπος λειτουργίας της είναι εξαιρετικά απλός, καθώς υπάρχει ένας οπτικός αισθητήρας στο κάτω μέρος της κοιλιάς του «ζώου», που αναγνωρίζει το χρώμα που πατά και λάμπες LED που το μιμούνται. Ετσι, αν για παράδειγμα το ακουμπήσεις πάνω σε μια μοβ επιφάνεια, αμέσως προσαρμόζεται και λάμπει σε μοβ χρώμα. Το καλύτερο όλων όμως είναι η τιμή του, η οποία δεν ξεπερνά τα 23 ευρώ και το καθιστά ιδανικό μικροδώρο ενόψει των γιορτών. www.thinkgeek.com

¶io´j°À17%249 Επειδή το ρετρό είναι της μόδας, το μηχάνημα που φτιάχνει βάφλες και μοιάζει με γραφομηχανή δεν θα μπορούσε να ξεφύγει από την προσοχή μας. Ο κατασκευαστής του ήθελε να δώσει ένα νέο νόημα στις συσκευές που κοσμούσαν τα περισσότερα γραφεία τη δεκαετία του ’80 και είπε να μετατρέψει το control, alt και delete σε control, alt και eat. Οι βάφλες ψήνονται μέσα σε περίπου ένα λεπτό και έχουν ακριβές σχήμα πληκτρολογίου για να μπορούν να βρίσκονται με την αξία τους στο τραπέζι κάθε μανιακού με την τεχνολογία. Ελπίζω μόνο, αν ποτέ μου σερβίρουν μία τέτοια, να πέσει το παγωτό και η μερέντα μέσα στο space... walyou.com

»l´jtªi°lÀnjÀiu»tstn¹i Είσαι στο σπίτι με φίλους μετά από μία εξουθενωτική ημέρα στη δουλειά, έχεις παραγγείλει πίτσες και μπίρες και περιμένεις να αρχίσει το ματς, για να το απολαύσετε όλοι μαζί. Ξαφνικά όμως η ΔΕΗ αποφασίζει να κάνει τα δικά της και το ρεύμα ρ μ κόβεται. β Θα ξενερώσεις; ξ ρ Οχι, αν έχεις φροντίσει φρ να αγοράσεις γ ρ μία μ από τις νέες τηλεοράσεις Power er TV της Toshiba, οι οποίεςς έρχονται μαζί με μπαταρίες για την περίπτωση που ξεμείνεις από... ηλεκτρισμό. Εχουν αυτονομία δύο ολόκληρων ωρών, χρόνος ικανός για να τελειώσει ένα παιχνίδι ή μία ταινία -αν δεν την βλέπεις φυσικά σε ελληνικό κανάλι. Η εταιρεία δεν έχει ορίσει ακόμα ημερομηνία κυκλοφορίας και τιμές, έχει κάνει, ωστόσο, γνωστό πως τα νέα μοντέλα θα είναι διαθέσιμα σε 24 και 32 ίντσες. www.toshiba.com m

44 ǻǼȀǼȂǺȇǿȅȊ

s |Áu v ::: 0(75232/,61(:6 *5

Πανάκριβο μανό από αληθινό χρυσό και διαμάντια, ιδιαίτερα ρούχα και αξεσουάρ σε χαμηλές τιμές, προϊόντα μακιγιάζ για τις γιορτές που πλησιάζουν, γούρια αλλά και ημερολόγιο για το νέο έτος. Μπορεί η οικονομική κρίση να χτύπησε την πόρτα μας αλλά δεν θα την αφήσουμε με τίποτα να χαλάσει τη διάθεσή μας. Διαβάστε παρακάτω και ετοιμάστε τις δικές λίστες για τις ημέρες των γιορτών. Ας ξεκινήσουμε με κάτι που δεν σας προτείνουμε να αγοράσετε, εκτός και αν είστε γόνος ζάμπλουτης οικογένειας, θέλετε να κάνετε φιγούρα στις φίλες σας και να προκαλέσετε έμφραγμα στον μπαμπά σας. Ο λόγος για το βερνίκι νυχιών που κοσμεί την μπουτίκ Frost στο Λονδίνο και κοστίζει μόνο 98.000 ευρώ (130.000 λίρες). Στην απίθανη περίπτωση που το ποσό σας φαίνεται αστρονομικό, να ξέρετε ότι υπάρχει και η νορμάλ εκδοχή του με κόστος μόλις 7,8 λίρες. Και για να μην απορείτε τι έχει η ακριβή εκδοχή του Models Own Gold Rush Couture και αξίζει μια περιουσία, σας λέμε μόνο ότι είναι φτιαγμένη από αγνό χρυσάφι και το καπάκι κοσμούν 1.118 διαμάντια.

Ποιο μικρό και μεγάλο κορίτσι δεν θέλει να φορέσει λεοπάρ γάντια, μικροσκοπικά ή πολύ μακριά φορέματα, φούξια φούστες, γουνάκια, μάλλινα μπολερό, πλεκτές ζακέτες και ζεστά παλτό σε χτυπητά χρώματα για όλες τις ώρες της ημέρας, με τιμές που δεν ξεπερνούν τα 25 ευρώ; Επειδή η περιγραφή μάς αγγίζει όλες, είναι ευκαιρία αυτό το Σάββατο να επισκεφτούμε τον Nektario (Δαφνομήλη 5), ένα μικρό και όμορφο χώρο και να προμηθευτούμε τα πιο στιλάτα και οικονομικά κομμάτια της αγοράς σε τιμές που ξεκινούν από 5 ευρώ. Οσες πιστές προσέλθετε…

Εμπνευσμένη από την πιο δημοφιλή διπλή σκιά ματιών Color Surge Eye Shadow Duo, η limited edition συλλογή μακιγιάζ Strawberry Fudge της Clinique για τα Χριστούγεννα 2010 είναι βέβαιο ότι θα μπει σε όλες τις λίστες δώρων των γιορτών. Η συλλογή συνδυάζει πλούσιες σοκολατένιες αποχρώσεις, με λάμψεις ζωντανών ροζ για ένα άψογο χριστουγεννιάτικο look. Σταρ της συλλογής αναδεικνύεται η παλέτα Strawberry Fudge Holiday Compact -για μάτια και μάγουλα.

Να μείνουμε λίγο ακόμα στο πνεύμα των Χριστουγέννων και συγκεκριμένα στα γούρια που θα μας συντροφεύουν τη χρονιά που έρχεται. Ενα από αυτά, το Happy Charm των Li-LA-LO από ασήμι 925° με ζιργκόν, κυκλοφορεί σε τρεις εκδοχές: επιχρυσωμένο, επιπλατινωμένο και με ροζ επιχρύσωμα. Η τιμή του είναι στα 45 ευρώ και με τον πρωτότυπο σχεδιασμό του είναι ό,τι ακριβώς χρειάζεστε για τις εμφανίσεις σας τις ημέρες των Χριστουγέννων. Αν ακόμα δεν έχετε πειστεί, αξίζει να ξέρετε ότι μέρος των εσόδων από τις πωλήσεις του γουριού θα δοθεί στο σύλλογο ΕΛΠΙΔΑ.

Για το τέλος αφήσαμε ένα περισσότερο «οικολογικό» προϊόν. Το ημερολόγιο για το 2011 της Greenpeace κοστίζει μόλις 20 ευρώ και εκτός από συντροφιά τις ημέρες του επόμενου χρόνου, βοηθάει στην σωτηρία του πλανήτη. Η οργάνωση φημίζεται για την οικονομική της ανεξαρτησία και η αγορά τέτοιων προϊόντων βοηθά να στηρίζονται όλες οι δράσεις της αποκλειστικά από δωρεές πολιτών. Δωρίστε το οικολογικό ημερολόγιο σε φίλους ή ακόμα και στον εαυτό σας.

VINIETA t

45

::: 0(75232/,61(:6 *5

Κριός

(21/3 – 20/4)

Μια καλή περίοδος για να κάνεις ριζικές αλλαγές στη ζωή σου. Την γκαρνταρόμπα σου την ανανέωσες, το κούρεμα το φρέσκαρες, φαντάζομαι αυτό που πραγματικά μένει είναι να μετακομίσεις. Και μην ανησυχείς, η αλλαγή σίγουρα θα είναι προς το καλύτερο, ειδικά αν οι μπράβοι από την απέναντι χαρτοπαικτική λέσχη είναι αρκετά φιλικοί.

Καρκίνος

(22/6 – 22/7)

Πιστεύω πως ήρθε ο καιρός για σένα να μετριάσεις τις ώρες που περνάς στον υπολογιστή και να αφιερώσεις περισσότερο χρόνο και ενδιαφέρον σε αυτό που λέγεται πραγματικός κόσμος. Η επανένταξη θα είναι δύσκολη, το ξέρω, αλλά να θυμάσαι ότι κανένα καταπληκτικό application δεν μπορεί να σε αγκαλιάσει και να σου γλυκομιλήσει (ήχος από βιολί).

Ζυγός

(24/9 – 23/10)

Είναι περίεργοι καιροί και για αυτό να προσέχεις πολύ τις κινήσεις σου. Μην φας οτιδήποτε είναι χρώματος μοβ. Μην ξεκινήσεις για καμιά βόλτα που να πηγαίνει δεξιά από το σπίτι σου. Μην πάρεις τηλέφωνο κανένα συγγενή πέμπτου βαθμού. Μην αγοράσεις φριτέζα για μια εβδομάδα. Και μην πατήσεις καμιά ζάμπα στο δρόμο.

Αιγόκερως

(22/12 – 20/1)

Μια αλεπού μού είπε ότι έχεις ανεβάσει τους τόνους τελευταία. Αντί να ασχολείσαι με βλακείες, ασχολήσου λίγο περισσότερο με το σεξαπίλ σου, γιατί αλλιώς ποτέ δεν θα καταφέρεις να γίνεις ο Humphrey Bogart που πάντα θαύμαζες. Και αν το καταφέρεις, κοίτα να βγαίνεις από το γραφείο λίγο περισσότερο, αλλιώς δώρον άδωρον, φίλε Αιγόκερε.

ǻǼȀǼȂǺȇǿȅȊ 1ȅǼȂǺȇǿȅȊ

Ταύρος

(20/4 – 20/5)

Καμιά φορά η ζωή δεν σου χαρίζεται. Αλλά και εσύ δεν είσαι από αυτούς που θα κάνουν πίσω με την πρώτη δυσκολία, και συνήθως ούτε με τη δέκατη. Χρησιμοποίησε τα χαστούκια της ζωής για ώθηση για να στρίβεις: αν η ζωή σε χαστουκίζει στο αριστερό μάγουλο, είναι καλή ευκαιρία να πας προς τα δεξιά.

Λέων

(23/7 – 23/8)

Δοκίμασε μια καφετέρια από αυτές στην πλατεία Κοραή, για να ξεκινήσεις να γράφεις καμιά από αυτές τις ιδεούλες που έχεις στο μυαλό σου εδώ και καιρό. Το μέρος θα σε βοηθήσει να τις βάλεις σε σειρά, αλλά μην νερομπουμπουλιάσεις από τους πολλούς καφέδες, χρειάζεται κανείς δυνάμεις για να γράψει τις επόμενες «Μεγάλες Προσδοκίες».

Σκορπιός

(24/10 – 22/11)

Η δημιουργικότητά σου φτάνει σε νέα ύψη αυτή την εβδομάδα. Αν η δουλειά σου είναι πιο διαδικαστική, ξεκίνα κανένα προτζεκτάκι με τους φίλους σου, όπως κανένα βιντεάκι ή καμιά ηχογράφηση, γιατί αν δεν κάνεις κάτι θα βγει η δημιουργικότητα από τα αυτιά σε μορφή ζελέ και θα σε πνίξει. Και μην το γελάς καθόλου, είναι συνηθισμένο ατύχημα στη Βεγγάλη.

Υδροχόος

(21/1 – 19/2)

Το μέλλον διαγράφεται λαμπρό. Δεν είναι σίγουρο τι θα σημαίνει αυτό για σένα, αλλά η γενικότερη αισιοδοξία που σε έχει πιάσει για κάποιο λόγο είναι δικαιολογημένη. Βγες σε κανένα μπαρ παραπάνω με λίγο πιο πολύ δέρμα να φαίνεται, παίξε προπά και τέτοια, κοίτα κάτω όταν περπατάς για κανένα χαρτονόμισμα.

∆ίδυμοι (21/5 – 21/6) Πρόσεξε να έχεις τις σωστές αντιδράσεις στα σωστά προβλήματα που αντιμετωπίζεις. Αν είσαι πνιγμένος στις δουλειές και είσαι κολλημένος στην ουρά της εφορίας, σκέψου πόσο θα βοηθήσει το να αρχίσεις να κάνεις ήχους από ζώα του Αμαζονίου που σου έμαθε ο μπάρμπας σου με το πηγάδι. Καθόλου ε; Ετσι νομίζω και εγώ.

Παρθένος

(24/8 – 22/9)

Πρόσεχε τις κινήσεις σου. Πρόσεχε καλά πού βάζεις την υπογραφή σου και κυρίως το τζιτζιφλέκι σου. Εχε στο μυαλό σου όμως ότι από την άλλη σε μερικές περιπτώσεις πρέπει να θυμάσαι να βάζεις την υπογραφή σου και να μην την ξεχνάς. Τώρα το τζιτζιφλέκι είναι άλλη υπόθεση, χρησιμοποίησέ το εσύ κατά περίπτωση.

Τοξότης

(23/11 – 21/12)

Μονοτονία; Συναισθηματική σταθερότητα; Είσαι έτοιμος να πάρεις μεγάλα ρίσκα για να δεις πού βρίσκονται επιτέλους οι μεγάλες αποδόσεις; Μήπως επιτέλους να πάρεις εκείνο το τηλέφωνο που κολλάς να πάρεις όλη την εβδομάδα; Εχεις δοκιμάσει πόσο βολικές και ζεστές είναι οι σκελέες για το χειμώνα; Εχεις δοκιμάσει ποτέ φλαν;

Ιχθείς

(20/2 – 20/3)

Δες τις κοινωνικές σχέσεις σαν μια μάχη. Εχεις όλα τα όπλα πάνω σου και ανάλογα την περίπτωση χρησιμοποιείς το καθένα. Μαγείρεψε για τους φίλους σου κάτι όχι πολύ αφροδισιακό. Μην βάλεις ξώπλατα, όταν πας για επίσκεψη στη μάνα σου. Και, για να μπω στο ζουμί, τώρα που βγαίνεις με νέα ζιμπλαφόν μην αραδιάσεις ένα μάτσο προφυλακτικά στο τραπέζι.

m ¸ ± À° r ¸

| |

46 ǻǼȀǼȂǺȇǿȅȊ

::: 0(75232/,61(:6 *5

ÑÐåªÐåͪÇÌ|ÎË | ª |ÇÍªÊ Ð ÇÏ ªÍ ªÐÇ~ÇÉ

Την ανάγνωση της είδησης ότι η αποκομιδή των σκουπιδιών από τους δρόμους της Αθήνας θα ολοκληρωθεί τα επόμενα εικοσιτετράωρα. Θυμάμαι ότι η απεργία έληξε πριν από ημέρες, θυμάμαι επίσης ότι οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα του δήμου ρίχνουν τις ευθύνες στην αδυναμία του ΧΥΤΑ να ανταποκριθεί μετά την απομάκρυνση 100 συμβασιούχων. Κουράστηκα να ακούω ποιος φταίει και ποιος όχι. Σε μία πόλη που πριν από ένα μήνα ζούσε στο ρυθμό των δημοτικών εκλογών είναι τόσο παράλογο να ζητάω να μην στοιβάζονται σωροί σκουπιδιών στους δρόμους της;

Τη φράση μου «Μα ποιος γελοίος έχει αφήσει το κινητό του ανοιχτό;», την περασμένη Κυριακή και ενώ βρισκόμουν σε θεατρική παράσταση. Ο γελοίος ήμουν εγώ, που όχι μόνο είχα ξεχάσει να το βάλω στο αθόρυβο, αλλά δεν πήρα και χαμπάρι ότι ήταν το δικό μου, ενώ χτυπούσε επίμονα. Μόνο όταν όλοι οι θεατές άρχισαν να κοιτούν προς το μέρος μου και η μητέρα μου με κοίταξε με βλέμμα τύπου «ντρέπομαι που σε ξέρω», κατάλαβα. Ευτυχώς, η Νένα Μεντή που υποδυόταν την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου στη σκηνή δεν παρασύρθηκε από το θόρυβο και δεν έχασε ούτε για μια στιγμή τη συγκέντρωσή της. Και μιας που το ανέφερα, μην κάνετε το λάθος και χάσετε αυτήν την παράσταση.

Την ανάγνωση μηνύματος που έφτασε στο inbox του Facebook την περασμένη Δευτέρα από το γκρουπ Πατήσια. Το μήνυμα αφορούσε ανακοίνωση που δημοσιεύτηκε στο δικτυακό τόπο ypodomes.com, η οποία έλεγε ότι η επαναλειτουργία του ΗΣΑΠ στο τμήμα Μοναστηράκι-Αττική δεν θα γίνει μέχρι το τέλος του 2010, όπως είχε αρχικά προβλεφτεί. Ευτυχώς που μας το ανακοίνωσαν, γιατί ήμασταν πεπεισμένοι ότι μέσα σε ένα μήνα, σαν από θαύμα, θα επισκευάζονταν όλες οι γραμμές και θα λειτουργούσαν όλα ρολόι. Το πιο εξοργιστικό είναι ότι η ανακοίνωση αναφέρει αναλυτικά τα αρχαιολογικά ευρήματα που ανακαλύφτηκαν και καθυστερούν τις εργασίες, αλλά δεν ξέρει κανείς ακόμα για πόση καθυστέρηση μιλάμε. Δηλαδή εγώ για την ταλαιπωρία που τραβάω κάθε μέρα πρέπει να κατηγορήσω τα οστά των ζώων, το βωμό των 12 θεών και τη Βασίλειο Στοά;

Την απογευματινή μου βόλτα στο YouΤube, για να ακούσω τα αγαπημένα τραγούδια της ημέρας. Συνήθως καταφέρνω να ακούσω πέντε, το πολύ έξι τραγούδια, αγνοώντας φυσικά το βίντεο που τα συνοδεύει. Ξέρω ότι αυτή δεν είναι η κύρια χρησιμότητα του youTube, αλλά όπως βολεύεται κανείς. Tην περασμένη Τρίτη, λοιπόν, όντας λίγο ψυχοπλακωμένη, αποφάσισα ότι θέλω να ακούσω Σαββόπουλο. Το «Μην πετάξεις τίποτα» για την ακρίβεια. Απλό! Πληκτρολόγησα τον τίτλο, έκανα κλικ στην πρώτη επιλογή και χαμογέλασα με τις πρώτες νότες. Η επόμενη επιλογή μου, όμως, δεν είχε την ίδια τύχη. «Ταγκό βουβό» έγραφα και ξαναέγραφα, αλλά τίποτα σχετικό δεν εμφανιζόταν. «Δεν μπορεί, θα γράφω λάθος τον τίτλο», σκέφτηκα, αλλά είχα άδικο. Απλώς το YouTube δεν έχει κανένα video που να συνοδεύεται από το αγαπημένο τραγούδι του Σαββόπουλου. Και μετά σου λένε ότι στο ίντερνετ μπορείς να τα βρεις όλα. Μπούρδες!

s¸ r ¸Àn¸ r n.mastorakou@metropolisnews.gr